گروه سیاسی: 9 ماه پس از خروج آمریکا از برجام، حالا 3 کشور اروپایی حاضر در برجام  بیانیه‌ای منتشر کرده‌اند و روی کاغذ نوشته‌‌اند یک «ابزار پشتیبان مبادلات تجاری» با ایران راه‌اندازی کرده‌‌‌اند. بر اساس بیانیه‌ای که روز پنجشنبه وزرای خارجه فرانسه، انگلیس و آلمان منتشر کردند، این ابزار پشتیبان مبادلات تجاری یا همان INSTEX قرار است از انجام مبادلات با ایران در حوزه دارو و غذا پشتیبانی کند. تروئیکای اروپایی حاضر در برجام همچنین در یکی از بندهای این بیانیه گفته‌‌ می‌خواهد در آینده وضعیت اضافه شدن شرکت‌ها به این سازوکار را بررسی کند.
به گزارش «وطن‌امروز»، در بیانیه وزرای خارجه کشورهای اروپایی درباره راه‌اندازی INSTEX هیچ نشانه‌ای مبنی بر اجرای تعهدات برجامی این 3 کشور وجود ندارد.
متن کامل بیانیه وزرای خارجه 3 کشور اروپایی به شرح زیر است:
فرانسه، آلمان و انگلیس در راستای تعهد راسخ و تلاش‌های ادامه‌دار خود برای «حفظ برنامه جامع اقدام مشترک» (برجام) که به تأیید قطعنامه شماره ۲۲۳۱ شورای امنیت رسیده، ایجاد «ابزار پشتیبان مبادلات تجاری» (INSTEX) را اعلام می‌کنند. این ابزار، کانال ویژه‌ای برای تسهیل تجارت مشروع میان عاملان اقتصادی اروپا و ایران است.
3 کشور اروپایی بار دیگر تأکید می‌کنند تلاش‌ها برای محافظت از مفاد اقتصادی مندرج در برجام، به اجرای کامل تعهدات مرتبط هسته‌ای از سوی ایران، از جمله همکاری‌های کامل و بموقع با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی مشروط است.
«ابزار پشتیبان مبادلات تجاری» با تمرکز بر ضروری‌ترین بخش‌ها برای مردم ایران- از قبیل اقلام دارویی، کالاهای پزشکی و کالاهای کشاورزی و غذایی- از تجارت مشروع با ایران حمایت خواهد کرد. ابزار پشتیبان مبادلات تجاری در درازمدت قصد دارد به روی فعالان اقتصادی از کشورهای ثالث که مایل به تجارت با ایران هستند گشوده شود. 3 کشور اروپایی کماکان نحوه تحقق این هدف را بررسی می‌کنند.
ایجاد ابزار پشتیبان مبادلات تجاری، اولین گام مهمی است که 3 کشور اروپایی امروز برداشتند. عملیاتی‌ کردن ابزار پشتیبان مبادلات تجاری بر اساس رویکردی گام به گام خواهد بود:
- 3 کشور اروپایی در کنار ابزار پشتیبان به کار روی جزئیات ملموس و عملیاتی جهت مشخص کردن نحوه فعالیت این شرکت ادامه خواهند داد.
- 3 کشور اروپایی برای ایجاد نهاد موثر و شفافی که برای عملیاتی کردن ابزار پشتیبان ضروری است با ایران همکاری خواهند کرد.
فعالیت ابزار پشتیبان مبادلات تجاری، با بالاترین معیارهای بین‌المللی در زمینه مبارزه با پولشویی، مبارزه با تأمین مالی تروریسم (AML/CFT) و تبعیت از تحریم‌های اتحادیه اروپایی و سازمان ملل منطبق خواهد بود. در همین راستا 3 کشور اروپایی از ایران انتظار دارند فوراً همه عناصر برنامه اقدام FATF را اجرا کند. 3 کشور اروپایی بر تعهد خود در زمینه توسعه بیشتر این ابزار پشتیبان با همکاری کشورهای علاقه‌مند اروپایی تأکید می‌کنند تا بتوان با پیروی از گام‌های مشخص‌شده در بالا از مبادلات تجاری با ایران حمایت کرد. 
فرار از برجام!
مرور بیانیه 3 کشور اروپایی برای اعلام سازوکار موسوم به INSTEX این گزاره را تقویت کرده است که اروپایی‌‌های متعهد در برجام به مرور در حال فرار از تعهدات برجامی خود هستند. حداقل در بیانیه وزرای خارجه انگلیس، فرانسه و آلمان  برای اعلام «ابزار پشتیبان مبادلات تجاری» این گزاره تقویت شده است. به عنوان نمونه در این بیانیه اگرچه به صورت اعلامی و کلی عنوان شده است که 3 کشور اروپایی در راستای برجام این سازوکار را ارائه می‌کنند اما این تعهد صرفا در همین موارد اعلامی و کلی مطرح شده است. در ادامه این بیانیه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، 3 کشور اروپایی حاضر در برجام اعلام کرده‌‌اند «تمرکز» این سازوکار بر همکاری در حوزه دارو و غذا است: «ابزار پشتیبان مبادلات تجاری» با تمرکز بر ضروری‌ترین بخش‌ها برای مردم ایران- از قبیل اقلام دارویی، کالاهای پزشکی و کالاهای کشاورزی و غذایی- از تجارت مشروع با ایران حمایت خواهد کرد».
بلافاصله در ادامه این بخش از بیانیه بیان شده که سازوکار INSTEX «قصد دارد» در درازمدت حضور کشورهای ثالث در حوزه همکاری دارو و غذا را مورد بررسی قرار دهد: «ابزار پشتیبان مبادلات تجاری در درازمدت قصد دارد به روی فعالان اقتصادی از کشورهای ثالث که مایل به تجارت با ایران هستند گشوده شود. 3 کشور اروپایی کماکان نحوه تحقق این هدف را بررسی می‌کنند». 3 کشور اروپایی سپس در ادامه فرآیند عملیاتی شدن این سازوکار را توضیح دادند. فرآیندی که باز هم در هیچ کجای آن به ضرورت اجرای تعهدات این کشورها در برجام اشاره‌ای نشده است! انگلیس، فرانسه و آلمان در این بیانیه نه‌تنها درباره تعهدات برجامی خود نظیر همکاری‌‌های بانکی با ایران، عادی شدن روند فروش نفت ایران و برداشته شدن همه موانع بر سر مسیر تجارت با ایران اشاره نکردند و درباره اجرای این تعهدات پس از خروج آمریکا از برجام تضمینی ارائه نکردند، بلکه تاکید کرده‌‌اند  همین مقدار ناچیز ارائه دارو و غذا را نیز در ازای ادامه اجرای تعهدات برجامی ایران و همچنین تصویب لوایح FATF مشروط می‌کنند!
اکنون یک سوال اساسی و جدی این است: آیا تیم مذاکره‌کننده ایرانی و دولت آقای روحانی، هدف خود از مذاکرات هسته‌ای با کشورهای 1+5 را گم کرده است؟ اگر هدف از مذاکرات هسته‌ای گم نشده، پس قاعدتا اکنون وزارت امور خارجه باید به این سوال پاسخ دهد که اهداف ایران از مذاکرات هسته‌‌‌ای که برداشته شدن تحریم‌ها و عادی‌‌سازی فرآیند فروش نفت، همکاری‌‌های بانکی و تجارت آزادانه ایران با سایر کشورها بوده، اکنون در کدام بخش بیانیه 3 کشور اروپایی قید شده است؟ اردیبهشت‌ماه امسال و پس از خروج آمریکا از برجام، مقامات دولتی ایران اعم از حسن روحانی، رئیس‌جمهور و محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه اعلام کردند پس از خروج آمریکا از برجام ایران به شرطی در این توافق می‌ماند که اروپا تضمین‌‌های لازم برای بهره‌مندی ایران از منافع خود در برجام را به ایران ارائه دهد و به عبارتی پس از خروج آمریکا از برجام، ایران از 3 کشور اروپایی حاضر در برجام خواست تضمین دهند در مقابل آمریکا می‌ایستند و تعهدات برجامی خود را انجام خواهند داد تا در این صورت ایران نیز متقاعد به ماندن در برجام شود. اکنون 9 ماه از خروج آمریکا از برجام گذشته و ایران در تمام این 9 ماه تمام تعهدات خود در برجام را انجام داده است. حالا پس از 9 ماه، 3 کشور اروپایی که قرار بود به ایران تضمین دهند تعهدات خودشان در برجام را اجرا می‌کنند، بیانیه‌ای منتشر کرده‌‌اند که صرفا در آن قید شده می‌توانند به ایران دارو و غذا بفروشند! یعنی اقلامی که ذیل عنوان «انسان‌دوستانه» قرار می‌گیرد! به عبارتی آنچه پیش از این اعلام شده بود که 3 کشور اروپایی قرار است به ایران درباره خرید نفت و مقابله با تحریم‌‌های آمریکا و همکاری‌‌های بانکی با ایران تضمین بدهند در هیچ کجای بیانیه  3کشور اروپایی مشاهده نمی‌شود. معنی این گزاره‌ها این است که «اروپا هیچ تضمینی برای اجرای تعهداتش در برجام به ایران نداده است»!
البته پیش از انتشار بیانیه 3 کشور اروپایی درباره INSTEX برخی مقامات این کشورها صراحتا اعلام کردند قرار نیست با تحریم‌‌های آمریکا مقابله کنند. اروپایی‌ها اخیرا از زبان وزیر خارجه آلمان اعلام کرده بودند در سازوکار جدید خود با ایران هرگز قرار نیست تحریم‌‌های آمریکا را نقض کنند. «هایکو ماس» وزیر خارجه آلمان 2 روز قبل از انتشار بیانیه مربوط به INSTEX درباره اجرایی شدن ساز و کار مالی ایران و اروپا گفته بود: هدف اتحادیه اروپایی از این سازوکار این است که «معاملات و فعالیت‌های اقتصادی که توسط آمریکا تحریم نشده‌اند انجام شوند و یک راه‌حل مناسب و مطلوب برای پرداخت وجود داشته باشد». این اظهارات صریح وزیر خارجه آلمان به وضوح نشان می‌دهد 3 کشور اروپایی اساسا قرار نیست در مقابل تحریم‌‌های آمریکا بایستند و این یعنی اینکه آنها می‌خواهند تحریم‌‌های آمریکا علیه ایران را رعایت کنند. معنی دقیق‌‌‌‌‌‌تر این سیاست 3 کشور اروپایی این است که آنها نمی‌خواهند یا توان آن را ندارند که تعهدات خود در برجام را انجام دهند. حالا با انتشار مختصات «ابزار پشتیبان مبادلات تجاری» توسط 3 کشور اروپایی حاضر در برجام، این گزاره که اروپا به مرور در حال فرار از تعهدات برجامی خود است در حال تقویت شدن است. به اعتقاد کارشناسان، اینکه اروپا همین بسته یک‌وجهی و یک‌خطی را 9 ماه پس از خروج آمریکا از برجام، ارائه کرده یکی از نشانه‌‌‌هایی است که اروپایی‌ها تلاش می‌کنند به مرور و به گونه‌ای که حیثیت این کشورها و استقلال آنها مورد خدشه قرار نگیرد از برجام فاصله گرفته یا خارج شوند. نشانه‌‌های این دیدگاه در همین بیانیه INSTEX هم قابل رؤیت است. در بیانیه موسوم به INSTEX تصریح شده که این سازوکار فعلا قرار است روی موضوع فروش دارو و غذا به ایران تمرکز کند. حتی در این موضوع نیز هنوز هیچ تضمینی برای پیدا کردن شرکت‌‌های فروشنده به ایران و تضمین ارائه اقلام دارویی و غذایی به ایران داده نشده و این موضوع نیز صرفا روی کاغذ مانده است.
 

