گروه اقتصادی: بازار سرمایه کشور در پی رکود اقتصادی مدت‌هاست ثبات آنچنانی ندارد و سهامداران و فعالان آن در شرایط نامساعدی قرار گرفته‌اند.  بورس تهران دیروز در حالی شاهد تکاپوی معامله‌گران در گروه خودرویی‌ها با جذاب شدن قیمت تکنیکالی بود که بازگشایی نماد معاملاتی بانک ملت پس از حدود ۵ ماه توقف، بازار را شوکه کرد. به گزارش «وطن امروز» بانک ملت بعد از بحران مدیریت خود مانند اکثر بانک‌های بزرگ دچار مشکل و نماد آن از 5 ماه پیش در بورس بسته شد. البته بسته‌شدن نماد بانک ملت به علت اصرار بانک مرکزی برای رعایت مقررات جدید حسابرسی بود اما مدتی پیش با افشای صورت‌های مالی بانک ملت مشخص شد سهامداران این بانک 3600 میلیارد تومان زیان کرده‌اند. بدین ترتیب سیه‌روزی‌های بانک ملت بعد از بحران مدیریت این بانک ادامه یافت. مدیرعامل سابق این بانک در تابستان گذشته به علت تخلفات عدیده بازداشت شد و هنوز هم در بازداشت به سر می‌برد. علاوه بر اخراج این مدیرعامل نجومی از سوی دولت، بنا به گفته مسؤولان قضایی در پرونده رستگار، مدیرعامل سابق بانک ملت، اعطای وام‌های کلان بدون وثیقه که در جریان آن 2 زن تحت تعقیب قضایی و فراری هستند وجود دارد. مدیریت رستگار نتیجه‌ای جز زیان  برای بانک ملت نداشته و حالا نحسی بانک ملت، ملت را فرا گرفته و کل بورس را تحت تاثیر خود قرار داده است. بنا به این گزارش، همزمان با انتشار گزارش شفاف‌سازی سازمان بورس نماد معاملاتی بانک ملت پس از حدود ۵ ماه توقف به قیمت پایانی هر سهم ۱۲۰ تومان بازگشایی شد و شاخص بازار سهام بیش از 1000 واحد فرو ریخت. نماد معاملاتی بانک ملت آخرین بار قبل از توقف نماد معاملاتی به قیمت پایانی 241 تومان خرید و فروش شده بود که با قیمت بازگشایی دیروز نزدیک به 50 درصد با کاهش قیمت در تابلوی معاملات مواجه شده بود. همزمان با بازگشایی این نماد معاملاتی شاخص کل بورس با سقوط بیش از هزار واحدی مواجه شد. به گزارش فارس، شاخص کل قیمت و بازده نقدی بورس تهران در پایان معاملات دیروز سه‌شنبه 5 بهمن ماه 95 با کاهش 1014واحدی روی رقم 78 هزار و 249 واحد متوقف شد. شاخص کل هم‌وزن اما با افزایش 31 واحدی به عدد 15 هزار و 588 واحد رسید. همچنین شاخص سهام آزاد شناور با کاهش 1372 واحدی عدد 85 هزار و 653 واحد را به نمایش گذاشت. شاخص بازار اول نیز در حالی با کاهش 1074 واحدی به عدد 55 هزار و 454 واحد رسید که شاخص بازار دوم با کاهش 167 واحدی به رقم 167 هزار و 14 واحد دست یافت. دیروز همچنین شاخص کل فرابورس (آیفکس) با کاهش 2 واحدی عدد 837 واحد را به نمایش گذاشت. براساس این گزارش دیروز معاملات سهم در نماد معاملاتی 3 شرکت بانک ملت با 864 واحد، صنایع پتروشیمی خلیج فارس با 54 واحد و گسترش نفت و گاز پارسیان با 49 واحد کاهش، بالاترین تأثیر منفی را بر محاسبه کاهش بورس به نام خود ثبت کردند. در مقابل، دیروز معاملات سهام در نماد معاملاتی 3 شرکت سایپا با 20 واحد، ایران‌خودرو با 14 واحد و فولاد آلیاژی ایران با 9 واحد افزایش، بیشترین تأثیر مثبت را بر محاسبه این نماگر به دوش کشیدند. بنا به  این گزارش، ارزش کل معاملات دیروز بورس تهران به بیش از 179 میلیارد تومان بالغ شد که ناشی از دست به دست شدن یک میلیارد و 175 میلیون سهم و اوراق مالی قابل معامله طی 57 هزار و 319 نوبت داد و ستد بود. بر اساس این گزارش، دیروز بورس تهران در حالی با معاملات کد به کد و درون‌گروهی حقوقی‌ها و حامیان سنتی خود تلاش کرد تا تکیه ‌گاهی محکم برای نماگرهای مختلف خود دست و پا کند که بازگشایی نماد معاملاتی بانک ملت با کاهش 50 درصدی قیمت تابلو نسبت به آخرین روز معاملاتی در روز توقف، شاهد سقوط بیش از هزار واحدی شاخص کل بورس بود. با این همه بازارگردانی سهام و وجود تقاضا برای جمع‌آوری این سهم باعث شد تا فشار چندانی در طرف فروش نمایان نشود. هر چند که به نظر می‌رسد با بازگشایی نماد معاملاتی بانک‌های تجارت و صادرات در هفته آینده نیز باید منتظر ریزش عمیق‌تر شاخص کل بورس بود. در این بین آنچه که معامله‌گران بازار سهام را دچار یأس و ناامیدی در تالار شیشه‌ای کرده تثبیت سکون و عدم دستیابی به سود مورد انتظار در صورت‌های مالی اغلب شرکت‌ها همزمان با انتشار گزارش‌های عملکردی 9 ماهه است. وضعیتی که نشان می‌دهد با تعمیق رکود در فضای کسب و کار و در عین حال انتظار برای کاهش نرخ ارز در روزهای پایانی سال چندان برای سهامداری در بورس تهران جذاب نیست. هرچند که نوسان‌گیری در تالار شیشه‌ای همچنان در برخی تک‌سهم‌ها و شرکت‌های کوچک رونق دارد. بر این اساس انتظار می‌رود دیگر نمادهای بسته شده نیز با همین میزان ریزش مواجه شوند.
افت شاخص‌ها درپی افت سهام بانک ملت
حسین صبوری، کارشناس بازار سرمایه گفت: نباید از یاد برد که بسیاری از شرکت‌های سرمایه‌گذاری حداقل ۲۰ درصد ارزش روز سبد سرمایه‌گذاری‌هایشان متعلق به صنعت بانکداری است و این ریزش‌ها می‌تواند تاثیرات قابل توجهی بر کاهش ارزش سبد سرمایه‌گذاری‌های این شرکت‌ها و نیز سودآوری آنها داشته باشد. شنیده‌ها حاکی از اختصاص رقمی در حدود ۲ هزار میلیارد تومان برای حمایت از نماد بانکی‌ها در سطوح مدنظر است. بر این اساس وضعیت خرید و فروش‌ها در دقایق ابتدایی بازگشایی دیروز این نماد حکایت از عرضه سنگین حقوقی‌ها و خرید حمایتی در قبال کد حقوقی و همچنین استقبال بیشتر حقیقی‌ها به دلیل انتظار حمایت از این سهم در کف قیمتی ۱۲۰ تومان دارد. در همین حال شنیده‌ها از بازگشایی 2 سهم تجارت و صادرات در هفته آینده حکایت دارد. همچنین گفته می‌شود قیمت حمایتی برای بانک صادرات در محدوده  ۶۵ تومان و برای بانک تجارت ۷۵ تومان  در نظر گرفته شده است.

علی‌اکبر عباسی: برخی وقایع به‌گونه‌ای هستند که حتی اگر کسانی به دنبال به فراموشی سپردن آنها باشند، باز هم فراموش نمی‌شوند و همواره در اذهان جامعه باقی می‌مانند و برای همیشه در تاریخ ثبت می‌شوند. فتنه سال 88 و جنایت تاریخی‌ای که عده‌ای جاه‌طلب در حق مردم ایران روا داشتند و البته از طرفی بصیرت و موقع‌شناسی مثال‌‍‌زدنی و حماسه‌آفرینی مردم، از جمله‌ رخدادهایی است که از اذهان جامعه پاک نخواهد شد و حالا دیگر در تاریخ ایران ثبت شده است.
در طول سال‌های اخیر، افرادی که  به هر نحوی دست‌شان به جنایت سال 88 آلوده بوده و در آن برهه حساس به مردم ظلم کردند و رأی آنها را نادیده گرفتند، حالا به هر دری می‌زنند تا حوادث مربوط به فتنه به فراموشی سپرده شود و آنها حتی نارضایتی‌شان از بیان و یادآوری اغتشاشات سال 88 را هم گستاخانه بروز می‌دهند! مکرر شنیده‌ایم که می‌گویند: «اینقدر نگویید فتنه»، «داستان فتنه چه زمانی قرار است تمام شود»، «نباید در گذشته بمانیم» و مواردی از این دست که با هدف به فراموشی سپرده شدن فتنه از سوی اهالی آن بیان می‌شود. اینکه چرا کسانی از بیان فتنه و یادآوری آنچه سال 88 در حق مردم روا داشتند، تا این میزان واهمه دارند، موضوع این سطور نیست و تبیین آن فرصتی دیگر را می‌طلبد.
اما نکته قابل توجه این است که ماهیت حوادث سال 88 و ظلم بزرگی که در حق مردم صورت گرفت به‌گونه‌ای است که به راحتی فراموش شدنی نیست و زنده ماندن آن فراتر از نوشتن و گفتن و بازخوانی آن در رسانه‌ها است. به عنوان مثال حتی زمانی هم که رسانه‌های انقلابی نخواهند از جنایت‌های آن روزها بگویند، انگار خود اهالی فتنه کاری می‌کنند که خودبه‌خود ظلم‌هایشان در سال 88 یادآوری شود. آخرین نمونه‌ آن هم مربوط می‌شود به شکایت رئیس دولت اصلاحات از سردار نقدی!
چند روز قبل وکیل رئیس دولت اصلاحات از شکایت وی از سردار نقدی خبر داد. وی درباره موضوع این شکایت گفت:‌ «سردار نقدی چندی پیش در مصاحبه‌ای با روزنامه شرق ادعا می‌کند آقای خاتمی از پادشاه عربستان برای کارهای سیاسی خود پول گرفته است. قریب به 2 هفته پیش یک شکایت کیفری با عنوان نشر اکاذیب و تشویش اذهان عمومی علیه سردار نقدی در شعبه 4 بازپرسی دادسرای رسانه ثبت کردیم».
همچنین محسنی‌اژه‌ای، سخنگوی قوه‌قضائیه نیز از ثبت این شکایت خبر داد و گفت: «این شکایت ثبت شده و در دادسرا تحقیق می‌شود. هر فردی اگر تظلم‌خواهی کند، حتما در دادگستری ثبت می‌شود». اینکه محتوای این شکایت چیست و حق با چه کسی است، موضوع این وجیزه نیست و مساله اصلی مورد بحث هم این نیست. بلکه مساله مهم‌ و مبنایی این است که یکی از عوامل حوادث سال 88 و کسی که خود از سردمداران مقابله با رأی مردم و نادیده گرفتن علنی «قانون» بوده، حالا به همین «قانون» متوسل شده و برای شکایت از یکی از مسؤولان میانی کشور به «قانون»ی که خود او در سطحی بسیار بالاتر زمانی به آن لگد زده بود، پناه برده است! و جالب آنکه، روزنامه‌های زنجیره‌ای هم با افتخار این مساله را تیتر یک خود کرده و بر روی آن مانور می‌دهند!
هرچند قبل از این شکایت هم، رئیس دولت اصلاحات با شرکت در نخستین انتخابات بعد از فتنه، مهر بطلانی بر ادعاهای خود و همکارانش زد و هر چند کمتر از یک سال قبل و در جریان انتخابات مجلس شورای اسلامی و مجلس خبرگان، بار دیگر پوچی ادعاهایش را با صدای رسا «تکرار کرد»! اما ثبت شکایت وی از رئیس سابق سازمان بسیج مستضعفین، جلوه‌ای تازه از بطلان ادعاهای فتنه‌گران در سال 88 را به نمایش گذاشت.
