سیدمرتضی حسینی: انقلاب اسلامی ایران رویدادی بود که بر پایه تخریب نظامی فرسوده، ناکارآمد و ناهمخوان با مولفه‌های فرهنگی مردم ایران شکل گرفت. این پدیده دوران‌ساز، سپس سامانه‌ای بدیع اما مبتنی بر خواسته اکثریت جامعه انقلابی را بنیان نهاد و جایگزین نظم پیشین کرد؛ سامانه‌ای که ماهیت خود را برافکندن طرحی نو در عرصه‌های گوناگون زیست ایرانیان قرار داده بود. در این میان جایگاه رهبری امام خمینی به عنوان شخصیتی فرهمند و ضدسازش، آگاه به زمانه و از همه مهم‌تر مرجع و دین‌شناسی مسلط، غیرقابل انکار است.  پس از اینکه تلاش امام برای هدایت دولت وقت در مسیر عمل به قانون اساسی و حفظ شؤون دینی در سال 1341 و در جریان نامه‌نگاری با محمدرضا پهلوی و اسدالله علم با بی‌اعتنایی حکومت روبه‌رو شد، ایشان به گونه‌ای همزمان، رویه اعتراض به وضع نامطلوب موجود و ترسیم وضع مطلوب را در دستور کار خویش قرار دادند. این فرآیند با تبعید ایشان به ترکیه و سپس عراق و آغاز جدی نهضت اسلامی از اواخر دهه 1340  قوت بیشتری گرفت. در این میان، تبیین فساد، ناکارآمدی و وابستگی رژیم پهلوی و آگاهی‌بخشی به توده‌های مردم و نخبگان جایگاه ویژه‌ای داشت. همین جرقه‌های روشنگر درباره عمق و گستره فساد پهلوی بود که توانست آتش انقلاب را شعله‌ور کند و حتی پس از کامیابی در زمستان 1357 نیز گرمای آن را حفظ کند. گفتارهای رهبر کبیر انقلاب درباره فساد عملکرد نظام پهلوی و تلاش سیاستگذاران آن رژیم برای تحمیل آموزه‌های غیردینی به جامعه ایران که مبتنی بر دیدگاه منتقدانه ایشان بود، قابل تأمل است. در ادامه برشی از این دیدگاه‌ها و گفتارها را بررسی خواهیم کرد.
  «رهبر» به مثابه افشاگر فساد و انسجام‌بخش مبارزه
در انقلاب ایران، مذهب به مثابه ایدئولوژی فعال‌کننده و تداوم‌بخش، عنصری بنیادین محسوب می‌شد. امام خمینی با حفظ سمت رهبری انقلاب، مفسر و هدایتگری بود که با آگاهی از عناصر و دقائق بیدارگر این ایدئولوژی، شور انقلابی مردم را در مسیری درست قرار داد. ایشان با واکاوی فساد رژیم پهلوی در جنبه‌های گوناگون و بویژه عرصه‌های فرهنگی و اقتصادی که برای جامعه بیشتر ملموس بود، زمینه را برای خیزش عمومی علیه حکومت پهلوی فراهم کردند. بدین ترتیب امام خمینی، مهم‌ترین کارکرد «رهبری» در انقلاب را که همانا ایجاد یگانگی و سازماندهی است، بخوبی ایفا کردند، چرا که «رهبران انقلاب، اهداف جنبش را روشن می‌کنند. درباره شیوه برخورد با حکومت تصمیم می‌گیرند. وضع موجود را براساس ایدئولوژی بسیج تحلیل می‌کنند؛ تصویری از جامعه‌ای بهتر ترسیم و هواداران خود را متقاعد می‌کنند جنبش پیروز خواهد شد. بدون رهبری، نارضایتی اجتماعی تنها می‌تواند به شورشی نافرجام بینجامد».
