گروه سیاسی: رئیس قوه‌قضائیه تعداد زندانیان بهره‌مند از عفو گسترده محکومان در آستانه ۴۰ سالگی انقلاب را قریب به ۵۰ هزار نفر اعلام کرد.
به گزارش «وطن‌امروز»، چند روز پس از اعلام خبر عفو گسترده به مناسبت جشن 40 سالگی انقلاب اسلامی، روز گذشته رئیس قوه‌قضائیه برخی جزئیات این طرح را تشریح کرد. آیت‌الله صادق آملی در جلسه مسؤولان عالی قضایی با اشاره به تقاضای خود از محضر رهبر معظم انقلاب برای اعطای عفو گسترده در 40 سالگی انقلاب اسلامی و موافقت اولیه ایشان با کلیات این تقاضا تصریح کرد: متاسفانه برخی این اقدام بزرگ را هم سیاسی می‌کنند. عده‌ای گفته‌‌اند بهتر است این عفو شامل زندانیان سیاسی هم بشود. این در حالی است که ما محکومی با عنوان «زندانی سیاسی» نداریم. اگر کسی اقدامی علیه امنیت مرتکب شده است، عنوان مجرمانه مستقلی دارد که باید به آن رسیدگی شود. جرم سیاسی نیز در قانون تعریف شده و رسیدگی به آن هم سازوکار‌های قانونی خود را دارد اما در حال حاضر چنین محکومانی نداریم.
آیت‌الله آملی‌ افزود: متاسفانه برخی از افرادی که حتی در دستگاه‌های اجرایی هم سمت دارند، گفته‌‌اند این عفو شامل منتقدان هم بشود. گویی القا می‌کنند کسانی به‌خاطر نقد صرف، در زندانند. این چه دروغ بزرگی است؟ مگر امروز کسی که نقدی داشته به خاطر انتقادش در زندان است؟ دستگاه قضایی هیچگاه به صرف نقد، کسی را تحت تعقیب قرار نداده است. این اظهارات ناشی از عدم توجه برخی به این نکته است که افترا و توهین با نقد تفاوت دارد و این تفاوت را نیز قانونگذار قائل شده است. به صراحت می‌گوییم که نقد به هیچ عنوان در جمهوری اسلامی جرم نیست.
رئیس قوه‌قضائیه گفت: متاسفانه عده‌ای این عفو شیرین را که تخمین زده می‌شود شامل قریب به ۵۰ هزار نفر بشود، با برخی اظهارات بی‌مورد و حواشی نامربوط تلخ می‌کنند و یک اقدام انسانی، قضایی و حقوقی را که مربوط به جرم و محکومیت مجرمان است، سیاسی جلوه می‌دهند. اصل این پیشنهاد از سر رأفت و اقتدار نظام جمهوری اسلامی است و هر تفسیر دیگری در این زمینه بیهوده و خطاست.
به بهانه INSTEX تن به ذلت نمی‌دهیم
آیت‌الله آملی در بخش دیگری از سخنانش به ایجاد ساز و کار مالی موسوم به «INSTEX» از سوی اروپا واکنش نشان داد. وی در این‌باره گفت: اروپایی‌ها بعد از ۹ ماه تعلل و مذاکره، یک سازوکار با ظرفیت محدود، آن هم نه برای تبادل پول، بلکه برای تامین غذا و دارو ایجاد کرده‌‌‌اند. کشور‌هایی که در مقابل رذالت آمریکا در خروج از برجام، مدعی پایبندی به این توافق بودند، اقدامات‌شان محدود به «INSTEX» شده و حسب گزارش‌ها 2 شرط عجیب نیز گذاشته‌اند؛ یکی اینکه ایران به FATF بپیوندد و دیگری آنکه در زمینه موشکی وارد مذاکره شود. لازم است این کشور‌ها بدانند که جمهوری اسلامی ایران به هیچ وجه این شروط تحقیرآمیز را نخواهد پذیرفت و به بهای باز شدن یک آبراهه کوچک نظیر INSTEX، تن به هر خواسته‌ای نخواهیم داد.
رئیس قوه‌قضائیه با اشاره به تعهد و وظیفه اروپا نسبت به برداشتن تحریم‌ها، اظهار کرد: مگر جمهوری اسلامی برای تامین غذا و داروی خود ناتوان است؟ اصلا مگر دارو و غذا تحریم بوده است که حالا این سازوکار مالی را به عنوان یک امتیاز القا کنند؟
آیت‌الله آملی با بیان اینکه همگی باید بر همان طریق ایستادگی مورد تاکید امام راحل و مقام معظم رهبری حرکت کنیم، یادآور شد: رهبر معظم انقلاب در همان بحث برجام هم فرمودند به طرف مقابل اعتماد ندارند، منتها بر اثر برخی اصرار‌ها و برای جلوگیری از این شبهه که رهبر انقلاب مانع پیشرفت مذاکرات هستند، اصل آن مذاکرات را با شروطی پذیرفتند. امروز هم اروپا همان مسیر آمریکا را طی می‌کند و ما هم مانند همیشه باید استقامت کنیم.
سنگ‌تمام مردم در 22 بهمن
رئیس قوه‌قضائیه با بیان اینکه مطمئنا مردم بصیر ایران در بزرگداشت ۲۲ بهمن سنگ‌تمام خواهند گذاشت، تصریح کرد: امروز، روز ابراز وحدت و انسجام است و باید اقتدار نظام را به جهانیان نشان دهیم. خوشبختانه همواره در طول سال‌های پس از انقلاب، مردم از مسؤولان جلوتر بوده‌‌اند و با تهدید و عملیات روانی، عقب‌نشینی نکرده‌‌‌اند. امروز جمهوری اسلامی یک نظام مقتدر است و کشور ما کشوری ثروتمند و غنی است. به گزارش میزان، آیت‌الله آملی با بیان اینکه ملت در ۲۲ بهمن، مشت محکمی بر دهان دشمن خواهد کوبید، ابراز امیدواری کرد همه در صفوف متحد، در راهپیمایی این روز حضور یابند و به آمریکا و اذناب آن نشان دهند توطئه‌های‌شان هیچ تاثیری نخواهد داشت.
برخی کاستی‌ها موجب نادیده گرفتن پیشرفت‌ها نشود
رئیس قوه‌قضائیه در ادامه سخنان خود ضمن تشریح خدمات و توفیقات گسترده جمهوری اسلامی، از یأس‌آفرینی برخی جریانات داخلی انتقاد کرد. آیت‌الله آملی با اذعان به اینکه همچنان تا آرمان‌های انقلاب فاصله داریم، یادآور شد: وجود برخی کاستی‌ها و فاصله‌ها از اهداف انقلاب نباید باعث شود پیشرفت‌ها و جهات اقتدار کشور نادیده گرفته شود. دشمنان از همان روز‌های آغازین پیروزی انقلاب مدعی بودند که انقلاب اسلامی دوام نخواهد داشت. خباثت آنها به حدی است که بعد از 4 دهه همان حرف‌ها را تکرار می‌کنند و در مسیر تحقق رویا‌های آشفته خود از هیچ تلاشی از جمله جنگ، تحریم، آتش‌افروزی و تهدید فروگذار نکرده‌اند. آیت‌الله آملی با بیان اینکه ملت مقتدر ما اجازه هیچگونه خباثتی به دشمن نخواهد داد، تصریح کرد: انقلاب اسلامی خدمات و حسنات بسیاری داشته و دارد که نادیده انگاشتن آن جفای بزرگی است. دشمن بویژه آمریکا و اذناب آن، مدام کاستی‌ها را تبلیغ و برجسته می‌کنند. بویژه در سال‌های اخیر با انواع ابزار‌های تبلیغاتی و جنگ روانی درصدد به آشوب کشیدن کشور بوده‌‌‌‌اند اما در بحبوحه همه این فشار‌ها و دشمنی‌ها می‌بینید که جمهوری اسلامی و فرزندان شایسته آن چگونه در عرصه‌های گوناگون علمی، فناوری، فرهنگی، دفاعی و سایر زمینه‌ها درخشیده‌اند.
رئیس قوه‌قضائیه با اشاره به رشد تولیدات علمی کشور بر مبنای استاندارد‌های جهانی و همچنین بیان مصادیقی از پیشرفت در عرصه‌های مربوط به پزشکی، سلول‌های بنیادین، نانوتکنولوژی، هوافضا، موشکی و... حسب گزارش‌های موجود، اظهار کرد: آمریکا و اذناب آن در مقابله با این حجم از نبوغ و ابتکار فرزندان ایران، مدام در حال تزریق یأس و ناامیدی هستند و متاسفانه عده‌ای هم در داخل، همان مسیر دشمن را طی می‌کنند.

جزئیات عفو 50 هزار نفری
عباس جعفری‌دولت‌آبادی، دادستان تهران اخیرا در رابطه با خبر عفو گسترده‌ای که قرار است به مناسبت 40 سالگی انقلاب انجام شود توضیح داد و گفت: همانطور که می‌دانید هر ساله به مناسبت ۲۲ بهمن‌ماه سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی عفوهای مناسبتی اعلام می‌شود اما امسال به لحاظ اینکه در آستانه چهلمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی هستیم ریاست قوه‌قضائیه پیشنهاد دادند این عفو، نسبت به سال‌های قبل گسترده‌تر باشد. جعفری‌دولت‌آبادی افزود: شیوه‌ای که برای این عفو گسترده انتخاب شده این است که استثنائات کمتری به این عفو بخورد، چون هر ساله که دستورالعمل عفو صادر می‌شود یکسری استثنائات دارد اما امسال این استثنائات کمتر شده است البته 2 نکته مهم در این‌باره مدنظر قرار گرفته است؛ اول اینکه در حوزه‌های مسائل اخلالگران اقتصادی و جرائم با فساد این ملاحظه دیده شده که مبارزه با فساد سست نشود و دوم در حوزهای امنیتی و تروریستی هم مردم احساس ناامنی نکنند. دادستان تهران گفت: لذا در سایر جرائم سبک و خرد و افرادی که برای بار اول یا برای برخی موارد دومین بارشان است این عفو دیده شده است تا بشود با این کار از زندان‌ها جمعیت بیشتری خارج شود و نیز افراد بیشتری در 40 سالگی انقلاب از رأفت جمهوری اسلامی بهره‌مند شوند.

رئیس‌جمهور آمریکا روز یکشنبه در اظهارنظری جنجالی گفت نیروهای نظامی کشورش در عراق می‌مانند تا ایران را زیر نظر داشته باشند.
دونالد ترامپ به شبکه سی‌بی‌اس‌نیوز گفت: برای زیر نظر داشتن ایران در عراق می‌مانیم. تمام چیزی که می‌خواهم این است که نظارت کنم. ما یک پایگاه غیرقابل باور و گران‌قیمت در عراق ساخته‌ایم. این پایگاه بخوبی برای کنترل و نظارت بر نقاط مختلف منطقه پر از مشکل خاورمیانه تعبیه شده است. رئیس‌جمهور آمریکا با طرح ادعاهایی علیه کشورمان گفت: ایران کشوری شرور است که افراد زیادی را می‌کشد. می‌خواهیم حواس‌مان به ایران باشد، چون ایران مشکل واقعی است، بنابراین در عراق می‌مانیم تا آنها را زیر نظر داشته باشیم. به گزارش «وطن‌‌امروز»، این اظهارات ترامپ جدای از اینکه یک اظهارنظر ضدایرانی بود؛ یک توهین آشکار به دولت و ملت عراق نیز به حساب می‌آمد و قواعد بین‌المللی درباره حق حاکمیت و استقلال سیاسی عراق را نادیده گرفته است. در همین راستا مقامات، شخصیت‌ها و گروه‌های مختلف عراقی در واکنش‌هایی ضمن تقبیح اظهارات ترامپ به خاطر نادیده گرفتن استقلال و حاکمیت ملی عراق، از ایران به عنوان کشور دوست و همسایه عراق حمایت کردند. برخی نمایندگان عراق نیز اعلام کردند بزودی لایحه تعیین‌تکلیف و خروج نیروهای نظامی آمریکا از عراق در پارلمان عراق بررسی می‌شود. همچنین برخی جریان‌های عراقی نیز اعلام کردند اگرچه ایران توان و قدرت لازم را برای مقابله با تهدیدات آمریکایی‌ها دارد اما اگر آمریکایی‌ها خواستند هر نوع اقدامی علیه ایران و سوریه انجام دهند، جوانان عراقی بلافاصله دست آمریکایی‌ها را قطع خواهند کرد.
بر اساس این گزارش، دیروز واکنش حیدرالعبادی، نخست‌وزیر سابق عراق به اظهارات ترامپ قابل تامل بود. نخست‌وزیر سابق عراق اظهارات دونالد ترامپ مبنی بر اینکه نیرو‌های آمریکایی برای تحت نظر قرار دادن ایران در عراق هستند را رد کرد و آن را عامل ایجاد تزلزل در روابط واشنگتن و بغداد دانست و از دولت آمریکا خواست موضع خود را تغییر دهد.
در بیانیه‌ای که دفتر رسانه‌ای حیدرالعبادی منتشر کرد، آمده است: اینکه گفته شود از پایگاه‌های آمریکا (در عراق) برای مقابله با کشور‌های همسایه استفاده می‌شود با قانون اساسی عراق و توافقنامه‌های این کشور با آمریکا تعارض دارد؛ توافقنامه‌هایی که در هر دوره از حضور آمریکا در چارچوب ائتلاف بین‌المللی علیه داعش حاصل شده بود. عراق تاکید کرده بود حضور نیرو‌های آمریکایی در چارچوب ائتلاف بین‌المللی و بر اساس حاکمیت عراق و به منظور حمایت لجستیکی، اطلاعاتی و آموزش نظامی صورت گیرد و گفتن این مساله که از پایگاه‌های آمریکا در عراق برای رویارویی استفاده می‌شود روابط با کشور‌های همسایه را پیچیده می‌کند و روابط با آمریکا را نیز وارد بحران‌های پیش‌بینی نشده‌ای کرده و به حاکمیت و استقلال عراق خدشه وارد می‌کند.
العبادی در این بیانیه از دولت عراق خواسته است بر موضع ثابت این کشور مبنی بر اجازه ندادن برای استفاده از خاک عراق علیه یک کشور همسایه یا هر طرف دیگری تاکید کند.
برهم صالح: هرگز اجازه نمی‌دهیم
برهم صالح، رئیس‌جمهور عراق هم دیروز به اظهارات ترامپ واکنش نشان داد و گفت کشورش هرگز به نیروهای آمریکایی اجازه نمی‌دهد از خاک این کشور برای انجام هر اقدامی علیه ایران و حتی زیر نظر داشتن ایران استفاده کند. 
برهم صالح در واکنش به اظهارات اخیر دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا گفت هدف از حضور نیروهای آمریکایی در عراق آموزش و مشاوره است نه زیر نظر داشتن ایران. وی افزود: آمریکا درخواستی مبنی بر حضور نیروهای آمریکایی در عراق برای زیر نظر گرفتن ایران از ما نداشته و اجازه‌ای برای این کار هم نگرفته است. صالح در کنفرانس سالانه همایش الرافدین گفت: ما از اظهارات دونالد ترامپ درباره حضور نیروهای این کشور در عراق تعجب می‌کنیم. نیروهای آمریکایی در عراق حق ندارند جز بر اساس توافق امضا شده میان 2 طرف کاری انجام دهند. این نیروها حق ندارند مراقب مسائل زیادی از جمله ایران باشند. ما هرگز این اجازه را نخواهیم داد. صالح تصریح کرد: نیروهای آمریکایی بر اساس توافق امضا شده میان 2 کشور در عراق هستند و ماموریت‌شان مبارزه با تروریسم است.
انتقاد پارلمان عراق از اظهارات ترامپ
نمایندگان پارلمان عراق نیز دیروز به انتقاد از اظهارات رئیس‌جمهور آمریکا پرداختند. «حسن کریم الکعبی» معاون اول رئیس پارلمان عراق در همین باره تأکید کرد اظهارات ترامپ، نقض آشکار حاکمیت و قانون اساسی عراق است.
الکعبی با بیان اینکه عراق محلی برای حمله یا تحت نظر قرار دادن هیچ کشوری نیست، تصریح کرد مسؤولان عراقی باید فورا دست به تحرک بزنند و به حضور آمریکا در عراق پایان دهند.
وی اظهار داشت: پارلمان قانونی تصویب خواهد کرد که بر اساس آن، توافقنامه امنیتی عراق و آمریکا لغو خواهد شد و حضور مستشاران نظامی آمریکا به پایان خواهد رسید.
در همین راستا «ثامر ذیبان» عضو ائتلاف «الفتح» عراق هم استفاده از خاک این کشور برای حمله به کشور‌های همسایه را رد کرد. ذیبان به پایگاه خبری «المعلومه» گفت: «پارلمان طی روز‌های آتی، جلسه فوق‌العاده‌ای برای بررسی حضور نظامی آمریکا در کشور برگزار و درباره پیش‌نویس [طرح] بیرون راندن این نیرو‌ها رأی‌گیری خواهد کرد».
وی با بیان اینکه «همه طیف‌های سیاسی از جمله ائتلاف «الفتح» اجازه نخواهند داد واشنگتن از خاک عراق برای حمله به کشور‌های همسایه یا جاسوسی از آنان استفاده کند»، تصریح کرد: اظهارنظر ترامپ درباره پایگاه نظامی آمریکا «اعلام رسمی اشغالگری مجدد عراق و نقض حاکمیت عراق است».
خط و نشان حزب‌الله عراق برای آمریکا
واکنش‌ها به اظهارات توهین‌آمیز رئیس‌جمهور آمریکا علیه عراق و اظهارات تهدید‌آمیز او علیه ایران، البته به مقامات عراقی محدود نماند و جریان‌های سیاسی نیز به این اظهارات واکنش نشان دادند. جعفر الحسینی، سخنگوی نظامی گردان‌های حزب‌الله عراق در واکنش به اظهارات دونالد ترامپ گفت: اگر آمریکا تصمیم بگیرد به ایران یا سوریه حمله کند دست‌هایش را قطع خواهیم کرد. وی با بیان اینکه ترامپ حق ندارد به تجاوز به ایران از طریق خاک عراق فکر کند به المیادین گفت: پارلمان عراق باید لایحه خروج نیروهای آمریکایی از عراق را تصویب کند. این مسؤول عراقی اظهارات ترامپ را چالشی برای تصمیم رسمی عراق و ناقض حاکمیت این کشور دانست و تأکید کرد «ایران با امکاناتش می‌تواند از خود دفاع کند و واشنگتن نیز بخوبی این را می‌داند».
عمار حکیم، رئیس ائتلاف اصلاح و سازندگی عراق نیز دیروز در واکنش به اظهارات اخیر دونالد ترامپ در صفحه توئیتر خود نوشت: «تبدیل شدن عراق به میدان تسویه حساب بین‌المللی و منطقه‌ای یا نقطه‌ای برای زیر نظر گرفتن کشورهای همسایه یا تحریک و تجاوز به آنها را نمی‌پذیریم. با توجه به قانون اساسی عراق مبنی بر اینکه عراق نباید تهدیدی برای امنیت و ثبات منطقه و جهان باشد، ما استفاده از خاک کشورمان برای تهدید همسایگان را تهدیدی برای منافع ملی و امنیت عراق می‌دانیم، بنابراین عراق این مساله را نمی‌پذیرد».

