محسن شهمیرزادی: «هیولا» تازه‌‌‌‌‌ترین اثر مهران مدیری این روزها به‌عنوان یکی از پربیننده‌‌‌‌‌ترین مجموعه‌‌های نمایشی در شبکه نمایش خانگی حضور دارد. سریالی با مضمون اجتماعی که به اندازه آثار قبلی مدیری از بار طنز برخوردار نیست اما همچنان مفاهیم تند و تیز نقد اجتماعی در آن برجسته است. اگرچه مدیری در ساخت هیولا با همان فرآیند روبه نزولی روبه‌رو بوده که طی این سال‌ها در تولید سریال و فیلم سینمایی تجربه کرده است، با این وجود هیولا را نمی‌توان مانند آثار قبلی مهران مدیری دانست. این سریال در جهان‌بینی مهران مدیری اثری متمایز به حساب می‌‌‌‌‌‌‌‌‌آید. اتفاقی که در هیولا رخ داده است، پیش از این در هیچ‌کدام از آثار مهران مدیری به چشم نمی‌خورد و همین مساله تازه‌‌‌‌‌ترین اثر نمایشی این کارگردان را از باقی آثار او متفاوت کرده است. برای فهم این تفاوت در کارنامه جدید مدیری باید مروری بر جهان وی در برنامه‌‌های آیتمی و نمایشی‌‌‌‌اش داشت که از سال‌‌های دور تا به امروز مخاطبان خاص خود را جذب کرده و برای عامه مردم نیز جذاب به نظر آمده است.
 

دنیای پوچ‌انگار و جامعه کودن!
شاید بهترین توصیف از جهان مهران مدیری، توصیفی است که خودش از جهانش در برنامه خندوانه روایت کرد: «دیگه به درد نمی‌خوره این دنیا! توی جهانی که پر از فقر، پر از انقلابات عجیب، پر از خشم، مشکلات اقتصادی بشر، شکل اروپا و خاورمیانه تغییر کرد؛ همه اینها کره زمین را فرا گرفته. دیگه به درد نمی‌خوره این دنیا. دیگه زیبایی وجود نداره. آدم‌ها انگیزه‌هاشون کم میشه، قدرت‌طلبی افزایش پیدا می‌کنه. به نظرم بشر در منحط‌‌‌‌‌ترین دوران خودش هست؛ به لحاظ اخلاقی، سیاسی، فرهنگی و...» جهان‌بینی مهران مدیری از دیرباز دنیای نهیلیستی را فرا می‌گرفت، این بخوبی در آثار او قابل مشاهده است. جهان او به شکل اغراق‌آمیزی مملو از آدم‌‌‌هایی است کم‌هوش، دور از انسانیت، خشن، ناکارآمد، مفت‌خور، بی‌سواد و جاهل. در این جهان تنها یک کاراکتر آگاه و عاقل وجود دارد که عمدتا به دلیل ناتوانی و سادگی خود نمی‌تواند کاری از پیش ببرد. این کاراکتر آگاه صرفا در میان سایرین «رنج» می‌کشد و مخاطب نیز از حماقت عامه مردم و رنج تنها عاقل داستان مجبور به خنده می‌شود. کمدی‌‌های اجتماعی مدیری تماما خندیدن به بدبختی و پوچی جامعه‌ای است که به صورت اغراق شده، بدون امید به آینده در قاب دوربین به تصویر کشیده شده است.
 

