احسان سالمی: آنها که فیلم‌های سی‌وهفتمین جشنواره فیلم فجر را در جریان برگزاری این رویداد سینمایی در سالن سینمای رسانه‌های جشنواره دنبال کرده‌اند، خوب به خاطر دارند که سال گذشته نمایش آثار برخی فیلمسازان کهنه‌کار سینمای ایران تا چه اندازه با اعتراض اهالی رسانه و منتقدان روبه‌رو شد؛ فیلم‌هایی که نه در حد و اندازه جشنواره فیلم فجر به عنوان مهم‌ترین رویداد سینمایی کشور بودند و نه حتی در حد و اندازه کارنامه کاری همان فیلمسازانی که آن اثر را ساخته بودند! امسال اما همان فیلمسازان با همان آثار متقاضی اکران عمومی شدند و سرنوشت آنها یا شکست مطلق در گیشه بود یا اساسا فرصتی برای اکران پیدا نکردند؛ کار تا آنجا بالا گرفت که یکی از همین فیلمسازان مدتی پیش اعلام کرد به‌واسطه نامناسب بودن شرایط اکران و تعداد پایین سالن‌های اختصاص یافته به فیلمش، از اکران عمومی آن منصرف شده است!

 

* دوران تمام شده خاطره‌سازان!

امکان ندارد شما در زمره علاقه‌مندان و مخاطبان سینمای ایران قرار بگیرید ولی اسمی از فیلم‌‌های مهمی همچون «گل‌های داوودی» یا سه‌گانه دخترانه «دختری با کفش‌های کتانی»، «من ترانه ۱۵ سال دارم» و «دیشب باباتو دیدم آیدا» که همگی از ساخته‌های رسول صدرعاملی هستند، نشنیده باشید. اصلا کیست که نداند کیومرث پوراحمد که خاطرات یک نسل را با ساخت سریال «قصه‌های مجید» زیباتر کرده بود، همان فیلمسازی است که «خواهران غریب»، «شب یلدا» و «اتوبوس شب» را ساخته است؟ مگر می‌شود تاریخ سینمای ایران را مرور کرد و «پر پرواز» خسرو معصومی و «چهل‌سالگی» علیرضا رئیسیان را از قلم انداخت؟

اما واقعیت این است که چه بخواهیم و چه نخواهیم، این خاطره‌های خوش از فیلمسازانی که زمانی فیلم‌های مهمی برای سینمای ایران می‌ساختند، حالا و در دهه 90 تبدیل به خاطره‌هایی دوردست شده‌اند که دیگر خیلی بعید است [اگر نگوییم محال است] که این خاطره‌های خوش یک بار دیگر تکرار شوند. فیلمسازانی که در یک دهه اخیر به هیچ‌وجه نتوانستند گوشه‌ای از موفقیت‌های سال‌های دور خود را تکرار کنند تا بسیاری از منتقدان سینما و اهالی رسانه از آنها به عنوان فیلمسازانی یاد کنند که دوره آنها گذشته است.

 

* باختن به خود

شاید اگر معیار قضاوت در ارتباط با عملکرد برخی از این فیلمسازان صرفا میزان فروش آثار آنها در گیشه سینماها باشد، برخی از این فیلمسازان را بتوان از لیست فیلمسازانی که دوران فعالیت موثرشان به اتمام رسیده، خارج کرد ولی با نگاهی به کارنامه کاری همین عده محدود به وضوح می‌توان مشاهده کرد که میزان ارتباط آنها با مخاطبان‌شان نسبت به آثار قبلی ساخته شده توسط همین فیلمسازان بشدت کاهش پیدا کرده است. برای نمونه کمال تبریزی که روزی برای مخاطبان سینمای ایران فیلم‌های مهمی همچون «لیلی با من است»، «مهر مادری»، «مارمولک» و «همیشه پای یک زن در میان است» را ساخته بود، حالا در دهه 90 به ساخت «مارموز» و «ما همه با هم هستیم» رسیده که حتی با دوپینگ پول‌های کلان و قطار سلبریتی‌ها هم نمی‌تواند موفقیت‌های تبریزی در جذب مخاطبان سینمای ایران را تکرار کند. 

