گروه سیاسی: آن چند هفته‌ای که حسن روحانی اردیبهشت امسال و پس از خروج آمریکا از برجام، به اروپایی‌ها مهلت داد تا بسته پیشنهادی خود را برای متقاعد شدن ایران برای ماندن در برجام ارائه کنند، حالا از 7 ماه هم گذشته و آنگونه که علی‌اکبر صالحی می‌گوید شاید بسته پیشنهادی تا پایان سال جاری میلادی ارائه شود.
به گزارش «وطن‌امروز»، با گذشت بیش از یک ماه از 4 نوامبر (13 آبان) و بازگشت کامل تحریم‌‌های آمریکا علیه ایران، اروپایی‌ها به وعده‌شان برای ارائه بسته پیشنهادی خود که اخیرا به سازوکار مالی یا همان «SPV» معروف شده، عمل نکرده‌اند. اما حالا علی‌اکبر صالحی، رئیس سازمان انرژی اتمی دولت حسن روحانی می‌گوید اروپایی‌ها یک وعده جدید داده‌‌اند و گفته‌‌اند تا پایان سال جاری میلادی (کمتر از یک ماه دیگر) بسته پیشنهادی خود را ارائه خواهند کرد. علی‌اکبر صالحی صبح روز پنجشنبه در حاشیه دوازدهمین مجمع عمومی حزب موتلفه اسلامی با حضور در جمع خبرنگاران اظهار داشت: اروپایی‌ها مدتی است متعهد شده‌‌اند برای جبران خلأ به‌وجود آمده در برجام، مکانیسمی را ایجاد کنند تا بهره‌مندی ایران از شرایط اقتصادی برجام محقق شود. وی افزود: یکی از طرح‌‌های آنها مطرح کردن SPV بود که این پیشنهاد به گفته مقامات اروپایی در حال نهایی شدن است. از آنجا که ایجاد اجماع میان ۲۷ کشور عضو اتحادیه اروپایی کار آسانی نیست، اروپایی‌ها اعلام کرده‌‌اند تمام تلاش خود را برای به سرانجام رسیدن این پیشنهاد انجام خواهند داد. صالحی گفت: بر اساس وعده‌ای که اروپایی‌ها داده‌‌‌‌اند، امیدواریم تا پایان سال میلادی جاری بسته پیشنهادی اروپا اجرایی شود. به گزارش مهر، وی افزود: بر اساس خبری که اخیرا دریافت کرده‌ام و کمیسیونر اروپا نیز بر آن تاکید داشت، از این پس قرار است تمام معاملات نفتی اتحادیه اروپایی با کشورهای دیگر که حجمی بالغ بر ۳۰۰ میلیارد یورو را دربرمی‌گیرد، فقط با یورو انجام شده و دلار کنار گذاشته شود. صالحی گفت: تا پیش از این اتحادیه اروپایی ۸۵ درصد از هزینه نفت خریداری شده از دیگر کشورها را به شکل دلار پرداخت می‌کرد که با این مکانیسم، از این پس تمام هزینه‌ها با یورو پرداخت خواهد شد. رئیس سازمان انرژی اتمی اظهار داشت: اگر این مکانیسم محقق شود، دلار به عنوان واحد پول جهانی در انزوا قرار خواهد گرفت و آمریکا از شرایط یکه‌تازی خود در استفاده از دلار جدا می‌شود. صالحی در پاسخ به این سوال که اگر بسته پیشنهادی اروپا انتظارات ایران را برآورده نکند چه تصمیمی از سوی دولت اتخاذ خواهد شد، گفت: بسته پیشنهادی اروپا با مشاوره همکاران‌مان در ایران تدوین می‌شود.
اظهارات صالحی و اعتماد او به اروپایی‌ها در حالی است که پیش از این هنگام خروج آمریکا از برجام در 18 اردیبهشت‌ امسال، حسن روحانی تنها چند هفته به اروپایی‌ها فرصت داد به تعهدات‌شان در برجام عمل کرده و به ایران تضمین دهند ماندنش در توافق هسته‌‌‌ای، منافع تهران را تأمین می‌کند. با این حال اما نه‌تنها اروپایی‌ها در چند هفته تضمین‌‌های لازم را به ایران ندادند، بلکه موعد‌ها و زمان‌‌‌هایی که بعد از آن برای ارائه بسته تعیین شد نیز با بی‌اعتنایی اروپایی‌ها مواجه شد. آخرین بار عباس عراقچی در یک برنامه تلویزیونی گفت 4 نوامبر (13 آبان) همزمان با بازگشت تحریم‌‌های بانکی و نفتی آمریکا، اروپا بسته پیشنهادی خود را ارائه خواهد کرد. با این حال 13 آبان آمد و تحریم‌‌های آمریکا علیه ایران بازگشت اما بسته اروپایی‌ها ارائه نشد! اروپایی‌ها بعدا اذعان کردند هنوز حتی نتوانسته‌اند سازوکار مالی SPV را ثبت کنند. بدعهدی‌های مکرر اروپایی‌ها در حالی بود که پیش از این عباس عراقچی اذعان کرده بود اگر بسته اروپایی‌ها پس از 13 آبان ارائه شود دیگر فایده‌ای برای ایران نخواهد داشت. حال اما نه‌تنها اروپا قبل از 13 آبان بسته پیشنهادی خود را ارائه نکرده، بلکه مقامات دولت حسن روحانی «تنها امیدوارند» وعده جدید تروئیکای اروپایی مبنی بر اجرای سازوکار مالی‌شان تا پایان سال 2018 ارائه و اجرایی شود. همه اینها در شرایطی است که عباس عراقچی، معاون سیاسی وزیر امور خارجه و نفر دوم پرونده برجام در وزارت امور خارجه، اخیرا در اظهاراتی اذعان کرد دستاوردهای ایران از برجام به صفر نزدیک شده است. اظهارات عراقچی البته به شکل دیگری از سوی ظریف هم تایید شد. محمدجواد ظریف سه‌شنبه هفته گذشته طی اظهاراتی با انتقاد از اروپا تصریح کرد 3 کشور اروپایی می‌خواهند بدون آنکه هزینه‌ای در قبال توافق هسته‌ای بپردازند از مواهب برجام بهره‌مند شوند. اظهارات ظریف اشاره به این داشت که کشورهای اروپایی در حالی از برجام دفاع می‌کنند که در قبال آن امتیازی به ایران نمی‌دهند و در مقابل آمریکا قرار نمی‌گیرند اما توقع ادامه تعطیلی فعالیت‌‌های هسته‌ای ایران را دارند.
دولت بپذیرد برجام مرده است
در ایران اما جریان‌ها و احزاب سیاسی متفق‌القول هستند که در واقع، توافق هسته‌ای دیگر وجود ندارد و دولت حسن روحانی باید در قبال این توافق واقعیت را بپذیرد.
حزب موتلفه اسلامی در پایان دوازدهمین مجمع عمومی خود، بیانیه‌ای صادر کرد که در بخشی از آن از دولت حسن روحانی خواسته واقعیت را بپذیرد و قبول کند برجام مرده است. در بخشی از بیانیه حزب موتلفه اسلامی آمده است: «با خروج آمریکا از برجام تمام رشته‌های گفت‌وگو و رابطه بین 2 کشور قطع شده است. محال است روزی برسد که دوباره ایران و آمریکا بر سر یک میز مذاکره بنشینند. دولت باید بپذیرد برجام مرده است و امیدی هم به اروپا برای احیای آن نیست. دفاع از برجام درحالی که دشمن به هیچ یک از تعهدات خود عمل نکرده و بر دامنه تحریم‌ها و تهدیدهایش می‌افزاید، موجب وهن ملت ایران است. رئیس‌جمهور و وزارت امور خارجه باید به شروط مجلس در امر مقابل‌ به‌مثل عمل کنند و صنعت هسته‌ای کشور را از مهلکه برجام نجات دهند».

ترامپ: کمتر کشوری تاکنون مانند ایران تحریم شده
رئیس‌جمهور آمریکا در جمع یک گروه از یهودیان این کشور گفت واشنگتن، ایران را به‌گونه‌ای تحریم کرده که تاکنون کمتر کشوری اینگونه مورد تحریم قرار گرفته است. او به سیاق گذشته خود، توافق هسته‌ای را وحشتناک خواند. به گزارش فارس، «دونالد ترامپ» بامداد جمعه (به وقت تهران) بار دیگر توافق هسته‌ای با ایران را «وحشتناک» خواند و گفت چنین توافقی هرگز نباید منعقد می‌شد. ترامپ که در کاخ سفید در مراسم جشن یهودی «حنوکا» صحبت می‌کرد، گفت: «ما از توافق وحشتناک با ایران خارج شدیم. این توافقی وحشتناک بود که هرگز نباید شکل می‌گرفت». وی افزود: «سخت‌ترین تحریم‌ها را علیه ایران اعمال کردیم. ما ایران را طوری تحریم کردیم که فکر می‌کنم کمتر کشوری تا حالا اینطور تحریم شده. هرگز نباید اجازه بدهیم ایران به سلاح هسته‌ای یا بمب اتم دست پیدا کند». رئیس‌جمهور آمریکا در ادامه این نشست بارها از اراده‌اش مبنی‌بر حمایت از رژیم صهیونیستی صحبت کرد و یادآور شد یک سال پیش در چنین روزهایی با انتقال سفارت آمریکا به قدس اشغالی موافقت کردم. وی برخلاف قطعنامه‌های متعدد شورای امنیت سازمان ملل متحد، قدس را «پایتخت واقعی اسرائیل» خواند. در بخش دیگری از این مراسم، «مایک پنس» معاون رئیس‌جمهور آمریکا، ترامپ را «اسرائیل‌دوست‌ترین رئیس‌جمهور تاریخ آمریکا» توصیف کرد و گفت واشنگتن به حمایت همه‌جانبه از رژیم صهیونیستی ادامه می‌دهد.

بر اساس اطلاعات به‌دست آمده حکم انفصال از خدمت رئیس‌کل سابق بانک مرکزی تایید شده است. به گزارش فارس، ولی‌الله سیف، ۳ مرداد ۹۷ و در بحبوحه «آشفتگی بازار ارز» از ریاست کل بانک مرکزی کنار رفت اما حسن روحانی ۲۲ شهریور ۹۷ در حکمی وی را به عنوان «مشاور رئیس‌جمهور در امور پولی و بانکی» منصوب کرد. بر اساس حکم صادره دیوان محاسبات درباره «انفصال از خدمت سیف» وی نمی‌تواند  «مشاور رئیس‌جمهور در امور پولی و بانکی» بماند. رئیس دیوان محاسبات مهر امسال اعلام کرد دادستان دیوان محاسبات کشور در بهمن سال ۹۶ تخلفات بانک مرکزی را محرز دید و بر انفصال رئیس‌کل بانک مرکزی و معاونان وی رأی داد اما سیف نسبت به حکم دیوان محاسبات اعتراض کرد و این حکم در مرحله تجدید نظر دیوان محاسبات دوباره بررسی شد. بر این اساس حکم «انفصال از خدمت ولی‌الله سیف» پس از بررسی در مرحله تجدیدنظر در28 آبان تایید شده و سیف از خدمت منفصل می‌شود.
تخلفات ارزی، علت انفصال از خدمت
رئیس‌کل دیوان محاسبات کشور مهرماه امسال در توضیح علت صدور حکم انفصال از خدمت ولی‌الله سیف گفته بود: «دیوان محاسبات نوسانات نرخ ارز و مدیریت منابع ارزی کشور را از آذر پارسال به‌طور جدی رصد می‌کرد اما  بانک مرکزی گارد خاصی در برابر نظارت‌های دیوان گرفته بود و به ما اطلاعات و دسترسی‌های لازم را نمی‌داد. هیأت مستشاری و دادستان دیوان محاسبات کشور بهمن سال 96 تخلفات بانک مرکزی را محرز دید و بر انفصال رئیس‌کل بانک مرکزی و معاونان ایشان رأی داد. در سال 96، 22 میلیارد دلار ارز مداخله‌ای به بازار تزریق شد. در ارتباط با نوسانات نرخ ارز در سال 96 و اوایل سال 97 سه پرونده در دیوان محاسبات تشکیل شده که هیأت مستشاری رأی یکی از آنها را صادر کرده و 2 پرونده دیگر در دادسرای دیوان در حال بررسی است».طبق اظهارات عادل آذر، مسائل ارزی و تخلفات ارزی موجب شده سیف و معاونانش حکم انفصال از خدمت بگیرند. احمد عراقچی، معاون ارزی سیف قبل از تایید این حکم بازداشت شده و در انتظار محاکمه است.

