گروه سیاسی: در شرایطی که در سایه مقاومت ایران، راهبرد موسوم به فشار حداکثری آمریکا علیه کشورمان شکست خورده و ادعاهای ضدایرانی این کشور یکی پس از دیگری با تردید جامعه جهانی مواجه می‌شود، پاتریک شاناهان، سرپرست وزارت دفاع آمریکا و از جمله چهره‌های نزدیک به جان بولتون از سمت خود استعفا کرد.
به گزارش «وطن‌‌امروز»، روز گذشته دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری آمریکا با انتشار توئیتی از کناره‌گیری شاناهان از سمت خود به‌عنوان سرپرست وزارت دفاع آمریکا خبر داد. ترامپ نوشت: «پاتریک شاناهان، سرپرست وزارت دفاع که کار فوق‌العاده‌ای انجام داده است، تصمیم گرفته فرآیند تأیید خود [در سنای آمریکا]را پیش نبرد تا بتواند زمان بیشتری را به خانواده‌اش اختصاص دهد». رئیس‌جمهوری آمریکا ضمن تشکر از شاناهان به خاطر «خدمات برجسته او»، اعلام کرد مارک اسپر را به‌عنوان سرپرست جدید پنتاگون معرفی خواهد کرد. ترامپ در این باره نوشت: «مارک را می‌شناسم و هیچ تردیدی ندارم که او کار شگفت‌انگیزی انجام خواهد داد». طبق این گزارش، شاناهان از ژانویه امسال پس از آن سرپرستی پنتاگون را بر عهده گرفت که جیمز متیس، وزیر دفاع دولت ترامپ بر سر اختلافاتی که با رئیس‌جمهوری این کشور داشت، از سمت خود کنار رفت.
استعفای شاناهان درست در بحبوحه واکنش‌های منفی بین‌المللی به ادعای ضدایرانی آمریکا مبنی بر دست داشتن ایران در حمله به 2 نفتکش در دریای عمان رخ داده است. چند روز پیش در پی انفجار 2 نفتکش در دریای عمان، وزارت دفاع آمریکا با انتشار فیلم و عکس‌هایی نه‌چندان شفاف مدعی دست داشتن ایران در این حادثه شد. در همین راستا پاتریک شاناهان، سرپرست مستعفی وزارت دفاع آمریکا 2 روز پیش ضمن اتهام‌زنی به ایران، حمله به 2 نفتکش در دریای عمان را «مشکلی جهانی» خواند و از اراده آمریکا برای رسیدن به یک «اجماع جهانی» در این‌باره خبر داد. این اتهام‌زنی بدون سند شاناهان و وزارت دفاع آمریکا اما در عمل به معضلی بزرگ برای این کشور تبدیل شد به‌گونه‌ای که هم مالک این نفتکش‌ها و هم عموم کشورهای دنیا در آسیا و حتی اروپا ادعای آمریکایی‌ها را تحویل نگرفتند.
مالک ژاپنی این نفتکش‌ با تاکید بر اینکه ادعای آمریکا اشتباه است، در جریان یک کنفرانس خبری در توکیو سخنان مایک پمپئو، وزیر خارجه آمریکا را زیر سوال برد. «کاتادا» در فیلمی که نیروی دریایی آمریکا منتشر کرده و در آن ادعا شده بود یک قایق ایرانی در حال جدا کردن یک مین عمل ‌نکرده از بدنه نفتکش ژاپنی به نام «کوکوکا» است، تشکیک کرد. مالک نفتکش ژاپنی همچنین گفت برخلاف ادعای آمریکا کشتی کوکوکا توسط یک شیء پرنده هدف قرار گرفته است نه توسط مین. او گفت: «به نظر می‌رسد یک شیء به سمت آنها پرواز کرد. این شیء باعث ایجاد حفره مورد نظر [در بدنه کشتی] شد. گزارشی که من دریافت کردم این است». او در ادامه هدف قرار گرفتن نفتکش توسط اژدر را هم رد کرد. او گفت: «به احتمال زیاد این کشتی‌ها توسط یک شیء پرنده هدف قرار گرفته‌اند. محل اصابت، کاملاً بالای آب است. فکر نمی‌کنم اژدر بوده باشد».
علاوه بر ژاپن، 3 کشور آلمان، فرانسه و انگلیس هم ادعای آمریکا را تحویل نگرفتند. در همین راستا وزیر خارجه آلمان گفت ویدئویی که آمریکا از نفتکش‌ ژاپنی منتشر کرده است برای نتیجه‌گیری درباره نقش ایران در حمله به نفتکش‌ها کافی نیست. هایکو ماس گفت: «این ویدئو کافی نیست. بله! ما می‌توانیم بفهمیم در این ویدئو چه اتفاقی می‌افتد اما نمی‌توان با آن به نتیجه‌گیری نهایی رسید. این ویدئو برای من کافی نیست». وزیر خارجه انگلیس نیز هرچند هم‌راستا با آمریکا اتهاماتی را به ایران نسبت داد اما تاکید کرد کشورش درباره این حمله تحقیقات مستقلی انجام خواهد داد. همچنین خبرگزاری رویترز هم به نقل از یک مقام دولت فرانسه نوشت پاریس بعد از این حادثه از همه طرف‌ها خواسته خویشتنداری نشان دهند. «ناتالی توچی» از مشاوران ارشد «فدریکا موگرینی» مسؤول سیاست خارجی اتحادیه اروپایی نیز ضمن تشکیک در ادعاهای آمریکا و فیلم منتشرشده از سوی واشنگتن مبنی بر دست داشتن ایران در حادثه انفجار 2 نفتکش گفت: ما قبل از اینکه کسی را مقصر کنیم به ادله موثق نیاز داریم. او با بیان اینکه ایرانی‌ها بازیگرانی بسیار معقول هستند، گفت: اینکه آنها در زمان حضور نخست‌وزیر ژاپن در تهران به یک کشتی ژاپنی حمله کنند «کار چندان معقولی نیست».
بر همین اساس به نظر می‌رسد گاف وزارت دفاع آمریکا و مضحکه شدن این کشور در دنیا در استعفای پاتریک شاناهان بی‌تاثیر نبوده باشد. این البته نخستین بار نیست که شاناهان و وزارت دفاع آمریکا ادعاهای گزاف و غیرواقعی علیه ایران مطرح و سپس عقب‌نشینی می‌کنند؛ یک‌ماه پیش نیز نیویورک‌تایمز با انتشار گزارشی از بازبینی طرح‌های نظامی آمریکا علیه ایران خبر داده بود. این نشریه ادعا کرده بود پاتریک شاناهان، سرپرست وزارت دفاع آمریکا پنجشنبه گذشته طرح‌های نظامی
به‌روز شده را به رئیس‌جمهوری این کشور و مشاورانش ارائه داده است. به نوشته این نشریه، در صورت حمله ایران به نیروهای آمریکایی یا نزدیک شدن تهران به ساخت سلاح هسته‌ای، واشنگتن 120 هزار سرباز به خاورمیانه خواهد فرستاد!
نیویورک‌تایمز بدون نام بردن از مقام ارشدی که این اطلاعات را به این روزنامه داده، نوشته بود این رویکرد از سوی جان بولتون، مشاور امنیت ملی دونالد ترامپ و از محافظه‌کاران تندرو پیشنهاد شده است.
در فاصله کمتر از یک روز پس از انتشار این خبر، دونالد ترامپ رئیس‌جمهوری آمریکا روز سه‌شنبه ۱۴ مه، طرح اعزام ۱۲۰ هزار سرباز به خاورمیانه درصورت حمله ایران به نیروهای این کشور یا نزدیک شدن تهران به ساخت سلاح هسته‌ای را تکذیب کرد.
شاناهان که در مدت تصدی سرپرستی وزارت دفاع آمریکا همواره از نیروهای نزدیک به بولتون شناخته می‌شد، اول خردادماه گذشته نیز با حضور در کنگره این کشور ادعاهای ضدایرانی خود را تکرار کرد. وی که به همراه پمپئو در جلسه کنگره حضور یافته بود، باز هم به اسناد و مدارکی درباره تهدید بودن ایران اشاره کرد که از نظر نمایندگان کنگره قابل اعتماد و موثق نبوده‌‌اند‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌. آنطور که رویترز گزارش داده است، شاناهان در این جلسه که پشت درهای بسته برگزار شد به نمایندگان کنگره گفت: ایران در ابتدای امر، ما و متحدان‌مان را تهدید کرده بود اما بعد از مدتی این تهدید برطرف شد‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌. در ابتدای امر ما شاهد مجهز کردن قایق‌‌های تندرو سپاه ایران به موشک بودیم و به نظر می‌رسید آنها قصد دارند اهداف عربستانی و اماراتی را در خلیج‌فارس  بزنند اما بعد از مدتی که تنش‌ها بالا گرفت و ما ناوگروه آبراهام لینکلن را به خلیج‌فارس  فرستادیم، ایرانی‌ها هم تجهیزات موشکی را از روی قایق‌‌های خود برداشتند و این تهدید برطرف شد!
با همه اینها به نظر می‌رسد شکست راهبرد فشار حداکثری آمریکا علیه ایران را باید دلیل اصلی استعفای شاناهان ارزیابی کرد. چنانکه چندی پیش نیز شایعه اخراج جان بولتون، حقوق‌بگیر منافقین و مشاور امنیت ملی ترامپ از کاخ سفید مطرح شده بود. هر چند آن شایعه تکذیب شد اما روشن است که جایگاه بولتون نیز تا حد زیادی در کاخ سفید تقلیل یافته و حتی ترامپ نیز چند هفته پیش از کنترل و تعدیل مواضع مشاور امنیت ملی خود سخن گفته بود.
