مهدی محمدی: حسن روحانی روز یکشنبه رسما به عنوان اصلی‌ترین عضو کمپین انتخاباتی جریان «اصلاحات- اعتدال» وارد صحنه شد. مدت‌هاست آقای روحانی کار جدی نمی‌کند، لذا اینکه او تصمیم گرفته پس از مدت‌ها بی‌عملی در حوزه‌های مربوط به زندگی و معیشت مردم، یک کار واقعی را آغاز کند- که البته باز هم ربطی به مسؤولیت‌های او به عنوان رئیس‌جمهور ندارد- خود مسأله مهمی است و باید در آن تامل کرد. 

نخست باید هوشمندی روحانی را ستود که کار خود را از یزد به عنوان زادگاه محمد خاتمی آغاز کرده است. او احتمالا بخوبی می‌داند اصلاح‌طلبان مدت‌هاست با مشاهده نتیجه نظرسنجی‌ها و دقت در حال و روز مردم به این نتیجه رسیده‌اند که اگر خواهان تداوم حیات در صحنه سیاسی کشور هستند باید هرچه سریع‌تر خرج خود را از روحانی جدا کنند و با او هم‌سرنوشت نشوند. روحانی اما با انتخاب یزد و سلام فرستادن به محمد خاتمی از پشت میکروفن - در حالی که در صحنه عمل مدت‌هاست او را فراموش کرده- به اصلاح‌طلبان پیام داد این شراکت به‌سادگی به‌هم‌خوردنی نیست و حالا که وقت هزینه دادن فرارسیده اجازه نخواهد داد آنها او را تنها بگذارند. اصلاح‌طلبان هم گویا این امر را پذیرفته‌اند و می‌دانند مرزبندی میان آنها و روحانی نه به این سادگی‌ها میسر است و نه حتی اگر انجام شود از جانب مردم جدی گرفته خواهد شد، لذا به ابتکار عمل سیاسی روحانی واکنش منفی نشان نداده و عملا پذیرفته‌اند که روحانی همچنان با همه خوب و بدش «رئیس» است. 

اما از این هوشمندی تاکتیکی روحانی در اجباری کردن گزینه حمایت از خود برای اصلاح‌طلبان که بگذریم، ریشه اصلی ورود شتابان و هراسان آقای روحانی به صحنه انتخابات مجلس را باید در وضعیت منحصربه‌فرد او در افکار عمومی جست‌وجو کرد. حسن روحانی از بسیاری جهات بویژه از حیث بلایی که سر زندگی مردم آورده، یک رئیس‌جمهور یگانه در طول تاریخ جمهوری اسلامی است اما به طور خاص یک جنبه کاملا منحصربه‌فرد درباره او وجود دارد که هیچ نمونه و مثال دیگری نمی‌توان برای آن یافت و آن این است که او تنها رئیس‌جمهوری است که در سال هفتم ریاست جمهوری‌اش یکی از نامحبوب‌ترین افراد در میان افراد شناخته شده سیاسی کشور محسوب می‌شود و درصد محبوبیت وی در آستانه سقوط به زیر 10 درصد است. علاوه بر این نمودار رشد کسانی که به صراحت در نظرسنجی‌ها می‌گویند هیچ علاقه‌ای به روحانی ندارند با شیبی تند در حال صعود است به گونه‌ای که می‌توان گفت روحانی در حال جابه‌جا کردن رکوردهای عدم محبوبیت در صحنه سیاسی کشور ظرف 4 دهه گذشته است. این امر می‌تواند تاثیری مستقیم، ویرانگر و بازگشت‌ناپذیر بر سرنوشت انتخابات آینده بگذارد.

 

زهره فلاح زاده: تیم فوتبال ساحلی ایران توانست برای دومین سال پیاپی در کشور امارات قهرمان جام بین‌قاره‌ای شود. یکی از بازیکنان تیم‌ملی که نقش پر‌رنگی در صعود ایران به فینال این رقابت‌ها داشت سیدپیمان حسینی، دروازه‌بان نام‌آشنای ما بود که توانست پنالتی اماراتی‌ها را در مرحله نیمه نهایی بگیرد و تیم‌ملی ایران را راهی فینال کند. او یکی از شاخص‌ترین بازیکنان تاریخ فوتبال ساحلی است که بسیاری از موفقیت‌های تیم ایران مرهون تلاش‌های او است. «وطن امروز» با سیدپیمان حسینی گفت‌وگویی انجام داده.

***

* سطح بازی‌های امسال چطور بود؟

مسابقات بین‌قاره‌ای هر سال با بالاترین کیفیت در شهر دوبی برگزار می‌شود. ۸ تیم برتر رنکینگ جهان از هر قاره در این تورنمنت شرکت می‌کنند و خدا را شکر تیم ما همیشه جزو

۴ تیم پایانی بوده است. یک بار چهارم، ۲ بار سوم، یک بار دوم و ۳ بار هم قهرمان شده ایم.

 

* چرا تیم به این خوبی که 2 سال پیاپی قهرمان یک تورنمنت بزرگ بین‌قاره‌ای شده، همین امسال نتوانست در سطح آسیا به موفقیتی دست پیدا کند؟

تیم ما در آسیا هم خوب است اما امسال در بازی‌های آسیایی تایلند بدشانسی آوردیم. دلیلش هم این است که تیم بدنسازی خوبی نداشت. هر تیمی برای گرفتن هر جامی، بدنسازی و آمادگی خوبی داشته باشد، می‌تواند به موفقیت دست پیدا کند. در مسابقات تایلند، تنها چند اردوی داخلی در شهرهای تهران و بندرعباس داشتیم و اردوی خارجی‌مان هم کنسل شده بود. البته تجربه خوبی هم برای ما شد تا در دوره‌های بعدی با آمادگی بهتر وارد مسابقات شویم و جام‌ها را کسب کنیم.

 

* برای مسابقات بین‌قاره‌ای اردوها چطور بود؟

پیش از این مسابقات، در تورنمنت‌های مختلفی شرکت کردیم. در واقع فشردگی تورنمنت داشتیم. اگر یکی، دو جام کمتر شرکت می‌کردیم برای ما بهتر بود، چرا که فشار زیادی روی تیم بود تا حدی که 2 نفر از بازیکنان ما در این تورنمنت‌ها مصدوم شدند. به قدری خسته شده بودیم که دوست داشتیم زودتر بازی‌‌ها تمام شود. بچه ۴۰ روزه‌ام را فقط یک هفته دیدم. برای من و تمام بازیکنان سخت بود اما با این قهرمانی ای که به دست آمد خستگی از تن‌مان خارج شد.