گروه سیاسی: در ادامه پروژه مشترک آمریکا و عربستان برای کشاندن ناامنی به داخل مرزهای ایران، روز پنجشنبه مقر نیروی انتظامی شهرستان چابهار هدف یک حمله تروریستی قرار گرفت که طی آن شماری از هموطنان‌مان شهید و مجروح شدند.
به گزارش «وطن‌امروز»، ساعت 9:55 پنجشنبه یک عامل انتحاری وابسته به گروهک‌های تروریستی که یک وانت نیسان حامل مواد منفجره را هدایت می‌کرد،  قصد ورود به فرماندهی انتظامی شهرستان چابهار را داشت که با مقابله نیرو‌های انتظامی موفق به ورود نشد و در همان ورودی خودروی حامل مواد منفجره را منفجر کرد. در پی این حمله تروریستی، «ستوان دوم داریوش رنجبر» و «سرباز وظیفه ناصر درزاده» به شهادت رسیدند و شماری زن و کودک نیز مجروح شدند که به بیمارستان امام علی(ع) چابهار انتقال یافتند. طبق آخرین گزارش‌ها، آمار مجروحان حادثه تروریستی اخیر چابهار 42 نفر اعلام شده است. رئیس دانشگاه علوم پزشکی ایرانشهر در این باره گفت: از این تعداد ۱۰ تن نظامی و۳۲ شهروند عادی هستند که ۲۸ نفر مرخص شدند و ۸ نفر تحت عمل جراحی قرار گرفتند و در بخش بستری هستند. وی خاطرنشان کرد: 2 نفر از مجروحان تحت نظر اورژانس هستند که در میان این مجروحان ۴ کودک و یک مادر باردار وجود دارد. همچنین حال یکی از مجروحان این حادثه تروریستی به دلیل آسیب‌دیدگی از ناحیه صورت وخیم گزارش شده که به دلیل نبود امکانات پیشرفته پزشکی به زاهدان انتقال یافت.
تکذیب شهادت فرمانده انتظامی چابهار
دقایقی پس از وقوع حمله تروریستی در ورودی مقر فرماندهی انتظامی چابهار، سردار سرتیپ پاسدارمحمد پاکپور، فرمانده نیروی زمینی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی به همراه فرمانده قرارگاه قدس نیروی زمینی سپاه در محل وقوع این حمله حضور یافتند.  سردار پاکپور ضمن حضور در محل حادثه طی گفت‌وگویی خبر شهادت فرمانده انتظامی شهرستان چابهار را تکذیب کرد. وی با اشاره به این عملیات تروریستی گفت: یک خودروی انتحاری که با بمب و مواد منفجره تجهیز شده بود، صبح روز پنجشنبه به مقر فرماندهی نیروی انتظامی در چابهار حمله کرد. در جریان این حمله، متاسفانه تعدادی از هموطنان‌مان شهید و زخمی شدند. این عملیات تروریستی یک عملیات کور بوده و هیچ حاصلی برای تروریست‌ها نداشته است.
فرمانده نیروی زمینی سپاه همچنین تاکید کرد: متاسفانه در این عملیات چند نفر از نگهبانان مقابل در ورودی ستاد فرماندهی شهید و زخمی شدند. سردار پاکپور در گفت‌وگو با تسنیم، با بیان اینکه شهر در امنیت کامل است، اظهار داشت: نیروهای سپاه در محل حضور دارند و هوشیار هستند.
چرا آمریکا و سعودی متهم هستند؟
حمله تروریستی روز پنجشنبه به مقر نیروی انتظامی در چابهار که به شهادت و زخمی شدن جمعی از نیروهای نظامی و مردم عادی منجر شد، در شرایطی رخ داد که در ماه‌های گذشته شاهد افزایش تلاش گروهک‌های تروریستی برای ایجاد ناامنی در ایران بوده‌ایم. 31 شهریور گذشته نیز یک گروهک مرتبط با عربستان به مراسم رژه نیروهای مسلح در اهواز حمله کرده و 25 نفر از مردم و نیروهای نظامی را به شهادت رسانده و 60 نفر را هم زخمی کرد. حملات تروریستی سریالی که به تصریح مقامات نظامی کشور در ارتباط کامل با سرویس‌های امنیتی عربستان انجام می‌شود، در حالی است که در چند سال اخیر بویژه پس از روی کار آمدن سلمان و قدرت گرفتن محمد بن‌سلمان در عربستان، این کشور که طعم شکست از ایران را در سوریه چشیده بود، حداکثر توان خود را بر ناامن‌سازی مرزهای ایران گذاشته و در این مسیر چندین عملیات تروریستی را طراحی و اجرا کرده. ولیعهد سعودی اردیبهشت‌ماه 96 به صراحت از این پروژه ضدایرانی پرده برداشت. محمد بن‌سلمان در اظهاراتی کم‌سابقه و مداخله‌جویانه گفت: «منتظر نمی‌مانیم عربستان به میدان جنگ تبدیل شود، بلکه جنگ را به خاک ایران خواهیم کشاند». کارشناسان امنیتی همان زمان نیز معتقد بودند تهدید ولیعهد سعودی بیشتر ناظر به ظرفیت بالقوه عربستان برای هدایت تروریست‌ها و تحریک سرسپردگان داخلی جهت ایجاد ناامنی در داخل مرزهای ایران است. ظرفیتی که در تعرضات اخیر تروریست‌ها به مرزهای ایران و شهادت شماری از سربازان ایرانی نشان داده شد.  همراهی آمریکا با سعودی در این پروژه البته موضوعی است که در رسانه‌های آمریکایی نیز به آن اذعان شده است. مردادماه 95 پایگاه تحلیلی «گلوبال‌ریسرچ» در گزارشی به قلم «آندره کوریبکو» به اقدامات مشترک ریاض و واشنگتن با هدف عقب‌ راندن ایران از کمک نظامی به دولت قانونی «بشار اسد» اشاره کرده بود. در این یادداشت تحلیلی آمده بود: روش کار اینطور است که آنها (واشنگتن و ریاض) شورش‌های محیطی در مناطق مرزی داخلی ایران را همزمان با تهدیدات تروریستی در درون کشور تحریک کرده و همه این اقدامات همسو با اغتشاش‌آفرینی و ایجاد انقلاب رنگین اجرا می‌شود. خلاصه اینکه، ریاض و واشنگتن سخت مشغول کارند تا جنگی مرکب و چندبعدی را علیه ایران به راه اندازند. همه شواهد نیز حاکی از تشدید این کمپین در ماه‌های آتی است که آمریکا علیه رقیب چندین ساله خود در خاورمیانه وارد عمل می‌شود. در این گزارش همچنین بر پروژه ناآرام‌سازی جنوب شرقی ایران تاکید شده و از آن به عنوان یکی از اجزای جنگ ترکیبی آمریکا و سعودی در ایران یاد شده است. «گلوبال‌ریسرچ» در این باره نوشته بود: بمب‌گذاری‌ها و اقدامات مسلحانه گروهک ریگی و بازماندگان آنها در جنوب شرقی ایران از سال 2000 به صورت رسمی کلید خورد و با حمایت‌های عربستان سعودی تاکنون تداوم یافته است. براساس آنچه این پایگاه آمریکایی می‌گوید، تحرکات گسترده عربستان و آمریکا برای حمایت‌های مالی و اطلاعاتی از شورشیان در مرزهای ایران و پاکستان نشان می‌دهد در پروژه ناامن‌سازی مرزهای ایران، این منطقه مورد توجه ویژه قرار دارد.

چرا چابهار؟
حدود یک ماه پیش، آمریکا بندر چابهار را از تحریم‌ها معاف کرد. 30 آبان 97 در پی رایزنی هند و افغانستان، 2 کشوری که بندر راهبردی چابهار برای آنها حکم اکسیژن توسعه را دارد، این بندر از لیست تحریم‌های آمریکا خارج شد و معافیت تحریمی گرفت. معافیتی که سرمایه‌گذاری هند در چابهار برای اتصال به افغانستان و آسیای میانه را تسهیل و صادرات و واردات افغانستان و اتصال این کشور محصور در خشکی به دریاهای آزاد را تسریع می‌کند. برخی تحلیلگران معتقدند بندرچابهار پس از کسب معافیت از ‎تحریم‌های اقتصادی به عنوان یک ‎هاب ‌اقتصادی  به محل ویژه سرمایه‌گذاری شرکت‌ها و دولت‌های بزرگ منطقه بدل شده و تروریست‌ها با این ‎بمب‌گذاری قصد داشتند ریسک سرمایه‌گذاری در پروژه بین‌المللی چابهار را بالا نشان دهند. این یکی از دلایلی است که می‌تواند ارتباط این حمله تروریستی با آمریکا، رژیم صهیونیستی و سعودی‌ها را نشان دهد.
چابهار همچنین تنها بندر اقیانوسی ایران و از مناطق آزاد کشور است. چابهار در سال‌های اخیر به بندری برای سرمایه‌گذاری هندی‌ها تبدیل شده است و منافع مالی و حتی استراتژیک دهلی به این بندر ایرانی گره خورده است. هندی‌ها از طریق چابهار، پاکستان - رقیب منطقه‌ای - را دور می‌زنند و به افغانستان و آسیای مرکزی راه می‌یابند.
برخی گمانه‌ها می‌گوید نقش دولت پاکستان در ناامن جلوه دادن بندر چابهار که یکی از رقبای بندر گوادر پاکستان است، پررنگ است. بندر گوادر از کلیدی‌ترین بنادر پاکستان است که نقش ویژه‌ای در کریدور اقتصادی چین و پاکستان داشته و رقیب اصلی بندر چابهار است. البته یک دیدگاه امنیتی نیز معتقد است ائتلاف آمریکایی - سعودی برای جلوگیری از سرمایه‌گذاری در چابهار و ایجاد اختلاف در روابط تهران - اسلام آباد، در پشت‌پرده حادثه تروریستی چابهار قرار دارد.
 

هشدارظریف به اماراتی‌ها
در پی حمله تروریستی روز پنجشنبه چابهار، بسیاری از مسؤولان دولتی نظیر معاون اول و وزیر کشور با صدور بیانیه‌ها و پیام‌هایی این حمله را محکوم کردند با این حال واکنش وزیر امور خارجه به این حادثه از اهمیت ویژه‌ای برخوردار بود. ظریف در صفحه توئیتر خود که در رسانه‌های خارجی انعکاس گسترده‌ای یافت، تلویحاً مسؤولیت عملیات چابهار را متوجه امارات کرد و نوشت: تروریست‌های تحت حمایت خارجی افراد بی‌گناه را در چابهار به قتل رسانده و زخمی کردند. ما در گذشته نشان داده‌ایم چنین جنایت‌هایی بدون تنبیه نخواهد ماند: سال 2010، سرویس‌های امنیتی، افراطی‌ها را رهگیری کرده و در مسیرشان از امارات عربی متحده دستگیر کردند. حرف مرا به یاد داشته باشید: ایران تروریست‌ها و اربابان آنها را به پیشگاه عدالت تسلیم خواهد کرد.
 

گروه اقتصادی: دولت کانادا خانم «سابرینا منگ وانژو» دختر بنیانگذار و عضو هیات رئیسه هوآوی را در اقدامی خارج از عرف، زمانی که می‌خواست خط پروازی خود را عوض کند به اتهام دور زدن تحریم‌های آمریکا علیه ایران دستگیر کرد. به گزارش «وطن امروز»، آنطور که مقامات کانادایی گفته‌اند این دستگیری به دستور دولت ایالات‌متحده آمریکا و برای استرداد وی به این کشور انجام شده است. خبر دستگیری وانژو پس از آن منتشر شد که ترامپ و شی جین پینگ رئیس‌جمهوری چین در حاشیه نشست گروه 20 در آرژانتین توافق کرده بودند تعرفه‌های اضافی درباره کالاها را متوقف کنند. این خبر می‌تواند ارتباطات تجاری این دو کشور را خدشه‌دار کند.
به گفته سخنگوی وزارت دادگستری کانادا، خانم منگ وانژو روز اول دسامبر (3 آذر) در ونکوور دستگیر شده است. ایان مکلیود گفت آمریکا درخواست استرداد او را داده است. او با اشاره به دستور دادگاه از اظهار نظر بیشتر در این باره خودداری کرده است. شرکت هوآوی هم ساعاتی پس از انتشار خبر دستگیری خانم وانژو در بیانیه‌ای این اقدام را محکوم کرد و نوشت: این شرکت منطبق با قوانین و مقررات بین‌المللی از جمله قوانین و مقررات صادرات، رعایت تحریم‌ها و کنترل صادرات سازمان ملل متحد، ایالات متحده و اتحادیه اروپا فعالیت می‌کند. این شرکت اظهار امیدواری کرده است سیستم‌های قضایی کانادا و آمریکا در نهایت به یک نتیجه‌گیری درست برسند.
سفارت چین در کانادا با صدور بیانیه‌ای ضمن رد هرگونه اتهامی علیه خانم وانژو، آمریکا و کانادا را ترغیب کرد فورا این خطا را تصحیح و آزادی خانم منگ وانژو را تضمین کنند. سخنگوی سفارت چین در کانادا هم گفت: بنا به درخواست آمریکا مقامات کانادایی یک شهروند چینی را بدون اینکه قانون هیچ‌یک از این دو کشور را نقض کرده باشد، دستگیر کردند. وی گفت: چین شدیدا به این اقدام که در تضاد با حقوق‌بشر است اعتراض می‌کند و آنها را به آزادی خانم منگ وانژو فرا می‌خواند. سخنگوی سفارت چین تاکید کرد: پکن روند این قضیه را کاملا جدی پیگیری می‌کند و تمام اقدامات لازم برای حمایت از حقوق و منافع قانونی شهروندان چینی را قاطعانه انجام می‌دهد.
سقوط سهام داوجونز
خبر دستگیری خانم وانژو باعث شد شاخص سهام داوجونز آمریکا بیش از ۷۰۰ واحد کاهش پیدا کند. راشاتودی در این باره نوشت: در حالی وانژو در ونکوور دستگیر شده است که سقوط شاخص داوجونز به دلیل نگرانی از وخیم شدن روند مذاکرات تجاری میان پکن-واشنگتن در پی این موضوع رخ داده است. بر این اساس، پیش از این ترامپ در ماه آگوست فرمانی را به امضا رساند که استفاده از تجهیزات هوآوی را به دلیل نگرانی‎های امنیتی برای دولت ممنوع اعلام کرد و بعد از آن استرالیا و نیوزیلند هم چنین رویه‌ای را دنبال کردند. دولت‌های بریتانیا، آمریکا و متحدان آنها بر این باور هستند که تجهیزات هوآوی می‌تواند برای جاسوسی استفاده شود، ضمن اینکه در سال ۲۰۱۶ میلادی هم وزارت بازرگانی آمریکا تحقیقاتی را در ارتباط با اینکه آیا هوآوی فناوری آمریکایی به کار رفته در تجهیزات خود را به سوریه، کره شمالی و ایران فرستاده، تحقیقاتی را شروع کرده بود. این اقدام غیرقانونی و شتاب‌زده آمریکا می‌تواند آتش جنگ تجاری این کشور با چین را برافروزد.
تحریم ارتباطات در قرن ارتباطات
آنطور که رسانه‌های داخلی آمریکا گزارش داده‌اند دولت این کشور در حال تحقیق درباره هوآوی به دلیل نقض بالقوه تحریم‌های آمریکا علیه ایران است. به علاوه قانونگذاران آمریکایی پیش‌تر مکررا این شرکت را تهدیدی امنیتی دانسته‌اند، چون می‌گویند دولت چین می‌تواند از ابزارهای نصب شده توسط آن به عنوان وسایل جاسوسی استفاده کند. آمریکا اخیرا یک رشته پرونده‌های قضایی علیه شرکت‌های فناوری چین تنظیم کرده است. این شرکت‌ها به سرقت ابزارهای امنیت سایبری و نقض تحریم‌های آمریکا متهم هستند. در سال جاری، دولت آمریکا شرکت‌های آمریکایی را از فروش قطعات به شرکت ارتباطات «زد‌تی‌ای» چین به دلیل دور زدن تحریم‌های ایران منع کرده بود که با گرفتن جریمه بسیار سنگین و قول عدم ارتباط با ایران دوباره با این شرکت به همکاری پرداخت. وزارت دادگستری آمریکا اعلام کرده است که شرکت زدتی‌ای، از شرکت‌های مخابراتی بزرگ چین، پذیرفته است که تحریم‌های آمریکا علیه ایران را زیر پا گذاشته و به همین دلیل به پرداخت بیش از یک میلیارد دلار جریمه محکوم شده است.