 

روایت واشنگتن‌پست از استعفای شاناهان
روزنامه واشنگتن پست روز گذشته در واکنش به استعفای پاتریک شاناهان، سرپرست وزارت دفاع آمریکا، یکی از دلایل این استعفا را بی‌اعتباری راهبردهای ترامپ در قبال ایران برشمرد. در گزارش این نشریه به قلم دیوید ایگناتیوس آمده: یکی از مقامات ارشد سابق دفاعی گفت: «هیچ اعتباری در رابطه با اعتماد متحدان اصلی آمریکا در اروپا و آسیا به این کشور وجود ندارد. ما خودمان را به جای ایران منزوی کردیم». به گزارش «وطن‌‌امروز»، در ادامه این گزارش آمده: یکی از دلایل خروج شاناهان از وزارت دفاع سرگیجه‌ای است که در سیاست خارجی آمریکا وجود دارد. پس از ادعای ترامپ مبنی بر متهم کردن ایران در حمله به 2 نفتکش در دریای عمان، شک و تردیدها در جهان نسبت به سیاست‌های دولت ترامپ تشدید شد. واشنگتن‌پست می‌افزاید: در خارج و داخل آمریکا هنوز هم شکافی گسترده وجود دارد. رئیس‌جمهوری که بارها به متحدان عمده آمریکا توهین و سازمان‌های اطلاعاتی آمریکا را محکوم کرده است، دریافته ارزش سخنانش که باید به‌عنوان بهترین سلاح آمریکا برای محاصره ایران به حساب آید، کاهش یافته است. این رسانه آمریکایی با اشاره به این که بعد از آنکه تهران اعلام کرد ظرف 10 روز دیگر از محدودیت‌های غنی‌سازی اورانیوم که در توافق هسته‌ای  2015 تعیین شده عبور خواهد کرد، اذعان کرد: توانایی ترامپ برای تاثیرگذاری بر محدودیت‌های اعلامی تهران از طریق دیپلماسی تقریبا صفر است. واشنگتن‌پست در ادامه با تشریح راهبرد دولت ترامپ درباره سیاست فشار حداکثری بر ایران نوشت: استراتژی دولت ترامپ این بود که کشورهای اروپایی، ایران را مجبور به ادامه مذاکره برای ادامه برجام و توافق جدید کنند و ترامپ پس از خروج از برجام تحریم‌های جدیدی را برای حصول یک توافق جدید و سخت‌تر وضع کرد اما ایران از اوایل اردیبهشت به‌رغم فشار حداکثری ترامپ به سمت مقاومت بیشتر حرکت کرد.
 

فرید زکریا*: روزی روزگاری در این 2 سال، سلطه آمریکایی مُرد. دوران استیلای ایالات متحده، مختصر و گذرا بود برای حدود 3 دهه در حد فاصل 2 لحظه از جنس فروپاشی. در بحبوحه سقوط دیوار برلین در 1989 زاده شد و پایان یا در حقیقت آغاز پایان آن همزمان با یک سقوط دیگر، یعنی سقوط رژیم عراق در سال ۲۰۰۳ بود و از آن زمان آهسته تحلیل می‌رود. اما آیا مرگ موقعیت استثنایی آمریکا نتیجه عللی بیرونی بود یا اینکه واشنگتن با عادات بد و رفتار بد خود به سقوطش سرعت بخشید؟ این پرسشی است که مورخان برای سال‌ها به بحث درباره آن خواهند پرداخت. اما در این مقطع، ما وقت و چشم‌انداز کافی داریم که به برخی شواهد اولیه بپردازیم. همچون اغلب مرگ‌ها، عوامل زیادی در این یکی دخیل بودند. نیرو‌های ساختاری عمیقی در نظام بین‌الملل وجود داشتند که بی‌امان علیه هر کشوری عمل می‌کردند که این مقدار از قدرت را انباشت کرده بود. بویژه درباره آمریکا میزان سوء کاربرد واشنگتن از هژمونی(سلطه)‌اش و سوءاستفاده از قدرت که به از دست دادن متحدان و تقویت دشمنانش منجر شد، تکان‌دهنده است و حالا در دولت ترامپ، به نظر می‌رسد ایالات متحده علاقه و در حقیقت ایمان خود را به ایده‌ها و اهدافی که محرک حضور بین‌المللی‌اش به مدت سه‌چهارم قرن بوده‌اند از دست داده است.
روزی روزگاری قرن آمریکا
سلطه ایالات متحده در دوران پساجنگ سرد، دوره‌ای بود که جهان از زمان امپراتوری روم نظیرش را ندیده بود. نویسندگان اصرار دارند که طلوع «قرن آمریکا» را به سال 1945 نسبت دهند. اما عصر پساجنگ دوم جهانی کجا و دوران پس از 1989 کجا. چون حتی پس از 1945 نه تنها فرانسه و بریتانیا هنوز بر ته مانده استعمارشان نفوذ داشتند، بلکه خیلی زود اتحاد شوروی هم خودش را به عنوان یک ابرقدرت رقیب تحمیل کرد و نفوذ واشنگتن در هر گوشه و کنار سیاره را به چالش کشید. به یاد بیاورید که عبارت «جهان سوم» از تقسیم‌بندی سه‌گانه جهان نشات می‌گرفت که در آن  جهان اول شامل ایالات متحده و اروپای غربی و جهان دوم، کشورهای کمونیستی بودند و جهان سوم به هر جای دیگری اطلاق می‌شد که کشوری جایی بین ایالات متحده و اتحاد شوروی نشسته بود. به عبارت دیگر، از لهستان گرفته تا چین، اغلب جمعیت جهان  نیمه دوم قرن بیستم را به سختی «قرن آمریکا» می‌دانستند. اما پس از دوران جنگ سرد بین غرب و شرق، آمریکا شروع به بی‌رقیب شدن کرد. اما حتی در آن دوران هم سلطه آمریکایی کاملا به رسمیت شناخته نشده بود. مثلا در 1990 مارگارت تاچر، نخست‌وزیر وقت بریتانیا معتقد بود که دنیا به 3 حوزه دلار آمریکا، ین ژاپن و مارک آلمان تقسیم می‌شود. هنری کیسینجر، وزیر پیشین خارجه و نظریه‌پرداز مهم سیاست خارجی آمریکا در کتابش به نام «دیپلماسی» - منتشره در سال 1994- هنوز معتقد بود که ما به سمت یک جهان چندقطبی حرکت می‌کنیم. در واقع نخستین باری که یک نفر عنوان «جهان تک‌قطبی» را برای دوران پسافروپاشی دیوار برلین به کار برد در یکی از صفحات همین مجله (فارین افرز) در سال 1990 بود توسط چارلز کراوثامر، تحلیلگر سیاسی محافظه‌کار.
آغاز پایان
همانطور که هژمونی (سلطه) ایالات متحده در اوایل دهه ۱۹۹۰ یعنی زمانی آغاز شد که کسی چندان توجهی به آن نداشت، در اواخر این دهه نیرو‌های تضعیف‌کننده این هژمونی زمانی وارد عمل شدند که برخی بتدریج از آمریکا به عنوان «کشور غیرقابل جایگزین» و «تنها ابرقدرت جهان» یاد می‌کردند. نخستین و مهم‌ترین آنها خیزش چین بود. الان وقتی به گذشته نگاه می‌کنیم به آسانی می‌توان دید که پکن قرار بود به تنها رقیب جدی واشنگتن تبدیل شود اما حدود ربع قرن قبل این چندان آشکار نبود. هرچند چین از دهه ۱۹۸۰ رشد سریع خود را آغاز کرد اما این رشد را از یک مبنای بسیار پایین انجام داده بود. کمتر کشوری توانسته بود این روند را برای مدتی بیش از چند دهه ادامه دهد. ترکیب چینی عجیب کاپیتالیسم و لنینیسم ظاهرا ترکیبی ناپایدار بود که قیام میدان تیانانمن آن را آشکار کرد. اما رشد چین تداوم یافت و این کشور به قدرت بزرگ جدیدی تبدیل شد که توانایی و بلندپروازی‌اش با  آمریکا هماوردی می‌کرد. روسیه نیز به نوبه خود از کشوری ضعیف و خاموش در اوایل دهه ۱۹۹۰ به یک قدرت انتقامجو تبدیل شد. با ظهور 2 بازیگر بزرگ جهانی در بیرون نظام بین‌المللی ساخت آمریکا، جهان وارد یک مرحله پساآمریکایی شد. امروز آمریکا هنوز قدرتمندترین کشور جهان است اما در دنیایی که قدرت‌های جهانی و منطقه‌ای متعدد می‌توانند با آن مقابله کنند  و بار‌ها و بارها نیز این کار را کرده‌اند.
حملات 11 سپتامبر ۲۰۰۱ به مرکز تجارت جهانی در نیویورک و پس از آن حمله آمریکا به افغانستان و عراق نقشی دوگانه در روند نزولی قدرت ایالات متحده داشتند. اشتباهات آمریکا در جریان حمله به عراق از جمله از بین بردن نهاد‌های سیاسی این کشور، یکجانبه‌گرایی و اتکا به داده‌های نادرست، یک «نقطه عطف»  بود. شاید هر یک از این اشتباهات، به تنهایی قابل جبران بودند اما همه آنها با هم عراق را به یک ناکامی پرهزینه بدل کردند. تصمیمات خسارت‌بار و نسنجیده واشنگتن پس از ۱۱ سپتامبر ناشی از هراسی بود که  آمریکا را در این دوران به یکجانبه‌گرایی بیشتر سوق داد و از بسیاری از پیمان‌های بین‌المللی خارج شد و صلاحیت اخلاقی و سیاسی خود را در جهان از دست داد، تا جایی که متحدان دیرینه آمریکا مانند کانادا و فرانسه خود را در اصول، اخلاقیات و روش سیاست خارجی، با آمریکا در تضاد یافتند.
دهه ۹۰ بهترین فرصت برای تغییر نظم جهانی به صورت دلخواه واشنگتن بود اما پس از فروپاشی اتحاد شوروی، سیاستمداران آمریکایی علاقه خود را به حفظ حضور در اروپا و نقاط مختلف جهان برای حمایت بلندمدت از کشور‌های مختلف در راستای حرکت به سمت مدل آمریکایی و لیبرال از دست دادند و صرفا از الگوهای «شوک ‌درمانی اقتصادی» و «دموکراسی‌سازی سریع»  پشتیبانی کردند.
هرچند مقامات کاخ سفید در آن دوران، از لزوم تغییر ساختار‌های جهانی صحبت می‌کردند اما هرگز به اندازه کافی بر تلاش برای تحقق این هدف متمرکز نشدند و برای آن هزینه نکردند.
