|
رئیس کمیته نامگذاری معابر شوراي شهر در گفتوگو با «وطنامروز»:
نامگذاری معابر تهران مطابق استانداردهای جهانی است
نامگذاری معابر چه روالی را طی میکند؟
اجازه دهید قبل از آنکه بخواهیم درباره روال اداری این حوزه بحث کنیم، اشارهای به اهمیت و ضرورت نامگذاری معابر داشته باشیم، چرا که نامگذاری بخشی از هویت شهری و کالبد جامعه ما را دربر میگیرد. ما توسعه شهری داریم و در کنار آن نیاز داریم تا خیابانها، کوچهها و حتی بنبستها را به نحوی نامگذاری کنیم که قابل شناسایی و بیانگر هویت تاریخی و فرهنگی ما باشد.
حق اهالی محلات است که در نامگذاریهای محله خود نقش داشته باشند. شما این مجال را به مردم میدهید؟
بله، البته حق اهالی هر محلهای است که در نامگذاری نقش داشته باشند و تصمیم بگیرند چه نامی به دیوار خیابانی که به خانهشان منتهی میشود، نقش ببندد، البته با توجه به اصول و مبانیای که وجود دارد اولویت عزیزانی هستند که روزی در کنار ما بودند و برای پایداری این كشور و این حکومت به شهادت رسیدهاند. اولویت در نامگذاری معابر، خانواده شهدا هستند و سپس مفاخر ادبی، فرهنگی و هنری که نمایانگر هویت، سابقه و تمدن این کشور است.
نقش اهالی در این نامگذاریها چیست؟
ما در کمیته نامگذاری معابر، تمامی پیشنهادات اشخاص حقیقی، حقوقی و مراجع مختلف را دریافت میکنیم. معابری که عرض و طول کمتری دارند نیز به روابط عمومی شهرداری مناطق سپرده میشود. پس از دریافت این پیشنهادات به نقطهنظرات جامعی میرسیم و در کمیسیون مطرح میشود. تصمیمگیریهایی که در این کمیسیون میشود در صحن علنی به رای گذاشته شده و تصویب میشود.
نامگذاری معابر همیشه در انتهای جلسه و پس از پایان دستورات مطرح میشود یعنی زمانی که بسیاری از اعضای شورا جلسه را ترک کردهاند و هیچ وقت بحث و گفتوگویی برای این طرحها شکل نمیگیرد یعنی هر چه طرح شود، رای میآورد. این موضوع عدم حساسیت و توجه اعضای شورای شهر را به موضوع نامگذاری معابر نشان میدهد.
نه، چون در کمیته، کار کارشناسی لازم انجام و برای تکتک مؤلفهها به اندازه کافی وقت صرف میشود و دو نفر از اعضای کمیسیون فرهنگی در این کمیته حضور دارند و
به ندرت پیش میآید با نظر مخالف اعضا روبهرو شود. اگر ابتدای جلسه هم مطرح شود، فرقی نمیکند، به صورت گذرا مطالعه میکنند و از کنار آن میگذرند.
کار کارشناسی در تمامی کمیسیونها و کمیتههای شورا انجام میشود، به عنوان مثال طرحی که امروز از کمیسیون فرهنگی و کمیسیون عمرانی به صحن علنی رسید بدونشک چکش کاریهای لازم روی آنها انجام شده بود ولی باز هم در صحن علنی روی آن بحث و بررسی شد...
بله، درست است، ما در هر جلسه کمیسیون حدود صد محله را نامگذاری کرده یا تغییر نام میدهیم. همین امروز نامگذاری بیش از صد محله در دستور کار قرار داشت و این امکان وجود ندارد که در جلسه علنی همه آنها مورد بحث و بررسی قرار گیرد، چون زمان زیادی صرف میشود. درباره طرحها و لوایح موضوع فرق میکند چون ایجاب میکند بحث و بررسی صورت گیرد.
