سید محمد حسینی: دکتر ابومحمد عسگرخانی، کارشناس ارشد روابط بین‌الملل و عضو هیات علمی دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران در گفت‌وگو با «وطن‌‌امروز» معتقد است به جهت طرف حساب قرارگرفتن چند شرکت خصوصی با ایران در اینستکس، به مجرد انجام نخستین معامله جدی در این سامانه، مشکلات حقوقی متعددی برای ایران به ‌وجود خواهد آمد. وی همچنین این سوال را مطرح می‌کند که چگونه دولت خودش را تا حدی تنزل می‌دهد که بیاید و به یک شرکت خصوصی وابسته و امیدوار شود. بیانیه اردیبهشت‌ماه شورای عالی امنیت ملی پیرامون کاهش تعهدات هسته ای، انهدام پهپاد جاسوسی آمریکا در حریم هوایی ایران و شروط لازم برای مذاکره احتمالی با آمریکا دیگر موضوعاتی بود که در این گفت‌وگو مورد اشاره قرار گرفت.
***
  طی یک سال گذشته شاهد بوده‌ایم که ترامپ علاوه بر خروج از برجام، تحریم‌های گسترده‌ای را علیه ایران اعمال کرد و همچنان هم در صدد به صفر رساندن فروش نفت ایران است. علاوه بر این، در این مدت شاهد تنش‌زایی حداکثری مقامات آمریکایی و استفاده از ادبیات تند در قبال ایران بوده‌ایم. این رویکرد آمریکایی‌ها را نتیجه کدام عوامل می‌دانید؟
سال گذشته در گفت‌وگو با «وطن‌‌امروز» به نکاتی اشاره کردم که شرایط امروز و اتفاقاتی که افتاده، گفته‌های قبلی را تایید می‌کند، بویژه درباره عملکرد اروپا و همچنین اقدامات بعدی آمریکا. اقداماتی که آمریکا برای مهار انقلاب اسلامی در دستورکار داشته و دارد خیلی به اقداماتی شباهت دارد که آمریکا علیه اتحاد جماهیر شوروی به کار بسته بود. البته آمریکا برای مبارزه با شوروی خیلی در موضوع ایدئولوژی مشکلی نداشت و بزودی توانست به لحاظ ایدئولوژیک نظام مارکسیستی را خلع سلاح کند. آنچه برای آمریکایی‌ها مهم بود موضوع اقتصادی بود و به همین خاطر هم فشار زیادی روی اقتصاد روس‌ها آوردند اما در بحث امنیتی نتوانستند بر شوروی چیره شوند. در موضوع جمهوری اسلامی هم همین ابتکار را به خرج داده‌اند، البته با 3 زاویه: امنیت، اقتصاد و فرهنگ. آمریکا این سیاست‌ها را از طریق قوانین نرم پیش می‌برد. ما الان با یک سلسله قوانین نرم مواجه هستیم که این قوانین چون چهره قانونی به خودش می‌گیرد، می‌تواند اجماعی را علیه ما بسیج کند. این اجماع اگرچه جهانی نیست اما در عمل این اتفاق می‌افتد. نمونه‌اش همین  NPT, CTBT, ISA, CFT FATF و... . این قوانین نرم هم در جبهه امنیت علیه ما استفاده می‌شود و هم در جبهه اقتصاد و فرهنگ. فاز اول این قوانین نرم در چارچوب برجام صورت گرفت. برجام یک قانون نرم و یک رژیم امنیت است. چیزی که دولت‌های دموکرات آمریکا در نظر داشتند این بود که سیاست مهار جمهوری اسلامی را به‌صورت فرایندی انجام دهند، یعنی برجام 1، برجام 2 ، برجام 3 و... . در برجام 1 بحث خلع سلاح هسته‌ای ایران انجام شد، در برجام 2 قرار بود موشک‌های بالستیک مطرح شود، در برجام 3 قصد داشتند قدرت نامتقارن ایران از قبیل پهپادها مهار شود و در ادامه نیز بحث سلاح‌های کشتار جمعی را مطرح کنند. در مقابل جمهوری‌خواه‌ها به شکل ضربتی و سریع در پی مهار ایران بوده و هستند. برای همین هم بود که از برجام خارج شدند تا اینکه اروپایی‌ها جمهوری اسلامی را در زندان برجام نگه دارند. الان هم که بحث مذاکره مطرح می‌شود ما می‌بینیم که متاسفانه عده‌ای می‌گویند شرط مذاکره ما با ترامپ بازگشت او به برجام است. این درست نیست. بازگشت آمریکا به برجام برای ما دستاوردی نخواهد داشت. باید گفته شود که برای مذاکره در گام اول خواستار لغو تروریستی خواندن سپاه پاسداران و حذف قانون کاتسا هستیم. تا زمانی که سپاه از لیست تروریستی حذف نشود ما نباید مذاکره کنیم و شرط اول ما هم برای مذاکره باید این باشد، نه اینکه آمریکا به برجام بازگردد. ضمن اینکه باید در نظر داشت ترامپ شخصیتی است که از یک طرف کودکی بالغ نشده و از طرف دیگر پیرمردی فرتوت است. به  نظر من، ترامپ دچار بیماری دوقطبی سیاسی است. یعنی امروز یک حرف می‌زند و چند دقیقه بعد 180 درجه عکس آن موضع را بیان می‌کند. با این هدف که طرف مقابل نتواند دست او را بخواند و تصمیم قاطعی بگیرد. با این حال شاهد بودیم که مقام معظم رهبری در قبال او تصمیم قاطعی را اتخاذ کردند و اتفاقا راهش هم همین است. ترامپ بخوبی می‌داند که اگر وارد تنش با ایران نشود، برنده انتخابات آتی آمریکا خواهد شد. با توجه به اینکه ترامپ دچار دوقطبی سیاسی است من به عنوان نظریه‌پرداز حدس می‌زنم که او از طریق نخست‌وزیر ژاپن پیام فریبنده‌ای به ایران فرستاده بود مبنی بر اینکه اسرائیل، برخی کشورهای عربی منطقه و جمهوری‌خواه‌ها به دنبال جنگ با ایران هستند اما شما بیایید و با هم شرایط را مدیریت کنیم تا جنگ رخ ندهد. هدف ترامپ این است که ایران بدون پیش‌شرط با او وارد مذاکره شود تا در انتخابات رای بیاورد اما او بعد از پیروزی در انتخابات برای برخورد با ایران مصمم خواهد بود. چنانچه ترامپ در دوره بعدی رای بیاورد بسیار قاطعانه با ایران برخورد خواهد کرد. رهبری هم بخوبی هدف او را فهمیدند و گفتند که ترامپ را لایق پاسخ نمی‌دانم.
  گفتید این شرط برای مذاکره که اول آمریکا به برجام بازگردد مشکلی را از ما حل نمی‌کند. در این باره بیشتر توضیح دهید.
برای مذاکره درباره برجام نیاز است تعهداتی را که آمریکا وعده داده بود انجام دهد. شما نمی‌توانید بگویید که ما بدون شرط با آمریکا مذاکره کنیم. ما تعهدات خود در برجام را اجرا کردیم اما هیچ یک از تعهداتی را که آمریکا و جامعه جهانی به ایران داده بودند انجام نشده است. چطور امکان دارد که شعار بازگشت به برجام مطرح شود؟ مگر آمریکا به موجب برجام مجاز به تحریم نفتی ایران بود؟ همینطور تحریم بانک مرکزی، پتروشیمی و نفتکش‌ها. با وجود این تحریم، بازگشت به برجام معنی ندارد. آیا می‌توان گفت سپاه که حافظ امنیت ملت ایران است تروریست اعلام شود و چنانکه آنها می‌خواهند دچار اضمحلال شود، بعد حرف از مذاکره هم بزنیم؟ اول باید تکلیف اینها مشخص شود. روال قانونی و حقوقی در دنیا هم همینطور است. ابتدا باید این موضوعات حل و بعد موضوع بازگشت به برجام مطرح شود. آمریکایی‌ها الان در صددند به‌واسطه یکسری اتهامات نظیر پولشویی و تروریسم یک بسیج عمومی را در رابطه با جمهوری اسلامی ایجاد کنند. به چند مصوبه شورای امنیت هم استناد می‌کنند از جمله قطعنامه 1999 شورای امنیت درباره تروریسم یا قطعنامه 12 سپتامبر 2001 که بعد از حادثه 11 سپتامبر وضع شد. در این قطعنامه‌ها البته به نیروی اعمال زور اشاره نشده، به همین خاطر هم آمریکا سراغ آیساف می‌رود و با تشکیل یک نیروی ائتلافی با حضور ژاپن و انگلیس و چند کشور دیگر تلاش می‌کند به اقدام خود وجهه‌ای قانونی و جهانی بدهد. با توجه به این شرایط ما باید خیلی دوراندیش باشیم. آمریکا در صدد تشکیل ائتلاف اعم از ناتوی عربی و ائتلاف در سازمان ملل علیه ما است تا بتواند یک اجماعی را برای عملیات نظامی در دوره دوم ریاست جمهوری ترامپ طراحی کند. به نظر من نباید برای این کار به آمریکا فرصت داده شود.
  اتفاقا مسؤولان سیاست خارجی دولت هم ادعا می‌کنند با برجام اروپایی مانع ایجاد اجماع بین‌المللی علیه ایران شدند. این امر امکان‌پذیر است؟
با توجه به مشکلات درونی اتحادیه اروپایی و مشکلات درون سازمان پیمان آتلانتیک شمالی این اتفاق نمی‌افتد. از طرفی اتحادیه اروپایی و از طرف دیگر ناتو در حال تزلزل هستند. به همین خاطر من هیچگونه امیدی ندارم که اعضای اتحادیه اروپایی بتوانند تصمیمی مستقل در رابطه با ایران بگیرند، بنابراین عملکرد این اتحادیه مکمل سیاست‌هایی است که آمریکا در رابطه با ایران اعمال می‌کند. مطلوب آنها این است که ایران را در یک چارچوب تعریف شده محبوس و زندانی کنند و ابتکار عمل را از ایران بگیرند تا ایران نتواند دکترین خودیاری را اعمال کند. در نتیجه ترامپ می‌تواند زمان بخرد. در واقع از یک طرف ایران فشارهای اقتصادی را تحمل کند و از طرف دیگر فرصتی ایجاد شود تا ترامپ مجددا به ریاست جمهوری انتخاب شود.
  پیرو همین بحث اروپا، سامانه موسوم به اینستکس را چطور ارزیابی می‌کنید؟
اگر دقیقا به سامانه اینستکس  نگاه کنید، یک پروژه کاملا تعریف شده توسط 3-2 بیزینس‌من است. بیزینس‌من‌های آلمانی و فرانسوی به عنوان یک موجودیت خصوصی نمی‌توانند وارد تعامل با ما شوند. من نمی‌دانم چطور ممکن است ایران به عنوان یک دولت خودش را تا حدی تنزل ‌دهد که بیاید و به یک شرکت خصوصی وابسته و امیدوار شود. به نظر من اینستکس را نه خود اروپا قبول دارد و نه آمریکا. از نگاه آنها اینستکس یک رهیافت شرافتمندانه برای ایران در شرایط فعلی است اما واقعا این برای ایران اصلا شرافتمندانه نیست. اگر دولت ایران وارد یک معامله تجاری و مالی در اینستکس شود، ممکن است بعد از هر معامله مالی و تجاری  اختلافات حقوقی ایجاد شود، در آن صورت آیا ایران به عنوان یک دولت می‌تواند اینستکس را در چارچوب حاکمیت ببیند و در مجامع داوری بین‌المللی مطالباتش را از طریق آن پیگیری کند؟ خیر! چون می‌گویند شما یک دولت هستید اما طرف مقابل یک کارگاه و شرکت خصوصی است به همین خاطر ما صلاحیت رسیدگی به این پرونده را نداریم. جالب است که برجام ما را به سمتی هدایت کرد که در تعامل با یک بخش خصوصی باشیم. واقعا ما حاضر هستیم به این وضعیت تن بدهیم؟ برای من روشن است که به فرض محال اگر معاملات جدی با اینستکس انجام شود یقینا به مشکلات حقوقی برخورد خواهیم کرد و در آن صورت نه به دیوان بین‌المللی دادگستری و نه به شورای امنیت نمی‌توانیم رجوع کنیم.