اینکه نتیجه‌ این شکایت در آینده چه باشد، اهمیت زیادی ندارد، چرا که رئیس دولت اصلاحات به عنوان یکی از چهره‌های اصلی دخیل در فتنه با ثبت این شکایت، بزرگ‌ترین و معنادارترین محکومیت را برای خود ثبت کرد و علنی‌تر از هر زمانی پوچ بودن ادعاهای چند سال قبل خود را نمایان کرد. اگر زمانی او و دوستانش رأی «جمهور» را نادیده گرفتند و نظام را متهم کردند به اینکه قبل از برگزاری انتخابات، نتیجه آن را مشخص کرده بود، حالا وی شکایتی را در دادگاه ثبت کرده که قبل از برگزاری دادگاه نتیجه‌ آن مشخص است و آن هم عبارت است از: رسوایی و روسیاهی کسانی که زمانی با لگد پرت کردن به «قانون»، هزینه‌هایی خسارتبار را بر کشور تحمیل کردند. البته وی قبلا هم در جلسات غیررسمی به کذب بودن ادعاهای خود و رفقایش در سال 88 اذعان کرده و گفته بود در آن انتخابات تقلبی صورت نگرفته، لکن به نظر می‌رسد بیان این حقیقت در پیشگاه عمومی مردم، شجاعت و شهامتی می‌خواهد که امثال او از آن محروم هستند.
جالب اینکه جناب‌شان همین چند روز قبل نیز در سخنانی کم‌سابقه گفته: «امیدوارم آشتی نسبی که از اثرات درگذشت آیت‌الله هاشمی شکل گرفته با محوریت مقام معظم رهبری تداوم داشته باشد، امیدوارم بزرگان کشور بویژه مقام معظم رهبری ما را وارد عرصه جدیدی از زندگی برای خدمت به مردم و اعتلای کشور کنند؛ نباید در گذشته بمانیم و آقای هاشمی هم همین را می‌خواست».

 

مرتضی قاسمی: دونالد ترامپ که انتخابش به عنوان رئیس‌جمهور آمریکا پیام خاصی را برای جامعه آمریکایی به همراه داشت، با برگزاری مراسم تحلیفش به طور رسمی رئیس‌جمهور ایالات متحده شد و دوران اوباما هم بالاخره به پایان رسید. اوباما در زمان حکومتش سخت‌ترین تحریم‌ها را علیه ملت ایران اعمال کرد و حتی برای خصومت علیه ایرانیان روزهای پایانی مسؤولیتش را هم از دست نداد و لگد آخر را هم در آخرین روز کاری‌اش در کاخ سفید با تمدید «فرمان اجرایی برقراری وضعیت اضطراری ملی درباره ایران» زد.
 افزون بر این، ایجاد داعش و حمایت از اقدامات تروریستی در منطقه غرب آسیا از جمله اقدامات برجسته‌ دیگر دوران اوباما بود. یکی از مأموریت‌های اصلی که دولت اوباما برای خود تعیین کرده بود، ساقط کردن سوریه و دولت این کشور بود به طوری که اوباما و همپیمانانش برای ساقط کردن رئیس‌جمهور سوریه هزینه‌های فراوانی کردند. آنها البته 6 سال قبل که تروریست‌ها را به جان مردم سوریه انداخته بودند، با قاطعیت می‌گفتند بشار اسد بیشتر از چندماه دیگر دوام نخواهد آورد اما آنچه در واقعیت رخ داد این بود که اوباما رفت در حالی که اسد همچنان هست!
 هیلاری کلینتون، وزیر خارجه دولت اول اوباما در کتاب خود با عنوان «گزینه‌های دشوار» پیرامون ایجاد داعش در منطقه توسط آمریکا آورده است: «ما وارد جنگ عراق،‌ لیبی و سوریه شدیم و همه چیز بر وفق مراد و بسیار خوب بود اما ناگهان انقلاب مصر در 30 ژوئن رخ داد و همه چیز ظرف 72 ساعت تغییر کرد. من به 112 کشور جهان سفر کرده بودم و با برخی دوستان این توافق حاصل شد تا به محض اعلام تأسیس داعش این گروه به رسمیت شناخته شود اما ناگهان همه چیز فروپاشید. توافق شده بود دولت اسلامی (داعش) در روز 5/7/2013 اعلام شود و ما منتظر اعلام تاسیس آن بودیم تا ما و اروپا هرچه سریع‌تر آن را به رسمیت بشناسیم». وی همچنین در جایی دیگر نیز به طور علنی از اقدامات دولت آمریکا برای ایجاد داعش در منطقه و حمایت از این گروهک تروریستی سخن گفته بود.
با این همه اما «مادر داعش» در مراسم تحلیف ترامپ درس معناداری به داعشی‌های داخلی داد و نشان داد او داعش و ترور و آشوب را فقط برای کشورهای دیگر می‌خواهد نه برای کشور خودش. وی که رقیب ترامپ در انتخابات بود و خیلی‌ها حتی تا همان شب قبل از انتخابات هم پیروزی او را قطعی دانسته بودند و در اکثر نظرسنجی‌ها او برنده انتخابات محسوب می‌شد اما باز هم در مقابل پیروزی ترامپ تعظیم و در مراسم تحلیف او شرکت کرد.
کلینتون در زمان ورود به مراسم تحلیف ترامپ، توئیت کرده بود: «من امروز اینجا هستم تا به دموکراسی ادای احترام کنم. هیچ‌وقت اعتقاد به کشورم و آینده‌اش را از دست نخواهم داد». وی با وجود آنکه در آرای عمومی حدود 2 میلیون رأی بیشتر از ترامپ کسب کرده بود، بازهم - به قول خودش- به دموکراسی احترام گذاشت. اما زمانی نه‌چندان دور و در جریان فتنه سال 88، رفقای او در ایران در واکنش به شکست در انتخابات، مسیر دیگری را پیشه کردند و به‌جای پذیرفتن قانون و تعظیم در برابر رأی مردم، انتقام از مردم را در دستور کار قرار دادند و به رأی آنها لگد زدند!
فتنه‌گران در انتخابات سال 88 وقتی با «نه» مردم روبه‌رو شدند با حمایت و تشویق همین خانم کلینتون، سعی کردند از مردم انتقام بگیرند و ضربات سهمگینی به کشور وارد کردند. 8 ماه مملکت را به آشوب کشیدند و تمام دشمنان قسم خورده مردم و انقلاب را متحد کردند تا عقده‌های چند ساله‌شان را علیه مردم ایران خالی کنند. همان‌ها بودند که برای بی‌نتیجه نماندن جنایت‌های‌شان در تهران، حتی تا واشنگتن هم رفتند و این بار درخواست تحریم ایران را از آمریکا گدایی کردند: «ما به تحریم‌های اقتصادی که فشار را بر ایران زیادتر می‌کند محتاجیم. ما می‌خواهیم اوباما بگوید که او پشتیبان دموکراسی است».
کلینتون هرچند مسؤول اصلی اعمال تحریم‌های به اصطلاح فلج‌کننده علیه ایرانیان بوده و او هرچند به مادر داعش معروف است اما ثابت کرد تحریم و داعش و فتنه و... را فقط برای دیگران می‌خواهد نه برای آمریکا.
ای کاش آنها که چندماه قبل ذوق‌زده از نظرسنجی‌های انتخابات آمریکا، پیش از موعد، پیروزی کلینتون را قطعی دانستند و آرزوی‌شان را تیتر یک روزنامه‌های‌شان کرده بودند، این را هم از معشوقه سیاسی‌شان می‌آموختند که «باید به دموکراسی احترام گذاشت». کاش داعشی‌های داخلی احترام به دموکراسی را هم از مادر داعش آموخته بودند‍!
 

گروه اقتصادی: رشد اقتصادی 4/7 درصدی که بتازگی از سوی دولت اعلام شده شگفتی همگان را در پی داشته به طوری که افکار عمومی این آمارها را با واقعیت مغایر می‌دانند. به گزارش «وطن‌امروز» یکی از تناقضات آماری حال حاضر افزایش رقم رشد اقتصادی در کنار افزایش بیکاری است. یکی از شاخص‌های رشد افزایش اشتغال است اما همین دولت که مدعی رشد اقتصادی است اعلام کرده نرخ بیکاری نیز افزایش پیدا کرده است و این بدان معناست که دولتی‌ها اعتقاد دارند رشد اقتصادی در کنار کاهش توان معیشتی مردم و کاهش فرصت شغلی به وجود آمده که پذیرفتن آن سخت است. حالا مشاور اقتصادی روحانی اعلام کرده رشد اقتصادی وجود دارد اما چون شکاف درآمدی هست مردم آن را حس نمی‌کنند!
رشد اقتصادی احساس نمی‌شود چون درآمد مردم پایین است
مشاور اقتصادی رئیس‌جمهوری نقطه شکست رشد اقتصادی در کشور را سال ۱۳۸۷ عنوان کرد و اوج آن را سال ۱۳۹۱ به دلیل تحریم‌های اقتصادی دانست و گفت: شکاف درآمدی یکی از مهم‌ترین عواملی است که رشد اقتصادی در کشور احساس نمی‌شود زیرا سطح درآمدها پایین است. به گزارش تسنیم، مسعود نیلی در ششمین همایش سیاست‌های پولی و چالش‌های بانکداری و تولید با تشریح وضعیت اقتصادی و نظام بانکی اظهار داشت: رشد اقتصادی موضوع جامعی بوده که دارای ابعاد مختلفی است؛ مهم‌ترین موضوعی که باید درباره رشد اقتصادی به آن توجه کنیم، تولید ناخالص داخلی سرانه است. وی با بیان اینکه تولید ناخالص داخلی سرانه به قیمت ثابت 1383 تا سال 1386 روند نسبتا خوبی را شروع کرده بود، گفت: از سال 1379 در اقتصاد کشور شاهد رشد درآمد سرانه 3/5 درصدی بودیم که برای سال‌ها آن را تجربه نکرده بودیم. مشاور اقتصادی رئیس‌جمهوری نقطه شکست رشد اقتصادی در کشور را سال 1387 عنوان کرد و اوج آن را سال 1391 به دلیل تحریم‌های اقتصادی دانست و یکی از دلایل مهم تحقق رشد اقتصادی 4/7 درصدی در سال جاری را افزایش تولید نفت ناشی از برداشته شدن تحریم‌ها اعلام کرد. نیلی افزود: یکی از موضوعاتی که باید به آن توجه کنیم این است که چه مسیری را باید دنبال کنیم تا به مسیر رشد اقتصادی قبل از سال 1387 بازگردیم؟ باید توجه داشت برای تحقق رشد اقتصادی اعلام‌شده در سند چشم‌انداز 20 سال در سال 1404 نیاز به رشد تولید ناخالص داخلی حدود
5/11 درصدی داریم که با توجه به شرایط کنونی اقتصاد امکان آن بسیار دشوار است. وی با بیان اینکه در صورتی که کشور بخواهد همان مسیر اعلام‌شده قبل از سال 1386 را دنبال کند، می‌تواند اشتغالزایی را افزایش دهد اما شکاف درآمدی در کشور باقی خواهد بود، ادامه داد: شکاف درآمدی یکی از مهم‌ترین عواملی است که رشد اقتصادی در کشور احساس نمی‌شود زیرا سطح درآمدها پایین است. نیلی ضمن اشاره به اینکه در صورتی که کشور بخواهد مسیر دنبال‌شده از سال 1387 به بعد را دنبال کند، رشد تولید ناخالص داخلی سرانه بین 2 تا 5/2 درصد خواهد بود، گفت: در سال‌های اخیر کشور شاهد 3 شوک بوده است؛ شوک وفور درآمدهای نفتی در دهه
80 که 7/4 برابر درآمدهای نفتی کشور در سال‌های گذشته بود، شوک تحریم‌های همه‌جانبه و شوک مجدد کاهش قیمت نفت که باعث شد تا 57 درصد درآمدهای نفتی کشور در سال 1394 نسبت به سال 1393 کاهش یابد. مشاور اقتصادی رئیس‌جمهور ادامه داد: در 5 سال دوم دهه 50 شاهد وفور درآمدهای نفتی با حدود 3/4 برابر شدن بودیم، سپس شاهد شوک سیاسی انقلاب اسلامی و جنگ تحمیلی 8 ساله بودیم و بعد از آن نیز در سال‌های 1365 تا 1367 درآمدهای نفتی 57 درصد کاهش یافت. نیلی با تأکید بر اینکه در برنامه سوم توسعه اصلاحات ساختاری در اقتصاد ایران رخ داد، گفت: از آنجایی که نوسان نفتی کم بود و حد متوسطی منابع ارزی حاصل از صادرات نفتی داشتیم، شاهد رشد 6/6 درصدی بدون نفت بودیم. بعد از آن وفور نفتی دهه 80 رشد 8/1 درصدی در تولید ناخالص به وجود آورد و پله پله رشد کشور کاهش پیدا کرد و این همان مساله‌ای است که سال 1387 به بعد در اقتصاد ما رخ داده و رشد اقتصاد ایران را پایین آورده است. مشاور اقتصادی رئیس‌جمهور، بودجه دولت را از جمله منشاهای افزایش نقدینگی عنوان کرد و افزود: باید با تمرکز بر نظام بانکی و تاکید بر برون‌گرایی پیش برویم زیرا اگر برون‌گرایی در اقتصاد کشور ایجاد نشود، افزایش تورم و نقدینگی را در پی خواهد داشت. وی ادامه داد: یکی از مؤلفه‌های مهم در برون‌گرایی آشتی سیاست و اقتصاد است زیرا این دوگانگی‌ها باعث ضربه زدن به اقتصاد و سیستم بانکی کشور خواهد بود. به گفته  مشاور اقتصادی رئیس‌جمهور اصلاح نظام بانکی و ساختار تامین مالی دولت از دیگر عوامل مهم و تاثیرگذار در برون‌گرایی است.