گروه فرهنگ و هنر: در سال‌های گذشته که جشنواره فجر، محمل فیلم‌‌‌هایی با مضمون رئالیسم سیاه بود، مهدویان و کارهایش در زمره متفاوت‌‌‌‌‌ترین آثاری قرار می‌گرفتند که دنیای بدون قهرمان سینمای ایران را با نگاهی جدید تنوع می‌بخشید و قوت آثارش برای مخاطب خاص تحسین‌برانگیز بود و برای مخاطب عام، جهان جدیدی از قهرمان ایرانی و حماسه ملی خلق می‌کرد. اما در جشنواره امسال که همه آثار با محوریت تنوع‌بخشی به ژانرهای سینمایی به بزرگ‌ترین رویداد سینمایی کشور راه یافته‌‌‌‌اند، ماجرای نیمروز 2 باز هم در زمره برجسته‌‌‌‌‌ترین و متفاوت‌‌‌‌‌ترین فیلم‌ها قرار دارد. فیلمی که در ادامه ماجرای نیمروز به غرب کشور می‌رود و ما را به خط مقدم عملیات مرصاد می‌کشاند. قسمت سوم از سه‌گانه سیدمحمود رضوی پیرامون منافقین و همکاری مجدد او با مهدویان، دیگر مخاطب را به این باور رسانده که ماحصل همکاری این دو نمی‌تواند اثری متوسط باشد. به بهانه درخشش ماجرای نیمروز 2 یا همان رد خون پرونده‌ای پیرامون این فیلم تدارک دیده‌‌‌‌‌ایم.

گفت‌وگوی «وطن امروز» با محمدحسین مهدویان، کارگردان فیلم
سختی‌های ردخون را فراموش نمی‌ کنم
«محمدحسین مهدویان» امروز جزو کارگردانان مطرح سینمای ایران است و شاید در داکیودرام نخستین ‌باشد که فیلم‌هایش در سال‌های اخیر همواره جزو پرمخاطب‌ترین‌ها بوده است، او امسال با «ماجرای نیمروز2؛ ردخون» به سی‌وهفتمین جشنواره فیلم فجر آمده است که تاکنون بیشترین مخاطبان مردمی را به همراه داشته و از شانس‌های اول سیمرغ است. با او درباره «رد خون» هم‌کلام شدیم.
***
 تفاوت ساخت «ماجرای نیمروز۱» و «ردخون» را در چه چیزهایی می‌بینید؛ کدام برای‌تان سخت‌تر بود؟
«ماجرای نیمروز1» و «ماجرای نیمروز2: رد خون» تفاوت‌های زیادی با هم دارند و در عین حال شباهت‌های زیادی نیز با هم دارند ولی شاید سخت‌ترین بخش‌های «رد خون» برمی‌گردد به صحنه‌های درگیری فیلم و صحنه‌هایی که خارج از تهران فیلمبرداری شده است. این کار را برای ما خیلی سخت کرده بود، هم همه عوامل را برده بودیم در منطقه کرمانشاه و هم درآوردن جنس صحنه‌ها بسیار سنگین و پیچیده بود و ما مجبور بودیم لابه‌لای زندگی مردم اینها را فیلمبرداری کنیم. این سختی‌ها را نمی‌توانم فراموش کنم، مخصوصا تصویربرداری‌هایی که مربوط به تنگه بود که خیلی با سختی و مرارت پیش می‌رفت.
 شما امروز یکی از مطرح‌ترین فیلمسازان کشور در حوزه داکیودرام هستید. این ژانر به دلیل پایبندی به استنادات تاریخی محدودیت‌هایی را در قصه‌پردازی ایجاد می‌کند؛ یعنی یک کاری فراتر از قصه‌های ساده و درام‌های معمول را باید به خرج دهید که هم کار مستند شود، هم احساس و قصه و داستان داشته باشد، مثلا اینکه در میان مستندات بگردید و برای پیشروی بهتر قصه، خرده‌روایت‌های احساسی هم پیدا کنید مثلا عشق پرستار به متوسلیان که در فیلم «ایستاده در غبار» به آن پرداختید. برای حل این مساله چه کرده‌اید؟
ببینید! من بخشی از این داستان‌ها را از خود واقعیت پیدا می‌کنم، بخشی را تخیل می‌کنم و در هم ممزوج می‌کنم تا یک درام خوب و منسجم از آن در بیاید، تنها چیزی که اینجا مهم است این است که به واقعیت لطمه نخورد.
  شخصیت‌هایی که در فیلم شما حضور دارند، چقدر مبتنی بر درام و قصه شما شکل گرفته‌اند و چقدر مبتنی بر شخصیت‌های واقعی ساخته شده‌اند؟! معتقد به شکل‌دهی شخصیت در طول قصه بودید یا در فیلم‌ها تیپ‌های مختلف را ارائه کرده‌اید؟
شخصیت‌های «ماجرای نیمروز1» الهام گرفته از واقعیت بودند و آنچه در فیلم می‌بینیم همان چیزی است که برای آنها در واقعیت اتفاق افتاده اما در «ماجرای نیمروز2: رد خون» محصول تخیل است و شخصیت‌ها ساخته شده‌اند، البته شخصیت‌ها کاشت‌های‌شان در «ماجرای نیمروز1» بود ولی در فیلم دوم تصمیم گرفتیم همان کاشت‌ها را در دنیای قصه ادامه بدهیم و جلو برویم و خیلی مقید به واقعیت کاراکترها نبودیم.
 در «ماجرای نیمروز۱» فیلمنامه مبتنی بر شخصیت کمال بسته شده بود؛ در ردخون فیلمنامه بیشتر بر مبنای شخصیت صادق پیش می‌رود؛ کمال عمل‌گرا بود و شوخ‌طبعی‌های خاص حجازی‌فر هم به آن اضافه شده بود و مخاطب با او ارتباط عمیقی برقرار می‌کرد اما صادق شخصیت اطلاعاتی و درون‌گراست. این ارتباط مخاطب با «ردخون» را سخت‌تر نمی‌کند؟
بالاخره «ماجرای نیمروز2: ردخون»، فیلم پیچیده‌تر و تودارتری است، به قول معروف «چندلایه است» و مخاطبان خاص خودش را دارد، بالاخره هر فیلم طیفی از مخاطب را دارد که موفقیتش به پیدا کردن و راضی نگه داشتن مخاطبانش است. کسانی که «ماجرای نیمروز1» را دیده‌اند، ممکن است به‌ خاطر پیچیده‌تر شدن ردخون از فیلم راضی‌تر شوند و ممکن است هم همان «ماجرای نیمروز1» را بیشتر دوست داشته باشند و همه اینها محتمل است اما این را فراموش نکنیم رد خون خودش هویت مجزایی دارد، مخاطب خاص به خودش را دارد و مخاطبانش ان‌شاءالله راضی خواهند بود.
 استقبال مخاطبان تاکنون چگونه بوده است؟! به نظر منتقدان، اهالی رسانه و حتی مخاطبان در دو سه سال اخیر در داوری به آثار شما و تیم‌تان تا حدودی بی‌توجهی شده است. به نظرتان امسال با وجود اینکه «ردخون» جزو فیلم‌های برتر جشنواره هست، هیات داوران جبران می‌کند؟
خدا را شکر استقبال مردم خیلی خوب بوده، صفوف مردم را داریم می‌بینیم پشت گیشه، سانس‌های فوق‌العاده. مردم همراه با فیلم واکنش نشان می‌دهند، تحت تاثیر قرار می‌گیرند و بعد از فیلم به ما بازخورد می‌دهند؛ به نظر می‌رسد از تماشای فیلم راضی‌اند و فیلم را دوست دارند اما درباره داوری‌ها هم من حرفی ندارم، ما برای مردم فیلم می‌سازیم، مهم این است که در جشنواره در کنار مردم بنشینیم و فیلم ببینیم. داوری‌ها نمک جشنواره است، خیلی برای ما موضوعی نیست که چالشی باشد یا بخواهیم درباره‌اش بحث کنیم و ذهن‌مان را درگیرش کنیم؛ هرچه پیش بیاید خوب است خدا را شکر.

گفت‌وگوی «وطن امروز» با ابراهیم امینی، نویسنده فیلمنامه
رد خون دراماتیک‌تر از «ماجرای نیمروز 1» است
ابراهیم امینی را باید زوج محمدحسین مهدویان در حوزه فیلمنامه‌نویسی و مغز متفکر سناریونویسی گروه او دانست. امینی امسال هم با مهدویان همراه شده تا قصه‌ قهرمان‌های «ماجرای نیمروز» را این بار در کوران روزهای سخت عملیات مرصاد روایت کنند. درخشش «ماجرای نیمروز2: رد خون» در سی‌وهفتمین جشنواره فیلم فجر بهانه‌ای برای گفت‌وگو با ابراهیم امینی، نویسنده فیلمنامه این اثر شد که در ادامه می‌خوانید.
***
 شما در این چند سال جز «لاتاری» عمده فیلمنامه‌های‌تان مبتنی بر یک اتفاق مستند بوده. به عنوان یک فیلمنامه‌نویس تا چه اندازه سعی کردید در عین پایبندی به استنادات تاریخی، درامی پرکشش را روایت کنید؟ شخصیت‌های درون فیلم تا چه اندازه مبتنی بر روحیات و خلقیات شخصیت‌های واقعی و چه مقدار نتیجه تخیلات ذهن فیلمنامه‌نویس است؟
گذشت یک سال از نگارش فیلمنامه و تولید آن که در این مدت بارها بازنویسی هم شده، کار را به جایی می‌رساند که تشخیص واقعیت از خیال برای خودمان هم سخت می‌شود. به این معنا که واقعا باید بنشینیم فکر کنیم که کجاهایش را براساس مستندات تاریخی ساختیم و کجاهایش را تخیل کردیم اما برای اینکه جواب مشخص‌تری به سوال شما بدهم، می‌توانم بگویم آن بخش‌هایی که در قسمت مربوط به مجاهدین می‌گذرد و در آن سوی قصه است، عمدتا مبتنی بر مستندات و پژوهش‌هایی است که به آن دسترسی داشتیم. آنجا کمتر تخیل محوریت داشته آن هم  به این علت که اگر تخیل بیشتری می‌کردیم ممکن بود متهم شویم به اینکه داریم واقعیت را قلب می‌کنیم و برای رسیدن به یک ایده مرکزی فکری یا یک نگاه خاص، واقعیت را تغییر داده‌ایم، ضمن آنکه واقعیت‌های موجود آنقدر جذاب، غریبه و دور از ذهن بود که می‌توانست برای خودمان و در نتیجه برای مخاطب جذابیت و تازگی بالایی داشته باشد اما در این سمت روایت که همراه با مامورهای امنیتی‌مان و کاراکترهای دیگر هستیم، قدری دست‌مان بازتر بود و یک مقدار راحت‌تر تخیل کردیم و باید صحنه به صحنه درباره جزئیاتش حرف زد که در ایام جشنواره بیان آن مناسب نیست و می‌توان بعد از این، درباره تمام برساخت‌های واقعیت یا تخیل در فیلم صحبت کرد اما در یک جمع‌بندی اگر بخواهم بگویم به نسبت «ماجرای نیمروز1» یا حتی «ایستاده در غبار»، اینجا نسبت تخیل به واقعیت بیشتر است. در آن 2 فیلم ما به واقعیت و مستندات خیلی وفادار بودیم، اینجا قدری وفاداری‌مان به عین واقعیت را کمتر کردیم تا بتوانیم داستان دراماتیک‌تری را روایت کنیم.
 در «ماجرای نیمروز 1» فیلمنامه مبتنی بر شخصیت «کمال» پیش می‌رفت اما در «ردخون» تمرکز قصه بیشتر بر شخصیت «صادق» است؛ کمال برخلاف صادق کاراکتری عمل‌گرا داشت که به نظر می‌رسد حداقل برای مخاطب سینمای ایران چنین شخصیت‌هایی جذاب‌تر است؛ در هنگام نگارش فیلمنامه‌ ترسی از عدم ارتباط مخاطبان با کاراکتر صادق به عنوان یک شخصیت درون‌گرا نداشتید؟
خودم خیلی با این پیش‌فرض در سوال موافق نیستم. خود این پیش‌فرض و حرف زدن درباره کاراکتر اصلی خیلی محل بحث است. اینکه فیلم حول کدام شخصیت می‌چرخد، بسیار قابل بحث است. شخصیت اصلی می‌تواند کاراکتر یا یک گروه دیگری باشد اما اگر منظور این است که کمال در فیلم بیشتر به چشم می‌آید و به قولی از مخاطب دلبری می‌کند، اینجا سایه صادق بیشتر دیده می‌شود. کمااینکه اینجا هم ما خیلی با کمال همراهیم و به نظر می‌آید داریم داستان آنها را پیگیری می‌کنیم اما سایه صادق بسیار سنگینی می‌کند. درباره بخش دوم سوال نیز باید گفت که این اتفاق- سایه سنگین صادق- ممکن است فیلم را جدی‌تر و تکان‌دهنده‌تر و نسبت به «ماجرای نیمروز 1» فیلم را سهمگین‌تر و دهشتناک‌تر کند اما این ارتباط با فیلم را سخت نمی‌کند، بلکه احساسی که از فیلم به مخاطب منتقل می‌شود، احساس متفاوتی است.
 این حرف مطرح شده بود که ماجرای نیمروز چند پایان‌بندی داشته؛ آیا این موضوع صحت دارد؟ اگر درست است، چرا این پایان‌بندی را انتخاب کردید؟
درست شنیده‌اید! ما پایان‌های دیگری داشتیم، همچنان که «لاتاری» هم پایان‌های متعددی داشت. شاید الان محل مطرح کردن این بحث نباشد، به هر حال حاصل جمع رضایت ما و رضایت کسانی است که باید رضایت‌شان را به دست می‌آوردیم. این قابل ساخت‌ترین پایانی بود که در عین حال هم دوستش داشتیم. الان که فیلم را می‌بینم، می‌فهمم که اتفاقا پایان خوبی است. شاید آن لحظه‌ای که با دوستان حرف می‌زدیم و به این نتیجه رسیدیم، خودم خیلی خوشبین نبودم اما الان می‌بینم که تصمیم خوبی گرفته شده است.
 سوالی که ما از آقای مهدویان هم پرسیدیم، بحث نادیده گرفتن فیلم‌های تولید شده توسط تیم شما در جشنواره‌های فجر قبلی با وجود استقبال بالای مردم و منتقدان از آنها بود و احتمال تکرار این اتفاق برای «رد خون» وجود دارد. خودتان تا چه اندازه نسبت به موفقیت این فیلم در جلب نظر داوران جشنواره امسال امیدوارید؟
شما لطف دارید. بخش اولش که استقبال‌ها خوب بوده خدا را شکر؛ ما بخش مهمی از وقت‌مان را صرف این می‌کنیم که با مردم فیلم را در سینماهای مختلف ببینیم، به همین جهت فرصت زیادی برای دیدن سایر آثار نداریم اما درباره بخش دوم این لطف شماست و هر اتفاقی در داوری بیفتد، خیر و مصلحت است.

هنر مهدویان قانع‌مان می‌کند!
زهرا شعبان شمیرانی: «ماجرای نیمروز2: رد خون» همانطور که پیش‌بینی می‌شد از مهم‌ترین آثار جشنواره امسال است؛ فیلمی که برای مهدویان در حوزه کارگردانی قدمی رو به‌ جلو محسوب می‌شود، اگرچه همچنان از ضعف شخصیت‌پردازی رنج می‌برد. شخصیت‌ها با اینکه نسبتی با تیپ ندارند و از همان «ایستاده در غبار» یکی از برگ‌های برنده او محسوب می‌شدند (به یاد بیاوریم هادی حجازی‌فر را در نقش احمد متوسلیان) اساسا جذابیت مهدویان از همین منظر بوده است. همانطور که قرائت متفاوتی از تاریخ جنگ/ دفاع‌مقدس ارائه داد؛ به همین میزان در شکستن هنجار آدم‌های قالبی و تیپیکال برای جامعه موفق بوده، این میان اما خود کارگردان به قدری شیفته و دلبسته کاراکتر حجازی‌فر است که از پرداخت باقی شخصیت‌ها بازمانده است. این ضعف در «ماجرای نیمروز2: رد خون» پررنگ‌تر است. یکی از تفاوت‌های این فیلم با فیلم سابق هم همین سردرگمی مخاطب نسبت به چرایی عملکرد سیما (بهنوش طباطبایی) است؛ فیلمنامه‌نویس (امینی) ترجیح داده از کنار سوالات مخاطب عبور کند، از طرفی اضافه شدن محسن کیایی که قرار بوده بخشی از درام عاطفی بر دوش او باشد، نه‌تنها خدمتی را ارائه نکرده، حتی آسیب هم محسوب می‌شود. فضاسازی، از پررنگ‌ترین مزیت‌های آثار مهدویان است که با  مستند سریال «آخرین روزهای زمستان» توجه‌ها را به خود جلب کرد. در «ایستاده در غبار» (به عنوان انگشت‌شمار، مستندهای داستانی و سینمایی موفق) توانست از فضاسازی در خدمت واقع‌نمایی و جذب مخاطب بهره ببرد. در ماجرای نیمروز1 هم طراحی صحنه فیلم این ادعا را اثبات کرد که فصل تازه‌ای از بازسازی دهه 60 ایران در راه است. در واقع مهدویان توانست با تثبیت این مزیت، استاندارد سینمای ایران را ارتقا بخشد. نبوغ او و تیمش در اجرای این ایده در ماجرای نیمروز 2 به اوج رسید و صحنه‌ پای قطع شده همسر عباس، یکی از احساس‌برانگیزترین و خشن‌ترین سکانس‌های فیلم اخیر است.  نکته‌ دیگر درباره «رد خون» مهدویان که دیگر باید شهادت داد امضای خودش را پیدا کرده، این امر است که او روی مقاطع حساس تاریخی دست می‌گذارد و ادعای بی‌طرفی دارد. ژست‌های ناظر بی‌طرف دوربینش در «ماجرای نیمروز 1» بسیاری از ما را متقاعد کرد که افسانه آزاداندیشی شعار کارنابلدها است و اگر «اهل فن» باشی باید بتوانی بی‌طرف بمانی و ما اغلب قانع شده بودیم که مهدویان همان معجزه‌ای را تحقق می‌بخشد که آرزوی ما است. مهدویان در «ماجرای نیمروز 1» به قدری خودش هم از فرم خودساخته‌اش هیجان داشت که حتی زاویه دید دوربین در چند صحنه جابه‌جا شده بود؛ یک جا صحنه نیروهای امنیتی و یک جا هم صحنه منافقین. در «رد خون» بیشتر از اولی «زاویه دید» را گم می‌کنیم و این حتما از مصادیق سرایت اشکال فرم به محتواست. «رد خون» مانند «ایستاده در غبار» و «ماجرای نیمروز 1» و «لاتاری» فیلم محمدحسین مهدویان و ابراهیم امینی است، حاصل تفکر و نگاه آنهاست واین نگاه در پنجمین اثر نتیجه عجیبی را پیش روی مخاطب قرار می‌دهد. «رد خون» تفنگش را زمین می‌گذارد و پرونده «ماجرای نیمروز»  را می‌بندد. سکانس پایانی عملا امکان ادامه‌ داستان ماجرای نیمروز را منتفی می‌کند. 
 

