گروه سیاسی: حسن روحانی این روزها نه در قامت رئیس‌جمهور و مسؤول امور اجرایی کشور بلکه در جایگاه یک منتقد نسبت به شرایط موجود اظهارنظر می‌کند. او که در جریان مذاکرات هسته‌ای اجازه یافت نمایندگانش رودررو با مقامات آمریکایی مذاکره کنند تا از این حیث تنها دولت جمهوری اسلامی تاکنون باشد که به صورت مستقیم و رسمی با آمریکایی‌ها مذاکره کرده است، او که در مذاکرات هسته‌ای آنقدر عرصه را فراهم دید که برجامی خلاف خطوط ترسیم‌شده نظام به کشور تحمیل کرد، او که روزگاری در پیشابرجام و در آستانه اجرای برجام از بهشت برین ایران در پسابرجام می‌گفت، او که در تورهای اروپایی‌اش به ایتالیا و فرانسه خریدهای چند ده میلیارد دلاری روی دست اقتصاد کشور گذاشت، حالا نه‌تنها با اظهارنظرهای عجیب از موانع پیش روی خود برای «تعامل با دنیا» سخن می‌گوید، بلکه با آسودگی از ناتوانی دولتش برای پاسخگویی به نیازهای جامعه حرف می‌زند.  به گزارش «وطن امروز»، تنها چند روز پس از اظهارنظر اسحاق جهانگیری، معاون اول رئیس‌جمهور درباره ناتوانی دولت در تامین رفاه مطلوب برای مردم، حسن روحانی رئیس‌جمهور از ناتوانی دولت در اشتغالزایی گفت. او گفت: امسال یک‌میلیون و ۲۰۰ هزار متقاضی شغل وارد بازار کار شدند که نمی‌توانیم پاسخگوی این تعداد متقاضی کار باشیم.  به گزارش مهر، حسن روحانی در همایش روز ملی روستا و عشایر اشتغال روستایی را یکی از معضلات این قشر از جامعه نام برد و گفت: اگر می‌خواهیم روستاییان با همان روحیه بلند سلحشوری، وطن‌دوستی و عشق به تولید، راه خود را ادامه دهند، باید با بیکاری مقابله کنیم. روحانی با بیان اینکه امروز بیکاری و عدم اشتغال یک معضل بزرگ برای سراسر کشور ماست، گفت: بزرگ‌ترین مشکل کشور ما در سال‌های آینده موج بیکاری است و تمام مشکلات کشور، ریشه‌اش به بیکاری بازمی‌گردد. وی ادامه داد: امسال برای اولین بار یک میلیون و ۲۰۰ هزار متقاضی شغل وارد بازار کار شدند اما توان ما برای اشتغال چقدر است؟ ما با امکانات فعلی حتماً نمی‌توانیم پاسخگوی این تعداد متقاضی کار باشیم لذا باید یک حرکت بزرگ برای رونق ایجاد شود و باید دعواهای کودکانه در کشور خاتمه یابد. او خطاب به رسانه‌ها گفت: باید رسانه‌های ما از دروغ، اتهام، اختلاف‌افکنی، ایجاد تفرقه و جناح‌بندی‌های غیرضرور دست بردارند. روحانی با طرح این سوال که آیا دولت برای ثبات، وزیر عوض نکند؟ گفت: روزنامه‌های بداخلاق یک زمان می‌گویند دولت به وزرایش چسبیده و آنان را تغییر نمی‌دهد و وقتی وزرا تغییر می‌کنند، همان رسانه‌ها می‌گویند چرا وزرایش را تغییر داده است. او با بیان اینکه باید همه به فکر معضل اساسی کشور یعنی عدم اشتغال و بیکاری نسل جوان و تحصیلکرده بویژه زنان و دختران باشیم، گفت: آمار بیکاری دختران و زنان بیشتر از مردان است لذا ما باید به فکر اشتغال باشیم، پیشنهاد بدهیم، انتقاد کنیم و به جای حرف‌های صد مَن یک غاز که هیچ ارزشی ندارد، برای رفع بیکاری تلاش کنیم. روحانی همچنین تصریح کرد: با درخواست ستاد اقتصاد مقاومتی از رهبر معظم انقلاب یک‌میلیارد و ۵۰۰ میلیون دلار از صندوق توسعه ملی برای اشتغال روستاییان در نظر گرفته می‌شود که با اختصاص این مبلغ، ما شاهد یک حرکت بزرگ برای اشتغال روستاییان خواهیم بود.  اگرچه اشاره به این نکته تکراری است اما این اظهارات صریح روحانی در حالی است که پیش از این مقامات دولتی تمام شؤون جامعه، از آب خوردن تا ازدواج را وابسته به توافق هسته‌ای می‌دانستند اما اکنون یعنی 8 ماه پس از برجام، نه‌تنها مطالبات ابتدایی ایران در توافق هسته‌ای محقق نشده، بلکه مقامات دولتی نیز به آسانی از ناتوانی خود در تامین مطالبات جامعه می‌گویند! به نظر می‌رسد این رویه یعنی اذعان صریح دولت به ناتوانی در حل مشکلات به یک تاکتیک سیاسی از سوی دولتی‌ها تبدیل شده است، چراکه هفته گذشته نیز اسحاق جهانگیری در اظهارنظری عجیب تصریح کرد که دولت روحانی نمی‌تواند سطح رفاه جامعه را به سطح رفاه مردم در سال 1390 برساند! اسحاق جهانگیری در مراسم روز جهانی استاندارد در سالن همایش‌های صداوسیما گفت: با توجه به شرایطی که در گذشته ایجاد شده هنوز نتوانسته‌ایم سطح رفاه مردم را به سال 90 برگردانیم یعنی در طول سال‌های گذشته آنقدر با افت تولید مواجه شده‌ایم که به افت درآمد منجر شده است. جهانگیری کاهش تورم را یکی از توفیقات مهم برشمرد و گفت: البته تورم 9 درصدی و رشد اقتصادی 4/5 درصدی با جیب مردم سازگار نیست.

خسرو معتضد: در شانزدهمین دوره انتخابات نماینده مدیران مسؤول در هیات نظارت بر مطبوعات که به صورت الکترونیکی و از طریق سامانه جامع رسانه‌های کشور برگزار شد، آقای حسین انتظامی با کسب حدود 72 درصد آرا به عنوان نماینده مدیران مسؤول در هیات نظارت بر مطبوعات انتخاب شد. آقای انتظامی شخصا فرد خوشفکر و محترمی است. ایشان سال‌ها مدیر روزنامه جام‌جم و همشهری و نشریات اینچنینی
- نشریاتی که دولت یا شهرداری تامین‌کننده هزینه‌های آنها بوده است- بوده‌اند. به یاد دارم سال‌ها پیش در مصاحبه‌ای گفته بودند فایده سردبیری و مدیریت نشریات دولتی این است که گرداننده نشریه غم و غصه تیراژ بالا و پایین و فروش رفتن یا نرفتن روزنامه را ندارد، معمولا این نشریات از نظر جذب آگهی نیز مشکلی ندارند و آگهی فراوان بنا به دلایل مختلف صفحات این نشریات را پر می‌کند. اما من اگر جای جناب آقای انتظامی بودم زیر بار این نمایندگی نمی‌رفتم، زیرا چگونه است شخصی معاون مطبوعاتی وزارتخانه‌ای باشد که سروکار مطبوعات کشور با آن است، در عین حال در هیات نظارت بر مطبوعات سمت نمایندگی مدیران مسؤول و حمایت از مطبوعاتی را داشته باشد که وقتی مرتکب تخلف یا خطا یا بیرون رفتن از خط قرمز می‌شوند، باید به عنوان نماینده دولت و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی خواستار پیگرد آنها شود.
این جمع اضداد شغلین است و اساسا معاون مطبوعاتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به دلیل مقام دولتی خود در قامت رقیب سایر نامزدها شرایط رقابت را نابرابر کرده است.
آقای انتظامی فردی محترم است اما حضور ایشان به نمایندگی مدیران مسؤول مشابه این است که در یک دادگاه، شخصی هم دادستان نامیده شود که باید علیه متهم مفروض اقامه کیفرخواست کند و هم خود را وکیل‌مدافع متهم معرفی کند. مرحوم دکتر مصدق و سایر نمایندگان ملت در ادوار اولیه مجلس شورای ملی که آبرو، عزت و احترامی داشت، هر زمان در مجلس لب به سخن می‌گشودند به مجلسیان و دولتیان هشدار می‌دادند آنچه ما در این فضا(فضای مجلس) و در این جامعه و در این کشور می‌کنیم زیر دوربین و در حقیقت زیر ذره‌بین جوامع مترقی جهان و دانشمندان و ارباب بصیرت است و فکر نکنیم فقط مربوط به خودمان است.