مجموعه نمایشی ؛ خنده به بدبختی!
کارنامه مهران مدیری به عنوان یک کارگردان مجموعه‌‌های نمایشی از ابتدای دهه 80 و با مجموعه‌‌‌هایی چون «پاورچین»، «نقطه‌چین»، «پرواز 57» و... رقم می‌خورد. اما سریال پرطرفدار او «شب‌های برره» است که در نیمه دهه 80 تولید شد. کاراکتر «کیانوش» روزنامه‌نگار ضداستبدادی است که به‌خاطر مقاله انتقادی‌اش تبعید می‌شود. او یگانه کاراکتر عاقل در میان برره‌ای‌هاست که هرکدام ویژگی‌‌های جهان مهران مدیری را شامل می‌شدند. رنج زندگی در برره و خندیدن به بدبختی و حماقت جامعه، امری بود که توانست سایر طنزپردازان را نیز به جهان پوچ‌انگار مدیری بکشاند. سیامک انصاری از آن برهه به بعد به‌عنوان نماد یگانه کاراکتر عاقل اما ناتوان و ساده‌دل به حساب می‌آمد که در سایر مجموعه‌‌های نمایشی مهران مدیری نقش مشابهی را ایفا کرد. «قهوه تلخ»، «درحاشیه»، «ساعت 5 عصر» و... همگی آثاری است که فرآیند مشابهی را در خلق داستان و کاراکتر طی کرده‌‌‌اند. مدیری در مجموعه‌‌های پیشین خود رفتار خرق عادت‌گونه «نگاه به دوربین» را ترویج داد که موجب آشنایی‌زدایی از یک مجموعه داستانی می‌شد. همان یگانه کاراکترهای عاقل زمانی که از انبوه جهالت و نادانی جامعه به ستوه می‌آمدند، تنها راه خود را نگاه به دوربین می‌دانستند که تفسیر‌‌های گوناگونی از این تکنیک مطرح شد.
 

مجموعه آیتمی؛ عاقلِ دیوانه‌خانه!
مهران مدیری را هنوز هم بسیاری در آیتم‌‌سازی موفق‌تر می‌دانند، به گونه‌ای که روحیه طنز آیتمی در بسیاری از مجموعه‌‌های نمایشی او نیز برجسته است. از «ساعت خوش» تا «شوخی کردم» و «دورهمی» اگرچه فاصله بسیار است اما طنزهای آیتمی مهران مدیری از جهان‌بینی مشابهی برخوردار است. مدیری در طنز‌‌های آیتمی اخیر خود به‌عنوان گوینده پلاتو حاضر شده است. همانه یگانه شخصیت عاقلی که جهان اطراف و جامعه ایرانی را به صورت اغراق‌شده‌ای با همان ویژگی‌‌های جهان دور از انسانیت، خشن، نادان، کم‌سواد و کم‌عقل توصیف می‌کند. نمونه برجسته این اتفاق در طنز دورهمی دیده شد. پلاتوهای مدیری تماما مملو بود از خنده به هجو و تحقیر جامعه‌ای که تماما بحران‌زده و پر از جهالت است. یگانه عاقل این جهان، همان مهران مدیری است که جامعه را توصیف می‌کند و البته احتمالا مبرا از این جماعت نیز هست. جامعه‌ای که هیچ منفذ امیدی در آن به چشم نمی‌‌‌‌‌‌‌‌آید و به شکل اغراق‌شده‌ای حماقت‌‌های مردمش قابل خندیدن و حتی قهقهه زدن است. آخرین قسمت دورهمی در تلویزیون  که در واقع نخستین قسمت نوروزی این مجموعه نیز بود به دلیل آنچه «تحقیر بیش از حد مردم ایران در ایام بلایای طبیعی» عنوان می‌شد، با برخورد قهری دولت و مدیر صداوسیما روبه رو شد.
 

هیولای جهان تازه مدیری
تاکنون در عمده محصولاتی که مهران مدیری خلق کرده است، در جامعه‌ای مملو از جهالت و حماقت تک‌کاراکتر عاقل، آگاه اما ناتوان وجود داشت که در تعامل با بقیه رنج می‌کشید. کاراکتر شرافت در مجموعه نمایشی هیولا بازتولید همان نقش سیامک انصاری در سریال‌‌های پیشین مهران مدیری بود. اما تفاوت‌‌های هوشنگ شرافت با «کیانوش» برره، «هومن صحرایی» درحاشیه و «نیما زند کریمی» قهوه تلخ، نشانگر دنیای جدید مهران مدیری هستند. هوشنگ شرافت نماد شخصیت باشرف و اصیل جامعه امروزی بود که شدیدا بی‌عرضه به تصویر کشیده شده بود. یگانه شخصیت عاقل و آگاه اما بی‌عرضه داستان مهران مدیری این بار برخلاف رویه پیشین به جامعه می‌پیوندد. او نیز بخشی از جامعه‌ای می‌شود که مخاطب را از فرط جهالت و غیرانسانی بودنش به خنده وامی‌داشت. اما این بار دیگر حتی مدیری از خنداندن مخاطبش نیز ناتوان است. سادیسم روایت جامعه‌ای بحرانی به حدی از افراط رسیده است که صرفا مخاطبش برای تماشای بدبختی‌‌های اغراق‌شده خود حاضر است هزینه کند و با آن سرگرم شود. در دنیای هیولا جز چند معلم ساده‌دل، دیگر هیچ انسان شریفی وجود ندارد. جامعه مملو است از گرگ‌‌‌هایی که باید با آنها برقصی و حتی اگر دریده شدی، نترسی!
 

