ابتدای دهه 50 بود که رقابت بین رئال‌مادرید و بارسلونا بسیار بیشتر از قبل شد. زمانی که آلفردو دی‌استفانو در تیم میلوناریوس بسیار خوش درخشید و توجه هر دو باشگاه بزرگ اسپانیا را به خود جلب کرد. هر دو باشگاه قصد خرید ستاره‌ آرژانتینی آن روز‌های جهان فوتبال را داشتند (دی‌استفانو در سال 1957 تغییر ملیت داد و در 31 بازی با لباس تیم ملی اسپانیا به میدان رفت و طی این مدت 23 گل نیز برای اسپانیا به‌ثمر رساند). پس از کشمکش‌ها و تلاش‌های فراوان، سرانجام دی‌استفانو که گمان می‌رفت به بارسلونا خواهد پیوست؛ تغییر عقیده داد و به رئال‌مادرید ملحق شد و یکی از عوامل اصلی موفقیت‌های تیمش در آن دوره شد. آلفردو دی‌استفانو در هفتم جولای 2014 در سن 88 سالگی دار فانی را وداع گفت و این اولین ال‌کلاسیکو پس از درگذشت او است. حال بارسلونا باید در ورزشگاه سانتیاگو برنابئو بدون دی‌استفانو که برترین گلزن تاریخ رئال‌مادرید در ال‌کلاسیکو (دی‌استفانو با زدن 18 گل به بارسلونا، بعد از لیونل مسی با 21 گل، در رده‌ دوم بهترین گلزنان تاریخ ال‌کلاسیکو محسوب می‌شود) است قرار گیرد و این می‌تواند سکو‌های رئال‌مادرید را بیش از پیش همصدا کند تا شاید با شکست بارسا، این برد را به او تقدیم کنند. در طول حکومت ریورا و بویژه ژنرال فرانکو یعنی بین سال‌های 1939 تا 1975؛ بیشتر مذاهب و گونه‌های مختلف زبان در اسپانیا، تضعیف شدند. به همین دلیل بود که مردم کاتالان به تیم‌شان لقب «فراتر از یک باشگاه» را دادند. در واقع مردم آن منطقه، تنها راه مقابله با فرانکو و بیان کردن مخالفت‌های خود را، پیوستن به باشگاه بارسلونا می‌دانستند؛ چون ریسک کمتری داشت و از طرفی نیز کاملاً قانونی بود البته در همان زمان هم بازیکنانی از هر دو تیم بودند که با حکومت فرانکو دچار مشکل شده بودند. باشگاه رئال‌مادرید نیز همانند سایر مردم اسپانیا در جهت مبارزه با حکومت فرانکو تلاش‌های بسیاری را در آن دوره‌ تاریخی صورت داد.