گروه سیاسی: دیروز مراجع عظام تقلید در دروس خارج فقه و در شرایطی که پیش‌تر دادستان تهران از صدور کیفرخواست برای عامل شهادت 3 تن از پرسنل نیروی انتظامی خبر داده بود، به این مساله واکنش نشان دادند و خواستار مجازات سریع عاملان این جنایت شدند. آیت‌الله العظمی نوری‌همدانی با اشاره به قوانین اسلام گفت قصاص عاملان این جنایت باید فردای همان روز اجرا شود و اکنون نیز که قاتلان شناسایی شده‌‌اند باید قصاص شوند و این حکم هرچه به تأخیر افتد مردم نگران می‌شوند. آیت‌الله العظمی مکارم‌شیرازی اما در کنار تاکید بر اجرای سریع احکام این جنایتکاران، از هشدارهای خود درباره عرفان‌‌های کاذب و اینکه این عرفان‌ها سر از مسائل خطرناک دینی، اجتماعی و اخلاقی در می‌آورند گفت. اکنون اما اصلی‌‌‌‌‌ترین مطالبه افکار عمومی در برابر این وحشی‌گری، محاکمه سریع و قاطع عاملان این آشوب است تا دیگر کسانی گمان نکنند به‌رغم وجود پیوندهایی با جریان حاکم بر دولت، می‌توانند در برابر قانون گردنکشی کنند.  به گزارش «وطن‌امروز»، دوشنبه هفته گذشته وابستگان فرقه نورعلی تابنده، بدون اینکه به عواقب اقدامات‌شان فکر کنند،  هر جنایتی را که در ذهن داشتند در کف خیابان‌‌ پاسداران پیاده کردند و با سوءاستفاده از صبوری نیروی انتظامی، ضمن وارد کردن خسارات سنگین به اموال مردم، 4 مامور برقراری امنیت (3 نفر از پرسنل ناجا و یک بسیجی) را به وحشیانه‌‌‌‌‌ترین شکل در صحنه جنایت به شهادت رساندند. وحشی‌گری نیروهای فرقه تابنده البته با پایان یافتن اولتیماتوم نیروی انتظامی در کمتر از نیم ساعت پایان یافت و بیش از 300 تن از این آشوب‌‌‌‌‌‌طلبان دستگیر شدند تا این‌بار به جای صبوری و مماشات، این دستگاه قضا باشد که با اقتدار با داعشی‌‌های خیابان پاسداران برخورد کند.
بارها هشدار داده بودیم
براساس این گزارش، روز گذشته آیات عظام مکارم‌شیرازی و نوری‌همدانی به اتفاقات اخیر در خیابان پاسداران واکنش نشان دادند. آیت‌الله ناصر مکارم‌شیرازی در درس خارج خود که در مسجد اعظم قم برگزار شد، با اشاره به آشوبگری عده‌ای در خیابان پاسداران تهران گفت: حادثه‌ای که اتفاق افتاد و منجر به شهادت چند نفر از مأموران انتظامی و بسیجی و تخریب اموال مردم شد موجب تأسف شدید است. وی افزود: ما به روح همه این شهدا درود می‌فرستیم که در راه حفظ امنیت هموطنان جان خود را به وسیله عده‌ای از دراویش گمراه از دست داده‌‌‌‌اند، مسأله مهم اینجاست که بارها گفته‌‌‌‌‌ایم عرفان‌‌های کاذب سر از مسائل خطرناک دینی، اجتماعی و اخلاقی در می‌آورد که یک نمونه آن حادثه اخیر تهران است.  استاد برجسته درس خارج حوزه علمیه قم اظهار داشت: تاکنون این جنایت در کشور ما سابقه نداشت که تبهکاری سوار اتوبوس شود و مردم بیگناه و مدافعان امنیت را زیر گرفته و به شهادت برساند، این عارفان کاذب این بدعت را به نام خود در کشور ثبت کردند. وی ادامه داد: کار آنها در واقع کار داعشی‌ها بود، داعشی‌ها وهابیان گمراهی هستند که طرفداران توحید کاذب به شمار می‌روند و همه را غیر از خود کافر دانسته و خون آنها را مباح می‌دانند، طرفداران عرفان کاذب نیز غیر از خود را باطل می‌شمارند. حضرت آیت‌الله مکارم‌شیرازی تأکید کرد: امیدواریم مسؤولان وقتی می‌خواهند درباره آنها صحبت کنند مراقب تعبیرات خود باشند و سخنی نگویند که برخلاف آموزه‌‌های اسلامی باشد و نتیجه معکوس دهد و نیز امیدواریم این تبهکاران هرچه زودتر به سزای اعمال‌شان برسند.
عاملان جنایت تهران سریع‌تر قصاص شوند
آیت‌الله نوری‌همدانی نیز دیروز علاوه بر اینکه در درس خارج فقه خود به اتفاقات تهران اشاره کرد، در دیدار جمعی از مدیران و نخبگان وزارت دفاع نیز به این مساله اشاره کرد و خواستار قصاص سریع عاملان این جنایت‌ها شد. آیت‌الله حسین نوری‌همدانی در درس خارج خود که در مسجد اعظم قم برگزار شد، با اشاره به حادثه هولناک رقم خورده توسط دراویش داعشی در تهران، شهادت چند مأمور انتظامی و بسیجی را تسلیت گفت و از مسؤولان خواست هرچه سریع‌تر عاملان این جنایت را مجازات کنند. وی افزود: سال گذشته در بحث فقهی به مناسبت وقف بر فرق عرض کردم صوفیه یک فرقه انحرافی است. بیش از 70 فرقه صوفیه وجود دارد که هر کدام دیگری را تکفیر و تخطئه می‌کنند. وجوه مشترک این فرقه‌ها این است که بر اساس روایات، دشمن اهل‌بیت(ع) هستند. محقق اردبیلی در حدیقه الشیعه و صاحب وسائل در رساله جداگانه‌ای انحرافات این فرقه را بیان کرده‌اند. استاد برجسته درس خارج حوزه علمیه قم اظهار داشت: دشمنان اسلام چنین فرقه‌‌‌هایی را در مقابل اهل‌بیت(ع) به وجود آورده‌اند. صوفیه فرقه‌ای باطل هستند و به وجود آمدند که با ظاهرالصلاح بودن مردم را فریب دهند. وی ادامه داد: این فرقه با چهره‌‌سازی کرامات و سخنان اهل‌بیت(ع) را سرقت کرده و به نام خود چاپ می‌کنند تا جامعه را فریب دهند، شکی نیست که این فرقه انحراف دارد؛ از قدیم دشمنان اهل‌بیت(ع) چنین فرقه‌‌‌هایی را ایجاد می‌کردند تا فعالیت این بزرگواران را تحت‌الشعاع قرار دهند. حضرت آیت‌الله نوری‌همدانی با بیان اینکه کسی که از فرهنگ اهل‌بیت(ع) و قرآن دور باشد مرتکب هر جنایتی می‌شود، ابراز داشت: این افراد برای دفاع از کشور کاری نمی‌کنند و تنها دل به چله‌نشینی، کشکول و امثال آن خوش کرده‌‌اند و اظهار محبت آنها ظاهری است. وی عنوان کرد: متأسفانه برخی تبلیغ و پرده‌پوشی می‌کنند تا حقایق را بپوشانند، جریان اخیر تهران و به شهادت رساندن حافظان امنیت مسأله‌ای دردناک است که عاملان آن باید قصاص و مجازات شوند، این کار تنها کشتن یک نفر نیست بلکه افساد فی‌الارض است؛ به قوای انتظامی تسلیت می‌گوییم که همواره فداکارانه برای تأمین امنیت جامعه ایثارگری می‌کنند. به گزارش رسا، این مرجع تقلید تعبیر برخی از مسؤولان مبنی بر عاقل و معتدل دانستن این فرقه‌ها را نادرست خواند و خاطرنشان کرد: این فرقه‌ها باطل و منحرف هستند و دروغ می‌گویند، این افراد با انقلاب نبودند و در دوران دفاع‌مقدس هم حضور نداشته‌اند.
وی در دیدار جمعی از مدیران و نخبگان وزارت دفاع
تصریح کرد: براساس آیات قرآن کریم، هر جریانی را باید ریشه‌یابی کرد زیرا آنچه موجب هدایت مردم می‌شود ریشه‌یابی جریان‌هاست. به عنوان مثال باید ریشه‌یابی شود به چه علت جریان کربلا به‌وجود آمده است همچنین چگونه می‌شود اغتشاشاتی را در تهران به‌وجود می‌آورند و افرادی از پلیس که خدمتگزار و ایجاد‌کننده امنیت برای مردم هستند به شهادت می‌رسند؟ استاد برجسته درس خارج حوزه علمیه قم اضافه کرد: صوفیان با انقلاب نیستند و در زمان جنگ تحمیلی نیز حتی یک شهید تقدیم انقلاب نکرده‌اند؛ به همین دلیل و تحت تأثیر تبلیغات با دشمنان و افراد ضدانقلاب همدست شدند و اغتشاشات را ایجاد کردند و متأسفانه چند تن از افراد پلیس را که خدمتگزار انقلاب بودند و در راه انقلاب قدم برمی‌داشتند به شهادت رساندند. وی تأکید کرد: مجرمان باید مجازات شوند و اسلام می‌گوید قصاص باید فردای همان روز اجرا شود و اکنون نیز که قاتلان شناسایی شده‌‌اند باید قصاص شوند و این حکم هرچه به تأخیر افتد مردم نگران می‌شوند.
ناجا در حال بررسی پرونده اغتشاشگران پاسداران
در جریان جنایات وابستگان فرقه نورعلی تابنده، نیروی انتظامی 300 نفر از جنایتکاران این حادثه را دستگیر کرد. مطالبه افکار عمومی و تاکید فرمانده ناجا و دستگاه قضا بر رسیدگی فوری به این جنایت باعث شده ناجا به سرعت به پرونده اغتشاشگران رسیدگی کند تا ادامه روند محاکمه این جنایتکاران در دستگاه قضا دنبال شود. سردار سعید منتظرالمهدی، معاون اجتماعی نیروی انتظامی درحاشیه اختتامیه سومین جشنواره ایده‌ها و فرصت‌ها در جمع خبرنگاران درباره حوادث اخیر خیابان پاسداران گفت: آنچه مسلم است همه اقدامات برای برقراری امنیت در خیابان پاسداران انجام شد و مهم‌‌‌‌‌‌تر از همه جداسازی صف مردم از اغتشاشگران بود. وی تاکید کرد: ما و سیستم قضایی کشور به جد در حال رسیدگی به پرونده اغتشاشگران خیابان پاسداران هستیم و منتظریم این پرونده برای ما و مردم مشخص شود.