  بعد از بیش از یک‌سال مذاکره، برجام اروپایی هم عملا جواب نداد. از نگاه شما چه باید کرد؟
معتقدم با توجه به دخالت‌های آمریکا در منطقه و همچنین تجاوز به حریم هوایی ایران و دخالت‌هایی که در زمینه اقتصادی، امنیتی و فرهنگی علیه ایران انجام داده، از لحاظ حقوقی این بستر فراهم است تا ایران یک تصمیم جدی بگیرد. این تصمیم جدی می‌تواند خروج از برجام یا خروج از ان‌پی‌تی باشد؛ در همین راستا، مهلت 60 روزه‌ای که داده شده باید به‌صورت جدی به آن عمل شود. اگر بعد از 60 روز نتوانیم اقدامات جدی انجام دهیم، این در ادبیات روابط بین‌الملل به بلوف زدن تعبیر خواهد شد، اثر خود را از دست می‌دهد و به مشروعیت‌زدایی از جمهوری اسلامی تعبیر خواهد شد. وقتی آمریکا پشت سر هم ایران را تحریم می‌کند و ایران واکنش جدی نشان ندهد، این موضوع مشروعیت نظام را در اذهان مردم متزلزل می‌کند. بنابراین جمهوری اسلامی باید اقداماتی را متناسب با رفتار آمریکا و اروپا در پیش گیرد. آنها ضرب‌المثلی دارند که می‌گوید «به دشمنت حمله کن، اگر فرار کرد دنبالش کن و اگر مقابلت ایستاد تو فرار کن». هرچقدر آنها حمله کنند و ما فرار کنیم باز دنبال‌مان می‌کنند. اینجا جایی است که ما باید بایستیم. رهبر انقلاب هم بارها بر مقاومت تاکید کرده‌اند. این مقاومت و سیاست‌های پدافندی باید به قدری تقویت شود که طرف مقابل از آن به تهاجم برداشت کند.  تا زمانی که ما نتوانیم مفهوم مقاومت را در چارچوب پدافند امنیتی، پدافند اقتصادی و پدافند فرهنگی آنچنان تقویت کنیم که طرف مقابل از آن به عنوان تهدید تلقی کند، آنها به فشار و تحریم ادامه می‌دهند. باید این کار را کرد. نمی‌گویم که  با آنها بجنگیم اما باید آنقدر سیاست مقاومت را تقویت کنیم که این مقاومت از نگاه آنها به تهاجم تلقی شود. بر همین اساس، نباید به ترامپ فرصت داد تا در دوره دوم ریاست جمهوری‌اش سیاست‌های خود علیه ایران را اجرایی کند. به همین دلیل معتقدم که پذیرفتن FATF و CFT برای ما سم است. FATF برای جمهوری اسلامی ایران سیانور است.
  سال گذشته شما در گفت‌وگو با «وطن‌‌امروز» بر اقتدارگرایی تاکید داشتید و اینکه لازم است پرونده هسته‌ای از وزارت امور خارجه گرفته شده و  به شورای عالی امنیت ملی تحویل شود. این اولتیماتوم 60 روزه شورای عالی امنیت ملی به اروپایی‌ها را نمی‌توان مصداق ورود به دوره اقتدارگرایی در نظر گرفت و اینکه عملا شورای عالی امنیت ملی ورود جدی‌تری به مقوله هسته‌ای داشته است؟
من بارها این موضوع را مطرح کرده‌ام و از سال‌ها پیش خواستار این بودم که یک بروکراسی و دیوانسالاری هسته‌ای در ایران ایجاد شود. حالا هم معتقدم که این پرونده هم امنیتی است، هم اقتصادی و هم فرهنگی، ضمن اینکه بخش‌های مختلف کشور را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد، بنابراین یک نهاد به تنهایی نمی‌تواند این کشتی را به ساحل برساند. من نمی‌گویم وزارت امور خارجه در همه کارهای مربوط ضعیف عمل کرده، مثلا بخش کنسولی وزارت امور خارجه خدمات بسیار ارزنده‌ای به مردم ایران و اتباع خارجی ارائه می‌دهد اما وقتی به بررسی معاهدات و کنوانسیون‌ها می‌رسیم می‌بینیم نقاط ضعف بسیار زیادی داشته‌ایم که نمونه بارز آن برجام است. به همین خاطر تاکید دارم که این پرونده باید از وزارت امور خارجه گرفته شود و سپس در شورای عالی امنیت ملی شورایی متشکل از ارگان‌های مختلف از جمله سپاه، ارتش، نیروی انتظامی، بانک مرکزی، کشتیرانی، بخش‌های مختلف نفت و پتروشیمی و... ایجاد و این پرونده در آن شورا پیگیری شود. می‌خواهم بگویم که در بخش فرهنگی حتی وزارت فرهنگ، وزارت ارتباطات و مجمع جهانی اهل بیت هم باید در این موضوع دخیل شوند. همچنین نقش اساتید دانشگاه‌ها باید در این روند پررنگ باشد؛ نه‌تنها از دانشکده‌های حقوق دانشگاه‌ها، بلکه به طور مثال از دانشگاه صنعتی شریف هم در رابطه با بحث‌های فنی و هوافضا استفاده شود. بر همین اساس، معتقدم صدور اولتیماتوم 60 روزه از سوی شورای عالی امنیت ملی و نه وزارت امور خارجه، نخستین نشانه فرآیندی است که در این راستا صورت گرفته است.
  بعد از ساقط کردن پهپاد جاسوسی آمریکا در حریم هوایی ایران توسط نیروی هوافضای سپاه، برخی کارشناسان و حتی برخی رسانه‌های آمریکایی این گزاره را مطرح کردند که این اقدام ایران برآوردهای اشتباه آمریکا از ایران که طی 6 سال گذشته و در نتیجه اشتباهات دستگاه سیاست خارجی ایران ایجاد شده بود را تصحیح کرد. نظر شما در این باره چیست؟
من می‌خواهم بالاتر از این را بگویم. ما تنها کشوری هستیم که در میدان نبرد تا به حال همواره پیروز بوده‌ایم. در جنگ تحمیلی ایران به تنهایی نه‌تنها با 2 ابرقدرت زمان، بلکه با اقمار آن دو ابرقدرت هم جنگید و شکست نخورد. در عراق و سوریه و یمن و لبنان نیز شکست نخوردیم اما در برجام شکست خوردیم. پای مذاکره شکست خوردیم. الان نکته مهم این است که ظرفیتی که در نتیجه ساقط کردن گلوبال هاوک به‌وجود آمده است، باید خودش را در پشت میز مذاکره ترجمه کند. آیا این مسؤولیت مهم را می‌توان به همان گروهی داد که برجام را ایجاد کردند؟ قطعا خیر! این موفقیتی که الان به این شکل به دست آمد در نتیجه تلاش‌های طولانی‌مدت نیروی هوافضا بود. شما پهپادهای اولیه ما را نگاه کنید؛ انگار که 2 تا فنر را به هم وصل کرده بودند ولی سازمان هوافضای سپاه طوری روی این موضوع کار کرد که توانست پهپاد آرکیو 170 را سالم فرود آورد و با مهندسی معکوس فناوری آن را کسب کند. در نتیجه شما پهپادهای نسل دوم را می‌بینید که از چه سطحی برخوردارند. اقدام اخیر سپاه یقینا موفقیت بسیار بزرگی است از جمله در شناخت آلیاژها و در طراحی پهپادهای جدید. زمانی که جنگ بالکان شروع شد من به یوگسلاوی سابق رفتم تا دقیقا این جنگ را مطالعه کنم. ماه‌ها در کوزوو و آلبانی بودم. یادم هست که آن زمان آمریکا هواپیماهای رادارگریز را که از طریق فرستنده‌ها عملیات انجام می‌دهند در آن مناطق به کار می‌گرفت. روس‌ها آمدند آنجا و نخستین هواپیما از این نوع را شکار کردند و بردند مسکو. پس از آن، دیگر حضور چندانی نداشتند و همانجا قضیه تمام شد. به‌رغم اعتراض بسیار زیاد آمریکایی‌ها، روس‌ها این هواپیما را تحویل ندادند و با مهندسی معکوس به فناوری آن دست پیدا کردند. برای ما هم دسترسی به اینگونه پهپادها، برنامه‌های هوافضای ایران را به کلی دگرگون خواهد کرد و از این نظر ایران بسیار پیشرفته‌تر از هند و چین خواهد شد، بنابراین این امتیاز و دستاورد بزرگ را ما نمی‌توانیم در اختیار مذاکره‌کنندگان برجام بگذاریم. این دستاورد وجهه بزرگی برای ایران ایجاد کرد. اگر شما در برجام دقت کنید امنیت ما با خلع سلاح هسته‌ای زیر سوال رفت اما انهدام پهپاد جاسوسی آمریکا دقیقا آن مساله را پوشش داد و جبران خسارت کرد برای آنچه در برجام از دست دادیم. جبران خسارت معنوی و روحی برجام؛ بر این گزاره باید تاکید کرد.
 

گروه اقتصادی: طبق توافق انجام شده بین قطعه‌سازان و خودروسازان، موج جدید عرضه خودروهای تولید داخل تا چند روز آینده شروع می‌شود. به گزارش «وطن‌امروز»، قیمت خودروهای داخلی طی 6 ماه گذشته رشد قابل توجه 50 درصدی داشته است. در کنار این رشد قیمت، تولید خودرو هم نسبت به سال گذشته کاهش داشته است که اغلب کارشناسان این کاهش تولید را دلیل گرانی خودرو می‌دانند. اخیرا خبری توسط خودروسازان مبنی بر خاک خوردن 16 هزار خودرو به دلیل نرسیدن قطعه منتشر شد که دلیل آن نرسیدن قطعات اعلام شده است. قطعه‌سازان در شرایط کنونی بر این باورند که فروش قطعات آنها با قیمت قبل از گرانی امکان‌پذیر نیست. با در نظر گرفتن این نظریه که نرسیدن قطعه باعث گرانی خودرو شده، دیروز وزارت صنعت جلسه‌ای با قطعه‌سازان داشت که قول مساعدت‌هایی به آنها داده شده است.
توافق برای رساندن قطعه
سخنگوی انجمن قطعه‌سازان درباره این جلسه و با اعلام اینکه مطالبات قطعه‌سازان از رنو پارس دیروز تعیین تکلیف شد، گفت: با پرداخت بخشی از مطالبات قطعه‌سازان، تا ۴۰روز دیگر خودروهای ناقص راهی بازار خواهند شد. فرهاد به‌نیا اظهار داشت: در این جلسه مشکلات قطعه‌سازان در 4 محور اعلام شد و در نهایت به توافقات مثبتی دست پیدا کردیم. وی با بیان اینکه در این جلسه تعیین تکلیف مطالبات قطعه‌سازان از رنو پارس مطرح شد، افزود: رنو پارس به‌دلیل آنکه نمی‌توانست ‌طلب خود را از خودروسازان دریافت کند، مطالبات قطعه‌سازان را پرداخت نمی‌کرد به‌نحوی که کشمکش رنوپارس و خودروسازان وضعیت قطعه‌سازان را بلاتکلیف کرده بود؛ در نهایت قرار شد بر اساس صورت‌جلسه‌ای با امضای خودروسازان،‌ طلب رنوپارس از خودروسازان به‌صورت مستقیم به حساب قطعه‌سازان واریز شود. وی درباره رقم ‌طلب قطعه‌سازان از رنو پارس گفت: قطعه‌سازان حدود 450 میلیارد تومان از رنو پارس‌طلب دارند. سخنگوی انجمن سازندگان قطعات با اعلام اینکه در جلسه امروز بحث پرداخت تسهیلات 7 هزار میلیارد تومانی قطعه‌سازان هم عنوان شد، گفت: مطابق توافقات به‌عمل‌آمده قرار شد بانک مرکزی 7 هزار میلیارد تومان را به‌صورت ارزی در اختیار قطعه‌سازان قرار دهد. در بخش بازپرداخت این تسهیلات نیز قرار شده معاون اول و رئیس‌جمهور تصمیم‌ نهایی را اعلام کنند. به‌نیا تصریح کرد: پیش از این بانک مرکزی معتقد بود قطعه‌سازان باید این تسهیلات ارزی را با قیمت روز بازپرداخت کنند که این موضوع اصلاً مورد توافق ما نبود، البته اگر معاون اول و رئیس‌جمهور درباره بازپرداخت این تسهیلات تصمیم نهایی را نگیرند ما مجبوریم قیمت ارز را ‌روی قیمت تمام‌شده قطعات اعمال کنیم. وی درباره خودروهای کف کارخانه خودروسازان هم به ارائه توضیحاتی پرداخت و اظهار داشت: در سایپا حدود 110 هزار خودرو و در ایران‌خودرو بیش از 75 تا 80 هزار خودرو در کف کارخانه‌ قرار دارد که این خودروها ارزشی معادل 10 هزار میلیارد تومان دارند. وی با اعلام اینکه مطالبات قطعه‌سازان از خودروسازان در کف کارخانه‌ها مانده است، گفت: بهترین راه این است که اسم تیراژ تولید خودرو تغییر پیدا کند و به‌نوعی تیراژ تولید متناسب با قابلیت تحویل محصولات به مردم باشد. در همین راستا وزیر صنعت به خودروسازان دستور داد تیراژ تولید را متناسب با قابلیت تحویل خودروها به مردم تغییر دهند. به‌نیا درباره قیمت‌گذاری قطعات خودرو نیز گفت: با توجه به افزایش قیمت مواد اولیه، قرار شد  لیست جدید قیمت‌های قطعات به شورای رقابت ارسال و بعد از اعمال نظر این شورا به ستاد تنظیم بازار ارائه شود تا در نهایت تصمیم مناسب در این رابطه اعمال شود. وی اضافه کرد: در جلسه امروز (دیروز) وزیر صنعت به خودروسازان تأکید کرد اقدامات لازم را برای تکمیل خودروهای ناقص انجام دهند که به‌نظر می‌رسد با پرداخت مطالبات قطعه‌سازان این موضوع تا 40 روز آینده حل شده و خودروها راهی بازار شود.
