حسام محسنیان: دیگر فرقی نمی‌کند طرفدار چه تیمی باشید. واضح است که تیم شایسته برانکو، قهرمان لیگ شانزدهم شده است. تیمی که از ابتدای لیگ تفاوت سطحش با 15 تیم دیگر را نشان داده بود. حتی فصل قبل هم پرسپولیس هر چند که جام بالای سر نبرد ولی بهتر از هر تیمی، فوتبال بازی می‌کرد. اما برانکو چطور توانست از تیم درخشان و دایی و استیلی، یک قهرمان بسازد؟ تیمی که به قول خود برانکو برای بقا در لیگ تلاش می‌کرد!
تیمی که دایی بسته و در ادامه به درخشان رسید، بازیکنانی با کیفیت پایین داشت. بازیکنانی که صدای سکوها را درآورده بودند ولی برانکو برای حفظ تیمش، هیچ وقت مصاحبه‌ای علیه آنها انجام نداد. در روزهایی که همه از سوشا مکانی و بابک حاتمی و امثالهم می‌نالیدند، برانکو پشت آنها بود. فقط در نخستین فرصت نقل‌وانتقالات، بدترین‌های هر فصلش را از تیم بیرون می‌کرد. حتی برای خارج نشدن تیمش از هارمونی و هماهنگی، هیچ‌گاه حاضر نبود که پوست‌اندازی مقطعی انجام دهد. برانکو مجبور بود باز هم چند بازیکن تیمش را در لیست نگه‌ دارد و در فرصت‌های بعدی جایگزین بهتری برای‌شان بیاورد. همین موجب شد در طول 2 فصل و نیم، هم بازیکنان ضعیف‌ از پرسپولیس خارج شوند و هم پرسپولیس آسیبی بابت این جابه‌جایی‌ها نبیند.
بازی با استقلال‌خوزستان در فصل 94 نخستین حضور برانکو روی نیمکت پرسپولیس بود. آن روز پرسپولیس با ترکیب مکانی، اومانیا، خانزاده، عالیشاه، علی‌عسگری، کفشگری، نوری، نوراللهی، نوروزی، بنگر و طارمی وارد زمین شد و صادقیان، علی‌پور و نورمحمدی تعویضی‌های تیم بودند. از آن ترکیب فقط طارمی و علیپور در پرسپولیس مانده‌اند و همه بازیکنان دیگر کنار گذاشته شدند؛ بدون اینکه نبودشان حس شود یا پرسپولیس آسیبی ببیند. نگاهی به ترکیب پرسپولیس مقابل ماشین‌سازی بیندازید؛ می‌بینید که برانکو به دور از هیاهو، پرسپولیس را کوبید و از نو ساخت. تیمی ساخت که بازیکنان همان دوره مانند بنگر هم حالا به ورزشگاه بیایند و از فوتبال جانشین‌های‌شان لذت ببرند.