سیدمحمد حسینی
بود در یک مکان نامعلوم
که نگویم از آن نشانی را
کدخدایی حریص و مردمخوار
ول نمی کرد شغل خانی را
داشت چشم طمع به هر چیزی
زیر میزی و گاه رو میزی
باز می‏دید درب هر دیزی...
زود می‏بُرد استخوانی را
می‏گرفت از کسی چو محصولش
جای آنکه به او دهد پولش
زیرکی کرده، می‏زد او گولش
تا کند حفظ، کّلِ Money را
بعد با هر بهانه‏ای که شده
مثلا زید چون به عَمرو زده...
تا به این شخص، پول را ندهد
می‏زده تهمت تبانی را
از قضا نوچه‌ برادر او
آمد از آسمان بلا سر او
با جدالی که خود به راه انداخت
داد از دست، زندگانی را
کدخدا کرد از دوباره طمع
دید اما که شخص بی پول است
زد به نام خودش ز منزل او
کلِ آثار باستانی را...