ریشه فساد در کجا بود؟
 امام خمینی در سال‌های مبارزه همچون اصلاحگری تیزبین، به دنبال ریشه‌یابی گسترش عفونت فساد در ساختار حکومت بودند و «سلطنت» بدون توجه به مولفه دینی و قانون اساسی را اساس این وضعیت نامطلوب می‌دانستند. از نگاه ایشان این شکل از حکومت می‌توانست زمینه‌ساز فساد در عرصه‌های گوناگون شود: «حکومت اسلام، سلطنتی هم نیست تا چه رسد به شاهنشاهی و امپراتوری. در حکومت اسلامی، برخلاف رژیم سلطنت و شاهنشاهی و امپراتوری، اثری از کاخ‌های بزرگ، عمارات کذایی، خدم و حشم، دفتر ولیعهد و دیگر لوازم سلطنت که نصف یا بسیاری بودجه مملکت را از بین می‌برد، نیست».  سبک و روش حکومت پهلوی دوم بویژه از نیمه دوم دهه 40 که با ریخت‌وپاش‌های دربار و تلاش برای نمایش چهره‌ای پیشرفته از ایران برای جهانیان همراه بود، همواره مورد انتقاد ایشان قرار داشت. در این سال‌ها زیست فرهنگی ایرانیان، تحت تاثیر مدرنیزاسیون بلندپروازانه شاه (که بر بستر افزایش درآمدهای نفتی مطرح می‌شد) از آموزه‌های بومی و دینی فاصله می‌گرفت و به سبک زندگی غربی نزدیک می‌شد. این تغییرات نامطلوب فرهنگی هم در میان نخبگان  و هم توده مردم نمود عینی داشت. ایشان در زمان تدریس مبحث ولایت فقیه در نجف (سال 1348) به روشنگری در این زمینه پرداختند: «بسیاری از این مفاسد از همان هیات حاکمه و خانواده حاکم مستبد و هوسران سرچشمه می‌گیرد. این حکام هستند که اماکن فساد درست می‌کنند؛ مراکز فحشا و میگساری می‌سازند و موقوفات را صرف ساختن سینما می‌کنند. اگر این تشریفات پرخرج سلطنتی و این ریخت‌وپاش‌ها و اختلاس‌ها نبود، بودجه مملکت کسر نمی‌آورد تا در برابر آمریکا و انگلیس خاضع شوند و تقاضای قرض و کمک کنند».  افشای پیوند منحوس فساد مالی، اخلاقی و فرهنگی در ساختار حکومت پهلوی، هیچ‌گاه از دستور کار امام خارج نشد و ایشان همواره با بیانی صریح و همه‌فهم نسبت به این موضع واکنش نشان می‌دادند:
«میلیون‌ها تومان پول را از ایران خارج کرده‌اند. آن که مربوط به شاه و مربوط به کسانی که از دار و دسته شاه بود، این خائن‌ها بردند. از نظامی گرفته است تا درباری گرفته تا وزرا گرفته تا اجزای سازمان امنیت گرفته؛ همین‌هایی که همه حول و حوش خودش بودند و این ملت را غارت کردند». رهبر کبیر انقلاب اسلامی آذرماه سال 57 در دیدار جمعی از دانشجویان و ایرانیان خارج از کشور در «نوفل لوشاتو» با بیان مثال‌های دردآور از فقر و فاقه ملت ایران حتی در شهر تهران، اینگونه بر زیاده‌خواهی‌های دربار پهلوی تاختند: «برای خواهر این شاه یک ویلایی خریده‌اند به چه قیمت، نوشته بود که 6 میلیون دلار یعنی سی‌وپنج میلیون تومان. یک همچو ویلایی از پول کی؟... اگر این (شاه) هم برود تا مدت‌های زیاد باید زحمت بکشند که این خرابی‌هایی که این کرده جبران بکنند. با هر زبانی که بتوانند تبلیغ می‌کنند که این را نگهش دارند و نگه داشتن هم برای این است که یک دسته داخلی می‌خواهند از قبل او بخورند. یک دسته ــ بیشترش هم خارجی‌ها ــ می‌خواهند به توسط او منافع مملکت ما را ببرند و غارت کنند ما را. می‌خواهند؛ بهتر از این کسی نیست که غارت کند».  ایشان همچنین «استعماری بودن» برنامه‌های فرهنگی شاه را یکی دیگر از علل مخالفت با سیاست‌های رژیم پهلوی معرفی می‌کنند: «تمام برنامه‌هایی که اینها درست کردند، برنامه‌های فرهنگی، برنامه‌های هنری هرچه درست کرده‌اند استعماری است. اینها می‌خواهند جوانان ما را یک جوانانی به بار بیاورند که به درد غربی‌ها بخورد نه به درد مملکت خودشان، اینها می‌خواهند جوانان ما یک عضو فاسدی بشوند.».  امام خمینی تضعیف روحیه حقیقت‌جویی، شجاعت و مطالبه‌گری جوانان را از اهداف بلندمدت رژیم پهلوی می‌دانستند. ایشان معتقد بودند حکومت پهلوی در پی آن است تا با ابزارهایی همچون «اعتیاد به مشروبات، اعتیاد به هروئین و امثال این مخدرات که فکر انسان را می‌گیرد، انسان را از میان تهی می‌کند، مراکز فحشایی که سرتاسر مملکت بود، مراکز فسادی که سرتاسر مملکت بود» قوه فکر و تحلیل را از جوانان گرفته و به نوعی آنها را به فلج فکری مبتلا کند.
