گروه سیاسی: با وجود گذشت 2 هفته از جنایت محمدعلی نجفی در قتل همسر دومش میترا استاد و به‌رغم اینکه ابتدا اصلاح‌‌‌‌‌‌طلبان تلاش می‌کردند این حادثه را موضوعی شخصی و خانوادگی و بی‌ارتباط با جریان اصلاحات نشان دهند اما شدت تاثیرپذیری اصلاحات از این جنایت تا حدی است که به اظهارنظرها و بگومگوهای صریح چهره‌‌های ارشد اصلاحات علیه یکدیگر منجر شده است. به گزارش «وطن‌امروز»، قتل میترا استاد به دست یکی از چهره‌‌های شاخص اصلاحات که در سابقه خود معاونت رئیس دولت اصلاحات و همچنین شهرداری منتخب شورای شهر اصلاح‌طلب پنجم تهران را داشته است، چنانکه پیش‌بینی می‌شد در سطح موضوعی شخصی و خانوادگی نماند و به‌سرعت و شدت جریان متبوعش را متاثر از این جنایت کرد.  2 طیف «کارگزاران سازندگی» و «اتحاد ملت» که پیش از این و در جریان انتخاب شهردار تهران در سال 96 نیز دچار اختلافات گسترده شده بودند، این روزها تلاش می‌کنند ضمن اعلام برائت از نجفی، جریان اصلاح‌طلب رقیب خود را مقصر این حادثه نشان دهند. یک‌ سوی این منازعه غلامحسین کرباسچی، دبیرکل حزب کارگزاران و سوی دیگر آن اعضای ارشد حزب اتحاد ملت قرار دارند. کرباسچی که همان عصر روز قتل میترا استاد طی توئیتی، بخشی از جریان اصلاحات را مقصر ایجاد این چاه‌ویل برای اصلاح‌‌‌‌‌‌طلبان خوانده بود، چند روز بعد در گفت‌وگو با یکی از روزنامه‌‌های اصلاح‌طلب، حتی پای جهانگیری را هم پیش کشید و گفت: آن توئیت برای تنبیه کسانی بود که آن روز (زمان انتخاب نجفی برای شهرداری تهران)  فقط به دلیل این توجیهات و لجبازی‌های سیاسی و بخشی هم به دلیل مخالفت با مرحوم هاشمی و خانواده ایشان، کار شورا و شهرداری را به این فضاحت کشاندند. وی افزود: من شخص آقای جهانگیری و دوستان حزب اتحاد و مشارکت را با همه ارادت و رفاقتی که داریم در این امر مقصر می‌دانم. ما باید با مردم و نظام صادق باشیم. در واکنش به اظهارات کرباسچی، جلایی‌پور، عضو شورای مرکزی حزب اتحاد ملت، دبیرکل حزب کارگزاران را به بیان سخنان کذب متهم کرد. وی در این‌باره گفت: «2 سال پیش وقتی تمام اعضای شورای شهر (هر 21 عضو) آقای نجفی را به‌عنوان شهردار انتخاب کردند، برخلاف اظهارات امروز آقای کرباسچی، هیچ‌کدام از اعضای شورا و نیز اعضای حزب اتحاد ملت از رابطه‌ خانم میترا استاد و آقای نجفی خبر نداشتند و آقای کرباسچی حامل هیچ پیامی در این‌باره از سوی خودش یا سازمان‌های رسمی اطلاعاتی به آنان نبود. حتی اعضای حزب کارگزاران هم به شهرداری نجفی رای دادند. روشن است که اگر ایشان در زمینه ارتباط آقای نجفی با خانم استاد اطلاعات موثقی داشتند و در اختیار هم‌حزبی‌های‌شان می‌گذاشتند آنها به شهرداری او رای نمی‌دادند. از ذکر و نشر این سخنان کذب توسط آقای کرباسچی برخلاف اخلاق سیاسی عمیقا متاسفم».
در ادامه این ماجرا و در شرایطی که جریان رقیب اصلاحات ترجیح داده است در قبال این موضوع سکوت کند، 2 طرف دعوا همچنان به اتخاذ مواضع تند علیه یکدیگر مشغولند! موضوعی که نشان می‌دهد ضربه جنایت نجفی به جریان اصلاحات تا چه میزان عمیق و مخرب بوده است. در همین راستا روز گذشته کرباسچی یادداشتی تفصیلی تحت عنوان «علاج واقعه قبل از وقوع...» در ارگان حزب خود منتشر و در آن ضمن بیان مصادیقی از اطلاع اصلاح‌‌‌‌‌‌طلبان از پرونده خانوادگی نجفی در زمان انتخاب شهردار تهران، به نقش برخی بزرگان اصلاحات در اعمال فشار برای صدور حکم شهرداری نجفی اشاره کرد. وی همچنین در این یادداشت بار دیگر تاکید کرد ماجرای قتل میترا استاد محدود به حیطه شخصی و خانوادگی نجفی نمانده و به چالشی برای اصلاحات تبدیل شده است.

کرباسچی در ابتدای این یادداشت بار دیگر به توئیت جنجالی خود اشاره و تاکید کرد فاجعه قتل میترا استاد به چالشی برای جریان اصلاحات تبدیل شده است. وی در این راستا نوشت: با وجود همه‌ خویشتن‌داری‌‏ها و پرده‌پوشی‏‌های اخلاقی و مصلحت‌اندیشی‌های سیاسی و لزوم رعایت حریم خصوصی افراد، آنچه این روزها پس از حادثه‌ تلخ قتل همسر دوم دکتر محمد‌علی نجفی می‌گذرد، مباحثی را در میان اصلاح‌طلبان برانگیخته است که عدم پاسخگویی به آنها ممکن است در انحراف افکار عمومی چنان موثر باشد که نتوان آن را جبران کرد. این تداوم همان خطایی است که همان‌طور که قبلا گفتم کار را به این فاجعه اخلاقی و انسانی کشاند و نه فقط به هتک حوزه خصوصی دکتر محمدعلی نجفی منتهی شد و حیات یک انسان را از بین برد، بلکه به چالشی برای جبهه اصلاحات و خشنودی مخالفان اصلاحات بدل شد. از سوی دیگر پیام توئیتری اینجانب در روز انتشار خبر قتل خانم میترا استاد بهانه‌ای به دست داد که برخی هجمه‌ها و بی‌اخلاقی‌ها به سوی بنده و حزب کارگزاران سازندگی ایران روانه شود و به علت محدودیت‌های فنی پیام‌های توئیتری، سوءبرداشت‌هایی برای برخی دلسوزان به‌خصوص در بدنه جبهه اصلاحات به‌وجود آمد. از این‌رو در وظیفه و مسؤولیت خویش می‌‏دانم به‌عنوان یک شهروند و یک اصلاح‌طلب به‌خصوص برای رفع شبهه جوانان اصلاح‌طلب، از برخی مسائل ابهام‌زدایی کنم.
وی می‌افزاید: آنچه به ما ربط دارد و در حوزه تعهد ما سیاسیون به‌خصوص اصلاح‌طلبان است، بر عهده گرفتن مسؤولیت سیاسی و اجتماعی حمایت از مدیرانی است که به مردم معرفی می‌کنیم و گریز از مسؤولیت‌پذیری عین بی‌اخلاقی در یک دموکراسی است. هیچ مسؤولی در هیچ جای جهان حق ندارد به اعتماد عمومی خیانت کند و از موقعیت سیاسی و اجتماعی خویش در جهت مسائل شخصی استفاده کند. دقیقا از همین موضع است که در آغاز تابستان سال ۱۳۹۶ اندکی پس از پیروزی اصلاح‌طلبان در انتخابات شورای شهر تهران به هنگام طرح نامزدهای تصدی شهرداری تهران در حضور 4 تن از اصلاح‌طلبان برجسته که نام‌شان نزد اینجانب محفوظ است، در دفتر جناب آقای نجفی به حضورشان رسیدم و حین بحث و رایزنی برای گزینه‏‌های شهرداری تهران درباره همین پرونده مطروحه از ایشان سوال کردم و با توجه به طرح نامزدی ایشان برای شهرداری، درباره عوارض طرح این پرونده و اثرات منفی آن در مدیریت شهری تهران و نیز حوزه خصوصی آقای نجفی در حضور دوستان هشدار دادم. ایشان البته آن روز برخلاف این روزها اصل ماجرا را منکر شدند و با عبور از این مساله سعی کردند آن را در حد یک آشنایی ساده تخفیف دهند و به‌رغم اینکه این روزها در دادگاه، آشنایی خویش با مقتوله را از آغاز سال ۱۳۹۶ (قبل از آن جلسه) معرفی می‏‌کنند، آن روز منکر این رابطه شدند. با وجود این من بار دیگر در دیداری خصوصی با آقای نجفی درباره بهانه‌ مخالفت‌ها با ایشان تذکر دادم که خودشان فرمودند با مراجعه به مقامات مسؤول موانع را رفع می‌‏کنند؛ و ظاهرا دیدارهایی هم با مقامات انجام دادند که شواهد امر نشان می‌دهد آن دیدارها ناموفق بوده‌ است اما متاسفانه استراتژی نادرست برخی دوستان اصلاح‌طلب، آقای نجفی را در موقعیت خطیری قرار داد و ایشان را به دست خویش قربانی ساختند. با وجود انتقال این پیام در سطوح مختلف جبهه اصلاحات، به علل سیاسی از تسری آن به بدنه اصلاحات جلوگیری شد و با وجود آگاهی برخی اعضای شورای شهر از پرونده، به علت بدگمانی آنان به مقامات مسؤول- که البته ریشه در پاره‌‏ای رفتارهای نادرست همین نهادها و مقام‌ها دارد- شهرداری به دکتر نجفی رسید. کرباسچی در ادامه چند نمونه از مصادیق اطلاع اصلاح‌‌‌‌‌‌طلبان شورای شهر و مجلس از ماجرای نجفی را بیان می‌کند: این مساله متأسفانه با وجود همه تذکرات بود که نه فقط از ناحیه من که از جانب دوستان دیگر هم منتقل شده بود؛ چهارم مردادماه 1396 از ناحیه برخی مقامات مجلس شورای اسلامی به دوستان پیامی رسید که شهرداری دکتر محمدعلی نجفی به علت مسائل شخصی ایشان با چالش‌های بزرگی مواجه می‌شود؛ پیامی که با بی‌اعتنایی دوستان مواجه شد. 25 مردادماه 1396 در جلسه‌ای با حضور سران همه‌ احزابی که در شورای شهر تهران نماینده دارند و نیز با حضور 3 - 2 نفر از اعضای شورای شهر، از سوی یکی از دوستان اعلام شد عالی‌ترین نهادهای سیاسی کشور با شهرداری دکتر نجفی مخالفند. در همان جلسه یکی از اعضای شورای شهر مخالفت یکی از دستگاه‌های امنیتی با شهرداری ایشان را اعلام می‌کند. پس از آن در جلسه دیگری در تاریخ هشتم شهریورماه 1396 همان عضو شورای شهر تهران از مخالفت وزیر کشور با شهرداری دکتر نجفی بر اساس گزارش و استعلام نهادهای امنیتی دولتی خبر داد اما با پیگیری برخی بزرگان اصلاحات و اعمال فشار بر رئیس‌جمهور، آقای روحانی به وزیر کشور دستور می‌دهد حکم شهرداری دکتر نجفی صادر شود.