ایران از هوآوی چه کالاهایی وارد می‌کند؟
علاوه‌ بر گوشی‌ها و تبلت‌های هوشمند هوآوی که بخش قابل توجهی از بازار ایران را به خود اختصاص داده‌اند، این شرکت چینی نقش بسیار اساسی در تامین سخت‌افزارهای اصلی ارتباطی کشورمان دارد. هوآوی برای شرکت‌های ایرانی سرورهای زیرساختی همگرا، سرورهای مرکز داده، دیتا سنتر و انواع روتر را راه‌اندازی می‌کند. بخش دیگری از خدمات این شرکت در بخش سواچ‌های ارتباطی است. در حال حاضر قوی‌ترین شرکت‌های ارائه‌دهنده خدمات ارتباطی و اپراتورهای ارتباطی در ایران مانند همراه اول، ایرانسل و رایتل از زیرساخت‌های این شرکت استفاده می‌کنند. بر این اساس، بخش عمده‌ای از زیرساخت‌های صنعت برق ایران هم روی سرویس‌های سخت‌افزاری و نرم‌افزاری هوآوی است.
 

محسن شهمیرزادی: جایزه جلال از مهم‌ترین جوایز ادبی کشور است؛ حالا چه عده‌ای با نام دولتی بودن آن را طرد کنند یا اینکه عده‌ای بخواهند سهم بیشتری بر خلاف ظرفیت‌های‌شان از آن به دست آورند. به هر ترتیب یازدهمین دوره این جایزه امروز به ایستگاه پایانی خود می‌رسد و برگزیدگان بخش‌های مختلف مشخص خواهند شد. اما آنچه بیشتر به چشم می‌آید، نگرانی‌ها و دغدغه‌هایی است که این رقابت ادبی را تهدید می‌کند؛ از جمله آنکه جایزه جلال شکلی از تقسیم غنایم بین طیف‌های ادبی کشور به خود بگیرد و در نتیجه آثار دغدغه‌مند و درخشان در این میان قربانی سیاست‌های محافظه‌کارانه شوند و به این ترتیب نه‌تنها نقشی در جریان‌سازی ادبی کشور نداشته باشد، بلکه جریان‌های ادبی نیز خود را نسبت به آن پرفاصله ببینند.
جایزه جلال امروز در بخش‌های آتیه ایرانی، داستان بلند و رمان، مستندنگاری، داستان کوتاه و نقد ادبی به آثار برگزیده تقدیم می‌شود و همین بهانه‌ای است تا نیم‌نگاهی به نامزدهای یازدهمین جایزه جلال داشته باشیم.
نبرد بی‌رمق رمان‌ها
در بخش داستان بلند و رمان که در زمره مهم‌ترین بخش‌های جایزه جلال  محسوب می‌شوند، اثر چندان برجسته‌ای به چشم نمی‌خورد. در این میان «رهش» تازه‌ترین نوشته رضا امیرخانی به واسطه نویسنده کتاب بیش از بقیه مورد توجه بوده است اما اثر نه چندان قوی امیرخانی در تجربه جدیدش انتقادات فراوانی را از جانب منتقدان به وی وارد کرد و به نظر می‌رسد «رهش» ظرفیت لازم برای برگزیده شدن در جایزه جلال را ندارد، مگر آنکه این جایزه به رضا امیرخانی برسد نه اثرش! رهش به تهران مدرن می‌پردازد. رمانی درباره توسعه شهری و اثری که این مساله روی جامعه و مردم می‌گذارد. «موعود» نخستین‌ اثر سیامک ایثاری نویسنده دهه پنجاهی خوزستانی است. او در این رمان با بهره‌گیری از تجربه زیستی خود در جنوب کشور به نوعی دست به تولید اثری بومی با مخاطب فارسی‌زبان زده است و این امر به نظر تا جایی موفق بوده است که توانسته در میان نامزدهای جایزه جلال قرار گیرد. جعفر مدرس‌صادقی نیز سال گذشته با اثر «سرزمین عجایب» به بازار نشر آمد. این کتاب روایت زندگی زنی مطلقه به همراه فرزندش در غربت است که  زندگی او پیش از مهاجرت و حال را روایت می‌کند. امیر خداوردی از نویسندگان روحانی است که پس از رمان «آمین» این بار با «آلوت» به بازار نشر آمده است.  این رمان با خلق شخصیتی به نام فخرالدین، تلاش کرده ریشه‌های تفکر تکفیری‌ها و رفتارهای تروریستی را بازنمایی کند. آلوت به این نکته توجه ویژه داشته که می‌شود از دین قرائتی پر از خشونت و افراطی‌گری یا قرائتی انسانی‌ و معقول‌ داشت یا حتی مثل شاه سلطان حسین داستان «آلوت» به قرائتی خیال‌انگیز و پر از وهم رسید. «کلاغ‌ها هم بستنی می‌خورند» عنوان کتابی است از یعسوب محسنی که سال گذشته منتشر شد. این کتاب  قصه مردی را روایت می‌کند که از سال‌ها پیش دلباخته زنی به نام مینا است. روایت رمان به صورت غیرخطی است و خواننده طی آن به صورت موازی با زندگی، گذشته و فعالیت‌های سیاسی مینا قبل و بعد از انقلاب درگیر می‌شود. گفتنی است این 5 اثر به داوری «محمد حنیف»، «احمد اکبرپور» و «محمدرضا شرفی‌خبوشان» به مرحله نهایی یازدهمین دوره‌ جایزه‌ ادبی جلال آل‌احمد راه پیدا کردند.
مستندنگاری؛ از خمینی تا ماموستا
در بخش مستندنگاری اما آثار قابل توجهی دیده می‌شود. هدایت‌الله بهبودی پس از سال‌ها توانست دایره‌المعارف حضرت امام خمینی را تحت عنوان «الف لام خمینی» منتشر کند. این کتاب مجموعه‌ای جامع درباره شخصیت و زندگی امام خمینی است که با  معرفی خاندان امام آغاز می‌شود و سیر زندگی ایشان را از تولد، نشو و نما، تحصیل در زادگاه، ادامه درس‌آموزی در اراک و مهاجرت به حوزه علمیه قم پی می‌گیرد. «برسد به دست خانم ف» به قلم راحله صبوری شامل خاطرات و حضور سیداحمد نبوی به عنوان یکی از اعضای گردان انصارالرسول در جبهه‌های جنگ تحمیلی است که در دل خود با بخشی از نامه‌هایی که او در دوران جنگ تحمیلی به خانواده ‌و دوستان خود نوشته تلفیق شده است. حمیدرضا صدر، منتقد و کارشناس مطرح فوتبال که از او آثاری مانند «تو در قاهره خواهی مرد» در بازار نشر هست، این بار «پیراهن‌های همیشه» را نوشته و با آن در میان نامزدهای جایزه جلال جا گرفته است. پیراهن‌های همیشه تک‌‌نگاری‌های شاعرانه حمیدرضا صدر است درباره بزرگان دنیای فوتبال؛ از جوزپه مئاتزا تا فرانتس بکن‌بائر، از پله تا دیگو مارادونا، از روبرتو باجو تا الیور کان، از اریک کانتونا تا آلساندرو دل پیرو، از تیری آنری تا زین‌الدین زیدان، از کریستیانو رونالدو تا لیونل مسی و... . «رکاب‌زنان در پی شمس» به قلم حسن کرمی قراملکی شرح سفری عرفانی با دوچرخه از «تبریز» دیار «شمس تبریزی» به «قونیه» دیار «مولانا جلال‌الدین بلخی» و «دمشق»، محل حشر و نشر آنهاست. در واقع این کتاب سفرنامه‌ای است که ساختارش با ساختار سفرنامه‌های متداول کمی فرق دارد و در میان متن روان و صمیمانه خاطرات سفر، به فراخور محل‌ها و اتفاقات از متون عرفانی همچون «مقالات شمس»، «مثنوی معنوی»، «غزلیات شمس»، «فیه‌مافیه» و متون دیگر استفاده شده است. «ماموستا» به قلم «علی رستمی» نیز  زندگینامه و خاطرات ماموستا ملاقادر قادری امام جمعه پاوه نوشته علی رستمی، حاصل 60 ساعت مصاحبه با ملاقادر قادری امام جمعه مبارز و انقلابی اهل تسنن شهرستان پاوه است. ملا قادر قادری از جمله کسانی است که در دوران شکستن حصر پاوه، مجاهدت‌های فراوانی انجام داد. این 5 اثر نیز به داوری «مصطفی رحیمی»، «گلستان جعفریان» و «مریم برادران» به مرحله نهایی یازدهمین دوره‌ جایزه‌ ادبی جلال آل‌احمد راه پیدا کردند. رقابت میان آثار مستندنگاری بسیار دشوار است اما به نظر می‌رسد هدایت‌الله بهبودی در این میان بخت بیشتری برای کسب جایزه جلال به واسطه کار پرمشقت «الف لام خمینی» داشته باشد.
 از نقد ادبی تا داستان کوتاه
اما در بخش داستان کوتاه و نقد ادبی نیز آثار درخوری به چشم می‌آید. «اسپارانی»  نوشته امیر ریاحی از نشر مروارید، «تفنگمو زمین نذار» نوشته سیدمیثم موسویان از نشر کتاب جمکران، «زخم شیر»  نوشته صمد طاهری از نشر نیماژ، «قلب نارنجی فرشته»  نوشته مرتضی برزگر از  نشر چشمه و «ماندن»  نوشته مرتضی فرجی از  سوره مهر نامزدهای بخش داستان کوتاه را تشکیل می‌دهند. همچنین در بخش نقد ادبی نیز «آینه‌های تودرتو» به قلم معصومه سادات ترابیان از انتشارات سوره مهر، «بلاغت ساختارهای نحوی در تاریخ بیهقی» به قلم لیلا سیدقاسم از نشر هرمس، «حیوانی که می‌خندد» به قلم زینب کوشکی از انتشارات سوره مهر، «سنت تصحیح متن در ایران پس از اسلام» به قلم مجتبی مجرد از نشر هرمس و «فرآیند شکل‌گیری داستان در ادبیات داستانی و دراماتیک» به قلم مریم بصیری از انتشارات امیرکبیر نیز جزو نامزدهای بخش نقد ادبی جایزه جلال به حساب می‌آیند.
 در حاشیه جلال
جایزه جلال نیز امسال بدون حواشی نبود. از جمله آنکه نویسنده کتاب «شلیک به آسمان» با نوشتن نامه‌ای خطاب به دبیران جایزه، درخواست کرد کتاب وی از روند داوری حذف شود. ابراهیم زاهدی‌مطلق دلیل این درخواست را حضور خود به عنوان هیات علمی جایزه دانست و برای آنکه از هرگونه جانبداری جلوگیری شود، درخواست داشت از حضور کتابش در این جایزه خودداری کنند. همچنین بخش آتیه ایرانی به عنوان بخش ویژه نویسندگان متولد پس از انقلاب که آتیه داستان فارسی محسوب می‌شوند با حاشیه‌های فراوانی روبه‌رو بود. این ایده مناسب و قابل توجه به واسطه برخی نام‌ها در فهرست خود از سوی منتقدان دچار چالش شد. همچنین «ابراهیم اکبری دیزگاه» از جمله نویسندگانی بود که انصراف خود را از این جایزه اعلام داشت و افرادی چون «محمد سرشار» با انصراف تلویحی درخواست کردند به جای آنها به نویسندگان واقعا جوان و آتیه‌دار رای داده شود. همچنین در اتفاقی پسندیده در اختتامیه امروز جایزه جلال «احمد مدقق» نویسنده افغان کتاب «آوازهای روسی» نیز مورد تجلیل قرار می‌گیرد. اما از سوی دیگر بسیاری از اهالی ادب موضع بسیار منفی نسبت به برخی آثار نامزد در این دوره از جلال داشته‌اند. موضعی که حکایتگر آن است این آثار هیچ سنخیتی با جایزه جلال نداشته و حضور آنها تنها برای جلب توجه و رضایت طیف‌های دیگری است که به واسطه آن بتوانند به جایزه جلال اعتبار بیشتری ببخشند. حال آنکه اعتبار جلال نه به این وسیله، بلکه به واسطه عملکرد حرفه‌ای و متعهدانه به ادبیات فارسی شکل می‌گیرد. این اتفاق نه‌تنها جایزه جلال را به اعتبار نمی‌رساند، بلکه اهالی ادبیات روز به روز فاصله بیشتری نسبت به آن می‌گیرند و ضروری است جایزه جلال آل‌احمد نه در حد و قواره یک جایزه دولتی محافظه‌کار که در قامت برجسته‌ترین نماد ادبی کشور شناخته شود.