از خسارت محض تا حقارت محض
بر اساس توافق هسته‌ای موسوم به برجام، باید تحریم‌‌های هسته‌ای علیه ایران و نیز قطعنامه‌‌های مربوط به آن تعلیق و در قالب قطعنامه 2231 تعهدات کشورهای 1+5 در برجام عملیاتی و مشروع شود. به صورت کلی اگر قرار باشد تعهدات طرفین در برجام مورد اشاره قرار گیرد، باید به این موارد اشاره کرد که ایران در برجام متعهد به از بین بردن ذخایر اورانیوم غنی‌شده خود شد و محدودیت‌‌‌هایی را درباره میزان ذخیره‌‌سازی اورانیوم غنی شده و نیز محدودیت‌‌‌هایی را درباره استفاده از نسل‌‌های جدید سانتریفیوژ پذیرفت. ایران همچنین در حوزه پلوتونیوم پذیرفت رآکتور اراک را تعطیل کند. همچنین ایران یک رژیم بی‌سابقه بازرسی از تاسیسات هسته‌ای و غیرهسته‌ای خود را نیز پذیرفت. تعهدات طرف مقابل نیز به صورت کلی عبارتند از رفع تمام محدودیت‌‌های مربوط به خرید نفت از ایران و ازسرگیری همکاری‌‌های بانکی و موسسات مالی با ایران. از سوی دیگر طرف 1+5 متعهد شد هرگونه موانع را در مسیر همکاری‌‌های اقتصادی و تجاری با ایران برطرف کند. این ملموس‌‌‌‌‌ترین و مهم‌ترین تعهدات طرفین در برجام بوده است. اکنون بیش از 3 سال و نیم از امضای برجام گذشته است. ایران همچنان خود را متعهد به این توافق دانسته است و آژانس بین‌المللی انرژی اتمی تاکنون 13 بار پایبندی ایران به این توافق را اعلام کرد اما از سوی دیگر به نظر می‌رسد تعهدات طرف مقابل تقریبا منتفی یا معلق شده است. آمریکا رسما از برجام خارج شده است و درباره 3 کشور اروپایی نیز شواهد حاکی از عدم تعهد این کشورها نسبت به تعهدات‌شان در برجام است. از ابتدای اجرای برجام نیز گلایه‌‌‌هایی درباره دبه اروپایی‌ها نسبت به تعهدات‌شان در برجام مطرح بوده است. بویژه پس از خروج آمریکا از برجام نیز همان تعداد شرکت‌‌های اروپایی که به ایران آمده بودند از کشور خارج شدند؛ بانک‌‌های معتبر اروپایی اصلا همکاری خود را با ایران آغاز نکرده بودند و موضوع خرید نفت از ایران نیز جز توسط ایتالیا و یونان و آن هم به میزان محدود، محقق نشده است.  به نظر می‌رسد اکنون وزارت امور خارجه ایران باید یک گزارش دقیق از میزان پایبندی 3 کشور اروپایی به تعهداتشان در برجام به افکار عمومی ایران ارائه دهد. وزارت امور خارجه ایران باید میزان پایبندی انگلیس، فرانسه و آلمان به تعهدات‌شان در برجام در فواصل زمانی آغاز به کار برجام تا زمان خروج آمریکا از این توافق و نیز در فاصله زمانی خروج آمریکا از این توافق تا ارائه سازوکار موسوم به INSTEX را ارائه دهد تا مشخص شود آیا این فقط ایران است که به برحام متعهد مانده یا خیر؟!

حسن رضایی: مسؤولان در توجیه ناکارآمدی‌های اقتصادی دولت در کنترل بازار، سخنان متفاوتی بر زبان می‌آورند. بی‌آنکه بخواهیم به نقد و بررسی این سخنان پرشمار بپردازیم یا ذکر خیر جناب برجام را پیش کشیم، لازم است از افقی بالاتر به وضعیت اقتصاد کشور نگریسته شود، چرا که ریشه بسیاری از خلط مباحث، سردرگمی‌ها و آدرس غلط دادن‌ها، نبود نگاه کلان در این حوزه است.
چندی پیش که بحث دعوا بر سر بودجه نهادهای فرهنگی داغ شده بود، همین جا از این گفتم که طبق گزارش روزنامه دولتی ایران، بخش فرهنگ و هنر، مجموعا ماهانه 1900 تومان روی دست هر ایرانی خرج
می‌گذارد. پس از آن، یکی از خبرگزاری‌های کشور طی گزارشی نشان داد دولت می‌تواند با صرفه‌جویی 5 درصدی در هزینه‌کرد از جیب ملت (بودجه)، در همین سال پیش روی 98 چه کارهای بزرگی انجام دهد!
طبق گزارش مذکور، 5 درصد صرفه‌جویی در هزینه‌های دولت، معادل 5/1 سال یارانه مردم، 4/1 برابر بودجه آموزش‌وپرورش، 2 برابر هزینه‌کرد دولت برای طرح تحول سلامت، کمی بیش از یک‌سال بودجه دفاعی کشور، 50 درصد درآمد نفتی سال 98 و نهایتا مساوی تمام بودجه عمرانی سال 98 است! باز باید این را هم ملاحظه کرد که از کل بودجه 1700 هزار میلیارد تومانی کشور، تنها مبلغ 450 هزار میلیارد تومان بودجه عمومی محسوب می‌شود که نمایندگان بر سر آن در مجلس چک و چانه می‌زنند؛ چیزی کمتر از یک‌سوم کل بودجه! مابقی بودجه هم - یعنی چیزی حدود 1274 هزار میلیارد تومان - بودجه شرکت‌های دولتی است که اساسا در صحن مجلس مورد بحث و بررسی قرار نمی‌گیرد. اختیار هزینه‌کرد 93 درصد از 500 هزار میلیارد تومان بودجه عمومی هم مستقیما در اختیار دولت و نهادهای دولتی است! صرفه‌جویی مدنظر در ابتدای این پاراگراف، طبعا ربطی به این بودجه عمومی ندارد و تنها شامل بودجه شرکت‌های دولتی است.
وقتی بودجه جایی مانند شرکت ملی نفت ایران، به‌تنهایی 100 هزار میلیارد تومان از کل بودجه عمومی کشور بیشتر است، چه کسی جز دولت باید صرفه‌جویی پیشه کند؟! لذا خلاف سخن رئیس‌جمهور، امروز بیش از آنکه روز امتحان ملت باشد، روز سنجش کارآمدی دولت است! این اما تنها یک بخش از ماجراست. بخش دیگری که در نقشه کلان اقتصاد کشور عموما دیده نمی‌شود و ظاهرا دولت هم تمایل چندانی به دیدن آن ندارد، لزوم اصلاح نظام مالیاتی کشور است. اکنون بسیاری از تجار با حجم تجارتی غول‌آسا کمترین مالیات را برای بهره بردن از بازار کشور پرداخت می‌کنند. این در حالی است که قشر کارمند، کارگر و مردم عادی باید بابت قران به قران حقوق دریافتی خود پیش پیش مالیات بدهند و هنگام خرید مایحتاج روزانه نیز باید مالیات بر ارزش افزوده را از جیب بپردازند.
این در حالی است که دولت براحتی می‌تواند وقتی مجلسی از جنس خودش در مصدر قانونگذاری نشسته، مالیات بر تراکنش‌های بانکی، مالیات بر عایدی سرمایه، مالیات بر سفته‌بازی مالی و مالیات بر سفته‌بازی دارایی را تبدیل به قانون کرده و به جای فشار بر طبقات ضعیف جامعه، درآمد دولت را از قبل جیب سرمایه‌داران افزایش دهد. سرمایه‌دارانی که با استفاده از بازار ایران و جیب عموم همین مردم به اینجا رسیده‌اند ولی با سیستم مالیاتی فعلی کمترین مالیات را می‌دهند، بدیهی است امروز دیگر باید سهم واقعی خود را برای اداره کشور بپردازند! این موضوعی بدیهی در تمام کشورهای غربی و دارای اقتصاد لیبرال است. اینجا اما ظاهرا ماشین لیبرال‌های فعال در دولت برعکس کار
می‌کند! مثلا عباس آخوندی با آنکه دلیل استعفایش از دولت را عدم تمکین دولت به سیاست‌های بازار آزاد اعلام کرده بود، نه‌تنها در دوره وزارتش سامانه ملی املاک و اسکان کشور را راه‌اندازی نکرد، بلکه بشدت با اخذ مالیات بر عایدی مسکن مخالف بود.
حامد مظاهریان، ‌معاون وی تا آخرین روزهای حضورش در وزارت راه می‌گفت: «چرا سایر بازارهای موازی نباید مالیات بدهند؟ نمی‌توان مالیات بر عایدی سرمایه را فقط از بازار مسکن گرفت، در حالی که می‌توان از بازارهای راحت‌تر مثل خودرو، ارز و سکه نیز مالیات دریافت کرد، پس باید حتما بازارهای موازی نیز مالیات پرداخت کنند!» توجیهش هم این بود که تا بازار مسکن به رونق نرسد، نباید از آن مالیات گرفت. کسی هم نبود به او بگوید فرضا که حرف شما درست، ولی اگر با سیاست‌های خانمان‌برانداز شما، تا قرن 22 میلادی هم رونق به بازار مسکن بازنگشت، چه؟! اکنون طبق آمار مراکز رسمی، ۷۷درصد مسکن‌های جدید به سوداگران می‌رسد، این عزیزان دلال اما یک ریال هم از سود سرشار این بازار را به دولت مالیات نمی‌دهند. روشن است که وضع مالیات سنگین در چنین بازارهایی، نهایتا نقدینگی را به سمت فعالیت‌های تولیدی هدایت کرده و چرخ اقتصاد را به چرخیدن وادار می‌کند.
دولت اما نظر دیگری دارد و اگر دیروز می‌خواست مشکل آب خوردن مردم را هم با معجزه برجام حل کند، حالا اف‌ای‌تی‌اف را بهانه کرده است. این در حالی است که بر اساس آمارهای بانک مرکزی، اثرگذاری بخش مسکن روی تورم ۳۵ درصد است. وحید عزیزی، کارشناس مسکن در همین زمینه می‌گوید: «مالیات بر عایدی سرمایه به هیچ سامانه‌ای احتیاج ندارد. این مالیات در ۱۸۷ کشور دنیا حتی بوتسوانا و لیبی اجرا می‌شود. لذا بهانه فراهم نبودن زیرساخت صحیح نیست. همچنین این مالیات تا سال ۸۰ در کشور وجود داشته و بحث جدیدی نیست. چه کسانی باعث شده‌اند این مالیات حذف شود تا وضعیت بازار مسکن از سال۸۰ به بعد اینچنین بحرانی شود؟» دولت براحتی می‌تواند در هماهنگی با مجلس، مالیات بر فعالیت‌های غیرتولیدی و دلالی را به سقف 3 یا 4 برابر مالیات بر تولید برساند تا نقدینگی عظیم خلق شده در 6 سال گذشته به این سمت هدایت شود.
سیدکامل تقوی‌نژاد، رئیس سازمان امور مالیاتی اخیرا گفته است: «با توجه به تأکید رئیس‌جمهور، اقداماتی در سازمان امور مالیاتی انجام شده است؛ به طور نمونه، مطالعاتی در بخش‌های مختلف از جمله مالیات بر عایدی سرمایه، مالیات بر جمع درآمد و مشوق‌ها و معافیت‌ها در نظام مالیاتی کشور صورت گرفته است که امیدواریم بتوانیم به شکل منطقی و عقلانی آنها را پیش برده و تکمیل کنیم».  مطالعات مدنظر بهتر است زودتر تکمیل شود و مردم نتایج آن را در عمل ببینند. حرف زدن از اینکه آنچنان رونقی ایجاد کنم، دوای درد اقتصاد نیست. باید کمتر حرف زد، نخود سیاه به سوی ملت پرت نکرد و عوض این کارها،  بیشتر کار کرد و کار کرد و کار کرد!
 

