محمد واعظی: در بحبوحه جریان‌سازی‌های زرد سیاسی، اخبار غیرقابل باوری درباره دستور رئیس‌جمهور برای «تکه‌تکه کردن» سازمان فضایی کشور منتشر شد. براساس این تصمیم‌سازی، سازمان فضایی ایران به زیرمجموعه محقر وزارت ارتباطات تبدیل شده و پژوهشگاه فضایی که حلقه اتصال دانشمندان فضایی مجموعه‌ای از دانشگاه‌های صنعتی کشور بود در آستانه انحلال یا کوچک‌سازی قرار می‌گیرد!
طبق این تصمیم‌گیری، اجزای پژوهشگاه فضایی شامل «پژوهشگاه هوافضا» پس از انحلال به وزارت علوم و تحقیقات و «پژوهشکده مهندسی» به جهاد دانشگاهی سپرده می‌شود. همچنین قرار است مرکز ملی فضایی در ذیل شورایعالی فضایی کشور ایجاد شود که مسؤولیت آن را معاونت علمی و فناوری ریاست‌جمهوری عهده‌دار خواهد شد. همچنین حسن روحانی در حکمی مسؤولیت اداره جلسات شورایعالی فضایی کشور را نیز به سورنا ستاری، معاون علمی و فناوری رئیس‌جمهور محول کرده است.
به این ترتیب در پروسه طراحی شده مذکور که تصادفاً پس از فشار‌های 1+5 برای به مذاکره گذاشتن قدرت موشکی کشورمان عملیاتی شده، کوچک‌سازی قدرت علمی – عملیاتی فضایی کشور به دیپلماتی که در وزارت امور خارجه از او با نام «ظریف دوم» یاد می‌شود، سپرده شد! محمود واعظی که هم‌اکنون عملا مسؤولیت خلع‌سلاح قدرت ایران در حوزه مهم و حیاتی «سایبر» را عهده‌دار است، احتمالا به واسطه ترفیع رتبه رئیس‌جمهور از این پس مدیریت «قدرت فضایی» ایرانیان را نیز به دوش خواهد کشید!
پیش از این براساس چارت قانونی، ریاست شورایعالی فضایی کشور با معاونت اجرایی رئیس‌جمهور بود و این ساختار فشل طراحی شده ذیل نهاد ریاست‌جمهوری حتی از «دبیر دکوری» به منظور پیگیری موضوعات و مصوبات نیز برخوردار نبود. به نظر می‌رسد هدف از نام بردن از سورنا ستاری وطن‌پرست نیز در نقشه تکه‌تکه کردن بازوی عملیاتی برنامه‌های فضایی کشور، بدون استقلال، ردیف اداری و تشکیلات سازمانی قدرتمند؛ پرتاب توپ انتقادات به زمین وی و دور کردن مطالباتی همچون انتظار برای عملیاتی شدن پروسه پرتاب «ماهواره تدبیر» پس از 2 سال تاخیر و وعده‌دهی از امسال به سال آینده از زمین دولت است.  پژوهشگران دانشگاه صنعتی شریف پس از طراحی و ساخت ماهواره «شریف‌‌ست» قرار بود 2 آذر ماه سال 92 طی مراسمی این ماهواره را به سازمان فضایی ایران تحویل دهند که این برنامه بدون اعلام دلیل کنسل شد. شریف‌ست حاصل زحمات و تلاش‌های بیش از صد نفر از دانشجویان، دانش‌آموختگان و اعضای هیات علمی دانشگاه صنعتی شریف بود. ماهواره «ناهید» دانشگاه امیرکبیر نیز همچون «شریف‌ست» به نمادی از تدبیر دولت یازدهم در حوزه فضایی تبدیل شده است. براساس برنامه‌ریزی‌های ملی تبیین شده و آزمایشات موفق صورت گرفته، قرار بود سازمان فضایی ایران تا سال ۱۳۹۹، نخستین فضانورد ایرانی را با استفاده از فناوری بومی به فضا بفرستد. این نقشه‌های علمی آینده‌نگرانه برای دورانی است که رئیس‌جمهور کشور به صورت رسمی پای کار حمایت از برنامه فضایی ایران به منظور فتح سایر حوزه‌های قدرت در جهان اعم از هسته‌ای و تکنولوژی‌های نوین پزشکی باشد و سازمان فضایی ایران با شخصیت حقوقی و استقلال مالی کامل به‌صورت موسسه دولتی وابسته به معاونت اجرایی رئیس‌جمهور اداره می‌شد. آیا اکنون پس از پرتاب موفقیت‌آمیز کاوشگر‌های یک، 2، 4 و پیشگام به فضا، اجرای فاز اول شبکه مراقبت‌های ویژه پزشکی از راه دور (مپاد) در بیمارستان‌های مسیح دانشوری، زعیم پاکدشت و امام‌خمینی‌(ره) فیروزکوه، ارسال نخستین ماهواره تصویربرداری ایران- رصد- به فضا، پرتاب و ردیابی ماهواره نوید علم و صنعت و اجرای موفق پروژه ارسال حیات به فضا در چندین نوبت در میان بهت و انکار سایر اعضای باشگاه قدرت‌های فضایی جهانی؛ باید شاهد تکه‌تکه شدن مظاهر قدرت فضایی ایران توسط شخص رئیس‌جمهور مقابل چشمان بهت‌زده نخبگان و دانشمندان فضایی کشور باشیم؟!
اکنون بنا بر اقوال برخی دولتمردان، آرمان کشور هیچ وابستگی‌ای به پیشرفت‌های تکنولوژیک در حوزه‌هایی همچون انرژی هسته‌ای، سایبر، فناوری‌های فضایی و حتی پیشرفت‌های پزشکی ندارد!
به قول روزنامه کیهان «با نقض سیستماتیک ارتباط آرمان‌های جامعه ایرانی با پیشرفت‌های علمی در حوزه‌هایی همچون هسته‌ای و فضایی مشخص نیست دقیقا آرمان‌های جامعه ایرانی به «کجا» وصل است و چگونه یک جامعه در فضای بین‌المللی رشد و ارتقا می‌یابد»؟!
36 سال است ملت ایران برنامه‌های استقلال‌طلبانه خود برای ارتقای جایگاه سیاسی، اقتصادی و علمی کشور در جهان را اجرا می‌کند تا عقب‌ماندگی‌های ناشی از  تاخیر حاکمیت گذشته در تامین زیرساخت‌های پیشرفت مطابق با نیاز آینده را جبران کند. با وجود همه تلاش‌ها در بعضی حوزه‌ها هرگز قادر به جبران عقب‌ ماندگی 50 ساله نخواهیم شد و از قطار توسعه جهانی عقب خواهیم ماند. امروز نیز اگر در اجرای برنامه‌های آینده‌نگرانه در مسیر پیشرفت همه‌جانبه کشور تاخیر کنیم، تصویر مخدوش و غیرقابل رقابت در ایران فردا نصیب نسل‌های بعدی خواهد شد.  این مسیری نیست که مدیریت آن را به سلایق 4 ساله و 8 ساله دوره‌ای دولتمردان واگذار کنیم و چند سال بعد برای کوچ مغزهای فضایی کشورمان که با تعطیلی پژوهشگاه پیشرو و بایگانی پروژه‌ها و ماهواره‌هایشان دلسرد از حاکمیت فرار را بر درماندگی علمی ترجیح دادند، اشک تمساح بریزیم. امروز بخش مهمی از سیاست‌های کلی نظام در پروسه پیشرفت، به واسطه برنامه‌های غیرقابل تحلیل و تصمیمات خلق‌الساعه در خطر است.