دبیرکل حزب کارگزاران در ادامه نوشت: در واقع اشتباه اصلی نه از شورای شهر تهران که بر عهده احزاب پشتیبان ایشان بود که راهبرد نادرستی را انتخاب کردند. استراتژی این دوستان از آغاز بر دوقطبی‌‏سازی و مخالف‌خوانی بود و هست و این راهبردی غلط است که در امور سیاسی مبنای عمل را بر تضاد قرار دهیم و فکر کنیم قدرت ما در مخالفت است. در چنین شرایطی بود که به جای بررسی مستندات پرونده مدعیان علیه آقای نجفی در نهادهای معتمد خود یا وجدان خویش، این پرونده را «باج‌خواهی» خواندند و با تمرکز خواست اصلاحات بر شهرداری یک شخص و تعصب بر انتخاب آقای نجفی، امکان بررسی آن شایعات بلکه مستندات را حتی از معاون اول رئیس‌‏جمهور سلب کردند و با تماس‌ها و فشارهای پیاپی در بالاترین سطوح اصلاحات تنها اصلاح ممکن در شهرداری تهران را شهرداری دکتر نجفی خواندند.
چرا در دولت دوم روحانی مسؤولیتی به نجفی ندادند؟
کرباسچی در بخش دیگری از این یادداشت ضمن اشاره به مدیریت کوتاه نجفی در سازمان میراث فرهنگی، از رویه برخی جریانات اصلاح‌طلب در قهرمان‌‌سازی از نجفی حتی پس از قتل انتقاد می‌کند: این امکان وجود داشت که با تحذیر و فاصله گرفتن دکتر نجفی از این نوع روابط از حضورشان در مدیریت کشور استفاده کرد یا در صورت اصرار برحفظ حریم خصوصی، از تسری این حیطه به جامعه سیاسی کشور با پذیرش عواقب و عوارض مسؤولیت جلوگیری کرد اما اصرار بر حفظ این وضعیت متناقض سبب شد کار به جایی برسد که دوستان حتی مخالفت نهادهای دولتی نزدیک به جبهه اصلاحات با شهرداری دکتر نجفی را نادیده گرفتند و از خود نپرسیدند چرا در دولت دوم دکتر روحانی مسؤولیتی به دکتر نجفی داده نشد و از آن بدتر در جلسات درون تشکیلاتی جبهه اصلاحات سعی کردند خاطره تلخ استعفای زود‌هنگام دکتر نجفی از سازمان میراث ‌فرهنگی در سال ۱۳۹۲ را فراموش کنند و آن را ساده‌انگارانه، خطای فردی بدانند و تمام‌شده تلقی کنند. شاید اگر «کتمان سر» و نامحرم دانستن جامعه و بدنه در سران برخی احزاب اصلاح‌طلب نبود، امروز کار بدان‌جا نمی‏رسید که با اطلاعات ناقص، بدنه‌ این جریان به مرثیه‌سرایی و قهرمان‏‌سازی سوق یابد و همه نیز همچنان سکوت می‌کردند؛ اما نمی‌توانم فراموش کنم که در جلسه مشترک احزاب کارگزاران سازندگی و اتحاد ملت در منزل جناب آقای عبدالله نوری- که میانجی 2 جریان بر سر همین داستان شدند- ما به صراحت به این مسائل اشاره کردیم و دوستان حزب اتحاد ملت نیز پذیرفتند که دیگر بر تداوم شهرداری دکتر نجفی اصرار نکنند و البته گفتند ما گمان می‌کردیم پرونده میراث فرهنگی بسته شده و این ماجرای تازه‌‏ای نیست! در واقع ما هر زمان مخالفت خود را با تصدی شهرداری از سوی دکتر نجفی بیان می‌کردیم در معرض حمله و هجمه قرار می‌گرفتیم. حال پس از این همه مصایب که بر سر اصلاح‌طلبی و شهرداری و نیز دکتر نجفی آمده، وقتی پرده از تاریخ برمی‌داریم متهم به هزار اتهام می‌شویم، چه رسد به آن زمان که این جریان در اوج بودند و مخالفت درون‌گفتمانی، «ذنب‌لایغفر» قلمداد می‌شد! اما ما به مسؤولیت خود عمل کردیم؛ همچنان که دکتر نجفی در همان آغاز ورود خود به شهرداری تهران بر جدایی خود از حزب کارگزاران در یک جلسه خبری تأکید دوباره کردند و فاصله گرفتن از دوستان سابق خود و حزبی را که در ایجاد آن نقش داشت به صراحت اعلام کرد. تاریخ شاهد است که دوستان در جریان داستان بودند و به‌رغم مراجعه خانواده دکتر نجفی به بزرگان اصلاحات، ایشان را به این مهلکه انداختند. همه سخن ما به دکتر نجفی این بود که «به دست خویش خود را به هلاکت نرسانند» (لاتلقوا بایدیکم الی التهلکه).
این روزها با خفت اصلاحات مواجهیم
دبیرکل حزب کارگزاران همچنین به تلاش احزابی مانند اتحاد ملت برای شهردار نشدن محسن هاشمی در سال 96 و پس از آن نیز اشاره و این رویکرد را تکروی و انحصارطلبی توصیف کرد. وی در این‌باره نوشت: برخی دوستان که از آغاز با شهرداری محسن هاشمی مخالف بودند، همه همت خود را گذاشتند که نه در رقابت با دکتر نجفی که پس از او نیز محسن هاشمی شهردار نشود و حتی با وجود عدم تمایل اولیه دکتر نجفی به شهرداری تهران- به شهادت جلسه مشترک بنده و سید‌حسین مرعشی با ایشان - او را به مقصد مطلوب خویش هدایت کردند و ایشان را از خاستگاه سیاسی و فکری خود دور ساختند تا با شهرداری نیابتی به نام دیگران و به کام یاران خویش برنده داستان باشند، غافل از اینکه «عرض ایشان می‏برند و زحمت دیگران می‏دارند». آنچه امروز جبهه اصلاحات با آن مواجه است محصول این چپ‌روی و تکروی در اصلاح‌طلبان است که به نام اصلاح‌طلبی، انحصار‌طلبی می‌کنند و به‌جای وحدت «همه با هم» همه را به وحدت با خویش می‏خوانند. اما اصلاحات نام مستعار یک حزب نیست؛ اصلاحات فراتر از یک فرد یا حزب یا حتی یک جناح است و با این مصایب نه به تعبیر مخالفان از بین می‏رود، که آبدیده می‏شود؛ به شرط آنکه از آن عبرت بگیرد و چاره کند. برخورد تشکیلاتی با خطاهای درون جبهه اصلاحات به عزت اصلاحات می‏افزاید نه به خفت آن، که این روزها با آن مواجه هستیم. کرباسچی در پایان یادداشت خود نیز تاکید کرد: این آسیب‌شناسی‏‌ها بر وحدت ما حتی با همین دوستان در حزب اتحاد ملت و جبهه مشارکت می‏افزاید نه آنکه آن را کم کند که اصلاح‌طلبانه‌ترین اتحاد بر سر اصول اصلاح‌طلبی ازجمله شفافیت و مسؤولیت‌پذیری است و «مبارزه با خطا در درون جبهه اصلاحات» از زمره همین اصول اخلاقی است. ما باید در برخورد، پیشگام باشیم نه منفعل. آنچه روی داد از دست دادن یک فرصت طلایی خدمت به ملت و شهروندان تهران در سال‌های پس از ادبار سیاسی بود که تا اینجا از دست رفت و اندکی مانده هنوز؛ اما «عمر برف است و آفتاب تموز»؛ مگر ما چند بار می‏توانیم رأی مطلق مردم تهران برای شورای شهر و مجلس شورا را به‌دست آوریم که به این راحتی آن را از کف می‏دهیم‌؟! و هنوز هم با اصرار بر خطا و «کتمان سر»، مسؤولیت‌ناپذیری خود را ادامه می‏دهیم و احتمال کاهش خطا در آینده را از بین می‏بریم؟
تو خائن به اصلاحات هستی!
