گروه سیاسی: اروپا به آقای روحانی روی خوش نشان نداد. آنها در تازه‌ترین قطعنامه خود علیه ایران، حسن روحانی را پیروز یک انتخابات «غیردموکراتیک» دانسته‌اند. این اقدام اروپایی‌ها در واقع یک پاسخ علنی به ابراز تمایل حسن روحانی برای بهبود روابط با اروپا بوده است. روحانی اواخر سال 1392 در دیدار کاترین اشتون، مسؤول سیاست خارجی اتحادیه اروپایی گفت یکی از زمینه‌هایی که دولتش علاقه‌مند است روابط جدید در آن به وجود آورد، اتحادیه اروپاست. به گزارش «وطن امروز»، رئیس‌جمهور در آن دیدار با اشاره به سفر اشتون گفت: «سفر شما به عنوان نماینده سیاست خارجی ۲۸ کشور اروپایی مفهوم سیاسی فراتری دارد». اشتون 17 اسفند 1392 به ایران آمد. سفری که بسیار حاشیه‌ساز شد. او قبل از آنکه به دیدار محمدجواد ظریف و حسن روحانی برود؛ نخستین برنامه کاری خود در سفر به ایران را به دیدار با نرگس محمدی، مجرم امنیتی و یکی از سرپل‌های حقوق‌بشری غرب اختصاص داد. دیداری که با اعتراضات فراگیر از مراجع و علما گرفته تا سیاسیون و نمایندگان مجلس و نیز خانواده شهدا مواجه شد. منتقدان این دیدار اشتون را نقض حاکمیت ملی و مخدوش‌کردن استقلال کشور ‌دانستند. اگرچه وزارت امور خارجه چندین بار هماهنگی برای انجام این دیدار اشتون را تکذیب کرد اما نمایندگان وزارت اطلاعات به نمایندگان کمیسیون امنیت ملی صراحتا گفتند که وزارت امور خارجه از این دیدار مطلع بوده است و حتی یکی از مقامات وزارت امور خارجه تلویحا نسبت به انجام آن راغب بوده است. این نخستین باری نبود که در دولت روحانی دیدار مقامات اروپایی با مجرمان امنیتی تدارک دیده می‌شد. چندی قبل‌تر از آن نیز هیاتی از پارلمان اروپا به ریاست تاریا کرونبرگ به ایران آمدند و با جعفر پناهی و نسرین ستوده 2 مجرم امنیتی فتنه 88 دیدار کردند. کرونبرگ و اشتون از ایران رفتند اما منتقدان به دولت گوشزد کردند که مجوزهای داده شده به آنان برای دیدار با فتنه‌گران قطعا تبعاتی را به دنبال خواهد داشت. یکی از مواردی که منتقدان بارها و بارها نسبت به آن هشدار دادند؛ استفاده اروپایی‌ها از بهانه حقوق بشر برای فشار بر ایران بود. اکنون در ایران دیگر کسی نمی‌تواند نسبت به تبعات این دیدارها و آغوش‌های نابهنگام تردید داشته باشد.  دوشنبه هفته گذشته 11 فروردین کمیته روابط خارجی پارلمان اروپا پیش‌نویس قطعنامه‌ای را درباره «راهبرد اتحادیه اروپا در قبال ایران» تصویب کرد. این قطعنامه روز پنجشنبه 14 فروردین با اجماع تصویب شد. براساس قوانین اروپا اکنون این قطعنامه به نهادهای اتحادیه اروپا، پارلمان‌ها و دولت‌های اروپایی ابلاغ خواهد شد. به عبارتی اکنون راهبرد اتحادیه اروپایی در قبال ایران براساس مفاد این قطعنامه خواهد بود. اما مفاد این قطعنامه که در واقع پاسخ اروپایی‌ها به ابراز تمایل دولت ایران برای بهبود مناسبات است؛ چیست؟
توهین به رئیس‌جمهور
اروپایی‌ها در همان ابتدای این قطعنامه در واقع پایه راهبرد خود در قبال ایران را اعلام کردند. آنها در توهینی زشت به مردم ایران و منتخب آنها، انتخابات ریاست‌جمهوری یازدهم را زیر سوال بردند. براساس ادعای آنها انتخابات 24 خرداد ایران غیردموکراتیک برگزار شد. آنها در این باره در قطعنامه خود نوشتند: «انتخابات ریاست‌جمهوری ایران مطابق استانداردهای دموکراتیکی که اتحادیه اروپا برای آن ارزش قائل است؛ برگزار نشد.» این ادعای گزاف و توهین‌آمیز از 2 منظر بسیار مهم و قابل تامل است. نخست آنکه برخی دیدگاه‌های ساده‌انگار در ایران را تاحدودی از خیالبافی در حوزه سیاست خارجی دور می‌کند.  دیگر اینکه این نوع نگاه می‌تواند محور و پایه رفتار اروپا با دولت یازدهم قرار گیرد. آنها به دروغ مدعی هستند دولت یازدهم محصول یک انتخابات غیردموکراتیک است. بنابراین به‌راحتی می‌توان نوع رفتار و بده و بستان آنها با چنین دولتی را برآورد کرد. البته این نوع نگاه غیرمؤدبانه به دولت یازدهم پیش از این از سوی رئیس‌جمهور آمریکا نیز مطرح شده بود. باراک اوباما چندی پیش ادعای گزافی را مطرح کرد و درباره اثرگذاری تحریم‌ها ادعا کرد ریاست‌جمهوری حسن روحانی محصول سیاست اعمال تحریم علیه ایران است. بنابراین نوع نگاه آمریکا و اروپا به دولت یازدهم توهین‌آمیز و غیرواقعی است که نمی‌تواند اراده آنها را برای بهبود مناسبات بر پایه احترام متقابل نمایان کند.
رفع تدریجی تحریم‌ها!
در ادامه قطعنامه پارلمان اروپا علیه ایران به موضوع هسته‌ای نیز اشاره شده است. آنان در این باره از توافق ژنو حمایت اما در توضیح مهم‌ترین محور آن یعنی رفع تحریم‌ها نکته قابل تاملی را مطرح کرده‌اند. در این بند از قطعنامه پارلمان اروپا آمده است: «پارلمان اروپا معتقد است وقتی توافق جامعی حاصل شود که درباره ماهیت صرفا صلح‌آمیز برنامه هسته‌ای ایران اطمینان خاطر به‌وجود بیاورد، تحریم‌های اعمال شده علیه ایران که به برنامه هسته‌ای این کشور مرتبط است باید به‌صورت تدریجی برداشته شود.» در این بند از قطعنامه اروپایی‌ها علیه ایران، آنان صراحتا موضع خود را درباره سازوکار کلی توافق جامع و تعهدات طرفین اعلام کرده‌اند. بر این اساس اروپایی‌ها معتقدند توافق جامع یعنی «اطمینان یافتن» آنان از ماهیت صلح‌آمیز برنامه هسته‌ای ایران و رفع «تدریجی» تحریم‌ها! به عبارتی از نگاه آنان پس از تعهدات فراقانونی دولت ایران و اطمینان یافتن آنها از ماهیت صلح‌آمیز برنامه هسته‌ای ایران، آنگاه تحریم‌های مربوط به برنامه هسته‌ای به‌صورت «تدریجی» رفع خواهد شد! این به معنای آن است که به‌رغم همه نگرانی‌های داخلی در ایران درباره زیاده‌خواهی طرف مقابل برای عقیم‌کردن برنامه هسته‌ای ایران بویژه در حوزه کیفیت و کمیت غنی‌سازی، طرف مقابل خود را متعهد به حذف همه تحریم‌ها نمی‌داند بلکه معتقد است پس از اجرای همه تعهدات ایران و اطمینان یافتن غرب، آنگاه رفع تحریم‌ها در قالب یک پروسه به اجرا گذاشته خواهد شد! این بند از توافقنامه بسیار خطرناک است و حتی می‌تواند از هم‌اکنون تداوم مذاکرات را بی‌فایده جلوه دهد.
هسته‌ای کافی نیست!
پارلمان اروپا که راهبرد اتحادیه اروپایی و کشورهای عضو آن در قبال ایران را تصویب کرده در ادامه قطعنامه خود به چشم‌انداز مناسبات خود با ایران پرداخته است. در این بند آنها تاکیده کرده‌اند برای بهبود مناسبات با ایران تنها موضوع هسته‌ای کافی نیست و باید دیگر مسائل نیز حل و فصل شود! اما این مسائل کدامند؟  در این قطعنامه آمده است: «پارلمان اروپا تاکید می‌کند برقراری روابط سازنده‌تر با ایران به پیشرفت در اجرای کامل تعهدات ایران مطابق طرح مشترک اقدام مشروط است. پارلمان اروپا امیدوار است پیشرفت در اجرای طرح مشترک اقدام و مذاکرات درباره توافق ژنو، زمینه را برای مناسبات سازنده‌تر بین ایران و اتحادیه اروپا برای رسیدگی به مسائلی از قبیل نگرانی‌های منطقه‌ای درباره موضوعاتی ازقبیل جنگ داخلی سوریه و مبارزه با اشکال مختلف تروریسم و خاستگاه‌های آن و همچنین حوزه‌هایی از قبیل توسعه اقتصادی و توافق‌های تجاری و ترویج قانون‌مداری و حقوق‌بشر هموار کند. در ادامه این قطعنامه از اتحادیه اروپا خواسته شده تا پایان سال 2014 همه اقدامات مقدماتی را برای افتتاح دفتر این اتحادیه در تهران انجام دهد. پارلمان اروپا در توضیح ضرورت افتتاح این دفتر تصریح کرده است: «پارلمان اروپا قویا بر این باور است که این کار می‌تواند ابزاری موثر برای تاثیرگذاری بر سیاست‌های ایران به گونه‌ای باشد که حامی گفت‌وگو درباره مسائلی ازقبیل حقوق بشر و حقوق اقلیت‌ها باشد.»
و اما حقوق بشر
قطعنامه پارلمان اروپا سرشار از بهانه‌جویی‌های حقوق بشری است. به عبارتی همان هشداری که منتقدان بارها به دولت گوشزد کردند این بار در قطعنامه پارلمان اروپا نمایان شد. آنان در این قطعنامه یک بند را به‌ صورت کامل به موضوع حقوق بشر اختصاص دادند که این موضوع اهمیت طرح موضوع حقوق بشر علیه ایران را از نگاه اروپایی‌ها مشخص می‌کند. در ابتدای این بند از قطعنامه ضدایرانی پارلمان اروپا که نمونه‌ بارزی از دخالت در مسائل داخلی ایران است؛ آمده است: «پارلمان اروپا از آزادی چند نفر از زندانیان عقیدتی در ایران از جمله نسرین ستوده که وکیل حقوق بشر و برنده جایزه ساخاروف است (همان مجرمی که کرونبرگ در سفارت یونان با او دیدار کرد) استقبال می‌کند و از مقامات ایران می‌خواهد همه مدافعان حقوق بشر، زندانیان سیاسی، فعالان اتحادیه‌های صنفی، فعالان کارگری و آنهایی را که پس از انتخابات سال 2009 زندانی شده‌اند، آزاد کنند. همچنین محدودیت‌ها درباره آزادی اطلاعات، انجمن، بیان، تجمعات، مذهب، آزادی دانشگاهی، آموزشی و آزادی حرکت و جنبش و همچنین سرکوب و تبعیض مبتنی بر مذهب، باور، قومیت، جنسیت و گرایش جنسی را محکوم می‌کند که بیشتر درباره جامعه بهایی، مسیحی، افراد مرتد و مسلمانانی که به ادیان دیگر گرویده‌اند، وجود دارد.» در ادامه این بند به منشور حقوق شهروندی روحانی نیز اشاره شده و اتحادیه اروپا مختصات مطلوب و مورد انتظار خود را از این منشور تشریح کرده است به گونه‌ای که در آن آمده است: «پارلمان اروپا بر این باور است که منشور حقوق شهروندی (دولت روحانی) باید کاملا با تعهدات و وظایف بین‌المللی ایران بویژه تعهدات بین‌المللی درباره عدم تبعیض و حق حیات، ترویج و اجرای ممنوعیت شکنجه، تضمین آزادی کامل مذهب و باور و تضمین آزادی بیان منطبق باشد که هم‌اکنون با تعریف مبهم جرائم مرتبط با امنیت ملی محدود شده است». به عبارتی پارلمان اروپا مطالبات خود از دولت روحانی درباره منشور حقوق شهروندی را نیز بیان کرده که این مورد نمونه گستاخانه‌تری از دخالت در مسائل داخلی ایران است. البته پارلمان اروپا برای اجرای مطالبات خود توسط دولت روحانی نیز چاره اندیشیده است. در ادامه همین بند آمده است: از اتحادیه اروپا می‌خواهد در همه روابطش با ایران مساله حقوق بشر را در اولویت قرار دهد، همچنین بر این باور است گفت‌وگوهای در سطح بالا و جامع درباره حقوق بشر با ایران باید بخشی از چارچوب آینده سیاستگذاری اتحادیه اروپا در روابط دوجانبه با ایران باشد. همچنین از اتحادیه اروپا می‌خواهد گفت‌وگوها درباره حقوق بشر را با ایران شروع کند که شامل مسائل قضایی و امنیتی و نیز معیارهای روشنی است که براساس آن پیشرفت‌ها می‌تواند اندازه‌گیری شود. از اتحادیه اروپا می‌خواهد کاملا از اقدامات گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد درباره وضع حقوق بشر در ایران حمایت کند و از ایران می‌خواهد هر چه سریع‌تر و بدون قید و شرط به گزارشگر ویژه روادید برای ورود به این کشور بدهد. ناوی پیلای، کمیسر عالی سازمان ملل متحد را تشویق می‌کند از دعوت مقامات ایران برای سفر به ایران استفاده کند، از ایران می‌خواهد تاریخی را برای حذف کامل مجازات اعدام تعیین کند.»
سفرهای مشروط
اما در انتهای این بند اوج نگاه تحقیر‌آمیز پارلمان اروپا نمایان شده است. آنجا که آنان سفر به ایران را برای مقامات دولتی ایران مشروط کرده‌اند. آنان که گویی معتقد به نیاز مقامات دولتی ایران به سفر هیات‌های اروپایی هستند در این بند تصریح کرده‌اند: «پارلمان اروپا تاکید می‌کند
هرگونه سفر آتی هیات پارلمان اروپا به ایران باید منوط به تعهد آنها برای ملاقات با مخالفان سیاسی، فعالان جامعه مدنی و دسترسی به زندانیان سیاسی باشد!» همانگونه که گفته شد قطعنامه پارلمان اروپا پیش از هر چیز نشانگر نگاه توهین‌آمیز آنان به مسائل داخلی کشور دارد. به نظر می‌رسد این اندازه توهین و دخالت در مسائل داخلی ایران محصول یک برآورد از برخی رفتارها و سیاست‌های داخلی در ایران باشد. نکته بسیار مهم در اینباره نحوه رفتار اروپایی‌ها با دولت روحانی است. همانگونه که پیش‌تر پیش‌بینی می‌شد برخی رفتار‌های دولتی قطعا هزینه‌هایی را متوجه خود دولت نیز می‌کند. وقتی «نیاز به غرب» در رفتار برخی دولتمردان نمودار و دروازه‌ها برای ورود زنان اروپایی به ایران آنقدر باز شد که حاکمیت ملی نقض و استقلال مخدوش شد؛ باید منتظر چنین روزی می‌بودیم که نفی رئیس‌جمهور و زیر سوال بردن سازوکار سالم انتخاب او، پاسخ اروپا به چراغ سبز دولت باشد!

رئوف پیشدار* : در روزهای اخیر و به تبع کارم بارها و بارها نوشته‌ای در قالب نامه منتسب به خانم «گوهر عشقی» مادر «ستار بهشتی» وبلاگ‌نویسی که در بازداشت درگذشت را از رسانه‌های برون‌مرزی شنیده‌ام که از تروریست‌های رباینده 5 مرزبان ایرانی در استان سیستان و بلوچستان می‌خواهد تا آنها را آزاد کنند!
 اینکه این خانم با چه استدلالی خطاب به یک گروهک تروریستی که شماری هموطن او(!) را ربوده و حتی ادعا کرده یکی از آنها را به شهادت رسانده است، نامه می‌نویسد، خود جای تامل دارد که تایید این اقدام تروریستی و دیگر اقدامات گروهکی مزدور و حمایت از باج‌خواهی‌های تروریست‌ها، حداقل آن است که این نه یک برداشت فردی که استنباطی عقلی، علمی و حقوقی است.