مواد اولیه گران شد ما هم گران فروختیم
در همین باره دبیر انجمن قطعه‌سازان در  گفت‌وگو با «وطن امروز» گفت: خودروساز و قطعه‌ساز را باید یک مجموعه در نظر گرفت و ورودی‌های آنها را بررسی کرد؛ برای مثال ورودی قطعه‌ساز آهن، مس و پلاستیک است و خودرو از همین قطعات تشکیل شده است. مازیار بیگلو افزود: سال 97 به بهانه افزایش قیمت دلار، تولید‌کنندگان مواد اولیه داخلی قیمت‌های خود را بر اساس دلار افزایش دادند. این قطعه‌ساز اظهار داشت: مواد معدنی را که در مملکت ما هست به قطعه‌ساز ایرانی به قیمت دلار آمریکا می‌فروشند. توجیه هم دارند که در بورس کالا توزیع می‌شود و در بورس کالا هم مبنای قیمت جهانی وجود دارد و وقتی قیمت جهانی بالا می‌رود پس باید قیمت ما هم بالا برود. بیگلو افزود: موضوع اینجاست که قطعه‌ساز و خودروساز مانند نانوا هستند؛ اگر روزی آرد گران شد و به دنبال آن قیمت نان بالا رفت، نباید شیشه نانوایی محل را بشکنیم. دبیر انجمن قطعه‌سازان اظهار داشت: حقیقت این است که آرد گران شده و ما هم ناراحت هستیم اما کاری از دست‌مان برنمی‌آید. وی درباره دلیل کاهش تولید خودرو در سال‌های اخیر اظهار داشت: باز هم دلیل این اتفاق گرانی مواد اولیه است. زمانی که قیمت مواد اولیه بالا می‌رود، دیگر نقدینگی قطعه‌ساز هم اجازه خرید را به او نمی‌دهد. بیگلو درباره تاثیر تحریم‌های آمریکا بر صنعت خودروی کشور گفت: تحریم‌ها تاثیر کمی داشت و 90 درصد مشکلات داخلی است؛ اقداماتی در داخل کشور انجام می‌شود که روی کارهای ترامپ را هم سفید می‌کند. وی افزود: مصرف دلار در خودروهای داخلی 20 درصد است اما گرانی که در بازار خودرو رخ داده بسیار بیشتر از این است. این قطعه‌ساز درباره دریافت ارز در سامانه نیما گفت: این سامانه بروکراسی خیلی زیادی دارد و با مشکلات و معضلات فراوانی مجبور هستیم از آن خریداری کنیم. وی درباره کاهش قیمت خودرو در موعدهای خاص، گفت: ایران‌خودرو و سایپا برخی اوقات با مشکل کمبود قطعات‌ «های تک» روبه‌رو می‌شوند؛ قطعاتی که به هر دلیلی در داخل کشور تولید نمی‌شود. بعضی مواقع ناگهان این قطعات تامین و خودرو وارد بازار می‌شود که در این مواقع قیمت‌ها کاهش پیدا می‌کند. بیگلو تصریح کرد: در این مواقع محتکران هم از ترس ضرر کردن کالای خود را می‌فروشند. دبیر انجمن قطعه‌سازان در پاسخ به این ادعا که شما سال گذشته نامه‌ای به رئیس‌جمهور مبنی بر 50 میلیونی شدن پراید نوشتید و این موضوع اتفاق افتاد، شاید خودتان پشت صحنه ماجرا بودید؟ گفت: ما این موج‌های گرانی را دیدیم و تذکر دادیم. متاسفانه با سیاست‌هایی که امروز اتخاذ شده این موضوع ادامه هم دارد؛ بدترین آنها عدم تعامل بانک مرکزی است که باید تسهیلاتی پرداخت می‌شد که این موضوع رخ نداده است. وی در پایان اظهار داشت: تولید‌کننده اصلی مواد اولیه مصرفی در خودرو دولتی‌ها هستند و اگر روند گرانی‌ها مواد اولیه ادامه داشته باشد باز هم باید شاهد گران‌تر شدن خودرو باشیم.

گروه بین‌الملل:  ترامپ به آرزوی خود رسید؛ حالا او در میان شکست‌های متعددی که در سیاست خارجی آمریکا در طول 3 سال گذشته متحمل شده، می‌تواند در کنگره و سنا و حتی کمپین‌های انتخاباتی‌اش با همان لحن همیشگی‌اش از دیدار 10 دقیقه‌ای‌اش در کره‌شمالی دفاع کند و  بگوید: من رهبر کره‌شمالی را در خاک این کشور ملاقات کردم. می‌توان براحتی پیش‌بینی کرد ترامپ خواهد گفت توانسته کره‌شمالی را به میز مذاکره بکشاند و تحریم‌های این کشور را هم لغو نکند... . این دیدار قرار بود راس ساعت ۱۴:۳۰ به وقت محلی برگزار شود اما به دلیل تاخیر در ورود رهبر کره‌شمالی، دیرتر برگزار شد. ترامپ که با یک هلیکوپتر نظامی به منطقه مرزی رفته بود، با اون دست داد و سلام و احوالپرسی کرد و به داخل خاک کره‌شمالی هم قدم گذاشت. وی در این باره گفت عبور نمادینش از خط فاصل میان 2 کره «افتخاری بزرگ» است و «احساس خوبی است که نخستین رئیس‌جمهوری آمریکا باشی که به کره‌شمالی پا گذاشته‌ای». در واقع ترامپ به دنبال عکس‌های یادگاری است؛ او به خاک کره‌شمالی قدم گذاشت و غیرمنتظره و عاجزانه برای آنکه بحران پیش آمده در روابط خارجی آمریکا را از انظار عمومی دور کند، از کیم جونگ اون خواست با وی ملاقات کند. نباید فراموش کرد رفتار ترامپ در مقابل ونزوئلا، ایران، روسیه و اروپا کاملا شکست خورده است، به همین جهت تنها کسی که در حال حاضر می‌توانست در راستای نمایش ترامپ برای احیای وجهه جهانی‌اش، در روستای مرزی 2 کره با رئیس‌جمهور آمریکا قدم بزند، رهبر کره‌شمالی بود. ترامپ اما حالا پس از این ملاقات هیچ راه‌حلی ندارد، همان طور که در دیدارهای گذشته هم نتوانست دستاوردی داشته باشد و نمایش افتضاحی را روی پرده برد که در داخل آمریکا انتقادات بسیاری را در پی داشت. ترامپ در عرصه سیاست خارجی نیازمند دستاورد است به همین جهت عکس‌های یادگاری با افرادی چون رهبر کره‌شمالی که رفتاری ساختارشکنانه است، برای او و هوادارانش یک دستاورد محسوب می‌شود، نباید این نکته مهم را فراموش کرد که آمریکا در عرصه منطقه‌ای و بین‌المللی هیچ دستاوردی نداشته؛ ایالات متحده نتوانسته رابطه بهتری با اروپا برقرار کند از سوی دیگر ناتوان از کاهش تنش‌ها در خاورمیانه بوده و در شرق آسیا نیز بر مشکلاتش افزوده شده است. مناسبات با روسیه هم نشان می‌دهد واشنگتن تحت رهبری ترامپ هیچ راهبردی ندارد. البته از جذابیت‌های رسانه‌ای این خبر نمی‌توان بسادگی گذشت. دونالد ترامپ نخستین رئیس‌جمهوری است که  در دوره تصدی خود وارد کره‌شمالی شده و این مساله از لحاظ خبری سوژه جذابی هم برای رسانه‌ها و هم برای رئیس‌جمهوری آمریکا به شمار می‌رود که علاقه زیادی به تایید شدن و حضور در تیتر اول اخبار را دارد. ترامپ شخصی است که پس از خروج از توافق هسته‌ای با ایران کلید مذاکرات جدی با کره‌شمالی را زد و تلاش بسیاری کرد پیونگ‌یانگ را متقاعد به خلع سلاح هسته‌ای کند. مذاکرات سنگاپور که بنا بر ادعای ترامپ با توافقی تاریخی به پایان رسید، در نهایت دستاوردی جز ادامه تحریم‌های آمریکا علیه کره‌شمالی و از سوی دیگر عدم خلع سلاح کره‌شمالی نداشت. هرچند ترامپ تاکید داشت این توافقی بسیار مهم است اما کارشناسان بر بی‌نتیجه بودن آن تاکید داشتند. نشست هانوی در ویتنام فرصت دیگری برای طرفین بود تا با به حداقل رساندن اختلافات به سمت توافقی مهم حرکت کنند اما در نهایت تعجب مذاکرات در مدت زمان کوتاهی نیمه‌کاره به پایان رسید و ترامپ اعلام کرد کره‌شمالی آماده توافق نیست. با این حال برخی کارشناسان، سفر امروز ترامپ به کره‌شمالی را حرکتی نمادین می‌دانند و معتقدند نمی‌توان به آن به عنوان یک دستاورد مهم اشاره کرد. رئیس‌جمهوری آمریکا پس از گذشت دقایقی از ورود به خاک کره‌شمالی گفت:  هر دو طرف تیم‌هایی برای انجام مذاکرات در هفته‌های آینده تشکیل خواهند داد تا ببیند چه کاری می‌توانند انجام دهند. ترامپ با وجود اعلام خبر تشکیل کارگروه تاکید کرد هیچ عجله‌ای برای توافق ندارد. وی در همین ارتباط گفت هیچ تفاهم یا توافقی امروز بین آمریکا و کره‌شمالی نشده است. به این نکته نیز باید توجه داشت که پس از سفر رئیس‌جمهوری چین به کره‌شمالی بسیاری از کارشناسان معتقد بودند پیونگ‌یانگ به دنبال دریافت کمک از پکن برای کاهش تاثیر تحریم‌های آمریکاست. سفر ترامپ به کره‌شمالی نیز شاید تا حدی نتیجه مذاکرات خوب وی با رئیس‌جمهوری چین در اوساکای ژاپن باشد. چه بسا ترامپ برای اعلام آتش‌بس موقت در جنگ تجاری با چین، نظر مثبت پکن درباره کره‌شمالی را دریافت کرده باشد. با توجه به اتفاقات رخ داده به نظر می‌رسد هدف ترامپ از این سفر نمادین جلب اطمینان پیونگ‌یانگ و صرفا باز نگه داشتن در مذاکره با کره‌شمالی است. باید منتظر بود و دید کره‌ای‌ها به این سادگی حاضر به اطمینان به وعده‌هایی هستند که از سوی آمریکا و رئیس‌جمهوری مانند ترامپ دریافت می‌کنند.

مشاور امنیتی اوباما: ترامپ دنبال عکس یادگاری است نه مذاکره
یکی از مهم‌ترین مشاوران کاخ سفید در دوران اوباما با دروغگو توصیف کردن رئیس‌جمهور فعلی آمریکا، سیاست خارجه دونالد ترامپ را در سراسر جهان شکست‌خورده خواند. «بن رودز» که در دوران 8 ساله ریاست‌جمهوری دموکرات‌ها، معاون مشاور امنیت ملی اوباما بود به سخنان اخیر ترامپ که مدعی شده رهبر جوان کره‌شمالی حتی به‌رغم التماس سلف او در کاخ سفید نیز حاضر به ملاقات با اوباما نشده است واکنش تندی نشان داد. او در توئیتی حرف‌های دیروز ترامپ را کذب خواند و نوشت: «ترامپ دروغ می‌گوید. من تمام این 8 سال (ریاست‌جمهوری اوباما) آنجا حضور داشتم. اوباما هرگز به دنبال دیدار با کیم جونگ اون نبود. سیاست خارجی نمایش تلویزیونی نیست، بلکه با واقعیت سر و کار دارد». او دیدارهای ترامپ نظیر آنچه در منطقه غیرنظامی مرزی بین 2 کره با کیم جونگ اون گذشت را چنین توصیف می‌کند: «گرفتن عکس‌های یادگاری سبب خلاص شدن از سلاح‌های اتمی نمی‌شود، بلکه توافق‌هایی که با دقت مورد مذاکره قرار گرفته‌اند، این کار را انجام می‌دهند». بن رودز در ادامه انتقادهای خود از خرابکاری ترامپ در عرصه دیپلماتیک و بی‌توجهی‌اش به توافق‌های بین‌المللی افزود: «سیاست خارجی ترامپ از کره‌شمالی گرفته تا ایران و ونزوئلا، یک سیاست خارجی شکست‌خورده است».

