گروه سیاسی: طرح تحریمی نمایندگان مجلس سنا و کنگره آمریکا (قانون کاتسا) علیه سپاه پاسداران انقلاب اسلامی قرار است از روز سه‌شنبه اجرایی ‌شود. این قانون که به جهت گستردگی در ایران از آن با عنوان «مادر تحریم‌ها» یاد می‌شود، تحریم‌های جدیدی در حوزه سلاح‌های متعارف، سپاه، نیروی قدس، حقوق بشر و موشکی علیه ایران وضع کرده است که شدیدترین بخش آن مربوط به تحریم‌های سپاه است.
به گزارش «وطن امروز»، این طرح تحریمی که 3 ماه پیش در مجلس نمایندگان و سنای آمریکا تصویب شد، رئیس‌جمهور آمریکا را ملزم کرده بود حداکثر 90 روز بعد از اجرایی شدن آن، تحریم‌هایی را علیه سپاه پاسداران انقلاب اسلامی که بر اساس این طرح در زمره سازمان‌های تروریستی قرار می‌گیرد و همچنین اشخاصی که در زمره مقامات، پرسنل یا وابستگان این سازمان هستند، اعمال کند. کمتر از 24 ساعت تا اجرایی شدن این تحریم‌ها، رئیس ستاد کل نیروهای مسلح و رئیس دستگاه قضا نسبت به اجرایی شدن این تحریم‌ها به طرف غربی هشدار دادند. سرلشکر محمد باقری در این زمینه گفت: «این تصمیم جمهوری اسلامی بود که محدودیت‌هایی را در موضوع هسته‌ای بپذیرد تا تحریم‌های مرتبط با این حوزه برداشته شود. اگر تحریم‌ها به‌ بهانه‌های دیگری، علیه ایران اعمال شود، ماندن در برجام برای ایران معنایی ندارد و خروج ایران از برجام قطعی خواهد بود». در همین راستا، آیت‌الله آملی‌لاریجانی، رئیس دستگاه قضا نیز به این تحریم‌ها واکنش نشان داد و آن را به معنای تحریم نیروی مسلح رسمی کشور دانست و گفت با این قانون می‌توانند حتی دولت را تحریم کنند. بر اساس این گزارش، سرلشکر محمد باقری رئیس ستاد کل نیروهای مسلح صبح دیروز دوشنبه در همایش ملی پدافند غیرعامل، گفت: خدا را شاکریم که همواره با وجود تحریم‌ها انقلاب اسلامی در حال رشد است و هیچ‌یک از تصمیمات درباره جنوب غرب آسیا بدون در نظر گرفتن نقش جمهوری اسلامی میسر نیست و این به برکت خون شهدا و وجود رهبری دلسوز و ملتی شریف است. وی تروریسم تکفیری و تجزیه‌طلبی در منطقه را 2 تهدید بزرگ علیه انقلاب از سوی استکبار جهانی خواند و با اشاره به نابودی تروریست‌ها در عراق و سوریه به مساله تجزیه منطقه اشاره کرد و گفت: موضوع دوم کلید زدن تجزیه کشورهای اسلامی آن هم درست در زمان نابودی داعش بود. آنها این موضوع را از شمال عراق شروع کردند و با ایجاد یک همه‌پرسی که هزار سوال در آن بود می‌خواستند کردستان عراق را مستقل کنند اما با درایت مرجعیت و دولت و ملت عراق این اجازه به آنها داده نشد که این موضوع به سایرین هم سرایت کند. اگر حاکمیت و تمامیت ارضی کشورهای جنوب غرب آسیا به‌رسمیت شناخته نشود منافع آن به ‌سود آمریکا و رژیم صهیونیستی خواهد بود تا با ایجاد کشورهای کوچک و نیازمند به کمک خارجی، جنگ و خونریزی در این کشورها به راه بیندازند و منافع کشورهای اسلامی را از بین ببرند. این توطئه نیز در نطفه خفه شد و جهان اسلام در ادامه باید با هوشیاری و بصیرت عمل کند. وی راهبردهای اعلامی از سوی ترامپ علیه ایران را تهدیدی جدید علیه کشور عنوان کرد و گفت: آمریکایی‌ها پس از ماه‌ها راهبردی را تدوین و اعلام کردند که می‌تواند کشور ما یا کشورهای مستقل را دچار مشکلاتی کند. سرلشکر باقری ادامه داد: ما نمی‌توانیم دل‌خوش کنیم که رئیس‌جمهور آمریکا از تعادل روانی برخوردار نیست. آمریکا نظامی است که به‌رغم تشکیل شدن از احزاب و تشکل‌های مختلف در دشمنی با انقلاب اسلامی وحدت دارند، برای مثال در موضوع تصویب تحریم‌ها علیه توان موشکی کشورمان ملاحظه کردید که در کنگره‌ آمریکا این موضوع رأی بالایی آورد. در یک دولت دست چدنی آمریکایی‌ها آشکار است و در دولتی دیگر زیر دستکشی مخملی پنهان است. رئیس ستادکل نیروهای مسلح ادامه داد: روشن شدن چهره آمریکا کمکی شایان برای جهان اسلام در جهت مقابله با سیاست‌های استکباری این کشور است، دولتی که ملت ایران را تروریست می‌خواند و با نامی جعلی خلیج فارس را یاد می‌کند، این صراحت لهجه‌اش به مقابله ما با آن کمک می‌کند. وی با ابراز اینکه هر راهبرد از 3 جزء تشکیل شده، گفت: هدف اصلی آمریکایی‌ها از تدوین راهبردهای جدید، براندازی نظام جمهوری اسلامی است که طی روزهای اخیر نیز وزیر خارجه آمریکا به‌ صورت علنی آن را بیان کرد. سرلشکر باقری ادامه داد: کسی که هدفش براندازی ماست، لیاقت و جایگاه مذاکره ندارد. با کسی می‌شود مذاکره کرد و یک درصد هم احتمال تفاهم داد که به ‌دنبال براندازی نباشد. روش آمریکایی‌ها بهره‌گیری از تمام روش‌های ممکن است و در این موضوع آنها استفاده از جنگ نظامی و روش سخت را در انتهای لیست و اجرای تحریم‌های اقتصادی و تنگنای معیشتی را در رأس تهدیدات جدید خود قرار داده‌اند. رئیس ستادکل نیروهای مسلح ادامه داد: از جهت ابزار، آمریکایی‌ها فکرهایی کرده‌اند. در مدت اخیر شاهد تصویب قوانینی در آمریکا هستیم، مانند قانون کاتسا؛ هدف از اجرایی شدن این قانون ایجاد شکاف بین مردم و حاکمیت در ایران و قرار دادن ما بر سر یک دوراهی است که یا دفاع از شرف و حیثیت خودمان کنار تنگنای معیشتی را بپذیریم یا اینکه پذیرش ذلت و نابودی کنار قول‌های آمریکا برای کاهش تنگنای معیشتی را قبول کنیم. وی عنوان کرد: این تصمیم جمهوری اسلامی است که محدودیت‌هایی را در موضوع هسته‌ای بپذیرد تا تحریم‌های مرتبط با این حوزه برداشته شود اما اگر این تحریم‌ها به‌بهانه‌های دیگری بازگردد تصمیم نظام آن خواهد بود که ماندن در برجام معنایی نخواهد داشت. وی گفت: برجام یک هدف و یک آیه مقدس نیست که ما در هر شرایطی به‌ آن پایبند باشیم، برجام یک قول و قرار دوطرفه است که عزیزان دستگاه دیپلماسی ما ماه‌ها تلاش کردند و با 1+5 به توافق رسیدند و این موضوع در قطعنامه 2231 شورای امنیت نیز به تأیید سازمان ملل رسید. یک بخش از برجام پذیرش محدودیت‌های هسته‌ای توسط جمهوری اسلامی و بخش دیگر آن برداشته شدن تحریم‌ها بوده اما اگر تحریم‌ها بازگردد خروج ما از برجام قطعی خواهد بود.

سردار جلالی: ایران باید جلوی اجرای کاتسا را بگیرد
رئیس سازمان پدافند غیرعامل می‌گوید ایران باید جلوی اجرایی شدن تحریم کاتسا را بگیرد زیرا در صورت اجرای آن، سپاه و قرارگاه سازندگی خاتم که خدمات بسیاری به دولت و ملت کرده است نیز تحریم می‌شوند. به گزارش مهر، سردار غلامرضا جلالی در همایش ملی پدافند غیرعامل که در مرکز همایش‌های بین‌المللی صداوسیما برگزار شد با اشاره به مواضع اخیر رئیس‌جمهور ایالات متحده علیه ایران گفت: اقدامات ناشی از عدم پایبندی آمریکا به برجام و بهانه‌تراشی ای که برای بازدید از مراکز نظامی و توان موشکی ایران مطرح می‌کند، نشان‌دهنده راهبرد جدید آمریکا برای مقابله با انقلاب اسلامی است.
وی ادامه داد: آمریکا برای مقابله با  گسترش نفوذ ایران در منطقه راهبرد دفاع از داعش را دنبال می‌کند و در مقابل اعلام می‌کند اقدامات ایران موجب ناامنی منطقه است. سردار جلالی گفت: دشمنان انقلاب 3 راهبرد جنگ اقتصادی، تهدیدات مردم‌محور و حمله سایبری را برای مقابله با ایران انتخاب و آن را رسما اعلام کرده‌اند. رئیس سازمان پدافند غیرعامل کشور درباره راهبرد تهدیدات مردم‌محور علیه نظام اسلامی گفت: آمریکا در تهدیدات جدید خود تلاش می‌کند یک دوقطبی مردم علیه امنیت ایجاد کند. وی با اشاره به اعلام تحریم کاتسا توسط مجلس سنا اظهار کرد: تحریم کاتسا سپاه و تمام شرکت‌هایی که با آن ارتباط دارند تحریم می‌کند، مثلا قرارگاه سازندگی خاتم که خدمات بسیاری به دولت و ملت ایران می‌رساند و بانک‌هایی که با سپاه در ارتباط هستند، در لیست تحریم قرار می‌گیرند که بسیار خطرناک است. سردار جلالی تاکید کرد: جمهوری اسلامی باید به تحریم‌ها و تهدیدات جدید پاسخ قاطع دهد تا جلوی اجرایی شدن تحریم کاتسا توسط ترامپ گرفته شود.

«کاتسا» تحریم نیروی مسلح رسمی کشور است

 رئیس دستگاه قضا نیز نسبت به تحریم‌های جدید آمریکا و بویژه اجرای تحریم کاتسا هشدار داد. به گزارش روابط عمومی قوه قضائیه، آیت‌الله آملی‌لاریجانی در جلسه مسؤولان عالی قضایی با اشاره به تصویب تحریم‌های مجدد کنگره آمریکا علیه جمهوری اسلامی ایران در روزهای اخیر، اظهار کرد: این تحریم‌ها علاوه بر قانون «کاتسا» است که از نهم آبان علیه سپاه پاسداران انقلاب اسلامی اعمال می‌شود. در حال حاضر، کنگره آمریکا ماشین خودکار تحریم علیه ایران شده است و تصور می‌کنند می‌توانند با این اقدامات به ملت ما فشار وارد کنند، در حالی که بیش از 30 سال است این تجربه شکست خورده را تکرار می‌کنند و می‌دانند هرجا علیه ملت ایران دشمنی روا داشته‌اند، مردم ما بیشتر ایستادگی کرده‌اند. رئیس قوه قضائیه با بیان اینکه اجرای «قانون کاتسا» به معنای تحریم نیروی مسلح رسمی یک کشور است و می‌توانند به بهانه همکاری دولت ایران با سپاه حتی دولت را تحریم کنند، افزود: سپاه پاسداران انقلاب اسلامی نیروی مسلح رسمی کشور ما است که در برهه‌های مختلف از کشور دفاع کرده و دقیقاً به دلیل آنکه نقشه‌های داخلی و منطقه‌ای دشمنان را نقش بر آب کرده است، مورد غضب آمریکا قرار دارد. آیت الله
‌لاریجانی اصل تحریم کردن نیروهای مسلح رسمی یک کشور را امری غیرمعقول دانست و اظهار کرد: اگر چه همه مسؤولان کشور بدرستی در قبال این سیاست‌های خصمانه، موضع واحد و قاطعانه‌ای اتخاذ کرده‌اند  اما جا دارد دولت محترم، مجلس و سایر دستگاه‌های مسؤول علاوه بر این موضع‌گیری‌ها، راه‌های عملی بیشتری را برای مقابله با تحریم‌ها ترسیم کنند تا علاوه بر موضع‌گیری قاطعانه، پاسخ عملی مناسبی به این دشمنی‌ها بدهیم. رئیس قوه قضائیه همچنین بر لزوم صیانت از اقتصاد کشور برای مقابله با تحریم‌ها تأکید کرد و گفت: دشمن تا زمانی که احساس کند اقتصاد، نقطه ضعف کشور ما است فشار را کم نخواهد کرد. ما باید اقتصاد کشور را به گونه‌ای اداره کنیم که تحریم‌ها بی‌اثر باشد. اتکا به نیرو، سرمایه و فکر داخلی موجب توانمندسازی و مقاومت اقتصاد کشور برابر لرزه‌هایی است که دشمن تلاش می‌کند علیه اقتصاد ما ایجاد کند.