 

* این قهرمانی با وجود اینکه مردم کمتر با فوتبال ساحلی آشنا هستند، بازتاب خوبی داشت و بسیاری از تیم تعریف و تمجید کردند.

بله! فکر می‌کنم دل خیلی از طرفداران تیم شاد شد. ایرانی‌های ساکن امارات هم برای تیم ما سنگ تمام گذاشتند و تماشاگران فضایی را ایجاد کردند که انگار این بازی‌ها در ایران برگزار می‌شد. در واقع نقطه قوت تیم ما، تماشاگران ما بودند. خوشحالم از اینکه مردم ما با وجود شرایط سخت جامعه با این قهرمانی شاد شدند و فوتبال ساحلی را دوست دارند.

 

* شما در نیمه‌نهایی پنالتی اماراتی‌ها را گرفتید و همین پنالتی باعث شد ایران راهی فینال شود اما در بازی فینال نیمکت‌نشین شدید. دور بودن از دروازه، آن هم در بازی آخر سخت نبود؟

هر بازیکنی دوست دارد بازی کند. هیچ کسی از نیمکت‌نشینی خوشحال نمی‌شود. من هم همیشه دوست دارم بازی کنم و به تیمم کمک کنم اما به هرحال نتیجه خوبی به دست آمد. من یا آقای بهزادپور یا هر دروازه‌بان جوان دیگری که به تیم‌ملی دعوت می‌شود وظیفه‌‌‌مان این است گل نخوریم و به تیم کمک کنیم. در مجموع نتیجه‌ای که به دست می‌آید مهم است. هر جایی که به من نیاز شد آمدم و به تیمم کمک کردم. من در آمادگی کامل بودم اما به هر حال هر مربی سلیقه خاص خودش را دارد. مربی ما تصمیم‌اش این بوده فینال بازی نکنم و من هم سعی کردم هر بازی‌ای که به زمین می‌روم بهترین عملکرد را داشته باشم.

 

* رقابت شما با حمید بهزادپور مثل رقابت دروازه‌بان‌های فوتبال چمنی به قهر و درگیری منجر نمی‌شود؟

تقریبا ۱۰ سال است دروازه‌بان تیم‌ملی هستم، با گلرهای مختلفی هم رقابت داشتم. قرار نیست تا آخر عمرم در تیم‌ملی بمانم و بازی کنم. بنابراین به این مسائل توجهی ندارم.

 

* مسؤولان برای قهرمانی در این تورنمنت پاداشی هم در نظر گرفته‌اند؟

هنوز چیزی به ما نگفته‌اند. معمولا پس از بازگشت تیم از تورنمنت تصمیم می‌گیرند. البته اوضاع اقتصادی کشور به گونه‌ای است که دست فدراسیون هم برای پرداخت پاداش باز نیست. ما هم به عشق کشورمان بازی می‌کنیم نه برای پول.

 

* برای قهرمانی‌های سال‌های گذشته پاداشی گرفته‌اید؟

طلب‌هایی داریم اما با توجه به وضعیت اقتصادی کشور و فدراسیون، نمی‌توان توقع زیادی داشت. هرچند اگر قرار است پاداشی بدهند زودتر بدهند شیرین‌تر خواهد شد، چون فوتبال ساحلی برای بازیکنان ما هیچ درآمدی ندارد.

 

* فکر می‌کنید تا چه زمانی می‌توانید برای تیم‌ملی بازی کنید؟

به هرحال باید یک روزی از تیم‌ملی خداحافظی کنم. زمانش را نمی‌دانم ولی تا جایی که حس کنم می‌توانم به تیم ملی‌ام

کمک کنم، در خدمت تیم هستم مگر اینکه مربی من را نخواهد. اگر حس کنم به درد تیم نمی‌خورم مسلما خداحافظی می‌کنم. ۱۱۰ بازی ملی دارم و خدا را شکر عناوین مختلفی چه تیمی و چه انفرادی کسب کرده‌ام. دستکش طلای جام‌های جهانی و بین‌قاره‌ای، ۲۴ گل زده و... در واقع به هر آنچه می‌خواستم در تیم‌ملی به آن رسیده‌ام. البته این را هم باید بگویم ما جوان‌های خوبی هم در لیگ داریم که می‌توانند به عضویت تیم‌ملی درآیند.

 

* فوتبال ساحلی ما با اوکتاویو، سرمربی سابق تیم‌ملی متحول شد و توانستیم در تورنمنت‌های مختلف قهرمان شویم. در واقع حضور این مربی به فوتبال ساحلی ما کمک زیادی کرد.

دقیقا همین‌طور است. فوتبال ساحلی ما از سال ۲۰۱۳ متحول شد. در این سال با اوکتاویو برای اولین‌بار قهرمان جام بین‌قاره‌ای شدیم که خدا را شکر این اتفاق بازتاب خوبی هم داشت و پس از آن هم در تورنمنت‌های مختلف به موفقیت‌ها و عناوینی رسیدیم.

 

* حالا دستیار چندین ساله اوکتاویو، عباس هاشم‌پور سرمربی تیم‌ملی ما است که او هم توانست تیم ما را به قهرمانی برساند.

آقای هاشم‌پور چند سالی دستیار اوکتاویو بود و در این سال‌ها تجربه خوبی به دست آورد. امیدوارم همینطور مسیرش را درست پیش برود. متأسفانه در فوتبال ساحلی مربی خیلی خوب نداریم و آقای هاشم‌پور هم چون سال‌ها در کنار آقای اوکتاویو بوده، خیلی خوب پیشرفت کرده و بهترین جایگزین برای سرمربی سابق تیم‌ملی است. باید قدر مربی خوب داخلی را بدانیم و خدا را شکر آقای هاشم‌پور هم جواب اعتماد فدراسیون را داده است.

 

* لیگ فوتبال ساحلی ما در چه سطحی است؟

متأسفانه لیگ خوبی نداریم. چون اسم‌های بزرگی در آن شرکت نمی‌کنند پس درآمدی هم ندارد. به همین خاطر بسیاری از جوانان ما در لیگ شرکت نمی‌کنند.