 خانم عشقی با این کار خود و بدتر و بدتر از آن، خطاب کردن تروریست‌ها با عنوان «فرزندان بلوچم»، همان هدفی را دانسته یا ندانسته مرتکب شده که تروریست‌ها و حامیان منطقه‌ای و برون‌منطقه‌ای آنها می‌خواهند و آن قرار دادن تروریست‌های  «جیش العدل» زیر عنوان «تروریست‌های خوب!» و بدتر و نابخشودنی‌تر از همه، جمع بستن یک قوم وطن‌دوست و مسلمان و مومن و انقلابی ایرانی با گروهی مزدور و تروریست است.
 خطاب قراردادن تروریست‌ها با عنوان فرزندان بلوچم(!) گناهی قطعا نابخشودنی از سوی خانم عشقی است. او با این خطاب خود به یک قوم اصیل ایرانی که سال‌ها افتخار آن را داشته که مرزبانی کرده، صفتی غیر قابل الصاق داده است، قومی که غیرت ملی و دینی آن، هرگز اجازه وطن‌فروشی نداده است، حتی اگر سفره‌اش به واسطه قهر طبیعت خالی مانده، باز دست به روی کسی نگشوده و سفره پر از لطف و محبت او همواره به روی همه باز بوده است و بلوچ بوده و قولش و سفره و محبت و نماز و خدایش!
خانم محترم! آیا شما داستان آن گروه بزرگ از همراهان شهید و سردار بزرگ «قلمبر» را می‌دانید که به او گرویدند و همگی در دفاع از میهنشان در جنگ تحمیلی حکومت بعثی عراق علیه ایران اسلامی به شهادت رسیدند. همه آنها را یک «قول  بلوچی» شهید قلمبر، فدایی کشور و انقلاب اسلامی کرد. هر بلوچ که در این خاک دیده به جهان می‌گشاید، مانند هر ایرانی اصیل، اول عهدی که با خدا و خود دارد، دفاع از کشور است و از همین رو است که شما حتی یک بلوچ خائن نمی‌بینید.
 خانم محترم! به جهت عنوان مادری بسیار دوست داشتم برای شما از طرح‌ها و برنامه‌های استکبار برای منطقه بلوچستان ایران و پاکستان می‌نوشتم. در این باره قبلا چند مقاله داشته‌ام اما دیدم که نه در بضاعت مطالعاتی شماست و نه وقت و زمان آن!
 مادر محترم! شما که خود را هرکجا با این عنوان می‌خوانید، آیا از پیشینه فعالیت‌های این تروریست‌ها در منطقه آگاه هستید؟ می‌دانید این تروریست‌ها که نه بلوچ هستند و نه ایرانی و نه حتی مسلمان(!) تاکنون ده‌ها تن از بهترین فرزندان همین آب و خاک را که عشقشان پاسداری از امنیت و تمامیت ارضی کشور من و تو بود، به شهادت رسانده‌اند! آن فرزندان غیور ایران‌زمین هم مادر و پدر داشتند، آیا شما درد آنها را هم حس می‌کنید! آنها با درد بزرگ شهادت فرزندان خود ساختند و سر جلوی بیگانه خم نکردند، به فرزندان خود افتخار کردند و ملتی نیز به احترام آنها تا ابد دست به سینه در مقابل کرامت و بزرگی و انسانیت‌شان سر خم می‌کند.
 مادر! اجازه بدهید با نهایت احترام به مقام مادری از شما بخواهم به موضوعاتی که به آنها اشراف ندارید وارد نشوید. اجازه دهید موضوع درگذشت مرحوم ستار بهشتی از مجاری قانونی خودش پیگیری شود. توصیه این فرزند ایران را بپذیرید: بازی در زمین‌هایی مانند اتحادیه اروپایی و موضوعی مانند گروگانگیری را به همان‌هایی واگذارید که آدرس آن را به شما داده‌اند. متشکرم.
*روزنامه‌نگار و استاد دانشگاه
 

دکتر مجتبی اصغری: تعلل و تاخیر در صدور ویزای نماینده جدید ایران در سازمان ملل به بهانه زنده شدن یاد و خاطره ماجرای گروگانگیری جاسوسان آمریکایی در خاک ایران، بدون شک برآمده از نوعی ایدئولوژی در آمریکاست. حمید ابوطالبی هر که باشد دیپلمات برگزیده جواد ظریف است. احتمالا مثل خود ظریف هم دیپلماتی سوپرانقلابی نیست. تازه خود اذعان دارد در ماجرای فتح لانه جاسوسی آمریکا در سال 1358 حضور نداشته اما دولتی‌های آمریکا کماکان بر زنده نگاه داشتن یاد و خاطره به‌زعم خودشان این رویداد تاریخی «غیر قابل فراموشی» اصرار می‌ورزند! چرا؟ آیا ایران دیپلمات‌های جاسوس آمریکایی را سرانجام به شکلی فجیع کشت؟ آیا آنها در ایران به دست نیروهای انقلاب شکنجه شدند و بدون بهره‌مندی از حقوق اولیه انسانی در ملأعام اعدام شدند؟ به‌رغم به وقوع نپیوستن هیچ کدام از این اتفاقات به واسطه وقوع انقلاب ضدآمریکایی دوم در ایران، وجهه و هژمونی آمریکا در جهان به صورت جدی خدشه‌دار شد. گوشی که سیلی جوانان دانشجوی ایرانی در دادگاهی به وسعت جهان را  دریافت کرد، هنوز خطر زنده شدن خاطره «دوران تحقیر کارتر» را در دوره اوباما یادآوری می‌کند.
هنوز یک روز از انتخاب حسن روحانی به عنوان رئیس‌جمهور کشورمان با رای مردم نگذشته بود که عده‌ای با تمسک به آنچه «عقلانیت جهانی» می‌خواندند، سیاست خارجی کشورمان را برآمده از مفهومی بحث‌برانگیز به نام «ایدئولوژی» دانستند. اتفاقا همین افراد معدود، راهکار بهبود روابط ایران با دشمنانی که هیچ پشیمانی از عناد با ایران و ایرانی در رفتار و تفکر آنها دیده نمی‌شد را حذف «ایدئولوژی» از سیاست خارجی معرفی کردند.
بنای ما در این مقاله پرداختن به مفهوم منفی «ایدئولوژی» از نگاه بسیاری از اندیشمندان غربی و شرقی حوزه علوم اجتماعی و برابر گرفتن اصول و قواعد اسلامی با این مفهوم نیست چرا که شعار ایرانیان از دوره مشروطه تاکنون یعنی پیش از کودتای آمریکایی 28 مرداد، بنا به فرموده عالم بزرگ، مدرس مجاهد، «سیاست ما عین دیانت ماست» بوده و هست. حال اگر عده‌ای غربزده اصرار دارند در دوره حاکمیت مردم بر سرنوشت‌شان، دشمنی دشمنان را برآمده از درون جامعه ایرانی و «ایدئولوژی ایرانی» بخوانند هیچ ایرادی ندارد چرا که بزرگ‌ترین سیاستگذاران دشمن از گذشته تاکنون به ایدئولوگ بودن خود افتخار ورزیده‌اند...از فوکویاما گرفته تا برژینسکی! از هرتزل تا بوش احمق علاقه‌مند به بازآفرینی جنگ‌های صلیبی و اوباما با شعار انتخاباتی «آخرین ناجی یهود!»
در آستانه 13 آبان سالی که پشت سر گذاشتیم مروجین همین ایده‌های ابداعی توسط میسیونرهای غربی برای کشورهای کمتر توسعه‌یافته ثروتمند، بزرگداشت حماسه دشمن‌شناسی ملت ایران و ضدیت با نقشه‌های آمریکا در براندازی دومین حرکت آزادیخواهانه ملت را برآمده از «کینه شتری» و «حماقت ایدئولوژیک» می‌خواندند! عجبا! در آمریکا خاطره تلاش مردم ایران برای حفظ انقلاب اسلامی از فتنه‌جویی‌های هرروزه دیپلمات‌های مجری طرح‌های دولت آمریکا در لانه جاسوسی، هنوز به‌زعم سخنگوی وزارت خارجه این کشور «بسیار مشکل‌ساز» است... اما در ایران به واسطه تغییر طبیعی دولت، باید کل تاریخ مملو از دخالت‌ها و کارشکنی‌های استعمارگران به دست خود ایرانی‌ها، ذیل اجرای پروژه دایی جان ناپلئونی مبارزه با «سیاست خارجی ایدئولوژیک» پاکسازی شود!
یعنی ایرانیان باید به دست خود، چهره قدرت نرم ایران در جهان را با چشم‌پوشی از آرمان‌های انقلاب و ارزش‌های اسلامی در عرصه روابط بین‌الملل مخدوش کنند و تبدیل به «گاو شیرده رام جهانی شده» شوند که آماده دوشیدن توسط شرکت‌های چندملیتی و دولت‌های استعمارگر است. واضح است که نسخه مشابه رفتار آمریکایی‌های ایدئولوگ که برای دفاع از «تاریخ و اصول» خود قوانین سازمان ملل مبنی بر صدور ویزا برای نماینده ایران در سازمان ملل را تاکنون به تاخیر انداخته‌اند، برای ایران توصیه نمی‌شود! ما باید به فرموده نوگلان حامی استعمار و استکبار نقشه خلع سلاح فرهنگی– سیاسی جمهوری اسلامی ایران را در دستور کار قرار دهیم و از اصول خود به صورت داوطلبانه دست بکشیم، باشد که در جامعه جهانی به عنوان شهروندی درجه 2 اما دوشیدنی پذیرفته شویم!
 امام خمینی رحمه..‌الله علیه در پیام برائت از مشرکین سال 1366 می‌فرمایند: «تجربه انقلاب اسلامی در ایران، با خون‌بهای هزاران شهید و مجروح و خراب شدن منزل‌ها و به آتش کشیده شدن خرمن‌های کشاورزان و کشته شدن تعداد بسیاری در بمبگذاری‌ها و اسیر شدن فرزندان انقلاب و اسلام به دست دژخیمان بعث عراق و هزاران گونه تهدید و فشار اقتصادی و جانی به دست آمده است. ملت ایران تجربه پیروزی بر کفر جهانی را در خراب شدن منازل خود بر سر کودکان در خواب به دست آورده و با فداکاری‌ها و مجاهدات، انقلاب و کشور خود را بیمه نموده است. و ما به تمام جهان تجربه‌هایمان را صادر می‌کنیم و نتیجه مبارزه و دفاع با ستمگران را بدون کوچک‌ترین چشمداشتی، به مبارزان راه حق انتقال می‌دهیم و مسلما محصول صدور این تجربه‌ها، جز شکوفه‌های پیروزی و استقلال و پیاده شدن احکام اسلام برای ملت‌های دربند نیست.روشنفکران اسلامی همگی با علم و آگاهی باید راه پر فراز و نشیب دگرگون کردن جهان سرمایه‌داری و کمونیزم را بپیمایند و تمام آزادیخواهان باید با روشن‌بینی و روشنگری، راه سیلی زدن بر گونه ابرقدرت‌ها و قدرت‌ها، خصوصاً آمریکا را بر مردم سیلی‌خورده کشورهای اسلامی و جهان سوم ترسیم کنند. من با اطمینان می‌گویم اسلام ابرقدرت‌ها را به خاک مذلت می‌کشاند، اسلام موانع بزرگ داخل و خارج محدوده خود را یکی پس از دیگری برطرف و سنگرهای کلیدی جهان را فتح خواهد کرد. ملت شریف ایران توجه داشته باشید که کاری که شما مردان و زنان انجام داده‌اید آن‌قدر گرانبها و پرقیمت است که اگر صدها بار ایران با خاک یکسان شود و دوباره با فکر و تلاش فرزندان عزیز شما ساخته شود، نه‌تنها ضرری نکرده‌اید، که سود زیستن در کنار اولیاءالله را برده‌اید و در جهان ابدی شده‌اید و دنیا بر شما رشک خواهد برد، خوشا به حالتان!»
حال شما خواننده گرامی قضاوت کنید؛ تمسک به مفهوم ضعیف «سیاست خارجی ایدئولوژیک» در تعبیر سیره عملی جمهوری اسلامی در تعامل با آزادیخواهان جهان در عرصه روابط بین‌الملل، تا چه اندازه ناقص و حقیر است! حضرت امام به کمتر از صدور تک‌تک خاطرات دردآور مبارزه با کفر در دورافتاده‌ترین سرزمین‌هایی که استعمارگران به استثمار انسانیت اشتغال دارند، رضایت نمی‌دهد. خصوصیت صدور خاطرات درد و ذکر روایت فتح به دنبال آن، ناامن شدن جهان برای زورگویان است و این خطرناک‌ترین وجهه قدرت جمهوری اسلامی ایران است.
 

گروه سیاسی: آیت‌الله العظمی مکارم شیرازی در مراسم عزاداری شهادت حضرت زهرا(س) که در مدرسه علمیه امیرالمومنین(ع) قم برگزار شد با اشاره به اقدام پارلمان اروپا علیه جمهوری اسلامی ایران اظهار داشت: روز پنجشنبه اتحادیه اروپایی طرح 20 ماده‌ای را ارائه کرد که طبق آن اعضای این اتحادیه به ایران سفر کنند و بتوانند با مجرمان فتنه 88 ملاقات کنند؛ هنوز قضیه هسته‌ای ما تمام نشده آنها چنین بساطی به پا کرده‌اند که باید بشدت مراقب بود. به گزارش مرکز خبر حوزه، این مرجع تقلید اظهار داشت: امروز تحصیلات، شغل و مسکن و ازدواج مهم‌ترین مشکلات جوانان را تشکیل می‌دهند ولی متاسفانه بسیاری از هزینه‌های بی‌مورد مثل همایش‌های بی‌خاصیت و سفرهای خارجی با خانواده و دوستان مانع از حل مشکلات می‌شود.
 

حسین قدیانی: از سال 93 شمسی، ساعاتی بیشتر نگذشته بود که نخست‌وزیر مالزی با اظهار تسلیت به بازماندگان بوئینگ گم شده، آب پاکی را روی دست همگان ریخت، با این شرح که بیش از این، جست‌وجو بی‌فایده است و همه گمانه‌زنی‌ها - نه اسناد و شواهد که اصولا به سند و شاهدی نرسیدند!- حکایت از غرق‌شدن طیاره آهنی در اقیانوس هند دارد و دیگر عاقلانه نیست احدی منتظر جسد بی‌جان مسافران باشد، زنده یافتن‌شان پیشکش! همین جناب البته روزی بعد و شاید من‌باب تسکین دل ابنای حضرت آدم، جست‌وجوهای بین‌المللی را خیلی هم حالا بی‌فایده ندانست و مدعی ارسال پیام احتمالا رمزگونه «شب‌بخیر» از طرف خلبان به برج مراقبت شد! اینکه حالا این پیام «شب‌بخیر» که نیک اگر بنگری، بیشتر به یک «پیامک»... آری، بیشتر به یک «پیامک» شبیه است، دقیقا چه زمانی و مشخصا برای چه ارسال شده، هم در سخنان نخست‌وزیر مالزی درز گرفته شد، هم در نتایج تیم جست‌وجو! همان تیمی که یکی از فرماندهان ارشدش، تنها چند ساعت بعد از گم‌شدن بوئینگ، گنده‌گویی کرده بود؛ «ما همه پیشرفت‌های خیره‌کننده علمی بی‌مرز را برای نجات جان مسافران به‌کار می‌گیریم»! فی‌الحال جا دارد مدد از همان پیامک باشکوه‌(!) بگیریم و به ایشان، بلکه به همه آدمیزادی که خود را با خدا عوضی گرفته و خیالات در سر می‌پرورانند، عرض کنیم؛ «شب‌بخیر»! این، سرنوشت همان آدمیزادی است که جهان به این بزرگی را «دهکده جهانی» می‌خواند! و همچنان می‌خواند!