مهدی چراغ‌زاده:  اصالتا از جایی آمده که بخش عظیمی از هنر ایران‌زمین آنجا متولد شده؛ او همشهری عطار نیشابوری است. در نخستین ماه سال 64 در کوران جنگ تحمیلی به دنیا آمده و از همان کودکی زبان منظمی داشته است. نظم برایش اساسا جذاب‌تر از نثر است و از میان همه قالب‌های منظوم، غزل برایش نقش ملکه را دارد. علاقه به شعر او را در دانشگاه به سمت ادبیات کشاند و امروز او فارغ‌التحصیل فوق‌لیسانس زبان و ادبیات پارسی است. وقتی بخواهید خودش را توصیف کند این را برای‌تان می‌خواند «که بود گفت کی‌ام؟ من: علیرضا عاشق/ تمام روز و شب سررسید را عاشق/ به محض زاده شدن سال‌ها گریسته‌ام/ به این دلیل که بودم از ابتدا عاشق» و همین عاشقی باعث شده که می‌گوید «ممکن است شعر هر لحظه در من اتفاق بیفتد؛ در مترو، قبل از خواب، وسط خواب یا زیر دوش حمام که مجبور می‌شوم کارم را نیمه‌تمام رها کنم و شعرسرایی را شروع کنم». علیرضا بدیع امروز یکی از معروف‌ترین غزلسراها و ترانه‌سراهای کشور است و علاوه بر شعر، مجری‌گری نیز می‌کند. با او به گفت‌وگو نشسته‌ایم تا درباره شعر، غزل و ترانه صحبت کنیم.
***
 آقای بدیع! چه شد متوجه شدید شاعر هستید و می‌توانید شعر بسرایید؟ شعر سرودن را از نیشابور آغاز کردید؟
بله! نوشتن شعر را که از 12 سالگی و از نیشابور شروع کردم ولی در واقع خود این نوشتن نمی‌تواند نقطه عطف شاعر باشد، چرا که علاقه‌ای که به شعر داشتم و توجهی که از روزگار دبستان و حتی از پیش‌دبستانی به شعرها و مطالب موزون داشتم نسبت به بچه‌های دیگر، اینها خودش در سیر این سال‌های شاعری من تاثیرگذار بوده است، البته اگر بشود اسمش را شاعری گذاشت. به صورت جدی اما چیزی را که در واقع در کتاب‌ها درخور چاپ و انتشار باشد از سال 79 می‌شود در نظر گرفت، چرا که نخستین کتاب من سال 83 چاپ شد و دربرگیرنده شعرهای من از دوره دانش‌آموزی بود و نخستین شعر آن کتاب چون بر اساس تاریخ، غزل‌ها را چیده بودم تاریخ سال ۷۹ را با خودش دارد که غزلی است با ردیف «کم دارم». ولی خب! قبل از آن هم شعرهایی می‌نوشتم که موزون بوده، تخیل و عاطفه و مباحثی از این دست را داشته، ایرادهای ابتدایی مثل وزن، ردیف و قافیه را هم نداشته ولی خب! ترجیح من این بوده که آنها به عنوان شعری که در کتاب بیاید و به عنوان رزومه کاری من باشد، محسوب نشود.
به هر تقدیر من از کودکی بسیار به شعر علاقه داشتم و در همان سال‌ها یادم هست اشعار مولوی، خیام، پروین اعتصامی و باباطاهر را خوانده‌ام، چون پدرم علاقه داشت و کتاب‌های این شاعران را در کتابخانه کوچک خود نگهداری می‌کرد و گاه با آواز اینها را می‌خواند، همین باعث شد من هم علاقه‌مند شوم و در نهایت از دوم راهنمایی یعنی از سال ۷۶ خودم شروع کردم به نوشتن.
 اولین شعر و نخستین غزلی که به صورت رسمی نوشتید، دو- سه بیتش را می‌توانید بگویید؟
بیت اولش که تاثیر گرفته از دماوندیه ملک الشعرای بهار بود، بیت اول را دو تا کلمه‌اش را عوض کرده بودم، چرا که این شعر موضوع انشای داده شده توسط آقای اسحاقی، معلم سال دوم راهنمایی من به عنوان «شهر خود را توصیف کنید» بود. موضوعی کلیشه‌ای و تکراری که من آن موضوع انشا را منظوم نوشتم. به این صورت که «‌ای دیو سپید پای در رود/ ‌ای گنبد ایران ‌ای بینالود» بیت اول آن مثنوی 12 بیتی بود، مثنوی هفتاد من کاغذ در واقع، جاهای دیدنی نیشابور و رودخانه‌هایش و می‌شود گفت برخی ویژگی‌هایش را به نظم کشیده بودم. خب! برای مادرم خوانده بودم، تشویق کرد همان لحظه و فردا هم که در کلاس خواندم بچه‌ها بسیار شعف‌ناک شدند، به وجد آمدند و خندیدند، ایستادند پشت نیمکت و تشویقم کردند  اما شوخی دوستانه و کودکانه باعث شد ادامه بدهم و جدی بگیرم. البته در کنار این تحسین آقای اسحاقی بی‌تاثیر نبود، گریه مادرم بی‌تاثیر نبود و از طرفی هم خنده بچه‌ها. آن خنده و گریه باعث شد شاعر شوم.
 شما از نیشابور شروع کردید شعر گفتن، بعدا آمدید تهران و الان ساکن تهران هستید. آیا سکونت در مرکز و پایتخت، یک معیاری می‌شود برای پیشرفت ادبی و شعر؟
ببینید! این نکته را که نمی‌شود کتمان کرد چون از هر زاویه که نگاه کنی امکاناتی که در تهران هست در دیگر جاهای کشور نیست اما چیزی که نمی‌شود از آن گذشت خلوتی است که شعرا در شهر خودشان و در روستای خودشان دارند؛ این قابل مقایسه نیست با تهران، چون خلوت و دنج‌کده‌ای که من در نیشابور داشتم تکرار نمی‌شود. تهران تو را در معرض شلوغی و گیر و گرفت قرار می‌دهد اما در نهایت اگر کسی از درون واقعا شاعر باشد، سیر و سلوکش در درون باشد، سیر انفس داشته باشد، هیچ کدام از اینها دلیل نمی‌شود که بخواهد از شعر دور بیفتد و پرت شود. یعنی کسی که واقعا شاعر است می‌تواند وسط مترو بنشیند، یک قصیده بنویسد، یک غزل بنویسد، یک سپید خوب بنویسد؛ تفاوت چندانی ندارد. البته تریبون و فرصت‌هایی برای شنیده شدن و دیده شدن در تهران وجود دارد که در شهرستان‌ها نیست. این را نمی‌توانم کتمان کنم. به هر تقدیر فرقی ندارد من اگر در نیشابور هم بودم همین شعرها را می‌نوشتم شاید فقط کمتر فرصت و مجال خوانده‌شدنش در تریبون‌های رسمی‌تر به دست می‌آمد. واقعیت به نظر من این است. ولی اینکه بگویند فلانی از شهرستان پا شد آمد تهران از هنرش، از شعرش دور شد یا فلانی آمد تهران چون اینجا تریبون‌های خوبی داشت معروف و مطرح شد، اگرنه شعرش آنچنان هم به درد بخور نیست یا اینکه چون در فیسبوک پست می‌گذاشت خیلی معروف شد و فلانی چون در اینستاگرام زیاد می‌نویسد و آنجا برایش هشتگ می‌زنند، اینها نیست. واقعا تا جوهره و اصل و ذات شعر در کسی نباشد اینها تاثیر چندانی نخواهد داشت.
 حالا دوباره از نیشابور بپرسیم؛ شما با چه انجمن و گروهی از ابتدا فعالیت داشتید و آیا از همنسلان شما کسی هست که به صورت جدی شعر را دنبال می‌کند و به عنوان یک شاعر شناخته شده؟
ببینید! از سال ۷۷ که من وارد انجمن‌های ادبی نیشابور شدم، جلسات حوزه هنری در سازمان تبلیغات اسلامی نیشابور برگزار می‌شد. آن زمان سازمان تبلیغات آمده بود در واقع در هر شهری حوزه هنری ساخته بود و یک پاتوق فرهنگی- هنری بود به موازات ارشاد اسلامی که بعدها جمع شد و الان فقط مراکز استان‌ها حوزه هنری دارند. آن سال‌ها ما از ساعت ۹ صبح جمع می‌شدیم تا دیروقت حدود 7-6 عصر، با هم شعر می‌خواندیم، حرف می‌زدیم، نقد می‌کردیم، فال حافظ می‌گرفتیم و ایرادهای کار همدیگر را گوشزد می‌کردیم. خیلی‌ها آن زمان در آن جلسات بودند، مثلا مرتضی آخرتی بود از شاعران خیلی خوب خراسان که متولد کاشمر بود ولی نیشابور ساکن شده بود یا محمدصابر تولایی بود که الان استاد دانشگاه هنر است و نقاشی تدریس می‌کند و شاعر خیلی خوبی بود، شعرهایش هنوز هم جزو بهترین‌های این روزگار است. از آن زمان شاید کسانی را بشناسید مثلا خدابخش صفادل بود که خب! ایشان البته چند نسل از ما بزرگ‌تر است ولی همان روزها حضور در محافل را آغاز کرده بود در دهه هفتاد و بقیه عزیزان.  از بین آنها من بیش از بقیه چسبیده بودم به پر شال شعر. نه من شعر را رها می‌کردم و نه شعر مرا. به هرحال پیش‌بینی آن کسی که در سازمان تبلیغات نیشابور ما دورش جمع می‌شدیم درست درآمد؛ سال ۷۸ بود، گفت از جمع شما 4 نفر 2 نفر می‌ماند، سال 83-82 من و آن یک نفر دیگر، گفت از بین شما دو نفر هم یک نفرتان می‌ماند. یک جورهایی همینطور هم شد، نمی‌دانم! شاید تعریف از خود باشد، شاید آنها مانده باشند واقعا و شاید من رفته باشم کنار. به هر حال چیزی که هست اینکه دیگر آن عزیزان شعر نگفتند و چسبیدند به زندگی‌شان، به زخم‌ها و دردهای بزرگ‌تر از شعر؛ ازدواج کردند، جدا شدند، دنبال معیشت رفتند، مغازه‌دار شدند ولی من ماندم روی شعر و پافشاری کردم.
 شما در چند سالگی و در چه سالی به تهران آمدید؟
۲۶ ساله بودم که به تهران آمدم؛ سال ۹۰ آمدم. ۱۷ مهرماه ۹۰ ساکن تهران شدم.
 در شعر از چه کسی تاثیر پذیرفته‌اید؟
 از منزوی، بهمنی، سیمین بهبهانی، سعدی و حافظ تاثیر گرفته‌ام.    
 آقای بدیع! بخش اعظمی از شعرهای شما در حوزه مضامین عاطفی و عاشقانه است. البته اشعار آیینی و اجتماعی هم از شما وجود دارد. به نظر شما شاعر تا چه اندازه وظیفه دارد به انعکاس آن احساسات قلبی و درونیات قلبی و شخصی خودش بپردازد و وظیفه‌اش در قبال جامعه و مسائل اجتماعی چقدر است؟
نمی‌شود یک معیار خاص برایش سنجید و مثلا بگوییم هر شاعر موظف است از هر 10 شعر 4 شعرش در رابطه با دغدغه‌های اجتماعی، 3 شعر در رابطه با عواطف انسانی و 2 شعر مذهبی بسراید. چنین چیزی نیست. در واقع از شاعر به شاعر متفاوت است، کمااینکه می‌بینید شاعری مثل مسعود سعد سلمان در روزگار خودش بیشتر شعرهایش دغدغه‌های اجتماعی و سیاسی است، ناصر خسرو با تفاوت زمانی نه خیلی زیاد با ایشان اکثر دغدغه‌هایش دغدغه‌های مذهبی و در واقع می‌شود گفت باز هم اجتماعی است و با تفاوت شاید 200 سال از این عزیز، سعدی را ما داریم که غزلیاتش ۹۹ درصدش می‌شود گفت عاشقانه است و رسالت‌های اجتماعی و سیاسی خودش را موکول کرده به بوستان و گلستان و آنها را در بخش قصاید بیان کرده است.  این دغدغه‌ها از شاعری به شاعر دیگر متفاوت است. نیما یوشیج را داریم که با همه پوست‌اندازی که در شعر معاصر به وجود آورد، دغدغه‌های اجتماعی را فریاد می‌زند. کسی مثل سهراب سپهری را داریم که با یک نگاه و با یک گفتمان عاطفی و مهربانانه پیرامون خودش را نگاه می‌کند.  هر کسی را و هر شاعری را بر مبنای محیطی که در آن رشد کرده و در آن به وجود آمده و همچنین پیرامون و اطرافیانش، در آن محیط باید بررسی کرد. هر کسی را باید با خودش در نظر گرفت. مشیری یا منزوی به‌رغم اینکه شعرهای عاشقانه‌شان بیشتر مطرح شده است، شعرهای سیاسی، شعرهای وطنی و شعرهای اجتماعی هم دارند، از آن طرف کسی مثل مهدی اخوان ثالث که شعرهای سیاسی‌اش بسیار زبانزد است یا کسی مثل خسرو گلسرخی، شعرهای عاشقانه هم دارند. پس متر و معیار خاصی برای این نداریم اما یک چیز که کلی است و نمی‌شود آن را نادیده گرفت و نگفت این است که شاعر در هر محیطی که رشد کند، هر شرایط اجتماعی و هر شرایط پیرامونی که داشته باشد نمی‌تواند غافل شود از دغدغه‌ها و اتفاق‌ها و التهاباتی که در اطرافش دارد می‌گذرد. «نزار قبانی» شاعر بزرگ سوری که به عنوان بزرگ‌ترین عاشقانه‌سرای دنیای عرب شناخته می‌شود پس از شکست اعراب در مساله فلسطین، یکباره شاعر سیاسی می‌شود و سال‌ها شعر سیاسی و اجتماعی و وطنی می‌نویسد. یا حسین منزوی بعد از یک اتفاق، شعر سیاسی و اجتماعی هم می‌نویسد. اتفاق‌ها در روند شاعری شاعران بسیار تاثیرگذار است. رضا براهنی در کتاب «طلا در مس» 4 رسالت عمده را برای شاعر برمی‌شمرد؛ رسالت ادبی که خیلی‌ها فقط به این قائل هستیم، رسالت شخصی، رسالت اجتماعی و رسالت تاریخی. خیلی وقت‌ها این رسالت اجتماعی- سیاسی در شاعران امروز کمرنگ می‌شود. دلایل متعددی هم دارد. غم نان هست، ممیزی دستگاه‌های ذی‌ربط هست که باعث می‌شود شاعر را سانسور کنند و هزار چیز دیگر. به هر تقدیر حتما لازمه شاعری، غافل نبودن از دغدغه‌های روزمره و پرداختن به آن است.
 شما در شورای نظارت بر شعر صداوسیما مشغول کار هستید و طبعا اشعار و ترانه‌های زیادی به دست شما می‌رسد، به نظرتان الان وضعیت چطور است؟ وضعیت ممیزی و وضعیت خود اشعار و ترانه‌ها.
ببینید! آن چیزی که به عنوان ممیزی در ذهن عوام است اینکه چند نفر آدم اخم‌کرده نشسته‌اند آنجا هر کاری که با ذائقه آنها و با هنجارهای صداوسیما همخوانی نداشته باشد رویش خط می‌کشند، نیست. شورایی که ما داریم شورای ممیزی نیست، در واقع شورای کارشناسی است و چیزهایی که اعمال می‌شود در آن شورا، مباحث فنی، مباحث زبانی، مباحث دستوری و مباحث عروضی شعر است. یعنی اگر شعری بیاید من ببینم یک نفر «رفتم» را با «نشستم» قافیه کرد، آن را برایش اصلاحیه می‌زنیم، چرا که این ترانه‌سرا ابتدا باید ملزومات اولیه شعر را فرا بگیرد و بعد برای خوانندگان بنویسد و بیاید شورا مجوز بگیرد و بیاید برای پخش. اگر یک وقت در کار یک نفر ببینیم توهین شده به یک قومیت، به آن اصلاحیه می‌زنیم. خیلی اوقات مثلا یک شعر می‌آید از فلان استان یا فلان ولایت عزیز کشورمان، خودشان را برتری داده‌اند نسبت به یک قوم دیگر. این طبیعی است که من به عنوان یک کارشناس برای اینکه جلوگیری کنم از تشتت و چنددستگی با این نوع ترانه‌ها مقابله می‌کنم ولی اینکه فکر کنند ما آنجا نشسته‌ایم جلوی عقاید یا جلوی افکار یکسری ترانه‌سرا را بگیریم اصلا به این صورت نیست. مباحث فنی بیشتر آنجا لحاظ می‌شود و نکاتی از این دست که بهتر است اسمش را شورای کارشناسی بگذاریم و لازم است بدانید این شورای کارشناسی در همه روزنامه‌ها و ژورنال‌های بین‌المللی در همه نهادهای رادیو و تلویزیون کشورهای دیگر هم وجود دارد و باید هم باشد، چرا که اگر اینطور نباشد عملا هیچ فیلتری سر راه کارهای نازل و سخیف و مبتذل قرار نخواهد گرفت.
 یکی از اشعار کلاسیک شما که توسط یکی از خوانندگان کشورمان همراه با موسیقی خوانده شد و خیلی هم سر زبان‌ها افتاد «تو ماهی و من ماهی این برکه کاشی» هست اما امروز می‌بینیم ترانه‌های با زبان شکسته در حال رواج است. به نظر شما علت گرایش به سمت شکسته‌نویسی چیست؟ آیا شعر کلاسیک دیگر جوابگوی نیاز‌های جوانان نیست؟
راجع به سوال‌تان اینطور می‌شود جواب داد. چیزی که باعث شده گرایش نسل جوان شاعران به سمت قالب‌هایی با زبان شکسته و زبان محاوره زیاد شود این نیست که غزل یا قالب‌های دیگر شعر پاسخگو نبودند، بلکه این بحث مربوط به یک نیاز است، زبانی که زبان گفتار ما است، جداست با آن چیزی که در کتاب و روزنامه و سایت می‌خوانیم، قاعدتا در این جریان موازی زبان معیار، ما نیاز به یکسری شکل‌های ادبی و هنرهای مختلف داریم که زبانش و رسم‌الخطش همین محاوره باشد. طبیعی است ترانه دارد این جریان را پاسخ می‌دهد و پاسخگوی نیاز مخاطب در این قسمت است. پیش‌بینی‌ای که من می‌کنم در 400-300 سال آینده زبان پارسی به این صورتی که ما امروز در روزنامه‌ها و کتاب‌های درسی می‌بینیم از بین رفته باشد و همین جریانی که امروز خیلی نحیف دارد کار خودش را به صورت محاوره انجام می‌دهد، زبان رسمی آن روزگار شده باشد.
پس باید از همین حالا تمهیدی اندیشید، باید فکری کرد که چگونه می‌توان زبان محاوره فارسی را که یک شکل تازه و یک پوست‌اندازی جدید را دارد به نمایش می‌گذارد بدرستی ساماندهی کنیم، چرا که به نظر من در 200 سال آینده کتاب‌های علمی ما با همین زبان شکسته که آن زمان هم اتفاقا مورد قبول عامه خواهد بود نوشته خواهد شد و زبان رسمی ما این خواهد بود. من چنین فکری می‌کنم. اما راجع به قسمت دیگر سوال‌تان باید بگویم ترانه دارد راه خودش را می‌رود، قرار نیست نه این جای غزل را تنگ بکند و نه غزل و سپید و قصیده جای این را تنگ کنند. هرکدام راه خودشان را دارند می‌روند ولی آهنگسازهای ما احساس کرده‌اند موسیقی و جنس موسیقی پاپ و موسیقی نوین سنخیت بیشتری می‌تواند داشته باشد با زبان محاوره، آن هم به این خاطر است که این زبان با مردم در کوچه و بازار و تاکسی و... راحت‌تر ارتباط برقرار می‌کند. من الان می‌روم نانوایی و برای اینکه راحت‌تر منظور خودم را برسانم می‌گویم «آقا دوتا نون بده»، نمی‌گم «لطفا دو عدد نان مرا دهید»، اگر اینطور بگویم طرف باید 30 ثانیه فکرکند و ابروهایش را در هم بکشد. چون هدف ترانه نزدیک شدن به زبان و ذهن کوچه و بازاری مردم است و چیزی که در کوچه و بازار مردم با آن  مراوده می‌کنند همین زبان محاوره است، پس ترانه دارد زبان گویای آن دسته از مردم می‌شود.
 اینکه شما گفتید تا 400-300 سال دیگر این زبان جایگزین می‌شود، به نظر شما یک خطری برای زبان فارسی نیست؟ چون فخامت زبان کلاسیک، آن جملات و اصطلاحات خیلی فاخر و زیبایی که داریم، شاید زبان محاوره‌ای آن زیبایی را نداشته باشد.
این ناگزیری ما است، هیچ چاره‌ای نیست، هیچ راهی نیست. ببینید! مثل اینکه بگویید این رودخانه‌ای که قرار است از اینجا رد شود یا این سدی که قرار است اینجا احداث شود،  این گل‌ها و درخت‌هایی را که اینجا رستند قرار است از میان بردارد، چاره‌ای نیست، یک چیزی دارد می‌آید جایگزین یک چیز دیگر می‌شود. اگر می‌شد زبان محاوره راه خودش را به گونه‌ای برود که آن گنجینه دست‌نخورده باقی بماند، بله! بهترین حالت بود اما این اتفاقی است که همه دنیا به آن تن داده‌اند.  کشورهایی مثل انگلستان، بریتانیا و کشورهای اروپایی به خاطر زایایی زبان‌شان هر 50 سال انگار زبان و رسم‌الخط‌شان دستخوش تغییر می‌شود. یعنی جوان امروز بریتانیا برای ارتباط برقرار کردن با متن‌های داستان‌های شکسپیر نیاز به مترجم دارد. خوبی زبان فارسی این است که یک زبان ایستا است. زبان‌های ایستا مثل زبان فارسی این خوبی را دارد که ما می‌توانیم براحتی با متون یکهزار سال پیش خودمان هم بدون نیاز به مترجم ارتباط برقرار کنیم اما چاره‌ای هم نیست، به هر حال زبان محاوره امروز ما سال‌هاست آمده و به هرحال جای خودش را باز خواهد کرد و نمی‌توانی به یک کاربر زبان و ادبیات فارسی بگویی تو حق نداری محاوره صحبت بکنی! هیچکس نمی‌پذیرد. همانطور که خود شما از ابتدای امروز که با هم هستیم هیچ عبارتی را به صورت کلاسیک به کار نبردید و رسمی صحبت نکردید. نشستیم و داریم محاوره حرف می‌زنیم. آیا دل شما برای زبان رسمی کشورمان نمی‌سوزد؟ شما غزل‌های سعدی را دوست ندارید که دارید محاوره حرف می‌زنید؟ چرا! دوست دارید. اما چاره‌ای نیست و ناگزیرید، چون با این زبان می‌توانید با من راحت‌تر ارتباط برقرار کنید و باید اجازه دهیم این دو راه خودشان را بروند. اینکه در آینده چه اتفاقی خواهد افتاد باز یک بحث گسترده دیگر است.
 شما هم در عرصه ترانه فعالیت دارید هم در عرصه شعر کلاسیک؛ کدام‌یک از این دو عرصه را خودتان بیشتر دوست دارید و ترجیح می‌دهید؟
من اینها را جدا از هم نمی‌دانم، چون هر دو با قلم سروکار دارد. هر دو با اندیشه سروکار دارد. اگرچه مولفه‌های این دو شکل و این دو ژانر تفاوت‌هایی با هم دارد. یکی قرار است به قصد آهنگسازی و به قصد شنیده شدن و زمزمه‌پذیری، به قصد حتی بیزینس و آمیخته شدن با صنعت موسیقی نوشته شود و یکی فارغ از اینهاست ولی در نهایت هر دو با اندیشه و با عواطف ما سروکار دارد. از این بابت من تفاوتی در اینها نمی‌بینم. ولی خب! حقیقت این است که من یک تار موی غزل را به صد تا ترانه نمی‌دهم چون که من آدم غزل هستم. آدم تغزل هستم نه آدم ترانه. خودم را ترانه‌نویس نمی‌دانم، اگر اینگونه بود ترانه‌هایی را که هر روزه دارم برای خواننده‌ها می‌نویسم روی صفحه‌ام منتشر می‌کردم؛ مدام هر روز. من خودم را غزلسرا می‌دانم و غزل‌هایم را منتشر می‌کنم. تا به حال ترانه‌ای از من را به عنوان کتاب یا در روزنامه‌ها نخوانده‌اید.
 دلیلش چیست؟
ترجیحم این است که در همان شکل غزل شناخته شوم و مسیر خودم را بروم. خب! حالا اگر ترانه‌ای می‌نویسم صرفا یک بخشش بحث معیشت هست که ترانه می‌نویسم. و الا باور کنید این را دوست دارم از همین تریبون روزنامه شما بگویم همکاری با هیچ خواننده‌ای برای من افتخار نیست. همکاری با هیچ آهنگسازی برای من افتخار نیست. هیچکدام‌شان. من راه خودم را می‌روم و فقط یک چیز برای من افتخار است و آن هم نوشتن غزل است. ترانه نوشتن برای من افتخاری نیست. بود و نبودش فرق چندانی ندارد. تفنن و تفریح است. حالا هفته‌ای یک شب برویم استودیو و با خواننده‌اش بنشینیم چای بخوریم او برود در استودیو و آن را اجرا کند، این برای من تفنن است. همانقدر برای من لذت دارد که با یک رفیقم بروم یک قهوه بنوشم یا بروم خارج از شهر، کنار یک چشمه‌ساری بنشینیم. چیزی بیشتر از آن نیست.  گهگاه ترانه‌سراها له‌له می‌زنند که اگر فلان خواننده نامبر وان کار ما را بخواند چه خواهد شد و... اینها برای من لطفی ندارد چون خودم را غزلسرا می‌دانم. همانطور که اجرای برنامه‌های تلویزیون یا گویندگی رادیو برای من بود و نبودش فرقی ندارد. همین الان هم بیایند بگویند در تلویزیون ممنوع‌الکار شدی هیچ حرفی نمی‌زنم و برای من مهم نیست و اصلا اهمیت ندارد ولی یک چیز را از من بگیرند همان لحظه سرم را می‌گذارم و می‌میرم، آن هم غزل گفتن است. من نتوانم غزل بگویم بدون شک 24 ساعته خواهم مرد ولی بگویند تلویزیون دیگر اجرا نداری، می‌گویم بسیار خب! بگویند هیچ‌کس برای ترانه با تو کار نمی‌کند،  می‌گویم چه بهتر! بگویند گوینده رادیو نیستی، می‌گویم خدا را شکر! فقط شعر است که نمی‌توانم کنار بگذارم، اگرنه همه چیز را می‌توانم ترک کنم.
 جز شورای کارشناسی که فرمودید فعالیت دارید، دیگر فعالیت‌های کاری شما چیست؟
عرض شود که شورای کارشناسی نظارت و ارزشیابی مرکز موسیقی و سرود سازمان صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران هست، شورای موسیقی و سرود مرکز موسیقی معاونت استان‌های سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران هم هست؛ هر دو به عنوان کارشناس شعر هستم و شب‌های سه‌شنبه مجری- کارشناس برنامه چشم شب روشن هستم، همراه جناب محمد صالح‌علا. برنامه‌های رادیو داشتم که به علت بی‌حوصلگی آن را خودم کنسل کردم و برنامه‌های تلویزیونی هم اگر بوده کمابیش فعلا آنها را کنسل کردم و فعلا خلوت کرده‌ام.
 در آخر صحبت می‌خواستم از شما خواهش کنم یکی از اشعار جدید و منتشرنشده‌تان را بخوانید تا برای مخاطبان منتشر کنیم.
جدا کردند آدم‌ها مرا از تو، تو را از من
تو دریایی و من ساحل نخواهی شد جدا از من
تو کاغذ بادی و من در نخ زیبایی‌ات هستم
 مبادا آنکه قدر سوزنی باشی رها از من
تو مرز کفر و ایمانی چگونه بگذرم از تو
 اگر اینگونه باشد نگذرد دیگر خدا از من
شکستم بارها و همچنان خاموش می‌مانم
صدا از سنگ می‌آید نمی‌آید صدا از من
تو دریایی و من قصر شنی از خود نپرسیدی
که از آن رفت و آمدها چه می‌ماند به جا از من
تو روزی باز خواهی گشت این خط، این نشان اما
دریغا چون نخواهی یافت حتی ردپا از من