توضیحات‌ پلیس درباره‌ زنان بازداشت‌شده فرقه‌ نورعلی تابنده
در ساعات ابتدایی آشوب وابستگان فرقه تابنده در خیابان گلستان هفتم پاسداران و خیابان‌‌های اطراف، چهره‌‌های اصلاح‌‌‌‌‌‌طلبان و همچنین کانال‌‌های تلگرامی اصلاح‌‌‌‌‌‌طلبان و همسو با دولت به دفاع از جنایتکاران فرقه نورعلی تابنده می‌پرداختند و در خبرسازی‌‌های خود مدعی به خاک و خون کشیده شدن دراویش(!) توسط نیروی انتظامی می‌شدند. اما جنایت این عناصر در به شهادت رساندن 4 نفر در این حادثه باعث شد این افراد و رسانه‌‌های همسو، تحت فشار افکار عمومی از ادامه پرداختن به این موضوع خودداری کنند. اکنون اما این جریان خط جدیدی را در پیش گرفته و مدعی بازداشت یک زن باردار در این حوادث شده است. این ادعا روز گذشته توسط مرکز اطلاع‌رسانی پلیس رد شد. این مرکز با اشاره به شایعه‌سازی برخی کانال‌های تلگرامی و سایت‌ها درباره بازداشت‌شدگان در عملیات پلیس، توضیحاتی را در این‌باره ارائه داد. براساس اعلام این مرکز، هیچ یک از زنان بازداشت شده در اختیار پلیس نیستند و حتی یکی از زنانی که در شب حادثه از سوی پلیس بازداشت شده بود با توجه به اظهاراتش مبنی بر باردار بودن، بلافاصله توسط پلیس آزاد شد. در اعلام این مرکز آمده است بازداشتی‌های مرد نیز همگی تحویل مراجع قضایی شده‌اند.
ارجاع پرونده قاتل شهدای ناجا به دادگاه
رئیس کل دادگستری استان تهران از ارجاع پرونده عامل شهادت 3 نفر از ماموران نیروی انتظامی به شعبه خبر داد. غلامحسین اسماعیلی، رئیس کل دادگستری استان تهران در گفت‌وگو با میزان اظهار کرد: پرونده راننده اتوبوس آشوب‌های خیابان پاسداران تهران که منجر به شهادت 3 نفر از ماموران نیروی انتظامی شد پس از صدور کیفرخواست به اتهام 3 فقره قتل عمد، امروز به شعبه دادگاه ارجاع شد.

دادستان تهران: شناسایی پشت‌پرده و عوامل اصلی ادامه دارد
دادستان تهران می‌گوید علاوه بر افرادی که در جنایت خیابان پاسداران دستگیر شدند، افراد دیگری نیز در این حادثه نقش‌آفرین بوده‌‌‌اند. او بر همین اساس از دستگاه‌‌های امنیتی و نیروی انتظامی خواست این افراد را شناسایی و تحویل دستگاه قضا دهند تا براساس قانون با آنان برخورد جدی صورت بگیرد. عباس جعفری دولت‌آبادی با اشاره به حادثه چند روز پیش منطقه پاسداران تهران، اظهار کرد: یک بار دیگر به جریانات و گروه‌های سیاسی هشدار می‌دهم قانون اساسی مرز آزادی را تعیین کرده است و هیچ‌کس حق ندارد به بهانه آزادی امنیت مردم، جان و مال و ناموس شهروندان را به خطر بیندازد و امنیت را مخدوش کند. دادستان تهران گفت: این حادثه‌ای که اخیرا رخ داد تلخ بود و در عین حال با کسانی که پیش از این نیز در کف خیابان ظاهر می‌شدند و دست به اقداماتی می‌زدند مدارا شد اما بدانند با کسانی که اقدام به تخریب یا دعوت به آشوب و آتش زدن اموال عمومی می‌کنند حتما برخورد سخت خواهد شد و این حق حکومت است که با ناامن‌کنندگان جامعه برخورد جدی کند. وی گفت: ما متهمان را تعیین‌تکلیف کردیم که کار بسیار مهمی بود، تحقیقات نیز در این‌باره ادامه دارد؛ بویژه شناسایی عوامل اصلی و پشت‌پرده ادامه خواهد داشت و از دستگاه‌‌های امنیتی درخواست می‌کنیم کسانی را که پشت‌پرده و عوامل اصلی بودند و هنوز دستگیر نشده‌اند شناسایی کنند که با آنها نیز برخورد شود. دادستان تهران به بحث تعیین‌تکلیف عوامل اصلی و فریب‌خورده اشاره کرد و گفت: برخی از کسانی که دستگیر شدند، عوامل اصلی هستند اما برخی ممکن است با تحریک احساسات در محل حضور پیدا کرده باشند که دادستانی بعد از تحقیقات تکمیلی، این افراد را تعیین‌تکلیف می‌کند تا هر چه زودتر درباره آنها تصمیم‌‌‌گیری شود. وی ادامه داد: مطمئن باشید افرادی که نقش اصلی را ایفا کردند و عوامل اصلی بودند مجازات می‌شوند و این افراد بزودی آزاد نخواهند شد.
 

صادق فرامرزی: جنایت وحشیانه اخیر عناصر فرقه نورعلی تابنده در به شهادت رساندن 3 نفر از نیروهای ناجا و یک بسیجی حاضر در صحنه، زخمی کردن ده‌ها نیروی انتظامی و آسیب رساندن به اموال و آسایش بخش عمده‌ای از ساکنان محدوده درگیری به حدی موجی از انزجار را همراه خود داشت که طی زمانی کمتر از چندساعت نسبتی معنایی میان لفظ «درویش» و «داعش» در شبکه‌‌های اجتماعی شکل گرفت، چنانکه غالب محکومیت‌‌‌هایی که نسبت به این حرکت هنجارشکنانه شکل می‌گرفت با عبارت «دراویش داعشی» پوشش داده می‌شد. تا به اینجای امر هر آنچه اتفاق افتاد طبیعی جلوه می‌نمود و کسی در باب جنایات رخ داده انتظاری جز این را از رسانه‌ها و فعالان شبکه‌‌های اجتماعی نداشت اما گذشت یک شبانه‌روز و مشاهده بایکوت سراسری و هماهنگ جنایات انجام شده از سمت این جریان تندرو و مخل امنیت در تمام روزنامه‌‌های اصلاح‌طلب و کمی پس از آن موضع عجیب و غافلگیر‌کننده بخشی از دولتمردان و فعالان سیاسی اصلاح‌طلب، این سوال را به اذهان متبادر کرد که چه منطقی باعث شده جریانی که دهه‌ها خود را گفتمانی در برابر «خشونت»، «ارتجاع» و «تندروی» معرفی می‌کرده به یکباره یا با تقلیل اتفاقات رخ داده به حرکتی محدود و قابل اغماض یا حتی قرار دادن خود در جایگاه حمایت از این جریان، موضعی کاملا متضاد با آنچه سال‌ها سنگش را به سینه می‌زده اتخاذ کند؟ سوال آن بود که چگونه دولتی که لغو سخنرانی یک نماینده مجلس حامی خود در یک شهر را تبدیل به مساله اول کشور و آن را «مایه شرمساری» خطاب می‌کرد و با تعمیم لغو آن به همه انتقادات چنین استنتاج می‌کرد که منتقدان دولت به دنبال بستن دهان‌ها هستند، با «معتدل» نامیدن دراویش سعی بر آن داشت جنایت رخ داده را محدود به یک گروه خودسر کند؟ چگونه بود که از دل دهه‌ها مقاله‌نگاری اصلاحات در نفی خشونت و خشن معرفی کردن هرکس که در ظرف گفتمانی آنها نمی‌گنجیده، این جریان چنین چشم خود را بر خشونت غیرقابل انکار شکل‌گرفته می‌بندد و با موضع حمایتی گرفتن در قبال چنین خشونتی از جانب تعدادی از فعالان سیاسی خود، این پیام را به جامعه مخابره می‌کند که خشونت آنقدرها هم که گفته شده است نمی‌تواند بد باشد؟!
واقعیت آن است که جواب این سوالات به شکلی آشکار، واضح و مبرهن است. پراگماتیسم سیاسی حاکم بر اصلاح‌طلبی (به‌عنوان جریانی موجود) و اعتدال‌گرایی (به‌عنوان ویژگی‌ای ذاتی) چنین اقتضا می‌کند که بسته به وجود منافع سیاسی کوتاه‌مدت و بلندمدت با متغیر کردن هنجارهای سیاسی به دنبال حفظ و افزایش منافع جناحی- نه ملی- رفت. چندی پیش، پس از اعتراضات منجر به اغتشاشات در دی‌ماه و اعلام موضع عجیب اصلاح‌‌‌‌‌‌طلبان در محکومیت هر اقدام هنجارشکنانه‌ای که آب به آسیاب دشمن بریزد، مطلبی را با عنوان «حق انحصاری خیانت» در همین جریده نوشتم: «آنچه واقعیت دارد آن است که اشراف حتی خیانت کردن و پاس گل دادن به اجانب را نیز حق انحصاری خود می‌دانند، آنها مخالف رادیکالیسم و هنجارشکنی نیستند، بلکه صرفا رادیکالیسمی را محکوم می‌کنند که در آن شعارهای ساختارشکنانه جایگاه آنان را نیز تهدید کند. آنان خشونت را رد می‌کنند اما خشونتی را که در راستای قدرت‌یافتن‌شان باشد آنچنان تقدس می‌بخشند که خشونت‌طلبی هتاکانه و ساختارشکنانه مساوی «خداجویی» نیز باشد. آنان خود را مردان قانون معرفی می‌کنند اما قانونی را که شرایط انتقال قدرت از آنان به سوی گروهی دیگر را فراهم می‌کند به بدوی‌‌‌‌‌ترین شکل ممکن زیر پا می‌گذارند!» حال نیز سنخ سکوت، بایکوت و حمایت ضمنی رسانه‌‌های اصلاح‌طلب حامی دولت از جنایات دراویش داعشی به مثابه همان سنخی است که آنان را یکباره در جایگاه مخالفت با هرگونه اقدام هنجارشکنانه‌ای قرار می‌دهد که در جهت رضایت دشمنان کشور انجام شود.
فرقه نورعلی تابنده به‌رغم تعداد محدود پیروانی که دارد اما یکی از گروه‌‌های حامی اجتماعی اصلاح‌‌‌‌‌‌طلبان در تمام انتخابات‌ها از جمله انتخابات اخیر ریاست‌جمهوری بوده است. شاید حتی از دست دادن تمام رای آنها به علت قلیل بودن اعضای‌شان نتواند تاثیر چندانی در نتیجه انتخابات‌ها و رای ثابت جریان اصلاحات بگذارد اما قطعا محکوم کردن آنها از ناحیه جریان اصلاحات می‌تواند پیامی نه چندان مطلوب به باقی جریانات رادیکالی باشد که طی دهه‌‌های اخیر تبدیل به حامیان اجتماعی اصلاح‌‌‌‌‌‌طلبان شده‌اند. با این اوصاف آنچه در حال رخ دادن است، آن است که اصلاح‌‌‌‌‌‌طلبان با عدم محکومیت جدی حرکت خشونت‌بار این فرقه به دنبال آنند تا ولو با سکوت در برابر خشونت، تندروی و ارتجاع یک فرقه منحرف، مانع از آن شوند که احساس عدم حمایت از ناحیه آنان در شرایط هنجارشکنی حامیان‌شان تبدیل به یک فرضیه قابل تحقق در ذهن حامیان رادیکال و هنجارشکن‌شان شود. پاک کردن این صورت مساله که اگر خشونت‌ورزی از جانب گروه‌‌‌هایی همچون دراویش با برخوردی قاطع پاسخ داده نشود باید منتظر امواج وسیع‌تری از ناامنی باشیم، مقوله‌ای است که گویا در میان مبادلات سیاسی اصلاح‌‌‌‌‌‌طلبان با گروه‌‌‌هایی همچون فرقه نورعلی تابنده مورد توجه قرار نمی‌گیرد.
