ملیحه زرین‌پور: یک‌ دهه از تصویب قانون تعرفه‌‌گذاری خدمات پرستاری می‌گذرد؛ ششم تیرماه سال 1386 بود که این قانون با رای قاطع نمایندگان به تصویب مجلس و تایید شورای نگهبان رسید و قرار بود در عرض 6 ماه آیین‌نامه این قانون توسط وزارت بهداشت، وزارت رفاه و سازمان رفاه پرستاری تهیه شود. تمام اقدامات کارشناسی لازم انجام شد و بیش از 57 خدمت پرستاری شناسایی و دسته‌‌‌بندی شد و به عبارتی تمام بهانه‌های ممکن برای اجرای این قانون در آن زمان برطرف شد و تنها مشکل اعتبار بود که وزارت بهداشت اعلام کرد برای اجرای آن اعتبار لازم را نداریم و اینچنین شد که قانون تعرفه‌‌گذاری مبتنی بر عملکرد پرستاران در صندوقچه وزارت بهداشت جا ماند. وزارت بهداشت با وجود اعتراض جامعه پرستاری، هر سال بهانه‌ای برای عدم اجرای این قانون داشت و مهم‌ترین آن نبود اعتبارات لازم بود؛ این بهانه‌ها ادامه داشت تا آنکه با اجرای طرح تحول سلامت و اختصاص چندین میلیاردی اعتبار به وزارت بهداشت برای آن، اعتراض به عدم اجرای قانون تعرفه‌‌گذاری شدت گرفت. موج اعتراض پرستاران به عدم اجرای قانون تعرفه‌‌گذاری بعد از طرح تحول سلامت و چندین برابر شدن تعرفه خدمات پزشکی حتی به تجمعات گسترده مقابل خانه ملت رسید. در بحبوحه شدت اعتراضات پرستاران، وزارت بهداشت در ماه‌‌های پایانی سال 94 طرح موسوم به «تربیت پرستار بیمارستانی» را  ارائه کرد که براساس آن قرار بود بیمارستان‌هایی که توانایی و امکانات لازم را دارند وارد فاز آموزشی ‌شوند و امکانات و شرایط بیمارستان‌ها بر‌اساس شاخص‌هایی که از سوی وزارت بهداشت تعیین می‌شود توسط دانشکده‌های پرستاری مورد بررسی قرار گیرد. براساس این طرح، بیمارستان‌هایی که دارای امکانات در زمینه آموزش هستند، ظرفیت خود را اعلام می‌کنند تا تفاهمنامه همکاری بین این بیمارستان‌ها و دانشکده‌های پرستاری امضا شود و دانشجویان پرستاری حوزه بالینی، کارآموزی و کارورزی خود را در بیمارستان بگذرانند. وزارت بهد‌اشت به بهانه جبران کمبود‌ نیروی پرستاری اجرای این طرح را د‌ر د‌ستور کار خود‌ قرار د‌اد‌ و برنامه‌های ویژه‌ای را برای عملیاتی شد‌ن آن آماد‌ه کرد‌. با شدت گرفتن اعتراضات در جامعه پرستاری نسبت به این طرح، وزارت بهداشت از روسای دانشگاه‌ها و دانشکده‌‌های پرستاری درخواست کرد نظرات خود را نسبت به این طرح اعلام کنند که اساتید در نهایت به مصوبه‌ای با عنوان «توسعه همکاری بیمارستان‌ها و دانشکده‌‌های پرستاری» دست یافتند که مورد قبول وزارت بهداشت هم قرار گرفت و جهت اجرا به دانشگاه‌ها ابلاغ شد.
در همین رابطه دکتر ناوی‌پور، عضو مجمع تشکل‌‌های مردم‌نهاد پرستاری عنوان کرد: «آقایان می‌گویند کمبود پرستار داریم، در حالی که حدود 183 دانشکده در کل کشور دانشجوی پرستاری آموزش می‌دهند که بر اساس اعلام مسؤولان وزارت بهداشت سالانه 8 هزار نیروی پرستاری تربیت می‌شوند. با این اوصاف باید در
5 سال گذشته حدود 40 هزار پرستار آموزش دیده باشند که 16 هزار پرستار استخدام شده و 24 هزار پرستار آموزش دیده، جذب نشده و بیکار هستند. پس مشکل اصلی ما عدم استخدام پرستار از سوی وزارت بهداشت است».
به گفته محمد شریفی‌مقدم رئیس خانه پرستاری و عضو هیأت‌مدیره نظام پرستاری، تفکری که حدود 2 دهه در وزارت بهداشت حاکم بوده، این است که پرستارها نیاز به تحصیلات دانشگاهی ندارند و کارهای مهارتی را یاد می‌گیرند، این در حالی است که نمایندگان سازمان بهداشت جهانی معتقدند پرستاری ایران باید تخصصی شود و شاخص جهانی به این سمت می‌رود و از 100 سال پیش پرستاری، رشته آکادمیک در ایران بود.