جواد عزتی؛ برنده بی‌حرف پیش سیمرغ!
برخلاف «ماجرای نیمروز1» که همه او را فیلم «کمال» می‌دانستند و بدین خاطر «هادی حجازی‌فر» را مستحق دریافت سیمرغ می‌دانستند، «رد خون» را باید فیلم «صادق» دانست که نقش آن بر دوش «جواد عزتی» است. عزتی در چند سال گذشته ثابت کرده یک بازیگر همه فن حریف است که در همه نقش‌ها مخاطبان را متحیر می‌کند؛ چه در نقش کمدی باشد، چه لباس روحانیت به تن کند، چه در قامت یک پزشک در میانه توپ و تفنگ و جنگ قرار بگیرد، چه در نقش جدی یک برادر غیرتی باشد و چه حتی در قاموس یک مامور اطلاعاتی! عزتی معتقد است «سینمای ایران امروز نیازمند فیلم‌های قهرمان‌پرور است» و او خودش یکی از قهرمانان امروز سینمای ایران است که نامش بر فیلم‌ها وزانت می‌دهد. مخاطب با او همراه می‌شود و آنقدر احساس به خرج می‌دهد که بیننده حس همزاد‌پنداری با او کند. جواد عزتی در «ماجرای نیمروز2: رد خون» یکی از به یادماندنی‌ترین شخصیت‌های سینمای ایران را خلق کرده است. 2 سال پیش منتقدان معتقد بودند عزتی باید برای «ماجرای نیمروز» نامزد نقش مکمل می‌شد، سال گذشته همه اتفاق نظر داشتند که بازی‌های درخشان او در «تنگه ابوقریب» و «لاتاری» بدون هیچ حرف پیشی باید برنده سمیرغ می‌شد اما نشد و حالا امسال او دوباره با «صادق» در جایگاهی قرار دارد که منتقدان، اهالی رسانه و تماشاگران وی را مستحق دریافت «سیمرغ بلورین جشنواره» می‌دانند.
 

رد خون؛ عبور از نحسی سینمای ایران
صادق فرامرزی: بنا به خرافه‌ای قدیمی «سیزده» را عددی نحس می‌نامند اما بنا به واقعیتی غیرقابل انکار عدد نحس سینمای ایران همواره عدد «دو» بوده است. سینمای ایران تجربه مشابه زیادی از نسخه دوم فیلم‌هایی دارد که به پشتوانه نسخه اولی ساخته و فروخته شده‌اند اما هیچ اثر و نشانه‌ای از قوت نسخه اولی نداشته‌اند. حکایت «ماجرای نیمروز2» را پیش از فضای داستانی آن باید در چنین فضایی مورد بررسی قرار داد و اذعان کرد که نسخه دوم این اثر هرچند در برخی شاخص‌ها بالاتر و در برخی دیگر پایین‌تر از نسخه اول بوده اما از نحسی سینمای ایران بخوبی عبور کرده و تبدیل به نخستین اثر سینمایی کشورمان شده که با موفقیت نسخه دوم شریفی را به نمایش گذاشته است. «ماجرای نیمروز2: رد خون» را می‌توان وعده برآورده شده تهیه‌کننده اثر دانست که سال‌ها پیش قول خلق یک سه‌گانه پیرامون سازمان مجاهدین خلق در 3 برهه مهم تاریخی‌شان یعنی سال‌های 53، 60 و 67 را داده بود و حالا «رد خون» را می‌توان قطعه پایانی پازلی دانست که با «سیانور» شعیبی آغاز شد، با «ماجرای نیمروز» به بلوغ رسید و حالا میوه نهایی خود را در معرض قضاوت مخاطبان گذاشته است. نیمه پر لیوان «ماجرای نیمروز2: رد خون» را می‌توان در فضای تصویری فیلم یعنی نخستین برگ برنده تمام آثار محمدحسین مهدویان جست‌وجو کرد، بر این مبنا دوربین مهدویان در خلق تصاویر منحصربه‌فرد مستندگونه حتی بهتر از «ایستاده در غبار» و «ماجرای نیمروز» موفق به خلق تصاویر شده است؛ میزانسن چیده شده در عمده قاب‌های فیلم خالق تصاویر کم‌نظیری شده و در عین حال تعدد لوکیشن‌های فیلم که کمتر نمونه مشابهی از آن در سینمای ایران موجود است باعث شده ریتم کند نیمه اول داستان تا حد زیادی مهار شود. در این میان جا افتادن شخصیت‌های فیلم که میراثی از نسخه موفق اول «ماجرای نیمروز» بوده، موجب شده مخاطب از همان لحظات اولیه همزاد‌پنداری بالایی با کاراکترهای اصلی برقرار کند. این مساله را زمانی بهتر متوجه می‌شویم که به افزوده شدن «افشین» (محسن کیایی) به تیم سابق و ابهام پیرامون نقش وی تا اواخر فیلم نگاه می‌اندازیم. مجموعه این عوامل باعث شده «ماجرای نیمروز2: رد خون» را از جهاتی حتی نسخه تکامل‌یافته‌ای از تجربه اسبق کارگردان در این زمینه به حساب آوریم و خلق تصویر بدیع آن را در سینمای ایران کم‌سابقه بدانیم. نیمه خالی لیوان را اما در فضای داستانی فیلم باید جست‌وجو کرد، برقراری نسبت‌های متعدد خانوادگی میان شخصیت‌ها آنقدر به تقلیل تضادهای داستانی منجر شده که باورپذیری این نسخه را نسبت به نسخه اول فیلم بشدت کاهش داده است. گره‌گشایی‌های فیلم عمدتا نه از طی کردن یک پروسه منطقی که با منطقی نسبتا شهودی و کاشف‌گونه صادق (جواد عزتی) صورت می‌گیرد؛ نیمه تمام ماندن عمده خرده‌روایت‌های داستانی و عواملی از این دست باعث شده فضای داستانی فیلم نمره قابل قبولی را به نسبت کیفیت باقی بخش‌های اثر کسب نکند. مجموعا می‌توان «ماجرای نیمروز2: رد خون» را اثری از بلوغ بیش از پیش تیم سازنده و در رأس آنان محمدحسین مهدویان برای خلق پروژه‌های تاریخی دانست اما در آن رگه‌هایی از غفلت نسبت به منطق داستانی اثر را نیز مشاهده کرد.

محمدرضا کردلو: داریم کم‌کم به این نتیجه می‌رسیم که بازی کردن در فیلم‌های ملی و مردم‌پسند، عواقب سختی دارد. «دیده نشدن» توسط جشنواره‌ها یکی از آنهاست. اگر چه بازیگران زیادی شاهد این مدعا هستند اما گاهی اوقات یک بازیگر آنقدر می‌درخشد که نمی‌شود نادیده‌اش گرفت. با این حال هیات داوران جشنواره فیلم فجر این کار را می‌کند. مثل جشنواره‌های سی‌وپنجم و سی‌وششم که بازی‌های خوب «جواد عزتی» در «ماجرای نیمروز1»، «لاتاری» و «تنگه ابوقریب» دیده نشد و سیمرغ نصیب دیگران شد. جواد عزتیِ ماجرای نیمروز 2: رد خون، به مراتب موثرتر و گیراتر از فیلم‌های قبلی، نمایش خیره‌کننده‌ای در جشنواره سی و هفتم فیلم فجر داشته و به اذعان بسیاری از منتقدان و سینماگران، یکی از سزاوارترین نامزدها برای کسب سیمرغ است. او در این فیلم نقش یک مغز متفکر را که دستگاه اطلاعاتی با تشخیص‌های او پیش می‌رود بخوبی ایفا کرده است. بازی عزتی به قدری قابل تحسین است که به نظر نمی‌رسد هیات داوران بتواند او را نادیده بگیرد. نادیده گرفتن عزتی در دوره‌های پیشین نیز الزام بیشتری برای تصمیم‌گیران، برای انتخاب او به وجود می‌آورد.
البته اتفاق عجیب داوری‌ها، در ندیدن بازیگران حرفه‌ای و کاربلد سینما به «جواد عزتی» محدود نشده است. در سال‌های گذشته بابک حمیدیان که حتما به خاطر بازی در «چ» یک سیمرغ از جشنواره فجر طلب دارد هم، احتمالا به خاطر بازی در فیلم‌های ملی دیده نشد. هادی حجازی‌فر که در سال‌های اخیر با بازی در آثار متعدد، به چهره تحسین‌برانگیزی در سینما تبدیل شده نیز توسط هیات‌های داوران دوره‌های قبلی نادیده گرفته شده است!
در این بین و در شرایطی که به روزهای پایانی جشنواره و اعلام اسامی نامزدهای سیمرغ در بخش‌های مختلف، نزدیک می‌شویم، گمانه‌زنی‌ها درباره اینکه سیمرغ بهترین فیلم در کنار نام کدام فیلم می‌نشیند و سیمرغ بهترین کارگردانی روی دوش کدام کارگردان جا خوش خواهد کرد و بازیگران برنده سیمرغ چه کسانی خواهند بود، زیاد است. از طرفی ظرفیت‌های سینمایی بسیاری در برخی آثار وجود دارد که طبیعتا هیات داوران نمی‌تواند نسبت به آنها بی‌تفاوت باشد.
نرگس آبیار که پیش از این با «نفس» و «شیار 143»، توانسته مخاطب فراوانی را پای فیلم‌های خود بنشاند و به شکلی کاملا سینمایی برای آنها قصه تعریف کند، با «شبی که ماه کامل شد»، یکی از گیراترین فیلم‌های این دوره از جشنواره را کارگردانی کرده است. او با گرفتن بازی‌های موثر از بازیگران حرفه‌ای، بهره بردن از فضاسازی‌ها و گریم‌های فوق‌العاده و یک تصویربرداری متفاوت، فیلمش را به یکی از شانس‌های اصلی کسب سیمرغ بدل کرده است. در عین حال خود او به خاطر کارگردانی یک فیلم بشدت ملتهب و پراسترس می‌تواند در رده برندگان سیمرغ بهترین کارگردانی قرار بگیرد.
دیده نشده بعدی جشنواره فیلم فجر، محمدحسین مهدویان است؛ پدیده این سال‌های سینمای ایران که با کارگردانی 4 اثر در 4 جشنواره پیش، هر سال با یک فیلم پرسر و صدا و پرمخاطب در جشنواره فیلم فجر حضور پیدا کرده است. ایستاده در غبار، ماجرای نیمروز1 و ماجرای نیمروز2: رد خون، همگی از آثار قابل توجه سینمای ایران در سال‌های اخیر هستند که مهدویان آنها را کارگردانی کرده و در فیلم آخر خود، یعنی «ردخون» قابلیت‌های تازه‌ای در کارگردانی یک بیگ پروداکشن از خود نشان داده است. به شرط انصاف، مهدویان یکی دیگر از کسانی است که اسمش می‌تواند در رده برندگان سیمرغ بهترین کارگردانی دیده شود.
با همه آنچه گفته شد، قانون نانوشته برخی دوره‌های فیلم فجر در دخالت دادن مسائل فرامتنی و قرار گرفتن تحت تاثیر فضاسازی‌ها و بعضا ارجحیت دادن مسائل باندی و جناحی، در این دوره نیز انتخاب را برای هیات داوران سخت کرده است. در این دوره نیز این نگرانی وجود دارد که تحت تاثیر همین فضاسازی‌ها، بازی‌های خوب جواد عزتی، هادی حجازی‌فر و فرشته صدرعرفایی (که یک کلاس بازیگری متفاوت در «شبی که ماه کامل شد» را از او دیدیم) و کارگردانی‌های کم‌نقص فیلم‌های خوب «ماجرای نیمروز2: ردخون» و «شبی که ماه کامل شد» نادیده گرفته شوند که امیدواریم این اتفاق نیفتد.

 مانیلو  دینوچی*: به رسمیت شناخته شدن «خوان گوایدو» به عنوان رئیس‌جمهور قانونی ونزوئلا توسط دونالد ترامپ، طرحی بود که از قبل توسط «اتاق کنترل» در کنگره و کاخ سفید تدارک دیده شده بود. سرانجام رئیس‌جمهور ایالات متحده با قرار گرفتن در کنار دولت سایه آمریکا، اجرای نقشه تخریب حوزه کارائیب را آغاز کرد. بدین ترتیب او به معاونش «مایک پنس»- چشم و گوش دولت سایه در کاخ سفید- و سناتور «مارکو روبیو»- جمهوری‌خواه کوبایی‌تبار و رابط اتاق جنگ (سنتکام) آمریکا در پنتاگون با کنگره- چراغ سبز داد تا عملیات بی‌ثبات‌سازی ونزوئلا و همچنین پروژه جنگ جدید  اسرائیل علیه سوریه را کلید بزنند. هفته پیش روزنامه نیویورک‌تایمز در مقاله‌ای با عنوان «ترامپ تیغش را برای سیاست اول آمریکا تیز می‌کند» مشروحی از این عملیات را منتشر کرده بود.
بر این اساس، بانی اصلی عملیات، سناتور جمهوری‌خواه روبیو از فلوریدا و در حقیقت «وزیر خارجه مجازی ایالات متحده در آمریکای لاتین» است که در همکاری مخفیانه با مایک پنس و جان بولتون، مشاور امنیت ملی ترامپ، راهبرد حاکمیت آمریکا در منطقه را رهبری و تدوین می‌کند.
نیویورک‌تایمز گزارش داد این سه نفر روز 22 ژانویه (2 هفته پیش) در کاخ سفید نقشه‌ای را تحویل رئیس‌جمهور دادند که توسط او تایید شد. بلافاصله پس از آن، پنس با گوایدو تماس گرفت و به او گفت در صورتی که ادعای ریاست‌جمهوری کند ایالات متحده پشتش است. معاون رئیس‌جمهور آمریکا همچنین یک پیام ویدئویی خطاب به ونزوئلایی‌ها منتشر کرد که در آن تظاهر‌کنندگان را فراخوانده بود «بگذارید صدای‌تان فردا شنیده شود» و به آنها اطمینان داده بود «به نام پرزیدنت ترامپ و مردم آمریکا، استاموس کون اوستدس (به اسپانیولی: ما با شما هستیم) تا زمانی که دموکراسی احیا شود». او مادورو، رئیس‌جمهور قانونی ونزوئلا را دیکتاتوری خواند که هرگز در انتخاباتی آزاد برگزیده نشده است.
فردای آن، ترامپ رسما گوایدو را به عنوان «رئیس‌جمهور ونزوئلا» به رسمیت شناخت، حتی به رغم اینکه او در انتخابات ریاست‌جمهوری ماه مه (تابستان) 2018 شرکت نکرده بود؛ انتخاباتی که توسط اپوزیسیون ونزوئلا بایکوت شده بود، چون می‌دانستند در آن بازنده خواهند شد و متعاقب آن قدرت را تحت نظارت ناظران پرشمار بین‌المللی به مادورو واگذار خواهند کرد.
روایت در گوشی پشت پرده فاش می‌کند این تصمیمات سیاسی در ایالات متحده، در وهله اول توسط دولت سایه، یعنی مرکز زیر زمینی و واقعی قدرت در آمریکا اتخاذ شده است که الیگارشی‌های اقتصادی، امور مالی و نظامی را در اختیار دارد. اینها آدم‌هایی هستند که تصمیم گرفته‌اند دولت ونزوئلا را سرنگون کنند. جدا از منابع معدنی عظیمش، ونزوئلا گسترده‌ترین مخازن نفتی جهان را داراست که در حدود 300 میلیارد بشکه، یعنی 6 برابر منابع نفت آمریکا برآورد می‌شود.
کاراکاس در تقلای دور زدن تحریم‌هایی که از دریافت مستقیم دلارهای حاصل از فروش نفت توسط این کشور ممانعت می‌کردند، از چندی پیش بر آن شده بود دیگر بهای نفت را نه در ازای دلار آمریکا، بلکه در قبال یوآن چین دریافت کند. این مانوری بود که قدرت فوق‌العاده پترو دلار-دلار نفتی- را به چالش می‌کشید و به همین خاطر بود که الیگارش‌های آمریکایی تصمیم گرفتند به براندازی دولت ونزوئلا شتاب بخشند و به ثروت نفتی‌اش دست‌اندازی کنند.
آنها این نفت را اگرچه نه به عنوان منابع اصلی انرژی آمریکا، بلکه به عنوان یک ابزار راهبردی برای کنترل بازار انرژی جهان نیاز دارند؛ بویژه برای زیر فشار گذاشتن روسیه و چین.
حالا معلوم می‌شود تمام آن تحریم‌ها و خرابکاری‌های اقتصادی به منظور ایجاد فقر در زمینه نیازهای اساسی در ونزوئلا برای شیوع نارضایتی عمومی بوده است. همزمان دخالت «سازمان‌های غیردولتی» آمریکایی شدت گرفت و به عنوان مثال «NED» یا سازمان «سرمایه‌گذاری ملی برای دموکراسی»- که به شکلی متناقض با دموکراسی، توسط بازهای جنگی کنگره نظیر خاندان‌های بوش و مک کین حمایت می‌شود- ظرف یک سال بیش از 40 پروژه را در ونزوئلا تحت عنوان «دفاع از حقوق بشر و دموکراسی» حمایت مالی کرد که هر یک از آنها بر ده‌ها هزار دلار بالغ می‌شد. تا زمانی که دولت مادورو از حمایت اکثریت جامعه برخوردار باشد، براندازان تحریکات در ابعاد بزرگ را تدارک می‌بینند تا با کشیدن ماشه جنگ داخلی، راه دخالت از بیرون- توسط آمریکایی‌ها- را باز کنند. اتحادیه اروپایی هم با بلوکه کردن دارایی‌های ملی ونزوئلا در بلژیک- به میزان 2/1‌میلیارد دلار- و دادن اولتیماتوم به کاراکاس برای برگزاری انتخابات جدید، با این توطئه همراهی کرد. جالب اینکه این کمپین تحت کنترل فدریکا موگرینی، مسؤول روابط خارجی اتحادیه اروپایی، تشکیل شده است، یعنی همان کسی که سال گذشته مادورو از او دعوت کرده بود به ونزوئلا بیاید تا بر انتخابات ریاست‌جمهوری این کشور نظارت کند.
*کارشناس راهبردی و مقاله‌نویس روزنامه ایتالیایی «ایل مانیفستو»
 

اتحادیه اروپایی گوایدو را به رسمیت شناخت، ایتالیا وتو کرد
 دیروز 5 کشور اروپایی اسپانیا، فرانسه، انگلیس، اتریش و سوئد، «خوان گوایدو» رئیس مجمع ملی ونزوئلا و رئیس‌جمهور خودخوانده این کشور را به رسمیت شناختند. در حالی که نیکلاس مادورو اعلام کرد ضرب‌الاجل کشورهای اروپایی برای برگزاری انتخابات ریاست‌جمهوری جدید را قبول ندارد، ایتالیا نیز در اقدامی موازی، بیانیه اتحادیه اروپایی را که خواستار به رسمیت شناختن گوایدو به عنوان رئیس‌جمهور موقت ونزوئلا شده، وتو کرده است. یک منبع دولتی در رم به خبرگزاری اسپوتنیک گفت: «طبق اطلاعاتی که من در اختیار دارم، ایتالیا در نشست غیررسمی وزرای خارجه کشورهای عضو اتحادیه اروپایی در روزهای 31 ژانویه و اول فوریه در بخارست رومانی، بیانیه اتحادیه اروپایی را که قرار بوده توسط فدریکا موگرینی، مسؤول سیاست خارجی این اتحادیه قرائت شود، وتو کرده است. در این بیانیه تصریح شده بود اتحادیه اروپایی در صورت عدم برگزاری انتخابات جدید ریاست‌جمهوری، گوایدو را به رسمیت خواهد شناخت». معاون وزیر خارجه ایتالیا نیز چند روز پیش گفته بود گوایدو را به رسمیت نخواهد شناخت. این در حالی است که اتحادیه اروپایی همراه با اروگوئه قصد دارند نخستین‌ نشست بین‌المللی درباره ونزوئلا را پس‌فردا ( 7 فوریه) برگزار کنند.