 استقلال در دیداری پر گل سپیدرود را با ۵ گل در هم کوبید. در ادامه مسابقات هفته پانزدهم لیگ برتر فوتبال ایران، 2 تیم سپیدرود رشت و استقلال در ورزشگاه سردار جنگل رشت به مصاف هم رفتند که این دیدار با گل‌های فرشید باقری در دقایق ۱۱ و ۳۲، جابر انصاری در دقیقه ۵۶، میثم تهی‌دست، مدافع سپیدرود در دقیقه ۵۷ و رضا آذری در دقیقه ۷۴ با نتیجه ۵ بر صفر به سود استقلال به پایان رسید. این دیدار با نمایش هجومی استقلال آغاز شد و آبی‌پوشان تهرانی از همان ابتدا فشار زیادی روی دروازه سپیدرود وارد کردند. شاگردان شفر در 5 دقیقه ابتدایی حتی فرصت این را داشتند تا با ضربه سر روزبه چشمی به گل برسند که این اتفاق نیفتاد. در ادامه بازی کمی به تعادل کشیده شد اما باز هم استقلال بود که توپ و میدان را در اختیار داشت. بازی مالکانه استقلال در نهایت جواب داد و در دقیقه ۱۱ توپ ارسالی میلاد زکی‌پور از جناح چپ پس از برخوردی که به مدافع سپیدرود داشت، مقابل فرشید باقری افتاد تا او با ضربه‌ای دقیق و محکم، دروازه شاگردان علی کریمی را از پشت محوطه جریمه باز کند و بازی یک بر صفر به سود استقلال شود. در حالی که بازیکنان سپیدرود در باز کردن دروازه استقلال ناکام بودند، استقلالی‌ها قدر موقعیت‌های‌شان را می‌دانستند و توانستند در دقیقه ۳۲ دوباره به وسیله فرشید باقری به گل برسند. در این صحنه باز هم میلاد زکی‌پور آغازکننده بود و از جناح چپ پاس خوبی به روح‌الله باقری داد ولی مهاجم استقلال نتوانست توپ را کنترل کند که در ادامه فرشید باقری از پشت سر از راه رسید و توانست با ضربه‌ای زمینی و محکم، ‌ دروازه کوروش ملکی را برای دومین بار باز کند. پس از این گل 2 تیم چند موقعیت ایجاد کردند اما به گل نرسیدند که یکی از آنها ضربه محمد غلامی در دقیقه ۳۵ به سمت دروازه استقلال بود که حسین حسینی بخوبی واکنش نشان داد و توانست مانع از باز شدن دروازه تیمش شود. شاگردان شفر همانند نیمه نخست، 45 دقیقه دوم را هم تهاجمی آغاز کردند و در حالی که 2 دقیقه از آغاز نیمه دوم گذشته بود می‌توانستند به گل سوم برسند اما ایمان صادقی که در نیمه دوم به جای کوروش ملکی مصدوم، دروازه‌بان سپیدرود بود، ضربه روح‌الله باقری را بخوبی مهار کرد و مانع از سخت‌تر شدن کار تیمش شد. بازی تهاجمی آبی‌پوشان اما ادامه پیدا کرد و آنها پس از ایجاد چند موقعیت نصفه و نیمه، در 2 دقیقه 2 گل به ثمر رساندند تا بازی ۴ بر صفر شود. استقلال ابتدا در دقیقه ۵6 روی فرار همام طارق از جناح چپ و در ادامه پاس عالی او به دهانه دروازه سپیدرود توسط جابر انصاری به گل سوم رسید. یک دقیقه بعد هم روی نفوذ فرشید باقری از جناح راست گل چهارم استقلال به ثمر رسید. در این صحنه فرشید باقری از جناح راست پاسی برای روح‌الله باقری فرستاد ولی مدافع سپیدرود، تهی‌دست زودتر دست به کار شد و دروازه تیم خودش را به اشتباه باز کرد. با اینکه استقلال چهار گل به ثمر رسانده بود اما عطش آبی‌پوشان برای زدن گل‌های بیشتر فروکش نکرد و چند موقعیت خوب دیگر ایجادشده توسط مهاجمان استقلال از دست رفت تا اینکه در دقیقه ۷۴ وریا غفوری از جناح راست نفوذ کرد و با پاس خوبی که به رضا آذری داد او را مقابل دروازه خالی قرار داد تا هافبک جوان استقلال براحتی گل پنجم تیمش را به ثمر برساند. پس از گل پنجم استقلال، شاگردان علی کریمی سعی کردند حداقل فاصله را کم کنند اما با واکنش‌های عالی حسین حسینی، سپیدرود در به ثمر رساندن گل ناکام ماند. در ۱۰ دقیقه پایانی بازی، سپیدرودی‌ها دیگر توان حمله نداشتند و استقلالی‌ها هم میلی برای به ثمر رساندن گل‌های بیشتر نداشتند تا این دیدار در نهایت با همان نتیجه ۵ بر صفر به پایان رسید.