در زمان رضاشاه که بتدریج مطبوعات تحت اختناق شدید و خفقان سانسور قرار گرفتند و روزنامه‌های مهم و پرتیراژ و مورد توجه عموم مانند «طوفان» فرخی، «شفق سرخ» علی دشتی و «ستاره ایران» اعتصام‌زاده(این روزنامه یک صفحه هم به زبان فرانسه خبر و مطلب چاپ می‌کرد) تعطیل شدند و روزنامه‌های اطلاعات، ایران، کوشش و ستاره تحت نظارت شدید استواران و افسران جزء شهربانی به بولتن حمد و ثنای دربار تبدیل شده بودند، مجله ایران‌امروز- نشریه دولتی- تیراژ فقط 1000 نسخه‌ای در ماه داشت. وقتی واقعه سوم شهریور 1320 روی داد و کشور اشغال شد، روزنامه اطلاعات مقاله‌ای تحت عنوان «تاثر عمومی» نوشت و ابراز تاسف کرد چرا متفقین، ایران بی‌طرف و بی‌دفاع را اشغال کرده‌اند؟
سفارتخانه‌های انگلیس و شوروی این مقاله را نوشته خود رضاشاه یا فروغی یا دکتر صدیق اعلم، مدیرکل اداره انتشارات و تبلیغات دانسته و اعلام کردند ارتش انگلیس و ارتش شوروی بزودی وارد تهران خواهند شد، زیرا این مقاله که به وسیله شاه یا نخست‌وزیر یا مدیرکل تبلیغات نوشته شده، مردم را به مقاومت علیه دولتین اشغالگر برانگیخته است.
فروغی که 4-3 روز بود نخست‌وزیر شده بود به سفارت انگلیس رفت و صدها دلیل آورد که این روزنامه آزاد و خصوصی است و مقاله به قلم علی جلالی، سردبیر آن نوشته شده است. متفقین خواهان توقیف روزنامه اطلاعات شدند که از نهم شهریور تا چندین روز تعطیل و توقیف شد و مردم در بی‌خبری ماندند. ولی همین مطبوعات در دوران آزادی بیان پس از شهریور چنان مقام و مرتبتی یافتند که وقتی «سرگئی کافتارادزه» معاون وزارت خارجه شوروی یا «ادوارد هریو» رئیس مجلس ملی فرانسه یا «کیسی» وزیر خواروبار انگلیس یا چرچیل یا دوگل به تهران می‌آمدند، در مصاحبه مطبوعاتی در انجمن جراید حضور می‌یافتند و در بحران آذربایجان مطبوعات ایران بودند که صدای حق ملت ایران را به گوش جهانیان رساندند.
شهریور 1320 و روزهای پس از استعفای رضاشاه هیچ مقام انگلیسی و روس استدلال‌های مقامات ایرانی را نپذیرفت که مقاله ‌زاده احساسات و تاثر مردم ایران و مثلا سردبیر و اعضای هیات تحریریه روزنامه  اطلاعات بوده و می‌گفتند چون در ایران مطبوعات آزاد وجود خارجی ندارند و همه تحت نظارت و سانسور اداره راهنمای نامه‌نگاری یعنی اداره‌ای وابسته به شهربانی کل کشورند، پس این مقاله که مردم را تحت تاثیر قرار می‌دهد به قلم شخص رضاشاه است. وقتی فروغی می‌گفت: اعلیحضرت تاکنون مقاله‌ای ننوشته‌اند، می‌گفتند خود جنابعالی چه؟ او می‌گفت: من که خود تا چند روز پیش مغضوب و تحت نظر بوده‌ام. سر ریدر بولارد، وزیر مختار انگلیس می‌گفت خود دکتر عیسی صدیق (صدیق اعلم) مدیرکل تبلیغات نوشته و جاسوسان خبر داده‌اند مقاله در یک پاکت دربسته از اداره کل تبلیغات به دربار رفته و شاه آن را خوانده و تصحیح و حذف و جرحی در آن انجام داده و دوباره به روزنامه اطلاعات ارسال داشته که به چاپ رسیده است.
همین جراید وقتی آزاد، متکثر و متنوع شدند، در جریان کشته شدن 5 کارگر  ایرانی که از کنار اردوگاه آمریکایی‌ها در امیرآباد در غرب تهران می‌گذشتند و سربازان زبان‌نفهم هندی از روی اشتباه به آنان تیراندازی کردند و هر 5 تن را کشتند، طوری علیه انگلیسی‌ها مقاله نوشتند و احساسات مردم ایران را بیان کردند که دکتر حسین گل‌گلاب شعر جاودانی «ای ایران ای مرز پر گهر» را سرود و استاد روح‌الله خالقی روی آن آهنگ گذاشت و وقتی این سرود با صدای غلامحسین بنان پخش شد، سفارت انگلیس بنا به اسناد موجود در موزه اسناد ریاست‌جمهوری که همان مرکز اسناد نخست‌وزیری است به عجز و لابه افتاده و سر ریدر بولارد نامه‌ها به نخست‌وزیر وقت ایران ارسال داشت و خواهان توقیف 10 روزنامه‌ای شد که اشغالگران را می‌کوبیدند و دولت عذر آورد که مطبوعات آزادند؛ خود دولتین معظمتین اصرار داشته‌اند مطبوعات ایران آزاد باشند.
بنابراین فقط می‌توان آنها را از طریق شکایت به دادگستری جلب و توقیف کرد و اگر حکومت نظامی در کار بود توقیف آنها طبق ماده 5 حکومت نظامی آسان بود ولی عجالتا جز تذکر به آنها یا اقدام از طریق شهربانی کاری نمی‌توان کرد و مجلس، دولت را در محظور خواهد گذاشت!
ملاحظه می‌فرمایید این تفاوت امر درباره مطبوعاتی است که دولتی یا وابسته به دولتند با جرایدی که آزاد و خصوصی‌اند که حتی سفارتخانه خارجی هم جرات اقدام علیه آنها را نداشته است.
در دوران ملی شدن صنعت نفت اهمیت جراید ایران که اکثرا آزاد و غیردولتی بودند (اساسا در آن دوران به یاد ندارم دولت نشریه‌ای نشر دهد) به حدی بود که رادیو لندن سرمقاله روزنامه‌های ایران را می‌خواند و به آنها پاسخ می‌داد. در سفر دکتر مصدق به نیویورک در 1330 و به لاهه در 1331، چند مدیر روزنامه با خرج موسسه خود همراه نخست‌وزیر به نیویورک، واشنگتن و لاهه رفتند.
نگاهی به گذشته کنید. ببینید نمایندگان مطبوعات در انجمن‌های مطبوعات که تقریبا نقشی شبیه انجمن یا شورای نظارت بر مطبوعات کنونی را برعهده داشت، آیا از جراید معدود دولتی آن زمان بودند یا از میان مدیران مطبوعات آزاد و غیردولتی؟
هرچه به مطبوعات آزاد و غیردولتی فرصت فعالیت و بیان مکنونات و خواست‌های مردم داده شود به نفع مملکت و مصالح آن است.
من به جناب آقای انتظامی توصیه می‌کنم این نمایندگی را به نماینده مدیران مسؤول روزنامه‌ها و مجلات خصوصی و غیردولتی که از بودجه دولت، شهرداری و نهادهای رسمی استفاده نمی‌کنند و غم تیراژ دارند و باید حقوق همکاران خود را از دخل و خرج نشریه‌شان بدهند واگذار کنند.
چندی پیش رجب طیب اردوغان که در کشورش چند هزار نشریه و حدود 1200 شبکه تلویزیونی و صدها رادیوی خصوصی دارد از مطالبی که جراید ایران درباره وضعیت دولت ترکیه و فساد مالی بعضی مقامات بلندپایه ترکیه می‌نویسند نزد مقامات ایرانی گله کرد. نظیر این گله را در رژیم سابق هیچ مقام خارجی از شاه و نخست‌وزیر و وزیران او نمی‌کرد، زیرا مطبوعات ایران در دهه 50 هیچ‌گونه اعتبار و اهمیتی در دنیای رسانه‌ای نداشتند و هیچ دولت بیگانه‌ای آنها را نماینده افکار عمومی ایران نمی‌دانست و تاثیرگذاری مقالات جراید بر مردم را ناچیز می‌دانستند، در حالی که یک مقاله واشنگتن‌پست یا نیویورک‌تایمز یا گاردین یا تایمز، شاه را مشوش می‌کرد. در آن زمان خارجیان می‌گفتند جراید تحت نظر ساواک هستند و مقالات آنها اهمیتی ندارد.