مردم اثر رشد اقتصادی را احساس نمی‌کنند
محبی‌نیا، نایب رئیس کمیسیون برنامه و بودجه مجلس شورای اسلامی گفت برای تاثیر افزایش نرخ رشد اقتصادی در زندگی مردم باید قدرت خرید آنها را افزایش داد. جهانبخش محبی‌نیا در گفت‌وگو با ایسنا، با اشاره به اعلام نرخ رشد 4/7 درصدی 6 ماه اول سال جاری از سوی بانک مرکزی اظهار کرد: رشد اقتصادی در واقع به مجموعه فعالیت‌های یک ساله در زمینه تولید کالا و خدمات بر می‌گردد و چه بسا این تولید گران تمام شود. وی افزود: تاثیر رشد اقتصادی در زندگی مردم در واقع به یکسری سیاست‌هایی برمی‌گردد که مساله توزیع درآمد را بین مردم عادلانه کند و اینکه درآمد ملی و درآمد سرانه متاثر از رشد اقتصادی باشد؛ البته این دو با یکدیگر پیوستگی دارد و چیز جدایی نیست اما اینکه بخواهیم احساس رضایت از زندگی را صرفا به رشد اقتصادی وابسته بدانیم گزاره درستی نیست. نماینده مردم میاندوآب در مجلس با بیان اینکه رشد اقتصادی 4/7 برای 6 ماه اول سال جاری قدری خوش‌بینانه است، خاطرنشان کرد: البته رشد اقتصادی ما مثبت است و من قبول دارم امسال با توجه به مباحث مربوط به نفت و ورود برخی درآمدهای حساب‌شده به بدنه اقتصاد، رشد اقتصادی را تجربه خواهیم کرد اما اینکه مردم اثر این رشد را احساس نمی‌کنند به سرانه توزیع درآمد بازمی‌گردد و اینکه درآمد خانوارها متاثر از افزایش ضریب جینی نیست و ما نتوانستیم تورم را بشکنیم اگرچه نرخ تورم را مهار کرده‌ایم. نایب‌رئیس کمیسیون برنامه و بودجه مجلس شورای اسلامی در پایان گفت: یکی از دلایل اساسی که باعث می‌شود رشد اقتصادی در زندگی مردم احساس نشود قدرت خرید مردم است که در سطح مناسبی قرار ندارد و باید آن را تحریک کنیم. ضمن اینکه باید سیاست‌های وام‌دهی، شکستن رکود و جان گرفتن تولید را دنبال کنیم.
 

اصلاح‌طلبان از خستگی حسن روحانی و احتمال کناره‌گیری وی از انتخابات ریاست‌جمهوری دوازدهم می‌گویند و به نظر می‌رسد این خستگی در هیات دولت نیز وجود دارد. دیروز محمدباقر نوبخت در نشست خبری خود با رسانه‌ها دلیل کناره‌گیری 2 وزیر از کابینه حسن روحانی را خستگی عنوان کرد. به گزارش فارس، محمدباقر نوبخت در پاسخ به این سوال که برخی از جمله آقایان طیب‌نیا و قاضی‌زاده‌هاشمی، وزرای اقتصاد و بهداشت گفته‌اند در دولت آینده نخواهند بود؛ آیا اختلافی بین وزراست؟ گفت: این سوال را از خودشان بپرسید که هستند یا خیر! شاید خسته شده باشند؛ صلاح کار خویش را وزرا می‌دانند. اینگونه سوالات را از خودشان بپرسید؛ دولت مشکل زیاد دارد اما ما همه را دعوت به همکاری می‌کنیم. سخنگوی دولت در این نشست به سوالاتی که طی چند روز گذشته درباره اقدامات حسین فریدون، برادر رئیس‌جمهور و ارتباط وی با بدهکاران کلان بانکی همچون شبدوست‌مالامیری و رسول دانیال‌زاده مطرح است نیز پاسخ داد. وی در پاسخ به این سوال که چندی پیش شاهد تذکر 46 نماینده مجلس به ریاست محترم جمهوری درباره مسائل مالی حسین فریدون دستیار ارشد ایشان بودیم و طی چند روز گذشته برخی نمایندگان جزئیاتی از ارتباط میان فریدون با برخی متهمان و بدهکاران کلان بانکی از جمله آقای دانیال‌زاده را در رسانه‌ها بیان کردند، همچنین سخنگوی قوه قضائیه از مشهود بودن ارتباط میان دانیال‌زاده با فریدون سخن به میان آورد. با توجه به جایگاه فریدون در دولت، موضع دولت درباره اتهامات آقای فریدون چیست و چه پاسخی درباره این اتهامات عنوان شده دارید؟ و اینکه آیا دولت هنوز می‌خواهد درباره این اتهامات سکوت کند؟ گفت: برای بسیاری از افرادی که در مظان اتهام قرار می‌گیرند حتی راجع به بابک زنجانی تا چندی پیش به عنوان «ب-ز» در رسانه‌ها منعکس می‌شد و الان اینجور صریح، اتهام وارد می‌شود. وی ادامه داد: صرف‌نظر از این موضوع که قابل بحث است، تردید نداشته باشید قوه قضائیه، قوه مستقلی است و با هر کسی که جرمی مرتکب شود و هر فسادی را بخواهد انجام دهد قوه قضائیه با استقلال با آن برخورد می‌کند و هیچ تردید نکنید. نیازی به زحمت هیچ فرد و نماینده محترمی نیست که نامه‌ای بنویسد و درخواست کند. سخنگوی دولت اضافه کرد: مطمئن باشید قوه قضائیه به همه این موارد رسیدگی می‌کند اما این قابل بحث است که به این شکل اتهام‌افکنی کنیم قبل از اینکه مواردی بخواهد در دادگاه به اثبات برسد، نمی‌دانم اگر نتیجه دادگاه در هر موردی برخلاف آن اتهاماتی باشد که در کوتاه‌مدت اثر سوء آن را روی افکار عمومی می‌گذارد اما بعد از اینکه قوه قضائیه به این نتیجه برسد که آن اتهامات درست نبود چه پاسخی به وجدان عمومی خواهیم داد، با این حال منتظر باشید قوه قضائیه با استقلال و قاطعیت به همه موارد رسیدگی کند.

مجتبی اصغری: «دموکراسی» به معنای حکومت مردم بر مردم، از مهم‌ترین ارزش‌های «آمریکایی» است که به قول خود آمریکایی‌ها برپاداری آن در جهان برعهده آنها قرار گرفته است! ایالات متحده با اتکا بر ساختار سیاسی خود، از دوران ابرقدرتی تاکنون که در سراشیبی افول قدرت با بحران ساختاری دست و پنجه نرم می‌کند، به حکومت‌های جوامع بسیاری با همین عنوان تاخته است. مهم‌ترین برچسبی که آمریکایی‌ها را در امر مهم دخالت در نظامات سیاسی، اقتصادی و اجتماعی سایر جوامع یاری می‌کرد، تمسک به ارزش‌هایی بود که از بعد پیروزی در جنگ دوم جهانی تحت عنوان «نظم نوین» با زور اسلحه و رد چکمه هم که شده به سایرین تحمیل شد. پس به قول ما ایرانی‌ها «دموکراسی» برای آمریکا اینقدر مهم است که برای حفظ آن مطابق تعاریف و اصول متغیر خود در قاره‌ها و کشورهای مختلف «خون» داده‌اند و «خون» ریخته‌اند!
  رؤیای نخ‌نمای آمریکایی!
دموکراسی چارچوبی است که بر مبنای انتخابات به فرد یا افرادی این اجازه را می‌دهد که ساختار «قدرت» را برپا کنند. پس اکنون که گروهی نسبتا قابل توجه از شهروندان ایالات متحده با تابلوهای مختلف پس از برگزاری انتخابات، به رئیس‌جمهور منتخب این کشور حمله می‌کنند، در حقیقت به «ساختار قدرت» و «ارزش‌های بنیادین» آمریکای متحد و صاحب قدرت حمله کرده‌اند، چرا که تضعیف ساختار قدرت برآمده از دموکراسی، در حقیقت خدشه وارد کردن به «حاکمیت» و به دنبال آن سایر ارزش‌ها از جمله «آزادی» و «امنیت» است.
«جین شارپ» تئوریسین و فیلسوف بزرگ آمریکایی که سال‌هاست برای برپایی دموکراسی مطابق استانداردهای چندگانه ایالات متحده در سایر کشورهای هدف، راهکارهای مبارزه نرم یا «خشونت پرهیز» به قول خودش و «یک مقدار خشن» به تعبیر ما را دیکته می‌کند، احتمالا امروز از آنچه آمریکا گرفتارش شده حسابی سردرگم است. تقریبا تمام آنچه وی در کتاب‌هایش درباره حرکت مردم برای ایجاد تغییر ساختار قدرت از «دیکتاتوری» به «دموکراسی» به رشته تحریر درآورد امروز در آمریکا روی پرده رفته است! با این تفاوت که همانطور که آمریکایی‌ها دموکراسی را طبق دیپلماسی چندگانه پردروغ خود تحلیل کرده و در هر کجا که حاکمان را نمی‌پسندیدند «ترور» می‌کردند، در آمریکای امروز نیز فرد برآمده از «انتخابات» هدف قرار گرفته است. به این ترتیب ساختار قدرت قوه مجریه آمریکا با سر باز زدن مردم از پذیرش قدرت ترامپ، مطابق با نسخه عالی جین شارپ، تضعیف شده و دست کم در اوقاتی آنارشیسم و بی‌نظمی جایگزین دموکراسی شده است.
  همه بازیگران صحنه
قیام علیه ترامپ رسما توسط این گروه‌ها حمایت می‌شود:
1- سمن‌های تحت مدیریت جورج سوروس
2- سلبریتی‌های هالیوودی که همچون موم همواره در دست مدیران برنامه دیپلماسی عمومی آمریکا بوده‌اند
3- جنبش‌های زنانه مشهور به «صورتی» و «نارنجی» دیوید راکفلر
4- سیاهان و رنگین‌پوستان و اقلیت‌های جنسی
5- مسلمانان ملتزم به «اسلام آمریکایی»
6- دستگاه پاپی تحت سلطه لیبرال ـ سرمایه‌داری همراه با آتئیست‌های بی‌خدا!
لیست آشنایی است، نه؟ آشناست چون در همه شورش‌هایی که از دهه‌های پایانی قرن بیستم تاکنون به نام «انقلاب‌های رنگی دموکراسی‌خواه» در جای جای جهان با مدیریت آمریکایی‌ها رخ داده از یک جزوه مشترک استفاده شده است! اما این‌بار یاغیان دموکراسی آمریکایی دست بانیان انقلاب‌های خشونت‌پرهیز جین شارپی را در خاک ایالات نه چندان متحده فشرده‌اند! در حقیقت تمام ابزارهایی که آمریکا در جای جای جهان برای ضربه زدن به حکومت‌های مردمی با تزریق پول و اعزام مدیران میانی و تغذیه و حمایت سیاسی از بیرون آفرید، اکنون در قیام علیه ترامپ مشارکت دارند. اما چرا آمریکا دچار چنین وضعیتی شده است؟
امتیازگیری از ترامپ؟
الف- احتمال دارد این لشکرکشی بزرگ، بزودی تحت تاثیر قوه عاقله آمریکا به پایان برسد، چرا که هدف از آن «امتیازگیری» از گزینه‌ای است که دوست دارد قواعد بازی قدرت را تغییر دهد و به آنچه خود تشخیص می‌دهد عمل کند! درگیری اصلی نیز ظاهرا در شورای روابط خارجی آمریکا شکل گرفته است. جایی که سوروس و راکفلر و سایر قدرت‌های اقتصادی و سیاسی، دهه‌ها تصمیم‌سازی پیرامون نوع روابط ایالات متحده را عهده‌دار بوده‌اند. کما اینکه اغلب انقلاب‌های مخملی و کودتاها (فارغ از موفقیت یا عدم موفقیت در فاز اجرایی) نیز در کشورهای مختلف جهان توسط سوروس و راکفلر زمانی به راه افتاد که فضا برای ایجاد تغییر در «سیاست خارجی» فراهم شده بود و منافع آمریکا در خاک کشور هدف به خطر افتاده بود. کافی است «ترامپ» بترسد و پیام انعطاف‌پذیری و فرمانبری کابینه را صادر کند. فشارها به سرعت پایان خواهد پذیرفت و دوره «آشتی ملی» با نمایش هالیوودی آغاز خواهد شد.
