خوزه فیلیکس دیاز: برای قهرمانی رئال در لالیگا حالا به چیزی مثل معجزه نیاز است؛ میگویم شانسش را از دست داده، چون در فوتبال اسپانیا اختلاف 8 امتیازی با بارسا زیاد است؛ خیلی زیاد. در تمام فصل گذشته خصوصیتی از رئال که حتی تحسین منتقدان و مخالفان این تیم را نیز برانگیخت، چیزی نبود جز ایمان، تلاش و از خودگذشتگی بازیکنان تا ثانیه پایانی بازی. افسانه دقیقه 93 برای رئال در بازیهای زیادی تکرار شد. هیچ کدام از بازیکنان تا لحظات پایانی شکست را باور نداشتند و بارها با نمایشهای باورنکردنی خود به هواداران احساس غرور و افتخار بخشیدند.
خصیصهای که در انتهای فصل به رئال برای فتح لالیگا و لیگ قهرمانان کمک فراوانی کرد اما حافظه تاریخی در فوتبال کوتاهمدت است.
چند ماه پس از قهرمانی دوازدهم در اروپا و پس از 3 بازی به یادماندنی در سوپرکاپ اروپا و اسپانیا مقابل یونایتد و بارسا، با رئالی مواجه هستیم که تا حدی شانسش برای قهرمانی در لالیگا را در پایان هفته دهم از دست داده است.
هیچکس تصورش را هم نداشت که رئال پس از گذشت 10 هفته، با بارسلونا 8 و با والنسیا 4 امتیاز اختلاف داشته باشد ولی این واقعیتی است که هواداران رئال چارهای جز پذیرشش را ندارند.
شکست یکشنبهشب برابر خیرونا با خود نشانهایی هشداردهنده به همراه داشت. در این بازی شاهد بودیم بسیاری از بازیکنان رئال با یک نوع بیتفاوتی خاص در میدان حضور داشتند و برای اثباتش میتوان بویژه روی 2 صحنه از مسابقه تاکید کرد.
اولی دقیقه 36 بازی بود که آدای (بازیکن خیرونا) با سرعت به دروازه رئال نزدیک میشد و 6 بازیکن، بله! 6 بازیکن رئال در عین شگفتی نظارهگر حرکت او بودند انگار قرار نیست هیچ خطری دروازه تیمشان را تهدید کند.
صحنه دوم به دقیقه 93 باز میگردد که رئال ثانیههایی با شکست و از دست رفتن رکورد 13 برد متوالی در بازیهای دور از خانه فاصله داشت.
مودریچ پس از یک فعل و انفعال روی یک ضربه کرنر و بیرون محوطه جریمه صاحب توپ شد اما برای ارسال دوباره توپ مجبور شد ثانیههایی تامل کند؛ چرا؟ چون 4 بازیکن رئال همچنان در آفساید حضور داشتند و تلاشی هم برای خروج نمیکردند!
شگفتانگیز اما صحبتهای زیدان در نشست خبری پس از بازی بود: «فکر نمیکنم بازی بدی انجام دادیم. 3 امتیاز را کسب نکردیم ولی هیچ بازیکنی کم نگذاشت و همه تلاش خودشان را کردند. بیشتر به همین دلیل ناراحتم، چون مشکل تیم عدم تمرکز نبود و دیدم که همه برای پیروزی تلاش خودشان را کردند».
برای هواداران رئال نگرانکنندهترین اتفاق ممکن همین بیتفاوتی و بیانگیزگی بازیکنانشان است، چرا که در صورت کمبود ایدههای فوتبالی و نقص تاکتیکی، میتوان برای آن چارهای اندیشید ولی با بازیکنان بیمیل و انگیزه چکار باید کرد؟ در رئال فعلی هستند بازیکنانی که با فرم واقعی خودشان فاصله زیادی دارند. مارسلو پس از مصدومیت هنوز نتوانسته در حد خودش ظاهر شود. مودریچ در یک بازی خوب است و در یک بازی بد و به نظر میرسد ذهن او متمرکز 2 بازی کرواسی در پلیآف جام جهانی است نه رئال. راموس و واران مخلوطی از اشتباهات عجیب دفاعی هستند و رونالدو نیز هنوز در پی زدن گل دومش در لالیگا پس از گذشت 10 هفته است! کروس دیگر آن هافبک بینقص فصل گذشته نیست و لوکاس واسکز هم آن تاثیر همیشگی خود پس از ورود به زمین را از دست داده است.
فرض را بر این بگیریم که زیدان حق دارد و مشکل رئال، بیشتر فوتبالی است و ربطی به بازیکنان ندارد ولی اگر این نقیصه با افت کیفی آشکار چند بازیکن مهم تیم همراه شود، آنگاه تلاش بازیکنانی چون ایسکو و بنزما هم راه به جایی نخواهد برد. واضح است که اینگونه نمیتوان در فوتبال پیروز شد. بنزما و ایسکو تنها خوبهای رئال برابر خیرونا بودند ولی برای برد کفایت نمیکردند. از این پس باید منتظر ماند و دید زیدان چگونه میتواند بر نخستین بحران جدی دوران مربیگریاش غلبه کند. گفتم که 8 امتیاز اختلاف با بارسا خیلی زیاد است و بدتر، حسی است که از بازی رئال به بیننده منتقل میشود؛ چیزی تقریبا نگرانکنندهتر از این فاصله امتیازی با بارسلونا.