در روزگاری که منتهای خواسته‌های اهالی فوتبال بالا رفتن سقف بودجه باشگاه‌ها و فدراسیون فوتبال است، این سقف آرزوهای فوتبال ایران است که پایین مانده و همین روزهاست که بر سر اهالی‌اش خراب شود. پس از کش و قوس‌های فراوان، کارلوس کی‌روش قراردادش را با فوتبال ایران تمدید کرد تا یک بار دیگر نیمکت تیم ملی ایران «پرتغالی» شود. حالا فوتبال ایران پا به مسیری طولانی گذاشته که یک سرش جام‌ملت‌های آسیا و سر دیگرش جام‌جهانی 2018 روسیه است. پیش از این، فوتبال ایران 4 بار طعم صعود به جام‌جهانی را چشیده است؛ یک بار در سال 1978 و 3 بار از سال 1998 تا 2014. همچنین ایران 3 بار قهرمان آسیا شده که هر 3 بار پیش از پیروزی انقلاب اسلامی بوده است. هرچند پس از انقلاب هم در چند دوره شایستگی قهرمانی داشته‌ایم اما هر بار در مرحله نیمه‌نهایی یا یک‌چهارم نهایی به سد سنگینی برخورده‌ایم. اینک، در آستانه آغاز راهی جدید و طولانی، فوتبال ایران در آزمونی حساس قرار گرفته است، پرسش اصلی آزمون این است که «هدف مهم و اصلی فوتبال ایران در افق چهار ساله پیش‌رو چیست؟» پیش‌تر گفته‌ایم که هدف فوتبال ایران، امروز دیگر باید صعود از مرحله گروهی جام‌جهانی و رسیدن به جمع 16 تیم برتر دنیا باشد. این را هم گفتیم که اگر برای پیشرفت لازم است، می‌شود جام‌ملت‌های آسیا را کمرنگ دید اما چنین اندیشه‌ای نباید باعث رکود و بهانه‌ای برای کم‌کاری و سهل‌انگاری شود. هر کدام از کشورهای آسیایی در جام‌ملت‌های آسیا دنبال هدف خاصی هستند. عربستان سعودی، نزدیک‌ترین و سنتی‌ترین رقیب ایران در آسیا می‌خواهد اعتبار از دست رفته‌اش را بازیابد. ژاپن می‌خواهد تعداد قهرمانی‌هایش را بیشتر کند تا ایران را باز هم پشت سر بگذارد و به تنهایی پرافتخارترین تیم آسیا شود. استرالیا، میزبان رقابت‌هاست و هدفی جز رسیدن به قله فوتبال قاره کهن ندارد. شاید – بخوانید حتما – فوتبالیست‌های سرزمین کانگوروها دوست دارند در نیمه‌نهایی با ایران روبه‌رو شوند و انتقام شکست تاریخی سال 1997 را بگیرند.کره‌جنوبی در میان آسیایی‌ها چندان اهمیتی به جام ملت‌های آسیا نمی‌دهد و به این رقابت‌ها بیشتر به عنوان یک تورنمنت تدارکاتی بزرگ برای پیشرفت‌های آینده نگاه می‌کند. صدالبته که کره‌ای‌ها مزد این نگاه خود را هم بارها گرفته‌اند و در جام‌های جهانی حضوری دائمی و موفق داشته‌اند.