امروز انتخابات سراسری آلمان در حالی برگزار می‌شود که آنگلا مرکل، صدراعظم این کشور به عنوان رهبر حزب حاکم دموکرات- مسیحی برای چهارمین بار نامزد ریاست بر دولت شده است. او روز جمعه در حالی در آخرین کارزار انتخاباتی حامیانش پیش از رویداد 24 سپتامبر شرکت کرد که طبق آخرین نظرسنجی‌ها از برتری مطلق خود بر مهم‌ترین رقیبش و نامزد حزب سوسیال- دموکرات یعنی مارتین شولتس مطمئن به نظر می‌رسید اما فریاد و سوت حامیان حزب ملی‌گرای تازه‌وارد «آ اف دی» یا آلترناتیو سخنرانی او را در مونیخ به مدت 30 دقیقه به تاخیر انداخت. این مهم‌ترین حادثه انتخاباتی برای خانم صدراعظم پس از مورد اصابت قرار گرفتن با گوجه فرنگی در هایدلبرگ بود.
از آنجا که مونیخ- پایتخت ثروتمند‌‌‌‌‌ترین ایالت آلمان- همواره پایگاه سنتی رهبر سوسیال- مسیحی‌های باورایا و متحدان حزب حاکم به رهبری هورست زیهوفر بوده است، ظهور راستگرایان جدید حامی آلترناتیوها یک نگرانی جدید برای مرکل و هم‌حزبی‌هایش و همین‌طور
سوسیال دموکرات‌ها محسوب می‌شود. آنچه هر دو حزب اصلی بوندستاگ را که طی دهه‌ها قدرت را در برلین دست به دست کرده‌‌اند تهدید می‌کند، خیزش راستگرایان بشدت ملی‌گراست. این همان جنبش متهم به نئونازی‌گرایی است که حتی ترامپ هم از واشنگتن صریحا از آن حمایت کرده است.
اما با وجود ریزش آرای بخشی از راستگرایان آلمان بویژه در مناطق غربی و شرقی این کشور به نفع حزب نوین «جایگزینی برای آلمان»، مرکل هنوز هم بخت نخست صدراعظمی است. او که دختر یک کشیش پروتستان در شرق کمونسیتی آلمان و سپس مامور شوروی در سازمان اطلاعات آلمان بود، برای نخستین‌بار در سال ۲۰۰۵ پس از ائتلاف دموکرات مسیحی‌ها با سوسیال و دموکرات‌ها علیه چپ‌ها به عنوان صدراعظم آلمان برگزیده شد. ائتلافی که در سال ۲۰۰۹ با ائتلاف 2 جناح راست میانه یعنی حزب او با حزب
لیبرال دموکرات پایان یافت اما بار دیگر مرکل در سال 2013 با چرخشی استادانه سراغ ائتلاف با سوسیال دموکرات‌هایی رفت که حالا به رهبری مارتین شولتس مهم‌ترین رقیب او محسوب می‌شوند. شولتش در ابتدا با کوبیدن بر طبل حمایت از حقوق مهاجران و حمایت از اصلاح وضعیت معیشتی شهروندان و با توجه به سابقه‌ای که در کمیسیون اروپا داشت، یک رقیب جدی به نظر می‌رسید اما وقتی بحران نارضایتی از پناهجویان در این کشور به مرحله‌ای رسیده که یک جریان سیاسی جدید مانند آلترناتیو از دل آن متولد می‌شود، مرکل را واداشت تا با سوار شدن بر این موج عمومی، محبوبیت حزب خود را تا حدودی حفظ کند و در عین حال با عدم مخالفت کلی با مهاجرپذیری اتحادیه اروپایی، موضع ضدمهاجرتی خود را که با اخراج پناهجویان از این کشور همراه بوده است تعدیل کرد. بنا بر آمار ارائه شده، بودجه اتحادیه اروپایی برای مهاجرت، رقم کلان
9/7 میلیارد یورو است که بخش اعظم آن توسط آلمان تامین می‌شود. در حالی که حزب متحد دموکرات مسیحی و متحدانش مخالف طرح قانون مهاجرت هستند و پیشنهادشان این است که آلمان به طور مستمر شماری محدود از پناهجویان را بپذیرد، شولتس و حزب سوسیال دموکراتش طرفدار تصویب قانون مهاجرت برای کل اتحادیه اروپایی هستند.
در هر حال به نظر می‌رسد مرکل به عنوان نخستین رهبر زن ژرمن‌ها و جهانی‌‌‌‌‌ترین رهبر آلمان پس از هیتلر، موفق به ایجاد بالانسی در این زمینه شده، اگرچه نارضایتی‌‌های 2 سال اخیر باعث ریزش بخشی از حامیان اجتماعی حزب او به نفع ملی‌گرایان افراطی شده است. هفته گذشته نتایج نظرسنجی موسسه یوگو نشان داد حزب «آلترناتیو برای آلمان» قادر به کسب ۱۲ درصد آرا و ۸۵کرسی در بوندستاگ است. آلترناتیوها همچنین تا کنون موفق شده‌‌اند دست‌کم در 10 ایالت آلمان کرسی‌‌های پارلمانی محلی را کسب کنند که این در صحنه سیاسی اروپا به بازگشت رسمی نئونازی‌ها تعبیر شده است.
طبق نظرسنجی مزبور، اتحادیه احزاب متحد مسیحی به رهبری مرکل با کسب 36 درصد آرای شهروندان معادل 255 کرسی پارلمانی کماکان بیشترین تعداد نماینده را در بوندستاگ فراتر از اپوزیسیون یعنی حزب سوسیال دموکرات تشکیل خواهند داد که بخت کسب 25 درصد آرا معادل 176 کرسی پارلمانی را دارد. بدین ترتیب خیزش جنبش ضدمهاجرتی آلترناتیو از پهلوی راستگرایان حاکم بر آلمان آنها را به سومین حزب پارلمانی تبدیل کرده و می‌تواند باعث به حاشیه رانده شدن ائتلاف چپگرایان(دی‌لینک) به عنوان مهم‌ترین مخالف دولت برلین و همراهی‌‌های بی‌چون و چرای‌شان با آمریکا شود. آنها پیشروترین حزب سیاسی در کشور و مهم‌ترین مخالف همراهی ارتش آلمان با ناتو در ماموریت‌‌های نظامی بویژه در خاورمیانه هستند. طبق نظرسنجی‌ها ائتلاف دی‌لینک متشکل از چپ‌ها و هواداران و مدافعان محیط‌زیست که 2 رهبر به نام‌‌های «تیه کیپینگ» و «برند ریگزینگر» دارد تنها می‌تواند به کسب 74کرسی در بوندستاگ امید داشته باشد. بدین ترتیب می‌توان خیزش موج ضدمهاجرتی آلترناتیو را یک تاکتیک نازی‌گونه همانند ظهور جریان اصلی نازی‌ها در نیمه اول قرن بیستم برای تخریب پایگاه چپ در آلمان دانست. لیبرال دموکرات‌ها که زمانی با حزب مرکل، دولت ائتلافی را تشکیل می‌دادند بخت کسب 7 درصد آرا یا 52 کرسی و سبزها 6درصد آرا یعنی 44 کرسی پارلمانی را در بزرگ‌‌‌‌‌ترین بوندستاگی دارند که از این دوره 686 کرسی خواهد داشت.