گروه سیاسی: جهانی شدن ارتباطات و سرعت گسترش اخبار در جهان، محیط زندگی ما را تبدیل به آزمایشگاهی بزرگ برای تعلیم روابط بین‌الملل و همچنین درس‌های مرتبط با علوم سیاسی کرده است. شاید در قرن گذشته تنها 2 جنگ اول و دوم جهانی بود که می‌توانست با خسارت‌های جانی بسیار درسی برای روابط بین‌الملل و همچنین حکمرانی جهانی داشته باشد اما در قرن حاضر، مساله داخلی هر کشور و ارتباط آن با مسائل بین‌المللی به محلی برای تجربه‌اندوزی کشورها و مقایسه فرآیندهای تاریخی با آنچه در گذشته اتفاق افتاده، شده است. این روزها مردم نمی‌توانند اخبار را تنها با نمای اطلاع داشتن از تحولات جهانی دنبال کنند. مثلا مردم در شرق آسیا می‌خواهند بدانند نتیجه بریگزیت چه تاثیری بر وضعیت سیاسی جهان می‌گذارد یا بیرون آمدن ترامپ از توافق هسته‌ای با ایران، چه تاثیری می‌تواند بر تحولات جهانی داشته باشد و چرا هنوز در قرن بیست ویکم شاهد پرونده‌های عجیبی مثل قتل روزنامه‌نگار عربستانی هستیم و همچنان کودتا ابزار اصلی برای تغییر رژیم در کشورهای آمریکای لاتین است. دلیل تمرکز افکار عمومی بر این مسائل را می‌توان در مثال معروف پروانه و توفان جست‌وجو کرد. همان مثال معروفی که همه چیز در عالم را به هم مرتبط می‌داند و معتقد است بال زدن یک پروانه در غرب دنیا می‌تواند باعث ایجاد توفانی سهمگین در شرق شود.
 عالم نماد پروانه
 این موضوع بعد از ماجرای اعتراضات فرانسه، رویارویی جدایی‌طلبان و مخالفان‌شان در کاتالونیا و اسکاتلند، نسل‌کشی مسلمانان در میانمار و گرسنگی و قحطی دادن به کودکان یمنی یا حتی تعطیل شدن دولت آمریکا، این بار خود را در ماجرای کودتای سیاسی در ونزوئلا نشان داده است.
به گزارش «وطن امروز»، واقعیت این است که دنیا بشدت نسبت به سال‌های پیش کوچک‌تر شده و همزاد‌پنداری‌ها در عرصه سیاست بین‌الملل و تحلیل‌های سیاسی بیشتر در زندگی روزمره مردم دیده می‌شود اما این تحلیل‌ها نیز مانند ماهیت اخبار تا به دست مخاطبان برسد، بارها و بارها اسیر دست «فیک‌نیوز»ها شده یا با امیال و اهداف سیاسی پنهان و آشکار مخلوط می‌شود. در نهایت با وجود اینکه همه مردم دنیا به هم نزدیک شده‌اند، باز هم اختلافاتی اساسی در دیدگاه‌شان نسبت به مسائل پیدا می‌کنند و اینجاست که همان تاریخ کلاسیک قدیمی به کمک‌شان می‌آید تا بلکه بتوانند به صورت شفاف‌تری به مسائل نگاه کنند.
کودتای آمریکایی در ونزوئلا از همین قبیل خبرهاست که بال‌های این پروانه نه‌تنها در سراسر آمریکای لاتین و آمریکای شمالی موجب ایجاد توفان شده است، بلکه در خاوریانه و روسیه و ایران نیز اثرات خود را بر جا گذاشته است. اما چگونه تاریخ می‌تواند دیدگاه ما را نسبت به مسائل امروز تغییر دهد؟ مثال ونزوئلا در این مساله بسیار روشن است.
سال 2002 هوگو چاوز برای مدت 47 ساعت به دلیل کودتایی که پشت آن عوامل آمریکایی قرار داشتند، در زندان گرفتار شد اما مردم به این سادگی‌ها از دموکراسی‌شان نمی‌گذرند. آنها با کودتاچیان وارد مبارزه شدند و بعد از 2 روز درگیری رئیس‌جمهورشان را از زندان نجات دادند و دوباره کنترل اوضاع را در دست گرفتند. آمریکا که از تمام توان خود برای رویارویی با چپ‌گرایان لاتین‌تبار در کوبا، بولیوی و ونزوئلا استفاده کرده بود و آنها را با تهدید و تحریم‌های مختلف درگیر کرده بود، نتوانست در کوبا کاری از پیش ببرد. کودتای ناکام در خلیج خوک‌ها نیز جز آبرو‌ریزی برای یانکی‌ها چیزی در بر نداشت. کودتا در ونزوئلا با هوشیاری مردم ناکام ماند و از آن پس سیل تحریم‌ها به سمت ونزوئلا به راه افتاد. 17 سال بعد، رودررویی جرج بوش و هوگو چاوز به رودررویی ترامپ با مادورو رسیده. اگرچه جرج بوش سیاستمدارتر از ترامپ بود و دست داشتن آمریکا در این کودتای ناکام را رد می‌کرد. ترامپ که این روزها به دلیل ماجرای تعطیلی دولت و رویارویی با دموکرات‌ها و همچنین ناکام ماندن در تامین منابع مالی برای ساخت دیوار «زیبایش» (آنگونه که خودش می‌گوید) بشدت در داخل وامانده است، بی‌پرده از رهبر مخالفان حمایت می‌کند و در اقدامی کاملا خلاف قوانین بین‌المللی رهبر مخالفان را به عنوان رئیس‌جمهور جدید ونزوئلا- آن هم 10 ماه بعد از اعلام نتایج انتخابات ریاست‌جمهوری- به رسمیت می‌شناسد تا این بار از طریق کودتای سیاسی بتواند آمریکا را به خواسته دیرینش در منطقه برساند.
اگر سال 2002 همه چیز سربسته برگزار شد و جرج بوش براحتی همه تلاش‌ها برای انجام کودتا در ونزوئلا را انکار کرد، این بار رسانه‌های جهانی مثل آسوشیتدپرس، وال‌استریت ژورنال و رویترز خبر از کودتایی می‌دهند که به صورت مستقیم توسط معاون اول رئیس‌جمهور آمریکا، مایک پنس در حال هدایت و پشتیبانی است. این بار حتی اگر رهبر مخالفان و رئیس مجلس ونزوئلا که این روزها رئیس‌جمهور خودخوانده این کشور هم به حساب می‌آید، بخواهد مخفی‌کاری کرده و به صورت غیرقانونی از مرز ونزوئلا خارج شده و با سفر به آمریکا، کلمبیا و برزیل، هماهنگی‌های لازم را با مسؤولان کودتا در این کشورها انجام دهد، رسانه یا شخصی هست که این خبر را برای تمام دنیا رسانه‌ای کند و آنها را در جریان ریز جزئیات کودتایی قرار دهد که شب قبل از برگزاری تظاهرات‌های خیابانی از طریق تماس تلفنی گوایدو با مایک پنس هماهنگ و قطعی شده بود.
تأثیر بال زدن پروانه کودتا بر الگوریتم فکری روشنفکران وطنی!
حالا دنیا با پرونده‌ای از تلاش‌های آمریکا برای براندازی و تغییر رژیم و کودتا روبه‌رو است که مانند پروانه‌ای روی سر کاخ سفید سایه انداخته است اما بال‌های این پروانه در ایران باعث ایجاد یک ناهنجاری در عمق درک تحولات توسط عده‌ای می‌شود که خود را تا به حال به صورت عمده مخالف ترامپ و برنامه‌های دیوانه‌وارش نشان می‌دادند و حالا از کودتایی حمایت می‌کنند که ماهیت آن برای تمام دنیا روشن شده است.
لیبرال‌های وطنی که اوج حمایت‌های‌شان از رویکرد غربی در ماجرای فتنه 88 و برجام و تلاش برای مذاکرات موشکی و منطقه‌ای با ترامپ به وضوح مشاهده شد، حالا به جای ادامه دادن مسیر دفاع از ارزش‌های لیبرالی و نولیبرالی، نشان داده‌اند آنچنان هم که فکر می‌کنند روشنفکر نیستند. شاید زمانی دنباله‌رو افرادی مثل اوباما و روشنفکران آمریکایی بودند اما تاریخ درست در روز 6 بهمن سال 97 نشان داد آنها کاری به این ندارند که اوبامای خوش‌بیان و روشنفکر در کاخ سفید است یا ترامپ قلدر و دیوانه. آنها فقط دنباله‌رو کاخ سفید هستند و در این راه حتی از رسانه‌های آمریکایی هم رد شده‌اند و در حالی که آنها با لفظ کودتا از این ماجرا یاد می‌کنند، رسانه‌های ما از واژه انقلاب مردمی برای این حادثه استفاده می‌کنند!
نکته جالب این ماجرا تنها در این نیست که خروج ترامپ از برجام، در واقع لگد محکمی بود که رئیس‌جمهور آمریکا به غرب‌گرایان ایرانی زد و آنها را به هیچ انگاشته و زمینه انتقادات مردمی به عملکردشان را فراهم کرد، حتی در نظر نگرفتن منافع ملی در حمایت از کودتای ونزوئلا هم نبود، بلکه نکته اصلی در این ماجرا، نادیده گرفتن منافع حزبی و گروهی‌شان در داخل ایران است!
شاید با در نظر گرفتن اهداف اصلی ترامپ از حمایت و هدایت کودتا در ونزوئلا بهتر بتوانیم دلیل این گاف تاریخی رسانه‌ای توسط نزدیکان رئیس‌جمهور حسن روحانی را درک کنیم. یکی از محورهای مهم اهداف آمریکایی‌ها و شخص ترامپ در تلاش برای به پیروزی رساندن کودتا در ونزوئلا مستقیما به ایران بازمی‌گردد. ترامپ که از همان ابتدای روی کار آمدن در سال 2016 به وسیله دو بازوی سیاستی خود یعنی «تحریم» و «ایجاد اغتشاشات داخلی» به دنبال براندازی در ایران یا دست‌کم کشاندن مسؤولان دولت حسن روحانی پای میز مذاکره درباره موضوعات منطقه‌ای و موشکی بود، به قول خودش سختگیرانه‌ترین و هدفمندترین تحریم‌های اقتصادی را علیه ایران به اجرا گذاشت و بدون در نظر گرفتن اهداف و فعالیت‌ها و جریان‌سازی‌های رسانه‌ای غرب‌گرایان در ایران که به او پالس مثبت برای انجام مذاکره می‌دادند، در انتخاب بین اصلاح‌طلبان و اپوزیسیون خارجی، در نهایت گروهکی به نام منافقین را انتخاب کرد! او در ماجرای اغتشاشات داخلی بشدت روی این گروه حساب کرده بود و نتوانست در نهایت راه به جایی ببرد اما در اهرم اقتصادی براحتی تمام ابزارهای تحریمی خود را به کار بست و در نهایت تحریم نفتی ایران را با هدف رساندن صادرات نفت کشورمان به صفر در پیش گرفت. با خروج آمریکا از برجام، ترامپ تحریم‌های گذشته را به همراه یک بسته تحریمی جدید علیه ایران اعمال کرد. ترامپ در یک سال گذشته بشدت به دنبال رساندن میزان فروش نفت ایران به صفر بوده است. این را برایان هوک، مسؤول کارگروه ایران در دولت آمریکا علنا گفته بود. هوک روز دوشنبه ۱۵ اکتبر (۲۳ مهر)، در نشستی در لوکزامبورگ ضمن اشاره به اینکه کشورش تلاش می‌کند فروش نفت ایران را به صفر برساند، به این موضوع هم اشاره کرد که آمریکا این اقدام را با حفظ ثبات بازار انجام خواهد داد. آمریکایی‌ها می‌دانستند نمی‌توانند براحتی با حذف یک و نیم میلیون بشکه نفت خام از بازار جهانی، قیمت‌ها را همچنان پایین نگه دارند. عربستان نیز با تمام توان سعی در جبران این میزان کرد اما در نهایت نتوانست این چاله را با افزایش فروش نفت خود جبران کند. «گری راس» کارشناس مؤسسه اس‌ان‌پی‌گلوبال در این‌باره معتقد است: «تولید ۱۱ میلیون بشکه در روز به معنای فشار بیش از حد به ساختار نفتی عربستان است.» این یعنی سعودی‌ها به‌رغم میل باطنی‌شان نمی‌توانستند جایگزین ایران در بازار نفت شوند.
شبکه خبری بلومبرگ هم همان زمان در گزارشی اعلام کرد: «هنگامی که تحریم‌ها ضد ایران در ماه نوامبر اجرایی شود، تولیدکنندگان نفت ظرفیت لازم را برای جبران افت تولید ایران در اختیار ندارند. اگر ترامپ در توقف کامل صادرات نفت ایران موفق شود، تولیدکنندگان نفت باید عرضه روزانه 2 میلیون و ۷۰۰ هزار بشکه نفت ایران را جایگزین کنند. این حفره‌ای بزرگ است که پر کردن آن دشوار است».
اما مشکل دوم ترامپ برای به صفر رساندن فروش نفت ایران، تاثیرات مستقیم این اقدام بر افزایش قیمت نفت بود. قطع ناگهانی یا کاهش ناگهانی خرید نفت از ایران بدون اینکه جایگزینی برای آن پیدا شود، باعث افزایش قیمت نفت می‌شد و این افزایش قیمت نفت به غیر از آنکه درآمدهای دولت ایران از محل فروش نفت را افزایش می‌داد و کاهش فروش را جبران می‌کرد؛ به صورت مستقیم در اقتصاد آمریکا نیز اثر می‌گذاشت. ترامپ نوامبر 2018 در آستانه انتخابات مهم کنگره یک جهش قیمت بنزین را در کشورش تجربه کرد و آثار آن را در نتیجه انتخابات کنگره نیز دید. این تنها یکی از پیامدهای کاهش ناگهانی خرید نفت از ایران در اقتصاد آمریکا بود. این موضوع برای رئیس‌جمهوری که سفره جامعه سبد رأیش بشدت از پیامدهای افزایش قیمت جهانی نفت آسیب خواهد دید، بسیار مهم است.
به همین دلیل ترامپ نقشه دوم خود را به کار بست که آن پلکانی کردن اجرای تحریم‌ها و مستثنا کردن محدود برخی کشورها از تحریم‌های نفتی بود. در این برنامه که آبان‌ماه سال جاری برگزار شد، 8 کشور چین، هند، ایتالیا، یونان، ژاپن، کره‌جنوبی، تایوان و ترکیه به طور موقت از اجرای تحریم‌های نفتی علیه ایران معاف شدند. ترامپ به این کشورها یک معافیت 6 ماهه برای خرید نفت از ایران داد اما در یک برنامه زمانبندی شده، آنها باید خرید نفت از ایران را در این مدت کاهش می‌دادند. به عنوان نمونه آمریکا برخی از این کشورها را متقاعد کرد طی این مدت خرید نفت از ایران را به یک‌سوم برسانند. طی این مدت حتی برخی گزارش‌ها از قطع خرید نفت ایران توسط کره خبر داد. بر این اساس مقامات کره در ماه نوامبر برای سومین ماه متوالی حتی یک بشکه نفت از ایران نخریدند.
کاهش پله‌ای و قطره‌چکانی خرید نفت از ایران گویا تداوم نیز خواهد داشت. بر اساس گزارش منابع آمریکایی، ترامپ با پایان یافتن فرجه 6 ماهه، اگرچه تعداد کشورهای مستثنا شده از تحریم نفتی ایران را کاهش خواهد داد اما باز هم چند کشور از این 8 کشور را از تحریم نفتی ایران معاف می‌کند. خبرگزاری رویترز در همین رابطه گزارش داد در دوره جدید چین، هند، ژاپن، کره و ترکیه پس از اتمام مهلت معافیت‌های فعلی در ماه مه، دوباره معافیت می‌گیرند. این کار دولت آمریکا برای آن است تا فرآیند به صفر رساندن فروش نفت ایران را با کمترین هزینه محقق کند اما مشکل بزرگ دولت آمریکا، زمان‌بر بودن این فرآیند است.
بال پروانه کودتا و توهم فکری اصلاح‌طلبان
در اینجا اما ونزوئلا و درگیری‌های آن وارد میدان شد و بارقه امید تازه‌ای برای کاخ سفید شد. اگر کار ونزوئلا و مادورو تمام می‌شد، تحریم‌های نفتی این کشور از بین می‌رفت و وارد شدن دوباره نفت ونزوئلا به بازار جهانی می‌توانست تمام آرزوهای ترامپ را یک شبه به واقعیت تبدیل کند. ونزوئلا یکی از اعضای اوپک است. این کشور با وجود تحریم‌ها، روزانه 2 میلیون و 500 هزار بشکه نفت می‌فروشد. بر اساس آماری که ژانویه 2013 منتشر شد، ذخایر نفتی ونزوئلا ۲٩٧،٣٤٦،٠٠٠،٠٠٠ بشکه است که بیش از 21 درصد ذخایر نفتی دنیاست. این اعداد ونزوئلا را در جایگاه کشور نخست دارای ذخایر نفتی دنیا قرار داده است. این یک لقمه بسیار بزرگ و تاثیرگذار برای آمریکاست. حالا تصورکنید مادورو در ونزوئلا سقوط کند و دولت آمریکایی‌ها بر سر کار بیاید. فقط و فقط یکی از اقدامات دولت آمریکا در بازی با ذخایر نفتی این کشور، پروژه نابودی عملیات فروش نفت ایران خواهد بود. با سرازیر شدن ذخایر بزرگ نفت ونزوئلا، خریداران نفت ایران هم جایگزین پیدا می‌کنند و این جایگزین نیز کشوری با بزرگ‌ترین ذخایر نفتی دنیاست. در این شرایط قیمت نفت نیز نه‌تنها افزایش نمی‌یابد، بلکه فرآیند نزولی را نیز طی می‌کند. این یک آرزوی بزرگ برای آمریکایی‌ها بوده و هست.
دم تکان نده!
آرزوهای عجیب و غریب ترامپ تاکنون در ونزوئلا به واقعیت تبدیل نشده اما توانسته در ایران ماهیت جریانی که نان دفاع از برجام و تعریف و تمجید از اوباما و هیلاری کلینتون و جان کری را می‌خورد بخوبی برای مردم نمایش دهد. دولت ایران از همان ابتدا رویکرد خود به این کودتای آمریکایی را نشان داد. محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه حمایت جمهوری اسلامی ایران از دولت ونزوئلا را اعلام کرد. در گفت‌وگوی ظریف با همتای ترکیه‌ای خود، 2 طرف درباره راه‌های مقابله بین‌المللی با توطئه‌های آمریکا علیه دولت‌های مستقل بویژه ونزوئلا تبادل نظر کردند. از طرف دیگر بهرام قاسمی، سخنگوی وزارت امور خارجه نیز روز پنجشنبه گذشته با توجه به حوادث سیاسی داخلی اخیر ونزوئلا و دخالت‌های علنی و نامشروع آمریکا در امور آن کشور اظهار داشت: جمهوری اسلامی ایران در مقابل هر گونه دخالت خارجی در امور داخلی ونزوئلا یا هر اقدام نامشروع و غیرقانونی همچون تلاش برای کودتا و اقدامات ضد مردمی، از دولت و ملت این کشور حمایت می‌کند. وی افزود: ما امیدواریم هر گونه اختلاف و مشکل سیاسی در ونزوئلا توسط مردم و دولت این کشور با به کارگیری راهکارهای قانونی و مسالمت‌آمیز هر چه سریع‌تر حل و فصل شود.
با این حال روزنامه‌ای که توسط مشاور رسانه‌ای رئیس‌جمهور سردبیری و منتشر می‌شود، با عکس و تیتر بزرگ به استقبال از کودتای آمریکایی رفته، آن را انقلاب مردمی خواند و بر خلاف سیاست‌های جمهوری اسلامی عنوان کرد هم اینک دیگر ونزوئلا 2 رئیس‌جمهور دارد! این تنها روزنامه سازندگی نبود که با تیتر درشت و عکس سیاه از مادورو، رسما از کودتاگران در ونزوئلا حمایت کرد، روزنامه قانون و چند سایت خبری اصلاح‌طلب و حامی دولت نیز چنین رویه‌ای در پیش گرفتند. تحلیلگران این روزنامه‌ها در فضای مجازی نمی‌توانستند خوشحالی خود را از درگیر شدن ونزوئلا در جنگ داخلی احتمالی پنهان کنند. دقیقا همان هدفی که ترامپ از کودتا در ونزوئلا داشت، در فضای روانی‌ای که این افراد در طول 2 روز گذشته به وجود آورده‌اند، مشاهده می‌شود. آنها در حالی سعی داشتند عقده‌های قدیمی خود از فتنه 88 را با مقایسه این کودتا با اعتراضات این فتنه نمایش دهند که اصولا در آن مقطع، کاندیدای شکست‌خورده مدعی ریاست‌جمهوری بود و در این ماجرا، نامزدهای شکست‌خورده حرفی ندارند و رئیس مجلس به یکباره ادعای ریاست‌جمهوری کرده و با موافقت کشورهای غربی نیز روبه‌رو شده است!
این رسانه‌ها و افراد نزدیک به دولت در این ماجرا نه‌تنها منافع ملی را در نظر نگرفتند- که اصولا هیچ وقت در نظر نمی‌گیرند- بلکه بر خلاف دفعات پیش حتی منافع گروهی و منافع دولت مورد حمایت خود را نیز در نظر نگرفتند. آنها از کودتایی حمایت کرده و می‌کنند که در صورت پیروزی، یکی از پیامدهای آن به صفر رسیدن یا کاهش شدید فروش نفت ایران و در نتیجه شکست دولت روحانی و نیمه‌تمام ماندن آن و فشار بی‌سابقه اقتصادی به مردم ایران است اما این جریان بدون توجه به این پیامدهای روشن، از کودتای مورد حمایت آمریکا حمایت می‌کند. به نظر می‌رسد منافع این افراد اصولا در دایره منافع درون جغرافیای ایران نیز نمی‌گنجد! اگر این روزها دولت به دنبال فشار بر اروپایی‌ها و درخواست‌های مکرر از آنها برای به راه انداختن سیستم مالی SPV در جهت خرید نفت است تا بلکه بتواند در سال جاری بودجه خود را با فروش روزانه بین یک میلیون تا یک میلیون و 200 بشکه نفت در روز تامین کند، آنها به دنبال کاهش قیمت نفت و رساندن میزان فروش نفت ایران به صفر هستند تا مثل همیشه بی‌توجه به اینکه چه کسی در کاخ سفید، بر آمریکا حکمرانی می‌کند، تنها دُمی برای مستاجر اتاق بیضی تکان دهند! بال زدن پروانه کودتا در غرب به ظاهر هر تاثیری روی شرق داشته است، در نهایت باعث ایجاد توهم و سرگیجه برای آمریکادوستان وطنی شده است!

