گروه سیاسی: رد پای گرگ فرانسوی هنوز پاک نشده، صدای پای روباه می‌آید! انگلیسی‌ها میهمانان بعدی پاستور هستند! این بار اما آنها می‌آیند که بمانند! به گزارش «وطن امروز»، روز گذشته منابع خبری از لغو تعلیق مجوز فعالیت شبکه انگلیسی بی‌بی‌سی در ایران خبر دادند. روز گذشته تسنیم گزارش داد مجوز فعالیت بی‌بی‌سی رسانه وابسته به دستگاه‌های امنیتی رژیم سلطنتی انگلیس که از سال‌ها پیش به دلیل اقدامات ضدامنیتی در ایران تعلیق شده بود، اخیراً با تصمیم وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی دولت حجت‌الاسلام‌والمسلمین روحانی دوباره فعال شد. نوش‌آبادی، سخنگوی وزارت ارشاد دولت یازدهم در گفت‌وگو با تسنیم با تایید این خبر گفت: مجوز فعالیت بی‌بی‌سی برای تهیه گزارش صادر شده است. وی افزود: صدور این مجوز با هماهنگی نیروهای انتظامی و مراکز اطلاعاتی و امنیتی انجام شده است. سخنگوی وزارت ارشاد گفت: یک گروه از خبرنگاران هلندی‌الاصل که برای بی‌بی‌سی کار می‌کنند هم قرار است بزودی برای تهیه اخبار و گزارش وارد ایران شوند البته اندکی پس از انتشار این خبر، نوش‌آبادی در گفت‌وگو با باشگاه خبرنگاران این خبر را اصلاح کرد و گفت: «متأسفانه خبر نادرست منتشر شده و قرار است بی‌بی‌سی یک هفته با رعایت تعهدات لازم، جوانب و حفظ حرمت کار خبری از مسائل هسته‌ای گزارشی تهیه کند.» وی افزود: دفتر بی‌بی‌سی در ایران از مدت‌ها قبل تعلیق بوده و همچنان هم مجوزی ندارد و تعلیق است و تنها برای یک هفته فعالیت خواهد کرد. اما انتشار خبر لغو موقت تعلیق مجوز بی‌بی‌سی در ایران در حالی است که در ایران دیپلمات‌های حسن روحانی خود را برای پذیرایی از وزیر خارجه انگلیس آماده می‌کنند! سفری که می‌تواند بازگشایی سفارت انگلیس در تهران را که با روی کار آمدن دولت حسن روحانی مطرح شد، تسریع کند. مجید تخت‌روانچی، معاون آمریکا و اروپای وزارت امور خارجه به تازگی در این‌باره در پاسخ به این سوال دیپلماسی ایرانی که «آیا زمینه یا زمانی برای بازگشایی سفارت‌های ایران و انگلیس تعیین شده و همچنین زمان سفر آقای هاموند به ایران نیز مشخص شده است؟» گفت: هنوز تاریخ دقیقی برای بازگشایی سفارت‌ها مشخص نشده است البته بخش کنسولی سفارت ایران در لندن فعال بوده و خدمات کنسولی خود را به ایرانیان مقیم انگلستان ارائه می‌دهد چرا که اگر این بخش فعال نبود، ایرانیان مقیم انگلستان برای دریافت ویزا باید به کشورهای همسایه می‌رفتند که هزینه‌های زیادی را متحمل می‌شدند؛ در عین حال تعداد ایرانی‌های مقیم انگلستان نیز قابل توجه است. ارائه اینگونه خدمات نیز ادامه پیدا خواهد کرد. اقدامات بازگشایی سفارت انگلستان در ایران نیز فراهم شده است. فقط یکی، دو موضوع از نظر کارهای اداری باقی مانده و با لندن در این زمینه در تماس هستیم. آنها نیز اعلام کردند تا پایان سال میلادی سفارت بازگشایی می‌شود اما هنوز بر سر زمان مشخصی به نتیجه نرسیده‌ایم. زمانی که در لوزان بودیم، برای سفر آقای هاموند به ایران در موعد مقتضی صحبت‌هایی صورت گرفت اما هنوز پیگیری برای سفر انجام نشده است. با این حال شما شاهد سفر هیات‌های مختلف اروپایی به ایران هستید؛ درصددیم سفر آقای هاموند به ایران نیز در موقع مناسب انجام شود. البته تمایلات دوجانبه برای بهبود مناسبات و نزدیکی بیشتر دولت روحانی با انگلیسی‌ها موضوعی نیست که از چشم ناظران بیرونی پنهان مانده باشد. خبرگزاری صدا و سیما اخیرا گزارشی را از روزنامه العرب ترجمه و منتشر کرد که نشان می‌دهد پالس‌هایی میان دولت روحانی و انگلیسی‌ها در منطقه نیز دریافت شده است. روزنامه العرب با اشاره به اینکه نحوه تعامل ایران و انگلیس با بحران‌های منطقه و جهان اختلافات ریشه‌ای دارد، نوشت: انگلیس در حال فراهم کردن مقدمات از سرگیری روابط دیپلماتیک با ایران است. به نوشته پایگاه اینترنتی روزنامه العرب چاپ لندن، ناظران مسائل سیاسی معتقدند اقدام انگلیس به کم کردن محدودیت‌های سفر به ایران برای اتباع خود مقدمه‌ای برای بازگشت روابط دیپلماتیک بین
دو کشور و آغاز مجدد فعالیت سفارتخانه‌های دو کشور است که از حدود 4 سال پیش تعطیل شده‌است. ناظران مسائل سیاسی همچنین خاطرنشان کردند پس از توافق هسته‌ای بحث‌برانگیز، موضع کشورهای گروه 1+5 و اکثر متحدان انگلیس در سراسر جهان در قبال ایران تغییر یافت و به دنبال آن تغییر موضع انگلیس نیز موجب شد این کشور به دیگر کشورهای عضو گروه 1+5 ملحق شود. فیلیپ هاموند، وزیر خارجه انگلیس می‌گوید رویکرد خصمانه ایران در سایه دولت حسن روحانی کمرنگ شده است. هرچند ایران به تصمیم انگلیس مبنی بر کاهش محدودیت‌های سفر به این کشور که به نظر می‌رسد حداقل از نظر اقتصادی به نفعش خواهد بود، هیچ واکنشی نشان نداد اما دولت روحانی از آن استقبال خواهد کرد زیرا احتمالا موجب نزدیک شدن مجدد روابط میان دو کشور می‌شود هرچند این دو کشور در زمینه تعامل با بحران‌های منطقه و جهان اختلافات ریشه‌ای دارند. از نظر سیاستمداران انگلیسی توافق هسته‌ای که نیمه ماه گذشته میلادی بین ایران و 6 کشور قدرتمند جهان امضا شد و نیز کاهش تحریم‌ها ضد ایران پارامترهای بازگشت روابط بین دو کشور را ترسیم می‌کنند بویژه اینکه دولت دیوید کامرون پیش از این به طور ضمنی اشاره کرد هم‌اکنون زمان برای پایان دادن به تنش بین دو طرف مناسب است. سیاستمداران انگلیسی همچنین معتقدند تا زمان اعلام بازگشت روابط دیپلماتیک بین دو کشور، انگلیسی‌ها برای تکمیل مراحل سفر به ایران باید به سفارت سوئد یا هر یک از دیگر کشورهای عضو اتحادیه اروپایی مراجعه کنند. العرب نوشت: از آغاز ریاست جمهوری روحانی در رسانه‌ها و اظهارات مسؤولان ایران نشانه‌هایی از احتمال زیاد بازگشت روابط بین لندن و تهران پدیدار شده است.

امیر استکی: سکوت در میانه یک بحث داغ؛ اتفاقی که شاید برای همه ما رخ داده باشد. سکوت نه از سر تسلیم بلکه از سر تحیر و به نوعی آچمز شدن ذهن. وقتی متوجه فاصله عمیق منطق استدلال‌های طرف مقابل در بحث می‌شوید. وقتی بناگاه کشف می‌کنید بحث در نهایت چیزی جز جدلی هیستریک نخواهد بود. وقتی متوجه می‌شوید طرف مقابل عهده‌دار مسؤولیت اعمال گذشته خود نیست. سکوتی که امروز بسیاری از تحصیلکردگان ما را فرا گرفته است؛ نوعی جا‌خوردگی و بهت‌زدگی.
مقدمه اول خود را همینجا رها می‌کنیم و البته باز سراغ آن خواهیم آمد.
از معایب سیستم‌های توزیع قدرت دموکراتیک شاید بتوان به رها‌ شدن بار مسؤولیت دوران قدرت اشاره کرد. دولت‌ها تصمیماتی می‌گیرند و براساس آنها عمل می‌کنند که تا سال‌ها پس از اتمام دوره قانونی آن دولت کماکان تاثیر‌گذار باقی
می‌مانند ولی به جز قضاوت تاریخ شاید بار مسؤولیت بیشتری پس از اتمام دوره قانونی بر دوش صاحبان قدرت در آن دوره باقی نماند. تلاش‌های زیادی برای اصلاح این نقص صورت گرفته از جمله تعبیه ساختارهای ثابت در میان ارکان قدرت و نوشتن برنامه‌ها و سرمشق‌های بلند‌مدت و تعیین اهداف و استراتژی‌های کلی به گونه‌ای که دولت‌های مختلف در یک نظام سیاسی تنها بتوانند تاکتیک‌های وصول به اهداف را تغییر دهند اما در عمل دولت‌ها چیزی فراتر از صاحبان تاکتیک‌های متفاوت هستند و خواست و اراده و نظر خود را بر برنامه‌ها و اهداف تحمیل می‌کنند. این معضل در سیستم‌های ریاستی که قوه مجریه تفکیک بیشتری از  قوه مقننه دارد بیشتر به چشم می‌آید. از سویی در سیستم ریاستی موجود در کشور به علت ضعف نسبی ساختارهای کنترل و تعدیل، این رها‌ شدن مسؤولیت بیشتر به چشم می‌خورد.
