ذوق‌مرگی آمریکایی‌ها از فیلم هندی‌شان (گریه‌های شوق شرمن، سخنان اعتراف‌گونه اوباما و تهدید کنگره از سوی وی مبنی بر وتوی رد احتمالی نمایندگان و اینکه کری توافق هسته‌ای با ایران را بزرگ‌ترین دستاورد زندگی سیاسی‌اش می‌داند) پیداست. این دیگر جای هیچ شکی باقی نمی‌گذارد که آمریکا بسیار نیازمند این توافق بوده. منتقدان بارها و بارها به این موضوع اشاره می‌کردند که آمریکا به خاطر شرایط مختلف خود و پذیرفتن بی‌اعلام اینکه ایران در حال تبدیل شدن به یک ابرقدرت است، نیاز شدیدی به این توافق دارد و گل‌واژه‌هایی مثل تهدید به ترک میز مذاکرات صرفا یک بازی سیاسی بود.
باقری‌خواه
حالا که هنوز جوهر توافق خشک نشده، قائم‌مقام صدراعظم آلمان، وزیر خارجه فرانسه و بسیاری از هیأت‌های تجاری کشورهای مختلف دنیا و حتی آمریکا صف کشیده‌اند که برای توافقات اقتصادی به ایران بیایند، خوب است به بدعهدی‌های شرکت‌هایی مثل توتال و پژوی فرانسه، شرکت‌های آلمانی‌ای که با تهدید آمریکا از ایران خارج شدند و کلا شرکایی که به قراردادهای‌شان با ایران احترام نگذاشتند هم توجه شود. با توجه به شناختی که از دولت هست، برای آنها فرش قرمز پهن نکند. همچنین این بار با هر شرکتی قراردادهای سفت و سخت بسته شود تا بار دیگر نتوانند با بهانه‌های واهی دست صنعتگران و نخبگان اقتصادی کشور را در پوست گردو بگذارند و بروند. آنها هول شده‌اند که نکند از بازار ۸۰ میلیونی ایران جا بمانند؛ ما که نباید هول شویم.
حسینی
دست ملت درد نکند که با پایمردی و صبرش موجب شد آمریکا تحقیر شود. دست مریزاد!
سهراب