گروه فرهنگ و هنر: پخش سریال اسرائیلی «تهران» پس از 8 قسمت به پایان رسید؛ سریالی که شاید در ظاهر اثری جمع‌وجور بود و می‌خواست در 8 قسمت روایتی از تقابل نیروهای امنیتی ایران و اسرائیل را به تصویر بکشد اما در واقعیت اثری است که می‌توان آن را سرآغاز برنامه بلندمدت دستگاه‌های تبلیغاتی رژیم صهیونیستی برای مبارزه در عرصه رسانه‌ای با جمهوری اسلامی ایران دانست؛ اثری که روند پایان یافتن قصه آن در قسمت پایانی نشان‌دهنده دنباله‌دار بودن آن در فصل‌های دیگر و بسط پیدا کردن این قصه در چندین قسمت دیگر و حتی چندین فصل دیگر است.

 

* ایده‌ای جالب که بر باد رفت!

تهران با یک ایده مرکزی جالب آغاز شد؛ یک جاسوس موساد مامور می‌شود با نفوذ به ایران و همکاری گروهی از مخالفان داخلی ایران، تاسیسات برق تهران را از کار بیندازد و زمینه‌ساز اتفاقاتی دیگر در پایتخت جمهوری اسلامی ایران شود، البته در نهایت مخاطب متوجه می‌شود که ماجرای ورود این جاسوس، فراتر از یک خرابکاری ساده است و موضوع به هک سیستم‌های نظامی و پدافندی کشور و حمله هوایی ارتش اسرائیل به تاسیسات مهم نظامی و هسته‌ای کشور مربوط می‌شود.

قصه‌ای که به واسطه فضای جاسوسی و معمایی می‌تواند مخاطبان بسیاری را جذب خود کند اما کارگردانی بشدت ضعیف آن به همراه قصه لاغر و کم‌جان اثر، از «تهران» اثری بی‌خاصیت ساخته که گاهی شبیه یک کمدی ناخواسته می‌شود! این در حالی است که اتفاقا برای طبیعی‌تر شدن فضاسازی سریال و نزدیک کردن محیط تولید اثر به شرایط داخلی ایران، تلاش‌ بسیاری از سوی سازندگان آن صورت گرفته اما خروجی نهایی کار در بعضی موارد به قدری ابلهانه است که چیزی جز لبخند تحقیرآمیز مخاطب را در پی ندارد. نتیجه آنکه در نهایت تهران در جمع‌بندی ذهنی مخاطب و توصیف او از کلیت اثر چیزی بهتر از سایر آثار ضدایرانی ساخته شده در این سال‌ها نیست؛ اثری سطحی که به سرعت فراموش می‌شود.

 

* بازی ادامه داره!

«تهران» با وجود همه ضعف‌هایی که از منظر تکنیکی و فنی دارد و از این نظر شباهت بسیاری با سایر آثار ضدایرانی این سال‌ها پیدا کرده اما یک تفاوت اساسی آن را از این آثار متمایز کرده و آن هم اینکه «تهران» اساسا برای مخاطبان ایرانی ساخته شده است؛ سریالی که به نظر می‌رسد 8 قسمت ابتدایی آن را باید کاشتی بزرگ برای یک برداشت بزرگ‌تر دانست. 

«تهران» در پایان فصل اول با برتری اطلاعاتی و نظامی نیروهای ایرانی بر موساد به پایان می‌رسد و این برای اثری که محصول یک مجموعه رسانه‌ای اسرائیلی است، اتفاقی عجیب و غیرمنطقی است. مگر می‌شود اسرائیل سریالی بسازد و در آن نیروهای امنیتی خود را ضعیف‌تر از طرف ایرانی نشان دهد و در نهایت نیز به همین جمع‌بندی اکتفا کند؟ به نظر می‌رسد حالا و پس از پایان قسمت 8 این سریال در فصل اول آن باید این چند قسمت را به مثابه دانه‌هایی دانست که سازندگان سریال برای برداشت نهایی خود کاشته‌اند و قطعا با ادامه سریال در فصل‌های بعدی نتیجه مورد نظر خود را دنبال خواهند کرد. شیوه به پایان رسیدن قسمت هشتم سریال نیز گواهی بر همین موضوع است که به احتمال زیاد قصه آن قرار است ادامه پیدا کند؛ به تعبیر خودمانی «بازی ادامه داره»!