عین همین مثال را می‌توان در ارتباط با محمدرضا هنرمند که یکی دیگر از فیلمسازان پیشکسوت و صاحب‌سبک سینمای ایران در دهه‌های پیش بود، تکرار کرد. «دزد عروسک‌ها» خاطره مشترک بسیاری از کودکان دهه 60 است و «مرد عوضی» و «مومیایی ۳» که از دیگر آثار محمدرضا هنرمند است، از آثار جریان‌ساز سینمای کمدی ایران به شمار می‌آمد اما او نیز پس از سال‌ها دوری از عرصه کارگردانی در شرایطی به سینما بازگشت که نتوانست انتظارهایی که از او وجود داشت را برآورده کند. درواقع هنرمند نیز همچون کمال تبریزی در زمره فیلمسازانی قرار می‌گیرد که شاید به واسطه فروش نسبی آثارشان، در ظاهر با شکست آنچنانی در زمینه جلب نظر مخاطبان روبه‌رو نشده باشند ولی در مقایسه با عملکرد قبلی خودشان بشدت افول کرده‌اند و نمی‌توان منکر این افت شدید در مسیر فیلم‌سازی آنها شد.

 

* ستاره‌هایی که هنوز می‌درخشند

با این همه از نسل فیلمسازان فیلم اولی سینمای ایران که بعد از انقلاب فعالیت فیلمسازی خود را به شکلی جدی آغاز کردند، هنوز فیلمسازانی هستند که با هر اثر جدید خود سعی می‌کنند کارنامه کاری‌شان را پربارتر از گذشته کنند. بدون شک ابراهیم حاتمی‌کیا گل سرسبد این جریان است؛ فیلمسازی که با وجود افت نسبی در برخی دوره‌های فعالیت خود، هنوز هم که هنوز است با هر اثرش مخاطب سینمای ایران را شوکه می‌کند. او که در دهه 80 نسبت به روزهای اوج خود در دهه‌های 60 و 70 فاصله گرفته بود، در شرایطی پا به دهه 90 گذاشت که سینمای ایران را با ساخت فیلم‌هایی همچون «چ»، «بادیگارد» و «به وقت شام» علاوه بر اینکه از منظر محتوایی و گفتمانی به پیش برد، از منظر تکنیکی نیز ارتقا داد. فیلمسازی که هر اثرش باب طرح بحث‌هایی تازه در میان مخاطبان عام و خاص سینما شد و علاوه بر موفقیت در زمینه جلب نظر کارشناسان و منتقدان سینمایی در گیشه نیز از عملکرد تقریبا قابل قبولی برخوردار بود. خدا رحمت کند «رسول ملاقلی‌پور» را که او هم اگر این روزها زنده بود، قطعا در میان فیلمسازان نسل اولی‌ای جا داشت که فیلم‌هایش هنوز برای مخاطبان سینما جذاب است. گواه این ادعای «قطعی» هم مسیر همواره رو به رشد ملاقلی‌پور در عرصه فیلمسازی است؛ فیلمسازی که «میم مثل مادر» به عنوان آخرین اثرش، از جمله بهترین آثار کارنامه کاری‌اش به شمار می‌آید و البته این روزها جایش برای روایت قصه مظلومیت بچه‌های جبهه و جنگ خالی است.

 

* دهه 90، دهه تکنیک و جوانی

نگاهی کلی و سریع به کارنامه سینمای ایران در دهه 90 به وضوح نمایانگر 2 موضوع شاخص است؛ اول آنکه سینمای دهه 90 بویژه در چند سال اخیر، سینمای جوان‌هاست؛ در واقع حالا چند سالی می‌شود که جشنواره فیلم فجر به عنوان مهم‌ترین ویترین سینمای ایران جولانگاه عرض اندام فیلمسازان جوان و صاحب حرفی است که با فیلم‌های خود نظر مخاطبان عام و منتقدان سینما را به خود جلب می‌کنند. موفقیت چشمگیر فیلمسازان جوان در کسب سیمرغ‌های فجر بویژه در چند دوره اخیر جشنواره فیلم فجر به قدری در تغییر مسیر فیلمسازی سینمای ایران موثر بوده که حالا امسال خبر رسیده در اتفاقی جالب توجه 37 فیلم اولی متقاضی حضور در بخش نگاه نو جشنواره فیلم فجر هستند؛ اتفاقی که به خودی خود نشان‌دهنده افزایش اعتماد عمومی به فیلمسازان جوان و تغییر نگاه سرمایه‌گذاران برای سپردن کارها به نسل جوان است. به این مورد باید رشد محسوس فنی و تکنیکی سینمای ایران در این دهه را هم اضافه کنید؛ اتفاقی که بخش عمده‌ای از آن به واسطه حضور این نسل جدید فیلمسازان و روحیه جوان و کمال‌طلب آنها برای سینمای ایران محقق شده است تا آیندگان از دهه 90 به عنوان «دهه رشد تکنیکی سینمای ایران» یاد کنند. حالا دیگر دوره فیلمسازی بسیاری از فیلمسازان مهم نسل اول انقلاب به اتمام رسیده و کار به دست جوان‌هایی رسیده که در تلاشند با روحیه جوانی و انگیزه بالای خود سینمای ایران را هم از منظر فنی و کیفی و هم از منظر محتوایی متحول کنند.