 

* بالاترین مبلغی که یک بازیکن فوتبال ساحلی در لیگ می‌گیرد، چقدر است؟

مبلغ را نمی‌گویم چون خودم به‌خاطر همین شرایط بد مالی لیگ‌مان اصلا در ایران بازی نمی‌کنم. لیگ ما آنقدر از نظر مالی ضعیف است که اصلا نمی‌خواهم به آن بپردازم. امیدوارم تیم‌های بزرگ به لیگ فوتبال ساحلی ما بیایند تا ما هم در لیگ خودمان بازی کنیم.

 

ثمانه اکوان: «من بخشی از گروه مقاومت در درون دولت کاخ سفید هستم»... سپتامبر سال 2018 یعنی یک سال پیش یادداشتی در روزنامه «نیویورک‌تایمز» منتشر شد که نویسنده ناشناسش خود را با این جمله معرفی کرده بود. این نامه که به «نامه گروه مقاومت» معروف شد، به‌سرعت فضای سیاسی واشنگتن و کل آمریکا را درنوردید و فضاسازی شدیدی علیه شخص ترامپ به راه انداخت. نویسنده این نامه که ادعا کرده بود یکی از مسؤولان بلندپایه کاخ سفید است، بیان کرده بود او و همکارانش در کاخ سفید اگرچه برای ترامپ کار می‌کنند اما قسم‌ خورده‌اند تا می‌توانند جلوی فعالیت‌های مخرب او را گرفته و تمایلات بد او را خنثی کنند.

نیویورک‌تایمز این یادداشت را با تصویری گرافیکی از تعدادی افراد مزین کرده بود که نقشه آمریکا را به یک طناب بسته‌اند و سعی دارند از افتادن آن به پرتگاه جلوگیری کنند. سردبیری نیویورک‌تایمز در این‌باره در مقدمه‌ای نوشته بود زمان سختی برای هیأت تصمیم‌گیر درباره انتشار این یادداشت بوده است، چرا که آنها باید تصمیم می‌گرفتند آیا می‌توانند این یادداشت را به‌صورت ناشناس کار کنند یا خیر. شغل او و احتمالاً جانش با فاش شدن هویت او به‌خطر می‌افتاد و به همین خاطر آنها تصمیم گرفتند ضمن انتشار این یادداشت و ضمن اعلام اینکه هویت نویسنده یادداشت را می‌دانند، از افشای نام او خودداری کنند.

با انتشار این یادداشت، ترامپ که در بسیاری موارد از رفتار رسانه‌های وابسته به حزب دموکرات عصبانی می‌شد و ناسزا را بار آنها می‌کرد، این‌بار هم آنها را به جعل اخبار و نوشتن یادداشت از طرف آدم‌های خیالی متهم کرد. اما در این یادداشت چه آمده بود که توانست فضای سیاسی واشنگتن را زیر و رو کرده و درعین‌حال ترامپ را بشدت عصبانی کند؟ این مسؤول بلندپایه در دولت ترامپ نوشته بود گروهی از بین همکاران ترامپ شکل گرفته که به هر شکل ممکن در تلاشند جلوی فعالیت‌های مخرب او را که مطمئناً به ضرر منافع ملی آمریکاست بگیرند. او بیان کرده بود مهم‌ترین مسأله در رفتار ترامپ بی‌اخلاقی‌های او است و به آرمان‌های اصیل جمهوری‌خواهان یعنی اندیشه آزاد، بازار آزاد و انسان‌های آزاد اهمیتی نمی‌دهد. این نویسنده در کل به مردم آمریکا گفته بود با وجود اینکه رئیس‌جمهوری که انتخاب کرده‌اند، ضد منافع ملی این کشور گام برداشته و رابطه خوبی با دیکتاتورها و همچنین مسؤولان دولت روسیه دارد اما نزدیکان او در کاخ سفید و کارمندان او اگرچه در ظاهر نشان نمی‌دهند اما در خفا، بر رفتار او مسلط بوده و اجازه نمی‌دهند برخلاف منافع ملی کشورشان اقدامی انجام دهد.

 

*  آغاز عملیات شناسایی گروه مقاومت

بیشتر از اینکه محتوای این یادداشت ترامپ را به خشم بیاورد، ناشناس ماندن مقامی که آن را نوشته بود برای او گران تمام شده بود. رسانه‌ها و وکلای ترامپ تمام تلاش خود را کردند که نویسنده نامه را پیدا کنند. با توجه به برخی اخراج‌ها و کناره‌گیری تعدادی از مقامات از دولت او، گزینه‌ها به ترتیب پیش روی ترامپ قرار گرفتند. رسانه‌ها در عین‌ حال پا را فراتر از این گذاشتند و با سپردن متن این یادداشت به تحلیلگران روانشناس و شخصیت‌شناس و حتی نرم‌افزارهای تحلیل داده به گزینه‌های دیگری نیز رسیدند که حیثیت دولت ترامپ را زیر سؤال می‌برد. از گزینه‌های پیش ‌رو می‌شد به «نیکی هیلی» سفیر آمریکا در سازمان ملل که بتازگی از مقام خود استعفا کرده بود تا «جان بولتون» مشاور امنیت ملی ترامپ یا «استیو بنن» مشاور سابق ترامپ یا سخنگویان کاخ سفید و روسای سابق سازمان اطلاعاتی آمریکا (سیا) و حتی «رکس تیلرسون» وزیر سابق خارجه و «مایک پنس» معاون ترامپ اشاره کرد. رسانه‌ها کار را به‌جاهای باریک کشاندند و برخی مقامات کاخ سفید مجبور شدند در مصاحبه با شبکه‌های تلویزیونی قسم بخورند نوشتن نامه کار آنها نبوده است و هیچ «گروه مقاومت»ی در کاخ سفید وجود ندارد.

کتاب «باب وودوارد» روزنامه‌نگار سرشناس آمریکایی که رسوایی واترگیت در زمان نیکسون را نیز افشا کرده بود به عمق این فاجعه افزود. او در این کتاب اشاره کرده بود که گروهی از دستیاران و کارمندان ترامپ در برخی موارد حتی نامه‌های روی میز او را می‌دزدند تا او نتواند دستوراتی بدهد که برای منافع ملی آمریکا مخرب است!