چنانکه انتظار می‌رفت اینگونه انتقادات کرباسچی از حزب اتحاد ملت که هفته گذشته نیز با ادبیاتی مشابه و در گفت‌وگو با یکی از روزنامه‌‌های اصلاح‌طلب بیان شده بود، واکنش تند اعضا و نزدیکان حزب اتحاد ملت را به‌عنوان اصلی‌‌‌‌‌ترین طیف حامی شهرداری نجفی به دنبال داشت. محسن میردامادی، دبیرکل سابق حزب منحله مشارکت و از جمله افراد نزدیک به طیف اتحاد ملت طی یادداشتی شدیداللحن، کرباسچی را خائن به اصلاحات توصیف و او را متهم کرد از قبل مخالفت با شهرداری نجفی به دنبال آن بود که خود در موضع شهردار سایه قرار گیرد. به نظر می‌رسد واکنش میردامادی آن هم با چنین ادبیات تندی به دلیل آن باشد که کرباسچی همسو با کلیت جریان اصلاح‌طلبی در موضوع نجفی سکوت پیشه نکرده و سیاسی‌کاری‌‌های این جریان در انتخاب شهردار تهران را علنی کرده است.
میردامادی در واکنش به اظهارات اخیر کرباسچی نوشته است: آقای کرباسچی پس از مسائل اخیر درباره آقای نجفی، رضایتمندانه و شادمانه از سرنوشتی که برای وی رقم خورده، به طور مکرر به دیگران و اخیرا به آقای جهانگیری و دوستان حزب اتحاد و مشارکت حمله می‌کند که باعث شدند آقای نجفی به عنوان شهردار تعیین شود، در حالی که او چنین عاقبتی را پیش‌بینی می‌کرده است.  با توجه به آثاری که این ادعا می‌تواند داشته باشد، بنده به‌عنوان فردی که در جریان شور و مشورت‌های آن زمان بودم، لازم می‌دانم نکاتی را عرض کنم. همزمان با بررسی نامزدهای شهرداری در شورای شهر تهران، با توجه به اینکه بسیاری از منتخبان نظرات جریان‌های خارج از شورا را جویا می‌شدند، جلساتی با حضور تعدادی از دوستان درباره شهرداری با هدف ارائه نقطه نظرات به اعضای شورا تشکیل می‌شد و آقای کرباسچی نیز در اکثر این جلسات حضور داشت.  آقای نجفی نیز از جمله افرادی بود که در این جلسات مطرح بود و به جز آقای کرباسچی که اصرار بر شهرداری آقای محسن هاشمی داشت، همه افراد دیگر نسبت به آقای نجفی نگاه مثبت داشتند. وی در ادامه عملکرد 7 ماهه نجفی در شهرداری تهران را قابل قبول توصیف کرد و نوشت: دلیل اقبال به آقای نجفی سوابق روشن و موفق مدیریتی ایشان در مسؤولیت‌های قبلی و 6 سال عضویت در شورای شهر تهران و خوشنام بودن وی از 2 جهت اخلاقی و مالی که اهمیتی مضاعف برای مسؤولیت شهرداری دارد، بود. نظر قریب به اتفاق دوستان این بود اینک که مردم به اصلاح‌طلبان رای داده‌اند، باید مسؤولیت شهرداری به یکی از مدیران توانمند و ارشد اصلاح‌طلبان واگذار شود که بتواند عملکردی مطلوب در جهت جلب رضایت مردم ارائه دهد. آقای نجفی با توجه به عملکرد گذشته‌اش واجد این قابلیت‌ها شناخته می‌شد و در مدت کوتاه مسؤولیت خود در سمت شهرداری عملکردی قابل قبول به جا گذاشت.
کرباسچی می‌خواست شهردار در سایه باشد
نکته قابل توجه در واکنش میردامادی اما اشاره او به بی‌اطلاعی اصلاح‌‌‌‌‌‌طلبان و بویژه اعضای شورای شهر تهران از پرونده نجفی در زمان انتخاب شهردار تهران است؛ ادعایی که قبل از هرچیز این سوال را پیش می‌آورد که چنانچه اصلاح‌‌‌‌‌‌طلبان در زمان انتخاب نجفی به‌عنوان شهردار از ماجرای شخصی او مطلع نبودند، چرا بعد از گذشت چند ماه و روشن شدن ابعاد این پرونده، با استعفای نجفی مخالفت کرده و حتی هجمه به نهادهای انقلابی و قضایی کشور را در پیش گرفتند؟ رویکردی که موجب شد فرآیند استعفا نزدیک 3 ماه طول بکشد و نجفی مجبور شود 3 بار نامه استعفایش را خطاب به اعضای شورای شهر بنویسد. میردامادی در این‌باره ادعا کرده است: در هیچ یک از جلساتی که بحث آقای نجفی مطرح بود آقای کرباسچی یا فرد دیگری کلمه‌ای درباره مسائلی که اخیرا حول و حوش آقای نجفی گفته می‌شود مطرح نکرد. حتی آقای مرعشی، که آقای کرباسچی ارتباط نزدیکی با ایشان دارد و قاعدتا اگر نکته منفی درباره آقای نجفی داشت باید حداقل به ایشان اطلاع می‌داد‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، زمانی که به‌عنوان یکی از نامزدهای مورد نظر شورای شهر برای شهرداری تهران برنامه پیشنهادی خود را در جلسه شورا ارائه داد به دوستان شورا توصیه کرد به آقای نجفی برای مسؤولیت شهرداری رای دهند. همچنین در زمان استعفای آقای نجفی، آقای مرعشی در مقابل این سوال که شما اگر از این مسائل اطلاع داشتید چرا قبل از انتخاب وی به‌عنوان شهردار دوستان را در جریان قرار ندادید، اظهار  کرد آن زمان اطلاعی از این مسائل نداشته است. مسلما اگر دوستان کمترین اطلاعی از مسائل و ارتباطاتی که اخیرا درباره آقای نجفی مطرح می‌شود داشتند با شهردار شدن وی مخالفت می‌کردند. با شناختی که از دوستان شورای شهر هست مسلما آنها هم همین گونه عمل می‌کردند. حال اگر آقای کرباسچی یا هر فرد طرف مشورت دیگری از این ماجرا اطلاع داشته و به گونه‌ای هشدار و اطلاعات لازم را به اعضای شورای شهر نرسانده است، کاری کمتر از خیانت به اصلاح‌طلبان نکرده است.  دبیرکل سابق حزب مشارکت در پایان، انتقادات کرباسچی از سیاسی‌کاری حزب نزدیک به خود در جریان انتخاب شهردار تهران را نتیجه کینه‌ورزی کرباسچی و تلاش او برای ایفای نقش شهردار در سایه عنوان کرد و نوشت: همانطور که ذکر شد در جلسات مذکور، آقای کرباسچی تنها مخالف آقای نجفی بود، آن هم نه به دلیل مسائلی که امروز مطرح می‌کند، بلکه به این دلیل که اصرار بر شهرداری آقای محسن هاشمی داشت. برخی نیز چنین تلقی داشتند که آقای کرباسچی بیش از آنکه به فکر معضلات و مشکلات شهرداری باشد دنبال نقش و نفوذ خود در شهرداری است و برای خود نقش شهردار سایه قائل است که طبعا با شهرداری آقای نجفی نمی‌توانست حاصل شود. آنچه در مجموع این ماجرا جای تامل و تاسف دارد این است که اختلافات و کینه‌های شخصی آقای کرباسچی نسبت به آقای نجفی چقدر اهمیت داشته که دوست و همکار سی‌وچند ساله و هم‌حزبی بیست‌وچند ساله خود را که امروز زمین خورده است، شادمانه لگد می‌زند؟ البته با توجه به تجارب گذشته می‌توان حدس زد این موضع آقای کرباسچی بیشتر موضعی شخصی است تا تشکیلاتی.

یونس مولایی: شاید زمانی که «فیودور داستایوسکی» رمان مشهور خود با عنوان «جنایت و مکافات» را به رشته تحریر در می‌آورد تا بگوید مکافات درونی یک جنایت ولو آنکه قتل یک پیرزن رباخوار باشد باز هم آدمی را به مقام تنبه می‌رساند و او را معترف به اشتباه خویش می‌کند، تصوری از روزگار قدرت یافتن رسانه‌ها نداشت؛ روزگاری که می‌توان با تفسیرهای عجیب از یک جنایت شخصی آن را از وادی مکافات به وادی مماشات برای تغییر دادن جایگاه قاتل و مقتول رساند. تا پایان سال 98 بیش از 9ماه زمان مانده است اما این فاصله زمانی مانع از آن نمی‌شود خبر شوک‌آور قتل «میترا استاد» و اعتراف «محمدعلی نجفی» به ارتکاب این قتل را از جنجالی‌ترین اخبار سال بدانیم. چه خوب و چه بد، چه صحیح و چه ناصحیح، اخبار جنجالی هیچ‌گاه محدود به یک خط خبری کوتاه نمی‌شود و اثرات تبعی آنها باعث می‌شود فراتر از یک اتفاق مورد بحث و بررسی قرار گیرد. حکایت «محمدعلی نجفی» و همسر مقتول وی نیز از این قاعده مستثنا نیست؛ مستثنا نبودنی که بیش از هر چیز به جایگاه سیاسی قاتل و پیشینه خبری ازدواج وی با همسر دومش باز می‌گردد.