مدیری؛ صدسال به این سال ها
جهان مهران مدیری در تمام این سال‌ها اگرچه از مسائل اجتماعی سخن می‌گفت و با طنازی‌‌های اندک مخاطب را به تلخندی وا می‌داشت اما در همین حال ناخودآگاه مخاطب پر می‌شد از جهانی که هیچ جای امید ندارد؛ دنیایی که همه در آن مشغول غارت همدیگرند، جامعه‌ای بی‌سواد و جاهل که شخصیت‌‌های آگاه نه به قدرت می‌رسند و نه در میان مردم جایگاهی دارند. بازتولید انبوه یاس و ناامیدی از کلیت جامعه اتفاقی بوده است که مدیری به صورت خودآگاه یا ناخودآگاه در تمام این سال‌ها از روی آنتن رسانه ملی و شبکه نمایش خانگی به تصویر کشیده است. دورهمی مدیری و خندوانه جوان دو روی یک سکه به حساب می‌آیند. جایی که هر دو می‌پذیرند دنیا دیگر انگیزه‌ای برای شادی و امید ندارد. پس تنها راه شاد زیستن،  خوش‌باشی بی‌دلیل است و فراموشی آنچه ما را به واقعیت نزدیک می‌کند. این جهان‌بینی از رسانه ملی به تصویر کشیده می‌شود و مخاطب را بیش از هر زمانی به «بی‌معنایی» در زندگی عصر جدید می‌کشاند، درحالی که رسالت رسانه ملی امیدبخشی آگاهانه و مبتنی بر واقعیت است، جایی که چالش‌‌های اجتماعی با ادبیاتی انتقادی مطرح و در ادامه آن راه‌حل‌‌های رفع این چالش با تتمه‌ای از امید به تصویر کشیده شوند.

مراسم رونمایی از مستند «خاطرات خبرنگار جنگ»، پیرامون واقعه کشتار داعش در پایگاه اسپایکر عراق به کارگردانی «وحید چاووش» و به روایت سیدمرتضی موسوی در تالار سوره حوزه هنری برگزار شد. به گزارش تسنیم، در این مراسم حسن شمشادی با اشاره به مساله بازنشستگی خود اظهار داشت: باید بگویم بعد از 25 سال مداومت در کار خبر و 5 سال کارهای جسته و گریخته در صداوسیما بازنشسته شدم، که الحمدلله رب‌العالمین. اگر چه خبرنگار بسیجی بازنشستگی ندارد و پایان کارش شهادت خواهد بود که آمین یا رب‌العالمین. وی افزود: برای ساخت این کار باید به وحید چاووش خدا قوت بگویم، چرا که گوشه‌ای از جنایات داعش در عراق را به تصویر کشید. مطمئنا اگر چنین اتفاقی برای صهونیست‌ها رخ می‌داد صدها فیلم، کتاب و رسانه از آن می‌ساختند اما 1900 شیعه جوان عراقی 18 تا 23 ساله در چنین جنایتی به دست داعش که دست پرورده آمریکا، اسرائیل و عربستان است در یک صبح تا شب در پادگان اسپایکر تکریت کشته می‌شوند و همه سکوت می‌کنند. این موضوع از مظلومیت شیعه و جبهه مقاومت است. جالب است این مظلومیت نه‌تنها در رسانه‌های عبری و غربی است، بلکه در بین خودمان نیز وجود دارد.  وی افزود: هدف داعش ما نیز بودیم. ما به عنوان جمهوری اسلامی و گفتمان انقلاب اسلامی از اهداف اصلی داعش بودیم تا امنیت ملی ما از بین برود. متاسفانه در این میان کوته‌فکرانی که البته تعداد کمی از آنان هموطن ما هستند وجود داشتند که تحت تاثیر تبلیغات صهیونیسم و آمریکا و سعودی قرار گرفتند تا بگویند داعش را خود جمهوری اسلامی درست کرده و از آن حمایت می‌کند. جالب است بدانید یکی از فرماندهان میدانی داعش وقتی موصل را تسخیر کرد در میدان اصلی این شهر ایستاد و در برابر دوربین داعش گفت که ما این پیروزی را به خلیفه ابوبکر البغدادی تقدیم کرده و بزودی پرچم داعش را در تهران برافراشته می‌کنیم. یک عده می‌آمدند و می‌گفتند بگذارید زندگی کنیم. در جواب آنان می‌گویم که بله بروید زندگی کنید، سفر کنید، خارج بروید و دور دور بزنید، چرا که کسانی هستند که برای دور دور کردن شما بروند و جان بدهند. خاطرم هست در زمانی که داعش به 25 کیلومتری مرز ایران رسیده بود، افراد زیادی در صفحه شخصی من پیام می‌دادند ما پاسپورت‌مان آماده است، زندگی‌مان آماده است و... اگر قرار است داعش به ایران وارد شود، به ما اطلاع بدهید زودتر برویم. در پاسخ به آنان می‌گفتم بروید، چرا که بچه‌های حاج قاسم هستند و دفاع می‌کنند. حتی بعدا که خطر نیز دفع شد، با زخم‌زبان‌ها و بعضا فحاشی‌های‌شان از مدافعان ما پذیرایی کردند.
 