ضربه نهایی
دست آخر روی کار آمدن ترامپ «ضربه نهایی» را به سلطه آمریکایی وارد آورد. او تا حد زیادی به جهان بی‌علاقگی نشان داده است، البته جز بیان این اعتقادش که همه دنیا دارند آمریکا را می‌چاپند. او یک ملی‌گرا، یک حمایت‌گرا و یک عوام‌‌گراست که مصمم است تا «اول آمریکا» را در سرلوحه سیاست خود قرار دهد. اما واقعیت این است که او، بیش از هر چیز دیگری، کسی است که عرصه را واگذار کرده است. در دولت ترامپ، آمریکا از توافق مشارکت ترانس پاسیفیک (فرا اقیانوسی)  و به صورت کلی‌تر از درگیر شدن در آسیا کنار کشیده است. آمریکا دارد از همپیمانی ۷۰ ساله با اروپا هم خارج می‌شود. به آمریکای لاتین صرفا از پنجره دور نگه داشتن مهاجران یا بردن آرای اهالی فلوریدا نگریسته و حتی توانسته کانادایی‌ها را هم برنجاند که این به نوبه خود کم دستاوردی نیست. دولت آمریکا سیاست خاورمیانه‌ای خود را به اسرائیل و عربستان سعودی واگذار کرده  و جز چند استثنا، از جمله میل بیمارگونه ترامپ برای دستیابی به جایزه صلح نوبل از طریق تلاش برای صلح با کره شمالی، آنچه در سیاست خارجی او برجسته است، غیبت او است. هرچند آمریکا بر خلاف انگلیس رو به افول، کشوری ورشکسته نیست اما دیگر در موقعیتی که حدود 3 دهه نظام بین‌الملل را تعریف می‌کرد و بر آن سلطه داشت، قرار ندارد.
اکنون آنچه باقی می‌ماند، ایده‌های آمریکایی است. آمریکا یک قدرت برتر منحصربه‌فرد بود که از بسط نفوذ خود برای ایجاد یک نظم جدید جهانی استفاده کرد. اکنون سؤال این است که آیا همزمان با رنگ باختن قدرت آمریکا، نظام بین‌المللی که از آن پشتیبانی می‌کرد - قواعد، هنجار‌ها و ارزش‌ها - باقی می‌ماند؟ یا آمریکا علاوه بر افول امپراتوری‌اش، شاهد رنگ باختن ایده‌هایش نیز خواهد بود؟
*فرید رفیق زکریا، روزنامه‌نگار و سیاستمدار هندی‌تبار آمریکایی و مجری شبکه سی‌ان‌ان
 

گروه سیاسی: حمیدرضا پیرایش، یکی از دانشجویان بورسیه که قربانی عملیات سیاسی دولت روحانی علیه نخبگان کشور شده، طی نامه‌ای به «وطن‌امروز»، جزئیاتی از پرونده خود در دیوان عدالت اداری و استنکاف وزارت علوم در اجرای رای دیوان را تشریح کرد. متن این نامه به شرح زیر است:
از زمانی که وزارت علوم، تحقیقات و فناوری اختیارات دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی- پژوهشی را افزایش داد صلابت خود را تا حد زیادی از دست داد به طوری که اکنون این وزارتخانه در مقام محکوم‌علیه از جایابی و تعیین محل خدمت 10 بورسیه خود مستاصل مانده است. این در حالی است که تا چند سال پیش اگر مشکلی برای کسی در دانشگاهی به‌وجود می‌آمد و شاکی به وزارتخانه مراجعه می‌کرد با پادرمیانی یک کارشناس هم مشکل رفع و رجوع می‌شد ولی الان گاه وساطت نفرات دوم و سوم وزارتخانه هم نتیجه نمی‌دهد و شاکی مجبور  می‌شود دست به دامن سایر مراجع جهت احقاق حق شود. این ادعا با مقایسه تعداد دعاوی ثبت‌شده در چند سال اخیر در دیوان عدالت اداری به طرفیت دانشگاه‌ها نسبت به 10 سال گذشته به سادگی قابل اثبات است. اکنون نزدیک به 20 دانشگاه کشور از اجرای آرای قطعی عالی‌ترین مرجع قضایی کشور، دیوان عدالت اداری، امتناع کرده و با ارسال لوایح تکراری و اطاله دادرسی موجب عسر و حرج بورسیه‌ها و خانواده‌‌های ایشان شده‌‌‌اند؛ محکوم‌علیه‌‌‌هایی که بعضاً تکیه‌کلام‌شان «ما هر کاری که دلمون بخواد می‌کنیم» و «به جان بچه‌ام اجرا نمی‌کنم» است ولی در مواجهه با دیوان با مظلوم‌نمایی و چرب‌زبانی سعی در فرافکنی و تخطئه بورسیه‌ها دارند. در اینجا به یک نمونه جالب اشاره می‌کنم. موضوع برگشت به کار بورسیه‌ای است با رای قطعی، محکم، صریح و شفاف دیوان عدالت اداری مبنی بر «استخدام در دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی به‌عنوان عضو هیات علمی و صدور حکم استخدامی پیمانی از تاریخ 25/6/95» (پیوست 1). محکوم‌له فارغ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌التحصیل دکترای دانشگاه تهران با معدل 86/18 و عضو بنیاد ملی نخبگان است. محکوم‌له جهت اثبات حقانیت و صلح‌دوستی خود سلسله‌مراتب دادخواهی و مکاتبه از مدیر گروه آموزشی، شورای آموزشی مربوط، رئیس دانشکده، معاون آموزشی دانشگاه، مسؤول نهاد مقام معظم رهبری، رئیس دانشگاه تا وزارت علوم را طی کرده و حتی قبل از صدور رای بدوی، با وساطت مسؤول دفتر نهاد مقام معظم رهبری، حاضر به انصراف از شکایت خود می‌شود که با مخالفت محکوم‌علیه مواجه می‌شود. پس از ثبت شکایت در دیوان و تبادل لوایح، نظر به عدم اقناع قاضی محترم پرونده، طرفین دعوا به دیوان احضار شده و قاضی پس از مشاهده مستندات و استماع دفاعیات آنها اقدام به صدور رای کرده است (پیوست 1). محکوم‌علیه ضمن اعتراض به دادنامه، در لایحه تجدیدنظر خود از افترا و بهتان به محکوم‌له و تقطیع بندهای دادنامه و قرار دادن آنها داخل گیومه جهت القای نقل قول مستقیم برای اغفال قضات محترم تجدیدنظر تا توهین به آنها اجتناب ننموده و رای صادره را «ناشی از فقر اطلاعات قاضی محترم» عنوان می‌دارد (پیوست 2) که این شیطنت‌ها و حیله‌ها از چشمان قضات محترم تجدیدنظر دور نمانده و دادنامه بدوی عینا تأیید و ابرام می‌گردد (پیوست 3). در اینجا برای دفاع از حقانیت دیوان و قضات شریف آن به 3 نکته بسنده می‌کنم:
1- مگر در روز صدور رای بدوی 2 نماینده حقوقی دانشگاه در جلسه حضور نداشته و به دفاع از عملکرد دانشگاه نپرداختند؟ (صورت جلسه صدور رای بدوی)
2- مگر قبل از رای دیوان، شورای آموزشی مربوط دانشگاه با توجه به اینکه مراحل استخدام بنده در دانشگاه طی شده و بنده از شهریور 95 به طور تمام‌وقت با دانشگاه همکاری داشته‌ام درخواست صدور حکم پیمانی برای بنده نکرده بود؟ (بند 2 رای دیوان)
3- مگر وزارت علوم نیز پیرو نامه شماره 11/69179 مورخ 4/4/96 دانشگاه را ملزم به صدور حکم پیمانی و پرداخت حقوق و مزایا نکرده بود؟! در این نامه صراحتا آمده است «وفق مقررات جاری نسبت به صدور حکم کارگزینی و پرداخت حقوق و مزایا بابت 2 سال اقدام کنید».
گفتنی است در لوایح ارسالی محکوم‌علیه به دیوان 36 مورد جعل باطل و تحریف حق، تدلیس، تقطیع و تناقض آشتی‌ناپذیر وجود دارد که در بهترین حالت، مبین حب و بغض و اعمال سلیقه شخصی و در بدترین حالت، مبین سقوط اخلاق در بین برخی مدیران است. تلخ‌‌‌‌‌‌تر اینکه محکوم‌علیه نه فقط با دیوان عدالت اداری که با وزارت علوم و هیأت اجرایی جذب خود نیز صادق نبوده است. از همین جا صمیمانه جهت تنویر افکار عمومی، محکوم‌علیه را به چالش (مناظره) زنده تلویزیونی دعوت می‌کنم (این خواسته بسیاری از بورسیه‌‌های دیگر نیز می‌باشد).
همانطور که در دادنامه مشخص است، نظر به شروع به کار بنده با تعرفه پیمانی موقت و تأیید فعالیت تمام‌وقت اینجانب از شهریور 95 با دانشگاه توسط شورای آموزشی گروه صنایع چوب دانشگاه (بند 2 رای دیوان) و با عنایت به تاریخ موافقت هیات اجرایی جذب محکوم‌علیه به‌عنوان آخرین مرجع قبولی اعضای هیات علمی با جذب بنده یعنی 8/8/95 (بند 3 رای دیوان) محکوم‌علیه محکوم به صدور حکم استخدام پیمانی از تاریخ 25/6/95 شده است در حالی که محکوم‌علیه بعد از گذشت 10 ماه از تاریخ قطعی شدن رای، برای رفع استنکاف حکمی بدون مدت اعتبار، بدون شماره استخدام، بدون شماره پست، بدون کد پرسنلی، بدون لحاظ کردن پایه و سنوات، با شرح حکمی در تقابل با بندهای 2، 3 و 4 رای دیوان، اجرائیه‌ای بی‌اعتبار که ظهر ندارد و پیش‌‌‌‌‌‌‌‌نویس است با تاریخ اجرای حکم  18/12/98 (پیوست 4) به دیوان محترم عدالت اداری ارسال و درخواست مختومه شدن پرونده را کرده است! گفتنی است به‌رغم مراجعه مکرر، محکوم‌علیه از اجرای صحیح و کامل رای دیوان و قرار دادن نسخه مستخدم در اختیار بنده اجتناب نموده است (پیوست 5). در اینجا چند ابهام و سوال مطرح است:
1- نیت و هدف محکوم‌علیه از ارسال این اجرائیه مجعول به دیوان چه بوده است؟!
2- آیا ساده‌انگارانه نیست اگر بگویم هیچ‌کدام از 4 مسؤول امضا‌کننده حکم، متوجه ایرادات مذکور نبوده و همگی اشکالات سهوی بوده است؟
3- آیا با توجه به بی‌احترامی صورت گرفته در مرحله تجدیدنظر، انتظار می‌رفت این رفتار از سوی محکوم‌علیه تکرار شود؟!