  فرجام سخن
در منظومه فکری امام خمینی، فساد رژیم پهلوی چیزی فراتر از کژی‌های مالی و خیانت در اموال مردم بود. به اعتقاد ایشان، این فساد ریشه در ساختار حکومت پهلوی و ماهیت سلطنتی آن داشت. به عبارت بهتر، همان گونه که امروز بسیاری از کارشناسان اقتصادی از پیامدهای خطرناک فساد سیستمی برای یک نظام سیاسی می‌گویند، امام نیز در آن مقطع، فساد حاکم بر رژیم پهلوی را از همین جنس می‌دانستند؛ فسادی که به شکلی زیرپوستی در همه عرصه‌های فرهنگی، سیاسی و اقتصادی نفوذ کرده بود و با حمایت دربار، اهداف خود را پیش می‌برد. ایشان همواره بر پیوند نامیمون میان فساد فرهنگی، مالی و  سیاسی تاکید داشتند و وابستگی به غرب را تکمیل‌کننده این اتحاد مخرب می‌دانستند. توفیق ایشان در ترجمه پذیرفتنی این لایه‌های پنهان و نیمه‌پنهان برای عموم مردم و زنهار دادن نخبگان و گروه‌های مرجع باعث شد بتدریج تحلیل‌های پراکنده به آگاهی عمومی و سپس عمل انقلابی بدل شود و تومار خاندان پهلوی را در بهمن 57 در هم پیچد.
منبع: موسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران

سیدمرتضی صادقی: سریال تلویزیونی امسال شب‌های رمضان شبکه یک سیما، داستان زنی است که 20 سال پیش به‌رغم مخالفت شوهر، پدر، مادر و برادرهایش، شوهر و بچه 2 ماهه‌اش را رها کرده و پی خوشگذرانی و زندگی راحت رفته است. فارغ از شخصیت‌های جانبی داستان و ارتباط آنها با شخصیت این زن که «آتنه» نام دارد، با پیش رفتن داستان به‌صورت شبانه شاهد آشکار شدن زوایای پنهان زندگی 20 سال گذشته آتنه هستیم. زندگی گذشته او، به قول خودش مانند سیم بکسل به او چسبیده و او را می‌کشد و زندگی حالش را تحت تاثیر قرار داده است. هر روز یک موضوع جدید عیان می‌شود، یک روز پدر غصه‌دار می‌شود، یک روز رگ غیرت برادر می‌جنبد. خلاصه! کوهی از معضلات از بی‌آبرویی در گذشته تا بدهی سنگین فعلی، همه و همه اطرافیانش را درگیر کرده است.
تا اینجا هر قدر سریال جلو می‌رفت به نظر بنده بیننده، داستان خیلی آشنا و آشناتر به چشم می‌آمد. مثل فردی که گاهی در خیابان می‌بینی و خیلی آشنا به نظر می‌رسد اما هرچه فکر می‌کنی به یاد نمی‌آوری کجا با او معاشرت کرده‌ای. این داستان را هم گویی دیده بودی ولی... .
