الکس مینتز : بسیاری در اسرائیل و کشورهای حاشیه خلیج‌فارس به این امید بسته‌اند که کنگره آمریکا توافق هسته‌ای میان قدرت‌های دنیا و ایران را محدود کند اما همانطور که می‌دانیم کنگره از دو بخش مجلس سنا و نمایندگان تشکیل شده است. آن چیزی که در سنا اثربخش است ضرورتا در مجلس نمایندگان کارآیی ندارد و بالعکس. دو مجلس اخیرا و با اکثریت آرا طرحی را تصویب کردند که «باراک اوباما» رئیس‌جمهور آمریکا را موظف می‌کند به کنگره اجازه دهد پیش‌نویس توافق نهایی با ایران را بازبینی و تصویب کند. این اقدام خوبی بود.
اما در حالی که «نتانیاهو» نخست‌وزیر اسرائیل با جدیت علیه این توافق فعالیت می‌کرد، رئیس‌جمهور آمریکا که درباره این فعالیت‌های نخست‌وزیر نگران بود، گام رو به جلوی بزرگی برداشت و مجلس نمایندگان را برای متوقف کردن هر تصمیمی که در کنگره برای مخالفت با حق وتوی رئیس‌جمهور اتخاذ می‌شود، آماده کرد.
در توضیح این مطلب باید گفت مجلس نمایندگان آمریکا 435 نماینده دارد. برای جلوگیری از استفاده رئیس‌جمهور از حق وتو در مخالفت با تصمیم کنگره درباره تصویب نکردن توافق هسته‌ای با ایران به اکثریت آرای دوسوم نمایندگان از مجلس نمایندگان و دوسوم اکثریت آرای نمایندگان مجلس سنا نیاز است. سنا 100 نماینده دارد. به تازگی 150 نماینده از مجلس نمایندگان آمریکا- بیش از یک‌سوم نمایندگان- با ارسال نامه‌ای به اوباما حمایت خود را از سیاست‌های رئیس‌جمهور اعلام کردند.
بنابراین منطقی است رئیس‌جمهور که از حمایت بیش از یک‌سوم اعضای مجلس نمایندگان برای مواضعش درباره موضوع ایران برخوردار است، احساس امنیت بیشتری در برابر تلاش‌های کنگره برای مقاومت در برابر حق وتویش احساس می‌کند.
این موضوع باعث شد «جان بینر» رئیس مجلس نمایندگان اعتراف کند تاکنون نتوانسته آرای مورد نظر برای جلوگیری از حق وتوی رئیس‌جمهور را به دست آورد. رئیس‌جمهور در سنا نیز به حمایت 34 عضو از 100 عضو آن نیاز دارد.  براین اساس چه باید کرد؟ اهمیت اقدام نتانیاهو در کنگره و اقدامات سناتورهای ارشد آمریکا مثل سناتور «باب کورکر» رئیس کمیته روابط خارجی سنا، «باب منندز»، «بن کاردین» و دیگران این بود که مانع بزرگ‌تری در مقابل رئیس‌جمهور و «جان کری» وزیر خارجه آمریکا برای توافق با ایران قرار دادند. رئیس‌جمهور می‌داند احتمال دارد کنگره توافق هسته‌ای با ایران را تصویب نکند و برای جلوگیری از تحقق این موضوع تلاش خواهد کرد.
اما اگر توافقی که بین قدرت‌های دنیا و ایران به دست آمده، امنیت آمریکا را به خطر بیندازد، ممکن نیست کنگره آن را تصویب کند حتی ممکن است کنگره از حق وتوی رئیس‌جمهور نیز جلوگیری کند. البته این توافق باید آنقدر بد باشد و شرایط آن با توافق لوزان تفاوت‌های بسیاری داشته باشد تا نمایندگان حامی اوباما از این حمایت دست بکشند.
در چنین شرایطی اوباما معمولا از حق وتو استفاده نمی‌کند. اوباما رئیس‌جمهوری است که در مقایسه با دیگر رؤسای جمهوری آمریکا بسیار کمتر از حق وتوی خود استفاده کرده است. هرچند وی تمایل ندارد در رقابت با کنگره بازنده باشد اما هرگز توافق بد را در مقابل دموکرات‌های کنگره امضا نخواهد کرد.
اما اگر کسی امیدوار است کنگره جلوی امضای توافق هسته‌ای را خواهد گرفت، بشدت ناامید خواهد شد، مگر اینکه متن توافق نهایی بسیار بدتر از توافق موقت لوزان باشد، در چنین شرایطی این خود رئیس‌جمهور آمریکاست که آن را تصویب نخواهد کرد.
یدیعوت آحارونوت