4- تاریخ اجرای 18/12/97 از کجا آمده است و مبنای آن چه بوده است در حالی که طبق رای باید از 25/6/95 حکم پیمانی صادر می‌شد و تاریخ قطعی شدن رای هم که 16/2/97 می‌باشد؟! آیا این سوءاستفاده محکوم‌علیه از «فراغ دادرس» نیست؟
5- از کی تا حالا احکام هیات علمی به امضای رئیس و سه معاون می‌رسد؟! البته که باید مفری برای فرافکنی اتهام جعل سند باقی گذاشته می‌شد!
6- آیا ۱۴ ماه زمان کافی برای اخذ ردیف استخدامی، کد پرسنلی و شماره پست نیست؟!
7- در خط اول شرح حکم عنوان شده است «به‌رغم عدم انتقال تعهدات جنابعالی به این دانشگاه»، در حالی که همانطور که در بند ۴ رای دیوان آمده است «وزارت علوم پیرو مکاتبه شماره 251629/2/23 مورخ 10/11/95 مخالفتی با انتقال تعهدات اینجانب نداشته است».
8-  در انتهای شرح حکم ارسالی محکوم‌علیه عنوان داشته که «بدیهی است پس از شروع به کار و در صورت...».  سوال اینجاست که مگر چند بار در یک دانشگاه شروع به کار می‌کنند؟ (رجوع شود به گردش کار رای دیوان)
همانطور که همه می‌دانیم، احکام هیات علمی با امضای رئیس موسسه یا معاون اداری مالی و نیز امضای مستخدم سندیت پیدا می‌کند و تاریخ شروع و پایان قرارداد جزو الزامات و ضروریات هر قراردادی می‌باشد و حتماً باید نسخه اصل تحویل مستخدم شود. و جالب‌تر اینکه مطابق مقررات و آیین‌نامه‌‌های وزارت علوم، حکم هیات علمی پیمانی بدون ردیف و شماره مستخدم فاقد وجاهت قانونی است که با عنایت به مهلت چند ماهه دیوان عدالت به دانشگاه‌‌های محکوم شده درباره بورسیه‌ها جهت اخذ ردیف استخدامی، ایرادی در این‌باره متوجه دیوان نیست. به عبارت دیگر، هیچ دانشگاهی نمی‌تواند بعد از گذشت یک سال از تاریخ قطعی شدن رای، حکم بدون ردیف و شماره مستخدم به دیوان ارسال نماید که در این صورت برای محکوم‌له این حق باید قائل شود که به محکوم‌علیه اعتماد نکند. همچنین مطابق مقررات وزارت علوم هر دانشگاهی که بورسیه بلاتکلیف دارد تا 6 سال حق فراخوان جذب نیرو در آن رشته را ندارد در حالی که محکوم‌علیه در فراخوان جذب هیات علمی بهمن ۹۷ درخواست 2 نفر هیات علمی پیمانی در گرایش بنده کرده است. آیا این محکوم‌علیه قابل اعتماد است؟!
طبق قوانین، بورسیه‌ها از زمان صدور حکم بورسیه، مستخدم دولت محسوب می‌شوند با این حال در مکاتبات صورت گرفته با سازمان امور اداری و استخدامی و سازمان برنامه و بودجه، این سازمان جهت تسهیل اخذ ردیف و شماره مستخدم برای بورسیه‌‌های دارای رای قطعی دیوان، گزینه «آرای دیوان» را در سامانه خود فعال کرده است که کارگزینی دانشگاه‌ها با بارگذاری رای دیوان در این قسمت می‌توانند در کمترین زمان ممکن (حدود 2 هفته) برای ایشان ردیف اخذ کنند.
با عنایت به گذشت ۴ سال از تاریخ فارغ‌التحصیلی و ۱۴ ماه از تاریخ قطعی شدن احکام ۷۲ بورسیه مظلوم، آیا خسارات روحی، روانی، جسمی و مالی وارده به خاطر  رفتار سلیقه‌ای برخی مدیران قابل محاسبه و جبران است؟ به قول یکی از بورسیه‌ها، محکوم‌علیه‌ها تا فرزندان‌شان در شرایط ما قرار نگیرند حال ما و خانواده‌های‌مان را درک نخواهند کرد. خوشبختانه نسبت به آخرین مصاحبه بنده با «وطن‌امروز»، مشکل 17 نفر دیگر از بورسیه‌ها رتق و فتق شده و امید است با توجه به تذکرات و بیانات اخیر آیت‌الله رئیسی درباره استفاده از راهکارهای پیش‌بینی شده در قانون جهت اجرای احکام قضایی، ان‌شاءالله با اراده و تلاش جهادی آرای 52 بورسیه باقیمانده نیز تا قبل از شروع سال تحصیلی جدید اجرایی شود. آیا وقت آن نرسیده است که دست از تضعیف سیستم قضایی کشور، تضعیفی که می‌تواند تبعات اجتماعی خطرناکی به‌دنبال داشته به‌طوری که دود آن به چشم همه ما برود، برداشته و به‌جای آن ضمن ایجاد امید و نشاط، بستری برای درخشش جوانان نخبه ارزشی و رشد و شکوفایی و تعالی نظام فراهم آوریم؟

گروه اقتصادی: خبرهای رسمی و غیررسمی حاکی از آن است که پس از تحریم‌های ایالات متحده آمریکا میزان صادرات نفت کشورمان به طور قابل ملاحظه‌ای کاهش یافته است. درباره میزان این کاهش اختلاف نظر وجود دارد اما آنچه محرز است کاهش صادرات نفت ایران به کمتر از یک میلیون بشکه در روز است. این موضوع چندین بار بیژن نامدارزنگنه، وزیر نفت را به مجلس کشانده و حتی یکی از نمایندگان مجلس اخیرا مدعی شده مشکل تحریم‌ها باعث مشاجره لفظی وزیر و رئیس‌جمهور در جلسه هیات دولت شده است. در این میان اخیرا مرکز پژوهش‌‎های مجلس شورای اسلامی و گروهی از کارشناسان روش مناسبی برای گذار از این شرایط را پیشنهاد داده‌اند. بهره‌گیری از نفت در پالایشگاه‌ها و پتروپالایشگاه‌ها روش جایگزین آنها در برابر خام‌فروشی و راهی برای عبور از تحریم است اما تاریخ ثابت کرده نه‌تنها وزیر فعلی نفت اعتقادی به پتروپالایشگاه ندارد، بلکه 9 پالایشگاه موجود کشور هم زمانی که وی مسؤولیت مهمی در وزارت نفت نداشته، ایجاد شده است.
شاید بتوان دلیل مخالفت زنگنه با ایجاد پالایشگاه را در این قانون جست‌وجو کرد که شرکت ملی نفت می‌تواند بابت فروش هر بشکه نفت خام به طرف خارجی 5/14 درصد از درآمد آن را برداشت کند اما در صورت فروش همین نفت‌خام به مشتری داخلی، حق برداشت 5/2 درصد فروش نفتی را که به خارج صادر می‌کند، دارد. این یعنی سود شرکت ملی نفت در صادر کردن نفت است. اگر بخواهیم شفاف‌تر بگوییم با احداث هر پالایشگاه بخشی از درآمدهای شرکت ملی نفت و وزارت نفت از بین می‌رود. در حال حاضر تخمین‌زده می‌شود با احداث پالایشگاه ستاره خلیج‌فارس به طور متوسط سالانه یک میلیارد دلار از بودجه شرکت ملی نفت کاسته شده است. به گزارش «وطن‌امروز»، مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی هم با انتشار گزارشی با عنوان «پتروپالایشگاه‌ها و اهمیت آنها در تکمیل زنجیره ارزش نفت و بررسی وضعیت آن در ایران»، با تاکید بر اینکه احداث پتروپالایشگاه‌ها یکی از مهم‌ترین راهکارهای جلوگیری از تاثیرپذیری شدید اقتصاد از نوسانات قیمت و دستیابی به حاشیه سود بسیار بالاتر و رونق اقتصادی است، پتروپالایشگاه‌ها را راهی برای عبور از تحریم و نوسانات ارزی دانسته است. هدف این گزارش بررسی نقش پتروپالایشگاه‌ها در تکمیل زنجیره نفت و گاز و بررسی وضعیت این صنعت در ایران است. بنابراین گزارش، تکمیل زنجیره ارزش صنعت نفت و گاز در جهت افزایش ارزش‌افزوده و جلوگیری از خام‌فروشی یکی از اصولی است که برای سوق دادن درآمدهای نفتی به سمت تولید داخلی در سیاست‌های کلی برنامه ششم توسعه مورد تأکید قرار گرفته است. توسعه یکنواخت و پایدار زنجیره ارزش نفت و گاز، مستلزم گره خوردن سیاست‌های توسعه‌ای صنعت پالایش و پتروشیمی است.
مزایای متعدد احداث پتروپالایشگاه‌ها
در بخش «مزایای ساخت واحدهای پتروپالایشگاهی» گزارش مرکز پژوهش‌‌های مجلس آمده است: افزایش حاشیه سود فرآوری نفت، کاهش آلودگی، کاهش هزینه‌های تأمین خوراک، مدیریت یکپارچه و هماهنگی میان واحدها از مزایای ایجاد واحدهای پتروپالایشگاهی است. مدیریت یکپارچه و هماهنگی آسان‌تر نسبت به حالتی که پالایشگاه و پتروشیمی مدیران جداگانه داشته باشند و همچنین توان استفاده از هیدروکربن‌های سنگین به عنوان خوراک واحد پتروشیمی از دیگر مزایای احداث پتروپالایشگاه است. در یک مجموعه پتروپالایشی با اشتراک‌گذاری جریان‌های مواد، نیروی انسانی و سرویس‌های مختلف همچون خدمات زیست‌محیطی و حمل‌ونقل بین واحدهای مختلف، در نهایت بازدهی کل مجموعه افزایش می‎یابد. شایان ذکر است یک پتروپالایشگاه نسبت به واحدهای جداگانه پالایشی و پتروشیمی چالش‌هایی را نیز به همراه خواهد داشت. نیاز به سرمایه‌گذاری بیشتر، پیچیده‌تر شدن فرآیند و به دنبال آن پیچیدگی کنترل فرآیند از جمله این چالش‌هاست. در برخی موارد همچون اطمینان همیشگی از خوراک پایدار، عدم انقطاع در تولید به دلیل عدم ورود کشتی خوراک (بسته به نحوه دریافت خوراک) و قدرت تحرک شرکت در بازار که می‌تواند با ذخیره‌سازی محصول میانی یا انتهایی قیمت را تنظیم کند، از جمله مزایای ایجاد پتروپالایشگاه‌هاست. نتایج بررسی نشان می‌دهد محصولات تولیدی مانند پارازایلن و بوتادین و سایر محصولات پتروشیمی ارزش‌افزوده بسیار بالاتری نسبت به فرآورده‌های پالایشگاهی ایجاد می‌کنند.
