شروین طاهری: ناصرالدین‌شاه و احمد شاه قاجار، امیرخان امیر اعلم، امیرخان گروسی، علی امینی و... و این اواخر احسان نراقی، شیرین عبادی، محمدعلی سپانلو، محمدرضا شجریان، شهرام ناظری، محمود دولت‌آبادی و... حالا همه با هزاردستان داعش در یک رده قرار گرفته‌اند؛ محمد بن نایف بن عبدالعزیز آل‌سعود. همه این هموطنان مانده و رفته، از نظر دولت‌های مختلف پاریس طی 150 سال اخیر، خادم فرانسه محسوب می‌شدند و به نشانه خدمات‌شان به سیاست‌های کاخ الیزه نشان لژیون دونور دریافت کرده‌اند، همان طور که ولیعهد و وزیر کشور سعودی پس از سال‌ها دوره دیدن در اف‌بی‌آی و اسکاتلندیارد در حال خدمت به استعمار نوین روتشیلدهاست، این بار شاخه پاریس. البته که لژیون دونور سینه کسانی را نشانه می‌رود که پیش از هر چیز منافع فرانسه را تامین کرده باشند. هر چه بگردید هیچ تعریف رسمی دیگری جز این درباره فلسفه عضویت افراد در لژیون دونور (هنگ افتخار) پیدا نمی‌کنید: «عضویت در اتباع فرانسه محدود شده است. با این حال، اتباع سایر کشورها که به فرانسه خدمت کرده‌اند یا از آرمان‌های آن حمایت کرده‌اند ممکن است به دریافت نوعی از لژیون نائل شوند که تقریبا همان چیزی است که به عنوان عضویت در لژیون شناخته می‌شود». جمله آخر تعبیر محترمانه‌ای است از این که اغلب به غیر فرانسوی‌ها، مدال درجه پنجم لژیون دونور اعطا شده است یا همان مدال شوالیه.
از حدود 3 هزار نفری که بالاترین رده این نشان با عنوان صلیب بزرگ را دریافت کرده‌اند حدود 1200 تایشان فرانسوی بوده‌اند و اغلب خارجی‌هایی که روبان سرخ و صلیب بزرگ را حمایل ساخته‌اند، شاهان و رهبران سیاسی دیگر کشورها در اوج روابط‌شان با دولت پاریس بوده‌اند. حتی قرار بود «مارشال پتن»، رئیس‌جمهور حکومت ویشی – تحت اشغال – فرانسه این نشان را به «آدلف هیتلر» هم بدهد. در سال‌های معاصر اما با اهمیت یافتن پروژه نفوذ سیاسی و فرهنگی غرب در جوامع مستقل، این نشان درجه پنجم لژیون دونور یا شوالیه است که در میان روشنفکران شرق و جهان سوم ارج و قرب پیدا کرده است. شاهدیم این سال‌ها بعضا حتی کسانی به اسم هنرمند و روشنفکر و فعال اجتماعی توسط حاکمان پاریس نشاندار شده‌اند که در جامعه ایران نام و نشانی از ایشان نیست.