 

* تهران ایرانی یا «تهران» اسرائیلی

یکی از نکات مهم در ارتباط با «تهران» که به وضوح برای مخاطب ایرانی آشنا به فضای داخل کشور عجیب به نظر می‌رسد، عدم شناخت فیلمساز از فضای مناسبات داخل کشور و شرایط حاکم بر آن است. سازندگان «تهران» البته سعی کردند در زمینه طراحی صحنه و لباس و اتمسفر داخل ایران نسبت به سایر آثار خارجی ساخته‌شده در سال‌های اخیر درباره ایران بعد از انقلاب، دقیق‌تر عمل کنند اما واقعیت این است که این تصویر بیشتر برای مخاطب خارج از ایران که ‌شناختی از داخل نداشته باشد جالب به نظر می‌رسد وگرنه مخاطبی که سابقه حداقل چند ماه زندگی در ایران را هم داشته باشد، می‌داند شرایط عمومی جامعه ایرانی، مناسبات میان مردم، محیط دانشگاه‌ها، ارتباطات میان جوانان و بسیاری از موارد دیگر با آنچه در این سریال نشان داده شده، تفاوت دارد. حتی تصویر ارائه‌شده از اعتراضات دانشجویی به قدری ضعیف بود که بسیاری از کاربران شبکه‌های اجتماعی و حتی اپوزیسیون خارج‌نشین هم نسبت به آن اعتراض کردند. 

تصویر نمایش داده شده از دانشجویان معترض به عنوان گروهی جوان فاسد و بدون خانواده که حریم اخلاقی خاصی ندارند و صرفا دنبال لذت‌های فیزیکی و مادی هستند، نهایت تصویر نمایش‌شده از دانشجویان معترض به نظام در این سریال بود و این دقیقا همان چیزی بود که صدای طیف‌های مختلف را درآورد و به قول قدیمی‌ها‌ آش را آنقدر شور کرد که صدای سرآشپز را هم درآورد!

 

* قصه‌ ناتمام «تامار» و خلبان جنگنده

با همه این انتقادات اما قطعات این پازل جوری در کنار هم چیده شده که حالا به نظر می‌رسد «تهران» اساسا راهی جز ادامه مسیر در فصل‌های دیگر ندارد. سرنوشت نامشخص کاراکتر «تامار» که جاسوس موساد در ایران بود، در کنار ماجرای سقوط جنگنده اسرائیلی و فرود آمدن خلبان آن با چتر در داخل مرزهای ایران، تنها نشانه‌های این است که قطعا «تهران» قرار است در فصل بعد نیز ادامه پیدا کند. 

حالا قلاب برای جذب مخاطبان انداخته شده و ساخت فصل دوم آن یعنی تلاش برای گرفتن یک شاه‌ماهی! بیهوده نیست که سریالی اسرائیلی با خرج هزینه‌های بسیار برای طراحی و ساخت دکور در کشور یونان در ارتباط با ایران (به عنوان دشمن شماره یک اسرائیل) ساخته می‌شود و در پایان آن نیز نیروهای امنیتی ایران بر اسرائیل غلبه می‌کنند. باید منتظر بود و دید این مسیر در نهایت به کجا ختم می‌شود؛ تا سرنوشت این پروژه تبلیغاتی رژیم صهیونیستی علیه ایران مشخص شود. بویژه آنکه تهیه‌کننده سریال در گفت‌وگو با هاآرتص اعلام کرده اپل تی‌وی به شرط ساخت ۲ فصل دیگر، پخش بین‌المللی این سریال را بر عهده گرفته است.