بالاخره با فکر زیاد و مداقه بیشتر شب گذشته گمگشته‌ام را یافتم. فهمیدم چرا داستان این زن اینقدر تکراری به نظر می‌رسد. آری! داستان «آتنه» و گذشته نامعلومش که تدریجا معلوم می‌شود، همان داستان دولت محترم یازدهم و اقدامات آن است. خواهش می‌کنم اگر به قلم نویسنده شک دارید، کمی تامل و تحمل به خرج دهید. حتما در سطرهای بعدی به بنده حق می‌دهید. اما داستان یازدهمین دولت جمهوری اسلامی ایران چنین است که رئیس آن آمده و نیامده، آه و افغان به پا کرد سفره مردم و معیشت آنها، فریاد کرد ایهاالناس آب خوردن شما هم در تحریم است و باید برویم با کدخدایان مذاکره کنیم که اوضاع شما درست شود. رهبر دلش خون شد، هرچه گفت من به این مذاکرات خوشبین نیستم، هرچه بیانیه داد و خطوط قرمز را مشخص کرد، گوش کسی بدهکار نشد که نشد. علی‌ایحال، مذاکرات دوباره از سر گرفته شد. هتل کوبورگ، لوزان و... دیپلمات‌ها رفتند و آمدند، نشستند و برخاستند. بالاخره این رفت و آمدها برای مردم اگر نان نداشت برای دیپلمات‌ها لااقل حق ماموریت داشت. البته ما که بخیل نیستیم، زحمت می‌کشیدند نوش جان‌شان. حاصل آن همه رفت و آمد و نشست و برخاست،‌ شد توافقی به نام «برجام». همه شاد و شادمان که اوضاع درست شد. گفتند «گلابی و سیب آوردیم» اما یادشان رفت دنباله‌اش بگویند «عزت تون رو بردیم». هنوز مهر توافق «برجام» خشک نشده بود که تحریم‌ها یکی پس از دیگری از راه رسید. بیشتر که گذشت حقایق روشن‌تری از «آفتاب برجام» تابیده شد. معلوم شد اصلا قرار نبوده تحریم‌ها برداشته شود، معلوم شد ایران که یک طرف قرارداد است اصلا حق شکایت از کدخدا را ندارد و اگر بی‌عقلی کند و شکایت کند همه تحریم‌های تعلیق شده، دوباره اجرایی می‌شود.
مردم صبور و امیدوار به دولت امید در شوک تحریم‌های جدید و مسائل پیرامون آن بودند که به ناگاه واژه غریب «FATF» را شنیدند. طبق گفته مسؤولان ظاهرا چیز مهمی نبود. فقط پذیرش مقررات مبارزه با پولشویی بود و بس، ما هم که آخر مبارزه با فساد. اما باز هم با گذشت زمان معلوم شد طبق این قرارداد باید حزب‌الله را در لبنان و حماس را در فلسطین تنها بگذاریم و ای‌کاش به همین جا ختم می‌شد، حالا باید حاج قاسم را هم تحویل دهیم چون اسمش در لیست کذا آمده است.
همه در کش و قوس اینکه بالاخره سردار را، سرِ دار بدهیم یا نه بودند که ماجرای سند «2030» یونسکو عیان شد. اهمیت اجرایی شدن این سند و عمق پنهانکاری‌ها در این قضیه آنقدر بود که فرمانده را به میدان آورد. فریاد رهبر جامعه و پیرو آن برخی نخبگان، کمی کار را برای «سند 2030» سخت کرد. اما چه بگویم که این قصه سر دراز دارد و هنوز پشت‌پرده‌های «برجام»، «FATF» و «سند 2030» آشکار نشده و مردم مات و مبهوت مانده‌اند، که قصه «دستورات اجرایی کمیته بال» سر برآورده است. البته این هم موضوع مهمی نیست چون مسؤولان ما آن را «اصلاح نظام بانکی» خوانده‌اند. تا به اینجا هرچه جلوتر می‌رویم، پشت‌پرده‌های توافقنامه‌های بین‌المللی این دولت آشکارتر می‌شود.
از «آتنه» شروع کردیم، بعد از گذشت 20 سال دوری از خانواده‌اش حالا معلوم می‌شود در سال‌های گذشته با یک نزول‌خوار ازدواج کرده، از نان حلال فروشندگی به قاچاق لوازم آرایش و لباس روی آورده و...، اکنون هم با 550 میلیون تومان بدهی تبدیل به معشوقه یک قاچاقچی بدتر از خودش شده است، دارایی‌های همسر سابقش را یکبار 20 سال پیش و یکبار حالا چوب حراج زده است.
