مرتضی اسماعیل‌دوست: با آغاز به کار چهاردهمین دوره جشنواره فیلم «مقاومت» تمام توجهات به سوی سینمایی است که روزگاری نشانی برجسته در تار و پود نگاه مردمان این سرزمین داشت و حکایت آمارهای گیشه فروش در دهه 60 مبین توجه مخاطبان ایرانی و اهتمام سینماگران به ارزش و اعتبار سینمایی دارد که برگرفته از ریشه‌های این سرزمین است. آثاری که هر زمان به سمت خاکریزهای عاشقی رفته همراه با توجه مخاطب بوده است، چرا که جنس فیلم‌های دفاع‌مقدسی بازتاب عشقی است که از دامان ایثار به سرای جاودانه‌ها متصل می‌شود. سینمایی که جلوه‌گاه نور است و حقیقت خورشید و بر قاب تصویر، نقش‌ها و دیده‌هایی که نورانیت آفتاب را به صداقت لبخندی رو به سیمای شهادت دریافته و به سویش شتافتند، جاودانه ماندند. حال برگزاری جشنواره‌ای متعلق به آثاری از سیمای مقاومت که آلبومی برجسته از برگ‌های درخشان روزهای دلدادگی به وسعت یک سرزمین است، چشمان‌مان را به تماشای حقیقت باران و انعکاس احوال راویان نور سوق داده و یادآور تصاویری است که ما را متصل به جاودانه‌هایی ماندگار از روزگاری همیشه جاری خواهد کرد.
 اما در این دوره از جشنواره فیلم مقاومت شاهد اتفاقی تازه و مبارک از برگزاری این رویداد ارزشمند سینمایی هستیم؛ هنگامی که براساس مصوبه شورای سیاست‌گذاری در بخش «جلوه‌گاه نور» این دوره قرار است بخشی ویژه اختصاص به مستندهای ساخته‌شده برای مادران و پدران شهدا داشته باشد.
خبر همانقدر که زیبا است بدجور هم بوی غربت می‌دهد، در واقع چنان دور و با فاصله در این سال‌های طولانی نسبت به مادران و پدران والامقام شهدا مواجه شدیم که انجام این رخداد در حال انجام برایمان همراه با شگفتی است. البته بزرگمردانی چون والدین شهدا چنان نگاهی فارغ از هیاهوهای زمانه دارند که نه خود را متوقع شخصی یا نهادی دانسته و نه قاب توجهی را به دنبال خود جست‌وجو می‌کنند؛ پدران و مادران شهدا معامله‌گران با خدا بوده و چنین معامله‌گری را نمی‌توان به روزگار امروز نقش‌نمایی‌ها متصل کرد اما حقیقت این است که ما به عنوان مدعیانی که هویت سرزمین‌مان را مدیون بافت نگاه همین عزیزان می‌دانیم، برای تجلی اندیشه‌های بی‌ریای و ناب آنان در فضای هنر و رسانه کاری نکرده‌ایم؛ جز تولید چند اثر که در گوشه‌ای از قابش به اندک نگاهی و اشکی نسبت به عظمت روزگار این پرورش‌دهندگان نهال‌های عاشقی بسنده کرده‌ایم! حال «جلوه‌گاه نور» جشنواره چهاردهم مقاومت گوشه‌ای از نظرگاه ما خواهد بود به سمت آینه‌داران جاودانگی، بدرقه‌سازان مسیر عاشقی، تاب‌داران صبر بیداری، قامت‌داران حریم از خودگذشتگی و پاسداران مسیر شهادت که چه خوش پرنده‌های ایثارگر را به جهان آلاله‌ها هدایت کرده و هنوز نگاهشان را رو به آسمان بدرقه برافراشته‌اند. «جلوه‌گاه نور» می‌تواند قاب مواجهه‌ای مردمی و نگاهی خالصانه از مسیر ارادت‌ورزی‌مان باشد و از سویی تجدید میثاق با آنانی شود که رضایت خداوندگار عالم برایشان از هر قابی شیرین‌تر است. مساله مهم مردمی بودن بخشی از «جلوه‌گاه نور» است. عرصه‌ای برای هم‌نگاهی دوربین‌های مردمی با همراهان شهامت و ایثار و شهادت؛ پدران و مادران شهدایی که همچون رفتار سرور و سالار شهیدان عالم خون فرزندان شهیدشان را رو به سوی آسمان هدیه کردند و چه تقلیدی زیباتر از اینکه شهدای این سرزمین، وارثان خون حسین فاطمه شناخته شوند.
در واقع بهترین تصویر از شمایل شخصیت ایرانی را می‌توان در قاب مادران و پدران شهدایی دانست که بی‌صدا هستند و بی‌آینه بهترین آینه‌ها را برای ما آفریدند؛ قابی زیبا از لبخند شهادت که می‌توانیم سربازان دلاور این سرزمین را به نجابت همان لبخند شیرین در خاطر خود تجسم کنیم و بخش «جلوه‌گاه نور» چهاردهمین دوره جشنواره فیلم مقاومت با برداشتن همه موانع فیلمسازی حرفه‌ای، دوربین ناظر را به دست مردم داده تا از احوال این عزیزان و در واقع از احوال و نگاه خود بگویند. خبر از تولید و ارائه آثار بسیاری برای بروز این نگاه در جشنواره مقاومت بوده که همین اندوخته‌های آماتور و حرفه‌ای سر برآورده از این رویداد فرهنگی می‌تواند منابعی محکم برای تولیدات حرفه‌ای باشد که سینمای ایران در این عرصه بسیار کم‌بنیه نشان داده و غیر از قاب زیبایی از انتظار که به واسطه فیلم «شیار 143» رخ داد، کمتر از عاشقان بی‌دود گفتیم و از والدین شهدای راه کربلا و این جشنواره و بویژه «جلوه‌گاه نور»ش می‌تواند توجهی دوباره برایمان در سینما بسازد. توجهی برای فعالان عرصه فیلمسازی تا دریابند چه شخصیت‌های هویتمندی در این سرزمین داریم و از آنان غافلیم. برای اهالی این زمانه پرتشویش تا لمس کنند چگونه نگریستن به جهان را از طریق شخصیت‌هایی الهی، چرا که از دل سفره نگاه والدین شهدا می‌توان سبک زندگی اسلامی- ایرانی را استخراج کرد که امروز بدجور نیازمند یافتن چنین سبکی هستیم.