اگر قرار بود فضای سیاسی آمریکا و شهر واشنگتن را با یکی از فیلم‌های ابرقهرمانی آمریکا مقایسه کنیم، براحتی می‌شد همان‌طور که کاربران فضای مجازی ترامپ را از همان ابتدای دوران ریاست‌جمهوری‌اش به‌جای جوکر فیلم بتمن می‌گذاشتند، او را در قالب همان دیوانه‌ای قرار داد که به ثروتمندان و سرمایه‌داران شهر گاتهام (آمریکا) خدمات می‌دهد و در مقابل او نیز تعدادی شوالیه تاریکی وجود دارند که با پوشاندن صورت خود به افشای رسوایی‌های سیاسی‌اش می‌پردازند. این شوالیه‌های تاریکی همان‌طور که در فیلم‌های بتمن هم وجود داشتند و قرار بود گاتهام را از شر جوکر یا دلقک دیوانه و یاران سرمایه‌دارش خارج کنند، در اینجا نیز در سایه‌های تاریک کاخ سفید پنهان شده‌اند و هر از گاهی به‌صورت «سوت‌زن‌ها» یا «گروه‌های مقاومت» از درون دولت جمهوری‌خواه یا نفوذی‌های دموکراتش سر برمی‌آورند و در رسانه‌ها پدیدار می‌شوند.

فضاسازی‌ها و موج‌های رسانه‌ای اما با همان سرعتی که پیرامون این یادداشت پدیدار شدند، با شکل گرفتن حوادث بعدی به‌سرعت خاموش شدند و این نامه و نویسنده‌اش نیز در حال فراموش ‌شدن بودند که ماجرای سوت‌زن کاخ سفید در ماجرای مکالمات تلفنی ترامپ با رئیس‌جمهور اوکراین پیش آمد و این‌بار این افشاگری شوالیه جدید کاخ سفید، رئیس‌جمهور آمریکا را تا مرز استیضاح نیز کشاند. ترامپ این روزها باید با سایه‌های وحشت زیادی در اطراف کاخ سفید دست‌وپنجه نرم کند و معتقد است دولت او به یک پاکسازی تمام‌عیار نیازمند است. 

اما این کابوس هنوز تمام نشده است؛ نیکی هیلی، سفیر سابق ایالات‌متحده در سازمان ملل به بهانه انتشار کتاب خاطراتش، درباره روزهای آخر فعالیت خود در کاخ سفید با رادیو ملی آمریکا گفت‌وگو کرده و به نکات جالبی اشاره کرده که می‌تواند پرده از هویت واقعی «گروه مقاومت» در درون کاخ سفید بردارد. او در این گفت‌وگو بیان کرده است که مشاوران عالی‌رتبه ترامپ و وزرای او مانند رکس تیلرسون، وزیر خارجه و جان کلی، رئیس ستاد کارکنان کاخ سفید بارها خواسته‌های ترامپ را رد کرده و او را نادیده گرفته بودند و ادعا می‌کردند با این کار «کشور را حفظ می‌کنند». او بیان کرده است این دو سعی داشته‌اند در بسیاری از مسائل ترامپ را کنار زده و بر اساس تشخیص خود عمل کنند. او در کتاب خود نیز تیلرسون را فردی کسل‌کننده و فرومایه خوانده است. او در این کتاب بیان کرده است: «کلی و تیلرسون به من اطمینان می‌دادند «مقاومت کردن» در برابر رئیس‌جمهور برای آنها خوشایند نیست و آنها تلاش می‌کنند کشور را نجات دهند. آنها بیان می‌کردند تصمیم آنها- و نه رئیس‌جمهور- بهترین تصمیم برای حفظ منافع ملی آمریکاست. رئیس‌جمهور نمی‌دانست آنها چه می‌کنند». هیلی همچنین در کتاب خود نوشته تیلرسون به او گفته است اگر رئیس‌جمهور تحت کنترل نباشد، مردم آمریکا می‌میرند.

هیلی با این‌حال در کتاب خود نوشته است تن به خواسته‌های این گروه مقاومت در کاخ سفید نمی‌داده است، چرا که معتقد بوده این ترامپ است که رأی گرفته و باید به دستورات او عمل کرد. البته او در گفت‌وگویش با رادیو ملی آمریکا از دیگر تصمیمات ترامپ نیز حمایت کرده و از جمله درباره مسأله گفت‌وگوی تلفنی ترامپ با رئیس‌جمهور اوکراین برای حفظ منافع حزبی و انتخاباتی‌اش، از او حمایت کرده و در عین‌حال از موضع ترامپ در برخورد با 4 نماینده دموکرات زن مجلس که از مهاجران نیز بودند، حمایت کرد.

از سوی دیگر اما ماجرای شوالیه‌های تاریکی هنوز به پایان نرسیده است. نویسنده‌ای که روزی در روزنامه نیویورک‌تایمز از وجود داشتن گروه مقاومت در برابر فرمان‌های ترامپ خبر داده و بیان کرده بود این گروه مراقب منافع ملی آمریکا هستند و امیدوارند اجازه ندهند ترامپ بیش از این به آمریکا صدمه بزند، قرار است هفته آینده کتابی را به انتشار برساند که می‌تواند تأثیری شگرف بر فضای سیاسی واشنگتن و همچنین فضای کنگره در استیضاح ترامپ داشته باشد.

این نویسنده که همچنان اصرار دارد نامش فاش نشود، در کتاب خود به نام «یک هشدار» هشدار داده است با ادامه ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ، آمریکا به‌سرعت به سمت پرتگاه سقوط و نیستی می‌رود. این کتاب هنوز به دست رسانه‌ها نرسیده است اما آنطور که شبکه خبری «سی‌ان‌ان» به نقل از خبرنگار روزنامه واشنگتن‌پست که به بخشی از فصل‌های کتاب دسترسی پیدا کرده، گزارش داده است: «زندگی در کاخ سفید مانند تماشای خانه سالمندانی است که در آن عموی‌تان را می‌بینید که با شلوارک راه می‌رود و به این‌ و آن به خاطر غذا فحش می‌دهد و از این نگرانی دارد که بقیه کسانی که در آن مکان هستند، او را بگیرند و ببرند. تنها تفاوت کاخ سفید با این خانه سالمندان این است که این عمو مجبور نیست زمانی که شلوار می‌پوشد دولت ایالات‌متحده را رهبری کند!»