باری در یکی از کتب عشاق توسعه که عجیب بوی نظریات «مارشال مک لوهان» و «فرانسیس فوکویاما» داشت، می‌خواندم؛ «جهان به 2 سبب، دیگر آن جهان بزرگی که خداوند آفریده بود نیست، اولا؛ وسایل ارتباط جمعی، آنقدر دهکده بزرگ جهانی را کوچک کرده که خبری در آن سوی عالم در کسری از ثانیه تبدیل به پچ‌پچ اهالی این سوی عالم می‌شود، تو گویی مردمان یک روستای دیروزی، دیرتر از حال هم باخبر می‌شدند تا ساکنین این دهکده امروزی که همه جهان باشد، ثانیا؛ متاثر از توسعه‌یافتگی بی‌مرز انسان، جهان امروز آنقدر کوچک شده که یافتن سوزنی در این کره خاکی، بسی سهل‌تر از پیدا‌کردن اسباب بازی در گلیم چند در چند مردمان دیروز است». واقعا مانده‌ام به چه غره شده آدمیزاد در برابر خدای خویش که اینگونه می‌نویسد؟! شگفتا! خبر مرگ آدمیزاد با آن همه وسایل ارتباط جمعی‌‌اش آمد تا بتواند یک خبر درست و درمان از حال و روز مسافران بوئینگ ارائه دهد، هنوز هم که چیزی می‌گوید و خبری می‌دهد، می‌گوید براساس حدس و گمان! شگفتاتر! طیاره به این بزرگی گم‌شده یا ربوده شده، آدمیزادی که داعیه داشت سوزنی در جهان از دید او مخفی نیست، نمی‌تواند ولو اندازه یک سر سوزن نشانی از بقایای بوئینگ مفقود بیابد، همچنان که قادر نیست اثری از اجساد قربانیان پیدا کند! و این، دقیقا سرنوشت همان آدمی است که خود را با خدا عوضی گرفته! یک روز متفرعنانه می‌گوید؛ «خدا مرده است!» - باور کنید این شعار، هنوز هم در جهان طرفدارانی دارد!- و دگر روز، باز هم متفرعنانه، خود را از خدا بزرگ‌تر می‌داند؛ «خدا جهان را بزرگ آفرید، چون نمی‌توانست کوچک بیافریند، ما اما جهان بزرگ خدا را کوچک کردیم!» حقا که زنده‌باد قرآن خودمان، گویی حضرت آفریدگار، هم الان است که می‌فرماید؛ «یا ایها‌الانسان ما غرک بربک الکریم»؟! نخست‌وزیر مالزی لابد در خیابان‌های شهر توسعه‌یافته کوآلالامپور، ذیل تبلیغ برندهای معتبر، زیاد به جملاتی از این دست برخورده است؛ «آفرینشی دیگر از...»، «شگفتی در آفرینش با محصول جدید...». جملاتی که مع‌الاسف در همین خیابان‌های ‌ام‌القرای جهان اسلام هم، روی در و دیوار مکرر قابل مشاهده است! «آفرینش» هم مثل «ستایش» فقط و فقط مختص ذات اقدس ربوبی است، نه آدمیزادی که از یافتن طیاره ساخت دست خودش هم عاجز است. آن‌که هم از حال و روز پیر کنعان باخبر است و هم می‌داند چگونه یوسف را از قعر چاه به تخت حکومت برساند، دست آخر، به دیدار یعقوب برساند، فقط و فقط خداست. خداوند نمرده است و نخواهد مرد! بلکه با این دست فرمان، بیم از مرگ آدمیزاد است! آنچه بشریت مفتون گم کرده، بوئینگ نیست، راز آفرینش هستی است و آن‌که بشریت گم کرده، خود خداست. در جست‌وجوی خدا، آنان که به کدخدا رسیده‌اند، بروند طیاره‌شان را پیدا کنند، کشک‌شان را بسابند که ما هرگز خدا را با کدخدایی که دیگر نیست، عوضی نگرفته و نخواهیم گرفت. طرفه حکایت اینجاست؛ ناظر بر کشور سازنده بوئینگ و بعضی گمانه‌زنی‌های معتبرتر و قابل اتکاتر از «شب‌بخیر» بامزه‌(!) که ما در شماره آخر «وطن امروز» در سال 92 بدان‌ها پرداختیم، به نظر می‌رسد در این ماجرا هم حکایت خیمه‌شب‌بازی 11 سپتامبر، باز پای شیطنت یانکی‌ها و صدالبته منافع نظام سرمایه‌داری در میان باشد ... لیکن صرف نظر از این مهم و براساس آنچه خود پروپاگاندای سرمایه‌سالار اعلام کرده، بشریت تا آنجا پیشرفت کرده و تا آنجا به مقام خدایی نزدیک شده، بلکه گوی‌سبقت را از خداوند ربوده(!) که حتی نتواند یک طیاره را در گوشه‌ای از کره زمین پیدا کند! یافتن طیاره‌ای که مبدا معلوم داشته، مقصد معین داشته، مسیر پروازی مشخص داشته، مراقبت راداری داشته و تا لحظه گم‌شدن، محل استقرارش کاملا قابل تشخیص بوده، چنان دردسرساز شده کأنه بوئینگ موردنظر از کره زمین به مقصد کره دیگری تغییر مسیر داده! ربات‌‌هایی که در نمایش اوج پیشرفت بشریت، آینده را هم می‌توانند پیش‌بینی کنند - امان از این گنده‌گویی‌های آدمیزاد!- کاش قادر به پیش‌بینی همین امروز بشریت متمدن می‌بودند که چگونه در جست‌وجوی یک پرنده غول‌پیکر آهنی عاجز و مستاصل شده است. با این وضع، باید هم به آدمیزاد و ربات‌‌هایش پیامک «شب‌بخیر» فرستاد! این است رمز آن پیام رمزگونه خلبان بوئینگ، باشد که بیدار کند اهل خواب را. پیامک‌های نخستین ساعات سال 93 البته فقط محدود به این «شب بخیر» نشد، بلکه آقای روحانی هم برای هر ایرانی یک پیامک تبریک سال نو فرستاد تا عاقبت مردم شاهد یک «تدبیر» از دولت تدبیر باشند! بگذریم که برای بعضی‌ها چون نگارنده، این پیام، 4 بار ارسال شد تا شاید شاهدی باشد برای این ادعا که شخص رئیس دستگاه اجرا تا چه حد با اصحاب نقد مهربان است!! و اصلا علاقه‌ای ندارد که دولت، یک نویسنده را به خاطر 4 تا نقد مستدل، روانه دادسرا کند!! کاش رئیس قوه مجریه بدون استمداد از بیت‌المال، و با موبایل خودشان و از هزینه خودشان به ملت پیامک می‌داد، بلکه فردفرد ملت می‌توانستند جواب پیامک آقای روحانی را با این پیام بزرگ بدهند؛ «شما وضع اقتصاد را سامان دهید، تبریک سال نو، همان یک بار که از رسانه ملی به ما گفتید، همه دیدند و شنیدند، کفایت می‌کرد». و اما خدا کند کار ما با این دولت، به «ای کاش‌های اینچنینی» به «ای کاش‌های نشدنی» نرسد! دولت اگر پیام ملت را نگیرد، از ارسال پیامک، کاری ساخته نیست که این ملت به پیامک هیچ دولتی، هیچ احتیاجی ندارد. بر دولت فرض است که از تعارف کم کند و بر مبلغ بیفزاید که فی‌الحال، وقت این شبه‌کارهای سمبلیک نیست، وقت کار است. راستی که چقدر فاصله است میان «پیام ملت» و «پیامک دولت». ملت به چه می‌اندیشد و دولت به چه؟! متاسفانه مجبورم در نخستین یادداشتم در سال 93 از این حرف‌های علی‌القاعده سطح پایین هم بزنم و بنویسم؛ بخش مهمی از پولی که هر ایرانی بابت هر سیمکارت به اپراتور می‌دهد، در اصل در ازای سهیم‌شدن و سهامدار‌شدن در آن اپراتور است والا سیمکارت که خودش قیمت زیادی ندارد. با این حساب، بی‌وجه‌تر از پیامک آقای روحانی، این استدلال ناشیانه است که «اپراتورها به صورت رایگان، فرصت پیامک انبوه را در اختیار رئیس قوه مجریه فراهم کرده‌اند!» واقعیت این است که آقای روحانی با پول ملت به آحاد ملت، نوروز را تبریک گفت تا ما علاوه بر «دیپلماسی صدقه‌ای» شاهد «تبریک صدقه‌ای» از ناحیه این دولت هم باشیم! با این حساب، می‌خواهید مردم، انبوه زیرنویس‌ها را باور کنند، دولت را درک کنند و از گرفتن یارانه صرف نظر کنند؟! دولتی که پیام ملت را، ایضا اقتصاد ملت را درک نمی‌کند، چگونه می‌خواهد مردم، زیرنویس او درک کنند؟! چشم دولت باید به امید مردم، به همت مردم باشد، نه جیب مردم. جمهور با دیدن پیامک رئیس‌جمهور ذوق زده نمی‌شود، با دیدن کار رئیس‌جمهور و سایر دست‌اندرکاران است که مشعوف می‌شود. جمهور، خود و با رای خود، رئیس‌جمهور را رئیس‌جمهور کرده، نیازی به این کارها ندارد. جمهور با خود محاسبه می‌کند که هزینه این همه پیامک انبوه، معادل یارانه چه تعداد از هم‌وطنان ایرانی است؟! جمهور با خود محاسبه می‌کند که دم پیامک را باور کند یا قسم زیرنویس انصراف از یارانه را؟! صدالبته ملت برای کمک به دولت آماده است، اما مخل این همکاری، همین است که «ارسال پیامک دولت» جایگزین «دریافت پیام ملت» شود.
***
میان ابتدا و انتهای این یادداشت، یک پیوند منطقی، و نه رمزگونه(!) وجود دارد. «تا درباره همه‌چیز توافق نشود، درباره هیچ چیز توافق نمی‌شود» یکی از مفاد توافق ژنو است و این در حالی است که «تا درباره همه چیز توافق نشود، درباره هیچ چیز توافق نمی‌شود» علی‌القاعده باید یکی از بندهای توافق آدمیزاد با «خدا» باشد، نه «کدخدا»یی که دیگر نیست. با دشمن بس است؛ دولت باید با دوست، با همین مردم رابطه برقرار کند. آشتی با کار حاصل می‌شود، نه با پیامک. دولت باید با واسطه‌ای جز پول بیت‌المال با ملت سخن بگوید. دولت باید با کار و تلاش، با «عزم ملی و مدیریت جهادی» با مردم سخن بگوید. ملت نستوه ایران، کاترین اشتون نیست، وندی شرمن نیست! به این ملت، پیامک دولتی نمی‌زنند! این همه زیرنویس نمی‌روند! دولت خوب است حرفش را صریح اما صحیح با ملت بزند.  بهار بخیر، دولت اعتدال!
 

گروه ورزشی: بعد از 2 هفته تعطیلی روزنامه‌ها، مهم‌ترین خبر ورزشی روز، جدایی تقریبا قطعی کارلوس کی‌روش از تیم ملی یک روز پس از پایان بازی‌های تیم ملی در جام جهانی است. در آخرین روز کاری رسانه‌ها در سال 92 بود که «وطن امروز»‌ در گزارشی از پیشنهاد 2 میلیون دلاری کی‌روش به فدراسیون فوتبال ایران برای تمدید قرارداد خبر داد؛ خبری که بازتاب فراوانی در رسانه‌های مجازی پیدا کرد. با این حال انفعال فدراسیون فوتبال و بالاتر از آن وزارت ورزش نسبت به این خبر مهم این احتمال را ایجاد کرد که فدراسیون همچنان امیدوار به یافتن منابع مالی برای تمدید قرارداد با کی‌روش است اما مصاحبه‌های کفاشیان در ایام تعطیلی مطبوعات با خبرگزاری‌ها مشخص کرد باید راه کی‌روش و تیم ملی را پس از پایان رقابت‌های جام جهانی برزیل جدا شده دانست. در نخستین روزهای تعطیلی نوروز بود که علی کفاشیان در گفت‌وگو با ایرنا از افزایش 80-70 درصدی رقم پیشنهادی کی‌روش نسبت به قرارداد قبلی‌اش گفت و دیروز در پایان تعطیلات توپ را به زمین دولت و وزارت ورزش انداخت و گفت اگر دولت می‌خواهد کی‌روش بماند باید از نظر مالی فدراسیون فوتبال را ساپورت کند. فحوای این دو مصاحبه موید گزارشی است که 28 اسفند در «وطن امروز»‌ منتشر شد و اکنون با پا پس کشیدن وزارت ورزش در ماجرای تمدید قرارداد کی‌روش باید منتظر چهره‌های جدید روی نیمکت تیم ملی پس از جام جهانی باشیم.
گزینه‌های جانشینی کی‌روش
به شیوه همیشگی فوتبال ایران باید منتظر بود تا رسانه‌های پرتعداد ورزشی اسامی مختلفی را برای جانشینی کی‌روش بعد از تعطیلات ردیف کنند. از الان قابل پیش‌بینی است که نام‌هایی نظیر کریستوف دام، بورا میلوتینوویچ و چند اسم نام آشنای دیگر در این سیاهه پر اسم قرار گیرد. در میان گزینه‌های داخلی هم حتما نام مربیان موفقی مثل امیر قلعه‌نویی و حسین فرکی به گوشتان خواهد خورد. با این حال جالب است بدانید فدراسیون فوتبال برای جانشینی کی‌روش نه به دنبال مربیان خارجی حاضر در لیگ‌های عربی یا اروپایی است و نه چشم به مربیان داخلی دارد. علی کفاشیان و تیمی که تصمیم‌های فنی را در فدراسیون فوتبال می‌گیرند از هم‌اکنون روی یک نام اتفاق نظر دارند و اگر تصمیمشان در لحظه آخر تغییر نکند، زلاتکو کرانچار به نیمکت تیم ملی می‌رسد؛ اتفاقی که با استقبال سرمربی کروات تیم سپاهان هم روبه‌رو شده است. کرانچار که سابقه هدایت تیم‌های ملی کرواسی و مونته‌نگرو را در دو دوره برعهده دارد در آخرین روزهای سال در یک مصاحبه نوروزی گفته بود حضور روی نیمکت تیم ملی برایش یک «رویا» است، رویایی که «مطمئنا» روزی به آن خواهد رسید.
چرا کرانچار؟
اما حتما انتخاب کرانچار برای جانشینی کی‌روش واکنش‌های متفاوتی را ایجاد خواهد کرد. یکی از منفی‌ترین واکنش‌ها احتمالا از سوی خود کارلوس کی‌روش خواهد بود که چند باری در طول ماه‌های اخیر با کرانچار بر سر موضوع حضور بازیکنان باشگاهی در تیم ملی بگومگو کرده بود و در زمان‌هایی این جدال کلامی از حالت بگومگو هم خارج شد و به درگیری کشید. این واکنش منفی در شرایطی به وجود خواهد آمد که کفاشیان بارها در مصاحبه‌هایش گفته بود اگر کی‌روش نماند انتخاب سرمربی بعدی تیم ملی با نظر کی‌روش و با استفاده از تجربه او صورت خواهد گرفت اما اگر حضور کرانچار در تیم ملی را قطعی بدانیم نه‌تنها این مشورت صورت نگرفته بلکه یکی از منتقدان اصلی کی‌روش بر جایگاهش در تیم ملی تکیه خواهد زد. با این حال فدراسیون فوتبال برای انتخاب خود دلیلی داشته که مجبور شده برخلاف میل خود کسی را جایگزین کی‌روش کند که بیشترین مشکل را با او داشته است. اولین دلیل برای این انتخاب، قیمت پایین کرانچار در مقایسه با کی‌روش و مربیان همتراز اروپایی در کنار بی‌پولی فدراسیون است که کفاشیان را به سمت قطعی کردن قرارداد با سرمربی 57 ساله کروات ترغیب کرده است. ضمن اینکه کرانچار به خاطر علاقه فراوانش به تیم ملی ایران حاضر است از رقم اولیه پیشنهادی‌اش هم عدول کند و همین تخفیف بزرگ کفاشیان را راغب‌تر کرده است. دلیل بعدی که باعث شده فدراسیون فوتبال در انتخاب کرانچار تقریبا به قطعیت برسد، شناخت فراوان کرانچار از فوتبال ایران و بعد از آن شناختش از فوتبال کشورهای حوزه خلیج‌فارس به مدد فعالیت چند ساله در این کشورهاست که باعث شده فدراسیون فوتبال برای انتخاب کی‌روش با انگیزه‌تر شود. به هر حال با پایان فصل باید منتظر تغییرات فراوانی روی نیمکت تیم‌های لیگی بود؛ تغییراتی که در نهایت بعضی از آنها به عنوان بمب‌های فصل نقل و انتقالات پتانسیل ایجاد زلزله در فوتبال  ایران را دارند.

بسم الله الرّحمن الرّحیم
الحمدلله ربّ العالمین و الصّلاه و‌السّلام علی سیّدنا و نبیّنا
ابی‌القاسم المصطفی محمّد و علی آله الأطیبین  الأطهرین المنتجبین الهداه المهدّیین المعصومین سیّما بقیّه الله فی الأرضین. اللّهم صلّ علی فاطمه و ابیها و بعلها و بنیها، اللّهم صلّ علی ولیّک علیّ ابن موسی عدد ما احاط به علمک، صلاهً دائمه بدوام عظمتک و کبریائک، اللّهم سلّم علی ولیّک علیّ ابن موسی الرّضا عدد ما
فی علمک، سلاماً دائماً بدوام مجدک و عظمتک و کبریائک.