***

[برای هیأت انتخاب فجر 38: تعارف را کنار بگذارید!]

سال گذشته وقتی انبوهی از آثار کم‌کیفیت فیلمسازان سرشناس راهی جشنواره سی‌وهفتم فیلم فجر شد، اغلب اهالی رسانه و منتقدان نسبت به حضور این آثار در جمع آثار نهایی بخش مسابقه جشنواره فیلم فجر معترض بودند. در واقع به نظر می‌رسید برگزارکنندگان جشنواره فیلم فجر به واسطه آنکه می‌خواستند صرفا نام‌های بزرگ‌تری را در جشنواره فجر سال قبل داشته باشند، به این شرایط تن داده بودند که با وجود آگاهی از ضعف کیفی آشکار برخی از این آثار، باز هم به آنها اجازه حضور در جمع آثار بخش مسابقه را بدهند. یک نوع رفتار همراه با تعارف که بیشتر نوعی باج‌دادن برای جلوگیری از ایجاد حاشیه برای جشنواره فجر بود. اما آنچه در عمل اتفاق افتاد، کاهش کیفیت کلی جشنواره فیلم فجر و البته نارضایتی مخاطبان از حضور چنین آثاری در بخش مسابقه مهم‌ترین رویداد سینمایی کشور بود؛ رویدادی که باید به عنوان ویترین سینمای ایران، بهترین‌های تولیدات این سینما در آن به نمایش گذاشته شود. امسال نیز بر اساس خبرهای منتشر شده، تعداد زیادی از تولیدات سینمای ایران متقاضی حضور در جشنواره فیلم فجر هستند، در حالی که بخش سودای سیمرغ این جشنواره تنها ظرفیت حضور 22 اثر را دارد و در این شرایط بهترین توصیه به هیأت انتخاب جشنواره فجر امسال ذکر این نکته است که لطفا تعارف‌ را کنار بگذارید و بهترین‌ تولیدات سینمای ایران از منظر کیفیت و محتوا را برای حضور در جشن سینمای انقلاب دستچین کنید.