گروه بین‌الملل: این روزها یک بار دیگر شاهد افتضاحی جنسی در بالاترین سطح رسانه‌ای و سیاسی انگلیس هستیم و این موضوع بیش از همه به کارزار جدید فمینیست‌ها  و حقوق‌بگیران اینتلیجنس سرویس در بی‌بی‌سی لطمه زده است. درست زمانی که دستگاه پروپاگاندای سلطنتی بریتانیا، در حال کوک کردن ساز جدیدی برای جنگ روانی علیه کشورمان با ادعای آزار کارکنانش توسط نظام جمهوری اسلامی ایران و  تبعیض و آزار جنسیتی زنان در ایران بود، مشخص شد نه‌تنها ساختار بی‌بی‌سی خود با ادامه راه کثیف جیمی سویل در صف اول آزار کارکنانش قرار دارد بلکه آزار جنسی زنان در راهروها و اتاق‌‌های وست‌مینستر، توسط نخبگان سیاسی جزیره خود قصه‌ای مفصل دارد تا آنجا که ابعاد افتضاح نمایندگان مجلس انگلیس، رهبران هر 2 حزب حاکم و اپوزیسیون را مجبور به واکنش کرد. در حالی که نخست‌وزیر انگلیس و رهبر اپوزیسیون هر دو رسما از فرهنگ منحط و پست حاکم بر جامعه بریتانیا که اجازه سوءاستفاده و هتک حرمت به زنان را به مردان می‌دهد صحبت می‌کنند، حقیقتا مدیران بی‌بی‌سی با توجه به سابقه تاریک این رسانه در این زمینه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، با چه رویی خود را در جایگاه قضاوت اخلاقی درباره دیگر جوامع تصور می‌کنند؟ بی‌بی‌سی فارسی که در واقع نه فقط بخش فارسی بنگاه خبرپراکنی بریتانیا بلکه یک شعبه تبلیغاتی از واحد کنترل فکر ام‌آی 6‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، تحت مشاورت سازمان سیا و با فرانشیز مستقیم سرمایه‌داران بهایی و یهودی اروپا و آمریکاست‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، اخیرا شکایتنامه‌ای را با هدف ایجاد تحریم‌‌های حقوق‌بشری علیه ایران به سازمان ملل ارسال کرده و در آن مدعی آزار و اذیت کارکنانش و خانواده‌های‌شان در ایران شده است؛ حال آنکه دست‌کم از زمان اردشیر ریپورتر، رئیس سازمان مخفی اطلاعات بریتانیا در ایران در اوایل قرن بیستم تحت لوای وابسته خبری رویترز، تا به امروز بارها و بارها سوءاستفاده موازی رسانه‌‌های انگلیسی از به‌اصطلاح خبرنگاران و وابسته‌‌های خبری‌شان و حتی نزدیکان و خانواده‌‌های آنها در کشورمان برای جاسوسی، خرابکاری، ترور و حتی کودتا اثبات شده است. به عبارت دیگر آنچه مدیران بی‌بی‌سی از آنتونیو گوترش، دبیر کل سازمان ملل خواسته‌‌اند همان قدر مضحک است که مثلا روس‌ها از آمریکایی‌ها به‌خاطر تحت فشار قرار گرفتن عوامل شبکه جاسوسی‌شان در ایالات متحده به سازمان ملل شکایت ببرند. از طرف دیگر بی‌بی‌سی فارسی، اخیرا پروژه صد زن را با سرمایه‌‌گذاری بهائیان و با شعار «مبارزه با تضییع حقوق زنان در ایران» به راه انداخته است، در حالی که به تازگی نشت فهرست حقوق مدیران و کارکنان این بنگاه خبری به افکار عمومی نشان داد دریافتی زنان شاغل در بی‌بی‌سی به صورت مطلق از مردان آن کمتر است. همچنین کمتر رسانه‌ای در جهان در سال‌های اخیر با حجم رسوایی‌‌های بی‌مانند جنسی- شامل آزار و تجاوز به زنان و حتی کودکان در خود دفاتر این بنگاه خبری-مواجه بوده که بدون تردید تجاوزهای فله‌ای جیمی سویل، مجری مشهور بی‌بی‌سی و دیگر دوستان سرشناسش در حلقه کودک‌آزاری منسوب به شوهر ملکه سر آمد آنها بوده است اما بخش فارسی هم به نوبه خود به پروردن سویلک‌‌‌هایی چون صادق صبا مفتخر است. اما این بنگاه توامان خبرپراکنی و آزار جنسی هرگز در این زمینه متوقف نمی‌شود و این هفته مشخص شد که «جرج رایلی» مجری مشهور ورزشی رادیو 5 بی‌بی‌سی هم با 8 مورد شکایت به‌خاطر آزار جنسی زنان همکارش مواجه و از کار معلق شده است. با این وجود رسوایی اخیر آزار جنسی در وست‌مینستر می‌تواند از آنچه در بی‌بی‌سی و سایر رسانه‌‌های انگلیسی می‌گذرد نیز فاجعه‌‌‌‌‌‌تر باشد چون نور را به تاریک‌‌‌‌‌ترین و در عین حال مهم‌ترین بخش جامعه می‌تاباند. 4 سال پیش به دنبال رسوایی‌‌های وحشتناک جیمی سویل، سازمان غیردولتی کمک‌رسانی «ریپ کرایسس» اعلام کرد با شکستن تابوی افشای آزار جنسی در رسانه‌ای چون بی‌بی‌سی، حجم شکایت‌ها و افشاگری‌ها در این زمینه در بریتانیا 40 درصد افزایش یافته است. حال می‌توان گفت این موج رسوایی از قاعده جامعه به قله حاکمیت سیاسی انگلیس رسیده است. روزنامه تایمز روز یکشنبه گزارشی تکان‌دهنده از روابط نامشروع و ارسال پیام‌های جنسی توسط 4 نماینده مجلس به زنان جوان منتشر کرد. این افراد که شامل 2 نماینده حزب محافظه‌کار و 2 نماینده حزب کارگر هستند، همچنین به پیشنهادهای غیراخلاقی به زنان جوان متهم هستند. یکی از افراد یادشده که پیش‌تر در کابینه سایه حزب کارگر فعالیت داشته، متهم است به یک خانم کارآموز در مجلس پیامک غیراخلاقی ارسال و متهم دیگر از همین حزب تاکنون چندین بار در حالت مستی، به یک خانم محقق جوان پیام‌های غیراخلاقی داده است. یکی از نمایندگان متأهل حزب محافظه‌کار و از اعضای کابینه دولت ترزا می ‌نیز طی چندین سال‌ گذشته با چندین خانم جوان که برای امور تحقیقاتی وارد مجلس شده‌اند، رابطه نامشروع داشته است. اما چهارمین متهم این رسوایی اخلاقی نیز به چندین زن خبرنگار پیشنهاد رابطه نامشروع داده است. علاوه بر این «مارک گارنیه» معاون وزیر تجارت بین‌الملل انگلیس نیز متهم است به مشاورش پیشنهادات غیراخلاقی داده است. همه این رسوایی‌ها پس از آن صورت گرفت که  اعضای یک گروه واتس‌آپی وابسته به پارلمان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، گزارش‌هایی را در رابطه با اذیت و آزار جنسی زنان محقق و مشاور در پارلمان منتشر کردند. این رسوایی بزرگ در وست مینیستر بلافاصله با واکنش سران 2 حزب مواجه شد. ابتدا جرمی کوربین، رهبر اخلاق‌گرای حزب کارگر در یک سخنرانی عمومی، فرهنگ منحرف و پست شایع در انگلیس را که به‌ گفته او به مردها اجازه اذیت و آزار زنان با استفاده از مصونیت دیپلماتیک داده می‌شود به ‌باد انتقاد گرفت. او نه‌تنها فاش کرد که آزار جنسی در پارلمان این کشور رونق یافته بلکه ریشه این فجایع را در فرهنگ حاکم بر انگلیس دانست و گفت: «سوءاستفاده جنسی و رفتار آزاردهنده مردان در برابر زنان به هیچ صنعت، محل کار یا نهادی محدود نیست. این مسأله ریشه در روابط قدرت نامساوی داشته که با زنان به‌عنوان اشخاص تحت امر مردان برخورد می‌کند و در فرهنگی دیده می‌شود که سوءاستفاده از زنان همواره پذیرفته شده است». سپس نوبت ترزا می، نخست‌وزیر زن بریتانیا بود که محافظه‌کاری را کنار گذاشته و در نامه‌ای تند به همه رهبران احزاب سیاسی انگلیسی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، نسبت به از بین رفتن آبروی پارلمان انگلیس هشدار دهد. او نوشت: «از شما ممنون خواهم شد که با ظرفیت‌هایی که در اختیار دارید، کمک کنید تا اطمینان حاصل کنیم که اعتبار پارلمان به دلیل اتهامات ناشی از برخی اقدامات زننده آسیب نبیند». به گفته می،‌ دستورالعمل‌های انضباطی موجود ضمانت اجرایی لازم را برای برخورد با نمایندگان خاطی ندارد و آنها را به لحاظ قانونی وادار به پیروی از آن نمی‌کند. او نامه‌‌‌‌اش را چنین به پایان برد: «به باور من شرایط کنونی دیگر قابل‌تحمل نیست و برای کارکنانی که جوان هستند و پس از پایان تحصیلات، کار خود را آغاز کرده‌اند، مطلوب نیست. این مهم است که مردم به پارلمان اطمینان کنند و همکاری تمام احزاب در این رابطه لازم خواهد بود».