نمی‌دانم آقای انتظامی طی 3 سال گذشته که هم معاون مطبوعاتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بوده‌اند و هم نماینده مدیران مسؤول مطبوعات، در جریان مشکلاتی که برای جراید پیش می‌آید یا شکایت شاکیان خصوصی یا دولتی از بعضی جراید، چگونه توانسته‌اند موازنه را حفظ و هر دو طرف را اقناع کنند. شورای نظارت به مثابه یک نهاد حقوقی و ترازوی عدل و انصاف بین دولت و مطبوعات است. این شورا باید آنچنان اعتبار و ظرفیت و بی‌طرفی را به منصه ظهور برساند که هر رأیی که از آن صادر شود فصل‌الخطاب باشد و هر روزنامه‌نگاری نه تنها در مطبوعات بلکه حتی در فضای مجازی وقتی دست به قلم می‌برد به خاطر داشته باشد که اگر دروغ بگوید یا تهمت بزند یا توهین کند، ناظر منصف و بی‌طرفی بر اثرش نظارت دارد و درهیأت نظارت بر مطبوعات، همانگونه که نماینده دولت حاضر است، نماینده مدیران مسؤول نیز حضور خواهد داشت. قدرت مطبوعات آزاد ناوابسته در دنیای امروز شگفت‌انگیز است. واشنگتن‌پست که نیکسون را از سریر قدرت به زیر کشید و امروز ترامپ را رسوا کرد، یک روزنامه خصوصی است که تیراژی فقط 700 هزار شماره‌ای دارد، در حالی که نشریات «پراودا» و «ایزوستیا» با تیراژهای 5 میلیون نسخه‌ای خود نتوانستند هیچ کاری برای بقای رژیم کمونیسم انجام دهند، زیرا دولتی و حزبی بودند و مدیران آنها اختیاراتی جز آنچه «پولیت بورو» به آنها اعطا کرده بود نداشتند و ناشر افکار دولت و حزب منحصر به فرد کمونیست بودند. در هر حال چه خوب است جناب آقای انتظامی که احترامی در دنیای مطبوعات دارند، به همان مقام معاونت مطبوعاتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بسنده کنند و اجازه دهند مدیران مسؤول نشریات بخش خصوصی و آزاد وارد میدان شوند و سمت نمایندگی از همکاران خود آنها باشد. هر اندازه مطبوعات ایران از آزادی بیان و انتقاد برخوردار باشند به نفع مملکت و اسباب رضایت مردم است و جلوی فساد مالی و دست‌اندازی به اموال عمومی را می‌گیرد چون در حکم بازرسان بی‌جیره و مواجب دولت هستند.  
 

امیر استکی: اگر میان مردم برویم و بپرسیم مساله و دلمشغولی اصلی آنها چیست، بی‌شک به پاسخ‌هایی برمی‌خوریم که وجه‌ مشترک همه آنها «مسائل اقتصادی» است. برای مردمی که اکثریت آنها عایدی زیر 2 میلیون تومان در ماه دارند، قطع به یقین مساله اصلی، مدیریت امور کلی زندگی‌شان است و اگر مطالبه‌ای هم داشته باشند در همین راستا خواهد بود. اگر دولتمردان به عنوان اصلی‌ترین پاسخگویان عرصه اقتصاد نیز بخواهند کاری در راستای دغدغه‌های مردم بکنند، بی‌شک این کارها باید در زمینه اقتصاد باشد و اگر قرار به اصلاح روندها و تغییر افراد است اولویت اصلی اقتصاد است. اما چرا همه توپ و ترقه دولت یازدهم برای تغییرات در کابینه و اصلاح امور مملکتی در 3 وزارتخانه غیراقتصادی ترکانده می‌شود؟ اگرچه منکر اهمیت عرصه فرهنگ و آموزش و ورزش نیستیم ولی در این شرایط که همانگونه که ذکر آن رفت اولویت اصلی همه اقتصاد است، چرا وزارتخانه‌های اقتصادی از تغییرات در امان بوده‌اند؟ آیا این به معنای آن نیست که دولت قویا به خط مشی اقتصادی خود معتقد است و اصولا عملکرد اقتصادی خود را قابل تردید ارزیابی نمی‌کند؟ این اعتقاد اما چرا در تقابل با واقعیات کنونی کشور قرار دارد؟ آیا این تغییرات فرافکنی و فرار از پاسخگویی نیست؟ به نظر می‌رسد دولت 3 وزارتخانه غیراقتصادی خود را پای عملکرد غیرقابل دفاع اقتصادی خود قربانی کرده است. گناه بلخ‌نشینان را وزرای شوشتری باید تاوان بدهند تا بار فشار اجتماعی از دولت برداشته شود و دولت واکنش موثر خود در برابر مطالبات عمومی را از سر خود وا کند.
اگرچه تغییر وزرای فرهنگ و ارشاد و ورزش که از محبوبیت و پذیرش کمی در میان هنرمندان و ورزشکاران- و البته هنردوستان و ورزش‌دوستان- برخوردارند و حاشیه‌هایی را هم در زمینه‌های فعالیت خود داشته‌اند به هدف نگه‌داشتن آنها در زمره حامیان دولت و استفاده از محبوبیت و جنبه‌های پوپولار حمایت آنها از دولت در انتخابات پیش رو قابل فهم است ولی همانگونه که ذکر آن رفت پاسخگوی خواست عمومی در زمینه بهبود شرایط اقتصادی کشور نیست. شرایطی که طبق وعده‌های رئیس‌جمهور و براساس تصویری که وی در بدو امر از برنامه‌ها و توانایی‌های دولت خود ارائه می‌کرد، امروز باید بسیار بهتر از آنچه هست باشد. در کنار این مساله دولت در برکناری وزیر آموزش‌وپرورش که در زیرمجموعه‌های اقتصادی آن خبرهای زیادی از فساد و ناکارآمدی اقتصادی به گوش می‌رسد، پیشقدمی کرده است و قبل از رفتن فانی به جلسه استیضاح راه خطر را بر حادثه بسته است و در نهایت می‌تواند مدعی باشد دارای ساختار خودترمیمی است، اگرچه انتخاب سرپرست‌های جدید وزارتخانه‌های فوق‌الذکر از میان معاونان وزرای سابق تا حدود زیادی نافی این ادعای احتمالی خواهد بود. وزارتخانه بسیار بزرگی که همواره از نداشتن منابع شکایت داشته است امروز شاهد فساد گسترده مالی در صندوق ذخیره فرهنگیان است، فسادهایی که به دستگیری تعدادی از دست‌اندرکاران رده‌بالای آن انجامیده و وزیر این وزارتخانه را نیز به برکناری و عزل کشانده است. مساله‌ای که علاوه بر فرهنگیان برای سایر مردم نیز این پرسش را دوباره مطرح خواهد کرد: چرا بهره بردن از این همه منابع موجود در جایی که همواره از کمبود منابع می‌نالیده است، منحصر به عده خاصی شده است و چرا مانند داستان فیش‌های نجومی اینجا هم شاهد این رویه تکرارشونده هستیم که در تخصیص منابع تنگ‌نظری و خاصه‌خرجی می‌شود.
این مساله‌ای است که دولت جز با کلی‌گویی هیچگاه در مقام پاسخ به آن برنیامده است و امروز هم شاهد آنیم که برای انحراف افکار عمومی از اینگونه مسائل اقتصادی و مالی دست به تغییر بی‌ربط‌ترین وزرای کابینه به مساله اقتصاد زده است. در کنار همه اینها درگیر شدن مجلس با بررسی صلاحیت وزرای پیشنهادی برای این وزارتخانه‌ها براحتی می‌تواند اندک فشارهای بی‌رمق مجلس به دولت را نیز خنثی کند و دیگر وزرا را از خطر استیضاح برهاند و در نهایت باعث شود جریان‌های رقیب سیاسی نیز نتوانند از پتانسیل‌های خود در مجلس برای اعمال رویه‌های کنترل و تعادل بهره ببرند.  توجه به این مساله در سایه انتخابات ریاست جمهوری پیش رو تصویر بهتری از چرایی این عزل و نصب‌ها به دست خواهد داد، چرا که کمترین دستاورد آن کاهش پتانسیل فشار مجلس به دولت خواهد بود.  روحانی اینگونه 2 تیر را یکجا نشانده؛ اول اینکه چند وزیر ناکارآمدش را با ژست ترمیم کابینه تغییر داده و از طرفی مسائل اقتصادی را به محاق برده و از اولویت بحث انداخته است تا مثل آن ضرب‌المثل معروف بگوید «نه خانی آمده و نه خانی رفته!» اینها همه در تحلیل نهایی به معنای آن است که تغییرات یادشده نه در درجه اول به خاطر اصلاح روندهای مدیریتی و بسامان کردن امور است، بلکه بیشتر رنگ و بوی زمینه‌چینی‌های انتخاباتی برای بردن انتخابات پیش روی ریاست‌جمهوری را دارد. تغییراتی که همانگونه که ذکر آن رفت اگر براستی با نیت انجام بهترین عمل برای اصلاح امور کشور انجام می‌گرفت باید در زمینه‌های اقتصادی می‌بود و حال که اینچنین نیست پس جایی برای پندارهای خوشبینانه باقی نمی‌ماند.