محمدحسین مهدوی‌زادگان: آقای «مجید تخت‌روانچی» معاون سیاسی نهاد ریاست‌جمهوری و عضو تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای کشورمان در قسمتی از مصاحبه اخیر خود با ایرنا اظهار کرده: «برجام مطالبه ایران و یک مطالبه بین‌المللی است که باید دولت آمریکا آن‌ را اجرا کند. این مطالبه را در صورت باقی‌ ماندن برجام در دوران ریاست‌جمهوری بعدی آمریکا نیز پیگیری می‌کنیم... مواضع دولت فعلی آمریکا نسبت به برجام، مواضع کاندیداهای مختلف، کسانی که در حزب دموکرات باشند و صحبت از کاندیدا شدن‌شان است یا حتی اعضای حزب جمهوری‌خواه که ممکن است رقیب ترامپ باشند را رصد می‌کنیم. وزارت امور خارجه دقیق‌تر و ما هم به عنوان دفتر ریاست‌جمهوری این قضیه را دنبال می‌کنیم».
1- ابتدای امسال، زمانی که «دونالد ترامپ» از توافق هسته‌ای با ایران خارج شد، برخی مقامات سابق آمریکایی و در راس آنها «جان کری» وزیر خارجه «باراک اوباما» حساب ویژه‌ای روی انتخابات میان‌دوره‌ای سال 2018 باز کرده بودند. آنها معتقد بودند دموکرات‌ها با پیروزی در انتخابات سنا و مجلس نمایندگان، رفتار ترامپ را در حوزه سیاست خارجی تنظیم خواهند کرد. محاسبات کری به مثابه یک «گزاره قطعی» به ذهن برخی مقامات حوزه سیاست خارجی کشورمان نیز سرایت کرد! فراتر از آن، تضمین جان کری درباره تغییر رفتار ترامپ[متعاقب شکست احتمالی مطلق در انتخابات میان‌دوره‌ای کنگره] موجب شد «انتخابات میان‌دوره‌ای کنگره آمریکا» برای ما تبدیل به یک «نقطه سرنوشت‌ساز» شود(!) متعاقبا این مسأله سبب شد بسیاری از رفتارها و مواضع برجامی وزارت امور خارجه ما- که قاعدتا باید از استحکام و قطعیت برخوردار می‌بود- به صورت خواسته یا ناخواسته به مواضعی نرم تبدیل شود! آثار و تبعات این موضوع به موارد یادشده ختم نشد! اعضای اتحادیه اروپایی خصوصاً تروئیکا [آلمان، انگلیس و فرانسه] نیز ضمن اطلاع یافتن از حساب ویژه‌ای که دستگاه دیپلماسی ما بر انتخابات میان‌دوره‌ای آمریکا باز کرده است، با آرامش بیشتری تاکتیک «خرید زمان» را در قبال ارائه سازوکار ویژه مالی دنبال کنند. در حال حاضر نیز مقامات اروپایی در صدد دنبال کردن همین تاکتیک هستند! اقدام هدفمند تروئیکای اروپا در اعمال تفکیک میان «ثبت» و «اجرا»ی سازوکار ویژه مالی اروپا در همین راستا قابل ارزیابی است.
2- اظهارات آقای تخت‌روانچی اینچنین به مخاطب القا می‌کند که دستگاه دیپلماسی کشورمان بار دیگر نگاه خود را به انتخاباتی دیگر در ایالات متحده معطوف و خیره کرده است! آیا قرار است ما دچار خطای محاسباتی دیگری در حوزه سیاست خارجی خود شویم؟ البته این بار جان کری و امثال او سخنی از حفظ و احیای برجام در صورت پیروزی دموکرات‌ها در انتخابات آتی به میان نیاورده‌اند و آدرس «انتخابات ریاست‌جمهوری سال 2020» توسط مسؤولان دستگاه دیپلماسی کشورمان مخابره شده است. بدیهی است فارغ از هر نتیجه‌ای که در انتخابات آتی به دست آید، بازگشت آمریکا به برجام ناممکن یا بسیار نامحتمل خواهد بود، در صورتی که ترامپ در انتخابات آتی دوباره پیروز شود، سناریویی با عنوان بازگشت به برجام را در دستور کار خود قرار نخواهد داد، زیرا خود او بانی خروج از توافق هسته‌ای با ایران بوده است. در صورت پیروزی دموکرات‌ها در انتخابات ریاست‌جمهوری آینده نیز شاهد تحقق 2 سناریو خواهیم بود؛ یکی اینکه دموکرات‌ها به سبب اجرای تعهدات ایران در برجام (در ازای دریافت خدمات حداقلی اروپا در قالب سازوکار ویژه مالی) الزامی نسبت به «خلق تعهدات جدید» برای خود نمی‌بینند. سناریوی دوم آن است که دموکرات‌ها به صورت ظاهری به برجام بازگردند اما در عمل، تحریم‌های ثانویه آمریکا علیه ایران را حفظ کنند. آنها در این صورت به بهانه‌هایی مانند زمان‌بر بودن تعلیق دوباره تحریم‌های ایران استناد می‌کنند! دموکرات‌ها در سال‌های 94 [زمان امضای برجام] و 95 [زمان روی کار آمدن ترامپ] نیز نشان دادند در اعمال بازی دوگانه و مبهم در این حوزه تبحر زیادی دارند!
3- واقعیت این است که دستگاه دیپلماسی ما به جای «تنفس مصنوعی به برجام از دست رفته»، باید حقیقتی به نام عدول سیستم حاکمیتی ایالات متحده از این توافق بین‌المللی را بپذیرد. امیدواری نسبت به بازگشت دموکرات‌ها به کاخ سفید و متعاقبا، احیای توافق هسته‌ای، به معنای خلق سرابی جدید در حوزه راهبردی- محاسباتی کشورمان است. پذیرش این محاسبه (ولو به صورت حداقلی و غیراعلامی)، مانع تحقق قاطعیت و عزت ما در مواجهه با بدعهدی‌های برجامی آمریکا و اروپا خواهد شد. لازم است ما در آینده‌پژوهی خود در حوزه سیاست خارجی و اقتصاد، گزینه‌ای به نام «احیای برجام» را به صورت کامل حذف کنیم، زیرا این موضوع در عمل ناممکن خواهد بود؛ حتی اگر «ژوزف بایدن» معاون اوباما یا «برنی سندرز» سناتور مخالف ترامپ در راس معادلات سیاسی- اجرایی ایالات متحده آمریکا قرار گیرند!