قطب‌الدین صادقی که این روزها نمایش «چنور» را در سالن چهارسوی تئاتر شهر روی صحنه برده، معتقد است دست‌هایی ناپاک تئاتر را به دامن سرمایه‌داری انداخته‌ است و دلالان برای تئاتر تصمیم می‌گیرند. به گزارش «وطن امروز»، قطب‌الدین صادقی، نمایشنامه‌نویس، کارگردان و مدرس تئاتر درباره دغدغه خود درباره فرهنگ و ادبیات ایرانی که در آثارش همواره به آنها می‌پردازد، گفت: دغدغه اصلی من این است که تئاتر باید در ارتباط با دوران خودش باشد؛ با مسائل و بحران‌هایی که مردم با آنها درگیرند. تئاتر مفهومی اجتماعی دارد ولی از دهه ۷۰ که ارتباطات جهانی تئاتر ایران شکل گرفت، تئاتر ما تبدیل به یک تئاتر مرده، توخالی و پوچ شد که پیوندش را با فرهنگ و جامعه ایرانی قطع کرده است. وی با بیان اینکه برخی کارگردان‌ها تلاش خود را می‌کنند تا تئاتر تبدیل به تئاتر مصرفی جهانی با پوسته بیرونی تفنن شود، به «مهر» گفت: تئاتر در جهان یا برای تفنن است یا تئاتری است که امور اجتماعی را تحلیل و چیزی را به زمان و دوران خود اضافه می‌کند. این تئاتر می‌تواند نقشی در فرهنگ و جامعه داشته باشد و نگرشی جدید را مطرح کند. من اعتقادی به تئاتر تفننی ندارم. تمام بزرگان تئاتر از گذشته نظیر سوفوکل، اوریپید و شکسپیر همه در ارتباط با دوران و اجتماع خودشان نمایشنامه نوشته‌اند. این روند که تئاتر را به سمت تفنن برده‌اند قابل بخشش نیست. وی با اشاره به اعتقاد خود به تئاتر غیرتفننی در ایران و جهان، درباره نمایش «چنور» و موضوع آن توضیح داد: این نمایش هم در راستای دغدغه‌های من نسبت به فرهنگ و جامعه است و بحران یک دوران و نسلی سوخته را مطرح می‌کند. این اثر قبل از هر چیز یک جست‌وجوی عاشقانه است. صادقی درباره اینکه چرا در ۲ سال اخیر کمتر سراغ تولید و اجرای تئاتر در سالن‌های دولتی یا خصوصی تئاتر رفته، تصریح کرد: من همیشه تمایل به تولید و اجرای آثار بزرگ تئاتری دارم ولی متأسفانه دست‌هایی ناپاک و اندیشه‌هایی خبیث، تئاتر را در دامن سرمایه‌داری انداخته‌اند. تمام تئاتر ما را پولی کرده‌اند و دلال‌ها برای آن تعیین‌کننده هستند. من اینگونه نیستم و ترجیح می‌دهم کارهای سبک و بدون ورود به سیستم سرمایه‌داری انجام دهم، زیرا باید دغدغه‌های خود را حفظ کنم.

این هنرمند با‌سابقه تئاتر ایران که معتقد است تئاتر ایران را باید فرهنگی نگه داشت، بویژه در شرایط اقتصادی و سیاسی امروز جامعه ایران، در پایان سخنان خود متذکر شد: دولت باید به میدان بیاید و از متلاشی شدن تئاتر فرهنگی جلوگیری کند.

مارتین اسکورسیزی در مصاحبه‌ای جدید درباره این صحبت کرد که چگونه با همراهی دنیرو یک فیلم حماسی گانگستری را خلق کردند و چگونه نتفلیکس موجب تغییر سینما شد. به گزارش مهر به نقل از گاردین، مارتین اسکورسیزی در این گفت‌وگو به ساخت فیلم «مرد ایرلندی» در دوران ترامپ اشاره کرد و گفت این نخستین‌باری نیست که فساد در دولت این مملکت دیده شده اما حالا بسیار شاخص شده و همین از عواملی بود تا او را به ساخت این فیلم ترغیب کرد تا نشان دهد سیاست گانگستری چگونه می‌تواند در دولت هم رسوخ کند. اسکورسیزی همچنین دوباره درباره فیلم‌های ابرقهرمانی صحبت کرد و گفت: از مارول و فیلم‌های ابرقهرمانی‌اش زیاد صحبت شده است. فیلم‌هایی که آدم‌ها در آن پرواز می‌کنند و مدام در حال زد و خورد هستند، اگر مایل باشید تماشای‌شان کنید، اشکالی ندارد اما جایی برای تماشای فیلم‌های دیگر باقی نمانده است. اگر ۱۲ سالن سینما داشته باشید ۱۱ تای آنها در تصرف فیلم‌های ابرقهرمانی است. آیا باید همه سالن‌ها در اختیار این فیلم‌ها باشد؟ این مسخره ‌است که فیلم‌هایی مثل «لیدی برد» و «یادگار» جایی برای اکران نداشته باشند. آنها ممکن است از نظر تجاری خیلی بزرگ نباشند اما فیلم‌هایی هستند که می‌توانند مخاطب زیاد هم داشته باشند. اگر یک فیلم تجاری است دلیلی ندارد که نتواند هنری باشد. چیزی که خطر این روزها محسوب می‌شود، تولید یک نوع محصول است؛ محصولی یکبارمصرف که بعد دور انداخته می‌شود. 