تضاد میان منافع کوتاه‌مدت جناحی و منافع بلندمدت ملی می‌تواند مهم‌ترین مساله مورد غفلت در منظومه فکری جریانی باشد که کنشگری سلبی و ایجابی خود را تنها مبتنی بر پروژه انتخابات و پیروزی در آن قرار می‌دهد. جریانی که دهه‌ها رهبران فکری‌ای را که در برابر افراط آنان قرار گرفته بودند «تئوریسین خشونت» می‌نامیده، امروز در برابر عریان‌‌‌‌‌ترین شکل خشونت و ارتجاع سکوت می‌کند تا باز هم با حفظ «حق انحصاری خیانت» جریانات حامی خود را از پاسخگویی برهاند. «کاشتن باد و درو کردن توفان» واقعیت آن چیزی است که در تضاد میان منافع کوتاه‌مدت جناحی و بلندمدت ملی می‌توانیم شاهدش باشیم که اگر منافع کوتاه‌مدت‌مان چنین اقتضا کند که در برابر امواج محرک ناامنی سکوت رضایت‌آمیزی داشته باشیم، در بلندمدت امواج ناامنی چنان گسترده می‌شود که مهار آن بزرگ‌ترین هزینه‌‌های ملی را در بر خواهد داشت.

حسین قدیانی:  به گواهی آنچه در ۹۲ و ۹۶ انجام دادیم و به شهادت آنچه در سال‌های اخیر، بلکه در روزهای اخیر علیه فتنه و انحراف نوشته‌ایم، مختصات رفتار و مشخصات گفتار ما را و نمود عمل و نمودار سخن ما را، اصولی چون تبعیت از قانون، احترام به همه‌ آرای ملت، پذیرش رأی اکثریت ولو هنگام باخت با کمترین فاصله‌، پرهیز از کشاندن اعتراض به کف خیابان، پیگیری شکایت از مجاری قانونی، مرزبندی با فتنه‌های دشمن‌شادکن مولد تحریم، رعایت حرمت نهادهای قانونی، مخالفت قاطعانه با ایده‌های متوهمانه و متوحشانه‌ای چون ابطال انتخابات و در یک کلام؛ «پایبندی همیشگی به موازین مردم‌سالاری» معین کرده است. ما صرف‌نظر از اینکه از نتیجه انتخابات، خوشحال باشیم یا ناراحت و حتی صرف‌نظر از آنکه به فلان و بهمان تصمیم شورای نگهبان، نقد داشته باشیم یا نه، هم سازوکار انتخابات را محترم شمرده‌ایم، هم اصل مسلم مردم‌سالاری را! اگر سال ۸۸ ناظر بر اصولی که برشمردم، از فردی حمایت کردیم، هرگاه که آن فرد را در تضاد با آن آرمان‌ها ببینیم، قطعا نقدش خواهیم کرد و حتی در صورت لزوم، طردش خواهیم کرد! هر کس می‌خواهد ما را بشناسد، ملاک و معیارهای ما را بخواند! ما برخلاف دوم خردادی‌ها، هرگز خود را سوم تیری تعریف نکرده‌ایم! و این فخر برای ما بس که با آنکه به نامزد پیروز سوم تیر رأی داده‌ایم و اگر چه تا سفرهای استانی و وجوه مثبت مسکن‌مهر و یارانه و روحیه خدمت و کار شبانه‌روز، با شماری از دولتمردان او رفته‌ایم، لیکن تا درکات دوزخ منیت و خسارت همزمان در دنیا و آخرت و هرج‌ومرج و منم‌منم و توهم و توحش و ادعای دروغ تقلب و فتنه و انحراف، هیهات! ما هرگز نمی‌گوییم چون روز کذا به آقای «الف» رأی داده‌ایم، پس اگر در گوش ۴۰ میلیون رأی ملت هم زد یا اگر با سیلی‌زن علیه مردم‌سالاری همراه شد یا اگر مرز خود را با متوهم متقلب متوحشی روشن نکرد که هنوز انتخابات تمام نشده، شوی پیروزی برگزار می‌کند، همچنان ناچاریم به حمایت از او! نه! برای ما و به فرموده معصوم، آنچه اصل است «حق» است، نه افراد! ما این روزها با همان سمت‌وسویی علیه بعضی حرافی‌ها موضع می‌گیریم که سال ۸۸ علیه عملیات فتنه، موضع گرفتیم! و یوم‌الله «۹ دی» موضع گرفتیم! ما در آن چهارشنبه خدایی، اصولی را سردست گرفتیم که همیشه خدا اصول ما هستند! ما آن روز، از قانونگرایی گفتیم و از حرمت انتخابات و از زشتی قانون‌شکنی و از لزوم دفاع توأمان از کلیت آرای مردم، نیز رأی اکثریت! و این همه را در ۹۲ و ۹۶ و صدالبته این روزها هم از خود بروز داده‌ایم! این را جریان فتنه‌گر انحراف، خوب بداند؛ اگر قرار بود ما این سالیان اخیر، ماله روی گفتار ساختارشکن، ضدقانون و خلاف مردم‌سالاری جماعت بکشیم، سال ۸۸ هم بر رفتار ساختارشکن، ضد‌قانون و خلاف مردم‌سالاری جریان منحرف فتنه، ماله می‌کشیدیم! لیکن «اصول» برای ما، نه بستگی به دیروز و امروز و فردا دارد، نه وابسته است به افراد! و دقیقا سر همین «اصولگرایی» بود و سر همین «مردم‌سالاری» بود که سال ۷۶ با تمدید ریاست‌جمهوری مرحوم هاشمی، مخالفت کردیم! بدعتی که البته از یاد نمی‌بریم؛ با دفاع تام و تمام شماری از حضرات بعدا موسوم به «دوم خردادی» همراه شد! پس دوم خردادی‌ها حتی روز نازنازی خودشان را هم مدیون مبارزه ما و البته نظام با بدعت‌ها هستند و الا در فردای دوم خرداد، مجبور بودند «عالیجناب سرخپوش» را باز هم «رئیس‌جمهور» ببینند! و این گزاره، صدالبته برای روزهای سوم تیر ۸۴ و ۲۲ خرداد ۸۸ هم صادق است! اگر قرار بود نظام مقدس جمهوری اسلامی، تن به بدعت‌های خلاف مردم‌سالاری بدهد، لاجرم روی چشم می‌گذاشت آن پیشنهادات بی‌شرمانه را! عجبا از بی‌معرفتی بعضی‌ بی‌صفت‌ها که هنوز نشناخته‌اند جمهوری اسلامی را! نظام ما اگر قرار بود امروز برخلاف موازین مردم‌سالاری عمل کند، ابتدا باید ۸ سال پیش در سال ۸۸ تن به مطالبات نویسنده «نامه سرگشاده» علیه سازوکار انتخابات می‌داد و خب! در آن صورت، رئیس‌جمهور را نظر «سران فتنه» معین می‌کرد، نه «رأی اکثریت»! جناب منحرف!
اگر قرار بود من و ما و این نظام ۳۰۰ هزار شهید، تن به حرف زور بدهیم و تسلیم فتنه‌گران علیه مردم‌سالاری و انتخابات و قانون شویم، هرگز ۹ دی، در پاسداشت مردم‌سالاری و انتخابات و قانون، خلق نمی‌شد! شگفتا از توهم تو! ما که تسلیم زور «نامه سرگشاده» نشدیم؛ در برابر «نامه متوهمانه» بی‌زور، تسلیم شویم؟! والله اگر قرار بود ما در امتحان مردم‌سالاری و احترام انتخابات، دست در دست بعضی خواص انصافا دانه‌درشت و گردن‌کلفت، هم از اصل و هم از اسب بیفتیم، اصلا نوبت به تو نمی‌رسید! از قضا، ما از خود تو هم به خاطر مردم‌سالاری و اینکه رأی اکثریت بودی، دفاع کردیم، نه به‌خاطر خودت! بگذار فاش بگویم؛ ما در مکتب ولایت فقیه آموخته‌ایم که حتی از خمینی و خامنه‌ای هم به خاطر «خدا» دفاع کنیم! ما مفتخریم به وجود رهبرانی که اگر «سوم خرداد» شد، از خدا گفتند و اگر «۹ دی» باز هم از خدا! لیکن چه نظرشان با رأی مردم در انتخابات، همخوان بود و چه نه، تنفیذ کردند رأی مردم را! و مردم‌سالاری را! و انتخابات را! و قانون را! جز این بود، نه جنابعالی «رئیس‌جمهور سابق» بودی، نه حتی «رئیس‌جمهور اسبق» توان حمل این سمت را داشت، بر اساس آنچه در سطور میانی این متن نوشتم! نظر ما هم اگر در برخی دوگانه‌ها، نزدیک‌تر به نظر تو بود، منبعث از خدماتی بود که داشتی و الا اگر قرار بود در همه نظرات و تا هر روز و در هر جا، همراهی‌ات کنیم و در قعر هر منیتی که می‌لرزی، ما هم با تو بلرزیم، پس چه بود فرق ما با دوم خردادی‌های رادیکال که مع‌الاسف رأی و وجدان را با هم دادند؟! نه! ما تکرار نمی‌کنیم هر چه تو گفتی را! و هر چه تو نوشتی را! بگذریم که مثل چی پشیمان هستند تقلیدکنندگان «تَکرار»! ما از نسل همان پدرانیم که شاید در مدح بازرگان و منتظری و کی و کی، شعار هم داده بودند! و حتی شاید به بنی‌صدر هم رأی داده بودند! اما بیعت‌شان، فقط و فقط با «روح‌الله» بود و خیلی زود پس زدند مساله‌سازها را! قسم به نام مقدس شهیدان، اگر قرار بود «مسأله‌سازی» و «انباشت مسائل»، انقلاب اسلامی و مهم‌ترین ثمره آن یعنی جمهوری اسلامی را تضعیف کند، پدران ما هرگز از زیر برف سنگین پاوه و مریوان، سر به سلامت بیرون نمی‌گذاشتند؛ خواندن نماز فتح در مسجد جامع خونین‌شهر، آن هم بدون «سیدمحمد جهان‌آرا» پیشکش! ما الان، رئیس‌جمهور سابقی داریم که آخر مساله‌سازی‌اش، نوشتن «نامه متوهمانه» از سرمشق «نامه سرگشاده» است و البته آنقدر کاریکاتوری که بیشتر به کار لو دادن مضاعف خودش می‌خورد اما روزگاری بود در دهه ۶۰ که رئیس‌جمهور فعلی‌مان رسما جاسوس شیطان بود! آن روز «مصطفی چمران» مسائل موجود را با خون مطهر خود در «کربلای دهلاویه» حل کرد! و دیروز همین کار را «مصطفی احمدی‌روشن» انجام داد، در «کربلای هسته‌ای»! و امروز «مصطفی صدرزاده» در «کربلای شام»! و این