حضرت آیت‌الله‌العظمی خامنه‌ای رهبر حکیم انقلاب اسلامی در دیدار مسؤولان دفتر تبلیغات اسلامی، یک وظیفه مهم این دفتر را پاسخ به سؤال‌ها و نیازهای فکری جوانان، دانشجویان و گروه‌های اثرگذار فرهنگی برشمردند و توصیه‌هایی درباره حضور جریان‌ساز در فضای مجازی و آسیب‌شناسی مقوله تبلیغ بیان کردند. به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر مقام معظم رهبری، حضرت آیت‌الله خامنه‌ای با تجلیل از خدمات دفتر تبلیغات اسلامی، وجود نواندیشی و روشنفکری دینی در این دفتر را مغتنم دانستند و گفتند: امروز، دوره انقلاب و روزهای کار و حرکت‌های جهشی است و قم به اینگونه نگاه‌ها و جهت‌گیری‌های نو، بیش از پیش احتیاج دارد. ایشان دفتر تبلیغات اسلامی را یک واحد زنده و برخوردار از تألیفات پرشمار برشمردند و افزودند: البته جای دفتر تبلیغات در مجموعه‌های اثرگذار کشور خالی است و این دفتر باید با شناسایی مجموعه‌های مؤثر فرهنگی و پاسخ دادن به سؤال‌های دینی آنها، بر غنای فکری این مجموعه‌ها بیفزاید. رهبر انقلاب با اشاره به سؤال‌های متنوع دینی که برای دست‌اندرکاران فعالیت‌های فرهنگی و هنری وجود دارد، خاطرنشان کردند: پاسخگویی به این سؤال‌ها و ابهام‌ها، وظیفه حوزه و دستگاه‌هایی همچون دفتر تبلیغات اسلامی است. ایشان دفتر تبلیغات را به اولویت‌بندی و تمرکز بر کارهای زمین‌مانده در حوزه علمیه قم توصیه کردند و درباره فعالیت‌های تبلیغی در فضای مجازی، افزودند: دستگاه‌های مختلفی در فضای مجازی حضور دارند اما حضور در این فضا باید یک حضور جریان‌ساز باشد، ضمن اینکه بهترین راه شناسایی و ارتباط با گروه‌های مؤثر فرهنگی و یافتن سؤال‌ها و سرنخ‌های فکری آنان، استفاده از فضای مجازی است. حضرت آیت‌الله خامنه‌ای همچنین تدوین و انتشار کتاب‌هایی با موضوع پاسخ‌ به شبهات فکری جوانان و دانشجویان را لازم دانستند. «تدوین دانش مددکاری اسلامی»، «شبکه‌سازی و هم‌افزایی با سایر دستگاه‌های فعال در امر تبلیغ» و «آسیب‌شناسی تبلیغ» از دیگر توصیه‌های رهبر انقلاب اسلامی در این دیدار بود. ایشان به یک حلقه مهم در فعالیت‌های تبلیغی یعنی «اثر و بازخورد تبلیغ» اشاره کردند و افزودند: صرف رفت‌وآمد مبلغان و گروه‌های تبلیغی به شهرها و روستاها و تأکید بر خوش‌بیان بودن آنها کافی نیست. مبلغان باید به‌گونه‌ای آموزش داده شوند که بتوانند پس از پایان دوره تبلیغ نیز ارتباط و تبادل فکری خود را با جوانان مستعد استمرار بخشند و ظرف چند سال، جمعی از همین جوانان را به مبلغان دین در منطقه خود تبدیل کنند. حضرت آیت‌الله خامنه‌ای با اشاره به توقعات زیاد از حوزه علمیه قم برای حل مسائل و ابهامات، گفتند: در گذشته چنین توقعاتی از قم وجود نداشت و حوزه علمیه، سربه‌زیر و مشغول کار خود بود اما امروز این انتظار از حوزه علمیه قم وجود دارد که برای ابهام‌ها و مشکلات دینی راه‌حل داشته باشد.
پیش از سخنان رهبر انقلاب اسلامی، حجت‌الاسلام واعظی رئیس دفتر تبلیغات اسلامی و حجت‌الاسلام جعفری رئیس هیات امنای دفتر تبلیغات اسلامی، گزارشی از فعالیت‌ها و برنامه‌های این دفتر بیان کردند.

گروه بین‌الملل: دبیرکل حزب‌الله لبنان پس از چند ماه سکوت، سرانجام شنبه‌شب در مصاحبه‌ای زنده با شبکه المیادین، سکوت خود را شکست و با پاسخ به سوالات این شبکه، درباره مسائل مختلف منطقه سخن گفت. شبکه المیادین قبل از پخش این مصاحبه که به صورت زنده انجام شد، گزارش داد شبکه‌های خبری رژیم صهیونیستی دقایقی قبل از آغاز این مصاحبه، درباره آن صحبت کردند. سیدحسن نصرالله درباره علت سکوت رسانه‌ای خود گفت: این مساله آن‌چنان که در رسانه‌های اسرائیلی یا سعودی گفته شد من بیمارم صحت نداشت. نه سکته قلبی، مغزی و نه روحی و عقلی... [خنده] من خوبم و با آنکه وارد 60 ‌سالگی شده‌ام، هیچ مشکل سلامتی ندارم. وی با اشاره به تحولات منطقه، از اتفاقات موسوم به «سپر شمال» به نام تحولی مهم نام برد که رژیم صهیونیستی موج رسانه‌ای بزرگی درباره تونل‌های ادعایی منتسب به حزب‌الله راه انداخت. او گفت: حزب‌الله اجازه داد نتانیاهو و گادی آیزنکوت و دیگر سران این رژیم هر چه می‌خواهند در این باره بگویند چون آنان به این مساله نیاز داشتند. حزب‌الله تصمیم گرفت تا پایان این عملیات هیچ واکنشی نشان ندهد تا کمکی به آنان نکرده باشد. آنها پایان این عملیات را اعلام کرده‌اند اما هنوز این عملیات تمام نشده و جمعه ادامه داشت.
اولین واکنش به عملیات سپر شمال اسرائیل
نصرالله در پاسخ به نخستین‌سوال درباره عملیات کشف تونل اسرائیل گفت: ما ملزم نیستیم بگوییم حزب‌الله تونل حفر کرده است. ما همیشه تمایل داریم ابهام سازنده را در پیش بگیریم. اسرائیل ادعا می‌کند حزب‌الله عامل حفر تونل است اما تاکنون دلیلی برای این ادعا ارائه نکرده است. البته که تونل‌هایی هست و بوده... و برخی را کشف کرده‌اند. حال جدا از اینکه چه زمانی حفر شده یا اینکه چه کسی حفر کرده، به هر حال این تونل‌ها هست و نکته در این است که اسرائیل آن را دیر کشف کرده است و این شکست دستگاه اطلاعاتی اسرائیل بود. یکی از این تونل‌ها عمری در حدود 13 یا 14 سال داشت. یعنی ارتش، سرویس اطلاعات و دستگاه‌های آنان این را کشف نکرده بودند، هر چند که رسانه‌های اسرائیلی از تونل‌ها صحبت کرده بودند. نصرالله افزود: در کنفرانس خبری بعد از عملیات گفتند این تونل‌ها برای آماده‌سازی عملیات حزب‌الله برای [آزادسازی] الجلیل بوده است. اولا که نتانیاهو و آیزنکوت و کادر آنان به ارتش‌ها و کشورهای عربی می‌خندند... او در این کنفرانس به اسرائیلی‌ها گفت این عملیات کاملا جدی بود. آنها این کار را برای مقابله با عملیات احتمالی [آزادسازی] الجلیل برگزار کردند. من گفته بودم ممکن است که وارد الجلیل شویم. ببینید! این هم واهمه دارند... همه پولی که اسرائیل در مرز برای ساخت دیوار هزینه کرد و بزرگ‌ترین مانور که سال 2017 در طول یک هفته برای دفاع برگزار و تمرین شد، همه از ترس عملیات احتمالی الجلیل است. نصرالله گفت: ما همه تدابیر دفاعی را برای خود در نظر می‌گیریم و این حق ما است. ما خود را موظف به دفاع از کشورمان می‌دانیم. ما در طرح‌های میدانی و نظری خود که تمرین می‌کنیم و آن را آماده کردیم، برای ورود به الجلیل برنامه داریم اما تأکید می‌کنم تصمیم ورود به آن را بر حسب شرایط وقت خواهیم گرفت.
موشک‌های نقطه‌زن
نصرالله در پاسخ به سوالی درباره برخورداری از موشک‌های نقطه‌زن گفت: قبلا درباره موشک‌هایی با بردی در حد رسیدن به حیفا هشدار داده بودند اما مقاومت به این موشک‌ها دست یافت و بعدا درباره تل‌آویو هشدار دادند... آنها بعدا تهدید به زدن بیروت کردند و ما تهدید به زدن تل‌آویو کردیم. به این ترتیب اسرائیل از جلوگیری از دستیابی حزب‌الله به موشک‌های با بردهای طولانی ناامید شد. وی گفت: مقاومت موشک نقطه‌زن دارد و به تعداد کافی هم دارد. هر جا که لازم باشد می‌زنیم، البته طبق نیاز جنگ احتمالی. تلاش نتانیاهو برای جلوگیری از دستیابی مقاومت به این موشک از طریق حمله به سوریه بی‌فایده است؛ ما آنچه لازم داریم، اکنون داریم و نیاز به انتقال نداریم.
در سوریه به پیروزی بزرگ نزدیک می‌شویم
دبیرکل حزب‌الله در پاسخ به این سوال که آیا به سوی پیروزی کامل حرکت می‌کنیم یا اینکه هنوز نباید از پیروزی نزدیک صحبت کرد؟ گفت: ما در سوریه به مرحله آخر و پیروزی بزرگ نزدیک می‌شویم. قبل از حل مساله ادلب و شرق فرات نمی‌توانیم بگوییم پرونده بسته شده است. امروز وضعیت در سوریه در بهترین حالت در مقایسه با شروع بحران در سال 2011 است. در خصوص پرونده‌های باقیمانده، سران سوریه در موضع قدرت و اقتدار هستند. مشکل الان در شرق فرات، مشکلی مربوط به حکومت سوریه است اما گرفتاری و تنگنا متوجه ترکیه است. مشکل دیگر ادلب و [نوار] شمالی سوریه است. ارتش سوریه توانایی یکسره کردن کار در شمال سوریه را دارد اما بعد از مذاکرات آستانه و تلاش ویژه ترکیه با روسیه، بهتر دیده شد مشکل به شیوه‌ای حل شود که تاکنون در جریان بوده اما هنوز حل نشده است. ترکیه به احزاب کردی به عنوان نسخه‌ای از «پ‌ک‌ک» نگاه می‌کند. ترکیه این مشکل را دارد. ترکیه و کردها هر دو متحد آمریکا هستند اما این اختلاف را با هم دارند و ترکیه کردها را تهدید امنیت ملی خود می‌داند، در حالی که سوریه آنان را راهکار خود می‌بیند. نزدیک بود که اردوغان و ترامپ به دلیل مساله شرق فرات به درگیری برسند. ترامپ تصمیم خروج از سوریه گرفت که بحث خود را دارد.
کردها  تحت حمایت مالی عربستان و امارات
وی افزود: عربستان و امارات با تصمیم آمریکا از کردها حمایت مالی می‌کردند و می‌کنند. ترکیه هم با آمریکا و هم با اروپایی‌ها مشکل دارد و مشغول اشغالگری در شمال سوریه است. راه‌حل منطقی این وسط چیست؟ من تا الان از محتوای دیدار اردوغان با پوتین که از مسکو بازگشت مطلع نشده‌ام اما هنوز مساله شرق فرات حل نشده است. وقتی اردوغان از مسکو برگشت از توافق آدنا صحبت کرد که در زمان حافظ اسد شکل گرفته بود. وقتی اردوغان می‌گوید باید به توافق آدنا برگردیم یعنی چه؟ یعنی بازگشت ارتش سوریه به شرق فرات تا مرزها با ترکیه. من فکر می‌کنم دمشق برای بررسی این مساله عجله‌ای ندارد. در شرق سوریه جز 2 منطقه متوسط، داعش محدود شده و در نهایت باید از آنجا خارج شوند. زمانی که کار داعش تمام ‌شود، می‌دانید که هیچ درگیری میان یگان‌های کردی با ارتش نیست و حضور ارتش در ابوکمال و دیرالزور به دلیل حضور داعش بود.
خروج آمریکا تاکتیکی است یا شکست؟
نصرالله درباره تصمیم ترامپ برای خروج نظامی آمریکا از سوریه گفت: من فکر می‌کنم در همه جاهایی که ترامپ از خروج صحبت می‌کند، صادق است. این وعده‌های انتخاباتی او است. یکی از وعده‌هایش این بود که چرا آمریکا فرزندانش را به خارج و این یا آن منطقه می‌فرستد تا کشته شوند و این همه پول خرج می‌کند. آمریکا 7 هزار میلیارد دلار هزینه کرده است، بعد رئیس‌جمهورش با این همه هزینه مخفیانه به عراق می‌رود. او گفت کشورهای خلیج فارس یا اروپا یا ژاپن اگر می‌خواهند از آنان دفاع کنیم، باید پولش را پرداخت کنند. ادبیات ترامپ علیه عربستان و کشورهای خلیج‌فارس و حتی درباره اروپا و کره‌جنوبی تحقیرکننده است، بنابراین او متعهد به خارج کردن نیروهایش است. 7 ماه پیش گفته بود ما بزودی از سوریه خارج خواهیم شد. «جیمز متیس» وزیر دفاع پیشین و دیگران گفتند این پیروزی مجانی برای روسیه و ایران است. رفتند پیش او و گفتند مهلت بدهد. اگر مصر هستید که خارج شوید، 6 ماه مهلت دهید تا دستاوردی داشته باشیم. رفتند در روسیه و گفتند آماده خروج از سوریه تا آخرین سرباز و حتی از التنف هستیم اما شرطش خروج نیروهای ایرانی و حزب‌الله از سوریه است. با ایرانی‌ها صحبت کنید که از سوریه خارج شوند تا آمریکا کامل خارج شود. در آن زمان، روس‌ها به برادران ایرانی گفتند و پوتین به رئیس‌جمهور ایران گفت و روحانی به من گفت و گفته شده منتظر باشید تا پاسخ ایران و حزب‌الله برسد. من به عنوان یک طرف، گفتم آمریکایی‌ها دنبال خارج شدن از سوریه هستند و دنبال دستاورد می‌گردند تا بگویند ترامپ دستاورد مهمی به دست آورده است.
پاسخ ایران هم منفی بود و گفت ما به درخواست دمشق برای مبارزه با تروریسم در سوریه هستیم. بشار اسد، رئیس جمهور سوریه نیز گفت من اصلا چانه‌زنی بر سر ایران مقابل آمریکایی‌ها را قبول ندارم. اینها دوست و متحد هستند، آنها دشمن. طرف روس هم هیچ فشاری وارد نکرد، هر چند در رسانه‌ها تبلیغاتی می‌کنند. روسیه فقط به انتقال پیام بسنده کرد. ترامپ دریافت که این طرح بی‌فایده است. در دوره اخیر هم آمریکا فشار را بیشتر کرد و کشتارهایی در شرق سوریه مرتکب شد. نصرالله ادامه داد: آمریکایی‌ها زمانی که گفتند خارج می‌شوند، حرف مهمی زدند که نمی‌خواهند دیگر پلیس منطقه باشند. این حرف برای عربستان و دیگر کشورهای عربی خلیج‌فارس و گروه‌های متحد آمریکا سخت بود. آمریکایی‌ها گفتند اگر ما نباشیم در عربستان فارسی صحبت خواهند کرد و اگر ما نباشیم شما هم نخواهید بود... اینها به اینجا رسید که کردها به مسکو رفتند. به عراق رفتند تا نزد بشار اسد میانجی‌گری کنند. کُردها به مسکو، عراق، لبنان و جاهای دیگر رفتند. چرا؟ چون آمریکا، آنها را تنها گذاشت. برخی در سوریه حتی دارند اولویت خود را تغییر می‌دهند.
البشیر با چراغ سبز سعودی با اسد دیدار کرد
سیدحسن نصرالله در بخشی از این مصاحبه گفت: من فکر می‌کنم عمر البشیر، رئیس جمهور سودان با چراغ سبز عربستان به سوریه رفت و با بشار اسد دیدار کرد. المیادین پرسید: پس این مساله به ابتکار روسیه نبود که الان میان عربستان و البشیر اختلاف باشد. نصرالله گفت: مشکل سودان و یمن و عربستان ارتباطی با این مساله ندارد. امارات سفارتش را بازگشایی کرد. وزیر خارجه بحرین هم گفت ما اصلا سفارت‌مان را تعطیل نکرده بودیم [خنده نصرالله]. اطلاعات ما نشان می‌دهد در سایه تصمیم ترامپ و استعفای ماتیس و نگرانی که در دولت آمریکا هست... جلسه‌ای در سطح بالا در ابوظبی برگزار شد و گفتند مساله بشار اسد که روشن است؛ مشکل الان اردوغان و ترکیه و شمال سوریه است. حقیقت این است که بشار اسد هست و پیروز شد. نکته خطرناکی است و آن اینکه ترامپ می‌خواهد خارج شود و به ترکیه گفته سوریه مال تو. این طرح خطرناکی برای عربستان و امارات است. فکر کنید چه شده که ارزیابی [امارات و عربستان] این شده که ترکیه خطر اول در سوریه است و ایران نیست! روسیه چندان نگران‌کننده نیست. اینها تفکرشان ببین چطور فرقه‌گرایی است. در فکرشان این است که تکلیف ایران که مشخص است؛ کشوری شیعی است اما ترکیه سنی است و اگر وارد شود چطور خارج می‌شود؟ پیشرفت طرح ترکیه در سوریه پیشرفت یک طرح مشخص است و آن طرح اخوان‌المسلمین است. این طرز تفکر عربستان و امارات و ارزیابی آنان است، پس باید به سوریه برویم و با اسد ارتباط برقرار کنیم و دشمنی خود را با ایران حفظ کنیم اما با ترکیه مقابله کنیم. در نتیجه عمر البشیر به سوریه رفت و الان می‌گویند باید بشار اسد در پیامی رسمی اعلام کند با توجه به فضای کنونی و حفظ وحدت عربی به اتحادیه عرب بازمی‌گردد اما دمشق در پاسخی منطقی گفته است سوریه خودش از اتحادیه عرب خارج نشده که چنین درخواستی کند.
40 سال است آمریکا نتوانسته مقابل جمهوری اسلامی کاری کند
سید مقاومت لبنانی در ادامه این گفت‌وگو اظهار داشت: آمریکایی‌ها نه برای خاطر محمد بن سلمان (ولیعهد سعودی) و نه برای خاطر محمد بن‌زاید (ولیعهد ابوظبی) و نه حتی برای خاطر نتانیاهو توانایی این را ندارند که جنگی جدید در منطقه راه بیندازند. ترامپ می‌خواهد همه را یک جا جمع کند تا مقابل ایران بگذارد تا آن را با جنگ ساقط کند اما نمی‌توانند. الان 40 سال است آمریکا و کل دیکتاتورهای عالم مقابل جمهوری اسلامی مبارک ایران ایستاده‌اند اما بگویید چه توانسته‌اند بکنند؟‌ آمریکا هر چند می‌گوید سوریه را به ترکیه نداده است اما من این نکته را اینطور پایان دهم که آمریکایی‌ها در سوریه شکست خورده‌اند و ناامید بزرگ نتانیاهوست. اسرائیل همه امیدش در سوریه بر باد رفته و از سال 2011 همه تلاش‌هایش بی‌نتیجه مانده است. نیروی سوریه قوی‌تر شده و ارتش با تجربه‌تر شده و همه جراحت‌هایی که به سوریه وارد شده، مانع انجام وظیفه ملی‌اش نخواهد شد. هدف خارج کردن ایران از سوریه هم در سطح سیاسی و هم در سطح نظامی شکست خورده است.
معامله قرن؛ بن‌سلمان نمی‌تواند آن را عملی کند
نصرالله گفت: نمی‌توان گفت معامله قرن تعلیق شده است. من قبلا گفته بودم این معامله، 3 ضلع دارد. وضعیت نتانیاهو و ترامپ روشن است. این طرح به یک ضلع عربی و حتی قداستی مثل خادم‌الحرمین الشریفین نیاز دارد. محمد بن‌سلمان ضلع سوم این طرح است. امروز بن‌سلمان در وضعیت دشواری است. نیازمند قایق نجات است تا حکومت 50 ساله‌اش تضمین شود. او ستونی نیست که چنین مساله سنگینی روی او بنا شود.
مقاومت یمن افسانه‌ای است
دبیرکل حزب‌الله به تحولات یمن پرداخت و گفت: یمن به شکلی افسانه‌ای در برابر تجاوز سعودی مقاومت می‌کند. این حرفم احساسی نیست، واقعیت است. عربستان و امارات به این نتیجه رسیده‌اند با جنگ شدید نمی‌توانند یمن را به زانو درآورند. این جنایت تاریخی باید به دلیل شکست میدانی عربستان متوقف و راهکار سیاسی آغاز شود. البته یک مشکل هست و آن ذهنیت سلطه‌جوی سعودی است. بن‌سلمان در جایی پرسیده که آیا این یمن می‌تواند موشک بسازد؟ پهپاد بسازد؟ بله! این یمنی‌ها می‌توانند. اگر ایران در این محاصره و زیر چشم ماهواره‌های آمریکایی می‌تواند به یمن موشک برساند، این دیگر شکستی برای شماست.