امید رامز: یکم- چند روز پس از خروج رسمی آمریکا از توافقنامه برجام، رهبر انقلاب، ضمن ابراز بی‌اعتمادی به طرف‌های اروپایی که پس از نقض‌های مکرر برجام از طرف آمریکا طی سه سال منتهی به خروج رسمی، بارها و بارها سکوت اختیار کرده‌ و اقدامات مناسب را صورت نداده بودند، شروط و خطوط قرمز ایران برای ادامه برجام با طرف‌های اروپایی را واضح و شفاف بیان می‌کنند؛ اولا اروپا باید با هرگونه تحریم جمهوری اسلامی مقابله کند و مقابل تحریم‌های آمریکا صریح بایستد. ثانیا اروپا باید فروش کامل نفت ایران را تضمین کند تا تحریم‌های آمریکا ضربه‌ای به فروش نفت ما نزند و ثالثا بانک‌های اروپایی باید تجارت با جمهوری اسلامی را تضمین کنند. رهبری 2 ماه به اروپا فرصت می‌دهند تا سازوکار و تدابیر مناسب با این اقدامات را بیندیشند.
دوم- 15 تیر نخستین‌ نشست پساخروج آمریکا از برجام با حضور وزرای خارجه کشورهای 1+4 و مسؤول سیاست خارجه اتحادیه اروپایی در وین با صدور یک بیانیه برگزار می‌شود. در بند 8 این بیانیه ضمن تاکید بر تعهد اروپا به اتخاذ تدابیری جهت بهره‌مندی ایران از مزایای اقتصادی برجام در مقابل اجرای کامل تعهدات هسته‌ای ایران که گزارش‌های پیاپی آژانس بین‌المللی انرژی اتمی نیز آن را کاملا تایید می‌کند، بر این موارد تصریح می‌کنند: حفظ و ارتقای روابط گسترده‌تر اقتصادی در حوزه‌های مختلف با ایران، حفظ و استمرار کانال‌های موثر مالی برای تعامل با ایران؛ تداوم صادرات نفت و میعانات گازی، محصولات نفتی و پتروشیمی، تداوم روابط حمل‌ونقل دریایی (از جمله کشتیرانی و بیمه)، زمینی، هوایی و ریلی، تقویت پوشش‌های اعتبار صادراتی، حمایت روشن و موثر از فعالان اقتصادی که با ایران تجارت می‌کنند، تشویق سرمایه‌گذاری‌های بیشتر در ایران، حمایت از فعالان اقتصادی در سرمایه‌گذاری‌ها و دیگر فعالیت‌های تجاری و مالی که با یا در رابطه با ایران انجام می‌دهند؛ حمایت عملی از تجارت و سرمایه‌گذاری در ایران، حمایت از شرکت‌ها در برابر آثار فراسرزمینی تحریم‌های ایالات متحده.
سوم- 5 ماه پس از خروج آمریکا و 3 ماه پس از انقضای فرصت 2 ماهه اروپا، وزرای‌خارجه ایران و گروه 1+4 شامل وزرای خارجه آلمان، فرانسه، انگلیس، چین و روسیه و همچنین فدریکا موگرینی، پس از نشستی که برای دومین بار از زمان خروج رسمی آمریکا از برجام و البته در مقر سازمان ملل متحد در نیویورک برگزار می‌شود، در بیانیه 12 بندی، باز هم بر تعهد مشترک اعضا بر حفظ و ادامه برجام، پایبندی اتحادیه اروپایی به تعهدات برجامی خود و اتخاذ تدابیری جهت ایجاد کانالی برای ادامه صادرات نفتی ایران، تجارت با ایران و برخورداری جمهوری اسلامی از منافع اقتصادی برجام تاکید می‌کنند. هرچند این ‌بار نیز از راه حل عملی خبری نیست. طبق بند 5 این بیانیه: «اعضا اذعان می‌کنند در کنار اجرای تعهدات هسته‌ای از سوی ایران، رفع تحریم‌ها و از جمله برخورداری ایران از منافع اقتصادی حاصله از آن، یک بخش حیاتی از برجام است».  و طبق بند 7: «اعضا تلاش‌هایی که برای حفظ و تقویت روابط دوجانبه اقتصادی انجام می‌شود، بسیج منابع قابل توجه توسط همه اعضا، از جمله با کشورهای ثالث علاقه‌مند برای حمایت از برجام و پیگیری بموقع و موثر عادی‌سازی روابط تجاری و بازرگانی با ایران را مورد توجه و تاکید قرار می‌دهند». همچنین طبق بند 10 این بیانیه: «اعضا از پیشنهادات عملی برای حفظ و توسعه کانال‌های پرداخت و به طور مشخص ابتکار تاسیس یک «سازوکار ویژه» برای تسهیل پرداخت‌های مربوط به صادرات (شامل نفت) و واردات ایران استقبال می‌کنند. اعضا دوباره بر اراده قوی خود برای حمایت از فعالیت بیشتر برای عملیاتی کردن این «سازوکار ویژه‌» در کنار تداوم تعامل با شرکای منطقه‌ای و بین‌المللی تصریح می‌کنند».
چهارم- «ریچارد نفیو»، عضو تیم مذاکره‌کننده آمریکا در برجام که از او به عنوان معمار تحریم‌های آمریکا علیه ایران یاد می‌شود در صفحه 102 کتاب «هنر تحریم‌ها» که اوایل سال 2018 منتشر شده ضمن بیان این نکته که شمولیت نظام تحریم‌ها بر حوزه غذا و دارو می‌تواند فشار افکار عمومی را بابت تبعات انسان‌دوستانه متوجه آمریکا و اروپا کند و سبب شکست تحریم‌ها شود، اذعان می‌کند ایران هیچگاه حتی در زمان اوج تحریم‌ها نیز در حوزه غذا و دارو تحریم نبوده است. او می‌نویسد: «در ایران در سال‌های 2012 و 2013 گزارش‌هایی وجود داشت که دارو و تجهیزات پزشکی نایاب شده بود که این مساله نه به دلیل ممنوعیت معامله آنها، بلکه به دلیل بالا رفتن قیمت آنها برای مردم عادی ایران بود که بر اثر پایین آمدن ارزش پول ملی و کاهش عرضه این داروها و تجهیزات اتفاق افتاده بود».
پنجم- روز پنجشنبه 31 ژانویه (11 بهمن) اتحادیه اروپایی در حالی طی یک بیانیه مشترک که به امضای ژان ایو لودریان، هایکو ماس و جرمی هانت، وزرای خارجه فرانسه، آلمان و انگلستان رسید، از راه‌اندازی سازوکار مالی موسوم INSTEX خبر داد که مطابق آنچه در متن این بیانیه تاکید شده، این سازوکار بیشتر به یک «پیمان پولی چندجانبه» شبیه است تا کانالی برای دور زدن تحریم‌های آمریکا؛ آنچه در متن بیانیه مشهود است؛ اولا برخلاف خطوط قرمز ایران و تعهدات و بیانیه‌های پیشین اروپایی‌ها، سازوکار مذکور یک ابزار انتقالی ویژه صرفا جهت تسهیل آنچه «تجارت مشروع» (Legitimated Trade) نامیده‌اند بین عاملان اقتصادی اروپا و ایران طراحی شده است و ثانیا تمرکز آن صرفا بر مبادلات دارو، تجهیزات پزشکی، مواد خوراکی و محصولات کشاورزی است؛ در حالی که همانطور که تشریح شد ایران حتی در زمان اوج تحریم‌ها نیز ممنوعیت معامله غذا و دارو نداشته است. ثالثا در شرایطی که مطابق گزارش‌های دوازده‌گانه پیشین آژانس از زمان امضای برجام، ایران همواره بر تعهدات خود پایبند بوده و اتحادیه اروپایی نیز در نشست‌های قبلی بر آن تایید کرده، همین تعهدات حداقلی در سازوکار مالی جدید نیز با کمال وقاحت به اجرای کامل تعهدات ایران در ارتباط با برنامه هسته‌ای و همکاری سریع و بدون محدودیت با آژانس منوط شده و رابعا در شرایطی که پس از برداشتن گام‌های موثر ایران درباره تعهدات FATF و انجام بی چون و چرای 38 بند از 41 بند «برنامه اقدام» توسط دولت ایران، هنوز اقدام عملی موثری از سوی اتحادیه اروپایی انجام نشده و فقط صحبت از راه‌اندازی یک کانال مالی روی کاغذ به میان آمده است، اروپا انتظار دارد ایران هر چه سریع‌تر به تمام تعهدات خود در چارچوب مفاد FATF عمل کند.
ششم- طبق گزارش روز 11 بهمن خبرگزاری رویترز، سخنگوی سفارت آمریکا در برلین به صراحت اعلام می‌کند «کانال مالی ایران و اروپا تاثیری بر فشارهای اقتصادی آمریکا ندارد و همانگونه که دونالد ترامپ، رئیس جمهوری آمریکا مشخص کرده است، شرکت‌هایی که به فعالیت‌های تحریم شده با ایران اصرار کنند، با تبعات سختی مواجه خواهند شد که می‌تواند شامل قطع دسترسی به نظام مالی آمریکا و همچنین عدم توانایی برای تجارت با آمریکا و شرکت‌های آمریکایی باشد».  پیش از این و در آستانه اعلام رسمی خبر راه‌اندازی INSTEX نیز «هایکو ماس» وزیر خارجه آلمان تصریح کرد «این سازوکار شامل موارد تحریمی آمریکا نخواهد شد و هدف از این سازوکار این است که معاملات و فعالیت‌های اقتصادی که توسط آمریکا تحریم نشده است قابل انجام باشد و یک راه حل مناسب برای پرداخت‌‌ها وجود داشته باشد».
هفتم- سازوکار مالی اتحادیه اروپایی تحت یک شرکت که به گزارش رویترز، با سرمایه ۳ هزار یورویی در پاریس تاسیس شده و به ثبت رسیده و فردی به نام «پر فیشر» مدیر سابق بانک آلمانی Commerzbank  مسؤولیت آن را بر عهده خواهد گرفت، بیش از آنکه یک اقدام عملی موثر برای تخفیف تحریم‌های آمریکا علیه ایران باشد، یک اقدام نمادین برای کنترل ایران است. چه اینکه «رابرت مالی» مدیر سابق بخش خاورمیانه شورای امنیت ملی آمریکا در زمان اوباما و یکی از اعضای تیم آمریکایی مذاکره‌کننده برجام در گفت‌وگو با یورونیوز تاکید می‌کند «این سازوکار مالی تاثیر چندانی بر اقتصاد ایران نخواهد داشت و تنها می‌تواند برای اروپا از لحاظ سیاسی و نمادین مهم تلقی شود». به نظر می‌رسد اروپا با توجه به تهدید‌های مقامات جمهوری اسلامی بویژه رهبر معظم انقلاب مبنی بر از سرگیری فعالیت‌های هسته‌ای در ماه‌های اولیه خروج رسمی آمریکا از برجام، اولا به دنبال تثبیت تعهدات برجامی ایران و ادامه پایبندی جمهوری اسلامی به محدودیت‌های گذشته است و ثانیا سعی در ترغیب یا به عبارت بهتر اغوای طرف ایرانی برای تصویب داخلی قوانین و کنوانسیون‌های پالرمو، CFT و AML دارد. ثالثا با طولانی کردن روند طراحی سازوکار مالی، نه‌تنها به دنبال راه‌حل نیست، بلکه به دنبال تاثیرگذاری بیشتر تحریم‌ها و فشار به ایران جهت نشستن بر سر میز مذاکرات موشکی است بویژه اینکه اخیرا نیز برخی سران کشورهای اروپایی حتی موگرینی، بابت فعالیت‌های موشکی و منطقه‌ای، ایران را به تحریم‌های اتحادیه اروپایی تهدید کرده‌اند. آنچه واضح است، هنوز در واقعیت چیزی تغییر نکرده است، لذا ادامه پایبندی کامل ایران به تعهدات هسته‌ای و انجام هرگونه اقدامی در حوزه کنوانسیون‌های مبارزه با پولشویی و تامین مالی تروریسم باید منوط به تدبیر راهکاری باشد که تمام انتظاراتی که ایران از برجام داشته، از قبیل فروش نفت و دسترسی به منابع مالی آن، تبادلات تجاری، بیمه و ... برآورده شود و ایران به صورت محسوس تاثیرات آن را درک کند. تا همینجای کار نیز ایران 7 ماه بیش از اولتیماتوم 2 ماهه اولیه صبر کرده است. در هر صورت اقدام کوتاه‌مدت و علی‌الحساب ایران می‌تواند حذف برخی محدودیت‌های هسته‌ای خود و تعلیق روند رسیدگی به پرونده تصویب لوایح مرتبط با FATF باشد.
 

