آیین تجلیل از ۳۵ سال تلاش رضا برجی در عرصه عکاسی و سینمای مستند در فرهنگسرای رسانه برگزار شد. به گزارش مهر، در این مراسم بهزاد تیمورپور، مدیر فرهنگسرای رسانه گفت: رضا برجی یک بسیجی مجاهد و آتش به اختیار است که به پاس ۳۵ سال زحمت او در حوزه عکاسی و آثار مستند، امروز از وی تجلیل می‌شود اما رضا برجی این روزها در جامعه کمرنگ شده و این باعث نگرانی است.  محسن مومنی‌شریف، رئیس حوزه هنری در سخنانی بیان کرد: سابقه آشنایی من با رضا برجی به ۳۰ سال پیش بازمی‌گردد. ۳۰ سال، یک عمر است و به واسطه این آشنایی می‌توانم بگویم که او ویژگی‌هایی دارد که باعث می‌شود دوست‌داشتنی باشد. او اخلاص و فداکاری زیادی دارد و در واقع هم سرباز و هم سردار رسانه است. مومنی‌شریف افزود: انقلاب، شیعیان و انسان‌های آزاده دارایی‌های ما هستند. افرادی مانند رضا برجی به جاهایی می‌روند که شاید سفیران ما نتوانند به آن مکان‌ها بروند، بنابراین حرف آنها برای مسؤولان ما سند است و آنها دیده‌بان انقلاب هستند. افرادی مانند رضا برجی سفیران و چشم و گوش انقلاب هستند. در ادامه مراسم، حمیدرضا شکارسری، از شاعران کشورمان پشت تریبون قرار گرفت و گفت: من دغدغه جاودانی دارم؛ جاودانی هنرمند، اثر هنری و جایی که هنرمند در آنجا کار می‌کند. عکاسی و سینمای مستند مدیاهایی هستند که مستقیم با واقعیت در ارتباطند. ما شاعران به واسطه کلمه، نقاشان به واسطه رنگ و موسیقیدانان به واسطه صوت به واقعیت نزدیک می‌شویم اما  افرادی مانند رضا برجی بی‌واسطه به واقعیت نزدیک می‌شوند. سپس رضا برجی روی صحنه آمد و گفت: من یک تصویربردارم، یک عکاسم. شاید قلمی بزنم، شاید رسمی بکشم اما نمی‌دانم آنچه باید می‌بودم در حال حاضر هستم یا نه. وی افزود: به یاد دارم هنگامی که در تاجیکستان جنگ شده بود مستندی تهیه کرده بودیم که ۵ قسمت از آن از شبکه اول پخش شد. بعد از آن ما به عنوان میانجی قلمداد شدیم و من و یکی از دوستانم تنها افرادی بودیم که به آن منطقه جنگ‌زده رفتیم و در آنجا مستندی تهیه کردیم. پس از پخش آن مستند بسیاری از افراد از وقایع جنگی تاجیکستان مطلع شدند و من متوجه شدم که ۳۰ دقیقه فیلم چه تاثیری می‌تواند داشته باشد. برجی با اشاره به اینکه در این ۳۵ سال آنچه می‌توانسته انجام داده است، بیان کرد: اگر باز هم به عقب بازگردم همین کار‌ها را می‌کنم زیرا آنچه در توان داشتم به کار بستم و یک سر سوزن هم کوتاه نیامدم. در این ۳۵ سال کارهایی کردم که فکر می‌کنم اگر هر کس دیگری هم تجربه ماندن در کنار مرتضی آوینی را داشت و از افکار او خبر داشت چنین کارهایی را می‌کرد. من در این ۳۵ سال توانستم عکس بگیرم، فیلم بسازم، بنویسم و در یک جاهایی تنها توانستم گریه کنم چون نمی‌توانستم برای افرادی که گرفتار یک واقعه هستند کاری بکنم. من پدر و مادری را دیدم که 3 فرزند خود را از دست داده بودند و روی قبر فرزندان خود گریه می‌کردند. من هم با آنها نشستم و گریه کردم. بنابراین جاهایی که لازم بودم گریه کردم و در برخی جاها خندیدم. برجی به نقل از خاطره‌ای از دوران جنگ پرداخت و گفت: به یاد دارم در زمان جنگ هنگامی که به کردستان حمله شیمیایی شد یک دختر ۱۲ ساله را دیدم که از وحشت قدرت حرف زدن نداشت. در آن لحظه ماسک شیمیایی‌ام را درآوردم و به او دادم. البته این کاری است که اگر هر کس دیگری هم بود انجام می‌داد. این عکاس در ادامه بیان کرد: بعضی موقع‌ها که به عقب باز می‌گردم نمی‌دانم که چرا باید در ۱۶ جنگ حضور پیدا می‌کردم و ۳۰ بار به افغانستان می‌رفتم اما می‌دانم که باید اربعین امسال کاری انجام دهم. این کار برای من نیست بلکه برای امام حسین(ع) است بنابراین خدا را قسم می‌دهم که من را در این راه همراهی کند. وی در پایان گفت: من در برابر حضرت حق تسلیم هستم و فکر می‌کنم اگر قرار است از کسی تجلیل شود باید از پدر و مادرم تجلیل شود زیرا ۳۰ سال است که هنوز جنگ در خانه ما است زیرا ما در سال ۶۶ عزیزی را از دست دادیم و از همان موقع جنگ در خانه ما
وجود دارد.