سناریوهای استفاده از نفتا
در بخش دیگری از گزارش بازوی کارشناسی مجلس با عنوان سناریوهای پیش رو آمده است: با توجه به مطالب فوق و آمارهای رسمی منتشر شده، با در نظر گرفتن میزان تولید گاز مایع، بنزین، نفتا و نفت سفید در پالایشگاه‌های موجود و در حال ساخت کشور و همچنین مزایای ساخت پتروپالایشگاه‌ها 3 سناریو می‌تواند مطرح شود:
تولید حداکثری بنزین برای حفظ خودکفایی
در سناریوی اول که هم‌اکنون سیاست حاکمیت کشور بر این مبناست، نفتای حاصل از پالایشگاه‌های کشور مستقیماً به بنزین تبدیل می‌شود. با توجه به داده‌های موجود این حاشیه سود در حدود 11 الی 12 دلار به ازای هر بشکه است. از طرفی برخی دیگر از محصولات حاشیه سود منفی دارند و این موضوع باعث می‌شود حاشیه سود نهایی پالایشگاه به 3 الی 4 دلار به ازای هر بشکه برسد که از منظر اقتصادی این میزان سود با توجه به سرمایه‌گذاری‌های لازم عدد قابل توجهی نیست. به علاوه اینکه بسیاری از مسائل و مشکلات زیست‌محیطی را نیز به دنبال خواهد داشت.
ساخت پتروشیمی در کنار پالایشگاه‌ها
در سناریوی دوم می‌توان به منظور افزایش ارزش‌افزوده و تکمیل زنجیره ارزش نفت و جلوگیری از خام‌فروشی در راستای سیاست‌های اقتصاد مقاومتی، اقدام به احداث پتروشیمی‌هایی بر مبنای خوراک مایع نفتا کرد تا محصولات باارزش‌تر که برخی از آنها در حال حاضر به کشور وارد می‌شود، تولید شود. همان‌گونه که قبلاً نیز عنوان شد حاشیه سود ناخالص پتروپالایشگاه‌ها نسبت به یک پالایشگاه بیش از 2 برابر است که جذابیت اقتصادی آن را افزایش می‌دهد. در این صورت به جای وارد کردن محصولات با ارزش‌افزوده بالای پتروشیمی، می‌توان بنزین مورد نیاز کشور را وارد و در ازای آن محصولات پتروشیمی را صادر کرد.
ایجاد پترو پالایشگاه‌های جدید
در بررسی سناریوی سوم باید توجه شود صادرات نفت‌خام حاشیه امنیت پایینی به دلیل نوسانات قیمت نفت دارد اما در صورتی که همین نفت‌خام به محصولات پالایشی و در ادامه به محصولات پتروشیمی تبدیل شود، حاشیه سود و امنیت بالایی برای صادرات محصولات نفتی و پتروشیمیایی حاصل خواهد شد، زیرا این محصولات با تأخیر زمانی نسبت به نفت خام دچار نوسان قیمت می‌شوند. لذا یکی از مهم‌ترین راهکارها برای تثبیت نسبی اقتصاد کشور و جلوگیری از تأثیرپذیری شدید اقتصاد از نوسانات قیمت نفت و همچنین دستیابی به حاشیه سود بسیار بالاتر و رونق اقتصادی این است که در کنار حفظ بازار فروش نفت‌خام در جهان، تمهیدات لازم در جهت احداث واحدهای پتروپالایشی در کشور اندیشیده شود و به صورت جدی به مرحله اجرا درآید.
  صنعت پالایش در ایران غیر اقتصادی است
در بخش «نتیجه‌گیری» گزارش مرکز پژوهش‌ها آمده است: در ایران بحث پتروپالایشگاه‌ها در زمینه برنامه‌ریزی و توجیه‌پذیری دچار مشکلات فراوان است. متأسفانه نظام برنامه‌ریزی و توسعه صنعت پالایش از صنعت پتروشیمی در کشورمان جدا بوده و همین موضوع نیز مسائلی را برای هر دو صنعت ایجاد کرده است. هنوز در داخل کشور نگاه به صنعت پالایش بر تولید سوخت استوار است و نبود یک نظام واحد سبب شده صنعت پالایش در ایران غیراقتصادی تصور شود، در حالی که با اتصال صنعت پالایش و پتروشیمی و تولید فرآورده‌های ویژه، صنعت پتروپالایش از اقتصاد مطلوب‌تر و جذاب‌تری برخوردار خواهد شد.

گروه فرهنگ و هنر: شانزدهمین شب شعر طنز انقلاب اسلامی عصر روز سه‌شنبه 28 خرداد همراه با اجرای برنامه‌هایی نظیر شعرخوانی طنز، استندآپ کمدی و ترانه‌خوانی طنز از سوی باشگاه طنز و کاریکاتور دفتر مطالعات جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی در محل تالار اجتماعات حسینیه هنر برگزار شد. به گزارش «وطن‌امروز»، در ابتدای این مراسم که اجرای آن را علی زکریایی بر عهده داشت، محمدرضا شکیبایی، از شاعران طنزپرداز کشور شعری انتقادی قرائت کرد که در ادامه می‌خوانید.
شام امشب شعار خواهم داد
صبح فردا رئیس‌جمهورم
شیوه‌ام خنده‌سنجی ناب است
هی نگریید خواهشا، کورم
گر نخندند مردمان بسیار
یک دو ساعت، شدید، رنجورم
وعده‌ها می‌دهم همینجوری
میکروفن، ضبط صوت، شیپورم
در ادامه برنامه نوبت به شعرخوانی احد ارسالی رسید. ارسالی شعر طنز خود را قرائت کرد که بخش‌هایی از آن در ادامه می‌آید.
پیر میخانه ندا داد که من بدبینم
در ورای قضیه دوز و کلک می‌بینم
نکند مست می ‌وعده کاذب باشید
قلدرک را که وفا نیست مراقب باشید
به نمایندگی‌‌‌‌اش چند نفر روشنفکر
خوب و راحت بنشستند سر کرسی ذکر
دعوا سر هندوانه است!
در ادامه این برنامه، نوبت به استندآپ کمدی محمد محمدی رسید. محمدی در سخنان ابتدایی خود گفت: خیلی فکر کردم که درباره چی حرف بزنم؛ درباره دولت و برجام؟ ولی این حرف‌ها دیگه قدیمی شده. برای همین تصمیم گرفتم درباره ازدواج صحبت کنم. وی افزود: می‌دونید که از قدیم میگن ازدواج مثل یه هندونه دربسته است. برای همین معمولا ازدواج را به پدرها می‌سپردند. یعنی یهو بابات می‌رفت یه هندونه می‌آورد و میذاشت زیر بغلت؛ قیافش شکل مرحوم پدرش و اخلاقش هم همون اخلاق خودش و فقط اختلافش با بابات تو اسمش بود. شما مجبور بودی تا آخر عمر بسازی ولی الان قضیه خیلی فرق کرده، پدر و مادر توی خونه نشستند یهو بچشون دست هندونه رو میگیره و میاره خونه و...
در بخش دیگری از این برنامه زکریایی در سخنانی گفت: صحبت از ازدواج شد، گفتم یادی هم از مسیح علینژاد کنیم. قدیم برای پیوستن به تیم مسیح علینژاد شما یک مقدار بی‌حیایی لازم داشتی و یه ته صدا برای جیغ کشیدن و فحش دادن اما الان دندوناتون هم باید تیز باشه و شتاب صفر تا صدتون رو هم برای پریدن چک می‌کنند و یه تست سرعت هم ازتون می‌گیرند که بتونی شاخ بزنی به یه نفر چادری، این هم جزو آپشن‌های بالا حساب میشه.
جای پر شهردار مسأله‌دار!
در ادامه این مراسم، نوبت به شعرخوانی حجت‌الاسلام والمسلمین پرنیان رسید. در بخشی از این شعر آمده است:
غم عشق تو کرده بنده را مات
جفا کردی و با من کرده‌ای کات
رها کردی مرا باشد، الهی
شوی آخر پرستوی مقامات
بخش دیگر این مراسم به نثرخوانی رضا عیوضی اختصاص داشت. عیوضی متن طنزی را با عنوان اخبار ایران در یک نگاه، برای مخاطبان خواند که بخشی از آن را در ادامه می‌خوانید:
چند روزی از اتفاقات کشور بی‌اطلاع بودم. تلگرام را باز کردم و به صورت اتفاقی وارد انبوه کانال‌ها و گروه‌های خبری، ورزشی، خانوادگی، دانشجویی، طنز و... شدم. یکی از کانال‌های خبری اصلاح‌‌‌‌‌‌طلبان را باز کردم. فیلمی در آن بارگذاری شده بود که در آن یک مرد میانسال در یک کلانتری مشغول نوشیدن چای بود و با حالتی ناراحت داشت می‌گفت: دعواها که بالا گرفت من یه کوچولو عصبانی شدم. بنده بارها از ایشون خواهش کرده بودم که به صورت مسالمت‌آمیز قضیه فیصله پیدا کنه اما متاسفانه ایشون روحیه خاصی داشت و هر بار به کارهای خودش ادامه می‌داد. تا اینکه من امروز صبح به همراه بالشت مورد علاقه ایشون و اسلحه مورد علاقه خودم رفتم تا با اون مرحوم صحبت کنم اما ایشون به من حمله کرد و متاسفانه تفنگم مسلح بود و اون اتفاق افتاد. زیرش هم نوشته بود شهردار سابق تهران یک پرستو را کشت.
خندوانه‌ای‌‌های نطنز!
در ادامه این مراسم نوبت به شعرخوانی مهدی پیرهادی رسید. پیرهادی شعر طنز خود را قرائت کرد که بخش‌هایی از آن را در ادامه می‌خوانید.
بعد بوتاکس و چهره‌آرایی
تن سپردن به تیغ زیبایی
مد شده بین این سه‌لیتری‌ها
مرض «بچه خارجی‌زایی»
این یکی می‌رود بزایاند
گونه پرشین- کانادایی
آن یکی هم که رفته زاییده
بچه ژرمن- آریانایی
زکریایی، مجری برنامه در ادامه این مراسم در سخنانی گفت: آهنگی برای خندوانه آماده شده بود که متاسفانه چون آقای رامبد جوان تشریف بردند اونجا فیلمشون رو بزان، این آهنگ قرار شد همینجا اکران بشه. به نام خلیج همیشگی «سنت‌لورنس». این خلیج در اطراف کشور کانادا قرار دارد. این اجرا کاری از آقای علی نصیرنژاد و تیم همراهشون است.