تیم‌ملی فوتبال ایران  امروز دوشنبه ساعت ۱۷:۳۰ در مرحله نیمه‌‌نهایی جام ملت‌های آسیا ۲۰۱۹ به مصاف تیم ژاپن می‌رود. تیم‌ملی فوتبال ایران با ارائه بازی‌های زیبا، جذاب و منطقی بعد از ۱۵ سال به نیمه‌نهایی جام ملت‌های آسیا و ۴ تیم برتر قاره راه پیدا کرده است و اکنون تیم‌ملی تا رسیدن به فینال جام و تحقق رویای طلایی ۴۳ ساله فقط یک گام دیگر فاصله دارد. تیم‌ملی در این جام هنوز گلی دریافت نکرده و خط دفاعی فولادین دارد. ملی‌پوشان تحت هدایت کی‌روش در فاز هجومی نیز تیمی موفق نشان داده‌ و گل‌های زیبایی به ثمر رسانده‌اند با این حال سخت‌ترین مسابقه تیم‌ملی در جام ملت‌ها مقابل ژاپن برگزار می‌شود. ژاپن از ابتدای این مسابقات یکی از مدعیان قهرمانی جام بود هرچند این تیم با بردهای کاملا اقتصادی به این مرحله رسید. ژاپنی‌ها در حالی توانستند عربستان را شکست دهند که یکی از کم‌فروغ‌ترین مسابقات خود را ارائه کردند و در آمار مسابقه، عربستان از هر لحاظ برتر از ژاپن بود اما فوتبال اقتصادی ژاپنی‌ها عربستان را از گردونه رقابت‌ها کنار گذاشت. برخی معتقدند ژاپن در حال حاضر با تیمی که در جام‌جهانی بازی می‌کرد فاصله دارد؛ ژاپنی‌ها در جام‌جهانی یکی از بهترین تیم‌های آسیایی بودند اما اکنون از آن آمادگی آرمانی و ایده‌آل دور هستند ولی این دلیل نمی‌شود که تصور کنیم می‌توانیم خیلی راحت چشم‌بادامی‌ها را شکست بدهیم. تیم‌ملی فوتبال ایران برعکس ژاپن با اقتدار به نیمه‌نهایی رسید و با ۳ گل زیبا و ارائه یک فوتبال منطقی و با برنامه چین را با سرمربی سرشناس ایتالیایی‌اش حذف کرد. مهم‌ترین دغدغه کی‌روش در این مسابقه غیبت طارمی است. مهاجم تیم‌ملی ایران مقابل چین خیلی راحت از داور کارت گرفت تا حساس‌ترین مسابقه این جام را از دست بدهد و از روی سکو نظاره‌گر بازی تیم ایران باشد. به قول خودش شاید خیریتی! در کار بوده است. به هر حال غیبت طارمی باعث تغییراتی در ترکیب تیم‌ملی ایران خواهد شد و شاید کریم انصاری‌فرد به ترکیب اصلی بازگردد.
در خطوط هافبک و دفاع، تیم‌ملی مشکل و کمبودی ندارد و اگر بازیکنان ایران مثل ۵ مسابقه قبلی با تمرکز بازی کنند بدون اغراق شکست ژاپن دور از دسترس نخواهد بود. سامورایی‌ها که خالق کارتون خاطره‌انگیز فوتبالیست‌ها هم هستند از رویارویی با ایران هراس دارند. سرداران ایرانی در این جام مقتدرانه بازی کرده‌اند. برعکس ژاپن در همان بازی اول مقابل ترکمنستان ۲ گل خورد و خط دفاع و دروازه‌‌اش نفوذپذیر نشان داده است.
کارلوس کی‌روش اگرچه گفته کت قهرمانی برای تیم‌ملی بزرگ است! اما خیلی‌ها این جملات را عملیات فریب سرمربی تیم‌ملی عنوان می‌کنند چون او پیش‌بینی  کرده بود استرالیا، کره‌جنوبی و ژاپن به نیمه‌نهایی می‌رسند که حداقل ۵۰ درصد این پیش‌بینی‌اش اشتباه از کار درآمد!
امشب شاید ایران یکبار دیگر غرق در شادی شود و ملی‌پوشان ایرانی با شکست ژاپن بعد از ۴۳ سال به فینال برسند، البته فینال به اندازه بازی ایران و ژاپن زیبا و هیجا‌ن‌انگیز نخواهد  بود! پس همه منتظر یک عصر زمستانی فوتبالی و هیجا‌ن‌انگیز هستند و امیدوارند با شکست دادن ژاپن بار دیگر کشور غرق در شادی شود و  همه مشکلات خود و بویژه مشکلات اقتصادی را حداقل برای یک شب به فراموشی بسپارند!
 «جیمز بث» استرالیایی قضاوت این بازی مهم را برعهده دارد و امیدواریم این داور مثل هموطنش بنجامین ویلیامز در ۴ سال گذشته این بازی را قضاوت نکند.
کی‌روش: مقابل ژاپن باید ثابت کنیم ایرانی هستیم
سرمربی تیم‌ملی فوتبال ایران گفت: مقابل ژاپن باید هویت‌مان را حفظ و ثابت کنیم ایرانی هستیم.
کارلوس کی‌روش در نشست خبری پیش از دیدار تیم‌ملی ایران مقابل ژاپن اظهار داشت: مطمئنا این بازی برای ما بازی مهمی است و خوشحالیم که اینجا هستیم. وی ادامه داد: مقابل تیم ژاپن با بازیکنان خوبش به میدان می‌رویم. نیازی نیست درباره تیم ژاپن و عملکردش حرف بزنم فقط خوشحالم در نیمه‌نهایی آسیا هستیم. کی‌روش در ادامه در پاسخ به این سوال که ژاپن در این بازی‌ها فوتبال اقتصادی بازی کرده و حالا این تیم تدافعی بازی می‌کند و وی چه برنامه‌ای برای فوتبال دفاعی این تیم دارد، گفت: من ترکیب یا سبک و فوتبال دفاعی در تیم ژاپن نمی‌بینم. ما مقابل با پرستیژترین تیم آسیا بازی می‌کنیم که بازیکنان فوق‌العاده‌ای دارد. من افتخار داشتم 2 سال در ژاپن کار کنم.
به گزارش فارس، وی در ادامه به زبان ژاپنی به خبرنگاران این کشور گفت: شما بیدار شوید چون چشمان‌تان خسته است! در این لحظه خبرنگاران ژاپنی همگی خندیدند.
کی‌روش تاکید کرد: 2 سال در باشگاه ناگویا کار کردم و از نزدیک برنامه‌های این باشگاه‌ها را برای توسعه فوتبال دیدم. از نظر کیفیت هم نیازی نیست درباره فوتبال این کشور صحبت کنیم چون همه چیز مشخص است. آنها 4 بار فاتح آسیا شده اند و بارها به جام‌جهانی رفته‌اند. درست است که قطر میزبان جام‌جهانی 2022 است ولی بی‌دلیل نیست خیلی از کشورها از ژاپن دعوت کرده‌اند با آنها بازی کنند چون آنها واقعا روی اصول کار می‌کنند. امروز که قبل از بازی نیمه‌نهایی در آسیا هستیم از فرصت استفاده می‌کنم و از خبرنگاران ژاپنی می‌خواهم پیام تشکر من را به مسؤولان باشگاه ناگویا برسانند که 2 سال به من فرصت دادند در این کشور کار کنم. سرمربی تیم‌ملی ایران در ادامه افزود: یک مثال می‌زنم، در سال 98 که در ناگویا بودم فدراسیون ژاپن 9 بازیکن من را برای تیم‌ملی گرفت و اجازه نداد با این نفرات کار کنم. چند ماه این بازیکنان از من گرفته شد ولی به عنوان یک مربی خارجی باید به برنامه‌های فدراسیون ژاپن احترام می‌گذاشتم. این مثال خوبی برای فوتبال ایران است. این تیم در 4 سال اخیر تیمی قدرتمند بوده ولی خواسته و آرزوی من این است تیم‌ملی ایران در بازی فردا (امروز) برنده بازی با ژاپن باشد. کی‌روش درباره اینکه تیم‌ملی در 5 بازی اخیر 5 ترکیب متفاوت داشته و آیا در بازی با ژاپن پلن جدیدی رو خواهد کرد و سورپرایزی خواهد داشت، گفت: مطمئنا ژاپن تیم بسیار خوبی است و  بازیکنانش حرکات در عمق خوبی دارند ولی ما هویت خودمان را نباید از دست بدهیم. مقابل تیم خوب ژاپن ما هم سلاح‌های خودمان را داریم و باید ثابت کنیم ایرانی هستیم.

یونس مولایی: 40 سالگی را می‌توان سن بلوغ کامل برای یک انسان دانست؛ رسیدن به نهایت پختگی، افتادن در سرراستی زندگی و به خوب یا بد، به کمترین میزان دچار شدن به انعطاف و تغییر در جریان رویدادهای زندگی. تعمیم دادن این خلق انسانی به پدیده‌های غیرانسانی و تاثیرپذیرفته از مناسبات اجتماعی هرچند که تا حد زیادی دور از عقلانیت است اما می‌تواند بیانگر تغییرات شکل گرفته در طول تطورات اجتماعی باشد. شاید از زمانی که بنیانگذار کبیر انقلاب اسلامی امام خمینی(ره) در نخستین سخنرانی رسمی پس از بازگشت به ایران با اشاره به عدم مخالفت با پدیده نه چندان خوشنام سینما در آن برهه، چراغ سبزی به ادامه یافتن و در خدمت قرار گرفتن این رسانه در جهت اهداف انقلابی نشان دادند تا امروز که در آستانه چهلمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی هستیم، کسی فکرش را هم نمی‌کرد که هنوز بخش عمده صحبت‌ها در تعریف کیفیت و اصول اولیه یک سینمای انقلابی و انتقاد از فاصله میان «وضع موجود نامطلوب» با «وضع مطلوب ناموجود» از عمده گلایه‌های معتقدان انقلابی زمانه باشد اما این روزها و در آستانه برگزاری سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر به‌عنوان رسمی‌ترین و بزرگ‌ترین ویترین سینمای پس از انقلاب باز هم می‌توان با ترسیم دوگانه‌های موجود سینمایی به قضاوت پیرامون وضعیت سینمای کشور و نسبت‌سنجی میان «هست»ها و «باید»ها پرداخت.
در چنین فضایی طبیعی جلوه می‌کند که کماکان ارزش‌گذاری‌ها پیرامون آنچه بر پرده‌ها می‌نشیند با آنچه تلاش می‌شود تا روی پرده‌ها جا خوش کند، تبدیل به مهم‌ترین بحث‌های روز شود. اگر در بهمن 57 عمده تضادهای سینمایی در سه‌گانه فیلمفارسی، سینمای آوانگارد و موج سوم معنا می‌شد، اکنون و در اوایل بهمن 97 می‌توان سطح تضادهای سینمایی را با تکثر بیشتری مورد بحث و بررسی قرار داد، چنانکه سرنوشت عجیب هرکدام از این دسته‌های سینمایی موید آن است که گذر زمان آنها را به جهات مختلف هدایت و رهنمون کرده است.
سینمای 97 را فارغ از سلایق و جهت‌گیری‌های رسمی، در بعد فرمی و ساختاری می‌توان متعارض میان امواج سینمای داستانی متعهد و سینمای غیرداستانی ضدقهرمان، سینمای طبقه متوسط شهری و سینمای بیگ‌پروداکشن ملی، سینمای هنر و تجربه و سینمای مردمی دانست. ناگفته پیداست فضای ترسیم شده میان این امواج همپوشانی‌های زیادی دارد که تداخل 2 یا 3 مورد از آنها در عمده آثار جدی سینمای ایران غیرقابل چشم‌پوشی است. بر این مبنا عمده تقسیم‌بندی‌های سینمایی کشور را در آستانه سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر در چارچوب الگوی مطرح شده تبیین و تشریح می‌کنیم.
 

