در دوره (1392ـ1384) میانگین هزینه خانوارهای روستایی با رشد سالانه 2/16 درصد از 37 میلیون و 503 هزار ریال (ماهانه حدود 3 میلیون و 125 هزار ریال) در سال 1384 به 129 میلیون و 610 هزار ریال (ماهانه حدود 10 میلیون و 800 هزار ریال) در سال 1392 افزایش یافته است و اجزای آن یعنی هزینه‌ خوراکی و دخانی و غیرخوراکی نیز با رشد متوسط سالانه 6/17و 2/15 درصد به ترتیب به 56 میلیون و 103 هزار ریال و 73 میلیون و 507 هزار ریال افزایش یافته است. به گزارش نشریه برنامه، همچنین در این دوره متوسط هزینه کل خانوارهای شهری با رشد متوسط سالانه 7/16 درصد از رقم 59242 هزار ریال (ماهانه حدود 4937 هزار ریال) در سال 1384 به 206034 هزار ریال (ماهانه حدود 17170 هزار ریال) در سال 1392 افزایش یافته است و اجزای آن یعنی هزینه‌های خوراکی و دخانی و غیرخوراکی نیز با رشد متوسط سالانه به ترتیب 2/17 و 5/16 درصد رشد به ترتیب به 54934 و 151100 هزار ریال افزایش یافته است. همچنین نسبت هزینه‌های غیرخوراکی به خوراکی از 3.16 در سال 1384 به 3.35 در سال 1389 افزایش و سپس به 2.7 در سال 1391 کاهش و مجدداً در سال 1392 به 2.8 افزایش یافت. طی دوره 1392ـ1384 متوسط درآمد کل خانوارهای شهری با رشد متوسط سالانه 7/17 درصد از رقم 53678 هزار ریال (ماهانه حدود 4473 هزار ریال) در سال 1384 به 204410 هزار ریال (ماهانه حدود 17034 هزار ریال) در سال 1392 افزایش یافته است. البته در دوره یادشده خانوار شهری با کسری درآمد روبه‌رو بوده است به طوری که میزان کسری درآمد خانوار از رقم 5564 هزار ریال (ماهانه حدود 464 هزار ریال) در سال 1384 به 7522 هزار ریال (ماهانه حدود 627 هزار ریال) در سال 1389 و 2415 هزار ریال (ماهانه حدود 201 هزار ریال) در سال 1390 افزایش یافته و به عبارت دیگر توان اقتصادی خانوارهای شهری طی دوره 1390ـ1384 بشدت تحلیل رفته است و در عمل خانوارهای ایرانی توان پس‌انداز را از دست داده‌اند.