مایکل کاکس: تنها 5 بازی تا پایان فصل باقی مانده و چلسی با 4 امتیازی که بیشتر از تاتنهام دارد شانس اول قهرمانی در لیگ برتر به حساب می‌آید. با توجه به نمایش‌های چلسی در ماه اول شروع کار آنتونیو کونته در استمفوردبریج، کمتر کسی پیش‌بینی چنین شرایطی را می‌کرد، همچنین کمتر کسی تصور می‌کرد با توجه به رویکرد تاکتیکی کونته، سسک فابرگاس چنین نقش کلیدی‌ای در سرنوشت تیمش بازی کند. آمدن کونته به چلسی خبر بدی برای فابرگاس بود، چرا که همانطور که از ابتدا به نظر می‌رسید مربی سابق یوونتوس قادر نبود جایی برای او در ترکیب اصلی تیم پیدا کند، چون از نظر کونته فابرگاس نظم تیمی و تاکتیکی لازم را نداشت. در بازی‌های اول چلسی در لیگ، کونته از خط میانی 3 نفره متشکل از آنگولو کانته به عنوان هافبک دفاعی مرکزی و نمانیا ماتیچ
و اسکار به عنوان 2 هافبک میانی در سیستم 1-4-1-4 استفاده می‌کرد. در این دوران به فابرگاس بیشتر در جام اتحادیه فرصت بازی می‌رسید اما وقتی در ماه سپتامبر در پیروزی 2-4 در زمین لستر فابرگاس 2 گل برای تیمش زد، کونته بالاخره برای نخستین‌بار او را در لیگ در ترکیب اصلی چلسی قرار داد؛ در امیریتس مقابل آرسنال. این تصمیم نتایج فاجعه‌باری برای چلسی به همراه داشت و باعث شد مقابل فوتبال سریع و ضدحمله‌ای میزبان در همان نیمه اول 3 بر صفر عقب بیفتند. در نیمه دوم اما لحظه سرنوشت‌ساز فصل از راه رسید و در حالی که هواداران آرسنال ستاره سابق‌شان را هو می‌کردند، فابرگاس از زمین خارج شد و جایش را به مارکوس آلونسو داد تا سیستم چلسی از 1-4-1-4 به 3-4-3 بدل شود. با توجه به اینکه کونته اعتقاد داشت فابرگاس حتی نظم تاکتیکی لازم برای بازی کردن در خط میانی‌ 3 نفره را هم ندارد، پس دیگر بعید به نظر می‌رسید در خط میانی‌ 2نفره جایی برای او پیدا شود. بعد از این بازی 2 ماه کامل گذشت تا فابرگاس یک بار دیگر فرصت بازی در ترکیب اصلی چلسی در لیگ را به دست بیاورد (بخشی از آن البته به دلیل مصدومیتش بود). فابرگاس این بار در اتحاد مقابل منچسترسیتی به جای ماتیچ مصدوم به زمین رفت. چلسی در نیمه اول کاملا تحت سلطه سیتی بود و فابرگاس نمی‌توانست از پس حرکات هوشمندانه کوین دبروین بر آید و مهارشان کند اما در نیمه دوم بعد از اینکه خود دبروین موفق نشد دروازه خالی را باز کند و نتیجه همان یک بر صفر به سود میزبان باقی ماند، خلاقیت فابرگاس به کمک تیمش آمد و پاس بلند او به دیگو کاستا رسید تا بازی به تساوی کشیده شود. در ادامه چلسی 2 بار دیگر دروازه سیتی را باز کرد و این پیروزی تاثیری عمیق بر کورس قهرمانی گذاشت. این واقعیت که فابرگاس بازیکن مناسبی برای قرار گرفتن در ترکیب چلسی کونته نیست همچنان به قوت خودش باقی است، تیمی که با 3 مهاجم و 2 وینگ‌بک حمله می‌کند و با 3 مدافع مرکزی و 2 هافبک دفاعی دفاع؛ رویکردی که باعث می‌شود آنها به ندرت اسیر ضدحمله‌های حریفان بشوند. در این میان فابرگاس نمونه بارز یک بازیکن لوکس است، هافبکی که وقتی در میانه زمین برای تیمش کارآیی دارد که چلسی پیش از ورود او بازی را در دست گرفته باشد یا وقتی بازی به قدری دفاعی و بسته است که استفاده از خلاقیت بی‌نظم او ریسکی قابل قبول برای کسب 3 امتیاز به حساب می‌آید. فابرگاس این فصل فقط 10 بار در ترکیب اصلی چلسی در بازی‌های لیگ به زمین رفته است، به علاوه حضور در 14 بازی به عنوان بازیکن ذخیره. اما در کل لیگ برتر تنها دبروین، کریستین اریکسون، گیلفی سیگردسون، الکسیس سانچز و ویلفرد زاها هستند که بیشتر از فابرگاس در این فصل پاس گل داده‌اند. این آمار با توجه به اینکه او در کمتر از یک‌سوم بازی‌های تیمش در ترکیب اصلی بوده واقعا چشمگیر است. فابرگاس این فصل در هر 25 دقیقه یک موقعیت گل خلق کرده و در هر 130 دقیقه یک پاس گل داده است؛ آماری باورنکردنی. با اینکه دقایق محدودی که فابرگاس این فصل بازی کرده باعث می‌شود عملکرد او بر اساس جامعه آماری کوچکی تحلیل شود اما نگاهی به آمار کلی او در لیگ برتر نشان از درخشش و خلاقیت همیشگی او دارد. فابرگاس حالا با 102 پاس گل در تاریخ 25 ساله لیگ برتر بالاتر از فرانک لمپارد و وین رونی، دیگر پاسورهای 3 رقمی دیگر این فهرست قرار می‌گیرد و فقط رایان گیگز را بالای سر خودش می‌بیند، البته با 59 پاس گل بیشتر. جدا از این تداوم در فراهم کردن فرصت گل برای هم‌تیمی‌ها، بی‌انضباطی تاکتیکی فابرگاس در تمام دوران فوتبالش هم سر جایش باقی مانده است. فابرگاس فوتبالش را در آرسنال به عنوان یک بازیساز عقب زمین کلاسیک از مکتب بارسلونا و مدرسه لا ماسیا شروع کرد اما به مرور آرسن ونگر او را جلوتر برد و بدلش کرد به یک هافبک باکس‌توباکس، هافبکی که در راس مثلث خط میانی جا می‌گرفت.