احمد طالقانی: باز شدن مدرسه یعنی کلی خاطرات شیرین، یعنی حس خوب، یعنی خاطره‌بازی و... بار دیگر موسم بازگشایی مدرسه‌ها فرا رسیده، بهارخزان پوش! 13میلیون دانش‌آموز به خط شده‌اند، یک میلیون معلم همچنین، از ناظم  و مدیر و دفتردار و بابای مدرسه نگوییم کم لطفی است، همه مهیا هستند برای بهار دانش، برای جشن دانایی، برای ساختن فرداهای بهتر. امسال ماه مهر رنگ و بوی عاشورایی گرفته، بهار دانش با مهر حسین(ع) زلف گره زده و بچه‌ها در فضای معنوی محرم قدم به بوستان علم و دانش می‌گذارند.آنها می‌خواهند در مکتب نورانی ائمه اطهار پای درس حسین شاگرد اول باشند، بچه‌ها می‌خواهند میثاق‌نامه امضا  کنند، آنها می‌خواهند قرار بگذارند که نگذارند پرچمی که امام حسین و یاران‌شان برافراشتند هیچ وقت زمین بماند. از محرم و عاشورا گفتیم، دیدیم خیلی کم لطفی است که از دفاع‌مقدس یادی نکنیم، از فرزندان عاشورایی امام روح‌الله، از شلمچه، دهلاویه، سوسنگرد و... از عاشورای جبهه‌ها هر چه بگوییم کم گفته‌ایم... اوج افتخار و سرافرازی مردمان ایران‌زمین و یادآوری شور انقلابی جوانانی که به فرمان پیرخرابات‌شان با دن‌کیشوت عراق سرشاخ شدند،  حماسه‌ها آفریدند و برای همیشه تاریخ جاودانه شدند. این روزها جای شهدای دانش‌آموز و فرهنگی سبز سبز است، وقتی رویش‌های مبارکی چون شهید حججی‌ها جا پای امثال شهید فهمیده‌ها می‌گذارند و مصمم و استوار به تأسی از مولایشان ابوفاضل سلام‌الله، راه جانبازی در پیش می‌گیرند.
 مهر امسال رنگ و بوی دیگری دارد، مهر امسال عاشورایی است. مطابق هر سال اما همپای همه خوبی‌های مهر، غول مشکلات یا به قول فوتبالی‌ها هیولای درون(!) آموزش‌وپرورش تنوره می‌کشد، فقر و نداری قرص و محکم سر جایش هست، مدارس نمور و رطوبت‌زده شمال تا کلاس‌های کپری جنوب همچنان میزبان نامهربان بچه‌هاست، هنوز که هنوز است سرانه برخی مدارس واریز نشده، معلمان حق‌التدریس حقوق 6 ماه‌شان را از دولت طلبکارند، به روال معمول بخش بزرگی از بودجه‌های فرهنگی به‌جای آموزش‌وپرورش سر از نهادهای  بی‌خاصیتی در می‌آورد که مدیران فربه‌اش به جز لفاظی، خاصیت دیگری ندارند. این واقعیت‌ها وجود دارد، همه کما بیش با این حقایق آشنا هستند، این را هم می‌دانند که قرار نیست اتفاق خاصی بیفتد و به احتمال قریب به یقین مثل همیشه در بر همان پاشنه خواهد چرخید اما با همه این حرف‌ها همین که غریو شادی بچه‌ها در کوی و برزن بپیچد سختی‌ها فراموش می‌شود. حضور بچه‌ها با آن کیف‌ها و کوله‌های رنگارنگ و روپوش‌های متحدالشکل و ورجه ورجه‌های از سر شادی، مردم را سر شوق می‌آورد؛ حضور دانش‌آموزان فضای شهر را عوض می‌کند، یکجورهایی حال مردم خوب می‌شود.