 سینمای داستانی و سینمای غیرداستانی ضدقهرمان
شناخت هر سینمایی بدون داشتن توجهی اولیه به ساخت داستانی آن، ‌شناختی ابتر و نیمه تمام است. شاید از زمان ارسطو و نگارش کتاب «بوطیقا» یا فن شعر دسته‌بندی آثار بر مبنای ساخت داستانی از مرسوم‌ترین و مشروع‌ترین تقسیم‌بندی‌ها به نظر آید. بر این مبنا می‌توان در تقسیم‌بندی امواج سینمای معاصر کشورمان 2 شاخه را بر مبنای سینمای داستانی کلاسیک و سینمای مدرن و غیرداستانی تشریح کرد.
شاید مهم‌ترین ویژگی منحصر به فرد تقسیم‌بندی مورد نظر را بتوان در قدمت آن در مقایسه با سایر تضادها و تقابل‌های سینمایی دانست. درست از اواخر دهه 40 و آشنایی سینماگران ایرانی با جشنواره‌های بین‌المللی بود که گرایش به فاصله‌گیری از سینمای داستانی در کشورمان جرقه خورد. تلاش و تمنای سینماگران برای فاصله‌گیری از روایت‌های کلاسیک، بیش از هرزمان دیگر در دهه 60 و به هنگامه رشد و نمو یافتن سینمای روشنفکری به رهبری مرحوم «عباس کیارستمی» عینیت یافت و پس از آن نیز تلاش برای رسیدن به فرم روایی غیرداستانی از مهم‌ترین کنش‌های آوانگاردی فضای سینمایی ایران محسوب می‌شد.
در مقابل فضای غیرداستانی سینمای آوانگارد، سینمای کلاسیک داستانی همواره در جهتی محافظه‌کارانه و بر مبنای اصولی از پیش پذیرفته شده حرکت می‌کرد. تعریف نیروهای داستان بر مبنای دوگانه «خیر» و «شر» از ویژگی‌های نسبتا اجتناب‌ناپذیر سینمای داستانی محسوب می‌شود. در چنین فضایی طبیعی است که بخش عمده سینمایی که نسبت به محیط پیرامونی خود تعهد دارد، با پا گذاشتن در زمین قهرمان‌ها باعث دوام یافتن ارزش‌های نهادینه شده می‌شود.
در چنین فضایی هر قدر سینمای دهه 60 ایران تحت تاثیر مناسبات انقلابی و در سایه افول «فیلمفارسی»ها به سمت دوگانه‌های آوانگارد و مردمی پیش می‌رفت، جای پای سینمای داستانی در میان بخش عمده‌ای از جریان‌سازی‌های سینمایی بیش از پیش به چشم می‌آمد. با این همه و در سایه تحولات سیاسی و اجتماعی دهه 70 جامعه ایران، هر چند که جریان کلی سینمایی از سمت سینمای داستانی به سمت نسخه‌های دیگر نیز حرکت می‌کرد اما جای پای این سینما کماکان سخت و استوار بود. ورود به دهه 80 و تاثیر پذیرفتن فضای سینمایی از استاندارد جشنواره‌های اروپایی، منجر به آن شد تا سینمای داستانی به‌عنوان سینمایی پیشرو به سمت انزوای حداکثری پیش رود. نخستین اثر چنین اتفاقی بیش از هر چیز بیگانه شدن سینمای ایران با مفاهیمی همچون «قهرمان» بود. شیفت پیدا کردن سینمای ایران از یک سینمای قهرمان‌محور به سینمای ضدقهرمان یا حداقل بی‌قهرمان باعث شد دوگانه استانداردهای سینمایی کشورمان رویکردی متضاد نسبت به عنصر قهرمان اتخاذ کند. سینمایی که روزی در موفق‌ترین آثارش رگ و ریشه‌های قهرمانان متعدد به چشم می‌آمد، حال شکست قهرمانان یا نشان دادن عدم وجود قهرمان را به مثابه فضیلتی روایی پذیرفته بود.
با مجموعه این تعاریف دعوا بر سر قهرمان‌ها را می‌توان دعوایی غیرقابل کتمان در تضادهای سینمایی ایران دانست. از الگوی بهروز وثوقی در سینمای موج نوی کیمیایی در دهه‌های 40 و 50 شمسی تا الگوهایی همچون فردین، سعید راد، ناصر ملک‌مطیعی و... که همگی در قامت قهرمانان زمانه و بر مبنای فضای ارزشی فیلم‌های خود شناخته می‌شدند، تا «جمشید هاشم‌پور» در دهه 60 که یک تنه و انحصاری جامه قهرمانی را به تن کرده بود؛ همگی حاملان ارزش‌های قهرمانانه در سینمای داستانی ایران محسوب می‌شوند. آغاز دهه70 و اوج‌گیری سینمای عاشقانه و معترضانه به نظام ارزشی هرچند آغاز سقوط سینمای قهرمان‌محور محسوب می‌شد اما شکل‌گیری قهرمانان معترضی همچون «حاج کاظم» آژانس شیشه‌ای تا حدی مانع از فراموشی قهرمانان شد. در این میان رشد سینمای غیرداستانی در دهه 80 باعث شد کم‌کم خلق قهرمان همچون نقض غرضی در سینمای ایران شناخته شود. سینمای امروز ایران در آستانه سی‌وهفتمین جشنواره فیلم فجر بیش از هر زمان دیگر درگیر ارزش و ضدارزش‌گذاری برای مفهوم «قهرمان» است.

شخصیت سینمای داستانی قهرمان‌محور: ابراهیم حاتمی‌کیا
هرچند حاتمی‌کیا پیش و پس از دهه 80 همواره به‌عنوان کارگردانی منحصر در سینمای دفاع‌مقدس شناخته می‌شد اما تجربه 3 دهه تولیدات سینمایی و خلق فیلم در فضاهای جنگی و شهری ثابت‌کننده این مهم بوده است که می‌توان او را موفق‌ترین کارگردان ایران در سینمای داستانی قهرمان‌محور دانست؛ قهرمانانی که در 2 دهه اخیر معترض‌ترین شخصیت‌های اجتماعی نیز بوده‌اند.

شخصیت سینمای غیرداستانی: عباس کیارستمی
عباس کیارستمی را با هر قضاوت خوب یا بدی می‌توان تایید یا رد کرد اما شاید مهم‌ترین ویژگی او نبود نسبت با داستان و روایت کلاسیک در آثارش باشد. تجربه کیارستمی در اصالت دادن بیش از حد به عناصر تجربی، فرار از روایت‌های داستانی و نبود قهرمان در آثارش باعث شده بتوانیم او را شخصیت برجسته‌ای در این مورد بدانیم.

احتمالات فجر سی و هفتم
فیلم «شبی که ماه کامل شد» نرگس آبیار و «دیدن این فیلم جرم است» رضا زهتابچیان  به احتمال زیاد از آثار موفق جشنواره فیلم فجر در چارچوب آثار داستانی قهرمان‌محور هستند و «بنفشه‌های آفریقایی» مونا زندحقیقی و «آشفتگی» فریدون جیرانی نیز به احتمال زیاد از آثار غیرداستانی ضدقهرمان خواهند بود.
 

 سینمای طبقه متوسط شهری و سینمای بیگ‌پروداکشن ملی
ارزش شدن سیاست‌های توسعه اقتصادی در نیمه اول دهه 70 و برجسته شدن المان‌های توسعه سیاسی در نیمه دوم دهه 70 موجب شد «طبقه متوسط»، «زیست آپارتمانی»، «خانواده تک هسته‌ای» و... تبدیل به ارزش‌هایی خدشه‌ناپذیر در میان دولتمردان و سیاست‌گذاران سینما و تلویزیون ایران شود. رشد فزاینده و افراطی سینما و سریال‌های ایرانی بر مبنای مصادیق ذکر شده باعث شد به یکباره و با تمرکز عجیب اکثریت آثار تولیدی بر روایت دغدغه‌های زیست شهری طبقه متوسط مدرنی که حالا در حال بزرگ شدن بود، فضای فیلمسازی ایران معطوف به سوژه‌های معدود در میان انبوه آپارتمان‌هایی شود که تعارضات اجتماعی و اخلاقی ساکنانش باعث شکل گرفتن فضای اولیه و کلی داستان می‌شد.
پررنگ شدن سوژه‌های طلاق، مهاجرت، خیانت، قضاوت و... در فضایی که از یک سو «حریم شخصی» به‌عنوان مهم‌ترین ارزش زندگی شهری مورد توجه قرار می‌گرفت و از سوی دیگر این مهم در بستر «برخورد عمومی» مورد تعرض بود، موجب شد سینمای آپارتمانی راوی طبقه متوسط شهری تبدیل به جریانی غالب در سینمای ایران شود. به حداقل و حتی صفر رسیدن فضای روستایی و زیست طبقه متوسط سنتی باعث شد بخش عمده‌ای از بدنه اجتماعی ایران در سایه غریبی با فضای غالب این سینما از آن دوری کرده و کمترین ارتباط را با آن برقرار کند. افت محسوس استقبال از فیلم‌های سینمایی و محدود شدن مخاطبان سینما به بخشی از طبقه متوسط ساکن در شهرهای بزرگ باعث شد بخش زیادی از سینماهای سابقا پررونق شهرستان‌ها حتی به مرحله تعطیلی نیز برسند.
در شرایطی که سینمای شهری طبقه متوسط در سایه ارزان بودن روند تولید، ساده بودن سوژه‌یابی و داشتن حداقل تضمین گیشه، روز به روز گسترش بیشتری پیدا می‌کرد، سوژه‌های بر محور فضای گسترده، ارزش‌های ملی و تاریخی (تولیدات بیگ‌پروداکشن) که به دنبال بردن دوربین‌های خود در میان فضاهایی بودند که کمتر مورد پرداخت قرار می‌گرفت، در سایه تجربه کم سینمایی و نداشتن پایه مخاطب ثابت تبدیل به نمادی از سینمای دولتی شکست خورده شد.
هرقدر که دهه 70 دهه اصرار بر بردن فضای فیلم‌ها به پستوهای شخصی کاراکترهای آپارتمان‌نشین و بی‌توجهی به پروژه‌های بزرگ (جز در چند مورد جنگی) بود، دهه 80 دهه بازگشت و تاکید بر شکل یافتن یک سینمای ملی و ساخت پروژه‌های فاخر بود. «دوئل»، «ملک سلیمان»، «راه آبی ابریشم» و «33روز» مهم‌ترین آثار بیگ‌پروداکشن تولید شده در دهه 80 بود که همگی به‌رغم دست یافتن به موفقیت‌های نسبی در حوزه‌هایی خاص اما در کسب رضایت عمومی و تبدیل شدن به فیلمی ماندگار و خاطره‌انگیز ناکام ماندند و عمدتا به فروش رضایت‌آمیزی نیز دست نیافتند. آغاز دهه 90 امتداد تولید فیلم‌هایی با مختصات تعریفی سینمای ملی و در قالب بیگ‌پروداکشن بود که در آثاری همچون «محمد رسول‌الله(ص)»، «استرداد»، «بادیگارد»، «به وقت شام»، «تنگه ابوقریب» و... پیگیری شد و در مواردی برخلاف دهه 80 به موفقیت‌های چشمگیری نیز نائل آمدند.
در این فضا آنچه سینمای طبقه متوسط شهری و سینمای بیگ‌پروداکشن ملی را به‌رغم نداشتن نسبت درونی متضاد با یکدیگر تبدیل به یک شکاف سینمایی کرد، تفاوت تعاریف این دو از ارزش‌های سینمایی و جشنواره‌ای در داخل و خارج از کشور بود. در شرایطی که فیلم‌های طبقه متوسط که عمدتا حامل فضایی تلخ و سیاه بودند، جوایز عمده‌ای نیز در خارج از کشور کسب می‌کردند، تبدیل شدن آثار ملی ایران به خط قرمزهای جشنواره‌ای باعث شد بخش زیادی از تولید‌کنندگان سینمایی، این دو گونه را در برابر یکدیگر تعریف کنند. در این میان و در تطبیقی نسبی با وضعیت شکاف قبلی سینمای طبقه متوسط عمدتا حامل فضای بی‌قهرمانی و سینمای ملی حامل پرداختن به شخصیت قهرمانانی دارای ارزش‌های اجتماعی بود.

شخصیت سینمای طبقه متوسط شهری: اصغر فرهادی
فرهادی از جهات متعدد چه به‌عنوان فیلمنامه‌نویس و چه در قامت کارگردان همواره حامل فرم و محتوای سینمای طبقه متوسط بوده است. فراتر از همه اینها فرهادی در بسط دادن به یک فرم استاندارد شده در جریان سینمای طبقه متوسط به موفقیت قابل قبولی رسیده است. کسب 2 اسکار و جوایز بین‌المللی در شناخته شدن وی به‌عنوان این نماد کمک زیادی کرد.

شخصیت سینمای بیگ‌پروداکشن ملی: احمدرضا درویش
کمتر کارگردانی را می‌توان پیدا کرد که خود را محدود به ساخت آثار سخت بیگ‌پروداکشن کرده باشد. در چنین فضایی طبیعی جلوه می‌کند که ساخت 2 اثر بیگ‌پروداکشن حتی ناموفق نیز یک کارگردان را در سینمای ایران تبدیل به چهره‌ای شاخص کند. احمدرضا درویش با ساخت «دوئل» سنگ بنای این کار را در سینمای ایران گذاشت و با پروژه عظیم «رستاخیز» آن را ادامه داد.

احتمالات فجر سی و هفتم
«ناگهان درخت» صفی یزدانیان، «تیغ و ترمه» کیومرث پوراحمد و «طلا»ی احمدرضا درویش به احتمال زیاد نماینده سینمای طبقه متوسط شهری در جشنواره پیش‌رو خواهند بود. از سوی دیگر «ماجرای نیمروز2: ردخون» را می‌توان تنها اثر مهم بیگ‌پروداکشن در جشنواره امسال دانست که امیدهای زیادی نسبت به آن وجود دارد.
 

 سینمای هنر و تجربه و سینمای مردمی
حسب تجارب متعدد موجود، سینما به مثابه «تجارت» صرف به سینمای مبتذل ضد هنر و ضد اخلاق ختم می‌شود، متقابلا سینما به مثابه «هنر» صرف نیز به سینمای ضدمخاطب ختم شده است؛ این را می‌شود از تجربه سینمای هنری ایران در دهه‌های پیش و پس از پیروزی انقلاب اسلامی بخوبی استنتاج کرد. در شرایطی که سینمای هنری در سال‌های قبل از انقلاب به رهبری «سهراب شهیدثالث» و پس از آن به رهبری «عباس کیارستمی»، «ناصر تقوایی» و اکنون «شهرام مکری» همواره دچار یک انزوای اجتماعی و گریز از مخاطب بوده است اما سینمای تجاری با دست گذاشتن روی المان‌های پرفروش و با تکیه بر منطق عرضه و تقاضا به موفقیت‌های چشمگیری در گیشه‌ دست یافته است. تولیداتی که عمدتا ساخته می‌شوند، فروش می‌روند و پس از کمترین زمان ممکن تاریخ انقضای‌شان فرا می‌رسد و حتی از ذهن تولید‌کنندگان خود نیز خارج می‌شوند.
در چنین شرایطی و در حالی که برائت و ارزش‌زدایی از سینمای تجاری همواره محل اجماعی برای غالب سینماگران بوده است کماکان تضاد میان سینمای هنر و تجربه و سینمای مردمی مبتنی بر ارزش‌های اجتماعی کماکان از مهم‌ترین محل‌های شکل‌گیری تعارض محسوب می‌شود. بر این اساس و در حالی که در سال‌های پیش از انقلاب سینمای موج نو که سعی می‌کرد هنر، مخاطب و تعهد را همزمان با هم مورد توجه قرار دهد، توسط فیلمسازانی همچون کیمیایی، مهرجویی، حاتمی و... پیگیری می‌شد، در سال‌های بعد از انقلاب نیز توسط کارگردانان نوظهوری همچون حاتمی‌کیا، تبریزی، مجیدی، میرکریمی و... دنبال شد.
با این اوصاف سینمای امروز ایران و تعارضات پیرامون چگونگی سامان دادن به ارزش‌های سینمایی از طریق میزان اهمیت داشتن مخاطب به‌عنوان عنصری انکار‌ناپذیر باعث شده عمده آثار بر این اساس مورد قضاوت قرار گیرند. هر چند که شکل گرفتن یک گروه سینمایی با عنوان «هنر و تجربه» و رسمیت پیدا کردن چنین سبکی از فیلمسازی در چرخه اکران باعث شد خیلی از آثار تولیدی که توانایی اکران عمومی نداشتند نیز به نمایش درآیند اما شکل یافتن و رسمیت داشتن گونه سینمای هنر و تجربه را باید فراتر از ظرف یک گروه سینمایی مورد بررسی قرار داد. به عبارت ساده‌تر سینمای هنر و تجربه نمادی از نگاه‌های متعارض و متضاد پیرامون جایگاه «مخاطب» در سینمای ایران است، آنچنان که پیش از این نیز به آن اشاره شد به‌رغم نفی جریان سینمای مبتذل تجاری و فاقد هنر و تعهد در بین دسته‌بندی‌های سینمایی کماکان می‌توان مباحث پیرامون تشخیص جایگاه «مخاطب» را از عمده تضادهای جاری در سینمای ایران دانست.
عدم استقبال قابل توجه از آثار سینمایی هنر و تجربه و تبدیل شدن آنها به گونه‌ای از سینمای دکوری که جز بخش معدودی از مخاطبان جشنواره‌های داخلی و خارجی مخاطب دیگری پیدا نمی‌کند، باعث شده امروز تجربه این سینما و سینمای جریان‌ساز اجتماعی تبدیل به محلی برای مقایسه آثار موجود شود. چنانکه در مباحث مربوط به دو موج متضاد پیشین که مورد بحث قرار گرفتند وجود و عدم وجود قهرمان، بستر شهری یا ملی داشتن فضای حاکم بر روایت‌ها و... باعث دسته‌بندی آثار می‌شد، در بررسی تجربه سینمای هنری و ضدمخاطب ایران با سینمای مردمی که همواره حدی قابل توجه از استقبال را همراه خود داشته است، ارزش‌گذاری این فیلم‌ها همواره مورد شک و تردید بسیار بوده است.
عنصر اولیه‌ای که یک اثر را واجد ارزش سینمایی خواهد کرد تا حد قابل توجهی متاثر از نگاه‌های حاکم بر این جنبه‌هاست. به رسمیت شناختن حدی از هنر، تجارت (مخاطب) و تعهد، در مقابل بها دادن صرف به هنر و نمایش تجربه‌های منحصر به فرد از مهم‌ترین تضادهای موجود در سینمای امروز ایران محسوب می‌شود و بیراه نیست اگر آن را جلوه‌ای از جریان داشتن نگاه‌های متفاوت اجتماعی و تضاد طبقات اجتماعی در تلاش برای تمایزبخشی بدانیم.
 