یعنی اعضا بدون مطالعه به نامگذاریها رای میدهند؟
نه، ما قبل از جلسه نامگذاریها را در اختیار آنها قرار میدهیم و مطالعه میکنند و در صحن به یک جمعبندی کل رسیده و پیشنهادات اعضا را لحاظ میکنیم.
اوضاع نامگذاریهای معابر سامان درستی ندارد، چه برنامهای برای رفع این مشکل دارید؟
نخستین مشکل، کوچهها و خیابانهای فاقد نام هستند یا آنها كه اسامی تکراری دارند. گاهی نیز اسامی کوچهها و معابر محل مناقشه اهالی محل است. ما برای رفع اینگونه مشکلات آییننامه نامگذاری معابر را مصوب کردیم که بر اساس آن حق کسی ضایع نشود و کار بر اساس یک آییننامه صورت گیرد. نرمافزاری را هم طراحی کردیم که برای تمامی شهروندان قابل دسترسی باشد. با این نرمافزار شهروندان میتوانند آدرسها را به راحتی بیابند. با جمعآوری این اطلاعات و ایجاد این نرمافزار کار در کمیته نامگذاری معابر هم سرعت بیشتری خواهد یافت چرا که هنگام نامگذاری هر محله به راحتی میتوانیم جستوجو کنیم که نام مشابه وجود دارد یا نه.
این نرمافزار چه موقع آماده میشود؟
تا یک الی دو ماه آینده آماده شده و در اختیار شهروندان قرار میگیرد. این را هم بگویم که وقتی شهروندان به این اطلاعات دسترسی پیدا کنند، میتوانند همکاری بهتری با ما داشته باشند، چون در بسیاری موارد تهرانیها بهطور دقیق از نام معابر شهرشان باخبر نیستند و پیشنهاد نامهایی را میدهند که وجود دارد، بنابراین با دسترسی داشتن به این نرمافزار چنین مشکلاتی حل میشود.
نامهای تکراری زیادی وجود دارد، در این مواقع کدام محله را تغییر نام میدهید؟
سعی میکنیم نام معابر قدیمیتر را تغییر ندهیم. در موارد زیادی پیش میآید که دو محله به نام یک شهید ثبت شده است. وقتی بررسی میکنیم، میبینیم خانواده آن شهید محل زندگیشان را تغییر دادهاند و بدینترتیب دو کوچه به نام یک شهید وجود دارد. در این شرایط کاری که ما انجام میدهیم تغییر نام کوچه قدیمی است و نامهایی را که در اولویت هستند براي آن کوچه میگذاریم.
تابلوی بعضی از کوچهها و خیابانها که قبلا به نام شهدا بود، مدتی است تبدیل به شماره شده و نام آن شهید خیلی ریز روی آن نوشته شده، این اتفاق را در منطقه 22 دیدم، قرار است در نقاط دیگر تهران هم این رویه ادامه پیدا کند؟
قرار نبوده است چنین اتفاقی بیفتد، شهرداری در اجرا چنین اقدامی کرده است. پیشنهاد ما در برخی نقاط نام شهید بوده است با حفظ شماره نه اینکه نام شهید در پایین پلاک ریز نوشته شود.
یعنی یک گذرگاه دو اسم دارد؟
بله، هم شماره دارد و هم نام شهید.
این سیاست به نظر شما اشتباه نیست، شهروندان به اشتباه نمیافتند؟
تاکنون گزارشی نداشتهایم که شهروندان در اینباره به اشتباه افتاده باشند. اگر شماره را حذف کنیم اشکال پیش میآید ولی در صورت بودن اسم و شماره کسی دچار اشکال نمیشود.
چند درصد گذرگاههای پایتخت به اسم شهدا نامگذاری شده است؟
الان نمیتوانم بگویم. باید آن نرمافزار آماده شود تا بتوانم به سؤال شما پاسخ دهم.