احد گودرزیانی که سال‌ها در دفتر ادبیات و هنر مقاومت حوزه هنری و مجله «کمان» با مرتضی سرهنگی و هدایت‌الله بهبودی همکار بود، جمعه شب در 50 سالگی دار فانی را وداع گفت. به گزارش «وطن امروز»، گودرزیانی که سابقه همکاری با انتشارات سپاه پاسداران انقلاب اسلامی را نیز داشت، در دومین و سومین همایش تجلیل از خبرنگاران و نویسندگان دفاع‌مقدس (اسفند 78 و اردیبهشت 80) برای آثارش در دوهفته‌نامه کمان به‌عنوان نویسنده و خبرنگار نمونه برگزیده شد. «روزشمار 15 خرداد بهار 1340 جلد اول و چهارم»، «به داد ما برسید»، «باغ انگور»، «باغ سیب، باغ آینه» و «خرمشهر خانه رو به آفتاب» برخی از آثار این پژوهشگر بود. 

تمدید نمایشگاه کتاب دفاع مقدس

دهمین دوره نمایشگاه ملی کتاب دفاع‌مقدس که از ۲۳ آذر آغاز به کار کرده بود‌، تا جمعه ۶ دی‌ماه تمدید شد. به گزارش «وطن امروز»، دهمین دوره نمایشگاه ملی کتاب دفاع‌مقدس که از 23 آذر آغاز به کار کرده و بنا بود روز جمعه 29 آذر به کار خود پایان دهد، تا روز جمعه 6 دی تمدید شد. این نمایشگاه در محل مصلای نمازجمعه بندرعباس در حال برگزاری است. بر اساس هماهنگی‌های انجام شده میان مسؤولان این نمایشگاه با استانداری هرمزگان و توافق استاندار هرمزگان برای حمایت و پشتیبانی از فروش کتاب‌های عرضه‌ شده، این ‌نمایشگاه تمدید شد. همچنین با توجه به برگزاری کنگره 1500 شهید استان هرمزگان از اول تا 5 دی، علاقه‌مندان می‌توانند تا 6 دی برای خرید کتاب‌های مورد نیاز خود به این نمایشگاه مراجعه کنند.

***

حسام برای غواصان کربلای 4 دست به قلم شد

در آستانه سالروز عملیات کربلای ۴ اثر جدید حمید حسام با موضوع ۷۲ غواص عملیات کربلای 4 بزودی توسط انتشارات شهید کاظمی روانه بازار می‌شود. به گزارش فارس، این کتاب روایتی مستند از خاطرات بازماندگان این حماسه عاشورایی است؛ فرمانده گردان غواصی جعفر طیار برادر جانباز کریم مطهری، جانشین گردان برادر آزاده حاج محسن جامع‌بزرگ، همرزم صبور و آزاده حمید تاجدوزیان و 3 تن از یادگاران بازگشته از اسارت گردان غواصی لشکر انصارالحسین. اثر جدید حمید حسام همزمان با ایام سالروز عملیات کربلای 4 (4 دی‌ماه) توسط انتشارات شهید کاظمی روانه بازار می‌شود.

پرویز پرستویی در برنامه این هفته «کافه آپارات» با اجرای فریدون جیرانی، تاکید کرد اگر بهترین امکانات را هم در خارج از کشور به او بدهند، نمی‌تواند ایران را ترک کند. به گزارش «وطن امروز»، در این برنامه پرستویی در پاسخ به سوال جیرانی درباره عدم مهاجرتش گفت: «منِ پرویز پرستویی، اگر بهترین امکانات را هم در خارج از کشور به من بدهند، نمی‌توانم بروم، بلد نیستم، دغدغه‌ام رفتن نیست. اینجا را با تمام سختی‌هایش، با تمام مشکلاتش دوست دارم. نمی‌گویم اینجا همه چیز بر وفق مراد است اما با تمام کم و کاستی‌ها و با تمام چیز‌هایی که مشاهده می‌کنیم، باز هم من نمی‌توانم اینجا را ترک کنم. بدون هرگونه شعار، من متعلق به اینجا هستم».