به‌روزرسانی دموکراسی؟
ب- گمانه‌ای دیگر حاکی از آن است که روی کار آمدن گزینه‌ای همچون «ترامپ» که بنا بر برخی اقوال صرفا برای ایجاد جذابیت و هیجان سیاسی در کنار مورد قدیمی و از مد رفته و تجربه شده‌ای همچون «هیلاری کلینتون» قرار داده شده بود، آسیب‌پذیری دموکراسی ممتاز آمریکایی را نمایان کرده است. به همین علت هیات حاکمه پشت صحنه تصمیم گرفته برای جلوگیری از چنین غافلگیری‌هایی در آینده، تغییری در قوانین انتخاباتی و برخی ضمائم متناظر بر چارچوب کنترل افکار عمومی ایجاد کند. اما برای ایجاد تغییر در دوره‌ای که مردم حقیقتا رای خوبی نثار ترامپ در انتخابات کرده‌اند، نیاز به ریزش بخشی از آرا و تغییر افکار عامه است. با این احتساب می‌توان چنین نتیجه گرفت که حمله به ساختار قدرت ترامپ با هدف «تضعیف» او نوعی تلاش برای نظم‌آفرینی از مسیر بی‌نظمی است. هیات حاکمه آمریکا رای به «ترامپ» را نماد رشد آنارشیسم و افول رویای آمریکایی می‌داند و بر همین اساس می‌کوشد از حجم بی‌نظمی با فشار بر کانون قدرت آن بکاهد تا این روند به تصمیم‌سازی‌های خطرناک‌تر همچون آنچه در ماجرای «بریگزیت» در انگلیس رخ داد، نینجامد.
کنترل آنارشیسم از درون؟
پ- احتمال دیگر مبتنی بر این واقعیت است که جامعه آمریکایی یکپارچگی و انسجام ملی خود را به دنبال برخی اختلافات عمیق و ادامه‌دار درونی از دست داده است. تبعیض نژادی روزافزون و جنبش بیداری سیاهان پس از آنکه به بروز درگیری رسمی در چند ایالت با حاکمیت منجر شد یا نارضایتی زنان از اختلاف و تبعیض که حتی بروز و ظهور مشهودی در مراسم اسکار سال قبل داشت و از همه مهم‌تر «اختلاف طبقاتی» ناشی از چند دهه برتری «یک درصدی‌های ثروتمند» بر 99 درصد جامعه که زیر فشار سیاست‌های سرمایه‌سالارانه هر روز فقیرتر می‌شوند، ساختار سیاسی آمریکای متحد را تضعیف کرده است. بروز یک نمایش اعتراض همه‌جانبه در برابر «فردی واحد» می‌تواند انرژی منفی ذخیره شده در طبقات و گروه‌های اجتماعی مختلف را در میانه بروز درگیری‌های کنترل شده، تخلیه کند. در حقیقت می‌توان چنین تصور کرد که سیستم آمریکا مفصل‌های خود را منعطف کرده تا هیجانات در مسیر معین و مشخص بروز و ظهور یابد. احتمال می‌رود در پایان فوران این آتشفشان آزمایشگاهی، تعاریف جدید از حقوق و مزایای شهروندی در آمریکا از مسیر قانونی در قالب بسته‌های حاکمیتی ارائه شود تا همه با رضایت نسبی از آزمایشگاه ارتقای دموکراسی آمریکایی خارج شوند و تاریخ دوام سیستم نیز در کشاکش عرضه مدل‌های جدید و به روز‌رسانی شده در مسیر افول قدرت، اندکی افزایش یابد.
پشت پرده هر چه باشد دست‌کم در دوره بروز و ظهور اختلافات داخلی، سیاست خارجی آمریکا تضعیف خواهد شد و این روند به نفع کشورهای مستقل همچون ایران است. چه ترامپ «گورباچف» آمریکا باشد و چه ابزاری برای ایجاد نظم و یکپارچگی جدید، در هر صورت بازی هر روز جذاب‌تر از دیروز می‌شود و به نظر می‌رسد در میانه این درگیری‌های درونی، زهر آمریکا کمتر در جام کشورهای مستقل نفوذ خواهد کرد.

گروه سیاسی: به نظر می‌رسد اصلاح‌طلبان گزینه دیگری در کنار حسن روحانی برای حضور در انتخابات ریاست‌جمهوری سال 96 خواهند داشت. حامیان دیروز حسن روحانی این روزها یا نمی‌خواهند یا نمی‌توانند به صراحت از آنچه در دل نسبت به حسن روحانی دارند، سخن بگویند و به همین دلیل سعی می‌کنند با طرح گزینه‌های دیگر، نگرانی‌های خود درباره وضعیت روحانی در افکار عمومی را رفع کنند. طرح بهانه‌هایی مانند «خستگی»، «فشار» و احتمال «ردصلاحیت» پوششی است که در فاصله چند ماه مانده به انتخابات اصلاح‌طلبان با آن سعی می‌کنند شرایط را برای کاندیداتوری گزینه یا گزینه‌های دیگری غیر از حسن روحانی در انتخابات ریاست‌جمهوری آتی فراهم کنند. به گزارش «وطن امروز» دیروز کلیدواژه «خستگی روحانی» را همان کسی به کار برد که در انتخابات سال 92 به عنوان چهره گفتمانی جریان اصلاح‌طلب حضور داشت و در نهایت به‌رغم میل باطنی‌اش، ناچار به کناره‌گیری از انتخابات شد. محمدرضا عارف در نشست خبری خود با رسانه‌ها در پاسخ به این سوال که آیا بحث عدم کاندیداتوری روحانی صحت دارد یا خیر،‌ گفت: ما قطعا یک کاندیدای واحد خواهیم داشت، شورای سیاستگذاری با یک کاندیدا در انتخابات شرکت می‌کند. نمی‌دانم اصلا بحث ردصلاحیت روحانی وجود داشته باشد، چرا که به هر حال رئیس‌جمهور کشور است و ویژگی‌هایی که داشته تغییری نکرده است. من نسبت به ردصلاحیت او نظر خاصی ندارم و بعید می‌دانم او ردصلاحیت شود، مگر اینکه او به هر دلیلی مانند خستگی یا گرفتاری تمایل نداشته باشد بیاید؛ اگر تمایل داشته باشد و بیاید مبنای ما بر کاندیدای واحد خواهد بود اما حتما کاندیدا خواهیم داشت. قاعدتا افرادی که تمایل دارند می‌آیند و ممکن است از جریان اصلاحات وارد شوند اما در نهایت ما فقط از یک کاندیدای واحد حمایت خواهیم کرد. عارف در حالی به واژه خستگی درباره حسن روحانی اشاره کرده که همواره یکی از انتقادات اصلی به حسن روحانی و دولت او، کهولت سن وزرا و تنبلی کابینه بوده است. اشاره عارف به خستگی روحانی می‌تواند یکی از اصلی‌ترین دلایل پایان همکاری جریان اصلاحات با روحانی پیش از انتخابات
سال آینده باشد.
در کنار اظهارات محمدرضا عارف به نظر می‌رسد در درون شورای سیاستگذاری اصلاح‌طلبان تدابیر ویژه‌ای برای انتخابات 96 بدون حسن روحانی طراحی شده است. این طراحی را محمدجواد حق‌شناس، عضو شورای سیاست‌گذاری اصلاح‌طلبان تا حدودی تشریح کرده است. او به جای استفاده از کلیدواژه «خستگی»، «رد صلاحیت» حسن روحانی را مطرح و بهانه کرده که نباید در انتخابات دست اصلاح‌طلبان خالی باشد و بر همین اساس از حضور یک کاندیدا در کنار حسن روحانی دفاع کرد. حق‌شناس درباره ایده معرفی یک کاندیدای اصلاح‌طلب در کنار روحانی برای انتخابات ریاست‌جمهوری سال 96 گفت: در این رابطه چند ایده در جریان اصلاحات وجود دارد؛ یک نظر بر این باور است که همان اجماع سال 92 با محوریت اصلاح‌طلبان و با کمک 3 جریان اعتدال و توسعه، بخشی از اصولگرایی که معتقد به رادیکالیسم نیستند مثل آقای ناطق‌نوری یا علی لاریجانی و علی مطهری و بخش خاکستری جامعه دور هم جمع شوند و امسال هم از همان شیوه
استفاده شود.
وی افزود: یک نگاه در جریان اصلاح‌طلب وجود دارد که همان فضا و همان ترکیب سال 92 که منتج به نتیجه و پیروزی‌بخش بوده علی‌‌القاعده باید حفظ شود و کمک شود تا بتوانیم با حمایت مجدد از روحانی فضای تداوم کار را برای او در دولت دوازدهم فراهم کنیم. عضو شورای سیاستگذاری اصلاح‌طلبان ادامه داد: نگاه دیگری که در جریان اصلاحات وجود دارد این است که ما نمی‌توانیم واقعیات موجود در فضای سیاسی کشور را نادیده بگیریم و باید همه پیش‌بینی‌های لازم را داشته باشیم. حق‌شناس با بیان اینکه جریان رقیب اصلاحات به عنوان یک گزینه جدی در حال تعقیب اصلاح‌طلبان است، تصریح کرد: سناریو‌های مختلفی برای انتخابات آینده پیش‌بینی می‌شود که ما نمی‌توانیم هیچ‌ یک از آنها را نادیده بگیریم حتی اگر احتمال آنها کم باشد، از جمله این سناریو‌ها می‌توان به احتمال انصراف روحانی از شرکت در انتخابات به دلیل فشارهای غیرمستقیمی که به او وارد می‌شود یا ردصلاحیت روحانی اشاره کرد. حق‌شناس در کنار طرح گزینه انصراف روحانی باز هم به موضوع «ردصلاحیت» اشاره کرد و گفت: با توجه به شناختی که از شورای نگهبان وجود دارد و سابقه‌ای که موجود است، امکان ردصلاحیت رئیس‌جمهوری دور از ذهن نیست، چرا که شورای نگهبان پیش از این سابقه ردصلاحیت و عدم احراز صلاحیت افرادی مثل مرحوم آیت‌الله هاشمی رفسنجانی، سیدحسن خمینی، رحیم مشایی که مورد حمایت رئیس‌جمهور وقت بود و موسوی بجنوردی را داشته است. عضو شورای سیاستگذاری اصلاح‌طلبان اظهار داشت: با توجه به این نکاتی که مطرح می‌شود، ایده‌ای وجود دارد مبنی بر اینکه دست اصلاحات در انتخابات سال آینده نباید خالی بماند و با این مبانی برخی اصلاح‌طلبان از حضور یک کاندیدا در کنار روحانی برای مواقع ضروری استقبال می‌کنند.
این اظهارات اصلاح‌طلبان و طرح بهانه‌هایی مثل خستگی، انصراف یا ردصلاحیت نشانه‌هایی مبنی بر تمایل آنها برای عبور از روحانی است. قطعا در صورت اجماع آنها روی کاندیداتوری واحد روحانی، حضور هر چهره دیگری از آنها در کنار روحانی در انتخابات ریاست‌جمهوری 96، تضعیف جایگاه روحانی تلقی می‌شود و از اعتبار و کاندیداتوری او خواهد کاست. با این حال اما اصلاح‌طلبان با طرح بهانه‌هایی ولو «ردصلاحیت» به دنبال زمینه‌سازی برای کاندیداتوری یک گزینه مطلوب در کنار حسن روحانی هستند. شاید مهم‌ترین دلیل آنها برای این کار همان گفته حق‌شناس باشد که گفته بود: «نمی‌توان واقعیت‌های جامعه را نادیده گرفت».