فرمانده سپاه گفت: رمز پیروزی و بقای انقلاب اسلامی همین فتح‌الفتوح اصلی انقلاب یعنی جذب دل جوانان مومن و انقلابی به این مسیر الهی است. به گزارش فارس، سردار محمدعلی جعفری بعدازظهر روز شنبه در ‌آیین آغاز به کار ٤٠ هزار طرح عمرانی زودبازده اظهار داشت: در طول 40 سال گذشته ملت ما و ملت‌های دیگر منطقه و حتی مناطق دوردست شاهد پیروزی‌ها و فتوحات بزرگی به برکت انقلاب اسلامی بوده‌اند. جعفری افزود: دستاوردهای انقلاب اسلامی در عرصه‌های مختلف بسیار زیاد است و فقط منحصر به موضوع امنیت و دفاع نیست. وی گفت: بنا بر آمار و ارقام مراکز آمار جهانی، رشد و پیشرفت در ایران اسلامی پرشتاب و کم‌نظیر بوده است. فرمانده سپاه تصریح کرد: بنا بر قول حضرت امام و مقام معظم رهبری، فتح‌الفتوح انقلاب اسلامی فتح خرمشهر یا بستان نیست، بلکه اقداماتی اینچنین مانند کاری که امروز انجام شد و تربیت جوانان شایسته و انقلابی فتح‌الفتوح انقلاب اسلامی است. جعفری خاطرنشان کرد: رمز پیروزی و بقای انقلاب اسلامی همین فتح‌الفتوح اصلی انقلاب یعنی جذب دل جوانان مومن و انقلابی به این مسیر الهی است.
 

گروه فرهنگ و هنر: روز سوم جشنواره با «ناگهان درخت» شروع شد. فیلمی که در فضایی نه چندان معین به دنبال روایت عاشقانه‌ای از زندگی یک نویسنده درون‌گرا است. اثر جدید صفی یزدانیان چندان با اقبال مخاطبان از هر طیف فکری مواجه نشد و همه در انتظار فیلم رضا میرکریمی در سانس دوم بودند تا پس از مشاهده چندین اثر ناخوب در روزهای گذشته، از سینمای میرکریمی لذت ببرند. فیلمی جاده‌ای با محوریت خانواده که مخالفان و موافقان خود را داشت. می‌توان گفت در بین روزهای دوم و سوم جشنواره، «قصرشیرین» میرکریمی بهترین فیلم این دو روز محسوب می‌شود. سانس آخر به «سمفونی نهم» اختصاص داشت. فیلمی سردرگم بین کمدی و دیگر ژانرهای سینمایی که فلش‌بک‌های خلاقانه‌ای به دل تاریخ داشت؛ از تاریخ مرگ کورش کبیر تا هیتلر و امیرکبیر. دو سوم فیلم‌های این روز، فیلم‌های جاده‌ای محسوب می‌شوند و تنوع ژانر در بین این فیلم‌ها تحسین‌برانگیز است. علاوه بر نقد فیلم‌های روز سوم در سالن رسانه‌ها، نقدی بر یکی دیگر از فیلم‌های جشنواره امسال را هم در صفحه‌مان داریم.
 

ما کجای این فیلم‌ها هستیم؟
فلش‌بک حضرت ملک‌الموت
محمدرضا کردلو: ما کجای این فیلم‌ها هستیم؟ در میان انزواطلبی «ناگهان درخت» و ضدیتش با فضای اجتماعی یا بچه‌های شیرین در «قصر شیرین» یا جای هر کدام از آدم‌هایی که در فلش‌بک ملک‌الموت در «سمفونی نهم» می‌بینیم؟
شخصیت‌هایی را که پیشینه‌ای ندارند در «ناگهان درخت» زیاد می‌بینیم و سکانس‌های کشداری که آدم معمولی ندارند. بیشتر حرف زدن درباره این فیلم اشتباه است. قصر شیرین رضا میرکریمی مانند 2 فیلم قبلی‌اش حتی تلاشی برای قصه‌گویی نمی‌کند که همین مساله همراهی مخاطب با فیلم را کم می‌کند، چرا که این تصور به وجود می‌آید که انگار قرار نیست سکانسی مرتبط با قصه در ادامه ببیند. از منظر «ما کجای این فیلم‌ها هستیم؟» قصر شیرین میرکریمی البته وضعیت مناسب‌تری نسبت به عمده فیلم‌های به نمایش درآمده در این چند روز دارد؛ روایت مادری که پسرهایش را خیلی به‌روز و واقع‌گرا تربیت کرده است، پدری که به خاطر یک اتفاق از خانواده گریزان است و حالا بعد از مرگ همسر مجبور شده فرزندانش را تحت سرپرستی خود در بیاورد و شخصیت‌های دیگری که آدم‌های معمولی هستند. یکی از نقدهایی که در میان صحبت‌های اصحاب رسانه نیز شنیده می‌شد عدم تطابق موقعیت جغرافیایی بچه‌ها با ادبیات‌شان بود که البته اشکال مهمی نیست! شخصیت بچه‌ها دوست‌داشتنی است و اتفاقا همین وجه از فیلم و واکنش‌های آنان است که مخاطب را پای فیلم نگه می‌دارد. ماندن پای فیلم دلایل دیگری هم دارد و آن اینکه « قصه چیست» و «از کجا شروع می‌شود؟» آدم‌های دیگری هم که در فیلم می‌بینیم معمولی و البته منفعلند؛ افسر راهنمایی و رانندگی که رشوه می‌گیرد، صاحب گلخانه‌ای که خیلی تیپیکال منفعل است و اصلا اضافی است، «برادر زن»هایی که معلوم نیست چه هدفی از حضور در سکانس نیمه‌پایانی و زدن «رضا» دارند؟ دنبال چه هستند؟ آمده‌اند کتک‌کاری کنند و بروند؟ چرا هیچکس نگران بچه‌ها نیست؟ چرا برای دیدن حداقل عاطفه از سوی «پدر» باید 90 دقیقه صبر کنیم؟ و چراهای دیگری که فیلم باید درباره آنها پاسخ دهد. وضعیت آدم‌ها در سمفونی نهم کمی متفاوت‌تر است. نریشنی در آغاز فیلم وجود دارد مبنی بر اینکه «همه مرگ را تجربه می‌کنند». فیلم به همین تجربه می‌پردازد و در فلش‌بک‌هایی که حضرت ملک‌الموت دارد آدم‌هایی را می‌بینیم که مرگ‌شان روایت می‌شود؛ فانتزی‌هایی که محمدرضا هنرمند در سمفونی نهم می‌سازد و داستان‌هایی که از آخرین لحظات زندگی کورش و امیرکبیر و بردیا و رابعه قزداری بلخی
برای‌مان روایت می‌شود و پیوندی که با «امروز» نقش اول فیلم (ساره بیات) می‌خور، انگار افکار و ایده‌هایی هستند که در ناخودآگاه ما ایرانیان جا خوش کرده‌اند! انگار آدم‌ها در خلق و خو و‌ منش و پندار و کردار و رفتار همان آدم‌های عصر هخامنشی‌اند! هم خوب در میان‌شان هست، هم بد، هم قاتل، هم مقتول، هم عاشق و هم عاشق‌کش. سمفونی نهم دعوای درون آدم‌هاست در لحظه مرگ! خواه میرغضب باشی یا امیرکبیر!

نگاهی به فیلم قصر شیرین، تازه‌ترین اثر رضا میرکریمی
کلوزآپ خانوادگی
محسن شهمیرزادی: در تئوری‌های جامعه‌شناسی مفهومی وجود دارد  به نام «مناسک ‌گذار»؛ مناسکی که بعد از مرگ یا تولد عضوی از خانواده برگزار می‌شود تا بعد از آن ساختار خانواده با وضعیت جدید سازگار شود و خود را به نسبت آن بازسازی کند.‌ آیین‌های مربوط به  ختم، عروسی، زایمان و... از همین قبیل هستند. در فیلم «قصر شیرین» مرگ مادر خانواده باعث می‌شود پدری که سال‌ها بدون طلاق، زن و بچه‌اش را رها کرده، بازگردد تا کاری را به سرانجام برساند. کاراکتر پدری بدعنق، نامهربان، ستیزه‌جو و پول‌پرست که ضدقهرمان ابتدای قصه است. او حتی نمی‌داند آدرس خانه زن و بچه‌اش کجاست و تنها دلیل بازگشتش فروش ماشین همسر و سایر متعلقات اوست اما داستان طور دیگری رقم می‌خورد و او مجبور می‌شود بچه‌هایش را هم با خود ببرد. از اینجاست که «مناسک‌گذار» شروع می‌شود. جاده‌ای طولانی در دل دشت‌های یاسوج که ادامه فیلم در آن رقم می‌خورد و تعلیق اصلی فیلمنامه اینجاست: «پدر با بچه‌هایش چه می‌کند». میرکریمی در این فیلم «بودجه پایین» یا همان «لو باجت»، تنها از یک بازیگر چهره بهره برده و بقیه همگی شخصیت ناشناخته‌ای هستند که بازی گرفتن از آنها در محیط تنگ خودرو بدون هیچ‌گونه اکت بدنی خود جسارت و توانایی بالایی می‌طلبد. دختر خردسال خوش‌زبان در کنار برادر خیلی باهوش(!) خود در حد و اندازه‌های غیرقابل انتظار با محدودیت‌‎های بازی در ماشین می‌درخشند. اکثر نماها به همین دلیل محدودیت خودرو کلوزآپ بسته شده‌اند و نماهای دشت و برخی خرده‌پیرنگ‌های هیجانی نیز در کنار حقه‌های فیلمنامه‌نویسی، فیلم را از افتادن در ورطه رکود و رخوت نجات می‌دهد. این فیلم با تمام محاسنش اما نمی‌تواند قدمی رو به جلو برای سینمای میرکریمی باشد؛ فرزند پسر قصه بیش از حد معمول باهوش و عاقل است و به نظر می‌رسد بیشتر از کنش یک کودک 8-7 ساله شاهد حقه‌های فیلمنامه‌نویس برای غافلگیر کردن مخاطب و پیش بردن خرده‌پیرنگ‌های قصه است. از سوی دیگر قصر شیرین شدیدا مینی‌مال طرح شده است؛ ما از کاراکترها اطلاعاتی محدود داریم که اگرچه قصه با آنها پیش می‌رود اما کنجکاوی مخاطب برای شناختن کاراکترها و شاید همزاد‌پنداری با آنها باعث می‌شود مخاطب ارضا نشود. از همین جهت است که به راحتی می‌توان گفت قصر شیرین بیشتر از اینکه بخواهد مخاطب را با خود همراه سازد و روی او تاثیرگذار باشد، به اندازه یک بیلبورد یا منبر یکطرفه کاربرد دارد.
«قصر شیرین» سینماست، همان سینمای روان، معناگرا و انسانی میرکریمی که بیمار نیست و خرده‌شیشه در آن نمی‌بینی. پایان دل‌انگیزی هم دارد. تا جایی که دقیقا در نقطه‌ای که باید، فیلم تمام می‌شود. به همین خاطر هم مخاطب بعد از مدت‌ها می‌فهمد فیلمی هم وجود دارد که در پایان‌بندی به شعور او توهین نکند اما برای بسیاری هم این پایان‌بندی بی‌معنا بود. برای اینکه برای شما هم بی‌معنا نباشد زمان مشاهده فیلم این دیالوگ را به خاطر بسپارید: «روابط عمومی یعنی اونی که هم با حیوونا مهربونه، هم با آدما...».
 

