مهدی طاهرخانی: درباره مهدی طارمی میشود به اندازه یک کتاب قطور نوشت؛ از تواناییهای شگفتانگیزش و از آماتور بودن توامانش. او حالا متهم ردیف اول در تساوی خانگی پرسپولیس مقابل الریان در آزادی است؛ از دست رفتن 2 امتیاز که با توجه به برد الهلال مقابل الوحده حالا شاید منجر به حذف قرمزها از آسیا شود، به همین راحتی. اما انتقاد از طارمی ساده نیست. او یکتنه بیش از هر بازیکن دیگری در قهرمانی پرسپولیس در لیگ شانزدهم نقش دارد. گلهای فراوان 3 امتیازی و پاسهای گل متعدد. او حتی در همین آسیا در زمین الوحده منجی بزرگ لقب گرفت. اما این بار اعتماد به نفس فراوانش باز هم به ضررش تمام شد. حالا پرسپولیسیها دوباره به بازی با سپاهان نگاه و یک دعا کنند به جان همان رامین رضاییان که برانکو برای اخراجش از جان خویشتن مایه گذاشت. در آن بازی پرسپولیس صاحب 2 ضربه پنالتی شد و هر دو بار طارمی آزادی را روی سرش گذاشت که خودش ضربه را بزند. بار نخست به شکلی نوین و بکر، رامین پنالتی را پاس داد و او زد اما در مرتبه دوم، طارمی قهر کرد که چرا نباید زننده ضربه باشد؟ رضاییان دومی را گل کرد تا پرسپولیس 3 امتیاز حساس را در آن برهه بگیرد و به سوی قهرمانی خیز بزرگی بردارد. اما حیف که گلها و پاسگلهای رامین نمک نداشت! آخرین بار چه زمانی بود؟ دقیقا سال قبل در همین اواخر فروردین ماه 95 در داربی. طارمی با بنگر و رامین دعوا راه انداخت تا خودش پنالتی را بزند و بهعنوان سومین فرد هتتریککننده در تاریخ داربی، جاخوش کند. اعتماد به نفسش نابودش کرد. ضربهای که معلوم نبود چیپ بود یا چیز دیگر. اگر چه پرسپولیس با پاس طارمی در آن بازی گل چهارم را زد اما تصور میرفت دیگر طارمی سراغ ضربه پنالتی نرود؛ تصوری خام. تنها چند روز به سالگرد آن روز باقی مانده بود که باز هم طارمی هوس پنالتی زدن کرد. این بار دیگر رامین رضاییان نبود. پرسپولیس نیمکتش به واسطه چند مصدومیت، اخراج رضاییان و دیپورت اوکراینیها حالا به مهد کودک میماند. همه میدانستند اگر پرسپولیس در آن جو آزادی، گل نخست را به الریان بزند و این تیم قطری برای جبران جلو بکشد، یک برد پر گل تاریخی در راه است؛ گلهایی از روی ضد حمله و غوغای تماشاگران. گویی برانکو همه اعتبار و اقتدارش را در اخراج رامین خرج کرده بود چرا که طارمی پشت توپ رفت. دیگر باید در کدام بازی حساس توپ خراب میکرد تا همه و بویژه خودش بفهمند او فرد مناسبی برای پنالتیهای حساس نیست؟ دیگر باید چه میکرد که پیش از این نکرده بود؟ او پیش از این 3 پنالتی را خراب کرده بود که اگر هر کدام آنها گل میشد شاید پرسپولیس قهرمان لیگ پانزدهم لقب میگرفت. بازگردیم به بازی با الریان. به دل خیلیها افتاده بود میخواهد مثل بازی 2 سال قبل مقابل النصر سعودی چیپ بزند. دقیقا همان کار را کرد اما شبیه کاریکاتور بود ضربهاش! چیپی که از بالای دروازه بیرون برود دیگر از نوع نوبرش است. یعنی اعتماد به نفس زننده ضربه فوران کرده و هیچکس قادر به مهارش نیست. آن توپی که مهدی طارمی مقابل الریان خراب کرد فقط یک ضربه پنالتی ساده نبود. روحیه این پسرک جنوبی، شکنندهتر از آن است که بعد از چنین گافی قادر به بازگشت به بازی باشد. در تمام نیمه دوم یک جسم در زمین به این سو و آن سو میدوید. بیروحیه و خسته.به همین راحتی و سادگی، طارمی به خودش، به تیمش، به هواداران و در کل به همه ظلم کرد. نیمکت خالی خالی بود و طارمی و علیپور مطمئن بودند در هر حالتی در زمین میمانند. پرسپولیس حالا در آستانه حذف از آسیا قرار دارد و هواداران نمیدانند درباره طارمی چه بگویند. نمیشود مرد شماره یک تیم را که با گلهایش بعد از 9 فصل قهرمانی را بازگرداند، مورد شماتت قرار داد. ولی او با این روند چه عاقبتی خواهد داشت؟چرا برانکو اجازه داد مهاجم تیمش بهرغم آن کارنامه اسفبار در زدن ضربات پنالتی سراغ یکی از حساسترین آنها برود؟ کاش طارمی کمی درباره خودش مهربانتر بود و اینچنین علیه خویشتن ظلم نمیکرد.