شاید خواننده عزیز فکر کند قصد ما فقط و فقط بیان شباهت‌های آتنه و دولت یازدهم بوده است که اگر اینطور باشد قطعا چنین فکری جفای مسلم در حق «آتنه» است. این دو اصلا قابل قیاس نیستند. معلوم نیست «آتنه» اصلا وجود خارجی داشته یا نداشته است، آنچه بدیهی است شخصیتی است ساخته و پرداخته ذهن نویسنده، لکن دولت یازدهم یک سیستم است، سیستمی که مردم ایران 4 سال پیش به رئیس آن رای اعتماد دادند. اما «آتنه» هرچه باشد، با گذشت 20 سال، سرش به سنگ خورده و نادم و پشیمان به خانواده پناه آورده است. «آتنه» خیلی سعی می‌کند خطاهای گذشته را جبران کند. خیلی تلاش می‌کند آبروی به تاراج رفته خانواده را برگرداند. حالا او که دارای شخصیتی نمایشی است و قابلیت چنین تحولی دارد، به نظر شما آرزوی بزرگی است اگر از خدا بخواهیم مسؤولان دولت ما هم پشیمان شوند و از این همه نهانکاری‌ها و تضییع حقوق ملت دست برداشته و اقدامی برای جبران انجام دهند؟

امیرحسین حسینی: بعد از بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار رمضانی دانشجویان و استفاده از واژه «آتش به اختیار» عده‌ای از «لیبرال‌های وطنی» و «وادادگان سیاسی»، واژه «آتش به اختیار»، را به انحای مختلف و غرض‌ورزانه تفسیر و تحلیل کردند و برای تخطئه این فرمان، در فضای مجازی و رسانه‌های زنجیره‌ای خود، اقدام کردند. اما سخن رهبر انقلاب چه بود و چرا تحلیل‌ها به سمت تحریف رفت؟ رهبر فرزانه انقلاب در دیدار برخی دانشجویان فرمودند: وظایف تشکل‌های دانشجویی، تلاش همه‌جانبه برای غلبه دادن گفتمان انقلاب در دانشگاه است. نگویید دیگر نمی‌شود در دانشگاه کار کرد؛ در دانشگاه خیلی می‌شود کار کرد. همه‌ هسته‌های فکری و فرهنگی و عملی و جهادی هرکدام کار کنند؛ مستقل؛ آتش به اختیار باشند. البته قرارگاه مرکزی دستور می‌دهد اما چنانکه قرارگاه مرکزی اختلال دارد، شما افسران جنگ نرم، آنجا آتش به اختیارید. گاهی اوقات احساس می‌شود دستگاه‌های مرکزی فکری و فرهنگی و سیاسی دچار اختلالند و تعطیلند؛ اینکه در وضعیتی که ما این ‌همه مسائل مهم فرهنگی در کشور داریم، حالا فرض کنیم فلان آهنگ قبل افطار پخش بشود یا نشود، این می‌شود مساله‌ اصلی، نامه‌نگاری می‌کنند؛ این پیداست این دستگاه اختلال پیدا کرده؛ مساله‌ اصلی را از فرعی تشخیص نمی‌دهند. وقتی این‌جوری دستگاه‌های مرکزی اختلال دارند، آن‌وقت اینجا شما آتش به اختیارید.  رهبر انقلاب فرمان «آتش به اختیار» را در صورتی که دستگاه مرکزی از انجام وظایف خود «ناتوان» و در تشخیص اولویت دچار «مشکل» و دستگاه‌های فرهنگی و سیاسی دچار «اختلال» شدند صادرکردند. ایشان با گفتن اینکه «قرارگاه مرکزی دستور می‌دهد اما چنانکه قرارگاه مرکزی اختلال دارد، شما افسران جنگ نرم، آنجا آتش به اختیارید»، عملا راه را بر تحریف‌کنندگان و کینه‌توزانی که مترصد فرصتی هستند تا بیانات ایشان را تحریف کنند و آتش به اختیار بودن را بی‌قانونی و هرج و مرج‌طلبی معنا دهند، بستند اما با این حال برخی بر تحریف سخنان رهبر انقلاب همانند تحریف امام و بیانات‌شان اصرار کردند و گویا تحریفی که امام بزرگوار را هدف