خداوند متعال را شاکر و سپاسگزارم که تفضّل فرمود و عمر داد تا بتوانیم یک بار دیگر و یک سال دیگر، در جوار این مرقد منوّر و آسمانی، در این جمع پر‌شور و صمیمی، با شما برادران و خواهران عزیز گفت‌وگو کنیم. لازم است اولاً نوروز و حلول سال نو را بار دیگر، به همه‌ برادران و خواهرانی که سخنان ما را می‌شنوند و به همه‌ ملّت ایران تبریک عرض کنیم و از خداوند متعال برای ملّت ایران و همه‌ مسلمانان جهان، سال پر برکت و زندگی همراه با سعادت را مسألت نماییم؛ و امیدواریم خداوند متعال تفضّل بفرماید و سالی که امروز آغاز شد، سالی باشد در شأن ملّت بزرگ ایران، سالی پر خیر و برکت و برخوردار از تفضّلات الهی و توجّهات پروردگار.
یک جمله‌ای در باب سال ۹۲ که دیروز به پایان رسید عرض کنیم. در پیام اوّل سال اشاره کردیم که در سال ۹۲ آنچه به‌عنوان حماسه‌ سیاسی انتظار می‌رفت، ملّت ایران خلق کردند و آفریدند. یقیناً حماسه‌ سیاسی در دو حرکت بزرگ ملّت ایران جلوه‌ بیشتری یافت: یکی حرکت انتخابات در نیمه‌ اوّل سال، و دیگری راهپیمایی سراسری و عظیم ملّت در نیمه‌ دوّم. درباره‌ انتخابات حرف بسیار زدیم؛ هم این انتخابات، هم همه‌ انتخابات‌های متعدّدی که از اوّل انقلاب تاکنون برگزار شده است. همچنین درباره‌ راهپیمایی‌های بزرگ سراسری بیست‌ودوّم بهمن، هم این حقیر و هم دیگران، مطالب متعدّدی را بر زبان آورده‌اند که نمی‌خواهیم آنها را تکرار کنیم؛ ولی دو نکته درباره‌ این دو حادثه وجود دارد. درباره‌ هر کدام از این دو حادثه‌ای که به معنای واقعی کلمه هر کدام یک رسانه‌ فراگیر از وضعیّت کشور ما و ملّت ما در مقابل لجن‌پراکنی‌های مغرضانه‌ تبلیغات جهانی است، نکته‌ای وجود دارد که من مایلم قبل از مطالب مربوط به سال ۹۳ به این دو نکته بپردازم.
نکته‌ اوّل در باب انتخابات است. برادران و خواهران عزیز توجّه کنند که از اوّل انقلاب تا امروز، نصاب شرکت مردم در انتخابات پایین نیفتاده است، تنزّل نکرده است؛ این خیلی مهم است. در آخرین انتخاباتی که ملّت ما پای صندوق رأی رفتند ـ یعنی انتخابات ریاست جمهوری یازدهم ـ شرکت مردم در انتخابات، ۷۲ درصد بود؛ این رقم، هم در بین انتخاب‌های دنیا یک رقم بالایی است و یک نصاب برجسته‌ای است، هم در بین انتخابات‌هایی که از اوّل انقلاب تا امروز اتّفاق افتاده است یکی از بالاترین رقم‌ها است؛ معنای این چیست؟ معنای این شرکت وسیع مردم در انتخابات این است که مردم‌سالاری دینی در کشور تثبیت شده است؛ معنای آن این است که نظام جمهوری اسلامی توفیق یافته است که مردم‌سالاری را در کشور نهادینه کند؛ این چیز کمی نیست. کشوری که در طول قرن‌های متمادی با حکّام مستبد و دیکتاتور گذران می‌کرده است، آنچنان با مردم‌سالاری و شرکت مردم در انتخاب صاحبان قدرت، آشنا و در هم ‌آمیخته شده است که بعد از گذشت ۳۵ سال از هیجانات اوّل انقلاب، مردم وقتی نوبت انتخاب می‌رسد، ۷۲ درصد در انتخابات شرکت می‌کنند؛ قدر این را باید دانست. من به شما جوان‌ها و به همه عناصری که صاحب فکرند در سرتاسر کشور عرض می‌کنم: این نعمت بزرگ را ناسپاسی نکنیم؛ همچنان که در سال ۸۸ این نعمت الهی را عدّه‌ای ناسپاسی کردند. همچنین اینکه گاهی شنفته بشود که انتخابات کشور را به عدم سلامت نسبت می‌دهند ـ یعنی تکرار حرف دشمنان ملّت ایران ـ این هم ناسپاسی است. مردم‌سالاری در کشور به یک جریان عادی تبدیل شده است؛ لذاست مردم در سرتاسر کشور، در روستاها، در شهرها، خود را در مقابل صندوق رأی وظیفه‌دار می‌دانند، به صندوق رأی مراجعه می‌کنند؛ ۷۲ درصد رأی می‌دهند؛ این خیلی چیز مهمّی است؛ در دنیا این رقم، جزو رقم‌های بالا است.
نکته دوّم [که باید] توجّه کنند برادران و خواهران عزیز من، در مورد راهپیمایی بیست‌ودوّم بهمن است. بعضی هستند که با محاسبه، جمعیّت‌ها را محاسبه می‌کنند یا با دوربین‌ها و وسایل گوناگون مقدار جمعیّت را حدس می‌زنند؛ امسال همه‌ کسانی که در این زمینه‌ها فعّال بودند و همه‌ کسانی که این راهپیمایی را با دقّت زیر نظر داشتند، به ما گزارش دادند که جمعیّت راهپیمایی در تهران و در شهرهای بزرگ و معروف از سال‌های قبل، هم بیشتر بود، هم پرشورتر بود یعنی شعارهای مردم، شعارهای پرمغز و پرمعنا و پرشور بود. چرا؟ تحلیلگرانی که مسائل گوناگون را تحلیل می‌کنند، این جور فهمیدند و به نظر ما درست فهمیدند؛ علّت این بود که امسال عوامل مؤثّر در سیاست‌های استکباری، لحن‌شان نسبت به ملّت ایران بی‌ادبانه‌تر و توهین‌آمیزتر بود. چون در زمینه‌ مسائل هسته‌ای مذاکرات انجام گرفته بود، سیاستمداران آمریکا اظهارِنظر کردند که معلوم می‌شود ملّت ایران از حرف خود برگشته است، از اصول خود صرفِ‌نظر کرده است! با این زمینه، لحن‌شان نسبت به ملّت ایران، لحن بی‌ادبانه و توهین‌آمیز بود؛ مردم اینها را شنیدند، دانستند. وقتی دشمن با چهره‌ واقعی خود یا نزدیک به چهره‌ واقعی خود در میدان حضور پیدا می‌کند، مردم انگیزه بیشتری و همّت بلندتری برای حضور پیدا می‌کنند؛ مردم چون دیدند آمریکایی‌ها نسبت به آنها بی‌ادبی می‌کنند و نسبت می‌دهند که از نظام جدا شده‌اند، خواستند در بیست‌ودوّم بهمن نشان بدهند که نسبت به نظام اسلامی و جمهوری اسلامی و پرچم برافراشته اسلام با همه‌ وجود دل‌بسته‌اند. این نشان‌دهنده‌ حسّاسیّت مردم ما و غیرت مردم ما در برابر دشمنی و شرارت دشمنان جمهوری اسلامی و دشمنان ایران است. این هم نکته‌ مربوط به راهپیمایی بیست‌ودوّم بهمن.
اماّ  راجع به آنچه مربوط به امسال است؛ من اینجا یادداشت‌هایی کرده‌ام، عرایضی دارم، سعی می‌کنم این عرایض را به‌ صورت مجمل ـ در همین مجالی که امروز داریم؛ چون امروز جمعه است و وقت ما در پایان، محدود به نماز جمعه است ـ ان‌شاء‌الله در همین وقت، آنچه را مورد نظر است عرض بکنم؛ امّا اگر مطلبی هم ناگفته بماند، امیدواریم در گفتارهای صاحب‌نظران و دانایان جامعه که می‌فهمند سیاست جمهوری اسلامی، امروز چیست و چه‌کار دارد انجام می‌گیرد، برای افکار عمومی روشن بشود. حرف من ـ‌آنچه امروز می‌خواهم عرض کنم به‌طور خلاصه و در یک جمله‌ـ عبارت است از اینکه ملّت ایران باید خود را قوی کند؛ این حرف من است. حرف، درباره‌ اقتدار ملّی است. من عرض می‌کنم به ملّت عزیزمان که اگر ملّتی قوی نباشد و ضعیف باشد، زور خواهد شنفت، به او زور می‌گویند؛ اگر ملّتی قوی نباشد، باج‌گیران عالَم از او باج می‌گیرند، از او باج می‌خواهند؛ اگر بتوانند به او اهانت می‌کنند؛ اگر بتوانند زیر پا او را لگد می‌کنند. طبیعت دنیایی که با افکار مادّی اداره می‌شود، همین است؛ هر که احساس قدرت بکند، نسبت به کسانی که در آنها احساس ضعف می‌کند، زورگویی خواهد کرد؛ چه نسبت به فرد، چه نسبت به ملّت. شاعر معروف می‌گوید:
مرگ برای ضعیف امر طبیعی است
هر قوی اوّل ضعیف گشت و سپس مرد
می‌گوید مرغ پخته را آوردند در برابر آن کسی که گوشت مرغ و گوشت حیوانی نمی‌خورد، نگاه کرد:«اشک تحسّر ز هر دو دیده بیفشرد»؛ به این مرغی که جلویش گذاشته بودند، گفت:
گفت [به مرغ] از چه شیر شرزه نگشتی
تا نتواند کست به مسلخ آورد
اگر تو از خودت می‌توانستی دفاع کنی و در خودت قدرتی می‌داشتی، جرأت نمی‌کردند این‌جور سر تو را ببُرند. من نه آن شاعر را قبول دارم، نه ابوالعلای معرّی را که از قول او این حرف گفته شده است؛ امّا این را قبول دارم که مرگ در دنیایی که بر اساس افکار مادّی اداره می‌شود، برای ضعیف امر طبیعی است؛ این را قبول دارم. اگر یک ملّتی به خود نیاید، خود را قوی نکند، دیگران به او زور می‌گویند. بعضی ملّت‌ها هستند که تا قوی شدن، فاصله‌ زیادی دارند؛ امیدی وجود ندارد که بخواهند در خود آن نیرویی را که بتوانند مقابله کنند با زورگویان و گردن‌کلفت‌های عالم، ایجاد کنند؛ امّا ملّت ما این‌جور نیست؛ ما اولاً استعداد قوی‌شدن، زیاد داریم؛ امکانات و ظرفیّت‌ها هم زیاد داریم؛ ملّت ما به ‌سمت اقتدار ملّی هم راه افتاده است و راه زیادی پیموده است؛ من بر این اساس نقشه‌ کلّی سال ۹۳ را در این دو عنصر می‌بینم که در پیام اوّل سال عرض کردم: اقتصاد و فرهنگ با عزم ملّی و با مدیریّت جهادی.
قوی شدن یک ملّت فقط به این نیست که تسلیحات جنگی پیشرفته‌ای داشته باشد؛ البتّه تسلیحات هم لازم است، امّا فقط با تسلیحات هیچ ملّتی قوی نمی‌شود. من وقتی نگاه می‌کنم، سه عنصر را پیدا می‌کنم که دو عنصر از آنها همین دو نقطه‌ای است که در پیام عرض کرده‌ام؛ این سه عنصر اگر مورد توجّه قرار گرفتند، یک ملّت قوی می‌شود: یکی اقتصاد، یکی فرهنگ، و سوّمی علم و دانش. درباره‌ دانش، در این 12-10 سال گذشته حرف‌های زیادی زده شد و بحمدالله اثر کرد. امروز ما در دانش داریم پیش می‌رویم ـ که بعد باز شاید اشاره‌ای بکنم‌ـ امّا در مورد اقتصاد و در مورد فرهنگ، یک اهتمام بیش از متعارف لازم است تا بتوانیم اقتصاد کشور را به شکلی دربیاوریم که از آن طرف دنیا کسی نتواند با یک تصمیم‌گیری، با یک نشست‌وبرخاست، بر روی اقتصاد کشور ما و بر روی معیشت ملّت ما اثر بگذارد؛ این دست ما است، ما باید بکنیم؛ این همان اقتصاد مقاومتی است که سیاست‌های آن در اسفند ماه ابلاغ شد؛ بنده هم با مسؤولان و مدیران برجسته‌ کشور جلسه داشتم، مفصّل درباره‌ آن صحبت کردیم؛ تجاوب هم کردند؛ یعنی مسؤولان سه قوّه که خودشان هم در تنظیم این سیاست‌ها مؤثّر بودند و حضور داشتند، استقبال کردند و گفتند ما این کار را انجام می‌دهیم. من می‌خواهم با مردم عزیزمان درباره‌ اقتصاد مقاومتی اندکی امروز صحبت کنم و مردم از خود این حقیر، مطلبی را که می‌خواهم عرض کنم بشنوند.
اقتصاد مقاومتی یعنی آن اقتصادی که مقاوم است؛ با تحریکات جهانی، با تکانه‌های جهانی، با سیاست‌های آمریکا و غیر آمریکا زیرورو نمی‌شود؛ اقتصادی است متّکی به مردم. سه سؤال درمورد اقتصاد مقاومتی که در حقیقت اقتصاد مقاوم است، وجود دارد؛ من این سه سؤال را مطرح می‌کنم. سؤال اوّل این است که اقتصاد مقاومتی چه هست و چه نیست؟ خصوصیّات مثبت آن و خصوصیّات منفی و سلبیِ آن چیست؟ سؤال دوّم: آیا اقتصاد مقاومتی که داریم شعار آن را می‌دهیم، تحقّق‌پذیر است، ممکن است، یا نه، خیالات خام است؟ سؤال سوم: اگر تحقّق اقتصاد مقاومتی ممکن است، الزامات آن چیست، چه کارهایی باید انجام بگیرد؟ امروز من به این سه سؤال جواب می‌دهم؛ این مربوط به اقتصاد است. بعد راجع به مسأله‌ فرهنگ هم که به نظر من بسیار مسأله‌ مهمّی است، عرایضی را عرض خواهم کرد.
سؤال اوّل: گفتیم که اقتصاد مقاومتی چه هست و چه نیست. اوّلاً یک الگوی علمی متناسب با نیازهای کشور ما است ــ این آن جنبه‌ مثبت ــ امّا منحصر به کشور ما هم نیست؛ یعنی بسیاری از کشورها، امروز با توجّه به این تکانه‌های اجتماعی و زیروروشدن‌های اقتصادی‌ای که در این بیست سی سال گذشته اتّفاق افتاده است، متناسب با شرایط خودشان به فکر یک چنین کاری افتاده‌اند. پس مطلب اوّل اینکه این حرکتی که ما داریم انجام می‌دهیم، دغدغه‌ دیگر کشورها هم هست؛ مخصوص ما نیست.
دوّم اینکه گفتیم این اقتصاد درون‌زا است. درون‌زا است یعنی چه؟ یعنی از دل ظرفیّت‌های خود کشور ما و خود مردم ما می‌جوشد؛ رشد این نهال و این درخت، متّکی است به امکانات کشور خودمان؛ درون‌زا به این معنا است. امّا درعین‌حال درون‌گرا نیست؛ یعنی این اقتصاد مقاومتی، به این معنا نیست که ما اقتصاد خودمان را محصور می‌کنیم و محدود می‌کنیم در خود کشور؛ نه، درون‌زا است، امّا برون‌گرا است؛ با اقتصادهای جهانی تعامل دارد، با اقتصادهای کشورهای دیگر با قدرت مواجه می‌شود. بنابراین درون‌زا است، امّا درون‌گرا نیست. اینها را که عرض می‌کنم، برای خاطر این است که در همین زمینه‌ها الان قلم‌ها و زبان‌ها و مغزهای مغرض، مشغول کارند که [القا کنند] «بله، اینها می‌خواهند اقتصاد کشور را محدود کنند و در داخل محصور کنند». انواع و اقسام تحلیل‌ها را برای اینکه ملّت را و مسؤولان را از این راه ـ که راه سعادت است ـ جدا بکنند دارند می‌کنند. من عرض می‌کنم تا برای افکار عمومی‌مان روشن باشد.