اسدالله خسروی: دومین دوره‌ آموزش تسهیل‌گران اقتصادی– اجتماعی بنیاد برکت ستاد اجرایی فرمان حضرت امام(ره) با حضور محمد امید معاون توسعه روستایی و مناطق محروم ریاست جمهوری، عیسی منصوری، رئیس سازمان آموزش فنی و حرفه‌ای سعید جعفری و محمود عسکری‌آزاد مدیرعامل و رئیس هیأت مدیره‌ بنیاد برکت و معاونان و مدیران ستاد اجرایی فرمان امام(ره) آغاز به‌کار کرد. به گزارش «وطن امروز» مدیرعامل بنیاد برکت در آیین افتتاحیه‌ این دوره آموزشی با اشاره به ایجاد 10 هزار طرح اشتغال‌زایی توسط این بنیاد در سال 97 از راه‌اندازی و بهره‌برداری از 30 هزار طرح اشتغال‌زایی با ایجاد 84 هزار فرصت شغلی توسط این بنیاد در سال 1398  بر اساس سیاست‌گذاری و تأکیدات رئیس ستاد اجرایی فرمان امام(ره) خبر داد. سعید جعفری 25 استان، 155 شهرستان و 6 هزار روستا را مناطق هدف اجرای این 30 هزار طرح اشتغال‌زایی برشمرد و تصریح کرد: برگزاری دومین دوره آموزشی تسهیل‌گران اقتصادی- اجتماعی بنیاد برکت با هدف تأمین و پرورش تعداد تسهیل‌گران مورد نیاز برای ایجاد این تعداد طرح‌ اشتغال‌زایی در کشور است. وی خاطرنشان کرد: راه‌اندازی این تعداد طرح ‌اشتغال‌زایی با قابلیت ایجاد بیش از 84 هزار فرصت شغلی در مناطق روستایی و محروم، ضمن ایجاد اشتغال پایدار، نقش عمده‌ای در رفع محرومیت و توانمندسازی اقتصادی و اجتماعی مردمان این مناطق دارد. جعفری با اشاره به اقتدار ایران در سطح منطقه و جهان گفت: آنچه امروز در صحنه امنیت و اقتدار کشور شاهدیم که تحسین حتی دشمنان نظام را برانگیخته است، نتیجه ایثار و جان‌فشانی‌های مردمی است که در 40 سال گذشته از جان و مال خود گذشته‌اند. وی ادامه داد: بخش اقتصادی کشور نیز باید اینچنین مقتدر و توانمند باشد. متأسفانه در حوزه اقتصاد دچار مشکلاتی هستیم. با وجود پیشرفت‌های چشمگیر و غیرقابل کتمان کشور که حتی قابل قیاس با پیش از پیروزی انقلاب اسلامی نیست اما همچنان شاهد برخی مشکلات اقتصادی و عدم توزیع عادلانه و منصفانه امکانات، فرصت‌ها و درآمدها هستیم.  جعفری با تأکید بر مردمی کردن اقتصاد، اظهار داشت: نگاه، رویکرد، سیاست‌ها، برنامه‌ها، راهبردها و اقدامات ما در حوزه‌های اقتصادی نیاز به یک بازنگری اساسی دارد. وجود برخی محرومیت‌ها در کشور زیبنده مردم این سرزمین نیست و باید برای رفع این معضل، برنامه‌ریزی کنیم. این مهم انجام نمی‌شود مگر اینکه با تکیه بر توانایی‌های جوامع محلی و با یک نگاه شبکه‌ای، تعاملی و ارزش‌آفرینی بتوانیم روش‌های نوین و مؤثر را به‌کار ببریم. با شناخت اصولی از پدیده محرومیت و با نگاهی هدفمند و جهادی و بهره‌گیری از دانش روز و تجربه دیگر کشورها می‌توانیم فقر را در کشور ریشه‌کن کنیم.
مدیرعامل بنیاد برکت در ادامه خاطرنشان کرد: در همین راستا، بنیاد برکت‌ با توجه به سیاست‌ها و راهبردهای ابلاغی از سوی ستاد اجرایی فرمان حضرت امام(ره) و دکتر محمد مخبر (رئیس ستاد)، مبحث الگوهای اجتماع‌محور در حوزه اشتغال‌زایی را در دستور کار خود قرار داده است. ایجاد اشتغال منجر به تأمین معیشت پایدار، یکی از مؤثرترین عوامل رفع محرومیت در مناطق روستایی و کمتر توسعه‌یافته است. جعفری با تأکید بر اینکه سال گذشته شاهد یک دگرگونی و تغییر در حوزه اشتغال‌زایی بودیم، تصریح کرد: سال گذشته با 200 تسهیل‌گر، موفق به راه‌اندازی 10 هزار طرح اشتغال‌زایی با قابلیت ایجاد 40 هزار فرصت شغلی در 15 استان و 80 شهرستان شدیم. وی تسهیل‌گران را به نوعی رسولان و پیام‌آوران توسعه و پیشرفت و رشد و ترقی جوامع محروم و روستایی خواند و خطاب به شرکت‌کنندگان در دومین دوره آموزش تسهیل‌گران اقتصادی– اجتماعی گفت:‌ با حضور شما تسهیل‌گران، چرخ اقتصاد در این مناطق می‌چرخد و جوامع محلی به سوی توسعه پایدار هدایت می‌شوند.  گفتنی است، بنیاد برکت ستاد اجرایی فرمان حضرت امام(ره) در راستای مأموریت‌های محول شده از سوی ستاد اجرایی و با هدف توسعه اشتغال پایدار در مناطق محروم، دومین دوره آموزش تسهیل‌گران اقتصادی– اجتماعی را با حضور 210 شرکت‌کننده از 25 استان کشور برگزار می‌کند.
۱۲ میلیون شغل باید ایجاد شود
در ادامه مراسم رئیس هیات مدیره بنیاد برکت با بیان اینکه باید ۱۲ میلیون شغل در کشور ایجاد کرد، گفت: ولی مشکل اشتغال تنها با تخصیص منابع حل نخواهد شد و باید برای آن برنامه داشته باشیم. محمود عسکری‌آزاد در این‌باره اظهار‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ داشت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌: در حال حاضر به ازای هر 3/3 نفر یک نفر در کشور شاغل است و باید تعداد شاغلان ما به ۱۲ میلیون‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ نفر افزایش یابد. اگر ما شاهد افزایش تعداد شاغلان در کشور باشیم، یعنی تولید ناخالص داخلی بیشتر می‌شود، عدالت توسعه پیدا می‌کند و رفاه اجتماعی و اقتصادی ایجاد می‌شود. وی با اشاره به اینکه یکی دیگر از مشکلات کشور پایین بودن بهره‌وری نیروی کار است، گفت: نبود شغل موجب مهاجرت می‌شود و ظرفیت‌های ایجاد اشتغال در مناطق برخوردار شکل می‌گیرد و در نتیجه مناطقی که توسعه یافته‌اند، توسعه‌یافته‌تر خواهند شد.
رئیس هیات مدیره بنیاد برکت اظهار‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ داشت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌: علت اینکه مردم در روستاها ساکن نمی‌شوند این است که کار، شغل و درآمد ندارند و ما برای این موضوع هیچ طرح و برنامه‌ای نداشته‌ایم و در ۳۰ سال گذشته تنها به تخصیص منابع مالی برای توسعه اشتغال توجه داشته‌ایم، در صورتی ‌که مشکل اشتغال با پول حل نمی‌شود. 5/1 میلیارد‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ دلار از طریق سیستم بانکی به مردم پول داده‌ایم تا در اشتغال هزینه شود ولی این پول را به افرادی که شغل را می‌فهمند، توسعه می‌دهند و ایجاد اشتغال می‌کنند، پرداخت نکرده‌ایم. وی خاطرنشان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ کرد:‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ خوشبختانه ستاد اجرایی فرمان حضرت امام(ره) و بنیاد برکت به موضوعی مهم‌تر از ایجاد اشتغال پرداخته‌اند و راهکارهایی را با مطالعات کارشناسان برای ایجاد اشتغال پایدار اجرایی کرده‌اند. در واقع امروز با اقدامات علمی و مطالعات کارشناسی اشتغال پایدار ایجاد کرده‌ایم. وی ابراز‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ داشت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌: با حرف، سخنرانی و نمایش نمی‌توان ایجاد اشتغال کرد و با اختصاص منابع بدون هدف نیز نمی‌توانیم کاری را به پیش ببریم. توسعه و محرومیت‌زدایی تنها با ایجاد اشتغال بر پایه ظرفیت‌های اجتماعی، فیزیکی، طبیعی و مالی امکانپذیر است. عسکری‌آزاد بیان داشت:‌ نخستین سرمایه برای ایجاد اشتغال سرمایه‌های مردم است و مردم می‌توانند کار نو و جدید انجام دهند و ظرفیت یک فرد به اجتماع تبدیل می‌شود. امروز ۴۵۰ نفر تسهیل‌گر در 6هزار روستا فعالیت می‌کنند. طی حدود ۶ ماه با تسهیل‌گران مبتدی ۱۰ هزار طرح را اجرایی کردیم و تمام طرح‌ها نیز مستند در سامانه اشتغال‌زایی به ثبت رسیده است. وی افزود: امسال نیز ۳۰ تا ۵۰ هزار طرح اشتغال‌زایی را در سراسر کشور اجرایی می‌کنیم.
افزایش 25 درصدی اشتغال روستایی
همچنین معاون توسعه روستایی و مناطق محروم ریاست جمهوری در این آیین گفت: سال 97 ایجاد اشتغال در روستاها 25 درصد افزایش یافته است و باید اقداماتی در جهت تبدیل طرح‌های اشتغال‌زایی به کارآفرینی شود. محمد امید اضافه کرد: به‌طور معمول بنیاد برکت را از جهت مدرسه‌سازی می‌شناسیم اما در کنار ساخت هزاران مدرسه در مناطق محروم به دیگر مسائل روستاها و مناطق محروم نیز توجه داشته است. وی با اشاره به اینکه ستاد اجرایی فرمان حضرت امام (ره) و بنیاد برکت به کمک دولت آمده است، گفت: اقدامات محرومیت‌زدایی و اشتغال در مجموعه بنیاد برکت رو به رشد است و روز به روز پیشرفت‌های بیشتری دارد. وی تصریح کرد: در حال حاضر 38 هزار روستای کشور از نعمت آب و برق برخوردار و 95 درصد روستاها نیز گاز دارند.  امید یادآور شد: با بررسی سوابق اقدامات معاونت روستایی، مراکز معتبر آماری در دنیا اعلام کرده‌اند جمهوری اسلامی در خدمت به محرومان منصفانه عمل کرده است؛ به عنوان مثال برای روستایی که 30 خانواده دارد و برق‌کشی به آن توجیه اقتصادی نداشته، برق برده است. وی یادآور شد: در حال حاضر می‌بینیم که جمعیت روستاها کاهش یافته است. اکنون 26 درصد جمعیت کشور روستایی و 74 درصد شهری است، البته جمعیت فعلی روستاها 21 میلیون نفر برآورد می‌شود که قبل از انقلاب نیز همین جمعیت بوده است. معاون توسعه روستایی و مناطق محروم ریاست جمهوری افزود: یک و نیم میلیارد دلار معادل 18 هزار میلیارد تومان از منابع صندوق توسعه ملی به توسعه روستاها اختصاص یافته و امروز شاهدیم که وضعیت اشتغال در روستاها مناسب‌تر شده است.  امید با اشاره به اینکه فرصت‌های شغلی در روستاها افزایش یافته، گفت: سهم اشتغال روستایی در سال گذشته، 25 درصد افزایش یافت، البته ایراداتی در طرح‌های اشتغال‌زایی وجود دارد که باید نسبت به رفع آن اقدام شود. وی یادآور شد: بر اساس آسیب‌شناسی‌های انجام شده متوجه شدیم اشتغال روستایی نیاز به نظارت دقیق و مداوم دارد و اگر این اقدام نشود اشتغال ایجاد شده آسیب‌پذیر است. در واقع اشتغال‌های کوچک از ابتدا تا انتها باید رصد شود.  معاون توسعه روستایی و مناطق محروم ریاست جمهوری یادآور شد: برای ایجاد اشتغال 6 مرحله وجود دارد که شامل استعدادیابی فرد، استعدادیابی منطقه، اهلیت فرد، آموزش، تأمین منابع و نظارت است.  امید یادآور شد: امروز در کشور مشکل منابع مالی برای ایجاد اشتغال وجود ندارد و برای ایجاد اشتغال روستایی در کشور منابع متعددی وجود دارد. وی بیان داشت: مهم‌ترین رکن ایجاد اشتغال بازاریابی است و می‌توان از بازار 500 میلیونی در اطراف کشور نیز استفاده کرد.