قرار داده بودند این بار به امام حاضر (رهبر انقلاب) رسیده است و جریانی در داخل کشور برای پیشبرد منافع شخصی، بیانات ایشان را به روش‌های مختلف تحریف می‌کند و این تحریف تا جایی پیش می‌رود که رهبر انقلاب خود شخصا وارد می‌شوند و بر عدم تحریف و تعبیر‌های ناروا از بیانات‌شان تاکید می‌کنند. بر کمتر کسی پوشیده است که تعبیر «آتش به اختیار» رهبر انقلاب در قبال دستگاه‌هایی که دچار اختلال در عملکرد و کج‌فهمی در اولویت‌ها شده‌اند یک امر کاملا عادی و منطقی است، چرا که جامعه مسلمان انقلابی نمی‌تواند در برابر «عمکرد ناصحیح و ناصواب» دستگاه‌های کشور دست روی دست بگذارد و به بهانه اینکه وظایف قانونی فلان دستگاه یا نهاد به ما مرتبط نیست، با سستی و سادگی از کنارش بگذرد. اما سوالی که مطرح می‌شود این است: چرا و چگونه از بیانات رهبر انقلاب به هرج و مرج و بی‌قانونی تعبیر و تحلیل کردند؟ مگر این جماعت درک و فهم جملاتی که کاملا شفاف و بیّن بیان شده است را ندارند؟ از کجای بیانات رهبر انقلاب می‌توان چنین برداشت غلط و چنان تحلیل و تفسیر غلط‌تری ارائه کرد؟ آن هم بیانات رهبر جمهوری اسلامی که فصاحت در کلام و بلاغت در بیانش زبانزد خاص و عام است. نباید فراموش کرد «تحلیل‌کنندگانی که در قامت اپوزیسیون در داخل نظام جمهوری اسلامی»، سخنان رهبری را تفسیر و تحلیل کردند یا بهتر بگویم تحریف‌کنندگانی که بی‌مزد و مواجب در داخل کشور «زرادخانه‌ای» برای دشمن درست کرده‌اند بیشتر از دوستداران انقلاب و امام و رهبری، قانونمداری و فصل‌الخطاب بودن قانون در منظومه فکری و عملی رهبر انقلاب را در تمام اتفاقات داخلی درک کرده و می‌کنند. بطور مثال آنجایی که عده‌ای بر ابطال انتخابات در سال 88 اصرار می‌کردند و با بی‌قانونی و راه انداختن کارناوال‌های خیابانی کشور را به لبه پرتگاه بردند، رهبر انقلاب بر فصل‌الخطاب بودن قانون تاکید داشتند. یا وقتی رهبر انقلاب به نیروهای انقلابی و آحاد مردم در وقایع مختلف از جمله در حمله به سفارت انگلیس و عربستان و تجمعات مردمی در زمان تصویب برجام، بر تکیه بر قانون و قانونمداری تاکید می‌کنند چگونه می‌توان آتش به اختیار بودن را هرج و مرج و خودسری تعبیر کرد؟ اما جماعتی در کشور بنابه دلایلی، از تحریفات خود دست برنمی‌دارند و بر مشی انحرافی خود پای می‌فشارند، حال این تحریف امام خمینی را هدف گرفته باشد یا امام خامنه‌ای را. این‌بار رهبر انقلاب با اشاره به شرایط فرهنگی کشور بر اقدامات خودجوش و نه خودسرانه دانشجویان و جریان انقلابی تاکید کردند و با بیان «آتش به اختیار بودن افسران جنگ نرم» در قبال مسائل فرهنگی که با ولنگاری روبه‌رو است، به نیروهای خودجوش انقلابی و دوستداران اسلام و انقلاب ضمن اعلام ادامه حرکت‌های خودجوش مردمی برای اصلاح فرهنگ، نشان دادند فرهنگ به‌عنوان یکی از مسائل اصلی و زیربنایی کشور است؛ فرهنگ یک جامعه همانند هوای تنفسی آن جامعه است و تا فرهنگ اصلاح نشود و مراکز فرهنگی و مدیران فرهنگی به اولویت‌های این عرصه توجه نکنند فضای فرهنگی کشور با ولنگاری بیشتری پیش خواهد رفت و با آوردن مثالی از کارزار