سوّم اینکه این اقتصادی که به عنوان اقتصاد مقاومتی مطرح می‌شود، مردم‌بنیاد است؛ یعنی بر محور دولت نیست و اقتصاد دولتی نیست، اقتصاد مردمی است؛ با اراده‌ مردم، سرمایه‌ مردم، حضور مردم تحقّق پیدا می‌کند. امّا «دولتی نیست» به این معنا نیست که دولت در قبال آن مسؤولیّتی ندارد؛ چرا، دولت مسؤولیّت برنامه‌ریزی، زمینه‌سازی، ظرفیّت‌سازی، هدایت و کمک دارد. کار اقتصادی و فعّالیّت اقتصادی دستِ مردم است، مال مردم است؛ امّا دولت ـ به‌عنوان یک مسؤول عمومی ـ نظارت می‌کند، هدایت می‌کند، کمک می‌کند. آن جایی که کسانی بخواهند سوء‌استفاده کنند و دست به فساد اقتصادی بزنند، جلوی آنها را می‌گیرد؛ آنجایی که کسانی احتیاج به کمک دارند، به آنها کمک می‌کند. بنابراین آماده‌سازی شرایط، وظیفه‌ دولت است؛ تسهیل می‌کند.
چهارم، گفتیم این اقتصاد، اقتصاد دانش‌بنیان است یعنی از پیشرفت‌های علمی استفاده می‌کند، به پیشرفت‌های علمی تکیه می‌کند، اقتصاد را بر محور علم قرار می‌دهد؛ امّا معنای آن این نیست که این اقتصاد منحصر به دانشمندان است و فقط دانشمندان می‌توانند نقش ایفا کنند در اقتصاد مقاومتی؛ نخیر، تجربه‌ها و مهارت‌ها ـ تجربه‌های صاحبان صنعت، تجربه‌ها و مهارت‌های کارگرانی که دارای تجربه و مهارتند ـ می‌تواند اثر بگذارد و می‌تواند در این اقتصاد نقش ایفا کند. اینکه گفته می‌شود دانش‌محور، معنای آن این نیست که عناصر با تجربه‌ صنعتگر یا کشاورز که در طول سال‌های متمادی کارهای بزرگی را بر اساس تجربه انجام داده‌اند، اینها نقش ایفا نکنند؛ نخیر، نقش بسیار مهمّی هم به عهده‌ اینها است.
پنجم، این اقتصاد، عدالت‌محور است؛ یعنی تنها به شاخص‌های اقتصاد سرمایه‌داری ـ [مثل] رشد ملّی، تولید ناخالص ملّی ـ اکتفا نمی‌کند؛ بحث اینها نیست که بگوییم رشد ملّی اینقدر زیاد شد، یا تولید ناخالص ملّی اینقدر زیاد شد؛ که در شاخص‌های جهانی و در اقتصاد سرمایه‌داری مشاهده می‌کنید. در حالی که تولید ناخالص ملّی یک کشوری خیلی هم بالا می‌رود، امّا کسانی هم در آن کشور از گرسنگی می‌میرند! این را ما قبول نداریم. بنابراین شاخص عدالت ـ عدالت اقتصادی و عدالت اجتماعی در جامعه ـ یکی از شاخص‌های مهم در اقتصاد مقاومتی است، امّا معنای آن این نیست که به شاخص‌های علمی موجود دنیا هم بی اعتنایی بشود؛ نخیر، به آن شاخص‌ها هم توجّه می‌شود، امّا بر محور «عدالت» هم کار می‌شود. عدالت در این بیان و در این برنامه به معنای تقسیم فقر نیست، بلکه به معنای تولید ثروت و ثروت ملّی را افزایش دادن  است.
ششم،  در اینکه گفتیم اقتصاد مقاومتی بهترین راه حلّ مشکلات اقتصادی کشور است شکّی نیست، امّا معنای آن این نیست که ناظر به مشکلات کنونی کشور است ـ که یک مقداری از آن مربوط به تحریم است، یک مقداری از آن مثلاً مربوط به غلط بودن فلان برنامه است ـ نه، این مال همیشه است. اقتصاد مقاومتی یعنی مقاوم‌سازی، محکم‌سازی پایه‌های اقتصاد؛ این چنین اقتصادی چه در شرایط تحریم، چه در شرایط غیر تحریم، بارور خواهد بود و به مردم کمک می‌کند. این سؤال اوّل.
سؤال دوّم این بود که آیا این برنامه‌ اقتصادی که شما می‌گویید اقتصاد مقاومتی، یک امر خیالی و توهّمی است و آرزو دارید که انجام بگیرد؛ یا نه، عملاً ممکن است؟ پاسخ این است که نخیر، کاملاً، عملاً، حتماً ممکن است؛ چرا؟ به‌خاطر ظرفیّت‌ها؛ چون این کشور، دارای ظرفیّت‌های فوق‌العاده است. من حالا چند قلم از ظرفیّت‌های کشور را عرض می‌کنم. اینها چیزهایی است که آمارهای عجیب‌و‌غریب لازم ندارد، جلوی چشم همه است، همه می‌بینند.
یکی از ظرفیّت‌های مهمّ ما، ظرفیّت نیروی انسانی ما است. نیروی انسانی در کشور ما، یکی از بزرگ‌ترین ظرفیّت‌های کشور ما است؛ این یک فرصت بزرگ است. عرض کردیم، جمعیّت جوان کشور ـ از 15 سال تا 30 سال ـ یک حجم عظیم از ملّت ما را تشکیل می‌دهند؛ این خودش یک ظرفیّت است. تعداد 10 میلیون دانش‌آموخته‌ دانشگاه‌ها را داریم؛ 10 میلیون از جوان‌های ما در طول این سال‌ها از دانشگاه‌ها فارغ‌التّحصیل شدند. همین حالا بیش از 4 میلیون دانشجو داریم که اینها در طول چند سال آینده فارغ‌التّحصیل می‌شوند؛ جوانان عزیز بدانند، این 4 میلیونی که می‌گویم، ۲۵ برابر تعداد دانشجو در پایان رژیم طاغوت است؛ جمعیّت کشور نسبت به آن موقع شده دو برابر، امّا تعداد دانشجو نسبت به آن موقع شده ۲۵ برابر؛ امروز ما این تعداد دانشجو و فارغ‌التّحصیل داریم. علاوه‌ بر اینها، میلیون‌ها نیروی مجرّب و ماهر داریم. ببینید، همین‌هایی که در دوران جنگ به داد نیروهای مسلّح ما رسیدند. در دوران جنگ تحمیلی، یکی از مشکلات ما، از کار افتادن دستگاه‌های ما، بمباران شدن مراکز گوناگون ما، تهیدست ماندن نیروهای ما از وسایل لازم
ـ مثل وسایل حمل و نقل و این چیزها ـ بود. یک عدّه افراد صنعتگر، ماهر، مجرّب، راه افتادند از تهران و شهرستان‌ها ـ که بنده در اوایل جنگ خودم شاهد بودم، اینها را می‌دیدم؛ اخیراً هم بحمدالله توفیق پیدا کردیم، یک جماعتی از اینها آمدند؛ آن روز جوان بودند، حالا سنّی از آنها گذشته، امّا همان انگیزه و همان شور در آنها هست ـ رفتند داخل میدان‌های جنگ، در صفوف مقدّم، بعضی‌هایشان هم شهید شدند؛ تعمیرات کردند، ساخت‌وساز کردند، ساخت‌وسازهای صنعتی؛ این پل‌های عجیب‌وغریبی که در جنگ به درد نیروهای مسلّح ما خورد، امکانات فراوان، خودرو، جادّه، امثال اینها، به‌وسیله‌ همین نیروهای مجرّب و ماهر به‌وجود آمد؛ امروز هم هستند، امروز هم در کشور ما الی‌ماشاءالله؛ تحصیل‌کرده نیستند، امّا تجربه‌ و مهارتی دارند که گاهی از تحصیل‌کرده‌ها هم بسیار بیشتر و بهتر و مفیدتر است؛ این هم یکی از امکانات نیروهای ما است؛ هم در کشاورزی این را داریم، هم در صنعت داریم.
یکی از ظرفیّت‌های مهمّ کشور ما منابع طبیعی است. من سال گذشته در همین‌جا راجع به نفت و گاز گفتم که مجموع نفت و گاز ما در دنیا درجه‌ یک است؛ یعنی هیچ کشوری در دنیا به‌قدر ایران، بر روی هم نفت و گاز ندارد. مجموع نفت و گاز ما از همه‌ کشورهای دنیا ـ شرق و غرب عالم ـ بیشتر است. امسال که من دارم با شما حرف می‌زنم، کشفیّاتی درمورد گاز شده است که نشان می‌دهد از آن مقداری که سال گذشته در آمارهای ما بود، از آن مقدار هم منابع گازی ما و ذخیره‌های گازی ما افزایش پیدا کرده است؛ این وضع نفت و گاز ما است. بیشترین ذخیره‌ منابع انرژی ـ که همه‌ دنیا روشنی خود، گرمای خود، صنعت خود، رونق خود را از انرژی دارد، از نفت و گاز دارد ـ در کشور ما است. علاوه‌ بر این، معادن طلا و معادن فلزّات کمیاب در سرتاسر این کشور پراکنده است و وجود دارد. سنگ آهن، سنگ‌های قیمتی، انواع و اقسام فلزهای لازم و اساسی ـ که مادر صنایع محسوب می‌شوند ـ در کشور وجود دارد؛ این هم یک ظرفیّت بزرگی است.
ظرفیّت دیگر موقعیّت جغرافیایی ما است؛ ما با 15 کشور همسایه هستیم که اینها رفت‌وآمد دارند. حمل و نقل ترانزیت یکی از فرصت‌های بزرگ کشورها است؛ این برای کشور ما هست و در جنوب به دریای آزاد و در شمال به آب‌های محدود منتهی می‌شود. در این همسایه‌های ما، در حدود ۳۷۰ میلیون جمعیّت زندگی می‌کنند که این مقدار ارتباطات و همسایه‌ها، برای رونق اقتصادی یک کشور یک فرصت بسیار بزرگی است. این علاوه بر بازار داخلی خود ما است؛ یک بازار ۷۵ میلیونی که برای هر اقتصادی، یک چنین بازاری بازار مهمّی است.
یک ظرفیّت دیگری که در کشور وجود دارد، زیرساخت‌های نرم‌افزاری و سخت‌افزاری است؛ نرم‌افزاری مثل این سیاست‌های اصل ۴۴، سند چشم‌انداز و این کارهایی که در این چند سال انجام گرفته و همچنین زیرساخت‌های گوناگون مثل جاده و سدّ و پل و کارخانه و امثال اینها؛ اینها زمینه‌های بسیار خوبی برای پیشرفت اقتصاد کشور است، اینها ظرفیّت‌های یک کشور است.
خب، ممکن است کسی بگوید اگر تحریم نبود از این ظرفیّت‌ها می‌توانستید خوب استفاده کنید، امّا [چون] تحریم هست نمی‌توانید از این ظرفیّت‌ها استفاده کنید؛ این خطا است؛ این حرف، درست نیست. ما در بسیاری از مسائل دیگر هم در عین تحریم توانسته‌ایم به نقطه‌های بسیار برجسته و بالا دست پیدا کنیم؛ یک مثال آن، تولید علم است؛ یک مثال آن، صنعت و فناوری است؛ در اینها ما تحریم بودیم، الان هم تحریم هستیم. در مورد دانش‌های پیشرفته و روز، الان هم درهای مراکز علمی مهم بِروز دنیا به روی دانشمند ایرانی و دانشجوی ایرانی بسته است، امّا درعین‌حال، ما در نانو پیشرفت کردیم، در هسته‌ای پیشرفت کردیم، در سلّول‌های بنیادی پیشرفت کردیم، در صنایع دفاعی پیشرفت کردیم، در صنایع پهپاد و موشک، به کوری چشم دشمن، پیشرفت کردیم؛ چرا در اقتصاد نتوانیم پیشرفت کنیم؟! ما که در این صحنه‌ها و عرصه‌های گوناگون این همه موفقیّت به دست آوردیم، در اقتصاد هم اگر عزم‌مان را جزم کنیم و دست به دست هم بدهیم، می‌توانیم اقتصاد را شکوفا کنیم. چشم‌مان به دست دشمن نباشد که کِی این تحریم را برمی‌دارد، کِی فلان نقطه را موافقت می‌کند؛ به درک! نگاه کنیم ببینیم خودمان چه‌کار می‌توانیم  بکنیم.
سؤال سوم را مطرح کنم و جواب بدهم. سؤال سوم این بود که برای اینکه این کار بزرگ، اقتصاد مقاومتی، تحقّق پیدا کند، الزامات چیست و چه کارهایی باید انجام بگیرد؟ خلاصه عرض می‌کنیم: اولاً مسؤولان باید از تولید ملّی حمایت کنند. تولید ملّی، اساس و حلقه‌ اساسی پیشرفت اقتصاد است. مسؤولان باید از تولید ملّی حمایت کنند. چه‌جوری؟ یک جا که قانون لازم دارد، حمایت قانونی کنند؛ یک جا که حمایت قضایی لازم است، انجام بگیرد؛ یک جا که حمایت اجرایی لازم است، باید تشویق کنند و کارهایی بکنند؛ باید این کارها انجام بگیرد. تولید ملّی باید رونق پیدا کند.
دوّم، صاحبان سرمایه و نیروی کار که تولیدگر هستند، آنها هم بایستی به تولید ملّی اهمّیّت بدهند؛ به چه معنا؟ به این معنا که بهره‌وری را افزایش بدهند. بهره‌وری، یعنی از امکاناتی که وجود دارد حدّاکثر استفاده‌ بهینه بشود؛ کارگر که کار می‌کند، کار را با دقّت انجام بدهد؛ رحم‌الله امرء عمل عملاً فأتقنه، این معنای بهره‌وری است؛ از قول پیغمبر نقل شده است: رحمت خدا بر آن کسی است که کاری را که انجام می‌دهد، محکم انجام بدهد، متقن انجام بدهد. آن کسی که سرمایه‌گذاری می‌کند، سعی کند حدّاکثر استفاده از آن سرمایه انجام بگیرد؛ یعنی هزینه‌های تولید را کاهش بدهند؛ بعضی از بی‌تدبیری‌ها، بی‌سیاستی‌ها موجب می‌شود هزینه‌ تولید برود بالا، بهره‌‌وری سرمایه و کار کم بشود.
سوّم، صاحبان سرمایه در کشور، فعّالیّت تولیدی را ترجیح بدهند بر فعّالیّت‌های دیگر. ما دیدیم کسانی را که سرمایه‌ای داشتند ـ کم یا زیاد ـ و می‌توانستند این را در یک راه‌هایی به کار بیندازند و درآمدهای زیادی کسب کنند، نکردند؛ رفتند سراغ تولید؛ گفتند می‌خواهیم تولید کشور تقویت بشود؛ این حسنه است، این صدقه است، این جزو بهترین کارها است؛ کسانی که دارای سرمایه هستند ـ چه سرمایه‌های کم، چه سرمایه‌های افزون‌ـ آن را بیشتر در خدمت تولید کشور بگذارند.
بعدی، مردم در همه‌ سطوح، تولید ملّی را ترویج کنند. یعنی چه؟ یعنی همین مطلبی که من دو سه سال قبل از این، در همین جا با اصرار فراوان گفتم، یک عدّه‌ای هم از مردم خوشبختانه عمل کردند، امّا همه باید عمل کنند و آن عبارت است از «مصرف تولیدات داخلی». عزیزان من! شما وقتی که یک جنس داخلی را خرید می‌کنید به‌جای جنس تولید خارجی، هم به همین اندازه کار و اشتغال ایجاد کرده‌اید، هم کارگر ایرانی را وادار کرده‌اید به اینکه ابتکار خودش را بیاورد میدان؛ جنس داخلی که مصرف شد، آن کننده‌ کار، ابتکاراتی دارد، این ابتکارات را روز‌به‌روز افزایش خواهد داد؛ شما وقتی که جنس داخلی مصرف می‌کنید، ثروت ملّی را افزایش داده‌اید. در گذشته، در دوران طاغوت، ترجیح مصرف خارجی به‌عنوان یک سنّت بود؛ سراغ جنس که می‌رفتند، [می‌پرسیدند] داخلی است یا خارجی؟ اگر خارجی بود، بیشتر به آن رغبت داشتند؛ این باید برگردد و به‌عکس بشود. نمی‌گوییم خرید جنس خارجی حرام است، امّا عرض می‌کنیم خرید جنس داخلی یک ضرورت برای مقاوم‌سازی اقتصاد است و بر روی همه چیز این کشور تأثیر می‌گذارد. باید به این توجّه کرد؛ این نقش همه‌ مردم است. البتّه در اینجا هم مثل خیلی جاهای دیگر، مسؤولیّت مسؤولان و مدیران کشور از دیگران بیشتر است؛ بسیاری از زیاده‌روی‌ها و ریخت‌وپاش‌ها در رفتار مردم، به‌خاطر نگاه کردن به رفتار آن کسانی است که آنها را «بزرگ‌ترها» می‌دانند؛ اگر اسراف در بین سطوح بالا نباشد، در بین مردم هم اسراف کم خواهد شد. بنابراین ترجیح تولید داخلی یکی از کارها است.