 

معاون توسعه روستایی ریاست جمهوری در گفت‌وگو با «وطن‌‌امروز» خبر داد
برگزاری جلسه کارگروه ستاد اقتصاد مقاومتی برای تأمین مابقی اعتبار اشتغال روستایی
معاون توسعه روستایی و مناطق محروم ریاست جمهوری گفت: بحث تسهیل روند تامین مابقی اعتبار اشتغال روستایی کشور امروز در کارگروه ستاد اقتصاد مقاومتی مطرح می‌شود. محمد امید در گفت‌وگو با  «وطن‌‌امروز» درباره اینکه چرا روند تامین اعتبار 5/1 میلیارد دلاری اشتغال‌زایی روستاییان کشور به کندی انجام می‌شود، گفت: پرداخت منابع شروع شده  اما هنوز کل این منابع تامین اعتبار نشده است. وی با بیان اینکه حدود 7 هزار و 500 میلیارد تومان در وهله اول به متقاضیان اشتغال در روستاها پرداخت شده است، گفت: قرار است در جلسه‌ای که امروز از سوی کارگروه ستاد اقتصاد مقاومتی برگزار می‌شود، بحث تسهیل روند تامین اعتبار برای 18 هزار طرح ارائه شده مطرح شود تا مابقی این منابع به صورت ارزی از سوی صندوق توسعه ملی تامین و به بانک‌ها برای پرداخت ارائه شود. معاون توسعه روستایی و مناطق محروم ریاست جمهوری تصریح کرد: تا کنون13هزار و500 میلیارد تومان برای اشتغال روستایی تامین اعتبار شده است. وی در پاسخ به اینکه طرح اشتغال‌زایی روستاییان با تامین اعتبار 5/1 میلیارد دلاری چه اندازه می‌تواند در اقتصاد روستاییان و ایجاد اشتغال برای آنها موثر باشد، گفت: از آنجایی که اجرای این طرح از منابع کلانی برخوردار است بنابراین می‌تواند اشتغال‌زایی فراوانی را در کشور به دنبال داشته باشد، چرا که حجم پرداخت‌ها در این طرح به نسبت طرح‌های گذشته بالاست؛ به طور مثال برای یک رشته شغلی در روستاها 15 میلیارد تومان پرداخت می‌شود. به گفته وی این اعتبار می‌تواند بین 300 تا 350 هزار فرصت شغلی در کشور ایجاد کند و نرخ بیکاری را کاهش دهد. این مقام مسؤول تصریح کرد: امیدواریم روند تامین مابقی اعتبار طرح مذکور سرعت بیشتری به خود گیرد تا شاهد رشد اشتغال‌زایی در بخش روستایی کشور باشیم.

صادق فرامرزی: خشونت بخشی جداناشدنی از تاریخ بشریت بوده است، چه از آن جهت که تقریبا نخستین «روایت» از مناسبات آدمی پس از هبوط به زمین را می‌توان در داستان برادرکشی قابیل جست‌وجو کرد و چه از این زاویه انتقادی که خیلی‌ها تاریخ‌نگاری بشریت را مستندسازی جنگ‌ها و نبرد قدرت دانسته‌‌اند و به دلیل نپرداختن به سایر وجوه زیست بشری آن را واجد کمترین ارزش دانسته‌‌‌اند. با این همه آیا می‌توان خشونت را به‌عنوان پدیده‌ای رایج که خود را به هیچ ظرف زمانی و مکانی محدود نکرده است نادیده گرفت و آن را به چشم فعل و رفتاری روزمره فاقد ارزشی برای مساله شدن دانست؟ جواب این سوال را با قاطعیتی بی‌مثال می‌توان با عبارت «خیر» داد و سخن از کمیت و کیفیت خشونت آورد؛ کمیتی که خود را در ظرف آماری نشان می‌دهد و کیفیتی که در جنبه بازنمایی شده خشونت به چشم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌آید. هرقدر که بخش اول را می‌توان با عدد و رقم و کاهش و افزایش‌‌ جرائم نشان داد اما بخش دوم در سایه‌ای از ابهام تعریف می‌شود. پرداختن به کیفیت این خشونت‌ورزی و جلوه‌‌های عینیت یافتن آن می‌تواند کمک شایان توجهی به درک عمومی از حوادث و مصادیق خشونت به‌وجود آورد.
 خشونت به شرط تصویربرداری
در یک سال گذشته چه مصادیقی از خشونت ذهن جامعه ایرانی را درگیر خود کرده است؟ به احتمال قریب به یقین می‌توان عمده آنها را خشونت‌‌‌هایی دانست که به شکلی عامدانه به تصویر کشیده شدند؛ از تصاویر آزار دختری سیرجانی که در لایو اینستاگرام یک پسر پخش می‌شد و ترور طلبه همدانی که قاتل مسلحش لحظاتی قبل و بعد از قتل در چند استوری به آن پرداخته بود تا مورد اخیر در حیوان‌آزاری جمعی که باعث زجرکش شدن یک خرس شد و مهم‌تر از همه اینها درگیری‌‌های متعدد اجتماعی که در پویش «دوربین ما اسلحه ما» مسیح علینژاد پیگیری شد. شاید عامل ممیزه کیفیت این خشونت‌ها در قیاس با سایر خشونت‌‌های رایج غلبه و اصالت پیدا کردن عنصر «تصویر» باشد، به گونه‌ای که اگر عمدتا تصورات از چنین خشونت‌‌‌هایی ماهیتی جنایتی داشت و افراد سعی می‌کردند اثر جرمی از خشونت خلاف هنجار خود به جای نگذارند، در این موارد شاهد «تعمد» برای ثبت کردن تصویر خشونت بودیم. مصنوعی جلوه کردن خیلی از خشونت‌‌های اجتماعی در یک سال اخیر بخوبی یادآور این پیش‌فرض بود که گویا در خیلی از این موارد و بر حسب نقشه‌ای قبلی با نیت‌‌های مختلف از جمله نیت‌‌های سیاسی، طرفی از درگیری دنبال ثبت خشونت خود است؛ اتفاقی که فراتر از حیطه مرزی ایران نیز در قالب عملیات تروریستی نیوزیلند و قتل‌عام نمازگزاران که به شکل زنده از یک شبکه اجتماعی نشان داده می‌شد، خود را به نمایش گذاشت.
تروریسم؛ تصویر و تصور ترس
نسبت خشونت و تصویر به معنای حوزه رسانه‌ای آن را می‌توان به‌عنوان صورت‌مساله‌ای جدید مورد مطالعه قرار داد. عمده مباحثی نیز که در این حوزه طرح شده‌‌اند تمرکز خود را روی تصویر کردن صحنه‌‌های خشن در آثار هنری و تاثیر آن بر مخاطبان گذاشته‌‌‌‌اند، به گونه‌ای که کمتر موردی وجود داشته است که تمرکز خود را بر خشونت «نمایشی» و «عامدانه» بگذارد. با این همه شاید بتوان مقاله «ژان بودریار» با عنوان «روح تروریسم» پس از حادثه 11سپتامبر را مهم‌ترین تحلیل در این زمینه دانست. بودریار در بخشی از مقاله خود نوشته بود: «در تمام ‌این تحولات غیرمنتظره آنچه بیش از همه با ما خواهد ماند رویت تصاویر است. ضربه و افسون این تصاویر آن چیزی است که الزاما در خاطره ما خواهد ماند، چرا که خواه‌ناخواه این تصاویر صحنه آغازین ما هستند. می‌توان گفت رویدادهای نیویورک در عین حال هم وضعیت جهان را رادیکالیزه کرده‌‌اند و هم رابطه بین واقعیت و تصویر را. در حالی که پیش از این با وفور مداوم تصاویر عادی و جریان ممتد رویدادهای مصنوعی سروکار داشتیم، اقدام تروریستی در نیویورک جان تازه‌ای به رویدادها و تصاویر بخشید. از جمله سلاح‌های دیگر متعلق به نظام که تروریست‌ها علیه آن به‌کار گرفتند بهره‌گیری از «تصاویر زنده» و انتقال لحظه‌ای آن به سراسر جهان بود. درست به همان صورتی که از معاملات بورس، اطلاعات الکترونیکی و ترافیک هوایی بهره‌گیری کردند. نقش تصاویر اما بسیار مبهم‌‌‌‌‌‌تر است؛ تصاویر هم می‌توانند رویداد را تجلیل کنند و هم آن را به گروگان بگیرند. تصاویر هم می‌توانند رویداد را در بی‌نهایت ضرب کنند و هم به صورت عامل تحریف و خنثی کردن آن عمل کنند. تصویر رویداد را می‌بلعد، یعنی آن را جذب می‌کند و مجددا برای مصرف ارائه می‌کند. اگرچه این امر تأثیر بی‌سابقه‌ای به آن می‌دهد اما این تأثیر دیگر تأثیر رویداد نیست، بلکه تأثیر «تصویر- رویداد» است». با چنین مقدمه‌ای آیا می‌توان حادثه‌ تروریستی‌ای را که با هدفی کور انجام می‌شود، بدون بازنمایی تصویری آن تصور کرد؟ جواب این سوال نیز ناگزیر «خیر» خواهد بود. تروریسم مولود بازنمایی خشونتی است که مولد ترس باشد. آنچه خشونت تروریستی یک انفجار را جایگاه می‌بخشد «نمایشی» است که از ترس شکل می‌گیرد. طبق مثالی ملموس میانگین قربانیان حوادث رانندگی ایران در طول روز بیشتر از تعداد قربانیان حمله تروریستی سال گذشته به مجلس شورای اسلامی بوده است و در روز آن حادثه احتمال قربانی شدن یک نفر در جریان رانندگی بیش از قربانی شدن توسط تروریست‌ها بوده است اما هیچ‌گاه نمی‌توان میزان رعب حاصل از تروریسم را با تصادفات رانندگی مقایسه کرد. تروریسم موفق می‌شود چون ترس را تصویر و ملموس می‌کند، ناکامی تروریسم دقیقا زمانی است که از این بازنمایی محروم شود.
  خشونت تصویری؛ رعب همگانی
حالا به بیانی ساده‌‌‌‌‌‌تر می‌توان از عواقب فراگیر شدن خشونت تصویری سخن به زبان آورد. نمایشی شدن خشونت گستره خشونت را از حد موجود میان طرفین حاضر در آن بالاتر می‌برد. زمانی که یک خشونت از طریق حوزه مدیا و شبکه‌‌های اجتماعی پوششی همگانی پیدا می‌کند و حتی به‌عنوان یک کنش عامدانه انجام می‌شود، دیگر افرادی که درگیر آن هستند محدود به افراد حاضر در قاب تصویر نیستند. تبدیل شدن انواع خشونت از نوع عریان آن تا خشونت کلامی و روانی به یک استراتژی مهار اجتماعی باعث می‌شود تاثیرگذاری آن بر باقی ساحت‌‌های اجتماعی نیز سایه افکند. حوادث اخیر از جمله درگیری چند جوان با نیروهای انتظامی در ماجرای پارک پلیس و مصادیقی از این دست هرچند در سطوح مختلفی رخ داد و نمی‌توان با نیت‌خوانی از پشت پرده آنها رازگشایی کرد اما جلوه‌‌‌هایی از همین تصویری کردن خشونت بوده است که در نزدیک به 2 سال گذشته با تبلیغات فراوان عناصر سیاسی خارج از کشور تبلیغ شده است؛ تبدیل کردن خشونت به امری نمایشی که حتی با سناریویی از پیش طراحی شده و در برخی موارد همچون رقص شبانه مقابل مکان‌‌های مذهبی، باعث تهییج باقی افراد جامعه به سمت خشونت متقابل نیز می‌شود. به عبارتی ساده، استعاره گرفتن دوربین از اسلحه فراتر از جنبه تبلیغاتی یک پویش باعث آن می‌شود که وجه خشونت‌آمیز این حرکات تبدیل به هدف غایی آن در خلق رعب همگانی شود.