انقلاب، فردا و فرداها هم «مصطفی» دارد! و شاید به پشتوانه همین «جمهوری مصطفی‌ها» بود که امام دوراندیش ما در مدح فرزند شهیدش، سخن از «امید آینده اسلام» گفت! که هر مصطفای شهیدی، تداعی‌گر «مصطفی خمینی» است! که هر شهیدی «یادگار خمینی» است! اگر دیروز، مسائل انقلاب را «حسین فهمیده» حل کرد؛ همان رهبر ۱۳ ساله، امروز هم خون پاک شهیدی جوان و سرجدا، حل‌المسائل انقلاب خواهد شد! که سرخی، سیاهی را می‌شوید! نه! آنقدرها هم غریب نیست انقلاب اسلامی که بعضی متوهمان، توهم زده‌اند! ما با قاسم سلیمانی کربلای ۵ تسلیم مسأله‌سازی‌ها نشدیم؛ با قاسم سلیمانی خود کربلا تسلیم مسأله‌سازی‌ها و مغلوب توطئه‌ها شویم؟! پس به اصول و آرمان‌های مردم‌سالارانه ما اضافه کنید خیبر و بدر پیش رو را! و همراه با بهار، لاله‌های فتح‌المبین را! و اندکی بعد، روز بهشتی دهم اردیبهشت را! و ستاره‌های الی بیت‌المقدس را! چشم ما به رهایی قدس است و سپیده و سحر و نور و ظهور! تو بگذار بعضی‌ها، قند در دل تیتر یک رسانه‌های انگلیسی آب کنند! و بروند روی جلد معاریو! و اضافه شوند به ناکثانی که نتانیاهو، آنها را سرمایه‌های اسرائیل در ایران خواند! مسأله اما در این مسأله‌سازی‌ها نیست! مسأله این است؛ اگر باز هم قرار بود «مالک» از خیمه معاویه به عقب برگردد، هرگز حسین خرازی شرق ابوالخصیب به قاسم سلیمانی غرب آسیا تبدیل نمی‌شد! فی‌الحال، رئیس‌جمهور آمریکا «ترامپ» است؛ بهترین و دقیق‌ترین نماد لیبرال- دموکراسی! و همانقدر دیوانه! و همانقدر وحشی! و سالیانی است هیچ خبری از ژنرال پترائوس در منطقه نیست! و ملک عبدالله هم تأیید شد «خبر مرگش»! پس مسأله این است؛ عبور کرده سردار نیروی قدس سپاه ما، از خیمه معاویه! مدت‌ها پیش! به شهادت اربعین! و به گواهی آن شکوه بی‌بدیل! ما در آستانه خیمه نور هستیم! و خانه خورشید! چه بدوقتی بعضی‌ها شب‌پرست شده‌اند! اضافه کنید به اصول ما وصال «مهدی فاطمه» را! که ما در تحقق وعده خدا- همان خدای سوم خرداد و ۹ دی- ذره‌ای تردید نداریم! نه! «اصولگرایی» جریانی مقابل «اصلاح‌طلبی» نیست، بلکه یک «افتخار» است! افتخار نفروختن حق به افراد! ما فتنه‌گر یا منحرف نیستیم که «مردم‌سالاری» تنها بماند! که «قانون و انتخابات و رأی مردم» تنها بماند! که «علی» تنها بماند! ملت ما را با مردم صدر اسلام، اشتباه نگیرید! ما اگر اهل کوفه بودیم، هشتاد و اشک، تسلیم فتنه می‌شدیم! به تقویم نگاه کنید! چیزی تا خیبر و بدر نمانده! و چیزی تا بهار! بی‌خود نیست به ما می‌گویند «راهیان نور»! بی‌خود نیست «دوکوهه» منتظر است! بی‌خود نیست کوه‌ها و صحراها و دشت‌ها را دنبال شهادت می‌گردد حاج‌قاسم! بی‌خود نیست امیدواری حضرت ماه! «روزگار جنگ» باشد یا «جنگ روزگار»! دیروز یا امروز! از آن بیسیم که پشتش «همت» بود، جز «روایت فتح» شنیده نخواهد شد؛ «الا ان حزب‌الله هم‌الغالبون»!

احسان سالمی: هر بار که موضوع طنزنویسی مطرح می‌شود، اگر ذهن‌مان به‌سوی مسائل سیاسی نرود بی‌شک یقین داریم که سوژه‌ طنز به معضلات اجتماعی بازمی‌گردد. در این میان، محمدرضا شهبازی جزو معدود نویسندگانی است که راهی دیگر در پیش گرفته است. او حوزه‌ فرهنگ را برای طنزنویسی برگزیده است؛ حوزه‌ای که انبوهی از شبه‌روشنفکران با نظرات شاذ و ژست مضحکانه، انباشتی از سوژه‌‌های طنز را برای نویسندگان فراهم می‌آورند و خلأ یک طنز‌‌‌‌‌‌‌‌نویس، این قشر را همچنان خودجدی‌پندار نگاه داشته است! شهبازی که سال‌هاست در عرصه طنز قلم می‌زند و این روزها مسؤولیت مدیریت باشگاه طنز انقلاب اسلامی را برعهده دارد، مدتی هست که «لانگ‌شوت» را به بازار نشر فرستاده است. «لانگ‌شوت» مجموعه طنزهایی است که درباره سینمای ایران و فیلم‌‌های مستعد شوخی کردن نوشته شده است. به بهانه انتشار «لانگ‌شوت» و استقبال از آن به گفت‌وگو با او نشستیم تا درباره این کتاب و وضعیت امروز طنزنویسی در جریان انقلابی، صحبت کنیم.
***
 چه شد که محمدرضا شهبازی تصمیم گرفت با وجود اینکه معمولاً سوژه‌های فرهنگی سهم کمی از طنزنویسی در کشورمان دارد، چند اثر سینمایی را دستمایه نوشتن یک کتاب طنز کند؟
چون من روزنامه‌نگار فرهنگی بودم و بیشتر در حوزه کتاب و تلویزیون فعالیت داشتم، از همان ابتدا طنز‌هایی که می‌نوشتم عموما سوژه‌هایی فرهنگی داشت. از طرف دیگر چند سالی هم می‌شد که در زمان برگزاری جشنواره فیلم فجر، درباره فیلم‌هایی که در جشنواره می‌دیدم طنزهایی را می‌نوشتم که در برخی از رسانه‌ها منتشر می‌شد. منظور آنکه این سابقه برای بنده وجود داشت. ولی در ارتباط با اینکه چطور شد تصمیم گرفتم کتابی در این حوزه بنویسم، باید همان‌گونه که در مقدمه کتاب هم نوشته‌ام، عرض کنم به نظرم همیشه یکسری از فیلم‌ها یا جریانات سینمایی هستند که بیش از حد خودشان را جدی می‌گیرند و بیشتر به درد هجو کردن می‌خورند تا برخورد جدی! مثلا خیلی از فیلم‌ها هستند که مردم واقعا در سینما به آنها‌ می‌خندند ولی شما می‌بینید بعضی از منتقدان به شکلی از این آثار تعریف می‌کنند که آدم با خودش می‌گوید نکند من فیلم دیگری را دیده بودم و مردم در سینما به چیز دیگری می‌‌خندیدند! خلاصه آنکه براساس همین سابقه و البته ضرورتی که احساس می‌شد، سراغ تالیف این کتاب رفتم.
 انتخاب کارگردان‌ها و فیلم‌هایی که برای آنها طنز نوشتید، براساس چه منطقی بود و بیشتر چه نکته‌ای در انتخاب یک فیلم از یک کارگردان اهمیت داشت که بخواهید برای آن طنز بنویسید؟ چون مواردی هست که ممکن است مخاطب بگوید چرا مثلا به فلان فیلمساز نپرداختید یا اینکه مثلاً فلان فیلم این فیلمساز اهمیت بیشتری در کارنامه کاری او داشته ولی شما به یکی دیگر از فیلم‌های او پرداخته‌اید.
در ابتدای کار فهرستی شامل 50 تا 60 مورد از فیلم‌هایی را که به نظرم قابلیت پرداخت داشتند و از زوایایی مثل کارگردانی، ژانر یا بحث‌های رسانه‌ای، فیلم‌های مهمی هم محسوب می‌شدند آماده کردیم و به مرور این موارد را غربال کردیم تا در نهایت به این 11 فیلم رسیدیم، البته بخشی از این انتخاب‌ها هم بستگی به سلیقه افراد و تفاوت‌های آنها دارد. مثلا من الان می‌دانم که در این کتاب جای فیلمسازانی مثل مانی حقیقی خالی است چون برای مثال همین فیلم آخری که از او اکران شد، یعنی «اژدها وارد می‌شود»، خودش پتانسیل این را داشت که نه یک متن طنز بلکه یک کتاب طنز درباره آن نوشته شود!  یکی دیگر از دلایل این موضوع، طولانی شدن روند تالیف کتاب بود که 3-2 سال طول کشید و باید بالاخره در یک‌جایی تمامش می‌کردم. مثلا من از میان فیلم‌های اصغر فرهادی برای فیلم «گذشته» طنز نوشته بودم ولی بعد از آن آنقدر کار طول کشید که فیلم جدیدش اکران شد و من به جای آن برای «فروشنده» طنز نوشتم. البته این نکته هم وجود دارد که باید خود فیلم‌ها هم «طنزخور» باشند؛ یعنی باید پتانسیل نوشتن طنز در ارتباط با آن فیلم وجود داشته باشد. مثلا شاید کسی بگوید رسول صدرعاملی فیلم‌های مهم‌تری هم دارد، ولی چرا ما «زندگی با چشمان بسته» را برای نوشتن طنز در این کتاب انتخاب کردیم؟ خب! یکی از اصلی‌ترین دلایل این انتخاب این است که در این فیلم یکی از بحث‌ها و ارزش‌های شبه‌روشنفکران سینما، یعنی همان «قضاوت نکردن» دستمایه تولید اثر قرار گرفته بود و من هم چون می‌خواستم درباره این کلیشه سینمای ایران طنز بنویسم، آن را انتخاب کردم یا فیلمی مثل «بی‌خود و بی‌جهت» را از آن جهت انتخاب کردم که در زمان اکرانش توسط ماهنامه «فیلم» به عنوان بهترین فیلم آن جریان [منظور جریان شبه‌روشنفکری] انتخاب شد و از این جهت قابل تامل و توجه بود یا مثال‌های دیگری که در ارتباط با سایر آثار و کارگردان‌ها وجود دارد. نمی‌شود گفت اینها فیلم‌های مهم‌ترین کارگردان‌های سینمای ایران هستند همچنین نمی‌توان گفت این فیلم‌ها، مهم‌ترین فیلم‌های سینمای ایران هستند؛ خیر، اینطور نیست.