من این بخش را جمع‌بندی کنم. من عرض می‌کنم: اقتصاد مقاومتی به معنای مقاوم ساختن پایه‌های اقتصاد، یکی از وظایف عمومی امروز ما است و همه می‌توانند در آن نقش ایفا کنند، هم مسؤولین و مسؤولین قوای سه‌گانه، هم آحاد مردم، هم کسانی که دارای مهارت کارند، هم کسانی که دارای سرمایه‌اند، هم صاحب‌نظران. البتّه آنچه ما عرض کردیم، خلاصه‌ای بود از آنچه باید گفت؛ به‌عهده‌ صاحب‌نظران است که تفصیلات اینها را عرض بکنند.
بخش دوّم حرف من، درباره‌ فرهنگ است. من در یک جمله عرض بکنم: عزیزان من! فرهنگ از اقتصاد هم مهم‌تر است. چرا؟ چون فرهنگ، به معنای هوایی است که ما تنفّس می‌کنیم؛ شما ناچار هوا را تنفّس می‌کنید، چه بخواهید، چه نخواهید؛ اگر این هوا تمیز باشد، آثاری دارد در بدن شما؛ اگر این هوا کثیف باشد، آثار دیگری دارد. فرهنگ یک کشور مثل هوا است؛ اگر درست باشد، آثاری دارد. الان درباره‌ تولید داخلی حرف می زدیم؛ اگر بخواهیم مصرف تولیدات داخلی به معنای واقعی کلمه تحقّق پیدا کند، باید فرهنگ [مصرف] تولید داخلی در ذهن مردم جا بیفتد؛ اگر بخواهیم مردم اسراف نکنند، بایستی این باور مردم بشود؛ این یعنی فرهنگ. فرهنگ یعنی باورهای مردم، ایمان مردم، عادات مردم، آن چیزهایی که مردم در زندگی روزمره با آن سر و کار دائمی دارند و الهام‌بخش مردم در حرکات و اعمال آنها است؛ فرهنگ این است؛ این پس خیلی اهمّیّت دارد. مثلاً در حوزه‌ اجتماعی، قانون‌گرایی ـ که مردم به قانون احترام بگذارند ـ یک فرهنگ است؛ تعاون اجتماعی یک فرهنگ است؛ تشکیل خانواده و ازدواج یک فرهنگ است؛ تعداد فرزندان یک فرهنگ است؛ اگر در این چیزها بینش مردم و جهت‌گیری مردم جهت‌گیری درستی باشد، زندگی در جامعه جوری خواهد شد؛ اگر خدای‌ناکرده جهت‌گیری غلط باشد، زندگی جور دیگری خواهد شد؛ خدای‌ناکرده به همان بلایی مبتلا خواهیم شد که امروز کشورهایی که خانواده را و بنیان خانواده را ویران کردند و شهوات را به راه انداختند ـ وَاتَّبِعوُا الشَّهَواتِ فَسَوفَ یَلقَونَ غَیّاـ به آن سرنوشت دچار شدند. بنابراین تمرکز دشمنان بر روی فرهنگ بیشتر از همه جا است. چرا؟ به‌خاطر همین تأثیر زیادی که فرهنگ دارد. هدف و آماج تحرّک دشمنان در زمینه‌ فرهنگ، عبارت است از ایمان مردم و باورهای مردم. مسؤولان فرهنگی، باید مراقب رخنه‌ فرهنگی باشند؛ رخنه‌های فرهنگی بسیار خطرناک است؛ باید حسّاس باشند، باید هشیار باشند. نمی‌خواهیم بگوییم همه‌ آسیب‌های فرهنگی کار بیگانگان است؛ نه، خود ما هم مقصّریم؛ مسؤولان مختلف، مسؤولان فرهنگی، مسؤولان غیر فرهنگی، کم‌کاری‌ها، غلط‌کاری‌ها، اینها تأثیر داشته؛ ما همه را به گردن دشمن نمی‌اندازیم؛ امّا حضور دشمن را هم در زمینه‌ مسائل فرهنگی نمی‌توانیم فراموش کنیم. امروز و از روزهای اوّل انقلاب، دستگاه‌های تبلیغات، همه‌ توش‌و‌توان خود را گذاشته‌اند برای اینکه مردم را نسبت به پایه‌های این انقلاب بی‌اعتقاد کنند. این کارِ فرهنگی است؟ ایمان مردم را مورد تهاجم قرار دادند، باورهای قلبی مردم را مورد تهاجم قرار می‌دهند؛ این را نمی‌شود انسان ندیده بگیرد.یک سؤالی اینجا ممکن است مطرح بشود که بگویند: خب شما می‌گویید مسؤولین کشور حسّاس باشند، چقدر حسّاس باشند؟ آیا این با آزادی ـ که از شعارهای انقلاب است و جزو پایه‌های جمهوری اسلامی است ـ منافاتی ندارد؟ جواب این است که نخیر، با آزادی هیچ منافاتی ندارد؛ آزادی غیر از ولنگاری است؛ آزادی غیر از رهاسازی همه‌ ضابطه‌ها است. آزادی ـ که نعمت بزرگ الهی است ـ خودش دارای ضابطه است؛ بدون ضابطه، آزادی معنی ندارد. اگر چنانچه کسانی هستند در کشور که برای تیشه به ریشه‌ ایمان جوانان زدن دارند تلاش می‌کنند، نمی‌شود این را تماشا کرد به‌عنوان اینکه این آزادی است. همچنان که اگر هروئین و بقیّه‌ موادّ مسموم‌کننده‌ بدن و بدبخت‌کننده‌ خانواده‌ها را کسی بخواهد بین این ‌و آن توزیع کند، نمی‌شود بی‌تفاوت نشست. اینکه ببینیم کسانی با استفاده‌ از هنر، با استفاده‌ از بیان، با استفاده‌ از ابزارهای گوناگون، با استفاده‌ از پول، راه مردم را بزنند، ایمان مردم را مورد تهاجم قرار بدهند، در فرهنگ اسلامی و انقلابی مردم رخنه ایجاد کنند، ما بنشینیم تماشا کنیم و بگوییم که آزادی است، این جور آزادی در هیچ جای دنیا نیست! در هیچ جای دنیا. همان کشورهایی که ادّعای آزادی می‌کنند، در آن خطوط قرمزی که دارند، بشدّت سخت‌گیرند. شما ببینید در کشورهای اروپایی کسی جرأت نمی‌کند راجع به هولوکاست حرف بزند که معلوم نیست اصل این قضیّه واقعیّت دارد یا ندارد، یا اگر واقعیّت دارد، به چه شکلی بوده؛ اظهار نظر درباره‌ هولوکاست، تردید درباره‌ هولوکاست، یکی از بزرگ‌ترین گناهان محسوب می‌شود، جلویش را می‌گیرند، طرف را می‌گیرند زندانی می‌کنند، تعقیب قضایی می‌کنند؛ مدّعی آزادی هم هستند. آنچه برای او خطّ قرمز است، در مقابل او با چنگ‌ودندان می‌ایستد. چطور از ما توقّع دارند که خطوط قرمز اعتقادی و انقلابی کشورمان و جوانان‌مان را ندیده بگیریم؟ اگر یک کسی است که روح استقلال ملّی را نشانه می‌رود ـ الان هستند کسانی که صحبت استقلال که می‌شود، استقلال را مسخره می‌کنند، می‌گویند این عقب‌افتاد‌گی است، استقلال چیست ـ و می‌خواهد وابستگی را تئوریزه کند، استقلال را مسخره کند، دل‌های جوانان را برای مستقل زیستن متزلزل کند، نمی‌شود در مقابل او بی‌تفاوت ماند؛ باید در مقابل او عکس‌العمل نشان داد. یکی به ضروریّات اخلاقی و دینی جامعه اهانت می‌کند، زبان فارسی را مسخره می‌کند، خلقیّات ایرانی را تحقیر می‌کند؛ اینها هست‌؛ اینها وجود دارد الان. کسانی سعی‌شان این است که بزنند توی سر روح عزّت ملّی جوان ایرانی؛ مکرّر خلقیّات منفی را نسبت می‌دهند: از اروپایی‌ها یاد بگیرید، از غربی‌ها یاد بگیرید، همدیگر را تحمّل می‌کنند، ما همدیگر را تحمّل نمی‌کنیم! واقع قضیّه این است؟ در خیابان‌های کشورهای اروپایی و پایتخت‌های اروپایی‌ ـ‌حالا، نه بیست سال قبل و پنجاه سال قبل‌ـ یک نفری که اندکی حجابش را مراعات کرده، مورد تهاجم جوان‌ها قرار می‌گیرد، جلوی چشم مردم می‌زنند زن محجّبه را مجروح می‌کنند یا می‌کشند، کسی جرأت نمی‌کند بگوید چرا! کسی را به‌عنوان اینکه این اهل آن کشور نیست، جلوی چشم مردم آتش می‌زنند! این تحمّل مخالف است؟ این چیزی است که همین تازه اتّفاق افتاد؛ چند ماه قبل از این جوان‌های الوات یکی از شهرهای یکی از کشورهای اروپایی، یک ایرانی را کتک می‌زنند، بعد رویش بنزین می‌ریزند، آتشش می‌زنند، همسایه‌ها هم وامی‌ایستند برّ‌وبر نگاه می‌کنند، عکس‌العملی نشان نمی‌دهند! این تحمّل مخالف است؟ آن ‌کسانی ‌که ملّت ایران را و ملّیّت ایرانی را و خلقیّات ایرانی را تحقیر می‌کنند؛ آ‌ن‌ کسانی ‌که مبانی اسلامی را در ذهن‌ها متزلزل می‌کنند، آ‌ن ‌کسانی ‌که شعارهای اصلی انقلاب را مورد تعرّض جدّی قرار می‌دهند، آ‌ن ‌کسانی ‌که نهاد خانواده را بی‌ارزش جلوه می‌دهند و ازدواج را بی‌معنی وانمود می‌کنند ـ اینها امروز در جامعه‌ ما هست؛ کسانی این کارها را دارند می‌کنند ـ آ‌ن ‌کسانی ‌که لذّت‌جویی را یک امر مطلوب و یک ارزش می‌دانند ـ لذّت؛ «اصاله‌اللّذّه» همان سوغات فرهنگ غربی است؛ هرچه موجب لذّت بشود؛ خب، یکی با اعتیاد لذّت می‌برد، یکی با شهوات جنسی لذّت می‌برد، یکی با کتک زدن این ‌و آن لذّت می‌برد؛ هرچه مایه‌ لذّت کسی باشد، این را مباح می‌دانند ـ کسانی‌ که این حرف‌ها را ترویج می‌کنند، نمی‌شود در مقابل اینها بی‌تفاوت ماند. کسانی اباحه‌گری را ترویج می‌کنند. دستگاه‌ها باید احساس وظیفه کنند. در تخریب فرهنگی، کاری که تخریب‌کنند‌گان فرهنگ انجام می‌دهند این است که به‌جای عزم راسخ ملّی، تردید را در مردم ترویج می‌کنند. یک ملّت تا عزم راسخ نداشته‌ باشد، نمی‌تواند به هیچ‌جا برسد؛ سعی می‌کنند عزم راسخ ملّت را در مسائل مهمّ مربوط به سرنوشت کشور به هم بزنند، در آنها تردید ایجاد کنند؛ جای احساس عزّت و اعتمادبه‌نفس ملّی، احساس حقارت ملّی را به آنها تزریق می‌کنند؛ جای ایمان راسخ، شبهه‌افکنی و بی‌اعتقادی؛ جای کار و تلاش و همّت بلند، لذّت‌جویی و شهوت‌رانی و از این قبیل؛ این کارها کارهایی است که انجام می‌گیرد. دستگاه‌های رسمی فرهنگی کشور بایستی وظایف خودشان را در مقابل اینها انجام بدهند. البتّه بعضی از وظایف، وظایف ایجابی است، بعضی از وظایف هم وظایف دفاعی است؛ هر دوی اینها باید انجام بگیرد؛ هم وظایف ایجابی، هم وظایف دفاعی. دستگاه‌های تبلیغاتی کشور ما ـ چه آنهایی که مستقیماً مربوط به دولتند، چه آنهایی که مستقیم مربوط به دولت نیستند ـ از هوچی‌گری رسانه‌های بیگانه یا رسانه‌هایی که زبان بیگانه را در کام خودشان دارند، نباید بهراسند، رفتارشان را با آنها تنظیم نباید بکنند؛ این مربوط به دستگاه‌های رسمی فرهنگی. امّا آنچه نقطه‌ مهم‌تر عرض من است، خطاب به جوان‌هایی است که در سرتاسر کشور فعّالیّت‌های فرهنگی را به صورت خودجوش شروع کردند که بحمدالله خیلی هم وسیع شده است. من می‌خواهم بگویم آن جوان‌هایی که در تهران، در شهرهای گوناگون، در استان‌های مختلف، در خود مشهد، در بسیاری از شهرهای دیگر کار فرهنگی می‌کنند، با اراده‌ خودشان، با انگیزه‌ خودشان ـ کارهای بسیار خوبی هم از آنها ناشی شده است که از بعضی از آنها ما بحمدالله اطّلاع پیدا کردیم ـ کار را هرچه می‌توانند به‌طور جدّی دنبال کنند و ادامه بدهند. بدانند که همین گسترش کار فرهنگی در بین جوان‌های مؤمن و انقلابی، نقش بسیار زیادی را در پیشرفت این کشور و در ایستادگی ما در مقابل دشمنان این ملّت، ایفا کرده است. علاوه‌ بر اینها، مَراجع فرهنگی. مَراجع فرهنگی یعنی چه کسانی؟ یعنی علما، اساتید، روشنفکران انقلابی، هنرمندان متعهّد، اینها نگاه نقّادانه خودشان را نسبت به اوضاع فرهنگی کشور همچنان داشته باشند و تذکّر بدهند. البتّه من در مورد تذکّرات، معتقدم باید با منطق محکم و با بیان روشن، نقطه نظرات صحیح را ارائه بدهند. با تهمت‌زنی و جنجال‌آفرینی، بنده موافق نیستم؛ با تکفیر کردن و متهم کردن این و آن، بنده موافق نیستم. اعتقاد من این است که مجموعه‌ انقلابی کشور ـ که بحمدالله تعداد بی‌شماری از آنها در بین جوان‌های ما، در بین صاحب‌نظران ما، اساتید ما، بزرگان ما، تحصیل‌کرده‌های ما حضور دارند ـ می‌توانند با منطقِ محکم وارد میدان بشوند، نقّادی کنند. نقاط ضعف را و نقاط منفی را به رخ ما مسؤولین بکشانند. گاهی می‌شود که مسؤول، متوجّه نیست چه دارد می‌گذرد در متن جامعه، امّا آن جوان در متن جامعه است، او می‌فهمد؛ آن عزم ملّی و مدیریّت جهادی که عرض کردیم در زمینه‌ فرهنگ، این است.
من در پایان عرایضم یک نکته را به شما ملّت ایران عرض بکنم: بدانید که واقعیّات جامعه‌ جهانی بر طبق خواسته‌ها و نیّات آمریکا به پیش نمی‌رود. آنچه استکبار جهانی و دشمنان عنود ملّت ایران خواسته‌اند تحقّق پیدا کند، در عرصه‌ گسترده‌ جهانی تحقّق پیدا نکرده و ان‌شاءالله تحقّق هم پیدا نخواهد کرد. آمریکا در فلسطین ناکام مانده است. نقشه‌ای که برای فلسطین داشتند و خیلی هم تلاش کردند، پیش نرفته است و ان‌شاءالله پیش نخواهد رفت. اینها می‌خواهند کشور فلسطین را تبدیل کنند به یک کشور یهودی. یعنی فلسطینی ـ چه مسلمان، چه مسیحی ـ در فلسطین امکان زندگی کردن نداشته باشد؛ یعنی کار فلسطین را بکلّی تمام کنند. این کار را دنبال کردند؛ خیلی هم تلاش کردند در این چند سال، نتوانستند. آمریکا در فلسطین به نتیجه نرسید، در سوریه به نتیجه نرسید، در عراق به نتیجه نرسید، در افغانستان و در پاکستان مقاصدی که داشت تحقّق پیدا نکرد، اخیراً در اروپا هم ملاحظه می‌کنید و می‌شنوید که نقشه‌های آمریکا نقش بر آب شده است. باید بدانیم در کشور عزیز ما هم، آنها بعد از 30 سال تلاشی که علیه این انقلاب انجام دادند و علیه ملّت انقلابی ما انجام دادند، باز نتوانستند به نتایجی دست پیدا کنند؛ نشانه‌اش همین حضور مردم است. افراد مؤثّر در دولت آمریکا و نظام آمریکا این را صریحاً گفتند، گفتند ما تحریم‌ها را به‌وجود آوردیم و تشدید کردیم که مردم را ضدّ نظام، بکشانیم به خیابان‌ها؛ این را صریحاً گفتند که تحریم برای این است که انقلاب را ریشه‌کن کنند و مردم را در مقابل نظام اسلامی قرار بدهند. نتیجه چه شد؟ نتیجه این شد که عرض کردیم، در سال ۱۳۹۲ انتخاباتی انجام گرفت با نصاب بالا از مشارکت مردم، و در بیست‌ودوّم بهمن سال ۹۲، راهپیمایی‌ای انجام گرفت پرشورتر و وسیع‌تر و بزرگ‌تر از راهپیمایی‌های هرسال دیگر؛ و این همان مطلبی است که من بارها تکرار می‌کنم: جوانان عزیز ما بدانند، آینده مال شما است، دشمنان شما محکوم به شکستند به توفیق الهی، و امیدواریم خداوند متعال همه‌ شما را با توفیقات خودش به راه‌های سعادت رهنمون بشود، و قلب مقدّس ولیّ عصر را از ما راضی و خشنود کند.