 دوقطبی اجتماعی؛ مردم علیه مردم
پیش‌زمینه اصلی عمده خشونت‌‌های اخیر که در فضای اجتماعی و با رویکردی نمایشی و عامدانه ظهور و بروز پیدا کرده است را می‌توان در ظرف تضادهای اجتماعی جست‌وجو کرد. همانقدر که خشونت به‌عنوان پدیده‌ای عام و رایج در طول تمام ادوار تاریخ وجود داشته است، شکاف‌‌های اجتماعی نیز در هر زمان، مکان و موقعیتی بروز و ظهور می‌یابد و آنچه این شکاف‌ها را تبدیل به فرصت یا تهدیدهای جامعه می‌کند نسبت آنها با یکدیگر است. 2 جامعه فرضی را می‌توان در حالتی عادی تصور کرد که شکاف‌‌های فعال اجتماعی آن شکاف میان ثروتمندان- فقرا، مذهبی‌ها- سکولارها، و 2 قومیت حاضر در آن جامعه باشد، اگر این شکاف‌ها میان حالت‌‌های مختلف آنان تقسیم شود باعث تکثر فضایی اجتماعی و فراگیر شدن روحیه مدارا می‌شود اما اگر این شکاف‌ها سوار بر یکدیگر شوند به گونه‌ای که اعضای قومیت X مذهبی و فقیر بوده و اعضای گروه Y سکولار و ثروتمند باشند جامعه به فضایی شبه‌شورشی و خشونت‌آمیز مبدل می‌شود. با این پیشفرض اگر به الگوی خشونت تصویری در حال رواج نگاهی بیندازیم به شکلی انکارناشدنی شاهد این مساله خواهیم بود که عمده این خشونت‌ها بر مدار تقویت شکاف‌‌های اجتماعی و فرهنگی در وهله اول و معنا شدن در شکاف‌‌های سیاسی در وهله دوم است. تبدیل کردن الگوی اعتراض به الگویی در چارچوب «مردم علیه مردم» مهم‌ترین ویژگی فضای دوقطبی اجتماعی است که در عمده این خشونت‌ورزی‌ها به چشم می‌آید. قتل یک روحانی و حمایت از خشونت علیه تیپ روحانیت نه یک روحانی بخصوص، باعث می‌شود فضای جامعه خشونت را نه در نسبت به افراد که در نسبت با اقشار تعریف کند. فیلمبرداری از زنان محجبه سالخورده‌ای که تذکری لسانی داده‌‌اند و تبدیل کردن آن تذکر به میدان یک درگیری و فحاشی برای نفرت‌آفرینی نسبت به یک تیپ پوششی، درگیر کردن محیط پیرامونی با مامور قانونی و درگیری با آن به نیت شکل دادن به دوقطبی شهروند- مامور انتظامی و مصادیقی از این دست، مثالی روشن از رویکرد در پیش گرفته‌شده‌ای است که در عمده خشونت‌‌های تصویری اخیر به چشم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌آید. تشویق به تهییج اجتماعی با نیت نفرت‌آفرینی میان اقشار اجتماعی در بلندمدت باعث آن می‌شود تا شکاف‌‌های اجتماعی به‌جای‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ آنکه باب تعامل میان اقشار را باز کند، آنها را با نفرت از پیش تولیدشده‌ای در مقام خشونت علیه یکدیگر قرار دهد؛ نفرتی قشری و طبقاتی که می‌توان تمام تضادهای اجتماعی را بر آن سوار کرد و وجهه‌ای مشروع به خشونت و رعب‌آفرینی داد.
 گفت‌وگو؟ شاید با دوربینی دیگر!
تبدیل کردن تصویر به‌عنوان نمادی از آگاهی‌بخشی به وسیله‌ای برای خشونت و فشار عمومی از ملموس‌‌‌‌‌ترین اتفاقاتی است که در سطوح مختلف خشونت‌ورزی خود را جلوه‌گر می‌کند. تبدیل کردن گفت‌وگو به مجادله و تبدیل کردن مجادله به مناقشه‌ای که قرار است با سلاحی به نام دوربین ثبت و باعث فشار عمومی به یک طرف شود، جامعه را ناگزیر از هرگونه گفت‌وگو و امر به معروف به سمت مناقشه و تلاش برای بی‌آبروسازی پیش می‌برد. شاید ملموس‌‌‌‌‌ترین اتفاقی که اخیرا و در چارچوب منطق «دوربین ما سلاح ما» انجام شد و سروصدای زیادی نیز به پا کرد در مقوله راننده اسنپ و مسافری بود که مسافر پس از کشف حجاب، تصویر و مشخصات راننده‌ای را که قوانین سازمانی خود را به او یادآوری کرده بود منتشر کرد. هرچند این مصداق در مدتی کوتاه واکنش‌‌های تندی از طرفین برانگیخت و جنبه آشکاری از خشونت نیز به خود نگرفت و حتی سازمان مورد نظر سعی کرد با یک میانجی‌گری غائله را ختم به خیر کند اما نماد و نشانه‌ای از تعمیم‌یافتگی این منطق بود. تبدیل کردن مشخصات فردی یک طرف به‌وسیله‌ای برای فشار به او جهت عقب‌نشینی، خود مقدمه‌ای برای خشونت قشری در جامعه است که می‌توان انتظار عریان شدن وجوه آن را نیز داشت. در چنین موقعیتی طبیعی‌‌‌‌‌ترین اتفاقی که باید بیمش را داشت آن است که دایره این خشونت تصویری، سدی بزرگ میان سلایق و امکان گفت‌وگو و امر به معروف‌شان ایجاد کند.

گروه اقتصادی: در حالی که حامیان دولت با ذوق‌زدگی فراوان از آغاز به کار نهاد مالی اروپا (اینستکس) خبر می‌دهند اما بررسی‌ها نشان می‌دهد دولت نمی‌تواند روی دیوار اینستکس یادگاری بنویسد، چرا که اصلا دیواری وجود ندارد. به گزارش «وطن‌امروز»، اروپایی‌ها 14 ماه ایران را معطل کردند تا یک نهاد مالی با ایران راه‌اندازی کنند که از طریق آن تحریم‌های آمریکا دور‌ زده شود و ایران بتواند غذا و دارو بخرد. عبدالناصر همتی، رئیس‌کل بانک مرکزی دیروز در اینستاگرام متذکر شد که «برای عملکرد پایدار اینستکس لازم است؛ اولاً، اینستکس نه کانالی در چارچوب قواعد تحریمی آمریکا، بلکه کانالی مبتنی بر برجام باشد و کلیه تراکنش‌هایی که در چارچوب برجام مجاز بودند از طریق آن انجام‌پذیر باشد. ثانیاً، شاید در ابتدا شامل کلیه کالاهای غیرتحریمی شود ولی بعدتر محدوده آن باید به کلیه کالاها گسترش یابد. ثالثاً، منابع آن از صادرات نفت به اروپا تأمین شود، اگر هم اروپا موقتاً محذوراتی در خرید نفت ایران دارد، یک خط اعتباری بلندمدت با بازپرداخت آتی نفتی، یک راه‌حل موقت قابل بررسی است. خود اروپایی‌ها هم در مذاکرات اشاره‌ای به راه‌حلی شبیه به این داشته‌اند. در هر حال، اینستکس صرفاً سهمی محدود در راهبرد بانک مرکزی در بازار ارز دارد و برنامه‌های متعدد دیگر نیز در حوزه روابط ارزی کشور اجرایی شده یا در حال اجراست». همتی با زیرکی خواسته در عین حال که خود را موافق موضع دولت نشان می‌دهد از این نهاد مالی انتقاد هم کند. قطعا رئیس کل بانک مرکزی هم می‌داند 3 الزامی که در بالا به آن اشاره کرده در حد یک رویاست و اروپایی‌ها هیچ اراده و همتی برای اجرای آن ندارند. اینستکس نه بانک است و نه قرار است نقش بانک را ایفا کند و با توجه به عملکرد آن تاکنون حتی به اندازه یک باجه ارزی شعب بانک‌های ایرانی‌ هم نمی‌توان روی آن حساب کرد. طبق ساز و کار اینستکس، این نهاد مالی در واقع یک شرکت خصوصی است که یک شعبه در ایران و 3 شعبه در آلمان، انگلیس و فرانسه دارد و قرار است ایران نفت بفروشد و عوض آن غذا و دارو وارد کشور شود اما هیچ شرکتی از ترس تحریم‌های آمریکا حتی حاضر نیست با همین نهاد مالی پیش‌پاافتاده کار کند. در چنین شرایطی تکلیف چیست؟ کسی پاسخ این سوال را  نمی‌داند! در این باره یحیی آل‌اسحاق، رئیس اتاق مشترک ایران و عراق اینستکس را شرکتی خصوصی با سرمایه محدود توصیف و اظهار کرد: «ابتدا تصور می‌شد اینستکس با حمایت دولت‌های اروپایی تحریم نقل و انتقالات نفتی را جبران کند اما امروز می‌گویند اینستکس در چارچوب موارد غیرتحریمی از قبیل دارو و مواد غذایی اقدام می‌کند که مشکلی از ما حل نخواهد کرد». وی با بیان اینکه نمی‌توان به اینستکس امیدوار بود، تصریح کرد: «این شرکت خصوصی سرمایه‌ای محدود دارد و نمی‌توان چندان به این جریان خوشبین بود». آل‌اسحاق با اشاره به نقش روسیه در پیشبرد اهداف نفتی ایران گفت: «سؤال اینجاست که آیا روسیه توان خرید نفت ایران و نقل و انتقال آن را دارد؟ در پاسخ باید گفت اگر روس‌ها قصد انجام این کار را داشته باشند، در نقل و انتقال پولی و مالی امکانات فنی و حرفه‌ای را دارا هستند ولی عملیاتی شدن این تعهد، به آینده بستگی دارد». رئیس اتاق مشترک ایران و عراق با یادآوری اینکه وعده روسیه برای انتقالات نفتی ایران ارتباطی با اینستکس ندارد، افزود: «حجم صادرات ایران به همه کشورهای اروپایی یک‌دهم حجم صادرات به عراق است. امسال 13 میلیارد دلار خدمات فنی و کالا به عراق صادر کردیم و اینگونه نیست که اینستکس اروپایی‌ها برای ما معجزه کند». آل‌اسحاق با بیان اینکه 10 میلیون دلار صادرات نفتی از گذرگاه اینستکس محلی از اعراب ندارد، گفت: «نفت مهم است ولی همه آن چیزی نیست که ما از اقتصاد می‌خواهیم؛ لذا مجموع واردات و صادرات و مدیریت اقتصاد کلان [را باید در نظر گیریم]». وی خاطرنشان کرد: «ایران بالغ بر 100 میلیارد دلار منابع در اختیار دارد و محتاج صادرات نفت نیست؛ بنابراین تعاملات اقتصادی، تعرفه‌ها، بیمه و فضای حاکم بر ارتباطات جهانی اهمیت بیشتری برای ما دارد».

دوگانه جنگ و مذاکره انحرافی است
عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام شرط موفقیت نیروهای متدین و انقلابی را وحدت، تلاش برای بسیج اجتماعی و داشتن گفتمان مناسب عنوان کرد و طرح دوگانه جنگ و صلح یا جنگ و مذاکره را انحرافی دانست و بر گفتمان مقاومت یا تسلیم تأکید کرد. به گزارش تسنیم، غلامعلی حدادعادل در نشست مشترک اعضای شورای مرکزی و دبیران استانی کانون دانشگاهیان ایران اسلامی، شرط اول در انتخابات را اخلاص و کار کردن برای خدا دانست و گفت: در هر دوره تعدادی از عزیزان وارد میدان می‌شوند و همه اظهار می‌دارند به‌خاطر احساس تکلیف شرعی وارد رقابت انتخاباتی شده‌اند و این تعدد کاندیدا در جبهه نیروهای ارزشی باعث تقسیم آرا و موفقیت رقیب می‌شود، خوب است امسال برخی برای رضای خدا احساس تکلیف شرعی نکنند و فداکاری کنند تا زمینه برای رسیدن به گزینه یا گزینه‌های مشترک هموار شود.

تشییع پیکرهای 2 شهید گمنام در چیتگر
مراسم تشییع پیکرهای 2 تن از شهدای گمنام دوران دفاع‌مقدس با حضور رئیس ستاد و معاون هماهنگ‌کننده ارتش در منطقه چیتگر برگزار شد. به گزارش مهر، مراسم تشییع پیکرهای 2تن از شهدای گمنام دوران دفاع‌مقدس صبح دیروز یکشنبه در شهرک امام رضا(ع) ارتش واقع در منطقه چیتگر برگزار شد. در این مراسم، امیر دریادار حبیب‌الله سیاری، رئیس ستاد و معاون هماهنگ‌کننده ارتش و همچنین روسای ادارات سازمان عقیدتی ـ سیاسی ارتش و جمع کثیری از مردم حضور داشتند. گفتنی است، پیکرهای 2 شهید گمنام دوران دفاع‌مقدس در شهرک امام رضا(ع) و در جوار مسجد فاطمه‌الزهرا(س) واقع در منطقه مسکونی چیتگر ارتش خاکسپاری شد.یکی از این دو شهید والامقام، ۱۸‌ساله بوده که در منطقه شلمچه و در جریان عملیات کربلای ۵ به فیض شهادت نائل آمده و شهید دیگر ۲۲ ساله بوده که در منطقه زبیدات و در جریان تک دشمن در سال ۶۷ به شهادت رسیده است.