 

عدم تمکین نتایج انتخابات ریاست‌جمهوری پیش روی آمریکا توسط نامزد جمهوری‌خواهان، حاکمیت سیاسی این کشور را دچار تشنج کرده است به طوری که برخی رسانه‌ها مانند روزنامه واشنگتن‌پست خواهان محاکمه و تنبیه دونالد ترامپ شدند. او در آخرین مناظره انتخاباتی‌اش با هیلاری کلینتون، گفته بود نتایج انتخابات را تنها در صورتی می‌پذیرد که برنده آن شود!  بدین ترتیب او اقدام به تمسخر انتقال مسالمت‌آمیز قدرت کرد و دموکراتیک بودن نظام سیاسی را به چالش کشید. او حتی پیش از مناظره سوم در بامداد پنجشنبه در لاس وگاس گفته بود این حق را دارد تا هر نتیجه سوال‌برانگیزی که از انتخابات حاصل شود را به چالش بکشد و سپس در اوج حملات تاریخی‌اش به نظام انتخاباتی آمریکا، آن را زیر سوال برده و فاسد و فریبکارانه توصیف کرده بود. ترامپ گفته بود: «بیش از 50 هیات انتخاباتی در فیلادلفیا توسط دموکرات‌ها دزدیده شده است. من به شما تضمین می‌دهم این اتفاق رخ داده است. به شما می‌گویم چطور این کار را کرده‌اند. آنها مردم را سوار اتوبوس می‌کنند و آنها به جای افرادی که از این دنیا رفته‌اند هم رای می‌دهند و این کار را 4، 5 و 6 مرتبه تکرار می‌کنند.» واشنگتن‌پست در تحلیل این دهن‌کجی ترامپ به نظام سیاسی آمریکا  که خسارات زیادی به حزب جمهوری‌خواه می‌زند، آن را به‌خاطر تنها گذاشته شدن او توسط بسیاری از سران و رهبران حزب جمهوری‌خواه و درخواست‌شان برای ترک صحنه انتخابات توسط مرد نیویورکی می‌دانند. او درباره محکومیت خود توسط هم‌حزبی‌هایش گفت: «این موضوع به من ضرری وارد نمی‌کند اما به آینده آمریکا خسارت‌های غیرقابل جبرانی وارد می‌آورد.» اما نکته اینجاست که کمیته حزب جمهوری‌خواه نیز پس از اظهارات ترامپ بر امکان تقلب در انتخابات صحه گذاشته و موضوع رای دادن افرادی که مشروعیت رای دادن ندارند را مطرح کرده است. در حقیقت حملات ترامپ به دموکراسی آمریکایی تاثیر خود را گذاشته است و آخرین نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد بسیاری از جمهوری‌خواهان بر این باورند که اگر کلینتون پیروز شود در انتخابات تقلب رخ داده است.
حمله به اوباما و همسرش
ترامپ موج نفرت و نفی وضع موجود در آمریکا را در زمینه‌های دیگر نیز به جلو هدایت می‌کند. او در این راه تا آنجا پیش رفته که برای زیر سوال بردن ساکنان امروز کاخ سفید، کل آمریکا را به چالش می‌کشد. او یک شب پس از مناظره آخرش با هیلاری، در یک ضیافت شام خیریه جلوی حضار رقیبش را در حالتی بین شوخی و جدی فاسد خواند. همچنین نامزد جمهوری‌خواهان روز جمعه جریان کارزار انتخاباتی خود در نیوتاون پنسیلوانیا گفت: «جهان از رئیس‌جمهور ما متنفر است. جهان از ما متنفر است. می‌بینید که پس از سال‌ها دوستی چه اتفاقی برای ‌آمریکا و فیلیپین رخ داد؟ آنها اکنون رو به چین و روسیه کرده‌اند، چرا که درباره آمریکایی ضعیف حس خوبی ندارند.» او سپس کمپین انتخاباتی خود را تحت مدیریت «نایجل فاراژ» -رهبر سابق جنبش استقلال‌طلب انگلیس - شبیه رفراندوم خروج بریتانیا از اتحادیه اروپایی خواند.پیش از این سخنرانی نیز ترامپ در سخنرانی دیگری در کارولینای شمالی به میشل اوباما، بانوی اول کاخ سفید تاخته و او را ریاکار و بی‌مصرف خوانده بود. او میشل اوباما را متهم کرد که با وجود حمایتش از کلینتون در انتخابات فعلی در جریان انتخابات اولیه 2008 به رقیب شوهرش حمله کرده بود. در آن زمان میشل اوباما به کلینتون گفته بود: «تو وقتی که نمی‌توانی خانه خود را مدیریت کنی، از عهده کاخ سفید هم بر نمی‌آیی.» ترامپ همچنین گفت همسر اوباما به جز راه انداختن کارزار هیچ کار دیگری نداشته است. تاجر جنجالی در نهایت با بیان اینکه می‌خواهد از لحظات باقیمانده تا پایان رقابت انتخاباتی این دوره لذت ببرد گفت چه در این انتخابات پیروز شود و چه شکست بخورد، برای خودش خوشحال خواهد بود: «اگر تمام حامیان حاضر به رای‌دهی شوند من به طور قاطع در انتخابات هشتم نوامبر پیروز خواهم شد».
 

گروه اجتماعی: در ابتدای سال تحصیلی جدید، آموزش‌‌وپرورش گرفتار فضایی متلاطم شده است؛ با عزل فانی، این وزارتخانه در نخستین گام‌های سال تحصیلی جدید بدون وزیر و با سرپرست به راه خود ادامه می‌دهد و مخاطبان ۱۴ میلیونی آن منتظر بازگشت آرامش هستند. مهر 95 تازه به پایان رسیده که موج تلاطم در بزرگ‌ترین وزارتخانه کشور آغاز شده است. 5/13 میلیون دانش‌آموز و یک میلیون فرهنگی  در حالی سال تحصیلی 96-95 را آغاز کردند که از همان ماه نخست بازگشایی مدارس در وزارتخانه متبوع‌شان خبری از آرامش نیست. آموزش‌وپرورش که طی 3 سال گذشته به عنوان یکی از آرام‌ترین وزارتخانه‌های کشور شناخته می‌شد، در سال آخر فعالیت دولت یازدهم و همزمان با آغاز سال تحصیلی جدید بر موج تلاطم سوار است و اخبار منعکس شده از این وزارتخانه خوشایند مخاطبان آن بویژه نقش‌آفرینان اصلی یعنی معلمان نیست. چند ماهی است که اخبار تخلفات مالی در صندوق ذخیره فرهنگیان در صدر موضوعات وزارت آموزش‌وپرورش قرار دارد. وزارتخانه‌ای که تا پیش از این عمده اخبار آن در ارتباط با وضعیت نظام آموزشی، کمبود معلم، کتاب‌های درسی دانش‌آموزان، مطالبات فرهنگیان و کسری بودجه بود، حالا در کنار تمام این مشکلات، میزبان فساد و تخلفات مالی نیز شده است.
تمام انرژی وزیر، صرف استیضاح
تسنیم در این باره نوشت: اخبار مربوط به برکناری و بازداشت‌های صندوق ذخیره فرهنگیان، تمام موضوعات و حتی برنامه‌های بزرگ‌ترین وزارتخانه کشور را تحت‌الشعاع قرار داد، از سوی دیگر علی‌اصغر فانی، وزیر سابق آموزش‌وپرورش به جای پرداختن به موضوعات و مشکلات جدی این وزارتخانه از نیروی انسانی گرفته تا مطالبات فرهنگیان و رتبه‌بندی آنها، تمام انرژی خود را صرف پاسخگویی به استیضاح‌های مطرح شده در مجلس کرد. علی‌اصغر احمدی، مشاور فانی در این‌باره گفته است: «‌در 2 سال اخیر بخش زیادی از ذهن فانی به رفت‌وآمد و پاسخ‌دهی به سوالات و استیضاح‌های نمایندگان معطوف بود و بخش زیادی از انرژی وی در این راه صرف می‌شد».
آموزش‌وپرورش بدون وزیر
در کنار اخبار مربوط به تخلفات مالی در صندوق فرهنگیان و استیضاح وزیر، مخاطبان 14 میلیونی این وزارتخانه این‌بار با خبر عزل وزیرشان آن هم در نخستین ماه بازگشایی مدارس مواجه شدند. این خبر نیز فضای این وزارتخانه را آشفته‌تر کرد و بدین ‌ترتیب آموزش‌وپرورش در ماه‌های آغازین سال تحصیلی 96-95 بدون وزیر و با سرپرست اداره می‌شود. آموزش‌وپرورش سال تحصیلی  93-92 را نیز بدون وزیر و با سرپرستی فانی آغاز کرد و در نهایت وی پنجم آبان‌ماه سال 92 به عنوان وزیر آموزش‌وپرورش از مجلس رأی اعتماد گرفت. پس از پیروزی انقلاب و تا امروز 12 وزیر در وزارت آموزش‌‌وپرورش منصوب شده‌اند که عبارتند از غلامحسین شکوهی، شهید محمدعلی رجایی، شهیدمحمدجواد باهنر، علی‌اکبر پرورش، سیدکاظم اکرمی، محمدعلی نجفی، حسین مظفر، مرتضی حاجی، محمود فرشیدی، علیرضا علی‌احمدی، حمیدرضا حاجی‌بابایی و علی‌اصغر فانی.