گروه یادآور: ناصرالدین شاه 50 سال سلطنت کرد؛ شاید برابر یا بیشتر از عمر برخی دوره‌های حکومتی در ایران و زمان زیادی از دوره قاجار. این 50 سال با اتفاقات مهمی همراه بود. تهران که از ابتدای قاجار به عنوان پایتخت معرفی شده بود، در بیست و یکمین سالگرد سلطنت ناصرالدین شاه قاجار، به دلایل متعدد که یکی از آنها افزایش جمعیت بود، از حالت قدیم خود درآمد. کلنگ نقره‌ای تهران جدید و در واقع کلنگ توسعه تهران در یازدهم شعبان 1284ق، 17آذر 1246شمسی توسط خود ناصرالدین شاه به زمین خورد و دارالخلافه ناصری شد. تهران که دارای مرکزیتی مشخص بود، از اطراف توسعه یافت و خندق‌هایی در اطرافش ایجاد شد. دروازه‌هایی در پیرامون شهر با شکل‏هایی زیبا و کاشی‌کاری و مناره کوچک ساخته شد و شهر وسعت یافت. ناصرالدین شاه چند سال بعد و پس از اینکه از نخستین سفر اروپایی خود بازگشت، طرح توسعه تهران را جدی‌تر گرفت و از شیوه اروپاییان در ایجاد شهرها متاثر شد. نخستین تأثیر، گسترش شهر از چهارسو بود. خیابان‌ها در نتیجه این گسترش چهارسویه احداث شدند و شهر گسترش پیدا کرد.
این برای تهران که پیش از انتخاب از سوی آقامحمدخان قاجار به پایتختی، قریه‌ای بیش نبود، موقعیتی مهم به حساب می‌آمد. خان قاجار صرفا به این واسطه که تهران منطقه‌ای خوش آب و هوا و نسبتا به مرکز نزدیک بود، این شهر را به پایتختی حکومت نوپای خود انتخاب کرده بود. شیوه سنتی حکمرانی در دوران آقامحمدخان، فتحعلی شاه و محمدشاه قاجار، قلعه‌ای با باروها و دیوارهای کشیده را به عنوان «تهران» برای سفرنامه‌نویسان خارجی معرفی می‌کند. برج و باروهایی در چهارگوشه و شبیه به قلعه‌های نظامی اما بزرگ‌تر از نمونه‌های پیشین! و همین بزرگی و وسعت البته موجب شد از آن قلعه کمتر نشانه‌ای برای نسل‌های بعدی باقی بماند. تهران هنوز با محل حکمرانی حکومت‌های قبلی فاصله داشت و البته تا نزدیک به 100 سال پس از تاسیس قاجار نیز نتوانست زیبایی و در عین حال ویژگی‌های دیگری که «شهرها» را به آن می‌شناسند، پیدا کند؛ ویژگی‌هایی که در شهرهایی چون اصفهان، پایتخت امپراتوری صفوی که در زمان خود یکی از پیشرفته‌ترین و زیباترین شهرهای جهان بود، مشهود بود. در واقع تهران، به این دلیل که پیشینه شهری مناسبی نداشت، توسعه شهری خود را باید از «صفر» شروع می‌کرد؛ شاید از همان کلنگی که ناصرالدین شاه در 1284ق بر زمین زد. با این همه توسعه تهران سرعت مناسبی نداشت. در همین سال‌هاست که امپراتوری عثمانی در مجاورت ایران، خطوط راه‌آهن را توسعه داده و راه‌آهن بین دمشق و مدینه را احداث می‌کند. در ایجاد دوایر و دستگاه‌های دیگر مانند تاسیس مدارس نوین، خانه سالمندان و... عثمانی نیز از ایران پیشی گرفته بود. اگرچه دارالفنون سال‌ها پیش از این در  تهران تاسیس شده بود اما با قتل امیرکبیر توسط مخالفانش، اقدامات پیشروانه و اصلاحی‌اش ناکام ماند. این فاصله در شهری شدن را مباشر سفارت عثمانی در تهران در رساله‌ای تحت عنوان «ایران»، به خط خود تنظیم کرده و به دولت عثمانی داده است؛ رساله‌ای که اصل آن در کتابخانه مرکزی دانشگاه استانبول نگهداری می‌شود و درباره شرایط سیاسی- اجتماعی تهران در 1311ه.ق توضیح می‌دهد که بخشی از آن توضیح جغرافیایی تهران است: «شهر تهران با جمعیتی متجاوز از 250 هزار نفر در قسمت شرقی جلگه‌ای به مساحت 2 هزار و 500 کیلومتر مربع بنا شده است. هوایش قدری گرم ولی سالم است. قسمت خارجی ابنیه گلی است و بدین‌جهت منظره عمومی شهر حالت دلگیرانه‌ای دارد. کوچه‌ها تنگ و غیرمنظم می‌باشد. اخیراً جاده‌های قسمت شمالی شهر توسعه پیدا کرده و طرفین جاده‌ای که به سفارتخانه‌ها منتهی می‌شود درختکاری شده. تهران دارای بازار سرپوشیده بزرگی است. شهر با قلعه خاکی محصور و بیرون قلعه خندقی به عمق 15 متر دورادور شهر را احاطه کرده و در جهات مختلف قلعه دروازه‌های متعدد موجود است که مأموران گمرک در این دروازه‌ها از واردات و صادرات شهر حقوقی گمرکی اخذ می‌نمایند. برای رهایی از هوای گرم تهران در تابستان از شمیرانات که به مسافت 2 ساعت از تهران در قسمت شمالی قرار دارد استفاده می‌شود. قراء شمیران اکثراً با قلعه‌های خاکی محصور است. در اطراف شهر چون جنگل وجود ندارد و حمل و نقل مصالح ساختمانی از خارج مشکل است، بدین جهت ساختمان‌ها با خشت خام بنا شده و فقط در گوشه و در و پنجره‌ها آجر مصرف می‌نمایند و از چوب درختان تبریزی که در اطراف شهر به قوت آبیاری به عمل آورده‌اند استفاده می‌شود. در پوشش سقف خانه‌ها نی‌هایی را که از رشت می‌آورند، به کار می‌برند و روی آنها خاک می‌ریزند و سپس روی خاک کاه‌گل می‌مالند، چون مقاومت نی خیلی کم است هر دو سه سال یکبار پوشش سقف خانه‌‌ها را تعویض می‌نمایند. مع‌ذالک دارای استحکام زیاد نبوده و مستعد خراب شدن می‌باشد. اطاق‌ها دورادور حیاط‌ها بنا شده و پنجره‌های آن مشرف به حیاط خانه است. در این اواخر اعیان و اشراف که درصدد تجدید بنا هستند و ساختمان‌های خود را با چوب‌های ساچ که از هندوستان می‌آورند می‌سازند».
سرهنگ «احمد امین» وابسته نظامی و مباشر سفارت عثمانی در تهران در ادامه می‌آورد:  «در مسافت چند ساعته از شهر چاه‌هایی کنده و اتصالاً آنها را تا شهر ممتد گردانده و بدین وسیله آب به شهر می‌رسانند. عملیات احداث این چاه‌ها پرخرج بوده بدین جهت در تصرف ثروتمندان و اکابر می‌باشد و از این رو شهر دائماً دچار کم‌آبی است. مجرای آب‌ها در داخل شهر برخلاف خارج شهر سرپوشیده نیست و هر هفته یا هر 15 روز یکبار آب در محلات شهر جاری می‌شود. عموم اهالی محل در اطراف جوی‌های آب مجتمع و به شستن لباس و سایر لوازم مشغول می‌شوند و پس از ‌آنکه ‌آب را بدین نحو آلوده ساختند، حوض و آب‌انبار خود را از این آب مملو می‌سازند و آب مشروب و طبخ مردم تهران از آب آلوده تأمین می‌گردد».
به جهت همه آنچه گفته شد، توسعه تهران باید از چند جهت پیگیری می‌شد؛ اول توسعه شهری به معنای عام، در واقع ایجاد نهاد‌ها، دستگاه‌ها و مکان‌هایی برای متولی‌گری در حوزه امور مردم و نیز ایجاد زیرساخت‌ها، بویژه در آبرسانی به همه شهر. از طرفی نیز باید توجه به ساخت و سازها جدی‌تر می‌شد تا نکته‌ای که مباشر عثمانی در نوشته‌اش مطرح می‌کند (که خانه‌ها مستعد خراب شدن است و استحکام ندارد) نیز مدنظر گرفته شود. به همین جهت است که برای نخستین‌بار، سبک آماده به تقلید فرنگی و زندگی غربی در کنار پیش‌زمینه‌ای که توسط دانشجویان به غرب رفته آماده شده است، به تهران می‌آید. جدا از آنچه که درباره افراد از آن به فرنگی شدن تعبیر می‌شود، معماری شهری نیز از ایده‌های غربی متاثر شد. تغییر فیزیکی که در تهران اتفاق افتاد، این بود که ناصرالدین شاه، برج و باروهای «قلعه تهران» را اضافی دانست و آنها را تخریب کرد. با همه اینها شهرهای دیگر مشمول طرح توسعه‌ای ناصرالدین شاه نشد و همین عدم رسیدگی و توازن، تنها یک تهران توسعه‌یافته (به زعم شاه قاجار)، آن هم با تناقضات جدی به ایران اضافه کرده بود. در عین حال بافت بشدت سنتی در شهرهای دیگر، موجب شده بود، مسافران و آنان که گذرشان به تهران می‌افتد، احساس غریبگی بیشتری با حکومت کنند.
با همه اینها تهران به سمت مناطق خوش آب و هواتر توسعه پیدا کرد و محله‌ها با شرایطی که مناسب طبقه مرفه و رجال و اشراف‌زادگان باشد، شکل گرفت. شیوه‌ طرح توسعه ناصرالدین شاه- برخلاف طرح توسعه‌ای رضاخان که به هیچ وجه به نمادهای سنتی توجهی نشان نمی‌داد- آمیزه‌ای از ایده‌های غربی بود و کمی نگاه به گذشته داشت. خیابان‌ها با همین رویکرد در دوره ناصری شکل گرفت. تعدادی از آنها به سبک سنگفرش و سنتی به تقلید از پایتخت‌های پیشین بویژه اصفهان با کارکردهای تفریحی ساخته شد. تعداد دیگری از خیابان‌ها نیز متاثر از خیابان‌های فرانسوی که ناصرالدین شاه در سفرهای خود آنها را مشاهده کرده بود، برای استقرار دکان‌ها و مغازه‌ها و برای تجارت و بازرگانی ساخته شد. به تعبیری تهران اواخر دوره ناصری یک پارادوکسیکال از تضادهای میان سنت و مدرنیته بود. مثلا در بافت‌های سنتی ساختمان‌هایی با سبک جدید ساخته می‌شد. این موضوع البته با رضایت مردم همراه نبود. از طرفی در طرح توسعه جدید، استحکامات نظامی در اطراف شهر آسیب جدی دیده بود. توسعه شهری آنقدر برای ناصرالدین شاه دارای اهمیت بود که در دوره او مسافت پیرامونی شهر از 3 کیلومتر به 19 کیلومتر افزایش پیدا کرد. با از بین رفتن باروها و استحکامات نظامی عملا آسیب‌پذیری تهران افزایش پیدا کرده بود؛ موضوعی که بارها تهران را مورد تهدید قرار داد و در نهایت در کودتای سوم اسفند 1299، رضاخان قزاق براحتی و از دروازه‌های شکیلی که در دوران ناصری ساخته شده بود، بی‌آنکه مقاومتی ببیند با نیروهای قزاق وارد تهران شد. یکی از اقدامات کم‌کارکرد برای حکومت قاجار، مدرنیزاسیون شکلی‌ای بود که با توجه ویژه ناصرالدین شاه همراه بود. در این بین البته مکان‌هایی که برای استفاده عموم در نظر گرفته شده بود، با اعتراض کمتری مواجه شد. ناصرالدین شاه دقیقا به تقلید از آنچه در سفرهای اروپا دیده بود، مکان‌هایی از جمله سینما، کافه و بازارهایی همانند آنچه در فرانسه بود در تهران ایجاد کرد. هرچه در دوران صفویه و در طرح نوسازی شاه عباس، معماری ایرانی و اسلامی مورد توجه ویژه قرار گرفته بود، ناصرالدین شاه، متاثر از اروپا، تغییر و شکل دادن به تهران جدید را پیش گرفت. او البته این کار را با از بین بردن بافت سنتی انجام نداد؛ کاری که اتفاقا رضاخان برعکس آن عمل کرد و بسیاری از اماکن قدیمی را از بین برد.
به هر روی تهران اگرچه پایتخت شدنش را مدیون آقامحمدخان بود اما «شهر» شدن نصفه و نیمه  و درآمدن از حالت یک قریه و قلعه نظامی به یک شهر، محصول دوران ناصری است. از طرف دیگر بسیاری از نهادهایی که ایجاد آنها از دوران امیرکبیر آغاز شده بود، در این دوران 50 ساله شکل گرفت؛ نهادهایی که بعدها توسعه بیشتری پیدا کرد و در شهر شدن تهران تاثیرگذار بود. با این همه تصمیمات ناصرالدین شاه به این دلیل که عمدتا فردی و ناشی از اراده سلطنت و در واقع استبداد شخصی بود، نتوانست 50 سال پادشاهی او را به دوران ثبات و‌ گذاری موثر و مناسب حداقل در پدیده «شهری شدن» تبدیل کند و گذار او  از دوران سنتی به دوران مدرن، با هزینه‌های فراوان همراه شد.
در پایان باید گفت اقدامات ناصرالدین‌شاه در نوسازی و مدرنیزاسیون تهران از چند منظر قابل تأمل است: نخست اینکه وی تهران را که پیش از این بیشتر شبیه یک قلعه نظامی بود و عنوان مرکز حکومت قاجار را با خود یدک می‌کشید، به حد و اندازه یک پایتخت مدرن گسترش داد. مساله دیگر ایجاد مکان‌هایی همچون بانک، تلگرافخانه، مدرسه، عدلیه و مراکز تجاری و نظامی و نیز منطقه‌ای برای اسکان سفارت خانه‌های سایر کشورها بود که از سوی ناصرالدین‌شاه انجام شد. بی‌تردید این اقدامات حرکتی مثبت و رو به جلو تلقی می‌شود. با این حال و در کنار تمام این خدمات، باید به این مساله توجه کرد که ناصرالدین‌شاه درک درستی از مدرنیته نداشت. فهم وی از مدرنیته در سفرهایش به اروپا ایجاد شده بود نه به واسطه مطالعه و تفکر دقیق. به همین دلیل بود که برخی تصمیماتش عمدتا برای خودنمایی انجام می‌شد. دوران حکومت حدودا نیم قرنی ناصرالدین شاه می‌توانست به واسطه ثبات نسبی در کشور، مرحله‌ای برای حرکت در مسیر توسعه و فرار از عقب‌ماندگی و استعمار باشد ولی این امر هیچ‌گاه محقق نشد.

نقشه طهران قدیم
تهران صورت 8 ضلعی ناقص‌الاضلاعی داشت که با خندقی که به دورش حفر کرده بودند از اراضی اطرافش جدا می‌شد و ارتباط آن با خارج شهر تنها به وسیله دروازه‌هایی بود که اطرافش ساخته شده بود. خندق عبارت بود از مجرای عمیقی که جهت حفاظت شهر حفر شده بود و هنگام حمله دشمن در آن آب می‌بستند و ارتباط شهر با خارج به وسیله پل‌های جلوی دروازه‌ها برقرار می‌شد. عرض خندق بین 6 تا 10 ذرع و عمق آن تقریباً
4 ذرع بود و این آخرین خندق شهر بود که در زمان ناصرالدین‌شاه حفر شده، محدوده شهر را نسبت به برج و باروهایی که در عهد شاه طهماسب صفوی کشیده شده بود و بیش از یک فرسخ محدوده نداشت تا 4 برابر وسعت بخشیده بود. حدود جغرافیایی تهران در زمان مورد بحث عبارت بود از: شمال: از شرق به غرب، در طول خیابان شاهرضا نرسیده به پیچ‌شمیران تا کمی بعد از چهارراه کالج که به شکل مایل به طرف غرب و خیابان 30 متری ممتد می‌شد. غرب: از زیر چهارراه شاه [چهارراه جمهوری] تا نزدیک میدان گمرک. جنوب: در امتداد خیابان شوش تا میدان شوش. شرق: در مسیر خیابان شهباز تا بعد از میدان ژاله که کج و معوج و با اضلاعی ناقص در جهات فرعی به یکدیگر پیوسته 8 ضلعی نامتناسب شهر را به وجود می‌آورد. خیابان‌های مذکور غیر از خیابان شوش که بعد از همه احداث شد، نخستین خیابان‌هایی بودند که در زمان پهلوی اول از زمین‌های دولتی، یعنی خندق‌هایی که پر شد، به وجود آمد و با ایجاد آنها ضرر و زیانی متوجه کسی نشد. برای پر شدن و آباد شدن تکه خندق‌هایی که در گوشه و کنار خیابان‌های جدیدالاحداث باقی می‌ماند، بلدیه (شهرداری) دستور داد هر کس آنها را پر کند متعلق به خودش باشد و به او سند مالکیت بدهند. به این ترتیب خندق‌ها پر شد و روی آنها دیوارکشی و خانه‌سازی کردند. نامرغوب‌ترین آنها خندق‌های 2 طرف خیابان شاهرضا بود که می‌گفتند زمینش شنی است و خاک‌رس ندارد و به درد خشت زدن نمی‌خورد که کمتر کسی به تصرف آنها میل می‌کرد.