شخصیت سینمای هنر و تجربه: شهرام مکری
شهرام مکری با استانداردهای سینمای هنر و تجربه موفق‌ترین کارگردان این گونه سینمایی محسوب می‌شود. استقبال نسبی از «ماهی و گربه» و «هجوم» نیز بخوبی موید این مساله بوده است که او بخوبی توانسته با مخاطبان آثار هنری ارتباط برقرار کند. «مجید برزگر» نیز پا به پای شهرام مکری توانسته در این عرصه موفقیت‌هایی کسب کند.

شخصیت سینمای مردمی: ابراهیم حاتمی‌کیا
حاتمی‌کیا را می‌توان از جهات مختلف استانداردترین کارگردان دهه‌های اخیر سینمای ایران دانست. 3 دهه موفقیت در همراه نگه داشتن مخاطبان پای فیلم‌های خود، جریان‌سازی در تعریف سینمای دفاع‌مقدس، استقبال قطع ناشدنی از فیلم‌ها و... باعث شده امروز حاتمی‌کیا را موفق‌ترین کارگردان در عرصه سینمای مردمی بدانیم که حد قابل قبولی از هنر، مخاطب و تعهد را یکجا جمع کرده است.

احتمالات فجر سی و هفتم
«قسم» محسن تنابنده، «متری شش و نیم» سعید روستایی و «غلامرضا تختی» بهرام توکلی به احتمال زیاد مورد استقبال خوبی در جریان سینمای مردمی قرار خواهند گرفت. سوژه خوب آثار فوق و شناخته شده بودن سازندگان‌شان به آنها این بخت را خواهد داد که با اعتماد بالایی از سمت مردم مواجه شوند.

 

پویان شریعت: «ما همواره در کنار نیروهای کرد مسلح ایستاده‌ایم و راهبرد ایالات متحده حمایت همه‌جانبه از گروه‌های مسلح کردی در عراق و سوریه است». این جملات بخشی از اظهارنظرهای «مایک پمپئو» وزیر خارجه آمریکا و رئیس اسبق سازمان اطلاعات مرکزی ایالات متحده (CIA) درباره گروه‌های تروریستی کردی قبل از سفر مشاور امنیت ملی ترامپ به ترکیه است. اتخاذ این قبیل مواضع از سوی مقامات واشنگتن و اصرار آنها به تحویل مناطق شرق فرات به کردهای مسلح نه‌تنها ماهیت سیاست و اقدامات آنها در قبال تروریست‌ها را نشان می‌دهد، بلکه نمونه دیگری از حمایت آمریکا از جریان‌های تروریستی است. این در حالی است که مقامات سیاسی آمریکا در مدت زمان طی شده در طول گشت و گذار وزیر خارجه ترامپ در خاورمیانه مکرر ایران را به حمایت از تروریست‌ها متهم کردند. در همین راستا بر آن شدیم با نگاهی گذرا به بررسی وضعیت حقوق بشر در میان کردهای تحت حمایت واشنگتن یا همان تروریست‌های «پ‌ک‌ک» بپردازیم.
***
گروه‌های خشونت‌طلب، ضد دولت مرکزی یک کشور و واگرا که با اهداف مختلفی در جهان فعالیت می‌کنند، عموما رویکرد مشابهی در ایجاد رعب و وحشت، حذف مخالفان و دگراندیشان و نقض حقوق بشر دارند. ترور اعضای جدا شده از سازمان، استفاده ابزاری از زنان و کودکان و نوجوانان، تجارت جنسی و قاچاق مواد مخدر و هرگونه فعالیت مافیایی دیگر که سود مالی برای ادامه فعالیت‌های ستیزه‌جویانه آنها فراهم کند، از دیگر روش‌های این گروه‌هاست که در سراسر جهان، به وفور مشاهده می‌شود.
غرب آسیا به عنوان منطقه‌ای استراتژیک، دهه‌هاست که با جنگ و ترور، دست و پنجه نرم می‌کند. بخش عمده‌ای از این ناامنی و خونریزی، معلول حضور غیرقانونی و ساخته و پرداخته قدرت‌های استعماری در این منطقه است. قوم کرد به عنوان یکی از مهم‌ترین اقوام حاضر در غرب آسیا، در 4 کشور ایران، ترکیه، سوریه و عراق حاضر است. گفتنی است بر اساس اسناد متقن تاریخی و گذشته منطقه، اصولا قوم کرد، قومی ایرانی و ساکن سرزمین ایران بوده است.
مهم‌ترین و بزرگ‌ترین چالش میان کردها و کشورهای منطقه، در ترکیه رخ داده است. از زمان تاسیس ترکیه نوین در سال 1923 میلادی، کردهای ترکیه در پی احقاق حقوق خویش در زمینه‌های مختلف و با رویکردها و اهداف متفاوتی بوده‌اند و در این مسیر چندین قیام در مناطق کردنشین ترکیه روی داد. عدم پاسخ مناسب دولت‌های وقت ترکیه (که رویکردهای افراطی پان‌ترکیستی و کمالیستی داشتند) به خواسته‌های کردها و همچنین برخی روش‌های افراطی و خشونت‌آمیز بعضی گروه‌های کرد (بویژه گروه‌های واگرا، جدایی‌طلب و خشونت‌طلب)، مساله روابط کردها با دولت ترکیه را کماکان لاینحل باقی گذاشته و باعث بروز چند دهه ناآرامی و جنگ داخلی شده است. البته در سال‌های اخیر و به‌رغم ادامه جنگ دولت ترکیه با گروه‌های خشن کردی، برخی آزادی‌های نسبی برای کردها از جمله آزادی تدریس زبان کردی و اجازه تاسیس شبکه‌های کرد زبان، صادر شده است.
اواسط دهه 70 میلادی و بعد از ناکامی انواع جنبش‌ها و گروه‌های کردی، حزب کارگران کردستان ترکیه (پ‌ک‌ک) به عنوان گروهی چپ‌گرا و مارکسیستی- لنینیستی، وارد عرصه شد تا به‌زعم خود استقلال و آزادی نهایی ملت کرد را به آنها هدیه دهد. ذکر این دو نکته ضروری است که اولا «حزب» عنوانی است که سران و بنیانگذاران این گروه بر خود گذاشتند و «پ‌ک‌ک» هیچ‌گاه یک حزب قانونی و رسمی در ترکیه نبوده است. ثانیا این گروه از پذیرش حداکثری در میان جامعه کردی به طور عام و کردهای ترکیه به طور خاص برخوردار نبوده است و حتی کلمه «کارگران» در عنوان این گروه نیز نتوانست چپ‌گرایان و کارگران و هواداران مارکسیسم و سایر اندیشه‌های چپ را به این گروه جذب کند. رئیس این گروه یا به عبارت بهتر و دقیق‌تر فرقه، «عبدالله اوجالان» است.
اهداف تاسیس این گروه و نقش احتمالی برخی کشورها از جمله آمریکا، کماکان مورد توجه پژوهشگران قرار دارد اما هدف این مقاله، بررسی نقض جدی، گسترده و سازمان‌یافته حقوق بشر در داخل «پ‌ک‌ک» یا توسط آن است. با جدی شدن فعالیت‌های مسلحانه «پ‌ک‌ک» علیه دولت و ارتش ترکیه، این گروه به مرور در مسیر نظامی‌گری صرف و حذف و ترور و خشونت قرار گرفت. روش‌های بی‌رحمانه و پلیسی که یادآور شیوه‌های سرکوب در حکومت‌های دیکتاتوری مانند استالین و هیتلر است، مورد استفاده رهبران و مسؤولان این گروه قرار گرفت و امروز تقریبا تمام بازیگران بین‌المللی، ملی و حتی گروه‌های داخلی در کشورهای مختلف، مخالف مشی «پ‌ک‌ک» هستند و این گروه را تروریستی توصیف می‌کنند. «پ‌ک‌ک» از دید دولت و وزارت خارجه آمریکا و اتحادیه اروپا هم یک گروه تروریستی است.
از جمله اقدامات خشن و دیکتاتورمأبانه «پ‌ک‌ک» می‌توان به پاکسازی، حذف فیزیکی و تسویه دسته‌جمعی مخالفان و سرکوب خشن و بی‌رحمانه منتقدان، شخص‌پرستی حول محور اوجالان، رویکرد پلیسی در کنترل و مدیریت اعضای گروه، سانسور شدید، آدم‌ربایی، ممنوعیت ازدواج اعضا، استفاده از زنان و کودکان در امور نظامی و امنیتی و حتی بمب‌گذاری، استفاده از زنان و دختران در اموری که خارج از توانایی‌های آنهاست، قاچاق مواد مخدر، عدم تحمل هرگونه انتقاد و مخالفت و ایجاد سیستم خودکامگی و اقتدارگرایی اشاره کرد.
در ادامه این یادداشت، با استناد به گزارشات معتبر نهادهای بین‌المللی، اهم موارد نقض حقوق بشر در «پ‌ک‌ک» بیان خواهد شد.
قتل و ترور مخالفان و منتقدان سران گروه
به جرات می‌توان گفت «پ‌ک‌ک» در این زمینه در جهان رکورددار است. از زمان تشکیل این گروه و آغاز فعالیت‌های مسلحانه آن، تعداد بسیار زیادی از مخالفان و حتی افراد جداشده از آن، ترور شده‌اند و «پ‌ک‌ک» حتی به برخی افراد عضو نیز رحم نکرده است. به عبارت دیگر، در این گروه فرد باید به طور کامل گوش به فرمان فرمانده باشد و در غیر این صورت، با خطر جدی ترور مواجه خواهد شد.
یکی از مهم‌ترین افراد ترور شده عضو این گروه، «سکینه جانسیز» (Sakine Cansız) است. او در 9 ژانویه سال 2013 و در پاریس به همراه 2 زن فعال کرد دیگر کشته شد. هرچند هنوز نمی‌توان به طور دقیق قاتل یا قاتلان و آمران را شناسایی کرد اما به دلیل برخی شواهد، نمی‌توان از احتمال نقش «پ‌ک‌ک» در این قتل چشم‌پوشی کرد. گفتنی است جانسیز از بنیانگذاران «پ‌ک‌ک» و بسیار به اوجالان نزدیک بود.
اما چرا ممکن است «پ‌ک‌ک» یا گروه‌هایی در این سازمان، نقش مهمی در قتل وی داشته باشند؟
1- از مدت‌ها قبل از ترور، بین جانسیز و رهبران «پ‌ک‌ک» مستقر در آلمان اختلاف نظر جدی وجود داشت.
2- در زمان قتل، دولت ترکیه و اوجالان در حال مذاکره برای رسیدن به توافقی درباره صلح بودند و بنا بر شواهد و اسناد موجود، جانسیز مخالف صلح یا روش اوجالان برای رسیدن به صلح بود.
3- طبق اطلاعات موجود، به دلیل اختلافات درباره اعدام « Mehmet Şener » (محمد شَنر) بین جانسیز و کادر رهبری پ‌ک‌ک، وی از مشاغل عملیاتی اخراج و در نهایت به اروپا اعزام شد. درگیری‌های فوق، یک جنگ درون حزبی بود که در نهایت با پیروزی جناح اوجالان و قتل «شَنر» در سال 1991 پایان یافت. گفتنی است محمد شَنر نامزد جانسیز و از منتقدان جدی اوجالان بود. وی صراحتا تاکید کرده بود اوجالان با استفاده از دختران و زنان عضو «پ‌ک‌ک»، برای خود «حرمسرا» درست کرده بود.
4- جانسیز با «Ferman Hussein » (فرمان حسین) شهروند سوریه و رهبر شاخه نظامی «پ‌ک‌ک» مخالف بوده است. جانسیز همچنین با «Zübeyir Yılmaz » (زبیر ییلماز) مدیر مالی «پ‌ک‌ک» اختلافات جدی داشته است. گزارش‌ها از احتمال خشونت جنسی «ییلماز علیه جانسیز حکایت دارد. همچنین برخی منابع اعلام کردند زبیر ییلماز، سکینه جانسیز را به دلیل انتقاد از فرمان حسین، تهدید کرده بود.
5- واکنش «پ‌ک‌ک» به خبر قتل جانسیز، بسیار ملایم بوده و هر نوع اظهارنظر را منوط به اعلام رسمی تحقیقات فرانسه کرده‌اند. اگر گروه‌های امنیتی ترکیه و مرتبطان آن، در قتل نقش داشتند؛ واکنش «پ‌ک‌ک» باید شدیدتر می‌بود.
6- بنا به گزارش رسمی دولت فرانسه، قاتل یا قاتلان بدون مشکل وارد ساختمان محل اقامت جانسیز و همراهانش شده‌‎اند. این امر، آشنا بودن ضارب را به ذهن متبادر می‌کند.
موارد یاد شده، از جمله دلایلی است که می‌توان درباره نقش احتمالی «پ‌ک‌ک» در قتل جانسیز ذکر کرد. البته، جانسیز نخستین ‌و قطعا آخرین عضو ترور شده «پ‌ک‌ک» نبوده و نخواهد بود. شاید بتوان فرضیاتی نیز ارائه کرد که «پ‌ک‌ک» و شاخه‌های آن در قتل جانسیز دخالتی نداشته‌‎اند اما برای هزاران عضو برجسته و عادی ترور شده «پ‌ک‌ک»، باید نام متهم ردیف اول و اصلی را خود «پ‌ک‌ک و رهبری آن» ذکر کرد.
« hakki Oznur» (حقی اوزنور) نویسنده ترکیه‌ای در کتاب خود به نام «DERIN SOL) «DEEP LEFT یا چپ‌گرایان دولت موازی) فاش می‌کند که عبدالله اوجالان رهبر «پ‌ک‌ک» دستور اعدام حدود 100 عضو کمیته مرکزی و کادر رهبری را صادر کرده است. هزاران سرباز و عضو رده پایین نیز به دلیل تکراری نافرمانی از فرمانده (اوجالان) کشته شدند.
از افراد برجسته ترور شده می‌توان به « sahin donmez» (شاهین دونمز، عضو موسس «پ‌ک‌ک» که به جرم خیانت به قتل رسید)، «Mehmet cimen» (محمد چیمَن، زندانی زندان دیاربکر و نماینده «پ‌ک‌ک» در آلمان)، « cetin Gungor» (چَتین گونگُر، مسؤول اروپای «پ‌ک‌ک»، کشته شده در سوئد در سال 1984) و « Haki Karer» (حقی قرار) از رهبران بلند پایه که به دلیل انتقاد از اوجالان کشته شد) اشاره کرد. ترور دیگر علیه « kani Yilmaz» (کانی ییلماز) رخ داد. او مسؤول یافتن مکان امنی برای اختفای اوجالان در اروپا بود. با دستگیری اوجالان و ناتوانی وی در انجام وظیفه محوله و انتقادات او از اوجالان، وی در سال 2006 بر اثر انفجار خودرو کشته شد. نام دیگر وی «Faysal Dumalyici» (فیصل دومالیچی) بود. «Sheri Laizer» (شری لیزر) خبرنگار مشهور حوزه کردی که چند مصاحبه با اوجالان نیز انجام داده است، از دوستان نزدیک ییلماز بود. وی در مقاله معروف خود نوشته است که محبوبیت فراوان ییلماز در اروپا، باعث ترور وی شد و ناتوانی وی در یافتن محل مناسب برای اختفای اوجالان، تنها یک بهانه برای حذف فیزیکی او بوده است. البته «پ‌ک‌ک» خود مدعی است که ییلماز چند میلیون دلار از سرمایه‌های «پ‌ک‌ک» را سرقت کرده و باید مجازات می‌شد. واقعیت هرچه باشد، نشان‌دهنده حذف و تسویه فیزیکی و خشونت در این گروه است. نکته جالب درباره ییلماز این است که وی توسط فردی به نام «ولی چات» از محافظان «مراد کارایلان» کشته شد. این امر بیانگر عمق جنگ قدرت در این گروه است، در حالی که سران و اعضای آن به طور پیوسته مدعی دموکراسی، حقوق اقلیت و مخالفان و رعایت موازین اخلاقی و دموکراتیک هستند. عثمان اوجالان برادر عبدالله اوجالان نیز از خشم گروه و سران آن در امان نماند. وی به دلیل انتقاد از شیوه و مشی گروه و مصالحه با حزب دموکرات کردستان و اتحادیه میهنی کردستان، در نهایت به نوعی اخراج شد و در حال حاضر در اقلیم کردستان عراق ساکن شده است. او 18 سال در سطح سران«پ‌ک‌ک» به فعالیت پرداخت. وی بارها ضمن انتقاد از «پ‌ک‌ک» انتقال جنگ از کوه‌ها به شهرها را محکوم و اعلام کرد این مدل از جنگ، جنگ کردها نیست، این شیوه، جنگ «پ‌ک‌ک» است و نباید آن را به اسم کردها خواند، چرا که اکثر کردهای ترکیه با این اقدامات خشونت‌طلبانه مخالفند. «پ‌ک‌ک» برای حفظ جایگاه و منافع خود دست به هرکاری خواهد زد. وی تاکید کرده است «پ‌ک‌ک» به عنوان یک حزب کمونیست، برای هیچ چیزی ارزش قائل نیست و با اشاره به آتش زدن مساجد در مناطق کردنشین ترکیه، به استفاده از این اماکن به عنوان انبار مهمات بشدت انتقاد کرده و بار دیگر این نکته را یادآور شده که «پ‌ک‌ک» برای معنویات جامعه هیچ ارزشی قائل نیست و این ماهیت واقعی این گروه است.
استفاده ابزاری از کودکان (کودک‌سربازی)
«پ‌ک‌ک» و گروه‌های وابسته به آن بویژه در سوریه و غرب ایران (پژاک) سابقه بسیار تیره‌ای در استفاده از کودکان در میادین جنگی دارند. در سوریه، آنها با این توجیه که در حال نبرد سرنوشت‌سازی با داعش و گروه‌های تکفیری هستند، حتی دست به آدم‌ربایی زده و کودکان را در مشاغل نظامی به کار گرفتند. این امر در حالی است که گروه‌های مذکور تعهد کرده بودند استفاده از کودکان و نوجوانان زیر 18 سال دختر و پسر را به عنوان سرباز متوقف کنند. حضور کودکان زیر 18 سال در نبرد، حتی باعث تعرض جنسی به آنان نیز شده بود. به کارگیری کودکان در برخی موارد بدون رضایت خانواده و والدین آنها بوده است و در مواردی، حالت آدم‌ربایی به خود گرفته است. «پ‌ک‌ک» این اقدامات را در سنجار عراق نیز انجام داده است. برخی از این کودکان 12 سال سن دارند. این گروه‌ها حتی گردانی به نام « YPS-Zarok» تاسیس کرده‌اند که اعضای آن صرفا کودکان و نوجوانان هستند. گفتنی است کلمه Zarok به معنای کودک است.
نقض حقوق بشر و بازداشت خودسرانه
بازداشت خودسرانه و محاکمات ناعادلانه و بدون طی روند دادرسی قانونی در محدوده مورد تصرف کردهای سوریه (PYD) از جمله مواردی است که مورد توجه سازمان‌های حقوق بشری بین‌المللی قرار گرفته است که قطعا بدون ارتباط با «پ‌ک‌ک» نیست. بازداشت خودسرانه به بهانه مخالفت با PYD و ارتباط با گروه‌های مخالف آن انجام می‌شود. اعراب، از جمله مهم‌ترین بازداشت شدگان توسط نیروهای کرد هستند. این در حالی است که کردهای سوریه و به طور خاص حتی «پ‌ک‌ک» ادعا می‌کنند آرمان آنها ساختن جامعه‌ای بدون گرایش‌های نژادی است. شرایط نگهداری زندانیان، بازداشت‌های طویل المدت پیش از جلسه دادگاه و محاکمه نیز مورد اعتراض عفو بین‌الملل قرار گرفته است. البته رفتارهای خشن این گروه و نقض حقوق بشر، صرفا محدود به «پ‌ک‌ک» سوریه، ترکیه و حتی عراق نیست و شاخه ایرانی «پ‌ک‌ک» یعنی پژاک نیز یک گروه تبهکار و تروریستی است که بارها دست به ترور نیروهای نظامی، امنیتی و مردم عادی زده است.
سخن آخر
موارد یادشده، تنها گوشه‌ای از نقض نظام‌مند و مستمر حقوق بشر در اردوگاه‌های «پ‌ک‌ک» یا توسط اعضای آن است که مورد بررسی قرار گرفت. بی‌تردید این گروه خشن، اقدامات وحشیانه دیگری نیز انجام داده است که هنوز فاش نشده است. به همین دلیل است که این گروه نماینده جامعه کردی نیست و عملا محبوبیتی بین کردها ندارد، ضمن آنکه با اقدامات رادیکال و خشن خود، راه را بر هرگونه مصالحه و تعامل و مذاکره بسته و به واگرایی بیشتر و رادیکالیزه شدن فضای جامعه دامن زده است. نباید فراموش کرد بخش عمده تامین مالی این گروه، مانند سایر گروه‌های خشن و تروریستی، قاچاق مواد مخدر است.  مساله مهم دیگر سیر تطور «پ‌ک‌ک» و اوجالان و سایر کادر مرکزی گروه است. شاید با نگاهی خوشبینانه بتوان به هسته اولیه و آرمان ابتدایی آن گروه برای برآورده کردن برخی حقوق جامعه کردی، امیدوار بود (هر چند این امر نیز محل شک و تردید است) اما در گذر زمان، فرقه‌گرایی، شخص‌پرستی و اوجالان‌محوری و ستایش او در حد پیامبران و تئوریزه کردن خشونت و مشی دیکتاتوری او، نشان داد قدرت و عطش آن، گروه «پ‌ک‌ک» را در حد یک فرقه تبهکار تنزل داده و باعث کشته شدن ده‌ها هزار نفر شده است. رفتار استالین‌گونه و اقتدارگرایانه اوجالان و کادر مرکزی و صدور دستور قتل و اخراج و مجازات هزاران نفر از اعضا، مورد توجه پژوهشگران و کارشناسان قرار گرفته است. به همین دلیل است که عده‌ای اعتقاد دارند این حجم از خشونت و رفتار تبهکارانه، ریشه‌ای روان‌شناختی دارد و از اندیشه ناشی می‌شود. اندیشه غیریت و دیگرپنداری هرکس که مخالف اوجالان و گروه است، باعث اتخاذ سیاست مشت آهنین علیه همه افراد حتی کردها، زنان و کودکان شده است.
همچنین بیان این نکته خالی از فایده نیست که به دلیل استقرار تعداد زیادی از اعضای فعلی و سابق این گروه در اروپا، مظنون بودن آنها و «پ‌ک‌ک» به قاچاق مواد مخدر و پولشویی و همین طور احتمال کشیدن شدن هرچه بیشتر خشونت و دامنه ترور به قاره سبز، تهدیدات منبعث از این گروه صرفا غرب آسیا را شامل نخواهد شد و حتی شاید مانند مورد داعش، اروپا نیز بیش از پیش از این گروه آسیب ببیند. نکته‌ای که اردوغان درباره حضور اعضای «پ‌ک‌ک» در میان جلیقه زردها بیان کرد، در همین راستا ارزیابی می‌شود.
 