تصویربرداری فصل دوم مجموعه تلویزیونی «نون.خ» به کارگردانی سعید آقاخانی و تهیه‌کنندگی مهدی فرجی، با حضور بازیگران جدید در کرمانشاه ادامه دارد. به گزارش «وطن امروز»، در ادامه تصویربرداری مجموعه تلویزیونی «نون.خ» در کرمانشاه، شقایق دهقان، میرطاهر مظلومی و مجید یاسر به عنوان بازیگران جدید فصل دوم این مجموعه جلوی دوربین رفتند. فیلمبرداری فصل دوم مجموعه «نون.خ» از ابتدای آذر‌ماه در کرمانشاه آغاز و تاکنون حدود ۱۵ درصد از سریال تصویربرداری شده است. فصل دوم سریال «نون.خ» برای پخش از شبکه اول سیما در مناسبت رمضان ساخته می‌شود. در مجموعه تلویزیونی «نون.خ»، سعید آقاخانی، حمیدرضا آذرنگ، سیروس میمنت، صبا ایزدپناه، هدیه بازوند، ندا قاسمی، میرطاهر مظلومی و مجید یاسر حضور دارند. «مهدی فرجی» تهیه‌کننده سریال «نون.خ» درباره روند تولید این سریال گفت: مدت ۱۰ روز است که تصویربرداری در کرمانشاه آغاز شده و ما همچنان در کرمانشاه هستیم. وی با بیان اینکه از همان ابتدا قرار بود تصویربرداری در مناطق کردنشین ادامه داشته باشد، گفت: درست است در پایان پخش فصل اول «نون.خ» گفته بودیم دوست داریم فصل دوم این سریال در کردستان ضبط شود اما در اصل منظورمان تصویربرداری در مناطق کرد‌نشین بود. کما اینکه همین الان هم قرار است بزودی به کردستان برویم و همچنین سکانس‌هایی را هم در تهران مقابل دوربین خواهیم برد که البته زمان دقیقی مشخص نکردیم. وی با اشاره به لوکیشن‌های این سریال نیز گفت: حضور گروه تولید در لوکیشن‌های داخلی و خارجی به سرما و بارندگی هوا مرتبط است و در روز‌هایی که بارش باران داریم، گروه به لوکیشن‌های داخلی می‌روند. وی در پایان درباره انگیزه‌های سعید آقاخانی درباره ساخت «نون.خ» گفت: وقتی سعید آقاخانی دعوت شد که «نون.خ» را بسازد، گفت به شرطی می‌آید که سریال به یکی از قومیت‌ها و جذابیت‌ها بپردازد و تاکید کرد چون خودش از قوم کرد است، می‌خواهد به فرهنگ و مردم مناطق کردنشین بپردازد. بعد از پخش سریال و مورد استقبال قرار گرفتن آن، من هم می‌خواهم از مردم تشکر کنم. مردم کرمانشاه و کرد‌ها مردم مهربانی هستند. این سریال با مناعت طبع آقاخانی و هنرمندانی که اغلب زاده همین منطقه هستند خیلی زیبا توانست این تجلی و همراهی مردمان را نمایش دهد.

نشریه گاردین امسال نیز طبق سنت هرساله خود دست به انتخاب بهترین فیلم‌های‌ سال زد که در صدر این فهرست فیلم «مرد ایرلندی» ساخته مارتین اسکوریزی جای گرفت. به گزارش «وطن امروز»، با نزدیک شدن به فصل جوایز بویژه برگزاری مراسم اسکار 2020، اغلب رسانه‌های سرشناس جهان و حلقه‌های منتقدان در حال اعلام بهترین فیلم‌های سال 2019 براساس نظر خود هستند. بر همین اساس، نشریه گاردین امسال نیز طبق سنت هر ساله خود دست به انتخاب بهترین فیلم‌های‌ سال زد که در صدر این فهرست فیلم «مرد ایرلندی» آخرین ساخته مارتین اسکورسیزی جای گرفت. فهرست 10 فیلم برتر سال 2019 به انتخاب گاردین به ترتیب عبارتند از: «مرد ایرلندی» ساخته مارتین اسکورسیزی، «داستان ازدواج» ساخته نوا بامبک، «شاد مثل لازارو» ساخته آلیس رورواچر، «زنان کوچک» ساخته گرتا گرویگ، «سوغات» ساخته جانانا هاگ، «سوگلی» ساخته یورگوس لانتیموس، «روزی روزگاری در هالیوود» ساخته کوئنتین تارانتینو، «سوختن» ساخته لی چانگ‌دونگ، «حیات والا» ساخته کلر دنی و «درد و شکوه» ساخته پدرو آلمودوار. سال گذشته «رُما» ساخته آلفونسو کوارون لقب بهترین فیلم سال این نشریه را کسب کرده بود.