  آقای علوی! چه سالی به دنیا آمدید؟
اول شهریور 53.
  کجا به دنیا آمدید؟
قم.
  کجای قم؟
در شاه ابراهیم یا امامزاده ابراهیم.
  آنجا از لحاظ فرهنگی چه گونه محله‌ای است؟
تقریباً یکی از محلات فقیرنشین قم است.
  سال‌های کودکی چگونه گذشت؟ پدر چه شغلی داشت؟ مادر چه کار می‌کرد؟ فضای خانواده چگونه بود؟
کار پدر حفر چاه و قنات بود. در 8 سالگی پدرم از دنیا رفت. ما خانواده عیال‌وار و فقیری داشتیم. خانه کوچکی در محله امامزاده‌ ابراهیم داشتیم. خودم کار کردم و مخارج زندگی و تحصیل را تأمین می‌کردم. به قول معروف از 8 سالگی نان‌آور خانه بودم.
  چند فرزند بودید؟
7 نفر بودیم که از این 7 فرزند، من فرزند آخر هستم. 3 برادر بزرگ‌تر من به فیض جانبازی نائل شدند. یکی از برادران جانبازم که نخبه خانواده بود از گردن به پایین قطع نخاع بود که به شهادت رسید. من و محمود برادرم بعد از آن سال‌های یتیمی در خانه با مادرم زندگی می‌کردیم. بقیه هم خواهرانم بودند که سن آنها از من بزرگ‌تر بود.
  از 8 سالگی به چه کاری مشغول بودید؟
در 8 سالگی شاگرد گچ‌کاری و گچ‌بری شدم. یعنی تا قبل از دوران شاعری کلاً کارم گچ‌بری بود و هنوز هم در رشته گچ‌کاری و گچ‌بری و آینه‌کاری open و کارهای هنری استاد هستم.
  الآن گچ‌کاری هم انجام می‌دهید؟
الآن نه! شعر و برنامه و چیزهای دیگر فرصتی باقی نگذاشته است ولی اگر لازم باشد هنوز آن مهارت‌ها را حتی در محراب‌سازی و کارهای گچ‌بری الحمدلله دارم.
  تا چند سالگی برای زندگی و معاش سختی کشیدید؟
‌ کل دوره کودکی و نوجوانی به همان سختی گذشت. من امروز همه آن سختی‌ها را فوق‌العاده زیبا می‌بینم. اینکه آدم از کودکی بتواند روی پای خود بایستد اوج زیبایی است و خانواده ما هم یک خانواده‌ای بود که به یاد دارم مادرم از همان بچگی هیچ وقت اجازه نداد حتی کسی به ما کمک کند.
  تا چند سالگی این مشقت همراه‌تان بود؟
همان‌طور که گفتم 8 سالم بود که پدرم از دنیا رفت. در همان 8-7 سالگی برادرم جانباز شد، چون ایشان جانباز اعصاب و روان بود، او را با زنجیر می‌بستیم. سختی نگهداری ایشان به عهده ما بود. دوباره چند سال دیگر یعنی سال 65 اخوی دیگر به فیض جانبازی نائل آمد، ایشان هم 9 ماه در بیمارستان‌های تهران بود و از گردن به پایین قطع نخاع بود، نگهداری و پرستاری از ایشان هم به عهده ما بود. بعد از اینکه ایشان به شهادت رسید، مادر دچار بیماری سرطان شد، چندین سال پرستاری از مادر بر عهده ما بود و در نهایت مادرم هم حدود بیست و چند سال پیش وقتی از سر مزار برادر شهیدم برمی‌گشت، تصادف کرد و در دامن خودم آخرین  نفس‌هایش را کشید.
  خداوند رحمت‌شان کند. سال‌های دبیرستان تا دیپلم را چگونه سپری کردید؟
دوم دبیرستان را که خواندم به خاطر مسائل اقتصادی خانواده که واقعاً باید یک نفر نان‌آور باشد، ترک تحصیل کردم و به جزایر خلیج فارس رفتم و آنجا مشغول کار ساختمانی شدم. وقتی از تحصیل دور شدم احساس کردم گم‌کرده عجیبی دارم، برگشتم، شنیدم آزمون‌های دانشسرای تربیت معلم است، شرکت کردم و با رتبه تک‌رقمی قبول شدم. یعنی جزو نخستین ‌رتبه‌هایی بودم که بالاترین امتیازها را در امتحانات مصاحبه آورده بودم. از 2 دبیرستان وارد دانشسرای تربیت معلم  «آیت‌الله مشکینی» ورامین شدم. مصطفی بختیاری مسؤول آنجا بود، در جاده بازپروری- قلعه نو املاک. آنجا مشغول تحصیل شدم. در کنار آن 2 سال دانشسرا، دوره‌های مهارتی گچ‌بری و آینه‌کاری را در همان دانشگاه و دانشگاه‌های دیگر گذراندم.
  یکی از دوستان شاعر ما می‌گفت شما در جلسات شعر «استاد علیرضا طالقانی» هم شرکت می‌کردید.
بله! اتفاقا یک خاطره شیرین هم از ایشان دارم. خاطره شیرین این بود که من چند دوبیتی نوشته بودم:
دلم بی‌تاب از بی‌تابی تو         
طلوع چهره مهتابی تو
تمام شعرهایم از دل و جان    
فدای چشم‌های آبی تو
چند دوبیتی در این فضاها داشتم. یک بار استاد طالقانی برادرم را می‌بیند و می‌گوید احمد خیلی پسر خوبی است، خیلی بااستعداد است، خیلی نخبه است ولی من از شعرهایش فهمیدم که عاشق دختری شده که چشم‌هایش آبی است، هر کسی است بگویید من پادرمیانی کنم. خودم او را برایش خواستگاری می‌کنم، فقط از شعر و درس عقب نیفتد. برادرم به من گفت. من گفتم: «والله! به حضرت عباس من دختر چشم آبی اصلاً در خیالم نیست که او تصور کرده است!»
  چند سال در جلسات آقای طالقانی شرکت می‌کردید؟
یکی، دو سال می‌رفتم. نخستین‌ انجمن شعری که من با آن آشنا شدم انجمن شعر ورامین بود.
  دیگر در آن جلسه چه کسانی غیر از شما حضور داشتند؟ شنیدم آقای اصغر معاذی هم بوده است؟
اصغر نبود، الآن برای شما توضیح می‌دهم. من یک سال بود که با انجمن‌های ورامین در ارتباط بودم، شعر را شروع کرده بودم، با یک بدبختی استاد ژولیده نیشابوری را پیدا کرده بودم. اصغر به من خیلی علاقه‌مند بود، با هم دوست بودیم، در خلوت‌های خود که شعر می‌گفتم، می‌دیدم بعضی وقت‌ها ایشان ایرادهای مرا می‌گیرد. مثلاً می‌گفت: احمد اینجا آهنگ نمی‌خواند. من تازه‌کار بودم، بعد گفتم تو که ایرادهای مرا می‌فهمی، چرا خودت شعر نمی‌گویی؟ گفت: بیت اول را تو بگو، من بقیه را می‌گویم. من یک مطلع شعر با ایشان دارم که برای شهداست. بعد دیدم یک مثنوی فوق‌العاده عالی نوشته است و اشکال قافیه و ردیف هم ندارد. از آنجا به بعد با اصغر داستان شعر را شروع کردیم، با همدیگر قدم به قدم جلو رفتیم.
  ایشان آنجا معلم بود؟
اصغر در دانشسرای تربیت معلم هم‌کلاسی‌ام بود.
  غیر از ایشان چهره‌های دیگر در ذهن‌تان نیست؟
من و اصغر بودیم و کس دیگری نبود.
  کتاب «بادباک‌های دیار مادری» آقای معاذی که سوره مهر سال‌ها پیش آن را چاپ کرده را دیده‌اید؟  
بله!
  چگونه است؟
اصغر فوق‌العاده شاعر خوبی است، همه سلول‌ها و تار و پودش شاعر است. ذات او شاعر است. به او گفتم: من نخستین‌استاد تو بودم ولی تو خیلی زود استاد من شدی. بعد از چند سال فهمیدم که باید بروم پیش اصغر شاگردی کنم، باید پیش او یاد بگیرم. با توجه به اینکه اصغر در ادامه مسیر در رشته ادبیات تحصیل کرد، معلم ادبیات شد ولی من همان رشته تجربی را ادامه دادم.
  البته الآن هم آقای معاذی گعده شعری در شهر ری دارد.
بله!
  در آن جلسه شرکت کردید؟!
 بله! در آن جلسه هم شرکت کردم. بچه‌های شهر ری خیلی مدیون ایشان هستند. آقای معاذی از آن شاعرهایی است که خیلی انسان آزاده‌ای است، هیچ وقت، هیچ کس او را آنطور که باید نشناخت. واقعاً جزو شاعران تراز اول این مملکت است. استواری کلام او، علم او، شیوایی و نمک شعرهایش است. در زمینه اشعار‌ آیینی شاید 5 شعر کار کرده باشد ولی آن 5 کار جزو برترین‌های شعر‌ آیینی است. شعری که برای امام حسن مجتبی دارد، شعری که برای شهدا دارد، شعری که برای امیرالمؤمنین دارد.
  از آن سال‌های تربیت معلم جلوتر بیاییم؛ سالی که تربیت معلم شما تمام می‌شود، به قم می‌آیید و تدریس می‌کنید؟
بله!
  در چه پایه‌ای؟
زمانی که به قم رسیدم حدوداً 19 سال داشتم که خیلی تصادفی ازدواج کردم و به دورترین روستایی که در اتوبان قم- تهران پشت دریاچه حوض سلطان هست رفتم. همین دریاچه‌ای که از کنار آن عبور می‌کنیم و سفید است؛ در اتوبان قم- تهران. دقیقاً پشت آن در دامنه کوه‌ها یک روستایی به نام «چشمه شور» بود. من و همسرم 5 سال به آنجا رفتیم. 5 سال در آن بیابان کار کردیم و درس دادیم. از محروم‌ترین روستاهای ایران بود. روزی که بعد از 5 سال برمی‌گشتم آنقدر تلاش کرده بودم که دیگر آن روستا محروم نبود. روستا مسجد نداشت، حمام نداشت، هیچ چیزی نداشت، مردم آنجا یک مردم کوچ‌نشینی بودند که زمستان‌ها آنجا بودند، تابستان‌ها جای دیگر می‌رفتند، ییلاق و قشلاق می‌کردند، کلکو بودند؛ حتی زن و مردها با هم دست می‌دادند. من سال اول که به آنجا رفتم، دیدم روز شهادت حضرت زهرا(س) عروسی گرفتند، متوجه شدم آنها اصلاً این چیزها را نمی‌دانند. آنجا پایگاه بسیج تأسیس کردم، مسجد ساختم، حمام ساختم، کلاس‌های حفظ قرآن برای خانواده‌ها گذاشتم، تمام کارهای مردم را در آن 5 سال انجام می‌دادم. مثال می‌زنم؛ یکی از دانش‌آموزان آن روستا الآن مدیران برجسته تولیت آستان مقدس جمکران است. هر کدام از آنها الحمدلله برای خود در یک جایی می‌درخشند.
  چه پایه‌ای درس می‌دادید؟
با همسرم از پایه اول تا پنجم ابتدایی را درس می‌دادیم.
  اسم مدرسه آنجا را به خاطر دارید؟
بله! مدرسه حضرت علی‌اکبر(ع) روستای چشمه‌شور. یک فیلم سینمایی هم به نام «راه افتخار» در مدرسه ما ساختند که داریوش فرهنگ و حسین محب اهری و جمشید مشایخی و بیژن امکانیان در آن نقش‌آفرینی کردند. از دانش‌آموزان مدرسه ما نیز در همان فیلم بازی کردند.
  فضای فیلم سینمایی را شما پایه‌ریزی کرده بودید که در مدرسه شما حضور پیدا کنند و بیایند و امکانی برای هنرنمایی‌های دانش‌آموزان فراهم شود؟
 نه! آنها به صورت تصادفی آمدند و ما نهایت همکاری را با آنها داشتیم.
  بعد از 5 سال به قم آمدید و مشغول تدریس شدید؟
بله! معلم‌ها باید 2 سال به روستا می‌رفتند، من داوطلبانه 5 سال در آن روستا مانده بودم.
  چرا؟
دوست داشتم خدمتی بکنم، احساس می‌کردم آنجا جای خدمت کردن و کار کردن است.
  آموزش‌وپرورش مانع نمی‌شد؟
نه! 5 سال با همسرم آنجا ماندیم، یعنی زمانی که رفتیم تازه عروس و داماد بودیم، وقتی برگشتیم پسرمان 4 سال داشت، او را در همان مدرسه بزرگ کردیم، با سختی‌های فراوان و بدون امکانات. جزئیات مشقت‌های‌مان زیاد است. من تا امروز در مناطق محروم قم مشغول تدریس بودم، یعنی هنوز نرفتم بالاشهر درس بدهم. با توجه به اینکه بهترین مدارس قم می‌خواستند در مدارس آنها کار کنم، اغلب این 27 سال سابقه معلمی‌ام به تدریس در مناطق محروم حاشیه شهر گذشت.
  می‌توانید آن محله‌هایی را که پس از 5 سال تدریس در روستا آنجا مشغول شدید نام ببرید؟
بله! بعد از 5 سال که آمدم دورافتاده‌ترین مناطق قم یک جاهایی به نام قلعه‌ کامکار، زندآباد، شیخ‌آباد و حتی در محله مادری‌ام، امامزاده‌ ابراهیم یا شاه ابراهیم درس دادم و هنوز هم جایی نرفته‌ام که مرفه‌نشین باشد.
  به این مناطق فقیرنشین که برای تدریس می‌روید در مقطع ابتدایی تدریس می‌کنید؟
بله! من کل این 27 سال را با توجه به اینکه می‌توانستم تغییر مقطع بدهم، دبیرستان بروم، دانشگاه بروم، به پست‌های مدیریتی بروم، هیچ کدام را قبول نکردم و ارتباط خود را با دانش‌آموزان ابتدایی هیچ وقت قطع نکردم.
  چه پایه‌ای را درس می‌دهید؟
همه پایه‌ها را درس داده‌ام اما در حال حاضر ناظم هستم.
  ناظم کدام مدرسه هستید؟
مدرسه طلوع آزادی شهر قم.
  درستان را تا چه مقطعی ادامه دادید؟
لیسانس که گرفتم متأسفانه دیگر ادامه ندادم ولی در حوزه ادبیات و مطالعات مذهبی کوشا بودم. با توجه به اینکه سال‌ها در شبکه جهانی ولایت بودم، محضر علما و مراجع تقلید را درک می‌کردم. خودم به صورت خودجوش یکسری مطالعاتی را آغاز کردم که تاریخ ادبیات و تاریخ اسلام و زندگی اهل بیت علیهم‌السلام را خواندم. در این حوزه به لطف خدا الآن در شبکه و جاهای دیگر کارشناس هستم. فعالیت‌های پژوهشی در این زمینه زیاد انجام داده‌ام.
  بیشترین تمرکزتان برای خواندن و یادگیری و تزریق آن نگاه به رگ‌های شعر به کدام کتاب‌ها بود؟
منظورتان در حوزه ادبیات است؟
  ادبیات و هر مقوله دیگر برای چالاکی‌تان در شعر.
نخستین‌ کتابی که مرا به شعر علاقه‌مند کرد «کفش‌های مکاشفه‌» احمد عزیزی بود.
  این کتاب پر از تصاویر بدیع و اصطلاحات تازه است.
بله! کفش‌های مکاشفه‌ احمد عزیزی تأثیری زیادی بر من داشت. سال 68 نخستین‌جایزه شعری‌ام را دریافت کردم. امام رحلت کرده بود، مسابقه شعری برای رحلت امام گذاشته بودند. در آن مسابقه دانش‌آموزی که در سطح کشور برگزار شد، نفر اول شدم و حضرت آیت‌الله فاضل لنکرانی و استاد مجاهدی 30 سال پیش به من جایزه دادند و این باب آشنایی‌ام با استاد مجاهدی بود. با برادرم که مداح بود و علاقه زیادی به شعر داشت، از همان کودکی هر جا استاد مجاهدی جلسه داشت، ما حضور داشتیم. استاد مجاهدی هر شعری که می‌خواند سریع آن را یادداشت و حفظ می‌کرد. با توجه به اینکه در کار گچ‌بری شاگرد ایشان بودم، علاقه‌اش به من سرایت کرد. در شعر‌ آیینی نخستین ‌کسی که با آثارش ارتباط برقرار کردم استاد مجاهدی بود.
  پس بیراه نیست، چندین باری که محضر استاد مجاهدی در جلسه‌های جمعه بعدازظهر ایشان حضور داشتم و شاعرها بودند، شما چایی می‌ریختید، بالاخره چنین صمیمیتی با ایشان داشتید.
سابقه آشنایی‌ام به 30 سال پیش می‌رسد، خیلی از شعرای مطرح امروز مثل «ناصر فیض» و امثالهم که شاگردان استاد مجاهدی و بچه قم بودند، در این جلسه‌ها رشد می‌کردند. قدمت جلسه ایشان به بیش از 50 سال می‌رسد.
  این مرحله چایی ریختن و چایی دادن شما به شاعران در جلسه جمعه‌های استاد برایم جالب بود، چندین بار دیدم.
بله! همین الآن هم هر وقت بروم برخی مواقع کارهای خانه ایشان را با افتخار انجام می‌دهم، استکان‌های ایشان را می‌شویم و خرید منزل‌شان را انجام می‌دهم.
  این سلوک شاعری شما در همین فضا مرا به یاد شعرای زیادی می‌اندازد؛ می‌گویند مرحوم محمدرضا آقاسی که به جلسه شعر حوزه هنری و جلسه خاص شعر آقای یوسفعلی میرشکاک می‌رفته، او هم تا مدت‌های مدیدی چایی می‌ریخته و بعدها پله پله به سمت شاعری رفته است. فکر می‌کنم این سلوک امروزه دارد کمرنگ می‌شود.
نمی‌دانم مشکل چیست، من همیشه این را می‌گویم که شاعری کردن در حوزه شعر هیچ وقت به پایان نمی‌رسد و دلیلش این است که شعری را حفظ نمی‌کنم تا زمانی که استاد مجاهدی بشنود، اگر ایرادی دارد ایشان بگیرد، نقد بکند و بعد اگر مهر تأیید زد، تازه می‌روم آن را حفظ می‌کنم یا اگر مداحی یا کسی خواست در اختیارش قرار می‌دهم و بعد چاپ می‌کنم. الآن برخی دوستان شاعر ما 2 سال شاگردی می‌کنند و دوست دارند به آنها استاد بگویند و اگر کسی بخواهد شعر آنها را نقد کند ناراحت می‌شوند. شعارم همیشه این بوده شعری که نقد نشود «نسیه» است. یعنی حتماً باید چکش نقد استاد را بخورد.
  خیلی دوست دارم از حال و هوای جلسه «انجمن شعر استاد مجاهدی» بگویید. چون شما با ذوق و شوقی فضای شعری و اندیشه‌ای ایشان را دنبال می‌کنید که حتی 3 کتابی هم که از شما تا به حال منتشر شده؛ «سادات ببخشند»، «علوی‌ها» و «گلوگاه» با مقدمه استاد مجاهدی است.
خیلی مواقع از من می‌پرسند علت اینکه شما در حوزه شعر‌ آیینی توفیقاتی به دست آوردید چیست؟ همیشه گفته‌ام 1- بسیار شاگردی کردم. 2- زیاد مطالعه کردم. 3- تاثیر نفس استاد مجاهدی بود. من الان به جایگاه والای علمی ایشان نمی‌پردازم، پیرمرد معجزه می‌کند و شعرآفرین است، روح شعر را در وجودت زنده می‌کند. فلسفه اینکه چرا شاعر‌ آیینی شدم، هر چه که هست مدیون استاد مجاهدی است. یک انتخاب آگاهانه است. در زمینه طنز بسیار استعداد داشتم و دارم. یعنی اگر بخواهم شعر طنز بگویم می‌توانم کولاک کنم (خنده) ولی هیچ وقت نخواستم شاعر طنز باشم.
  چرا؟
به خاطر اینکه احساس می‌کنم باید دنبال یک هنری باشم که هم به درد دنیا و هم آخرتم بخورد. احساس می‌کردم طنز فقط ممکن است دنیای مرا آباد کند. آن حس متعالی درونی را به من نمی‌داد، آن لذتی که وقتی یک شعر برای آقا امیرالمؤمنین(ع) می‌گویم، آن نشاط و سرمستی و سبکی را با دنیا عوض نمی‌کنم که بخواهم وارد مقوله دیگری شوم.
  شما 3 کتاب منتشر کردید؛ «سادات ببخشند»، «علوی‌ها» و دیگری هم «گلوگاه» که اخیراً منتشر شده است. اگر صلاح می‌دانید، کوتاه به این 3 مجموعه اشاره کنید.
3 کتاب موضوعی است. نخستین ‌کتاب را فقط برای آقا قمر بنی هاشم نوشتم، دومین کتاب فقط برای آقا امیرالمؤمنین(ع) است و سومین کتاب فقط برای آقا امام حسین(ع) است و همین‌طور ادامه می‌دهم. آرزویم این است که برای هر کدام از حضرات معصومین یک کتاب شعر کامل منتشر کنم.
  یک ویژگی که در شعرهای شما مطرح می‌شود این است که به بعضی افراد بیشتر توجه می‌کنید، چهره‌های عاشورایی در شعرها کمتر مطرح می‌شوند مثل «عابس بن ابی شبیب» که در مقطع یکی از شعرهای خود به ایشان اشاره می‌کنید و می‌گویید: «ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد/ سفیدرویی عالم نصیب عابس شد». دلیلی دارد که به برخی چهره‌های مغفول در حوزه عاشورا توجه می‌کنید؟
دلیل آن دقیقاً همین است که شما می‌گویید. یکی اینکه مغفول مانده‌اند، دیگر اینکه جایگاه بسیار بالایی دارند، مثلاً حضرت «عابس بن ابی شبیب» مجنون‌الحسین است. اگر بخواهیم به یک نفر لقب «مجنون‌الحسین» بدهیم فقط می‌توانیم عابس را نام ببریم که واقعاً مجنون الحسین بوده و دوم اینکه باز هم نتیجه شاگردی کردن‌های استاد مجاهدی است. من این نکات مغفول را از استاد آموختم، از آن آدم‌های زیرکی بودم که منتظر بودم ببینم استاد چه می‌گوید. مثال می‌زنم: استاد یک بار به من گفتند از حضرت خدیجه(س) غافل نشوید...
  راجع به ایشان هم کم شعر سروده شده است.
بله! رفتم یکسری مطالعات مفصل راجع به حضرت خدیجه(س) آغاز کردم. ترکیب‌بند 12 بندی فاخر برای حضرت خدیجه(س) نوشتم. اینکه هر وقت خواستم شعری برای آقا امیرالمؤمنین بنویسم، رفتم در خانه حضرت خدیجه متوسل شدم، گفتم: خانم! من می‌خواهم برای داماد شما، که بهترین داماد عالم است، شعر بگویم، شما دست مرا بگیرید. من می‌دانم مادرخانم‌ها داماد خود را خیلی دوست دارند، آن هم دامادی که شما دارید، به همین خاطر ایشان به من خیلی کمک کرده است. نکته‌های ریز از تجربه‌های 70 ساله استاد مجاهدی را براحتی به دست آوردم و از آنها استفاده‌های مفیدی کردم.
  من هر موقع شعرخوانی شما را در تلویزیون یا در محافل کوچک‌تر دیدم، وقتی دست خود را تکان می‌دهید مثل اینکه کسی آمده با شمشیر رجز می‌خواند و با شعر دارد از حریم آل‌الله پاسداری می‌کند؛ احساس می‌کنم این رجزخوانی عاشقانه و دکلمه عاشقانه و عارفانه‌ای که شما دارید از رهگذر مطالعه گسترده در حوزه دین و‌ آیین است. به چه میزان، مطالعه را برای شاعران بویژه شاعران جوان جدی می‌بینید که وقتی شما شعر می‌خوانید این تصویر در ذهن من زنده می‌شود؟ خیلی از مواقع شعرهای شما شعرهای پرمطالعه و عمیقی است.
همیشه صحبتم با شاعران جوان این است. مثلاً من 2 قطعه شعر برای امیرالمؤمنین گفتم، بعضی از این شعرها قصیده است، بعضی از آنها ترکیب‌بند است، بعضی از آنها مسمط است، حدود 500 قطعه شعر برای آقا امیرالمؤمنین نوشتم. هر زمان خواستم یکی از این 500 قطعه شعر را بنویسم 500 بار مطالعه کردم. به دانسته‌های قبلی‌ام اکتفا نکردم. هر بار خواستم برای آقا امیرالمؤمنین شعر بگویم اولاً متوسل شدم که آقا! یک منبع خوب به من معرفی کنید، من اهل اینترنت و کامپیوتر و... نیستم، در زندگی‌ام به فضای مجازی متصل نشدم. گفتم آقا من این ابزار را ندارم، شما یک ابزار خوب به من معرفی کنید. روزی شده به منزل حضرت آیت‌الله فلانی رفتم و ایشان یک کتاب خوب معرفی کردند، آن کتاب را پیدا کردم و خواندم. یا مگر می‌شود یک شاعر بخواهد برای امیرالمؤمنین شعر بگوید و «نهج‌البلاغه» را نخوانده باشد! «القطره» سیداحمد مستنبط  را نخوانده باشد! «الغدیر» علامه امینی را مطالعه نکرده باشد! «زیارت جامعه کبیره» را کنکاش نکرده باشد! در سفری بودم می‌خواستم شعر بگویم، دیدم هیچ کتابی ندارم، بدون مطالعه هم دوست ندارم برای آقا امیرالمؤمنین یا اهل بیت شعر بگویم. بعد دیدم در آن هتل، یک مفاتیح است، مفاتیح را به صورت تفعلی باز کردم، دیدم نوشته زیارت ششم امیرالمؤمنین، شروع به خواندن معانی آن کردم. دیدم چقدر مطلب در آن است. پس اگر آدم دنبال این باشد که بخواهد برای شعرهایش مضمون پیدا کند، می‌تواند و خود اهل بیت کمک می‌کنند. از آقا امیرالمؤمنین حدیث داریم که اگر کسی بخواهد در راه معرفت ما قدمی بردارد، خود ما پاسخ سؤالاتش را می‌دهیم، نمی‌گذاریم در بی‌خبری بماند، نمی‌گذاریم مبهوت و گیج بماند، خود ما راه رسیدن به سؤال را برایش هموار می‌کنیم. سیر مطالعاتی باعث می‌شود هر کدام از شعرهایم از فضیلت‌های امیرالمؤمنین سرشار باشد. بعد در همه شعرهای خود می‌گوییم حضرت علی(ع) کسی بود که رفت در قلعه خیبر را کَند، فلان کرد، ابروی حضرت اینگونه بود، خشم حضرت اینگونه بود، قیافه حضرت زیبا بود؛ این شعر یک شعر سطحی و گذرا باقی می‌ماند، هیچ عمق و لایه‌ای پیدا نخواهد کرد.
  یعنی باید مطالعه داشت. به قول «علی موسوی‌گرمارودی» به «کتاب نهج‌البلاغه» اشاره می‌کند، می‌گوید: «دری که به باغ بینش ما گشوده‌ای/ هزار بار خیبری‌تر است/ مرحبا به بازوان اندیشه تو».
بله! دقیقاً همین است. من این را می‌گویم شاعر معمار است، معمار برای ساختن یک بنا به مصالح نیاز دارد. شعر نقشه ساختمان است و مصالح، مضمون مطالعه است، بدون آجر و سیمان مگر می‌شود خانه ساخت؟! مگر می‌شود بنایی را روی هم استوار کرد؟! اگر کسی مضمون در اختیار نداشته باشد، از فضایل اهل بیت خبر نداشته باشد، شعرش پوشالی می‌شود.
  اشاره کردید که اشعارتان را به بعضی از مداح‌ها می‌دهید تا بخوانند؛ بیشتر اشعارتان را کدام یک از مداح‌ها خوانده‌اند؟
خیلی بیشتر آقای میثم مطیعی بعد آقای سعید حدادیان، حاج علی آقای انسانی، حاج محمدرضا طاهری، آقای سلحشور، آقای میرداماد و دوستان بزرگوار دیگر.
  آقای مطیعی کدام شعرها را خوانده بود؟
آقای مطیعی شعرهای زیادی از مرا خوانده است.
  به شعری که به یاد ما هم بیاید اشاره می‌کنید؟
مثلا 30 شب ماه رمضان سال گذشته من یک ترجیع‌بند 30 بندی برای امیرالمؤمنین نوشتم و ایشان خواند. شعری که برای حضرت خدیجه نوشتم تمامش را خواند. قصایدی که برای امیرالمؤمنین نوشتم، شعر حضرت قاسم، شعر حضرت زینب، شعر حضرت عباس، شعر آقا امام حسین، شعر قتلگاه، و اکثر مسمط‌ها را خواند.
  آقای حدادیان و آقای انسانی کدام یک از اشعارتان را خواندند؟
آقای حدادیان در برخی مناسبت‌ها خودشان یا همکاران‌شان با من تماس می‌گیرند که آقای علوی سروده جدید چه داری؟ آقای محمدرضای طاهری همین‌طور و بزرگواران دیگری که حالا من به خاطر نداشتن فضای مجازی خیلی مواقع شرمنده آنها می‌شوم و نمی‌توانم به آنها برسانم یا لازم است مثل 50 سال پیش تلفن بزنند برای آنها بخوانم و ضبط کنند. آقای مطیعی خیلی از شعرها را دادند دوستان‌شان پیاده کردند و تایپ و آماده کردند.
  با توجه به نکاتی که راجع به شعر گفتید و با توجه به طنزی که گاهی اوقات در صحبت‌های عادی‌تان وجود دارد، به یاد دارم چند سال پیش «شب شعر عاشورای شیراز»، منزل حاج فرهنگ رفته بودیم، شما هم تشریف داشتید، همراه بعضی شعرهای‌تان لطیفه می‌گفتید ما هم می‌خندیدم، البته شعرهایی هم سرودید که ما گریستیم؛ با این توضیح شب شعر عاشورای شیراز را چگونه ارزیابی می‌کنید.
شب شعر عاشورایی شیراز را خیلی دوست دارم، کسانی که این شب شعر را راه می‌اندازند، واقعاً نوکر امام حسین هستند، یعنی نه بودجه‌ای، نه هدیه آنچنانی و نه برگزیده‌ شدن آنچنانی وجود دارد، فقط یک «هیات شاعرانه» است. نه دنبال اسم و رسم هستند و نه دنبال سطح هستند و نه دنبال بودجه دولتی هستند. این پاکدست بودن آنها و پاک برگزار شدن این کنگره شب شعر برکات زیادی را شامل آن کرده است. خیلی از آثار به واسطه این شب شعر آثار فاخر عاشورایی تولید شد و من هم از مریدان پرطرفدار این دوستان هستم.
  مجری هم هستید؛ این مجری‌گری چه زمانی سراغ شما آمد؟ چگونه شد که به فضای اجرا ورود کردید؟
کاملاً تجربی و تصادفی بود. حدود 7-6 سال پیش کار اجرا را آغاز کردم. در برنامه‌هایی که  رادیو و تلویزیون مرا به عنوان شاعر دعوت می‌کردند. مسلط صحبت و شعرخوانی می‌کردم و از کاغذ استفاده نمی‌کردم، برای نخستین‌بار شبکه جهانی ولایت که تحت نظر آیت‌الله مکارم شیرازی است به من پیشنهاد کرد که بیایید یک برنامه‌ای را اینجا اجرا کنید. نه دنبال مطلب گشتم و نه مشکلی بود، رفتم و پخش زنده را انجام دادم، از آن روز تا الآن هم جزو کارشناس و مجری‌های شبکه جهانی ولایت هستم. در شبکه‌های استانی قم و 4 یک ویژه‌برنامه به نام «ماه بیت» ساختیم. اسم ماه‌بیت هم به انتخاب خودم بود که یک سال از شبکه 4 پخش شد، در ماه مبارک رمضان بود و برای تمام روزهای ماه مبارک رمضان که هر روز یک گفت‌وگوی شاعرانه با دوستان شاعر داشتیم. تا امروز این مجری‌گری ادامه دارد و برای مستندسازی و برای تهیه برنامه در سوریه، در اوج جنگ با داعش به آنجا رفتم و زیباترین خاطره و زیباترین دستمزدی هم که از اهل بیت گرفتم این بود که داخل ضریح حضرت رقیه(س) رفتم و برای ایشان شعر خواندم.
  چه زمانی رفتید؟
2 سال پیش در اوج جنگ‌های داعش بود، تا خط مقدم جبهه آنها رفتیم.
  یک شعری به نام «پدران شهید» دارید؛ می‌خوانم، می‌خواهید یک مقدار راجع به آن صحبت کنید؟
عصر روز سرد پاییزی/ مادرم‌ آش پشت پا می‌پخت
راجع به این شعر صحبت کنید.
حال و هوای پدر و مادر خودم بود و اینکه:
«مادرم قوت غالبش گریه، پدرم قوت غالبش غم بود
به گمانم برای این دو نفر، همه ماه‌ها محرم بود
سال شصت و چهار شمسی بود، عصر یک روز سرد پاییزی
مادرم‌اش پشت پا می‌پخت، در نگاهش چقدر شبنم بود
پدرم مانده بود چشم به راه، عملیات کربلا شد و...  آه
مثل قاسم شبیه عبدلله، سن و سال برادرم کم بود
پیرمرد و نگاه در به درش، بدن تکه تکه پسرش
همه دیدند خم شده کمرش، پدرم روضه مجسم بود
مادران شهید منحنی‌اند، پدران بیشتر شکستنی‌اند
مادرم مثل رود در جریان، پدرم مثل کوه محکم بود
پدر و پینه‌های دستانش، پدر و شصتمین زمستانش
در کنار غم فراوانش، روزی شعر من فراهم بود».
الحمدلله توفیق داشتم شعرهای زیادی برای شهدا بنویسم و بعضی از این اشعار به گونه‌ای خیلی خاطره دارند، خیلی عزیز و نفیس هستند.
 ‌من چند بیت از شعرهای متفاوت شما را می‌خوانم، بعضی از آنها مطلع است و بعضی را از لابه‌لای شعرهای‌تان پیدا کردم؛ می‌خواهم راجع به آنها خیلی کوتاه بگویید.
«چه قدر نامه مکر و فریب می‌آمد/ برای او که غریب غریب می‌آمد»؛‌ شعر در اصل به حضرت حبیب بن مظاهر تقدیم شده.
بله! برای حبیب بن مظاهر است. این هم باز وصل به استاد مجاهدی است، به خاطر اینکه هنوز هم وقتی به کربلا می‌روم و سر قبر حبیب بن مظاهر، فقط استاد مجاهدی را به خاطر دارم.
  چرا؟
از شخصیت‌های کربلا کسی که استاد مجاهدی خیلی شیفته او است و برایش می‌میرد؛ حضرت حبیب بن مظاهر است.
  یک شعر معروف هم برای حضرت حبیب دارد.
چنگ دل آهنگ دل کش می‌زند    
ناله عشق است و آتش می‌زند
آقای کویتی‌پور هم در سال‌های دفاع‌مقدس می‌خواند.
‌ من توفیق نداشتم برای حبیب شعر بگویم ولی این چند بیت تحفه درویشی بود.
  بیت دیگر:
«پا بر زمین مکوب، عمو در کنار تو است
این سرو قد خمیده که دار و ندار تو است».
این شعر عاشورایی که برای حضرت قاسم نوشتم یکی از شعرهای خاص من است که خودم آن را خیلی دوست دارم و جرقه آن را زمانی از استاد مجاهدی گرفتم، حضرت آیت‌الله سیدمحمد سجادی از بزرگان و اعاظم قم هستند، کتاب «توحید الرضای» ایشان معروف است، منزل استاد بودند، ایشان به استاد گفتند: «آقای مجاهدی هر هفته خانه ما روضه برگزار می‌شود، شما هم یک بار تشریف بیاورید». استاد گفتند: «چه روزهایی؟» گفتند: «هر هفته ذکر توسل ما به حضرت قاسم بن‌الحسن است.» استاد از ایشان پرسید چرا؟ گفت: «خودم در عالم ملکوت دیدم که 124 هزار پیامبر به نماز ایستاده بودند و حضرت قاسم بن‌الحسن امام جماعت آنها بود».
  می‌خواستم یک شعر دیگر هم بخوانم:
«شرح اوصاف تو بی‌شک در غزل شیرین‌تر است    
ای لبت ضرب‌المثل، ضرب‌المثل شیرین‌تر است».
این هم برای حضرت قاسم بود؟
بله! حضرت قاسم هم از ناشناخته‌های کربلاست.
در کربلا برایت ضریح نساختند/ در سینه‌های مردم عاشق مزار تو است
 ‌ بیت دیگر را برای‌تان می‌خوانم، راجع به آن توضیح دهید.
«همیشه آسمان بارانی چشم سرش بوده
کسی که داغ و غربت ارث زهرا مادرش بوده».
شعر برای آقا امام حسن مجتبی است. در مصاحبه‌ها و خیلی جاها گفتم سر سفره امام حسن بزرگ شدم، به 2 دلیل: 1- اسم برادرم که شهید شد حسن بود. 2- مادرم تا زمانی که زنده بود بیش از 30 سال هر هفته در خانه ما روضه‌‌اش برای حضرت امام حسن مجتبی برگزار می‌شد و 30 سال به خاطر روضه خود سفر نرفت، می‌گفت اگر بروم ممکن است به روضه خود نرسم. حتی در اوج بمباران‌های شهر قم مادرم به سفر نرفت که مبادا روضه‌اش به هم بخورد. هیچ کس در قم نمانده بود، می‌گفت منتظر می‌نشینم شاید یک نفر آمد.
  چقدر جالب و چقدر معتقد!
مواقعی روز عاشورا به پنجشنبه می‌افتاد و ما روضه امام حسن داشتیم. حاج آقایی که به خانه ما می‌آمد، پیرمرد روحانی بود، به مادرم می‌گفت: «معصومه خانم! امروز عاشوراست، من روضه امام حسین را می‌خوانم. مادرم می‌گفت: نه! امروز هم برای امام حسن بخوان. روضه‌خوان می‌گفت: امروز عاشوراست؟! می‌گفت: می‌دانم عاشوراست، امام حسین آنقدر روضه‌خوان دارد که حساب ندارد، امام حسن است که روضه‌خوان ندارد».
 ‌من آخرین شعر را می‌خواهم بخوانم، باز یکی از شعرهای زیبای مجموعه «علوی‌ها»ست، بخشی از ترکیب‌بند است. یعنی در حقیقت مطلع غزل است:
«عشقت آتش شد و در خرمن عمان افتاد
هر که مجنون تو شد بی‌سر و سامان افتاد».
اشاره به عمان سامانی دارید. می‌خواهم راجع به این عمان سامانی و چاره‌ای که در بیت‌ها می‌آید یک مقدار سخن بگویید.
راجع به عمان باز من هر جا که ادامه خط فکری خود را می‌گیرم و وقتی به آن سرچشمه‌ می‌رسم، استاد مجاهدی است. استاد نخستین‌ کسی بودند که کامل‌ترین کار پژوهشی و تحقیقاتی راجع به دیوان عمان سامانی انجام دادند و از مریدان پرطرفدار عمان هستند. خاطرات زیادی را از عنایاتی که به عمان شده تعریف کردند، آقای «شیخ جعفر مجتهدی» چقدر مرید عمان بوده است! استاد مجاهدی در اتاقی که عمان در آن شعر می‌گفته قرار گرفته و آنجا نشسته چایی خورده و از آن فضا برای ما تعریف کرده است. عمان هم در اکثر شعرهایم وجود دارد.
  عمان بیشتر از منظر عرفان و شیفتگی به حضرت ابا عبدالله نگاه می‌کند.
بله!
  «نیر از نور وجود تو منور گردید/ محتشم سوخت و آتش به نیستان افتاد». از «نیر تبریزی» و «محتشم» بگویید.
‌ نیر هم همین‌طور است. آن خلوص نیر در شعرهایش رنگ و بوی عنایت مشخصی دارد. بعضی از شعرها یک نوری دارد، یک شوری دارد، یک حماسه‌ای در آن نهفته است که زمینی نیست. نیر از آن کسانی بود که نورش به عالم بالا متصل بود، مثل عمان. یا اگر بندهای بعدی را ملاحظه کنید به «وحدت کرمانی» اشاره کردم؛
روحم آشفته‌تر از وحدت کرمانشاهی است
یک شعرایی هستند که اهل بیت مُهر تأیید روی کارهای آنها زدند، من از آنها استفاده کردم. یعنی سعی کردم در شعرهای خود بیاورم.
  نکته‌ای راجع به محتشم نگفتید.
با محتشم هم زندگی کردم، با ترکیب‌بند محتشم خیلی از ما روضه‌خوان شدیم و با کتیبه‌هایی که در مساجد بود. داستان بعدی اینکه یک کار دیگری که در شعر باب کردم و بعد از من الحمدلله دوستان دیگر هم به آن عنایت کردند، این بود که اسم علما را در شعرهایم می‌آورم و آوردم. علمایی که ما امروز مدیون تلاش‌های آنها هستیم. مثلاً:
از آیه‌های روشن و نشانه‌های مستتر    
پس از بحار مجلسی و الغدیر معتبر
به شیخ حر عاملی و هرچه کیمیا اثر     
به محضر مفیدها رسیده‌ایم تا مگر
شیخ صدوق وا کند پنجره خصال را».     
یا از شیخ کلینی، از وسائل‌الشیعه، از بیشتر آثار شگرف تاریخ حدیث و روایات و کسانی که در این زمینه کار کردند، به نیکی نام بردم و در شعرهایم استفاده کردم.
«گرچه کافی نبود خواندم
باز برگ برگ اصول کافی را».
احساس می‌کنم یک دِینی است که باید آن را بپردازم.
 ‌ من بیت‌های دیگری از شما را می‌خوانم:
«غربت و داغ تو را با دل و جانش حس کرد/چشم هر کس که به سالار شهیدان افتاد/ بوستان شیفته آل‌محمد گردید/ سعدی عاشق شد و راهش به گلستان افتاد».
چقدر به سعدی مراجعه می‌کنید و چقدر کتاب‌هایش را می‌خوانید؟
‌ همیشه با شعرهای سعدی، با گلستان و بوستانش زندگی کردم، سر تعظیم فرود آوردم فارغ از هر مرده‌باد و زنده‌باد. حالا متأسفانه یک چیزهایی باب است و باب‌تر شده است. یک جاهایی می‌گویند آقا من کاری به انسانی بودن و شیعه بودن و این چیزها ندارم! سعدی برای پادشاه‌ها شعر گفته است، شاید من هم در زمان سعدی بودم برای پادشاه که هیچ، برای بقال سر کوچه آن زمان هم شعر می‌گفتم ولی فارغ از اینها فقط تشنه آن معارفی هستم که در اشعار بزرگانی مثل سعدی بوده و هیچ وقت دغدغه اینکه فلانی سنی و فلانی شیعه بوده را نداشتم و معتقدم شعر سعدی که می‌گوید: ماه فرو ماند از جمال محمد، در حقیقت به نوعی مدح امیرالمؤمنین است و جای پای ادب سعدی به امیرالمؤمنین را می‌توانم در شعرهای او ببینم و پیدا کنم.
 ‌ بله! آنجا که می‌گوید:
«کس را چه زور و چه زهره که وصف علی کند    
جبار در مناقب او گفته هل اتی».
‌ بله همین‌طور است! به خاطر همین است که شعرهای او را دوست دارم.
  «چهارده بند به پروانه عنایت شد و بعد
 کشتی شعر در امواج خروشان افتاد».
اشاره به آن ترجیع‌بند آسمانی استاد مجاهدی است که سرودنش داستان عجیبی دارد. یکی از اشعار عجیب استاد مجاهدی است که به استقبال این ترکیب‌بند 14 بندی رفتم و 28بند نوشتم. این ترجیع‌بند را با همین وزن و با همین بیت و ترجیع 28 بند نوشتم. به استقبال ترجیع‌بند استاد مجاهدی رفتم. استاد می‌گوید 14 بند یک لحظه بر من جاری شد و نمی‌توانستم بنویسم، فقط تنها کاری که انجام دادم ضبط کاست داشتم روشن کردم و شروع به خواندن کردم. بعد از روی نوار پیاده کردم. بعد از چند بار چله‌نشینی و یک حال و هوای عجیبی این ترجیع‌بند را سرود:
«چهارده بند به پروانه عنایت شد و بعد».
این داستان هم اشاره به این شعر استاد مجاهدی است.
 ‌من 3 بیت بعدی را سریع می‌خوانم و بعد تمام کنیم:
«چشم‌های تو به دنبال دو شاعر می‌گشت
قرعه فال به نام من باران افتاد
یازده میکده در خوشه انگورت بود    
که یکی نیز به دامان خراسان افتاد
حرف انگور شد و مست و خراب افتادم
چه کنم کار دگر یاد نداد استادم».
چیزی که در این 3 بیت شعر به چشم می‌خورد، فضای شعر امیرالمؤمنین سرشار از سرمستی است. محضر یکی از مراجع تقلید شعر خواندم –اسم نمی‌برم- ایشان مرا بوسید و گفت:« فلانی! تو که اینقدر برای امیرالمؤمنین شعر می‌گویی پس چرا حرف از شراب و باده و مستی می‌زنی؟» یک حدیث در همین صحبت‌های خود برای شما خواندم، گفتم از آقا امیرالمؤمنین حدیث داریم، فرمودند: «هر کس در راه معارف ما قدم بردارد جواب پرسش‌های سخت را بر زبان او جاری می‌کنیم.» من در مقابل یک مرجع تقلید سواد ندارم که بخواهم جواب فقهی بدهم. در جا اصلاً نفهمیدم چه کسی این را به من گفت، گفتم آقا بگو ضریح ایشان را عوض کنند، خوشه‌های انگور را بردارند من دیگر از این حرف‌ها نمی‌زنم.
  آن مرجع خندید؟!
خندید و گفت: با شما نمی‌شود طرف شد. به گونه‌ای کوتاه آمد و قانع شد.
  کتاب تازه‌ای برای چاپ ندارید؟
کتاب تازه‌ای که آماده چاپ می‌کنم «دیوان شعر علوی» من است که غیر از آن کتاب علوی‌ها حدود 400 صفحه می‌شود.
 ‌ غیر از شما کسانی بودند در اطراف شمع وجود آقای استاد مجاهدی به شاعری بپردازند و به آوازه برسند؟
خیلی زیاد؛ آقای شرافت، آقای برقعی، دوستان دیگر که امروز در شعر‌ آیینی حرف زیادی برای گفتن دارند، الفبای شاعری خود را پیش این پیرمرد با صفا سپری کردند، از نَفَس او بهره‌مند شدند، از دعایش بهره‌مند شدند، از نکات عجیب و غریبی که ایشان داشته و آن دیدگاه حماسی که ایشان نسبت به اهل بیت علیهم‌السلام داشته استفاده کردند و بهره
بردند.
  ‌‌چطور این مفاهیم مذهبی را به بچه‌هایی که درس می‌دهید، انتقال می‌دهید؟
خیلی سعی نکردم، شاید باور نکنید هنوز به ندرت پیش می‌آید برای شاگردها یا برای بچه‌های مدرسه شعر بخوانم، سعی می‌کنم با رفتار و کردارخود آنها را عاشق اهل بیت کنم، نه با شعر و شعار. یعنی حرف زدن و نصیحت لسانی همیشه برایم در آخرین مرحله است.