فاطمه عسگری‌نیا: سگ هم سگ‌‌های قدیم؛ به یک تکه نان و استخوان رضایت می‌دادند اما سگ‌‌های امروزی که حکم سگ خانگی را دارند اینگونه نیستند!  سگ‌‌‌هایی که هزینه نگهداری بعضی از آنها از مرز 2 میلیون تومان در ماه هم تجاوز می‌کند‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌. بر اساس اعلام گمرک ایران در 7 ماهه امسال 8/3 میلیون دلار غذای سگ وارد کشور شده است، این در حالی است که کشور در همین مدت با مصوبه ممنوعیت واردات کالاهای زینتی و غیرضروری مواجه بوده است.
وزارت صنعت، معدن و تجارت هم پیش‌بینی کرده است واردات غذای حیوانات خانگی  از 315 تن در سال 2013 به 2000 تن در سال 2020 افزایش خواهد یافت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌. این در حالی است که ما امروز برای واردات کالاهای ضروری و حیاتی مانند داروی کودکان بیمار با مشکلات ارزی دست و پنجه نرم می‌کنیم!
یک حساب سرانگشتی
یک حساب سرانگشتی حکایت از هزینه‌‌های سرسام‌آور نگهداری حیوانات خانگی در شهرهای گوناگون از جمله پایتخت دارد. این روزها افرادی هستند که برای نگه داشتن یک سگ خانگی از خرج خودشان می‌زنند تا خم به ابروی سگ‌شان نیاید! لیست بلندبالای غذاهای وارداتی سگ‌ها حکایت از بازار پرسود سگ‌پروری دارد. فعالیت پررنگ پت‌شاپ‌‌های مجازی و حقیقی گواهی بر این مدعاست؛ مغازه‌‌‌هایی که بسته به نوع توان اقتصادی خانوارهای ساکن در آن منطقه برای حیوانات خانگی دایر هستند.
سگ‌‌های استیک‌خور
برای تهیه گزارش میدانی از هزینه‌‌های نگهداری یک سگ برای صاحبش سری به یکی از این پت‌شاپ‌ها در حوالی خیابان آذربایجان از محله‌‌های مرکزی شهر تهران زدیم؛ پت‌شاپی در همسایگی یک درمانگاه حیوانات. زمانی که از فروشنده این مرکز درباره قیمت غذاهای سگ می‌پرسیم از تنوع این غذاها برای‌مان می‌گوید؛ از غذای تشویقی سویل‌پت 56 هزار تومانی گرفته تا غذای خشک «هپی‌ورگ مگ‌جوان» که قیمتی بالای 276 هزار تومان دارد. وی  می‌افزاید: اگر قصد خرید سگ و نگهداری از آن را دارید باید حواس‌تان به غذایش باشد، دیگر دوره نان خشک خوردن سگ‌ها گذشته است. این روزها باید برای سگ‌ها استیک 44 هزار تومانی یا غذای خشک ویژه 98 هزار تومانی بخرید. وی هزینه تامین غذای سگ در یک ماه را چیزی حدود 500 هزار تومان اعلام می‌کند و می‌گوید: هیچ‌وقت بر اساس شرایط اقتصادی برای سگ خود غذا تهیه نکنید، چرا که اگر مواد پروتئینی و معدنی در غذای سگ شما کافی نباشد آن وقت است که نمی‌توانید از وی یک رفتار خوب ببینید!
مخارج وابسته به نژاد سگ‌هاست
برای گفت‌وگو با پت‌شاپ دیگری راهی صادقیه می‌شویم؛ جایی که تنوع غذاها و قیمت غذاهای سگ در آن چشم‌نواز است. جالب اینجاست که هر نژاد سگ برای خودش خرج و مخارج خاصی دارد؛ سگ‌‌های پشمالو و فانتزی باید غذاهایی را مصرف کنند که مواد عالی و معدنی آنها مانع ریزش موهای‌شان شود و سگ‌‌های جثه‌داری مانند «ژرمن‌ها»ی بالغ بیشتر عاشق غذاهای خشک هستند که یک بسته آن 235‌هزار تومان آب می‌خورد.
سگ‌ها جای فرزند!
اما از سوی دیگر تبلیغات مراکز عرضه‌کننده خدمات ویژه سگ‌ها روی دیوار این پت‌شاپ خودنمایی می‌کند. نشانی یکی از کلینیک‌‌های درمانی را در همان حوالی برداشته و راهی آنجا می‌شویم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌. آدم‌های سگ به بغل و گربه در آغوش کشیده‌ای که هر از گاهی بوسه‌ای مادرانه و پدرانه هم به این حیوانات می‌زنند! در همین حال و هوا، دختری جوان سراسیمه همراه با سگش وارد درمانگاه می‌شود و می‌گوید: «بچه‌ام  چند روزی است بیمار شده است». از اینکه یک سگ را بچه خود می‌خواند متعجب می‌شوم اما وی عاشقانه از این بچه که نامش را «کتی» گذاشته نگهداری می‌کند و می‌گوید: «10 سال از زندگی مشترکم با همسرم می‌گذرد اما ترجیح می‌دهیم به جای فرزند آوردن از این سگ نگهداری کنیم. حیوانی که هزینه‌‌های نگهداری‌‌‌‌اش به مراتب از نگهداری یک کودک بیشتر است».
غذاهای ویتامینه برای کتی!
مصداق این گفتارش هم لیست بلندبالایی است که در ماه برای کتی هزینه می‌کنند؛ از غذاهای ویتامینه و تقویت‌کننده گرفته تا وسایل بهداشتی و درمانی. او می‌گوید: از روزی که کتی را خریدم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، تمام مراحل نگهداری‌‌‌‌اش را مو به مو انجام داده‌ام، از واکسن‌‌های هشتگانه‌‌‌‌اش گرفته که هر کدام با هزینه‌ای بالغ بر 100 هزار تومان تزریق شده تا تامین غذای بهداشتی تحت نظر دامپزشک. برای اینکه از چند و چون هزینه‌‌های نگهداری یک سگ در منزل مطلع شوم خود را علاقه‌مند به انجام این کار معرفی می‌کنم آنوقت است که همه مراجعه‌کنندگان به این کلینیک درمانی حیوانات خانگی  با هم به توصیف هزینه‌‌های سرسام‌آور نگهداری از سگ‌ها در منزل می‌پردازند.
سگ‌داری دل بزرگ می‌خواهد
«نسترن» دختر 32 ساله‌ای است که می‌گوید: اگر قصدت برای خرید و نگه داری از سگ جدی است باید دل بزرگی داشته باشی. من هر ماه چیزی بالغ بر 2 میلیون و 800 هزار تومان هزینه سگم می‌کنم. سگ وی از نژاد «پامرانین» است. با موهایی آراسته و سشوار کشیده که مانند دختر بچه‌‌های کوچک گیسش را با گیره سرهای رنگی و کش‌سرهای چهل‌گیس آراسته است! نسترن اظهار می‌دارد: «2 بار در ماه بچه‌ام را به آرایشگاه می‌برم و هر بار چیزی حدود 90 هزار تومان هزینه موهایش می‌کنم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، البته این را هم بگویم که وقتی می‌خواهیم با هم به میهمانی برویم هزینه‌‌های آرایشگاه سگم تا 200 هزار تومان هم افزایش می‌یابد اما زیبایی خیره‌کننده وی پس از این آرایشگاه لذتبخش است». به گفته نسترن به‌خاطر غیرقانونی بودن فعالیت آرایشگران بیشتر آرایشگران سگ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، کار را  در منزل انجام می‌دهند.
50 تا 200 هزار تومان برای تیمار!
شماره یکی از آرایشگرهای سگ را به نام «صابر» از وی گرفته و در تماسی با این آرایشگر از قیمت‌های کارش مطلع می‌شویم. «صابر» ساکن محله جمهوری است اما بیشتر سفارش‌‌های کاری خود را از مناطق بالای شهر دریافت می‌کند. وی درباره کارش می‌گوید: قیمت آرایش یک حیوان را اول نژاد آن تعیین می‌کند. هرچه نژاد حیوان آرام‌تر باشد، قیمت هم ارزان‌تر می‌شود. پس از آن اندازه حیوان است که بر قیمت آرایشگاه آن تاثیرگذار است. گذشته از همه اینها میزان بلندی مو و البته اخلاق حیوان خانگی بر نوع قیمت بی‌تاثیر نیست؛ حیوان‌‌های خوش‌اخلاق و آرام به طبع انرژی کمتری را از ما می‌گیرند و حیوان‌‌های شرور‌‌‌‌‌‌، وقت و انرژی بیشتر؛ به ‌خاطر همین است که آرایش ساده برای حیوانات بین 60 تا 90 هزار تومان در هر نوبت برای صاحب آن آب می‌خورد‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌. وی  این را هم یادآور می‌شود که اگر دارنده حیوان خانگی خواستار مسواک زدن و گرفتن ناخن‌‌های حیوان خانگی خود باشد هم هزینه‌‌های جداگانه‌ای  گرفته می‌شود که سرجمع همه این خدمات چیزی حدود 150 هزار تومان می‌شود. این در حالی است که فعالیت زنان آرایشگر حیوانات خانگی هم در تهران قابل توجه است؛ بانوانی که ترجیح می‌دهند از طریق سایت‌‌های اینترنتی خدمات حیوانات خانگی، خدمات فوق را عرضه کنند. برای گفت‌وگو با یکی از این افراد دست به دامن یکی از سایت‌‌های مشهور اینترنتی می‌شویم تا به بهانه کوتاهی موی یک سگ با یکی از این آرایشگران آشنا شویم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌. «مهرانه» یکی از بانوانی است که کار آرایشی و بهداشتی سگ‌ها را در خانه شخصی‌‌‌‌اش واقع در ونک دنبال می‌کند‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌. از کسب‌وکار و درآمدش رضایت دارد و می‌گوید: خیلی بیشتر از کار در آرایشگاه‌‌های زنانه است. وی همین‌طور که وان را از آبگرم و شامپوی ویژه سگ پر می‌کند تا «کاترین» را در آن شست‌وشو دهد، می‌گوید: خودم هم یکی از عاشقان سگ‌‌های خانگی هستم و خوب می‌دانم  شست‌وشوی سگ‌ها باید با دقت، ظرافت و حوصله تمام انجام شود، به‌خاطر همین کمی هزینه‌‌های بالایی برای دارنده آنها دارد، چرا که در این شست‌وشو باید از شامپوهای نرم‌کننده و درخشان‌کننده خاص حیوانات که هر کدام قیمتی بالای 50 هزار تومان دارد استفاده شود. «مهرانه» در کنار کار آرایشگری حیوانات، کار فروش وسایل بهداشتی و آرایشی سگ‌ها را هم انجام می‌دهد.
ست ویژه سگ‌ها
در بازار هزار رنگ مهرانه ست پتو‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، عروسک و حوله ویژه سگ به قیمت 105 هزار تومان، سوهان ناخن سگ 20 هزار تومان، قیچی اصلاح سگ 80‌هزار تومان، گوش پاک‌کن سگ 24 هزار تومان  و ناخن‌گیر سگ به قیمت 49 هزار و 500 تومان مشاهده می‌شود.
عطر‌‌های سگی!
بخش جالب‌تر این فروشگاه قفسه عطرهای سگ است؛ از عطر سگ‌‌های نر گرفته تا عطر جیمبورن، پاریس و اونیت که قیمت هر کدام‌شان بین 200 تا 800 هزار تومان است‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌. البته وی یادآور می‌شود اگر افراد سفارش عطرهای اصل و اورجینال را هم بدهند توانایی تامین‌شان را دارد‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌. عطرهایی که قیمتی بالغ بر 2 میلیون تومان دارند! مهرانه توصیه می‌کند اگر در لابه‌لای وسایل بازارچه‌‌‌‌اش آنچه را مدنظرمان است پیدا نمی‌کنیم بهتر است سری به سایت‌‌های عرضه‌کننده این محصولات زده و خیلی راحت نسبت به ثبت‌سفارش و تحویل آنها اقدام کنیم.
شهر فرنگ پت‌شاپ‌ها
رقابت در پت‌شاپ‌‌های اینترنتی آنقدر داغ است که هر سایتی را باز می‌کنیم با تنوعی از محصولات عرضه شده مواجه می‌شویم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌. در این شهر فرنگ است که مشاهده می‌کنیم هزینه‌‌های نگهداری از یک سگ در مقایسه با نگهداری از یک نوزاد زمین تا آسمان فرق می‌کند. در حالی که پوشک بچه این روزها با قیمتی حدود 50 تا 100 هزار تومان در بازار عرضه می‌شود، پد آموزش ادرار سگ از 200 هزار تومان تا 250 هزار تومان متغیر است. توالت‌‌های ادرار همراه با پدهای بهداشتی هم چیزی حدود 200 هزار تومان برای صاحبان سگ‌ها آب می‌خورد.
هزینه پانسیون‌‌های سگی
«حسام» پسر جوانی است که سگ نژاد ژرمنش لحظه‌ای وی را ترک نمی‌کند؛ جوانی  28 ساله و ساکن الهیه. حسام را در بوستان ملت در حال گردش سگش به نام «سالار» می‌بینیم. وی می‌گوید هر پک بهداشتی «سالار» ماهانه 800 هزار تومان برایش هزینه‌بر است. به گفته این جوان این پک شامل شامپو از بین برنده بو مخصوص سگ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، شرتکس، لوسیون گوش سگ، اسپری دندان، شامپو پروتئینه، فوم تمیز‌کننده ویژه سگ بدون آب و حوله  سگ است. حسام که به عنوان یک مهندس در شرکت عمران مشغول است، مجبور است روزها سالار را به پانسیون سگ‌ها بسپارد، کار سختی که با توجه به رسیدگی‌های خوب و محیط امن پانسیون این روزها برای حسام کمی آسان‌تر شده است. این صاحب سگ هر روز قبل از حضور در محل کار، سالار را به پانسیونی در تجریش می‌برد و بابت نگهداری آن روزانه 50 هزار تومان پرداخت می‌کند. حسام می‌افزاید: در این پانسیون علاوه بر برخورداری از فضای 1300 متری برای گردش سگ‌ها امکان آموزش آنها نیز وجود دارد. خیالم راحت است در طول ساعاتی که پسرم در پانسیون است حسابی می‌تواند بازی کند، کاری که امکانش در آپارتمان من وجود ندارد.
پت‌شاپ‌ها در بالا و پایین پایتخت
اگرچه فعالیت کلینیک‌ها و پت‌شاپ‌ها دیگر امروز در بالا و پایین پایتخت مشاهده می‌شود اما پانسیون حیوانات را تنها می‌توان در مناطق بالای شهر جست‌وجو کرد. پانسیون حیوانات خانگی در فرمانیه یکی از این مراکز است؛‌‌‌‌‌‌‌‌‌. جایی که برای نگهداری روزانه حیوانات خانگی در سایه حضور دامپزشک بین 50 تا 150 هزار تومان پول می‌گیرد. هزینه‌ای که به گفته مدیرش بسته به نوع خدمات ارائه شده به حیوان فرق می‌کند؛ برای مثال  رزرو اتاق اختصاصی در کنار ماساژ و شست‌وشوی حیوان حتی می‌تواند بر این مبالغ بیفزاید؛ هزینه‌‌‌هایی که براحتی از سوی صاحبان این حیوانات خانگی پرداخت می‌شود.
رضایت از خدمات پانسیون!
«ثمین» یکی از مشتریان پر و پا قرص این پانسیون است‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌. شخصی که با ابراز رضایت از خدمات این مرکز تلاش می‌کند ما را به سپردن سگ‌مان به آنها متقاعد کند و می‌گوید: هرگز فکر نمی‌کردم «ناتاشا» (سگ کوچک و پشمالویش) یک لحظه دوری از مرا تحمل کند اما به حدی در این پانسیون به حیوانات رسیدگی می‌کنند که زمان غروب سراغش می‌‌‌‌‌آیم دوست ندارد اینجا را ترک کند. «ثمین» اظهار می‌دارد: هر روز صبح قبل از حضور در محل کارم ناتاشا را به این پانسیون می‌آورم و بدون دغدغه در طول روز به کارهایم می‌رسم.
ترس از مسؤولیت‌پذیری
اما در همین‌باره «فتانه کریمی» جامعه‌شناس با اشاره به رواج نگهداری از سگ در میان زوج‌‌های جوان و حتی جوانان مجرد به «وطن‌امروز» می‌گوید: رواج زندگی با حیوانات خانگی و تبلیغ و ترویج این نوع زندگی در سایه فعالیت شبکه‌‌های ماهواره‌‌های به بهانه حمایت از حقوق حیوانات و همزیستی انسان با حیوان باعث شده امروز با خانواده‌‌‌هایی مواجه باشیم که یا سگ‌پروری را به جای فرزندآوری ترویج می‌دهند یا با رضایت به تک‌فرزندی و همزیستی یک سگ با فرزندشان، می‌کوشند جای خالی خواهر یا برادر را برای کودکان خود پر کنند؛ رفتاری که آسیب‌‌های اجتماعی آن را می‌توان در زندگی این خانواده‌ها جست‌وجو کرد. کریمی می‌افزاید: دوری گزیدن از زندگی عادی و اجتماعی با پناه بردن به حیوانات خانگی و جایگزین کردن آنها به جای فرزند باعث می‌شود افراد از نیازهای حقیقی خود دور شوند و تن به یک زندگی دروغین دهند که در آن خلأهای زیادی داشته و نتیجه‌ای جز بروز رفتارهای غیراجتماعی از آنها نمی‌رود. وی با اشاره به رواج زندگی با حیوانات خانگی در سایه رونق زندگی شهری و آپارتمان‌نشینی افراد خاطرنشان کرد: اگرچه بسیاری از این افراد به بهانه‌‌های واهی نگهداری از یک سگ را به نگهداری از یک فرزند ترجیح می‌دهند اما مطالعات انجام شده روی این افراد حکایت از این دارد که ترس از مسؤولیت‌پذیری افراد باعث شده به این کار رو آورند، چرا که هزینه‌‌های نگهداری از یک سگ به مراتب خیلی بالاتر از نگهداری از یک کودک در خانه است!
 