«سی‌ان‌ان» بیان کرده است که این کتاب قرار است ترامپ را حسابی عصبانی و دیوانه کند. نویسنده که خود را یکی از مقامات عالی‌رتبه دولت ترامپ معرفی کرده، تصویری بدون روتوش و بسیار زننده از ترامپ ارائه می‌دهد. 

ترامپ هم‌اکنون احساس می‌کند که بشدت به او خیانت شده و دیگر نمی‌تواند به هیچ‌کس در کاخ سفید اعتماد کند.

با نزدیک شدن به زمان انتخابات ریاست‌جمهوری سال 2020 انتشار کتاب‌های خاطرات مقامات دولت ترامپ نیز سرعت بیشتری به خود گرفته است. هم کسانی که طرفدار ترامپ هستند و هم مخالفان او به‌سرعت در پی بستن قراردادهای کلان برای انتشار خاطرات‌شان هستند تا سهمی در نتایج این انتخابات داشته باشند. بعد از نیکی هیلی و دونالد ترامپ جونیور که بتازگی کتاب‌های خاطرات خود را در حمایت از رئیس‌جمهور آمریکا منتشر کرده‌اند، رسانه‌های آمریکایی خبر داده‌اند که جان بولتون نیز بتازگی توانسته با یکی از انتشاراتی‌های بزرگ آمریکا برای انتشار کتاب خاطراتش قرارداد ببندد. او یکی از افرادی بود که با تحقیر فراوان از کاخ سفید اخراج شد. با وجود اینکه او تا به‌ حال، حاضر به شرکت در جلسات استماع کنگره برای استیضاح ترامپ نشده اما بسیاری از تحلیلگران آمریکایی بر این عقیده‌اند او در فرصت مناسب انتقام خود را از ترامپ می‌گیرد و بعید نیست یکی از اعضای گروه مقاومت در درون کاخ سفید نیز باشد. دموکرات‌ها با این ‌حال تمام تخم‌مرغ‌های خود را در سبد استیضاح ترامپ گذاشته‌اند و باید دید می‌توانند با استفاده از پروژه‌های شوالیه‌های تاریکی و سوت‌زن‌های بی‌نام و نشان سایه‌های وحشت واشنگتن یا همان «گاتهام» افسانه‌ای را به جوکر کاخ سفید نشان دهند؟ 

 

گروه سیاسی: یک روز بعد از هجمه روحانی به دستگاه قضا، آیت‌الله رئیسی تاکید کرد حاشیه‌سازی‌ها نمی‌تواند روند مبارزه دستگاه قضایی با فساد را کند یا متوقف کند.

به گزارش «وطن امروز»، آیت‌الله سیدابراهیم رئیسی روز گذشته در جلسه شورای عالی قوه‌قضائیه، مبارزه با فساد را نکته‌ای اساسی برای نظام اسلامی دانست و خاطرنشان کرد: مبارزه با فساد در ذات نظام وجود دارد و هیچ‌کس نمی‌تواند دغدغه مردم، نظام و کشور را داشته باشد اما دغدغه مبارزه با فساد نداشته باشد. رئیس قوه‌قضائیه با بیان اینکه مبارزه با فساد یک اصل و ضرورت است، تصریح کرد: امروز به برکت خون شهیدان و هدایت‌های مقام معظم رهبری، پرچم مبارزه با فساد برافراشته شده و یک موضوع کاملا همگانی است که مربوط به همه بخش‌ها و آحاد مردم است. هر کس امروز به نام مدیر به مردم خدمتگزاری می‌کند باید بداند توقع مردم از همه دستگاه‌ها، ادارات و سازمان‌ها، سلامت نظام اداری و خدمت بدون شائبه و مبارزه با فساد است. آیت‌الله رئیسی با بیان اینکه مساله فساد برای همه رنج‌آور شده است، تاکید کرد: دستگاه قضا مصمم است این روند را دنبال کند و هیچ‌گونه حاشیه‌سازی، ما را گرفتار نخواهد کرد، از مبارزه با فساد باز نخواهد داشت و روند کار دستگاه قضایی را کند نخواهد کرد. ما مصمم‌تر از همیشه به صورت قاطعانه با فساد مبارزه می‌کنیم و مردم را نیز در جریان اقدامات خود قرار خواهیم داد، زیرا معتقدیم مشارکت و احساس مسؤولیت مردم در این زمینه بسیار مهم است.

 

تفرقه، خواست دشمن است

آیت‌الله رئیسی در بخش دیگری از سخنانش وحدت در پرتو وجود مقدس نبی‌مکرم‌ اسلام(ص) را وحدتی راهبردی دانست که جمهوری اسلامی از ابتدا بر آن تاکید کرده است و تصریح کرد: این وحدت نه‌تنها بین شیعه و سنی، بلکه بین همه اقوام، گویش‌ها، فرهنگ‌ها و... مطرح است و امروز وحدت بین همه اقشار را امری ضروری می‌دانیم. رئیس قوه‌قضائیه با بیان اینکه دشمنان و استعمارگران همواره در طول تاریخ از تفرقه میان امت اسلامی سوءاستفاده کرده‌اند، ادامه داد: از جمله تلاش‌های دشمنان در سال‌های اخیر، ایجاد تفرقه در امت اسلامی و سوءاستفاده از آن بوده است، لذا امروز بیش و پیش از گذشته، امت اسلامی ضرورت وحدت را متوجه است. به گزارش میزان، آیت‌الله رئیسی با اشاره به تاکیدات مقام معظم رهبری درباره تقریب و نزدیکی بین دولت‌ها و ملت‌های مسلمان، این امر را ضرورتی اجتناب‌ناپذیر دانست و افزود: امروز هر کس دانسته یا نادانسته، خواسته یا ناخواسته، وحدت را مخدوش کند، در جهت راهبرد دشمن حرکت کرده است.