اینجاست که عیان می‌شود آنچه حسین علیزاده در خشت خام دیده بود. او فقط نابغه موسیقی مشرق‌زمین نیست که باید در مقابل نبوغش در غرب‌شناسی و آینده‌نگری هم سر تعظیم فرود آورد. پاییز پیرارسال (نوامبر 2014) که فرانسوی‌ها خیز برداشتند تا او را هم به لباس خادمان خود درآورند، خالق «نی‌نوا»، به نام خالق هنر دست از افتخاری فرنگی شست و با رد کردن نشان شوالیه ترجیح داد به نام نیک خود ماندگار شود نه با عنوانی بیگانه. پس از آنکه محمد بن‌نایف، ولیعهد جنایتکار سعودی جمعه پیش در خفا مدال شوالیه را از دست فرانسوا اولاند دریافت کرد، شاهد تناقضی آشکار در نحوه مواجهه رسانه‌های فرانسه و عربستان با این خبر بودیم. خبری که البته تا دو روز بعد رسما توسط کاخ الیزه تایید نشد. در حالی که واس، خبرگزاری رسمی عربستان پیشاپیش سایر رسانه‌های سعودی در حال شادی پس از گل بود، مطبوعات فرانسه این خبر را به مثابه گل به خودی اولاند پوشش دادند. لوموند معتبرترین روزنامه فرانسوی در جهان رسانه، اعطای بالاترین نشان افتخار فرانسه به ولیعهد عربستان را با یک روز تاخیر منتشر کرد. این روزنامه چپگرا تعارف را با دولت سوسیالیست کنار گذاشت و بلافاصله پس از اشاره به شادمانی رسانه‌های رسمی ریاض از این مدال که «به خاطر تلاش در خاورمیانه و جهان برای مبارزه با تندروی و تروریسم»(!) به وزیر کشور سعودی اعطا شده، به ماجرای خرید تسلیحاتی بزرگ سعودی‌ها از فرانسه پرداخت. البته لوموند به شکلی دوپهلو خریدهای تسلیحاتی را در راستای همکاری ریاض با پاریس برای جنگ با داعش در سوریه عنوان کرد اما در ادامه این گزارش از پرداختن لوموند به موضوع گردن زدن 70 تن از مخالفان از آغاز سال 2016 توسط محمد بن نایف می‌شد به عمق نارضایتی جامعه فرانسه از شوالیه خواندن چنین فردی پی برد.
اما انتقادات فرانسوی‌ها در شبکه‌های اجتماعی به مراتب اعتراضی‌تر بود. برخی مخفیکاری دولت در این ماجرا را یک رسوایی خوانده و برخی دیگر اعطای نشان افتخار ملی توسط رئیس‌جمهور فرانسه به وزیر کشور رژیم ریاض را اسفناک خوانده بودند، چرا که همین ماه گذشته نهاد دیده‌بان حقوق بشر، حکومت عربستان را به‌خاطر اعدام‌های گسترده و روش‌های سبعانه آنها از جمله گردن زدن محکوم کرده بود.
حتی در برخی پست‌های توئیتری از سوی فعالان اجتماعی عرب‌تبار بارها به شخصیت مترقی و صلح‌طلب شهیدآیت‌الله نمر، روحانی عربستانی که در زمره قربانیان ولیعهد سعودی بود اشاره شده و او بزرگ‌ترین طرفدار حقوق مدنی شهروندان در شبه‌جزیره عرب معرفی شده بود.
با این اوصاف به نظر می‌رسد فرانسوا اولاند دیگر برای هموطنانش تردیدی باقی نگذاشته که احمق‌ترین رئیس الیزه در تمام ادوار جمهوری‌های پنج‌گانه فرانسه است. قبلا هم اسلاف او به یک ولیعهد سعودی یعنی نایف پدر همین ولیعهد، نشان شوالیه داده بودند اما نه در اوج شهرت جهان منفی وهابی‌ها و تکفیری‌ها. با اهدای نشان لژیون‌دونور به محمد بن‌نایفی که بیش از هر چیز نزد افکار عمومی جهان به خاطر موضوعاتی مثل گردن زدن فله‌ای مخالفان حکومت عربستان، قصابی زنان و کودکان یمن، سَر و سِر داشتن با القاعده و کمک به تشکیل گروه‌های تروریستی تکفیری در عراق و سوریه و یمن و سرانجام نقش مرموزش در قتل‌عام اخیر دست‌کم 7 هزار زائر خانه کعبه شناخته می‌شود، اولاند خدمات همه آن یک میلیون نفری را که در 213 سال گذشته، از زمان ناپلئون تا امروز، این نشان را دریافت کرده‌اند بی‌اعتبار کرد. درست انگار که نشان شوالیه را بر سینه سرکرده تکفیری داعش زده باشد. این نشان افتخار روشنفکری است بر سینه تکفیری‌ها.
اینک آقایان و خانم‌های مورد اشاره در بالا که شوالیه شده‌اند، خواه ناخواه باید به افتخار ورود عضو جدید سعودی به «هنگ افتخار» فرانسه بایستند و کف بزنند. حضرت استاد شجریان، جناب کلنل دولت‌آبادی، بانوی نوبل عبادی، شما مهتران جمع هستید، پس بایستید و بخندید و کف بزنید بر افتخاری که با یکی از بزرگ‌ترین جنایتکاران زمانه‌تان شریک شده‌اید.