مهدی طاهرخانی: تا همین جای کار هم نسبت به مقایسه بودجه و امکانات، آن کاری که بچه‌های برانکو انجام دادند یک شاهکار تمام عیار است؛ با فرض بر اینکه به الهلال هم ببازند و کارشان تمام شود. فوتبال دیگر بازی 2 دهه قبل نیست که در آسیا بشود با چند نابغه داخلی دست‌کم تا 4 تیم برتر آسیا رفت. اوضاع متفاوت شده و هزینه‌ای که غول‌های عربی و نوکیسه‌های چینی انجام می‌دهند، باعث دوری ما از جام شده است. شاید در رده ملی نشود سراغ گران‌قیمت‌ترین بازیکنان رفت و مثل تیم‌ملی چین یک بازنده ابدی بود اما داستان در رده باشگاهی متفاوت است. همین الاهلی عربستان طی چند ماه گذشته به اندازه تمام  تیم‌های لیگ ما هزینه خرید بازیکن و مربی کرد. برای آنها مهم بود به نماینده ایران نبازند. همین نام پرسپولیس موجب شد الاهلی بهترین خریدها را انجام دهد اما پرسپولیس نشان داد استوارتر از آن است که پیش باخته عمرالسومه باشد. همان هفت رنگی که تا دو سال قبل پرچم تروریست‌های ارتش آزاد سوریه را در دست داشت و وقتی فهمید اسد و حکومتش ماندنی‌اند، حاضر به بازگشت زیر پرچم اصلی‌اش شد. اصلا باید ممنون همین عمر باشیم که توهم در هم شکستن هیمنه پرسپولیس را برداشته بود و در آستانه بازی برگشت مرتب از کارنامه‌اش برابر بیرانوند گفت و گفت: خودم شکست قرمزها را امضا می‌کنم. باید آنها ممنون کامیابی‌نیا باشند که همان 10 دقیقه اول اخراج شد که اگر می‌ماند پرسپولیس بسیار شیک‌تر و تمیزتر از سد الاهلی می‌گذشت.
آنچه شاگردان برانکو انجام دادند تنها گوشه‌ای از موهبت داشتن آرامش و مدیریت صحیح در فوتبال ما بود. پرسپولیس، همان تیمی که پیش تر در بهترین حالت تنها از گروهش صعود می‌کرد و در نخستین بازی مرحله حذفی حذف می‌شد حالا به جمع 4 تیم برتر آسیا صعود کرده است. پرسپولیس، همان تیمی که نزدیک به یک دهه رنگ جام لیگ برتر خودمان را ندیده بود، با برانکو یک بار دوم شد، بار دیگر براحتی قهرمان و حالا مقتدرانه به صدر جدول تکیه زده و نمایشش آنقدر کامل است که از حالا بیشتر ناظران می‌گویند اگر اتفاق عجیبی رخ ندهد برانکو برای سال دوم هم تیمش را قهرمان می‌کند. این همان پرسپولیس است که همیشه بعد از حذفش از آسیا، تحلیل‌ها پشت سر هم ردیف می‌شد و همه دو دست را به نشانه تسلیم بالا می‌بردیم و می‌نوشتیم؛ با خرجی که سایر تیم‌های خارجی می‌کنند محال است ما رنگ فینال آسیا را ببینیم اما حالا چه اتفاقی افتاده است؟ تفاوت‌ها در چند چیز جزئی اما اساسی است؛ نخست سپردن تیم به مربی باسواد و باتجربه‌ای که می‌داند چگونه از دل ناکامی، موفقیت را رو کند. برانکو سال‌هاست در فوتبال آسیا فعالیت می‌کند و شناخت کاملا صحیحی از محیط پیرامونش دارد اما اگر 5 سال قبل هم همین برانکو می‌آمد شاید بعد از نیم‌فصل اخراج می‌شد. عامل دیگر ثبات مدیریت و رساندن پول در زمان مناسب است. اگرچه به واسطه پرونده ژوزه وضعیت مالی قرمزها چندان مناسب نیست اما طی چند فصل اخیر با توجه به حضور اسپانسرهای دانه‌درشت، بسیاری از مشکلات پیشین حل شده است. هنوز به نقطه کمال و ساحل آرامش نرسیدیم اما پتانسیل فوتبال ما نشان داده است اگر 50 درصد مشکلات پیشین را هم حل کنیم قادریم دست‌کم فینالیست آسیا در رده باشگاهی باشیم.
پرسپولیس به جمع 4 تیم برتر آسیا صعود کرد و برای پی بردن به اهمیت کار تنها لازم است نگاهی به بودجه رقبا بیندازیم. الهلال سعودی که به گاو صندوق بی‌پایان نفت کشورش وصل است، بدون شک هزینه تیمداری‌اش در هر حالتی 10 برابر پرسپولیس است. نگاهی به خرید‌های خارجی آنها بیندازید می‌فهمید تیمی که به پول ما 20 میلیارد تومان تنها صرف یک خارجی می‌کند اصلا چیزی به اسم محدودیت مالی را نمی‌شناسد. شانگهای چین که از سد گوانگجو گذشت هم احتیاج به معرفی و توضیح بیشتر ندارد. اوضاع تیم‌های حرفه‌ای ژاپن هم محتاج دوباره‌سرایی ما نیست. پس کاری که امروز برانکو و شاگردانش انجام دادند را قدر بدانیم و متوجه باشیم اگر مربی خوب خارجی بالای سر این فوتبال باشد پتانسیلش چیست و تا کجا می‌تواند پیش برود.