محسن شهمیرزادی: سریال‌‌های تلویزیونی جزو ماندگارترین مجموعه‌های نمایشی برای مردم هستند. مخاطب فیلم را می‌بیند اما با سریال زندگی می‌کند و کاراکترها و قصه‌ها برای او مفهومی بیشتر از یک نقش و داستان دارند. با این حال هر قصه و کاراکتری یک عمری دارد؛ عمری که دیر یا زود به سرانجام می‌رسد. اما عمر قصه‌ها و کاراکترها هم کمتر از تیتراژهای ماندگاری است که از این مجموعه‌ها در ‌خاطر مانده است. به سختی می‌توان سریال ماندگاری را یافت که موسیقی تیتراژش از خاطر رفته باشد؛ حتی می‌توانیم پا را از این هم فراتر بگذاریم و ماندگاری بسیاری از سریال‌ها را مدیون موسیقی تیتراژ آنها بدانیم که البته قضاوتی چندان گزاف هم نیست. با این حال، وقتی از آثاری مثل سریال‌های «امام علی(ع)»، «مختارنامه»، «شب دهم»، «معصومیت از دست رفته»، «دلنوازان»، «هزاردستان»، «خط قرمز» و... صحبت می‌کنیم، امکان ندارد در وهله اول موسیقی تیتراژ آنها از ذهن‌مان گذر نکند. تیتراژها یا همان «کارت دعوت‌های فیلم» خودشان جدا از فیلم‌‌‌هایی که به آن تعلق دارند، ماجرایی مخصوص به خود دارند. تحولات تیتراژ آثار تلویزیونی نشان می‌دهد این محصولات در تمام این سال‌ها روندی یکسان نداشته‌اند. بویژه در یک دهه اخیر که شعرهایی از شاعرانی معدود با صدای خوانندگانی «عمدتا تکراری» پخش می‌شود و همین مساله موجب شده است مدت‌ها تیتراژها در رکود به سر ببرند و از آنها کمتر یادی در ذهن بماند. این رکود با پشت پرده‌های اقتصادی و فروش تیتراژ به خوانندگان جویای نام نیز همراه شد که حتی برخی مخاطبان را هم نسبت به تیتراژها بدبین کرد. اما به نظر می‌رسد در دوران جدید تلویزیون، رویه‌ای متفاوت از قبل شکل گرفته است تا اسامی جدیدی به شاعران تیتراژها اضافه شود و خوانندگان برجسته دیگری نیز صدای‌شان را در تیتراژ سریال‌ها ماندگار کنند.
حصار نامرئی شعر و ملودی
تیتراژهای تلویزیونی در یک دهه اخیر با اغماض در معدود آثاری که در خاطره‌ها ماندگار شده‌اند، در قبضه حلقه بسته‌ای است که گویی انحصاری نامرئی در سرودن شعر و اجرای این تیتراژها دارند. این انحصار خیلی وقت‌ها به چشم نیامده است و بسیاری، صداهای تکراری در انتهای هر سریال را اتفاقی بدیهی تلقی می‌کنند. اما برخی نیز نظر متفاوتی دارند. نیما مسیحا از جمله خوانندگانی است که معتقد است این انحصار نامرئی یا همان مافیا در میان برخی تهیه‌کنندگان وجود دارد و در این باره بیان می‌کند: «چه کسی می‌گوید مافیا وجود ندارد؟ مافیا در رگ‌های موسیقی ایران در جریان است. جالب است که برای رسیدن به اهداف خود از انجام هیچ کاری ابایی ندارند و دست به هر کاری می‌زنند. من به وجود مافیا در موسیقی ایمان دارم و معتقدم مافیا در موسیقی بویژه در تلویزیون و تیتراژخوانی وجود دارد. من شاهد بوده‌ام دوستانی که خود درگیر مافیا هستند گفته‌اند که مردم با صدای آنها ارتباط برقرار کرده‌اند. می‌خواهم بدانم آیا من و امثال من مثل حمید حامی که مدام در این تیتراژ‌ها نیستیم و نمی‌خوانیم آیا صدای بدی داریم یا بد می‌خوانیم یا مردم با صدای‌مان ارتباط برقرار نکرده‌اند؟ دیده‌ام که گفته‌اند چون تهیه‌کننده با آنها کار کرده و کارشان را می‌شناسد از این موهبت برخوردارند که بار دیگر تهیه‌کننده با آنها کار کند. گفته‌اند که تهیه‌کننده به کارشان ایمان دارد و با هم راحتند و... در حالی که به نظر من هیچ یک از این حرف‌ها صحت ندارد».
تیتراژفروشی!
اما چالش دیگر تیتراژ‌ها در سال‌های اخیر به کاستی‌های بودجه تلویزیون بازمی‌گشت. سال‌هایی که بحران بودجه در ابعاد گسترده‌ای خود را نشان می‌داد و یکی از تبعات آن نیز به تیتراژ‌‌های تلویزیونی بازمی‌گشت. این گمان که تیتراژ در آخر سریال پخش می‌شود و یک تیتراژ متوسط برای اثری متوسط تفاوتی با تیتراژ ضعیف برای این اثر ندارد و در یک کلام کسی تیتراژ را نمی‌بیند، باعث شد بسیاری از تهیه‌کنندگان به تیتراژفروشی روی آورند. خوانندگانی که سعی داشتند در بازار موسیقی صاحبنام شوند، به جای هزینه تبلیغات و بازاریابی، آن را صرف همکاری با یک تهیه‌کننده تلویزیونی می‌کردند و با حضور در تیتراژهای سریال‌ها- در کنار حضور در برنامه‌های گفت‌وگومحور- از آنتن 80 میلیونی صداوسیما بهره‌برداری بیشتری می‌کردند. علیرضا بدیع که یکی از شعرهای ماندگارش به نام «ماه و ماهی» با صدای حجت اشرف‌زاده در ذهن‌ها مانده است، درباره روند تیتراژ‌‌های تلویزیونی در یک دهه اخیر اظهار داشت: «طی سال‌های اخیر به دلیل روابط برخی تهیه‌کننده‌های سریال‌ها و مجموعه‌های تلویزیونی با جامعه موسیقی شاهد فروش تیتراژها هستیم، یعنی تهیه‌کننده برای تامین بخشی از هزینه‌های خود اقدام به فروش تیتراژ می‌کند که خریداران نیز در اغلب موارد برخی خواننده‌ها هستند. خواننده‌ای که دست به چنین اقدامی می‌زند وقتی می‌بیند با خریداری یک تیتراژ به اندازه پخش چندین تک آهنگ در فضای مجازی مشهور می‌شود از موضوع استقبال می‌کند. اما وقتی به تیتراژهای اوایل دهه ۸۰ نگاه می‌کنیم می‌بینیم که اغلب آنها توسط بهترین خوانندگان و ترانه‌سرایان تهیه می‌شدند و شاخص اصلی انتخاب آثار مسائل فنی بود که همین امر باعث ماندگاری آنها شد».
گرگ و میش تیتراژخوانی
اما تحولات تلویزیون در چند سال اخیر، از روند تازه‌ای خبر می‌دهد که انحصار و تیتراژفروشی را به گوشه‌ای نهاده و در برخی آثار شاهد حضور شاعران و خوانندگان شایسته و جدیدی هستیم که پیش از این تنها در میان مردم زبانزد بودند و خبری از آنها در مجموعه‌های تلویزیونی نبود. تیتراژ مجموعه‌هایی چون «حوالی پاییز» با شعر قاسم صرافان و صدای سینا سرلک یا سریال «مینو» با صدای مازیار فلاحی را می‌توان از جمله تیتراژهایی دانست که در مدت اخیر و به‌واسطه حضور چهره‌های جدید چه در حوزه ترانه‌سرایی و چه در حوزه خوانندگی تولید شده‌اند. سریال «لحظه گرگ و میش» هم از جمله همین آثار است؛ سریالی خوش‌ساخت که روایتگر فراز و فرود یک خانواده‌ اصیل ایرانی در طول 3 دهه است. شعر «حالا که می‌روی...» سروده محمدمهدی سیار با صدای محمدمعتمدی در هم آمیخته شده است تا تیتراژ «لحظه گرگ و میش» خلق شود؛ تیتراژی که نوید جهان نوی تیتراژها در تلویزیون را می‌دهد؛ فارغ از تیتراژفروشی و دور از حلقه انحصار نامرئی تیتراژخوانی! اقبال به سریال و تیتراژ آن خیلی زود در میان گستره وسیعی از مخاطبان رشد یافت و بر اساس تجربه‌های دیگر این اتفاق مبارک، ثابت کرد که انتقادات به فضای انحصاری موسیقی چندان بی‌راه نبوده است. هر چند در این زمینه انتقاداتی هم به 2 قطعه خوانده شده توسط محمد معتمدی برای این سریال وارد شد از جمله آنکه موسیقی «حالا که می‌روی...» در واقع یکی از قطعات آلبوم محمد معتمدی به همین نام است و با توجه به اینکه تیتراژها به نوعی جزئی از هویت یک سریال هستند، بهتر بود برای این سریال قطعه‌ای اختصاصی آماده می‌شد؛ هر چند به نظر می‌رسد این اتفاق رویکردی اقتصادی داشته و احتمالا به جهت صرفه‌جویی در هزینه‌ها صورت پذیرفته است. یکی دیگر از انتقادات وارد بر تیتراژهای این سریال مربوط به تیتراژ پایانی آن یعنی قطعه «سنگ قبر آرزو» است که بازخوانی اثری از دهه 40 است و طبیعتا بهتر بود برای سریالی در حال و هوای دهه 60، از اثری در همان حال و هوا استفاده می‌شد. با این همه آنچه بیش از این ایرادات جزئی حرفه‌ای به چشم مخاطب می‌آید، دیدن نام‌هایی جدید در عرصه ترانه‌سرایی و خوانندگی تیتراژهای سریال‌های تلویزیونی است. چهره‌هایی که بدون شک حضورشان در این عرصه می‌تواند زمینه‌ساز پویایی مضاعف این حوزه و عاملی برای شکستن حلقه بسته عرصه‌ای شود که سال‌هاست در قرق چهره‌هایی تکراری است.