با این اوصاف شاید چیزی که بیش از همه این قتل را تبدیل به یک آزمون سیاسی کرد، واکنش‌هایی بود که نسبت به آن شکل گرفت؛ واکنش‌هایی که می‌توان آن را به‌عنوان مشتی از خروار مواجهه گروه‌های سیاسی با حادثه‌ای در محیط پیرامونی‌شان دانست. اصالت‌بخشی به مصالح جناحی یا عدالت و محکومیت حادثه یا شخصی‌سازی آن برای فرار از پاسخگویی از مهم‌ترین این نمونه‌هاست. هرچند پرونده قتل «میترا استاد» باز است و صادر کردن حکم پیرامون آن بر عهده دادگاه اما نوع واکنش‌ها به این قتل و سیر تحولاتی که نجفی را به جایگاه فعلی رساند، می‌تواند فضایی را برای قضاوت عمومی نسبت به این فقره ایجاد کند. گزارش پیش رو را می‌توان حکایتی از نوع برخورد همقطاران سیاسی نجفی با موضوع قتل میترا استاد و نقش آنان در رسیدن سرانجام نجفی به وضعیت فعلی دانست.
 

چه کسی زندگی شخصی نجفی را سیاسی کرد؟

از زمانی که تنها چند روز بعد از انتشار خبر رقص تعدادی نوجوان در یکی از مراسم‌های برج میلاد که واکنش‌های متعددی را برانگیخت، شهردار وقت تهران درخواست استعفای خود را به شورای شهر ارسال کرد، اما و اگرهای زیادی به وجود آمد. عمده رسانه‌های اصلاح‌طلب این استعفا را نتیجه فشارهای پشت‌پرده تفسیر کردند و حتی آن را نشانه‌ای از انتقام دولت پنهان(!) از رای مردم به لیست امید دانستند. در این میان هر قدر که شهردار تاکید بر بیماری و مسائل شخصی به‌عنوان عامل استعفای خود می‌کرد اما رسانه‌های اصلاح‌طلب این ادعا را نمی‌پذیرفتند و از نجفی بیشتر درخواست می‌کردند به مقاومت و ایستادگی خود ادامه دهد. سرانجام نیز شورای شهر تهران به‌رغم تاکیدات فراوان نجفی با استعفای او مخالفت کرد تا بحث پیرامون این مخالفت بالا بگیرد. برای مثال مرتضی الویری که تمام تلاش خود را برای انتساب استعفای نجفی به عوامل بیرونی کرده بود، با یادآوری تجربه استعفای خود از شهرداری تهران و ضرباتی که بابت آن به اصلاح‌طلبان وارد آمد، گفت: «این باعث لطمه به شهر و اصلاح‌طلب‌ها شد، لذا باید دقت کنیم و براحتی فکر نکنیم که کسی بیماری دارد و مدیر دیگری می‌گذاریم». حسن رسولی دیگر عضو شورای شهر نیز دلیل تاکید بر ادامه فعالیت نجفی به‌رغم بیماری و ناتوانی جسمانی‌اش را این چنین توضیح داد: «نگذارید بگویند اصلاح‌طلبان محکوم به تجربه شورای اول هستند؛ با قدرت به استعفا رأی منفی بدهیم. ما به مردم قول داده‌ایم غیر از مرگ از شورا خارج نشویم و شهردار هم به ما قول داد که بماند». مواضع قاطع سیاسی اعضای شورای شهر برای مخالفت با استعفای نجفی باعث شد این استعفا بیش از پیش تبدیل به بخشی از حیثیت سیاسی یک جناح سیاسی شود اما این حیثیتی شدن امور هم مانع از آن نشد نجفی چند ساعت پس از مخالفت شورا با استعفایش، مجددا درخواست استعفا نکند. در نهایت محسن هاشمی مجبور شد پس از موافقت شورا با استعفای دوم نجفی، مخالفت با استعفای اولیه وی را نشانه‌ای از تقدیر از «زحمات» وی بداند! با این همه نجفی خیابان «بهشت» را ترک کرد اما عمده رسانه‌ها و فعالان سیاسی اطلاح‌طلب کماکان استعفای نجفی را نشانه‌ای از وجود توطئه‌ای سازمان یافته علیه وی و رای مردم در انتخابات پنجمین دوره شورای شهر تهران می‌دانستند. در چنین فضایی و بعد از تکرار مکرر گمانه‌زنی‌ها به یکباره خبر ازدواج دوم شهردار اسبق تهران جنجال‌آفرین شد و این چنین هویدا شد که مسائل «شخصی» نجفی حتی بیش از بیماری او در استعفایش نقش داشته است. موج منفی این خبر در افکار عمومی و واکنش‌های موردی به این اتفاق باعث شد به یکباره رسانه‌های همسوی وی که استعفای او را نشانه‌ای از توطئه پنهان برای انتقام از رای مردم می‌دانستند، سکوتی استراتژیک پیشه کنند. «میترا استاد» نیز در چنین فضایی سکوت را شکست و در مصاحبه با کانال خبری امید مردم گفت: «آقای دکتر نجفی از من خیلی محترمانه خواستگاری کردند و من هم بعد از مشورت با خانواده به ایشان جواب مثبت دادم. این زندگی سر گرفته است، دلیلی ندارد عده‌ای دنبال حواشی باشند؛ هر موضوع و مساله‌ای پیش بیاید با مدرک و سند از آقای دکتر نجفی در رسانه‌ها اعلام می‌کنم؛ ما اردیبهشت 97 با هم ازدواج کردیم و متاسفانه بر اساس عکس زناشویی ما گفته‌اند چون رابطه نامشروع داشته با او ازدواج کرده است. تهمت‌زننده‌ها را به خدا واگذار می‌کنیم». اما مهم‌ترین واکنش را به این مصاحبه «فاطمه دانشور» عضو سابق شورای شهر داشت که با انتشار پستی در صفحه اینستاگرام خود بعد از محکوم کردن قبح‌زدایی همسر دوم نجفی، از فرهنگ
چند همسری نوشت: «اما به عنوان عضو سابق شورای شهر تهران با جناب دکتر نجفی سخنی دارم؛ آقای دکتر! کار خوبی کردید که استعفا کردید! چون مردی که پای عهد با همسری که یک عمر به پایش نشسته نایستد، پای عهدش با مردم و شهروندان شهرش هرگز نمی‌ایستد». در چنین فضایی بود که بازتاب سیاسی ازدواج دوم شهردار چند ماهه تهران از تمام ابعاد دیگر پیشی گرفت و افکار عمومی را بیش از یک مساله زناشویی درگیر یک وصلت سیاسی کرد. سایه سنگین سیاستی که محصول نسبت دادن درخواست استعفای نجفی با بازی‌های سیاسی از سوی رسانه‌های حامی وی بود، در نهایت او را درگیر این زندگی خصوصی عمومیت یافته کرد.
 

نرمالیزاسیون یک فقره قتل سیاسی
«مقصریم؛ هلش دادیم فساد قالیباف رو پیگیری کن، وقتی اون پسر امنیتی تو یوتیوب فیلمی منتشر کرد که میترا نامی برای او تولد گرفته، کنایه بارونش کردیم. دادستان مجبورش کرد استعفا دهد. به او گفتیم چرا مقاومت نکردی؟ میترا عکس‌های خصوصی را منتشر کرد، نجفی را تقبیح کردیم، طردش کردیم». «میترا استاد با رسانه‌ها نجفی را تهدید کرده و نجفی هم با اسلحه. نجفی چندین ماه پیش با همین رسانه‌ها سلاخی شده بود و دیروز میترا استاد با اسلحه کشته شد. دچار شک شدم که خطاب مدیران رسانه می‌تواند هم اندازه اسلحه به زندگی افراد پایان دهد». «کدامیک از ما همسران‌مان را پیش از نجفی‌ها نکشته‌ایم؟! برای پایان دادن به چرخه خشونت اعتراف به خطا نخستین گام می‌تواند باشد. پیشنهاد می‌کنم همه ما که همسران‌مان را آزرده‌ایم با این هشتگ اعتراف کنیم، چه آزار کلامی و چه فیزیکی. # من _ نیز _ همسرم _ را _ کشته _ ام». «چشم‌هات پر از غروره و اطمینان از مسیری که انتخاب کردی. فدای کشتن میترا نشدی، بلکه با بزرگواری خودت رو فدای آگاه‌سازی جامعه از نقش بی‌هویت‌هایی کردی که با ورود به زندگی افراد معتبر مثل خودت ماموریت نابودی دارند. احسنت به تو اما‌ کاش جز کشتن انتخاب بهتری داشتی». شاید بدبین‌ترین افراد هم زمانی که با حیرت در حال خواندن خبر قتل «میترا استاد» همسر دوم نجفی و اعتراف وی به ارتکاب این قتل بودند، تصورش را نمی‌کردند که حامیان رسانه‌ای او در کمتر از 24 ساعت از زمان رخداد قتل چنین واکنش‌هایی نشان دهند و بعد از همزادپنداری با وی در همسرکشی، او را در حدفاصلی از میان یک قهرمان با «چشم‌های پرغرور» که خود را «فدای آگاه‌سازی جامعه» کرده تا یک قربانی مظلوم که به علت پیگیری فسادهای اقتصادی در دام یک زن افتاده، تصویر کنند. گویا نرمال نشان دادن همسرکشی بخشی مورد اجماع برای تبرئه اجتماعی نجفی از جرم مرتکب شده بود. تغییر پیدا کردن جایگاه قاتل و مقتول به قاتلی قربانی و مقتولی فریبکار تا جایی ادامه پیدا کرد که یک خبرنگار اصلاح‌طلب برای نخستین بار شائبه «مهدورالدم» بودن همسر دوم نجفی را مطرح کرد تا در ادامه باقی خبرنگاران و رسانه‌های همسوی نجفی برای حمایت از او بدون ارائه هیچ سند و مدرکی براحتی تهمت‌های اخلاقی متعددی را به همسر او وارد کنند. در چنین پروسه‌ای روزنامه آفتاب یزد نیز پا را فراتر گذاشت و در یادداشتی با عنوان «از شهید بهشتی و هاشمی‌رفسنجانی تا ناطق‌نوری و نجفی» با ارجاع به نقل قول تکذیب شده شهیدبهشتی که در مستند مرحوم هاشمی‌رفسنجانی استفاده شده بود، نوشت: «سال 1384، مرحوم ‌ها‌شمی روبه‌روی دوربین کمال تبریزی می‌نشیند و با بغضی تلخ می‌گوید: روزی در جمع یاران به بهشتی گفتم: این تهمت‌های تلخ آزارت نمی‌دهد؟ نگاهم کرد و گفت: این آسیاب به نوبت است، نوبت تو هم خواهد رسید. چقدر این روزها بی‌شما سخت می‌گذرد دوستان. من تا نیمه‌ راه آمده‌ام، مشیت این بود که بمانم تا نوبت به من برسد. تا در سنگ زیر و بالای آسیاب، صدای شکستن‌های خود را بشنوم و بچشم. دلم که می‌گیرد، گاهی یاد امام آرامم می‌کند. این روزها همه از اصلاحات و کارگزاران و نجفی و آن 5 گلوله می‌گویند. این روزها هرکسی انگشت در کرده و در این سرزمین رسوایی می‌جوید. انگار از یاد برده‌اند که؛ آسیاب همچنان به نوبت...». این بار همان رسانه‌هایی که یک‌سال قبل با حیثیتی کردن استعفای شخصی نجفی و هزینه‌زا کردن آن به دنبال کاسبی سیاسی از کناره‌گیری او بودند، صورت مساله را به شکلی ترتیب دادند تا باز هم نجفی را به‌عنوان قربانی دست‌های پشت پرده نمایان کنند.