توافق هسته‌ای اخیر هم از آن تصمیماتی است که پیامدهای آن را بعدها هیچکس از امضا‌کنندگان آن بر عهده نخواهند گرفت. همانگونه که دولت‌های قبل مسؤولیتی را درباره پیامدهای اجتماعی و فرهنگی ناشی از افزایش بی‌رویه تعداد دانشجویان عهده‌دار نخواهند شد. به طور خاص در رشته‌های مربوط به فناوری هسته‌ای عزمی برای پاسخگویی به پرسش مهم دانشجویان و اساتید و تحصیلکردگان در آن زمینه مشاهده نمی‌شود. پرسشی که همانا این خواهد بود که آینده ما چه خواهد شد؟ آینده علمی که در هاله‌ای از ابهام قرار گرفته است و باید در جهتی پیش ‌برده شود که با تعهدات ما در برجام تداخل نکند. پیشاپیش مشخص است بار این مسؤولیت بر دوش هیچکس نیست و جماعت زیادی از نخبگان مرتبط با این مسائل به قضا‌ و قدر و دست روزگار سپرده خواهند شد و به خیل انبوه تحصیلکردگان رها‌شده و بلاتکلیف جامعه اضافه خواهند شد. تحصیلکردگانی که روزی به خاطر سیاست‌های کنترلی دولت‌های پیشین به ورطه دانشگاه کشانده شدند. دولت‌هایی که هیچ پاسخگوی انتظارات ایجاد‌شده در این لشکر بلاتکلیف و منابعی که برای تجهیز آن صرف کرده‌اند نیستند. این مساله از آن رو مطرح شد که متعلق به همین روزهاست و درگیری و پرسش تعداد قابل توجهی از تحصیلکردگان امروز کشور و  کمکی به روشن شدن بی‌مسؤولیتی مسؤولان است.
اگر از ابتدای انقلاب اسلامی تا به‌حال لیستی مثلا از  2 هزار نخبه‌سیاسی- بروکراتیک کلیدی در بازه‌های 4 ساله ایجاد کنیم، به زعم ما به تشابهات بسیاری در دوره‌های 4 ساله می‌رسیم. کما اینکه به قول آقای نوبخت، معاون رئیس‌جمهور، پس از رأی آوردن دکتر روحانی نوبت آن است گسست مختصر بافت نخبگان حاکم که در دوره قبل ایجاد شده بود ترمیم شود و دوباره زنگنه‌ها و نعمت‌زاده‌ها و... به مناصب کلیدی بازگردند و تشکیل کلیتی را بدهند که در نهایت کشور را به فتح‌الفتوحی افسانه‌ای به نام برجام برساند و به بهانه تاثیر تحریم بر اقتصاد متکی به نفت به ضرورت فریز کردن خیز کشور به سمت فناوری هسته‌ای برسند؛ اقتصاد تک‌محصولی آسیب‌پذیری که این مخرج مشترک نخبگان، سی و اندی سال فرصت مقاوم کردن داشتند و امروز مسؤولیت ضعف عملکرد خود را نه تنها بر عهده نمی‌گیرند بلکه در طنزی جذاب مقصران اصلی، منتقدان اصلی نیز شده‌اند و اینجاست که باید به مدد آنچه در مقدمه اول خود به آن پرداختیم، بهت‌زده و آچمز شد و سکوت کرد.

حمید رحیمی‌نژاد: «این مفاد قطعنامه است نه توافق. اگر نقض شود، نقض قطعنامه است نه توافق»، «در قطعنامه درباره تسلیحات موشکی مسائل مختلفی آمده که ما هم گوش نمی‌دهیم، قبول هم نداریم»؛ این روزها اظهارنظر‌هایی از این سنخ در فضای سیاسی کشور زیاد شنیده می‌شود، اظهارنظر‌هایی که ریشه در ابهام نوع رابطه حقوقی توافق هسته‌ای (برجام) و قطعنامه شورای امنیت و مسائل حقوقی ناشی از آنها دارد.
یکی از مسائل اصلی که زمینه این ابهامات را فراهم آورده این بحث است که نسبت حقوقی قطعنامه و برجام چگونه است؟ در واقع همان‌طور که در توضیح بند 18 برجام تاکید شده است «مفاد این قطعنامه [شورای امنیت] به منزله مفاد برجام نیست.» این جمله به این معناست که از نظر حقوقی برجام و قطعنامه 2 سند حقوقی مجزا از یکدیگرند ولی این امر به این معنا نیست که این دو سند روی یکدیگر تاثیرگذار نباشند حال باید دید آثار حقوقی این جدایی و همچنین ارتباط این دو سند با هم چگونه است.
یکی از نتایج حقوقی جدایی قطعنامه از برجام این امر است که نقض قطعنامه نقض برجام به حساب نمی‌آید و بر این اساس در این صورت برجام نقض نشده است اما نقض قطعنامه به تنهایی نیز دارای آثار حقوقی است. از آنجا که قطعنامه شورای امنیت طبق ماده 25 منشور ملل متحد برای تمام کشور‌های عضو الزامی است، کشور‌هایی که قطعنامه‌های سازمان ملل احکامی را بر آنها اعمال می‌کند موظف به رعایت آن هستند و نقض قطعنامه برای آنها مسؤولیت بین‌المللی به همراه دارد.
 شاید اینچنین گفته شود که در طول پرونده هسته‌ای قطعنامه‌های دیگری نیز توسط شورای امنیت درباره ایران صادر شده بود که جمهوری اسلامی ایران به خاطر تغایر با امنیت و مصلحت کشور آنها را اجرا نکرد و در این مورد نیز جمهوری اسلامی ایران می‌تواند قطعنامه را اجرا نکند. این امر صحیح است و اجرای قطعنامه‌های شورای امنیت علی‌الاصول برعهده خود کشورهاست اما باید در نظر داشت درباره قطعنامه‌‌های گذشته جمهوری اسلامی ایران به دلیل ناعادلانه دانستن احکام صادره از اجرای آن صرف‌نظر کرد و این عدم اجرا خود باعث اعمال تحریم‌های بیشتری علیه جمهوری اسلامی ایران شد در صورتی که قطعنامه حال حاضر از نتایج توافق صورت گرفته بین جمهوری اسلامی ایران و 1+5 است و ایران علی‌الاصول نمی‌تواند به این قطعنامه اعتراضی داشته باشد.
جدا از این مسائل براساس مواد 41 و 42 منشور ملل متحد، شورای امنیت می‌تواند کشوری را که از اجرای قطعنامه سر باز زند و آن را نقض کند با ابزار‌هایی مانند تحریم‌های اقتصادی و عملیات نظامی به اجرای قطعنامه مجبور کند. در این باره نیز نقض قطعنامه این امکان را به شورای امنیت می‌دهد که علیه ایران به عنوان نقض‌کننده قطعنامه دست به اقدام بزند و تحریم‌های لغو‌شده را مجددا علیه ایران اعمال کند و به این صورت یکی از مهم‌ترین نتایج [احتمالی] مذاکرات برای ایران از بین برود.
یکی دیگر از نتایج جدایی برجام و توافق این است که در صورت نقض قطعنامه توسط جمهوری اسلامی ایران ساختار رفع اختلافات برجام اجرایی نیست به این صورت که موضوع برای حل اختلاف به کمیسیون مشترک موضوع بند 36 برجام ارجاع نمی‌شود و تصمیم‌گیری در این باره طبق منشور ملل متحد برعهده شورای امنیت است. همچنین در این صورت به‌رغم اینکه قطعنامه از بین رفته و تحریم‌های ایران بازگشته است ولی توافق برجام هنوز از نظر حقوقی برای ایران الزام‌آور است و ایران نمی‌تواند از زیر بار تعهداتش در برجام شانه خالی کند. به عبارت دیگر یعنی تعهدات ایران تماما پابرجاست ولی تعهد 1+5 در قبال تحریم‌های شورای امنیت قابلیت اجرایی خود را از دست می‌دهد چون صرفا تعهد 1+5 در متن درباره تحریم‌های شورای امنیت تعهد به فعل است و در صورت بازگشت تحریم‌ها به تصمیم شورای امنیت، 1+5 تعهدی برای لغو این تحریم‌ها ندارد.
بنابراین می‌توان نتیجه گرفت اظهاراتی که درباره عدم عمل به قطعنامه از سوی برخی مسؤولان داخلی مطرح می‌شود، فاقد مبنای منطقی، قانونی و حقوقی است و گویا به صرف پاسخ‌های مقطعی به مطالباتی است که دلسوزان منافع ملی درباره محتوای قطعنامه و توافق برجام مطرح می‌کنند، چرا که امکان عمل نکردن به قطعنامه‌ای که ایران خود در موافقت با آن در شورای امنیت نطق کرده و آن را پذیرفته است به لحاظ قانونی وجود ندارد.
قابل تامل‌تر آنکه کسانی این روزها به راحتی درباره «عمل نکردن به برخی مفاد قطعنامه» صحبت می‌کنند که چندی پیش «کاغذپاره خواندن» قطعنامه را به سخره می‌گرفتند و به گویندگان آن لقب «پشت کوهی» می‌دادند، حال آنکه ایران در عدم تعهد به قطعنامه‌های قبلی مختار بود اما قطعنامه 2231 از پیش توسط خود ایران پذیرفته شده است!

حسین قدیانی: هر چند مخاطب، خانم موگرینی بود لیکن «هرگز یک ایرانی را تهدید نکنید» محکم‌ترین جمله وزیر امور خارجه تلقی شد ظرف این 2سال آخر!
