بن پیرس: بر مبنای نتایج اخیر، تاتنهامی‌ها باید منتظر سال خوبی باشند بویژه اینکه مشکلاتی که  در ماه‌های اخیر داشتند (نیمه دوم اکتبر و نوامبر) به نظر می‌رسد در حال محو شدن است. اسپرز در این مقطع سخت موفق نشد ریتم خودش را حفظ کند و تنها یکی از 10 بازیش را برد اما شاگردان مائوریسیو پوچتینو حالا 6 بازی از 7 بازی اخیرشان را برده‌اند و دوباره به فرمی که در سپتامبر و اوایل اکتبر داشتند بازگشته‌اند، روندی که بیش از هر عامل دیگری به سبب مصدومیت‌های زیاد گسسته شد. در این مقطع ضعف بزرگ اسپرز خلاقیت در بعد هجومی و گل زدن بود، جایی که در 5 بازی تنها 2 گل زدند (هر دو گل از روی نقطه پنالتی) اما 8 گل در 2 بازی خارج از خانه مقابل ساوتهمپتون و واتفورد نشان از رفع این مشکل دارد. مهره‌های کلیدی تاتنهام همه روی فرم هستند. هری کین و دله علی که پیش از این خسته به نظر می‌رسیدند، بویژه در شکست
یک بر صفر در اولدترافورد، در 3 بازی اخیر روی هم 8 گل زده‌اند. کریستین اریکسون، دیگر نیروی خلاق اسپرز هم در 8 بازی اخیرش 5 گل زده، به علاوه 2 گلی که مقابل ساوتهمپتون ساخت. نقش موسا سیسوکو هم کم‌کم در تیم اهمیت و برجستگی بیشتری پیدا کرده است.
تاتنهام که در 2 ماه گذشته با مشکل خلاقیت در بال‌هایش هم مواجه بود حالا نگرانی‌ای از این بابت ندارد. دنی رُز و کایل واکر در 4 بازی اخیرشان نقش مستقیم روی 5 گل داشته‌اند (یک گل و 4 پاس گل). حتی وقتی واکر برای بازی مقابل واتفورد محروم شد، کیران تریپیه، جانشینش، در 33 دقیقه ابتدایی بازی 2 پاس گل به کین داد.
با این حال نشانه‌های خطر همچنان برای تاتنهام باقی است. شاگردان پوچتینو مقابل ساوتهمپتون اصلا شروع خوبی نداشتند و 2 گل آخرشان در دقایق پایانی در حالی که میزبان 10 نفره شده بود به دست آمد. پیروزی مقابل واتفورد هم برابر تیمی با بحران شدید مصدومیت و در روز بسیار بدش به دست آمد. در ضمن تاتنهام در هر دو بازی اخیر روی ضربات آزاد دروازه‌اش باز شده است.
با تمام این اوصاف پیشرفت تاتنهام قابل چشم‌پوشی نیست. اسپرز یکشنبه و دوشنبه مدام در حال تغییر جایگاهش در جدول با آرسنال و منچسترسیتی بود؛ تیم‌هایی که در ابتدای فصل مدعی جدی قهرمانی به نظر می‌رسیدند و هنوز هم نگاهی به رده اول دارند. لیورپول، نزدیک‌ترین تعقیب‌کننده چلسی در صدر هم تنها 5 امتیاز از اسپرز بیشتر دارد، با یک بازی بیشتر.
سوال کلیدی این است: آیا تاتنهام واقعا قادر به جنگیدن برای قهرمانی است یا صرفا در جمع بیگ‌فور قرار گرفتن سطح واقع‌بینانه برای این تیم است؟ پاسخ امشب در وایت هارت‌لین، مقابل چلسی مشخص خواهد شد.
چلسی در آستانه‌ تاریخ‌سازی است. یک پیروزی دیگر رکورد شاگردان آنتونیو کونته را با 14 پیروزی پیاپی‌ای که آرسنال در سال 2002 (در 2 فصل مختلف) به دست آورد برابر می‌کند. نکته اینجاست: چهارشنبه‌شب تاتنهام می‌تواند اختلافش را با صدر جدول به 7 امتیاز برساند، یا 13 امتیاز از آن فاصله بگیرد. شکست خانگی مقابل چلسی حتی می‌تواند ضربه بزرگی به امیدهای تاپ‌فور شدن اسپرز بزند.
فرم حال حاضر چلسی به رهبری کونته فوق‌العاده است اما سفیدپوشان لندن می‌توانند با به یاد آوردن پیروزی‌شان مقابل منچسترسیتی در اکتبر امسال، پیروزی‌ای که روند صددرصد پیروزی سیتیزن‌ها را به پایان برد و نخستین شکست پپ گوآردیولا در جزیره را رقم زد، دل و جرات بیشتری برای این بازی بگیرند. این بازی نقطه اوج پوچتینو و مردانش در فصل جاری بود اما افت آنها در ادامه و در نهایت شکست 1-2 در استمفوردبریج، روند پیشرفت‌شان را دچار سکته کرد؛ روندی که 3 ماه بعد از پیروزی چشمگیر مقابل سیتی به نظر می‌رسد یک بار دیگر به مسیر درستش بازگشته است.
ماه‌های دسامبر و ژانویه برای پوچتینو در فصول اخیر با نتایج خوبی همراه بوده است. اسپرز در همین مقطع از فصل 15-2014 بود که 5 بازی از 6 بازی‌اش را برد، شامل پیروزی به یاد ماندنی 3-5 در وایت هارت‌لین در روز سال نو مقابل چلسی. این پیروزی در واقع شروع دوران پوچتینو در تاتنهام بود و نشان داد تیمی که او ساخته قادر است بهترین‌ها را هم شکست دهد (چلسی مورینیو تا پایان آن فصل کلا 3 بار باخت و با اختلاف 8 امتیاز با تیم دوم قهرمان لیگ برتر شد).
فصل پیش هم اسپرز در بازه‌ 19 دسامبر تا 14 فوریه 10 بازی از مجموع 13 بازیش را برد، روندی که شامل پیروزی ارزشمند 1-2 در زمین سیتی بود، پیروزی‌ای که نشان داد تاتنهام می‌تواند یک بار دیگر از سال 1961 بدین سو، به شکل جدی به قهرمانی فکر کند.