مهدی طاهرخانی: لابه‌لای گل‌های عمر خریبین که هر چه زد بیرانوند به آن نه نگفت، یک سوال به صورت جدی ذهن هواداران فوتبال ایران را درگیر خودش کرده بود؛ چه قرمزها که متحیر بودند، چرا که مدت‌ها بود چنین شکستی را ندیده بودند، چه آن عده دیگر که برای‌شان باخت تیم حریف در هر حالتی شیرین است، حتی به یک تیم سعودی؛ چرا باید یک باشگاه ایرانی قهرمان فوتبال آسیا شود؟ در کدام بخش حرفه‌ای بودیم که ثمره‌اش جشن گرفتن فتح قله قاره باشد؟
سال‌های قبل اکثر تیم‌های ما در همان مراحل نخست لیگ قهرمانان آسیا حذف می‌شدند اما پرسپولیس با برانکو تقریبا می‌شود گفت شاهکار کرد و به جمع 4 تیم برتر آسیا رسید. همان کاری که 4 سال قبل استقلال و قلعه‌نویی انجامش دادند. خودفریبی بس است؛ این نهایت سقف فوتبال باشگاهی ما است. فوتبالی که توان جذب بازیکن تراز اول بین‌المللی را ندارد و خانه آخرش یکی می‌شود مثل منشا. او را با خرید‌های تیم‌های رقیب در آسیا مقایسه کنید.
در باشگاهی که مدیریت با جعل تاریخ قرارداد می‌خواهد سر فیفا کلاه بگذارد، بسیاری از مسائل حرفه‌ای نادیده گرفته می‌شود. فدراسیون و مدیران فوتبال ما زورشان به کنفدراسیون فوتبال آسیا نرسید و سعودی‌ها براحتی توانستند بازی‌ها را در کشور ثالث برگزار کنند؛ عین دخالت صریح سیاست در فوتبال عقب افتاده و مهجور آسیا. حالا حساب کنید اگر پرسپولیس می‌خواست به فینال برود آنگاه تنها با 2 بازی که با حضور هوادارانش برگزار شد موفق به انجام این مهم می‌شد. چه کسی می‌تواند با قاطعیت بگوید اگر رئال‌مادرید هم تنها 2 بار در مادرید میزبانی می‌کرد و بار سومش هم بدون حضور هوادار بود، توان قهرمانی در اروپا را داشت؟ بدون شک هرگز. نقطه قوت فوتبال ایران بر خلاف همه تیم‌های غرب آسیا، وجود یک استادیوم عظیم است که به وقتش 100 هزار هوادار را به خودش می‌بیند. جوی درست می‌کند که در آن می‌شود حتی بازی 4 بر صفر باخته را تلافی کرد. اما مدیریت فوتبال ما براحتی بازی دیپلماسی را باخت تا دود این انفعال در چشم تیمی برود که بعد از سال‌ها تازه طعم اقتدار را چشیده است.
بدون خودفریبی باید اعتراف کرد کار برای شاگردان برانکو تمام شد. بازی برگشت در مسقط است که باز هم الهلال 2 برابر ما هوادار دارد، به زمین و هوایش خو دارد و اصولا باز هم میزبان است. باید منتظر یک شکست سنگین دیگر در همان بازی بود بنابراین خودفریبی ممنوع.
همیشه حضور هواداران و دیگ جوشان آزادی، برگ برنده ما در آسیا بود و امسال سعودی‌ها به آنچه می‌خواستند رسیدند. تیمی که در مرحله گروهی نه تنها بهتر از پرسپولیس بازی نکرد و در 2 بازی فقط به مساوی رسید و می‌شود ادعا کرد در بازی برگشت با شانس از شکست گریخت، حالا به فاصله چند ماه، در ابوظبی پرسپولیس را 4 گله می‌کند. در این 4 گل می‌شود مقصران را
به صف کرد اما سهم عظیمش در پایان برای مدیران فوتبال ما است؛ چه آنهایی که از حق طبیعی ما در میزبانی نتوانستند پاسداری کنند و چه مدیریت پرسپولیس به خاطر گاف در مساله طارمی در شب مهم‌ترین بازی تیم در آسیا که همه را شوکه کرد.
طارمی بدون تردید مهم‌ترین بازیکن برانکو در فاز هجومی است که نه تنها گلزنی‌هایش بلکه معماری حملات را به روی دوش دارد و شب بازی با الهلال مشخص شد برانکو نه تنها آسیا را داد که حالا در این 4 ماه بدون طارمی، حتی برای تکرار عنوان قهرمانی‌اش در لیگ هم کار بسیار دشواری را پیش رو دارد. چرا باید فوتبال ما با چنین مدیرانی که تنها به واسطه دوستی با وزرای ورزش توانستند به قدرت برسند، طعم آقایی در آسیا را بچشد؟ در آن سو یکی مثل افتخاری که استقلال را به مرز نابودی محض کشاند و در این سو علی‌اکبر طاهری که به‌خاطر جعل در قرارداد طارمی مهلک‌ترین ضربه را به پیکره تیمش وارد کرد.
در آن سو افتخاری نان مناسبات فامیلی‌اش را با فلان مسؤول بلندپایه دولت می‌خورد و در این سو طاهری بدون داشتن هیچ پیشینه‌ای در ورزش، ناگهان مدیرعامل پرسپولیس می‌شود. تا همین امروزش هم به واسطه نتایج برانکو و پول هنگفت اسپانسر توانسته بود ژست مدیر برتر را بگیرد اما وقتی سونامی فاجعه قرارداد طارمی از راه رسید، ناگهان همه آن نتایج به فراموشی سپرده شد. با اشتباه مهلک طاهری تیم برانکو در مهم‌ترین بازی تاریخش در لیگ قهرمانان آسیا ناگهان شوک از دست دادن طارمی را تجربه کرد و تنها خیریتی که در آن دیدیم دریافت 4 گل و یک حذف تلخ در همان بازی رفت بود.
پرسپولیس باید جریمه 5/3 میلیاردی را بپردازد و با توجه به خالی بودن دست باشگاه مشخص نیست اگر کمک دولت نباشد چه فاجعه‌ای در راه است. اصولا قهرمان شدن با این مدیریت ساده‌انگار در آسیا، خیانت به همه شاخصه‌های فوتبال است. پرسپولیس بازی برگشت را هم فراموش کند. آنها تا همین‌جای کار هم شاهکار کردند که موفق شدند به جمع 4 تیم برتر آسیا برسند. اما اینجا پایان خط برای تیمی است که هیچ یک از موئلفه‌های تعریف شده برای قهرمانی در آسیا را ندارد. صدای کی‌روش برای همین چیزها همیشه بالاست و از همه چیز می‌نالد. فوتبال ما گروگان مدیران سیاسی است که ورزش شده حیاط خلوت‌شان.
دیگر پنهان شدن پشت بردهای پرسپولیس بس است. فاجعه را شما رقم زدید و الهلال تنها میوه‌هایش را چید. بروید و به مدیر بعدی هم گوشزد کنید با جعل و ساده‌انگاری نهایت زورتان قهرمانی در همین لیگ خودمان است و بس.