فی‌الحال بر جناب ظریف و سایر مردمان دستگاه دیپلماسی فرض‌ است حرمت این جمله را نگه دارند و الا «هرگز یک ایرانی را تهدید نکنید»، با همه زیبایی، حکایت باد هوا می‌شود! «هرگز یک ایرانی را تهدید نکنید» اگر متجلی در رفتار و گفتار وزارت خارجه شود، حکما بیشتر به دل می‌نشیند. اینک باید پرسید: «هرگز یک ایرانی را تهدید نکنید» چقدر در سکنات تیم دیپلماسی مشاهده می‌شود؟ هیچ آیا مشاهده می‌شود؟ آمدیم و دشمن قداره‌بند، نه یک ایرانی، بلکه کل ملت ایران را علی‌الدوام تهدید کرد و حتی پس از توافق خسته هسته‌ای هم باز گزینه نظامی روی میز را به رخ همگان کشید! در آن صورت، تکلیف چیست؟ تکلیف «هرگز یک ایرانی را تهدید نکنید» چیست؟ آمدیم و مثل همین روزها آقای اوباما مدعی شد «بعد از توافق هسته‌ای، گزینه‌های فشار علیه ملت ایران را به صورت مضاعف برای جانشین خودم تضمین می‌کنم!» ناظر بر «هرگز یک ایرانی را تهدید نکنید» چه باید باشد واکنش دکتر ظریف و الباقی همکاران؟ این جمله «هرگز یک ایرانی را تهدید نکنید» را همین‌طور گفته‌ایم که گفته باشیم یا نه، تعهدی هم در مقام عمل بدان داریم؟ بگذار کتمان نکنم! بعضی بر این باورند «هرگز یک ایرانی را تهدید نکنید» بیشتر یک «شوی تبلیغاتی» بود تا معیار و و ملاکی برای حرکت عزت‌مندانه وزارت امور خارجه! من اما بنای داوری ندارم که این قضاوت، تا چه حد منطبق بر واقعیت است! فقط یک چیز می‌دانم! اخیرا «وزیر خارجه شیطان بزرگ» در جلسه شورای روابط خارجی، سخنان بسیار قابل تاملی بیان داشت: «چند ماه پیش یک محموله حاوی کمک‌های انسان‌دوستانه از سوی ایران رهسپار یمن شد. خیلی زود با ظریف تماس گرفتم و هشدار دادم این کار می‌تواند برهم زننده خیلی چیزها و باعث یک نبرد جدی شود و ما هرگز آن را تحمل نمی‌کنیم. وزیر خارجه ایران، اندکی بعد خودش با من تماس گرفت و گفت قرار نیست این محموله به ساحل یمن برسد یا حتی از آب‌های بین‌المللی خارج شود! چند روز بعد هم این کشتی تغییر مسیر داد و راهی کشور خودشان یعنی ایران شد»! نگارنده بعد از بستن گیومه‌، تنها و تنها اکتفا به یک «علامت تعجب» کردم ولی ای‌کاش می‌شد جلوی این اظهارنظر «جان کری»، هزاران علامت تعجب گذاشت! «هرگز یک ایرانی را تهدید نکنید» خطاب به خانم موگرینی بیان شد که برسیم به این سخنان آقای کری؟ حقا که خسته نباشید! از قرار تهدید یک ایرانی که جای خودش را دارد، حتی می‌توان محموله حاوی کمک‌های بشردوستانه ملت و دولت ایران را هم با یک تماس تلفنی، کأن لم‌یکن تلقی کرد!
به‌راستی این بود آخر و عاقبت «هرگز یک ایرانی را تهدید نکنید»؟! گیرم جمهوری اسلامی عزم کرده به ملتی از ملل دنیا که تحت ستم و ظلم، روزگار را آزگار سپری می‌کنند، کمکی خیرخواهانه کند شامل مقادیری لباس، دارو، غذا و چند بطری آب معدنی! یعنی برای این بدوی‌ترین و بدیهی‌ترین عمل ممکن هم، اذن باید از آمریکا بگیریم؟ چه می‌کنند آقایان با آبرو و حیثیت نظام مقدس جمهوری اسلامی؟ چه می‌کنند؟ «هرگز یک ایرانی را تهدید نکنید» که درجه آخر، خودش را در این ۲ تماس تلفنی نشان داد لیکن عالیجنابان! با این دست فرمان‌تان اگر «هرگز یک انقلاب را تهدید نکنید» لطف کرده‌اید به برند خمینی و خامنه‌ای و شهدای‌شان. در ضمن یک انقلابی را هم هرگز تهدید نکنید! سخن به زبان تکریم باید گفت با بچه‌های انقلاب! بچه‌های انقلاب، زبان انگلیسی را خوب می‌فهمند اما خوابش را ببینید که زبان زور را تحمل کنند! این را، هم به دشمن گفتم، هم به بعضی از این داخلی‌ها که سال ۸۸ نه «حق‌الناس» را رعایت کردند، نه امروزه‌روز «حق سخن» را! آری! آدابی دارد بیان برای خود. مبادی این آداب نباشیم به سرنوشت جمله «هرگز یک ایرانی را تهدید نکنید» مبتلا خواهیم شد!
 

نخستین پوستر فیلم سینمایی «محمد(ص)» که قرار است نخستین اکران جهانی خود را در جشنواره مونترال تجربه کند، منتشر شد. به گزارش فارس، سیروس سلیمی، طراح پوستر فیلم سینمایی «محمد(ص)» که طراحی پوستر فیلم‌های آواز گنجشک‌ها، خون بازی، مرهم، گلچهره، روز سوم، ناهید، چهارشنبه 19 اردیبهشت، حیران، چ و گیلانه را به عهده داشته است، در صفحه اینستاگرام خود این پوستر را منتشر کرد. فیلم «محمد(ص)» از محاصره‌ مسلمانان در شعب ابی‌طالب آغاز می‌شود و به پیش از تولد پیامبر اسلام باز‌می‌گردد. در این فیلم مخاطب شاهد وقایعی است که پیش از تولد پیامبر اسلام تا 12 سالگی ایشان را در بر می‌گیرد.
 

گروه اقتصادی: پس از آنکه وزیر صنعت، معدن و تجارت در جمع خبرنگاران از ابلاغ بخشنامه افزایش 6 درصدی 18 قلم کالای اساسی خبر داد و یک ماه بعد هم گفت من این خبر را نداده‌ام، در این فاصله اظهارات مختلفی از سوی مسؤولان دولتی مربوط و غیرمربوط ابراز شد اما در نهایت روشن نشد قرار است چه اتفاقی بیفتد؛ با این‌حال آنچه روشن است اینکه آن بخشنامه اکنون در سازمان حمایت مصرف‌کنندگان و تولیدکنندگان است و ستاد تنظیم بازار چنین اجازه‌ای را تصویب کرده اما فقط سازمان حمایت است که می‌تواند اجازه این گرانی را به تولیدکنندگان هر یک از آن 18 قلم کالا بدهد البته اینگونه اطلاع‌رسانی هم در جای خود نوبر است چه تا پیش از این‌‌‌‌، کالاها افزایش قیمت پیدا می‌کردند و فروخته می‌شدند و پس از چندین‌بار تکذیب و تایید از سوی تولیدکنندگان و دولتی‌ها در پایان همه گرانی را می‌پذیرفتند و آب‌ها از آسیاب می‌افتاد.
 دولت مشکل قیمتگذاری را حل کند
در همین‌باره تولیدکنندگان هشدارهای لازم را به ابلاغ این بخشنامه دادند که از آن جمله تولیدکنندگان فرآورده‌های لبنی بودند که گفتند مصرف‌کنندگان با همین قیمت هم محصولات ما را نمی‌خرند پس افزایش 6 درصدی قیمت، کاری بی‌نتیجه است. در این‌‌‌باره جعفر قادری، عضو کمیسیون برنامه و بودجه مجلس شورای اسلامی  به فارس اظهار داشت: اینگونه طرح‌ها از جمله مواردی است که نیاز به ورود مجلس در آن نیست مگر اینکه کاری خلاف عرف و قانون در آن صورت بگیرد. قادری افزایش قیمت‌ها را با توجه به تغییر دستمزدها تا حدی معقول و منطقی دانست و افزود: افزایش قیمت برخی اقلام مانند محصولات لبنی از سوی خود تولیدکنندگان نیز مورد رضایت نیست و معتقدند این افزایش منجر به کاهش تقاضا برای محصولات می‌شود.  قادری در ادامه بیان کرد: در محصولات اصلی روند به گونه‌ای است که هرچه قیمت‌ها اضافه شود، تقاضا نیز کاهش پیدا می‌کند در نتیجه مصرف کم است که این خود باعث آسیب زدن به جامعه و متوجه شدن مشکلات در آن می‌شود. وی با ابراز تأسف از کاهش سرانه مصرف شیر یادآور شد: سرانه مصرف شیر از 90 به 60 لیتر کاهش پیدا کرده است. وی تاکید کرد: این طرح با شعارهای دولت و انتظارهایی که متخصصان و مجموعه‌های دلسوز جامعه دارند، سازگاری ندارد. قادری حل این مشکل را وظیفه دولت خواند و اضافه کرد: اینکه سازمان حمایت مصرف‌کنندگان اجازه اجرای این طرح را نمی‌دهد امری معقول به نظر می‌رسد و این سازمان نباید مجوز افزایش قیمت‌ها را صادر کند. قادری معتقد است: اگر الزامی در افزایش و تغییر قیمت‌ها وجود دارد پس دولت وانمود نکند که ما مخالف تغییر قیمت‌ها هستیم و این شفاف‌سازی باید برای مردم ایجاد و توضیحات لازم ارائه شود. حجت‌الاسلام روح‌الله بیگی، نایب رئیس کمیسیون اقتصادی مجلس شورای اسلامی نیز درباره دستور گرانی 6 درصدی 18 مورد از اقلام اساسی از سوی دولت اظهار داشت: این موضوع به طور قطع پس از تعطیلات مجلس مورد ارزیابی قرار می‌گیرد. وی تصریح کرد: اگر این افزایش قیمت چیزی غیر از توجه به اقشار زحمتکش از جمله کشاورزان باشد منطقی و معقول به نظر نمی‌رسد چراکه مردم به اندازه کافی در تهیه مخارج زندگی خود در مشکل به سر می‌برند و شرمنده خانواده خود هستند.
