اینکه سیستم رادار ارتش آمریکا از تعیین موقعیت هواپیمایی در شعاع چند ده کیلومتری مرکز رادار عاجز باشد و همین‌طور قضیه فرار و فریب دادن جنگنده‌های اف ـ 16 توسط هواپیمای مسافری چندان باورکردنی نیست.  به همین خاطر اطلاعیه NORAD را نمی‌توان معتبرتر از توضیحات دستپاچه رئیس ستاد مشترک (مه یر) در مقابل کمیته نیروهای مسلح مجلس سنا دانست؛ حتی اگر باور کنیم هواپیمای یادشده توانسته موانعی نظیر جنگنده‌های اف ـ 16 را پشت سر بگذارد، احتمالا می‌توانسته هنگام پرواز به سوی پنتاگون هدف قرار گرفته باشد. موضوع محرمانه بودن ساختار دفاعی محل استقرار وزارت دفاع و دیگر محل‌های استراتژیک نظیر کاخ سفید بر کسی پوشیده نیست.
... این سیستم‌ها در سال 1994، بازنگری و به سطح عالی ارتقا داده شدند. دلیل این بازنگری، فرود آن هواپیمای 2 موتوره شخصی معروف در حیاط کاخ سفید در آن سال بود. طبق اطلاعات منابع دولتی، در طرح دفاعی جدید، 5 توپ ضدهوایی بر بام پنتاگون مستقر شد که در طول 24 ساعت از مقر وزارت دفاع حراست می‌کرد. 2 اسکادران از جنگنده‌های اف ـ 16 و اف‌ای‌ـ متعلق به 18 پایگاه نظامی رئیس‌جمهور واقع در سنت‌آندرو و همین طور نیروهای پروازی 113 و نیروهای تهاجمی 321 مستقر در این پایگاه هم، امنیت کاخ سفید و پنتاگون را برعهده داشتند... این تدابیر شدید امنیتی با چنین حجم عظیم و گرانقیمتی نباید به هواپیمای بوئینگ اجازه می‌داد به پنتاگون نزدیک شود. کلنل وارزینکی سخنگوی پنتاگون در این‌باره می‌گوید: تا قبل از حادثه روز سه‌شنبه بعید می‌دانم کسی از این ضعف دفاعی پنتاگون خبر داشت؛ ما اصلا متوجه نشدیم هواپیما به طرف ما می‌آید.  به بیان دیگر، وارزینکی چنین ادعا می‌کند که خلبان توانسته است از نقطه‌های کور رادار قوی‌ترین و پیشرفته‌ترین سیستم ضدهوایی جهان، بدون هیچ آسیبی عبور کرده و خود را به پنتاگون برساند.  و حالا مشخصات هواپیمایی که توانسته از همه این موانع بگذرد، چه بوده؟ یک بوئینگ 757، ظرفیت مسافر: 239 نفر، طول هواپیما: 52 متر، طول بال‌ها: 42 متر، وزن هواپیما به علاوه بار و مسافر: 104 تن و بالاخره سقف سرعت پرواز: 1000 کیلومتر در ساعت! سقف وسیع پنتاگون (بزرگ‌ترین ساختمان اداری جهان که نامش از شکل معماری آن اقتباس شده و ترکیبی از 5 پنج‌ضلعی در دل هم است) راحت‌ترین هدف و آسیب‌پذیرترین موضع پنتاگون برای کوبیدن هواپیما به‌نظر می‌رسد؛ هواپیمایی به وزن 104 تن با سرعت 900 کیلومتر در ساعت، نیرویی برابر با 8 میلیارد و 500 میلیون نیوتن فشار بر نقطه اصابت وارد می‌کند؛ اما در عمل، خلبان به‌جای سقف 5/14 هکتاری پنتاگون ترجیح داده به سینه دیواری به ارتفاع 27 متر ضربه وارد کند! هواپیما در کسری از ثانیه، به حالت شیرجه به زمین نزدیک شده در همان ارتفاع به حالت افقی ادامه مسیر می‌دهد و پس از عبور از بزرگراه و از میان راهرویی که به پارکینگ پنتاگون ختم می‌شود عبور کرده تقریبا با زاویه 90 درجه به دیوار ساختمان می‌کوبد. همه چراغ‌های مسیر پارکینگ، جز یکی که بر اثر برخورد هواپیما سقوط کرده بود، سالم می‌ماند.  ضربه اولیه به طبقه اول و تقریبا نزدیک به زمین وارد شده است. بدون آنکه به حیاط زیبا و باشکوه مقابل ساختمان یا باند هلیکوپتر مقابل آن صدمه‌ای وارد شود. در واقع 5/8 میلیارد نیوتن فشار وارد بر ساختمان فقط به قسمت کوچکی از حلقه اول صدمه وارد کرده و هواپیما در حلقه دوم متوقف شده است.
آیا آنچه به پنتاگون برخورد کرد، یک هواپیما بود؟
همه پرسنل حاضر در مجموعه پنتاگون لرزه حاصل از برخورد هواپیما را زیر پای خود حس کردند. سوخت هواپیما که در بال‌های آن ذخیره می‌شود، بر اثر حرارت ناشی از ضربه آتش گرفت و این آتش به ساختمان‌های مجاور سرایت کرد. با این وجود، تعداد تلفات افراد مستقر در ساختمان 125 نفر و مسافران کشته شده 64 نفر گزارش شد.  خوشبختانه (اگر بتوان این عبارت را بر زبان راند) محل اصابت هواپیما به ساختمان، قبلا جهت بازسازی و تغییر دکوراسیون داخلی تخلیه شده و قرار بود محل مزبور را برای مرکز فرماندهی جدید نیروی دریایی آماده کنند.  به این ترتیب، بیشتر اتاق‌های طبقه‌ای که ویران شد، خالی از پرسنل بود و فقط در برخی اتاق‌ها کارگرانی که مشغول بازسازی بودند، حضور داشتند. به همین دلیل بیشتر تلفات از غیرنظامیان بود تا نظامیان و در میان نظامیان کشته شده هم تنها یک افسر جان خود را از دست داد. نیم ساعت بعد از برخورد هواپیما طبقات بالای نقطه آسیب‌دیده نیز فروریخت.
ادامه دارد