جنگ نظامی نشان دادند «کارزار عرصه فرهنگ از کارزار نظامی اگر مهم‌تر نباشد و اگر خطرناک‌تر نباشد، کمتر نیست»؛ پس باید نیروهای مومن به انقلاب و اسلام در برابر «ولنگاری‌ها و تشخیص‌های غلط و اختلال در عملکرد» دستگاه‌های کشور «آتش به اختیار» باشند. رهبر حکیم انقلاب در شرایطی که دستگاه‌های عریض و طویل فرهنگی کشور از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی که اولویت اصلی‌اش را به «ربنای شجریان» اختصاص می‌دهد تا شورایعالی انقلاب فرهنگی که در برابر «سند ننگین و فاجعه‌آمیز ۲۰۳۰» چنان منفعلانه عمل می‌کند که رهبر انقلاب در جلسه عمومی به این اتفاق، اعتراض و گلایه می‌کنند، بر آتش به اختیار بودن جریان انقلاب تاکید می‌کنند. دقیقا در چنین شرایط و موقعیتی است که نیروی انقلابی و مومن به انقلاب اسلامی همه توان و نیرویش را برای حل مشکلات کشور در دست گرفته و بسیاری از جوانان انقلابی به‌صورت خودجوش و مردمی در سراسر کشور جانانه برای اعتلای فرهنگ کشور تلاش می‌کنند، «آتش به اختیار» بودن در عرصه فرهنگ یک «تصمیم عقلانی» و کاملا منطقی و «امری پسندیده» و مقبول است، چرا که فرهنگ مثل هواست که انسان وقتى این هوا را استنشاق کرد، با هوایى که استنشاق کرده و با آن جانى که گرفته، مى تواند 2 قدم بردارد و جلو برود؛ بقیه کارها همه برخاسته از آن چیزى که استنشاق کرده است. چنانچه یک جایى، هواى مسمومى تزریق بشود، نتیجه‌اى که در اندام‌ها دیده خواهد شد تابع آن مسمومیتى است که در این هواست. اگر فضا را با دود یا مخدرى تخدیر کنند، وقتى انسان آن را استنشاق می‌کند، رفتارش متناسب با آن چیزى که استنشاق کرده می‌شود؛ فرهنگ یک چنین حالتى دارد پس در عرصه فرهنگ باید آتش به اختیار بود و آتش به اختیاری یک مسؤولیت است.
 

 کارت شناسایی
موقع اعزام سپاهیان حضرت محمد (ص) بود- آذر 65- من و رفیقم هر کدام برای رفتن به جبهه یک مشکلی داشتیم. او به علت تک فرزند بودن و من کمی سن. روز اعزام بعد از انجام دادن کارهای مقدماتی و زد و بندهای لازم رفتیم لباس نظامی گرفتیم. با بچه‌ها آمدیم داخل شهر. همه از ماشین پیاده شدند. ما دو نفر یواشکی لباس هایمان را عوض کردیم و برای بدرقه رزمنده‌ها آمدیم کنار خانواده‌هایمان! اتوبوس‌ها که حرکت کردند در یک چشم به هم زدن خودمان را رساندیم اما چون لباس شخصی تنمان بود شاگرد راننده نمی‌گذاشت برویم بالا. زیپ کاپشن و دکمه پیراهنمان را باز کردیم و گفتیم: این هم کارت شناسایی. چون لباس زیرمان نظامی بود. خنده‌ای کرد و گفت: قبول است. بیا بالا.
 گردن عاشق را که نمی‌شد زد
برادرم اولین بسیجی روستای ما بود که به جبهه رفت. من آن وقت دوازده، سیزده سالم بود. بعد از دو سه سال رفتم بسیج شهرستان ولی ضابطه سنی داشتند و مرا نمی‌پذیرفتند. یک سال در بسیج رفت و آمد می‌کردم. خدا رحمت کند شهید «خواجه کجوری» را. مسؤول ثبت‌نام بود و تقصیری هم نداشت اما گردن عاشق را هم که به قول قدیمی‌ها نمی‌شد زد. روز 17 دی 61 دوباره اعزام بود. خودم را انداختم زیر چرخ ماشین و گفتم یا مرا می‌برید یا همین جا می‌کشید. بدون پرونده رفتم منطقه.