مخالف این طرح هستیم
همچنین محمدعلی پورمختار، رئیس کمیسیون اصل 90 مجلس شورای اسلامی از دستور گرانی 6 درصدی 18 مورد از اقلام اساسی توسط دولت بشدت انتقاد کرد و اظهار داشت: ما مخالف این طرح هستیم زیرا دلیل موجهی برای اجرای این طرح وجود ندارد. وی با اشاره به نرخ
 15 درصدی تورم، افزود: آنچه دولت و بانک مرکزی در آمارها اشاره می‌کنند کاهش چشمگیر تورم است در حالی که اینگونه نیست، اینکه به صورت رسمی برخی کالاها را 6 درصد گران‌تر کنند، نشان‌دهنده این است که این درصد به دنبال  14 یا 15 درصدی تورم است و به آن اضافه می‌شود و در حقیقت این افزایش 20 درصدی روی اقلام است.  وی خواهان تجدیدنظر دولت و بانک مرکزی در این طرح شد و تصریح کرد: با توجه به شرایط نامناسب اقتصادی، رکود سطح بیکاری، کاهش درآمدها و عدم فعالیت‌های مفید اقتصادی انتظار می‌رود دولت روی این طرح تجدیدنظر داشته باشد. پورمختار با اعلام اینکه در مجلس به طور جدی پیگیر این موضوع هستیم، ادامه داد: در مجلس بویژه کمیسیون اصل 90 پیگیر این موضوع هستیم که طرح به اجرا نرسد و تجدیدنظر روی آن صورت گیرد.
۶ گروه کالای اساسی گران شد
در هفته‌ای که گذشت، نرخ گروه لبنیات، تخم مرغ، حبوب، سبزی‌های تازه، گوشت قرمز و چای افزایش، نرخ گروه میوه‌های تازه و گوشت مرغ کاهش و نرخ برنج، قند و شکر و روغن نباتی ثابت مانده است. به گزارش بانک مرکزی، در هفته منتهی به 9 مرداد 94 در گروه لبنیات قیمت پنیر غیرپاستوریزه نسبت به هفته قبل معادل 1/1 درصد افزایش داشت و بهای دیگر اقلام این گروه بدون تغییر بود. قیمت تخم‌مرغ معادل 33 درصد افزایش یافت و شانه‌ای 7 تا 10 هزار تومان فروش می‌رفت. در این هفته در گروه برنج، بهای تمام اقلام این گروه ثابت بود. در گروه حبوب، قیمت عدس معادل 2/0 درصد، لوبیاچیتی 5/1 درصد و لوبیا قرمز 8/0 درصد کاهش ولی بهای دیگر اقلام این گروه بین 3/0 درصد تا 2/2 درصد افزایش داشت البته در گروه میوه‌های تازه قیمت گیلاس معادل 5/34 درصد و موز 8/1 درصد افزایش ولی بهای دیگر اقلام این گروه بین 2 درصد تا7/22 درصد کاهش یافت. در گروه سبزی‌های تازه هم قیمت خیار معادل 7/7 درصد، گوجه‌فرنگی 6/6 درصد و سیب‌زمینی 2/0 درصد افزایش ولی بهای دیگر اقلام این گروه بین 7/0 درصد تا 3/9 درصد کاهش داشت. همچنین قیمت گوشت گوسفند معادل 2/0 درصد و گوشت تازه گاو و گوساله 1/0 درصد افزایش ولی بهای گوشت مرغ 8/3 درصد کاهش یافت. همچنین بانک مرکزی در این گزارش به اعلام محاسبات یک ساله خود از تغییرات قیمت کالاهای اساسی پرداخته که براساس آن در یک‌سال منتهی به 9 مرداد 94 نرخ کالاهای گروه لبنیات 3/5 درصد، تخم‌مرغ 1/2 درصد، برنج 0/9 درصد، حبوب 8/17 درصد، میوه‌های تازه 3/8 درصد، سبزی‌های تازه 6 درصد، گوشت قرمز 2/7 درصد، قند و شکر 5 درصد، چای 5/3 درصد و روغن نباتی 8/0 درصد افزایش و نرخ گوشت مرغ 5/13 درصد کاهش یافته است.
 

مهدی طاهرخانی: بدون تردید هیچ نامی به اندازه کارلوس کی‌روش در طول ۴ سال گذشته، سوژه خبر و گزارش رسانه‌های ورزشی ایران نبوده است. سرشناس‌ترین و شناخته‌شده‌ترین مربی‌ای که پس از انقلاب پا به کشور ما گذاشت و به عنوان سرمربی تیم‌ملی فوتبال، ایران را به جام‌جهانی ۲۰۱۴ برد. کی‌روش حامیان و منتقدان متفاوتی در فوتبال ایران دارد. در جبهه حامیان، اکثرِ توده را افردی تشکیل می‌دهند که از تفکر حاکم بر فوتبال ایران، دلسرد هستند و می‌خواهند یک غریبه، یک خارجی، یک غیر‌خودی راه دیگری را پیش‌روی فوتبال ما بگذارد. در صف منتقدان هم اکثرا محافظه‌کاران و سنتی‌ها دیده می‌شوند. افرادی که جنس ایرانی را مناسب‌تر می‌دانند و اعتقاد دارند صرفِ این هزینه برای کی‌روش و کی‌روش‌ها مشکل‌گشا نیست اما در این بین یک طیف دیگری هم هستند که رأی چندان ثابتی ندارند، نه منتقد کی‌روش هستند و نه مخالف سینه چاکش. زمانی که وظیفه حمایت داشتند و می‌دیدند حضور کی‌روش برای فوتبال ما خوب است از او حمایت کردند و در هنگامه دیگر که این مربی پرتغالی را به خاطر رفتار عجیبش در جبهه حق نمی‌دیدند، از او انتقاد کردند اما قطعا با ادامه این مسیر که کی‌روش پیش گرفته  روز به روز به تعداد منتقدانش اضافه می‌شود. همان‌هایی که در رسانه‌ها از او حمایت کردند و با فونت بزرگ در صفحه اول نوشتند کی‌روش به هر قیمتی باید حفظ شود، حالا از طولانی شدن مرخصی او گله دارند البته مرخصی اسم رمز است. موضوع مهم اختیاری است که او دارد و فدراسیون قادر به کنترلش نیست.
کُت تن چه کسی است؟
سرمربی پرتغالی تیم‌ملی همانطور که به سرعت توانست با مغناطیس جذابیت، آونگ حمایت را به سوی خودش جذب کند حالا پالس‌های منفی مخابره می‌کند. آخرین خبر که از دل ساختمان فدراسیون فوتبال به رسانه‌ها درز پیدا کرده این است؛ کی‌روش چهارشنبه ۴ شهریور به تهران بازمی‌گردد. سوال این است؛ چرا تعداد روزهای مرخصی او تا این حد طولانی شد؟ اصولا فدراسیون فوتبال، تمایلی به عدم حضور کی‌روش در تهران داشت یا خیر؟ سوالات در این صف فراوان است و قطعا اگر با علی کفاشیان ساعت‌ها مصاحبه کنید به پاسخ روشن و شفافی نمی‌رسید چرا که آقای رئیس می‌داند ضعف دارد، آگاه است نتوانسته فرمان هدایت کی‌روش را به خوبی در دست بگیرد از این رو بازی را به شوخی و خنده می‌کشد و دست آخر برای اینکه نشان دهد جدی است می‌گوید؛ ما خودمان به او اجازه دادیم تا کل تابستان را در سفر باشد! اما قطعا ما می‌دانیم کفاشیان هم می‌داند این همه واقعیت نیست. بی‌آنکه در این نوشته بخواهیم کاریزمای نداشته رئیس فدراسیون فوتبال در این باره را نقد کنیم (صد البته این موضوع یک بحث جداگانه است و باید به آن هم پرداخت) دغدغه این گزارش، رفتاری است که از سوی کی‌روش سر زده و متاسفانه برای بار چندم، نشان داده عملا رئیسِ، رئیس فدراسیون ماست با این تفاوت اینجا مرئوس به رئیس حقوق کلان می‌دهد.
سنتی که کی‌روش در ایران شکست
تبارشناسی کی‌روش کار چندان سختی نیست. نام او را به فارسی در موتور جست‌وجوی گوگل تایپ کنید. همه آن عناوین، افتخارات و عکس‌ها را دور بیندازید، یک نکته قابل توجه و مهم در ویکی پدیای او می‌بینید. کارلوس کی‌روش در هیچ کشوری و در هیچ تیمی بیشتر از ۴ سال حضور مداوم نداشته است. در کسوت سرمربی، میانگین حضور او بیشتر از یک سال نیست. چه تیم‌ملی کشورش (امید و بزرگسالان) که در 2 مقطع تنها 2 سال به‌عنوان سرمربی فعالیت کرد، چه تیم‌های باشگاهی که آنها هم اکثرا یک‌سال بودند و نهایت به سال دوم کشیده می‌شد. در قالب دستیاری بیشترین حضورش به منچستر مربوط می‌شود که در 2 مقطع دستیار نخست فرگوسن بود؛ بار اول سال‌های ۲۰۰۲ و ۲۰۰۳ و بار دوم پس از ترک رئال مادرید از سال ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۸ اما داستان تیم‌ملی ایران برای او متفاوت است.با توجه به این رزومه خیلی از کارشناسان عقیده داشتند پس از پایان جام‌جهانی ۲۰۱۴، کی‌روش پس از 3 سال و اندی حضور در ایران، دیگر قرارداد جدید با فدراسیون فوتبال امضا نمی‌کند اما در نهایت تعجب او یک قرارداد ۴ ساله دیگر امضا کرد تا برای نخستین بار در طول زندگی‌اش به صورت متوالی ۸ سال با یک تیم کار کند!
قرارداد دوم آگاهانه امضا شد
مشکلات در فوتبال ما، در مدیریت ریز و کلان ورزش ما و در لایه‌های زیرین و پیدای جامعه ما هر چه بود و هست از سوم آوریل ۲۰۱۱ که او قرارداد رسمی با ما بست تا پایان جام جهانی برایش کاملا مشخص و مبرهن شد. با توجه به سطح هوش کی‌روش او حتی قادر بود پس از این 3 سال و اندی و آن همه تجربه ریز و درشت یک کتاب قطور از داشته و نداشته‌های فوتبال ما بنویسد؛ کتابی که حتی می‌توانست اصلا ورزشی و فوتبالی هم نباشد و کاملا بر مبنای جامعه‌شناسی و تبارشناسی باشد. او می‌دانست و می‌داند که قول و وعده مدیران ورزشی و حتی سیاسی ما تا چه حد با قول و قرار آن سوی آبی‌ها متفاوت است. وقتی برای بار دوم و پس از ماه‌ها کلنجار، حاضر شد برای ۴ سال دیگر سرمربی ایران شود آیا نسبت به این ضعف‎ها نا‌آگاه بود؟ ساده‌انگارانه است که کی‌روش را تا این حد ناشی و ناوارد فرض کنیم. رقم قرارداد او با توجه به اسم و کارنامه‌اش مشخص است و از این رو فوتبال ایران قبول کرد این هزینه نسبتا بالا را متقبل شود تا همچنان کی‌روش برچسبی باشد بر خیلی از نداشته‌های ما در سطح مدیریتی اما حالا چه شده که او مرخصی‌اش را به دلخواه خویشتن، تمدید می‌کند و سپس این پیغام را در لفافه برای ما می‌فرستد؛ مادامی که مدیران شما روی قول‎ خود نباشند من مربی پروازی هستم. اردوی تیم‌ملی روز جمعه ششم شهریورماه آغاز می‌شود و کی‌روش تنها ۴۸ ساعت قبل از آن به تهران می‌آید و لابد پس از انجام بازی تیم‌ملی مجددا او ایران را ترک می‌کند تا ۴۸ ساعت قبل از پیکار بعدی!