علی نصیرنژاد قبل از اجرای این آهنگ خطاب به حاضران در سالن برگزاری این برنامه گفت: ما در این قطعه یک ترجیع‌‌‌بندی داریم. جنوب کانادا همانند ایران یک خلیجی دارد که نام آن «سنت‌لورنس» است. در زمان این اجرا لازم است برای همراهی با ما «سنت‌لورنس گلف» را بیان و تکرار کنید. نصیرنژاد در پایان اجرای این آهنگ گفت شعر این آهنگ را خانم ملیحه رجایی و امین شفیعی سروده‌اند و از حاضران در سالن برگزاری شانزدهمین شب طنز انقلاب اسلامی خواست آنها را تشویق کنند. همچنین بازتنظیم آن برعهده رضا سعیدی است.
جشن تولد ملکه با طعم فلافل!
در بخش دیگر برنامه، زکریایی شعری را برای جشن تولد ملکه خواند و از مخاطبان خواست وی را نیز همراهی کنند:
ملکه‌ای ملکه مال ناف لندن ملکه
زنیکه پیر نمیشه از جفا سیر نمیشه
می‌کنه توطئه و میگه که کار فلکه
یه کویین هست توی دنیا همه کارش کلکه
از قدیم با عموسام می‌کنن فتنه مدام
فتنه‌گر با نوچه‌هاش جاش توی عمق درکه
در این بخش از برنامه کیک تولدی که با کاریکاتوری از ثارالله جعفری برای تولد ملکه تزئین شده بود بریده شد و کادوهایی که برای او آورده بودند به نماینده ملکه اهدا شد! در پایان این مراسم نیز برنده مسابقه پیامکی معرفی شد و با 4 عدد قرص فلافل به مناسبت روز جهانی فلافل مورد تقدیر قرار گرفت.

دکتر مهدی ذوقی: با توجه به مباحثی که اخیرا در باب خصوصی‌سازی مطرح شده، شاید مناسب باشد با نگرشی از دریچه بیرونی و با تجربه‌اندوزی از اقدامات سایر کشورها در این حوزه، مقداری در این ‌باره تامل و تدقیق کنیم.
نبود کارآیی، ریشه بسیاری از مشکلات نهادها و غول‌های لویاتان دولتی (به تعبیر هابز) در کشورهای در حال توسعه بوده و عدم سوددهی آنها را به دنبال داشته است، لذا خصوصی‌سازی به عنوان ابزاری برای نیل به اهداف توسعه‌یافتگی در بسترهای اقتصادی، سیاسی و اجتماعی به عنوان یک خط مشی اجرایی مدنظر قرار گرفته است. شکست پایه‌های انحصار و به‌کارگیری نیروهای رقابتی در محیطی خالی از مقررات دست و پاگیر و روبان‌های قرمز (به تعبیر چارلز دیکنز) منجر به شتاب کشور به سمت توسعه و رفاه عمومی بوده و غایت نهایی خصوصی‌سازی در کشورهای در حال توسعه را تعبیر می‌کند.
گزارش رئیس دیوان محاسبات در بهمن‌ماه سال گذشته در صحن علنی مجلس پیرامون تخلفات گسترده خصوصی‌سازی در شرکت‌های هپکو اراک، ماشین‌سازی تبریز، پالایش نفت کرمانشاه، کشت و صنعت مغان، شرکت المهدی و شرکت توسعه گردشگری از یک طرف و اظهار نظر داوود محمدی، رئیس کمیسیون اصل ۹۰ مجلس شورای اسلامی که صراحتا اعلام کرد «در چند سال گذشته در واگذاری‌ها چندان موفق عمل نشده است»، یکی از انبوه گزاره‌هایی است که بخوبی وضعیت و کیفیت خصوصی‌سازی در کشور را نشان می‌دهد. دکتر نوعی‌اقدم، نماینده و عضو هیات‌رئیسه ادوار مختلف مجلس عناصری مثل باندبازی، فساد اداری و عدم نظارت مناسب بر شرکت‌های دولتی را به‌عنوان دلایل کندی روند خصوصی‌سازی عنوان کرده و واگذاری از طریق بورس را تنها راه‌حل توفیق این سیاست می‌دانست. برخی کارشناسان اقتصادی اساس ایجاد سازمان خصوصی‌سازی و شیوه‌های اتخاذشده دولت‌ها برای اجرای این قانون را از دیگر عوامل کندی یا شکست اشاره شده دانسته‌اند. به بیان ساده باید سهام شرکت‌های دولتی با کمترین قیمت به افرادی با توان بهره‌برداری بالا واگذار شود، با توجه به این نکات مطرح شده، آیا این موارد با همین چارچوب انجام شده است؟!
پاسخ واضح است! برای حل این مشکلات باید دیدگاه‌های کاملا تیره و منفی‌گرا و تصورات کاملا سفید و نافی مشکل را کنار گذاشت و با واقع‌گرایی، عدالت‌طلبی و سرلوحه قراردادن منویات مقام معظم رهبری در گام دوم انقلاب، بر آنها فائق آمد.
خصوصی‌سازی در سایر نقاط دنیا یک  تجربه گران‌بها در مقابل ما است. پیشتاز معنوی مبحث خصوصی‌سازی در جهان، خانم مارگارت تاچر است که سال 1979 با شعار «دولت تاجر خوبی نیست» واگذاری لویاتان‌های دولتی را به بخش خصوصی کشور انگلستان آغاز کرد. تاچر با ابزارهایی مثل فروش دارایی‌ها به بخش خصوصی، عرضه عمومی سهام، واگذاری سهام بنگاه‌های دولتی به کارکنان (نظریه مایکل باست) و فروش مستقیم توانست در سایه مقررات‌زدایی، تخصص‌گرایی و تقنین کارآمد به بخش زیادی از اهداف اقتصادی، سیاسی و اجتماعی برنامه‌ریزی شده در کمتر از یک دهه دست یابد. علاوه بر ابزارهای خصوصی‌سازی، آنچه در کشورهای در حال توسعه مهم است چگونگی واگذاری، جمعیت هدف و سیاست‌های تعاملی با گروه‌های ذی‌نفوذ سیاسی است. در کشور مالزی واگذاری فعالیت‌ها به بخش خصوصی در پی سیاست‌های فقرزدایی، توجیه شده و مورد پیگیری قرار گرفت. در مالزی نیز پس از ایجاد زیرساخت‌های اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و عملیاتی توانستند با اتکا بر فروش سهام، برونسپاری و سرمایه‌گذاری مشترک به توفیقات بسیاری در این زمینه دست یابند. همچنین در مجارستان سرمایه‌های خارجی در کنار روش‌هایی مثل معافیت‌های مالیاتی برای سرمایه‌گذاران، اجاره به مالک قبلی و ... محور انجام خصوصی‌سازی فعالیت‌های دولتی شد.
شاید اینجا جای این پرسش باشد که «اکنون برای تحقق اصل 44 چه باید کرد؟» برای پاسخ به این موضوع کارشناسان مختلف با دیدگاه‌های تخصصی، تجربی و سیاسی متفاوت انبوهی از مطالب و ایده‌ها را منتشر و ارائه طریق کرده‌اند ولیکن تاکنون خروجی آن به دلایل بسیار عدیده‌ای، مطلوب نظر نبوده است. ایجاد بستر و زمینه برای تحقق خصوصی‌سازی نخستین گام و شاید از مهم‌ترین مراحل تحقق این مهم است که می‌توان از مهم‌ترین آنها به این موارد اشاره کرد: واگذاری دستگاه‌های دولتی که با دیدگاه بازارمحور بخش خصوصی هم‌نوایی بیشتری دارند، ساده‌سازی و مقررات‌زدایی عرصه‌های فعالیت بخش خصوصی، جریان آزاد اطلاعات و ایجاد محیط اقتصادی شفاف موسوم به تنگ ماهی، به کارگیری نحله‌های فکری و جریان‌های مردم‌نهاد برای ایجاد عزم همگانی به منظور نیل به مزایای خصوصی‌سازی، تضمین ثبات شغلی به تناسب سیر در مسیر تعالی توانمندی‌های فردی و تقویت نقش نظارتی نهادهای دولتی بر اساس اصول حکمرانی خوب.
بدیهی است در حوزه رقابت اقتصادی ارائه کالا یا خدمات بهتر در چارچوب اصول تضمین کیفیت، هزینه تمام‌شده کمتر و کسب رضایت حداکثری اجتماعی منجر به شاخص شدن نهادهای برتر می‌شود که طبق موازین خصوصی‌سازی باید فرصت مساوی برای رقبا ایجاد شده و به موازات گستردگی و ثروتمند شدن بخش خصوصی، منابع درآمدی دولت نیز افزایش یافته و رفاه اجتماعی سهل‌الوصول ‌شود. مقوله فرصت مساوی، حلقه مفقوده در بحث رقابت بین سازمان‌های خصوصی و خصولتی است، چرا که سازمان‌های خصولتی به دلیل عدم شفافیت، وجود رانت و نزدیکی به مراکز قدرت تصمیم‌گیری دولتی، همواره برنده رقابت با دوایر خصوصی خواهند بود. آنچه باید در خصوصی‌سازی به‌عنوان یک هشدار جدی مدنظر قرار داد، جلوگیری از ایجاد دیدگاه مشتری و منبع درآمد به شهروندان است که طبق آن هرکسی پول بیشتری بدهد لاجرم رفاه بیشتری نیز خواهد داشت.