 چه کسی گفت نجفی «باید» شهردار شود؟
در میان اظهارات فعالان اصلاح‌طلب در مظلوم، قربانی و قهرمان نشان دادن محمدعلی نجفی از یک‌سو و مهدورالدم، نفوذی و دارای مشکل اخلاقی نشان دادن میترا استاد از سوی دیگر اما اظهاراتی تامل‌برانگیز نیز از سوی اعضای حزب کارگزاران سازندگی و فعالان رسانه‌ای آنها منتشر شد. غلامحسین کرباسچی تنها چند ساعت پس از انتشار خبر قتل در توئیتی نوشت: «ماهیت تاسف‌بار حادثه قتل میترا استاد هرچه باشد نمی‌توان مسؤولیت کسانی را که 2 سال قبل به‌رغم اصرار و تذکر برخی دلسوزان و مراکز مسؤول این چاه ویل را برای اصلاحات و نجفی حفر کردند نادیده گرفت». توئیت کرباسچی که دلالت به وجود هشدارهای قبلی از سوی مراکز تایید‌کننده صلاحیت نجفی می‌داد، بار دیگر این سوال را مطرح کرد که دقیقا چه کسی تاکید وافری بر این امر داشته است که نجفی به‌رغم هشدارهای مراکز مسؤول باید به کرسی شهرداری تهران تکیه بزند؟ در همین چارچوب اکبر منتجبی، معاون سردبیر روزنامه سازندگی نیز در توئیتی نوشت: «از نجفی قدیس نسازید. یک‌بار ساختید، او را به ‌این روز انداختید. دوباره نسازید. دوباره نگویید که پرچم مبارزه با فساد برداشته ‌بود. او غرق شده بود. اصلاح‌طلبانی که از روابط نجفی اطلاع داشتند و موقع شهردارشدنش پنهان‌کاری کردند، پاسخگو باشند».
کرباسچی همچنین در توضیح روند تایید نجفی به روزنامه اعتماد گفت: «من شخص آقای جهانگیری و دوستان حزب اتحاد و مشارکت را با همه ارادت و رفاقتی که داریم در این امر مقصر می‌دانم. ما باید با مردم و نظام صادق باشیم. مسؤولیت خطاهای‌مان را بپذیریم و سعی نکنیم با یک جو جدید که راه می‌اندازیم و به هیچ‌ وجه واقعیت ندارد، مساله را به گردن این نهاد و آن ارگان بیندازیم».
تابستان 96 و پس از تشکیل نخستین جلسات شورای پنجم بود که نام «محمدعلی نجفی» به‌عنوان گزینه شهرداری تهران طرح و پس از برگزاری چند جلسه به‌عنوان منتخب نهایی اعلام شد. در این میان تاخیر در تایید حکم نجفی از سوی وزارت کشور تبدیل به سوژه‌ای جنجالی شد، گمانه‌زنی‌ها از وجود مشکل شخصی یا توطئه دست‌های پشت پرده، او را در میان رسانه‌های اصلاح‌طلب تبدیل به سوژه‌ای مهم و حیثیتی کرد تا عدم تایید حکمش اقدامی هزینه‌زا محسوب شود. در چنین فضایی و پس از تایید نهایی حکم او و استعفای ناگهانی‌اش تنها چند ماه بعد از آغاز به کار، سوالات بی‌پاسخ زیادی را در این باره مطرح کرد که توئیت کرباسچی تا حدی جواب بخش زیادی از این سوالات را داد. از همین جهت توئیت مذکور با واکنش‌های تندی از سوی دیگر اصلاح‌طلبان مواجه و در نهایت باعث شد حسین مرعشی در قالب موضعی حزبی بگوید: «در پی بروز برخی اختلاف‌نظر‌ها میان فعالان رسانه‌ای و شبکه‌های مجازی اصلاح‌طلب درباره ابعاد ماجرای غم‌انگیز آقای نجفی، بدین‌ وسیله از هواداران، اعضا و کارکنان نشریات و نهاد‌های وابسته به حزب کارگزاران سازندگی و همچنین کلیه کسانی که به مصالح عمومی ایران و وحدت و تقویت روزافزون جبهه اصلاحات تعلق خاطر دارند، تقاضا می‌شود که از طرح اظهارات یا پاسخگویی به نظرات که فضای تنش‌آلود و مبهم کنونی را تشدید کند، خودداری کنند». نهایتا فارغ از موفقیت یا عدم موفقیت این فرمان سکوت، اظهارات فوق روشنگر نکته‌ای مهم‌تر است. یقینا سوژه نجفی فارغ از هر قضاوتی نسبت به زندگی شخصی‌اش خود نتیجه یک بازی رسانه‌ای و فشار سیاسی جناحی بوده است. از یک‌سو گروه‌های اصلاح‌طلبی که با حداکثری‌ترین حالت ممکن به نهادهای تایید‌کننده او فشار وارد کردند تا با چشم‌پوشی از ملاحظات موجود او را تایید کنند مسببان به‌وجود آمدن این جنایت محسوب می‌شوند و از سوی دیگر رسانه‌های اصلاح‌طلبی که با علم به وضعیت نجفی حداکثر توان خود را مصروف آن کردند تا از استعفای شخصی او  حاشیه‌ای سیاسی بسازند که موجب بالا گرفتن حواشی زندگی نجفی و سایه انداختن آن بر سایر امور شدند. این روزها نجفی حتی اگر فراتر از «قاتل» بودن خود یک «قربانی» هم باشد، یقینا قربانی مطامع سیاسی و شیطنت‌های رسانه‌ای همقطاران خود است.
 

پرستو؛ اسم رمزی برای توطئه!