گروه سیاسی: در جریان برگزاری دادگاه مربوط به قتل محمدرضا کلاهی عامل بزرگ‌ترین انفجار تاریخ کشورمان در ۷ تیر ۱۳۶۰، دادستان هلند اعلام کرد در تحقیقات مربوطه هیچ ارتباطی بین این قتل با ایران یافت نشده است.
به گزارش «وطن امروز»، خردادماه امسال پس از گذشت بیش از 2 سال از قتل فردی به نام علی معتمد، پناهنده ایرانی در شهر المیره، دادگاهی در شهر لی استات تشکیل و پس از آن مشخص شد «علی معتمد» همان «محمدرضا صمدی‌کلاهی» عامل انفجار دفتر مرکزی حزب جمهوری اسلامی و شهادت آیت‌الله بهشتی و قریب به ۸۰ نفر از مسؤولان نظام جمهوری اسلامی در دهه ۶۰ بوده است. افشای هویت واقعی این تروریست جانی دولت هلند را برای اعطای پناهندگی ۳۰ ساله به وی با چالش جدی مواجه کرد و به همین دلیل تعدادی از نمایندگان پارلمان هلند طی سوال‌هایی جداگانه خواستار توضیح وزارت دادگستری و سازمان اطلاعات و امنیت این کشور شدند. همچنین احزاب و گروه‌های سیاسی هلند نیز به دولت بابت مخفی نگه داشتن هویت این تروریست همراه با اعطای تابعیت اعتراض کرده و خواستار روشن شدن قصور دولت هلند در این زمینه شدند.
در این شرایط و در حالی که دولت هلند به واسطه اعطای مصونیت به یک تروریست باید پاسخگوی ایران و مجامع بین‌المللی باشد، تصمیم می‌گیرد با اتهام‌زنی به ایران و ارتباط دادن نهادهای امنیتی جمهوری اسلامی به این قتل، در جایگاه طلبکار قرار گیرد. در همین راستا سخنگوی «سرویس اطلاعات و امنیت» هلند ۷ ژوئن (۱۷ خرداد) خبر اخراج ۲ نفر از وابستگان سفارت ایران از این کشور را اعلام می‌کند. طبق این گزارش سازمان اطلاعات و امنیت هلند (AIVD) در اقدامی که پیش از این در هیچ کشور دیگری رخ نداده است، پس از دعوت از سفیر جمهوری اسلامی ایران به محل این سازمان به وی اعلام می‌کند ما شواهد و قرائنی داریم که جمهوری اسلامی ایران در ماجرای قتل علی معتمد و احمد نیسی دست دارد و به همین منظور 2 نفر از پرسنل سفارت ایران باید خاک هلند را هرچه سریع‌تر ترک کنند.
متعاقب این دیدار و بدون اینکه سفیر کشورمان در هلند نسبت به اظهارات و اتهامات طرف هلندی و انتساب قتل‌های سازماندهی‌شده از سوی گروهک‌های تروریستی عکس‌العمل نشان دهد یا اعتراض رسمی کند، به 2 دیپلمات کشورمان اعلام می‌کند بر اساس تقاضای طرف هلندی باید خاک این کشور را ترک کنند. نکته قابل تامل و تاسف‌بار آنجاست که سازمان اطلاعات هلند علاوه ‌بر انتساب اتهامات به جمهوری اسلامی ایران تاکید می‌کند سفارتخانه و وزارت امور خارجه حق رسانه‌ای کردن این موضوع را ندارند و باید دیپلمات‌های یاد شده را (بدون هیچ‌گونه دلیل و مدرکی) به عنوان «عناصر نامطلوب» معرفی کنند تا نام آنها در لیست سیاه سازمان ملل نیز ثبت شود. در این میان هیچ‌گونه اعتراض، واکنش، توضیح یا حتی ملاقات مستقل برای مقابله با اتهام‌زنی هلند از سوی سفیر ایران در هلند و همچنین وزارت امور خارجه صورت نمی‌گیرد که این انفعال به تقویت موضع هلند در تصمیم یعنی اخراج دیپلمات‌های کشورمان کمک شایانی می‌کند. بر همین اساس 2 دیپلمات سفارت جمهوری اسلامی ایران در هلند بر اساس ضرب‌الاجل سازمان اطلاعات و امنیت هلند (و نه وزارت خارجه این کشور) بدون هیچ حمایت یا واکنش مقتدرانه‌ای از سوی دستگاه دیپلماسی ۱۷ خرداد ۹۷ به صورت کاملا بی‌سر و صدا خاک این کشور را ترک می‌کنند.
اکنون و حدود 9 ماه پس از این اقدام دولت هلند که بدون استناد به هرگونه سندی علیه دیپلمات‌های ایرانی انجام شده بود،  دادستان هلند اعلام کرده هیچ ارتباطی بین قتل کلاهی با ایران یافت نشده است. به نوشته روزنامه ان‌ال تایمز چاپ هلند، دادستان عمومی هلند اعلام کرد در جریان تحقیقات درباره پرونده «نا اوفال اف» متهم ردیف اول قتل علی معتمد در سال ۲۰۱۵ هنوز به شواهدی که به دست داشتن ایران در این قتل مرتبط باشد، دست نیافته است.
استف بلوک، وزیر خارجه هلند در واکنش به موضع جدید دادستانی کشورش گفت عجیب نیست نقش ایران در این 2 ترور از سوی تحقیقات جنایی تایید نشده باشد. وی افزود: روش ارزیابی اطلاعات در سیستم حقوق جنایی با ارزیابی اطلاعاتی که سرویس‌های اطلاعاتی به آن دست می‌یابند، کاملاً متفاوت است.
جزئیات دادگاه قتل کلاهی و تبرئه ایران
تصریح دادستانی عمومی هلند مبنی بر عدم ارتباط ایران با قتل کلاهی در حالی اعلام می‌شود که خبرنگار «وطن امروز» مطلع شده در جریان 8 جلسه دادگاه این پرونده که 2 جلسه آن چهارشنبه و جمعه هفته گذشته برگزار شده بود، هیچ ادله‌ای دال بر مشارکت طرف خارجی در پرونده کلاهی وجود نداشته و تمام ادله نشان می‌دهد این 2 نفر گانگستر هستند که اقدام به قتل محمدرضا کلاهی کرده‌اند. طبق این گزارش، مقامات امنیتی هلند همچنین گانگستر دیگری را هم در ارتباط با این پرونده مطرح کرده و مدعی شدند این فرد زندانی، سردسته باند قاتل کلاهی بوده است.
8 ژانویه وزرای خارجه و کشور هلند به پارلمان هلند نامه نوشتند. در سطرهای 22 و 24 این نامه 2 مقام هلندی رسما اعلام می‌کنند 2 دیپلمات اخراجی ایرانی از هلند هیچ ارتباطی به صورت هدایت یا مشارکت در قتل نداشته‌اند بلکه صرفا یک پیام آشکار به ایران بوده است. در همین راستا در این نامه آمده است: این دو دیپلمات به این دلیل اخراج نشده‌اند که سند قطعی و تاییدشده‌ای از دخالت‌شان در ترور یا هدایت ترورها وجود داشته است، بلکه به این دلیل اخراج شده‌اند که سیگنال شفافی فرستاده شود که هلند درگیر شدن احتمالی ایران در چنین اقداماتی را غیرقابل قبول می‌داند.
اعلام عدم ارتباط ایران با قتل کلاهی پس از چند ماه اتهام‌زنی و فضاسازی‌های گسترده هلندی‌ها در شرایطی است که سرویس‌های امنیتی هلند چنانچه سندی درباره دخالت ایران در این قضیه داشتند ولو در حد یک رد پا یا شنود قطعا مطرح می‌کردند، چرا که تلفن 2 مظنون اصلی حادثه، شنود شده و حتی کدگذاری این افراد روی موبایل‌های‌شان هم شکسته شده بود. با همه اینها هیچ سندی مبنی بر نقش ایران در این ماجرا پیدا نشده و سرویس امنیتی هلند هم سندی نداشته است که در دادگاه ارائه دهد. همین موضوع سیاسی بودن اتهامات سابق مقامات هلندی علیه ایران را ثابت می‌کند. پیش از این وزارت خارجه و کشور هلند با صدور بیانیه‌ای مدعی شدند دولت ایران «احتمالاً» طی سال‌های گذشته در ترور «محمدرضا کلاهی‌صمدی» و «احمد مولا ابوناهض» (مشهور به احمد نیسی، بنیانگذار گروه تروریستی «جنبش آزادی‌بخش الاحواز») در هلند دست داشته است!
از سوی دیگر هرچند پیش از این در نامه 2 وزیر هلندی اذعان شده بود 2 دیپلمات اخراج‌شده ایرانی نقشی در ماجرای کلاهی نداشته‌اند اکنون دادگاه این کشور نیز رسما اعلام کرده است اساسا ایران ارتباطی با این ماجرا نداشته یعنی علاوه بر دیپلمات‌ها، سیستم امنیتی جمهوری اسلامی را هم در این قضیه تبرئه کرده است. اکنون و با اعلام نظر صریح دادستان هلند، این فرصت برای دستگاه دیپلماسی به وجود آمده است تا ضمن رد اتهامات چندماهه هلند، اعلام کند نه‌تنها دیپلمات‌های ایرانی که از هلند اخراج شدند در این ماجرا دخالتی نداشته‌اند، بلکه حتی سیستم امنیتی ایران هم در ماجرای کشته شدن کلاهی هیچ نقشی نداشته است.
نوبت پاسخگویی دستگاه ظریف
اکنون با روشن شدن ابعاد پروژه سیاسی دولت هلند علیه جمهوری اسلامی و تبرئه دستگاه‌های امنیتی و دیپلمات‌های ایرانی در این ماجرا، این انتظار از مسؤولان دستگاه دیپلماسی دولت روحانی می‌رود تا درباره انفعال عجیب خود در این ماجرا توضیح دهند. وزارت امور خارجه از ابتدای این پروژه، به گونه‌ای رفتار کرد که گویا دیپلمات‌های ایرانی واقعا در این جریان مقصرند یا ادعای هلند درباره دست داشتن دستگاه‌های امنیتی ایران در ترور کلاهی صحت دارد! همین رویکرد نیز موجب انفعال دستگاه دیپلماسی در این مدت شده است. در غیر این صورت و چنانکه اشاره شد، از همان خردادماه امسال و اعلام خبر اخراج 2 دیپلمات ایرانی، وزارت امور خارجه می‌توانست ضمن انجام اقدام متقابل، از دولت هلند به خاطر اتهام‌زنی به ایران و همچنین پناه دادن این کشور به تروریست‌هایی چون عامل انفجار هفتم تیر  یا رهبران گروهک تروریستی الاحوازیه شکایت کند اما نه‌تنها این اتفاق نیفتاد، بلکه به گونه‌ای رفتار شد که گویا ادعای هلندی‌ها صحت داشته و جمهوری اسلامی واقعا در این ماجرا متهم است! از سوی دیگر این رویکرد منفعلانه وزارت امور خارجه موجب شد گزاره کذب دستگاه امنیتی هلند مبنی بر دست داشتن ایران در ترور کلاهی تقویت شود.
اعلام نظر صریح دادستان هلند درباره عدم ارتباط ایران با ماجرای قتل کلاهی همچنین ایجاب می‌کند تا دستگاه دیپلماسی ضمن پیگیری حقوقی موضوع، از 2 دیپلماتی که به ناحق و به شکلی توهین‌آمیز خردادماه از خاک هلند اخراج شدند اعاده حیثیت کند. هرچند آنگونه که خبرنگار «وطن امروز» مطلع شده متاسفانه وزارت امور خارجه طی ماه‌های اخیر با دیپلمات‌های اخراج‌شده از هلند رفتار نادرستی انجام داده و بعضا نسبت به آنها بی‌حرمتی‌هایی انجام شده است.
روسیاهی برای خائنان
عدم ارتباط ایران با ماجرای کلاهی که روز پنجشنبه گذشته از سوی دادستان این کشور اعلام شد، وجه مهمی دیگری نیز دارد. یک ماه پیش در شرایطی که اتهام‌زنی کشورهای اروپایی به ایران درباره دست داشتن در برخی ترورها بشدت دنبال می‌شد، انتشار یک مصاحبه عجیب در یک خبرگزاری داخلی موجب بهت و حیرت فعالان سیاسی و رسانه‌ای شد. علی ماجدی، سفیر سابق ایران در آلمان در گفت‌وگو با خبرگزاری ایسنا، ضمن تایید اتهامات اروپایی‌ها علیه جمهوری اسلامی گفته بود: «ما حتی نتوانستیم طی این مدت اعتماد اروپایی‌ها را جلب کنیم. اروپایی‌ها با ما کار می‌کنند ولی به ما اعتماد ندارند. می‌بینیم که طی این چند وقت چه مسائلی بین ایران و اتحادیه اروپایی رخ داده است. نمی‌خواهم مسائل را بازگو کنم ولی این اتفاقات باعث شده اعتماد اروپایی‌ها به ایران از بین برود. با دو، سه عمل اشتباه، اعتمادی که در حال ایجاد شدن بود از بین رفت. باید به کسانی که معتقدند با انجام برخی عملیات‌ها یا خودسری‌ها می‌توان منافع ملی کشور را تامین کرد، به صراحت گفت‌ تصورشان اشتباه است و اقدامات آنها نه در راستای افزایش قدرت ایران بلکه ضد قدرت است... . اروپایی‌ها درباره ادعاهایی که مطرح کرده‌اند اسنادی آورده‌اند که ما نمی‌توانیم آن را براحتی رد کنیم».
انتشار این سخنان بی‌سابقه از سوی دیپلمات سابق وزارت امور خارجه کافی بود تا رسانه‌های ضدانقلاب و شبکه‌های فارسی‌زبان به خط شده و به پوشش و تحلیل این ادعاهای ضدایرانی بپردازند. اکنون با روشن شدن ابعاد این قضیه و اعلام عدم ارتباط نهادهای امنیتی و دیپلمات‌های ایرانی با ماجرای قتل کلاهی، لازم است نهادهای امنیتی مربوط با ورود قاطع به این پرونده، هم اتهامات اخیر ماجدی، سفیر سابق ایران در آلمان را پیگیری کنند و هم نقش خبرگزاری دولتی ایسنا در دامن زدن به این شبهه؛ تا در نهایت مشخص شود ماجدی از سوی کدام فرد یا دستگاه ماموریت داشته این اتهامات سخیف را بیان کند و سناریوی کثیف هجمه به وزارت اطلاعات را کلید بزند، چرا که این پروژه یک جرم آشکار و ضد امنیت ملی است.
 