یک کمیته مستقل حقوق بشری وابسته به سازمان ملل با افشای مستنداتی حیاتی درباره دست داشتن ولیعهد سعودی و عواملش در قتل فجیع روزنامه‌نگار واشنگتن‌پست، خواستار ورود جدی و رسمی سازمان ملل و دفتر تحقیقات فدرال ایالات متحده (اف‌بی‌آی) به این پرونده برای مجازات مجرمان شد. خاشقجی ۵۹ ساله در تاریخ دهم مهر (دوم اکتبر) سال پیش برای امور ازدواج خود به کنسولگری سعودی در استانبول مراجعه کرد اما خروجش از این ساختمان ثبت نشد تا اینکه تحقیقات پلیس ترکیه نشان داد او توسط 15 مامور امنیتی سعودی به قتل رسیده و جسدش تکه‌تکه شده است. به گزارش فرانس‌پرس، «آگنس کالامارد» گزارشگر ویژه سازمان ملل در کمیته تحقیقات با تایید تمام شواهد رسمی ارائه شده درباره قتل جمال خاشقجی که پاییز گذشته رخ داد، اعلام کرد درباره نقش محمد بن‌سلمان در این جنایت «شواهد جدی» وجود دارد. او به دبیر کل سازمان ملل و دولت ایالات متحده توصیه کرد  درباره نقش بن‌‌سلمان در قتل خاشقجی تحقیقات مستقل و رسمی به عمل آورند. گزارشگر ویژه سازمان ملل همچنین رژیم سعودی را به دلیل سوءاستفاده از امتیازات دیپلماتیک کنسولگری خود در استانبول، مستحق عذرخواهی از دولت ترکیه عنوان کرده و گفت: «تاکنون دولت سعودی از پذیرش علنی مسؤولیت خود در اعدام آقای خاشچقی سر باز زده و به دلیل رفتاری که منجر به قتل وی شد از خانواده، دوستان و همکاران او عذرخواهی نکرده است».
کمیته مزبور در گزارش ۱۰۱ صفحه‌ای خود که دیروز رسانه‌ای شد، صریحا آورده است قتل خاشقجی، جنایتی بین‌المللی بود که ولیعهد سعودی، مظنون اصلی آن به شمار می‌رود. در این گزارش شرح ماوقع کنسولگری سعودی در استانبول به صورت کامل آمده و توضیح داده شده است: «قتل جمال خاشقجی یک جنایت بین‌المللی بود. جمع‌بندی گزارشگر ویژه این است که آقای خاشقجی، قربانی قتل عمد و اعدام از پیش برنامه‌ریزی‌شده بود. دولت عربستان سعودی عطف به قوانین حقوق بشری بین‌المللی مسؤول آن است». این گزارش همچنین با استفاده از شنود فایل صوتی مکالمات داخل کنسولگری سعودی حین قتل خاشقجی، آخرین لحظات زندگی او را بازسازی کرده است. کالامارد در این‌باره توضیح می‌دهد: «ارزیابی فایل‌های صوتی به‌دست آمده توسط افسران اطلاعاتی ترکیه و دیگر کشورها نشان می‌دهد که مقامات سعودی به او گفته بودند: می‌خواهیم تو را دستگیر کنیم. احتمالا ابتدا به آقای خاشقجی آرام‌بخش تزریق شده و سپس او را با کیسه پلاستیکی خفه کرده‌اند».
به نوشته روزنامه گاردین، یافته‌های اصلی گزارش (بدون دخالت دیدگاه‌های شخص گزارشگر ویژه) به شرح زیر است:
- مدارک معتبر از مسؤولیت فردی مقامات عالی‌رتبه سعودی شامل ولیعهد وجود دارد که نیازمند تحقیقات بیشتر است.
- مرگ خاشقجی، یک قتل عمد بود. تلاش برای ربودن او نیز نقض قوانین حقوق بشری بین‌المللی است.
- تحقیقات عربستان سعودی و ترکیه نتوانست استانداردهای بین‌المللی مرتبط با مرگ‌های غیرقانونی را رعایت کند.
- تحقیقاتی عربستان سعودی با حسن‌نیت انجام نشده و می‌تواند شامل ممانعت از اجرای عدالت نیز باشد.
- درخواست تعلیق محاکمه ۱۱ مظنون قتل خاشقجی در عربستان سعودی، به دلیل نگرانی از مخفی‌کاری، تلاش برای از بین بردن شهود و معتبر نبودن.
این گزارش همچنین بخشی از صحبت‌های جوخه ترور در کنسولگری سعودی پیش از ورود خاشقجی را بدین شرح منتشر کرده است: «یکی از مقامات می‌پرسد آیا می‌شود تنه (خاشقجی) را در یک کیف بگذاریم. دیگری جواب می‌دهد نه! بسیار سنگین است‌ اما مشکلی نیست. بدن (او) خیلی سنگین است (ولی) اول روی زمین تکه‌تکه‌اش می‌کنم. اگر او را تکه‌تکه کنیم و کیسه پلاستیکی هم داشته باشم، کار تمام است. هر تکه را در آن می‌پیچیم».
در پایان گزارش 101 صفحه‌ای تاکید شده است: «با گذشت 8 ماه از اعدام آقای خاشقجی، طرح و ماموریت افراد مسؤول (در قتل خاشقجی) هنوز هم به دلیل عدم پیشرفت مناسب (تحقیقات) در هاله‌ای از ابهام قرار دارد». همچنین اطلاعاتی از یک بسته اقتصادی فاش شده که از سوی رژیم سعودی به فرزندان خاشقجی پیشنهاد شده است اما صراحتا بیان نمی‌کند این بسته از نظر قوانین بین‌المللی، دیه محسوب می‌شود یا نه.

صادق فرامرزی: از اتوبان چمران تا قطعه 24 ردیف 71 شماره 25 بهشت زهرا(س)، از قسمت‌های پایانی سریال مشهور سیمرغ تا فیلم سینمایی «چ»، از دانشکده فنی دانشگاه تهران تا دانشگاه برکلی ایالت کالیفرنیای آمریکا، از پاوه و دهلاویه تا بیروت، از دانشجویی با نمره قبولی 21 تا چریکی اسلحه به دست، از علی شریعتی تا موسی صدر، از تیمسار فلاحی تا صیاد شیرازی، از مناجات عارفانه تا مبارزه انقلابی، از انجمن اسلامی دانشجویان تا جنبش نظامی امل، از دیروز تا امروز و از مغرب تا مشرق نام و نشانی از «مصطفی چمران» را می‌توان پیدا کرد. با همه اینها چمران کجای زندگی ما قرار دارد؟ آیا در آستانه 40 سالگی پرواز خونین او می‌توان آینده‌ای انقلابی را بدون راه و مسلک چمران تصور کرد؟ آیا روایت‌های متعدد و بعضا متناقضی که از چمران به سمع و نظرمان می‌رسد اجازه آن را می‌دهد تا از او فراتر از الگوی ویترینی، به روحی زنده و مبارزه‌گر دست یابیم؟ جواب بخش عمده‌ای از این سوالات را می‌توان در خود «چمران» جست‌وجو کرد؛ الگویی چندبعدی که پا به میدان‌های متعددی می‌گذاشت و از دل این تکثر وحدتی غیرقابل تصور را خلق می‌کرد. چه آن زمان که خود را در قامت عارفی گوشه‌گیر که همکلامی جز خالق خویش پیدا نکرده است تعریف می‌کرد و چه آن زمان که همانند یک انقلابی کنشگر که وظیفه‌ای فراملیتی برای خود متصور باشد، شرق تا غرب کائنات را برای یکپارچه کردن جبهه‌ای جهانی که به راهی جز حق و حقیقت متعهد نباشد طی می‌کرد. قطع به یقین چالش «مصطفی چمران» در سی‌ونهمین سالگرد شهادت او، نه تعریف چمران به‌عنوان برگی مفقود از تاریخ، که مشخص کردن جایگاه «خودِ انقلابی»مان با «چمران» در دل موقعیت‌های مستحدثه است. چالشی مشابه و البته در سطحی غیرشخصی وجود دارد که آیا «تخصصی» شدن ساخت نهادها و وظایف اجتماعی اجازه آن را می‌دهد تا بار دیگر مساجد توانایی تبدیل شدن به مرجعیت زندگی شهری را داشته باشند؟ به عبارتی ساده‌تر، در زمانه‌ای که نهادهای آموزشی، حل اختلاف، خیریه و... هرکدام در قالب کارویژه‌ای از پیش تعریف شده فعالیت می‌کنند، آیا امکان آن وجود دارد که باز هم مساجد به جایگاه پیشین خود یعنی مکانی که فراتر از محل عبادت تبدیل به محل تصمیم‌گیری و تصمیم‌سازی‌های اجتماعی شده بود بازگردند یا خیر؟ شخصیت چندجانبه و وظایف و ماموریت‌های متعدد «مصطفی چمران» نیز می‌تواند این سوال را برای هر انسان انقلابی در دهه پنجم انقلاب اسلامی متصور سازد. مساله «چمران شدن» در زمانه‌ای که همه معادلات، انسان را به متخصصی تک‌بعدی شدن هدایت می‌کند، مساله‌ای اساسی و تعیین‌کننده است. رهبر حکیم انقلاب در یکی از سخنرانی‌های چند سال گذشته خود با بیان شخصیت ذوابعاد چمران، وی را اینگونه توصیف کرد: «در وجود یک چنین آدمی، دیگر تضاد بین سنت و مدرنیته حرف مفت است؛ تضاد بین ایمان و علم خنده‌آور است. این تضادهای قلابی و تضادهای دروغین، اینها دیگر در وجود یک چنین آدمی بی‌معنا است. هم علم هست، هم ایمان؛ هم سنت هست، هم تجدد؛ هم نظر هست، هم عمل؛ هم عشق هست، هم عقل... اینجور هم نبود که یک آدم خشکی باشد که لذات زندگی را نفهمد؛ به عکس، بسیار لطیف بود، خوش‌ذوق بود، عکاس درجه‌ یک بود، هنرمند بود. دل باصفایی داشت؛ عرفان نظری نخوانده بود؛ شاید در هیچ مسلک توحیدی و سلوک عملی هم پیش کسی آموزش ندیده بود اما دل، دل خداجو بود؛ دل باصفا، خداجو، اهل مناجات، اهل معنا». تعریف فوق را از جهات مختلف می‌توان تعریفی کم‌سابقه پیرامون یک شخصیت انقلابی دانست. ادغام سرشاری از تعهد و تخصص در کالبد یک مبارز انقلابی که میدان‌های متعدد را پشت سر گذاشته بود باعث شد تا برجستگی راه و روش او جنبه‌ای متمایز در کنار سایر هم‌قطارانش پیدا کند. تبدیل کردن یک انسان واحد به الگویی عام از انقلابی‌گری در سطوح گوناگون بدون عبور از دایره تخصص دقیقا همان چیزی است که میان الگوی چمران و طریقه «چمران شدن» با باقی صورت مساله‌های انقلابی ماندن در دهه پنجم انقلاب اسلامی فرق می‌گذارد. مساله «چمران شدن» مساله‌ای انقلابی در دوران نظام‌سازی انقلابیون است. تبدیل شدن یک اسطوره عرفانی به الگویی عملیاتی که می‌تواند در ظروف زمانی و مکانی متفاوت ادامه‌دهنده یک راه ثابت و مشخص باشد، مساله‌ای به‌غایت جدی و تامل‌برانگیز است. به زبان آوردن این سوال که کدام چمران، (چمران چریک، چمران فیزیکدان، چمران عارف، چمران بروکرات و باقی چمران) باید چمران امروز ما باشد به انحراف رفتن از این اصل است که چمران خود شخصیتی برآمده از انباشت تمام حالات پیشرو برای یک انقلابی فعال بوده است. الگوی چمران، الگویی برآمده از راه و روشی نوین برای پیاده‌سازی یک تیپ شخصیتی در جهت ارائه به میدانی عملی است؛ چمرانی که می‌تواند مثل همه انقلابی‌های حاضر در جایگاه‌های متفاوت باشد و در عین حال شبیه هیچ‌کدام از آنها نیز نبوده باشد.