حدودا هم نمیتوانید بگویید؟
نه، از بنیاد شهید تقاضا کردیم که اسامی شهدایی را که خانوادههایشان مایل هستند کوچه و خیابان آنها به نام فرزندشان نامگذاری شود در اختیار ما قرار دهند.
طرح جامعی دارید که چشماندازی از آینده نامگذاری معابر تهران نمایان کند؟
در چشمانداز آینده، معبر فاقد نام نداریم و اسامی تکراری در یک محله وجود نخواهد داشت.
در چشمانداز شما برنامهای وجود دارد که با اجرای آن بتوان آدرسها را به راحتی پیدا کرد. در اغلب کلانشهرها آدرسها بر اساس مختصات ارائه میشود و آدرسهای کوتاه، دقیقا محل مورد نظر را نشان میدهد، اما در شهر ما ...
خیر، طرحی نداریم که بتوان آدرسها را چشم بسته پیدا کرد. در شهرهای دیگر دنیا هم اینطور نیست. کوچههایی هستند که بر اساس نام یک ساختمان بلند در آن کوچه نامگذاری شدهاند. وضعیت نامگذاری معابر تهران متفاوت از استانداردهای جهانی نیست. در تمام شهرهای دنیا نام مفاخر و قهرمانان بر کوچه و خیابانها قرار دارد و قهرمانان و مفاخر ما هم شهدایمان هستند که بقا و پایداری كشور و حکومتمان را مدیون آنها هستیم.
در کمیسیون نامگذاری معابر چقدر با چالشهای سیاسی روبهرو میشوید؟
(با خنده) موضوع خیابان دکتر مصدق را میگویید؟
بله، هم این موضوع و هم بسیاری موارد دیگر.
من چنین مسائلی را چالش نمیدانم. نامگذاری یکی از معابر شهر تهران به نام دکتر مصدق موضوع جدیدی نیست و از ابتدای شورای اول، شورای دوم و سوم هرچند وقت یک بار مطرح شده است. پیشنهاد تغییر نام خیابان حضرت ولیعصر(عج) به دکتر مصدق برای آحاد مردم قابل قبول نیست.
چرا؟
این خیابان یکی از طولانيترين خیابانهای پایتخت است که پس از سالها هویت خودش را پیدا کرده است. در این شرایط چطور میشود نام حضرت ولیعصر (عج) را برداشت و نام دکتر مصدق را جایگزین این نام مقدس کرد.
خب نام یک گذرگاه دیگر را به نام مصدق نامگذاری میکردید، تهران که گذرگاه کم ندارد و هر روز خیابانها و بزرگراهها و میادین جدیدی ساخته میشود. میگویید این موضوع از شورای اول مطرح بوده است پس چرا این کار را انجام نمیدهید تا این پرونده برای همیشه بسته شود؟
(پس از کمی سکوت) کمیتهای برای کارهای کارشناسی وجود دارد. این کمیته موضوع را بررسی و پس از تحقیقات کامل مخالفت خود را اعلام کرد و نامگذاری یکی از معابر شهر تهران به نام مصدق مورد قبول واقع نشد.
هنگامی که حرف از این کمیته میزنید یک کمیته پشت پرده در ذهن شکل میگیرد، واقعا اینطور است یا فشارهایی از بالا اعمال میشود؟
نه، اصلا اینطور نیست. اعضای این کمیتهای را که میگویم کارشناسانی تشکیل میدهند که با تاریخ انقلاب و تاریخ سیاسی آشنایی کامل دارند. ما اصل را به شورایی بودن یک قضیه میگذاریم. مثلا درباره خانواده شهدا، کارشناسانی را لازم داریم که صحت ادعا را تایید کنند. درباره انعکاس مسائل بینالمللی به کارشناسان وزارت امور خارجه نیاز داریم و مسائلی از این دست.