قربانی دعواهای درون‌تشکیلاتی؟!
اکنون و با اعلام نظر صریح دادستان هلند مبنی بر عدم ارتباط دیپلمات‌ها و دستگاه امنیتی ایران با ترور کلاهی در هلند، یک فرضیه دیگر درباره این پرونده تقویت شده و آن هم بحث دست داشتن گروهک رجوی در کشته شدن کلاهی است. یعنی این برآورد اکنون ایجاد شده است که کشته شدن کلاهی یک دعوای درونی در تشکیلات منافقین بوده است. سکوت معنادار منافقین در قبال کشته شدن کلاهی هم مویدی بر گزاره «تسویه حساب‌های درون‌سازمانی» است. این گروهک از زمان مرگ کلاهی در این باره موضع نگرفت تا از این طریق انگشت اتهامات به سمت ایران نشانه رود.

گروه اقتصادی: سرانجام با فشارهای رسانه‌ای، مجلس شورای اسلامی مجاب به بررسی بودجه شرکت‌های دولتی که بیش از سه چهارم حجم بودجه را به خود اختصاص می‌دادند در کمیسیون تلفیق شد. به گزارش «وطن امروز»، در حالی نمایندگان مجلس طی ادوار مختلف جزئیات بودجه شرکت‌های دولتی را به دلایل مختلف فنی، حقوقی و اجرایی و البته نیاز به فرصت کافی، بررسی نمی‌کردند که این مهم همواره سهم بالایی از کل بودجه کشور را در اختیار داشت. بر همین اساس، کمیسیون تلفیق مجلس درباره بودجه شرکت‌های دولتی و سهام دولتی در شرکت‌ها، ۱۲ مصوبه داشت که متن کامل آنها در ادامه آمده است:
1- کلیه بانک‌ها و مؤسسات انتفاعی وابسته به دولت، موظفند اطلاعات شناسنامه‌ای شرکت، اعضای مجامع، فهرست شرکت‌های تابعه و وابسته و میزان سهام در این شرکت‌ها، صورت‌های مالی مصوب مجمع عمومی، بودجه تفصیلی مصوب و اصلاحی، عملکرد بودجه، اطلاعات مربوط به طرح‌های تملک دارایی‌های سرمایه‌ای به تفکیک هر طرح و پروژه، تعداد پرسنل و ترکیب آن و نوع قراردادها، کلیه حقوق و مزایای پرداختی به کارکنان، پست‌های مصوب، تعداد بازنشستگان و سایر اطلاعات عملکردی را به تشخیص وزارت امور اقتصادی و دارایی، حداکثر تا شهریور ماه سال 1398 در سامانه یکپارچه اطلاعات شرکت‌های دولتی وزارت امور اقتصادی و دارایی ثبت و در بازه‌های 3ماهه به‌روزرسانی کنند. وزارت امور اقتصادی و دارایی مکلف است حداکثر تا پایان خردادماه سال 1398، ضمن فراهم کردن زیرساخت‌های لازم، امکان دسترسی به اطلاعات سامانه مذکور را به صورت برخط برای دیوان محاسبات کشور فراهم نماید. ارائه اطلاعات یادشده به وزارت امور اقتصادی و دارایی الزامی است.
۲- وزارت امور اقتصادی و دارایی موظف است با همکاری سازمان برنامه و بودجه کل کشور، هر 6 ماه یک بار گزارش عملکرد شرکت‌های موضوع این بند را به کمیسیون‌های برنامه و بودجه و محاسبات و اقتصادی مجلس شورای اسلامی ارائه دهد. هرگونه پرداخت به مدیرعامل، معاونان و مدیران مالی شرکت‌های دولتی، بانک‌ها و مؤسسات انتفاعی وابسته به دولت، موضوع ماده 29 قانون برنامه ششم شامل موارد مستلزم ذکر یا تصریح نام اعم از اینکه قانون خاص خود را داشته یا از قوانین و مقررات عام تبعیت نمایند، منوط به ارائه اطلاعات کلیه پرداخت‌های انجام شده به تمام کارکنان براساس کد ملی، به خزانه‌داری کل کشور است.
۳- دولت مکلف است بودجه تفصیلی شرکت‌های دولتی را که حداکثر تا پایان آبان ماه هر سال به تصویب مجامع آنها می‌رسد، در یک پیوست جداگانه تهیه و به همراه لوایح بودجه کل کشور برای بررسی به مجلس شورای اسلامی ارسال نماید. مجامع عمومی شرکت‌های دولتی مکلفند از هر گونه تغییر در هزینه‌های پرسنلی و کاهش هزینه‌های سرمایه‌گذاری اجتناب نمایند.
۴- در راستای افزایش بهره‌وری شرکت‌های دولتی و استفاده بهینه سرمایه‌ها و نقدینگی توسط مدیریت شرکت‌های دولتی، پرداخت هر گونه پاداش رفاهی به اعضای هیات‌مدیره و مدیرعامل شرکت‌های دولتی در سال 1398، صرفا بر اساس افزایش بهره‌وری (افزایش سود، کاهش زیان انباشته، افزایش دارایی‌های جاری و ثابت، کاهش بدهی‌ها، اعم از بازپرداخت تسهیلات و سایر بدهی‌ها) است.
5- دولت مکلف است حداکثر ظرف مدت یک ماه از زمان ابلاغ این قانون نسبت به تعیین، ابلاغ و اعلام حقوق و مزایای مدیران عامل و اعضای هیات مدیره موظف و غیرموظف شرکت‌های دولتی و وابسته به نهادهای عمومی در 3 سطح کوچک، متوسط و بزرگ اقدام نماید. کلیه شرکت‌های مشمول موظفند حقوق و مزایای مصوب را از ابتدای سال 98 طبق آن پرداخت نماید. تخلف از این بند در حکم تصرف در اموال عمومی است.
6- دولت مکلف است با توجه به تعریف شرکت‌های دولتی در ماده 4 قانون مدیریت خدمات کشوری، کلیه شرکت‎های دولتی مندرج در پیوست شماره 3 قانون بودجه کل کشور را حداکثر تا پایان شهریور ماه سال 1398، با بررسی اهداف مندرج در اساسنامه آنها که با ماهیت حکم فوق مغایرت داشته، اصلاح و تعیین‌تکلیف نماید.
7- عضویت همزمان مقامات در پست‌های مدیریت عاملی و سایر مسؤولیت‌های اجرایی و عضویت هیأت مدیره شرکت‌های دولتی و نهادهای عمومی غیردولتی و سازمان‌ها، اعم از زیرمجموعه خود و زیرمجموعه سایر دستگاه‌ها ممنوع است. دیوان محاسبات و سازمان بازرسی کل کشور مسؤولیت بررسی و نظارت بر اجرای این حکم و پیگیری‌های قانونی مربوط را دارند.
8- سازمان برنامه و بودجه کل کشور موظف است با همکاری وزارت نفت، نسبت به تنظیم روابط مالی جدید بین دولت و شرکت‌‌های اصلی وزارت نفت ظرف 6 ماه اول سال 1398 اقدام کند. درباره شرکت پالایش و پخش فرآورده‌‌های نفتی، واگذاری وظایف توزیع منحصراً به جایگاه‌داران و تشکل‌های حمل و نقل، الزامی است و ورود پالایشگاه‌ها و مسؤولان دولتی و بازنشستگان، به چرخه توزیع ممنوع است.
9- سازمان برنامه و بودجه کل کشور و وزارت امور اقتصادی و دارایی موظف به تعیین تکلیف شرکت‌های دولتی زیان‌ده و واگذاری سهام با انحلال دستگاه‌های مذکور و واگذاری اموال باقیمانده آنها است.
10- برای ساماندهی سرمایه‌گذاری‌های انجام شده توسط شرکت‌های دولتی «ستاد هادی شرکت‌های دولتی و نهادهای عمومی غیردولتی و شرکت‌های مربوط با مسؤولیت سازمان برنامه و بودجه و وزارت صنعت، معدن و تجارت انجام می‌شود. جز شرکت‌های وابسته به وزارت نفت، هرگونه سرمایه‌‌گذاری و صرف هزینه بالای 200میلیارد ریال در شرکت‌های مذکور، باید با اطلاع این ستاد انجام شود.
11- سازمان برنامه و بودجه موظف است با همکاری وزارت امور اقتصادی و دارایی ظرف مدت 6 ماه، با بررسی اساسنامه دستگاه‌های اجرایی مندرج در پیوست مربوطه بودجه، دستگاه‌های اجرایی را که ماهیت عملکرد آنها با ماهیت شرکتی سازگاز نیست احصا و اقدامات لازم را برای اصلاح اساسنامه آنها انجام دهد.
12- سازمان برنامه و بودجه موظف است بودجه شرکت‌هایی را که مجموع سهام دولت و زیرمجموعه‌های دولتی در آنها بالای 50 درصد است و همچنین اطلاعات مربوط به همه شرکت‌‌‌هایی را که مجموع سهام دولت و زیر مجموعه‌‌های دولتی در آنها کمتر از 50 درصد است، به تفکیک میزان سهام، مبلغ سود سهام واریزی و اطلاعات عملکردی را به صورت مستقل در پیوست ذی‌ربط قانون بودجه 1398 درج کند.
 

