در سال منتهی به جام‌جهانی تمام بازیکنانی که شانس بازی کردن زیر پرچم یکی از 32 تیم حاضر در این ابر رویداد فوتبالی جهان را پیدا کرده‌اند، تلاش خود را انجام می‌دهند تا به هر شکل ممکن در ترکیب 11 نفره کشورهای‌شان حضور داشته باشند. بازیکنان ایرانی نیز از این قاعده مستثنا نیستند، هرچند گاهی روش نامناسبی را برای رسیدن به مقصود خود برمی‌گزینند. در شرایطی که کی‌روش طی سال‌های طولانی حضورش روی نیمکت تیم‌ملی فوتبال ایران نشان داده است به کیفیت و سطح فنی بازیکنان بیش از تیم‌هایی که در آن بازی می‌کنند اهمیت می‌دهد، بازیکنان ایرانی ترجیح می‌دهند در سال منتهی به جام‌جهانی در ایران بازی نکنند و لژیونر شوند. تجربه بازی در لیگ‌های خارجی و کشورهای صاحب فوتبال جهان مسلما اتفاق خوبی به شمار می‌رود و می‌تواند نتایج و آثار زیادی برای بازیکنان داشته باشد، به شرطی که کیفیت لیگ‌ها و تیم‌هایی که به عنوان مقصد انتخاب می‌شوند قابل قبول باشد. پس از کاوه رضایی که با وجود قرارداد مالی خوبی که با آبی‌ها بسته بود، راهی شارلوای بلژیک شد، رامین رضاییان نیز حاضر به قبول پیشنهادهای داخلی نشد و او هم بلژیک را برای ادامه فوتبال خود انتخاب کرد اما مقصد او تیمی گمنام‌تر به نام اوستنده بود. در این بین مهدی طارمی هم تلاش می‌کند به هر شکل ممکن راهی اروپا شود و یونان را به عنوان مقصد خود انتخاب کرده است و حتی حاضر شده رقم سنگین رضایتنامه باشگاه را شخصا بپردازد تا بتواند به هر قیمتی خارج از ایران فوتبالش را ادامه دهد. سوالی که باید از این بازیکنان پرسید این است که کی‌روش تاکنون به کدام بازیکن صرفا به دلیل بازی کردن در خارج از کشور میدان داده است؟ آیا بازیکنی مانند دانیل داوری که حضور در بوندس‌لیگا را هم تجربه کرده بود توانست در جام‌جهانی درون دروازه ایران بایستد؟ آیا اشکان دژاگه به واسطه حضور در لیگ برتر انگلیس توانست مهاجم فیکس تیم‌ملی باشد؟ آیا همین مهدی طارمی که در پرسپولیس بازی می‌کرد توسط کی‌روش به امثال قوچان‌نژاد که لژیونر بودند ترجیح داده نشد؟ آیا بازیکنانی که از آنها نام برده شد نمی‌دانند تجربه شرایط جدید در یک کشور و یک تیم جدید می‌تواند هزینه‌هایی داشته باشد؟ آیا نمی‌دانند آنها در بهترین شرایط ممکن است چند ماهی زمان لازم داشته باشند تا با وضعیت جدید سازگار شوند؟
کی‌روش برای اعتبار ایران و همچنین خودش تلاش خواهد کرد بازیکنانی که در بهترین وضعیت به سر می‌برند را روانه میدان کند. در چنین شرایطی مرد پرتغالی مسلما به بازیکن نیمکت‌نشین فرصت عرض اندام نخواهد داد. جام‌جهانی لیگ نیست که بتوان در طول آن از بازیکنان مختلف استفاده کرد. جام‌جهانی برای ایران 3 دیدار یا در بهترین حالت (صعود از گروه) 4 دیدار است و سرمربی هیچ تیمی ریسک نخواهد کرد که به بازیکنانش فرصت محک زده شدن بدهد. بازیکنانی نظیر طارمی، رضایی، رضاییان و... بازیکنانی هستند که کیفیت خود را در داخل نشان داده‌اند و با بازی در همین تیم‌های ایرانی خود را به کی‌روش ثابت کرده‌اند. اینکه چه اندیشه‌ای باعث ریسک آنها شده که تصمیم بگیرند شرایط جدیدی که تاکنون تجربه نکرده‌اند را انتخاب کنند مشخص نیست. به نظر می‌رسد بیش از تصمیم‌های حساب شده تب لژیونر شدن بازیکنان ایران را فراگرفته است. تبی شاید به قیمت از دست رفتن جام‌جهانی برای آنها.