 یکی از بخش‌های کتاب که به نظرم شاید به‌خاطر اشارات فرامتنی زیادی که دارد، خیلی برای مخاطب عام‌ که اطلاعات کمتری از سینما دارد، چندان جذاب نباشد، بخش «پشتوانه نظری فیلم» است. شما خودتان بازخوردی از کتاب و ضعف‌ها و قوت‌های مختلف آن داشته‌اید؟
بازخوردها درباره بخش‌های مختلف کتاب متفاوت است. اتفاقا چند نفر از بچه‌های سینمایی رسانه‌ها همین بخش کتاب را بیشتر از بخش‌های دیگر آن پسندیدند. ولی در ارتباط با اینکه چرا من این بخش را در کتاب قرار دادم دلیلش این بود که می‌خواستم کل کتاب صرفا منحصر به همان فیلم‌ها نشود و اگر کسی آن فیلم‌ها را ندیده بود، او هم بتواند از این کتاب استفاده کند، ضمن اینکه من این بخش را در جشنواره فجر سال قبل و در یکی از نشریاتی که به شکل روزانه برای جشنواره منتشر می‌شد، امتحان کردم که بازخوردهای آن هم خوب بود. برای همین این بخش را به کتاب هم اضافه کردم، البته واقعیت آن است که بالاخره مخاطب این کتاب باید آشنایی نسبی با سینما و موضوعات سینمایی داشته باشد و اینگونه نیست که همه مخاطبان یا علاقه‌مندان به طنز بتوانند با چنین اثری ارتباط برقرار کنند.
 «لانگ‌شوت» نسخه دوم هم دارد؛ اثری که در آن مثلاً به نقد طنز آثار تلویزیونی یا سینمای جهان بپردازید؟
شاید اگر استقبال از همین نسخه خوب باشد، وسوسه شوم و سراغ نوشتن نسخه دوم آن هم بروم ولی فعلا برنامه‌ای برای این کار ندارم اما به طور کلی نقد محصولات فرهنگی و هنری و محصولات و آثار و تولیدکنندگان این حوزه همیشه جزو دغدغه‌های من بوده و هست. بویژه آنکه افرادی که در این حوزه فعالیت می‌کنند، همیشه می‌گویند باید اجازه داد که همه چیز را بدون محدودیت نقد کرد و به نظرم نقد خود این افراد و تولیدات‌شان می‌تواند خیلی جالب باشد.
 کمی هم درباره فضای طنز انقلاب صحبت کنیم. شما به عنوان یکی از چهره‌های شاخص طنز انقلاب اسلامی فکر می‌کنید چرا طنز هنوز بین حزب‌اللهی‌ها و نیروهای انقلابی به نسبت جریان مقابل، آنچنان جا نیفتاده است؟ حتی در رسانه‌های 2 جریان هم این تفاوت نگاه را به وضوح می‌توان دید و به نظر می‌رسد بخش نخبگانی این جریان نیز هنوز به طنز نگاهی چندان جدی ندارد.
برای این موضوع عوامل مختلفی وجود دارد. یک دلیلش واقعا کم‌سوادی و بی‌سوادی است. متاسفانه مسؤولان و مدیران فرهنگی و رسانه‌ای ما هنوز نمی‌دانند طنز چقدر اهمیت دارد و حتی بعضی از آنها هنوز طنز را به عنوان یک موضوع مضحک نگاه می‌کنند و صرفا اینکه به آن باکسی بدهیم و به عنوان ویترین در گوشه‌ای از رسانه‌مان آن را داشته باشیم، طنز را در نظر می‌گیرند. این یعنی اگر یک روز مطلب طنز برای آن رسانه نرسد، دغدغه‌ای هم برایش ندارند اما اگر یک روز صفحه سیاسی آنها خالی باشد، حتما دغدغه پیدا می‌کنند!
یک بخش این اتفاق هم به خاطر دردسرهای بیشتر طنز نسبت به حوزه‌های دیگر است. چون وقتی شما می‌توانی مقاله جدی بنویسی و به دور از حاشیه، خود را به عنوان یک انسان متفکر نشان دهی، چرا باید بروی سراغ طنز که خیلی‌ها بخواهند آن را به شکل دلقک‌بازی ببینند و از آن طرف هم ممکن است باعث ایجاد سوءتفاهم شود و برایت دردسر درست کند. از طرف دیگر، معمولا شما وقت‌هایی سراغ طنز می‌روید که احساس کنید نمی‌توانید حرف‌تان را به شکل جدی بزنید ولی وقتی همیشه تریبون داشته باشید که حرف‌تان را به شکل جدی مطرح کنید، دیگر دنبال کنایه و بیان غیرمستقیم حرف‌ها نمی‌روید. اما بعضی جریان‌ها که نمی‌خواستند مستقیم بعضی حرف‌ها را بزنند، ناگزیر دنبال طنز رفتند.
مشکل بعدی هم این است که الان که مثلا مسؤولان به طنز روی آورده‌اند، هنوز این فهم را ندارند که چگونه باید هنرمند طنزپرداز تربیت کنند. برای مثال آن‌قدر مراجعه به ما هست که می‌گویند بیایید استندآپ اجرا کنید؛ بیایید انیمیشن طنز بسازید و... اما رسانه‌هایی این را از ما می‌خواهند که خودشان حتی یک ستون طنز در روزنامه یا یک بخش ثابت طنز در سایت و رسانه‌ خود ندارند و متوجه این موضوع نمی‌شوند که اساسا از طریق همین بخش‌های ثابت که به شکل مداوم و پیوسته در حوزه طنز فعالیت می‌کنند، می‌توان استعدادهای جدید حوزه طنز را کشف و تربیت کرد. کما اینکه اغلب چهره‌های موفقی که در تلویزیون یا سینما در حوزه طنز فعالیت می‌کنند، سابقه طنز مطبوعاتی دارند. درواقع مشکل اساسی ما این است که حالا هم که کمی به طنز توجه شده، همه به سرعت می‌خواهند میوه آن را بچینند و کسی نمی‌گوید من در رسانه خودم یک بخش ثابت طنز ایجاد کنم تا از بین این آدم‌های جدید افراد بااستعداد را پیدا کنیم. حتی سازمان‌هایی که بخش ویژه طنز دارند دیگر خیلی به فکر تربیت نیروهای جدید  نیستند.
 شما که خودتان مسؤولیت باشگاه طنز انقلاب اسلامی را برعهده دارید، چقدر به بحث تربیت نیرو توجه کرده‌اید؟
ما از ابتدا که باشگاه طنز انقلاب راه افتاد، گفتیم باید در کنار آن برای اعضا فعالیت رسانه‌ای هم تعریف کنیم. این تصمیم 2 دلیل داشت؛ اول اینکه برخی از نهادهای طنز انقلابی سال‌هاست به صورت هفتگی مثلا مکتبخانه طنز، کارگاه، جلسه و... دارند  ولی خروجی آنها کم است، چون بسیاری از این افراد پس از اتمام آموزش رها می‌شوند و دیگر بستری برای فعالیت‌شان مهیا نمی‌شود. پس باید برای این افراد یک رسانه ولو در حد یک کانال تلگرامی فراهم بشود تا بتوانند کارهایی را که تولید می‌کنند در آن منتشر کنند تا خروجی کارشان دیده شود و برای ادامه کار انرژی بگیرند. دلیل دیگر هم اینکه اگر واقعا قرار است این کار تبدیل به یک حرکت جریان‌ساز شود، نیاز به یک رسانه برای انتشار تولیداتش دارد که بتواند مخاطب عام را هم با خودش همراه کند. این اتفاق الان با راه افتادن مجله «راه راه» و صفحه طنز هفتگی در روزنامه‌هایی مثل «وطن‌امروز» تا حدودی در حال انجام است. ما در این 2 سالی که باشگاه طنز انقلاب اسلامی کار خودش را آغاز کرده، نزدیک به 100 نفر عضو داشتیم که می‌توان گفت حداقل 15 نفر از آنها در حال حاضر به معنی واقعی کلمه درگیر طنزپردازی و تولید مطلب هستند که البته اگر رسانه‌های بیشتری پای کار بیایند، مطمئنا اثرگذاری فعالیت این جمع نیز بیشتر می‌شود.
 شب طنزهای «نطنز» را هم با همین فلسفه راه انداختید؟ این برنامه قرار است تبدیل به یک برنامه ثابت بشود؟
بله! برنامه ما این بود که این برنامه به شکل ماهانه و در یک روز ثابت برگزار شود. اما بعضی از ضرورت‌ها و محدودیت‌ها باعث شد ما گاهی مجبور شویم برنامه‌مان را عوض کنیم. مثلا همین اغتشاشات اخیر دی‌ماه وقتی ایجاد شد، ما تصمیم گرفتیم سریعا یک برنامه «نطنز» برگزار کنیم تا در قالب طنز واکنشی نسبت به این اتفاقات داشته باشیم، البته کمی طول می‌کشد تا این برنامه روال ثابتی پیدا کند ولی به امید خدا می‌خواهیم این برنامه را در تهران به صورت منظم برگزار کنیم و هر چند وقت یک‌بار هم در شهرهای مختلف آن را برگزار کنیم تا کم‌کم هسته طنز انقلابی در آن شهرها هم شکل بگیرد.
 باشگاه طنز انقلاب، در شهرستان‌ها هم دوره آموزشی دارد؟
بله! برای مثال ما در خرم‌آباد و مشهد و رشت با همکاری مجموعه‌هایی مثل سازمان سراج دوره برگزار کردیم و بچه‌های این دوره‌ها که آموزش می‌بینند به جمع بچه‌های باشگاه اضافه می‌شوند. همین الان ما در باشگاه طنز از گناوه، بوشهر، اهواز، دزفول، ماکو، مشهد، رشت، یزد، کرمان و شهر بابک عضو داریم و هم خیلی متنوع هستند.
 چرا اغلب طنزهای ما بویژه در فضای رسانه‌ای آن، حول مسائل سیاسی است؟
به همان دلیل که اغلب تیتر یک رسانه‌های ما سیاسی است! چون همان‌گونه که گفتم ما می‌خواهیم از هر چیزی سریع برداشت کنیم و میوه بچینیم و کاری به زمینه‌ها و ریشه‌های آن نداریم. برای همین هم هست که کسانی که در این سال‌ها به طنز توجه کردند و در رسانه خود برای طنز جایی را ایجاد کردند، بیشتر به طنزهای سیاسی بها دادند و طنزپردازان نیز ناخودآگاه برای اینکه کارشان بیشتر دیده شود، به سمت طنزهای سیاسی سوق پیدا کردند.  البته نکته‌ای را هم اینجا باید عنوان کنم و هم آن این است که جریان مقابل و معارض انقلاب معمولا برای منکوب کردن طنزپردازان حزب‌اللهی همیشه از این انگ استفاده می‌کند که شما طنزنویس سیاسی هستید و فقط سیاسی‌کاری می‌کنید، در حالی که خود آنها نسبت به سطحی‌ترین لایه‌های سیاست هم واکنش نشان می‌دهند ولی توانسته‌اند فضایی را ایجاد کنند که بگویند ما به موضوعات غیرسیاسی هم می‌پردازیم، البته در این چند وقت اخیر خدا را شکر، بچه‌های انقلابی هم سعی کردند بدون ترس از چنین انگ‌هایی کار خودشان را انجام بدهند و در کنار آن درباره موضوعات غیرسیاسی هم طنز بنویسند. مثلا خود ما یک شماره کامل از مجله «راه‌راه» را به طنزهایی درباره کتاب و کتابخوانی و فضای نشر اختصاص دادیم که همزمان با نمایشگاه کتاب هم منتشر شد.