روز گذشته با انجام 2 بازی، هفته شانزدهم لیگ برتر رسما شروع شد. اکثر مربی‌ها در این تعطیلی 60 روزه تیم‌شان را تقویت کردند، البته 3 مدیرعامل هم برای تقویت باشگاه خود سرمربی را تغییر دادند. در پدیده مشهد هم تغییر مالکیت انجام شد. ستاره‌های زیادی مانند محسن مسلمان، محمدرضا خلعتبری، ساسان انصاری، امید نورافکن، اکبر ایمانی و ... هم در این مدت جابه‌جا شدند و تیم‌شان عوض شد. نگاهی داریم به تغییرات 16 تیم لیگ برتر در تعطیلات نیم‌فصل.
در انتظار تراکتور رویایی
تی‌تی‌ها در تعطیلات نیم‌فصل با محمد تقوی خداحافظی و جرج لیکنس را جانشین او کردند. این تیم با خرید اکبر ایمانی، ساسان انصاری، کنستانت، احمد موسوی و محمدرضا اخباری به تعداد ستاره‌های تیمش هم اضافه کرد. رضا عبدی، یوسف سیدی، علیرضا حیدری و محمدرضا مهدی‌زاده هم در نیم‌فصل از جمع تراکتوری‌ها جدا شدند.
پیکان با فرکی
با پایان نیم‌فصل اول، جلالی از این تیم کنار گذاشته شد تا حسین فرکی به لیگ برتر بازگردد. پیکانی‌ها در نیم‌فصل با مهدی شیری هم خداحافظی کردند و این بازیکن به پرسپولیس اضافه شد. 3 خرید این تیم هم محمد ناصری، مارکو ووکوسوویچ و جابر انصاری بودند که از شانس بد فرکی، انصاری رباط صلیبی پاره کرد.
مازندران بدون نکونام
مهم‌ترین تغییر نساجی روی نیمکت این تیم صورت گرفت، جایی که جواد نکونام از نساجی جدا شد و بعد از مدتی طولانی، مجید جلالی گزینه مالکان این تیم به عنوان سرمربی انتخاب شد. نساجی در خرید بازیکن هم سراغ خارجی‌ها رفت و دافه و توتادزه را جذب کرد. همچنین شاهین مجیدی، نیما مختاری و ابوالفضل علایی هم از این تیم جدا شدند.
پدیده و تغییر نام
تغییرات در پدیده اساسی‌تر از همه تیم‌های لیگ بود. مالک این تیم در تعطیلات عوض شد و در نیم‌فصل دوم این تیم با پسوند شهر خودرو وارد مسابقات می‌شود. گل‌محمدی هم در قبال از دست دادن سعید جلالی‌راد، محمدرضا خلعتبری، محمد ناصری و فریبرز گرامی سراغ 2 بازیکن جدید رفت و میلاد فراهانی و بهنام برزای را جذب کرد.
استقلال و پوست‌اندازی
شفر باز هم در تعطیلات نیم‌فصل تیمش را زیاد تغییر داد. علاوه بر محسن کریمی و داریوش شجاعیان که با پایان دوران مصدومیت‌شان به لیست استقلال بازگشتند، این تیم 3 خرید هم داشت به نام امید نورافکن، اسماعیل گونجالوس وآیاندا پاتوسی. همچنین 2 خارجی این تیم یعنی الحاجی گرو و مارکوس نیومایر هم به همراه جابر انصاری از استقلال جدا شدند.
استقلال‌خوزستان و از دست دادن مهم‌ترین بازیکن
آبی‌های خوزستانی که از خرید بازیکن محروم شدند، دست به مربی‌شان نزدند و کریم بوستانی را حفظ کردند. هر چند که ایمان مبعلی، یونس دلفی و شکیب سروری از این تیم جدا شدند.
پارس‌جنوبی و 10 تغییر
تارتار هم در تعطیلات فعال ظاهر شد و 10 تغییر در ترکیب تیمش ایجاد کرد. کیوان امرایی، ابوالفضل علایی، متین کریم‌زاده، فرزاد حاتمی، فریبرز گرامی و محمدمهدی عسگری جذب این تیم شدند و امیر میربزرگی، محسن بنگر، محمد شادکام و امیرشبانی از فهرست پارس کنار گذاشته شدند.
پرسپولیس و خرید‌های جدید
برانکو که 2 پنجره از خرید بازیکن محروم بود، برای نیم‌فصل دوم دلی از عزا درآورد. پرسپولیس نسبت به نیم‌فصل اول می‌تواند از 8 بازیکن جدید به نام‌های مهدی شیری، مهدی شریفی، سعید کریمی، مهدی ترابی، سروش رفیعی، محمد نادری و ماریو بودیمیر استفاده کند. همچنین در کنار منشا که
پر سر و صدا‌ترین جدا شده پرسپولیس بود، علوان‌زاده، عباسیان، بهاروندی و طاهرخانی هم در تعطیلات از پرسپولیس رفتند.
ذوب‌آهن و خرید مهم
منصوریان هم برای فرار از بحران، تیمش را کوبید و از نو ساخت. او در تصمیمی عجیب، چهره ویژه ذوب‌آهن یعنی محسن مسلمان را به سپاهان داد و ادی‌هرناندز گلزن نیم‌فصل اول این تیم را هم مانند عارف غلامی کنار گذاشت. ذوب‌آهن برای پر کردن این جاهای خالی، ستاره پدیده یعنی محمدرضا خلعتبری را در کنار اوساگوآنا، تاری، چراغعلی و منظمی جذب کرد.
سایپا و از دست دادن ستاره
یکی از تلخ‌ترین تعطیلات برای سایپا سپری شد. تیمی که طبق قرار قبلی باید ترابی را به پرسپولیس می‌داد و خرید چشمگیری هم نداشت. دایی در نیم‌فصل پیمان میری، امید جهانبخش و امین منوچهری را خرید.
سپاهان و خریدهای جدید امیر
قلعه‌نویی در تصمیمی عجیب ساسان انصاری را در این مدت به تراکتورسازی فروخت، البته سپاهان 5 بازیکن جدید هم جذب کرد. محسن مسلمان، محمد مسلمی‌پور، علی قربانی، محمد ابراهیمی و محمدرضا مهدی‌زاده خریدهای زمستانی قلعه‌نویی بودند.
سپیدرود در فکر فرار از سقوط
پرکارترین تیم نقل‌وانتقالات سپیدرود رشت بود. علی کریمی برای فرار از سقوط، 10 بازیکن جدید خرید! حسین کعبی از فوتبال خداحافظی کرد و به کادرفنی سپیدرود اضافه شد. میلاد قربا‌ن‌زاده، یعقوب کریمی و امین منوچهری هم از این تیم جدا شدند تا جا برای خرید پیام صادقیان، محمد علیزاده، لوکا نوزادزه، حامد محمودی، امیر منصوریان، حمیدرضا طاهرخانی، روما چاچوا، شاهین اخوی، مهدی بیات و محمد بلبلی باز شود. لوکا نوزادزه نخستین بازیکن خارجی تاریخ سپیدرود هم لقب گرفته است.
فولاد و اندیشه قطبی
افشین قطبی برای تقویت تیمش بابک مرادی، سیامک کوروشی، آرش افشین، علی ستاوی، حجت چهارمحالی و محمدامین بهرامی را خرید. سروش رفیعی هم مهم‌ترین جداشده فولاد در نیم‌فصل بود و به جز او، لوپز، تارتا، پیمان شیرزادی و فرشاد سالاروند هم از این تیم جدا شدند.
ماشین‌سازی  تیم دوم تراکتور
تیم دوم تبریز هم 3 خروجی داشت و 7 ورودی. میلاد قربان‌زاده، احسان علوان‌زاده، یوسف سیدی، علیرضا حیدری، احسان تاییدی، علی پورمحمد و فرشاد سالاروند را مهاجری در نیم‌فصل خرید و در ازای آن احمد موسوی، پیمان بابایی و علی تاری را از دست داد.
نفت آبادان و از دست دادن ستاره عراقی
نفت در نیم‌فصل 3 بازیکن اسم و رسم‌دارش را از دست داد. کرار جاسم، بهنام برزای و اکبر ایمانی از جمع برزیلی‌های آبادان جدا شدند تا فرانکو، سیدیکوف، امیدی‌فر، ملثی، ناشوری و آشیان جذب این تیم شوند.
نفت مسجدسلیمان و تغییرات مرزبان
باشگاه نفت مسجدسلیمان هم در این تعطیلات حسابی پر رفت و آمد بود. مرزبان برای تقویت تیمش دست به خرید محمد پاپی، محمد شادکام، هیثم هاشمی‌زاده، شاهرخ غلامرضاپور، علی احمدی، سیدامیرحسین امیدی و غلامرضا پورسرکرده زد. میلاد فراهانی، محمود قائدرحمتی و پیمان میری هم از جمع شاگردان مرزبان جدا شدند.
 

نمایندگان مجلس شورای اسلامی با ۲۲۹ رأی موافق، به سعید نمکی اعتماد و او را به عنوان وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی انتخاب کردند. به گزارش فارس، نمایندگان مجلس در نشست علنی پارلمان برنامه‌ها و صلاحیت سعید نمکی، وزیر پیشنهادی بهداشت، درمان و آموزش پزشکی را مورد بحث و بررسی قرار دادند. بر این اساس، وکلای ملت با ۲۲۹ رأی موافق، ۲۵ رأی مخالف، ۴ رأی ممتنع و یک رأی باطله از مجموع 259 آرای مأخوذه، به سعید نمکی رأی اعتماد دادند و بدین ترتیب «سعید نمکی» به عنوان وزیر بهداشت، سکان این وزارتخانه را بر عهده گرفت.

رئیس کمیته امداد از ساخت هزار واحد مسکن برای خانواده‌های ایتام در مناطق محروم کشور خبر داد و گفت: با اجرای برنامه‌های مسکن در کمیته امداد، همه خانواده‌های ایتام تحت حمایت تا سال آینده صاحب خانه می‌شوند. به گزارش ایسنا، سیدپرویز فتاح در مراسم امضای تفاهمنامه ساخت هزار واحد مسکونی برای خانواده‌های ایتام در مناطق محروم کشور که با حضور رئیس سازمان برنامه و بودجه کشور انجام شد، افزود: بر اساس این تفاهمنامه، با مشارکت کمیته امداد، سازمان برنامه و بودجه و مؤسسه خیریه بوتراب، ظرف مدت یک‌سال هزار واحد مسکونی برای خانواده‌های ایتام در 6 استان کشور ساخته می‌شود. وی گفت: با روند فعلی و بر اساس برنامه‌ریزی‌های انجام شده در کمیته امداد، تا پایان سال ۹۸ هیچ خانواده ایتامی در کمیته امداد بدون مسکن مناسب نخواهد بود و تمام خانواده‌های ایتام تحت حمایت صاحب خانه می‌شوند. رئیس کمیته امداد اظهار داشت: در روزهای آینده افتتاح چند پروژه مسکن مددجویی در استان‌های شمالی و دیگر مناطق محروم کشور را خواهیم داشت. فتاح گفت: تفاهمنامه ساخت ۱۰ هزار واحد مسکن برای خانواده‌های نیازمند در جنوب کرمان به امضا رسید.

حسن رضایی: سگ‌هایی که چندی پیش، دست و پای دخترکی معصوم را در یکی از پارک‌های لواسان به دندان کشیدند، قلب و مغز جامعه را مجروح کردند. سگ‌های وحشی اما حتما بی‌گناه‌ترین جزء این تراژدی هستند که به قول شیخ اجل، «نیش عقرب نه از ره کین است/ اقتضای طبیعتش این است!» سازوکاری که پای این حیوانات درنده و فوق‌العاده خطرناک را به پارک‌های تهران و شهرهای بزرگ می‌کشاند اما حتما شایسته این بیت دیگر حضرت سعدی است که «از مکافات عمل غافل مشو/ گندم از گندم بروید، جو ز جو». اینجا اما تناقضی وجود دارد بین آن که گندم‌نمایی و جوفروشی کرده با آن که عواید این عمل فریبکارانه را در طبق دندان سگ‌های وحشی روی دست و پای دختر معصومش دریافت می‌کند. اینجا خانواده مظلوم دختر مورد حمله واقع شده، جوهای کاشته شده توسط دیگرانی را درو می‌کند که دوست دارند سگ را از گله به شهر بیاورند.
بین اینها کسی اگر بخواهد تفاوتی قائل شود با آنها که تابلوهای «راهنمای زائر» شهر مشهد را برای تطابق با استانداردهای جهانی تبدیل به تابلوی «راهنمای اطلاعات سفر» می‌کنند، طبعا من هرگز نخواهم پذیرفت. حالا شما بپرسید گاز گرفتن آن سگ وحشی آمریکایی در لواسان را چه به تصمیم شهردار مشهد برای تعویض تابلوهای سطح شهر؟! این اما قصه آهنگر بلخی و مسگر شوشتری نیست ارجمندان! اندکی تامل کنید تا ثابت کنم خط و ربط و همانندی اینها را! آنها که با روند روز گردشگری دنیا آشنا هستند، بخوبی
می‌دانند دوره گردشگری لوکس سپری شده است؛ نه‌تنها به‌خاطر مضرات زیاد آن برای طبیعت، که به جهت تمایل انسان پسامدرن به آشتی با طبیعت، سنت و معصومیت از دست رفته خود در خشونت عصر آهن و سیمان و روبات! لذاست که گردشگران می‌آیند تا خود واقعی هر مکان را ببینند؛ خود فرهنگش را، خود طبیعتش را، خود مردمش را، خود آداب و رسومش را!
لذا حذف نام زائر از جغرافیای فرهنگی مشهد، احمقانه‌ترین کاری است که می‌توان برای رونق گردشگری در آن شهر انجام داد! اینها درس‌هایی است که بچه‌های ما در کلاس دهم و یازدهم فرا می‌گیرند و من همین پارسال کلی در این زمینه و مفهوم بوم‌گردی با دانش‌آموزانم حرف زده‌ام. آخر هم باخبر شدیم همزمان با درس ما یک اقامتگاه بوم‌گردی در روستای محل تدریسم در حال ساخت است! مشکلی که ما داریم اما این است که برخی فکر می‌کنند اگر غربی‌ها انگشت در بینی‌شان کرده، بعد آن را مزه کرده‌اند، ما هم باید عینا همان کار را کنیم تا استاندارد، آبرومند و جهانی رفتار کرده باشیم. مساله آوردن سگ از گله و مزرعه به شهر و خانه و کوچه و پارک و آپارتمان هم ماهیتی از همین جنس دارد.  در فرهنگ ما تا بوده، جای سگ در گله و مزرعه بوده و این حیوان وفادار در خانه راهی نداشته است.
حالا اما سگ وحشی «پیت بول» را که ظاهرا خطرناک‌ترین نژاد سگ روی زمین است بدون قلاده به پارک می‌بریم تا دست و پای دختر معصوم هموطن‌مان را پاره کند! جالب اینکه طی جست‌وجویی که در اینترنت و تلگرام داشتم، دیدم «پیت بول» فروشگاه اختصاصی هم در کشور دارد که پس از قضایای اخیر، هر گونه وحشی بودن این نژاد را شدیدا تکذیب کرده است! ظاهرا جهل جماعت، برای نان خوردن‌شان کافی نیست، می‌خواهند آنها را در جهل مرکب نگه دارند، که خلاصه وحشی هم نیست ملت! من اما جایی ندیدم نماینده مجلسی طرح ارائه دهد برای ممنوعیت تردد و نگهداری سگ در شهر، پارک و آپارتمان! رای در پیگیری وضعیت پا و دست شرحه‌شرحه بهار مظلوم قصه ما نیست ظاهرا. از خانم نماینده مجلسی که خود مشغول ساخت آپارتمان در لواسان هست هم صدایی شنیده نمی‌شود.
 او زن است و جوان هم هست و باید بهتر بداند معنای حمله 2 سگ وحشی به یک دختر کلاس هفتم ـ هشتم را! خانم ذوالقدر دیگر نماینده تهران هم که از سیستم قضایی کشور خواسته حقوق این طفل خردسال را به او بدهد، اضافه کرده: «ضمن حمایت از حقوق حیوانات، تأمین امنیت یکایک شهروندان نیز یک اصل اساسی است که قابل چشم‌پوشی و نادیده گرفتن به هیچ وجه نیست». «وطن‌‌امروز» پیش از آنکه سگ‌ها دست و پای بهار را به دندان بکشند، طی گزارش‌های جداگانه‌ای به بررسی پدیده سگ‌گردانی در سطح پارک‌های شهر و اصرار عجیب برخی رسانه‌های همفکر خانم ذوالقدر برای به تصویر کشیدن آنها در گزارش‌های تصویری خود پرداخته بود.  سوال اما هنوز هم باقی است. اگر سگ‌گردانی عمل خلاف قانون است، چرا از آن جلوگیری نمی‌شود و نمایندگان تهران مسؤولان مقصر در این زمینه را بازخواست نمی‌کنند و اگر قانون در این زمینه خلأ دارد- که واقعا دارد و در همین مورد اخیر کاملا خود را نشان داد- چرا نمایندگان تهران به عنوان شهری که ظاهرا بیشترین تخلفات را در این زمینه دارد، در پی برطرف کردن این خلأ قانونی برای حفاظت از امنیت شهروندان و موکلان خود نیستند؟ و اینکه سکوت دیگر نمایندگان مجلس در این زمینه برای چیست؟ آیا اگر آن 2 سگ وحشی به جان دختربچه عزیزکرده خودشان هم افتاده بودند، همین برخورد را با مساله داشتند؟ این را هم باید بخشی از استانداردسازی تهران برای گردشگران خارجی تصور کنیم آیا؟!