والسّلام علیکم و رحمه الله و برکاته

سارا شکری: نوروز و ایام تعطیلات  اوقات فراغت بیشتری فراهم می‌آورد و رسانه ملی نیز به همین دلیل تلاش می‌کند با ساختن سریال‌های تلویزیونی اوقات مخاطبان تلویزیون را پر کند و با تولید آثار شاد و مفرح فضای طراوت، شادمانی و سرخوشی بینندگان را دوچندان کند. نوروز امسال تلویزیون در این امر مهم موفق عمل کرد و طنز و تفنن، عنصر غالب سریال‌های تلویزیونی بود. در مجموعه‌های تلویزیونی امسال که از شبکه‌های یک، دو، سه و پنج شاهد آن بودیم  محور اصلی داستان، خانواده قرار داشت و از تجمل‌گرایی پرهیز شده بود و پایتخت 3 با نمایش خانواده‌ای ساده و معمولی، روابط انسانی را به درستی به تصویر کشید. انسان‌هایی پر از عاطفه و احساس و میهمان‌نواز که خصوصیات کامل یک ایرانی را در این خانواده به تصویر کشیدند. به تصویر کشیدن آدم‌های معمولی ایرانی و رعایت تمام ابعاد آنها  کار ساده و آسانی نیست. در سریال‌های دیگر تلویزیون از جمله «خوب، بد، زشت» و «روزهای بد به بدر» هم به داستان‌هایی چون ازدواج، خواستگاری، بی‌پولی،  دختر ثروتمند، تعامل یا تضاد اعضای خانواده و آشنایان توجه شده بود. تلاش سازندگان و داستان‌پردازان اکثر این مجموعه‌ها به خوبی دیده شد. در این مجموعه‌ها تاکید بر ارزش‌های خانوادگی و اجتماعی بود. ارزش‌هایی که مفاهیم مثبتی مانند گذشت، اعتماد، اتحاد،  قدرشناسی، نگهداری از سالمندان بیمار، فداکاری، ایثار و.. را به نمایش گذاشتند. داستان‌پردازان این مجموعه‌ها با محدودتر کردن شخصیت‌ها و رابطه‌ها به پختگی بیشتری دست یافته‌اند و جذابیت افزون‌تری را ایجاد کرده‌اند اما  اگر نگاهی به سریال‌ها بیندازیم خواهیم دید بار اصلی طنز، بر گفت‌وگوها استوار است و دیالوگ‌ بار اصلی طنز را بر دوش کشیده است و کمتر موقعیت‌های طنز و کمدی از سوی سازندگان آثار خلق شده است. نویسندگان آثار بیشتر تلاش خود را بر خلق دیالوگ‌های بامزه و خنده‌دار گذاشتند تا اینکه موقعیت‌های تصویری و نمایشی مناسب کمدی خلق کنند اما به نظر می‌رسد مفهوم و محتوای طنز بهتر از گذشته است. سازندگان آثار تلاش کردند مانند سریال‌های گذشته مجموعه‌ماجراهای سرراست و قابل فهمی برای اقشار مختلف آماده کنند اما تلاش شده است با ارائه واقعیت‌های زندگی و ملموس بودن شخصیت‌های داستان برای افراد جامعه، مخاطب بیشتری را با خود همراه کنند. واقعیت‌هایی که امسال در مجموعه‌ها به نمایش گذاشته شد بخش قابل توجهی از مخاطبان در زندگی معمول و روزمره خود با آنها مواجهند همین امر یکی از دلایل دیده شدن سریال‌های تلویزیونی در نوروز 93 بود. در گزینش  بازیگرانی که در مجموعه‌های امسال حضور داشتند شاهد روند خوبی بودیم. نشانه‌هایی از رویکرد تازه عوامل سازنده در گزینش بازیگران دیده شد و از بازیگران مطرح سینما برای حضور در مجموعه‌های تلویزیونی استفاده شد. سازندگان  مجموعه‌های نوروزی نشان دادند نیازهای مخاطب را به خوبی می‌شناسند و براساس نیازسنجی، آثار را خلق و تلاش کردند  از افتادن در دام کلیشه‌ها  پرهیز کنند. هرچند سازندگان به خطوط قرمز سازمان به خوبی آشنا بودند  اما امسال شاهد اتفاق ناخوشایندی در سریال‌های تلویزیونی بودیم که با تغییر دولت متاسفانه شاهد فشار از سوی گروه‌هایی خارج از سازمان صدا و سیما و اعمال نظر برخی افراد آشنا بر سریال‌های پرمخاطب تلویزیونی بودیم. سازندگان آثار به خوبی با رویکردها و اهداف سازمان آشنا هستند اما امسال متاسفانه ممیزی در سطح دیگری صورت گرفت و ممیزی از سوی یک نیروی ناظر از بیرون صدا و سیما  باعث شد تعدادی از سریال‌ها از جمله «خوب، بد، زشت» محصول شبکه دو سیما، «روزهای بد به در» محصول شبکه سه سیما و «پایتخت3» محصول شبکه یک سیما دچار ممیزی شوند. هریک از این سریال‌ها به ترتیب 50 دقیقه، 100 و 60 دقیقه کوتاه شدند آن‌ هم تنها با تصمیمی که از سوی گروهی ناظر و خارج از سازمان صدا و سیما انجام شد. نظارت بیرونی این بار کار دست سازندگان آثار که با رویکرد مدیران صدا و سیما آشنا هستند داد و بسیاری از تلاش‌های سازندگان آثار بدون توجه به زحمات شبانه‌روزی سازندگان مجموعه‌ها به آرشیو سپرده شد و به جای آن دیالوگ‌هایی به خورد سریال‌ها داده شد. به طور نمونه  از جمله دیالوگ‌های سفارشی، جمله‌ای بود که توسط بازیگر چینی راجع به انصراف از یارانه‌ها گفته شد. این درحالی است که سازمان صدا و سیما در دریافت بودجه از دولت یازدهم با مشکلات عدیده‌ای روبه‌رو شده و در دولت جدید با کمبود جدی بودجه مواجه است اما نیروهای ناظر تلاش کردند بدون توجه به کمبود بودجه سازمان صدا و سیما و در مضیقه بودن آن (که در سریال‌های تلویزیونی شاهد حضور اسپانسرها بودیم) اعمال نظر کرده و فشاری مضاعف بر این سازمان با شبکه‌های متعدد وارد آوردند. طبق شنیده‌های خبرنگار «وطن امروز» دیالوگ بازیگر چینی سریال و سایر دیالوگ‌های سفارشی با توجه به مخاطبان فراگیر سریال یک دستور دیکته شده از جانب ناظران بیرونی بوده که در این روزها صدا و سیما دچار آن شده است.
 

گروه بین‌الملل: افغان‌ها در یک تجربه مردمسالاری بزرگ دیگر امروز برای انتخاب رئیس‌جمهور آینده پای صندوق‌های رای می‌روند. این سومین انتخابات ریاست جمهوری است که از زمان سقوط طالبان تاکنون در این کشور برگزار می‌شود و آنچه که این روزها بیش از پیش به آن اشاره می‌شود، نگرانی از تقلب است.انتخاباتی که بیش از هر چیز تحت تاثیر مدل مطلوب حامد کرزی، نخستین رئیس‌جمهور تاریخ افغانستان برای ادامه حیات سیاسی‌اش در راس هرم قدرت قرار گرفته است. پیش‌بینی می‌شود  الگوی پوتین- مدودف که به منزله دست به دست شدن قدرت میان دو چهره سیاسی متحد در روسیه معاصر از طریق انتخابات دموکراتیک بوده است، حال در انتخابات 2014 افغانستان توسط  حامد کرزی و گزینه مورد نظرش
زلمی رسول، وزیر خارجه پیشین آزموده ‌شود، کسی که حتی برادر رئیس‌جمهور، عبدالقیوم کرزی در اقدامی نمایشی در  آخرین لحظه به نفع او کناره‌گیری کرد. سایه افکندن مدل روسی کرزی-رسول  بر انتخابات افغانستان باعث شده  که نامزدهای رقیب
زَلمی رسول نظیر عبدالله عبدالله، کسی که در دوره پیش هم مدعی تقلب در آرا بود، آشکارا نسبت به سلامت انتخابات هشدار بدهند. پیش از این، تقلب در انتخابات باعث شده بود که در سال ۲۰۰۹ میلادی بیش از یک میلیون رای باطل شود و اکنون نیز هیچ نشانه‌ای مبنی بر تفاوت انتخابات امسال با ادوار گذشته وجود ندارد و این موضوع باعث شده که نامزدها بارها درباره احتمال تقلب آن هم در مقیاس وسیع اظهارنگرانی کنند. قانون اساسی افغانستان حامد کرزی را از اینکه برای سومین بار شخص اول افغانستان شود، منع می‌کند اما او به‌طور واضح اعلام کرده که نمی‌خواهد به‌طور کامل خط مقدم سیاست افغانستان را ترک کند و بازنشسته شود. اگرچه
زلمی رسول در نظرسنجی‌ها عقب‌تر از رقبای اصلی‌اش «عبدالله عبدالله» وزیر خارجه اسبق و رهبر ائتلاف ملی و «اشرف غنی‌احمدزی» مسؤول پیشین برنامه انتقال مسؤولیت‌ها از ناتو به نیروهای افغان قرار دارد اما نفوذ حامد کرزی ممکن است باعث شود در نهایت او بتواند آنها را پشت سر بگذارد. هیچکدام از نامزدها به احتمال زیاد نمی‌توانند بیش از ۵۰ درصد از رای‌ها را کسب کنند زیرا تفاوت‌های قومی و نژادی در افغانستان بسیار زیاد است و به همین دلیل انتظار می‌رود انتخابات به دور دوم کشیده شود. طالبان اعلام کرده‌اند در این انتخابات اختلال ایجاد خواهند کرد و به همین دلیل در این روزها حملات مرگباری را علیه افغان‌ها و خارجی‌ها در کابل انجام داده‌اند. آنها طی یک هفته دو بار به دفتر کمیسیون مستقل انتخابات در این کشور حمله کرده‌اند اما با وجود این خشونت‌ها، همچنان بسیاری از افغان‌ها مصمم هستند در این رای گیری تاریخی شرکت کنند. اما مساله دیگری که شاید به همان قوت مدل کرزری- رسول بر انتخابات امروز سایه انداخته مانور استادانه رئیس‌جمهور افغانستان در موضوع امضای موافقتنامه امنیتی با آمریکا و ناتو است. کارشناسان از ماه‌ها پیش که حامد کرزی در ماه‌های پایانی ریاست جمهوری‌اش از تمدید قرارداد ادامه حضور نیروهای آمریکایی در کشورش سر باز زد آن را حربه‌ای سیاسی برای انتخابات پیش رو برمی‌شمردند. با این حربه کرزی با فرورفتن در نقش یک مخالف دوآتشه جنایات و مشکلات به‌وجود آمده توسط نیروهای بیگانه  در کشورش نه تنها رقبای خود (یا رقبای زلمی رسول) را از مخالف‌خوانی درباره وضع امنیتی اسفبار افغانستان خلع سلاح کرد بلکه عملا باعث شد هیچ نامزدی جرات نکند با دادن  قول مستقیم برای تامین ادامه حضور امنیتی و نظامی آمریکا و متحدانش در میان مردم وحشت‌زده از بازگشت طالبان رای جمع کند و همچنین به این بهانه وارد مذاکره مستقیم با آمریکا برای جلب حمایت از خود شود. برای افغان‌ها، انتخابات تنها به دلیل انتخاب رئیس‌جمهوری جدید اهمیت ندارد بلکه فرصتی است که به کمک آن می‌توانند به ثبات در آینده، رفاه و امنیت در کشورشان امید داشته باشند. درست است که مخالفان کرزی بویژه اشرف غنی احمدزی مبتکر آنچه «افغانی‌سازی امنیت» نام گرفته  تاکید می‌کنند که اگر توافقنامه امنیتی با ایالات متحده آمریکا امضا نشود آنگاه کمک‌های بین‌المللی به نیروهای افغان متوقف می‌شود و به این ترتیب نیروهای نظامی افغانستان بدون حمایت نیروهای خارجی، دیگر توانایی مقابله با تروریست‌ها و طالبان را نخواهند داشت اما آنها در سایه ژست وطن‌پرستانه کرزی نمی‌توانند این ایده را به عنوان یک شعار انتخاباتی استفاده کنند.
هشدار عبدالله درباره ناامنی و تقلب
در یک اتفاق نمادین، مقامات افغان  از کشف 1200 کارت رأی‌دهی تقلبی در ایالت کونار این کشور خبر دادند،‌ نکته جالب اینجاست که در یکی از موارد عکسی از حسین جعفری (بازیگر نقش دوران کودکی حضرت یوسف) بر یکی از کارت‌های تقلبی نقش بسته است. اگرچه کارت‌های رای به سبک انتخابات آمریکا وارد انتخابات افغانستان شده‌اند اما بعید است بتوانند بیم تقلب گسترده را در رای‌گیری امروز بویژه در مناطق پشتون‌نشین و مناطق قبایلی که هنوز سایه طالبان از آنها رخت بر نبسته، تقلیل دهند.
بی‌دلیل نبود که «عبدالله عبدالله» یکی از 3 بخت اصلی ریاست‌جمهوری افغانستان در آخرین ساعات رقابت‎های انتخاباتی خود در یک نشست خبری، ناامنی و تقلب را 2 چالش بزرگ فراروی انتخابات خواند. عبدالله گفت چندین عضو ستاد انتخاباتی وی و مردم عادی در جریان رقابت‎های انتخاباتی، جان‎ خود را از دست داده‎اند که بیانگر ناامنی در افغانستان است. او هشدار داد اگر نیروهای امنیتی و دفاعی افغان برای تأمین امنیت روز انتخابات تلاش نکنند، ناامنی می‎تواند این روند را در برخی از مناطق به چالش بکشاند. دکترعبدالله 5 سال پس از شکست تلخ و ابهام‌آمیزش در انتخابات سال 2009 از کرزی با تبلیغاتی مدرن و شعارهایی جوان‌پسندانه وارد کارزار انتخابات 2014 شده است و استقبال وسیعی در شهرهای بزرگ مثل کابل، قندهار، مزارشریف و هرات از او به عمل آمده است. چهره او به عنوان یک فرد معتدل و تحصیلکرده بازتاب وسیعی در میان تحصیلکردگان، متخصصان و جوانان شهرنشین داشته است. همچنین او تنها نامزدی است که رگه تاجیکی- فارسی (از طرف مادرش) دارد و روابط نزدیکی نیز با دو همسایه پارسی زبان افغانستان دارد که این اقبال او را در میان اقوام تاجیک و هزاره  افزایش می‌دهد که مجموعا بیش از یک سوم جمعیت 5/15 میلیون نفری افغانستان را تشکیل می‌دهند. با همه اینها ساختار اجتماعی و سیاسی بشدت سنتی این کشور و  نفوذ دولت فعلی و طالبان که هر دو دشمن عبدالله محسوب می‌شوند، در مناطق قبایلی و پرت جنوبی و شرقی، بخت او را بشدت در مقابل «زَلمی رسول» نامزد پیشتاز پشتون‌ها که گزینه مطلوب حامد کرزی نیز هست کاهش می‌دهد. بسیاری بر این باورند که کرزی در وجود «زَلمی رسول» همان چیزی را یافته است که زمانی ولادیمیر پوتین رئیس‌جمهور روسیه در وجود دیمیتری مدودف نخست‌وزیر دولتش یافته بود و آنها جای‌شان را برای دو دوره انتخابات ریاست جمهوری عوض کردند.  نامزدهای راه‌یافته به دور نهایی انتخابات ریاست‌جمهوری افغانستان در ابتدا 11 کاندیدا بودند که 2 نفر از آنان به‌نام‌های عبدالقیوم کرزی و نادر نعیم در جریان رقابت‌های انتخاباتی از ادامه این مبارزات انصراف دادند. بدین ترتیب خارج از مثلث اصلی رقابت رسول- اشرف - عبدالله، 6  نامزد فرعی باقی می‌مانند که عبارتند از: «عبدالرب رسول‌سیاف» از رهبران جهادی و نماینده پیشین مجلس، «عبدالرحیم وردک» وزیر دفاع پیشین، «هدایت امین ارسلا» مشاور ارشد پیشین حامد کرزی، «قطب‌الدین هلال» رئیس پیشین کمیته سیاسی حزب اسلامی به رهبری گلبدین حکمتیار،«گل‌آقا شیرزوی» والی پیشین ننگرهار و«محمد داوود سلطانزوی» عضو پیشین مجلس نمایندگان.