گاهی غیر از مسائل سیاسی، موضوعات دیپلماسی هم در عملکرد شما تاثیر میگذارد مثل دورخیز شهردار رم برای نامگذاری یکی از خیابانهای این شهر به نام 18 تیر که شما هم قصد داشتید در صورت تحقق این موضوع، اقدامی متقابل انجام دهید. چقدر این موارد بر کار شما تاثیر میگذارد؟
چنین مسائلی در کار ما تاثیرگذار است مثل تغییر نام خیابان بهاران به عماد مغنیه. بسیاری از مباحثی که با ارزشهای نظام ما ارتباط دارد با یک نامگذاری نمایان میشود. گاهی عملکرد ما در کمیسیون نامگذاری معابر بازخورد و عکسالعمل نسبت به یک حادثه سیاسی است.
موضوع دیگری در شورا مطرح شد که مخالفت بعضی از اعضا را به دنبال داشت، ظاهرا شما پیشنهاد داده بودید بزرگراههای تهران در چند قسمت تقسیم شده و در هر بخش نام یکی از شهدا قرار گیرد، همینطور است؟
بله، بعضی از شهدا هستند که مقامشان بسيار بزرگ است که جای مناسبی برای اختصاص نام آنها نداریم. ما مايل هستيم نام آنها را در گذرگاههایی بگذاریم که در شأن همین افراد است یعنی در مسیرهای بزرگ و اصلی.
آن وقت بزرگراهی مثل شهید همت، پنج نام پیدا میکند! آدرس یافتن سخت نمیشود؟
ماهیت بزرگراه این است که تقاطع نداشته باشد ولی ما خارج از استانداردهای شهری اتوبانهایی ساختیم که چهارراه و چراغ قرمز دارد. در این صورت که تقاطع ایجاد کردیم اشکالی ندارد از منتهيالیه آن تقاطع نام دیگری را بر آن گذرگاه بگذاریم. با اجرای این طرح میتوانیم بخشی از دین خود را به شهدا ادا کنیم چون ما شرمنده خانواده شهدا هستیم .
آن وقت آدرس پیدا کردن مشکل میشود.
نه، راحتتر میشود. چون با اختصاص چند نام به یک بزرگراه آدرس دقیقتر مشخص میشود. بزرگراههای ما طولانی است و هنگامی که با چند نام مشخص باشد محل دقیق آدرس نمایان میشود.
هیچیک از معابر ما به نام شهدا و مفاخر زن نامیده نشده است، علت چیست؟
این نامها وقتی در مقابل مردم قرار میگیرند ممکن است درست استفاده نشود، تقطیع یا ابتر تلفظ شود و بریده بر زبان آید که این موضوع در شأن زنان کشور ما نیست. البته به مناسبت سیامین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی قصد داشتیم نام زنان شهیده را بر چند معبر شهر بگذاریم که به همین دلایلی که مطرح کردم، منصرف شدیم، بنابراین این نامها را بر چند مکان فرهنگی، اجتماعی و ورزشی گذاشتیم.
