سال‌های ۱۳۸۹ تا ۱۳۹۱ بیشترین طول دوره انتظار برای مسکن‌دار شدن خانوارهای ایرانی بود طوری‌که هر خانوار ایرانی با ذخیره یک‌سوم درآمد خود برای خانه‌دار شدن باید ۳۵ سال انتظار بکشد و در سال 1391 با افزایش قیمت مسکن این میزان به ۳۶ سال هم رسید. به گزارش وزارت راه و شهرسازی، این میزان در سال 1390 با افزایش درآمد به 33 سال و در سال 1391 با افزایش قیمت مسکن به 36 سال رسید. بنابر این گزارش، خانوارهای ایرانی براساس آمار عملکردی وزارت راه و شهرسازی در سال 1391 اگر تمام درآمد سالانه خود را ذخیره کنند ظرف 12 سال خانه‌دار خواهند شد و با ذخیره یک‌سوم حقوق خود باید برای خانه‌دار شدن 36 سال انتظار بکشند. شاخص دسترسی به مسکن شهری برای یک واحد نمونه 100 مترمربعی (ذخیره تمام حقوق سالانه خانوار) در سال1376، 5 سال بوده است که این شاخص در سال 1383 نیز 5 سال و در سال 76 به 6 رسیده است. در سال 1371 هر خانوار ایرانی با محاسبه قیمت یک واحد نمونه 100 مترمربعی به ارزش 2 میلیون و 170 هزار تومان و درآمد 354 هزار و 100 تومانی طول دوره انتظار (ذخیره یک‌سوم درآمد سالانه خانوار) 18 سال بوده است. همچنین در سال 1384 هر خانوار ایرانی با محاسبه قیمت یک واحد نمونه 100 مترمربعی 5 میلیون و 367 هزار و 900 تومان و درآمد 30 میلیون و 330 هزار تومانی طول دوره انتظار (ذخیره یک‌سوم درآمد سالانه خانوار) 17 سال بوده است که در سال 1391 با افزایش درآمد با برآورد 15 میلیون و 896 هزار و 700 تومان و قیمت مسکن 192 میلیون تومان طول دوره انتظار به 36 سال رسیده است. براساس آمار عملکردی سال 1392 وزارت راه و شهرسازی، کمترین دوره انتظار برای مسکن‌دار شدن در 20 سال اخیر از سال 1371 تا 1391 مربوط به سال 1379 بوده که به 12 سال رسیده است.