تظاهرات بزرگ و تاریخی تاسوعای حسینی علیه رژیم استبدادی پهلوی (1357ش)
همزمان با تاسوعای حسینی سال 1357ش، مردم مسلمان و انقلابی ایران با حضور گسترده خود، مراسم عزاداری سالار شهیدان، حضرت اباعبدالله الحسین(ع) و دیگر شهدای کربلا را به تظاهراتی بزرگ و تاریخی بر ضد رژیم فاسد و استبدادی شاه، تبدیل کردند. در تهران، حدود 4 میلیون نفر از مردان، زنان و کودکان در راهپیمایی تاریخی این روز شرکت کرده و ضمن عزاداری، با سردادن شعارهایی بر ضد رژیم شاه، نفرت و انزجار خود را از این رژیم اعلام کردند. همزمان با تهران، این راهپیمایی در شهرستانها نیز صورت گرفت. این اقدام، پایههای حکومت پوشالی و وابسته رژیم شاه به بیگانگان را بیش از پیش متزلزل و سقوط آن را قطعی کرد.
تشکیل شورایعالی انقلاب فرهنگی به فرمان حضرت امام خمینی(ره) (1363ش)
پس از پیروزی انقلاب اسلامی، گروهکهای مختلف، دانشگاهها و مدارس کشور را عرصه تاخت و تاز خود ساخته و روند تحصیل و تدریس را مختل کرده بودند. بسیاری از استادان منحرف، به کار مشغول بودند و هیچ تغییر بنیادی در برنامه و شیوه تدریس و تربیت و اهداف آنها رخ نداده بود. در نتیجه، دانشگاههای سراسر کشور برای مدتی تعطیل شد. پس از تعطیلی دانشگاهها، به منظور ساماندهی به امور فرهنگی مدارس و دانشگاهها، به فرمان امام خمینی(ره)، اولین ترکیب شورای انقلاب فرهنگی تحت عنوان ستاد انقلاب فرهنگی شکل گرفت. با تشکیل این ستاد، به‌رغم کارشکنیهای برخی اشخاص و گروههای سیاسی، حضرت امام در سال 1360، از ستاد خواستند در باز شدن دانشگاهها تسریع کند. با بازگشایی دانشگاهها، ضرورت توسعه و تعمیق کار این ستاد ایجاب کرد که در نوزدهم آذر 1363، امام، رؤسای سه قوه و تعداد دیگری از اندیشمندان فرهنگی کشور را به اعضای آن بیفزایند. گسترش و نفوذ فرهنگ اسلامی در شئون جامعه، تزکیه محیط‌های علمی و فرهنگی از افکار مادی، تحول دانشگاهها، مدارس و مراکز فرهنگی و هنری براساس فرهنگ صحیح اسلامی، حفظ، احیا و معرفی آثار و مآثر معاصر اسلامی و ملی از جمله اهداف این شورا و نیز تدوین اصول سیاست فرهنگی نظام جمهوی اسلامی و تعیین اهداف و جهتگیری برنامههای فرهنگی، آموزشی و علمی، تعیین مراجع برای طرح و تدوین برنامههای فرهنگی و علمی، تدوین ضوابط برای گزینش استادان و معلمان دانشگاهها و نظارت بر امور کتابهای درسی و... از جمله وظایف شورایعالی انقلاب فرهنگی است.
پایان دوران 400 ساله تسلط استعمار اسپانیا بر کشور کوبا (1898م)
سرزمین کوبا واقع در آمریکای مرکزی در 27 اکتبر 1492م توسط کریستف کلمب، دریانورد معروف ایتالیایى که در خدمت دربار اسپانیا بود، کشف شد و از همان زمان زیر سلطه استعماری اسپانیا قرار گرفت. با این حال، فعالیتهای آزادیخواهی کوبا از قرن نوزدهم آغاز شد و در طول این قرن ادامه یافت اما به‌رغم تمام تلاشها و حتی جنگهای چریکی، اسپانیا این شورشها را سرکوب کرد و حاکمیت استعماری خود را بر کوبا ادامه داد. در این میان، آمریکا بارها تمایل خود مبنی بر الحاق کوبا به خاک ایالات متحده را اعلام کرد و این درخواست در سالهای پایانی قرن نوزدهم، با توجه به اوجگیری مبارزات مردم کوبا علیه اسپانیا، به صورت جدیتری مطرح شد. این در حالی بود که اسپانیا نیز برای رها شدن از مشکلات پیش آمده، درصدد ارائه خودمختاری تدریجی به کوبا بود. البته این تصمیم، مورد نظر آمریکا نبود چرا که ایالات متحده به دنبال بهانهای برای حذف اسپانیا و جایگزینی خود در این منطقه بود. در این میان و به دنبال درگیری کوتاه‌مدتی که در فوریه 1898م بین آمریکا و اسپانیا روی داد، چون اسپانیا توانایى جنگ با آمریکا را نداشت به مذاکره روی آورد و از پاپ تقاضای میانجیگری کرد. مذاکرات 2 کشور در نهایت به معاهده پاریس انجامید که در تاریخ 10 دسامبر 1898م به امضا رسید و شرایط سخت و ناگواری را بر اسپانیا تحمیل کرد که واگذاری مناطق کوبا و اطراف آن به آمریکا از آن جمله بود. در این تاریخ، هرچند حاکمیت استعماری 406 ساله اسپانیا بر کوبا خاتمه یافت اما استعمار نوین جایگزین آن شد که تا زمان انقلاب ضددیکتاتوری در سال 1959م، به مدت 61 سال ادامه یافت. از آن زمان و با کوتاه شدن دست آمریکا از کوبا، دشمنیهای ایالات متحده با کوبا همچنان ادامه دارد.