ارسال به دوستان
نامگذاری معابر از گذشته تا کنون
از شغالآباد تا بهارستان
نامگذاری معابر در تهران به زمان شکلگیری خیابانها و کوچهها در پایتخت بازمیگردد. هرچند این رویه در طول زمان دستخوش اتفاقات مختلف شد اما نهادن نام افراد شاخص بر گذرگاهها همیشه در پایتخت متداول بوده است. خیابانهای تهران در گذشته تنها به نام افراد نامگذاری میشدند مانند خیابان جلیلآباد که بعدها به نام خیابان خیام معروف شد. علت انتخاب نام جلیلآباد براي این خیابان، سکونت جلیلخان، افسر قزاق، در این خیابان بود. در خیابانی که امروز آن را به نام فردوسی میشناسیم، امینالسطان خانه داشت و به همین دلیل نام او بر این خیابان ثبت شده بود. هرچند بعدها نام سفرا بر آن گذاشته شد. سفارتخانههای آلمان، عثمانی و انگلستان در این خیابان قرار داشتند و به همین دلیل این خیابان به این نام معروف شد. خیابان فردوسی دستخوش تغییر نامهای زیادی بوده و در یک دوره زمانی به این خیابان باغ ایلخانی هم میگفتند چون ایلخانی، بزرگ ایل قاجار آنجا خانه داشت. رویه نام نهادن اشخاص بزرگ و بانفوذ بر معابر ادامه داشت تا اینکه در سال 1312 تصویب شد که چهار خیابان اصلی و بزرگ تهران به نام چهار شاعر بزرگ ایرانی درآید و از این رو خیابان فردوسی به چنین نامی درآمد. این مصوبه پس از اینکه رضاشاه تصمیم به عریض کردن خیابانها به وسیله کریمآقا بوذرجمهری، کفیل بلدیه تهران (كفيل شهرداري تهران)گرفت، به اجرا درآمد و طی آن خیابان اسماعیل بزاز، مولوی نامیده شد. اسماعیل بزاز، دلقک معروف دربار رضاشاه بود که در این خیابان خانه داشت. همچنین خیابان جلیلآباد به نام خیام درآمد و در میان خیابانهای اصلی تهران، معبری بینام وجود داشت که نام سعدی را بر آن گذاشتند. این خیابان بینام به قدری خلوت و خالی از آمد و شد بود که امنیت نداشت و هرکس از آن عبور میکرد، اموالش را میربودند به همین دلیل این خیابان به نام «لختی» معروف بود. تهران در گذشته طبیعت بکری داشت و بسیاری از حیواناتی که امروز برای پایتختنشینان ناآشنا هستند در این شهر زندگی میکردند، از این رو برخی از معابر به نام حیواناتی که در آن دیده میشد نامگذاری میشدند. محلی که اکنون میدان بهارستان در آن قرار دارد به علت وجود شغال، شغالآباد نام داشت یا دوشانتپه به علت تجمع خرگوشها چنین نامی گرفته بود. با این وجود همچنان 99درصد نامگذاریها به مناسبت حضور افراد در آنجا بود که خیابانهای امیریه و منیریه مثال مشخصی براي این موضوع است. به دلیل حضور منیرالسلطنه، همسر ناصرالدینشاه این خیابان به نام منیریه و به خاطر سکونت کامران میرزا، نایب السلطنه، خیابان امیریه نامگذاری شد. پس از میرزا محمدتقیخان، فردي لقب امیرکبیر را نگرفت تا اینکه ناصرالدینشاه چنین لقبی را به کامرانمیرزا داد. کامرانمیرزا باغی در شمال شهر داشت که آن محله کامرانیه نام گرفت و هماکنون هم این نام باقی است. پایینتر از کامرانیه، محلهای بود که برای نخستینبار در ایران در آن زعفران کاشتند و به همین دلیل به زعفرانیه مشهور شد. در میان محلههای شمالی تهران محلهای