 

نوبخت: شاید  وزرا خسته شده‌اند
اصلاح‌طلبان از خستگی حسن روحانی و احتمال کناره‌گیری وی از انتخابات ریاست‌جمهوری دوازدهم می‌گویند و به نظر می‌رسد این خستگی در هیات دولت نیز وجود دارد. دیروز محمدباقر نوبخت در نشست خبری خود با رسانه‌ها دلیل کناره‌گیری 2 وزیر از کابینه حسن روحانی را خستگی عنوان کرد. به گزارش فارس، محمدباقر نوبخت در پاسخ به این سوال که برخی از جمله آقایان طیب‌نیا و قاضی‌زاده‌هاشمی، وزرای اقتصاد و بهداشت گفته‌اند در دولت آینده نخواهند بود؛ آیا اختلافی بین وزراست؟ گفت: این سوال را از خودشان بپرسید که هستند یا خیر! شاید خسته شده باشند؛ صلاح کار خویش را وزرا می‌دانند. اینگونه سوالات را از خودشان بپرسید؛ دولت مشکل زیاد دارد اما ما همه را دعوت به همکاری می‌کنیم. سخنگوی دولت در این نشست به سوالاتی که طی چند روز گذشته درباره اقدامات حسین فریدون، برادر رئیس‌جمهور و ارتباط وی با بدهکاران کلان بانکی همچون شبدوست‌مالامیری و رسول دانیال‌زاده مطرح است نیز پاسخ داد. وی در پاسخ به این سوال که چندی پیش شاهد تذکر 46 نماینده مجلس به ریاست محترم جمهوری درباره مسائل مالی حسین فریدون دستیار ارشد ایشان بودیم و طی چند روز گذشته برخی نمایندگان جزئیاتی از ارتباط میان فریدون با برخی متهمان و بدهکاران کلان بانکی از جمله آقای دانیال‌زاده را در رسانه‌ها بیان کردند، همچنین سخنگوی قوه قضائیه از مشهود بودن ارتباط میان دانیال‌زاده با فریدون سخن به میان آورد. با توجه به جایگاه فریدون در دولت، موضع دولت درباره اتهامات آقای فریدون چیست و چه پاسخی درباره این اتهامات عنوان شده دارید؟ و اینکه آیا دولت هنوز می‌خواهد درباره این اتهامات سکوت کند؟ گفت: برای بسیاری از افرادی که در مظان اتهام قرار می‌گیرند حتی راجع به بابک زنجانی تا چندی پیش به عنوان «ب-ز» در رسانه‌ها منعکس می‌شد و الان اینجور صریح، اتهام وارد می‌شود. وی ادامه داد: صرف‌نظر از این موضوع که قابل بحث است، تردید نداشته باشید قوه قضائیه، قوه مستقلی است و با هر کسی که جرمی مرتکب شود و هر فسادی را بخواهد انجام دهد قوه قضائیه با استقلال با آن برخورد می‌کند و هیچ تردید نکنید. نیازی به زحمت هیچ فرد و نماینده محترمی نیست که نامه‌ای بنویسد و درخواست کند. سخنگوی دولت اضافه کرد: مطمئن باشید قوه قضائیه به همه این موارد رسیدگی می‌کند اما این قابل بحث است که به این شکل اتهام‌افکنی کنیم قبل از اینکه مواردی بخواهد در دادگاه به اثبات برسد، نمی‌دانم اگر نتیجه دادگاه در هر موردی برخلاف آن اتهاماتی باشد که در کوتاه‌مدت اثر سوء آن را روی افکار عمومی می‌گذارد اما بعد از اینکه قوه قضائیه به این نتیجه برسد که آن اتهامات درست نبود چه پاسخی به وجدان عمومی خواهیم داد، با این حال منتظر باشید قوه قضائیه با استقلال و قاطعیت به همه موارد رسیدگی کند.

مذاکرات 2 روزه صلح سوریه که از روز دوشنبه در پایتخت قزاقستان آغاز شد، عصر روز گذشته با انتشار بیانیه‌ای به کار خود پایان داد. به گزارش «وطن‌امروز»، در این بیانیه که طرفین سوری حاضر به امضای آن نشدند، ایران، ترکیه و روسیه به عنوان ناظران بر حفظ تمامیت ارضی سوریه، آتش‌بس، مبارزه با داعش و النصره و تداوم مذاکرات برای یافتن راه‌حل سیاسی تاکید کرده اند. در این دور از مذاکرات هرچند مخالفان سوری تهدید به ترک مذاکرات در صورت عدم تامین خواسته‌های‌شان کرده بودند اما با انتشار بیانیه پایانی و مخالفت آنها با مفاد آن، آنان بیانیه پایانی را پذیرفتند البته در بیانیه مذاکرات آستانه بر تداوم مذاکرات سیاسی بویژه مذاکرات ژنو که قرار است
20 بهمن برگزار شود نیز تاکید شده است. براساس این گزارش، بیانیه پایانی مذاکرات آستانه را غیرت عبدالرحمانف، وزیر خارجه قزاقستان به نمایندگی از 3 کشور ایران، ترکیه، روسیه قرائت و بر حمایت کشورش از این بیانیه تاکید کرد. به گزارش ایسنا، به نقل از اسکای‌نیوز عربی، غیرت عبدالرحمانف، وزیر خارجه قزاقستان ضمن اعلام حمایت از این مذاکرات که با طرح روسیه برگزار شد، اعلام کرد تمام طرف‌ها بر حمایت از تمامیت ارضی سوریه تاکید کردند. وی با تاکید بر ادامه مبارزه با تروریسم ادامه داد: در این نشست تصمیم گرفته شد سازوکاری سه‌جانبه برای پیگیری و رصد سیستم آتش‌بس و شناسایی نقض‌ها ایجاد شود. این بیانیه که با حضور نمایندگان ایران، ترکیه، روسیه و استفان دی‌میستورا قرائت شد به معنای تاکید طرف‌های مذکور بر توافق به دست آمده است و مخالفان یا دولت سوریه هنوز به طور رسمی به آن پاسخی نداده‌اند اگرچه با توجه به حضور ایران و روسیه به عنوان کشورهای نزدیک به دمشق و نیز ترکیه به عنوان حامی مخالفان می‌شود گفت آنها نیز دست‌کم مجبور به پذیرش این نتایج شده‌اند. غیرت عبدالرحمانف گفت: براساس این بیانیه قرار شد مذاکرات سوریه بر پایه قطعنامه‌های بین‌المللی هرچه سریع‌تر آغاز شود، همچنین بر مشارکت گروه‌های مسلح در مذاکرات ژنو تاکید شده است. وی افزود: در بیانیه آستانه بر مکانیزمی سه‌جانبه برای نظارت بر آتش‌بس سوریه و کمک‌رسانی به غیرنظامیان در تمام خاک این کشور تاکید شد و امضاکنندگان بیانیه بر همکاری همه طرف‌ها برای دسترسی به نقاط جنگ‌زده این کشور تاکید کردند. در این بیانیه بر حفظ تمامیت ارضی سوریه براساس قطعنامه‌های سازمان ملل و نیز ادامه مذاکرات سیاسی میان مخالفان و دولت سوریه بر مبنای قطعنامه ۲۳۳۶ شورای امنیت تاکید و هرگونه حل‌وفصل نظامی بحران سوریه منسوخ اعلام شده و آمده است: درگیری‌ها در سوریه باید براساس قطعنامه ۲۲۵۴ سازمان ملل و مصوبه‌های حاصل از نشست‌های کشورهای حامی سوریه، پایان یابد و راه برای امدادرسانی به مردم جنگ‌زده این کشور بر پایه قطعنامه ۲۱۶۵ هموار شود. در این قطعنامه همچنین به ادامه مذاکرات سیاسی برای دستیابی به مکانیزمی جهت انتقال قدرت براساس قطعنامه‌های ۲۳۱۸ و ۲۲۵۴ شورای امنیت اشاره شده است که می‌تواند به درگیری‌های سوریه پایان دهد. همچنین بر سر آتش‌بس در تمام خاک سوریه و ایجاد یک هیات ناظر برای نظارت بر اجرای صحیح آتش‌بس نیز توافق شده است. آتش‌بس در سوریه شامل مناطق تحت کنترل گروه‌های تروریستی شناخته‌شده یعنی داعش و النصره نخواهد شد. در این بیانیه همچنین بر ازسرگیری مذاکرات سیاسی سوریه در ژنو تحت نظر سازمان ملل در هشتم فوریه ۲۰۱۷ (۲۰ بهمن) تاکید شده است.
دیدار معارضان با وزیر خارجه روسیه
معارضان مسلح سوری پس از اجلاس آستانه با وزیر خارجه روسیه دیدار می‌کنند. جهاد مقدسی، عضو هیات گروه‌های مسلح سوری که در مذاکرات آستانه شرکت کرده‌اند، در مصاحبه با اسپوتنیک در حاشیه نشست آستانه گفت مخالفان دعوتنامه‌ای را برای دیدار با وزیر خارجه روسیه در مسکو در ۲۷ ژانویه (8 بهمن) دریافت کرده‌اند. وی افزود: این دعوتنامه را گروه‌های ریاض، مسکو و قاهره تحویل گرفته‌اند. مقدسی که نماینده گروه قاهره است، با اظهار خرسندی از دعوت روسیه تاکید کرد آماده است در این دیدار حضور یابد. این مسؤول مخالف گفت دیدار در مسکو با وزیر خارجه روسیه جلسه‌ای برای رایزنی خواهد بود و هدف از این دیدار طرح دیدگاه مخالفان پیرامون بهترین راه برای موفقیت‌آمیز بودن دور آتی مذاکرات در ژنو است.

سریال فضاحت‌های برجام همچنان ادامه دارد. از ماجرای طرح گلایه‌های باندی محمدجواد ظریف در شورای روابط خارجی آمریکا و درد دل او با هاله اسفندیاری تا دستگیری افراد متهم به جاسوسی در تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای و اینک فاش شدن رفت‌وآمدهای مشکوک یکی از نزدیکان حسن روحانی به کاخ سفید در دوران مذاکرات هسته‌ای دولت روحانی و 1+5! به گزارش
«وطن امروز»، مورد جدید رسوایی این بار نیز به نام حسین موسویان، دیپلمات مساله‌دار نزدیک به حسن روحانی است. موسویان، سخنگوی تیم مذاکره‌کننده حسن روحانی در دولت اصلاحات و یکی از نزدیکان حسن روحانی، پس از شکست آن دور از مذاکرات مدتی را بازداشت بود و وزیر وقت اطلاعات نیز جاسوسی او را قطعی می‌دانست. او در نهایت به انفصال از خدمات دولتی محکوم و از ایران خارج شد؛ به آمریکا رفت و اکنون در دانشگاه پرینستون فعالیت می‌کند. با این حال اما با ریاست‌جمهوری روحانی، در دوران جدید مذاکرات هسته‌ای او نقش جدیدی در مذاکرات ایفا کرد. چندی پیش رسانه‌های آمریکایی فاش کردند موسسه آمریکایی پلاشرز یک بودجه 70 هزار دلاری در اختیار موسویان قرار داد که این اقدام بخشی از پروژه «اتاق پژواک»  باراک اوباما برای انجام توافق هسته‌ای با ایران بوده است. اتاق پژواک در کاخ سفید برای جذب حامیان توافق هسته‌ای با ایران و تبلیغ این توافق توسط آنها راه‌اندازی شد. به عبارتی یک طراحی عملیات روانی در کاخ سفید بود. اختصاص بودجه 70 هزاردلاری به حسین موسویان نیز در همین راستا صورت گرفت. اما حالا برخی رسانه‌های آمریکایی با انتشار گزارشاتی فاش کردند ارتباط حسین موسویان با مقامات دولت اوباما بویژه در موضوع توافق هسته‌ای و برجام بسیار فراتر از اختصاص بودجه برای سخنرانی یا انتشار کتاب و مقاله بوده است و او نقش ویژه‌ای در این‌باره داشته است.  پایگاه واشنگتن‌ فری‌بیکن فاش کرد حسین موسویان طی این مدت 3 بار میهمان کاخ سفید بوده است. به گزارش فارس به نقل از این پایگاه آمریکایی، طبق فهرست افراد بازدیدکننده از کاخ سفید، حسین موسویان، عضو سابق تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای ایران و «تریتا پارسی» نویسنده و تحلیلگر سیاسی ایرانی-آمریکایی و بنیانگذار و رئیس فعلی شورای ملی ایرانیان آمریکا (نایاک) در مجموع بیش از 30 مرتبه در مقاطع کلیدی دیپلماسی دولت سابق آمریکا با مقامات ارشد دولت باراک اوباما، رئیس‌جمهور سابق آمریکا در کاخ سفید دیدار داشته‌اند. پایگاه واشنگتن‌‌فری‌بیکن در این‌باره گزارش کرد، موسویان دست‌کم 3 مرتبه میهمان کاخ سفید بوده و این در حالی است که تریتا پارسی حدود 33 مرتبه با مقامات دولت اوباما دیدار داشته است. منابع آشنا با ماهیت این نشست‌ها به واشنگتن‌‌فری‌بیکن اعلام کردند پارسی و موسویان به کاخ سفید در ساخت پیام‌هایی درباره ایران و یکسری نکات مهم برای بحث و گفت‌وگو کمک کردند که در نهایت به توافق هسته‌ای با ایران منجر شد. این پایگاه اینترنتی ادامه داد این تلاش‌ها بخشی از توافق بزرگ‌تر «اتاق پژواک» به رهبری مقامات دولت اوباما بود. به گزارش «وطن‌امروز» این بخش از گزارش واشنگتن‌فری‌بیکن صراحتا می‌گوید حضور موسویان در کاخ سفید در قالب پروژه اتاق پژواک بوده است. پروژه‌ای که محور آن اخذ مشورت‌ها و ایجاد حمایت‌ها درباره توافق هسته‌ای با ایران بوده است. بر همین اساس این رسانه آمریکایی پیش‌بینی می‌کند ماهیت اظهارات موسویان در کاخ سفید مربوط به مذاکرات هسته‌ای با ایران بوده باشد. براساس این گزارش، موسویان با «رابرت مالی» یکی از مقامات شورای امنیت ملی کاخ سفید که به رئیس‌جمهور سابق آمریکا درباره خاورمیانه و گروه تروریستی داعش توصیه‌هایی کرده بود، دیدار کرد. یکی از تحلیلگران مسائل ایران که به طور مداوم با کنگره آمریکا در این زمینه همکاری دارد، درباره موسویان اینگونه گفت: «موسویان در دهه 1990 به‌عنوان سفیر ایران در آلمان فعالیت می‌کرد... وی سپس به آمریکا آمد و ده‌ها هزار دلار از صندوق پلاشرز که بودجه اتاق پژواک بن رودز را تأمین می‌کرد، دریافت کرد». پارسی نیز نشست‌های دوجانبه‌ای با «بن رودز» مشاور اوباما در کاخ سفید، مالی و «کالین کال» مشاور امنیت ملی «جو بایدن» معاون اوباما داشت. برخی منابع نیز اعلام کردند پارسی همچنین با مدیر شورای امنیت ملی کاخ سفید در امور ایران، مدیر ارشد این شورا و مقامات مشارکت عمومی دیدار و گفت‌وگو کرده است. پارسی درباره دیدار با مقامات کاخ سفید گفت از یک رابطه محکم با کاخ سفید بهره‌مند شدند که این رابطه به تضمین این مساله کمک کرد که برنامه هسته‌ای ایران در نهایت به تولید بمب اتم یا جنگ با ایران منجر نشد.