«توهم توطئه» دقیقا همان کلیدواژه محبوب اصلاح‌طلب‌ها برای نواختن رقبای سیاسی‌شان در 2 دهه اخیر بوده است. آنها هرگاه می‌خواسته‌اند دشمن‌ستیزی رقبای‌شان را به استهزا بگیرند، آنها را محکوم به داشتن چنین توهمی کرده‌اند اما خود هرگاه نیازی داشته‌اند به شکلی جدی از این راهکار استفاده کرده‌اند. برای اثبات این پیش‌فرض نیازی نیست که به راهی دور برویم و تنها کافی است که به واکنش شخصیت‌های سیاسی اصلاح‌طلب و حامی نجفی نگاه کنیم. الهه کولایی در یک توئیت کوتاه و بدون اشاره به هیچ ادله و مدرکی نوشته است «چرا نجفی پیامدهای چوب نه، که دست در لانه زنبور کردن را فراموش کرد؟» تا قتل همسر او را نتیجه اقدامات وی در ایام مدیریت شهرداری تهران بداند. محسن آرمین در حالی که خود معترف است چیزی از همسر مقتول نجفی
نمی‌داند، مدعی می‌شود بی‌تردید او حاصل یک طرح امنیتی بوده است! آرمین در یادداشتی می‌نویسند: «نمی‌دانم میترا استاد بر اساس طرح برادران امنیتی وارد زندگی نجفی شده است یا نه اما تردید ندارم دست‌کم از زمانی که وارد زندگی او شده، همچون یک پروژه مدیریت شده است تا در زمان مناسب از او استفاده شود. شهرداری نجفی همان زمان مناسب بود تا نجفی بفهمد در کشوری زندگی می‌کند که شرط حضور مؤثر در عرصه‌های سیاست و مدیریت چیزهای دیگری جز پاکدستی و توانمندی است. به‌همین دلیل در میانه غوغای مبارزه با فساد و اختلاس، گزارش بزرگ‌ترین پرونده اختلاس شهرداری به قوه‌قضائیه هم نمی‌توانست نشانه شایستگی او باشد. تعجب می‌کنم از او که شاگرد اول دانشگاه شریف و «ام‌آی‌تی» بود اما پس از سال‌ها مدیریت در این کشور این حقیقت بدیهی را درنیافت. آنها که پروژه میترا استاد را کلید زدند یا دست‌کم مدیریت کردند تا به مقاصد زشت خود برسند، در فرجام غم‌بار و عبرت‌انگیز این ماجرا سهیم هستند و اگر نه امروز،  فردا در پیشگاه خداوند باید پاسخگو باشند». علی مطهری نیز برای عقب نیفتادن از قافله توصیف‌کنندگان پرستو، در یادداشتی در صفحه مجازی خود نوشت: «از اخبار رسیده و خصوصا سخنان خود آقای نجفی معلوم شد که افرادی در کشور پرستوهایی دارند که گاهی بر گرد سیاسیونی که منتقد یا مخالف به شمار می‌روند به پرواز درمی‌آورند و آنگاه فیلم و عکس تهیه می‌کنند برای بستن دهان او و حذف وی از صحنه سیاست، غافل از اینکه اگر این روش‌ها در دنیا مرسوم و رایج است و مجاز شمرده می‌شود، برای یک مسلمان مجاز نیست، بلکه حرام است. تجسس در امور داخلی زندگی مردم از نظر اسلام مجاز نیست حتی برای یک هدف مقدس. در اسلام برای رسیدن به یک هدف مقدس نمی‌توان از یک وسیله نامقدس استفاده کرد. نمی‌توان برای حفظ نظام از هر وسیله‌ای استفاده کرد و با آبروی مردم بازی کرد. امیدوارم ماجرای آقای نجفی نقطه شروعی برای ترک این روش‌ها باشد». شهیندخت مولاوردی نیز با انتشار توئیتی ایهام‌دار در واکنش به قتل میترا استاد توسط همقطار سیاسی خود نوشت: «گاهی سکوت از سر رضایت نیست. گاهی سکوت سرشار از ناگفته‌هاست و شاید سکوت بره‌ها! همه سکوت‌ها از یک جنس نیست. تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل…». در چنین فضایی و جدا از استانداردها و ارزش‌های اخلاقی پیرامون گمانه‌زنی درباره شخصی مقتول که دستش از دنیا و دفاع از خود کوتاه است، به یکباره عمده فعالان سیاسی اصلاح‌طلب بدون ارائه هیچ سند و مدرکی با قطعیت از نفوذی بودن او سخن به میان آوردند و تهمت‌های اخلاقی را به وی وارد کردند. موضع مولاوردی هر چند پوشیده شده در لایه‌ای از ابهام و عدم اشاره مستقیم بود اما موید باقی پیشفرض‌های طرح شده توسط سایر اصلاح‌طلبان در این مورد است. قطعیت موجود در ادعای اصلاح‌طلبان پیرامون شخصیت «میترا استاد» به حدی بالا بوده که برای هر خواننده‌ای در نگاه اول عجیب به نظر می‌آید اما با گذشت بیش از 10 روز از طرح چنین ادعاهایی، هنوز نه تنها کوچک‌ترین ادله‌ای ارائه نشده است که حتی این برچسب‌زنی‌ها مورد شماتت اخلاقی نیز قرار نگرفته است.
 

صادق فرامرزی: فرهنگ و سنت سیاسی را فراتر از مانیفست‌های رایج در جوامع باید در ظرف عملی سیاسی آنها جست‌وجو کرد. قطع به یقین سخن گفتن از هرگونه سنت سیاسی بدون داشتن ما به ازای بیرونی و ملموس هر جوینده‌ای را از دسترسی به حقیقت امر دور می‌کند. نوع مواجهه یک ملت، یک حزب یا یک شخص با شرایط حادث‌شده سیاسی می‌تواند ما را به قضاوتی نسبی پیرامون سنت و فرهنگ سیاسی سوژه مورد نظر برساند. ضرب‌المثل سیاسی مشهوری وجود دارد که اگر 2 انگلیسی را در یک بیابان تنها بگذارید با یکدیگر ائتلافی تشکیل می‌دهند تا از منافع خود دفاع کنند و اگر 2 فرانسوی را نیز در همان بیابان تنها بگذارید علیه یکدیگر انقلاب می‌کنند. ضرب‌المثل فوق فارغ از کنایه‌ای که به وضعیت معاصر تاریخ 2 ملت دارد، گویای وجود سنت محافظه‌کاری در انگلیس و رادیکالیسم در فرانسه معاصر است، یکی عمده تلاش خود را معطوف به آن می‌کند تا در تندباد تغییرات از نهادهای سنتی خود عبور نکند و دیگری در شرایط ثبات نیز توانایی کنترل آتش خشم نهفته در شکاف‌های اجتماعی خویش را ندارد. بر این اساس شاید جوامع و گروه‌ها در بیان ایده‌های خود اشتراکات فراوانی داشته باشند اما سنت سیاسی آنها باعث می‌شود در عرصه عمل به مسیری کاملا متفاوت هدایت شوند.
حادثه قتل «میترا استاد» توسط یک سیاستمدار مشهور با پیشینه درازمدت مدیریتی بار دیگر تبدیل به بهانه‌ای شد تا زوایای پنهان و آشکار فرهنگ سیاسی گروه‌ها و احزاب در معرض قضاوت همگانی قرار گیرد. واکنش‌های عجیب و بعضا وقیحی که فعالان سیاسی و رسانه‌ای همسو با شخص قاتل نسبت به فقره قتل و شخص مقتول از خود نشان دادند هرچند از سویی نشانگر عبور از نخستین استانداردهای اخلاقی بود، در سطح نهایی‌تر یادآور سیاست قدیمی «دگری‌سازی» مقصران یک حادثه و تلاش برای تبدیل آن به رویکردی در جهت «رقیب‌هراسی» بود؛ به گونه‌ای که می‌توان چنین تصور کرد اگر در بیابان فرضی مورد بحث 2 اصلاح‌طلب را تنها بگذاریم یقینا به دنبال شخص سومی خواهند گشت تا او را به‌عنوان عامل توطئه‌ای که سرگردان در بیابان شده‌اند، معرفی کنند و اگر او را نیز پیدا نکنند آنقدر به شرح و توصیفش خواهند پرداخت تا خود نیز پس از مدتی به وجود خارجی‌اش ایمان بیاورند.
پرونده ناخوش عاقبت «محمدعلی نجفی» که در نهایت منجر به قتل همسر دوم وی شد فراتر از یک اتفاق ناگوار در حوزه شخصی نماد و نمودی از «فرهنگ سیاسی» اصلاح‌طلبان در مواجهه با اشتباهات رخ داده است. به 15 ماه پیش و زمانی که نجفی پس از انتخاب پرسروصدایش به‌عنوان شهردار تهران به یکباره از سمت خود استعفا کرد بازگردیم، انتخابی که با توجه به افشاگری‌های اخیر غلامحسین کرباسچی نتیجه یک فشار همه‌جانبه از سوی احزاب اصلاح‌طلب به رئیس‌جمهور برای بی‌اعتنایی به هشدارهای دستگاه‌های ناظر و تایید حکم وی بود در چارچوب دگری‌سازی‌های رسانه‌های اصلاح‌طلب تبدیل به نشانه‌ای از تلاش پشت‌پرده رقبای این جریان برای دهن‌کجی به رأی مردم در پنجمین دوره انتخابات شورای شهر تفسیر شد و حتی شورا بعد از درخواست و تاکید شخص نجفی باز هم از پذیرش استعفای وی در بار اول امتناع کرد و آن را خیانت به جناح سیاسی خود دانست. با این همه و به‌رغم تمام هزینه‌هایی که شهرداری کوتاه‌مدت نجفی بر پایتخت تحمیل کرد و هزینه‌هایی که از قِبل محیط ایجاد شده پیرامون استعفایش به‌وجود آمد، او به کار خود پایان داد و در مدت زمانی کوتاه علت اصلی این استعفا افشا شد. گذشت یک ‌سال اما عاقبت این پیوند را به یک جدایی خونین کشانید که دیگر تبعاتی در حد حوزه شخصی زندگی یک سیاستمدار نداشت. در چنین شرایطی اما آنچه بیش از همه بیمش می‌رفت باز هم تکرار شد و جریان سیاسی همسوی وی به‌جای آنکه به اعترافات شخصی نجفی نیز اعتنایی کند این حادثه را در قالب توطئه‌ای «دگری‌ساز» و منسوب به رقبای جناحی خود دانستند و حتی به مدح قهرمانانه نجفی به عنوان یک قربانی مظلوم برخاستند تا این سوال مطرح شود که میان ادعای رایج آنان که این قتل را مربوط به حوزه خصوصی می‌دانند با فرضیه‌های توهمی که این رابطه را نتیجه یک توطئه سازمان‌یافته تعریف می‌کنند چه ارتباط متباینی وجود دارد؟
فرهنگ سیاسی یک گروه زمانی که درباره مورد اجماع‌ترین حالت جنایت یعنی «قتل» حاضر به اعتراف به اشتباه یا حداقل به رسمیت شناختن آن نیست، در سایر اتفاقاتی که محل بحث قرار می‌گیرد نیز «مسؤولیت» تصمیم خود را به عهده نمی‌گیرد. قبول نکردن سلامت بی‌پس و پیش تمام انتخابات‌هایی که در آن شکست خورده‌اند، تشریفاتی تعریف کردن ارکانی از قدرت که در آن به کرسی‌ها تکیه ‌زده‌اند، حاصل توطئه دانستن تمام اشتباهات فردی اعضای خود و... همگی شاهد مثال‌هایی از این مهم است که در چارچوب سنت سیاسی اصلاحات همواره یک «دگری» فرضی وجود داشته است که یا مانع به قدرت رسیدن آنها شده یا در زمان تصدی‌شان بر امور مانع موفقیت‌شان شده و هرگاه نیز به خبط و خطایی دچار شده‌اند، نباید رد پایی از آنان یافت. تاکید متعدد شخصیت‌های شناخته‌شده و صاحب‌نام اصلاحات به نفوذی بودن همسر فقید نجفی و زدن برچسب‌های رسواکننده به وی بدون ارائه حتی نیم خط سند و یک جمله دلیل، همه نشانه‌هایی از این «دگری‌سازی» در جریانات اخیر است.