علیرضا بدیع، شاعر و ترانه‌سرای موسیقی با تاکید بر وجود مافیا در صنعت موسیقی اظهار داشت: بنده معتقدم مافیای بزرگی در حوزه موسیقی وجود دارد. اینکه یک ترانه سخیف و بنجل را شما کاری کنید 80 میلیون نفر بشنوند و از این 80 میلیون 20 میلیون نفر مبهوت آن بشنوند؛ این مافیاست اگرنه تعداد زیادی قطعه، روزانه تولید می‌شوند، چرا خواننده‌‌‌هایی که در ذیل این شرکت‌ها نیستند کارشان برجسته نمی‌شود؟ این شاعر جوان توضیح داد: برخی از این شرکت‌ها و کمپانی‌ها عامدانه و آگاهانه قدم در راه تولید محتوای سخیف برمی‌دارند و قصد دارند سلیقه مردم را تخریب کنند. چیزی که مردم می‌شنوند، موسیقی سخیف عامدانه است که شرکت‌ها، کمپانی‌ها، کنسرت‌گذارها و برنامه‌سازها درست کرده‌اند و ذائقه مخاطب نسل امروز را تغییر داده‌اند. وی افزود: این تولیدات سخیف باعث شده مخاطب معیارهای زیبایی‌شناختی اثر را درک نکند. من خودم وقتی با بعضی از جوانان در خانواده صحبت می‌کنم و می‌گویم که من موسیقی‌ای دوست دارم که شعرش قشنگ باشد، برای‌شان عجیب است. آنها به جای موسیقی و آهنگ فقط ریتم را می‌شنوند اما مردم در محیط‌های فیزیکی و شبکه‌های اجتماعی آهنگ نمی‌شنوند، بلکه ریتم و ضرباهنگ می‌شنوند و یکسری کلمات آهنگین بی‌مفهوم که در نیم ساعت سروده شده است. بدیع در ادامه افزود: از سال 94 برنامه زنده داشتم. مثل «ترانه باران» که پخش موسیقی بود و نظرسنجی و نقد و امثالهم. از همان خرداد 92 که نقدی به یکی از خوانندگان پاپ داشتم بعد از بیان آن وقتی از استودیو به خانه آمدم و اینستاگرام را باز کردم دیدم فالوئرهای من خیلی زیاد شده‌اند. فکر کردم هک شده‌ام اما وقتی کامنت‌ها را باز کردم با موجی از فحاشی متوجه شدم، همه از طرفداران او بودند. آن زمان اصلاً باب نبود کسی راجع به خواننده نظر بدهد. خواننده انگار بت یا خداوندگار اینهاست.