به دولت آمریکا چه گفته است؟
در جریان مذاکرات هسته‌ای بارها درباره رفتار بی‌قاعده و مشکوک در اطراف مذاکرات مطالبی منتشر شد و همواره این نگرانی وجود داشت که به جای پیگیری منافع ملی و مطالبات مردم از مذاکرات، بده‌بستان‌های حزبی و توافق‌های سیاسی در اولویت قرار نگیرد. پس از افشای رسوایی ظریف در شورای روابط خارجی آمریکا و طرح نگرانی او درباره آینده جریان سیاسی متبوع او در صورت شکست مذاکرات هسته‌ای، ماجرای دستگیری دری‌اصفهانی یکی دیگر از اعضای تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای که در حوزه تضمین‌های بانکی طرف مقابل به تیم هسته‌ای مشورت می‌داد، حاشیه‌ساز شد. نمایندگان مجلس بارها اظهار کردند اتهام دری‌اصفهانی جاسوسی است. حالا ماجرای مذاکرات پنهان حسین موسویان با دولت آمریکا و حضور او در کاخ سفید نیز فاش شده است. حسین موسویان در کاخ سفید چه می‌کرده است؟ او به طرف آمریکایی چه گفته است؟ فرد نزدیک به حسن روحانی، در کاخ سفید چه مشورت‌هایی درباره توافق هسته‌ای به نزدیکان اوباما داده است؟ او چه چیزهایی به آن سوی میز مذاکرات هسته‌ای رسانده است؟ آیا همین حضور او در کاخ سفید به تنهایی یک رسوایی به شمار نمی‌رود؟ مشورت به دشمن؟

گروه فرهنگ و هنر: بحث نقد، منتقدان و ژورنالیسم سینمایی در ایران همواره با چالش‌های فراوانی روبه‌رو بوده است، چالشی که هر ساله در حال شدت گرفتن نیز هست. جنجالی مدام هم بر سر مباحث قدیمی اعم از فرم، محتوا و ماهیت نقد و هم بر سر مباحث به‌روزتر؛ از تصمیمات مدیریتی تا جریان‌های سینمایی و منابع مالی آثار و لابی منتقد و فیلمساز، به گونه‌ای که در تمام این سال‌ها و بویژه در سال‌های اخیر شاهد جبهه‌بندی‌های مختلفی میان منتقدان هستیم. در روزهای باقیمانده تا آغاز سی‌وپنجمین جشنواره فیلم فجر و در شرایطی که از فضای نقد فیلم و نشست‌های نقادی به شکلی که در گذشته مرسوم بود، خبری نیست، با 3 تن از منتقدان سینمایی درباره این چالش‌ها به گفت‌وگو نشستیم. «محمدتقی فهیم»، «محسن یزدی» و «امیر ابیلی» از منتقدان سینما و اعضای «مجمع نویسندگان و منتقدان سینمای انقلاب» در آستانه جشنواره فیلم فجر، میهمانان میزگرد «وطن‌امروز» با موضوع بررسی نقد و چالش‌های نقادی در سینما بودند. متن این گفت‌وگو را در زیر می‌خوانید.
***
 اگر بخواهیم نگاهی به گذشته نقادی در جشنواره و غیر از آن داشته باشیم، به نظر می‌رسد شرایط بشدت با گذشته تغییر کرده است، نظر شما چیست؟
فهیم: فضای نقادی در جشنواره را می‌توان به 2 بخش تقسیم کرد؛ یکی بحث انتقادی در خود جشنواره و در جلسات نقد و بررسی فیلم‌ها و دیگری در فضای رسانه‌ای خارج از فضای جشنواره. در سال‌های قبل بویژه در دهه 70 وجه هنری فیلم اولویت بیشتری داشت و نقد نیز جدی‌تر بود. از سوی دیگر در این دوره ما دچار تکثر منتقد نشده بودیم و جمعیت منتقدان زیاد نبود و یکسری مجلات معدودی به موضوع سینما می‌پرداختند، به همین جهت نقد بیشتر متمرکز بر جلسات نقد و بررسی خود جشنواره بود و این جلسات به‌صورت حرفه‌ای برگزار می‌شد. همه‌ افرادی که امروز برای خودشان صاحب‌نام هستند در آن برهه دور هم می‌نشستند و نقد جدی سینما می‌کردند.
ابیلی: البته به نظرم در آن دوره بیشتر نقد و بررسی فیلم‌ها به شکل دورهمی مطرح بود و فقط اهالی سینما را درگیر خود می‌کرد تا اینکه فضای رسانه‌ای خاصی با تعداد مخاطب بالا پیرامون فجر وجود داشته باشد.
فهیم: بله! چون در آن دوره شاهد تکثر رسانه‌ها و خبرگزاری‌ها نبودیم و وجه هنری سینما بیش از امروز مدنظر بود اما هر مقدار که وجه تفریحی و تجاری سینما برجسته شد مخاطب نیز اهمیت پیدا کرد، زیرا دیگر فیلم بدون مخاطب معنایی نداشت. از ایجا به بعد چالشی بین منتقد و فیلمساز نیز به‌وجود آمد، زیرا هنگامی که در جشنواره زیرآب فیلمی می‌خورد، دیگر به فیلمساز پروژه نمی‌دادند.
 روی فروش هم تاثیر داشت؟
ابیلی: به نظرم در دهه 70 و ابتدای دهه هشتاد چون اساسا جو رسانه‌ای امروز در ایام جشنواره برای فیلم‌ها شکل نمی‌گرفت و فضا آنقدر داغ نبود طبعا نمی‌توان گفت نقدها روی فروش تاثیر داشتند زیرا منتقدان در جمع نخبگان خود حضور داشتند و با جامعه ارتباطی نداشتند اما حتما نظر منتقدان روی مدیران و تصمیم‌گیران سینما تاثیرگذار بود.
فهیم: مخاطب اساسا بحث دیگری هست، هنوز هم منتقدان روی مخاطب تاثیر چندانی ندارند و نمی‌توانیم تاثیر نقد در ایران را مثل سینمای آمریکا یا حتی اروپا بدانیم.
ابیلی: البته الان هم وقتی که 2 فیلمساز جوان داشته باشیم، کار اول یکی از آنها فروش بالایی داشته باشد و دیگری نظر مثبت منتقدان را جلب کند، در آینده به نفر دوم کارهای بیشتری پیشنهاد داده می‌شود و امکان ادامه فعالیت برای او مهیاتر است.
فهیم: الان همه‌چیز در رسانه رخ می‌دهد، وقتی نقد مثبت برای فیلم نوشته شود، بازتاب آن در رسانه به وفور مشاهده می‌شود، فلذا مدیران بدون اینکه فیلم‌ها را دیده باشند به نقدها توجه می‌کنند. برای همین هم هست که منتقدان به فیلمسازان جوان توصیه می‌کنند فیلم گیشه‌ای نسازند و نخستین فیلم آنها منتقدپسند باشد.
ابیلی: من از آقای فهیم سوالی دارم. در سال‌های اخیر بسیاری از منتقدان و روزنامه‌نگاران فیلم‌های بسیاری را پیش از آغاز جشنواره می‌بینند و آثار مطلوب‌شان را هم انتخاب می‌کنند. بنابراین ایام جشنواره صرفا زمان تقابل رسانه‌ای گروه‌ها، طیف‌ها و چهره‌هاست چون جو رسانه‌ای بر جوایز جشنواره نیز بسیار تاثیرگذار است. به نظر من البته این لزوما مساله منفی نیست. ولی آیا دهه در 60 و 70 هم این وضعیت و این تقابل جدی وجود داشت؟
فهیم: نه! کمتر از 10 سال است که به دلیل قطبی‌شدن جشنواره چنین فضایی ایجاد شده است و برخی سینماگران هم پیش از جشنواره با برخی منتقدان لابی‌ می‌کنند.
 این جو رسانه‌ای سال‌های اخیر و گسترش منتقدان و رسانه‌ها که درباره آن بحث شد تاثیری در میزان استقبال مخاطب دارد یا وضعیت مشابه دهه 70 است؟
ابیلی: به نظرم افزایش رسانه‌های اینترنتی، کانال‌های تلگرامی و شبکه‌های اجتماعی، نقد فیلم بویژه در جشنواره را بسیار پراهمیت کرده است به طوری که چند نقد از منتقدان و رسانه‌های شناخته شده بر یک فیلم با بازنشر در فضای مجازی می‌تواند بر طول صف تماشاگران آن فیلم در جشنواره تاثیر مستقیم بگذارد. سالن یک فیلم‌اولی عمدتا در روزهای اول خالی از جمعیت است اما هنگامی که در برج میلاد اکران شود و با نگاه مثبت منتقدان همراه باشد در سینماهای مردمی به سانس‌های فوق‌العاده نیز می‌رسد. پارسال «ابد و یک روز» و «ایستاده در غبار» از جمله همین فیلم‌ها بودند.
یزدی: من معتقدم اساسا قسمتی از رشد مخاطب سینما در سال‌های اخیر بویژه امسال به این نکته بازمی‌گردد که سینما به‌طور جدی و پرحجم وارد رسانه شده است. بحث‌های مختلف سینمایی که در محافل مختلف صورت می‌گیرد به خاطر حضور سینما در رسانه است. رسانه باعث شده تا سینما برای مخاطب تبدیل به مساله شود. اگر چه بسیاری از مدیران دلایل مختلفی را برای رشد سینما در دوره‌ خود بیان می‌کنند اما به نظر من رشد سینما در سال‌های اخیر مدیون رسانه و پرداختن آن به سینماست. سینما در حال حاضر یکی از موضوعات اصلی رسانه‌های ما، اعم از نشریات مکتوب، فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی است و خود این در جلب توجه مردم به سینما نقشی اساسی دارد.
فهیم: به نظرم این حرف درستی است که فروش سینما مدیون رسانه‌ها نیز هست. در سینمای جهان نیز فیلم‌ها با حواشی زرد مورد توجه قرار می‌گیرند تا به فروش برسند و به آنها اهمیت داده شود. اگرچه اینجا بحث‌های جدی در نقد سینما هم مطرح شده است اما مسؤولان باید فکری در پیشبرد سینما داشته باشند. به نظرم این استقبال دائمی نیست و باید برای سینما برنامه‌ریزی درست و کارشناسانه‌ای کرد. البته که در این برنامه‌ریزی باید رسانه‌های سینمایی نیز مورد توجه قرار گیرند.
 بازگردیم به فجر، این شکل قطب‌بندی رسانه‌ای از چه زمانی شروع شد؟
فهیم: به نظرم زمینه‌های شکل‌گیری این اتفاق از دوم خرداد 76 بود اما اوج آن با فیلم‌های ده‌نمکی شروع شد. فیلم‌های ده‌نمکی توانست بعد از یک دهه مخاطب میلیونی را به سینما بکشاند و در نقطه‌ مقابل نیز چنین فضایی برای یک فیلم دیگر ایجاد شده بود. بنابراین این تقابل به صورت عیان نشان داده شد. بعد از دوم خرداد زمانی که رسانه‌ها و روزنامه‌های هم‌جهت با دولت شکل گرفتند، فضا دوقطبی و چپ و راست شد و همین قطب‌سازی به سینما نیز کشیده شد. من دقیقا یادم هست در آن دوران، هنگام تماشای «آژانس شیشه‌ای» در سینما فلسطین ما 8-7 نفر بیشتر نبودیم درحالی که در مقابل 80-70 خبرنگار و منتقد اصلاح‌طلب حضور داشتند. نکته جالب این بود که ما فیلم را از هر نظر اصولی تشخیص دادیم اما روشنفکران فیلم را برخلاف جامعه مدنی می‌دانستند و بشدت با آن مخالف بودند. ما همانجا تصمیم گرفتیم انجمنی با دوستان همفکر خودمان تاسیس کنیم و در حمایت از آژانس بیانیه دهیم. اما فردای آن روز به‌رغم نظر منتقدان، رسانه‌های اصلاح‌طلب آژانس را تحویل گرفته بودند. گویا مدیران‌شان ندیده تشخیص داده بودند که از فیلم تعریف کنند. البته آن گروه ما هم تشکیل نشد و تداوم نداشت.
