پرونده لیگ جهانی والیبال در سال ۲۰۱۷ با انجام بازی ایران و روسیه بسته شد، لیگی که آخرین بار زمان کواچ به دل ما نشست و رتبه چهارم را کسب کردیم. با توجه به اینکه همیشه مسابقات بعد از المپیک رنگ و بوی متفاوتی دارد همگان منتظر شروع لیگ جهانی والیبال و نمایش مدعیان بودند. ایران هم از این قاعده مستثنا نبود و با تغییر سرمربی که البته کار جدیدی برای والیبال ایران نیست گام در این تورنمنت جذاب گذاشت. حضور ۹ ساله ایگور کولاکوویچ در تیم‌ملی صربستان و کار با ستارگان مطرح والیبال دنیا این امید را در دل خانواده والیبال زنده کرد که می‌توان بعد از رفتن ولاسکو بار دیگر تیم‌ملی را با یک سرمربی منظم و با دیسیپلین دید. سرمربی تیم‌ملی که قبل از قبول سرمربیگری ایران از خداحافظی شهرام محمودی و مهدی مهدوی با خبر بود با همکاری پیمان اکبری دستیار اول خود لیست جدید تیم‌ملی را اعلام کرد، لیستی که برخلاف اکثر تیم‌های حاضر در لیگ جهانی اثری از جوانگرایی در آن دیده نمی‌شد. کولاکوویچ که خودش مدعی است در تغییر نسل تیم‌های والیبال و استفاده از بازیکنان جوان ید طولایی دارد به چند دلیل ریسک نکرد و به ترکیب همیشگی و تکراری ایران دست نزد. شاید کسب نتیجه یا نداشتن شناخت کافی از بازیکنان ایرانی مهم‌ترین دلایل او برای لیستش بود. لیگ جهانی شروع شد و تیم‌ملی کشورمان در هفته اول با تیم‌های برزیل، ایتالیا و لهستان همگروه بود. 2 شکست مقابل برزیل و ایتالیا که البته با بازی نسبتا بد ملی‌پوشان همراه بود همان ابتدا کام والیبالی‌ها را تلخ کرد و البته صدای مخاطبان والیبال که «این مربی هم به درد ما نمی‌خورد» را درآورد. بازی سوم و تقابل با لهستان امیدها را زنده کرد، کولاکوویچ مجبور بود در غیاب معروف، غلامی و موسوی مصدوم از امیدهای آینده‌دار والیبال استفاده کند. درخشش معنوی‌نژاد و سال‌افزون، دی جورجی و شاگردانش را غافلگیر کرد و ایران موفق شد ۳ بر یک لهستان قدرتمند را شکست دهد. (بازی هفته اول در ایتالیا). تیم‌ملی والیبال کشورمان در هفته دوم لیگ جهانی میزبان شد و حضور پرشور هواداران بار دیگر در تالار آزادی بازیکنان را شارژ روحی کرده بود اما این موضوع خیلی باعث نشد بردهای مقتدرانه‌ای داشته باشیم. بلژیک و آرژانتین را با نتایج مشابه ۳ بر ۲ از پیش رو برداشتیم و مقابل صربستان هم ۳ بر صفر مغلوب شدیم. نمایش تیم‌ملی همانند هفته اول ضعف‌هایی داشت که نخستین و مهم‌ترین آن مشکل همیشگی والیبال ما یعنی دریافت بود. کولاکوویچ حتی حاضر نشد یک ست از نظری‌افشار که از بهترین دریافت‌کننده‌های والیبال ایران بوده استفاده کند و به استفاده از امیر غفور ناآماده که تازه از بند مصدومیت خارج شده بود اصرار می‌کرد. هفته دوم در حالی به پایان رسید که هنوز روی کاغذ شانس راهیابی به جمع ۶ تیم پایانی لیگ جهانی وجود داشت و باید در ادامه راه با تیم‌های آمریکا، لهستان و روسیه روبه‌رو می‌شدیم. این‌بار دیگر تماشاگر ایرانی حضور نداشت تا کمی موتور بازیکنان را گرم کند. ایران در نخستین گام با آمریکا بازی کرد و با ارائه یک نمایش بسیار ضعیف هم در بحث فنی و هم در بحث روانی
۳ بر صفر مغلوب شد. این در حالی بود که آمریکا مت اندرسون، دیوید لی، آدان راسل و چند بازیکن دیگر خود را کنار گذاشت ولی باز هم تیم ما را شکست داد. ایران شنبه‌شب در دومین بازی هفته سوم رو در روی لهستان قرار گرفت. ایران 2 هفته پیش این تیم را در ایتالیا شکست داده و این‌بار در کشور لهستان میهمان عقاب‌های قرمز اروپا بود. شاید اگر تعویض‌های کولاکوویچ زودتر انجام می‌شد بهتر ظاهر می‌شدیم ولی باز هم همانند مصاف با آمریکا ۳ بر صفر مغلوب شدیم تا برای سومین سال پیاپی حسرت حضور در مرحله نهایی لیگ جهانی به دل خانواده
والیبال بماند.