ماشاءالله ذراتی: امنیت اقتصادی به عنوان چارچوبی متشکل از نهادهای کارآمد (مالی، قضایی، اداری و اجتماعی)، قوانین و مقررات شفاف و باثبات و سیاست‌گذاری مناسب دولت، بستر لازم را برای رشد پایدار اقتصادی، توسعه سرمایه‌گذاری و کاهش نگرانی و عدم اطمینان نسبت به آینده تا سطح قابل تحمل برای فعالان اقتصادی فراهم می‌کند. امنیت اقتصادی یکی از مهم‌ترین ابعاد امنیت ملی و از اصول مهم و زیرساخت‌های اساسی کشورها برای دستیابی به پیشرفت اقتصادی و ارتقای سطح رفاه اجتماعی محسوب می‌شود.
اولین سیاست‌های کلی نظام درباره «امنیت اقتصادی» سال 77 مصوب و سال 79 توسط مقام معظم رهبری تایید و در 5 بند ابلاغ شد. در ادامه سیاست‌های کلی «اقتصاد مقاومتی» ابلاغی در سال 92 را می‌توان به نوعی نسخه به‌روز شده و ارتقا‌یافته سیاست‌های «امنیت اقتصادی» کشور دانست.
در بعد تحرکات مجلس شورای اسلامی  نیز نیمه شهریور گذشته مرتضی صفاری‌نطنزی، عضو کمیسیون امنیت‌ملی و سیاست‌ خارجی مجلس شورای اسلامی از تشکیل کار‌گروه امنیت اقتصادی در این کمیسیون و انتخاب محسن علوی به عنوان رئیس این کار‌گروه خبر داد که منتظر شنیدن عملکرد و اقدامات این کارگروه خواهیم بود.
در مقایسه با ایران، اردیبهشت امسال بود که پوتین برنامه امنیت اقتصادی ۱۳ ساله روسیه را تصویب کرد. آخرین استراتژی امنیت اقتصادی روسیه در سال ۱۹۹۶ به تصویب رسیده بود و از آن موقع تاکنون شرایط جهانی اقتصاد و همچنین اقتصاد ملی روسیه به صورت گسترده‌ای دستخوش تغییر شده و روسیه با تحریم‌های جدیدی از سوی اروپا و آمریکا مواجه شده است. اصلی‌ترین محورهای متن این سند 20 صفحه‌ای تمرکز این برنامه بر تامین امنیت اقتصادی روسیه با محوریت منابع و امکانات داخلی است.
همچنین در این سند، رویکرد واکنشی در برابر فشارهای اقتصادی و چالش‌های خارجی از جمله تحریم‌ها علیه بخش‌های اقتصادی روسیه و کمبود مواد غذایی پیش‌بینی شده است. در سند راهبرد امنیت اقتصادی روسیه همچنین تلاش برخی کشورهای توسعه‌یافته با هدف استفاده از فناوری‌های پیشرفته به عنوان ابزار رقابت جهانی و نیز دخالت برای تغییرات در سطح تقاضای انرژی در بازار جهانی و تغییرات بهای انرژی به عنوان چالش و تهدید مهم پیش‌بینی شده است.
در این سند تاکید شده است هدف نهایی اجرای این برنامه باید تامین استقلال و خودکفایی، تحکیم پایه‌های اقتصادی و پایداری این کشور در برابر چالش‌ها و تهدیدهای خارجی و داخلی همراه تقویت ثبات سیاسی- اجتماعی این کشور باشد. در بخش دیگری از این سند آمده است: این استراتژی در نظر دارد راه‌های مقابله با چالش‌ها و تهدیدهای امنیت اقتصادی، جلوگیری از بحران منابع، تولیدات، علوم و حوزه‌های تکنولوژیک و مالی را تضمین کند.
جالب اینجاست که در قسمتی از سند به تشکیل مرکزی با عنوان «سامانه ملی مدیریت ریسک» به منظور شناسایی و ارزیابی تهدیدات و چالش‌های موجود و بالقوه و طراحی شاخص و ابزارهایی جهت پیاده‌سازی عملی سیاست‌های امنیت اقتصادی روسیه اشاره می‌شود. دقیقا جایی مشابه ستاد فرماندهی اقتصاد مقاومتی که شهریور سال 94 به منظور بررسی، تصویب و راهبری برنامه‌های اقتصاد مقاومتی و نظارت بر عملیات اجرایی آنها تشکیل شد و هنوز تاثیر محسوس و ملموسی را از آن شاهد نبوده‌ایم.
در مقایسه با کشور روسیه، خوانش سیاست‌های کلی اقتصاد مقاومتی بیانگر این است که کشور ما در حوزه سیاست‌ها و اهداف بالادستی کمبود و ضعفی نداشته و متاسفانه مشکل اصلی در عدم عزم و اراده جدی مسؤولان در حرکت عملی به سمت اقتصاد مقاومتی است. عدم حرکت جدی به سمت اصلاح ساختارهای اقتصادی بویژه کاهش وابستگی به نفت، کاهش وابستگی صنعت کشور به مونتاژ، اصلاحات بانکی و پولی، رشد تولید داخلی، عدم کنترل سبد واردات و قاچاق کالا از مهم‌ترین مواردی است که توجه و تمرکز بیشتر دولت و مجلس را می‌طلبد.
حرکت به سمت امنیت اقتصادی در وضعیت کنونی کشور بیش از هر چیز نیازمند باور و عزم مسؤولان به مفهوم «ما می‌توانیم» است. درحالی که توجه اذهان مختلف در کشور درگیر مساله برجام و چالش‌های آن است، اشاره و تاکید رهبر معظم انقلاب بر امنیت اقتصادی، آن هم در یک مجموعه نظامی، بیانگر جایگاه و توجه ویژه به مقوله امنیت اقتصادی و عدم غفلت از آن است.
این موضوع مهم باید برای نخبگان و مردم تشریح شود که هر تاخیری در حرکت به سمت اجرای عملی سیاست‌های اقتصاد مقاومتی باعث عقب‌ماندگی و خساراتی بزرگ‌تر و غیرقابل بازگشت در آینده خواهد بود. در عین حال تبادل تجربیات ایران و روسیه در موضوع امنیت اقتصادی می‌تواند نویدبخش و توسعه‌دهنده آینده و پیشرفت 2 کشور در ثبات و امنیت اقتصادی باشد. شاید مقایسه عملکرد اجرایی دولت‌های ایران و روسیه در پیاده‌سازی سیاست‌های امنیت اقتصادی بیشتر و بهتر ما را با کم‌کاری‌ها و بی‌توجهی‌های داخلی و راه‌های نرفته آشنا کند!
 