ابیلی: البته این تقابل گفتمانی از ابتدای انقلاب وجود داشته و مثلا خط جریانی که ما آن را با آوینی می‌شناسیم در نقطه مقابل جریان روشنفکری و رسانه اصلی آن یعنی مجله فیلم قرار داشت. این تقابل هم در فیلم‌های مورد حمایت سینمای جهان و هم در فیلمسازان و فیلم‌های مورد حمایت یا مورد نقد ایرانی کاملا قابل مشاهده است. اما با این‌ همه به نظرم تقابل سال‌های اخیر کاملا بی‌سابقه است و مهم‌ترین علت این اتفاق وزن گرفتن و رشد ژورنالیست‌های فرهنگی و منتقدان سینمایی جبهه انقلاب در سال‌های اخیر است. آقای فهیم هم گفتند که در دوران دوم خرداد منتقدان جبهه انقلاب آنقدر در اقلیت بودند که جو جشنواره یکسره در دست روشنفکران بود و جبهه انقلاب حتی در حد حمایت همه‌جانبه از یک فیلم ظهور و بروز نداشت اما حالا در بسیاری از بحث‌های رسانه‌ای به بهانه آثار، تصمیمات مدیریتی یا جریان‌های سینمایی این جبهه انقلاب است که دست برتر را دارد. همین قدرت گرفتن هم تقابل 2 جریان را در سال‌های اخیر به اوج خود رسانده است.
 خب! ورود نیروهای جوان جبهه انقلاب در حوزه نقد از چه زمانی و چگونه آغاز شد؟
یزدی: بعد از دوم خرداد بود که حزب‌اللهی‌ها به چاره‌اندیشی افتادند. در آن دوران من خبرنگار مجلس بودم. ایام مجلس ششم. آن موقع مثلا خبرنگار کیهان و رسالت در یک‌سو بودند و لشکری از طیف مقابل در سوی دیگر. بنابراین اصلا قطب‌بندی اصولگرا- اصلاح‌طلب یا انقلابی- روشنفکر در این رویارویی معنا پیدا نمی‌کرد. تازه این وضعیت حوزه سیاسی بود، در حوزه فرهنگی که تقریبا نیروی خاصی از  جبهه انقلاب نداشتیم. طیف روبه‌رو عقبه روشنفکری بسیار قوی داشت و همواره گعده‌ها و تربیت نیروی آنها برقرار بود اما ما در این‌سو تقریبا هیچ چیزی نداشتیم و به تدریج برخی افراد خالصانه وارد میدان شدند و سعی در تغییر این موازنه داشتند. اینکه می‌گویم خالصانه از این جهت است که چون کار فرهنگی زودبازده نیست، خیلی‌ها میل ورود به آن را نداشتند. دکتر شاه‌حسینی صحبت خوبی دارند، ایشان می‌گفتند ما 30 سال است که داریم کار اورژانسی می‌کنیم، من دیگر کار اورژانسی نمی‌کنم. می‌ایستم یکجا و برای 10 سال بعد تلاش می‌کنم. اینکه نیروهای حزب‌اللهی به این نتیجه رسیدند که از کار اورژانسی فاصله بگیرند خودش زمان بسیاری برد و واقعا انسان‌های فداکاری ایستادند و این کار را ادامه دادند، زیرا تربیت نیرو نام و نان ندارد و فقط زحمت دارد. ما به تدریج داریم محصول آن زحمات را می‌بینیم. رسانه‌های حزب‌اللهی بویژه در حوزه سینما و ادبیات و سپس کتاب رشد زیادی داشتند و حرف‌های‌شان شنیده می‌شود و تاثیرگذار است.
ابیلی: در این روند که دوستان از دوم خرداد روایت کردند، به نظرم یک نقطه عطف اصلی نیز سال 88 است... .
یزدی: بله! قطعا سال 88 هم در این بین نقش اساسی داشت. ظهور و بروز جریان فرهنگی انقلاب به‌طور عام که ژورنالیست‌های فرهنگی نیز بخشی از آن به حساب می‌آیند اساسا قابل قیاس با سال‌های پیش از آن نیست و از 88 نسل جوان جبهه انقلاب به یکباره به صحنه آمدند و تبدیل به یک جریان شدند.
ابیلی: آقای یزدی از عقبه‌ جریان روشنفکری و از تربیت نیرو توسط آنها با ایجاد پاتوق‌های فرهنگی و گعده‌ها صحبت کردند. من اینجا یک نقد و گلایه به آقای فهیم و هم‌نسلان ایشان دارم. جریان مقابل همواره گعده‌ها، پاتوق‌ها و جلسات نمایش فیلم‌شان را به‌طور مرتب و مدام دنبال کرده است و نسل‌های‌شان هم پی‌درپی تربیت ‌شده‌اند. اما شما چرا به فکر تربیت نیرو و جایگزینی نسل جدید نبودید؟ نسل ما 3-2 نسل با آقای فهیم فاصله دارد و این وسط یک شکافی احساس می‌شود که پر نشده اما روشنفکران پی‌درپی نسل خود را بازتولید کردند. آیا شما اصلا به فکر بازتولید و تربیت نیرو بودید؟
فهیم: واقعیتش را بخواهم بگویم؛ نه! ما خودمان را در مرحله‌ای نمی‌دیدیم که بخواهیم به تربیت نیرو فکر کنیم و از سوی دیگر درگیر کارهای روتین و روزمره بودیم. به‌طور مثال شخص بنده باید کار خبری می‌کردم و هفته‌ای 2 صفحه سینمایی درمی‌آوردم و کارهای حاشیه‌ای زیادی داشتم و در کل وظیفه‌ خودمان را تربیت نیرو نمی‌دانستیم اما همواره این انتظار را از بعضی دستگاه‌ها داشتیم و مدام  به آنها می‌گفتیم که ما به اندازه کافی نیروی انقلابی در زمینه نقد نداریم. بسیاری از منتقدان روشنفکر نقد را به عنوان تفریحی در اوقات فراغت و منبعی برای شهرت انتخاب می‌کردند و درآمد خودشان را از منبع دیگری به‌دست می‌آوردند. افرادی مثل ما اما در رده‌های پایین خبرنگاری بودیم و به‌خاطر موقعیت رسانه‌مان مطرح شدیم. فلذا قیاس این دو جبهه کار درستی نیست. آنها سازوکار مخصوص به خود را در تربیت نیرو دارند اما این روند در جبهه انقلاب متفاوت است. به نظر من تربیت نیرو در این جبهه برعهده نهادها و رسانه‌های انقلابی است. البته یکی از مسائل مهم در این زمینه نیز عدم اهمیت دادن به فردیت در رسانه‌های انقلاب است. من نخستین نفری بودم که پس از ممانعت‌های فراوان در کیهان توانستم عکس خودم را به عنوان نویسنده مطلب درج کنم. اگر ما به این فردیت اهمیت ندهیم و با آن مقابله کنیم نتایج خوبی را مشاهده نخواهیم کرد. ما نیز در همین ساختار بودیم و به همین علت خیلی امکان بروز و ظهور نداشتیم. ما بارها می‌گفتیم چرا مثلا مجله فیلم نمایش ماهانه داشته باشد، سفارت روسیه داشته باشد، فرانسه داشته باشد اما بچه‌های حزب‌اللهی نمایش ماهانه‌ فیلم و نقد و بررسی آن را نداشته باشند؟ هنوز هم همین را می‌گوییم و هنوز هم همین جلسات بین حزب‌اللهی‌ها به صورت مداوم و جدی وجود ندارد. برگزاری یک محفل سینمایی ادامه‌دار بیش از هزینه یک تله‌فیلم خرج ندارد اما تاثیرات آن می‌تواند به مراتب از ساختن یک تله‌فیلم بیشتر باشد. تجربه پاتوق هم یکی از تجربیات موفق در جهان و ایران بوده ولی ما هنوز یک پاتوق جدی برای بحث و تبادل نظر بین رفقای هم‌طیف و هم‌فکر نداریم. پاتوقی که در آن هم کتاب‌خوانی رایج باشد، هم بحث و تبادل‌نظر شود و هم در آن کار خبری انجام دهیم. عمده‌ پاتوق‌هایی که ما برای این اهداف ترسیم کردیم کاربرد تجاری پیدا کردند و از هدف اولیه خودشان خارج شده‌اند. ما باید به فکر یک محفل جدی برای گعده و تجمیع باشیم. تشکل‌ها هم نتوانستند به این وظیفه‌ خودشان عمل کنند. اگر بتوانیم یک چنین محفلی را برای دغدغه‌مندان فرهنگی در جبهه حزب‌الله ایجاد کنیم آن وقت می‌توان به بسیاری از امور دیگر نیز جامه عمل پوشاند.
ابیلی: یک بحث مهم در میان بحث‌های آقای فهیم اشاره به نقش سفارتخانه‌ها در ایجاد محافل و پاتوق برای روشنفکران است. ما در سال‌های اخیر در حال پیگیری مداوم بحث «سینمای سفارتی» و نقش سرمایه‌های خارجی در ساخته شدن آثار جشنواره‌ای داخلی هستیم اما ظاهرا حضور جدی سفارتخانه‌ها در عقبه و پشتوانه روشنفکران بحثی قدیمی و ریشه‌دار
است... .
فهیم: بله! از همان دهه 70 یکی از مراکز اصلی پخش فیلم و جلسات نقد و بررسی، محافل و پاتوق‌های ثابت فرهنگی بویژه سینمایی سفارت‌ها بودند. در این‌سو هم ما انتظار داشتیم نهادهای منتسب به انقلاب بار تشکیل این محافل را به دوش بکشند اما خب هیچگاه چنین اتفاقی نیفتاد.
ابیلی: به نظرم این یکی از وظایف اصلی «مجمع منتقدان و نویسندگان» سینمای انقلاب است.
یزدی: بله! حتما باید برای تشکیل و پیگیری چنین پاتوق‌هایی برنامه داشت.

گروه بین‌الملل: ترامپ ثابت کرد با هیچ‌کس شوخی ندارد و در عین حال با زدن عجیب‌ترین امضایی که تا کنون یک رئیس‌جمهور ایالات متحده زده است بر پای حکم خروج آمریکا از بزرگ‌ترین پیمان اقتصادی جهان، ثابت شد مرثیه سقوط آزاد آمریکا توسط مخالفانش یک شوخی نیست.
نیویورک‌تایمز، قطب مطبوعاتی ینگه دنیا با سابقه افشای بزرگ‌ترین رسوایی‌های سیاسی واشنگتن، پیشاهنگ مرثیه‌خوانان بود و در سرمقاله روز دوشنبه خود نوشت: «ترامپ اولین شلیک جنگ تجاری خود را انجام داد و برای صاحبان تجارت کشورهای خارجی خط و نشان کشید، غافل از آنکه متضرر اصلی این سیاست، میلیون‌ها آمریکایی خواهند بود».
شگفتا رئیس‌جمهوری که روز دوشنبه حکم خروج آمریکا را از پیمان همکاری تجاری دوسوی اقیانوس آرام موسوم به ترانس پاسیفیک (تی‌پی‌پی) امضا کرد و اینگونه آینده اقتصاد جهان را رسما به چین سپرد، خود یک تاجر از طبقه یک درصدی سرمایه‌داری آمریکا و مدعی احیای رویای آمریکایی است. اگرچه او همانطور که در کارزار انتخاباتی‌اش قول داده بود عمل کرد اما همانطور هم که پیش‌بینی می‌شد بویی از سیاست و جنگ نبرده بود. در نتیجه نخستین شلیک ترامپ در دوران ریاست‌جمهوری‌اش که تنها 4 روز از آن می‌گذشت، به نشانه آغاز جنگ اقتصادی با چین و هر رقیب دیگری مستقیما به پای خود عمو سام اصابت کرد؛ اگرچه زودتر از او فعلا فریاد مکزیک، ژاپن و استرالیا،
3 اقتصاد بزرگ پیمان «تی‌پی‌پی» درآمده است که با بیرون کشیدن عمو سام از آن بلاتکلیف مانده‌اند. در این بین کانادا این بخت را دارد که با پیمان جدید اقتصادی با اتحادیه اروپایی نجات پیدا کند.