نوید مؤمن: اخیرا دولت آلمان لغو مجوز پروازهای «ماهان ایر» را مورد تأیید قرار داد. بر اساس تصمیم برلین، شرکت هواپیمایی ماهان از 21 ژانویه 2019/ اول بهمن 97 نمی‌تواند پروازی به این کشور داشته باشد. سخنگوی وزارت خارجه آلمان در این باره اظهار کرده است: «به عقیده دولت آلمان، این اقدام برای تأمین منافع ژرمن‌ها در سیاست خارجی و عرصه امنیتی ضروری بود. برلین معتقد است «ماهان ایر» به حمل‌ونقل تجهیزات و افراد به منطقه  خاورمیانه و سوریه می‌پردازد که در آنجا عملیات نظامی جریان دارد. این تصمیم در ارتباط با نقشی که تهران در سوریه بازی می‌کند و تشدید فعالیت سرویس اطلاعاتی ایران در اروپا اتخاذ شده است».
این اقدام وقیحانه دولت آلمان، بلافاصله از سوی «مایک پمپئو» وزیر خارجه ایالات متحده آمریکا مورد استقبال قرار گرفت. نکته حائز اهمیت اینکه مقامات آمریکایی تاکید کرده‌اند در تلاش برای تعمیم این تحریم [که مغایر کنوانسیون هوایی شیکاگو است] به دیگر کشورهای اروپایی هستند. به عبارت بهتر، مقامات آمریکایی به صورت علنی تاکید کرده‌اند اقدام دولت «آنگلا مرکل» در تحریم هواپیمایی ماهان محصول و خروجی معاملات پشت پرده واشنگتن- برلین بوده است. آلمان نخستین بازیگر اروپایی بود که به این معامله تن داد و احتمالا طی هفته‌ها و ماه‌های آتی، شاهد همراهی دیگر بازیگران غربی با واشنگتن در این تحریم ظالمانه خواهیم بود.
1- دولت ائتلافی آلمان [متشکل از 2 حزب سوسیال- دموکرات و دموکرات- مسیحی] با اتخاذ این تصمیم سیاسی و غیرحقوقی نشان داد نه‌تنها دست ‌کمی از بازیگران  ضدایرانی دیگر در اروپا (مخصوصا انگلیس و فرانسه) ندارد بلکه وابستگی و تعلق خاطر خود به کاخ سفید و دولت ترامپ را به اثبات رساند. دولت مرکل سال 2017 میلادی نیز بر سر «تغییر مفاد برجام» تن به نوعی معامله سیاسی با واشنگتن داد. در آن زمان، آلمان پس از 2 کشور انگلیس و فرانسه موافقت خود را با تغییر توافق هسته‌ای (آن هم به سود اهداف آمریکا) اعلام کرد. هم اکنون مرکل به جای جبران خیانت 2 سال قبل خود، به نخستین پیرو دولت ترامپ در خصوص تحریم شرکت هواپیمایی ماهان تبدیل شده است. به عبارت دقیق‌تر، آلمان در این معادله نقش «بازیگر پیشرو» را در تقابل با ایران ایفا کرده است.
2- نکته دوم به بهانه‌های اعلامی دولت آلمان در قبال شرکت هواپیمایی ماهان بازمی‌گردد. ژرمن‌ها خود نیز نسبت به بازی خونینی که به همراه واشنگتن، پاریس، لندن، تل‌آویو و ریاض در سوریه به راه انداخته‌اند، آگاهند. شاید بهتر باشد دولت آلمان قبل از ابراز خشم از مواجهه ایران با مهره‌های متوحش تروریستی صهیونیستی- تکفیری و دست‌پروردگان دستگاه‌های امنیتی غرب و بویژه موساد در سوریه، نسبت به گزارش سازمان عفو بین‌الملل در اردیبهشت 95 پاسخگو باشد: «بخشی از سلاح‌هایی که در دستان نیروهای داعش دیده می‌شود، ساخت کشور آلمان است. تسلیحات ساخت شرکت آلمانی «هکلر و کخ» (Heckler & Koch) به صورت خاص در اختیار گروه تروریستی داعش قرار دارد».
بسیاری از این سلاح‌ها به صورت مستقیم و برخی دیگر از طریق واسطه‌هایی مانند سعودی و امارات عربی متحده در اختیار گروه‌های  تروریستی داعش، جبهه النصره و دیگر گروه‌های صهیونیستی- تکفیری در سوریه قرار گرفته است. این گزارش به همراه هزاران داده و مستند دیگر نشان می‌دهد ژرمن‌ها در ریخته شدن خون تک تک انسان‌های بیگناه و خصوصاً کودکان بی‌پناه سوریه، عراق، یمن، فلسطین و لبنان سهیمند. در چنین شرایطی خشم مرکل و همراهانش از شکست داعش در سوریه کاملا قابل درک است!
3- مقامات آلمانی خود نسبت به نقش جمهوری اسلامی ایران در مواجهه با گروه‌های تروریستی تکفیری در سوریه آگاهند. ژرمن‌ها به مانند دیگر بازیگران غربی معتقد بودند می‌توان گروه‌های  تروریستی داعش و  جبهه النصره را ایجاد و در ادامه مدیریت کرد. با این حال مقامات 2 حزب سوسیال- دموکرات و دموکرات- مسیحی آلمان، که هر دو در وقایع خونین چند سال اخیر در منطقه غرب آسیا نقش داشته‌اند، هرگز تصور نمی‌کردند روزی شر گروهک‌های تروریستی ساخته و پرداخته آنها به مرزهای اروپا و آلمان بازگردد! بدون شک اگر تلاش‌های جمهوری اسلامی ایران در مواجهه با داعش و دیگر گروه‌های تکفیری نبود، امروز کشورهایی مانند آلمان به دریایی از خون تبدیل شده بودند؛ حقیقت محضی که امثال مرکل و اشتان مایر آن را قربانی معاملات سیاسی با دولت «دونالد ترامپ» کرده‌اند.
4- سکوت دستگاه دیپلماسی کشورمان در قبال عهدشکنی‌ها، خیانت‌ها و رفتارهای ضدامنیتی ژرمن‌ها، منجر به وقاحت بازماندگان هیتلر شده است. برلین از یک سو سعی دارد از توان ایران در مهار داعش و عدم بازگشت شر تروریست‌های تکفیری به داخل مرزهای خود استفاده کند و از سوی دیگر، در گردونه اعمال تحریم‌های جدید علیه تهران از واشنگتن، پاریس و لندن عقب نماند! براستی چرا این بازی وقیح و غیرقابل بخشش برای افکار عمومی کشورمان تشریح نمی‌شود؟! آیا احضار سفیر آلمان در تهران یا نامه‌نگاری به مقامات اروپایی و گلایه از آنها به علت بروز رفتارهای ضدایرانی می‌تواند به مثابه  پاسخی متناسب با این اقدامات تلقی گردد؟ قطعا پاسخ این سوال منفی است. تاسف‌بارتر اینکه آقای دکتر ظریف وزیر محترم امور خارجه کشورمان یک بار به صورت عینی نتیجه مصالحه دستگاه دیپلماسی با آلمان  را مشاهده کرده‌اند! بهمن ماه سال گذشته پس از برگزاری کنفرانس امنیتی مونیخ، شرکت‌های انرژی آلمان حاضر به سوخت‌رسانی به هواپیمای حامل وزیر امور خارجه کشورمان نشدند. شرکت‌های تامین سوخت آلمانی نگران بودند با فراهم کردن سوخت برای هواپیمای وزیر امور خارجه ایران تحریم‌های واشنگتن علیه تهران را نقض کنند. به ناچار وزارت خارجه آلمان از وزارت دفاع  این کشور کمک گرفت و برای حل شدن مشکل به ناچار ارتش آلمان برای هواپیمای حامل وزیر امور خارجه کشورمان سوخت فراهم کرد! در آن زمان مقامات آلمانی مدعی بودند عدم سوخت‌رسانی به هواپیمای آقای ظریف، محصول عدم هماهنگی بخش دولتی با بخش خصوصی این کشور بوده(!) اما به فاصله یک سال، نوع مواجهه دولت آلمان با شرکت هواپیمایی ماهان نشان داد همه این رفتارها، منبعث از یک سناریوی واحد و آن هم در تقابل با نظام و ملت ایران است! این سناریو همچنان به پایان نرسیده و در آینده نزدیک، شاهد تکمیل قسمت‌های تازه‌تری از آن خواهیم بود. صراحتا باید عنوان کرد خیانت دولت آلمان محدود به تحریم شرکت هواپیمایی ماهان نخواهد ماند.
5- اگر چه بخشی  از وقاحت ژرمن‌ها در تقابل با کشورمان، معلول وابستگی ساختار آنها به ایالات متحده در نظام بین‌الملل است اما متاسفانه بخش دیگر آن مرهون «رودربایستی» دستگاه دیپلماسی و سیاست خارجی کشورمان با برلین است. این «تساهل بازدارنده» خود را در مواردی مانند دستگیری «اسدالله اسدی» دیپلمات برجسته کشورمان در آلمان نیز نشان داد. آیا زمان آن نرسیده است وزارت امور خارجه یک بار برای همیشه پرده از چهره بزک کرده دولت آلمان برداشته و چهره کریه بازماندگان و وارثان آدولف هیتلر را در مقابل افکار عمومی دنیا به تصویر بکشد؟! امتیازدهی‌های بی‌مورد و بدون مابه‌ازا به کشورهای اروپایی و در راس آنها 3 کشور انگلیس، آلمان و فرانسه تا چه زمان ادامه خواهد داشت؟

امید رامز: داستان تکراری کودتا و انقلاب‌های مخملین با نقش‌آفرینی و حمایت آمریکا و اندیشکده‌ها و سرویس‌های اطلاعاتی-جاسوسی این کشور، قصه تمام‌نشدنی ده‌ها سال گذشته جهان است. دیگر حتی نیازی به انتظار برای گذشت چند دهه جهت انتشار اسناد CIA هم نیست تا پی ببریم که آیا آمریکا در وقوع انقلاب مخملین در فلان کشور اروپای شرقی، آمریکای جنوبی، آفریقا یا آسیا نقشه داشته یا خیر؛ هنوز 24 ساعت از شورش در ونزوئلا نگذشته بود که کفتارهای کراواتی کاخ‌سفید حمایت خود را از «گوایدو» رهبر شورشیان اعلام می‌کنند و بلافاصله نیز خبرگزاری آسوشیتدپرس با تیتر «ونزوئلا نخستین‌ کشور در آمریکای لاتین نیست که آمریکا در آن دخالت می‌کند»، بر دخالت قطعی آمریکا در شورش‌های ونزوئلا صحه می‌گذارد. بر اساس گزارش سال 2016 واشنگتن‌پست، آمریکا از دهه 50 میلادی به این سو با استفاده از «دکترین ترومن» حداقل 72 بار در کشورهای جهان اقدام به کودتا کرده است. واشنگتن‌پست در گزارش دیگری که 4 بهمن 97 منتشر کرده، ضمن اذعان به تلاش آمریکا برای برپایی یک حکومت لیبرال‌ـ دموکرات در ونزوئلا به جای «نیکلاس مادورو» که دولت او هم مشابه مصدق طی یک انتخابات کاملا دموکراتیک بر سر کار آمده، به تاریخچه مختصری از دخالت‌های ایالات متحده در آمریکای لاتین و آمریکای مرکزی اشاره می‌کند. کشورهای پاناما، کوبا، مکزیک، گواتمالا، برزیل، آرژانتین، شیلی، نیکاراگوئه، هائیتی و گرنادا، از جمله کشورهایی بوده‌اند که آمریکا با دخالت مستقیم سعی در برکناری حکومت‌های مایل به شوروی سابق یا ابقای حکومت‌های راست‌گرا در آنها داشته است. اینها البته برخی موارد دخالت‌های آمریکا در کشورها بوده است که مربوط به دوره جنگ سرد و قبل از فروپاشی شوروی است. پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی نیز با توجه به مواضع ضد آمریکایی و ضدسرمایه‌داری برخی جمهوری‌های استقلال یافته در شرق اروپا و همچنین برخی کشورهای هم‌پیمان شوروی‌سابق نظیر کوبا، ونزوئلا و هندوراس نیز شاهد تلاش‌های مستمر آمریکا برای کودتای نظامی و انقلاب‌های مخملین بوده‌ایم. اتفاقا 2 نمونه متاخر آن در آمریکای جنوبی مربوط به کودتای ناموفق سال 2002 علیه هوگو چاوز، رئیس جمهور سابق ضدآمریکایی ونزوئلا و کودتای سال 2009 در هندوراس است که طی آن «خوزه مانوئل زلایا» رئیس جمهور قانونی این کشور که او هم مواضع ضدآمریکایی داشت، برکنار و تبعید شد. در اروپای شرقی نیز نمونه کم نیست؛ انقلاب رنگی در یوگسلاوی در سال 2000 که در آن «اسلودان میلوشوویچ» رئیس جمهور این کشور مجبور به استعفا شد، انقلاب موسوم به «گل سرخ» در گرجستان در سال 2003 که با رهبری میخائیل ساکاشویلی(متمایل به آمریکا)، به برکناری «ادوارد شواردنادزه» انجامید و بعدها در سال 2005 جرج سوروس مجارستانی-آمریکایی، پدر انقلاب‌های مخملین و صاحب بنیاد صهیونیستی «جامعه باز» در تفلیس گرجستان ابراز خوشحالی می‌کند که بنیادش [با کمک 42میلیون دلاری]، جامعه مدنی گرجستان را برای انقلاب گل سرخ آماده کرده است، انقلاب نارنجی اوکراین در سال 2004 و چندین مورد دیگر در چکسلواکی، قرقیزستان و لهستان، نمونه‌های دخالت‌های آمریکا در مناسبات سیاسی کشورها در جهت تغییر سران آنهاست. گلوبال ریسرچ  نیز در گزارش 2 بهمن 97 با انتشار لیستی بلندبالا موسوم به «آمریکا گیت» از کشورهایی که آمریکا بعد از جنگ دوم جهانی در جهت تغییر حاکمان و ایدئولوژی کشورها در امور آنها دخالت کرده، منتشر کرد. در این لیست نام کشورهایی نظیر چین (1960-1949)، آلبانی (1953)، آلمان شرقی (1950)، ایران (1953)، گواتمالا (1954)، کاستاریکا (1950)، سوریه (1956)، مصر(1957)، اندونزی (1958)، عراق (1963)، ویتنام شمالی (73-1945)، کامبوج (70-1955)، لائوس (60-1958)، اکوادور (63-1960)، کنگو (1960)، فرانسه (1965)، برزیل (64-1962)، جمهوری دومنیکن (1963)، کوبا (1959 تاکنون)، بولیوی (1964)، اندونزی (1965)، غنا (1966)، شیلی (73-1964)، یونان (1967)، کاستاریکا (71-1970)، بولیوی (1971)، استرالیا (75-1973)، آنگولا (1975)، زئیر (1975)، پرتغال (76-1974)، جامائیکا (80-1976)، چاد (82-1981)، گرنادا (1983)، یمن(84-1982)، فیجی (1987)، لیبی (1980)، نیکاراگوئه (90-1981)، پاناما (1989)، بلغارستان (1990)، آلبانی(1991)، عراق (1991)، افغانستان (1980)، سومالی (1993)، یوگسلاوی (2000-1999)، اکوادور (2000)، ونزوئلا (2002) و هائیتی (2004) دیده می‌شود.
اما در این رابطه ذکر چند نکته ضروری به نظر می‌رسد:
یکم- مشاهده کشورهایی که دولت آنها با دخالت آمریکا دستخوش تغییر شده و به نوعی سوژه کودتا یا انقلاب‌های مخملین بوده‌اند بخوبی نشان می‌دهد آنچه مد نظر ایالات متحده بوده است، نه الزاما برقراری دموکراسی یا حکومت‌های مردمی، بلکه بر سر کار آمدن حکومت‌های همسو با برنامه‌ها و اهداف آمریکا بوده است که هژمونی آمریکا را به رسمیت بشناسند و اگر در کشوری این امر مهم با حکومت دیکتاتوری یا هر مدل و ایدئولوژی حکومتی دیگری محقق می‌شده است، آمریکا ابایی نداشته که آن را به رسمیت بشناسند و از آن حمایت کند. دولت محمد مصدق در ایران و دولت فعلی نیکلاس مادورو در ونزوئلا نمونه‌هایی از دولت‌هایی هستند که کاملا دموکراتیک بر سر کار آمده‌اند ولی آمریکا از پذیرش رسمی آنها امتناع ورزیده و سعی در برکناری آنها به شیوه‌ای نرم داشته است و برعکس، دوره دوم حکومت محمدرضا پهلوی که بعد از کودتای سال 1332 آغاز شد و حتی حکومت فعلی عربستان، نمونه خوبی از حکومت‌های دیکتاتوری و غیردموکراتیک بوده و هستند که چون منافع آمریکا را تامین کرده‌اند و هر یک در زمان خود به «گاو شیرده» برای آمریکا تبدیل شده‌اند، آمریکا لزومی به تغییر آنها احساس نکرده است.
دوم- اگر قبل از فروپاشی شوروی با دکترین ترومن، شاهد ایجاد و تقویت «ناتوی نظامی» برای ممانعت از گرایش کشورها به مارکسیسم و کمونیسم هستیم-مشابه جنگ‌های متعدد و طولانی که در کشورهایی نظیر ویتنام اتفاق افتاد- پس از فروپاشی شوروی نیز کاخ سفید با کمک بازوهای برنامه‌ریزی و اطلاعاتی خود یعنی اندیشکده‌های وابسته به سرویس‌های اطلاعاتی، با «ناتوی فرهنگی» سعی در تغییر دولت کشورهایی که به لحاظ فرهنگی و ایدئولوژیک،  غیرهمراستا با منافع آمریکا بوده و به لحاظ سیاسی نیز زیر بار هژمونی آمریکا نرفته‌اند، داشته است. اتاق‌های فکری نظیر وودرو ویلسون یا Wilson Center وابسته به لابی آیپک، NED بازوی فکری CIA، همچنین «بنیاد جامعه باز» با رهبری جرج سوروس، بنیاد دفاع از دموکراسی، بنیاد مارشال و ده‌ها اندیشکده دیگر که با طرح‌ریزی‌های استراتژیک مبتنی بر انگاره‌های لیبرالیسم و با کلیدواژه‌هایی نظیر جامعه مدنی، جامعه باز، حقوق بشر، حقوق زنان، حقوق اقلیت‌ها و توسعه و با تربیت و پرورش مهره‌های غرب‌گرا و وطن‌فروش کشورها، پروژه‌های انقلاب مخملین یا کودتا را تئوری‌پردازی کردند.
«جین شارپ» یکی از نظریه‌پردازانی بود که نسخه‌های «خشونت‌پرهیز» او با الهام‌گیری از روش مبارزاتی گاندی و مارتین لوترکینگ در دهه 90 میلادی و پس از آن، در بسیاری از کشورها به عنوان خط مشی مبارزاتی به مخالفان دیکته می‌شد و اتفاقا در دهه‌های 70 و 80 شمسی، در دوره اصلاحات نیز توسط مهره‌های نفوذی نظیر رامین جهان‌بگلو به جامعه شبه‌روشنفکری ایران در محافل دانشگاهی، مطبوعاتی و سینمایی تزریق شد و به صورت مستقیم و غیرمستقیم زمینه‌ساز فتنه‌های 78 و 88 در کشور شد.
سوم- حمایت این روزهای جریان‌های رادیکال اصلاح‌طلب- که از حامیان و هادیان فتنه 78 و 88 بوده‌اند- از جنبش اعتراضی مردم ونزوئلا و ذوق‌زدگی‌شان از شورش حامیان «گوایدو» در شرایطی که طی سالیان اخیر مرتبا بر طبل «اتحاد ملی» و رفع حصر سران فتنه برای وحدت و یکپارچگی جریان‌های سیاسی
می‌کوبیدند، نشان‌دهنده یک نفاق در خط مشی آنهاست که به کلیدواژه اتحاد ملی نه به عنوان تغییر راهبردی رویه، پس از ماجرای خسارت بار فتنه 88، بلکه به مثابه یک تاکتیک
می‌نگرند و مترصد فرصتی دوباره برای ایجاد فتنه هستند.