 

* مبارزه با فساد به مذاق برخی‌ خوش نیامده

روز گذشته رئیس ستاد کل نیروهای مسلح نیز بر مبارزه با فساد تاکید کرد. سرلشکر باقری که در اولین همایش حکمرانی اسلامی سخن می‌گفت، تاکید کرد: مبارزه با فساد در ایام اخیر، هر چند به مذاق برخی‌ خوش نیامده اما در پیش گرفته شده است. رئیس ستادکل نیروهای مسلح در این خصوص اظهار داشت: بر اساس دیدگاه حضرت علی(ع) در نهج‌البلاغه، شاخص‌های حکمرانی اسلامی را می‌توان قانون‌مداری، پاسخگو بودن، شفافیت، کارآیی و اثربخشی، مبارزه با فساد و عدم سوءاستفاده از قدرت برشمرد که این مبارزه با فساد بحمدالله در ایام اخیر، هرچند به مذاق برخی خوش نیامده اما در پیش گرفته شده است. وی در بخش دیگری از سخنانش در تشریح علل موفقیت نیروهای مسلح گفت: تبعیت از ولایت و امامین انقلاب، تلاش برای طراحی مدل بومی برای مقابله با تهدید خارجی، دل بریدن از بیگانگان و خارج، حرکت جهادی و انقلابی، دوری از یأس و ناامیدی، درس گرفتن از شکست‌ها، توسعه بازوان انقلاب برای مشغول کردن دشمن و تبدیل تجربیات ذهنی به عینی از جمله علل توفیقات نیروهای مسلح است.

عباس اسماعیل‌گل: «فیلم کوتاه به دسته‌ای از فیلم‌هایی گفته می‌شود که نسبت به فیلم بلند، هم زمان بسیار کمتری دارد و هم با بودجه بسیار پایین و تجهیزات کم ساخته می‌شود». این شاید کوتاه‌ترین و در عین حال کامل‌ترین تعریفی باشد که با یک جست‌وجوی ساده در گوگل درباره تعریف فیلم کوتاه به مخاطب ارائه می‌شود اما این تعریف یک نقیصه بزرگ درباره کارکرد فیلم کوتاه بویژه در سینمای ایران در سینما دارد. طی سال‌های اخیر با برپایی سالانه جشنواره فیلم کوتاه تهران بسیاری از فیلمسازان  سینمای کوتاه این عرصه را پل ورودی برای حضور در سینمای بلند می‌دانند و جوانان با آرزوها و رویای حضور در سینمای بلند نسبت به ساخت فیلم کوتاه و حضور در جشنواره‌های تخصصی فیلم کوتاه اقدام می‌کنند. شاید مهم‌ترین تفاوت میان سینمای ایران و سینمای حرفه‌ای جهان در نوع دیدگاه نسبت به فیلم کوتاه نهفته است. به‌رغم رشد و ظهور محدود فیلمسازان حرفه‌ای کوتاه در سینمای ایران طی سال‌های اخیر اما هنوز هم در دسته‌بندی فیلم کوتاه و فیلم بلند در سینمای ایران از واژه سینمای کوتاه و سینمای حرفه‌ای استفاده می‌شود که بدون شک این مسأله از تفکر و دیدگاه اهالی سینما و مدیران به نحوه سیاست‌گذاری سینمایی نشأت می‌گیرد و ناخودآگاه به تمام فیلمسازان کوتاه این نکته را القا می‌کند که سینمای کوتاه صرفا یک سینمای غیرحرفه‌ای و تجربه‌گرا برای ورود به سینمای بلند محسوب می‌شود. در نتیجه این رویکرد، به استثنای چند فیلمساز انگشت‌شمار که سال‌هاست به عنوان یک سینماگر کوتاه و باسابقه دوام آورده‌اند، مابقی فیلمسازان کوتاه پس از چند تجربه فیلمسازی سودای فیلم بلند و تجاری را در سر می‌پرورانند. اما در جریان سینمای حرفه‌ای دنیا داستان کاملا متفاوت است و سال‌هاست صنعت سینمای جهان، فیلم کوتاه را به عنوان یک جریان مستقل و حرفه‌ای در سینما به حساب می‌آورد و آثار کوتاه در جشنواره‌های بزرگ «اسکار»، «کن» و «برلین» در بخشی مستقل به رقابت می‌پردازند و جایزه خاص خودشان را هم می‌گیرند. البته ناگفته نماند حضور فیلمسازان حرفه‌ای کوتاه در سینمای بلند امری طبیعی و اجتناب‌ناپذیر است. فیلمسازان برجسته‌ای در تاریخ سینمای جهان چون «جوزپه تورناتوره»، «پیر پائولو پازولینی»، «کن لوچ» و «آلن رنه» از آن دسته هستند که پس از تجربه ساخت چندین فیلم کوتاه به عرصه فیلمسازی در سینمای بلند پا گذاشته‌اند. اگر بخواهیم به نمونه‌های وطنی که حضور در سینما را با فیلم کوتاه تجربه کرده‌اند نگاهی بیندازیم به اسامی شاخصی چون ابراهیم حاتمی‌کیا، سعید روستایی، اصغر فرهادی، نرگس آبیار و... برمی‌خوریم. از سوی دیگر، وقتی نگاهی اجمالی به وضعیت سینمای کوتاه در کشورهای صاحب سبک سینما می‌اندازیم شاهد انبوهی از فیلمسازان باسابقه و حرفه‌ای در سینمای کوتاه هستیم. این عده کثیر به فیلم کوتاه صرفا به چشم تجربه‌اندوزی نگاه نمی‌کنند و قدم‌هایی اساسی در سینمای کوتاه برای جذب مخاطبان عام سینما برداشته‌اند. درست برخلاف ذهنیت امروز برخی مدیران و متولیان سینمای کوتاه کشور که معتقدند فیلم کوتاه نباید با هدف حذف مخاطبان عام ساخته شود و با ساختن دسته‌بندی روشنفکرمآبانه مخاطب «عام و خاص» به دنبال القای این موضوع هستند که سینمای کوتاه صرفا یک حرفه تجربه‌گرا با هدف جلب رضایت مخاطبان حرفه‌ای سینما به حساب می‌آید اما طی سال‌های اخیر استقبال علاقه‌مندان عمومی‌تر سینما از اکران آثار در فضای جشنواره‌ای (جشنواره‌هایی چون فیلم کوتاه تهران و فیلم 100 و حتی جشنواره عمار و...) نشان داد ذائقه مخاطبان خیلی طبق انتظار این مدیران پیش نمی‌رود. در سال‌های اخیر سینمای هنر و تجربه، بخشی از امکان خود در حوزه اکران را به نمایش فیلم‌های کوتاه اختصاص داده است. با این حال فیلمسازان کوتاه معتقدند به حمایت بیشتری احتیاج دارند. فارغ از طیف‌بندی‌های فکری در حوزه سینمای کوتاه، مسأله نمایش عمومی یکی از مطالبات اصلی فیلمسازان کوتاه است. فیلمسازان کوتاه می‌گویند مردم در شهرهای کوچک به آنها پیام می‌دهند و خواستار این هستند موقعیتی فراهم شود تا بتوانند آثار آنها را ببینند. این درحالی است که این امکان حتی در تهران نیز به شکل دائمی اتفاق نمی‌افتد و رویدادهایی مثل بهاریه فیلم کوتاه نیز نمی‌تواند خلأ اکران را پر کند. نمایش عمومی فیلم‌های کوتاه البته از این جهت بیشتر اهمیت دارد که می‌تواند فیلمساز را با نظرات عموم مخاطبان آشنا کند. گاه ممکن است این نظرات مسیر فیلمسازی او را عوض کند. چه اینکه سینمای محفلی و روشنفکری‌ای که سال‌ها حتی بدون مخاطب توانسته خود را به اسم «سینما» روی پرده بیاورد، محصول همین دوری از مردم است. این البته نه یک گزاره منتقدانه که اذعان خود فیلمسازان کوتاه است که در شرایط فعلی «مردم مخاطب فیلم کوتاه نیستند». یکی از کارگردانان فیلم کوتاه با اشاره به این گزاره، پیش‌تر در گفت‌وگویی پیرامون نمایش صرف فیلم کوتاه در جشنواره‌ها اینطور گفته بود: اکثر مخاطبان جشنواره فیلم کوتاه تهران یا جشنواره‌های تخصصی، دوستان و همکاران خودمان هستند از همین رو نمی‌توانیم روی تأثیری که این آثار روی آنها گذاشته است، حساب کنیم!