طولانی‌ترین دوره وزارت از آن نجفی
طولانی‌ترین دوره وزارت از آن محمدعلی نجفی با 9 سال حضور در آموزش‌وپرورش است. اغلب وزرای آموزش‌وپرورش طعم استیضاح را چشیده‌اند که از جمله آنها نجفی، حاجی، فرشیدی، علی‌احمدی، حاجی‌بابایی و فانی بودند، البته این استیضاح‌ها با رای مثبت نمایندگان به نتیجه نمی‌رسید. در بین وزرای آموزش‌وپرورش محمود فرشیدی نخستین وزیر دولت احمدی‌نژاد برکنار و علیرضا علی‌احمدی جایگزین وی شد.
علی‌احمدی نیز به سرنوشت فرشیدی دچار و جای خود را به حمیدرضا حاجی‌بابایی داد که وی تا پایان دولت دهم در آموزش‌وپرورش باقی ماند. با روی کار آمدن دولت یازدهم نجفی به عنوان گزینه وزارت آموز‌ش‌وپرورش به مجلس معرفی شد اما رای اعتماد نگرفت و فانی به عنوان سرپرست فعالیت خود را آغاز کرد و در آبان 92 از مجلس رأی اعتماد گرفت. شاید بتوان بیشترین استیضاح را مربوط به علی‌اصغر فانی دانست، وی 4 کارت زرد و یک استیضاح نافرجام را در پرونده خود داشت و مجلس دهم نیز در تلاش برای استیضاح دوباره وی بود.
فضای متلاطم آموزش‌وپرورش
با مروری گذرا بر تمام این مشکلات این پرسش مطرح است: «فضای متلاطمی که آموزش‌وپرورش در واپسین‌ ماه‌های فعالیت دولت یازدهم گرفتار آن شده است، چه تبعات منفی‌ای برای دانش‌آموزان و معلمان به همراه خواهد داشت؟» اگر فانی در عملکرد خود ضعف‌هایی داشت که به طور قطع اینگونه بود و کابینه در حوزه آموزش‌وپرورش نیازمند ترمیم بود، چرا این ترمیم ماه‌ها قبل یا حتی سال‌های قبل‌تر صورت نگرفت؟
با عزل فانی و آمدن وزیر جدید با توجه به مدت زمان باقیمانده از عمر دولت یازدهم چه تأثیر شگرفی را در وضعیت وزارت آموزش‌وپرورش که این روزها همانند کشتی به گل نشسته‌ است، شاهد خواهیم بود؟ آموزش‌وپرورش سال‌هاست با مشکلات ریشه‌داری دست ‌و پنجه نرم می‌کند و با آمدن فانی در رأس وزارتخانه این مشکلات همچنان پابرجا ماند و وی  نیز نتوانست نسخه‌ای کاربردی برای درمان آنها بپیچد. «ابراهیم سحرخیز» معاون سابق وزارت آموزش‌وپرورش ضمن اشاره به اینکه علاوه بر اصولگرایان، فراکسیون امید و اصلاح‌طلبان نیز تمایل به رفتن فانی از وزارت آموزش‌وپرورش داشتند، گفته است:‌ «به نظر می‌رسد این استیضاح با هدف این بود که به فرهنگیان بگویند مشکلات آنها را درک کرده و موافق باقی‌ماندن فانی نیستند در حالی که وزیر آموزش‌وپرورش در بسیاری از عزل و نصب‌ها اختیار نداشت و  برخی از همین افراد نیروهای خود را تحمیل کرده‌‌‌اند». وی افزود:‌ فضای صندوق ذخیره فرهنگیان نیز بشدت به اعتماد فرهنگیان لطمه زد و باعث روی گرداندن آنها از آموزش‌وپرورش شد. سود این صندوق از یکهزار و 150 میلیارد تومان به 400 میلیارد تومان رسیده است، از سوی دیگر وعده‌هایی توسط مدیران آموزش‌وپرورش مطرح شد که عملیاتی نشد. سحرخیز با اشاره به اینکه 6 درصد از پاداش پایان خدمت فرهنگیان در سال 93 باقی‌ مانده است، ‌گفت:‌ پاداش پایان خدمت فرهنگیان بازنشسته سال 94 نیز به طور کامل پرداخت نشده است. همچنین رتبه‌بندی فرهنگیان به صورت ناقص اجرا شد و آنها هنوز منتظر اجرای کامل آن هستند. میانگین حقوق فرهنگیان 2 میلیون و 200 هزار تومان بوده این در حالی است که بیش از 45 درصد آنها بالای 24 سال سابقه کار دارند و دریافتی اغلب فرهنگیان یک تا 5/1 میلیون تومان است. همچنین خانواده‌ها از تضعیف مدارس دولتی گلایه دارند و اخذ پول و شهریه‌های آنچنانی در مدارس باب شده است.
نیم‌نگاهی هم به آموزش‌وپرورش بیندازید
در حالی که تمام این مشکلات از مدت‌ها قبل توسط کارشناسان آموزش‌وپرورش و رسانه‌ها منعکس شد و بارها فرهنگیان خطاب به رئیس‌جمهور مطرح کردند: «نیم‌نگاهی هم به آموزش‌وپرورش بیندازید و درکنار برجام و طرح تحول نظام سلامت، تحول نظام آموزشی را هم لحاظ کنید» اما توجه خاصی از ناحیه دولت به سوی آموزش‌وپرورش معطوف نشد تا اینکه در واپسین ماه‌های فعالیت دولت یازدهم فانی از آموزش‌وپرورش عزل شد.
اگر بخواهیم خوشبینانه به ماجرا نگاه کرده و برکناری وزیر در اواخر عمر دولت یازدهم را بی‌ارتباط به تلاش برای جلب آرای فرهنگیان در انتخابات ریاست‌جمهوری 96 بدانیم، چند پرسش‌ اساسی به ذهن می‌رسد؟
شخص جدیدی که طی 6 ماه باقیمانده از عمر دولت یازدهم، سکاندار آموزش‌وپرورش می‌شود در زمان اندک چه اقدام تأثیرگذاری را برای این وزارتخانه خواهد کرد؟ آیا با آمدن وزیر جدید، نگاه دولت به آموزش‌وپرورش همانند گذشته خواهد بود یا قرار است برای جلب نظر فرهنگیان،حمایت‌های ویژه از آموزش وپرورش شود؟ آیا وزارت آموزش‌وپرورش همانند بخش بهداشت و سیاست خارجه در مدت باقیمانده از عمر دولت یازدهم اهمیت می‌یابد و رئیس‌جمهور حداقل به بخشی از وعده‌های انتخاباتی خود در رابطه با آموزش وپرورش جامه عمل می‌پوشاند؟
بخشی از صدها مشکل
و دست آخر وزیر جدید برای هزاران مشکل این وزارتخانه که بخشی از آنها در زیر اشاره می‌شود، چه در آستین خواهد داشت؟
به‌کارگیری معلمان غیرتخصصی در پایه‌ها و رشته‌هایی که ارتباطی با رشته‌ تحصیلی و تجربه آنها ندارد، تدریس در کلاس‌های درس 40 نفره و گاه بالاتر، فضای آموزشی فرسوده در تهران و مناطق محروم و روستایی، رتبه‌بندی معلمان که ناقص اجرا شده است، بیمه تکمیلی ناکارآمد فرهنگیان، عدم اختصاص سرانه لازم به مدارس و مشکل آنها برای پرداخت هزینه‌های آب،‌ برق و گاز، دریافت پول در مدارس دولتی از خانواده‌ها که برخلاف اصل 30 قانون اساسی است، هزینه‌های عجیب مدارس غیردولتی، مطالبات فرهنگیان بازنشسته، عدم پرداخت حق‌التدریس معلمان، تجمع‌های مکرر نیروهای پیش‌دبستانی برای ورود به آموزش‌وپرورش، درخواست نیروهای حق‌التدریس برای تبدیل وضعیت و پیمانی شدن، مشکلات مدارس شبانه‌روزی، بی‌توجهی به کیفیت آموزشی بویژه افت کیفیت در مدارس دولتی، اوضاع نامناسب ساماندهی معلمان و مواردی دیگر.
