اندی متین: بعد از اینکه منچستریونایتد بار دیگر کیفیت و برش لازم را برای شکست دادن میهمانی در لیگ برتر نشان نداد، این بار مقابل وست‌برومی که در دسامبر، خارج از خانه، بسادگی شکستش داده بود، ژوزه مورینیو از واژه «دژاوو» استفاده کرد. مورینیو در این راه البته خوش‌شانس است که فقط حسی از تماشای دوباره و تکراری بازی‌های این فصل به او دست داده، چون این حس برای هواداران یونایتد در اولدترافورد 4 سالی است که برپا بوده: گل‌های کم، نمایش‌های خانگی ضعیف و دست و پا زدن برای چهارم شدن در لیگ.
یونایتد در بازی‌های فصل گذشته لیگ تنها 27 گل در خانه زد، پایین‌ترین آمار بین 8 تیم بالای جدول. یونایتد فصل 2014-2013 هم با تنها 29 گل خانگی در لیگ وضعیتی مشابه داشت. دورانی که یونایتد فصل به فصل بهترین خط حمله لیگ را داشت مدت‌هاست به پایان رسیده، اتفاقی که 6 سال پیاپی از 1996 تا 2002 رخ داد و بار دیگر بین سال‌های 2007 تا 2009.
یونایتد برابر وست‌بروم به پیروزی نیاز داشت، همانطور که یک ماه پیش در آخرین بازی خانگی‌اش در لیگ مقابل بورنموث باید 3 امتیاز را می‌گرفت اما هر دو بازی با تساوی به پایان رسید و با اینکه رکورد شکست‌ناپذیری تیم مورینیو در لیگ به 19 بازی رسیده اما «تاپ فور» همچنان هدفی دوردست به نظر می‌آید، همانطور که تقریبا تمام فصل چنین حسی برای یونایتدی‌ها داشته است.
هواداران یونایتد در ابتدای فصل توقع و امید اول یا در نهایت دوم شدن از تیم‌شان داشتند و با اینکه هفته‌های اول این امید را برای‌شان زنده نگاه داشت اما خیلی زود حقیقت تلخ جانشینش شد و نشان داد هر چقدر هم پول خرج کنند، وضعیت همان وضعیت سابق است. یونایتد این فصل تنها 6 بازی از 15 بازی خانگی‌اش را در لیگ برده. این 40 درصد پیروزی بدترین آمار باشگاه از فصل
1974-1973 بدین سو است، وقتی یونایتد از دسته اول سابق به دسته دوم سقوط کرد.
این شرایط اصلا قابل قبول نیست. یونایتد حداقل قبل از کریسمس فوتبالی به نسبت خوب بازی می‌کرد اما از وقتی سرود «چیزی خوب» با این ترانه که «تیم ژوزه همونجور بازی میکنه که یونایتد باید بازی کنه» در اولدترافورد سر داده شد، سطح بازی تیم افت کرد. یونایتد حالا از 8 بازی آخرش 5 بازی را با تساوی به پایان برده و به نظر می‌رسد رکورد شخصی مورینیو که در 12 فصل کاملش در لیگ‌های مختلف هرگز پایین‌تر از سوم قرار نگرفته هم دیگر رو به پایان است.
مورینیو البته هنوز از حمایت تقریبا همه برخوردار است و هر 2 سال مربی عوض کردن هم اصلا کمکی به تیم نمی‌کند. هر مربی جدیدی اعلام می‌کند برای درست کردن وضعیت نیاز به ایجاد تغییرات زیادی دارد، کاری که دیوید مویز، لوئیس فان‌خال و خود مورینیو انجام دادند. یونایتد هنوز شانسی منطقی برای کسب سهمیه چمپیونزلیگ در فصل آینده دارد. جدا از فرم ضعیف خانگی در لیگ، تیم مورینیو نکات مثبتی هم این فصل داشته، از جمله قهرمانی در جام اتحادیه. قهرمانی احتمالی در یوروپا لیگ هم که سهمیه چمپیونزلیگ را به همراه خواهد داشت، این فصل را فصلی موفق جلوه خواهد داد. در ضمن یونایتد در لیگ هم نسبت به همین مقطع در فصل گذشته 6 امتیاز بیشتر دارد.
سابقا تیم‌های میهمان از اولدترافورد می‌ترسیدند، از این زمین بزرگ که کاملا مناسب عرض دادن به بازی و باز کردن حریف است. به قول نمانیا ویدیچ اندازه زمین به آنها اجازه می‌داد تا شش‌های‌شان را تا جای ممکن باز کنند. پس آیا ارسال مدام توپ‌های بلند روی سر مدافعان غول‌پیکر وست‌بروم تاکتیکی درست بود، تیمی که از روز اول لیگ تا این بازی، خارج از خانه‌اش کلین‌شیت نداشت؟
یونایتد در این فصل در بازی‌های اروپایی موفق شده در اولدترافورد رقبایش را با نتایج پرگل شکست بدهد اما در لیگ در این راه دست و پا زده. مورینیو دلیل این اتفاق را تفاوت کیفیت تیم‌های لیگ برتر و نزدیکی سطح آنها به هم می‌داند و اعتقاد دارد دیگر هیچ تیمی نمی‌تواند از پیروزی پرگل در خانه مطمئن باشد، نظری که نمونه‌اش را همین هفته در پیروزی کریستال‌پالاس در استمفوردبریج دیدیم.
اما فوتبالی که یونایتد مقابل وست‌بروم بازی کرد از جنس فوتبال فان خالی بود، با مالکیت توپ بالا و کسالت‌بار، فوتبالی که هواداران از آن متنفر بودند. از این منظر بهترین توصیف همان دژاوو بود، تعریفی که احتمالا می‌توان برای پنجره نقل و انتقالات تابستانی هم از آن استفاده کرد، جایی که یونایتد یک بار دیگر دست به تغییراتی زیاد خواهد زد، از جمله به احتمال زیاد رفتن وین رونی، مایکل کریک و لوک شاو.