 

وکالت یکی از خدمات پراهمیت برای اجرای عدالت قضایی در یک کشور به حساب می‌آید. وکیل با نظارت بر اجرای دقیق قانون و احکام صادره از سوی قضات دادگاه‌ها می‌تواند تخلفات و سایر اعمال خلاف قانون را تا حد ممکن کاهش دهد. علاوه بر این، وکلا می‌توانند با ابزار قانون، مشکلات حقوقی و قضایی بخش‌های گوناگون یک کشور را شناسایی و حل کنند. یک کشور زمانی از داشتن چنین خدماتی محروم می‌شود که تعداد وکلا در آن، تامین‌کننده نیازهای جامعه نباشد. ایران یکی از کشورهایی ا‌ست که به دلیل وجود شرایط انحصاری نمی‌تواند از دستاوردهای خدمات وکالت  استفاده کند.

 

حسن نوروزی، سخنگوی کمیسیون قضایی و حقوقی مجلس با بیان این نکته که وضعیت انحصاری حوزه وکالت اجازه افزایش تعداد وکلا را نداده است، گفت: «ما 700 تا 800 هزار دانشجوی حقوقی فارغ‌التحصیل داریم که اینها بیکار هستند. از آن طرف کشور به 300 هزار وکیل و کارشناس امور حقوقی نیز نیاز دارد اما بیش از 60 هزار وکیل بیشتر نداریم. آنهایی که کار می‌کنند 5 هزار نفر هستند اما سایر حقوق‌خوانده‌ها بیکارند».

 

* وکلای نجومی‌بگیر، رفاه را از مردم سلب کرده‌اند

نوروزی در ادامه به حق‌الوکاله‌های نجومی وکلا اشاره و تصریح کرد: «هدف ما از ابتدا این بوده است که از قیمت مشاور حقوقی و وکیل در ایران کاسته شود. یعنی باید قیمت وکیل به اندازه توان ملت ایران و حق‌الوکاله آن به اندازه دارایی ملت ایران باشد. اینکه برای یک ترک نفقه 10 میلیون پول می‌گیرند، معنا ندارد. اینکه برای یک مشاوره در امور شهرداری 100 میلیون می‌گیرند معنا ندارد».

سخنگوی کمیسیون قضایی و حقوقی مجلس ادامه داد: «وکلا باید در فرودگاه‌ها تابلو بزنند، مثلاً اگر هواپیمایی یک ساعت یا 2 ساعت تأخیر داشت، بلافاصله اعلام وکالت کنند. آنجا به قاضی فرودگاه شکایت کنند و آن شرکت هواپیمایی را برای تاخیر در پرواز و ارائه خدمات ضعیف محکوم کنند، زیرا در اینجا وقت مردم از بین رفته است. همچنین وکلا باید در شهرداری‌ها برای تبلیغ مشاور حقوقی تابلو بزنند. در همه جا باید قیمت مشاور و وکیل پایین بیاید. باید برای همه مردم رفاه ایجاد شود».

 

* ممانعت از پذیرش وکیل، نقض قانون است

نماینده ملت در مجلس انحصار پذیرش وکیل را امری خلاف قانون دانسته و گفت: «در آیین دادرسی‌های کیفری مدنی، حق داشتن وکیل و کمک وکیل در محکمه‌ها مطرح بوده و قانونی شناخته شده است. علاوه بر این قانون اساسی نیز برحق داشتن وکیل تاکید کرده است. باید وکیل هم به اندازه استطاعت‌مان تولید کنیم. امروز کشور نیاز دارد به جای بیش از 60 هزار وکیل، 300 هزار وکیل و مشاور قضایی داشته باشد».

 

گروه اقتصادی: حسن روحانی در جلسه شورای اداری استان یزد درباره ایجاد اشتغال گفته بود: «نمی‌شود آدم دنبال کار برود و پیدا نکند. کار فراوان است. برخی فکر می‌کنند اشتغال را دولت باید درست کند اما اینگونه نیست، دولت باید زیربناها را آماده کند. دولت باید تسهیلات را آماده کند. بانک‌های ما باید تسهیلات را آماده کنند. مجلس با قانون باید تسهیلات را فراهم کند. قوه‌قضائیه با تأمین امنیت، امنیت اشتغال را ایجاد کند. در راه‌آهن ممکن است توان مردم باشد اما دولت باید سرمایه‌گذاری کند یا در یک پروژه محیط‌زیستی و زیرساخت ارتباطی، دولت باید بیاید و در تدوین مقررات و آیین‌نامه‌ها تسهیل کند، کار دست مردم است و مردم باید بیایند. یزد جاذبه گردشگری دارد، بهشت معادن است، این همه عالم و دانشجو دارد. در چهارراه کشور قرار دارد. اگر بگوییم بیکار داریم همه ما مقصریم و تنها دولت مقصر نیست».