***

فیلمبرداری «سلمان فارسی» همزمان با عید سعید قربان در شاهرود از سر گرفته شد. به گزارش «وطن امروز»، از جمعه دهم مردادماه همزمان با عید سعید قربان، فیلمبرداری سریال «سلمان فارسی» با رعایت تمام پروتکل‌های بهداشتی ستاد ملی مبارزه با کرونا در اطراف شاهرود از سر گرفته شد. در این بخش، ورود کاروان حامل سلمان جوان به محدوده امپراتوری بیزانس به تصویر کشیده شد و بازیگرانی مانند فرهاد اصلانی، محمدرضا هدایتی و علی دهکردی جلوی دوربین رفتند. فیلمبرداری سریال «سلمان فارسی» که زمستان سال گذشته در کرمان و قشم آغاز شده بود به دلیل شیوع ویروس کرونا در سال جاری متوقف شد. با لغو سفرهای ترکیه و ارمنستان و جایگزینی لوکیشن‌های داخلی مانند شاهرود و شهرک‌های سینمایی غزالی و نور، نهایتا لوکیشن اطراف شهرستان شاهرود به منظور ادامه فیلمبرداری سریال «سلمان فارسی» در سال ۹۹ انتخاب و مراحل پیش‌تولید انجام شد. افزوده شدن بخش محافظت‌های بهداشتی و لزوم رعایت دقیق پروتکل‌های مصوب، پیش‌تولید را مفصل‌تر کرد. بنا به اعلام روابط عمومی سریال «سلمان فارسی»، با وجود تغییرات اجتناب‌ناپذیر ایجادشده، ساخت این اثر فاخر ملی، طبق زمان‌بندی پیش خواهد رفت. سریال «سلمان فارسی» به نویسندگی و کارگردانی داوود میرباقری و تهیه‌کنندگی حسین طاهری به زندگی سلمان، یار ایرانی پیامبر اسلام(ص) می‌پردازد. در این سریال، زندگی سلمان فارسی از تولد تا پیش از وفات پیامبر و دوران زندگی وی در ایران عصر ساسانی، بیزانس و صدر اسلام به تصویر کشیده خواهد شد. پیش‌بینی می‌شود فیلمبرداری این سریال که از سریال‌های الف ویژه مرکز سیمافیلم به شمار می‌رود، حدود ۵ سال طول بکشد.

این سریال که در 3 دوره تاریخی ایران باستان، بیزانس و رم جلوی دوربین می‌رود، در دو بخش کودکی سلمان تا رحلت پیامبر(ص) و بازگشت سلمان به مدائن طراحی شده است.

با ادامه اکران فیلم‌های مهم در بستر سرویس‌های وی‌اودی، سینماتیکت محل فروش بلیت سینمای آنلاین شد. به گزارش «وطن امروز»، در حالی سامانه سینماتیکت به عنوان محل فروش بلیت فیلم‌های اکران آنلاین معرفی شده که رقم بلیت‌ها افزایش یافته است. بنا بر آنچه روابط عمومی سینماتیکت اعلام کرده، با توجه به اهمیت اکران‌های آنلاین در شرایط پیش‌روی سینمای ایران، بلیت‌فروشی تمام فیلم‌های اکران آنلاین در سینماتیکت هم انجام خواهد شد. کاربران سینماتیکت در این نوع بلیت‌فروشی با انجام روند خرید، یک کد اختصاصی در سامانه‌های وی‌اودی دریافت می‌کنند که امکان تماشای فیلم مورد نظر را برای آنها ایجاد می‌کند. بیش از ۳۷ فیلم در صف اکران آنلاین هستند که خوب، بد، جلف ۲: ارتش سری به کارگردانی پیمان قاسم‌خانی، هفت‌و‌نیم به کارگردانی نوید محمودی، لتیان به کارگردانی علی تیموری و فیلم‌های مهم دیگر به ترتیب از ۹ مرداد به نمایش درخواهند آمد. البته تا پیش از این اکران آنلاین با قیمت 15 هزار تومانی انجام می‌شد اما در دور جدید با افزایش 5 هزار تومانی، قیمت بلیت به 20 هزار تومان رسیده است.