است که به واسطه املاک ناصرالدین شاه، به نام صاحبقرانیه معروف بود چون او لقب سلطان «صاحبقران» را داشت. حسنآباد که امروز با وجود تغییر نامش همه آن را به همین نام میشناسند باغی بوده است که یوسف مستوفیالممالک به پسرش میرزا حسن مستوفیالممالک هدیه داده بود و به همین دلیل این منطقه حسنآباد نام گرفت، نامگذاریهايی که نام افراد ذینفوذ را در آنها میتوان دید ولی از سکونت آنها در آن نقطه خبری نیست. مثالهای دیگری هم میشود زد که یکی از آنها مهرآباد است. این منطقه مهریه مادر دوستعلیخان معیرالممالک بوده است. رویه نامگذاریها بعد از فروپاشی قاجار تغییراتی کرد و مناسبتهای ویژه نیز به عنوان نام خیابانها در نظر گرفته شد مثل 28 مرداد که به مخبرالدوله تغییر نام یافت. آرام- آرام در این دوره مناسبات سیاسی بر نامگذاری معابر سایه انداخت طوریکه خیابان بزرگ، اصلی و تازهاحداث شهرمان که امروز آنرا با نام آزادی میشناسیم به نام روزولت درآمد و قبل از آن با ورود سران متفقین به تهران، خیابان میرزاکوچکخان، استالین نام گرفت. این مناسبات بینالمللی تا جایی پیش رفت که تکه خیابانی به نام چرچیل معروف شد و با ورود ملکه انگلستان به ایران نام بلوار کشاورز به بلوار الیزابت تغییر کرد. البته زمانی که این تغییر نام رخ داد، بلوار کشاورز، چنین نامی نداشت و تهرانیها آن را بلوار آب کرج میشناختند. در نظر گرفتن نام شهرها اتفاق دیگری بود که در نامگذاری معابر رخ داد و چندین خیابان به نام آذربایجان، کاشان، قزوین و ... به وجود آمد. درست همزمان با این اتفاق برخی شهرها و کشورهای دنیا هم به عنوان نام معابر تهران در نظر گرفته شدند؛ مثل لسآنجلس و پاریس. کمکم با افزایش جمعیت پایتخت، خیابانهایی محل زندگی گروههای خاص قرار گرفت و این موضوع دلیلی برای نامگذاری این گذرگاهها شد، مثل خیابان ارامنه و خیابان کلیمیها. سکنیگزینی صاحبان مشاغل مختلف هم چنین موضوعی را رقم زد و کوچههایی مثل مقنیباشی، جراحباشی و جارچیباشی شکل گرفت. نکته جالب در برخی نامگذاریها، جایگزین شدن معابر موازی است، به عنوان مثال پس از احداث خیابان ولیعصر (عج)، خیابان شریعتی به عنوان جاده قدیم شناخته شد چون قبل از احداث خیابان ولیعصر(عج) تنها جادهای بود که به شمیران میرفت. این اتفاقات پس از ساخت جاده مخصوص کرج هم افتاد و بزرگراه فتح به جاده قدیم کرج معروف شد. تا این دوره زمانی تنها نامگذاری وجود داشت اما کمکم تغییر نام هم صورت گرفت و پس از پیروزی انقلاب اسلامی این تغییرات روند جديدي به خود گرفت. هماکنون نامگذاری معابر بر عهده شورای شهر و بهطور تخصصی بر عهده «کمیسیون نامگذاری معابر» این شوراست. هرچند «معصومه آباد» در کسوت رئیس این کمیته، آماری درباره نام خیابانهای تکراری و گذرگاههای فاقد نام ندارد اما برخی آمارها نشان میدهد، هماکنون در پایتخت 163 گذرگاه به نام نسرین و 170 معبر به نام نسترن وجود دارد. با افزایش جمعیت و به دنبال آن افزوده شدن معابر، یافتن نشانی، سخت و سختتر میشود و در این بین کمیته نامگذاری در شورای شهر نقش ویژهای برعهده دارد.