سرگردانی در هپروت!
احسان سالمی: «فیلمسازی» از آن دسته واژه‌هایی است که شاید تعاریف بسیاری برای آن وجود داشته باشد اما بدون‌شک یکی از اهداف غیرقابل کتمان آن، طرح یک دغدغه و مساله از سوی فیلمساز برای مخاطبان است. حالا این دغدغه گاهی ممکن است خودش را در قالب یک آسیب اجتماعی نشان دهد و گاهی ممکن است یک قصه قهرمان‌محور اکشن باشد و گاهی هم یک فیلم فانتزی. اما از آنجا که اساسا سینمای ایران دوست دارد دست به خرق‌عادت‌هایی جدید بزند، تولید فیلمی که «دغدغه» و «مساله» خاصی را دنبال نمی‌کند؛ اتفاق عجیبی در آن به شمار نمی‌رود! «ناگهان درخت» حاصل یکی از همین خرق‌عادت‌های سینمای ایران است؛ یک فیلم بدون مساله که از اساس مشخص نیست برای چه ساخته شده است؛ فیلمی که نه قصه مشخصی دارد و نه چفت و بست‌های منطقی روایت آن با هم جور درمی‌آید، گویی که همه چیز برای به خلسه بردن مخاطبان فراهم شده است. صفی یزدانیان که اغلب دوستداران سینما او را با فیلم «در دنیای تو ساعت چند است» به خاطر می‌آورند، در «ناگهان درخت» سعی کرده است با توسل به همان عناصر فیلم قبلی‌اش یعنی رابطه عاشقانه بین یک زوج در فضای شاعرانه شهر رشت، روایتگر قصه سرگشتگی مردی باشد که در تمام طول عمر خود یا درگیر اجتماع‌گریزی بوده یا درگیر ترس و نگرانی از حوادث ناگواری که ممکن است زندگی او را تحت تاثیر قرار دهد. مشکل اما  آنجاست که فیلم بیشتر از آنکه روایتی همه‌فهم برای مخاطبان عمومی سینما باشد، روایتی شخصی از دنیای خاص فیلمساز و ابراز ارادت او به مادر و زادگاهش است که احتمالا فقط بخش کوچکی از مخاطبان با آن ارتباط برقرار می‌کنند؛ نکته‌ای که پیمان معادی بازیگر نقش اول فیلم و تهیه‌کننده اثر در نشست خبری فیلم نیز به آن اشاره کرد و گفت: «شاید تنها 10 درصد از مخاطبان سینما به دیدن این فیلم بیایند اما برای من مهم این است که این 10درصد عاشقان سینما هستند». به این موارد باید ریتم کند و کسل‌کننده اثر در روایت قصه (البته با فرض آنکه اساسا قصه‌ای در این فیلم وجود داشته باشد) را نیز اضافه کنید. همچنین تعریف نقش‌های فرعی در قصه این اثر نیز از دیگر نقاط ضعف «ناگهان درخت» است؛ نقش‌هایی که نه‌تنها باعث شکل گرفتن خرده‌پیرنگ‌هایی جذاب برای پیش بردن آن نشده، بلکه به واسطه عدم تجانس این نقش‌های فرعی با قصه اصلی فیلمساز، اساسا منطق حضور آنها در قصه برای مخاطب قابل درک نیست. شاید تنها نکته قابل توجه فیلم را باید موسیقی متن آن دانست؛ موسیقی خوب و درگیرکننده‌ای که حاصل ذوق کریستوف رضاعی است.

همان همیشگی سینمای ایران!
صادق فرامرزی: «جان‌دار» می‌توانست فیلم خوبی باشد، حتی می‌توانست در صدر و احتمالا رتبه دوم فیلم‌های مورد پسند مخاطبان جشنواره فیلم فجر قرار گیرد اما نتوانست، چون 10 سال دیر ساخته شده است! «جان‌دار» درست تحت تاثیر تمام عادت‌های سینمای ایران در 10 سال اخیر ساخته شده است و غافل از آن مانده که با چسباندن هر بخشی از فیلم‌های موفق سینمای شهری 10 سال اخیر به همدیگر نمی‌تواند لزوما جامه‌ای مناسب به تن خود کند، درست مثل آنکه دکمه‌ای را در دست گرفته و سراغ پرطرفدارترین خیاط سال‌های اخیر رفته و لباسی سفارش داده است. «تکرار» تمام انگاره‌های تکراری در سینمای ایران نخستین مساله‌ای است که در «جان‌دار» به چشم می‌آید و آن را در قالب لحظات خود تبدیل به فیلمی قابل پیش‌بینی می‌کند؛ تکراری که حتی فراتر از متن روایت، درون ضمیر بازیگران فیلم نفوذ کرده و در هر لحظه مخاطب را به یاد شخصیتی در فیلمی دیگر می‌اندازد. تکرارهای فیلم آنقدر تکراری می‌شود که در نهایت حتی مخاطب نیز با حدسی درست می‌تواند به انتظار رها شدن داستان در میانه و پایان یافتن آن به شیوه رایج بی‌سروته بنشیند. «خشونت کلامی» را از دیگر مولفه‌های موجود در فیلم می‌توان دانست که از شدت تکرار و اصیل نبودن در عمده ساخته‌های چند سال اخیر دیگر جذابیت سابق را ندارد، واداشتن شخصیت‌ها به دعوا و خشونت کلامی در عمده صحنه‌ها نشان می‌دهد کارگردان هرگاه به ضعف فیلمنامه واقف بوده سعی در پوشاندن آن از طریق خشونت‌های کلامی داشته است. برای مثال در حالی که اساس داستان بر مبنای دعوای اسما و خواستگار قدیمی‌اش شکل می‌گیرد اما هیچگاه ابعاد آن مشخص نمی‌شود و تمام فیلم مملو از صحنه‌های خشونت میان 2 خانواده پیرامون کینه قدیمی و ریشه‌داری می‌شود که هیچگاه علت و موقعیت شکل‌گیری آن بدرستی تبیین نمی‌شود، این لکنت در پرداخت وقایع محدود به این بخش از داستان نمی‌شود و در ادامه نسبت برادر و همسر مقتول نیز با جهشی غیرمنطقی پیش می‌رود تا مشخص شود که تلاش‌ها بیش از آنکه به سمت تعریف داستانی شخصیت و موقعیت باشد معطوف به تکرار خشونت مشهور جواد عزتی در «لاتاری» است. در این میان مرکز ثقل بودن «قصاص» به عنوان چرخ پیشرو داستان و تبدیل شدن «معلول» جنایت به «علت» مکافات باعث شده خاستگاه فیلم در حد زیادی به سمت سینمای مورد پسند جشنواره‌های خارجی جهش پیدا کند که نایدیده گرفتن آن در جریان تحولات داستانی بعید به نظر می‌رسد. از نکات مثبت‌ جان‌دار رجوع به جایگاه درست پدر است، «مسعود کرامتی» پدری مسؤولیت‌پذیر، عادل و عاقل است و تا آنجا که فیلم بر مبنای عقلانیت او پیش می‌رود مشکلات هم قابل رفع‌تر خواهد بود.

میرکریمی:
 انتخاب اولم حامد بهداد نبود!
رضا میرکریمی در پاسخ به سوال خبرنگار «وطن‌‌امروز» درباره اینکه تجربه همکاری با بازیگران شناخته نشده در این فیلم چگونه بود و آیا به نظر نمی‌رسد شخصیت پسر قصه بیش از حد معمول باهوش و عاقل است؟ بدون آنکه به سوال اصلی خبرنگار ما پاسخ دهد، با بیان مقدمه‌ای درباره بازی حامد بهداد، اظهار داشت: حامد بهداد، نخستین انتخاب من نبود. قرار من با بازیگر دیگری بود، البته واقعا آرزو داشتم روزی با حامد کار کنم اما برای این فیلم فکر می‌کردم حامد مناسب نیست. قرار بود با دوست دیگری کار کنم که به دلایلی نشد و خدا خواست حامد انتخاب شود. واقعا خدا را شکر می‌کنم که حامد در این نقش قرار گرفت. این موضوع را در طول کار  متوجه شدم. کار بزرگ را در این فیلم شخصیت جلال انجام می‌دهد. او روحیه لایه لایه‌ای دارد که باید آرام آرام نشان داده شود. درباره دیگر بازیگران نیز ما فراخوان دادیم. نیوشا و یونا واقعا عالی بودند که انتخاب شدند. بعد از انتخاب متوجه شدیم که همین زوج در یک سریال نیز قبلا بازی کرده‌اند. از همین‌جا به عوامل این سریال تبریک می‌گویم که آنها را کشف کرده‌اند. من با این بچه‌ها رفتاری که با خردسالان داشتم، نداشتم و کاملا مستقیم با آنها صحبت می‌کردم، چرا که مثل آدم‌ بزرگ‌ها می‌شد با آنها حرف زد.
 

گروه سیاسی: در آستانه چهلمین سالگرد پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی مردم ایران جهت تبیین و تشریح برخی زوایای تاریک حکومت پهلوی بویژه تشابهات آن شیوه حکومتی با مدل‌های ارتجاعی امروزی مانند حکومت آل‌سعود در عربستان با دکتر محمدمهدی اسماعیلی، معاون پژوهشی مرکز اسناد انقلاب اسلامی گفت‌وگو کردیم. محمدمهدی اسماعیلی مدرک کارشناسی ارشد خود را در رشته روابط‌ بین‌الملل از دانشکده روابط بین‌الملل وزارت امور خارجه و مدرک دکترای علوم سیاسی خود را در گرایش اندیشه سیاسی، از پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی اخذ کرده است. وی استادیار گروه علوم سیاسی دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران و مدیر کارگروه اندیشه سیاسی و انقلاب اسلامی نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه‌هاست.