حسین قدیانی: در سیاست، تدبیر به حرف نیست؛ به آن است که از عبرت‌های دیگران درس بگیری و الا بدل می‌شوی به مایه عبرت دیگران! به همین راحتی! هزینه و آبرو را تو بدهی که کشورهای شرق آسیا دیوانگی نکنند و وارد مذاکره با آمریکا نشوند! این شد آیا تدبیر؟! اصلا و اساسا آنکه شعار اداره مدبرانه امور را دست می‌گیرد یعنی بنا را بر استفاده از تجارب دیگران گذاشته، نه اینکه خودش مایه تجربه دیگران شود! اگر از مصدق این عبرت را نگیری که آمریکا به هیچ‌وجه قابل اعتماد نیست، خودت می‌شوی آقای روحانی و آقای ظریف، بلکه عده‌ای دیگر ناظر بر دستاورد تقریبا هیچ تو، ملتفت شوند آمریکا به هیچ‌وجه قابل اعتماد نیست. پس دیوانگی فقط این نیست که دیگران ما را دستمایه درس عبرت خود نکنند، این هم قطعا مصداق تمرد از عقل و تدبیر و خرد و منطق است که ما با وجود تجربه مصدق در داخل و عبرت مرسی در خارج، باز هم توهم بزنیم که فی‌المثل امضای کری تضمین است! شگفتا! علاوه بر ده‌ها تجربه و ده‌ها عبرت، پند پیر جمع هم بود: «من به مذاکره با آمریکایی‌ها خوشبین نیستم»! شمع بصیرت اینچنین روشن و بعضی حضرات اما انگار نه انگار که حکم تدبیر، گرفتن پند است و گوش دادن نصیحت! اشتباه بزرگ بعضی‌ها این بود که فکر می‌کردند حضرت آقا، تنها نگران برند سازش‌ناپذیر انقلاب اسلامی است که چون شعار داده‌ایم «مرگ بر آمریکا» پس مذاکره با کاخ سفید خدشه وارد می‌کند به ‌ام‌الشعائر نظام! که چون بعد از کوهی دشمنی یانکی‌ها، میان تهران و واشنگتن ارتباطی نیست، پس افت کلاس ماست اگر بخواهیم با سران اتاق بیضی، گرد یک میز بنشینیم! صدالبته مذاکره با تجسم مسلم عهدشکنی و مصداق بارز سیری‌ناپذیری، نه تنها دیوانگی، بلکه ضرررسان به حیثیت و وجهه هر انقلاب درست و درمانی است، لیکن «من به مذاکره با آمریکایی‌ها خوشبین نیستم» تنها ناظر بر «آرمان» ایراد نشد، بلکه «واقعیت» را هم مدنظر داشت! و تنها نگران «آخرت» نبود، بلکه «دنیا» را هم در نظر داشت!
اینکه تو می‌روی پای میز می‌نشینی و به تعهداتت هم عمل می‌کنی و حتی با کوهی از سیمان، سمبل خودکفایی را سیاه می‌کنی اما این همه، هیچ‌کدام برای دشمن خبیث دلیل نمی‌شود که تحریم‌ها را لغو کند و نه فقط این، که با «مادر تحریم‌ها» پاسخ آن همه وفای به عهد شما مردمان متاسفانه خوش‌خیال دستگاه دیپلماسی کشور را می‌دهد! و باز هم نه فقط این، که این ‌بار دعوتت می‌کند به مذاکره بر سر موشک! پس «من به مذاکره با آمریکایی‌ها خوشبین نیستم» یعنی «من خوشبین به این نیستم که آمریکا، تحریم‌های قبلی را لغو و تحریم‌ جدیدی هم وضع نکند!» و این هم یعنی «علیکم بالاقتصاد»! آری! شیطان بزرگ اگر آدم بود، اصلا و اساسا چرا ما را تحریم کرد؟! واقعا به چه جرمی؟! هسته‌ای؟! همان که خودش هم دارد؟! و خیلی بیشترش را هم دارد؟! مع‌الاسف، آمریکا این همه خبیث و بدذات، آنوقت این مردمان دیپلمات ما با دست فرمان «هر توافقی از عدم توافق بهتر است»، دوست دارم بدانم دقیقا دنبال گرفتن کدام امتیاز از کاخ سفید بودند؟! البته امید است آقایان در مقام عمل فهمیده باشند که امضای هیچ بدعهدی «تضمین» نیست، بویژه اگر آن شهره به بدعهدی، امثال اوباما و کری و ترامپ و تیلرسون باشند! چیست اما تضمین؟! گمانم در گرفتن درس عبرت، مثلا از محمد مرسی و محمد مصدق که متاسفانه گرفته نشد! تجربه و عبرت به این روشنی، پیش چشم آقایان بود و از آن بهره نبردند که نبردند که نبردند! من زیاد به سرنوشت این روزهای مرسی فکر می‌کنم! و اینکه اصلا و اساسا چرا باید زندان باشد؟! او که از رهبران و سران و بزرگان انقلاب مردم مصر علیه «مبارک» بود، چرا با این عاقبت؟! و با این فرجام؟! می‌دانید علت چیست؟! طمع! طمع و توهم! طمع و توهم و نشناختن دوست و دشمن! طمع و توهم و نشناختن دوست و دشمن و تکبر! بدبختی مرسی از آن روز شروع شد که جمهوری اسلامی واقعا حامی انقلاب‌های ملل منطقه را فروخت به آمریکا! و البته به آل‌سعود! تو وقتی اوباما و جان کری را و شبکه‌های شبه‌جزیره را خیرخواه‌تر از «ولی امر مسلمین جهان» تصور کنی، خداوند منان با در بسته زندان‌های قاهره، ادبت می‌کند، ولو آنکه از سرآمدان انقلاب مصر باشی و تا همین چندی پیش در صدر صندلی انقلاب!
واقعا فکر می‌کنم قصه مرسی، تداعی‌گر قصص حکمت‌آموز قرآن است! و سرشار از درس عبرت، البته برای اصحاب فهم! همه که قرار نیست چون «بشار اسد» قدرت تمییز دوست و دشمن را داشته باشند! به هر حال، وادی سیاست، یکی مثل «مسعود بارزانی» را هم می‌خواهد! الساعه خنده‌ام گرفته! آخر بگو آبت کم بود یا نانت، که برداشتی بی‌خود و بی‌جهت الم شنگه راه انداختی که حالا این بشود روزگارت؟! و مگرنه آنکه متاثر از دم‌تکانی‌های داعش در عراق، سران حکومت مرکزی بغداد همه‌جوره داشتند با جنابعالی راه می‌آمدند که در اقلیم، مجبور به رودررویی با شر دیگری نباشند؟! و مگر نه آنکه وقت خطر، این قاسم سلیمانی بود که به دادت رسید؟! آخر طمع و توهم و نشناختن دوست و دشمن و تکبر، تا کجا؟! و دیوانگی تا کجا؟! تا آنکه خودت را بکنی درس عبرت دیگران؟! مگر کور بودی و مرسی را در زندان ندیدی؟! واحسرتا از چشم اغلب نابینای شماری از اصحاب سیاست! چنان دل می‌بندند به وعده وزیر خارجه آمریکا، کانه در تاریخ همین ایران خودمان «محمد مصدق» وجود خارجی نداشته! و رکب از یانکی‌ها نخورده! متن را همین‌جا ببندم که خدایی نمی‌دانم باید قاه‌قاه بخندم یا بزنم زیر گریه!

استعفای مسعود بارزانی پس از 12 سال ریاست بر اقلیم کردستان عراق، تازه‌ترین نتیجه برگزاری همه‌پرسی جدایی این اقلیم بوده است. این استعفا نشان داد اختلافی جدی میان کردها در اقلیم کردستان وجود دارد و بارزانی خطای سیاسی سنگینی مرتکب شده است. حالا دیگر کردهای عراق به این یقین رسیدند و دریافتند که با برگزاری این همه‌پرسی، مرتکب چه اشتباه بزرگی شدند. کردها با این همه‌پرسی که با تکیه بر آمریکا و اسرائیل انجام شد، نه‌تنها استقلال مورد مطالبه‌شان را به دست نیاوردند بلکه آن استقلال و خودکفایی اقتصادی و سیاسی را که پیش از این داشتند، هم از دست داده‌اند. بارزانی، یکشنبه‌شب در نطق تلویزیونی خود بعد از اعلام استعفایش از ریاست این اقلیم جدایی‌طلب، نه‌تنها بابت برگزاری این همه‌پرسی که شکست‌های سنگین سیاسی و نظامی به کردها تحمیل کرد، عذرخواهی نکرد بلکه از خیانت برخی احزاب کرد و همچنین بی‌وفایی آمریکا که همواره متحد کردها بوده است، گلایه کرد و گفت آمریکا در بحران میان بغداد و اربیل فقط نظاره‌گر بود. بارزانی در این نطق خود گفت برای بازگشت قانون اساسی بسیار کوشیدیم اما بی‌فایده بود. وی ادامه داد: می‌دانستیم دعوت به جدایی بهایی دارد اما با خیانت بزرگی مواجه شدیم. بارزانی افزود: هیچ شخصی در کنار ما نایستاد، جز کوه‌های‌مان ... بدانید شرایط فعلی موقت است و تا مدت زمان طولانی استمرار نخواهد داشت. از آنچه اتفاق افتاد، متاسفیم اما مجبور به آن شدیم. وی مدعی شد: رقبایی که شهر کرکوک را به نیروهای عراقی بدون جنگ تسلیم کردند مرتکب خیانت بزرگی شدند. مسعود بارزانی گفت: انتظار نداشتیم شاهد چنین خیانت بزرگی در کرکوک باشیم. آنچه در کرکوک رخ داد شکافی بزرگ ایجاد کرد. لحن تند بارزانی در نخستین نطق پس از استعفایش، انعکاس هفته‌ها جنگ و مجادله کردها و شکست مفتضحانه آنها در برابر یک نیروی فوق‌العاده مجهز و بازدارنده دولت بغداد بود. در نتیجه عملیات نیروهای امنیتی عراق برای تامین امنیت در کرکوک و دیگر مناطق شمالی عراق، اقلیم کردستان هم دارایی‌های اصلی اقتصادی‌اش و هم چندین میدان مهم نفتی‌اش را از دست داد و در صحنه بین‌الملل هم کاملا منزوی شده است. همین امر فشارهای احزاب کردی به بارزانی را تشدید کرد که به استعفای وی انجامید.
آشوب در اقلیم کردستان عراق
اعلام کناره‌گیری بارزانی از قدرت، آشوب‌ها در اقلیم کردستان عراق را در پی داشته است. پارلمان اقلیم کردستان، که عصر یکشنبه موضوع تقسیم اختیارات پس از کناره‌گیری بارزانی را به بحث گذاشت، طبق گزارش منابع رسانه‌ای عراق، شاهد هجوم شماری از معترضان به کناره‌گیری بارزانی بود. رویترز در این زمینه به نقل از شاهدان عینی نوشت معترضانی که خود را نیروهای بارزانی خوانده‌اند تلاش کردند به درون ساختمان پارلمان راه یابند و در حوالی آن صدای شلیک گلوله نیز به گوش رسیده است. علاوه بر این، چند ساعت بعد از سخنرانی مسعود بارزانی که در آن، گروه‌های رقیب کرد را به خیانت علیه اقلیم کردستان متهم کرد، آشوب سراسر اقلیم را فراگرفت به طوری که مقرهای احزاب مختلف از جمله حزب اتحادیه میهنی کردستان عراق و جنبش تغییر به آتش کشیده شد. یک منبع امنیتی اعلام کرد، معترضان مقر اتحادیه میهنی کردستان (به رهبری جلال طالبانی، رئیس‌جمهور فقید عراق) به اضافه مقر فراکسیون اپوزیسیون تغییر را یکشنبه‌شب آتش زدند در حالی که نیروهای امنیتی تدابیر حمایتی لازم را برای این مقرها در نظر نگرفته بودند. همچنین تظاهرکنندگان دفتر رادیو «کرد سَت» وابسته به حزب بارزانی در زاخو را هم آتش زدند. این مساله باعث شد حزب یادشده رسما از حزب دموکرات کردستان درباره علت این آتش‌زدن توضیح بخواهد. خبرها حاکی است که رابون معروف، از نمایندگان پارلمان محلی منطقه کردستان عراق به علت انتقاد از سیاست‌های مسعود بارزانی در نشست یکشنبه پارلمان، ربوده شده است. همچنین تظاهراتی در حمایت از مسعود بارزانی در شهرهای اربیل، دهوک، سوران، زاخو و مناطق دیگر اقلیم کردستان در اعتراض به کناره‌گیری او برگزار شد. قباد طالبانی، معاون نخست‌وزیر اقلیم، صبح دیروز اعلام کرد نیروهای امنیتی اقلیم در حالت آماده‌باش هستند و آماده‌اند به حفظ امنیت در کردستان بپردازند. نخست‌وزیری اقلیم کردستان عراق نیز از سیستم‌های امنیتی خواست اوضاع را تحت کنترل گرفته و اجازه حمله به مقرهای احزاب را ندهند. نخست‌وزیری اقلیم نسبت به مجازات کسانی که پشت این آشوب‌ها باشند، هشدار داد. از سوی دیگر، شورای امنیت اقلیم کردستان از معترضان خشمگین خواست آرامش را برقرار کنند تا درگیری بین مخالفان و موافقان بارزانی بالا نگیرد بویژه که جشن‌هایی در سلیمانیه به مناسبت کناره‌گیری بارزانی برگزار شده بود. این اتفاقات دفتر ویژه گروه جماعت اسلامی (یکی از گروه‌های مخالف در کردستان) را بر آن داشت از طرفدارانش بخواهد به مقر این حزب بیایند و به حمایت از آن بپردازند.
مانور بارزانی!
بارزانی خودش فردی را برای جانشینی‌اش معرفی نکرده است. معلوم نیست رئیس بعدی آیا از حزب دموکراتیک کردستان خواهد بود یا از اعضای خانواده بارزانی.  بارزانی از سال 2005 که به مقام ریاست اقلیم کردستان رسیده، قدرت را در انحصار خود درآورده و افراد خانواده و خاندانش را در پست‌های کلیدی منصوب کرده است. در همین راستا، خبرگزاری عراقی (واع) به نقل از یک منبع سیاسی گزارش داد، به احتمال زیاد نیچروان بارزانی، نخست‌وزیر اقلیم کردستان و برادرزاده مسعود بارزانی بعد از عمویش قدرت را در اقلیم برعهده بگیرد. این منبع افزود: تنها بازنده این اتفاقات مسرور پسر مسعود بارزانی و مشاور شورای امنیت کردستان عراق است. وی گفت: مسعود بارزانی همانطور که دیدید 8 ماه باقی‌مانده دوره ریاستش را تمدید نکرد و کناره‌گیری کرد. کمیته حقوقی پارلمان کردستان نیز انتقال اختیارات او را به 3 قوه مقننه، قضائیه و مجریه قرائت کرد. این در حالی است که حنین القدو، عضو ائتلاف دولت قانون، از گروه‌های شیعی در عراق درباره محتوای نامه بارزانی که در پارلمان کردستان عراق قرائت شد، آن را تلاشی برای یک غیبت موقت از فضای سیاسی اقلیم دانست. وی افزود: ما معتقدیم مسعود بارزانی همچنان قدرت تصمیم‌گیری را در اقلیم حفظ خواهد کرد و در این راستا به دلیل نبود گروه‌های سیاسی دیگر در تصمیم‌گیری‌های مهم در کردستان بویژه  در اربیل اختیاراتش را بین بارزانی‌ها تقسیم خواهد کرد.  در این راستا، روزنامه فرامنطقه‌ای الحیاه نوشت کناره‌گیری مسعود بارزانی از قدرت و ریاست اقلیم یک «اقدام تاکتیکی» بود.
 