 فکر می‌کنید جبهه انقلاب در سال‌‌های  آینده بتواند شاهد حضور چند چهره جدید و بااستعداد در حوزه طنز مثل محمدرضا شهبازی باشد؟
حتما! چون به نظرم جریان شبه‌روشنفکری و ضدانقلاب دیگر چیزی برای گفتن ندارد؛ چه در مضمون، چه در قالب. مگر آنکه بخواهند با افزایش کمیت مدتی اثرگذار باشند ولی در طرف جریان طنز انقلابی نگاه کنید؛ مثلا همین «دکتر سلام» که هم برنامه‌اش، هم کانالش و هم جشنی که سالانه می‌گیرد تا چه اندازه مخاطب دارد. مخاطبی چند هزار نفری که خیلی از آنها از شهرستان برای حضور در جشن دکتر سلام حضور پیدا می‌کنند ولی شبه‌روشنفکران یک جشن «چهل‌چراغ» را دارند که به شکل محدود و محفلی برگزار می‌شود. مثال دیگر این موضوع رشد حضور بچه‌های انقلابی در عرصه طنزهای در شبکه‌های اجتماعی و تلگرام است که اتفاقا بازتاب بسیاری هم دارد و خدا را شکر بچه‌های انقلابی در این سال‌ها از نظر مضمونی هم در حال رشد هستند و جریان طنز انقلابی یکسری خودسانسوری‌های الکی و قبیله‌گرایی را کنار گذاشته است و سعی می‌کند خیلی عدالت‌طلبانه، منطقی و
بر اساس آرمان انقلابی پیش برود.

علی هدایتی: حجت‌الاسلام والمسلمین میراحمدرضا حاجتی، امام جمعه موقت اهواز در خطبه‌‌های نماز جمعه این هفته کاری کرد که باید آن را نمونه یک رفتار معیار برای نحوه مواجهه با اعتراضات بحق مردم در حوزه معیشت و مسائل اقتصادی قلمداد کرد. در خطبه‌‌های نماز جمعه این هفته اهواز شمار قابل‌توجهی از کارگران گروه ملی صنعتی فولاد اهواز به مصلای نماز جمعه این شهر آمدند و شعارهایی علیه بی‌عدالتی و معوق ماندن حقوق‌‌های خود سر دادند. اما رفتار خطیب موقت جمعه اهواز با این کارگران معترض که شعارهای تند و تیزی نیز می‌دادند بسیار درس‌آموز بود. در حالی که حجت‌الاسلام میراحمدرضا حاجتی در حال ایراد خطبه دوم نماز جمعه بود، این کارگران اقدام به سر دادن شعار کردند. کارگران معترض که تعداد آنها قابل تامل نیز بود شعار می‌دادند «مرگ بر کارگر، درود بر ستمگر» این شعار کارگران در واقع یک کنایه به وضعیت مدیریت گروه صنعتی فولاد اهواز و ناکارآمدی مدیریت کلان اجرایی در تدبیر این وضعیت بغرنج بود. کارگران گروه ملی صنعتی فولاد اهواز در شرایطی که روزهای پایانی سال در حال فرارسیدن است هنوز حقوق ماه های آذر، دی و بهمن را دریافت نکرده‌اند و علاوه بر آن کارفرما با عدم واریز حق بیمه آنان به صندوق تأمین اجتماعی که موجب عدم تمدید دفترچه‌های درمانی‌شان شده است، شرایط مصیبت‌باری را برای هزاران کارگر این مجتمع بزرگ صنعتی و خانواده‌های‌شان به وجود آورده است. این کارگران پس از 4 روز اعتراض مقابل استانداری خوزستان و عدم پاسخگویی مسؤولان با حضور در نماز جمعه خواستار استیفای حقوق‌شان شدند. اما این شعار کارگران که نظم و فضای مراسم نماز جمعه را به هم ریخته بود، با واکنش شایسته حجـت‌الاسلام میراحمدرضا حاجتی مواجه شد. در حالی که یکی از مسؤولان نمازجمعه این کارگران را دعوت به آرامش کرده بود اما حجت‌الاسلام حاجتی با تذکر به این مسؤول نماز جمعه خواستار آن شد که اجازه داده شود این کارگران شعارهای خود را بدهند. پس از آرام شدن کارگران معترض، امام‌جمعه موقت اهواز ضمن همدردی با کارگران از دولت و مسؤولان مربوط خواست هرچه سریع‌تر نسبت به رفع مشکل این کارگران اقدامات لازم را انجام دهند و گفت ما بسیار خوشحالیم برادران‌مان برای عرض مشکل و رساندن صدای اعتراض‌شان به نماز جمعه آمده‌اند، نماز جمعه متعلق به این مردم و محل اصلی طرح مشکلات مردم است. حجت‌الاسلام حاجتی با اشاره به حضور کارگران و کارکنان شرکت گروه ملی فولاد در نماز جمعه، خطاب به مسؤولان دولتی و قضایی و نمایندگان مجلس افزود: مشکلات را باید خودمان با تدبیر حل کنیم تا به تعبیر رهبر انقلاب، تبدیل به زخمی نشود که مگس روی آن بنشیند. با این حال در میانه اظهارات خطیب جمعه، کارگران که از اظهارات خطیب جمعه در همراهی با خود به وجد آمده بودند مجددا شعار سر دادند. این بار آنها شعار می‌دادند «یا حجه بن الحسن ریشه ظلم رو بکن» که این شعار نیز با ابتکار خطیب جمعه مواجه شد. حجت‌الاسلام میرحاجتی از همه مردم حاضر در مصلا خواست این شعار را تکرار کنند. همراهی مردم با کارگران در سر دادن این شعار نیز جلوه دیگری از همراهی توده‌‌های مردم با مطالبات کارگران شد. اقدام حجت‌الاسلام حاجتی با تحسین عمومی مواجه شده است و افکار عمومی با ارزیابی اقدام او این رفتار را یک نمونه الگو برای نشان دادن همراهی روحانیت با جامعه و حضور آنها در بطن اجتماع دانستند.

گروه اقتصادی: گروه ویژه اقدام مالی، خدمات‌دهی به دولت ایران را مشروط به قطع ارتباط مالی و بانکی با وزارت دفاع، سپاه پاسداران، حزب‌‎الله لبنان، چند شرکت هواپیمایی و دیگر گروه‌های مقاومت به دلیل اقدامات تروریستی اعلام کرده است. به گزارش «وطن امروز»، FATF مرجع شناسایی تروریست را «SDN لیست» یا همان لیست تحریم‌های وزارت خزانه‌داری آمریکا قرار داده است. دولت ایران برای پیوستن به این کارگروه ضمن تحریم کامل خدمات بانکی به گروه‌های مقاومت باید تمام اموال آنها را توقیف و مصادره کند و حتی تنبیه مقتضی را برای اقدامات تروریستی در نظر بگیرد. به گزارش
«وطن امروز»، در جدیدترین گزارش گروه ویژه اقدام مالی موسوم به FATF، اقدامات صورت گرفته توسط دولت ایران در زمینه‌ مقابله با پولشویی و تامین مالی تروریسم ناکافی ارزیابی شده و به همین دلیل اقدامات متقابل این گروه نسبت به ایران تا 3 ماه آینده به صورت تعلیق درآمده است.  در بیانیه گروه ویژه اقدام مالی آمده است:
«از نوامبر 2017، ایران یک رژیم اعلام نقدینگی را ایجاد کرده و پیش‌نویس اصلاحیه‌هایی را در زمینه مقررات مقابله با پولشویی و تأمین مالی تروریسم ارائه کرده است اما برنامه اقدام ایران اکنون در شرایطی منقضی شده و موارد اقدامی متعددی همچنان به‌صورت ناقص باقی مانده است. ایران باید اقدامات باقیمانده زیر را به‌طور کامل اجرا کند:
1- جرم‌انگاری مناسب برای تأمین مالی تروریسم از جمله از طریق حذف استثنای مربوط به گروه‌هایی که «در تلاش برای پایان دادن به اشغال خارجی، استعمارگری و نژادپرستی هستند».
2- شناسایی و توقیف دارایی‌های تروریستی مطابق با قطعنامه مربوط شورای امنیت سازمان ملل
3- ایجاد یک رژیم مناسب و قابل اجرای کوشش مقتضی مشتری
4- اطمینان از وابستگی کامل واحد اطلاعات مالی و الزام به ارائه گزارش‌دهی تراکنش‌های مشکوک
5- نشان دادن اینکه مقامات چگونه ارائه‌دهندگان فاقد مجوز خدمات نقل و انتقال پول و ارزش را شناسایی و تنبیه می‌کنند.
6- تصویب و اجرای کنوانسیون‌های پالرمو و مقابله با تأمین مالی تروریسم و روشن کردن توانمندی‌ها در ارائه کمک‌های متقابل حقوقی
7- تضمین اینکه مؤسسات مالی تأیید می‌کنند که تراکنش‌های الکترونیکی حاوی اطلاعات کاملی در زمینه مبدأ و ذی‌نفع تراکنش هستند
8- برقراری مجموعه گسترده‌ای از مجازات‌ها برای نقض مقررات ضدپولشویی
9- تضمین اینکه قانون و فرآیندهای قضایی مناسب برای توقیف اموال به‌اندازه ارزش جریمه تعیین‌شده پیش‌بینی شده باشد.