  امسال بویژه پس از آبروریزی‌های مکرر حکومت آل‌سعود، موضوع تشابهات آل‌سعود با مدل مشابه پیش از آن یعنی حکومت پهلوی در ایران، مورد توجه محافل سیاسی و فرهنگی داخلی و خارجی قرار گرفت. حتی رسانه‌هایی مانند «سی‌ان‌ان» هم درباره این تشابهات گزارش‌هایی منتشر کردند؛ نظر شما درباره این تشابهات چیست؟
من به عنوان مقدمه این نکته را بگویم فضای ایران در آن مقطع به نحوی بود که وقوع انقلاب اجتناب‌ناپذیر بود و اینطور نبود که به‌صورت تصادفی چند اتفاق پشت سر هم رخ دهد و انقلاب شود. یعنی اینطور نیست که فکر کنیم به‌واسطه رئیس‌جمهور شدن کارتر از فشارها کاسته شد، نخست‌وزیر تغییر کرد و به‌واسطه فوت حاج آقا مصطفی و چند اتفاق دیگر انقلاب شد. فضای کشور طوری بود  که منجر به سرنگونی پهلوی می‌شد. حالا ما فرض می‌گیریم اگر انقلاب اسلامی با آن دلایل خاص خودش رخ نمی‌داد و دوره پهلوی ادامه می‌یافت، چند سناریو محتمل بود؛ فرضیه شخص بنده این است که چنانچه پهلوی ادامه می‌یافت، ایران دچار فروپاشی و در دهه 60 چندپاره می‌شد. من برای این فرضیه دلایل متعددی هم دارم. خود انقلاب اسلامی هم نشان داد تمام مناطق قومیتی کشور و اقلیت‌ها به‌رغم اینکه ضدانقلاب به آن مناطق رفتند و تحرکاتی داشتند اما واقعا یکسری گسل‌‌های جدی وجود داشت. حدود 70-60 سال قبل از انقلاب اسلامی، ایران درگیر مسائل قومیتی شده بود. از اواخر دوره قاجار به این طرف کشور چند بار تا آستانه فروپاشی رفته بود. پس یک فرضیه برای ادامه دوره پهلوی، تجزیه ایران بود.
در کنار این فرضیه سناریوهای دیگری هم محتمل بود؛ از جمله تداوم حکومت پهلوی. شما می‌دانید که محمدرضا از سال 53 درگیر بیماری سرطان خون بود. حتی فرح در کتاب «کهن دیارا» می‌نویسد که تا سال 56 از این بیماری مطلع نبوده و محمدرضا و علم کاملا این موضوع را مخفی نگه داشتند. پزشکان فرانسوی هم بدون سر و صدا می‌آمدند و کار درمان را انجام می‌دانند. البته علم هم درگیر همین سرطان بود و با همین بیماری هم قبل از پیروزی انقلاب مرد. خود علم در متنی که اواخر سال 56 نوشته بود، پیش‌بینی یک انقلاب گسترده در ایران را کرده بود. خاطراتی هم که بعد انقلاب و در خارج از کشور نوشته و منتشر شد، موید به هم ریختگی و از هم گسیختگی درونی پهلوی بود. یعنی سیستم از درون پاشیده بود و فقط نیاز به یک جرقه داشت. حالا اگر فرض را بر تداوم پهلوی بگذاریم، شاه حداکثر یکی دو سال بعد از سال 59 می‌توانست عمر کند. چون کارهای درمانی شاه در خارج از کشور هم دنبال می‌شد بویژه با پول‌های بسیاری که اینها از ایران خارج کرده بودند و تا 33 میلیارد دلار هم در برخی منابع آمده است. یعنی بزرگ‌ترین اختلاس تاریخ بشریت که البته ما متاسفانه با گذشت 40 سال از انقلاب خیلی از واقعیت‌ها یادمان رفته است. می‌خواهم بگویم شاه نه مشکل مالی داشت و نه فردی بود که خیلی به‌هم ریخته از کشور خارج شده باشد. چون شاه چند بار این تجربه را داشت و اساسا آدم ضعیف و زبونی بود. یک بار دهه 20 از سلطنت کناره گرفت، یک بار هم سال 32 از کشور خارج شد و رفت. ظهر روزی که بعدازظهرش زاهدی زنگ زد و گفت برگرد، شاه با سفیر آمریکا در رم جلسه داشت تا بتواند یک مشغله در آمریکا برای خودش دست و پا کند!
  شاه چمدان به دست!
بله! شاه چمدان به دست. اتفاقا سال40-39 همین اتفاق داشت در دوره امینی رخ می‌داد. می‌خواهم بگویم خروج از کشور برای شاه خیلی قصه عجیبی نبود. روحیه شاه اصلا یک روحیه مقاومی که بتواند در میان بحران‌ها بایستد نبود. شما خاطرات بعد انقلاب شاه را هم که ببینید همین عیش و نوشی که در ایران داشت در خارج از کشور هم برقرار کرده بود. پس اینطور نبود که مثلا انقلاب تاثیری روی بیماری او گذاشته باشد. پس شاه حداکثر یکی دو سال بعد انقلاب زنده می‌ماند. در این فرضیه سناریوی خیلی خوشبینانه این بود که مدل محمدرضا در پسرش ادامه پیدا می‌کرد. البته بنده به جد معتقدم در صورت ادامه پهلوی و وقوع این انتقال قدرت، کشور دچار فروپاشی می‌شد، حتی اگر تصور کنیم این اتفاق هم رخ نمی‌داد، من معتقدم که برای پیش‌بینی نتایج ادامه پهلوی باید آن حکومت را با حکومتی شبیه به آن مقایسه کرد. شبیه‌‌‌‌‌ترین حکومت به پهلوی، حکومت عربستان سعودی است که به ما امکان مقایسه را می‌دهد؛ سعودی به عنوان کشوری پادشاهی و کشوری که تقریبا مثل ما در آن زمان است. مستحضرید که از سال 1971 که انگلیسی‌ها داشتند از منطقه خارج می‌شدند، تحولاتی درباره مناطقی چون بحرین و جزایر سه‌گانه رخ داد و آقای نیکسون یک طرحی را ارائه داد به نام طرح «دو ستون». قرار بود ایران و عربستان دو ستون برقراری امنیت در منطقه باشند. خوشبینانه‌‌‌‌‌ترین حالت برای ایران تداوم دوره پهلوی همچون تداوم حکومت سعودی در عربستان بود. البته ما زمینه‌‌های اجتماعی داخلی‌مان با عربستان بسیار متفاوت است و اصلا قابل مقایسه نیست.
بر این اساس می‌توان این گزاره را مطرح کرد که اگر در خوشبینانه‌‌‌‌‌ترین حالت دولت پهلوی ادامه پیدا می‌کرد و حذف نمی‌شد، ما الان چیزی شبیه دولت فعلی سعودی می‌شدیم. شما دولت سعودی امروز را در نظر بگیرید. دولت سعودی امروز به لحاظ اتکا به درآمدهای نفتی و جمعیت کم شاید اقتصادش جزو کشورهای برتر دنیا باشد اما این در حالی است که مانند ما با تحریم و جنگ روبه‌رو نبوده است. البته شما می‌دانید که ما از سال 56 وارد دوره افت شدید اقتصادی شدیم. حتی اگر این گزاره و مسائل دیگری که به آنها اشاره کردم را هم نادیده بگیریم، در بهترین حالت اوضاعی مانند سعودی امروز را در کشورمان داشتیم که چند مشخصه بارز داشت: ویژگی اول یک خودکامگی مطلق بود. همان موضوعی که محمدرضا از سال 53-52 به‌واسطه درآمدهای نفتی دچار نخوت شد و طرح تبدیل 2 حزب اصلی را به یک حزب رستاخیز مطرح کرد. شما بروید انتخابات سال 54 این کشور را ملاحظه کنید. آخرین انتخاباتی که در دوره پهلوی انجام شد، انتخابات سال 54 مجلس شورای ملی و سنا بود. بروید این انتخابات را ملاحظه کنید. خاطرات بسیاری جالبی دارد که علم و افراد زیادی هم به آن پرداخته‌‌‌اند؛ از تقلب گرفته تا مسائل مختلف دیگر. به همین خاطر معتقدم اگر حکومت پهلوی ادامه پیدا می‌کرد با یک وضعیت خفقان زده مواجه بودیم که امکان هیچ‌گونه فعالیت سیاسی در آن نبود.
  در حوزه سیاست خارجی بویژه در منطقه و مراودات با آمریکا نیز می‌توان تشابهی میان پهلوی و سعودی پیدا کرد؟
در حوزه خارجی فضا اینطوری پیش می‌رفت که ایران در نهایت مثل عربستان امروز یک عنصر در اردوگاه غرب و آمریکا بود. حجم قراردادهایی که در 3-2 سال آخر دوره محمدرضا با کشورهای غربی بسته شده یا وام‌‌‌هایی که گرفته شده، دقیقا شبیه مراودات عربستان امروز با غربی‌هاست. با این تفاوت که اگر پهلوی با همان مدل ادامه پیدا می‌کرد، امروز اسرائیل در منطقه حاکم مطلق بود. شما اگر شرایط پیروزی انقلاب اسلامی را ببینید، در آستانه انقلاب اسلامی کمپ دیوید را داشتیم. یعنی مصر که پرچمدار مبارزه با اسرائیل بود رفت و مذاکره کرد. ساداتی که جنگ 1973 را رهبری می‌کرد خودش قبل از کمپ دیوید به تل‌آویو رفت. حالا شما تصور کنید در چنین شرایطی اگر انقلاب اسلامی به پیروزی نمی‌رسید، چه اتفاقی در منطقه می‌افتاد. ما کشوری می‌شدیم که رهبری بلامنازع اسرائیل در منطقه را تثبیت می‌کردیم، در واقع در حوزه سیاست خارجی تابعی از موقعیت آمریکا در منطقه بودیم.
شما ادبیاتی را که امروز آمریکایی‌ها با مقامات سعودی دارند ببینید، همین ادبیات و همین لحن را 40 سال پیش با مقامات حکومت پهلوی داشتند. پس با ادامه حکومت پهلوی یک استبداد بسیار خشن را در فضای داخلی کشور و سرسپردگی به آمریکا را در سیاست خارجی و منطقه داشتیم. نکته جالب درباره سیاست خارجی پهلوی این است که عربستان به‌واسطه اتکای زیاد به درآمد نفتی و وابستگی‌ای که به جریان‌‌های عربی منطقه داشت، مجبور بود مقاومت بیشتری از خود بروز دهد. در قصه تحریم نفتی سال 1973  کشورهای غربی، عربستان هم به دلایلی که گفتم به جریان تحریم پیوست اما محمدرضا هم نفت اروپا را می‌داد و هم نفت اسرائیلی که با جهان اسلام درگیر بود.  همین لحنی که آمریکا امروز با سعودی باب کرده، 40 سال پیش با ایران داشتند.
موضوع دیگر به نفوذ آمریکا در ایران در دوره پهلوی بازمی‌گردد. زمانی که محمدرضا سقوط کرد ما 45 هزار مستشار آمریکایی در ایران داشتیم که حقوق آنها را دولت ایران می‌داد. پهلوی حتی برای این مستشاران شهر درست کرده بود. شاهین‌شهر را آمریکایی‌ها برای مستشاران نظامی خودشان درست کردند. جدا از مسائل نظامی، شما تصور کنید با ادامه همان روند و حضور این تعداد مستشار آمریکایی، فضای فرهنگی ایران به چه سمتی می‌رفت. در مجموع معتقدم چنانچه حکومت پهلوی تداوم می‌یافت امروز حکومتی فرومایه‌‌‌‌‌‌تر از حکومت بن‌سلمان در ایران حاکم بود؛ چه به لحاظ فرهنگی و چه به لحاظ سیاست داخلی و خارجی. هرچند باز هم تکرار می‌کنم انقلاب اسلامی یک اتفاق محتوم در ایران بود و جامعه ایرانی آن رویه‌ها را نمی‌پذیرفت و تمام سناریو‌‌‌هایی که برای اوضاع ایران با تداوم حکومت پهلوی گفتم با فرض تداوم آن حکومت بود.
  در پایان اگر نکته‌ای مدنظرتان هست بفرمایید.
صرف مطالعه دوران پهلوی گویای همه واقعیت‌هاست. شما سرانه بهداشت در دوره محمدرضا را ببینید. کتاب «مقاومت شکننده» آقای «جان فوران» را بخوانید. این کتاب سرانه بهداشت در ایران سال‌‌های 55 و 56 را به وضوح نشان می‌دهد. ما با آن درآمد نفتی بالا از ضعیف‌‌‌‌‌ترین کشورهای منطقه در توسعه انسانی بودیم. در بهداشت، در آموزش و در حوزه‌‌های دیگر هم همین‌طور. حتی معتقدم حکومت سعودی باز با همه اشکالات از حکومت پهلوی موفق‌‌‌‌‌‌تر بوده است. شما فقط شهر تهران به‌عنوان پایتخت ایران در آن زمان را ببینید. وضعیت تهران سال 56 در اوج درآمدهای نفتی و به‌قول محمدرضا در آستانه تمدن بزرگ را مطالعه کنید. من مناطق محروم و روستاهای آن دوره را مثال نمی‌زنم، فقط جغرافیای تهران را مطالعه کنید به عمق ویرانی سیاست‌‌های پهلوی می‌رسید. من فارغ از اینکه خدمات در دوران جمهوری اسلامی را کدام شخص و جریان انجام داده، معتقدم اقدامات جمهوری اسلامی در حوزه سازندگی و برای رفاه مردم شبیه معجزه است. «جک استراو» سال 82 برای مذاکرات به ایران آمده بود، دفعه بعد که او به تهران آمد سال 92 بود و همه این سال‌ها هم تحریم بودیم. استراو وقتی سال 92 به ایران آمد گفت من متحیرم که با تحریم‌ها چطور شما این همه پیشرفت کرده‌‌‌‌‌‌‌‌‌اید. همه پیشرفت‌ها هم در دوره تحریم بوده است. من معتقدم برای اثبات کارآمدی جمهوری اسلامی فارغ از هرگونه گرایش و سلیقه سیاسی و مقایسه دستاوردهای آن با دوره پهلوی، فقط مطالعه شهر تهران کفایت می‌کند. متاسفانه ما در گفتن حقایق گاهی دچار لکنت می‌شویم. انقلاب اسلامی جدا از موضوعات انقلابی و دینی، در حوزه کارآمدی و در مقایسه با پهلوی چیزی کمتر از معجزه نیست. این اعجاز هم مرهون روح انقلاب، گرایش‌ها و رویکردهایی است که امام و رهبری در این کشور حاکم کردند. تازه این خدمات گسترده جمهوری اسلامی با وجود یک دهه جنگ و خسارات گسترده آن و همچنین منابع به تاراج رفته از سوی حکومت پهلوی بوده است. شما صادرات 10 سال اخیر ایران را به‌صورت میانگین حساب کنید؛ ما بالای 2 میلیون بشکه در روز صادرات نفت نداشتیم، در حالی که جمعیت کشور بالای 80 میلیون نفر است اما در سال‌های آخر پهلوی که قیمت نفت افزایش چشمگیری داشت و جمعیت هم حدود یک‌سوم امروز بود، صادرات روزانه نفت بالای 6 میلیون بشکه بود.

در چهلمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی ایران و در دومین روز از دهه فجر، نیروهای مسلح کشور با رونمایی از یکی دیگر از دستاوردهای دفاعی خود، باز هم توان داخلی و تکیه بر خودباوری را نشان دادند.
به گزارش «وطن‌‌امروز»، صبح دیروز شنبه 13 بهمن 1397 با حضور امیر سرتیپ امیر حاتمی، وزیر دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح و همچنین سردار امیرعلی حاجی‌زاده، فرمانده نیروی هوافضای سپاه پاسداران، از موشک کروز هویزه با برد بیش از 1350 کیلومتر رونمایی شد. موشکی مهم که به گفته وزیر دفاع، زنجیره دفاعی ایران با رونمایی از این موشک تکمیل و مستحکم‌تر شده است. موشک کروز برد بلند هویزه در کوتاه‌ترین زمان آماده به کار می‌شود، در ارتفاع بسیار پایین حرکت می‌کند و دارای سر جنگی قدرتمند است.
امیر سرتیپ حاتمی در مراسم رونمایی موشک هویزه با گرامیداشت یاد شهدا و بنیانگذار کبیر جمهوری اسلامی و تبریک چهلمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی اظهار داشت: فرزندان رشید ملت ایران در وزارت دفاع و پشتیبانی نیرو‌های مسلح با اتکال به ذات اقدس الهی و تحت زعامت مقام معظم رهبری (مدظله العالی) و فرمانده معزز کل قوا و با حمایت‌های بی‌دریغ ملت سرافراز ایران موفق شدند دستاورد جدید و ارزشمند انقلاب اسلامی در حوزه موشک کروز برد بلند زمینی به نام هویزه را در حوزه دفاعی به ملت شریف و نیرو‌های مسلح مقتدر جمهوری اسلامی ایران تقدیم کنند.
سرتیپ حاتمی با بیان اینکه جمهوری اسلامی ایران به حکم عقل و منطق روز به روز به توان دفاعی برای تامین امنیت ملی و دفاع از منافع ملی خود می‌افزاید و در این مسیر از کسی اجازه نمی‌گیرد، گفت: موشک هویزه نماد خودباوری و یک دستاورد مهم دفاعی و حاکی از اوج پیشرفت در فناوری‌های روز دنیاست که نشان می‌دهد هیچ سدی جلودار عزم و اراده ملت ایران اسلامی در حوزه دفاعی نخواهد بود و همان طور که فرمانده معظم کل قوا (مدظله العالی) فرمودند هر نوع تهدیدی را در همان سطح پاسخ قاطع خواهیم داد.
به گزارش خبرگزاری صداوسیما، امیر حاتمی با اشاره به اینکه برای ورود به دهه پنجم انقلاب نمایشگاه بزرگ «دستاورد‌های دفاعی و سازندگی» را در مصلای امام خمینی‌(ره) تدارک دیده‌ایم، گفت‌: در این نمایشگاه حدود ۳۵۰ محصول در حوزه‌های مختلف رزم از دستاورد‌های مهم صنایع دفاعی کشور قابل مشاهده است که به تمام معنا یک نمایشگاه با مفهوم «ما می‌توانیم» را به منصه ظهور رسانده و در معرض دید ملت عزیز ایران اسلامی گذاشته است.
وزیر دفاع در ادامه با تشریح موشک هویزه که توسط متخصصان سازمان صنایع هوا فضای وزارت دفاع طراحی و ساخته شده است، گفت: موشک هویزه دارای برد پروازی بیش از ۱۳۵۰ کیلومتر است که علیه اهداف زمینی ثابت استفاده می‌شود. سرتیپ حاتمی آماده‌سازی و واکنش سریع، ارتفاع پروازی پایین، دقت بالای ناوبری و اصابت به هدف و قدرت تخریب زیاد را از ویژگی‌های برجسته موشک کروز هویزه برشمرد و گفت: آزمایش پروازی موشک کروز زمینی هویزه  انجام و موفق شد اهداف از پیش تعیین شده را با دقت مورد اصابت قرار دهد. وزیر دفاع خاطرنشان کرد: موشک کروز زمینی برد بلند هویزه دستان بلند نظام جمهوری اسلامی ایران در حوزه دفاع موشکی کروز بوده و موفقیت در دستیابی به این فناوری پس از موشک کروز زمینی سومار با برد ۷۰۰ کیلومتر گامی موثر در افزایش توانمندی نیرو‌های مسلح و قدرت بازدارندگی کشور محسوب می‌شود. امیر حاتمی تصریح کرد: این دستاورد‌های ارزشمند با وجود تحریم‌ها و فشار‌های همه‌جانبه دشمن یک بار دیگر شعار «ما می‌توانیم» را متجلی کرد و نشان می‌دهد انقلاب اسلامی ایران همچنان پویا به مسیر خود ادامه می‌دهد.
وزیر دفاع در پایان با تبریک این موفقیت بزرگ محضر فرماندهی معظم کل قوا، ملت شریف ایران و نیرو‌های مسلح از تلاش‌ها و مجاهدت‌های دانشمندان، متخصصان و مدیران وزارت دفاع و صنعت دفاعی که در بخش‌های مختلف با تولیدات ارزشمند خود قدرت بازدارندگی جمهوری اسلامی ایران را به اوج رسانده‌اند، تشکر و قدردانی کرد. وی گفت: از همه مردم عزیز ایران بویژه از جوانان، دانشجویان و دانش‌آموزان دعوت می‌کنم از این نمایشگاه افتخارآفرین که نماد خودباوری ملی است بازدید کنند. وی ادامه داد: با رونمایی از این موشک، زنجیره دفاعی کشور را کامل کردیم و این زنجیره مستحکم‌تر شده است.
وزیر دفاع درباره تفاوت این موشک با موشک سومار گفت: اینها از یک خانواده هستند اما موشک سومار با برد ۷۰۰ کیلومتر است و موشک کروز ۱۳۵۰ کیلومتر برد دارد و کروز توانایی جنگ الکترونیک بیشتری هم دارد. وی گفت: این موشک‌ها ساخت ایران و از دستاورد‌های هوافضای جمهوری اسلامی ایران است. گفتنی است موشک هویزه که یک موشک کروز زمینی است، توانایی انهدام طیف متنوعی از اهداف را دارد و با توجه به قابلیت‌های تاکتیک‌پذیری بالا، ماندگاری طولانی در صحنه نبرد و رادارگریزی می‌تواند در هر شرایطی اهداف مورد نظر را منهدم کند.
کروز‌ها در راهند
در مراسم رونمایی از موشک کروز هویزه، سردار امیرعلی حاجی‌زاده، فرمانده نیروی هوافضای سپاه نیز مطالبی را مطرح کرد. سردار حاجی‌زاده گفت: امروز افتخار داریم تا محصول دیگری از محصولات دفاعی را که با زحمت و تلاش شبانه‌روزی عزیزان در صنعت دفاعی کشور در سال‌های اخیر وارد چرخه تولید شده، عملیاتی کنیم. وی افزود: همان‌طور که ملت ایران مستحضرند، سبد محصولات ما در حوزه موشک‌های بالستیک زمین به زمین، حدود ۲۰ نوع موشک را به خود اختصاص داده است. ما امروز انواع موشک‌های زمین به زمین، زمین به دریا، موشک‌های سوخت مایع و سوخت جامد با تنوع فراوان را در اختیار داریم و همه آنها عملیاتی است. سردار حاجی‌زاده یادآور شد: چند سالی است که در حوزه موشک‌های کروز، کارمان آغاز شده است. در این بخش یک مانع اساسی در حوزه موتورهای جت و پیشران داشتیم که خوشبختانه آن هم در سال‌های اخیر به نتیجه رسیده و محصول شده است. طبیعتاً شاهد این نوع موشک‌ها چه ساحل به دریا، چه هوا به زمین و چه زمین به زمین خواهیم بود. فرمانده نیروی هوافضای سپاه بیان کرد: موشک‌های کروز نسبت به بالستیک از وزن کمتری برخوردار و راحت قابل انتقال است. همچنین به واسطه اینکه در سطح زمین حرکت می‌کند، براحتی قابل رهگیری نیست. این توفیق بزرگ را به ملت شریف ایران، مقام معظم رهبری و خانواده‌های محترم شهدا تبریک عرض می‌کنیم.
 

گروه بین‌الملل: با وجود بازگشایی دولت فدرال ایالات متحده به دنبال تعطیلی یک ماهه، اختلافات ریشه‌ای رئیس‌جمهور آمریکا و کنگره بر سر لایحه بودجه بویژه در بخش مربوط به تامین هزینه اولیه 5 میلیارد دلاری ساخت دیوار مرزی با مکزیک به قوت خود باقی است. دونالد ترامپ که اخیرا زیر فشار کنگره و جامعه برای بازگشایی دولت، مجبور به امضای لایحه بودجه وزارتخانه‌ها و سازمان‌های دولتی شده بود، حالا به دنبال انتقام از سناتورهای مخالف است. او روز جمعه در کاخ سفید در رابطه با ساخت دیوار مرزی مکزیک به خبرنگاران گفت: «فکر می‌کنم به احتمال زیاد ما مجبور به اعلام حالت فوق‌العاده ملی شویم». ترامپ اعلام کرد برای غلبه بر کنگره و ساخت دیوار مرزی، اعلام حالت فوق‌العاده ملی را بخت خوبی برای دولت خود می‌داند. به گزارش هیل، ارگان حاکمیت آمریکا، ترامپ همچنین وعده داده در سخنرانی سالانه خود در روز سه‌شنبه این هفته جزئیات بیشتری از برنامه ساخت دیوار مرزی را به مردم آمریکا اعلام می‌کند. او بار دیگر با انتقاد از مباحثات نمایندگان هر دو حزب درباره تخصیص بودجه برای ساخت دیوار مرزی، آن را هدر دادن زمان دانست و پیش‌بینی  کرد دموکرات‌ها بهای مخالفت با ساخت دیوار مرزی را خواهند پرداخت. ترامپ مستقیما، سناتور نانسی پلوسی، رهبر دموکرات مجلس سنا را تهدید کرد و گفت: «فکر نمی‌کنم به لحاظ سیاسی خوب باشد اما نانسی پلوسی باید از خودش شرمنده باشد، زیرا به مردم زیادی آسیب‌زده است». این در حالی است که پلوسی در میان جامعه آمریکا از محبوبیت بالاتری برخوردار است.
این اظهارات ترامپ در کنار دستور او برای اعزام واحدهای نظامی بیشتر به مرز با مکزیک، نشانه‌های آشکاری هستند که او برای پاسخی عملی به مخالفان داخلی‌اش آماده می‌شود. با آنکه کمیته‌ای متشکل از نمایندگان 2 حزب دموکرات و جمهوری‌خواه در حال مذاکره درباره موضوع بودجه دیوار مرزی هستند و باید تا پیش از ۱۵ فوریه در این باره به جمع‌بندی برسند تا از تعطیلی مجدد دولت جلوگیری کنند اما به نظر نمی‌رسد ترامپ از موضوع دیوار عقب‌نشینی کند. برعکس، او می‌خواهد دیوار مرزی را برای افکار عمومی به یک مساله همیشگی تبدیل کند. به نوشته دیلی‌بیست، هشدار «پاتریک شاناهان» رئیس جدید پنتاگون درباره لزوم مواجهه ارتش آمریکا با 3 کاروان بزرگ از مهاجران جدید لاتین از آمریکای مرکزی در مرز با مکزیک، در همین رابطه است. به دنبال این هشدار بود که معاون پنتاگون در کنگره از اعزام واحدهای نظامی بیشتر به مرز با مکزیک صحبت کرد که معنایی جز اعلام وضعیت اضطراری مرزی به عنوان پیش‌زمینه اعلام وضعیت اضطراری در کل آمریکا توسط کاخ سفید ندارد. نزدیک به یک چهارم بخش‌های دولت فدرال آمریکا از روز ۲۲ دسامبر سال گذشته میلادی به دنبال بن‌بست به‌وجود آمده میان کاخ سفید و کنگره درباره درخواست ترامپ برای بودجه ۵ میلیارد دلاری به منظور ساخت دیوار مرزی به مدت ۳۵روز در تعطیلی به سر برد. کنگره آمریکا در برابر این درخواست ترامپ مقاومت کرده و حاضر نیست چنین بودجه‌ای را به تصویب برساند. دموکرات‌ها مبلغ 3/1میلیارد دلار را برای تأمین امنیت مرزی (و نه ساخت دیوار) پیشنهاد داده‌اند. ترامپ بار‌ها تهدید کرد در صورت تامین نشدن بودجه دیوار مرزی مکزیک، حالت فوق‌العاده ملی اعلام خواهد کرد.
روسیه در مقابل آمریکا دست به اقدام متقابل می‌زند
در عین حال اما پوتین می‌گوید درباره خروج آمریکا از پیمان سلاح‌های هسته‌ای متعارف موضع‌گیری متوازن خواهد داشت. این در حالی است آمریکایی‌ها جمعه اعلام کرده بودند ظرف 180 روز آینده از INF خارج خواهند شد. پیمان INF یکی از توافقاتی است که در روزهای پایانی جنگ سرد میان آمریکا و شوروی به امضا رسید که امنیت اروپا را تامین کرد. این در حالی است که آمریکای ترامپ به صورت یک طرفه از این پیمان خارج شد تا بتواند سلاح‌های مخرب و ضد بشری خود را تقویت کند. روسیه هم به موازات این خروج، ضمن آزمایش موشک‌های جدید قصد دارد از این پیمان خارج شود که این مساله امنیت اروپا را به حراج خواهد گذاشت. این در حالی است که پوتین در دیدار با «سرگئی شویگوف» وزیر دفاع روسیه تاکید کرد: اکنون که آمریکایی‌ها تعلیق عضویت خود در پیمان INF را اعلام کرده‌اند، ما نیزعضویت خود را در این پیمان به حالت تعلیق در‌می‌آوریم و مثل آنها به کارهای تحقیقاتی و آزمایشی در این زمینه می‌پردازیم. همان‌طور که اشاره شد پیش‌تر دونالد ترامپ چند ساعت بعد از اعلام رسمی خروج موقت ایالات متحده آمریکا از پیمان منع موشک‌های هسته‌ای میان‌برد، در بیانیه‌ای روسیه را متهم کرد برای یک مدت طولانی این پیمان را بدون هیچ مجازاتی، نقض کرده است و به همین دلیل، آمریکا از این پیمان به مدت 6 ماه خارج می‌شود. در این بیانیه که روز جمعه، اول فوریه در سایت کاخ سفید منتشر شد، آمده است: روسیه به طور پنهانی یک سیستم ممنوعه موشکی را توسعه می‌دهد و می‌خواهد آن را مستقر کند. در بیانیه دونالد ترامپ آمده است: ایالات متحده آمریکا گزینه‌هایی را برای پاسخ نظامی به نقض تعهدات روسیه در پیمان منع موشک‌های هسته‌ای میان‌برد آماده می‌کند تا برترى مسکو در عرصه نظامى- دفاعى از بین برود. دونالد ترامپ 20 اکتبر 2018 اعلام کرده بود به دلیل نقض مکرر این پیمان توسط روسیه، آمریکا از این پیمان خارج خواهد شد. پیمان منع موشک‌های هسته‌ای میان‌برد و موشک‌های برد کوتاه 8 دسامبر 1987 در زمان سفر «میخائیل گورباچف» به واشنگتن به امضا رسید. برای نخستین بار موشک‌هایی با برد از 500 تا 1000 و از 1000 تا 5000 کیلومتر شامل کاهش شدند از جمله موشک‌های نوع «آر-12» و «آر-14» که اتحاد شوروی در سال 1962 در کوبا مستقر کرده بود و بحران کارائیب را دامن زد. در ماه مه 1991 این پیمان کاملا اجرا شد و تا آن زمان اتحاد شوروی 1752 موشک بالستیک و کروز زمین‌پایه را نابود کرده بود و آمریکا 859 موشک از این نوع را. این در حالی است که رهبران روسیه و آمریکا پس از پیام اکتبر 2018 در 30 نوامبر و اول دسامبر 2018 در بئونوس‌آیرس و در اجلاس گروه 20 شرکت کردند. آنها ملاقات 15 دقیقه‌ای داشتند که تنها 4 نفر در آن شرکت کرده بودند. رئیس‌جمهور روسیه و مترجمش، همسر رئیس‌جمهور آمریکا و ترامپ! گفته می‌شود هیچ‌کس از محتوای این دیدار مطلع نیست اما تنگه کرچ و مساله سوریه و INF از محورهای ملاقات 2 طرف بوده است.