پیمان ترانس پاسیفیک در سال 2015 توسط باراک اوباما و میان 12 کشور حوزه شرق آسیا، اقیانوسیه و قاره‌های آمریکای شمالی و جنوبی شامل ایالات متحده، ژاپن، مالزی، ویتنام، سنگاپور، برونئی، استرالیا، نیوزیلند، کانادا، مکزیک، شیلی و پرو امضا شد که ۴۰ درصد از اقتصاد جهان را در اختیار دارند ولی هنوز به اجرا درنیامده، تیر خلاص به آن شلیک شد، چرا که ترامپ این پیمان تجاری را «قاتل مشاغل» آمریکایی خوانده و گفته بود تی‌پی‌پی برای کارگران و صنایع این کشور زیانبار است، غافل از اینکه رشد اقتصادی خیره‌کننده حوزه‌های در حال توسعه دو سوی اقیانوس آرام تنها ضمانت نجات امپراتوری اقتصادی و بالطبع سیاسی آمریکا بود.
تی‌پی‌پی با تاثیرگذاری بالقوه بر پررونق‌ترین اقتصادهای جهان به ظرفیت دست‌کم نیمی از جمعیت جهان و چشم‌انداز گسترش پیمان تا خاورمیانه و قاره آفریقا، حقیقتا تنها میراث مهم اوباما محسوب می‌شد، چرا که نه‌تنها آخرین راه نجات صندوق ذخیره فدرال آمریکا برای نجات ارزش دلارهایی بود که طی 40 سال اخیر بی‌حساب و کتاب مثل کاغذ توالت چاپ کرده و در جهان پراکنده بود، بلکه کماکان هژمونی نظامی عمو سام را همچنان در بخش وسیعی از جهان حفظ می‌کرد. این برای نخستین‌بار طی 6 قرن گذشته از زمان کشف قاره آمریکا توسط اروپایی‌هاست که سلطه اقتصادی غرب بر جهان به چالش کشیده می‌شود.
چند ساعت جلوتر از امضای خروج از تی‌پی‌پی توسط ترامپ، او در نشستی در اتاق کابینه کاخ سفید، شیپور جنگ تجاری خود را در گوش 11 تن از صاحبان تجارت کشورهای خارجی در ینگه دنیا نواخته و برای آنها خط‌ونشان کشیده بود.
او در حالی در آن نشست، مالیات مرزی و تنبیه شرکت‌های خارجی شغل دزد را به رخ صاحبان تجارت کشید که طبق قوانین خود دولت آمریکا، وضع شدن یک چنین مالیاتی احتمالا خلاف قانون است و به‌طور قطع پیمان‌های آمریکا با سایر کشورها را بر هم خواهد زد.
به گزارش سی‌ان‌ان، یک مقام بلندپایه کاخ سفید گفت این فرمان اجرایی، نخستین اقدام مهم دولت جدید واشنگتن در عرصه سیاست خارجی بوده است. ترامپ ضمنا اعلام کرد «توافقنامه نفتا» (تجارت آزاد آمریکای شمالی با کشورهای کانادا و مکزیک) را هم دوباره به مذاکره خواهد گذاشت و بعد تاکید کرد دیگر آمریکا وارد هیچ پیمان جمعی اقتصادی نخواهد شد و با هر کشوری پیمانی جداگانه می‌بندد که اگر بدرفتاری از آنها سر زد آن پیمان‌ها را هم یکجانبه ملغی کند.
مقابله به مثل جهانی با جنگ اقتصادی ترامپ
نیویورک‌تایمز تحلیل می‌کند که این همه اقدامات شتابزده و عجولانه ترامپ چه اثرات شومی بر اقتصاد کشور و زندگی میلیون‌ها آمریکایی خواهد داشت: «او نمی‌داند که اگر تمام توافقنامه‌های تجاری را پاره کند و باعث شود تا سایر کشورها هم به فکر(مقابله به مثل) بیفتند و بر کالا و خدمات آمریکایی جریمه اعمال کنند؛ چند میلیون آمریکایی بیکار خواهند شد».
بر این اساس اختیاری قانونی که کنگره به رئیس‌جمهور تفویض کرده تا به اقتضای شرایط، میزان تعرفه بر واردات کالا را افزایش دهد، مربوط به شرایط استثنایی مثل جنگ یا در مواقعی است که در تجارت خارجی کالاهایی زیر هزینه تولید فروخته می‌شود. اما این اختیار نیز فقط شامل کالاهایی است که در داخل آمریکا تولید می‌شود؛ حال آنکه ترامپ قصد دارد مثلا بی‌ام دبلیوی آلمان را هم به خاطر کارخانه جدیدش در مکزیک مشمول جریمه مالیاتی35 درصدی کند. اما حتی کنگره هم این صلاحیت قانونی را ندارد که یک چنین مالیاتی وضع کند. ضمنا کار به طرح دعوا علیه آمریکا در سازمان تجارت جهانی خواهد کشید و به اعمال تعرفه‌ای تلافی‌جویانه بر کالاهای آمریکایی منجر می‌شود که به احتمال زیاد صادرکنندگان بزرگ آمریکایی مانند بوئینگ، جنرال‌الکتریک و کشاورزان در حوزه جغرافیایی میدوست متضرر خواهند شد.
ضمنا غول‌های اقتصادی رقیب بویژه چین به فکر خواهند افتاد روی کالاهای آمریکایی مالیات مشابهی وضع ‌کنند تا بدین‌وسیله کارخانه‌های سازنده تولیدات آمریکایی را مجبور کنند کارخانه‌های بیشتری در این کشورها دایر کنند. این مقابله به مثل بی‌چون و چرا به کارگران آمریکایی تولیدکننده کالای صادراتی و تجارت‌های متکی بر مواد خام و قطعات و لوازم کشورهای دیگر صدمه خواهد زد.
ترامپ در حالی مدعی کلاه رفتن بر سر آمریکا در چارچوب تی‌پی‌پی است که عمده کسری تجاری آمریکا با کانادا و مکزیک معلول واردات نفت و گاز است. بدون این دو ماده خام تجارت آمریکا با این کشورها طبق گزارش «سرویس تحقیقات کنگره در سال 2015» در سال‌های اخیر در سطح متعادل بوده است.
آمریکا ضمن آن با این دو کشور در خدمات مازاد تجاری داشته است که شامل اموری از جمله بیمه و فیلم‌های هالیوود هم می‌شود. اما به چالش کشیدن پیمان نفتا این درآمد سرشار خدماتی آمریکا را با ایجاد شروط سخت‌تری از سوی کانادا و مکزیک تهدید خواهد کرد،صادراتی که در سال 2015 برای کانادا 4/56 میلیارد دلار و برای مکزیک 5/31 میلیارد دلار بوده است.
به عبارت دیگر اقتصاد آزاد سرمایه‌داری که آمریکا خود به جهان تحمیل کرد با سیاست ترامپ برای تولید کالای ارزانقیمت در  آمریکا، منافات دارد چرا که با افت صادرات آمریکا جلوی رشد اقتصادی و نوآوری همواره برتر آمریکایی را می‌گیرد.
چین به جای آمریکا
ژاپن و مکزیک قطعا مغموم‌ترین کشورها پس از فرمان خروج ترامپ از تی‌پی‌پی هستند. ژاپن به حمایت آمریکا برای ایستادن مقابل قدرت روزافزون چین محتاج بود و اقتصاد ضعیف مکزیک نیز تا حد زیادی از مزایای نزدیکی به آمریکا ارتزاق می‌کند.
پنیا نیه‌تو، رئیس‌جمهور مکزیک با نگرانی خواهان مذاکره با واشنگتن در این‌باره شده است در حالی که هیروشیگه سکو، وزیر تجارت ژاپن از پافشاری و اصرار توکیو درباره اهمیت اقتصادی و راهبردی قرارداد تجارت آزاد ترانس پاسیفیک دم زد. اما کشورهای مستقل‌تر ترانس پاسیفیک به سرعت از آمریکا قطع امید کردند و همان طور که پیش‌بینی می‌شد دست نیاز به سوی چین دراز کردند. استرالیا و نیوزیلند دیروز اعلام کردند که به دنبال تشویق چین و دیگر ملت‌های آسیایی برای احیای پیمان تی‌پی‌پی به شکلی غیرآمریکایی هستند. بدین ترتیب آمریکا آخرین اهرم کنترل خود بر حوزه نفوذ سنتی
آسیایی-اقیانوسیه‌ای‌اش را از دست می‌دهد.
بدل چین برای جایگزینی تی‌پی‌پی، پیمان تجارت آزاد منطقه آسیا- پاسیفیک یا «اف‌تی‌ای‌ای‌پی» و همچنین پیمان آسیایی منطقه‌ای همکاری‌های تنگانگ اقتصادی یا «آرسی‌ای‌پی» است. دیروز مالکولم ترنبول نخست‌وزیر استرالیا و بیل اینگلیش همتای نیوزلندی‌اش، هر دو در سخنانی ضمن ابراز تاسف زیان بزرگ ناشی از خروج آمریکا از پیمان تی‌پی‌پی بر همکاری‌های جدید با چین تاکید کردند. این یعنی اژدهای زرد بدون زحمت به آرزوی دیرینه‌اش برای تسلط بر اقیانوس آرام نزدیک می‌شود.
 

میکائیل  دیانی: 1- دوران حاضر را که ملقب به عصر شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌های تعاملی کرده‌اند ضمن داشتن برخی فواید از جمله گرایش به سمت شفافیت، تکثر ارائه دیدگاه‌ها و راه افتادن دیالوگ در جامعه- هرچند ناقص و نارسا- باید عصری بی‌پایه و اساس نیز دانست؛ عصری که در آن منبع، اعتبار خود را از دست می‌دهد.
2- خبر را ماده اولیه در روزنامه‌نگارى می‌دانند که محور اصلى مطالب مطبوعات را تشکیل مى‌دهد. در واقع «خبرنویسى» مهم‌ترین بخش روزنامه‌نگارى است و براى اینکه خبر یک رویداد به نحوى مطلوب و چشمگیر تهیه شود، مى‌توان آن را به سبک‌هاى مختلفى تنظیم کرد اما آنچه اهمیت دارد این است که در تدوین خبر عناصر ششگانه خبرى که عبارتند از: «که (چه کسى)؟ کى (چه وقت)؟ کجا (در چه مکانى)؟ چه (چه موضوعى)؟ چرا (به چه دلیل)؟ چگونه (شرح واقعه)؟» لحاظ شود. همه اینها و البته همه ارزش‌های هفتگانه خبر که شامل دربرگیری، شهرت، برخورد، مجاورت، فراوانی، شگفتی و تازگی است زمانی قابل اهمیت و جدی گرفتن است که «خبر معتبر» باشد و به نحوی اعتبار منبع (Source Crediblity) خبر است که خبر را قابل اعتنا می‌کند.
3- اعتبار منبع مفهومی بنیادی در ارتباطات است که شاید بتوان قدمت آن را با عمر ارتباط برابر دانست. معتبر بودن منبع در واقع پیش‌شرط لازم برای برقراری یک ارتباط کامل بین فرستنده پیام و مخاطب آن است. اعتبار منبع را می‌توان نقطه تلاقی مفاهیم ارتباطی نیز تلقی کرد، زیرا بسیاری از این مفاهیم نظیر گزینشگری اخبار، عینیت، هماهنگی و ناهماهنگی شناختی، مسؤولیت اجتماعی روزنامه‌نگار، ارزش‌های خبری و... بدون این پیش‌فرض که منبعی معتبر در روند ارتباط وجود داشته یا دارد، معنای وجودی خود را از دست می‌دهند. گذشته از آن، اعتبار منبع را می‌توان مفهومی چند بعدی دانست که مرزهای مشترکی نیز با روانشناسی دارد. در مبحث «تغییر گرایش‌ها و متقاعدسازی»، منبع پیام یکی از عوامل مهم در تغییر گرایش و تأثیر آن در تغییر گرایش مخاطب است که از زوایای مختلف مورد ارزیابی قرار می‌گیرد.
4- تجربه خبری آتش‌سوزی و سقوط ساختمان پلاسکو برای آنهایی که به خبر و رسانه توجه جدی دارند، فارغ از همه مسائل موجود در صحنه آن یک واقعیت بود و آن اینکه گسترش فضای مجازی و تبدیل شدن هر انسان به چند رسانه، بی‌اعتباری منبع خبر و ایضا اعتبار آن را به همراه داشته است. وضعیتی که در آن به‌طور متناوب با خبر و تکذیبیه خبر، خبر و تکذیبیه خبر، خبر و تکذیبیه خبر مواجه بودیم، نشان داد هر اندازه فضای مجازی در سرعت و سطح توزیع خبر می‌تواند موفق باشد، در شایعه‌پراکنی و انتشار اخبار بی‌اعتبار و بدون منبع نیز موثر است. اتفاق چند روز اخیر شاید برای مردم آغازی باشد برای رجوع دوباره به دسترسی خبر از طریق کانال‌های رسمی انتشار اخبار و عدم اعتماد به اخباری که در فضای مجازی منتشر می‌شود!