جیمز هورن‌کاسل: آرتورو ویدال بازیکنی بود که از دست بایرن مونیخ در رفت. وقتی سال 2011 اعلام شد، یوپ هاینکس برای سومین بار روی نیمکت بایرن مونیخ خواهد نشست، مسؤولان باشگاه شروع به آماده‌سازی تیمی کردند که بتواند قدرت را از دورتموند پس بگیرد. هاینکس هم که خودش از لورکوزن می‌آمد، قصد داشت یک بازیکن را از این تیم به بایرن بیاورد: آرتورو ویدال، بازیکنی که مایکل رشکه (مدیر فنی فعلی بایرن) به اروپا آورده بود. ویدال 5/10 میلیون یورو برای یوونتوس خرج برداشت و همزمان با پیرلو راهی تورین شد. این دو هافبک رنسانس یوونتوس را رقم زدند. هیچکس بهتر از ویدال نمی‌توانست روح جنگندگی‌ای که آنتونیو کونته با خودش آورده بود را در زمین پیاده کند. ویدال تجسم ذهنیتی بود که یوونتوس را از 2 سال پیاپی هفتم شدن، به موفق‌ترین دورانش از دهه‌ 30 بدین سو رساند. پس چرا یوونتوس حالا قصد دارد یکی از نمادهای باشگاهش را بفروشد؟ آیا او فصل پیش هم لحظاتی ماندگار برایشان خلق نکرد؟ از گلی که در سن‌پائولو زد و شکست دادن ناپولی تا ضربه‌ سری که چهارمین اسکودتوی پیاپی را برایشان به همراه داشت؛ آیا این لحظات را ویدال خلق نکرد؟ چرا اما با استانداردهای خودش، ویدال فصل خوبی را در تورین سپری نکرد و برای همین بود که برای اولین مشخص شد بدون او هم می‎توان بازی کرد. بعد از آن عمل زانوی با تاخیر و ریکاوری کمش برای رسیدن به جام‌جهانی، افت ویدال البته تا حدی قابل درک بود. تازه ویدال داشت تحت رهبری مربی جدیدی بازی می‌کرد. وقتی مکس آلگری از اکتبر به بعد سیستم پایه‌اش را از 2-5-3 به 2-1-3-4 تغییر داد، ویدال مجبور شد از پست خودش خارج شود و نزدیک‌تر از همیشه به مهاجمینش بازی کند. در این مقطع می‌شد ناراحتی و خشم ویدال از بدن ناآماده‌ خودش را در چهره و حرکاتش دید. در واقع تازه از مارس به بعد بود که ویدال بدل به همان بازیکن سابق شد. آلگری در این باره به اسکای ایتالیا گفت: «تفاوت در بازی ویدال این است که او دیگر به جای حمله به حریف، دنبالشان می‌دود.» اما حتی بعد از اینکه ویدال به لحاظ فیزیکی هم آماده شد، تماشای بازی او مثل انتظاری دائم برای یک کارت قرمز بود و البته مشکلات درون زمین تنها نگرانی یوونتوس نبود و داستان‌های او خارج از زمین هم دلیلی بر تصمیم نهایی آنها برای فروش ویدال شد؛ از داستان توبیخش در اکتبر 2013 به علت دیر آمدن و وضعیت غیر طبیعی داشتن سر تمرین، تا همین تصادف در جریان کوپا آمه‌ریکا. فقط چند ساعت قبل از تصادف ویدال در سانتیاگو و بعد از تساوی 3-3 شیلی مقابل مکزیک بود که «توتواسپورت» نوشت: «بازگشت ویدال واقعی... بازیکن 50میلیونی.» اما یک روز بعد روزنامه‌ تورین نوشت: «غیر قابل فروش». انگار دیگر کسی حاضر نبود ویدال را بخرد اما لطف شیلی به یوونتوس این بود که او را محروم نکرد و ویدال موفق شد با کمک به تیمش برای رسیدن به قهرمانی کوپه‌آمه‌ریکا، ارزش خودش را یک بار دیگر نشان دهد. برای همین است که یوونتوس این زمان را بهترین وقت برای فروش ویدال می‌بیند. فروش او می‌تواند تا 40 میلیون یورو برای یوونتوس درآمد داشته باشد. به هرحال ویدال سال دیگر 29 ساله خواهد شد. این معامله‌ای خوب برای یوونتوس است اما از دست دادن پیرلو، توز و ویدال در یک تابستان باعث نگرانی هواداران یوونتوس می‌شود. همانطور که موریتزیو کروستی در لا رپوبلیکا نوشت: «اگر مغز (پیرلو)، دست راست (توز) و ریه‌ها (ویدال) در یک تصادف از بین بروند، راه دیگری نداری مگر امید بستن به عمل ترنسپلنت و دکتر جراح.» اگر انتقال فرناندو یورنته به رئال‌مادرید را هم تمام شده حساب کنیم، یوونتوس 114 گل از 210 گلی که در 2 فصل اخیر زده است را از دست می‌دهد. جبران این خسران کار ساده‌ای نیست. اینتر متهم به این بود که بعد از سه‌گانه‌اش تغییر زیادی در تیمش نداد و برای همین انگیزه‌ بازیکنانش کم شد و تیمش افت کرد اما یوونتوس برعکس اینتر دارد دچار تغییرات زیادی می‌شود، شاید بیش از حد. اگر ویدال برود البته احتمال فروش پوگبا دیگر خیلی کم می‌شود، اما آندره‌آ آنیلی گفته: «امکان فروش هر بازیکنی تا اول سپتامبر هست.» یوونتوس با فروش ویدال و یورنته، به علاوه‌ پولی که از فروش اوگبونا به دست آورده، می‌تواند بالاخره یک بازیکن شماره 10 که آلگری علاقه‌ زیادی بهشان دارد، بگیرد. ولی چندتا تیم در حال حاضر با شماره‌ 10 کلاسیک بازی می‌کنند؟ آخرین باری که یوونتوس از وینگرهایش دست کشید و دیگو را به عنوان شماره‌ 10 از وردربرمن خرید، نتیجه‌ای فاجعه‌بار برایشان داشت. البته دلیلی ندارد که این اتفاق برایشان تکرار شود. در ضمن حالا بیشتر شماره‌ 10ها، وینگرهایی
معکوس هستند.