ارسال به دوستان
نامهای مشترک در کشورهای مختلف
نامگذاری معابر و خیابانهای اصلی و فرعی در هر کشور از قاعده و اصول تعریف شدهای پیروی میکند که تابع قوانین آن کشور است. با این وجود ما همواره شاهد هستیم که برخی از نامها در چندین کشور مشترک است، مانند جاده اصلی و خیابان پارک که از جمله اسامی عمومی در مناطق انگلیسیزبان هستند. علاوه بر این، نامهای زیادی وجود دارد که در بسیاری از نقاط دنیا مشترک هستند؛ به عنوان مثال «مال» نام خیابانهای مشهور زیادی در جهان است. در آمریکا و انگلستان مین استریت یا همان خیابان اصلی نام بسیاری از معابر تجاری شهر است. در آمریکا یکی از رایجترین اسامی برای خیابانها «خیابان دوم» است، تا به آنجا که در این کشور نزدیک به 11هزار خیابان به این نام وجود دارد. همچنین بیشتر معابر به نام درخت، منظره یا با عدد نامگذاری شده است مانند خیابان اوکهیل به معنی «تپه بلوط» که هنگام عبور از کنار بسیاری از مناطق مسکونی، توجه ما را به خود جلب میکند. نامگذاری بر اساس صنایعی که در یک خیابان فعالیت میکنند نيز، یکی دیگر از روشها در بسیاری از کشورهای جهان است، مثلا خیابان «هیمارکت» لندن محل فروش تجهیزات کشاورزی است. بعضی خیابانها هم نامهای عجیب و غریبی دارند که به راحتی نمیتوان علت نامگذاری آنها را تشخیص داد، مثلا در شهر رم چندین خیابان به نام «سنگ» وجود دارد. در واقع خیابانهای«استون» شهر رم همزمان با رونق هنر سنگفرش کردن پیادهروها در این شهر به این اسم نامیده شدهاند. جز این دست نامها بسیاری از خیابانهای جهان متعلق به هر شهر و کشوری که باشند به افتخار و به منظور یادبود افراد به نام آنها گذاشته شدهاند. خیابان «بوند» لندن به عنوان دومین خیابان گران جهان از این دست خیابانهاست که هزینه اجاره هر متر از زمینهای آن بیش از 860 دلار و متشكل از دو خیابان نیوبوند و اولدبوند است. در واقع نام این خیابان از نام «سر توماس بوند»، بارون مشهور انگلیسی گرفته شده است. اولدبوند از قرن 18 مكانی برای زندگی قشر ثروتمند و مرفه لندن بوده ولی امروز تقریبا از تمام نقاط انگلیس افرادی در این خیابان زندگی میكنند. قیمت اجاره مسکن در این خیابان در چهار سال اخیر 50 درصد افزایش داشته است.گذاشتن نام قدیسین و روحانیون مسیحی بر خیابانها در کشورهای مسیحی هم یکی دیگر از موارد نامگذاري خيابانهاست، به عنوان مثال بلوار «سنژرمن» پاریس خیابانی عریض و طولانی در جنوب رودخانه سن است که نام خود را از کلیسای سن ژرمن دپره به عاریت گرفته و قدمت آن به قرون وسطی میرسد. این خیابان تقاطعی با میدان «سنمیشل» دارد که بهخاطر فواره مشهورش جهانگردان زیادی را به خود جلب میکند. در وسط این میدان سازهای وجود دارد که شامل فوارهای از مجسمه سنمیشل و دو اژدهاست. در واقع این دو خیابان هر دو به نام دو قدیس مشهور مسیحی نامگذاری شدهاند. در بسیاری از موارد نیز نام کشتگان جنگی و مبارزان انقلابی روی خیابانها گذاشته میشود. اگرچه در فرهنگ غربی جایگاه كشتگان جنگ با آنچه ما در فرهنگ اسلامی به عنوان شهيد قائل هستیم متفاوت است اما تجلیل از کشتگان جنگ باعث میشود بسیاری از خیابانها برای گرامیداشت این افراد به نام آنها نامیده شود، به عنوان مثال در پاریس محله «مونمارت» که همان محله کافههای مشهور فرانسوی است به نام «تپه شهدا» شهرت دارد. در شهر کاراکاس پایتخت ونزوئلا نیز خیابان اصلی شهر به نام «فرانچسکو میراندا» نامگذاری شده است. فرانچسکو میراندا یک فرد انقلابی بود که تلاشهایش بر ضد استعمار اسپانیا نتیجهبخش نبود و سرانجام در زندانهای اسپانیا جان سپرد. در پایین شهر وین هم خیابان درازی به نام «ماریا هیلفر» وجود دارد که شبیه «کوچه رفاهی» و «کوچه برلن» خودمان است. این خیابان که اغلب گردشگران برای خرید به آن سر میزنند، برای عکس گرفتن هم جای بدی نیست چون هیپیها و رپها ،گروه-گروه در گوشه و کنار خیابان بساط پهن میکنند.
ارسال به دوستان
|
|
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
|