 

حسین قدیانی : دوستی دارم از عصر دبیرستان که ناظر بر زندگی در این زمانه، اخیرا بیشتر در مجازستان با هم هم‌کلام می‌شویم! خرجش برای جفت‌مان کمتر است! این دوست ما دوم خرداد ۷۶ به آقای «خ» رأی داد و ما به آقای «ن» و دقیقا همین مساله شد عامل اختلافات ما که تا الان هم ادامه دارد! موجود یا مورد عجیبی است این دوست نازنین! بگذار چند مثال بزنم؛ یک هفته مانده به ۲ خرداد ۷۶ که تقریبا مطمئن از پیروزی فلانی شده بود، مدام این را می‌گفت که «شک ندارم آقای «خ» انتخابات را می‌برد ولی شرط می‌بندم که با تقلب، اسم آقای «ن» از صندوق در می‌آید!» نتیجه آنکه آقای «خ» انتخابات را برد و صدالبته تقلب هم نشد! این مثال اول! مثال دوم اینکه؛ حدودا ۶ ماه از ۲ خرداد کذایی گذشته بود که خوب یادم هست قیمت لبنیات و میوه و کلا مایحتاج روزانه ملت از قبیل نان و برنج بالا کشید! نکته بامزه و بلکه مسخره ماجرا اینجاست که این دوست ما جوری با من طلبکارانه بحث می‌کرد، کأنه آقای «ن» رئیس‌جمهور است و لذا من بدبخت باید مسؤولیت رأیم را بپذیرم! گاه که دیگر از کوره در می‌رفتم، خطاب به دوستم می‌گفتم: «مشتی! انصافا خیلی رو داری! الان این سوالات درباره گرانی را، تو باید از من بپرسی یا از قضا من از تو؟!» مثال سوم بازمی‌گردد به سال ۸۴ و ذکر اینکه این دوست ما در مرحله اول، رأی داد به معین اما چون تا آن موقع یک ضدهاشمی ششدانگ بود، مرحله دوم از سر ناچاری رأی داد به همان که ما به او رأی داده بودیم! طرفه حکایت اینجاست که این دوست عزیز، آن روزها نیز ادعایی داشت که من ضمن عذرخواهی از شما مخاطبان محترم، عین آن را می‌آورم؛ «چون آقای خامنه‌ای با آقای هاشمی، ملاحظاتی از قدیم دارد، شرط چی می‌بندی که ما انتخابات را می‌بریم اما آقای هاشمی، فرد پیروز اعلام می‌شود!» نتیجه را هم که باز همه می‌دانید! انتخابات را رقیب هاشمی برد و نام رقیب هاشمی هم خوانده شد! بگذریم که جناب هاشمی با نامه‌ای که آخرش هم نفهمیدیم مخاطبش دقیقا کیست، تلویحا مدعی تقلب شده بود! این سوای آن نامه موسوم به «نامه سرگشاده» است! یعنی اگر در اسلام، شرط‌بندی حرام نبود، من الان دارای تمام دارایی‌های این دوست‌مان شده بودم! این دوست ما این مدلی است که اولا همیشه اپوزیسیون است! و هیچ هم فرقی ندارد که مثل الان، هم دولت و هم به عبارتی مجلس، دست هم‌طیف‌های سیاسی ایشان باشد! در هر حال، این منم که باید پاسخگوی قیمت پیاز، پراید، پوشک، پفک و پیپ باشم! و لابد می‌پذیرید که سیگار، دون شأن همچین دوست روشنفکری است! قطعا این همه منورالفکری فقط و فقط با دود پیپ امکان بروز دارد! حالا بروم سراغ یک مثال دیگر! از خدا پنهان نیست؛ از شما چه پنهان که این دوست گرامی تا همین ۲ هفته پیش، مدام پیام‌های این مدلی برای حقیر می‌فرستاد که من باز مجبورم عینش را تکرار کنم؛ «رهبری اگر به مذاکره با آمریکا خوشبین نبود و از قبل فرجام برجام را می‌دانست و می‌دانست که با دادن این بخش و آن بخش هسته‌ای هم تحریم لغو نمی‌شود و حتی بیشتر می‌شود، پس چرا مانع روحانی و ظریف نشد؟!» مختصر و مفید در جواب دوستم می‌نوشتم؛ «این درست که بر اساس ۲ مؤلفه شناخت و تجربه، حضرت آقا همه‌ این روزها را می‌دیدند اما در یک جامعه اسلامی و انسانی، رهبر خودش را مکلف به ۲ مهم می‌داند؛ احترام به رأی مردم و اهتمام به رشد مردم! بله! رهبر انقلاب از همان اول هم می‌دانستند که گشایش اقتصادی با سازش سیاسی میسر نمی‌شود اما بنای آقا بر «احترام به رأی مردم» و «اهتمام به رشد مردم» است! بالاخره مردم به آقای روحانی رأی داده‌اند و شاید گمان‌شان این بود که اگر ما با آمریکا دور یک میز بنشینیم، بخش مهمی از مشکلات‌مان حل می‌شود! اینجا، هم آقا به رأی مردم احترام گذاشتند و هم با تجربه‌ای که حاصل شد، اهتمام کردند به رشد ملت!» شگفتا! دوست ما باز هم ول‌کن معامله نبود و خیلی محکم جواب می‌داد؛ «همه این حرف‌ها درست اما باز هم آقای خامنه‌ای نباید می‌گذاشت که این همه بی‌خود و بی‌جهت به آمریکا اعتماد شود! ما هزینه تسلیم را نمی‌دانستیم ولی ایشان که می‌دانست!»
الساعه مخاطبم توی خواننده‌ای! باورت می‌شود دقیقا همین دوست پیپ‌کش ما بعد از اطلاع از محتوای دیدار آبه با حضرت آقا، این پیام را فرستاد تلگرامم؛ «آیا بهتر نبود رهبری پیام ترامپ را پاسخ می‌داد؟! و مگر غیر از مذاکره، چاره‌ای هم هست؟!» من البته برای آنکه کمتر مخ‌تان سوت بکشد، خلاصه کردم پیام دوستم را! اما نه! دوست دارم مخ‌تان بیشتر سوت بکشد! بگذارید چند مثال دیگر از این دوست بزنم! نسبتش با شریعتی مثلا! دولت و مجلس اگر دست طیف من و ما باشد، این دوست ما حتی شریعتی‌پرست هم می‌شود! یعنی چنان زر و زور و تزویر و بلکه ابوذر را بر سر من و ما می‌کوبد که بیا و ببین! من و ما را می‌نشاند روی صندلی مصلحت و چنان با چماق عدالت و عدالت‌خواهی بر فرق‌مان می‌کوبد که حد ندارد! لیکن دولت و مجلس اگر دست همین آقای روحانی و شرکایی چون بیژن زنگنه باشد، من دیدم که به شریعتی حتی فحش هم داده! گاه می‌گوید؛ شریعتی اصلا کی بود؟! گاه می‌نویسد؛ شریعتی تفنگ دست منافقین داد! گاه حتی این را هم دیدم نوشته که داعش ریشه در افکار شریعتی دارد! القصه! دیشب در تلگرام به من گفت که «بیا سکرت‌چت!» رفتم! تندتند داشت تایپ می‌کرد که «تو فکر می‌کنی نجفی مقصر است؟! نخیر! مقصر، علی شریعتی است! نجفی در جوانی عاشق شریعتی بوده و این هم نتیجه‌اش! اینکه حالا نجفی است! من رفیقی در بغداد دارم که کلی تحقیق کرده درباره آبشخور فکری ابوبکر البغدادی! گویی متأثر از شریعتی بوده...!» راضی باشید! به دوستم پیام دادم؛ «اتفاقا من هم یک رفیق در مدینه دارم! این دوست من معتقد است که معاویه و عمرو عاص هم بی‌تأثیر از شریعتی نبودند!» آری! دوم خرداد ۷۶ بهار مغلطه بود! سال‌ها پس از آن روز، ما نماز آقای «خ» به امامت آقای «ن» را هم دیدیم اما هرگز از دوم خردادی‌ها منطق ندیدیم! هر چه بود، تَکرار سیاست بود اما سیاست به معنای سیاسی‌بازی! آخرین مثال را بزنم و خلاص! این دوست ما کشته‌مرده‌ بازرگان است! همیشه برایم پیام می‌داد که «بازرگان، مرد اخلاق و مردم‌سالاری است»! من که هیچ وقت نفهمیدم اخلاق و مردم‌سالاری، چه نسبتی با این دارد که تو‌ برداری به یک انتخابات با گستره و شکوه ۴۰ میلیون رأی، تهمت تقلب بزنی و نامزد مورد حمایتت، هنوز مردم در صف رأی هستند، خودش را فرد پیروز معرفی کند و ناشی از فتنه حاصله، حتی مسبب ریختن خون از هر ۲ سوی ماجرا شود؟! و آن همه آبروریزی! و آن همه مجال به دشمن! و آن همه جرقه برای تحریم! این روزها سالگرد دکتر شریعتی است! روحت شاد معلم قلم و دفتر و کتاب و سخنرانی که سیگار از دستت نمی‌افتاد! باورم هست نیم‌قرن اگر بیشتر زندگی می‌کردی، حتما این حریت را داشتی که عوض فلاسفه، اهل سفسطه را «پفیوزان تاریخ» بخوانی! آری! اینچنین است برادر! زود رفتی و ندیدی بر ما چه رفت! مورد داشتیم مکرر که طرف به سراب، رأی داد یا مرداب را تَکرار کرد اما همه‌ تقصیر را انداخت گردن آب!