فاطمه افتخاری: آدم‌‌‌هایی هستند که کلمات برای آنان مانند اکسیژن و نوشتن مانند عمل تنفس است، آدم‌‌‌هایی که هرگز نمی‌توانند شرایطی فارغ از نوشتن و خواندن را در زندگی‌شان تصور کنند. آرتورکریستال هم از جمله این آدم‌هاست که کتاب « فقط روزهایی که می‌نویسم» را به رشته تحریر درآورده است.  مردی که تمام طول زندگی‌اش سرگرم نوشتن جستار، فیلمنامه و معرفی کتاب بوده است، در کتاب اخیر خود تلاش دارد خواندن و نوشتن را به چالش بکشد. اگر باور داشته باشیم که میزان تاثیر‌‌گذاری جستار در ذهن مخاطب به میزان نزدیکی دغدغه او با موضوع جستار ربط دارد، مخاطبی که درگیر نوشتن و خواندن است، می‌تواند همراه با صفحات این کتاب به سوالاتی که نویسنده مطرح می‌کند بیندیشد، بی‌آنکه نگران باشد قرار است نظر نویسنده به‌عنوان دلیل قطعی به او دیکته شود. آرتور کریستال در این کتاب به چند سوال مهم پاسخ می‌دهد. چرا بهتر است خالق متون محبوب‌مان را نبینیم؟ چرا زندگی و حرفه نویسندگی از هم جدا نیست؟ آیا خواننده واقعی آخر داستان معلوم می‌شود؟ سوالاتی که هرکدام را با بیان دلایلی یک به یک رد کرده و دلیل خود را برای این کار بیان می‌کند. تلاش برای  پاسخگویی به این سوالات را می‌توان شبیه یک فرآیند تفکر مکتوب دانست که نویسنده و مخاطب هر دو در آن دخیل می‌شوند. درواقع این کتاب به نوعی شیوه اندیشیدن را به مخاطب می‌آموزد. اندیشیدن با نوشتن؛ همانطور که آرتور در ابتدای کتاب خود نوشته است: فقط وقتی می‌نویسم، فکر می‌کنم... اما جستار روایی چیست؟ در بخش انتهایی همین کتاب، نویسنده تعریف خود از جستار به‌عنوان قالب نوشته‌هایش را اینگونه شرح می‌دهد: «متنی غیرداستانی درباره مفهوم یا رخدادی واقعی است که فقط به یک موضوع مشخص می‌پردازد، هدفش طرح دیدگاه شخصی و توجیه موضع‌‌‌گیری نویسنده است و با چاشنی طنزی ظریف، ساختاری ظاهرا نامنظم و گاه لحنی شبیه زبان شفاهی، داستان یا ساختار داستان را به خدمت می‌گیرد و روایت نویسنده از موضوع را ارائه می‌دهد». جستار‌‌های این کتاب که توسط احسان لطفی به فارسی ترجمه شده دارای قلمی روان و حجمی به نسبت بلند است اما طرز بیان، مثال‌ها و داستان‌‌‌هایی که نویسنده در هر جستار بیان می‌کند، خواندن و فهم آن را برای مخاطب راحت‌‌‌‌‌‌تر می‌کند. نویسنده در جستاری روایی از کتاب به نام زندگی و نویسندگی سعی دارد نشان دهد چرا زندگی و شغل یک فرد به‌عنوان نویسنده نمی‌تواند از یکدیگر جدا باشد. او در انتهای این جستار درباره همین مساله می‌نویسد: «شاید کسانی که مجبورند آواها و تباین‌‌های ظریف کلمات را ورز بدهند تا به متن مطلوب‌شان برسند، وجه مشخصه‌ای داشته باشند. برای این افراد نوشتن فقط یکی از عوامل زندگی نیست، بلکه پیش از آن ابزاری برای معنا کردن زندگی است. زندگی کردن و نوشتن درباره زندگی، وجوه متقابل بودن‌‌‌ هستند. کسی که می‌نویسد و کسی که زندگی می‌کند مکمل یکدیگرند؛ هرکدام دیگری را تغذیه می‌کند، در جست‌وجوی دانشی است که شاید هر دو را در ادراک خودشان یاری کند».

مجموعه شعر «فرصت فراموشی» سروده ایمان مشایخی توسط نشر شهرستان ادب روانه کتابفروشی‌ها شده است. شاعر در این کتاب اشعاری در قالب‌های سنتی را کنار هم قرار داده است. فرصت فراموشی شامل ۳۱ شعر است که بیشتر آنها در قالب غزل سروده و در ۶۸ صفحه منتشر شده است.
 