کشف بهشت در سرزمین وعده‌ها
خط‌کاری کی‌روش مشخص است، پس از ۴ سال حتی اگر در منچستر هم باشد می‌خواهد فضای دیگری را تجربه کند اما او از سال ۲۰۱۱ تا همین امروز به خوبی تعداد دندان علی کفاشیان و کلا مردان تصمیم‌گیر ما را شمرد. می داند اینجا او رئیس است و برخلاف پزهای کفاشیان، حرف اول و آخر را او می‌زند. اینکه فدراسیون و وزارت ورزش نتوانستند روی قول‌های خود باقی بمانند، اینکه شاید حقوق سرمربی تیم‌ملی و کادرش باز هم چند ماه به عقب افتاده و ده‌ها مورد دیگر همه و همه اتفاقاتی است که برای کی‌روش «تازگی» ندارد، او اگر واقعا قصد فعالیت در چنین سرزمینی را نداشت پس از جام جهانی برای همیشه ساکش را می‌بست و می‌رفت اما وقتی از این همه بی‌مدیریتی آگاه است و می‌بیند رسانه ورزشی به هر دلیلی پشت سرش است و در همه نظرسنجی‌ها مردم به او رای مثبت می‌دهند آن وقت اینچنین از محبوبیت و مقبولیتش بهره می‌برد. مشخص نیست در آخرین قرارداد امضا شده، فدراسیون چند روز به او اجازه مرخصی داده است اما مادامی که علی کفاشیان اینگونه بخواهد کی‌روش را مدیریت کند، آش و کاسه همین است که می‌بینید. کی‌روش به عنوان یک مربی فوق حرفه‌ای، یک قرارداد کاملا سنگین و در خور توجه بست و همانطور که در قرارداد قبلی تا دلار آخر را گرفت این بار هم تا آخرین سنتش را می‌گیرد اما چون رسانه را پشت‌سرش می‌بیند و می‌داند حامی دارد و از سوی دیگر کفاشیان توان اداره او را ندارد، اینچنین غیر‌حرفه‌ای با ما برخورد می‌کند. اگر امروز به‌جای کفاشیان، محمد دادگان یا اصلا فلورنتینو پرز رئیس فدراسیون فوتبال ایران بود، کی‌روش می‌توانست اینچنین به بهانه نداشته‌هایی که از اول نبودشان برای خود او مسجل بود، بپیچد و برود؟
نقش ویژه رسانه‌ها
مهدی تاج چند روز قبل از رسانه‌ها و از خبرنگاران خواست که برای بازگشت کی‌روش کاری کنند اما کاش او یک خواسته دیگر از رسانه‌ها داشت؛ همانطور که به وقتش از کی‌روش حمایت کردید و وجود او برای فوتبال ایران و بازیکنان جوان را یک فرصت دانستید این بار در مقام پرسشگر ظاهر شوید. با هر متر و معیار و با شاخص هر ترازویی کی‌روش از مایلی‌کهن، دایی، قلعه‌نویی، خداداد عزیزی و کلا همه منتقدانش بهتر است اما روشنگری رسانه تأثیر بسزایی در تغییر رای مردم دارد. از پول همین مردم هزینه قرارداد کی‌روش و تیم‌ملی تامین می‌شود پس همانطور که به کی‌روش پول حرفه‌ای دادیم از او رفتار حرفه‌ای هم بخواهیم. اگر واقعا نمی‌تواند در چنین فضایی با چنین مدیرانی که هیچ اختیاری از خود ندارند و کلا وعده‌شان،کف روی آب است، کار کند اولا چرا یک قرارداد ۴ ساله دیگر بست و مهم‌تر از آن چرا راضی نشد با گذشت از حق‌و‌حقوق سال اول قید کار در ایران را بزند؟ کاش رسانه‌ها، همان حامیان همیشگی کی‌روش این بار هم به کمک او بیایند تا کماکان او بیش از
90 درصد حامی در ایران داشته باشد.آنچه بیش از هر چیزی موجب روی برگرداندن یک ملت استعمار‌زده می‌شود، زنده شدن خاطرات سیاه استعماری گذشته است. ترجمان و انتقال این جمله شاید بهترین هدیه از سوی دوستان کی‌روش باشد برای او.

حسین علوی: با دعوت باب کورکر، سناتور جمهوری‌خواه ایالت تنسی و بن کاردین، سناتور دموکرات ایالت مریلند امروز یوکیا آمانو، مدیرکل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی به سنا می‌رود تا درباره برجام و نیز جزئیات نقش آژانس در راستی‌آزمایی تعهدات ایران گزارش دهد. به گزارش «وطن امروز»، براساس اظهارنظرهایی که تاکنون مقامات مختلف آمریکایی مطرح کرده‌اند، به احتمال فراوان سنا درباره جزئیات توافق ایران و آژانس در وین که به «نقشه راه» موسوم شد، سوالاتی را از آمانو مطرح خواهد کرد. در این میان این نگرانی در ایران ایجاد شده است که آمانو درباره مفاد محرمانه مربوط به نقشه راه امانتدار نباشد.  اما آنچه درباره حضور آمانو در سنا قابل تامل است، می‌تواند این نکته باشد که «آیا آمریکایی‌ها از مفاد محرمانه نقشه راه بی‌اطلاع هستند؟» منظور از آمریکایی‌ها البته تنها تیم مذاکره‌کننده و به طور کلی تیم اوباما نیست که قطعا نمی‌توان تصور کرد آنان درباره توافقی که به دنبال حل‌و‌فصل ماجرای PMD است بی‌اطلاع باشند. به عبارتی نقشه راه که همزمان با جمع‌بندی برجام در وین توافق شد، سندی است که براساس مطالبه آمریکایی‌ها برای پیگیری ماجرای ابعاد نظامی احتمالی تهیه شده است. به همین دلیل دور از انتظار است که آمریکایی‌ها نسبت به بازرسی‌های مربوط به PMD بی‌اطلاع باشند اما آنچه درباره آن سوال وجود دارد این است که آیا تاکنون سنا یا به طور کلی رؤسای کنگره از مفاد نقشه راه میان ایران و آژانس مطلع نشده‌اند؟ تاکنون درباره این موضوع اظهارنظر‌هایی از سوی مقامات آمریکایی مطرح شده که نشان می‌دهد اعضای ارشد کنگره چندان از مفاد نقشه راه بی‌اطلاع نیستند. هفته گذشته در نشست کمیته نیروهای مسلح کنگره آمریکا و جان کری و برخی دیگر از اعضای کابینه اوباما، موضوع مفاد نقشه راه مطرح شد. در این میان جیمز اینهاف،  سناتور جمهوری‌خواه ایالت اوکلاهما خطاب به جان کری گفت: «سوزان رایس(مشاور امنیت ملی آمریکا) گفته است توافقنامه با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی را دیده است و او آن را در اختیار کنگره قرار خواهد داد». اما اظهارنظر دیگر حاکی از آن است که محتوای نقشه راه میان ایران و آژانس، در اختیار اعضای ارشد کنگره قرار گرفته است. مارک تونر، سخنگوی وزارت خارجه آمریکا پنجشنبه هفته گذشته اعلام کرد وندی شرمن، در جلسه‌ای محرمانه با سران کنگره، سازوکار نحوه بازرسی‌ها از ایران را توضیح داده است! اما در اوج همه این اظهارنظرها، صحبت‌های سخنگوی مطبوعاتی کاخ سفید بود که از دسترسی سرویس‌های اطلاعاتی آمریکا و اسرائیل به اطلاعات مربوط به بازرسی‌های آژانس از ایران خبر داد. جاش ارنست ۱۷ جولای مدعی شد مقامات نظامی آمریکا یا اسرائیل با کسب اطلاعات از رژیم بازرسی‌های آژانس در سال‌های اجرای برجام توانایی‌های خود را بهبود می‌بخشند. این اظهارنظر ارنست با واکنش رضا نجفی، نماینده ایران در آژانس بین‌المللی انرژی اتمی مواجه شد و وی نسبت به نشت مجدد اطلاعات محرمانه ایران در آژانس، هشدار داد. بنابراین آنچه امروز و با حضور آمانو در سنا اتفاق می‌افتد، شاید در واقع با هدف اطلاع‌ یافتن سنا از جزئیات مفاد نقشه راه نباشد بلکه می‌تواند با این هدف انجام شده باشد که اطلاعات سنا از نحوه بازرسی‌ها با اظهارات آمانو تطبیق داده شود؛ به عبارت دیگر می‌تواند در راستای راستی‌آزمایی اظهارات مقامات دولت اوباما درباره نحوه بازرسی‌ها از ایران باشد!