پاریس را دیگر در لفظ هم نمی‌توان پایتخت فرهنگ اروپا و مهد دموکراسی و آزادی بیان نامید، چرا که پس از 3 سال برقراری حالت اضطراری در آن، حالا عملا تحت حکومت نظامی قرار گرفته است. خبرهایی که از پایتخت و دیگر شهرهای فرانسه می‌رسد شوکه‌کننده است. اسارت دسته‌جمعی دانش‌آموزان، سرکوب کارگران درمانده با همان شدتی که دژخیمان اسرائیلی با فلسطینی‌ها برخورد می‌کنند، حبس خانگی رهبران احزاب چپ و راست مستقل که با وجود داشتن پایگاه اجتماعی گسترده توسط رسانه‌های اجیر شده دستگاه امنیتی فرانسه تندرو خوانده می‌شوند و ممنوعیت ورود توریست‌ها و تعطیلی همه فعالیت‌های فرهنگی و مدنی که پاریس به واسطه آنها پاریس بود... حال دیگر معلوم نیست شهری را که توسط دولت دست‌نشانده بانکدارها به سرکردگی خاندان روتشیلد اشغال نظامی شده باید چه نامید؟ یک سال و نیم پیش در همین صفحه، «وطن‌امروز» به قدرت رسیدن امانوئل مکرون در کاخ الیزه را به نقل از ملی‌گرایان فرانسوی به مثابه حاکم شدن رژیم ویشی دست‌نشانده نازی‌ها در زمان جنگ جهانی دوم دانسته بود و حال همه جهان شاهد اشغال نظامی پاریس هستند. روز پنجشنبه همزمان با بی‌سابقه‌ترین درگیری‌ها میان پلیس و نیروهای نظامی با دانش‌آموزانی که به جنبش اعتراضی 3 هفته اخیر فرانسویان به وضع معیشتی پیوسته‌اند، انتشار میلیونی ویدئوی بازداشت ده‌ها دانش‌آموز در حومه پاریس، افکار عمومی فرانسه را برانگیخت و همزمان جهان را در بهت فرو برد. نیروهای ویژه نظامی که با آن ماسک‌های سیاه‌شان بیشتر شبیه جلادان داعش بودند و به هیچ وجه شباهتی با نیروهای انتظامی تحت عنوان ضدشورش نداشتند، به زور اسلحه و کتک، 150 دانش‌آموز مدرسه سنت‌اگزوپری در شهر مانتلا ژولی در حومه پاریس را همانند اسیران جنگی مجبور به زانو زدن و حلقه کردن دست‌ها پشت سرشان کرده بودند. یکی از ماموران که از این صحنه رقت بار در حیاط پشتی مدرسه در کنار زباله‌ها فیلم می‌گرفت، در حال تحقیر محصلانی بود که بعضی از آنها فقط 12 سال سن داشتند و چنین معرفی‌شان می‌کرد: «این‌هم کلاس بچه‌های خوب!» صحنه‌های فیلمی که گروه «دیده‌بان خشونت‌های پلیس» فرانسه در حساب توئیتر خود منتشر کرد، بسیار شبیه اسارت محصلان مدرسه هوانیروز اسپایکر عراق توسط تروریست‌های داعش یا برخورد نظامیان آمریکایی با بازداشت‌شدگان عراقی بود و اتفاقا نظامیان فرانسوی داشتند بچه‌ها را به شکلی مشابه داعشی‌ها سوار کامیون می‌کردند. برای بسیاری از مردم جهان که اخبار روز را از فیلتر رسانه‌های صهیونیستی جریان اصلی دنبال می‌کنند، این یک کد جدید و شوک‌آور از واقعیتی بود که بر فرانسه و کل اتحادیه اروپا حاکم شده و از دست و رسانه‌های اجیر شده توسط بانکداران و نظامیان حاکم در رفته: بچه خوب غربی کسی نیست که اعتراض بکند، حتی برای مشکلات معیشتی! البته پیوستن دانش‌آموزان فرانسوی به بزرگ‌ترین و جدی‌ترین جنبش اعتراضی شاید یک قرن اخیر فرانسه که حتی جنبش دانشجویی 1968 نیز با آن قابل قیاس نبوده و نیست، ابعاد جدیدی به قیام «ژیله ژاونس» یا «جلیقه زردها» بخشیده و همان‌گونه که حتی شبکه یورونیوز و برخی رسانه‌های آمریکایی هم بدان اعتراف کرده بودند، آن را به نوعی انقلاب علیه حاکمیت غیرمشروع سرمایه و قدرت در فرانسه بدل کرده است. با این حال ماهیت اولیه جنبش «جلیقه زردها» اساسا معیشتی بود و نه سیاسی. اعتراضات سایبری 6 ماهه و سپس موج تظاهرات مدنی 3‌هفته‌ای که رفته رفته به نافرمانی مدنی فرانسویان در شهرهای بزرگ بدل شد، باعث شده مطالبات معیشتی و صنفی محقق نشده طبقات مختلف جامعه این کشور ناگهان چون آتشفشانی پشت سر «جلیقه زردها» فوران کند.
چهارمین هفته جنگ داخلی فرانسه
بسیاری از چهره‌های مستقل جامعه فرانسه، این جنبش را به جنگ داخلی یا انقلاب تشبیه کرده‌اند. در این بین درخواست اریک کانتونا که خواهان دستگیری مکرون به جای جلیقه‌زردها به عنوان عامل شر شده بود یا اظهار نظر میشل اولا، رئیس باشگاه فوتبال لیون که شرایط کنونی حاکم بر فرانسه را با شرایط جنگ داخلی اوکراین مشابه دانسته بود، در رسانه‌های بین‌المللی بازتاب وسیعی داشته است. جدا از درگیری‌های شدید پلیس با دانش‌آموزان معترض حومه‌های شرقی و شمالی پاریس که مناطق مهاجرنشین و فقیرنشین پایتخت محسوب می‌شوند، در شهر نانت در ساحل غربی فرانسه نیز گروهی از دانش‌آموزان به جنبش اعتراضی پیوستند و با بستن خیابان‌ها، آتش زدن خودروها و پرتاب مواد محترقه با پلیس درگیر شدند.
در جریان درگیری‌های خشن دانش‌آموزان در «ییولین» و «کلیشی سو  بوآ»، در حومه پاریس برخی از آنان از سلاح‌های آتش‌زای ابتدایی استفاده کرده و چندین خودرو را به آتش کشیدند. این محصلان مطالبات خاص خودشان را هم دارند، از جمله به تغییر قانون اخذ دیپلم دوره متوسطه و چگونگی ورود به دانشگاه معترضند.
تا اینجای کار بدون احتساب حدود 700 دانش‌آموزی که در حومه پاریس و نانت توسط نیروهای ضد شورش دستگیر شده‌اند، پلیس 630 معترض را بازداشت کرده است. شمار کشته‌شدگان ناآرامی‌ها 8 تن و شمار مجروحان 260 تن شامل 81 افسر پلیس است.
دولت فراخوان «اقدام چهارم» جلیقه‌زردها برای چهارمین تظاهرات بزرگ در پاریس و دیگر شهرها برای چهارمین شنبه متوالی را کاملا جدی تلقی کرده است. ادوارد فیلیپ روز جمعه به شبکه «تی‌اف 1» گفت 89 هزار نیروی امنیتی ویژه برای سرکوب تظاهرات شنبه به سراسر فرانسه گسیل شده‌اند که فقط سهم پاریس 8 هزار نیرو خواهد بود که 10 خودروی جنگی زرهی نیز آنان را در خیابان‌های پایتخت همراهی خواهند کرد.
آخرین بار در سال 2005 بود که در جریان شورش ضدطبقاتی و ضدنژادپرستی نسل سوم مهاجران در حومه پاریس، چنین تمهیدات امنیتی در این شهر برقرار شده بود اما فقط در یک شهر نه کل کشور. بدین ترتیب حتی اگر شورای امنیت فرانسه رسما حکم برقراری وضعیت اضطراری را تایید نکرده باشد، آنچه نخست‌وزیر در تلویزیون ملی گفت معنایی جز فرمان برقراری حکومت نظامی در سراسر فرانسه نداشت.
از سوی دیگر اطلاعیه وزیر فرهنگ فرانسه مبنی بر اینکه در روز شنبه تمام اماکن توریستی پاریس تعطیل خواهد بود، معنایی جز حکم ورود ممنوع گردشگران به توریستی‌ترین شهر جهان نداشت. بر این اساس امروز برج ایفل، موزه لوور و بسیاری دیگر از نمادهای پاریس به روی گردشگران بسته است.
در این میان روحیه سرکوبگری در حاکمیت فرانسه از میان سخنان «کریستوف کاستانر» وزیر کشور دولت مکرون خودنمایی می‌کند. او بار دیگر در اظهارنظری خلاف واقع، جنبش جلیقه‌زردها را غیر اجتماعی و فاقد حمایت سراسری اکثریت جامعه و محدود به 10 هزار خرابکار خوانده است.
سقوط قریب‌الوقوع مکرون
قیام جلیقه‌زردها بازتاب بحران معیشتی جدی یک دهه‌ای در فرانسه است که مکرون به عنوان نماینده بانکداران و سرمایه‌داران به آن دامن زد. شبکه یورو‌نیوز همزمان با اوجگیری ناآرامی‌ها گزارشی میدانی از آنلیز بورژ، در گفت‌وگو با شهروندان عادی درباره پایین آمدن قدرت خرید و ناکافی بودن دستمزدها برای اکثر مردم طبقه متوسط و ضعیف فرانسه پخش کرد که نشان می‌دهد چگونه بسیاری از خانواده‌ها برای امرار معاش مجبور به خرید از بخش‌های اجناس در حال انقضای فروشگاه‌ها هستند. در کنار حضور دانش‌آموزان در اعتراضات خیابانی، اعتصاب همزمان بزرگ‌ترین سندیکاهای کارگری فرانسه با جنبش «جلیقه‌زردها» به قیامی که در 3 هفته نخست منحصر به پاریس و حومه‌اش، مارسی، آوینیون و برخی شهرهای کوچک بود، ابعاد ملی و سراسری بخشیده است.
 یکی از بزرگ‌ترین سندیکاهای کارگری فرانسه خواهان اعتصاب کارکنان حمل‌ونقل خودروهای سنگین شده است. قرار است این اعتصاب از ساعت 10 شب فردا یکشنبه آغاز شود. سندیکای کارگری فرانسه (س.ژ.ت) از کامیونداران و رانندگان خودروهای سنگین خواسته است از شامگاه یکشنبه به مدت 48 ساعت در اعتراض به دولت اعتصاب کنند.
اگرچه آنها گفته‌اند اعتصاب‌شان هیچ ارتباطی به جنبش جلیقه‌زردها ندارد و در ظاهر نیز هیچ‌کدام از سندیکاهای مهم و اصلی کارگران فرانسه جز یکی از سندیکاهای کوچک پلیس به طور رسمی به این جنبش نپیوسته‌اند اما در پس‌پرده نمی‌توان نفوذ شدید ائتلاف چپ‌گرایان‌ خواهان سرنگونی دولت را  به سندیکاهای کارگری نادیده گرفت.
عقب‌نشینی دولت ادوار فیلیپ از اجرای طرح افزایش مالیات سوخت در برابر گسترش یافتن قیام جلیقه زردها که به سرعت حمایت 80 درصد فرانسویان را جلب کرد، بسیار دیر بود بویژه که هم رئیس‌جمهور و هم وزیر کشور پیش از این عقب‌نشینی مصلحتی، مستقیما به معترضان حمله‌ور شده و آنها را خرابکار و دارای انگیزه‌های مخرب سیاسی خوانده و از محاکمه ده‌ها تن از آنها به جرم اقدام علیه امنیت ملی سخن گفته بودند. تیم مکرون و مقامات کابینه فیلیپ با متهم کردن ملی‌گرایان جبهه ملی و ائتلاف جدید چپ‌های رادیکال به افراطی‌گری و حمایت از اغتشاشات، در هفته گذشته چند بار با نمایندگان احزاب قدیمی‌تر رایزنی کرده و حتی به دنبال یک گردهمایی از سران این احزاب هستند تا بلکه جلوی سقوط کامل مشروعیت سیاسی حاکمیت پاریس را بگیرند اما مساله اینجاست که حزب تازه به دوران رسیده «آن مارش» به رهبری مکرون خود از 2 سال پیش در میان فقدان مشروعیت احزاب راست و چپ میانه به میدان آمده و حالا معلوم نیست چگونه می‌خواهد از احزاب رقیبی گدایی مشروعیت کند که خود دیگر پشتوانه اجتماعی گذشته را ندارند. در چنین وضعی 3 حزب چپ‌گرای فرانسه که دیگر حزب فاسد، ریزش کرده و  مرکزیت‌گرای سوسیالیست را نماینده جنبش چپ نمی‌دانند، در قالب ائتلاف  «فرانسه تسلیم‌ناپذیر» خواستار استیضاح دولت فیلیپ و عزل مکرون شده‌اند.
اگر ائتلاف چپ‌گرای «فرانسه تسلیم‌ناپذیر» موفق به تشویق اعتصابات همزمان بیشتری توسط دیگر اتحادیه‌های کارگری شود، بدون شک فرانسه فلج شده و در کشور به صورت رسمی وضعیت فوق‌العاده حاکم می‌شود که طبق آن رئیس‌جمهور و دولتی که تشکیل داده و حتی حزب اکثریت آنها در پارلمان مجبور به کناره‌گیری شده و انتخابات زودهنگام برگزار خواهد شد.
این ائتلاف، نمایندگان احزاب سوسیالیست و کمونیست در پارلمان را نیز برای  ثبت استیضاح دولت در روز پنجشنبه هفته گذشته به تحرک واداشت. اولیویه فور، دبیرکل حزب سوسیالیست فرانسه در رابطه با التیماتوم نمایندگان به مکرون در رابطه با شدت گرفتن اعتراضات جلیقه‌زردها گفت: «در روزهای آینده ما گستره این درخواست عدم اعتماد به دولت را وسیع‌تر خواهیم کرد تا احزاب و گروه‌های سیاسی دیگر هم به این اقدام ما بپیوندند». بر اساس قوانین فرانسه درخواست رای عدم اعتماد به دولت باید در کمتر از 48 ساعت بعد از ثبت، برای رأی‌گیری به صحن پارلمان آورده شود. به عبارت دیگر امروز همزمان با برقراری بی‌سابقه‌ترین حکومت نظامی در یک پایتخت اروپای غربی از زمان جنگ دوم جهانی به این سو، نمایندگان باید همپای نظامیان و امنیتی‌های شورای مخفی اضطراری درباره سرنوشت مکرون و جریان نولیبرالیسم تصمیمی عاجل بگیرند.