مرور آثار جمال شورجه  در شبکه نمایش
شبکه نمایش برای پاسداشت جمال شورجه کارگردان، تهیه‌کننده و نویسنده سینمای ایران، به مرور آثار وی می‌پردازد. به گزارش «وطن امروز»، جمال شورجه متولد ۱۳۳۳ در زنجان و فارغ‌التحصیل لیسانس کارگردانی از دانشکده سینما و تئاتر دانشگاه هنر تهران است. وی در ۲۳سالگی و همزمان با شروع جنگ ایران و عراق با حکم ماموریت حوزه هنری به جبهه رفت تا  اتفاقات آنجا را مستند و ضبط کند. بیشترین آثار وی  در زمینه دفاع‌مقدس تولید شده است. وی همچنین در سریال‌های پرطرفداری چون «مردان آنجلس» و «یوسف پیامبر» به‌عنوان مشاور کارگردان در کنار زنده‌یاد فرج‌الله سلحشور حضور داشت. کارگردانی پروژه عظیم «حضرت موسی (ع)» نیز  به این کارگردان سینمای ایران واگذار شده است. جمال شورجه از اردیبهشت امسال دچار عارضه مغزی شده و در استراحت مطلق است. آثار جمال شورجه که از امروز 5 مرداد تا جمعه ۱۱ مرداد، ساعت ٢١، از شبکه نمایش پخش می‌شوند به ترتیب شامل فیلم‌های «۳۳ روز»، «باشگاه سری»، «دایره سرخ»، «خلبان»، «حماسه مجنون»، «شب دهم» و «نفوذی» می‌شود که روز بعد از پخش ساعت ۳ بامداد و  ۸ صبح بازپخش می‌شوند.


بعد از «گاندو»  یک سریال امنیتی دیگر روی آنتن می‌رود
سریال «ترور خاموش» سریال جدید با موضوع امنیتی است که در داخل و خارج از ایران تصویربرداری شده و این روزها مراحل فنی خود را سپری می‌کند. به گزارش تسنیم، احمد معظمی، کارگردان این مجموعه تلویزیونی اظهار داشت: نام این مجموعه پیش از این «مرگ خاموش» نام داشت و با عنوان جدید «ترور خاموش» از اواسط شهریورماه روی آنتن خواهد رفت. هنوز شبکه آن مشخص نیست و با تصمیم سیمافیلم و تشخیص سیما روی کنداکتور پخش می‌رود. به گفته معظمی، مجموعه «ترور خاموش» جلوه‌های ویژه و پست پروداکشن سنگینی دارد که حمید قربانی تدوین آن را انجام می‌دهد. کارگردان سریال «سارق روح» تأکید کرد: این سریال تلویزیونی به جنبه بین‌المللی و مافیایی مواد مخدر می‌پردازد و هدف کلی آن، کاهش آسیب‌های اجتماعی است و در عین حال به واکاوی پشت‌پرده آسیب‌ها و ناهنجارهای اجتماعی می‌پردازد و کارکرد رسانه را در پیشگیری از معضل اعتیاد نشان می‌دهد. وی با اشاره به حضور سعید راد در «ترور خاموش» افزود: سعید راد جزو بازیگرانی است که برای نخستین بار در تلویزیون سریال بازی می‌کند و نقش‌آفرینی ویژه‌ای هم داشته است. علاوه بر سعید راد، جلال فاطمی، حمید عطایی، امیرمحمد زند، پرویز فلاحی‌پور، پریوش نظریه، ستاره اسکندری، رضا مولایی، سامیه لک، مهدخت مولایی، ژیلا آل‌ارشاد، مریم بوبانی، نازنین فراهانی، رویا میرعلمی، حمید شریف‌زاده و حسین سحرخیز در آن به ایفای نقش پرداخته‌اند.


رقابت همچنان در  فصل قبل
همانطور که پیش‌بینی می‌شد فیلم‌های فصل جدید اکران با اقبال شگفت‌انگیزی رو‌به‌رو نشدند و همچنان رقابت گیشه در میان‌فصل اکران عید فطر باقی است. تا روز گذشته فیلم «شبی که ماه کامل شد» توانست با اختلاف 5 میلیاردی با فیلم «ما همه با هم هستیم» در صدر جدول فروش قرار گیرد. همچنین «سرخپوست» نیز با 11 میلیارد و 600 میلیون تومان در ردیف دوم قرار گرفت.