محمد نجارصادقی: رکود، جریان نیافتن نقدینگی در تولید، قیمت دلار، بحران ارزی سال 90، حجم بالای قاچاق، نبود ارتباط بانکی و مشکلاتی از این دست از عواملی است که گفت‌وگو با کسی را که حداقل یک بار زمامداری وزارت اقتصاد را در کارنامه خود داشته دارای اهمیت می‌کند. حسین صمصامی، استاد اقتصاد دانشگاه شهید بهشتی و عضو هیات علمی این دانشگاه با سابقه 6 ماه سرپرستی وزارت اقتصاد در دولت نهم یکی از این گزینه‌ها برای بررسی وضعیت موجود اقتصاد ایران است. صمصامی پیش از سرپرستی 6 ماهه خود دبیر کمیسیون اقتصادی دولت بوده است. با وجود اینکه دوران سرپرستی صمصامی کوتاه بوده اما ایجاد پایگاه‌های اطلاعاتی شفافیت‌زا، شروع قیمت‌گذاری دلار بر مبنای روش‌های علمی  و حذف مدیران وزارت اقتصاد که سالیان سال بر کرسی‌های مدیریتی خود تکیه زده بودند، جزو کارهای قابل توجه او بوده است.
***
 به نظر شما مشکل نقل و انتقال پولی- بانکی ما مرتفع شده است؟
ما نفت صادر می‌کنیم و در قبال آن یورو می‌گیریم، پول را هم در بانک خارجی می‌گذاریم، دلیل آن هم این است که نمی‌توانیم پول نفت را منتقل کنیم اما بخش عظیمی از اقتصاد کشور از نفت است پس دولت از بانک مرکزی پول می‌گیرد و به پشتوانه همان پولی که در خارج است هزینه می‌کند. آن دلار یا یورو در همان بانک می‌ماند و اگر توانستیم از همان کشور کالا وارد می‌کنیم، اگر هم نتوانستیم می‌توانیم با کشورهای دیگر ارتباط مالی برقرار و تجارت کنیم.
 پس به قطعیت می‌گویید ارتباط‌های بانکی پس از برجام شکل نگرفته است؟
خیر! انجام نشده است. یک جاهایی با یکسری بانک‌های دسته دوم ارتباط برقرار شده است و این یعنی ما هنوز مشکل انتقال ارز داریم.
 پس دستاورد اقتصادی برجام چه بوده است؟
هیچ! یک آبنباتی نشان دادند که بتوانند با ایران مذاکره کنند. آنها می‌خواهند همانطور که هسته‌ای را به هم زدند و در رآکتور هسته‌ای بتن ریختند، در موشک هم بتن بریزند. اگر غرب می‌خواست برای ما تسهیلاتی ایجاد کند الان ما مشکل تبادلات ارزی نداشتیم. برجام نقاط ضعف کشور را برای کشورهای خارجی عیان کرد و آنها با جسارت بیشتری دست به محدود کردن ایران زدند. همین که ما نشان دادیم حاضریم برای موضوعات اقتصادی هر کاری بکنیم یعنی در اقتصاد بسیار آسیب‌پذیر هستیم.
 یک روزی تحریم‌ها اقتصاد ایران را به هم ریخت و قیمت‎‌ها به یکباره افزایش پیدا کرد، این یعنی تحریم‌ها می‌تواند آزاردهنده باشد ؛ دلیل بحران اقتصادی پس از سال 90 چیست؟
نه! اینطور نیست، تحریم‌ها آنقدر هم قوی نبودند که اقتصاد ایران را به هم بریزد، بلکه اقتصاد خود مریض و مستعد به هم ریختن بود. مثالی می‌زنم تا برای شما جا بیفتد؛ در نظر بگیرید 2 فرد یکی سالم و یکی با مشکل قلبی را می‌ترسانیم و به آنها شوک وارد می‌کنیم مطمئنا آن کسی که مشکل قلبی دارد سکته می‌کند ولی فردی که سالم است کمی می‌ترسد، حال سوال اینجاست که چه چیزی باعث مرگ شده؟ مشکل قلبی 20 ساله یا یک ترساندن ساده؟ اتفاقی که سال 90 هم افتاد همین بود؛ غرب تحریم کرد اما چرا چنین اثری روی اقتصاد گذاشت که قیمت ارز بالا رفت و سرمایه‌گذاری‌ها کم شد؟ این به دلیل ضعف اقتصاد ما بود لذا همین مشکل بود که بحث اقتصاد مقاومتی را در کشور شکل داد.
 درست است که در سال 90 برخی بانک‌ها دلار نفروختند؟
بله! در سال 90 چنین اتفاقی افتاد، بانک مرکزی حدود 20 میلیارد دلار به بانک‌ها داد تا بانک‌های عامل بازار را مدیریت کنند اما آنها ارز را نفروختند و وقتی قیمت ارز بالا رفت، فروختند. تازه ریالی از سود آن را هم به بانک مرکزی ندادند، یعنی حتی با بانک مرکزی تسویه هم نکردند که بانک مرکزی هم شبانه از حساب‌های این بانک‌ها پول برداشت کرد. حالا بگذریم از اینکه عده‌ای نادان می‌گویند بانک مرکزی حق نداشته چنین کاری کند.
 کدام بانک‌ها چنین کاری کردند؟
کلی بگویم بخشی از بانک‌هایی که در حال حاضر بدهی دارند، یکی از این بانک‌ها بانکی بود که رئیس کل بانک مرکزی حال مدیر عامل آن بود (بانک کارآفرین) یا بانک دیگر بانک ایران‌زمین بود.
 به نظر شما قیمت دلار باید در کشور ما چقدر باشد؟ تفکری که نزدیک به دولت هم هست معتقد است قیمت دلار باید بالای 5 هزار تومان باشد.
نه! اینطور نیست. ما اصلا تفکری برای قیمت دلار در ایران نداریم. هیچ کدام از نرخ‌هایی که عنوان می‌شود مبنای علمی ندارد. اینکه مطرح می‌کنند باید قیمت دلار بالاتر رود، منطق آنها چیست؟
 استدلال می‌کنند که با افزایش نرخ دلار شاهد بهبود صادرات خواهیم بود.
اگر دلار بشود 5 هزار تومان صادرات بهبود پیدا می‌کند؟ پس چرا سال 90 که دلار بالا کشید صادرات تغییری نکرد؛ طبق این تفکر باید ما در سال 90 شاهد شکوفایی صادرات می‌شدیم. به جرأت می‌گویم هیچ تحلیلی از وضعیت اقتصادی موجود توسط دولت وجود ندارد، ما در دولت یک تحلیلگر اقتصادی دقیق نداریم؛ دولتی‌ها هیچ اشرافی به مسائل اقتصادی ندارند. اطلاعاتی که بتواند وضعیت اقتصادی ایران را عیان کند وجود ندارد، در تحلیل اقتصادی دولت هم ضعف فکری و علمی وجود دارد و هم ضعف آماری داریم.
 تا کی باید منتظر وعده‌های تک‌نرخی باشیم؛ به نظر شما شدنی است؟
به کلی تک‌نرخی شدن ارز در شرایط فعلی امکانپذیر نیست، تک‌نرخی شدن یعنی یک نرخ تعیین و از آن حمایت کنی و هر کس که ارز خواست تامین کنی؛ سوال اینجاست که دولت چنین حجم ارزی دارد؟
 در همایش روز صادرات آقای جهانگیری اعلام کردند در شرایط خوبی از نظر اعتبارات ارزی هستیم.
دولت اگر می‌خواهد ارز خود را از بین ببرد باید یکسان‌سازی نرخ ارز را انجام دهد، اتفاقا یکسان‌سازی نرخ ارز بهترین راه برای از بین بردن ارز دولتی است که پیامدهای منفی زیادی دارد. توجه کنید که اگر می‌خواهید ارز را تک‌نرخی کنید باید نیاز همه را برطرف کنید و هر محدودیتی می‌تواند باز هم بازار را دونرخی کند. اگر نیازهای همه را برطرف نکنید مانند 2 بار قبلی این طرح شکست خواهد خورد.
 در سال‌های گذشته شما بارها از بالا بودن سود سپرده انتقاد کرده‌اید، حالا سود بانکی به 15 درصد کاهش پیدا کرده، به نظر شما حجم نقدینگی موجود در بانک‌‌ها به کدام بخش‌های اقتصاد می‌رود، آیا می‌توانیم امید داشته باشیم که به سمت اقتصاد مولد برود؟
مگر الان حجم سود پایین آمده است؟! بانک‌ها با تغییر وضعیت از کوتاه‌مدت به بلندمدت سود قبلی را می‌دهند و بانک مرکزی هم گفته این موضوع اشکالی ندارد. یعنی باز هم همان سودهای بالا پرداخت می‌شود.
 درباره قاچاق صحبت کرده بودید، به نظر شما کاهش حجم قاچاق در سال‌های اخیر واقعی است؟
اصلا اینجوری نیست. آماری که ما داریم به هیچ‌وجه آمار درستی نیست. یک سر به ‌بازار بزنید می‌بینید شرایط چگونه است. شما اگر آمار گمرکات ایران را با کشورهای صادرکننده مقایسه کنید همه چیز مشخص می‌شود.
 نظر شما درباره یارانه‌ نقدی چیست؟
در حال حاضر اطلاعات درستی از وضعیت درآمدهای خانواده‌ها نیست، پس طبقه‌بندی خانوارها به ثروتمند و غیرثروتمند کار بسیار سختی است، حتی ضریب جینی که داریم بر مبنای هزینه است نه درآمد. این پایگاه اطلاعاتی که ما می‌گوییم باید شکل بگیرد باید شامل مسکن، ماشین و حساب‌های بانکی باشد.
 شما در سال‌های گذشته مشکل اصلی اقتصاد ایران را عدم شفافیت و نبود بانک‌های اطلاعاتی اعلام کرده بودید، حالا که هر دستگاهی برای خود یک بانک اطلاعاتی ایجاد کرده، سامانه جامع تجارت، پنجره واحد گمرک، سامانه رفاهی و... چرا مشکلات اقتصاد پابرجاست؟ چرا باز هم فساد داریم؟
طبق گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی، در ایران 64 پایگاه اطلاعاتی وجود دارد، تعداد بانک‌های اطلاعاتی زیاد شده اما به صورت هدفمند این موضوع انجام نشده است، هدفمند از این منظر که این پایگاه‌ها باید به یکدیگر متصل شوند تا فعالیت‌های اقتصادی قابل رصد باشد که هنوز متصل نشده‌اند.
 اتصال بانک‌های اطلاعاتی همان چیزی بود که شما می‌خواستید در زمان حضورتان در وزارت اقتصاد ایجاد کنید تا جلوی فساد را بگیرید؟
ما یک پایگاه داده ایجاد کردیم و بانک‌های عامل را به یکدیگر متصل کردیم، تمام اطلاعات افراد را در یک مرکز داده جمع کردیم؛ می‌دانستیم هر کس چه میزان وام گرفته، چه میزان سپرده دارد و... این مرکز داده را به اداره مالیات متصل کردیم، یعنی ما می‌فهمیدم هر کس با چه میزان گردش حساب چقدر مالیات می‌دهد. در این کاری که ما انجام دادیم اگر کسی برای مثال گردش مالی بالایی داشت اما یک تومان هم مالیات نمی‌داد مشخص می‌شد مشکل دارد و می‌شد رفت سراغش و پرسید چه کار می‌کنی؟ نکته تجمیع اطلاعات است، اگر نه بانک‌های اطلاعاتی مختلف دردی را دوا نمی‌کند. برای مثال ما از گمرک کالا وارد می‌کنیم، اگر اطلاعات انبارهای کشور را داشته باشیم می‌توانیم مدیریت کنیم که چه کالایی بیاید یا چه کالایی نیاید. باید این پایگاه‌ها به یکدیگر متصل شوند تا بفهمیم کسی که میلیارد میلیارد پول درمی‌آورد کجا هزینه می‌کند، در ارز سرمایه‌گذاری می‌کند که بازار را خراب کند یا به سمت بنگاه تولیدی می‌برد.
 صحبت از شفافیت و مبارزه با فساد مالی و پولشویی کردید، سازوکارهای بین‌المللی مانند FATF می‌تواند این اهداف را برای ما محقق کند؟
خیر! کاری که FATF انجام می‌دهد این است که ما اطلاعات را که شامل گردش حساب‌ها می‌شود در اختیار طرف خارجی قرار دهیم تا آنها مطمئن شوند این گردش‌های مالی با سازمان‌هایی که تحریم کرده‌اند ارتباطی ندارد. در حال حاضر هم که سپاه را تحریم کرده‌اند و هر گونه مبادله بانکی هر بخشی از کشور با سپاه داشته باشد تحریم می‌شود.  FATF به دنبال شفافیت در اقتصاد ایران نیست بلکه آنها می‌خواهند ببینند گردش حساب‌ها در ایران چگونه است که نقاط اصلی را به اسم تروریسم بزنند.

