راوی نهضت تبلیغات اسلامی

منتها هنوز همایش برگزار نشده بود که مخالفت‌ها و انتقادات بسیاری به وجود آمد که این شخص، الگوی جریانات تکفیری است و باتوجه به همزمانی فعالیت‌های داعش و سایر جریانات تکفیری در منطقه، برجسته کردن چنین شخصی اصلا به مصلحت نیست. زمان گذشت و با حمایت اشخاص و مجموعه‌های مختلفی مثل نهاد رهبری دانشگاه‌ها این همایش در اواخر بهمن سال ۹۳ در دانشگاه تهران برگزار شد. یکی از سخنرانانی که برای آن همایش دعوت کرده بودیم، استاد خسروشاهی بود که به دلیل کسالت بسیاری که در آن زمان داشتند، احتمال خیلی کمی می‌دادیم بتوانند حضور پیدا کنند. اما گویا این حساسیت‌ها -که برای برگزاری این همایش به وجود آمده بود- به گوش‌شان رسیده بود و همین، دلیلی شده بود که با آن کسالتی که داشتند، خودشان را حتما به همایش برسانند و حتما سخنرانی کنند. یادم هست ایشان که به جلسه رسید، در سخنرانی‌اش دقیقا به همه این حساسیت‌ها و نقدها جواب‌های محکم داد: «تعریض سید قطب به تشیع مطلقاً صحت ندارد. در کنفرانسی که در مصر برگزار شد و سید قطب دبیر آن بود از حجت‌الاسلام نواب‌صفوی دعوت کرده بود. سید‌قطب به آیه ۵۵ سوره غافر اشاره می‌کند و می‌گوید حسین‌ابن علی از یک‌سو با آن شکل بزرگ و سترگ شهید می‌شود و این سوال را مطرح می‌کند که آیا چنین شهادتی پیروزی است یا شکست؟ بعد پاسخ می‌دهد چنین شهادتی با معیار بزرگ الهی پیروزی است، زیرا چه مسلمان شیعی و چه غیر شیعی از حرکت حسین به جوش و خروش درمی‌آیند». پس از آقای خسروشاهی، آقای رحیم‌پورازغدی سخنران بعدی جلسه بود که در ابتدای صحبت‌هایش گفت: «امروز برچسب‌های زیادی به افرادی مثل سید قطب زده می‌شود که در تلاش برای نظریه‌پردازی در جهان اسلام بوده‌اند. اگر به تعداد انگشت دست افرادی را بخواهیم نام ببریم که در بنیانگذاری اسلام‌گرایی انقلابی نقش داشتند،‌ یکی از آنها سید قطب است». دیگر مسیر جلسه تغییر پیدا کرد و اثری از هیچ‌کدام از منتقدان و مخالفان قبلی همایش نبود.

آن همایش، یکی از پرشورترین همایش‌های «آنان که می‌اندیشند» کانون اندیشه جوان بود که در دانشگاه تهران برگزار شد. پس از آن شخصیت‌های دیگری چون هانری کربن، دکتر  شریعتی و امام موسی صدر نیز در این همایش‌ها موضوع بحث و نظر قرار گرفتند که البته در دوران فعالیت من در این مجموعه نبود و من فقط به عنوان یک شرکت‌کننده از محتوای این جلسات استفاده کردم. پس از خاطره: دیگر پس از آن همایش، توفیق دیدار ایشان را پیدا نکردم، با این حال همواره از آثار و نوشته‌ها و مقالات‌شان در نشریات و کتاب‌هایی که چاپ شده بود بهره می‌جستم و استفاده می‌کردم. روز پنجشنبه که خبر درگذشت ایشان را از رسانه‌ها متوجه شدم، بسیار افسوس خوردم که چه چهره ارزشمند و عزیزی از میان‌مان رفت و قدرش را به درستی ندانستیم. دانشمند بزرگی که تمام عمر خود را خالصانه برای پژوهش درباره جریان‌های فکری جهان معاصر اسلام و ترویج اندیشه شیعه در جهان اسلام وقف کرد و در این میان، همواره از مکارم اخلاق و آداب اجتماعی اسلام دور نبود.  یادش همیشه بزرگ!