در ادامه این بیانیه آمده است: «با توجه به اینکه ایران پیش‌نویس قانونی را تهیه کرده که در حال حاضر در پارلمان است، گروه کاری اقدام مالی در نشست این هفته خود تصمیم گرفته تا تعلیق اقدامات متقابل را ادامه دهد. بسته به میزان پیشرفت ایران در تکمیل برنامه اقدام مورد نظر خود، گروه کاری اقدام مالی در ژوئن 2018 گام‌های بیشتری خواهد برداشت. گروه کاری اقدام مالی به‌صورت فوری انتظار دارد ایران بدون فوت وقت در مسیر اصلاحی مورد نظر گام بردارد تا اطمینان دهد که از طریق تکمیل و اجرای اصلاحات ضروری در زمینه مقابله با پولشویی و تأمین مالی تروریسم بویژه از طریق تصویب قانون ضروری در این باره، به تمام موارد باقی‌مانده در برنامه اقدام رسیدگی می‌کند. ایران همچنان تا زمانی که برنامه اقدام را به‌صورت کامل انجام دهد، در بیانیه عمومی گروه ویژه مالی باقی خواهد ماند. تا زمانی که ایران اقدامات مورد نیاز برای برطرف کردن قصورهای شناسایی‌شده در برنامه اقدام را اجرا کند، همچنان نگرانی ریسک تأمین مالی تروریسم ناشی از ایران و تهدیدی که این مساله متوجه سیستم مالی بین‌المللی می‌کند باقی خواهد ماند، از این رو گروه ویژه اقدام مالی از اعضای خود می‌خواهد و تمام کشورها را دعوت می‌کند که همچنان به مؤسسات مالی خود توصیه کنند کوشش مقتضی را در روابط و تراکنش‌های تجاری با اشخاص حقیقی و حقوقی ایرانی، مطابق توصیه‌نامه شاره 19 گروه ویژه اقدام مالی به ‌کار ببندند. بنا بر این گزارش، طبق برنامه اقدام مشترک، همه اطلاعات مالی ایران بدون هیچ محدودیتی باید در اختیار FATF قرار گیرد. نکته دیگر اینکه طبق متن قوانین «برنامه اقدام» ایران با تصمیم خود توافق را قبول کرده است و حتی تنبیه‌هایی را در صورت اجرا نکردن قانون این گروه پذیرفته است اما در مقابل FATF هیچ تضمینی برای اجرای تعهدات خود ارائه نداده است. سوالی که مطرح می‌شود این است که اگر یکی از بندهای «برنامه اقدام» اجرایی نشد و ایران آن را مغایر با قانون خود دانست، چه تضمینی وجود دارد که FATF با کشورمان همکاری کند؟ برای نمونه می‌توان تجربه تلخ برجام را نام برد که ایران پیشتازانه به تمام تعهدات خودش عمل کرد اما در نهایت تقریبا هیچ نصیبش شد.
 قطع همکاری با حزب‌الله
یکی از اقداماتی که طبق گزارش اخیر FATF ایران برای بهره‌گیری از خدمات آن باید انجام دهد، عضویت در کنوانسیون پالرمو است. در ابتدا کنوانسیون پالرمو در سال 2000 با هدف مبارزه با جرائم سازمان یافته فراملی مانند قاچاق به وجود آمد اما پس از مدتی عملکرد آن رنگ و بوی سیاسی گرفت. پالرمو در گزارش دسامبر 2004 خود اعلام کرد حزب‌الله لبنان درآمد اصلی خود را از راه اخاذی بازرگانان، تجار، صاحبان رستوران و مشاغل در قالب «مالیات جنگ» به دست می‌آورد. در گزارش دیگر پالرمو در سال 2012  حزب‌الله به عنوان قاچاقچی مواد مخدر معرفی شده بود. با این تفاسیر پیوستن ایران به پالرمو مساوی با قطع همکاری بانک‌ها و سیستم اقتصادی ایران با نهادی مانند حزب‌الله است. سیدمحمد جواد ابطحی، نماینده مجلس شورای اسلامی در همین باره گفت: بر اساس ظواهر یکی از تعهدات نانوشته برجام، پیوستن ایران به کنوانسیون‌های مورد نظر آمریکا و اتحادیه اروپایی است که یکی از آنها FATF بوده که فعلاً مسکوت گذاشته شده است. کنوانسیون پالرمو یکی دیگر از این موارد بود که در صحن علنی مجلس تصویب شد. وی افزود: کمیسیون قضایی مجلس خواسته بود بعضی مواد این لایحه از جمله مواد 2، 3، 5، 10، 23 و ماده 35 و مواد 16 و 18 را که مواد زیادی هم هست اصلاح کنند و حق تحفظی برای ایران در نظر گرفته و شروطی بگذارند که خطرات نظام سلطه کاهش پیدا کند ولی بدون توجه به این موارد و بعضی مواد دیگر این لایحه تصویب شد.  ابطحی اضافه کرد: چنین کنوانسیون‌هایی به خاطر این است که ابزار سلطه و اعمال قدرت بر کشورهای عضو پیدا کنند که یک کار محکمه‌پسند هم شود و اگر به خاک کشوری هم تجاوز کردند به خاطر عدم عمل به این تعهدات مطرح کنند، اگر تحریم هم کردند بگویند ما قانونمند عمل می‌کنیم و چون اینها به تعهدات‌شان عمل نکردند بنابراین ما اینها را تحریم می‌کنیم.
 

توصیه‌نامه شماره 19 سازوکار FATF چیست؟
توصیه شماره 19 FATF به معرفی کشورهایی با ریسک بالا با عنوان Higher_ Risk Countries می‌پردازد. بر اساس این توصیه‌نامه FATF هشدار می‌دهد همکاری با این کشورها می‌تواند خطراتی را در پی داشته باشد و از موسسات مالی می‌خواهد با این کشورها فعالیت اقتصادی نداشته باشند.

وزیر امور خارجه درباره اظهارات یک مقام آمریکایی و تعیین شروطی برای باقی ماندن واشنگتن در برجام تصریح کرد: یک عضو یک توافق چندجانبه نمی‌تواند برای توافق شرط بگذارد، قبلا شروط نابجایی را مطرح کردند و شروط جدیدشان هم نابجاست. به گزارش فارس، محمدجواد ظریف در حاشیه همایش ایثار، زبان صلح جهانی در جمع خبرنگاران در پاسخ به سؤالی درباره اظهارات یکی از مقامات آمریکایی مبنی بر اینکه ایران باید در حوزه سایبری، حقوق بشر و فعالیت‌های اقتصادی سپاه نیز محدودیت‌هایی را بپذیرد تا واشنگتن در برجام باقی بماند، عنوان کرد: اصولا هر شرطی نا بجاست. آنچه الان ضروری است این است که جامعه بین‌الملل باید اطمینان حاصل کند حقوق ایران به عنوان طرفی که برجام را رعایت کرده، استیفا می شود. این حقوق توسط آمریکا باید عملی ‌شود و این مشکل کنونی ما است. ظریف گفت: آمریکایی‌ها برای فرار از اجرای تعهدات‌شان فرار رو به جلو کرده و شرایطی را مطرح می‌کنند، جامعه بین‌الملل کاملا وقوف دارد که این شرایط هیچ کدام‌شان حتی قابل بررسی هم نیست لذا تاکید بر این است که باید هر چه سریع‌تر آمریکایی‌ها به تعهدات‌شان عمل کنند.
 

نحوه انجام معاملات در دستگاه‌های دولتی موضوعی است که با چالش‌های فراوانی مواجه است؛ از صحت برگزاری مناقصه و مزایده بین پیمانکاران متقاضی یک معامله با دستگاه دولتی گرفته تا تلاش برای جلوگیری از بروز رانت یا رابطه‌بازی و اجرای درست قانون برگزاری مناقصات در آنها و... . یکی از مراکزی که به نوعی ناظر بر روند معاملات در دستگاه‌های دولتی است، دفتر ذی‌حسابی و مدیریت امور مالی وزارتخانه‌هاست که حکم مدیرکل آنها از سوی خزانه‌دار کل کشور و معاون وزیر امور اقتصادی و دارایی صادر می‌شود.  مظفر نیک‌پور، ذی‌حساب و مدیر امور مالی وزارت نفت اعلام کرد: فساد نفتی اخیر یکی از مدیران وزارت نفت در مدت یک ماه رخ داده و اخباری مبنی بر انجام فساد این مدیر طی 8 سال گذشته بی‌اساس است! به گزارش «وطن‌امروز»، چند هفته پیش اعلام شد یکی از مدیران وزارت نفت با اختلاس 100 تا 200 میلیارد تومانی از کشور گریخته و وزارت نفت بارها اعلام کرد این پول طی چندین سال دزدیده شده اما ذی‌حساب وزارت نفت در گفت‌وگو با روزنامه خراسان اعلام کرد این فساد کم‌سابقه فقط در مدت یک ماه انجام شده است نه 8 سال. نیک‌پور در این مصاحبه گفته است: چون صورت‌های مالی در وزارت نفت به صورت ماهانه کنترل می‌شود این فساد دقیقا در یک ماه آخر اتفاق افتاده است. برداشت این مبلغ به صورت تنخواه بوده و چون مربوط به اداره اکتشاف و بحث سنگین هیدروگرافی (نقشه‌های منابع زیرزمینی) بود، مبلغ سنگینی به عنوان تنخواه داده شده است. اگر مشاور ذی‌ربط آن را به جلسه‌ای دعوت کنید فقط حق شرکت در جلسه حدود 50 هزار دلار است؛ اعداد درشتی در اینجا وجود دارد، در نتیجه تنخواهی که در اختیار این آقا بوده نیز باید درشت می‌بوده است. نیک‌پور در پاسخ به این سوال که شما مطمئن هستید این موضوع در ماه آخر اتفاق افتاده است؟ گفت: بله! چون کار من مالی است و می‌دانم چه خبر است؛ یک تنخواه داده‌اند که باید تا پایان سال واریز می‌شد. در وزارتخانه‌های دیگر همین تنخواه سالی 2 بار کنترل می‌شود ولی در وزارت نفت به دلیل حساسیت‌هایی که وجود دارد، هر ماه کنترل می‌شود. آنجا سیستم کنترل و نظارت خوب است اما اینطور هم نیست که شما بتوانید کاملا فساد را جایی که عامل انسانی در آن موثر است و تفکر انسان می‌خواهد حرکت فسادآمیز انجام دهد، کنترل کنید. وی درباره رقم فساد نفتی گفت: گزارشی را سازمان بازرسی تهیه کرده و یک گزارش را هم عده‌ای دیگر از دوستان ولی آنچه به نظر می‌رسد و برخی دوستان می‌گویند حدود 100 میلیون دلار بوده است. این عددی است که در آنجا یک عرف کاملا معمولی است، آنجا حساب ارزی دارند و باید تعامل داشته باشند، آن اداره ممکن است در طول سال 10 مورد از این 100 میلیون دلارها را هزینه کرده باشد و اسناد آن هم کاملا قانونی باشد ولی اینجا فساد انسانی است. وقتی یک عامل انسانی می‌خواهد دست به فساد بزند هیچ قانونی بازدارنده نیست. البته ما اگر کنترل‌ها و نظارت‌ها و مراقبت‌های‌مان را بیشتر کنیم و حتی به فرمایش آقای وزیر انتصاب‌های کهنه را بازسازی یا نوسازی کنیم، نوعی بازدارندگی و کنترل را حاکم کرده‌ایم.