میلاد  واحدی: پس از باخت تلخ تیم‌ملی به ژاپن، در فضای عمومی و شبکه‌های اجتماعی، بحث‌های زیادی پیرامون آن صحنه مهم دیدار نیمه‌نهایی جام ملت‌های آسیا درگرفت. آنجا که بی‌آنکه داور سوت‌ زده باشد، 5 بازیکن ما برای اعتراض به سمت او می‌روند، بازیکن ژاپنی ولی همچنان دنبال توپ می‌دود و تنها یکی دیگر از بازیکنان ما سعی دارد آن 5 نفر را از موقعیت خطرناکی که در آن قرار داریم، آگاه کند! تا آنها متوجه ماجرا شوند اما کار از کار گذشته و ما گل را خورده‌ایم. گلی که با بدشانسی، با یک پنالتی دیگر تکمیل می‌شود و بچه‌های تیم‌ملی بازی را رها می‌کنند و نهایتا روی یک اشتباه فردی دیگر نتیجه تلخ 3 بر صفر برای ما رقم می‌خورد. منشأ تمام این ماجراها اما همان صحنه نخست است. آنجا که ما به جای آنکه مشغول کار خود باشیم، از دیگرانی که کاری از آنها ساخته نیست، می‌خواهیم به ما کمک کنند.
در زندگی شخصی هم عینا همین واقعیت مصداق دارد. آنها که می‌خواهند با پای دیگران راهی را طی کنند، اگر نه در ابتدای مسیر، حتما در میانه یا انتهای راه، متوجه می‌شوند با پای قرضی نمی‌شود به سمت هدف‌ها رفت. انسان برای آنکه قادر به طی مسیر باشد، باید تکیه اصلی‌اش را بر پاهای خود قرار دهد، ولو آنکه آن پاها عصا باشد! بر همین اساس، اتکا به خود و کار کردن در هر شرایطی، رمز تمام موفقیت‌های گذشته و آینده است. در عوض، منتسب کردن کمبودها و نقایص به دیگران، بهانه‌گیری مداوم و تکیه دادن به عصای بغلی، اگر نهایتا به دلیل کم‌تحرکی، باعث فساد ما نشود، حتما تحول مثبتی هم در پی نخواهد داشت. صحنه‌ای که میلاد محمدی با اشاره دست سعی دارد به آن 5 بازیکن دیگر بفهماند فارغ از دیگران، تنها به انجام وظیفه معمول خود بپردازند، مدل صحیح رفتار سیاسی، فرهنگی و اجتماعی را هم به ما نشان می‌دهد.
آنها که انجام وظایف معمول خود را هم به هزار اما و اگر موکول می‌کنند و بیش از آنکه به اصلاح خود بپردازند، می‌خواهند پای رفتن را هم از دیگری - و حتی از دشمن!- قرض بگیرند، حتما مدیران لایقی برای اداره جوامع نخواهند بود. کشوری که بیشترین سرانه مصرف انرژی را در دنیا دارد، بیش از آنکه اقتصادش محتاج شعبده‌بازی‌های بی‌فایده‌ای چون برجام و FATF  برای تداوم صادرات نفت(!) باشد، نیازمند اصلاح الگوی مصرف است. اقتصادی که طبق گفته مراکز جهانی، از نظر ظرفیت‌های استفاده نشده در رتبه نخست دنیا قرار دارد، بیش از آنکه محتاج گره زدن آب خوردن مردم به اشاره اجنبی باشد، محتاج کار کردن در داخل و آزاد کردن این ظرفیت‌هاست. کشوری که با 15 همسایه خود مرز مشترک دارد و سهمش از بازار 1000 میلیارد دلاری آنها، تنها 2 درصد است، نباید فکر کند صرف مذاکره با اروپایی‌ها شکافتن سقف آسمان هفتم بوده است!
نمونه این مصادیق در صحنه اجتماعی هم به وفور پیدا می‌شود. کار مفید روزانه کارمندان دولت در کشور ما ظاهرا 20 دقیقه است! راستی! فرصت ثبت‌نام در آزمون استخدامی فراگیر دستگاه‌های اجرایی رو به پایان است، از دست ندهید یک وقت! مگر دنبال کار بی‌دردسر نیستید شما؟! «سهم من در رونق اقتصاد مملکت» باز دیگر چه صیغه‌ای است؟! شما فقط باید به فکر رونق اقتصادی خودتان باشید بزرگواران. آنچنان رونق اقتصادی ایجاد کردن، در انحصار شخص آقای روحانی است، آن هم با پای کدخدا و اروپا! به قول رئیس‌جمهور عزیزمان: «برجام یکی از خیرات دولت یازدهم است. این حسنه مداوم است و پایانی ندارد، مثل یک کار خیر که برای همیشه می‌ماند». شما پس خیال‌تان راحت باشد فعلا! گوش دادن به حرف میلاد محمدی‌ها را هم رها کنید. یک میلاد محمدی را بگذارید برای ملت بماند لطفا!
مثل همین معاون سخنگوی وزارت امور خارجه باشید که درباره تیتر سه‌شنبه 9 بهمن «وطن‌‌امروز» گفته است: «عده‌ای در داخل و خارج استاد «رطب و یابِس» به هم بافتند.» اینها که ما گفتیم رطب و یابس بود عزیزان و برای شما نان و آب نمی‌شود، شما از ثبت‌نام در آزمون استخدامی فراگیر دستگاه‌های اجرایی جا نمانید! خصوصا اگر توانستید به وزارت امور خارجه بروید، چون میانگین دریافتی ماهانه کارکنان سفارتخانه‌ها و نمایندگی‌های ایران در خارج از کشور بین ۳ هزار یورو تا ۸۵۰۰ یورو است. رطب و یابس بافتن البته کار آسانی نیست، چنانکه فحاشی به منتقدان چنین نبود. به هر صورت، شنیدن واقعیت برای آنها که در رویا با پاهای دشمن بارها از رکود عبور کرده‌اند، تلخ است، نصیحت من به شما اما اول اینکه تا می‌توانید دنبال استخدام دولتی نباشید و دوم آنکه، در زندگی‌تان با تمام سختی‌ها، همان میلاد محمدی باشید!
 

گروه بین‌الملل: تظاهرات سراسری ضد دولتی در فرانسه دیروز برای دوازدهمین هفته متوالی ادامه یافت و در جریان آن چند معترض در درگیری با نیروهای پلیس زخمی شدند. جلیقه‌زردها در تظاهرات شنبه علاوه بر درخواست استعفای امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور فرانسه، علیه خشونت‌های پلیس نسبت به معترضان شعارهایی سر دادند. این در حالی است که از هفته گذشته موجی از انتقادات علیه حکومت فرانسه درباره خشونت بیش از حد در مقابل تظاهر‌کنندگان در رسانه‌های فرانسوی‌زبان و شبکه‌های اجتماعی به راه افتاده است.
به گزارش یورو نیوز، در 2 ماه اخیر خشونت و سرکوب پلیس فرانسه علیه جلیقه‌زردها بی‌سابقه گزارش شده به طوری که تاکنون پلیس با سلاح‌های ضدشورش به سر بیش از ۱۵۷ نفر شلیک کرده و مجموعا 2000 تن در این 2 ماه مجروح شده‌اند. مورخان فرانسوی می‌گویند پس از جنگ دوم جهانی و در 2 جمهوری چهارم و پنجم فرانسه برای نخستین بار است که نیروهای پلیس به این شدت تظاهرات‌کنندگان معترض را سرکوب می‌کنند. حتی در بهار سال ۱۹۶۸ که آن ‌را انقلاب قرن بیستم فرانسه می‌نامند، سرکوب علیه نیروهای مردمی به این شدت گزارش نشده است. در تظاهرات ضددولتی دیروز نیز هزاران نفر در پاریس و دیگر شهرهای فرانسه با حمل پلاکارد‌هایی به استفاده پلیس از تسلیحاتی نظیر فلش‌ بال (گلوله‌های منور) که به نقص عضوهای متعدد منجر شده است، اعتراض کردند.
شنبه هفته پیش  ژروم رودریگز، یکی از مشهورترین چهره‌های جلیقه‌زردهای فرانسه در حالی که مشغول فیلمبرداری از اعتراضات خیابانی بود، توسط نیروهای پلیس و در فاصله‌ای بسیار نزدیک از ناحیه چشم مصدوم شد. گفته می‌شود او احتمالا بینایی کامل چشم راست خود را از دست می‌دهد. به جز این عده از مصدومان، ده‌ها تن تاکنون عضوی از بدن خود، عموما یک دست را در جریان پرتاب نارنجک آل‌بی‌دی ۴۰ پلیس از دست داده‌اند. جلیقه زردها همچنین دولت را محکوم می‌کنند جنبشی غیرمردمی و غیرواقعی از مزدورهای حزب حاکم را تحت عنوان «شال قرمزها» سازماندهی کرده است تا وسیله‌ای دیگر برای سرکوب مردم باشد.