احسان سالمی: در روزهایی که انتشار ویروسی منحوس در کشور بیش از همیشه شرایط را نیازمند وحدت و همدلی میان اقشار مختلف مردم کرده است، سازمان سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی با انتشار لیستی بلندبالا اعلام کرد که در راستای سیاست شفاف‌سازی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و در چارچوب قانون انتشار و دسترسی آزاد به اطلاعات، دفتر نظارت بر مراکز، مشاغل و مجامع سازمان سینمایی اطلاعات ارزشیابی هنرمندان سینما را منتشر می‌کند. بر این اساس، ارزشیابی هنری سینماگران بر اساس رشته تخصصی ارزیابی و معادل آن درجه هنری یک تا 5 به متقاضیان اعطا می‌شود. درجه هنری که در 5 سطح ارزشیابی می‌شود شامل درجه یک معادل دکترا، درجه 2 معادل فوق‌لیسانس، درجه 3 معادل لیسانس، درجه 4 معادل فوق‌دیپلم و درجه 5 معادل دیپلم است.

ظفارغ از اینکه فلسفه انتشار چنین لیستی آن هم در این برهه زمانی چه بوده، اصلی‌ترین سوال پیرامون انتشار این لیست، ملاک‌های رده‌بندی هنرمندان است. آیا تحصیلات دانشگاهی ملاک اعطای درجه‌های بالا به برخی هنرمندان و ندادن آن به برخی دیگر از هنرمندان بوده یا اینکه ملاک این درجه‌بندی سوابق کاری هنرمندان در عرصه سینما و تلویزیون بوده است؟ در این شرایط مشخص نیست مثلا چرا باید بازیگری باسابقه همچون افسانه بایگان که زمانی یکی از ستاره‌های سینمای ایران بود و هنوز هم به عنوان بازیگری پیشکسوت از اعتبار قابل قبولی برخوردار است، باید در این درجه‌بندی، درجه 2 بگیرد اما مثلا یک تهیه‌کننده سینما که صرفا در شوراهای مشورتی سازمان سینمایی حضور دارد و در این مدت اخیر حتی یک اثر قابل قبول را تهیه‌کنندگی نکرده است، بتواند درجه یک بگیرد.

به این موارد باید سوالاتی مانند وجود برخی نام‌های ناشناس در این فهرست در کنار غیبت برخی چهره‌های سرشناس و همچنین انطباق نداشتن اعتبار و تخصص برخی نام‌ها که درجه هنری مشترک دریافت کرده‌اند را هم اضافه کرد. یعنی مثلا آیا همه آنها که درجه یک دریافت کرده‌اند، به واقع از لحاظ هنری و جایگاه حرفه‌ای در یک جایگاه قرار دارند؟!  این ماجرا وقتی پیچیده‌تر می‌شود که در فهرست منتشر شده از سوی سازمان سینمایی شاهد حضور نام برخی سینماگران فقید هم هستیم! مثلا مرحوم فرج‌الله سلحشور در این درجه‌بندی قرار دارد! همچنین جای خالی برخی چهره‌های جوان و نوظهور سینمای ایران نیز در این فهرست دیده می‌شود.  البته روز گذشته مصطفی سماوات به ‌عنوان «دبیر شورای اعطای درجه هنری به هنرمندان» در گفت‌وگویی با مهر درباره ترکیب اعضای کمیته‌ای که به اعطای این درجه‌ها می‌پردازد، گفته است که مسعود جعفری‌جوزانی، فرهاد توحیدی، ابوالحسن داوودی، محمدمهدی طباطبایی‌نژاد و خودش اعضای این کمیته هستند و البته درجه‌بندی بنا به درخواست خود هنرمندان و با ارائه مدارکی از سوی آنها برای ارزشیابی و درجه‌بندی انجام می‌شود. اما با این همه مشخص نیست، اساسا این درجه‌بندی قرار است چه کاربردی در سینمای ایران داشته باشد و لزوم انتشار آن در شرایط فعلی چه بوده است؟ آیا قرار است دستمزد افراد با توجه به درجه آنها در این لیست تغییر کند یا این فقط یک درجه‌بندی صوری است.