وزیر در راه کیست؟
باید توجه داشت که آموزش‌وپرورش همانند سایر وزارتخانه‌ها نیست، چرا که با حدود یک میلیون فرهنگی، بیشترین نیروی انسانی را بین نهادهای دولتی به خود اختصاص داده و همین مساله منجر شده است تا بخش عمده‌ای از بودجه این وزارتخانه صرف پرداخت حقوق پرسنل شود به‌گونه‌ای که 99 درصد بودجه این وزارتخانه صرف پرداخت حقوق پرسنل می‌شود و با یک درصد باقیمانده باید به کیفیت در این وزارتخانه اندیشید. و در آخر پرسشی که شاید برای بسیاری از فرهنگیان و خانواده‌های دارای دانش‌آموز مطرح باشد این است که جایگزین علی‌اصغر فانی در وزارت آموزش‌وپرورش کیست؟
 

« نجفی» به مجلس معرفی می‌شود
«محمدعلی نجفی» به عنوان گزینه وزارت آموزش‌وپرورش به مجلس معرفی می‌شود. «علی‌اصغر فانی» روز چهارشنبه 28 مهرماه 95 از وزارت آموزش‌‌وپرورش عزل شد و «سیدمحمد بطحایی» معاون وی با حکم رئیس‌جمهور به عنوان سرپرست این وزارتخانه انتخاب شد. «محمدباقر نوبخت» شامگاه چهارشنبه با حضور در شبکه خبر با اشاره به تأثیرات وزارت آموزش‌وپرورش بر همه خانواده‌ها و همکاران فرهنگی گفت: روا نیست فردی که 2 بار مورد استیضاح قرار گرفته برای بار سوم زیر سوال رود، آقای فانی فردی باتجربه و خبره است و برای رشد و ارتقای سطح علمی و آموزشی جامعه و همچنین پاسخگویی به مطالبات خانواده‌ها و همکاران فرهنگی صلاح دیده شد فردی دیگر جایگزین ایشان شود و آقای فانی در جای دیگری از دولت به ارائه خدمات علمی بپردازند. گمانه‌زنی‌ها از انتخاب 2 نفر برای تصدی پست وزارت آموزش‌وپرورش از سوی دولت خبر می‌دهد، محمدعلی نجفی و فخرالدین دانش‌آشتیانی. تماس با دفتر محمدعلی نجفی حکایت از این داشت که وی امروز (یکشنبه) برای تصدی وزارت آموزش‌وپرورش به مجلس معرفی خواهد شد. همچنین اکبر رنجبرزاده، عضو هیات‌رئیسه مجلس اعلام کرد: نجفی گزینه پیشنهادی دولت برای تصدی وزارت آموزش‌وپرورش است که امروز معرفی می‌شود.

سیدمحمد حسینی:* بیت‌الغزل غالب سخنرانی‌های آقای روحانی، حمله به منتقدان، نهادهای انقلابی، نیروهای متدین و حتی در مواردی تعریض به دیدگاه‌های امام و رهبری است. در کنار این مضمون، لحن بیانات هم همراه با استهزا، تحقیر و تمسخر و نیش و کنایه‌ها، براساس طرح ناقص و نادرست نظرات رقبای سیاسی و فکری است و جالب اینکه اظهار می‌دارد به این دعواهای کودکانه باید در کشور پایان داد. دعواهایی که آتش‌بیار آن، حامیان و هواداران دولت با اشاره و چراغ سبز رئیس دولت هستند. نیروهای دلسوز که به نقد خیرخواهانه می‌پردازند و رسانه‌ها که نظرات آنان را منعکس می‌کنند به بی‌اخلاقی متهم می‌شوند آن هم با تعابیری که بویی از اخلاق در آن به مشام نمی‌رسد. آقای رئیس‌جمهور در موضوع تغییر وزرا، رسانه‌های بی‌اخلاق را منشأ فشار به دولت قلمداد می‌کند که البته دامنه این سخن، رسانه‌های اصلاح‌طلب و حامی دولت را هم در برمی‌گیرد و نیز همه کسانی که خواهان تغییر بوده‌اند؛ چه نمایندگان لیست امید مجلس و چه طرفداران سینه‌چاک بیرون مجلس. و در نهایت گفته می‌شود حالا که تغییر داده‌ایم عده‌ای می‌گویند چرا وزرا را عوض می‌کنند. به نظر نمی‌رسد کسی مخالف تغییر 3 وزیر عوض شده باشد، زیرا ضعف‌ها و اشکالات متعدد داشتند و اگر این تعویض دیرهنگام صورت نمی‌گرفت، بدون تردید تبعات منفی و چالش‌هایی جدی برای دولت به وجود می‌آورد. بحث در نحوه انعکاس این ماجرا و توجیه آن برای بهره‌برداری‌های سیاسی و انتخاباتی است و اینکه آیا این تغییرها برای کارآمد ساختن دولت و خدمت بیشتر به مردم است یا به هدف تغییر ظاهری شرایط و استفاده ابزاری از هنرمندان، معلمان و ورزشکاران در تبلیغات انتخاباتی؟ سؤال این است: چرا صادقانه با مردم برخورد نمی‌شود؟ اشکال منتقدان و حتی برخی موافقان دولت این است که چرا تیم اقتصادی ناتوان را تغییر نمی‌دهید؟ آیا این گروه نامنسجم تاکنون توانسته‌اند وعده‌های انتخاباتی روحانی را تحقق بخشند؟ اگر سایه رکود بی‌سابقه بر کشور سنگینی می‌کند و همه امور را تحت‌الشعاع قرار داده است آیا به‌خاطر ناکارآمدی این افراد نیست؟ اگر وعده اشتغال و ریشه‌کن شدن بیکاری روحانی جامه عمل نپوشیده است مقصر منتقدان هستند یا دولتمردان؟ آیا در ماه‌های پایانی دولت یازدهم ذکر اینکه باید برای جوانان و زنان اشتغال ایجاد کنیم، می‌تواند اعتبار از دست رفته شعارهای انتخاباتی را جبران کند؟ معمولا در چنین زمانی وقت ارائه کارنامه و دستاوردهای دولت است نه وقت بیان شعارهای تکراری که گوش مردم بارها آنها را شنیده است. اگر مدت زمانی را که دولتمردان و مشاوران آنها برای از میدان خارج کردن رقیب و تخریب منتقدان صرف می‌کنند به اقدام و عمل می‌پرداختند حتما شرایط کشور بهتر از وضع نابسامان کنونی بود. ای‌کاش این توجه صورت می‌گرفت و حداقل در این ماه‌های پایانی کام مردم از خدمات واقعی(و نه کاذب و تبلیغاتی) شیرین می‌شد.
* وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی دولت دهم

گروه سیاسی: قرار بود دولت یک‌سال پیش لایحه برنامه ششم را تقدیم مجلس کند و امسال نخستین سال اجرای آن باشد اما نه تنها لایحه را با یک‌سال تاخیر به مجلس دادند تا مجلس به ناچار یک سال دیگر برنامه پنجم توسعه را تمدید کند، بلکه آنچه در قالب لایحه به مجلس تقدیم شد، هیچ شباهتی به لایحه برنامه توسعه نداشت و مجلس مجبور به تدوین مجدد لایحه شد. نامه علی لاریجانی، رئیس مجلس شورای اسلامی به رهبر معظم انقلاب و کسب تکلیف از ایشان برای رسیدگی به لایحه ارسالی دولت که صرفا احکام کلی بود، نشان داد نمایندگان مردم در مجلس شورای اسلامی با یک بی‌برنامگی از سوی دلت مواجه هستند. با این عملکرد قابل تامل(!) اما اکنون که پس از کسب تکلیف لاریجانی از رهبر انقلاب، برنامه ششم توسعه در کمیسیون تلفیق مجلس در حال اصلاح است، دولت باز هم رفتار عجیب و قانون‌گریزانه خود را ادامه داده، با اصلاحات مجلس مخالفت کرده و معاون برنامه‌ریزی و نظارت راهبردی رئیس‌جمهور در برابر یکی از مصوبات کمیسیون، به نشانه اعتراض جلسه را ترک کرده است. به گونه‌ای که چند جلسه از جلسات کمیسیون تلفیق مجلس شورای اسلامی بدون حضور محمدباقر نوبخت و دیگر نمایندگان دولت تشکیل شده است. نادر قاضی‌پور، نماینده مردم ارومیه در مجلس شورای اسلامی در این‌باره گفت: دکتر نوبخت با عدم حضور خود و همچنین ممانعت از حضور دولتی‌ها در جلسات کمیسیون تلفیق، در حقیقت کمیته‌های زیرمجموعه این کمیسیون را تحریم کرده است. قاضی‌پور در گفت‌وگو با «وطن امروز» درباره دلیل قهر نوبخت از کمیسیون تلفیق مجلس شورای اسلامی اظهار داشت:  کمیسیون تلفیق سه‌شنبه هفته گذشته مصوب کرد دولت بدهی‌های تامین اجتماعی را پرداخت کند. آقای نوبخت در اعتراض به این مصوبه کمیسیون را ترک کرد و چهارشنبه هفته گذشته به کمیسیون نیامد و امروز (شنبه) نیز آقای نوبخت و 2 نماینده‌اش به کمیته زیربنایی کمیسیون تلفیق نیامدند. محمدعلی پورمختار، نماینده مردم بهار و کبودرآهنگ در مجلس شورای اسلامی و دیگر عضو کمیسیون تلفیق نیز با اشاره به قهر محمدباقر نوبخت از کمیسیون تلفیق، از این رفتار نماینده دولت بشدت انتقاد کرد. پورمختار در گفت‌وگو با «وطن امروز» با بیان اینکه دولت نماینده‌ای را برای حضور در کمیسیون تلفیق مجلس شورای اسلامی نفرستاده است، گفت: دولت قهر کرده و خانه‌نشین شده است. علتش این است که کمیسیون مصوبه‌ای درباره واگذاری فولاد به تامین اجتماعی داشته که مخالف بودند و کمیسیون تصمیم گرفته و آنها ناراحت شدند و قهر کردند. وی با بیان اینکه آقای نوبخت 3 جلسه است در مجلس حضور پیدا نمی‌کند، اظهار داشت: ما توقع نداریم دولت این رفتار را داشته باشد. بالاخره تمایز در صحبت‌ها و رفتارهای دولت را بارها دیده‌ایم و رفتار آقای نوبخت نیز از جمله همین تناقضات است. پورمختار ادامه داد: رئیس‌جمهور بارها بر جایگاه مجلس تاکید کرده است، مجلس هم اختیارات قانونی خود را دارد و اگر در جایی با نظر دولت موافقت نمی‌کند این نباید برای دولت و نمایندگانش سنگین بیاید و باید قوانین را بپذیرند. عضو کمیسیون تلفیق مجلس شورای اسلامی تصریح کرد: اگر دولت مخالف مصوبات کمیسیون تلفیق است می‌تواند در صحن آن را مطرح کند. اگر مدعی‌اند این مصوبات خلاف مصلحت کشور است می‌توانند از طریق راهکارهای قانونی پیگیری کنند نه اینکه از کمیسیون قهر کنند.  وی ادامه داد: در کمیسیون ممکن است به دلایلی نظراتی مخالف نظرات نمایندگان دولت مطرح یا تصویب شود. ما این رفتار آقای نوبخت را که از حضور در جلسات کمیسیون امتناع می‌کند منطقی نمی‌دانیم. پورمختار خاطرنشان کرد: امروز (شنبه) هم تعدای از نمایندگان پیگیر بودند و پیش آقای نوبخت رفتند تا ایشان را راضی و راغب کنند که در جلسات کمیسیون شرکت کند ولی متاسفانه باز هم توجهی نکرد و به کمیسیون نیامد.