با این همه اما افشاگری اخیر غلامحسین کرباسچی هرچند در چارچوب یک رفتار حزبی تعریف می‌شود اما می‌تواند به‌عنوان آزمونی مهم برای اصلاح یک سنت سیاسی باشد، «عبور از دگری‌سازی» و «پذیرش مسؤولیت انتخاب» شاید تنها دستاورد مهمی باشد که بتوان انتظارش را از حادثه تلخ و خونبار قتل همسر دوم محمدعلی نجفی داشت و این روزها باید به امید تحقق آن چشم به «اعتراف سیاسی» یک جریان به جهت انتخاب‌شان دوخت.
 

حسن رضایی: بارها از منابع متعدد شنیده و خوانده‌ایم که ارتباطات شخصی آقای رئیس‌جمهور بسیار محدود است. باری شنیدم که ارتباط معمول ایشان محدود به 2 الی 3 نفر از مقامات ارشد دولت است ولاغیر. متعدد دیده‌ایم که وزرای آقای روحانی و نمایندگان مجلس از این حلقه بسته اطرافیان گلایه کرده‌اند، حتی در همان دولت یازدهم، کار به نگارش نامه سرگشاده وزرا به آقای روحانی کشید! نمایندگان مجلس از این می‌گویند که در 6 سال گذشته یک بار هم نتوانسته‌اند رئیس‌جمهور را ملاقات کنند و امر برای معاونان رئیس‌جمهور هم ظاهرا بر همین منوال است. یادم هست شهیندخت مولاوردی زمانی که از معاونت امور زنان ریاست‌جمهوری رفت، گفته بود «طی سال‌های گذشته تنها یک بار توانسته رئیس‌جمهور را ملاقات کند».
روز گذشته هم عزت‌الله ضرغامی گفت: درباره استعفای وزیر آموزش‌و‌پرورش «اگر رئیس‌جمهور فقط 10 دقیقه به او وقت می‌داد تا چند موضوع مهم وزارتخانه‌اش را حل کند، او اکنون به خدمت خود ادامه می‌داد».
 اینکه چنین وضعیتی چه تبعاتی برای کشور دارد، چندان مبهم نیست. تبعات چنین ارتباط گلخانه‌ای و کنترل‌شده‌ای اما برای آقای رئیس‌جمهور بدتر است.
طبیعی‌ترین واکنش فردی که در چنین فضایی زندگی می‌کند، مواجه شدن با واقعیات دنیای بیرون از دفتر ریاست‌جمهوری با سلاح «انکار» و «تکذیب» است. طی سال‌های گذشته خصوصا در دولت دوازدهم، مکرر دیده‌ایم که آقای روحانی سخنانی می‌گوید که نه‌تنها با واقعیات اقتصادی- اجتماعی کف جامعه، بلکه با آمار رسمی دستگاه‌های دولتی در آن زمینه خاص هم کاملا در تضاد است. دوستان پرکار معاونت حقوقی ریاست‌جمهوری خوب است قبل از تنظیم شکوائیه پیرامون جمله قبلی، خود یک جست‌وجوی کوتاه اینترنتی در این زمینه انجام دهند تا وقت ما و خودشان را بیهوده تلف نکنند! کشور و مردم که فدای سر دولت، رئیس‌جمهور اما روزانه حرف‌هایی می‌زند که برای خودش هم خوب نیست. اگر آقای روحانی نمی‌داند همزمان با دادن ضرب‌الاجل 60 روزه به اروپا، رئیس دولت نباید در بوق همه‌پرسی با تعریض به مساله هسته‌ای بدمد، چون مصداق تف سر بالاست،  این را که حداقل باید بداند که از داخل ماشین نمی‌شود نظرسنجی کرد!
حلقه محدود اطرافیان و یک مساله پرتکرار و غیرقابل طرح دیگر اما ظاهرا ایشان را بسیار فراموشکار و کم‌حافظه کرده است! پیش از این کارگردان فیلم تبلیغاتی آقای روحانی در سال 92 طی مصاحبه‌ای، برخی جملات مصنوعی داخل فیلم مذکور را افشا و اظهار کرده بود اینها را من به آقای روحانی پیشنهاد کرده بودم. از آن جمله، این بود: «من سال‌هاست وقتی بین منزل و اداره تردد می‌کنم و مردم را می‌بینم و چهره‌ها را مطالعه می‌کنم می‌بینم چقدر گرفته و چقدر عبوس است و خنده در چهره‌ها نیست». حالا آقای رئیس‌جمهور در جمع اصحاب رسانه و در پاسخ به برخی انتقاد‌ها مبنی بر اینکه او از شرایط جامعه خبر ندارد، گفته است: «من خودم بارها گفته‌ام، روزانه نظرسنجی می‌کنم، یعنی توی خیابان با ماشین که می‌روم تمام چهره‌های مردم را نگاه می‌کنم، چند نفر لبخند دارند، چند نفر عصبانی هستند، چند نفر چهره‌شان گرفته است؟ به هر شهر و جمعیتی که می‌روم خودم نظرسنجی می‌کنم».
آقای روحانی ظاهرا توجه ندارند که اولا مسیر تردد روزانه ایشان در مناطق مرفه‌نشین شهر است، ثانیاً شیشه ماشین ایشان دودی است، ثالثاً سرعت بالای اتومبیل اسکورت رئیس‌جمهور فرصتی برای دیدن چهره افراد باقی نمی‌گذارد، رابعاً برپایی مراسم عزا یا عروسی در مسیر تردد، می‌تواند نتایج نظرسنجی را کن‌فیکون کند، خامساً وقتی ایشان به شهری می‌روند، آنها که ناراحتند، اساسا به استقبال رئیس‌جمهور نمی‌آیند تا ایشان بخواهد نظرسنجی‌شان کند! وقت و صفحات روزنامه محدود است، لذا دیگر ان‌قلت‌های وارد بر نظرسنجی پیشرفته رئیس‌جمهور را ذکر نخواهم کرد. شما هم به همین مقدار راضی باشید! پیشنهاد جایگزین برای آقای روحانی که دسترسی عالی به اطلاعات دارد اما این است که نتایج آن نظرسنجی که دوستانش می‌گویند طبق آن محبوبیت دولت به زیر 10 درصد رسیده است را هم نگاه مختصری بیندازند، به هر حال، آن هم حرفی هست برای خودش!
رسانه‌ها نماینده افکار عمومی محسوب می‌شوند و نوع تعامل یک فرد مسؤول با آنها، به واقع، نشان‌دهنده میزان احترام وی به مردم است. رئیس‌جمهور رفتار خوبی با رسانه‌ها ندارد، اگرچه کمتر به منتقدان فحاشی کرده و برچسب می‌زند، ولی تا یادم هست همواره معتقد بوده است: «رسانه‌ها خدمات دولت را خوب منعکس نمی‌کنند. اساتید دانشگاه خوب از برجام دفاع نمی‌کنند و فقط یک عده بیسواد حرف می‌زنند. انتقاد زیادش هم خوب نیست. گوینده خبر تلویزیون، خبرهای مربوط به دولت را با صدای بلند نمی‌خواند!  دولت که رسانه ندارد!» این حرف‌ها را کسی می‌زند که دولتش در 300 روز گذشته اساسا سخنگو نداشته و شمار روزهایی که خودش هم نشست خبری برگزار نکرده، کم‌کم به عدد 500 روز می‌رسد! ماحصل این نوع ارتباط و تعامل با رسانه، چیزی جز خودمحوری، اشتباهات پی‌درپی و مکرر، برخورد چکشی با رسانه‌ها، عدم درک واقعیات جامعه و در نهایت پیدایش نوعی عقل مقاوم به فهم در برابر واقعیات کف کوچه و بازار نخواهد بود.
روزانه می‌بینیم که کارشناسان اقتصادی، راهکارهای متعددی برای حل معضلات جاری کشور ارائه می‌کنند، اقتصاددانان دلسوز حامی و منتقد دولت، چون دسترسی مستقیم به اتاق فکر اقتصادی دولت و آقای روحانی ندارند، بارها و بارها نامه‌هایی با امضاهای 38 نفره، 70، 50، 10، 85 نفره و کمتر و بیشتر برای رئیس‌جمهور ارسال کرده‌اند، صدها و هزاران پیشنهاد اجرایی متخصصان کشور برای حل معضلات جاری به دولت ارائه می‌شود، با این وجود اما آب از آب تکان نمی‌خورد و فرضا قیمت گوشت با اختصاص آن همه ارز رانتی برای وارداتش، اگر بالا برود، هیچ پایین نمی‌آید!
آقای روحانی! اگر ایران را دوست دارید، مدل نظرسنجی‌تان را عوض کنید، اینقدر در دل و زبان‌تان به دیگران بیسواد نگویید و فکر نکنید دانای کل هستید. از حلقه بسته اطراف‌تان خارج شوید تا واقعیات زندگی مردم را ببینید. به رسانه‌ها اعتماد کنید و به جای آنکه به تریج قبای‌تان بربخورد و باز از نویسنده و مدیر مسؤول «وطن‌امروز» شکایت کنید، از ما که صریح عیب‌تان را می‌گوییم، متشکر باشید. کسی در خیابان‌ها دیوار نمی‌کشد، شما دیوارهای دور خودتان را خراب کنید!