محافظه‌کاری
سال 66 بار اولی بود که می‌خواستم به جبهه بروم و رودست خوردم. یعنی بعد از اینکه فتوکپی شناسنامه را دستکاری کردم و سال تولدم را از 50 به 47 تغییر دادم، روز اعزام پدرم که با رفتنم مخالف بود اصل شناسنامه را آورد بسیج و پاک آبروریزی شد. گذشت تا ماه‌های آخر جنگ.
با سه نفر از دوستان همکلاسی تصمیم گرفتیم در اعزام بعدی هر طور شده شرکت کنیم. روز اعزام مجتمع تعطیل بود. به بهانه کلاس فوق العاده با کیف و کتاب به شهر آمدم. دوست دیگرمان که منزلشان در بالاخانه بود و پنجره آن نزدیک درخت، موقع استراحت از بالای آن درخت سر خورد و پایین آمد. نفر سوم خانواده‌اش موافق بودند و مشکلی نداشت. یکی دیگر از بچه‌ها بود که از فرط محافظه کاری، حتی ما تا آخرین دقایق اعزام نفهمیدیم ثبت‌نام کرده. داخل اتوبوس به هم برخورد کردیم.
 اینجا خانه ننه نیست
به هر مکافاتی بود ثبت‌نام کردیم و به آموزش راه یافتیم. بعد از تقسیم به صف شدیم. بنشین، پاشو. بنشین.... بعد توجیه کردن شروع شد که اینجا خانه ننه نیست. هرکس عوضی آمده هنوز دیر نشده. اینجا جبهه است و از این حرف‌ها. خلاصه آن قدر ما را این طرف و آن طرف کشیدند تا شب شد. برای خوابیدن داخل مسجدی بردنمان که تا صبح جان کندیم؛ از بس پشه بود. دو ماه این وضعیت ادامه داشت. پس از آن به خط مقدم رفتیم. در گردان ادوات، خمپاره‌انداز شدیم. روزی داخل سنگر نشسته بودیم. وقت ناهار بود. غذا خورش قیمه بود. بچه‌ها می‌گفتند: پس این بادنجانش کو. هنوز حرفشان تمام نشده بود که یک گلوله مستقیم آمد داخل سوله. گفتیم: کاش از خدا چیز دیگری خواسته بودیم.
 راستش را بگویم می‌ترسیدم
اول بنای رفتن به جبهه را نداشتم. راستش را بگویم، می‌ترسیدم. هر روز پیغام می‌آوردند که یکی از دوستان به شهادت رسیده. کم کم در خودم احساس حقارت می‌کردم تا اینکه حس جبهه رفتن در من پیدا شد. بعد از پذیرش و طی دوره آموزشی به غرب رفتم. آنجا بود که فهمیدم دشمنان اسلام چقدر نامردند. من بی‌سیمچی بودم. در «ماضی بن»، «محور ژریژه». نیروهای پایگاه‌های این محور همه از پیشمرگان کرد بودند. روز عید قربان بود. مردم روستا که اهل سنت بودند به پایگاه آمدند و مرا به منزلشان بردند. دیگر اواخر یک ماه مأموریتم بود. برادر دانشجویی آمده بود وسایل بی‌سیم را تحویل بگیرد.
یک شب قبل از برگشتن به محور ساعت 12 شب نیروهای دموکرات به پایگاه حمله کردند. ما هم روی پشت بام کسی که میزبانمان بود خوابیده بودیم. در کردستان چون بام‌ها به هم نزدیک و یا چسبیده بودند روی آنها نگهبانی می‌دادند. با شنیدن صدای تیر از جا پریدم. بدبختی پشت بدبختی. ترکش خمپاره به آنتن هفت تکه‌ای بی‌سیم خورد و تکه تکه‌تر شد. هر چه خواستم با محور تماس بگیرم نشد. دستگاه شروع کرد به سوت کشیدن. برای اینکه آن را خفه کنم محکم به زمینش زدم. خدایی بود، بی‌سیم با این ضربه درست شد و با برقراری ارتباط، گروه ضربت محور در یکی از پایگاه‌های نزدیک کمین بلافاصله به پایگاه آمدند و ما را از شر اشرار نجات دادند.
منبع: دائره المعارف «فرهنگ جبهه»