مهدی طاهرخانی: یکی از برچسب‌هایی که اهالی فوتبال به‌راحتی به یکدیگر، مخصوصا به مربیان خارجی می‌زنند؛ دلالی است. درباره کی‌روش دو سال و اندی قبل پا را فراتر از این گذاشتند و مدعی شدند او بازی ایران و قطر را فروخته است! بزرگ‌ترین اتهامی که می‌شود به یک مربی خارجی زد همین بود. هفته قبل نکونام روی خط 90 آمد و فاش کرد؛ کفاشیان در فاصله یک هفته مانده به بازی سرنوشت‌ساز قطر و ایران در دوحه، چگونه نگران خیانت تاریخی کی‌روش بود. آن روز بردیم و دست آخر به جام جهانی رفتیم. رو سیاهیش هم ماند به چهره مروجان آن تفکر به غایت کثیف. حالا وزارت ورزش دولت یازدهم همان ادعاهای واهی و شرم‌آور را به گونه دیگر تکرار می‌کند و بعضی از اهالی رسانه هم خواسته و ناخواسته هیزم بر این آتش شرم‌آور می‌اندازند. کسانی به کی‌روش اتهام دلالی از امثال حقیقی و منتظری را می‌زنند که از دو واقعیت بزرگ بی‌خبرند:
١- قرارداد کی‌روش در سطح و اندازه‌های بهترین مربیان جهان است. یک رقم درشت و بزرگ که کی‌روش را بی‌نیاز از هرگونه آفتابه‌دزدی می‌کند. ما فارغ از اینکه بدانیم پیشینه این مرد چیست و در کجاها با چه مبالغی مشغول به‌کار بوده، احساس می‌کنیم مثلا حقیقی با آن قرارداد نازلش در پنافیل پرتغال توانسته، دم کی‌روش را ببیند. لابد گلر تیم‌ملی که اینک صاحب رکورد تنها کلین‌شیت تاریخ فوتبال ایران در جام‌جهانی است، با یک گوشی آیفون سیکس پلاس توانسته کی‌روش را مجاب کند که او مرد شماره یکش باشد! کاش برای یکبار،تنها یکبار، وزارت ورزش همه مدارکش را دال بر دلال بودن کی روش افشا کند. آنها که سند دائم‌الخمری کرانچار را کشف کردند و این بلا را سر تیم امید آوردند کاش دست کی‌روش را زودتر رو کنند، قبل از اینکه او تا چند وقت دیگر با تیم‌ملی یکی از کشورهای منطقه اسکاندیناوی قرارداد ببندد.
٢- دلال کیست؟ کی‌روش با قرارداد سفت و سخت چند میلیون یورویی که تنها جرمش بها دادن به حقیقی و منتظری است یا سرمربی تیم وزارت ورزش که در طول ٧ ماه بازیکنانی را به تیمش آورد که فضانوردان ایستگاه فضایی هم از آن بالا بوی دلالی و پورسانتش را استشمام کردند. چشمانتان را باز کنید؛ کارنامه منتظری و حقیقی در تیم‌ملی روشن است، آنها قبل از کی‌روش ملی‌پوش بودند و بعد از آن هم خواهند بود اما بروید ببینید چرا از ٩ خرید جدید تیم تحت نظر وزارت ورزش تنها ٣ نفر بازی می‌کنند و بقیه در حد نیمکت هم نیستند. وزارت ورزش بدیهیات پیش روی چشمش را که هر نابینایی با دیده دلش آن را می‌بیند نمی‌بینید آن وقت در اکتشافی بهت‌آور مدرک دلالی کی‌روش را با ذره‌بین کشف می‌کند. نه اینکه ذوب در کی‌روش باشیم و بگوییم کارلوس برود ما می‌مانیم و یک تیم‌ملی خاکستر؛ مساله این است که اگر او برود باید سراغ بزرگ‌تر از کی‌روش برویم نه مردان به مراتب کوچک‌تر. از سویی کارنامه کی‌روش اگر هزار و یک ایراد داشته باشد و حتی اگر که با عینک دبیرکل هم آن را تصحیح کنیم به هر چیزی می‌رسیم جز دلالی. اصلا او دفاعی است، فوتبالش هم به‌زعم عده‌ای از منتقدان چرک است، اصلا در یک کلام دیکتاتور است اما دلالی، تعاریف خودش را دارد که آدرس سر راستش را می‌توانید در حوالی یکی از معروف‌ترین باشگاه‌های ایران پیدا کنید. وزارت ورزش، سایر مدعیان، کلا هر که هر چه می‌داند همین الان آن را افشا کند؛ قبل از اینکه کی‌روش برود و ما بمانیم در تفکر گزینش بین فرکی، منصوریان و یحیی. ما استاد گند زدن به داشته‌هایمان هستیم، به وقتش خوب ضدخارجی می‌شویم، کور خود و بینای دیگران و وقتی شواهد زنده دلالیسم مربی وطنی را به روشنی خورشید نمی‌بینیم، آن وقت شرلوک هولمزوار کاشف تاریک دیگران می‌شویم و اکتشافاتی می‌کنیم به افتضاح فروختن نتیجه بازی ایران و قطر.