داستان بلند «مردگان راوی» نوشته مریم ساحلی توسط انتشارات نیستان منتشر و راهی بازار نشر شد. به گزارش مهر، داستان «مردگان راوی» از زبان مردگان روایت می‌شود. به ‌عبارت دیگر، راویان این‌ قصه کسانی هستند که از این ‌جهان رفته‌اند و از زاویه خود به زندگی آدم‌های زنده نگاه می‌کنند. روایت «مردگان راوی» از زاویه افرادی است که اهل روایت در ماضی بعید هستند. روایت این ‌قصه در زمان و جایی از گذشته شروع شده و در همان گذشته نیز به پایان رسیده است. نویسنده این ‌کتاب در قید روایت نبوده و برای داستانش راوی خاصی انتخاب کرده که به‌ طور متناوب دست به داستان‌گریزی می‌زند. این ‌کتاب با ۹۶ صفحه و قیمت ۲۲ هزار تومان منتشر شده است.

لئوناردو دی‌کاپریو در کمپانی فیلمسازی خود قصد دارد سریالی را بر مبنای رمان «جزیره» بسازد. به گزارش مهر به نقل از ورایتی، «اپین وی» متعلق به دی‌کاپریو قصد دارد رمان «جزیره» نوشته آلدوس هاکسلی را به سریال درآورد. این کتاب که آخرین کتاب هاکسلی است و سال ۱۹۶۲ منتشر‌ شده، درباره روزنامه‌نگاری است که با شکسته شدن کشتی در جزیره‌ای در اقیانوس هند پا به خشکی می‌گذارد و در آنجا جامعه‌ای مستقل را کشف می‌کند و تحت تاثیر فرهنگ و سنت‌های‌شان قرار می‌گیرد. آنجا هنر جایی ندارد و انواع روانگردان‌ها و ساختارهای اجتماعی متفاوت همه چیز را تعیین می‌کند. هاکسلی «جزیره» را در برابر دیگر رمان مشهورش «دنیای قشنگ نو» نوشته که رمان پادآرمان‌‌شهری درباره لندن و محصول سال ۱۹۳۲ است. در «جزیره» او به موضوع‌های آزادی و قدرت بالقوه بشری توجه کرده است. هاکسلی یک سال بعد از انتشار «جزیره» درگذشت. دیویسون و دی‌کاپریو به عنوان تهیه‌کننده اجرایی از «اپین وی» و جورج دی‌کاپریو و رویی شارون از دیگر تهیه‌کنندگان سریال هستند.

احسان سالمی: سعید مستغاثی یکی از منتقدان سینمای ایران است که همواره اطلاعات به‌روزی در ارتباط با فیلم‌ها و سریال‌های جهان دارد. اتمام پخش سریال «تهران» بهانه‌ای شد تا سراغ مستغاثی برویم و گپ و گفتی در ارتباط با این سریال با او داشته باشیم. این منتقد سینما حرف‌های جالبی در ارتباط با شگردهای تبلیغاتی هالیوود در حوزه ساخت آثاری در ارتباط با ایران، اسلام و اساسا رویکردهای مخالف غرب داشت؛ رویکردهایی که مبتنی بر قربانی کردن اهداف کوچک برای رسیدن به هدف‌های بزرگ‌تر است. 