در حالی که مقامات بغداد می‌گویند عراق برای آزادسازی موصل از دست داعش نیازی به نیروهای آنکارا ندارد، رئیس‌جمهور ترکیه ادعایی صدام‌گونه را مطرح کرده است. رجب طیب اردوغان که توهمش دوباره عود کرده بود مدعی شد که «موصل از نظر تاریخی متعلق به ترکیه است». رئیس‌‎جمهور ترکیه در ادامه تنش‌های این کشور با عراق دیروز شنبه در اظهاراتی گفته که «موصل از نظر تاریخی متعلق به ترکیه است.» حال آنکه موصل زمانی تحت قلمرو پادشاهی عثمانی بوده که هیچ ارتباطی به جمهوری ترکیه امروزی ندارد.
 

در حالی‌که در پنجمین روز نبرد آزادسازی موصل در اکثر محورهای جنگ تقریبا آرامش حکمفرما بود، ارتش عراق از بامداد دیروز، شنبه عملیات برای به‌دست گرفتن شهرهای مهم اطراف موصل را آغاز کرده که گام نهایی برای رسیدن به دروازه‌های این شهر محسوب می‌شود. براین اساس، روز گذشته ارتش عراق در راستای نبرد نهایی علیه داعش در شهر موصل، مرکز استان نینوا، وارد شهرستان استراتژیک حمدانیه در شرق موصل شده و مقر فرمانداری این شهرستان را آزاد کرد. همچنین درگیری در این شهر همچنان ادامه دارد.  حمدانیه به دلیل نزدیکی با شهر موصل در واقع کلید آزادی این شهر محسوب می‌شود و براساس برنامه‌های ارتش عراق در آینده مهم‌ترین جبهه برای ورود نیروهای عراقی به شهر موصل خواهد بود. یک عضو شورای استانداری نینوا اعلام کرد، نیروهای عراقی شنبه شهر قراقوش در شهرستان حمدانیه را آزاد کردند و تعدادی داعشی را از پای درآوردند. ارتش عراق همچنین شهرستان تلکیف در شمال موصل را محاصره کرد تا عملیات آزادی آن از چنگ داعش را آغاز کند. نیروهای پلیس فدرال عراق در ادامه عملیات آزادسازی موصل، روستای السفینه را آزاد کردند و به حاشیه رود دجله در جنوب غرب موصل رسیدند. گروه رسانه جنگ روز گذشته اعلام کرد، نیروهای مشترک تکاور و الحشدالشعبی به سمت منطقه تجاری در شمال موصل که در نزدیکی روستای فلیفل در نینوا قرار دارد پیشروی کرده‌اند. علاوه بر این در محور تل اسقف در شمال موصل نیز پیشمرگ‌ها حملاتی را آغاز کرده‌اند. آنگونه که به نظر می‌رسد ارتش عراق به دنبال به سرانجام رساندن مرحله دوم عملیات خود یعنی کنترل بر شهرهای مهم اطراف موصل و آمادگی برای حمله نهایی به شهر ۱/۵ میلیون نفری موصل است. فرماندهی عملیات مشترک عراق اعلام کرد نیروهای مسلح عراقی از آغاز عملیات موصل تاکنون ۹۵ خودروی بمب‌گذاری شده، ۳۵۲ بمب، چند انبار سلاح، 4 خودروی بمب‌گذاری شده و تجهیزات و مواد منفجره دیگر را منهدم کرده‌اند. به گفته فرماندهی عملیات مشترک عراق این نیروها همچنین ۴۷۳ داعشی را از پای درآورده و ۲۲ تن را بازداشت کرده‌اند. از سوی دیگر، یک منبع مسؤول عراقی ادعای مقامات آمریکایی درباره توافق بغداد – آنکارا درباره نقش ترکیه در نبرد موصل را تکذیب کرد. اشتون کارتر، وزیر دفاع آمریکا جمعه مدعی شده بود آنکارا و بغداد درباره نقش ترکیه در شهر موصل به توافقی اولیه دست یافته‌اند. وی نقش ترکیه در نبرد علیه داعش در سوریه و عراق را تایید کرده بود. این خبر پس از سفر کارتر به آنکارا و ملاقات با رجب طیب اردوغان رئیس‌جمهور، بن‌علی یلدریم نخست‌وزیر و فکری ایشک وزیر دفاع ترکیه اعلام شد. این در حالی است که حیدر العبادی، نخست‌وزیر عراق روز شنبه در افتتاحیه نهمین اجلاس شورایعالی مجمع جهانی بیداری اسلامی گفت: ترکیه نیروهای خود را برای جنگ علیه داعش اعزام نکرده، بلکه این اقدام به هدف توسعه نفوذ است. وی افزود: ترکیه بدون دعوت، ما را با اعزام نیرو‌هایش تهدید می‌کند، درحالی که قبلا کمک به ما برای مقابله با داعش را نپذیرفته بود. العبادی تأکید کرد: ترکیه با اعطای سلاح مناسب و درخواست شده مخالفت کرد؛ این کشور در حال نبرد علیه داعش نیست، بلکه در حال نبرد برای توسعه دایره نفوذ خود است.
پایان عملیات کرکوک
در حالی که شورای استانداری کرکوک از پایان عملیات در کرکوک خبر داد، پیشمرگ‌ها با پیشروی‌هایی در این استان تمام گروگان‌ها را آزاد کردند. نخست وزیر عراق نیز به منظور تحت تعقیب قرار دادن باقیمانده‌های داعش نیروهای بیشتری به این استان اعزام کرده است. شورای استانداری کرکوک اعلام کرد، عملیات امنیتی که صبح جمعه در پی حمله افراد مسلح داعش به تعدادی ساختمان امنیتی و خدماتی صورت گرفت با کشته شدن تمام افراد مسلح و آزادی گروگان‌ها خاتمه یافت. ریبوار طالبانی، رئیس شورای استان کرکوک آمار نهایی کشته‌های این عملیات را ۴۶ تن اعلام کرد که در میان آنها نیروهای امنیتی کرد (آسایش) و کارمندان نیروگاه برق الدبس بودند، در حالی که ۱۳۳ تن نیز در این عملیات زخمی شدند.