آنچه صالحی گفت
اما در ایران ماجرا به گونه‌ای کاملا متفاوت پیگیری می‌شود. درحالی‌که نگرانی محافل سیاسی و رسانه‌ای نسبت به عدم وفاداری آمانو نسبت به تعهدات قانونی آژانس و رعایت محرمانه ماندن برخی مفاد نقشه راه افزایش یافته، علی‌اکبر صالحی به نمایندگان مجلس گفته است موضوع محرمانه‌ای وجود ندارد که آمانو آن را در اختیار سناتورها قرار دهد! این را محمدحسن آصفری، عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس شورای اسلامی گفت. آصفری درباره نگرانی‌ها از حضور آمانو در سنا به فارس گفت: «وقتی صحت این خبر را از آقای صالحی، رئیس سازمان انرژی اتمی جویا شدیم، وی به ما اعلام کرد توافق محرمانه‌ای بین ایران و آژانس وجود ندارد که آمانو بخواهد سناتورهای کنگره را از آن مطلع کند». این اظهارنظر صالحی (به فرض صحت روایت راوی) درحالی است که خود او اولین بار درباره مفاد محرمانه این توافق اظهار‌نظر کرد. به گزارش «وطن امروز»، علی اکبر صالحی 5 مرداد در برنامه گفت‌وگوی ویژه خبری شبکه 2 سیما درباره نقشه راه گفت: «آنچه بین ایران و آژانس در قالب تفاهم جدید محرمانه است مربوط به فرآیند پادمانی بازرسی‌ها و نحوه بازرسی‌هاست». اینها عین اظهارات آقای صالحی در این گفت‌وگوی زنده تلویزیونی است: «ما در وین تفاهم مجددی را با آمانو امضا کردیم که اعلام هم شد و اصل آنچه امضا کردیم محرمانه نیست فقط ما در بحث پادمانی وقتی که آژانس بازرسانش را به ایران می‌فرستد،  برای چگونگی انجام بازرسی‌ها قراردادی مابین ایران و آژانس تعیین می‌شود که دوطرفه و محرمانه است و این همواره میان کشورهای عضو آژانس و آژانس برقرار بوده است. اگر محرمانه بودن اطلاعات، شیوه کار ما با آژانس است؛ این موضوع محرمانه است و امر ویژه‌ای هم نیست». بنابراین آنچه مشخص است این است که براساس اظهارات آقای صالحی، حداقل در تفاهم میان ایران و آژانس، «نحوه بازرسی‌ها» (همان موضوعی که شرمن درباره آن به اعضای ارشد کنگره گزارش داد) محرمانه است البته درباره اطلاعات مربوط به بازرسی‌ها، این موضوع صادق است چراکه هنوز بازرسی صورت نگرفته که نسبت به حراست از اطلاعات آن دغدغه وجود داشته باشد اما براساس اظهارات آقای صالحی شیوه انجام بازرسی‌ها که شامل میزان دخالت نیروی انسانی و نوع تجهیزات بازرسی است؛ محرمانه است و بر اساس قوانین پادمان، آژانس باید از آن حراست کند. در این میان البته نوشته اخیر ارنست مونیز، وزیر انرژی آمریکا درباره بازرسی‌ها و ارتباط آن با ایالات متحده بسیار قابل تامل است. مونیز طی یادداشتی در پایگاه خبری «فوروارد» با عنوان «کشف تقلب» نوشت:
«آژانس، مواد تقلب و عدم پایبندی (ایران به مفاد توافقنامه هسته‌ای) را کشف خواهد کرد. آنها نمی‌توانند مواد هسته‌ای را با سیفون توالت از بین ببرند یا آن را در توالت قایم کنند». او در ادامه به نفوذ آمریکا بر بازرسان آژانس بین‌المللی انرژی اتمی هم اعتراف کرد: «از سال ۱۹۸۰، ما تمام بازرسان آژانس را در آزمایشگاه ملی لس‌آلاموس تربیت کرده‌ایم. ما برای آنها ده‌ها دوره آموزشی برگزار کرده و اطمینان حاصل می‌کنیم که آنها از پیشرفته‌ترین تجهیزات و ابزارهای الکترونیکی برخوردار هستند که اکثر آنها هم ساخت خود ماست». این اظهارات مونیز نشان می‌دهد در حوزه نحوه بازرسی‌ها نیز چه نیروی انسانی  آژانس یعنی همان بازرسان آژانس عامل اصلی بازرسی باشند و چه بازرسی‌ها متکی به تجهیزات و ماشین‌آلات باشد، باز هم نمی‌توان انتظار داشت موضوع یا اطلاعاتی از آمریکایی‌ها محرمانه نگاه داشته شود!  به عبارت دقیق‌تر، نه آژانس و عوامل آن برای حفظ اسرار هسته‌ای و نظامی ایران محرمند! چراکه سابقه خونینی در این‌باره دارند و نه اینکه تجهیزات بازرسی یک تکنولوژی بیگانه برای آمریکایی‌هاست!  اساسا ماجرای بازرسی‌ها و پذیرش انجام آن در قالب PMD باز کردن دروازه‌های اطلاعات بر روی آمریکاست! همان اطلاعاتی که اوباما اخیرا گفته است با دستیابی آمریکا به این اطلاعات تا 15 سال آینده، فرصت مناسب برای جنگ علیه ایران فراهم خواهد شد!

امیرحسین بانکی‌پور در نشست خبری اولین دوره رصد‌نمای ملی «عین» با بیان اینکه موضوع عفاف و حجاب یک موضوع فطری است، گفت: با اینکه اسلام عفاف و حجاب را برای صیانت جامعه و شخصیت زن در روابط مرد و زن تکریم کرده است، آنگونه که باید در جامعه اثربخش نبوده است. به گزارش فارس، رئیس دانشکده اهل‌بیت دانشگاه اصفهان و دبیر رصدنمای «عین» با بیان اینکه واژه رصدنما بسیار خلاقانه انتخاب شده است در توضیح این واژه گفت: رصدنما یعنی ارزیابی و شناسایی‌هایمان را به نمایش می‌گذاریم، عین نیز حرف اول 3 کلمه «عفاف، عزت و عشق» است. عفاف ضامن عزت اجتماعی و عشق خانوادگی است به همین علت نام سایتمان هم www.ayn.ir است. وی با اشاره به اهداف این رصدنما گفت: اولین هدف ما گونه‌شناسی محصولاتی است که در حوزه عفاف و حجاب حاکم است و از کتاب و پژوهش گرفته تا فضای مجازی، نوشت‌افزارها، پوشش اسلامی، عکس، فیلم و گرافیک را مورد شناسایی قرار می‌دهیم. وی ادامه داد: ما در رصدنما یک ماتریسی تهیه کرده‌ایم که یک طرف آن مخاطب است و طرف دیگر گونه‌های محصولات قرار دارد. تمام آثاری که به زبان فارسی بوده و در داخل کشور منتشر شده باشد را ارزیابی کردیم و هرکدام را که تشخیص دادیم اثر فاخری است به جامعه معرفی کردیم. دبیر رصدنمای عین با بیان اینکه هدف دوم این رصدنما کشف خلأها در حوزه عفاف و حجاب است، گفت: هدف سوم ما کشف نقاط ضعف آثار خوبی که در زمینه عفاف و حجاب قرار دارد، است و این نقاط ضعف ‌را به تولیدکننده یا نویسنده اطلاع‌رسانی می‌کنیم تا اثر به یک اثر فاخر تبدیل شود. وی در تشریح نحوه شناسایی و ارزیابی محصولات گفت: ابتدا تمام بانک‌های اطلاعاتی در این حوزه را با همکاری ارگان‌های مختلف و همچنین نتایج جشنواره‌ها را جمع‌آوری کردیم و فراخوانی دادیم که تا پایان مردادماه هم تمدید شد تا نویسنده‌ها و تولیدکنندگان محصولات کتاب‌ها، پژوهش‌ها و محصولات خود را ارائه کنند. بانکی‌پور ادامه داد: این محصولات را در گروه‌هایی تقسیم‌بندی کرده‌ایم و از هر گروه یک‌پنجم بهترین آثار را جدا می‌کنیم و این آثار وارد ارزیابی مرحله دوم می‌شود. در مرحله دوم پس از داوری، نتایج به نظر تصدیق‌گران استانی برای تأمین‌سلایق مختلف استان‌ها می‌رسد و پس از آن در مرحله پایانی تصدیق‌گران ملی آن را داوری می‌کنند و به جشنواره ارسال می‌شود. رئیس دانشکده اهل‌بیت دانشگاه اصفهان با بیان اینکه داوری‌ها تا پایان شهریورماه تمام می‌شود، گفت: جشنواره در آذرماه آغاز می‌شود و در آن صاحبان اثر و داوران حضور پیدا می‌کنند و اثرات را نقد می‌کنند و نمره می‌دهند. دبیر رصدنمای عین تعداد محصولات شناسایی شده و خروجی‌های ارزیابی‌ها را اینگونه عنوان کرد: هم‌اکنون 24 هزار و 774 محصول شناسایی شده که 5 هزار و 751 محصول به مرحله اول ارزیابی رسیده است و 1971 محصول به پایان مرحله اول رسیده و از این تعداد 770 محصول در مرحله دوم ارزیابی شده که در مجموع 217 محصول تأییدیه حضور در جشنواره را گرفته است. وی ادامه داد: در کل 1206 کتاب، 1233 پژوهش، 703 فضای مجازی، 8500 شعر، 700 گرافیک، 4850 فیلم، 26 پوشش اسلامی- تفکیک گونه، 3856 آموزش و تبلیغ، 2200 عکس، 1200 محصولات فرهنگی و رسانه‌های دیجیتال، صفر داستان و 300 مطبوعات و نشریات در حوزه عفاف و حجاب شناسایی شدند. در این نشست، فریبا علاسوند عضو ارشد شورای راهبردی جبهه عفاف و حجاب هم در سخنانی گفت: اینگونه کارها یک وضعیت‌سنجی گسترده درباره عفاف و حجاب و نقطه آغازی برای یک اقدام گسترده است. این فعالیت‌های بزرگ که ایستا نیست زمینه را برای اقدامات اصلی معین می‌کند. در این وضعیت‌سنجی باید به چند نکته توجه کنیم چرا که گاهی با دسته‌ای از بازنمایی‌های گول‌زننده مواجه می‌شویم که باید هوشیارانه با آنها برخورد کنیم. عضو شورای راهبردی جبهه مردمی عفاف و حجاب گفت: ما بعد از این جشنواره می‌توانیم جشنواره‌ای داشته باشیم برای کسانی که عفاف را می‌خواهند و آن را مطالبه می‌کنند، پدیده آندلسی کردن کشورها بیشتر روی کشور ما و روی بحث بی‌عفت کردن مردم در جمهوری اسلامی متمرکز است. گسترش روابط غیرعفیفانه، سفرهای متعدد با تورهای گردشگری و گروهی و روابط راحت بین خانواده‌ها و گسترش عظیم موسیقی‌های پوشیده‌شده ولی اروتیک، هیچکدام از این موارد منطبق بر مطالبه عفاف از سوی مردم نیست و باید توجه داشت که در مساله عفاف تا چه حد کار فرهنگی انجام شده است و آیا این فعالیت‌ها متوازن است یا خیر.  وی تصریح کرد: حرف آخر را تزکیه می‌زند البته محصول هم باید ویژگی‌هایی داشته باشد و اگر تمام این مسائل به درستی انجام شود رصدنمای ملی عفاف و حجاب می‌تواند خدمت بزرگی به جامعه کند. هدف اصلی این رصدنما تقویت کارهای مردمی است و همه ما به عنوان یک انسان که به تعالی جامعه فکر می‌کنیم در این صورت به هم‌افزایی یکدیگر کمک می‌کنیم.