حسن رضایی: داستان سیاست خارجی کشور طی 6 سال اخیر تبدیل به یک سریال کلیشه‌ای و خسته‌کننده شده است. هر روز قصه‌ای جدید و تکراری؛ مذاکرات نیویورک، ژنو 2، ژنو 3، ژنو 4، ژنو 5، ژنو 6، وین 2، بشمار.... وین 8، بیانیه لوزان، توافق وین، توافق ژنو، مذاکرات کارشناسی1+5،  1+4، برجام اروپایی، SPV، INSTEX،  آبه شینزو، ماس، تاس و از همه مهم‌تر «آفتاب برجام»! در تمام این 6 سال بس که به صدها روش مختلف و با استدلال‌های سنگین گفتیم خانه از پای‌بست ویران است و هی گفتند شما بی‌سوادید و هنوز وقت سیب و گلابی نرسیده، والله خسته شدیم. من اعتراف
می‌کنم بارها از نوشتن درباره این حوزه خسته شده‌ام و قرار گذاشته‌ام دیگر نگویم و ننویسم؛ که اگر قرار بر شنیدن بود، ما به قدر کافی گفته‌ایم و قریب به تمام حرف‌های‌مان هم اثبات شده است!
به قول آن آدم عاقل که خوب گفت اما 2 چیز انتهایی ندارد؛ یکی جهان هستی و دیگری حماقت بشر! بویژه حماقتی که روزانه بازتولید می‌شود و ملزم به سکوت نکردن در برابر آن هستی، ولو اینکه از حرف زدن خسته و کلافه‌باشی! لذا هر بار اگر بی‌بی‌سی هم خفه خون گرفته، برخی همکاران داخلی‌اش شبهه و مساله‌ای جدید خلق کرده‌اند و باز هم همان آش و همان کاسه! چند روز اخیر دور از فضای مجازی به غار تنهایی خودم در شهرستان رفته بودم. خبر انهدام پهپاد جاسوسی آمریکا را هم با فاصله‌ای یک‌روزه از یکی از اقوام ماهواره‌بین ضدانقلاب شنیدم. چشم‌هایش برق می‌زد! حسابی کیفور بود و مثلا به من مژده داد تا ابراز محبت کند!
حقیقت این است که سامانه سوم خرداد، باد سابق آمریکا را پیش اقشار مختلف ملت با هر گرایشی خالی کرده است. و همین‌طور باد کله روشنفکر‌جماعت که ادعای‌شان کمر کوه را می‌شکند. قبلا همین جا مفصل به این پرداخته‌ام که چرا آمریکا نمی‌خواهد و نمی‌تواند دست به حمله نظامی علیه ما بزند؛ در مطلبی با عنوان «نگاهی واقعی به یک جنگ خیالی» مساله شکار پهپاد فوق پیشرفته آمریکایی با یکی از سامانه‌های نسبتا قدیمی پدافند هوایی کشور و واکنش «اشتباهی زدند، می‌زنم، بزنم؟ متشکرم! بعدا شاید زدم!» آمریکا به این موضوع هم کم و بیش تایید همان گفته‌های پیشین است. این روشن است که آمریکا نمی‌خواهد و نمی‌تواند جنگی را علیه ایران راه بیندازد. ترامپ در نخستین واکنش به سقوط پهپاد می‌گوید: «من می‌خواهم از این جنگ‌های بی‌پایان خارج شوم. ما در افغانستان برای ۱۹ سال حضور داشتیم. درباره سوریه، پس از شکست داعش، تلاش کردم نیروهای آمریکایی را خارج کنم و خیلی از آنها هم خارج شده‌اند... اما این حادثه هدف قرار گرفتن پهپاد مثل یک پشه‌ای است که با افتادن در روغن، آن را آلوده کرده باشد. باید منتظر ماند و دید روند حوادث چه خواهد بود». روند حوادث بعدا به این سمت رفت که ترامپ از ایران بابت ساقط نکردن هواپیمای سرنشین‌دار تشکر کرد و در نهایت برای خالی نبودن عریضه گفت: «برخلاف چیزی که گفته می‌شود، من هرگز حمله علیه ایران را «لغو» نکردم، من فقط اجرای آن را در زمان کنونی متوقف کردم!» ترامپ از 29 خردادماه به طور رسمی کارزار انتخاباتی خود برای انتخابات 2020 را از شهر اورلاندو در ایالت فلوریدا آغاز کرده و سامان دادن یک جنگ علیه ایران در این وضعیت، چیزی شبیه اعلام جنگ با شخص ترامپ است! برخی اما با وجود مشاهده تمام واقعیت‌های میدانی، می‌گویند شما مگر علم غیب دارید که از جنگ نشدن حرف می‌زنید؟ آمریکایی‌ها کی عاقلانه رفتار کرده‌اند که حالا بکنند؟!
واقعیات تاریخی اما به ما می‌گوید آمریکایی‌ها اتفاقا در تمام جنگ‌های گذشته خود تنها به جنگی ورود داشته‌اند که حداقل روی کاغذ، یک پیروزی آسان و کم‌هزینه برای خود متصور بوده‌اند. پاسخ دادن به این سوال هم ولی مساله برخی را حل نمی‌کند، چون باز خواهند گفت ترامپ دیوانه است! پاسخ این سوال هم قبلا بارها و بارها داده شده و خلاصه آن این است که ترامپ تاجر است! مساله اما باز هم برای برخی حل نشده باقی خواهد ماند و ظاهرا در نهایت، لازم است آقای ترامپ نامه‌ای سرگشاده به هر کدام از این حضرات بنویسد که جنگ با ایران، جنگ با خود من است تا باورشان شود که جنگی در کار نیست. پیشنهاد نهایی حقیر به اندیشمندان(!) محترمی که باز هم قانع نمی‌شوند این است که می‌توانند با خیال آسوده بترسند و با تمام توان، سعی کنند این ترس را به جامعه هم تزریق کنند!
خبر خوب اما این است که جامعه مثل این نوابغ، مبتنی بر فرضیه‌های چندگانه و فضایی رفتار نمی‌کند، بلکه تنها با توجه به واقعیت موجود رفتار خواهد کرد. واقعیت، سقوط پیشرفته‌ترین پهپاد جاسوسی آمریکا با سامانه ایرانی رونمایی شده در سال 1393 هجری شمسی است.
با علم به اینکه سرعت تولید علم در ایران چندبرابر متوسط جهانی است، حدس‌زدن توانایی نظامی ایران در سال 98 کار چندان سختی برای هیچ‌کس نیست. نوابغی که نگرانی‌شان بابت جنگ تمامی ندارد، احتمالا 2 راهکار برای ما خواهند داشت؛ یکی تقویت توان دفاعی و هوشیاری بیش از پیش نیروهای مسلح که سرنگونی گلوبال هاوک نشان داد چنین چیزی نیاز به نگرانی و توصیه این دوستان ندارد! عجیب اینکه چنین توصیه‌ای در لابه‌لای سخن این اندیشمندان دیده نشده است و راهکار دوم، همان است که در ابتدای یادداشت از عواید سنگین آن برای کشور گفتم: مذاکره! با کی؟ با ترامپ!
بر همین اساس، از روز سقوط پهپاد آمریکایی تاکنون برخی رسانه‌ها سعی کرده‌اند با پوشش خبرسازی رسانه‌های صهیونیستی و حتی تحریف اخبار رسانه‌های خارجی حین ترجمه خبر به زبان فارسی،  مساله را از یک غرور ملی بدل به یک ترس ملی کنند. تحریف خبر خبرگزاری انگلیسی رویترز درباره پیام آمریکا به ایران از طریق عمان، یکی از همین اقدامات بود. وزیر خارجه آمریکا اما در نهایت زحمت برخی در داخل ایران را کم کرده و گفته است: «پیام یا نامه‌ای از طریق عمان به ایران ارسال نکرده‌ایم». برخی در داخل ایران اما اصرار دارند با این وجود باید پنجره مذاکره با آمریکا را گشوده نگه داشت! به این سوال اما پاسخ نمی‌دهند که در این شرایط باید درباره چه چیزی مذاکره کرد، مثلا جز فروش خود آنها به عنوان بخشی دیگر از کشور به ترامپ؟! چرا که مذاکره در این شرایط چیزی جز تسلیم برای فروش خود و کشور نیست و من گمان نمی‌کنم در این کشور چیزی جز خود این اندیشمندان! مازاد بر نیاز باشند.

سعید داغینه*: بعد از خروج آمریکا از برجام، انتظارات ایران از اتحادیه اروپایی چیزی بیش از تعهدات اروپا در ضمیمه 2 برجام نبوده است. در ضمیمه 2 برجام، اتحادیه اروپایی باید با برداشتن تحریم‌های مربوط به ارز، خدمات بانکی و مالی، تجارت طلا و فلزات گرانبها، فروش نفت و فرآورده‌های نفتی و پتروشیمی، بنادر و کشتیرانی، بیمه و حمل و نقل، خودروسازی، هواپیما و... تجارت خود با ایران را عادی کند.
زمانی که آمریکا از برجام خارج شد و تحریم‌های فراسرزمینی (ثانویه) خود را بر روی ایران اعمال کرد، اروپا باید با تمهیدات حقوقی، اقتصادی و سیاسی فضای غیرعادی تجاری ایران و اروپا را عادی‌سازی می‌کرد. اروپا در این رابطه راهکارهایی از جمله قانون مسدودسازی را اعمال کرد ولی از آنجایی که پشت این راهکارها، اراده سیاسی محکمی وجود نداشت و از طرف دیگر خیال اروپا بابت عدم خروج ایران از برجام راحت شده بود، این راهکارها عملا به جایی نرسید. شرکت‌های اروپایی از ایران خارج شدند، واردات نفت کشورهای اروپایی از ایران صفر شد و بانک‌های اروپایی حتی از تسهیل تراکنش‌های بانکی مربوط به غذا و دارو امتناع کردند. بدین ترتیب اروپا در زمان بازگشت کامل تحریم‌های آمریکا در 13 آبان ماه 97، به طور غیررسمی از تحریم‌های آمریکا تبعیت کرد.
اکنون با وجود اینکه اینستکس، سازوکار اروپایی‌ها بعد از ماه‌ها انتظار و به دنبال اولتیماتوم ایران عملیاتی شده است اما بیانیه نشست کمیسیون مشترک برجام1 در تاریخ 7 تیرماه 98 نشان می‌دهد اتفاق جدیدی برای اجرای تعهدات اروپا در ضمیمه 2 برجام نیفتاده است.
  اینستکس؛ کارکردها و ظرفیت‌ها
با بررسی تحولات یک سال اخیر، می‌توان متوجه شد که به مرور زمان راهکارهای اروپا از قانون مسدودسازی به کانال مالی ویژه (SPV) و در نهایت اینستکس (INSTEX) رسیده است. در بیانیه 3 کشور اروپایی در تاریخ 11 بهمن‌ماه سال 97 ثبت اینستکس اعلام شد2. طبق بیانیه مذکور، مشخص شد سازوکار پشتیبانی از تبادلات تجاری ایران و اروپا موسوم به اینستکس یک نوع اتاق پایاپای است که قرار است تنها داده‌ها و اطلاعات مربوط به تبادلات تجاری را ثبت کند و خود هیچگونه تراکنش مالی را تسهیل نمی‌کند و خدمات مالی در این سازوکار ارائه نمی‌شود.
بر خلاف بیانیه نشست1+4 برجام با حضور وزیران در تاریخ سوم مهرماه سال 97 که صحبت از فروش نفت و فرآورده‌های نفتی ایران و تجارت دوجانبه شده بود اما در بیانیه ثبت سازوکار اینستکس، خبری از فروش نفت و فرآورده‌های نفتی ایران نیست و حوزه تبادلات تجاری تنها تجارت اقلام بشردوستانه (غذا و دارو) ذکر شد. در این بیانیه تعهدات ایران در توافق هسته‌ای هم‌عرض و هم‌وزن با «تلاش‌های» 3 کشور اروپایی جهت حفظ تمهیدات اقتصادی برجام قرار داده شد.
علاوه بر این جهت اجرای اینستکس یک فرآیند گام به گام تشریح شد که در گام اول باید جزئیات روش کارکرد اینستکس به عنوان یک شرکت مشخص می‌شد و در گام دوم ایران باید با ایجاد یک نهاد متناظر و شفاف سازوکار اینستکس را عملیاتی می‌کرد. در نهایت این بیانیه تصریح کرده است با توجه به اینکه اینستکس از بالاترین استانداردهای ضدپولشویی و تامین مالی تروریسم تبعیت می‌کند،
3 کشور اروپایی از ایران انتظار دارند برنامه اقدام FATF را هر چه سریع‌تر تکمیل کند.