محسن شهمیرزادی: «وقتی  یک جرعه آب صلواتی/ عطش را می‌خشکاند/ دیگر به من چه که کوکا، خوشمزه‌تر از پپسی است!» براستی به یک جوان بیست و چند ساله ربطی ندارد که کوکا خوشمزه‌تر از پپسی است؟ این جوان اگر همان سلمان 20 ساله‌ انقلاب باشد، برایش شباهت زر و زور مهم‌تر از تفاوت کوکا و پپسی است. اگر قلم در دست این روستازاده‌ تنکابنی باشد می‌توان در دورافتاده‌ترین نقطه از دل حوادث سرود: «هوای جهان توفانی است/ سازمان هواشناسی/ همیشه گزارش معتدل به دنیا می‌دهد/ و خواب خوشی را برای شنوندگان عزیز آرزو می‌کند».  سلمان هراتی از جمله شاعران انقلاب است که اجل به او مهلت 28 ساله شدن نداد و در همان جوانی و در یک حادثه رانندگی بال سفر گشود. سلمان اگر چه نام خانوادگی‌اش هراتی بود اما در مرزدشت تنکابن به دنیا آمد و زیست، عمر او طولی نداشت اما وسعت زندگی‌اش آنچنان گسترده بود که هنوز از همین چند سال شاعری و زندگی‌اش به نیکی و حسرت یاد می‌کنیم. او در تصویرسازی‌های شاعرانه‌اش از سهراب سپهری الهام دارد اما هیچ تلاشی برای پوشاندن عقیده و مکتبش ندارد. زبان او ساده، پرمعنا و لطیف است و در عین سخن گفتن از من خویش و عواطف خود، دنیا و ظلم را به چالش می‌کشد. هر چند غزل «پیش از تو آب معنی دریا شدن نداشت» او که در وصف امام خمینی(ره) است در کتاب‌های درسی پررنگ شد اما او خود را از بند وزن و قافیه دور کرده بود و سپید می‌سرود. جایگاه سلمان چه در شعر جنگ و چه در ادبیات انقلاب، همواره برجسته بود و در زمره برترین‌ها قرار گرفته است اما اکنون کمتر از سلمان و اشعارش یادی هست و نمی‌توان به راحتی ردی از او و اشعارش در کتابفروشی‌ها پیدا کرد. در حالی که بسیاری از هنرمندان از گفت‌وگو پیرامون این شاعر متعهد سر باز زدند، سراغ «علی‌محمد مودب» شاعر انقلاب و مدیر موسسه شهرستان ادب رفتیم. مودب پیش از این مقالاتی تحلیلی پیرامون زبان و بیان سلمان هراتی داشته است. گفت‌وگوی «وطن امروز» با علیمحمد مودب را در ادامه می‌خوانید.
***
 سلمان چه داشت که با وجود غربت بسیارش، اکنون نیز داریم درباره او گفت‌وگو می‌کنیم؟ ویژگی‌هایی که وجه شخصی و شخصیتی او هستند یا آنچه از عقیده و مکتبش برمی‌خیزند یا خصوصیات منبعث از ذوق هنری و فن بیان و شعری او؟
به نظرم مهم‌ترین دلیل برجستگی و ماندگاری مرحوم سلمان هراتی، وجوه شعری و هنری اوست. به هر حال سلمان در شعر و نگاه شاعرانه‌اش به پدیده‌ها، شاخصه‌هایی دارد که تا امروز نیز کمیاب و موثر هستند. به  قول مرحوم قیصر امین‌پور «آنچه موثر است، معاصر است». سلمان هراتی به‌عنوان یک شاعر در ذیل گفتمان انقلاب، یک ممیزه مهم داشت و آن درونی کردن عقیده و تفکرش در این باره بود. او «من» فردی خودش را حذف نکرده بود، یعنی سلمان به عنوان فرد از کلان روایت انقلاب اسلامی سخن می‌گوید و همین ویژگی او را متمایز می‌کند. مشخصه‌های شعر سلمان را نمی‌توان به راحتی در شعر همنسلانش پیدا کرد. بزرگان دیگر ما بعضا خیلی خوب از پس گفتمان انقلاب و انتقال پیام‌ها و حرف‌های انقلاب برآمده‌اند، منتها بعد روایت عاطفی و شخصی از انقلاب اسلامی تمایزی است که سلمان با همنسلان و نسل‌های قبل و بعد از خود دارد. او «من» فردی خودش را  در دل «من» اجتماعی و «تمدنی»‌اش توأمان حفظ کرده و در تلفیق اینها شعر سلمان هراتی شکل گرفته که تا امروز هم موثر و هم معاصر است و تبدیل به منبعی برای الهام و رویش‌های نسل جدید شاعران انقلاب اسلامی شده است. شاید بتوان گفت این امر بیش از همه از عهده سلمان برآمده است؛ اینکه بتوانیم گفتمان غالب جامعه خودمان را از پنجره نگاه خاص خودمان- همان انسانی که ممکن است در روستایی  دورافتاده از شمال زندگی کند- روایت کنیم، در حالی که نگاه جهانی و تمدنی داشته باشیم و توأمان مختصات اصلی وجودی خودمان را فراموش نکنیم. تصویرسازی و عواطف خاص او کم‌نظیر هستند و این مقوله برای آن دورانی که «من» فردی شاعر در اجتماع حل  و منحل می‌شد، پدیده بسیار شگفت‌انگیز و جالبی است  و باعث شده سلمان ماندگار و برجسته بماند.
 پیرامون سوژه‌های شاعری عمدتا 2 دیدگاه وجود دارد. عده‌ای سلمان را فرزند زمان خود می‌دانند که خیلی زود انقلاب را درک کرده و دست به تسبیح استخاره برنداشته است. عده‌ای دیگر نیز معتقدند اگر سلمان از به کار بردن واژه‌های مدرن امتناع می‌ورزید و کمتر به وقایع عینی می‌پرداخت، جاودانگی بیشتری پیدا می‌کرد. آیا این گزاره را قبول دارید؟
ماندگارتر از این دیگر چه چیزی امکانپذیر است که شاعری 27 ساله-و صد البته همه 27 سال عمر خود را شعر نگفته- این طور بین مخاطب عام و حرفه‌ای منشأ اثر باشد. اینچنین اثرگذاری در سن کم سلمان بالاترین مرتبه‌ای است که یک شاعر در دوران خود می‌تواند داشته باشد. اتفاقا سلمان به این دلیل برجسته است که زمانه خود را فهمیده است و در عین حال زمانه او را هضم نمی‌کند و این هویت مستقل سلمان هراتی است که سخن می‌گوید و می‌نویسد. این ویژگی تمایزی است که باعث شد سلمان از شاعرانی که بعضا از او در دوره خودش سرشناس‌تر بودند، پیشی بگیرد.
 حرف شما در باب اثرگذاری سلمان صحیح است اما نمی‌توانیم غربت سلمان را تا امروز انکار کنیم. همین کتاب‌های چاپ نشده‌اش به اندازه کافی از غربت او در جبهه انقلاب و دنیای هنر خبر می‌دهند، در حالی که آینگی اشعارش و روایت ناب او اصالتی دارد که در دیگر شاعران دیده نمی‌شود. غربت سلمان از کجا نشأت می‌گیرد؟
این غربت خاص سلمان نیست. مجموعه ادبیات و شعر انقلاب مظلوم است. ما در این 40 سال انقلاب، میراث ارجمندی از شعر و ادبیات آفریده‌ایم اما متاسفانه این میراث در بعد ارج‌گذاری و از جنبه‌های ترویجی و تحقیقی مظلوم مانده است. شگفت است به قیصر و سیدحسن حسینی تا زنده بودند، کتاب سال شعر داده نشده است و امروز هم این جایزه به کل از فهرست جوایز کتاب سال حذف شده است. به همین نسبت غربت سلمان، علی معلم‌دامغانی با آن مثنوی‌های شاهکارش غریب است. به همین نسبت، غزل‌های یوسفعلی میرشکاک غریب است. حتی شعر قیصر به‌رغم معرفتی که به شعر و شخصیتش به واسطه معلمی‌اش در بین دانشجویان و دانش‌آموزانش به‌وجود آمد، غریب است. بسیاری از شاعرانی که از دنیا رفته‌اند یا هنوز در جوارشان هستیم، غریب واقع شده‌اند و سلمان نیز یکی از آنهاست. به هر حال در روزگاری که سرگرمی‌های جدید بازی را عوض کرده‌اند، بر غربت ادبیات انقلاب افزوده شده است. سایه سنگین ادبیات کلاسیک ما و ادبیات 50 سال قبل، باعث شده کمتر مروجان فرهنگی از زیر سایه شاعرانی مثل مولوی و سهراب بیرون بیایند و بعضا به دوران نزدیک‌تر نیز نگاهی بیندازند. تجربه مرحوم ناصر عبداللهی نشان داد بسیاری از غزل‌های معاصر می‌توانند زمزمه‌های مردمان‌مان باشند. من برای ناصر بسیار گریستم، چرا که ناصر برادر خوب شعر امروز در حوزه موسیقی بود، او ارزش غزل‌های معاصر را درک کرده بود. او آثار بزرگانی نظیر استاد محمدعلی بهمنی، استاد یوسفعلی میرشکاک، قیصر عزیز و فقید را خواند و نمونه‌هایی آفرید که نشان داد غزل معاصر تا چه حد در میان عام امکان نفوذ دارد. محمدکاظم کاظمی، سیدابوطالب مظفری، مرتضی امیری‌اسفندقه، قربان ولیئی، محمدرضا ترکی و... نیز در همین زمره قرار دارند و غریب هستند و سلمان نیز از همین قبیله غریب است. به نظرم بسیاری از ادیبان انقلاب چون در قیدحیاتند، قدرشان را نمی‌دانیم و خدای نکرده اگر روزی از دست بروند برایشان مقبره‌ها خواهیم ساخت اما میراث شعر انقلاب مجموعه گرانسنگی از آثار درخشان است که بیش از اینها جای ترویج و معرفی دارد. ما شاعران سی و چند ساله فرانسوی را می‌شناسیم اما آثار شاعران برجسته خود را آنطور که باید نمی‌شناسیم.
 

پاسخ به یک نامه
سلمان هراتی از جمله شاعرانی بود که به درستی می‌توان صفت «فرزند زمانه خویش بودن» را برازنده او دانست؛ ویژگی ممتازی که در اشعار او بخوبی دیده می‌شد. خواندن چند قطعه از سروده‌های هراتی می‌تواند تصویر روشن‌تری از وجود این ویژگی در روحیه این شاعر انقلابی نمایان کند.
 

 تعارف کردی دوست‌مان داری
در نامه‌ای
در پاکتی که به تمبری از
آسمانخراش‌های واشنگتن
آلوده بود
و تصویری از تو
با لبخند
با پلاکی نقره‌ای در پارک
مثل یک گاو مقدس در هندوستان خوشبختی
و دو صفحه حرف از «فرانک»
اما اینجا
آسمان آبی است
وطن پیراهنی تابستانی در بر دارد
و کنار پنجره‌ای ایستاده است
که رو به آسمان باز می‌شود
اینجا همه خوبند
و بدها اندکند
با این همه از تو و «فرانک» عاقل‌ترند
اینجا درخت و آب
پرنده و آفتاب
و میلیون‌ها دست
آسمان را آکنده‌اند
اینجا همیشه آوازی هست
که تاکنون نشنیده‌ایم
و مرتب گل‌هایی می‌شکوفند
که نامشان
در دایره‌المعارف گل‌ها نیست
و بهار با تعجب می‌رسد:
خدایا اسم این گل‌ها چیست؟
اینجا مادران از کویر می‌آیند
اما دریا می‌زایند
کودکان توفان می‌آفرینند
دختران بهار می‌بافند
و پسران برای توسعه صبح
خورشید می‌افشانند
اینجا هر دریچه
تکرار گشایشی است
به دشت متنوع عشق
وطن سید بزرگواری است
که با دستان سبز
چون موجی در سواحل توفانی
حماسه می‌خواند
اینجا همه امام را دوست دارند
و امام همه را دوست دارد
پنجره چشم‌هامان را می‌گشاییم
با قلب‌هامان نگاه می‌کنیم
و سپس عشق
و سپس رنج و صبر
و خم شدن در خون خویش
و بدینسان
ما برای گسترش عشق
به دنیا می‌آییم
و از دنیا می‌رویم
***
چرا سهم عبدالله
جریب جریب زحمت است و حسرت
و سهم ناصرخان
هکتار محصول است و استراحت؟
ما در مقابل آمریکا ایستاده‌ایم
اما چرا هنوز کیومرث خان خرش می‌رود
عبدالله با داس
هر شب چند خوک سر مزرعه می‌کشد
اما وقتی ارباب می‌آید، مجبور است تعظیم کند
چرا عبدالله مجبور است به این خوک تعظیم کند؟...