 

عضو کمیسیون عمران مجلس شورای اسلامی درباره اتهام برخی نمایندگان مجلس درباره زد و بند اعضای این کمیسیون با وزیر راه‌وشهرسازی گفت: این اتهام تکذیب شده و به هیچ عنوان صحت ندارد. به گزارش مهر، حسین هاشمی‌تختی، نماینده مردم بندرعباس در مجلس شورای اسلامی در حاشیه برگزاری پنجمین نمایشگاه ارگان‌های دریایی در جمع خبرنگاران درباره استیضاح وزیر راه‌وشهرسازی گفت: برای استیضاح عباس آخوندی باید قبل از رسیدگی به آن در صحن علنی، از وزیر راه برای حضور در کمیسیون عمران دعوت شده و مسائل مورد اعتراض نمایندگان مطرح شود. البته هفته آینده مجلس تعطیل خواهد بود ولی در هفته بعد از آن، به کمیسیون عمران دعوت خواهد شد. عضو کمیسیون عمران مجلس شورای اسلامی افزود: از تعداد امضاهای داوری شده برای استیضاح آخوندی خبر ندارم ولی این استیضاح به حدنصاب رسیده است. وی درباره نظر کمیسیون عمران مجلس درباره برخورد با استیضاح آخوندی، اظهار داشت: نظر کمیسیون این است که با موضوع استیضاح منطقی برخورد کرده و تحت تأثیر قرار نگیرد ولی مو را از ماست می‌کشیم. یکسری ایرادات درباره عملکرد وزارت راه‌وشهرسازی وجود دارد و آقای وزیر باید در این باره پاسخگو باشد. همچنین باید این مسائل در صحن علنی مجلس نیز بحث شود و هر آنچه منطقی و حق است، باید اتفاق بیفتد.  هاشمی‌تختی درباره اتهام برخی نمایندگان مبنی بر زد و بند کمیسیون عمران مجلس با وزیر راه‌وشهرسازی گفت: این اتهام به هیچ عنوان صحت ندارد و ما محکم پای کار ایستاده‌ایم؛ نگران آن هم نیستیم که کسی به ما برچسب بزند. نماینده مردم بندرعباس در مجلس شورای اسلامی تصریح کرد: هر چه حق باشد، آن را عملی می‌کنیم. اعضای کمیسیون عمران مجلس محکم پای کار هستند. وی تأکید کرد: اصل بر حمایت از دولت در سطح کلان است اما اینکه اگر ثابت شود وزیری ضعیف است، قرص و محکم پای استیضاح می‌ایستیم. بنا بر این گزارش، پیش از این یکی از اعضای کمیسیون اجتماعی مجلس و امضاکننده استیضاح آخوندی گفته بود رفتار برخی اعضای کمیسیون عمران به گونه‌ای است که از آن بوی زد و بند با وزیر راه‌وشهرسازی استشمام می‌شود.

امیر علوی: در رابطه با حوادث خونین دوشنبه گذشته تهران که منجر به کشته شدن 3 مامور نیروی انتظامی و یک نفر از بسیجیان شد به طور کلی 2 دسته نظر در فضای رسانه‌ای کشور وجود دارد؛ عده‌ای با محکوم کردن عاملان این جنایت سخن از برخورد قانونی و بدون تسامح با آنان می‌گویند و از طرف دیگر عده‌ای با انکار ارتکاب این جنایت‌ها توسط عناصر فرقه نورعلی تابنده و ربط دادن آن به توطئه بعضی نهادهای قدرتمند غیردولتی، به دنبال تبرئه این عناصر و نشاندن آنها در موضع مظلومیت و در نتیجه بهره‌برداری سیاسی ضد جمهوری اسلامی هستند. واکنش نوع اول به نظر طبیعی می‌آید اما در رابطه با مورد دوم بسادگی نمی‌توان سخن از یک برداشت طبیعی برآمده از شواهد و قرائن کرد. برداشت دوم بیشتر با یک رویکرد سیاسی ـ امنیتی قابل فهمیدن است. یعنی این واکنش‌های سیاسی در چارچوبی شکل می‌گیرد که می‌شود آن را بر اساس 2 حالت تحلیل کرد؛ اول به نظر می‌رسد عده‌ای از کسانی که چنین نظری دارند بدون بررسی شواهد و قرائن فقط و فقط بر اساس تصور پیشینی که نسبت به نیروهای امنیتی دارند اقدام به سخن گفتن در این مورد می‌کنند. آن هم با این ژست که حتما و لابد چوبی در لانه زنبور فرو شده است که آنها را به خشم آورده و در نهایت به کشتار وادارشان کرده است. در این نقطه نظر واقعیت هر چه باشد باید با تصورات و خواسته‌های اینان تطبیق داده شود. خواسته‌هایی که در مرکز آنها تضعیف جمهوری اسلامی به عنوان بزرگ‌ترین دشمن قرار دارد و روایت کردن هر ماجرایی به نحوی که نظام سیاسی ایران در آن نقش متهم اصلی را داشته باشد اولویت اصلی را تشکیل می‌دهد.
این در حالی است که نورعلی تابنده نیز چنین نظری دارد و در اطلاعیه‌ای که صادر کرده است بر هم خوردن آرامش آنان را دلیل واکنش‌های دوشنبه معرفی می‌کند و با پذیرفتن تلویحی این جنایت‌ها سعی در توجیه آنها دارد و البته اگرچه سعی در توجیه دارد ولی اصل ماجرا را می‌پذیرد ولی همانگونه که گفتیم عده‌ای در داخل و خارج ایران اصولا اصل ماجرا را مورد تشکیک قرار می‌دهند و به دنبال ساختن یک روایت توطئه‌وار از این حوادثند تا در تحلیل نهایی این جمهوری اسلامی باشد که مقصر اصلی و عامل خونریزی جلوه کند.
اما به نظر وجه دومی نیز در قرائت وارونه این ماجرا وجود دارد که بیش از صرف بیماری مخالف‌خوانی همیشگی با جمهوری اسلامی است. در مرکز این وجه دوم، یک تساهل و سهل‌گیری و کم‌وزن جلوه دادن این حوادث به چشم می‌خورد. گویا از این مسیر عده‌ای به دنبال فعال نگه داشتن این ماجرا برای مقاصد دیگری هستند و می‌طلبد داستان را به گونه‌ای نقل کنند که در نهایت توجیهی برای تساهل و زنده نگه داشتن پتانسیل آشوبگرانه این جماعت باشد. توجه به سایر اتفاقاتی که در چند ماه گذشته در کشور رخ داده‌، این تساهل و تسامح را نه نشانه‌ای از ناتوانی یا داشتن اعتقادات روادارانه، بلکه نشانه‌‌ای از یک برنامه برای افزایش تنش در کشور تصویر می‌کند. برنامه‌ای که به همه رخدادهای درون کشور به چشم یک پتانسیل قابل ذخیره‌سازی برای آینده‌ای نزدیک می‌نگرد. شواهدی مانند برقراری ارتباط از سوی بخش‌‌هایی از دولت با مدیران کانال‌های ضدانقلاب پیش از انتخابات و عدم پیگیری و برخورد جدی با رسانه‌هایی مثل آمدنیوز و... در کنار حوادث دی‌ماه و تحرکات چند روز اخیر دراویش همه از مواردی است که مؤید یک تساهل عامدانه و معطوف به یک برنامه پسینی است.
وزیر کشور روز چهارشنبه در اظهاراتی عجیب مدعی شد «رسانه‌های خارجی(!) به دنبال منسوب کردن حوادث دوشنبه‌شب به دراویش هستند در حالی که ما جریان دراویش را در ایران جریانی منطقی، عاقلانه، معتدل و دور از این مسائل می‌دانیم». اگر تمام رسانه‌های فارسی‌زبان و غیرفارسی‌زبان را بگردیم یک مورد هم نمی‌یابیم که سعی در مقصر جلوه دادن دراویش در این حوادث کرده باشند. نهایت کاری که رسانه‌های خارجی و بویژه بی‌بی‌سی فارسی در این مورد انجام داده‌اند تشکیک در انتساب این رفتارها به دراویش است.
دقیقا همان کاری را که وزیر محترم کشور در بی‌ربط دانستن خشونت‌ها به دراویش انجام دادند قبل‌تر از آنها رسانه‌های خارجی و بی‌بی‌سی انجام داده بودند. به نظر این توجیه که «کار رسانه‌های خارجی» است از بی‌اطلاعی محض و استفاده از جملات کلیشه‌ای بسیار بی‌ربط یا تجاهل عامدانه و معطوف به برنامه‌هایی دیگر در آینده، نشأت می‌گیرد، چرا که همانگونه که گفتیم رسانه‌های خارجی هم موضعی متفاوت از وزیر محترم کشور نداشته‌اند، لذا این باعث می‌شود بسادگی از کنار سهل‌گیری نسبت به عناصر آشوب‌طلب نگذریم و آن را نشانه‌ای از میل یک جریان سیاسی قدرتمند در درون کشور به زنده نگه داشتن پتانسیل‌های ایجاد ناآرامی در کشور برای روز مبادا بدانیم. رفتاری که شاید خوشبینانه با توجیهات سیاسی آنها برای راضی نگه داشتن هواداران و جریانات منسجمی که تحت تاثیر یک مرکزیت همسو با آنان قرار دارند به نظر برسد. اما این سهل‌گیری و سیاسی نگریستن به مسائل و عدم برخورد مقتضی با چنین مواردی به نظر می‌تواند برای امنیت تک‌تک ایرانیان خطرناک باشد؛ چه اینکه دود مماشات با جریان منافقین در اوایل انقلاب بیش از هر کس به چشم مردم کوچه و بازار رفت و آنها را به قربانیان اصلی استراتژی ترور سر انگشتان به دست منافقین تبدیل کرد. در آنجا هم کنترل دیرهنگام مجاهدین خلق آنها را در وضعیتی قرار داده بود که بتوانند از تشکیلاتی که در آرامش شکل داده بودند برای افزایش فشار بر جمهوری اسلامی ایران از راه ترور و خونریزی استفاده کنند و همگان می‌دانند کنترل آنها چقدر هزینه جانی و حیثیتی به انقلاب اسلامی ایران تحمیل کرد و تا چندین سال خبر ترور و خرابکاری منافقین را به یکی از خبرهای معمولی رسانه‌های آن زمان در ایران بدل کرد. هر چه در آن زمان به علت نوپایی انقلاب و نظام سیاسی برخاسته از آن می‌شد بعضی تعلل‌ها را توجیه کرد و پذیرفت، امروز به هیچ‌وجه نمی‌شود.
ناظران حاضر در محل حوادث اخیر تهران از یک مماشات گسترده توسط نیروی انتظامی با عناصر اغتشاشگر می‌گویند، به نحوی که فرمانده انتظامی تهران هم مدعی است تا 4 صبح روز سه‌شنبه یک فرصت به آشوب‌طلبان برای متفرق شدن داده شده بود و دقیقا بعد از آن بود که در عرض نیم ساعت ماجرای آنها رفع و رجوع شد. این در حالی است که کشته‌های حوادث اخیر همه در بازه زمانی 8 تا 10 شامگاه دوشنبه به شهادت رسیدند و این نشان می‌دهد اگر دستوری از بالا برای تساهل در کار نمی‌بود پیش از آنکه خونی ریخته شود می‌شد این غائله را ختم کرد. 4 شهید حاصل تساهل با قانون‌شکنان است و ادامه این روند در سطحی وسیع‌تر می‌تواند در آینده نزدیک بلای جان مردم ایران شود. پذیرفتنی نیست که محاسبات سیاسی عده‌ای به بهای ریختن خون مردم ایران تمام شود.