 

گروه اجتماعی: طی4 ماه گذشته 2 میلیون قرص و آمپول روانگردان و 49 تن مواد پیش‌‌ساز برای ساخت مواد‌مخدر صنعتی کشف شده است. به گزارش «وطن امروز»، علیرضا جزینی قائم‌مقام دبیرکل ستاد مبارزه با مواد‌مخدر در نشست خبری به گزارش 4 ماهه ستاد مبارزه با موادمخدر پرداخت و گفت: 349 مورد فعالیت در راستای اهداف برنامه پنجم انجام شده و در حال ارزیابی این برنامه‌ها هستیم و مرور اقداماتی که در کشور صورت گرفته نشان می‌دهد ایران بزرگ‌ترین مرکز درمانی، پیشگیری و مبارزه با مواد‌مخدر در منطقه و همچنین در دنیاست. وی با اشاره به وضعیت برخورد با مواد‌مخدر و قوانین آن افزود: این قوانین به عنوان یکی از اصلی‌ترین محورهای عملکرد ما است. خط  تلفن ملی پیشگیری از اعتیاد راه‌اندازی شد که طی 4 ماه گذشته 117 هزار و 400 نفر با این سامانه تماس برقرار کرده‌اند که در این میان 82 درصد زن و 18 درصد مرد بوده‌اند و 78 درصد از این تماس‌ها مربوط به مصرف‌کنندگان نبوده و تنها تقاضای راهکارهای پیشگیری و جلوگیری از سوءمصرف مواد را داشتند. جزینی افزود: 39 درصد از این تماس‌ها سوالاتی درباره شیشه، 29 درصد مربوط به همسران و 28 درصد از این تماس‌ها متعلق به مادران بوده است. قائم‌مقام دبیر‌کل ستاد مبارزه با مواد‌مخدر درباره آمار مرگ‌و‌میر در بین معتادان خاطرنشان کرد: آمار مرگ‌و‌میر در 4 ماهه اول امسال بین معتادان 596 نفر مرد و 70 نفر زن گزارش شده که 5 درصد نسبت به سال قبل افزایش داشته است. این آمار در سال گذشته 3 هزار نفر بوده است. به گفته وی، 83 کارگاه ساخت شیشه در 4 ماهه نخست امسال با 880 کیلوگرم شیشه منهدم شده است، همچنین 2 میلیون قرص و آمپول روانگردان  و 49 تن مواد پیش‌‌ساز برای ساخت مواد‌مخدر صنعتی در 4 ماه نخست سال جاری کشف شده که 200 درصد نسبت به پارسال رشد داشته است.

سیدمهدی موسوی: شاید برای همه‌ ما پیش آمده باشد که وقتی توانایی انجام کاری را نداریم یا وقتی در مقابل سوالات سرسخت دیگران قرار می‌گیریم، به دنبال فرد یا چیزی باشیم که بتوانیم مشکلات را به گردنش بیندازیم و خودمان را پشت آن مخفی کنیم. طبیعی است هر چقدر آن سنگر مستحکم‌تر باشد ما بیشتر در امان خواهیم بود.  در 2 سال اخیر «غول تحریم‌ها»! بزرگ‌ترین سنگر برای حفظ جایگاه و منزلت برخی از مدیران بوده است. ما در اینجا کاری به کلیت هیات دولت نداریم و منحصراً می‌خواهیم درباره سینما صحبت کنیم. کلیت سینمای ایران به دلیل آنکه جریان مسلط و با نفوذ موجود، جریانی است که از قبل از انقلاب باقی مانده، در همه‌ دولت‌ها تقریباً یک رویکرد ثابت، واحد و عموماً متناقض با اهداف انقلاب اسلامی ایران داشته است؛ اما چگونه؟ در این یادداشت کوتاه قصد داریم به این پرسش پاسخ دهیم. در هنر به دلیل وجود ترازوی مهمی چون سلیقه و سپس تفسیرهای فرامتنی براساس آن، همیشه اختلاف نظرهای بسیاری بر سر آثار هنری وجود داشته است و گاه مشخصاً درباره یک فیلم یا یک داستان یا شعر نمی‌توان به یک جمع‌بندی واحد رسید و جواب قانع‌کننده‌ای به اختلاف نظرها داد. در حوزه‌ سینما بارها براساس اصول نشانه‌شناسی، دیالوگ‌ها، تصویربرداری و... یک فیلم را مخالف نظام تفسیر می‌کنند اما عده‌ای در مقابل با دلایل متعدد این برداشت‌ها را نادرست معرفی می‌کنند. ذکر این نکته به این دلیل است که ما در اینجا کاری به این اختلاف نظرها و حرکت بر روی نقاط ابهام و تفسیرهای فرامتنی اثر نداریم. ما منحصراً می‌خواهیم درباره واقعیات و بدیهیات صحبت کنیم.
کسانی که فیلم «یک خانواده محترم» را دیده‌اند، اتفاق نظر دارند این فیلم صددرصد مخالف آرمان‌های جمهوری اسلامی ایران است. این اتفاق نظر جایی برای اعتراض و توجیه صحنه‌های بشدت تخریب‌کننده‌ دینی و انقلابی باقی نمی‌گذارد. سوال این است که خروجی پروژه‌ مشترک این فیلم با کشور فرانسه چرا اینگونه شد؟ حجت‌الاسلام رحیم‌زاده، مدیر گروه وقت دفاع‌مقدس و انقلاب اسلامی سیما پس از جنجال بر سر این فیلم گفت: «ما از او [تهیه‌کننده] خواستیم تا فیلم را از جشنواره [کن] خارج کند اما به دلیل مشارکت شرکت خارجی این اتفاق صورت نگرفت». (خبرگزاری فارس، 7/8/91، شماره خبر 13910807001199) مثال بالا تنها یکی از پروژه‌های مشترک خارجی است که اتفاقاً مرکز سیمافیلم صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران ناظر و مشارکت‌کننده در آن بوده است! قصد آن را ندارم که بگویم هر مشارکت خارجی یک خروجی ضد انقلاب خواهد داشت بلکه سوال این است که فیلم بی‌کیفیت و ضعیفی چون «یک خانواده محترم» که از هرگونه تکنیک و ابزار مدرن به دور و چیزی شبیه قرائت لکنت‌دار یک بیانیه‌ سیاسی است، چرا باید با مشارکت یک کشور خارجی ساخته شود؟
مقدمه‌ بالا پاسخی مختصر به جوزدگی‌های بیش از حد مدیران سینمایی وزارت ارشاد است؛ آنجا که ذوق‌زده از شرایط پس از تحریم‌ها می‌گویند: «توافق هسته‌ای، فرصت بی‌نظیری در مقابل فرهنگ و هنر ما و به‌طور اخص «سینمای ایران» گشوده است که با هوشمندی باید از آن بهره برد. در این برهه و در بعد بین‏‌الملل باید جهت‏‌گیری سینما به سمت پروژه‌‏های چند ملیتی و تولید مشترک باشد و با حمایت‌های هوشمندانه از فعالان خلاق و باانگیزه در بخش خصوصی، بر تولید مشترک سینمایی تأکید ویژه کرد و محصول این سینمای نجیب را در بستر پیام و تصویر واقعی ایران به جهانیان نشان داد». (یادداشت علیرضا تابش رئیس بنیاد سینمایی فارابی) یک سوال ساده از وضعیت اکران بین‌المللی سینمای ایران این است که «آیا در سال‌های اخیر به‌واسطه‌ شرایط تحریم ما از اکران فیلم‌های خود در خارج از ایران محروم بوده‌ایم؟» جواب بدیهی به این سوال «خیر» است که با بررسی عناوین اکران شده در کشورهای مختلف مشخص می‌شود شرکت‌های بین‌المللی پخش فیلم دقیقاً به دنبال نمایش چه تصویری از ایران هستند. به نظر شما کارگردان یک فیلم سعی نمی‌کند نظر مساعد سرمایه‌گذاران فیلم را تأمین کند؟
نگارنده می‌خواهد نگاهی مثبت و خوش‌بینانه به این ماجرا داشته باشد. واقعیت این است که ما ضعف‌های بسیاری در انتقال پیام خود توسط هنر به خارج از مرزهای ایران داریم اما همه‌ ماجرا نداشتن ارتباط با پخش‌کننده‌های جهانی یا تحریم‌های ظالمانه نیست، بزرگ‌ترین ضعف ما در خود اثر نهفته است. همه‌ ما این جمله‌ تکراری را بارها شنیده‌ایم که مشکل سینمای ما نداشتن فیلمنامه در مرحله‌ اول و سپس کارگردانی ضعیف و غیرحرفه‌ای است. حال شرایط پس از رفع تحریم‌ها قرار است فیلمنامه‌نویسان ما را آموزش دهد؟ یا قرار است تکنولوژی و جلوه‌های ویژه به فیلم‌های ما تزریق کند؟ اجازه دهید دیگر وارد بحث‌های فنی سینما و اینکه بسیاری از فیلم‌های ماندگار، خالی از تکنیک‌های پیچیده‌ تصویربرداری و افکت‌های سینمایی است، نشویم.  از بحث‌های تولید فیلم که خارج شویم به یک مقوله‌ دیگر در خود سینماگران می‌رسیم. گفتیم جریان سینمایی کشور با تغییر دولت‌ها تغییر چندانی نمی‌کند. به سال‌های دهه‌ 60 و 70 بازنمی‌گردیم. در همین دولت نهم و دهم چه تعداد فیلم با حمایت‌های دولتی ساخته شدند که مجوز اکران دریافت نکردند؟ آیا ندیدید در همین جشنواره‌ فیلم فجر چطور مسؤولان سینمایی و داوران گوش به فرمان آنها جایزه‌های سینمایی را بین شرکت‌کنندگان تقسیم کردند و وقتی نتوانستند به کارگردانی در بخش اصلی جایزه بدهند، فیلم او را در بخش بین‌الملل برگزیدند؟  مشکل مسؤولان سینمایی ما نداشتن نقشه‌ راه، عدم توانایی ایستادگی بر سر اصول و باورها ـ حتی شخصی ـ تساهل و تسامح، برداشت نادرست از عنوان «جذب حداکثری» و... است. حتی در همین دولت نیز یک بار مسؤولان بر سر اکران فیلمی چون «قصه‌ها» متفق‌القول می‌ایستند تا اکران شود و بار دیگر بر سر اکران «رستاخیز» جلوی تجمع عده‌ای کوتاه می‌آیند. چرا؟ آیا جز این است که هر کارگردانی که صدای (فریاد) بلندتری داشته باشد بیشتر مورد توجه مدیران قرار می‌گیرد؟ جز این است که مسؤولان از هر کارگردانی که مریدان بیشتری داشته باشد، بیشتر می‌ترسند؟ اگر جناب درویش هم شروع به انتقاد از وضعیت اکران فیلمش می‌کرد و تصمیم را به عهده‌ مسؤولان نمی‌گذاشت، «رستاخیز» هم از پرده پایین کشیده نمی‌شد.