گروه سیاسی: سرانجام دیروز خبر رسید 4 نفر از 5 مرزبان ربوده شده ایرانی توسط گروهک تروریستی جیش‌العدل آزاد شدند. در حالی که مردم ایران همچنان در شوک شهادت جمشید دانایی‌فر، یکی از 5 مرزبان ربوده شده هستند، صبح دیروز جمعه 15 فروردین اعلام شد؛ پس از رایزنی‌های صورت گرفته 4 مرزبان دیگر کشورمان به همراه پیکر شهید جمشید دانایی‌فر، یکی از 5 مرزبان ربوده شده که توسط این گروهک تروریستی به شهادت رسید در مرز پاکستان تحویل رابط کشورمان شد.  صبح دیروز در پی انتشار خبر آزادی مرزبانان در سایت مربوط به گروهک تروریستی جیش‌العدل در ابتدا برخی از مسؤولان در وزارت کشور این خبر را تکذیب کردند. در نهایت یک مقام آگاه با اشاره به خبر آزادی مرزبانان ربوده شده در سراوان به فارس گفت:‌ این سرباز‌ها از سوی گروهک تروریستی جیش‌العدل در حوالی میل مرزی 132 تحویل مقامات امنیتی جمهوری اسلامی شدند. استاندار سیستان و بلوچستان نیز درباره اطلاعیه اخیر گروهک جیش‌العدل به فارس گفت: تیمی در آن سوی مرز مشغول مذاکره است که امیدواریم به نتیجه روشنی منتج شود.استاندار سیستان و بلوچستان با بیان اینکه این گروه در آن سوی مرز مذاکرات خود را انجام می‌دهد، افزود: ان‌شاءالله این مذاکرات به نتیجه خیر منتهی شود.  اسماعیل کوثری، عضو کمیسیون امنیت‌ملی و سیاست‌خارجی مجلس نیز با تایید این خبر به تسنیم گفت: پیکر شهید جمشید دانایی‌فر یکی از 5 مرزبان ربوده شده ایرانی توسط گروهک تروریستی جیش‌العدل به همراه 4 مرزبان ایرانی ربوده شده، تحویل رابط جمهوری اسلامی ایران در پاکستان شده است.  براساس این گزارش، گروهک تروریستی جیش‌العدل در صفحه فیس‌بوک خود اعلام کرد؛‌ با پایان مذاکرات با علمای اهل سنت، سربازان ایرانی ربوده شده، آزاد و تحویل علمای اهل سنت شدند. این گروهک تروریستی به میانجیگری علمای اهل سنت و مطالبه آنها در این‌باره اشاره کرده است.  به گزارش «وطن امروز»، در این رابطه نگرانی‌ها و نکات قابل تاملی وجود دارد. نخست آنکه علاوه بر شهادت جمشید دانایی‌فر که بهای سنگینی بود، روند آزاد‌شدن مرزبانان کشور به‌گونه‌ای صورت گرفت که به مذاکره با تروریست‌ها رسمیت داده شد و این موضوع می‌تواند فتح‌بابی برای تکرار این قبیل اقدامات یعنی گروگانگیری باشد. از سوی دیگر با توجه به ادعای جیش‌العدل مبنی بر میانجیگری علمای اهل سنت، این سوال مطرح می‌شود که چه ارتباطی می‌تواند بین تروریست‌های جیش‌العدل و علمای اهل سنت وجود داشته باشد که این مهم لازم است با ورود دستگاه‌های امنیتی بررسی شود.  اساسا باید به این سوال پاسخ داده شود که نوع و نحوه مناسبات ادعایی برخی از علمای اهل سنت جنوب شرق با تروریست‌های خونخوار چه بوده و بر چه اساسی چنین مفاهمات و مشترکاتی به وجود آمده است؟ خبر آزادی 4 مرزبان کشورمان در حالی منتشر شد که روز شنبه برخی منابع به نقل از علی‌اوسط هاشمی، استاندار سیستان و بلوچستان خبری مبنی بر مبادله 34 نفر از افراد مدنظر این گروهک با مرزبانان کشورمان منتشر کردند. این خبر به سرعت توسط روابط عمومی استانداری سیستان و بلوچستان و همچنین سخنگوی وزارت کشور تکذیب شد.

گروه اقتصادی: دولت برای اجرای فاز دوم هدفمندی یارانه‌ها حساب ویژه‌ای روی انصراف مردم از دریافت یارانه باز کرده و برای رسیدن به این هدف از هیچ تلاشی دریغ نمی‌کند. راه‌اندازی کمپین انصراف از یارانه، اظهارات نامتعارف مسؤولان دولتی مبنی بر اینکه حتی آنهایی هم که احتیاج دارند انصراف دهند، تهدید یارانه‌بگیران و درخواست از مردم برای داشتن رفاه بیشتر با انصراف از دریافت یارانه از جمله اقدامات دولت در روزهای پایانی سال گذشته بود اما با آغاز سال جدید و قبضه کردن زیرنویس‌های تلویزیون، مسؤولان نشان دادند عزم آنها برای افزایش شمار انصرافی‌ها جدی است و به نظر می‌رسد این مساله برای دولت حیثیتی شده است. اکثر برنامه‌های رسانه ملی در ایام نوروز در اختیار سیاست‌های دولت بود و زیرنویس اغلب برنامه‌های تلویزیون به انصراف از یارانه و زندگی بهتر با عدم دریافت یارانه اختصاص داشت. حتی بازیگران سریال «پایتخت3» یکی از پربیننده‌ترین سریال نوروزی هم سیاست‌های یارانه‌ای دولت را تبلیغ می‌کردند و ارسطو (با بازی احمد مهران‌فر) در دیالوگی گفت: «می‌دانی یارانه چیه؟ یارانه پولی است که به فقرا و افراد نیازمند می‌دهند. البته نقی از دریافت یارانه انصراف داده است!» و چو چانگ (بازیگر نقش زن چینی ارسطو با بازی ﻣﻨﮓ ﻫﺎﻥ ﮊﺍﻧﮓ) هم پاسخ می‌دهد: «من از رئیس‌جمهورتان شنیده‌ام که مردم ثروتمند اگر یارانه نگیرند دارو و درمان ارزان‌تر می‌شود.» در کنار اینها نوع ادبیات تبلیغی درباره انصراف از یارانه‌ها در زیرنویس‌ها نیز قابل توجه بود و این تبلیغ انصراف از یارانه را می‌شد در هر برنامه‌ای از پخش مستقیم مسابقات ورزشی گرفته تا سریال‌های طنز مشاهده کرد. زیرنویس‌هایی که به انحای مختلف می‌کوشند مردم را نسبت به دریافت یارانه منصرف کنند و در این زمینه، متاسفانه حتی به مسائل اعتقادی و دینی نیز متوسل شده‌اند. مسائلی همچون افزایش برکت، ایثار و... که نه‌تنها کمکی به افزایش انصراف‌دهندگان از دریافت یارانه نمی‌کند بلکه نوعی واکنش منفی در این رابطه را با خود به همراه خواهد داشت؛ زیرنویس‌هایی مانند با انصراف از گرفتن یارانه‌ها عزم ملی کنید برای تحقق جهاد اقتصادی، با انصراف از یارانه به محیط زیست کمک کنید، از یارانه انصراف دهید تا درمان و حمل و نقل بهتری داشته باشید و... گویا مسؤولان کمی دچار کژفهمی شده‌اند و عزم ملی و جهادی در سال «اقتصاد و فرهنگ با عزم  ملی و مدیریت جهادی» را مترادف با انصراف ملت از دریافت یارانه می‌دانند. دولتی‌ها پول یارانه را فقط متعلق به مردم فقیر که محتاج نان شب هستند، می‌دانند.
 درخواست انصراف از یارانه خلاف قانون است
نماینده مردم آمل در مجلس با اشاره به اینکه درخواست انصراف از دریافت یارانه توسط زیرنویس‌های تلویزیونی خلاف قانون است، گفت: دولت در اجرای مرحله دوم هدفمندی یارانه‌ها اطلاعات درستی به مردم نمی‌دهد. عزت‌الله یوسفیان‌ملا با اشاره به اینکه این موضوع که دولت به صورت زیرنویس تلویزیونی از مردم درخواست انصراف از دریافت یارانه را می‌دهد خلاف قانون است، اظهار داشت: دولت اطلاعات کافی درباره فاز دوم هدفمندی به مردم نمی‌دهد. وی خاطرنشان کرد: اینکه قرار است در سال آینده چه میزان گرانی ایجاد شود باید به مردم اطلاع‌ داده شود تا اینکه مردم بدانند از چه چیزی انصراف می‌دهند. نماینده مردم آمل در مجلس با تأکید بر اینکه در فرم خوداظهاری هدفمندی یارانه‌ها میزان درآمد افراد و میزان مایملک آنها درخواست شده، اظهار داشت: اینکه دولت هنوز اعلام نکرده است چه میزان از درآمدها مشمول دریافت یا عدم دریافت یارانه‌ها می‌شود نیز اطلاعات غلطی است که به مردم می‌دهند. وی تصریح کرد: وقتی هنوز سقف و کف درآمدها برای انصراف از یارانه‌ها مشخص نیست دولت از مردم می‌خواهد از چه چیزی انصراف بدهند یا اینکه دولت براساس چه آیتمی می‌خواهد کسانی که اطلاعات دروغ از درآمد خود داده‌اند را مجازات کند. یوسفیان‌ملا با اشاره به اینکه امروز دیگر برای زندگی افراد تعیین خطر فقر معنا نمی‌دهد، گفت: دیگر نمی‌توان برای یک فرد غذا و پوشاک را زندگی عادی تلقی کرد زیرا انسان امروز به رفاه و وسایل و امکانات رفاهی نیاز دارد که باید آن نیز در محاسبه میزان درآمد افراد لحاظ شود. وی بیان داشت: از سوی دیگر هزینه زندگی افراد در شهر تهران، شهرستان‌ها و روستاها متفاوت است و نمی‌توان گفت مثلا افراد زیر یک‌میلیون تومان درآمد یارانه می‌گیرند چون میزان هزینه‌ها در مناطق مختلف کشور متفاوت است. نماینده مردم آمل در مجلس با تأکید بر اینکه مجلس درباره هدفمندی یارانه‌ها اختیاراتی به دولت داده، گفت: دولت می‌تواند تعیین کند به چه کسانی یارانه بدهد، این یارانه نقدی باشد یا غیرنقدی و برای کسانی که به دروغ اطلاعات درآمدی خود را داده‌اند مجازات در نظر بگیرد، نه اینکه از همه اقشار و گروه‌ها بخواهد انصراف دهند. یوسفیان اضافه کرد: در دولت گذشته که بحث انصراف از یارانه بود، زیر هزار نفر انصراف دادند و این نشان می‌دهد تا زمانی که اعتمادسازی نشود مردم نیز یاری نمی‌کنند.
 برخی اظهارنظرها به قواره دولت نمی‌خورد
ادبیات نامتعارف دولتی‌ها درباره لزوم دریافت یارانه فقط از سوی فقرا واکنش رئیس مجلس شورای اسلامی را درپی داشت. علی لاریجانی، رئیس مجلس در گفت‌وگویی با اشاره به اینکه کلیت مجلس علاقه‌مند به همکاری با دولت است، گفت: نمایندگان مجلس هم مثل جامعه آرای متفاوتی دارند. همان‌طور که در ابتدای کار حرف‌هایی از سوی افرادی در حاشیه دولت زده می‌شد که یک مقدار نامناسب بود، گاهی در مجلس هم حرف‌هایی زده شد که تلقی دیگری از آن می‌شود داشت ولی فکر می‌‌کنم به مرور به یک اطمینان در این باره می‌رسیم. او با اشاره به اظهارنظرهای برخی مسؤولان درباره چگونگی اجرای فاز دوم هدفمندی یارانه‌ها گفت: درباره هدفمندی اظهاراتی از سوی برخی مسؤولان دیدم مثل اینکه افراد باید بگویند یارانه می‌خواهیم یا اگر اطلاعات اشتباه بدهند با ابزار مختلف زندگی‌شان را بررسی می‌کنیم. لاریجانی تاکید کرد: فکر می‌کنم این حرف درستی نیست و به قواره دولت هم نمی‌‌خورد که این طوری حرف بزند. اینکه بگویید ما فقط به فقرا می‌خواهیم کمک کنیم، حرف نادرستی است. فقرا ممکن است یک دهک باشند اما عموم مردم متوسط‌الحال هستند که آبرومند زندگی می‌کنند. دلیلی ندارد که اینها هم شکل فقیرانه به خود بگیرند تا یارانه دریافت کنند. کسی که یک‌میلیون تومان درآمد دارد یارانه برایش موضوعیت دارد و لزومی ندارد با عنوان فقیر یا ندار یارانه بگیرد. این الفاظ را نباید به کار ببریم. وی همچنین گفت: خیلی از افرادجامعه هستند که نیازمند یارانه هستند ولی شکل زندگی‌شان هم این طور نیست که بگویند ندار هستیم. نباید حتما یک مارک نداری به آنها بزنیم تا یارانه بدهیم یا آن وجه دیگری که گفته شده زندگی‌های مردم را بررسی می‌کنیم، نباید این اتفاق بیفتد. علی لاریجانی گفت: مردم باید آرامش داشته باشند، نباید مردم را نگران کنیم. من فکر می‌کنم دولت صادقانه با مردم صحبت کند و بگوید منابع ما محدود است و هر کسی که نیاز ندارد منصرف شود. این طوری شاید تعدادی انصراف بدهند.

مالزیایی‌ها در اعتراض به گزارش غیرحرفه‌ای رسانه‌های آمریکا درباره پرواز مفقود شده ‌ام‌اچ‌۳۷۰ مالزی، دست به تظاهرات زدند. این تظاهرات روز پنجشنبه در مقابل سفارت آمریکا در شهر کوالالامپور، پایتخت مالزی برگزار شد. معترضان مالزیایی به دلیل پوشش غیرمسؤولانه بحران پرواز هواپیمای مالزیایی خواستار اقدام دولت آمریکا علیه سی‌ان‌ان و فاکس نیوز شدند. آنها این شبکه‌های آمریکایی را به‌دلیل تلاش برای دروغ‌پردازی علیه مالزی و نشان دادن مردم این کشور به عنوان ملتی تندرو مورد انتقاد قرار دادند. این تظاهرات در حالی برگزار شد که عملیات جست‌وجو برای یافتن این هواپیمای مفقود شده کماکان ادامه دارد و در این میان دستگاه جاسوسی آمریکا و شرکت بوئینگ که سازنده هواپیمای مفقود شده است، نقشی مرموز را با مسکوت گذاشتن اطلاعات کلیدی‌شان درباره‌ ام‌اچ‌۳۷۰ بازی می‌کنند.
هواپیمای مسافری بویینگ ۷۷۷-۲۰۰‌ ای‌آر خطوط هوایی مالزی در تاریخ ۱۷اسفند (۸ مارس) با ۲۳۹ سرنشین در حال پرواز از کوالالامپور به مقصد پکن از صفحه رادار محو شد. نجیب‌رزاق، نخست‌وزیر مالزی روز پنجشنبه متعهد شد این کشور تا زمانی که سرنوشت پرواز ‌ام‌اچ‌۳۷۰ مشخص نشود از جست‌وجو دست نخواهد کشید. وی گفت 8 هواپیما و 9کشتی به محدوده تجسسی به مساحت ۲۳۳ هزار کیلومتر مربع (۸۶ هزار مایل مربع) که در ۱۶۸۰ کیلومتری (۱۰۴۰ مایلی) غرب ـ شمال‌غرب شهر پرت در ایالت استرالیای غربی واقع شده است، خواهند پیوست. استرالیا این جست‌وجو را «سخت‌ترین جست‌وجوی تاریخ بشر» نامیده است.