دکتر محمدرضا سنگری، از اساتید برجسته عاشوراپژوهی در تفاوت «شعر هیات» و «شعر آیینی» بیان داشت: «شعر هیات» یکی از شاخه‌های شعر آیینی است. شعر آیینی گستره‌ای دارد که این گستره شامل همه سروده‌هایی می‌شود که در حوزه‌های ستایشی و نیایشی سروده شده است. در واقع منظور از شعر نیایشی، ستایش حضرت حق و طرح صفات حضرت حق و طرح نیازهای انسانی است و مراد از شعر ستایشی نیز ستایش بزرگان از پیامبر(ص) و ائمه(ع) تا برخی از بزرگان دینی است. وی افزود: افق «شعر هیات» معمولا فروتر از شعر آیینی است چون اینجا مخاطب عام وجود دارد و باید شعر و محتوای آن به تناسب آنها باشد و گاهی ممکن است افق آنها نازل‌تر باشد، این به معنای این نیست که اشعار فرازمند و والا در هیات خوانده نمی‌شود بلکه از آنها هم استفاده می‌شود ولی عموما و نوعا سروده‌هایی که در هیات خوانده می‌شود سطح‌شان فروتر است. سنگری پیرامون پرداخت شعر هیات به مسائل روز اظهار داشت: امروزه نمی‌توان گفت جای این موضوعات در شعر خیلی خالی است و برخی به صورت به‌روز در حال عرضه شعر هیات هستند. برای مثال آقای آهنگران یا آقای نریمانی در اشعارشان به موضوعات روز می‌پردازند. یک مقدار اشعار در حال نزدیک شدن هستند، هرچند هنوز فاصله وجود دارد اما مهم‌ترین مسأله این است که چگونه میان امروز و گذشته پیوند برقرار کنیم یعنی طرح مسائل امروز در شعر اهل‌بیتی چگونه باید باشد. یک ملاحظه بزرگ این است که نباید پرداختن به مسائل امروز آنقدر پررنگ باشد که موجب کمرنگ و گمشدگی ستایش اهل‌بیت(ع) شود.  این بیت آشنا از امام حسین(ع) را شنیده‌اید که: «شیعَتی ما اِنْ شَربتُمْ عَذْبَ ماءٍ فَاذکُرونی/ اَوْ سَمِعتُمْ بغَریبٍ اَوْ شَهیدٍ فَانْدُبونی» یعنی اگر غریبی یا شهیدی را شنیدید بر من گریه کنید نه اینکه من را بهانه کنید برای او گریه کنید، یعنی نباید امام حسین(ع) بهانه‌ای باشد تا برای مثال بر شهید حججی گریه کنیم بلکه باید شهید حججی را بهانه برای امام حسین(ع) قرار دهیم.