***

* به عنوان نخستین سؤال خوب است از اینجا شروع کنیم که به طور کلی سریال «تهران» را از منظر کیفی و فنی چگونه دیدید؟

این سریال به لحاظ ساختاری اثری بشدت ضعیف است؛ اگر چه در ظاهر سعی کرده اعتدال را در روایت قصه رعایت کند اما برخی شعارهای گل‌درشت نهفته در قصه به قدری توی ذوق می‌زند که سطح خروجی نهایی کار را بشدت پایین آورده است. نه فقط در حوزه فیلمنامه، بلکه حتی در زمینه انتخاب بازیگر هم سریال با ضعف جدی روبه‌رو است و همان چند بازیگر دسته‌چندم لس‌آنجلسی مثل نوید نگهبان که معمولا در آثار ضدایرانی ایفای نقش می‌کنند، در این سریال هم حضور دارند. 

سریال در برخی موارد به قدری شعاری می‌شود که شبیه آثار کمدی می‌شود! بویژه بخش‌هایی از سریال که مربوط به ارتباط جاسوس اسرائیلی با مخالفان نظام است و تصویری که از فعالیت دانشجویان مخالف نشان می‌دهد به قدری ضعیف است که به نظرم این افراد باید در دیوان بین‌المللی لاهه از سازندگان این سریال شکایت کنند! فکر می‌کنم هیچ کس نمی‌توانست مخالفان جمهوری اسلامی را اینگونه به گند بکشد [خنده].

 

* با توجه به اینکه سریال «تهران» با سرمایه‌گذاری اسرائیل ساخته شده و البته تصویر ارائه‌شده از نیروهای امنیتی ایرانی در آن مثبت و قدرتمند است؛ فکر می‌کنید چه سیاستی برای ادامه مسیر این سریال در نظر گرفته شده است؟

سازندگان «تهران» سعی کردند در ظاهر تصویری مثبت از نیروهای ایرانی نشان دهند اما کمبود اطلاعات آنها از شرایط داخل ایران و ضعف مفرط قصه سریال باعث شده که در نهایت باورپذیر نباشد. برای مثال سازندگان قصه حتی زحمت یک تحقیق ساده در ارتباط با نامگذاری ایرانی‌ها در دوره کنونی انجام ندادند و مثلا اسم یکی از شخصیت‌های قصه «قیصر» است (مردی که شوهر زنی است که جایش را با جاسوس اسرائیلی عوض می‌کند و در همان قسمت‌های ابتدایی کشته می‌شود). 

سازندگان «تهران» سعی کردند کار متفاوتی در این حوزه انجام دهند اما چون کار سفارشی است و چهره‌هایی مثل «موشه زوندر» پشت تولید آن هستند، نمی‌توان انتظار نتیجه‌ای بهتر از این هم داشت، البته این موضوع فقط محدود به سازندگان «تهران» نیست؛ مثلا فصل یازدهم سریال «هوملند» که راجع به ایران است هم به همین شکل پیش می‌رود. حالت‌های آدم‌ها و تعاملات آنها با هم، لهجه‌های مضحک شخصیت‌ها و... در آنجا نیز دیده می‌شد. 

البته به نظر من «تهران» اتفاقا سریالی برای مخاطبان ایرانی است!

 

* چرا باید آنها سریالی برای مخاطب ایرانی بسازند؟ من معتقدم جمع‌بندی سریال حداقل در این 8 قسمت بیشتر به نفع ایران است تا اسرائیل؛ و این یعنی سازنده اثر می‌خواهد در فصل دوم از آنچه که در فصل اول کاشته، برداشتی داشته باشد؛ چقدر با این گزاره موافق هستید؟

ببینید! یکی از اصلی‌ترین شیوه‌های غرب در فیلمسازی امروز که مثلا می‌توان نمونه‌های آن را در فیلم‌هایی مثل «بازی‌های گرسنگی» و «جوکر» دید، این است که هدفی کوچک را قربانی رسیدن به هدفی بزرگ‌تر می‌کند. یعنی مثلا نمی‌گوید سیستم غرب خالی از ایراد است؛ اتفاقا نشان می‌دهد یک نظام کاپیتالی وجود دارد که سایر مردم را استثمار می‌کند اما نشان می‌دهد وقتی همان سایرین قدرت را به دست می‌گیرند به مراتب بدتر از آن نظام کاپیتالی ظلم می‌کنند. یعنی می‌گوید ما بد هستیم اما مخالفان ما بدتر هستند! 