به گزارش «وطن امروز»، اگر نگاه رئیس‌جمهور را در نقش دولت برای ایجاد اشتغال بپذیریم، نگاهی به زیرساخت‌هایی که دولت برای افزایش ایجاد اشتغال در 6 سال گذشته انجام داده، عملکرد ضعیف دولت را نشان خواهد داد. در حوزه تقنینی، دولت غیر از لایحه رفع موانع تولید رقابت‌پذیر و ارتقای نظام مالی، اصلاحیه ضعیف قانون پولی و بانکی و لایحه حذف 4 صفر از واحد پولی، هیچ لایحه اقتصادی خاصی در طول 6 سال گذشته به مجلس شورای اسلامی تقدیم نکرده است. 

نگاهی به متن لایحه رفع موانع تولید نشان می‌داد بیش از آنکه این لایحه بخواهد موانع تولید را حل کند، به دنبال حل مشکلات دستگاه‌های دولتی، تسویه بخشی از بدهی دولت به بانک‌ها و تسویه بدهی کلان ارزی بدهکاران ارزی (که مجلس مانع از تصویب آن شد) بود و هدف دیگری را دنبال نمی‌کرد و اجرای آن منجر به تسهیل محیط کسب و کار نشد.

نظام تامین مالی همواره یکی از موانع کسب‌و‌کار و فعالیت فعالان اقتصادی بوده و دولت یازدهم یکی از برنامه‌های اصلی خود در حوزه اقتصادی را اصلاح نظام بانکی عنوان کرد اما لوایح مرتبط با این اصلاحات در این 6 سال هیچ‌گاه به مجلس ارسال نشد و تنها برشی کوچک و ضعیف از لایحه بانکداری با عنوان لایحه اصلاح قانون پولی و بانکی کشور به مجلس رفت. 

کندی و بی‌توجهی دولت به لوایح در حالی همچنان وجود دارد که هم کارشناسان اقتصادی و هم مسؤولان دولت اصلاح نظامی بانکی را یکی از مهم‌ترین و ضروری‌ترین اقدامات می‌‌دانند.

ممکن است این استدلال مطرح شود که قرار نیست مشکلات کشور با تدوین لوایح اقتصادی و ارسال آن به مجلس حل شود و دولت می‌تواند با ظرفیت‌های قانونی خود اقدام به حل مسائل کند. بسیار خب! کافی‌ است نگاهی به مصوبات و دستورالعمل‌های تدوین شده در دستگاه‌ها و سازمان‌های مختلف دولتی بیندازیم تا مشخص شود در حوزه تدوین برنامه‌های جدید و اصلاحی توسط دولت هم، عملکرد قابل ملاحظه‌ای وجود ندارد.

همان‌طور که عنوان شد سیاست‌گذاری در حوزه نظام تامین مالی یکی از بسترهای ایجاد اشتغال است که اتفاقا دولت و بانک مرکزی متولی سیاست‌گذاری در این بخش است. نرخ سود بانکی یا همان نرخ بهره ‌به بالاترین سطح در طول چند دهه گذشته رسید در حالی که نرخ تورم روند نزولی را طی می‌کرد و در پایان سال 95 به سطح تک‌رقمی هم رسید. افزایش شدید نرخ سود بانکی امکان دریافت تسهیلات بانکی را برای فعالان اقتصادی سخت و بازدهی تولید در آن شرایط را فاقد توجیه اقتصادی کرد. نرخ بالای سود بانکی موجب کاهش شدید سرمایه‌گذاری بخش خصوصی در اقتصاد و کاهش سطح تقاضا شد به طوری که رکود عمیقی بر بخش حقیقی اقتصاد سایه انداخت. بر اساس آمار بانک مرکزی و مرکز آمار ایران، متوسط رشد اقتصادی کشور در سال‌های 92 تا 97 حداکثر 2 درصد است که این رقم 50 درصد از متوسط رشد اقتصادی کشور از سال 68 تا 91 هم کمتر است. متوسط تشکیل سرمایه ثابت هم در این 6 سال نسبت به سال 91 معادل 6/18 درصد کاهش یافته است. 

وضعیت تسهیلات‌دهی بانک‌ها در سال‌های اخیر به حدی پیچیده و سخت شده که اخذ هرگونه تسهیلات را غیرقابل توجیه کرده است. بانک‌ها به طور متوسط 20 تا 30 درصد از مبلغ هر فقره تسهیلات را مجددا بلوکه کرده و به متقاضی پرداخت نمی‌کنند و این هزینه تامین مالی در اقتصاد را بسیار افزایش داده است. بنابراین دولت در حوزه تامین مالی هم که یکی از ابزارهای بسترساز برای اشتغال است، عملکرد بسیار ضعیفی داشته است. 

در حوزه اتمام پروژه‌های عمرانی- به عنوان یکی از بسترهای ایجاد اشتغال-  هم با توجه به کاهش بودجه عمرانی (به قیمت‌های ثابت سال 90) و کاهش سهم این بخش از منابع بودجه عمومی، این دولت نقش ضعیف‌تری نسبت به دولت قبل ایفا کرده است. نرخ بیکاری در سال‌های 92 تا 97 به ترتیب 4/10 درصد، 6/10 درصد، 11 درصد، 4/12 درصد، 1/12 درصد و 12 درصد بوده است. بنابراین در دولت یازدهم نرخ بیکاری روند افزایشی داشته و از 4/10 درصد به 12 درصد رسیده است. 

با توجه به اینکه دولت یازدهم استراتژی خود را بر رفع تحریم‌های خارجی و جذب سرمایه‌گذاری خارجی قرار داد، برنامه‌ای برای اصلاح ساختارهای اقتصاد ایران و بسترسازی برای اشتغال پایدار و فراگیر نداشت و همین مساله موجب شد نرخ بیکاری در دوران دولت تدبیر و امید روند افزایشی داشته باشد. در واقع دولت‌های یازدهم و دوازدهم در حوزه بسترسازی برای ایجاد اشتغال هم عملکرد قابل قبولی نداشته‌اند.