نتیجه‌ این استراتژی(!) مسؤولان سینمایی دعوت عمومی از ضدانقلاب برای بازگشت به ایران و ساخت فیلم است، یا دوستان تصور می‌کنند علت ضعف سینمای ایران مهاجرت نخبه‌های(!) سینمایی ما است یا آنکه به فکر جلب توجه قشر روشنفکرنمای داخلی هستند. احتمال سومی هم وجود دارد؛ همان مشکلی که در دولت قبل هم وجود داشت! رودربایستی و خجالت از ایستادگی بر سر ارزش‌های انقلاب اسلامی و دفاع از مواضع اسلامی. چه این دفاع در زمان دولت قبل و در مقابل هجمه‌ رسانه‌های داخلی باشد و چه مصاحبه‌ حجت‌الله ایوبی با نشریه آمریکایی وال‌استریت ژورنال و اعلام آمادگی برای پذیرش امثال قبادی و پناهی. نگارنده احتمال چهارمی را هم تصور می‌کند که با اینکه در این زمان دور از انتظار نیست و مشابه‌هایی دارد اما مضحک به نظر می‌رسد. تصور کنید مسؤولان بخواهند افرادی چون قبادی و پناهی و مخملباف فیلم انقلابی یا فیلمی در ترویج سبک زندگی اسلامی بسازند! آیا شایسته نیست مسؤولان سازمان سینمایی به جای حمایت از چند سینماگر فراری که علناً علیه جمهوری اسلامی فعالیت می‌کنند (رجوع کنید به فیلم «فصل کرگدن» ساخته‌ بهمن قبادی)، به فکر رفع مشکلات فعلی سینمای ایران اعم از مشکلات صنفی و حقوقی آنها باشند؟ آیا رهبر معظم انقلاب اسلامی بارها بر حمایت از جوانان مومن و توانمند تأکید نکرده‌اند؟
«واقعاً باید قدر جوانان مؤمن و انقلابى را همه بدانند، همه. این جوانان مؤمن و انقلابى‌اند که روز خطر سینه سپر می‌کنند، 8 سال جنگ تحمیلى می‌روند توى میدان؛ اینها هستند. افرادى که نسبت به این جوان‌ها با چشم بدبینى نگاه می‌کنند یا مردم را بدبین می‌کنند، خدمت نمی‌کنند به کشور؛ به استقلال کشور، به پیشرفت کشور، به انقلاب اسلامى خدمت نمی‌کنند. این جوان‌ها را باید حفظ کرد، باید از اینها قدردانى کرد، امروز هم بحمدالله کم نیستند و زیادند. [نباید] با عناوین گوناگونى بخواهیم این جوان‌هاى مؤمن را طرد کنیم و منزوى کنیم؛ که البته منزوى هم نمی‌شوند؛ آن جوان‌هاى مؤمن پرانگیزه، با این حرف‌ها منزوى نمی‌شوند اینها؛ لکن خب، ما باید قدر اینها را بدانیم».  (بیانات در دیدار اعضای مجلس خبرگان رهبری 15/12/1392)

محسن جندقی: توهین کم‌سابقه یک روزنامه اصلاح‌طلب به بهنوش بختیاری بازیگر طنز و کمدی سینما و تلویزیون می‌تواند نشان دهد میزان نقدپذیری مدعیان روشنفکری چقدر است. برخی‌ اصلاح‌طلبان برخلاف نقاب نقدپذیری و حمایت از آزادی بیان که بر چهره خود زده‌اند همواره نشان داده‌اند از نعمت تحمل صدای منتقد بی‌بهره‌اند و در صورت مشاهده نظر مخالف، انواع و اقسام‌ توهین‌ها و تهمت‌ها را به طرف مقابل می‌زنند. یکی از روزنامه‌های اصلاح‌طلب بهنوش بختیاری را با الفاظ سخیف خود بمباران کلمات موهن کرد، چراکه وی در جایی گفته بود: «دوست دارم جامعه‌شناسی بخوانم تا مثلا بعد از توافق هسته‌ای سریع ذوق‌زده نشوم».
این روزنامه در مطلبی با تیتر «واسه‌ نونه واسه نونه» نوشت: «بهنوش بختیاری یک بازیگر طنز و شومن است و اندازه‌ همان سلمونی یا بقال می‌توان روی نظرش حساب کرد و بس. ضمن اینکه چون نیازمند حضور در صداوسیماست و چنین حرف مضحکی زده، حتما به اندازه‌ افراد عادی هم نظرش ارزش ندارد... هر کسی حرفش به اندازه‌ خودش ارزش دارد و دلقک به اندازه‌ خودش...».
1- این مطلب در دفاع از بهنوش بختیاری نیست بلکه نقدی است بر نقدپذیری طرف مقابل. اگر از این موضوع به راحتی بگذریم که بهنوش بختیاری قدرتمندترین زن ایرانی در شبکه‌های اجتماعی است و هواداران بسیاری دارد، وی را می‌توان یک زن فعال ایرانی دانست. اصلا بهنوش بختیاری را نماینده زنان خیلی معمولی ایران بدانیم؛ آیا زنان خیلی معمولی ایرانی حق اظهارنظر درباره مسائل روز مملکت را ندارند؟! اصلا همین عدم نقدپذیری بیانگر خودبزرگ‌بینی و خود‌برتربینی نویسنده است. البته این نگاه از بالا به پایین در میان نخبگان دولت فعلی نیز مسبوق به سابقه بوده تا جایی که یکی از نزدیکان دولت از اظهارنظر رانندگان تاکسی درباره انرژی هسته‌ای نیز انتقاد کرده بود.
2- نویسنده‌ای که به بهنوش بختیاری توهین کرده، وقیحانه نوشته روی نظر وی به اندازه همان بقال و سلمونی می‌توان حساب کرد!

اولا اگر نظر بختیاری ارزشی نداشت نویسنده فوق اینقدر عصبانی نمی‌شد و توهین‌ها و افتراهای وی به این بازیگر نشان می‌دهد نظر بختیاری ارزش آن را داشته که آقای نویسنده دست به قلم ببرد. ثانیا آقای نویسنده به راحتی خود را بالاتر از یک بقال و یک سلمانی دیده است و گویا بقال‌ها و سلمانی‌ها جزو انسان‌های درجه چندم در ایران هستند! این نگاه درجه‌بندی و توهین‌آمیز نه حمله به بهنوش بختیاری که توهین به هموطنانی است که شغل‌های مختلف دارند. آقای نویسنده به راحتی خود را برتر از یک بقال و یک سلمانی شریف می‌داند و فکر می‌کند بهتر از بقیه می‌فهمد و شعور والایی دارد!
3- بهنوش بختیاری متهم به «نان به نرخ روز خوردن» شده است؛ اگر بختیاری یا هر کسی که نقدی به روند مذاکرات یا عکس‌العمل‌ها به توافق دارد، «نان به نرخ روز‌خور» بود که باید از توافق هسته‌ای اخیر حمایت می‌کرد. اتفاقا کسی که نقدی بر روند مذاکرات یا اتفاقات بعد از آن دارد، نشان می‌دهد «چشمداشتی» به تشویق‌های احتمالی دولتی‌ها در عرصه‌های مختلف مانند هنر ندارد و همرنگ جماعت نان‌به نرخ روزخور نشده است.
4- آقای نویسنده عصبانی به راحتی به بهنوش بختیاری که یک بازیگر طنز و کمدی است و همواره اعلام کرده خوشحال می‌شود مردم را بخنداند لقب دلقک داده است. قطعا یک دلقک نیز انسان است اما برای توهین به اشخاص این کلمه را به کار می‌برند و کسی که این چنین بی‌منطق بر یک بازیگر زن می‌تازد، دون‌مایه‌ای است که برای قرار گرفتن در جایگاه میان‌مایگی دست و پا می‌زند و می‌خواهد با استفاده از ابزاری سخیف به مرتبه‌ای وزین برسد! مشکل، نویسنده ضعیفی که برای پوشاندن ضعف خود سر و صدا راه می‌اندازد نیست؛ مشکل مجموعه‌ای است که با پروار کردن چنین کسانی توهم «خودبزرگ‌بینی» و «خودبرتربینی» را در بین اعضای خود رواج می‌دهد تا از فهمیدن این مطلب ساده که «کسی بر دیگری برتری ندارد مگر باتقواتر‌ها» هم عاجز بمانند. هیچ‌کس بر دیگری برتری ندارد؛ حتی نویسنده مطلبی که از نظرتان گذشت بر نویسنده عصبانی روزنامه اصلاح‌طلب!