وضعیت کیفی هوای بیشتر مناطق شهر تهران طی روز گذشته در شرایط «ناسالم برای گروه‌های حساس» قرار گرفت و طبق پیش‌بینی‌ها وضعیت کیفی برخی مناطق پایتخت امروز هم در شرایط ناسالم برای گروه‌های حساس قرار خواهد داشت. به گزارش «وطن‌امروز»، گفتنی است کیفیت هوای پایتخت طی روزهای چهارشنبه، پنجشنبه و جمعه هفته گذشته و همچنین روزهای شنبه و یکشنبه هفته جاری به ترتیب با شاخص‌‌های 102، 114، 121، 117 و 120 در شرایط ناسالم قرار داشت. همچنین شاخص کیفیت هوای تهران روز گذشته به عدد 123 رسید. وضعیت نامطلوب هوای تهران در روزهای گذشته در حالی است که برخی طرح‌ها از جمله مقابله با خودروهای دودزا، توقف استفاده از سوخت مازوت در کارخانه‌های اطراف پایتخت و طرح کاهش (LEZ) آغاز شده‌ است.
 

گروه اجتماعی : عضو کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس، آخرین وضعیت پرونده صندوق ذخیره فرهنگیان را تشریح کرد. جبار کوچکی‌نژاد، عضو کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس درباره آخرین وضعیت پرونده تحقیق و تفحص از صندوق ذخیره فرهنگیان، به ایلنا گفت: فرآیند تحقیق و تفحص ۹ ماه زمان برد و بی‌شک این یکی از تحقیق و تفحص‌های خیلی سنگین بود و ما در این مدت توانستیم بخش‌هایی از آن را به اتمام برسانیم. با این وجود، اکنون گزارش نهایی را داده‌ایم و کمیسیون به دنبال تنظیم آن است و به محض به انجام رسیدن تنظیم گزارش، به صحن خواهد رفت. کوچکی‌نژاد با اشاره به حجم بالای تخلفات صورت گرفته، افزود: بالای ۱۴ تا ۱۵ هزار میلیارد تومان میزان تخلفات بوده ‌است. در صندوق ذخیره و شرکت‌های تابعه از جمله بانک سرمایه، شرکت خانه‌سازی، پترو فرهنگ، شرکت سرمایه‌گذاری و ... تخلف شده است. وی در پاسخ به این سوال که چه مقدار از این پول‌ها بازگشته است، اظهار داشت: بیش از ۲۰ نفر در این ارتباط بازداشت شده و به زندان افتاده بودند که اکنون با وثیقه بیرون آمده و متعهد شده‌اند پول‌ها را برگردانند. عضو کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس تصریح کرد: البته تعدادی نیز از جمله آقای «میم» از کشور گریخته‌اند. البته وکیل این فرد در گفت‌وگویی که با ما داشت، قرار است ترتیبی بدهد که نامبرده به کشور بازگشته و نسبت به بازگرداندن حدود ۴۰۰- ۵۰۰ میلیارد تومانی که به وی مربوط است، اقدام کند. کوچکی‌نژاد ادامه داد: این پرونده همچنان باز است، در صورت به دست آمدن سرنخ‌های جدید این احتمال وجود دارد که افراد دیگری نیز بازداشت شوند. این تخلف به واسطه صندوق ذخیره، توسط بخش‌های مختلفی که از آنها یاد کردم به شکلی در هم تنیده و شبکه‌ای انجام شده و ممکن است با عیان شدن لایه‌های پنهان دیگری از اقدامات این شبکه، مبالغ دیگری به حجم تخلف افزوده شود.

وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات از راه‌اندازی طرح کودک و اینترنت در 13 آبان خبر داد. محمدجواد آذری‌جهرمی با بیان این مطلب اظهار داشت: بر این اساس گوشی و تبلت‌های ایرانی با هزینه کم در اختیار دانش‌آموزان قرار می‌گیرد. جهرمی افزود: در فضای مجازی امروز مخاطرات برای سن و سال‌های مختلف به صورت یکسان و بدون محدودیت وجود دارد؛ آن مخاطره‌ای که یک فرد بزرگسال با آن روبه‌رو است و می‌تواند آن را از کار بیندازد، کودک هم با همان فضا روبه‌رو است و این دغدغه نه‌تنها در ایران بلکه در همه جهان وجود دارد. آذری‌جهرمی تصریح کرد: با تدوین یک برنامه برای ۱۳ میلیون دانش‌آموز و بویژه 7 میلیون دانش‌آموز دوره اول آموزشی کشور در طرح کودک و اینترنت فعالیت خواهیم کرد. وی گوشی و تبلت‌های ارائه‌شده در این طرح را بستری برای ارائه محصولات، نرم‌افزارها و محتواهای مدیریت شده و مناسب برای کودکان و نوجوانان  دانست و گفت: همچنین ابزارهایی را در اختیار خانواده‌ها قرار می‌دهیم که در کنار فرزندان‌شان در فضای مجازی حضور داشته باشند. وی اضافه  کرد: سقف قیمت این تبلت‌ها بین ۳۰۰ تا ۴۰۰ هزار تومان است که با تکنولوژی روز جهانی در اختیار بچه‌ها و خانواده‌ها قرار گیرد. وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات یادآور شد: تفاهمنامه تولید ۵۰۰ هزار تبلت بین شرکت همراه اول و جی‌ال‌ایکس امضا شده که بنا به امضا و گفته مدیر جی‌ال ایکس با امضای این تفاهمنامه زمینه برای جذب نزدیک به 1500 نیروی تعدیل شده این شرکت فراهم می‌شود.
 

سمیرا کریمشاهی: اوایل سال ۹۵ که هنوز جوهر امضای تضمینی کری بر سر اجرای توافق خشک نشده بود و پایان یافتن مذاکرات، دولت را سرمست از فتح‌الفتوح برجام کرده بود، دکتر روحانی در هر نشستی حالا با هر موضوع باربط یا بی‌ربط به برجام و  مذاکره هسته‌ای، شروع به مدح برجام و به جهنم فرستادن منتقدان می‌کرد. همین حرف‌هایی که امروز دولتمردان درباره آمریکا بر زبان می‌آورند اگر در آن روز‌ها از دهان دلواپسان بیرون می‌آمد، نامادری نوزاد برجام می‌شدند یا عده‌ای معدود تغذیه شده یا بی‌شناسنامه یا هر چیزی که گویی دلواپسان دشمن دولت هستند و آمریکا دوست و خیر‌خواهش! در بحبوحه‌ همان روزهایی که برجام به آفتاب، مهتاب، ابر، باغ و دیگر نعمت‌های الهی تشبیه می‌شد، جناب رئیس‌جمهور در واکنش به منتقدان توافق هسته‌ای گفت: «یک مریضی در خطر جانی بوده، بیمارستانی بود، یک جراح ماهری آمد، عمل جراحی انجام داده، سالمش کرده، آمده بیرون، نگاه می‌کنند این جای بخیه یک کوچولو باقی مانده، اگر جور دیگر می‌دوخت این اثر باقی نمی‌ماند. بعد صبح تا شب درباره جای بخیه صحبت می‌کنند. اصلش را بگویید که اگر این بیمارستان نبود، اگر این جراح نبود، اگر این تیم پزشکی نبود، این مرده بود ولی الان زنده‌ است...».
مذاکره و توافق با آمریکا روزی نزد دولتمردان بسان زنده کردن مرده بود، روزگاری که کدخدامحوری دکتر روحانی، استکبارستیزی این روزهایش را حتی در خواب هم نمی‌دید. اگر برجام نبود نفت به فروش نمی‌رفت، اگر برجام نبود سایه جنگ بر سر کشور بود، اگر برجام نبود ایران منزوی می‌شد و در کلی‌‌‌‌‌ترین حالت گویی مشکلات کشور و تابوی رابطه با آمریکا چنان بیماری بر جان کشور افکنده بود که درمانش و داروی شفابخش آن در دستان آمریکایی‌ها بود.
مذاکرات، بیمارستانی بود که حاصل عمل جراحی‌اش توافقی شد که اکنون مشخص شده برعکس نظر دولتمردان نه فقط گوشه‌ای از بخیه‌هایش که اصل عمل اشتباه بوده است و تیم جراحی‌ای که رئیس‌جمهور از ماهر بودن آنها یاد می‌کرد تشخیصی اشتباه در نوع بیماری داشته‌‌اند و الا چگونه می‌شود این روزها دکتر روحانی مذاکره با آمریکا را «اتلاف وقت» یا «دیوانگی» بداند.
اگر به اعتقاد ایشان کسی جز مجنون با آمریکا حاضر به مذاکره نیست، لازم است دکتر روحانی تغییری در نظرات خود دهد. منتقدان صبح تا شب به یک بخیه ایراد نمی‌گرفتند، بلکه اصل کار مشکل داشته است؛ آمریکا علاجی نیست که در بیمارستان بتوان آن را یافت، بلکه باید دیوانه باشی و در تیمارستان او را بیابی!
این هفته دکتر روحانی در نقل قولی گفت: «آمریکایی‌ها به بعضی از کشورهای شرق آسیا [کره‌شمالی] پیغام می‌دهند که بیا با ما مذاکره کن، مگر دیوانه شده‌‌اند که با شما [آمریکا] مذاکره کنند!»
اینجا سوالاتی قابل طرح است؛ جمهوری اسلامی که شعارش نه شرقی و نه غربی است، کشوری که منادی استکبارستیزی در جهان بوده، کشوری که از نعمت رهبری برخوردار است که مکررا خطر آمریکا و قابل اعتماد نبودن این کشور را گوشزد کردند و مملکتی که ظلم و خیانتی نبوده که از جانب آمریکا به او تحمیل نشده باشد، چرا باید بار دیگر در چاه مکر دشمن بیفتد و ضرر و خسارت پیشکش آمریکا کند و در عوض «تحریم» و «تقریبا هیچ» تحویل بگیرد تا درس عبرت کشورهای دیگر شود؟ چرا باید ما گزیده می‌شدیم تا امثال کره‌شمالی نیش زهرآلود آمریکایی را تجربه نکنند؟
چرا حتما باید شخصی مانند ترامپ روی کار بیاید و برعکس اوبامای مؤدب و باهوش لباس گوسفندی‌اش را از تن گرگی خود بدرد تا بفهمیم وقت گذاشتن برای توافق با این کشور وقت تلف کردن است و کار دیوانه‌هاست.
دکتر روحانی در حالی می‌گوید کشوری باید دیوانه و مجنون باشد تا با آمریکا مذاکره کند که در دولت خود ایشان «جنون مذاکره» و رسیدن به یک توافق چنان رخنه کرده بود که روزی یک «تماس تلفنی از طرف آمریکا» با عنوان «تماس تاریخی» تیتر یک تمام روزنامه‌های همنوایشان می‌شد، دست دادن و قدم زدن با یک آمریکایی افتخارشان بود و برای در آغوش کشیدن حسین فریدون از جانب جان کری و اظهار همدردی با او، سینه چاک می‌کردند و عکس‌های‌شان در صدر خبرگزاری‌ها بود. جنونی که از «برداشتن بالمره تحریم‌ها» گفت اما سر و کله‌ «مادر تحریم‌ها» پیدا شد، جنونی که قسم خورد والله صنعت هسته‌ای متوقف نمی‌شود اما دانشمند هسته‌ای ما سر از سازمان آب و فاضلاب در آورد، جنونی که بارها گستاخی آمریکایی‌ها را «ماله‌کشی» کرد و فشارشان به غرب برای اجرای توافق، جز از چند توئیت و ایمیل بالاتر نرفت و ما همچنان منتظر پاسخ کوبنده‌ای هستیم که سران وزارت امور خارجه پس از هر نقضی آن را نوید دادند اما فراموش کردند؛ جنونی که به دلسوزی ناقدان برجام با چشم خیانت و حسادت نگریست و جنونی که چنان مست توافق بود که جاسوس را ندید.
دکتر روحانی می‌گوید اینکه آمریکا می‌خواهد در رابطه با موضوعات دیگری با ما گفت‌و‌گو کند از حرف‌های مضحک تاریخ است. این مضحکه‌ در معرکه‌‌‌‌ای بود که خود دولت با الفاظ «برجام منطقه‌ای» و «تمایل به مذاکره بر سر موضوعات دیگر» به راه انداخت. آن هنگام که آمریکایی‌ها می‌خواستند ریشه‌ مقاومت را با چاقوی دیپلماسی ببرند و از طرف دیگر در داخل کشور همنوا با آنها، آنقدر علیه سپاه موضع گرفتند که سردار سلیمانی خود را سپر این حملات قرار داد و گفت «به‌جای زدن سپاه، مرا بزنید»، همه‌ اینها پالس‌هایی را به آمریکا فرستاد که بر اساس اصل فرزند بیشتر، زندگی شیرین‌تر، نوزاد برجام نیاز به تکثیر دارد تا آمریکا طعم شیرین برجام‌های 2، 3 و... را در منطقه بچشد. اگر اکنون آمریکا چنین درخواستی از ایران دارد ریشه‌ مضحک بودنش را باید در داخل کشور جست‌وجو کرد و الا بی‌نهایت‌طلبی آمریکا بر همگان آشکار است و برایش معقولانه است بعد از نابودی برنامه‌ هسته‌ای ایران، این‌بار استعداد جوانان‌مان در بخش موشکی و صد البته امنیت ملی مردم ما را به ورطه‌ نابودی بکشاند. باید نگاهی به خودمان بیندازیم و ببینیم چه چیزی باعث شده آمریکا آنقدر ما را کوته‌فکر در نظر بگیرد و بعد از آن‌ همه خلف وعده بر سر توافق هسته‌‌‌ای، چنین حرف مضحک تاریخی بزند.
جناب روحانی انگار حواس‌شان نیست که مردم ایران و تمام دنیا درباره گفتارها و کردارهای‌شان قضاوت می‌کنند. شاید آنچه ایشان به کره‌ای‌ها اگر پای میز مذاکره با آمریکا بنشینند نسبت داده است، باقی دنیا برای ایران در نظر بگیرند، فارغ از اینکه ما مردم خودمان می‌دانیم چقدر به شما گفتیم این راه که می‌روید به ترکستان است و شما برای مردم تنها این جاده انحرافی را بزک می‌کردید و چهارنعل می‌تاختید!