درباره «تهران» هم نباید فریب این نوع از کارهای رسانه‌ای اسرائیلی‌ها را خورد. اتفاقا سال قبل فیلمی به نام «مامور مخفی» (‌The Operative) در جشنواره برلین به نمایش درآمد که آن را هم یک اسرائیلی ساخته بود و ماجرای نفوذ یک مامور موساد به تشکیلات هسته‌ای ایران بود که در ظاهر نشان می‌دهد موساد کارهایی غیرانسانی و منفی انجام می‌دهد اما در باطن ماهیت زندگی برخی ایرانیان و تفکر مخالف آنها با نظام جمهوری اسلامی را نشان می‌دهد؛ یعنی برای یک هدف بزرگ، چند هدف کوچک را قربانی می‌کند. 

 

* این شگرد فریبنده را می‌شد به وضوح در سریال دید؛ مثلا آنجایی که همسر مامور امنیتی ایرانی توسط موساد دزدیده می‌شود، او خطاب به مأموران موساد می‌گوید جنگ و دشمنی هم آدابی دارد و ما [منظور همسر ایرانی این زن است که در سریال به عنوان یکی از نیروهای رده بالای سازمان اطلاعات سپاه معرفی می‌شود] در جنگ کاری به زن و بچه دشمن خود نداریم. 

دقیقا همین‌طور است! ما باید غایت نهایی اثر را ببینیم و نباید فریب این شگردها را بخوریم. اصل ماجرا برای آنها همان فضای منفی است که از داخل ایران نشان می‌دهند و اینکه در این میان کمی تصویر موساد خراب شود هم برای آنها مسأله‌ای نیست. البته بعضی رسانه‌های ما در تحلیل‌شان نسبت به این سریال دچار شتاب‌زدگی شدند، همان‌گونه که در ارتباط با سریال «النهایه» دچار تحلیل اشتباه شدند. قسمت اول این سریال را تا انتها ندیدند و صرفا بر اساس چند دقیقه ابتدایی آن تحلیل کردند و گفتند این سریال از نابودی اسرائیل می‌گوید در حالی که پیام نهایی این سریال کاملا به نفع اسرائیل بود. در واقع طرف مقابل ما کاملا بر مسائل رسانه‌ای مسلط است و اگر نسبت به بخشی از سیستم قضایی، نظامی یا امنیتی خود هم انتقاد کند، به شکلی مسائل را نشان می‌دهد که مقصر موضوعات یک نفر یا یک گروه محدود باشد، نه کل سیستم. 

محمدرضا کردلو: قسمت آخر فصل اول سریال «تهران»، با بازخوردهایی در شبکه‌های اجتماعی همراه بود. تعدادی از کاربران، در مجموع این سریال را بیش از اندازه ضعیف توصیف کرده‌اند. آنها همچنین با اظهار تعجب از محتوای قسمت آخر این سریال، نسبت به اهداف سازندگان این مجموعه اظهار تردید کرده‌اند. برخی از کاربران به اشکالات متعدد شکلی در سریال بویژه در طراحی صحنه‌ها اشاره کرده‌اند. با بررسی محتوای منتشر شده پیرامون سریال تهران در شبکه‌های اجتماعی که عموم کاربران آن از مخاطبان عام و غیر حرفه‌ای سینما هستند، به نکات قابل تاملی می‌رسیم. 