  با ثبت اینستکس چه اتفاقی برای تعهدات اروپا افتاده است؟
در رابطه با بیانیه 3 کشور اروپایی در بهمن ماه 97 و بیانیه نشست کمیسیون مشترک برجام در 7 تیرماه 98 چند نکته قابل ذکر است.
اول اینکه سازوکار اینستکس به هیچ‌ وجه تعهدات اروپا ذیل ضمیمه 2 برجام از جمله خدمات مالی و تامین مالی را پوشش نمی‌دهد، چرا که تنها اتاق تسویه‌ای برای تبادلات تجاری است. یعنی تجارت صورت‌گرفته (صادرات شرکت‌های ایرانی به اروپا و صادرات شرکت‌های اروپایی به ایران) بعد از یک بازه زمانی مقرر در سامانه 2 شرکت (اینستکس اروپایی و STFI ایرانی) ثبت می‌شود و بدهی‌ها تسویه می‌شود.
دوم، به رغم اینکه در بیانیه مشترک 3 کشور اروپایی تصریح شده است که اینستکس «ابتدا» با اقلام بشردوستانه آغاز می‌شود اما این مساله نشان می‌دهد اتحادیه اروپایی عزمی برای دور زدن تحریم‌های آمریکا ندارد. اجرای اینستکس محدود به اقلام بشردوستانه که آمریکا آن را «مشروع» دانسته است، به معنای اجرای رسمی تحریم‌های آمریکا علیه ایران است و این اقدام کشورهای اروپایی  بر خلاف قوانین بین‌المللی و اتحادیه اروپایی است.
سومین مساله این است که در سازوکار طراحی‌شده توسط اروپایی‌ها، تنها نقطه تماس بین طرف ایرانی و طرف اروپایی شرکت اینستکس و نهاد متناظر ایرانی آن است. بنابراین بانک‌های اروپایی با شرکت‌های اروپایی همکاری خواهند کرد و بانک‌های ایرانی با شرکت‌های ایرانی و هیچ ارتباط بانکی و مالی بین بانک‌های ایران و اروپا وجود ندارد. در واقع می‌توان گفت سازوکار اینستکس بر اساس عدم روابط بانکی و مالی بین ایران و اتحادیه اروپایی طراحی شده است. به همین جهت انتظار 3 کشور اروپایی برای اجرای برنامه اقدام FATF کاملا بی‌ربط، غیرفنی و سیاسی است. چرا که اجرای برنامه اقدام FATF برای جلوگیری از پولشویی و تامین مالی تروریسم صورت می‌گیرد، حال آنکه پولی میان ایران و اروپا رد و بدل نمی‌شود. بنابراین هرگونه ربط دادن تصویب لوایح CFT و پالرمو به اینستکس دور از عقل سلیم است.
چهارم، در شرایطی که ایران به اجرای تعهدات خود در برجام ادامه داده است، طرف اروپایی در بیانیه‌‌های خود به طور مداوم توپ را در زمین طرف ایرانی انداخته و اعلام می‌کند در صورت اجرای تعهدات ایران در برجام، آنها نیز به تعهدات خود عمل خواهند کرد. به همین جهت با وجود اینکه ثبت سازوکار ایرانی متناظر اینستکس تحت عنوان «سازوکار تجارت و تأمین مالی ایران و اروپا» (STFI) در اسفندماه سال  97 3صورت گرفت اما تا اوایل تیرماه 98 (بعد از گذشت 3 ماه) اینستکس حتی محدود به حوزه تبادلات تجاری بشردوستانه هم عملیاتی نشد.
  اینستکس و برنامه خروج تدریجی ایران از برجام
با در نظر گرفتن نکاتی که ذکر شد، دولت نباید برنامه خروج تدریجی از برجام را حتی با وجود راه‌اندازی اینستکس متوقف کند. سازوکار اینستکس با توجه به اظهارات مقامات اروپایی و بیانیه‌های رسمی اتحادیه اروپایی کاملا در جهت اجرای تحریم‌های آمریکاست و علیه آن نخواهد بود. اگر برجام برای اروپا یک توافق «امنیتی» است، بنابراین نباید برای حفظ آن، از دادن هزینه «اقتصادی» دریغ کند.
میزان اجرای تعهدات ایران باید متناسب با میزان عادی‌سازی تجارت خارجی ایران باشد. به همین جهت نیاز است طرف ایرانی با برنامه خروج تدریجی خود از برجام، ابتکار عمل را به دست گرفته و توپ را به زمین طرف اروپایی بیندازد و تا زمانی که اروپا با عزم جدی وارد میدان عمل نشده و هزینه ندهد، ایران به کاهش تعهدات خود در برجام ادامه بدهد.
*کارشناس اقتصاد تحریم
..........................................................................
1-https://eeas.europa.eu/headquarters/headquarters-homepage/64796/chairs-statement-following-28-june-2019-meeting-joint-commission-joint-comprehensive-plan_en
2-  https://www.diplomatie.gouv.fr/en/country-files/iran/events/article/joint-statement-on-the-creation-of-instex-the-special-purpose-vehicle-aimed-at
3-https://www.isna.ir/news/97122915370

محسن شهمیرزادی: برنامه تلویزیونی «حالا خورشید» با اجرای رضا رشیدپور بعد از دوران رکود رسانه ملی در برنامه‌های صبحگاهی توانست نظر مدیران تلویزیونی را جلب کند و بعد از مدتی به عنوان یکی از پرطرفدارترین برنامه‌های تلویزیون در نوبت صبحگاهی مورد توجه مخاطبان قرار بگیرد؛ برنامه‌ای که اگرچه در ادامه مجموعه‌های پرمخاطب صبحگاهی چون «صبح به خیر ایران»، «مردم ایران سلام»، «ویتامین 3» و... روی آنتن می‌رفت اما توانست استانداردهای تازه‌ای را ایجاد کند که برنامه‌های بعد از آن مجبور به ادامه دادن آن مسیر و پیروی از آن استانداردها شدند. اکنون حالا خورشید بعد از استراحت حدود 6 ماهه بنا دارد بار دیگر به آنتن تلویزیون باز گردد. برنامه‌ای در تراز ژورنالیسم تلویزیونی که اگرچه با ایرادات قابل توجهی هم مواجه بود اما راه‌اندازی مجدد برنامه‌های پرمخاطب صبحگاهی تلویزیون اقدامی تحسین‌برانگیز به حساب می‌آمد.
صبح به خیر ایران؛ دورهمی دوست داشتنی
قطع به یقین نخستین برنامه پرمخاطب صبحگاهی تلویزیون «صبح به خیر ایران» بود؛ برنامه‌ای با نشاط و ساختارشکن که طی 22 سال توانست مخاطبان بسیاری را حین صرف صبحانه پای آنتن شبکه یک بکشاند. در این برنامه افرادی چون محمدرحمان نظام‌اسلامی، امیر جوشقانی، احمد توکلی، عبدالرضا امیراحمدی و... به صورت متناوب به اجرا می‌پرداختند. همچنین بخش «سفرنامه» با اجرای اقبال واحدی یکی از بخش‌های محبوب برنامه به حساب می‌آمد. این برنامه اما از نیمه دوم دهه 80 به بعد دچار افول شد و هیچ‌گاه به قوت اولیه خود روی آنتن نرفت. هر چند برنامه‌هایی چون «فرمول یک» در نوبت صبحگاهی تلاش داشتند اعتبار «صبح به خیر ایران» را بار دیگر احیا کنند اما این اتفاق هیچ‌گاه رخ نداد. البته اخیرا برنامه صبح به خیر ایران به آنتن شبکه یک بازگشته، اما تغییر ذائقه و استانداردهای برنامه‌سازی موجب شده دیگر نه برند این برنامه مورد توجه قرار بگیرد و نه مجریان آن.
مردم ایران سلام؛ صبحانه فرهیخته
محمدرضا شهیدی‌فر در شبکه دوم سیما با اجرای برنامه «مردم ایران سلام» استانداردهای جدیدی را در برنامه‌های صبحگاهی تلویزیون به وجود آورد. این برنامه وجوه فرهیختگانی بیشتری نسبت به صبح به خیر ایران داشت اما در عین حال آیتم‌های متنوع جذابیت بالایی به این برنامه می‌داد. در «مردم ایران سلام» بود که شخصیت‌هایی چون مرحوم اینانلو و ایرج میلانی در بخش گردشگری، شهاب مرادی در بخش دینی، ایرج میرفخرایی در بخش علمی، منصور ضابطیان در حوزه سینما و خسرو معتضد با روایت تاریخی مورد توجه قرار گرفتند؛ برنامه‌ای که در نیمه دوم دهه 80 در اوج خود پایان یافت و پس از آن هیچ‌گاه شبکه 2 سیما نتوانست گوی رقابت برنامه‌های صبحگاهی برباید.
حالا خورشید؛ استانداردی جدید
پس از آن نوبت شبکه 3، شبکه جوان بود تا بتواند در برنامه‌های صبحگاهی عرض اندام کند. علی ضیا با «ویتامین3» توانست اقبال صبحگاهی مخاطبان را نسبت به این شبکه جلب کند. جسارت ضیا ذائقه‌سازی جدیدی را در حوزه برنامه‌سازی صبحگاهی در پی داشت، به شکلی که مخاطبان این برنامه میانگین سنی پایین‌تری نسبت به «صبح به خیر ایران» و «مردم ایران سلام» داشتند. در نهایت این برنامه جوان‌پسند نیز به عنوان مجموعه‌ای صبحگاهی در کیفیتی بالاتر از حد متوسط به کار خود پایان داد. بعد از آن «حالا خورشید» از راه رسید که توانست اهمیت برنامه‌های صبحگاهی را احیا کند؛ برنامه‌ای که به معنای واقعی می‌توان آن را نمونه تراز ژورنالیسم تلویزیونی دانست که میزان تاثیرگذاری رسانه ملی میان مردم و مسؤولان را به رخ سایر رسانه‌ها کشاند اما این برنامه مدت زیادی روی آنتن بود و برای تجدید قوا و شروع دوباره نیاز به استراحت چند ماهه داشت؛ استراحتی که با خبر آغاز پیش‌تولید به نظر می‌رسد به پایان رسیده است. در این میان «سلام صبح به خیر» تلاش داشت با عوامل جوان خود جایگزین مناسبی برای حالا خورشید باشد؛ برنامه‌ای که یقینا توانست موفق حاضر شود اما راه زیادی تا رسیدن به بهترین وضع ممکن دارد؛ تیم جوانی که در حوزه اجتماعی و فرهنگی توانست اثرگذاری‌های فراوانی داشته باشد و به عنوان یک برنامه پرطرفدار صبحگاهی مورد توجه مخاطبان قرار گیرد.
غفلت از یک معجزه؛ صبحانه تلویزیونی
برنامه‌های صبحگاهی همیشه از اهمیت ویژه‌ای برخوردار بوده اما در عمده این سال‌ها مورد بی‌توجهی قرار گرفته است. برنامه‌های صبحگاهی از ظرفیت بالایی برای سرگرمی‌سازی و آگاهی‌رسانی برخوردارند. این برنامه‌ها توانایی شفاف‌سازی بسیاری از چالش‌های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی را دارند که این توانایی حتی در بخش‌های خبری رسمی تلویزیون نیز نیست. ارتباط مستقیم با مخاطب و تبدیل شدن به صدای مردم جهت پیگیری مسائل ظرفیتی بود که در «حالا خورشید» و «سلام صبح به خیر» بخوبی مشاهده شد. حتی پویش‌های اجتماعی نیز به واسطه برنامه‌های صبحگاهی قابلیت پیگیری دارند، برای نمونه می‌توان به پویش اخیر «صاحبخانه خوب» اشاره کرد. در این برنامه‌ها ظرفیت به چالش کشیدن مسؤولان و کشاندن آنها پای میز پاسخگویی هم هست؛ ظرفیتی که سایر برنامه‌های ترکیبی تلویزیون در حد برنامه‌های صبحگاهی از آن برخوردار نیستند. فارغ از تمام قابلیت‌های اینگونه برنامه‌های تلویزیونی، تعداد بالایی از مخاطبان صبح خود را با این برنامه‌ها آغاز می‌کنند. میزان نشاط و انرژی و امیدی که این برنامه‌ها می‌توانند به جامعه مخاطب خود منتقل کنند در هیچ زمان دیگری از کنداکتور پخش امکان‌پذیر نیست؛ تا جایی که این القای شادی یا اندوه می‌تواند در طول روز همراه مخاطب باشد و در جو روانی جامعه تاثیر بسزایی بگذارد.