محمدرضا کردلو: 1- چند سال پیش در میانه مذاکرات هسته‌ای، وقتی منتقدان تلاش می‌کردند مذاکرات در شرایط بهتری و به نفع ایران رقم بخورد (چرا که با آن نوع از تعامل، شرایط فعلی و بدعهدی طرف مقابل برای‌شان قابل پیش‌بینی بود)، رئیس‌جمهور دولت مذاکرات، به آنان اینگونه تاخت: «هر وقت می‌خواد مذاکره بشه، یک عده میگن ما داریم می‌لرزیم! خب به جهنم. برید یه جای گرم پیدا کنید». البته به غیر از این مورد، رئیس‌جمهور با واژه‌هایی خوشگل‌تر از «برید به جهنم» نیز منتقدانش را نواخت. آن عصبانیت و آن مواجهه البته ماندگار شد. آن دوران گذشت و امروز رسید و شرایط فعلی که همه دارند نتیجه مذاکرات و توافقی که به دست آمده را بسیار ملموس در زندگی روزمره خود مشاهده می‌کنند!
2- دیروز 16 آذر بود؛ یکی دیگر از همین فقره عتاب‌ها و عصبانیت‌ها را از همین روز به خاطر داریم. سال 83 وقتی رئیس دولت اصلاحات، خطاب به هواداران سابقش که می‌گفتند: «8 ساله داری همین حرفا رو می‌زنی!» با تندی تمام گفت: «مگر چند نفرید؟ کاری نکنید بگم بیرون‌تون کنند. آدم باشید». این حرف از دهان کسی درآمد که تا چند سال قبل‌تر از «آدم باشید»، در حضور دانشجویان درباره «آزادی» گفته بود: «وجهه اجتماعی دین در امروز و فردا، در گرو این است که جوری ما دین را ببینیم که با آزادی سازگار باشد (سوت و جیغ و هورای حضار). هرچه با آزادی مقابل شده است لطمه دیده است. دین اگر در مقابل آزادی قرار گرفته است، دین لطمه خورده است (دوباره دست و جیغ و هورا)».
3- «تناقض»، نشانه مشترک رفتارشناسی همه فرصت‌طلب‌های سیاسی است. درباره «آزادی» به کرّات با همین تناقض از سوی کارگزاران، اصلاح‌طلبان، شبه‌روشنفکران، تجدیدنظرطلبان و نومحافظه‌کاران-یا هر اسمی که روزنامه‌های زنجیره‌ای سابق، امروز آن را نمایندگی می‌کنند- مواجهیم. زمانی، آنچنان از آزادی حد و مرز برمی‌دارند که سخن از «تظاهرات علیه خدا» هم به میان می‌آید و هرگونه «تقدس» تخطئه می‌شود و زمانی بعد یک شخصیت سیاسی سابق و درگذشته، آنچنان در نگاه ژورنالیست‌های بافنده طرفدار تظاهرات علیه خدا، مقدس و غیرقابل نقد جلوه می‌کند که تاب تماشای یک مستند- که از اسمش مشخص است مبتنی بر «سند» ساخته شده- را از آنان می‌گیرد؛ از بی‌بی‌سی تا رسانه‌های کارگزاران صدای‌شان درمی‌آید. بابا کمی آرام باشید! پس کو این آزادی؟
4- مدتی است مستند «راه طی‌شده» علی ملاقلی‌پور- که نگاهی به زندگی مرحوم مهندس مهدی بازرگان دارد- بهانه‌ای برای بحث‌های داغ تاریخی و سیاسی در محافل دانشگاهی شده است. مستندی که به‌زعم نگارنده تلاش کرده نقدهای خود را مستقیم و بی‌اداهای روشنفکری درباره یکی از شخصیت‌های سیاسی معاصر، مطرح کند، برای آنها جوابی بیابد و فضای گفت‌وگو پیرامون دهه‌های پرتلاطم 50 و 60 را ایجاد کند. گفت‌وگویی که حالا نومحافظه‌کاران سازندگی، مخالف آن هستند و همه مستند را به «تحریف تاریخ» متهم می‌کنند اما چرا مستندی که همه گفت‌وگوشوندگان در آن از اعضای اولیه نهضت آزادی یا از بستگان خانوادگی مهدی بازرگان هستند، به «تحریف» متهم می‌شود؟ مستند ملاقلی‌پور چه می‌گوید؟
5- عنوان «راه طی‌شده» که از یکی از کتاب‌های مهندس بازرگان برای مستند گرفته شده است، از چند جهت دارای ایهام و البته اهمیت ـ برای مستند- است. آنچه علی ملاقلی‌پور در
«راه طی‌شده» می‌گوید، نقد «راه طی‌شده» بازرگان است. این کتاب بازتعریفی از نوع نگرش و رویکرد مهدی بازرگان به عرصه سیاست، مبارزه و امر اجتماعی و برداشتی است که او در دهه 20 از اینها داشته است. «راه طی‌شده» در واقع تفصیل و توسعه 4 جلسه سخنرانی وی به دعوت انجمن اسلامی دانشجویان در آذرماه 1326 در مسجد سپه‌سالار است. علی ملاقلی‌پور در مستند خود، بی‌آنکه تلاش کند حرف در دهان گفت‌وگوشوندگان ـ که باز تاکید می‌کنم همگی از عناصر نهضت آزادی و از نزدیکان بازرگان هستند- بگذارد و بی آنکه در گفت‌وگو با آنها از ابزار زور استفاده کرده باشد و بی آنکه آنان را وادار به گفتن حرف‌هایی که زده‌اند، کرده باشد، سوالی مطرح می‌کند: آیا اعضای سازمان مجاهدین خلق از «راه طی‌شده» بازرگان الهام گرفته‌اند یا خیر؟ پاسخ عمده گفت‌وگوشوندگان تقریبا مشابه هم و مثبت است: آری! محمدمهدی جعفری با بیان خاطره‌ای از قول حنیف‌نژاد، موسس و سرشاخه اصلی سازمان مجاهدین، این موضوع را تصریح می‌کند. او می‌گوید خودش از حنیف‌نژاد شنیده است در وقت خداحافظی خصوصی با بازرگان در موعد آزادی از زندان در سال 42، بازرگان به او گفته است: «این بار که آمدی دست خالی نیا!» و این حرف را در حالی زد که دستش را مثل هفت‌تیر کرده بود.
 6- اگر چه این سوال اصلی مستند است و پاسخ آن به شکلی شفاف از سوی نزدیکان بازرگان مطرح می‌شود اما ملاقلی‌پور پیش و پس از طرح این سوال سوالات دیگری را می‌پرسد که باز با جواب‌های شفاف اعضای نهضت آزادی، نتیجه‌گیری خود را می‌کند. در جایی از مستند، ملاقلی‌پور البته با رندی و نقل به مضمون از دوستان بازرگان می‌پرسد: بازرگان هم ملی بود و هم مذهبی؟ و بعد با استفاده از گفتارهای خود آنان، نتیجه‌ای را می‌گیرد که باز مورد تایید نزدیکان بازرگان است. هم ملی بودن و هم مذهبی بودن! یعنی نه کاملا ملی بودن و نه کاملا مذهبی بودن را.
7- همانطور که گفته شد، مستند البته سوال‌های دیگری را مطرح می‌کند و برای جوینده منصفی که به دنبال پاسخ است- حداقل در موضوع شناخت رابطه میان نهضت آزادی و مجاهدین خلق که بازرگان از آنان به «فرزندان مجاهد» خود تعبیر کرد- کفایت یک مستند تاریخی را می‌کند. اینکه ساده‌اندیشی سیاسی و اجتماعی و ساده‌سازی‌هایی از جنس آنچه بازرگان در راه انبیا، راه بشر طرح کرده و احکام دینی را به شکلی دینامیک تفسیر کرده و توضیح داده است، شرایطی را برای وی ایجاد می‌کند که به یک عملگرای متناقض تبدیل می‌شود. بازرگان مثلا معتقد به مبارزه که سال 42 با نشان دادن علامت هفت‌تیر مجاهدین را دعوت به عملیات مسلحانه می‌کند، پس از پیروزی نهضت، برای دفاع از خاک ایران نه خود و نه دیگر اعضای نهضت آزادی را دعوت به حضور در جبهه‌ها نمی‌کند. و در شرایط بحرانی جنگ، مجاهدین را که در جنگ با دشمن بعثی، حضور پیدا نکرده‌اند، با عنوان فرزندان مجاهد خطاب می‌کند. پسرخواندگی مجاهدین برای نهضت آزادی، آنچنان روشن و مشخص است که امام در نامه عزل مرحوم منتظری نیز به این مهم اشاره می‌کند: «از آنجا که روشن شده است که شما این کشور و انقلاب اسلامی عزیز مردم مسلمان ایران را پس از من به دست لیبرال‌ها و از کانال آنها به منافقین می‌سپارید، صلاحیت و مشروعیت رهبری آینده نظام را از دست داده‌اید» و در پاسخ به نامه محتشمی‌پور درباره نهضت آزادی (خوب است بدانید ایشان رئیس کمیته صیانت از آرای ساخته‌شده توسط میرحسین موسوی در سال 88 بود) تاکید می‌کند: «نهضت به اصطلاح آزادی صلاحیت برای هیچ امری از امور دولتی یا قانونگذاری یا قضایی را ندارند؛ و ضرر آنها، به اعتبار آنکه متظاهر به اسلام هستند و با این حربه جوانان عزیز ما را منحرف خواهند کرد و نیز با دخالت بی‌مورد در تفسیر قرآن کریم و احادیث شریفه و تأویل‌های جاهلانه موجب فساد عظیم ممکن است بشوند، از ضرر گروهک‌های دیگر، حتی منافقین (این فرزندان عزیز مهندس بازرگان) بیشتر و بالاتر است».
8- با این همه باید پرسید: کارکرد امروز سیاستمداری چون بازرگان برای جریان کارگزاران چیست که با ایجاد هاله‌ای از تقدس، او را از نقد مبرا می‌کنند؟ به نظرم این سوال مهمی است و در واقع تایید یکی دیگر از تناقض‌های تجدیدنظرطلبان نومحافظه‌کار شده!

امید رامز: در نظام اجتماعی دیجیتال امروز در شبکه‌های اجتماعی، طبقات اجتماعی جامعه‌ کاپیتالیستی بروز یافته‌اند و طبقات پایین، متوسط و بالا موضوعیت دارند؛ از این رو، نظام طبقاتی «actual» در جامعه‌ کاپیتالیستی، خودش را در جامعه‌ دیجیتالی فضای «virtual» نشان می‌دهد و معیار طبقات نیز مشخص و بسته است به شهرت و ثروت افراد و محبوبیت‌شان از حیث مناسبات اجتماعی، و واحد سنجش و اعتباربخشی آن نیز، تعداد لایک‌‌ها و دنبال‌کننده‌‌هاست. سیستم هوشمند امتیازدهی یا امتیاززدایی از افراد در شبکه‌های اجتماعی، موجب پیدایش یک نظام طبقاتی موازی نظام طبقاتی اکچوال در فضای سایبر شده است. نظام طبقاتی اکچوال که محصول کاپیتالیسم است، یک نظام طبقاتی حرفه‌ای را در حوزه‌ ویرچوال در نسبت با خود دارد.
بر این اساس، جامعه‌ دیجیتالی طبقاتی، جامعه‌ای است که افراد، بسته به تعداد امتیازهای خود، شأن طبقاتی دارند.
نکته اینجاست که کاپیتالسیم اکچوال و ویرچوال در یک نسبت هم‌افزایی و سینرژیک با هم قرار دارند. کاپیتالیسم اکچوال حیات خود را وابسته به حیات کاپیتالیسم ویرچوال می‌بیند و لذا آن را تقویت می‌کند. سلبریتی‌ها و اینفلوئنسرها قرار است تقاضا را تقویت کنند تا عرضه رونق بگیرد؛ متقابلا امری بدیهی است که کاپیتالیسم ویرچوال بدون کاپیتالیسم اکچوال موجودیتی نخواهد داشت. این دو در «گیشه» به هم می‌رسند؛ گیشه «هزارپا»، گیشه «تی‌وی پلاس» یا حتی گیشه «من و شما». گیشه، توافق برد - برد کاپیتالیسم اکچوال و ویرچوال است.
کاپیتالیسم کمی است، بنابراین کیفیت تا جایی معنا می‌یابد که مانع کمیت نشود؛ پس اگر گیشه را لودگی و سکچوالیته و ابتذال رونق می‌دهد، چه باک؟! اینجا نقطه و محل پیوند کاپیتالیسم با دموکراسی نیز هست. دموکراسی میل اکثریت (کمی) و هدایت خواص توسط عوام است. پس میل عوام به ابتذال هدایتگر رفتار کاپیتالیست است، زیرا او حیات خود و سرمایه (محبوبیت و شهرت) خود را در ارضای تمایل دموس (عوام مخاطب) می‌بیند. از طرفی سلبریتی نیز بر دموس (عوام) تاثیرگذار است، زیرا او رکن اصلی رسانه و رسانه نیز رکن چهارم دموکراسی است.
 آرش ظلی‌پور نماینده کاپیتالسیم است؛ او پیش از گستاخی درباره حرفه و تخصص مسعود فراستی، شخص و شخصیت او را به دلیل نداشتن ساعت مچی و یکنواختی در پوشش تحقیر می‌کند. ظلی‌پور در عین حال از گیشه دفاع می‌کند، لذا کاپیتالیسم هم به حمایت از او برمی‌خیزد. ظلی‌پور حلقه اتصال گیشه، رسانه و سلبریتی است و این سه، حلقه اتصال اکچوال کاپیتالیسم و ویرچوال کاپیتالیسم هستند. رسانه، با حضور سلبریتی مخاطب جذب می‌کند و در عین حال به افزایش سرمایه (شهرت و محبوبیت) او کمک می‌کند و چون مخاطب جذب کرده، سرمایه اکچوال را نیز جذب می‌کند. اینجا لحظه تبدیل رسانه به گیشه است. رسانه‌ای که قرار بود دانشگاه باشد حال تبدیل به تریبون کاپیتالیسم می‌شود. سرمایه اکچوال از اسپانسر و سرمایه ویرچوال از سلبریتی؛ و مسعود فراستی برای دفاع از فرهنگ، مقابل ابتذال -که حالا بدل به ابزاری برای سوددهی و سودبری 2 جناح کاپیتالیسم شده - زیر چرخ‌های کنایه و تحقیر له می‌شود و ظلی‌پور نیز مورد تشویق کاپیتالیسم قرار می‌گیرد!
 