 

سخنگوی قوه‌قضائیه در پاسخ به خبر و شایعه وجود اسم نزار زکا (محکوم امنیتی لبنانی- آمریکایی) در لیست عفو و تخفیف مجازات عید فطر گفت: اسم محکوم مورد اشاره در لیست ارائه‌شده از سوی رئیس قوه‌قضائیه برای اعطای عفو یا تخفیف مجازات نبوده است. به گزارش میزان، اسماعیلی افزود: شخص محکوم و رئیس‌جمهوری لبنان با ارسال نامه‌هایی درخواست عفو مشروط را به مقامات قضایی کشورمان ارائه کرده بودند که این درخواست در فرآیند قضایی قرار گرفته است و در صورت اتخاذ هرگونه تصمیمی از سوی دستگاه قضا، فرآیند قضایی آن اطلاع‌رسانی خواهد شد. به گزارش «وطن‌‌امروز»، بر اساس برخی اخبار تایید نشده قرار است آزادی نزار زکا طی معاوضه با یکی از زندانیان ایرانی در آمریکا انجام شود که برخی منابع آن شخص را «مسعود سلیمانی» دانشمند ایرانی دانشکده تربیت مدرس عنوان کرده‌اند. استاد «مسعود سلیمانی» که در رشته خون‌شناسی (هماتولوژی) و سلول‌های بنیادی تحقیق می‌کرد ۱۵ مهرماه ۹۷ برای تحقیقات در قالب یک فرصت مطالعاتی به بیمارستان مایو کلینیک آمریکا از سوی این دانشگاه دعوت اما به علت نامعلومی توسط پلیس FBI دستگیر شد.

گروه اجتماعی: شرکت تاکسی اینترنتی اسنپ از راننده قانونمدار خود که به مسافر بدحجاب تذکر داده بود تقدیر کرد.
به گزارش «وطن‌امروز»، شرکت اسنپ در اطلاعیه‌ای ضمن تکذیب شایعات برخورد با سعید عابد، راننده این شرکت اعلام کرد پس از جنجال فضای مجازی بر سر پیاده شدن یک مسافر بدحجاب به خاطر تذکر راننده اسنپ، هیچ‌گاه به راننده قانونمدار خود تذکر نداده و وی را از فعالیت منع نکرده است. این شرکت در اطلاعیه خود آورده است: «اسنپ خود را مقید به رعایت چارچوب‌های قانونی و ارزش‌های اسلامی جامعه می‌داند و بر پایبندی به آن متعهد است و در قوانین شرکت اسنپ صراحتا بر التزام به رعایت حجاب تاکید شده است. این شرکت ضمن تکذیب شایعات مربوط به برخورد با راننده اعلام می‌کند حساب کاربری ایشان در هیچ مقطعی غیرفعال نشده است. علاوه بر این، از راننده مذکور بابت رعایت قوانین شرکت قدردانی به عمل خواهد آمد و اسنپ بابت افشای اطلاعات شخصی راننده، خود را محق به پیگیری موضوع می‌داند. همچنین لازم به ذکر است، تماس با مسافر طبق رویه‌های معمول شرکت درباره سفرهای ناتمام صورت گرفته و به منزله تایید رفتار مسافر نبوده است. در پایان شرکت اسنپ با اجتناب از ورود به حواشی ایجاد شده در فضای مجازی و تاکید بر قوانین و حقوق شهروندی و ضمن ابراز تاسف از اتفاق رخ داده، از کلیه کاربران محترم راننده و مسافر تقاضا دارد با رعایت هر چه بیشتر قانون و توجه به ارزش‌ها و اخلاق اسلامی و رفتار توأم با احترام متقابل و شکیبایی، فضایی مناسب برای سفرها ایجاد کنند. همچنین در صورت بروز هرگونه اختلاف در حین سفر پیش از هر اقدامی با پشتیبانی این شرکت تماس بگیرند و اطمینان داشته باشند که اسنپ مدافع حقوق‌ مسافر و راننده خواهد بود».
ماجرا چه بود
 بسیاری از گروه‌ها و اقشار مختلف مردم از اسنپ خواسته‌اند از راننده قانونمدار این شرکت که به مسافر بدحجاب خود تذکر داده، تقدیر کند.
به گزارش «وطن‌امروز»، چند روز پیش یکی از رانندگان اسنپ به مسافر خود بابت رعایت نکردن حجاب تذکرد داد و مسافر نیز از این خودرو پیاده شد. راننده از مسافر خود خواسته بود حجاب را رعایت کند که با واکنش منفی مواجه شده بود. پس از چند ساعت مسافر مذکور با انتشار تصاویر و مشخصات راننده در صفحه شخصی خود در توئیتر از مسؤولان اسنپ خواست این راننده را اخراج کنند. «سعید عابد» راننده ۵۴ ساله اسنپ که بازنشسته است و این روزها در اسنپ مشغول است، درباره این اتفاق گفت: «روز ۱۶ خرداد برای من تقاضایی از سمت این خانم در شهرک قائم تهران آمد که من آن را پذیرفتم. وقتی رسیدم، این خانم همان ابتدا در خیابان بدون روسری بود و من به خودم گفتم طبق روال گذشته وقتی سوار ماشین شد از ایشان تقاضا می‌کنم به خاطر جریمه نقدی که برای ماشین‌هایی که چنین تخلفی دارند انجام می‌شود، روسری‌اش را سر کند. هنوز ۱۵۰ متر از محل سوار شدن خانم فاصله نگرفته بودیم که من از ایشان تقاضا کردم روسری خود را سر کنند اما ایشان با لحن تندی گفتند که شما بهتر است در کار دیگران دخالت نکنید و رانندگی‌تان را بکنید. بعد از شنیدن این جمله من نگه داشتم و گفتم با این حساب من نمی‌توانم شما را برسانم و دقیقاً همان بلوار قائم و در حالی که تنها ۱۵۰ متر از مبدا فاصله گرفته بودیم، نگه داشتم که خود خانم از ماشین پیاده شدند و من از ایشان نخواستم از ماشین پیاده شوند. حتی گفتم می‌توانم ایشان را به مبدا بازگردانم». عابد درباره ادامه برخورد این خانم درباره تقاضای سرکردن روسری اضافه کرد: « این خانم بعد از پیاده شدن به من گفت با اسنپ تماس می‌گیرد و شکایت می‌کند. من هم گفتم حتماً این کار را بکنید و من هم این کار را انجام می‌دهم. بعد از آن با پلیس ۱۱۰ تماس گرفت و به پلیس گفت یک نفر در بلوار قائم با این شماره پلاک مزاحم من شده است. من هم همان موقع به پلیس زنگ زدم و ماجرا را شرح دادم که پلیس گفت همانجا بمانید تا مامور بیاید اما خانم بعد از این تماس سوار یکی از ماشین‌های عبوری شد و رفت. من هم نیم‌ساعت منتظر ماندم و وقتی دیدم پلیس نمی‌آید به ناچار رفتم. همان لحظه با پشتیبانی اسنپ تماس گرفتم و اپراتور پشتیبانی به من گفت شما کار درستی انجام دادید و طبق قوانین رفتار کردید».
این راننده قانونمدار در گفت‌وگو با «وطن امروز» درباره حواشی رخ داده پس از این اتفاق، گفت: خوشبختانه هم در فضای مجازی و هم طبق آنچه از دوستانم شنیدم این اقدام بنده واکنش مناسبی را در بین مردم داشته است.   سعید عابد درباره منتشر شدن اسم و مشخصاتش گفت: «تا پیش از انتشار این توئیت توسط این خانم، جز خانواده، هیچ‌کس از اقوام و آشنایان نمی‌دانست من در اسنپ هستم و الان همه از این موضوع با خبر شدند و تماس‌های متعددی در این باره میان دوست و آشنا داشتم. من در طول این مدت که در اسنپ مشغول بودم حتی درخواست افرادی را که در نزدیکی محل سکونت اقوام و دوستانم زندگی می‌کردند قبول نمی‌کردم اما حالا این خانم با این کار همه را باخبر کرد. البته من شرمنده نیستم. من بازنشسته هستم و مثل خیلی‌های دیگر که در این شرایط اقتصادی نیازمند درآمد بیشتر هستند، در اسنپ مشغول شدم».
وی افزود: «در حال حاضر هیچ مشکلی وجود ندارد و خوشبختانه آنچه مردم باید در جریان آن قرار می‌گرفتند رخ داده است و بنده تمام وظایف خودم را انجام دادم». عابد دیروز هم در برنامه صبحگاهی شبکه 3 درباره اخراج از اسنپ گفت این اتفاق روی نداده است.
واکنش سخنگوی قوه قضائیه
کارشناسان حقوقی اعتقاد دارند راننده اسنپ اقدام قانونی انجام داده اما مسافر به علت اینکه بدون اجازه اسم و مشخصات این راننده را منتشر کرده، تخلف حقوقی انجام داده و قوه‌قضائیه می‌تواند با وی برخورد کند. غلامحسین اسماعیلی، سخنگوی قوه‌قضائیه در رابطه با اتفاق اخیری که برای یکی از رانندگان اسنپ در برخورد با بدحجابی رخ داد، گفت: تا این لحظه هر آنچه منتشر شده در فضای مجازی بوده است. اسماعیلی گفت:‌ باید ماهیت قصه روشن شود که دقیقا ماجرا چه بوده؛ هنوز اطلاع دقیقی به دست ما نرسیده است تا ما متناسب با آن اظهارنظر کنیم.
واکنش مردم
بسیاری از کاربران توئیتر نیز در واکنش به اقدام مسافر اعتراض کردند تا جایی که وی مجبور شد چند توئیت دیگر در این زمینه منتشر کند. کاربران به آن خانم اعتراض کردند که چرا بدون اجازه نام و مشخصات یک راننده را منتشر کرده و قانون کشور خود را رعایت نکرده است. بسیاری از اقشار و گروه‌ها نیز از اسنپ خواستند از این راننده تقدیر شود. حتی ‏جمعی از نمایند‌گان طلاب و دانشجویان انقلابی دیروز در ساختمان مرکزی اسنپ حاضر شده و خواستار تقدیر از این راننده قانونمدار شدند.