ضعیف، مزخرف، فاجعه و... تعابیری است که از سوی کاربران شبکه‌های اجتماعی درباره این سریال به‌کار برده شده است. تصاویر متعددی از ایرادات تصویری و طراحی صحنه در این سریال با نظراتی که حاوی تمسخر این سکانس‌ها و این نگاه کاریکاتوری به تهران است، در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده است. مثلا نسبت به عدم شناخت واحد پولی ایران، پلاک خودروها، طراحی خیابان‌ها و عدم تسلط بازیگران بر زبان فارسی واکنش نشان داده شده است. یک نفر نوشته است: «آنقدر سریال تهران چرت و مزخرفه که ارزش دیدن نداره».

عمده مخاطبان سریال از پیروزی نظامی و امنیتی جمهوری اسلامی در مقابل رژیم صهیونیستی در سریال تهران ابراز تعجب کرده‌اند. برخی از آنان که به نظر می‌رسد سلیقه‌ای مخالف جمهوری اسلامی دارند و شاید بتوان آنها را به عنوان اپوزیسیون معرفی کرد، با ناراحتی از قسمت پایانی این سریال، با لحنی تمسخرآمیز آن را ساخته و پرداخته موسساتی مانند اوج دانسته‌اند(!) این تلقی به این معناست که قسمت پایانی این سریال را نمی‌توان به نفع اسرائیل دانست. یکی از کاربران نوشته است: «واقعا این سریال تهران ساخت اسرائیله؟»

یکی از عناصر شبکه‌های ماهواره‌ای من‌و‌تو و اینترنشنال در مطلبی پیرامون این سریال نوشته است: «خلاصه سریال اسرائیلی تهران: اسرائیل قصد خرابکاری در ایران را دارد، دانشجویان معترض ایرانی عده‌ای بنگی، کوکائینی و لاابالی هستند و نیروهای امنیتی ایران بسیار باهوش که حتی از نیروهای دشمن جاسوس جذب می‌کنند و حواس‌شان به همه چیز هست. واقعا هدف از ساخت سریال تهران همین بود؟»

با توجه به این برداشت‌ها، به نظر می‌رسد کارگردانان(و نه کارگردان) این سریال آن را اینگونه رها نخواهند کرد. پیشوند «اسرائیلی» برای سریال «تهران» آن هم در شرایطی که عمده برداشت‌ها از قسمت پایانی به ضرر رژیم صهیونیستی است، یعنی باید منتظر فصل بعدی این سریال بود؛ آنچنان که تعدادی از کاربران شبکه‌های اجتماعی نیز این پیش‌بینی را داشته‌اند که فصل دوم تهران نتایجی متفاوت از فصل اول خواهد داشت. 

پیش‌تر در گزارشی یادآور شدیم که رسانه‌هایی مانند بی‌بی‌سی تلاش می‌کردند قرائتی که خود می‌پسندند از این سریال ارائه دهند. شبکه سلطنتی انگلیس در گزارشی مخاطبان سریال تهران را ساکنان مناطق اشغالی معرفی کرده و می‌نویسد: «در سریال تهران معترضان ایرانی شباهت زیادی به طبقه متوسط مدرن خود اسرائیل دارند. چنین تصویری از ایرانی‌ها احتمالا برای مخاطب اسرائیلی باعث همزادپنداری بیشتری می‌شود».

تلاش برای مطرح کردن مساله‌ای جعلی با عنوان «دوستی ۲ ملت» میان ایران و ساکنان مناطق اشغالی، البته پروژه‌ای است که رژیم سعودی نیز در ماه‌های اخیر فعالیت گسترده رسانه‌ای را پیرامون آن آغاز کرده است و با پخش سریال‌هایی مانند ‌ام هارون، تلاشی برای عادی‌سازی ارتباط با ساکنان مناطق اشغالی فلسطین دارد. عمده این فعالیت‌های رسانه‌ای را می‌توان در کلان‌پروژه معامله قرن تحلیل کرد.