حسن معمولی: فارغ از اینکه تاثیر نقدینگی بر نوسانات بورس و بازار ارز چه بود یا اینکه راه‌اندازی کانال مالی اروپا چقدر طول می‌کشد و یا اینکه مستندات ظریف درباره پولشویی را چه کسی دزدیده، آنچه اکنون برای عامه مردم اهمیت دارد، قیمت شیر  و ماستی است که بچه‌شان از مغازه سر کوچه
می‌خرد. مردم کاری به این ندارند که سخن لیبرال‌هایی مثل عباس آخوندی و مسعود نیلی درست بود یا اقتصاد بازار آزاد اصلا کیلویی چند است؟ قریب به اتفاق هم خواهند گفت بازار آزاد با بازار بسته اصلا یکی است، فقط این قیمت‌های لامصب را بکشید پایین!
بخش اعظم تدبیر و ساماندهی این مساله حکما با وزارت صنعت، معدن و تجارت است؛ وزارتی که قبلا مدیریتش با آقای شریعتمداری بود و یکی ـ دو ماه هم احتمال استعفایش از وزارتخانه نقل محافل خبری بود. شریعتمداری سرانجام پس از جنجال قاچاق 5 هزار خودروی لوکس در زیرمجموعه‌اش ترجیح داد به وزارت کار برود! نمایندگان مجلس هم با فراغ بال این تغییر محل خدمت را از ایشان پذیرفتند(!) عملکرد شریعتمداری در کنترل التهاب بازارهای مختلف و نظارت بر قیمت‌ها، حتما زیر 10 بود. لذا کلیت دولت تصمیم گرفت با دلار موسوم به جهانگیری، برای کنترل هیجانات بازار وارد میدان شود. اسحاق جهانگیری، معاون اول رئیس‌جمهور 9 خردادماه 97 روبه‌روی دوربین خبرنگاران اعلام کرد: «امروز برای ما قابل قبول نیست که هیچ کالایی به بهانه قیمت ارز افزایش یابد، چرا که هر واردکننده‌ای بخواهد کالا به کشور بیاورد می‌تواند با ثبت‌سفارش، ارز به قیمت ۴۲۰۰ تومان دریافت کند».
بعدها اما معلوم شد که کانال‌کشی ارز 4200 تومانی ظاهرا نه به طرف جیب مردم، که به سوی جیب دلال‌ها بوده است. لذا در وضعیتی که با شروع تحریم‌ها، کشور به ذخایر ارزی نیاز مبرم داشت،  18 میلیارد دلار، زبان بسته، پودر شد و به هوا رفت! فی‌المثل بعدا مشخص شد برخی با ثبت شرکت‌های صوری در دوبی، بدون وارد کردن هیچ کالایی و صرفا با سندسازی، چند وقت بعد همان دلارهای 4200 تومانی را با قیمت چندبرابر در بازار آزاد فروختند! آقای جهانگیری اما همچنان اصرار داشت سیاست ارزی دولت مو لای درزش نمی‌رود و استاندارد و دقیق است!
 ایشان چند ماه پس از آغاز اجرای این سیاست خانمانسوز هم تاکید داشت: « فروردین‌ماه تصمیمات به‌موقع و درستی درباره منابع ارزی و ملی اتخاذ کردیم و خوشبختانه پس از اعلام آمریکا در خروج از برجام، توانستیم موضوع را به نحو مطلوبی مدیریت کنیم که کمترین تلاطمی در بازار اتفاق نیفتاد! اگر نقدی متوجه دولت باشد از این منظر باید ابراز شود که چرا این سیاست‌های جدید ارزی یک ماه زودتر اتخاذ نشد!» تصمیمات و اظهارات اشتباه دولت در تمام این مدت، از حمایت قاطع رسانه‌های اصلاح‌طلب و روزنامه‌های زنجیره‌ای برخوردار بود و با تیترهایی چون «بازگشت اسحاق»، «معجزه جهانگیری» و... از آن شدیدا استقبال می‌شد. هدایت منابع ارزی به کانالی جز تامین کالاهای اساسی و پرواز نرخ ارز و گرانی سرسام‌آور کالاها اما کم‌کم ماهیت اصلی سیاست دولت را آشکار کرد.
معاون ارزی بانک مرکزی در همین زمینه بازداشت شد و سپس مشخص شد ولی‌الله سیف، رئیس کل بانک مرکزی نیز 6 ماه پیش از برکناری توسط رئیس‌جمهور، حکم انفصال از خدمت گرفته! سیف در همین زمینه از سوی دادستانی ممنوع‌الخروج شد. حسن روحانی اما بلافاصله با خلق یک پست جدید، وی را به سمت مشاور پولی و بانکی رئیس‌جمهور(!) منصوب کرد. آقای رئیس‌جمهور بعد هم طی مراسم آغاز سال تحصیلی در دانشگاه‌ها، از این برای‌مان گفت که: «اگر ارز 4200 تومان برای واردات جنس به کسی دادیم تا در بازار ارزان بفروشد و تقلب نمی‌کرد ما شرایط دیگری داشتیم. یک عده سوءاستفاده‌گر و افرادی که منافع شخصی‌شان را بر کشور، نظام و ملت ترجیح می‌دهند متأسفانه داریم!» بله، متاسفانه داریم!
نتیجه تمام آنچه گفته شد، حالا همین شده که در بازار می‌بینیم. در حالی که با سیاست‌های صحیح مدیریت جدید بانک مرکزی، نرخ ارز پایین آمده است، قیمت کالاها اما هر روز بالا و بالاتر می‌رود! بررسی قیمت کالاهای منتخب دولت برای گرفتن دلار ۴۲۰۰ تومانی نشان می‌دهد این کالاها فارغ از دریافت ارز دولتی، هر چه پرمصرف‌تر بوده، افزایش قیمت بیشتری را تجربه کرده‌اند! واقعیتی که نشان‌دهنده عدم مدیریت دولت بر بازار است. دولت و وزارت صنعت باید هر چه سریع‌تر با ورود جدی به این موضوع و برخورد عبرت‌آموز با گرانفروشان، قیمت اجناس را در سطح بازار واقعی کنند، در غیر این صورت با نزدیک شدن به پایان سال و عید نوروز، مردم روزهای بسیار سختی در پیش خواهند داشت.  
 

نوید مومن: اروپا روزهای آرامی را سپری نمی‌کند! اگرچه «امانوئل مکرون» رئیس‌جمهور فرانسه موقتا از اجرای قانون وضع مالیات بر سوخت عقب‌نشینی کرده اما نیروی محرکه‌ای به نام «جلیقه‌زردها» همچنان در خیابان‌های پاریس و دیگر شهرها باقی مانده است تا پیگیر مطالبات خود از کاخ الیزه باشد؛ مطالباتی مانند کاهش مالیات بر درآمد افراد متوسط و فقیر، افزایش حقوق بازنشستگان و تامین منافع اتحادیه‌های کارگری و کارگرانی که تحت حمایت این اتحادیه‌ها هستند، همچنان روی زمین باقی مانده است. از سوی دیگر، تعمیم اعتراضات فرانسه به 2 کشور هلند و بلژیک، نشان داد قاره سبز استعداد بالقوه زیادی برای «طغیان علیه اروپای واحد» دارد. پیوستگی ساختار اقتصادی و اجتماعی کشورهای اروپایی، قدرت تاثیرگذاری و تاثیرپذیری آنها از یکدیگر را دوچندان کرده است. براستی چه اتفاقاتی در اروپا در حال رخ دادن است؟ آیا «گذار از اروپای واحد» همچنان یک «ایده انتزاعی» است یا تحت تاثیر حوادث چند سال اخیر در اروپا به «واقعیتی عینی» تبدیل شده؟
1- «ژاک دریدا» [Jacques Derrida] فیلسوف پست مدرن  در زمان حیات خود، از مفهومی به نام «واسازی» پرده برداشت. این مفهوم، در حقیقت مشهورترین اصطلاحی بود که این فیلسوف فرانسوی از آن در توجیه و تفسیر بسیاری از پدیده‌های فلسفی بهره می‌برد. واسازی [Déconstructio] مفهومی است که دریدا آن را به معنای از نو بنا نهادن یعنی ویران کردن و در عین حال ساختن به کار برد. به عبارت شفاف‌تر، صاحبان یک سبک یا ایده گاهی ناچار می‌شوند برای حفظ ایده‌های خود، بنیان‌های قبلی ـ که آن ایده روی آنها قابلیت تبلور داشته است ـ را ویران کرده و بنیان‌های جدیدی را بسازند. بنابراین، واسازی به تصمیم و اختیار خود صاحبان ایده و فکر انجام می‌شود.
2- اتحادیه اروپایی هم‌اکنون در مرحله حساسی قرار گرفته است؛ وقوع بحران‌های مزمن سیاسی، اجتماعی و امنیتی در کنار یکدیگر سبب شده ضریب و میزان آسیب‌پذیری این مجموعه افزایش یابد. از سوی دیگر، در حوزه «تصمیم‌سازی جمعی» نیز سران اروپا قدرت مدیریت مسائلی از جمله «بریگزیت» و «بحران  اقتصادی اروپا» را از دست داده‌اند. نباید فراموش کرد اعمال 10 سال سیاست‌های ریاضتی و کاهش بودجه عمومی کشورهای عضو منطقه یورو، نتیجه مطلوبی برای شهروندان این قاره در پی نداشته و نمادهای بحران اقتصادی همچنان در حوزه یورو خودنمایی می‌کند.
3- فراتر از آنچه ذکر شد، اتحادیه اروپایی با معضلی جدی به نام رشد جریان‌های ملی‌گرا و راست افراطی دست و پنجه نرم می‌کند. جریان‌های ضدمهاجرت که پس از ناکامی دولت‌های اروپایی در حل و فصل بحران اقتصادی و همچنین وقوع بحران مهاجرت در سال 2015 از اقبال عمومی بیشتری برخوردار شده‌اند، درصددند ضمن تسخیر پارلمان‌ها و دولت‌های اروپایی، به موجودیت «اروپای واحد» و نمادهای آن از جمله «واحد پول یورو»، «پیمان شنگن» و... خاتمه دهند. در حالی که تا 8 سال قبل، کمتر کسی تصور راهیابی جریان‌های راست افراطی اروپا به قدرت را می‌کرد، هم‌اکنون شاهد عرض اندام آنها در فضای سیاسی کشورهایی مانند اتریش، آلمان، هلند، سوئد، فرانسه و ... هستیم. راهیابی «مارین لوپن» نامزد جبهه ملی فرانسه به دور دوم و نهایی انتخابات ریاست‌جمهوری سال 2017، تلنگر سختی برای اتحادیه اروپایی محسوب شد. با این حال به نظر می‌رسد سران اروپا قدرت «تحلیل وضعیت موجود» و در نتیجه «گذار به وضعیت مطلوب» را از دست داده باشند.
4- طی ماه‌های آتی، انتخابات «پارلمان اروپا» در همه کشورهای عضو این مجموعه برگزار می‌شود. پیش‌بینی می‌شود ملی‌گرایان در این انتخابات بتوانند موقعیت خود را در پارلمان اروپا تقویت کرده و تحت تاثیر ناکارآمدی احزاب سنتی طرفدار اروپای واحد، پیروزی بزرگی را به نام خود ثبت کنند. در انتخابات پارلمانی سال 2014، بیش از 100 نماینده وابسته به جریان‌های ملی‌گرا و راست افراطی توانستند به پارلمان اروپا راه پیدا کنند. این بار امکان دارد ملی‌گرایان کرسی‌های بیشتری را در پارلمان اروپا به کنترل خود درآورند.
 در این صورت، قدرت یارگیری اجتماعی و سیاسی جریان‌های ملی‌گرا و ضدمهاجرت در اروپا دوچندان خواهد شد و موجودیت اروپای واحد و بنیان‌های آن به صورت مستقیم از سوی آنها مورد هدف قرار خواهد گرفت. این تهدیدی است که هم‌اکنون سایه آن بر بروکسل (مقر اتحادیه اروپایی) حس می‌شود.
5- مجموعه شواهد و مستندات موجود نشان می‌دهد اروپای واحد، وفق نظریه ژاک دریدا، نیاز  به نوعی «واسازی» دارد. به عبارت دقیق‌تر، مقامات اروپا برای حفظ مجموعه تحت مدیریت خود، ناچارند بنیان‌هایی را که در گذشته‌ای نه‌چندان دور به دست خود بنا نهاده بودند ویران کرده و ساختار جدید و کارآمدی را جایگزین آن سازند. اما سوال اصلی اینجاست: آیا چنین توانایی و اراده‌ای در میان مقامات اروپایی وجود دارد؟ هم‌اکنون دولت «ترزا می» در انگلیس مراحل خروج از اتحادیه اروپایی را سپری می‌کند و «آنگلا مرکل» صدراعظم پرنفوذ آلمان نیز به دلیل عدم اقبال ژرمن‌ها به دولت وی، قرار است تا سال 2021 قدرت را ترک کند. «امانوئل مکرون» رئیس‌جمهور فرانسه نیز در جریان اعتراضات اخیر کشورش بسیار ضعیف عمل کرد و نشان داد اصلاحات مدنظر وی، حتی از سوی شهروندان فرانسوی نیز مورد پذیرش قرار نمی‌گیرد. در شرایطی که تروئیکای اروپا قدرت واسازی و حتی بازسازی اروپای واحد را از دست داده، تکلیف دیگر اعضای اتحادیه اروپایی و منطقه یورو نیز کاملا مشخص است!
در نهایت اینکه اعمال سیاست‌های اقتصادی و اجتماعی نامتوازن و تکیه بر سیاست خارجی متکی بر وابستگی امنیتی به آمریکا، به مؤلفه‌ها و معیارهایی جهت ارزیابی عملکرد اروپای واحد تبدیل شده است. در چنین شرایطی وقوع «دور جدید بحران در اروپا» غیرقابل اجتناب است. اگرچه ترسیم مختصات بحران جدید در اروپا در سال پیش رو[2019] که کمتر از یک ماه دیگر فرا می‌رسد، با توجه به پیشینه بحران چندان سخت به نظر نمی‌رسد اما مسلما شدت و خروجی این بحران نسبت به دفعات قبل متفاوت خواهد بود؛ موضوعی که شاید افرادی نظیر می، مرکل و مکرون بسیار دیر متوجه آن شوند!