باشگاه‌های پرسپولیس و استقلال در فصل نقل‌وانتقالات روند بسیار نگران‌کننده‌ای را طی می‌کنند. رقم‌های فوق نجومی که به راحتی آب خوردن پرداخت می‌شود بدون ارزیابی و حساب و کتاب؛ اینکه این مبلغ چه اندازه بازگشت دارد و می‌تواند درآمدزایی ایجاد کند. در شرایطی که تا همین سال گذشته صحبت کردن درباره ارقامی مانند یک میلیارد تومان یک قرارداد نجومی به شمار می‌رفت، امسال براحتی صحبت از 2، 3، 4 و حتی 7 میلیارد تومان می‌شود؛ جهش بی‌منطق و بی‌حساب و کتابی که با هیچ چیز دیگر در فوتبال سنخیت ندارد. هواداران هر دو باشگاه دیگری را به پرداخت نجومی متهم می‌کنند اما واقعیت این است که هر دو باشگاه دست به ولخرجی و ریخت و پاش بی‌حساب و کتاب زده‌اند. مشخص نیست این مساله جنبه رقابت و کری‌خوانی دارد یا چیز دیگر اما اگر در فصل پیش، ستاره‌ای مانند بیرانوند، طارمی، رفیعی، رضایی و... برای این دو باشگاه 10 رقمی (یک میلیارد) آب خوردند امسال کاملا اوضاع متفاوت است و ستاره‌ای در حد شایان مصلح که حتی سابقه بازی در لیگ برتر را هم ندارد نزدیک به یک میلیارد دریافت می‌کند. در چنین شرایطی مشخص است قرارداد بازیکنی مانند داریوش شجاعیان از 4 میلیارد تومان فراتر برود. در یک مقایسه بی‌ربط شاید گفته شود مبلغ دستمزد بازیکنان در آن سوی آب‌ها بسیار بیشتر از این حرف‌هاست. ناگفته پیداست این مقایسه به غایت غلط و اشتباه است. اگر فوق‌ستاره‌های فوتبال جهان دستمزدهای چندده میلیونی یا 100 میلیون دلاری دریافت می‌کنند اولا از نظر کیفیت از زمین تا آسمان با ستاره‌های وطنی فرق دارند، ثانیا باشگاه‌ها بر اساس نظام مالی شفافی که دارند هزینه انجام شده را بازمی‌گردانند. هنوز یادمان نرفته چیزی نزدیک به نصف قرارداد رونالدو با رئال‌مادرید از طریق بلیت‌فروشی در جلسه معارفه و فروش پیراهن او در کمتر از یک ماه بازگشت.
فوتبال به‌واسطه تبدیل شدن به یک صنعت در اروپا درآمدزاست و اگر باشگاه‌ها هزینه گزافی برای خرید ستاره‌ها می‌کنند می‌توانند براحتی هزینه را جبران کنند و حتی به درآمدزایی برسند. اما در شرایطی که بستر لازم برای درآمدزایی از فوتبال در ایران فراهم نیست، مشخص نیست باشگاه‌های استقلال و پرسپولیس که نه حق بلیت فروشی دارند، نه از امتیاز حق پخش تلویزیونی بهره‌مند می‌شوند و نه اجازه خصوصی‌سازی برند خود را دارند چگونه می‌خواهند هزینه انجام شده را بازگردانند. نتیجه این مدل ریخت و پاش‌های بی‌حساب و کتاب چیزی جز بدهی، ناتوانی در پرداخت قراردادها، شکایت به فیفا (درباره خارجی‌ها)، اعتصاب در تمرین، ایجاد حاشیه در طول فصل و گرفتن کاسه گدایی برابر وزارت ورزش نیست.