انتخاب باب دیلن به عنوان برنده نوبل ادبیات 2016 آنقدر عجیب بود که بعد از اعلام این خبر از سوی آکادمی، موجی از اظهارنظرهای متفاوت را در پی داشت. برخی رسانه‌ها با تمسخر این انتخاب آکادمی نوبل را بشدت مورد انتقاد قرار دادند اما آکادمی که گویا منتظر شنیدن این انتقادات نیز بود، از انتخاب عجیب خود دفاع کرد. به گزارش «وطن‌امروز»، این روزها و در حالی که آکادمی نوبل هنوز با موج انتقادات و اعتراضات روبه‌رو است، باب دیلن به تماس‌های آکادمی پاسخی نمی‌دهد تا جایی که عضو آکادمی نوبل با «متکبرانه و زشت» خواندن رفتار باب دیلن نسبت به این رویکرد وی در قبال نوبل انتقاد کرده است. برخی رفتار باب دیلن را به «تحقیر بی‌سابقه نوبل» تعبیر کرده‌اند.  دیلن از زمانی که نامش به عنوان برنده نوبل ادبیات از سوی آکادمی اعلام شده، در این‌باره هیچ اظهارنظری نداشته و سکوت کرده است. دیلن در حالی که در روز اعلام نامش به عنوان برنده نوبل ادبیات در لاس‌وگاس کنسرت داشت، بدون اشاره به این اتفاق برنامه خود را به پایان رساند. برخی رسانه‌ها اعلام کرده‌اند باب دیلن عنوان برنده جایزه نوبل ادبیات را از سایت خود حذف کرده است. به دلیل این مواجهه باب دیلن و پاسخ ندادن به تماس‌های آکادمی نوبل یک عضو این آکادمی از رفتار «متکبرانه و زشت» وی انتقاد کرده است. پر واتسبرگ، نویسنده سوئدی به تلویزیون دولتی سوئد گفته است: رفتار دیلن زشت است.  در حالی که برندگان جایزه نوبل دهم دسامبر باید در مراسم ضیافت پادشاه سوئد حضور یابند و برای حاضران سخنرانی کنند، دیلن پاسخی درباره حضور و شرکت در این مراسم به مسؤولان نوبل نداده است.  انتخاب باب دیلن به عنوان برنده نوبل ادبیات 2016 که موجی از انتقادات را در پی داشت، از همان لحظه اعلام از سوی آکادمی نوبل حاشیه‌هایی را به همراه داشت به طوری که دبیر دائمی آکادمی سوئدی نوبل در مراسم انتخاب «باب دیلن» ترانه‌سرای معروف آمریکایی به عنوان برنده نوبل ادبیات 2016 به صراحت گفت: «امیدواریم آکادمی برای این انتخاب مورد انتقاد قرار نگیرد». کمیته نوبل برای نخستین‌بار جایزه خود رابه یک ترانه‌سرا اختصاص داده است و با عنوان «بیان شاعرانه نو» تلاش کرده به انتخاب یک چهره موسیقی برای نوبل ادبیات پاسخ دهد. «دیلن» در 5 دهه اخیر در موسیقی آمریکا به‌عنوان پدیده مطرح بوده است.
«باب دیلن» از دید بسیاری، تأثیرگذارترین چهره در تاریخ موسیقی آمریکا بوده است. برخی ترانه‌های او توسط بسیاری از خوانندگان مشهور دوباره‌خوانی شده که از جمله آنها می‌توان به اجرای «از فراز برج دیدبانی» توسط «جیمی هندریکس» اشاره کرد.

محمد  زعیم‌زاده: ۱- پروسه‌ انتخابات ایالات متحده‌ آمریکا به مبتذل‌ترین شکل ممکن پیش می‌رود. امروز مردم آمریکا مخیر به انتخاب بین «طراح پروژه تشکیل داعش و تروریست‌های مدرن» از جریان دموکرات و «یک مولتی‌میلیاردر مستهجن» جمهوری‌خواه هستند. البته برای جریان لیبرال- دموکراسی که پیش‌تر پدیده‌هایی چون «سارکوزی» و «برلوسکونی» در فرانسه و ایتالیا را هم بر اریکه‌ قدرت دیده است، تماشای مدیریت کاخ سفید توسط هر یک از این دو خیلی عجیب نخواهد بود. «هیلاری کلینتون» امروز نماد حاکمیت آمریکاست و ترامپ نماد جامعه‌ آمریکایی تحت تربیت این حاکمیت! ترامپ انتقادات جدی‌ای به نحوه‌ مدیریت هیات حاکمه‌ آمریکا دارد که بخشی از آن حتی به همقطاران جمهوری‌خواه خودش بازمی‌گردد، در حالی که بزرگ‌ترین انتقاد هیلاری به ترامپ موضوع فسادهای جنسی اوست. هیلاری در حالی در این حوزه به «ترامپ» انتقاد می‌کند که در زمان حاکمیت دموکرات‌ها و بویژه همسرش در کاخ سفید از این نوع اتفاقات داخل اتاق رئیس‌جمهور رخ داده است! و به قول ترامپ «من صرفا حرفش را زده‌ام ولی بیل کلینتون این کار‌ها را انجام داده است».
۲-«ممکن است نتیجه‌ انتخابات را نپذیرم؛ درباره صحت نتیجه بعد از انتخابات حرف می‌زنم.» این شاید مهم‌ترین اظهارنظر ترامپ در مناظره سوم با رقیب دموکرات خود باشد. او قبل‌تر هم از احتمال تقلب در انتخابات گفته بود؛ موضعی که واکنش جدی اوباما را در پی داشت و رئیس‌جمهور آمریکا در اظهاراتی قاطع طرح «شائبه‌ تقلب در انتخابات» را تضعیف‌کننده‌ حاکمیت ملی در آمریکا خواند و شدیدا به ترامپ حمله کرد. اما جناب اوباما درحالی سال ۸۸ در انتخابات ریاست‌جمهوری ایران تمام امکانات مثلث زر و زور و تزویر آمریکایی اعم از رسانه‌ و پول و حتی مشاوره‌های امنیتی- نظامی را برای سران فتنه و به اصطلاح معترضان انتخابات قانونی ایران به کار گرفت که در تمام نظرسنجی‌های پیشاانتخاباتی و در صندوق رای فاصله‌ نفر اول و دوم حداقل ۲۵ درصد بود.
اوبامایی که اعتراض ترامپ را برنمی‌تابد و در دفاع از حاکمیت ملی آمریکا پشت میکروفن آمد، سال 88 شورش خیابانی را دفاع از آزادی و در مسیر دموکراسی‌خواهی می‌دانست و تمام‌قد حامی آشوب‌های خیابانی بود! اما این نکته هم حائز اهمیت است که اوباما در حالی امروز ترامپ را به تضعیف حاکمیت ملی آمریکا متهم می‌کند که ستاد ترامپ از 3 ماه قبل از انتخابات کمیته‌ صیانت از آرا تشکیل نداده است، فاصله‌اش در هیچ‌یک از نظرسنجی‌ها بیش از ۵ درصد نیست و احتمالا در صورت شکست در انتخابات هیچ‌کدام از اعضای ستادش به هواداران نخواهند گفت اگر دونالد رأی نیاورد «بریزید توی خیابونا!» بعید است خود ترامپ هم پیش از آنکه هنوز صندوق‌های رأی باز نشده جلوی دوربین‌ها بگوید «اینجانب با نسبت آرای بسیار بالا پیروز انتخاباتم». فکر نمی‌کنم بعد از انتخابات هم همسر ترامپ مثلا با پرس‌تی‌وی مصاحبه کند و بگوید دونالد داماد فلان ایالت است و اینها داماد خود را رها نمی‌کنند تا به هیلاری رای دهند(!) درست است که ترامپ احتمالا بسیار عاقل‌تر از اصلاح‌طلبان با انتخابات برخورد خواهد کرد ولی حاکمیت آمریکا در حد همین یک جمله هم بازی با امنیت ملی کشور را قبول نمی‌کند!
۳- تلاش برای القای تقلب در انتخابات تنها شباهت تجدیدنظرطلبان داخلی با دونالد ترامپ نیست، کلینتون رسما دونالد را فردی می‌داند که هرگاه حزبش انتخاباتی را برده آن انتخابات را واقعی خوانده و هرگاه شکست خورده شروع به جرزنی کرده است و این رفتار جناب میلیاردر بی‌شباهت با برخی نمونه‌های وطنی نیست. کسانی که حتی در انتخابات ۸۴ که دولت اصلاحات مسؤول برگزاری آن بود گفتند «اگر فرمانداران دولت دقت می‌کردند شکست نمی‌خوردیم»، کسانی که خواستار ابطال انتخابات ۸۸ هم بودند اما انتخابات سال ۹۲ را که همان دولت برگزار کرد و گزینه‌ مطلوب‌شان پیروز انتخابات شد سالم‌ترین و دموکراتیک‌ترین انتخابات‌ها خواندند.
4- هیلاری کلینتون و دونالد ترامپ به‌رغم تمام اختلافاتی که در مواضع مختلف در نمایش انتخاباتی آمریکا با هم دارند درباره مساله‌ جریان مقاومت و نقش آن در تحولات غرب آسیا کاملا هم‌نظرند. مساله‌ای که امروز کابوس جناح‌ها و گروه‌های مختلف سیاسی آمریکا در مسائل منطقه‌ غرب آسیاست، همان سرداران قلم، علم و حرم جبهه‌ مقاومت هستند که حقد و کینه‌ هر دو کاندیدای انتخاباتی آمریکا و حاکمیت این کشور از اثربخشی آنها در به نتیجه نرسیدن نقشه‌های آمریکایی وصف‌ناشدنی است. همان سردارانی که امروز ناجوانمردانه در داخل هم نواخته می‌شوند.